5. Η ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΣΤΑΙΝΕΡ Η σχέση της Ανθρωποσοφίας με τη Βιβλική διδασκαλία Οι πηγές και τα κριτήρια της Ανθρωποσοφίας Ο Χριστός του Στάινερ Η προσωπικότητα του Χριστού Η πνευματική Καθοδήγηση του Ανθρώπου και της Ανθρωπότητας Το έργο του Χριστού Μυστικά της βιολογικής – δυναμικής καλλιέργειας Η σύνδεση με ανώτερους κόσμους και συναφείς κίνδυνοι Το πνεύμα των νεύρων ή αιθερικό σώμα* Ο αιθέρας Τι ρόλο παίζουν τα chakras;

 

«Οι απόκρυφες εξουσίες που στέκονται πίσω από μένα, μου έδιναν μόνο μία συμβουλή: “να τα ντύσεις όλα με το μανδύα της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας”»

.

Ρ. Στάινερ, Πορεία Ζωής, σελ. 15

Ο Ρούντολφ Στάινερ έγινε μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας το 1900 και έπειτα από λίγο εξελέγη γ.γ. του γερμανικού παραρτήματός της. Ο ίδιος δήλωσε αργότερα ότι διατήρησε εσωτερικά τις αποστάσεις του από ορισμένες θεοσοφικές διδασκαλίες.

Ωστόσο η σύγκριση της δικής του «μυστικής επιστήμης» με τη «μυστική διδασκαλία» της Μπλαβάτσκι δείχνει ότι ο Στάινερ πήρε πολλά στοιχεία από τα γραπτά της, όπως π.χ. για τα σώματα του ανθρώπου, τη δημιουργία των κόσμων και την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Τελικά όμως οι διαφωνίες του τον ανάγκασαν να αποχωρήσει και να ιδρύσει την Ανθρωποσοφία. Σαν κύριους λόγους της αποχώρησής του από τη Θεοσοφία πρόβαλε την επιλογή του Κρισναμούρτι ως νέου «Χριστού» και την υπερίσχυση ενός ρηχού πνευματισμού.

Ο Στάινερ απέρριπτε τον κοινό πνευματισμό με το σκεπτικό ότι αποτελεί ένα παρωχημένο τρόπο πρόσβασης σε υπεραισθητούς κόσμους. Έλεγε ότι ο πνευματισμός ανήκε στο παρελθόν, στην «εποχή της αίσθησης». Τώρα όμως έχει ανατείλει η «εποχή της συνείδησης» για την ψυχή, κατά την οποία η πρόσβαση αυτή επιτυγχάνεται διαμέσου της συνείδησης, της λογικής σκέψης και της αυστηρής πειθαρχίας. Οπωσδήποτε υπήρξε «ένας έμπειρος αποκρυφιστής, εξερεύνησε τους μύθους της Ατλαντίδας κ’ της Λεμούριας, καθώς και τη δυνατότητα ανάπτυξης απόκρυφων συνειδησιακών ικανοτήτων. Εκτός των άλλων είχε επαφή με διάφορες αποκρυφιστικές κινήσεις όπως το Ordo Templi Orientis και οι Ιλλουμινάτοι» (The Dictionary of the Esoteric).

Εκτός αυτού ο Στάινερ ανέπτυξε μία ιδιότυπη χριστολογία, όπου κατά τα λεγόμενά του «ο Χριστός» κατείχε μία κεντρικότερη θέση από ό,τι στη Θεοσοφία, η οποία αντλεί κυρίως από τον ινδουισμό και το βουδισμό. Ο Στάινερ πάντως απέκλειε μία ένσαρκη επιστροφή του Χριστού.

Σύμφωνα με τη σύλληψη του Στάινερ η Ανθρωποσοφία οφείλει να είναι μία ατραπός της γνώσης και όχι ένα δογματικό σύστημα. Για να αποκτήσει τη γνώση, το άτομο (ο μικρόκοσμος) πρέπει να ενωθεί με το σύμπαν (το μακρόκοσμο). Όμως η ένωση αυτή δεν μπορεί να γίνει πια μέσω του δρόμου του μεσαιωνικού μυστικισμού που συνδύαζε το δόγμα (τις διδασκαλίες της εκκλησίας) με το αίσθημα, το οποίο αντιστοιχεί στην ξεπερασμένη εποχή της αίσθησης.

Η σύγχρονη εποχή της συνειδητοποιημένης ψυχής απαιτεί ελευθερία του εγώ και διεύρυνση της συνείδησης. Ο ανθρωποσοφικός δρόμος της γνώσης σημαίνει ότι ο μαθητής καταβάλλει συνειδητή προσπάθεια να αναπτύξει τον ψυχοδυναμισμό του και να αποκτήσει ενορατικές και απόκρυφες δυνάμεις. Όπως στη γιόγκα, στο γνωστικισμό, στο διαλογισμό των Ροδόσταυρων ή σε ορισμένες μοντέρνες ψυχολογικές μεθόδους κ.α., απαιτείται από το μαθητή να ανοίξει για να μπορεί να εισρεύσει μέσα του ο υπερβατικός κόσμος. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να κλείσει τις εξωτερικές αισθήσεις του και να συγκεντρωθεί με τις σκέψεις, τη βούληση και τα αισθήματά του στις υπεραισθητές πραγματικότητες.

Πέρα από τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε τέτοιους πειραματισμούς, ας σημειωθεί εδώ μόνο ότι ο ανθρωποσοφικός δρόμος είναι ένας δρόμος γνώσης και όχι ένας δρόμος αγάπης. Για τον αναγνώστη που θέλει να εμβαθύνει στο θέμα προτείνουμε το οικείο κεφάλαιο στο βιβλίο Οι Πνευματικοί Κόσμοι και βέβαια επίσης τα έργα του Στάινερ. (ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ)

Συν τοις άλλοις, ο Στάινερ πήρε την έννοια «ακάσα» από τα ιν­δικά, που στον ινδουισμό και το βουδισμό σημαίνει χώρος και τη διεύρυνε. Κατά τον Στάινερ, στα «Χρονικά Ακάσα» είναι εγγε­γραμμένα όλα τα παρελθόντα, παρόντα και μελλοντικά γεγονότα, τα οποία και μπορεί να «διαβάσει» ένας διορατικός άνθρωπος. Σε αυτή την «κοσμική μνήμη» ισχυριζόταν ο Στάινερ ότι είχε πρόσβα­ση και ότι από εκεί μπορούσε να αντλήσει τις διδασκαλίες του. Στην πραγματικότητα, τα ακασικά χρονικά είναι απλά εμπνεύσεις από τον αστρικό κόσμο, με την ανάλογη ποιότητα και με τα γνω­στά λάθη, όπως τη διδασκαλία του κάρμα και της μετεμψύχωσης, στην οποία θα αναφερθούμε διεξοδικότερα παρακάτω. Θα ακο­λουθήσουν χωρίς σχόλια μικρά αποσπάσματα διδασκαλίας του Στάινερ από τα «ακάσα», για να διαμορφώσει ο αναγνώστης μό­νος του μια αντίληψη:

«Η Γη μας είναι η τέταρτη από επτά πλανητικές ενσωματώσεις. Βρίσκεται στην τέταρτη κατάσταση ζωής και στο πλαίσιο αυτής της ζωής στην τέταρτη κατάσταση με (φυσική) μορφή. Αυτό σημαίνει ότι από το σύνολο της εξέλιξης των κόσμων ζούμε στη φάση της πιο έντονης συμπύκνωσης. Στο μέλλον η Γη, μέσω των επομένων καταστάσεων μορφής και ζωής, θα περάσει πάλι σε πιο πνευματι­κές καταστάσεις ύπαρξης και μορφής. Γι’ αυτό στις επερχόμενες πλανητικές ενσωματώσεις δεν θα υπάρχει πια συμπαγής ύλη του είδους του σημερινού ορυκτού».

Και άλλο ένα δείγμα γραφής, σύμφωνα με το οποίο υπήρχαν δύο βρέφη με το όνομα Ιησούς, που και των δύο οι γονείς λέγονταν Ιω­σήφ και Μαρία: «Στο Ναό το ζωροαστρικό Εγώ άφησε το σώμα του σολομωνικού βρέφους Ιησού και κατέλαβε το σώμα του ναθανικού βρέφους Ιησού…». (ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ)

Η σχέση της Ανθρωποσοφίας με τη Βιβλική διδασκαλία^*

Για να δει κανείς πώς έβλεπε ο ίδιος ο Στάινερ τη σχέση αυτή, αρκεί να αφήσουμε τον ίδιο να μιλήσει. Έλεγε λόγου χάρη, σε μία διάλεξη στις 31-5-1908: «Για να εισαχθεί στον αληθινό χριστιανισμό ο άνθρωπος στο μέλλον υποχρεωτικά θα πρέπει να αποδεχτεί εκείνες τις πνευματικές διδασκαλίες, τις οποίες μπορεί να δώσει η ανθρωποσοφική κοσμοθεωρία». Με άλλα λόγια, χωρίς Ανθρωποσοφία δεν θα υπάρχει αληθινός χριστιανισμός, και αυτή είναι η ανώτατη βαθμίδα του, η τελείωσή του.

Στη συνέχεια θα εξετάσουμε κατά πόσον ευσταθεί αυτή η αξίωση με βάση την Αγία Γραφή ή αν τουλάχιστον η Ανθρωποσοφία σε σύγκριση με αυτήν τη βάση μπορεί να θεωρηθεί χριστιανική διδασκαλία.

Οι πηγές και τα κριτήρια της Ανθρωποσοφίας

Καταρχάς τι λέει ο ίδιος ο Στάινερ γι’ αυτά:

«Όποτε εξετάζουμε αυτό το θέμα από τη σκοπιά της Θεοσοφίας, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι για την Πνευματική Επιστήμη^ τα ευαγγέλια δεν αποτελούν πηγές της Γνώσης με την καθαυτό έννοια. Το γεγονός ότι κάτι υπάρχει στα ευαγγέλια δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι κι αλήθεια για τον γνώστη της Επιστήμης του Πνεύματος. Αυτός δεν αντλεί από γραπτά κείμενα, αλλά από εκείνα που του προσφέρουν στον καιρό του η πνευματική έρευνα. Αυτά που στον καιρό μας έχουν να πουν οι οντότητες του πνευματικού κόσμου στο μυημένο και στον ενορατικό, αυτά είναι οι πηγές για την πραγματική Επιστήμη του Πνεύματος»

(Από τη διάλεξη για το Ευαγγέλιο του Λουκά).

«Οτιδήποτε συμβαίνει στο φυσικό κόσμο, απεικονίζεται στον πνευματικό κόσμο […] Δεν συμβαίνει τίποτα στον κόσμο χωρίς ν’ αφήσει τέτοια αποτυπώματα στον πνευματικό. Ας υποθέσουμε ότι ο πνευματικός ερευνητής στέλνει το βλέμμα του πίσω στην αρχαιότητα. Οτιδήποτε συνέβη τότε έχει αφήσει τα αποτυπώματά του ως αρχέτυπη εικόνα στον πνευματικό κόσμο, όπου και μπορεί να τα δει κανείς. Αυτή είναι «η ανάγνωση στα Χρονικά Ακάσα». Και όταν ο ερευνητής περιγράφει τα γεγονότα στην Παλαιστίνη ή τις παρατηρήσεις του Ζωροάστρη, δεν περιγράφει εκείνα που αναφέρονται στη Βίβλο ή στις Γκάτας αλλά περιγράφει αυτά που μπορεί να διαβάσει ο ίδιος στα Ακασικά Χρονικά. Και στη συνέχεια πλέον ερευνά αν ό,τι ανακάλυψε εκεί, υπάρχει επίσης στα πρωτότυπα κείμενα, π.χ. στην περίπτωση μας στα ευαγγέλια».

Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι για τον Στάινερ πηγή δεν είναι η Αγία Γραφή αλλά τα Ακασικά Χρονικά, της φαντασίας που είναι καταγεγραμμένα στον πνευματικό κόσμο. Υποτίθεται αυτά διάβαζε ο Ρ.Σ. και κατ’ αυτόν θεωρητικά μπορούν να τα διαβάσουν κι όλοι εκείνοι που εντρυφούν στη διδασκαλία του. Και λέμε θεωρητικά για τον απλό λόγο ότι μέχρι σήμερα κανένας άλλος εκτός από τον ίδιο δεν ανέγνωσε τόσα πολλά όσα αυτός γι’ αυτό δεν επιδέχεται άλλωστε αμφισβήτηση από κανέναν η δική του θεώρηση. Πέραν τούτου, όπως ήδη παρατηρήθηκε σε άλλο σημείο, υπάρχει αδιευκρίνιστη ασυμφωνία μεταξύ των ίδιων «αναγνωσμάτων» διαφορετικών «αναγνωστών», πράγμα που μπορεί να διαπιστώσει όποιος τα ελέγξει διεξοδικά.

Ακάσα στα ινδικά σημαίνει κοσμικός αιθέρας και τον όρο εισήγαγε πρώτη η Μπλάβατσκι. Ο J. Hauer στο βιβλίο του για την Ανθρωποσοφία από το 1923, έγραφε τα εξής. «Όταν θεοσοφιστές κι ανθρωποσοφιστές νομίζουν ότι διαβάζουν στα Α.Χ., – εάν υπάρχουν καν βιώματα αυτού του είδους – πρόκειται για βιώματα αυθυποβολής ατόμων με ευαισθησία στη δεύτερη όραση.

Ειδικά για τον Ρ.Σ έγραφε: «Σχεδόν για κάθε μέρος της διδασκαλίας του μπορεί να αποδειχθεί η προέλευσή του και η μετάπλασή του. […] Οπωσδήποτε εδώ κι εκεί προ προστίθεται κάτι καινούργιο, ωστόσο θεωρώ ότι κι αυτό μπορεί ν’ αποδειχτεί ότι είναι προϊόν ήδη γνωστών πραγμάτων που επεξεργάστηκε τηλεορατικά.

Οι οπαδοί του ΡΣ εκθειάζουν συχνά τις εκπληκτικές νέες αποκαλύψεις του. Όμως εγώ ρωτώ: πού είναι; Γιατί συναντώ αποκλειστικά ήδη γνωστές φυσιογνωμίες, τις οποίες, σύμφωνα με τις έρευνές μου, πρέπει να τις συνάντησε και ο ΡΣ πάνω σ’ αυτήν τη Γη. (Για παράδειγμα τον N.Scott – Elliot και το βιβλίο του «Οι Αποκρυφιστικές Πηγές για την Ατλαντίδα»).

Βέβαια πολλοί ανθρωποσοφιστές θεωρούν ότι αυτή η συμφωνία με παλαιότερες αποκρυφιστικές «αποκαλύψεις» αποδεικνύει την ορθότητά τους […] Αυτός ο συλλογισμός θα είχε κάποια αξία μόνον εάν οι ενορατικοί έβλεπαν τις ίδιες ή παραπλήσιες «αποκαλύψεις» ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον.

Το πρόβλημα είναι ότι η συμφωνία ή ομοιότης παρουσιάζεται μόνο μέσα σε μία μόνο αποκρυφιστική παράδοση.

Όταν όμως περάσουμε στις αναφορές μιας άλλης παράδοσης, τότε – εκτός από κάποιες γενικά αποδεκτές ανθρώπινες γνώσεις – παρουσιάζονται αμέτρητες εντελώς ασυμβίβαστες αντιφάσεις…»

Ο Χριστός του Στάινερ

Ο Χριστός έχει ιδιαίτερο βάρος στην Ανθρωποσοφία τόσο που απετέλεσε έναν από τους λόγους για τη διάσταση του ΡΣ από τη Θεοσοφική Εταιρεία το 1913. Ωστόσο οφείλουμε να εξετάσουμε για ποιον Χριστό μιλάει ο Ρ.Σ. κι αν πρόκειται για τον Ιησού Χριστό της Αγ. Γραφής. (βλ. π.χ. Κορ. Β΄ 11,4 Γαλάτες 1, 6-9).

Στην πραγματικότητα ο ΡΣ μιλάει για έναν «Ηλιακό Χριστό»: μία πνευματική οντότητα, η οποία προέρχεται περισσότερο από τον περσικό μανιχαϊσμό^* παρά από το χριστιανισμό.

Ο Χάουερ γράφει στο «Werden und Wesen der Anthroposophie», Στουτγάρδη, 1923: «Ο δρ. Στάινερ είχε αποδεδειγμένα ασχοληθεί εντατικά με το μανιχαϊσμό από το 1906 και είχε θετική στάση απέναντί του. Απ’ αυτό το σύστημα είχε διακρίνει και συνθέσει έναν τεράστιο όγκο από ινδικές, περσικές, βαβυλωνιακές και χριστιανικές ιδέες».

Η προσωπικότητα του Χριστού

Ο Χριστός του ΡΣ είναι το Ηλιακό Πνεύμα και άσχετο από τον Ιησού η πιο συγκεκριμένα από τα δύο αγόρια με το όνομα Ιησού. (βλ. στα προηγούμενα κεφάλαια αναλυτικά).

Σύμφωνα με τον ΡΣ ο πλανήτης μας βρίσκεται ήδη στην τέταρτη ενσάρκωσή του, στην «κατάσταση της Γης». Στη δεύτερη ηλικιακή φάση της Γης, την Εποχή των Υπερβορείων, ο ήλιος χωρίστηκε από τη Γη. Τότε χωρίστηκε ο Χριστός από τη Γη και έγινε το ηγετικό Πνεύμα μεταξύ των ανώτερων πνευματικών όντων από τον ήλιο, τα οποία προώθησαν έκτοτε την εξέλιξη της ανθρωπότητας. (Εδώ ας σημειωθεί ότι πρόκειται πάλι για μία φανταστική, κακή μίμηση της θεόπνευστης Νέας Αποκάλυψης, σ.τ.μ.)

Για τη μετέπειτα ενσάρκωση του Χριστού στον Ιησού υπήρξαν τρία προπαρασκευαστικά στάδια:

α) Η «άνωθεν» προετοιμασία έλαβε χώρα με τις προ Χριστού θρησκείες και με τα μυστήρια.

β) Η «κάτωθεν» προετοιμασία αφορούσε τη φυσική ενσάρκωση του Χριστού σ’ ένα σωματικό φορέα στον επίλεκτο λαό Ισραήλ.

γ) Η τρίτη προετοιμασία περιλάμβανε τα δύο παιδιά με το όνομα Ιησούς. Το ένα, από τη γενεαλογική γραμμή του Σολομώντα, στο οποίο ενσαρκώθηκε ο Ζαρατούστρα, είχε το καθήκον να σχηματίσει ως το 12ο έτος της ηλικίας του το φυσικό και το αιθερικό σώμα για τον Χριστό.

Το άλλο παιδί που ήρε την καταγωγή του από τον Νάθαν, ενσωμάτωνε το μέρος εκείνο του Αδάμ που δεν είχε αμαρτήσει και είχε διατηρηθεί «μέσα στη μεγάλη Μητρική Στοά της ανθρωπότητας».

«Ο Ζαρατούστρα εγκατέλειψε το σώμα του δωδεκάχρονου σολωμονικού Ιησού που περιγράφει ο Ματθαίος και πέρασε στο σώμα του ναθανικού Ιησού που αναφέρει ο Λουκάς. Γι’ αυτόν το λόγο άλλαξε τόσο ξαφνικά αυτό το παιδί και οι γονείς του έμειναν έκπληκτοι όταν το ξαναβρήκαν στο Ναό. […]

*^* Ο ιδρυτής του, ο Μανιχαίος (215-276 μ.Χ.), πίστευε ότι οι δύο αιώνιες Αρχές, ο θεός και ο διάβολος είχαν δημιουργήσει τον κόσμο, ο πρώτος τις ψυχές των ανθρώπων, ο δεύτερος τα σώματα. Ο Μανιχαίος θεωρούσε τον εαυτό του μεσσία και Χριστό.

Το πνεύμα του Ζαρατούστρα έζησε στο ναθανικό Ιησού ως τα 30 του χρόνια και έτσι ωρίμασε προς μία ανώτερη τελειοποίηση. Μία ακόμη ιδιαιτερότητα ήταν ότι στο αστρικό σώμα του σώματος όπου ζούσε τώρα το πνεύμα του Ζαρατούστρα, ο Βούδας ακτινοβολούσε τις Ωθήσεις του από τον πνευματικό κόσμο»

(Ρ. Στάινερ, Η Πνευματική Καθοδήγηση)

Στον τριαντάχρονο Ιησού ο Ζαρατούστρα παραχώρησε τη θέση του στον θεό – Ήλιο Χριστό, ο οποίος εισήλθε στο σώμα του ναθανικού Ιησού κατά τη βάπτιση.

Η πνευματική Καθοδήγηση του Ανθρώπου και της Ανθρωπότητας

Από το τριακοστό μέχρι το τριακοστό τρίτο έτος που ο Ιησούς ο Ναζωραίος πορευόταν σαν Ιησούς Χριστός στην Πα­λαιστίνη πάνω στη γη, ενεργούσε μέσα του ολόκληρη η Κοσμική Οντότητα του Χριστού. Ο Χριστός ήταν πά­ντα κάτω από την επίδραση ολόκληρου του Κόσμου, δεν έκανε κανένα βήμα χωρίς να ενεργούν μέσα Του οι Κο­σμικές Δυνάμεις. Αυτό που λάμβανε χώρα στον Ιησού τον Ναζωραίο, ήταν μια συνεχής πραγμάτωση του Ωροσκόπιου, γιατί κάθε στιγμή σύμβαινε αυτό που αλ- λοιώς συμβαίνει μόνο κατά τη γέννηση του ανθρώπου. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο, για τον λόγο ότι ολόκλη­ρο το σώμα του Ιησού του Νάθαν ήταν υπό την επίδρα­ση της ολότητας των Καθοδηγουσών την Γη μας Δυνά­μεων των Κοσμικών Πνευματικών Ιεραρχιών. Όταν λοιπόν ενεργούσε μέσα στον Ιησού Χριστό ολόκληρος ο Κόσμος, ποιός πήγαινε, για παράδειγμα, στην Καπερ­ναούμ ή οπουδήποτε αλλού; Αυτός που περιφερόταν σαν ον πάνω στη γη, φαινόταν όπως οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Οι Δυνάμεις όμως που ενεργούσαν μέσα Του, ήταν οι Κοσμικές Δυνάμεις που ερχόντουσαν από τον Ήλιο και τα Άστρα. Αυτές οδηγούσαν το σώμα. Και ήταν σύμφωνα με τη συνολική Οντότητα του Κό­σμου με την οποία συνδέεται η Γη, που έλαβε χώρα αυτό που έκανε ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό τόσο συχνά αναφέρεται αθόρυβα στα Ευαγγελία η διάταξη των Άστρων για τις πράξεις του Ιησού Χριστού. Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο διαβάζομε, πως βρήκε ο Χριστός τους πρώτους μαθητές του. Λέει: «Ήταν περί την δέ­κατη ώρα» γιατί σ’ αυτό το γεγονός εκφράστηκε το Πνεύμα ολόκληρου του Κόσμου σύμφωνα με τις χρονι­κές συνθήκες. Τέτοιες αναφορές είναι σε άλλα σημεία των Ευαγγελίων λιγότερο σαφείς, όποιος όμως ξέρει να διαβάζει τα Ευαγγέλια τις βρίσκει παντού.

Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει, για παράδειγμα, να κρίνομε τα θαύματα της θεραπείας των αρρώστων. Ας δούμε το σημείο όπου λέει: «Όταν έδυσε ο ήλιος του έφεραν τους αρρώστους και τους θεράπευσε». Τί θα πει αυτό; Στο σημείο αυτό ο Ευαγγελιστής εφιστά την προσοχή, στο ότι η θεραπεία αυτή είχε σχέση με ολό­κληρη τη διάταξη των Άστρων και ότι υπήρχε τέτοια διάταξη την αντίστοιχη χρονική στιγμή, η οποία μπο­ρούσε να υπάρξει μόνο μετά τη δύση του ήλιου. Εννοεί­ται ότι αυτή τη χρονική στιγμή μπορούσαν να εμφανι­στούν οι αντίστοιχες θεραπευτικές δυνάμεις, μετά τη δύση του ήλιου. Ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται, ως ο Ενδιάμεσος που φέρνει μαζί τους άρρωστους με τις Δυ­νάμεις του Κόσμου, οι οποίες μπορούν να ενεργήσουν θεραπευτικά εκείνη τη χρονική στιγμή. Οι Δυνάμεις αυτές είναι οι ίδιες που ενέργησαν σαν Χριστός στον Ιησού. Διά μέσου της Παρουσίας του Χριστού έλαβε χώρα η θεραπεία, διότι έτσι ο άρρωστος εκτέθηκε στις Θεραπευτικές Δυνάμεις του Κόσμου, οι οποίες μόνο κάτω από τις επικρατούσες συνθήκες χώρου και χρόνου μπορούσαν να ενεργήσουν, όπως ενέργησαν. Οι Δυνάμεις του Κόσμου έδρασαν διά μέσου του Αντιπροσώπου τους, του Χριστού, πάνω στον άρρωστο. Έτσι ακριβώς όμως μπορούσαν να δράσουν, μόνο κατά τη περίοδο που ήταν ο Χριστός πάνω στη γη. Μόνο τότε υπήρχε ένας τέτοιος συσχετισμός μεταξύ των Κοσμικών Αστερι­σμών και των Δυνάμεων στον οργανισμό του ανθρώπου που μπορούσε να πραγματοποιηθεί θεραπεία για ορισμέ­νες αρρώστειες, αν επιδρούσε ο Κοσμικός Αστερισμός πάνω στον άνθρωπο διά μέσου του Ιησού Χριστού. Μια επανάληψη αυτών των συνθηκών στην εξέλιξη του Κό­σμου και της Γης είναι τόσο λίγο δυνατή, όσο μια δεύ­τερη ενσωμάτωση του Χριστού σε ανθρώπινο σώμα. Έτσι θεωρούμενη, φαίνεται η ζωή του Ιησού Χριστού, σαν η γήινη έκφραση μιας ορισμένης σχέσης του Κόσμου προς τις Δυνάμεις του ανθρώπου. Η παραμονή ενός άρ­ρωστου στο πλευρό του Χριστού σημαίνει, ότι ο άρρω­στος αυτός διά μέσου της Εγγύτητας του Χριστού βρέ­θηκε σε τέτοια σχέση με τον Μακρόκοσμο, που ο τελευταίος μπόρεσε να ενεργήσει πάνω του ……» [Εκδόσεις Ανθρωποσοφία, Αθήνα 1992]

Συνεπώς, για τον Στάινερ, δεν ήταν ο Θεός που ενεργούσε μέσα από τον Ιησού Χριστό, αλλά «οι Κοσμικές Δυνάμεις από τον Ήλιο και τα Άστρα»…

Το έργο του Χριστού

Ο Στάινερ, αντίθετα με πολλούς θεόσοφους, αναγνωρίζει ότι ο Χριστός σταυρώθηκε και πέθανε στο Γολγοθά. Ωστόσο υπάρχουν και σημεία που αντιφάσκουν. Για παράδειγμα ο νεαρός που το ‘βαλε στα πόδια γυμνός (Μάρκος 14,51) για τον ΡΣ είναι «η κοσμική ώθηση που εγκατέλειψε τον Ιησού, εξού και η αναφώνησή του: «Θεέ μου, γιατί μ’ εγκατέλειψες;» Αλλού όμως λέει ο Στάινερ ότι «αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Χριστός πέθανε στο σταυρό».

Τι σημασία έχει αυτό;

Το αίμα του Χριστού πότισε τη γη και έτσι ο Χριστός έγινε «το πνεύμα της Γης. Τώρα είναι πάλι δυνατή η σταθερή ανέλιξη της ανθρωπότητας καθότι η Χριστική Ώθηση μπορεί να εξουδετερώσει την Εωσφορική επηροή».

Τι συνέπειες είχε αυτό;

Το εξηγεί ο Στάινερ ως εξής: «Εάν δεν είχε λάβει χώρα το γεγονός στο Γολγοθά, δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να ενωθούν Γη και Ήλιος. Χάρη στο γεγονός στο Γολγοθά, μέσω του οποίου η δύναμη των Ελοχείμ στον Ήλιο ή η Δύναμη του Λόγου συνδέθηκε με τη Γη, δόθηκε η ώθηση που ωθεί τη Δύναμη του Λόγου προς τη Δύναμη του Λόγου και που τελικά θα ενώσει πάλι τον Ήλιο με τη Γη.

[..] Όπως είναι αλήθεια ότι στο ανθρώπινο σώμα σας κατοικεί το ψυχικό – πνευματικό σας στοιχείο, ομοίως και στο σώμα της Γης, που αποτελείται από ορυκτά, φυτά και ζώα, κατοικεί το ψυχικό-πνευματικό στοιχείο της. Και αυτό το ψυχικό-πνευματικό της Γης είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι το πνεύμα της Γης.

[…] Γι’ αυτό όταν μιλούσε στους πιο κοντινούς μαθητές του, μπορούσε να δείξει τη Γη ως το αληθινό του σώμα. Όταν βλέπετε το σιτάρι και τρώτε το ψωμί που σας τρέφει, τι τρώτε στην πραγματικότητα; Το σώμα μου τρώτε! Και όταν πίνετε το χυμό των φυτών, τι είναι αυτό; Είναι το αίμα της Γης, το αίμα μου! Αυτά είπε ο Χριστός Ιησούς κατά λέξη στους πιο κοντινούς μαθητές του και πρέπει πραγματικά να τα εκλάβουμε κυριολεκτικά».

Έτσι ερμηνεύει επίσης ο ΡΣ το Μυστικό Δείπνο.

Αινιγματική είναι η θέση του ΡΣ για την ανάσταση, για την οποία έχει πει διάφορα. Πάντως μια φορά εξήγησε ότι οι μαθητές είχαν γίνει ενορατικοί και είχαν δει «την Κοσμική Ώθηση». Αντίστοιχα η ανάληψη γι’ αυτόν σημαίνει ότι έχασαν πάλι την ενόραση. [Καρλ Μπαράλ, Η Ανθρωποσοφία, Ένας Οδηγός]

Μυστικά της βιολογικής – δυναμικής καλλιέργειας

Αυτές είναι περιληπτικά οι αξιοπερίεργες θεωρήσεις του Στάινερ για την ενανθρώπιση του Θεού στον Ιησού Χριστό και για το νόημα του λυτρωτικού του έργου. Θα μπορούσε κανείς να παραθέσει πολλές ακόμη παραπλήσιες θεωρίες του για άλλα θέματα, αλλά πιστεύουμε ότι είναι μόνο σπατάλη χρόνου ν’ ασχολείται κάποιος διεξοδικότερα με προϊόντα αποκρυφισμού και μαγείας. Για του λόγου το αληθές θ’ αναφέρουμε απλώς με παράδειγμα τη γνωστή ανθρωποσοφική βιολογική – δυναμική καλλιέργεια την υιοθέτηση μέσων μαγείας στην ανθρωποσοφική κοσμοθεωρία. Αυτοί που ασχολούνται με τη βιολογική- δυναμική καλλιέργεια, προκειμένου να λιπάνουν το χωράφι τους ή να ενισχύσουν το κομπόστ, πρέπει να κάνουν το εξής: Πρέπει να πάρουν το κέρατο μίας αγελάδας, να το γεμίσουν με κοπριά και να το θάψουν ως 1,5μ. μέσα στη γη. Με αυτόν τον τρόπο, διατηρούνται «οι δυνάμεις που δρούσαν μέσα στο κέρατο και στην αγελάδα ακτινοβολώντας ζωτικότητα και αστρικότητα […] Έτσι η κοπριά μέσα στο κέρατο αναζωογονεί το χώμα εσωτερικά, κάνοντάς το αιθερικό και αστρικό». (Ρ. Στάινερ, Σεμινάρια Αγροκαλλιέργειας, σελ. 99)

Για ν’ απαλλαγεί πάλι κανείς από τους αρουραίους, πρέπει να πάρει το τομάρι από ένα νεαρό ποντικό: «Όταν η Αφροδίτη βρίσκεται στο Σκορπιό παίρνουμε ένα τέτοιο τομάρι και το καίμε. Μετά κρατάμε ό,τι μένει από τη στάχτη, δεν θα είναι πολλά, αλλά εάν έχουμε αρκετά ποντίκια, είναι αρκετό. Και έχουμε το τομάρι με την Αφροδίτη στον Σκορπιό. Και σ’ αυτό που κατέστρεψε η φωτιά, απομένει η αρνητική δύναμη ενάντια στην αναπαραγωγική δύναμη του αρουραίου. Εάν αυτό το πιπέρι, εάν έγινε σωστά στη σύνοδο Αφροδίτης και Σκορπιού, το απλώσετε στα χωράφια σας, θα τ’ αποφεύγουν οι αρουραίοι» (Στάινερ, όπου και πριν).

Τα ανάλογα ισχύουν, αν και πολύ πιο περίπλοκα για την ανθρωποσοφική ιατρική. Περαιτέρω ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να σχηματίσει ιδία άποψη διαβάζοντας για παράδειγμα τα βιβλία του Στάινερ από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος.

Η σύνδεση με ανώτερους κόσμους και συναφείς κίνδυνοι

Εδώ θέλουμε μόνο να αναφερθούμε με λίγα λόγια στο πώς ο Στάινερ διδάσκει την σύνδεση με «ανώτερους κόσμους» για την απόκτηση γνώσης και υπερβατικών δυνάμεων, αλλά και στους κινδύνους που εγκυμονούν τέτοιες αποκρυφιστικές πρακτικές. Ο ΡΣ ισχυρίζεται, όπως και η Θ.Ε. Adyar, ότι ο άνθρωπος αναπτύσσοντας τις πνευματικές τους δεξιότητες μπορεί να συνδεθεί με οντότητες και πνεύματα από ανώτερα πεδία. Αν και πάσχιζε ιδιαίτερα να διαχωρίσει την Ανθρωποσοφία από τη Θεοσοφία και τις ποικίλες πηγές της, ο πυρήνας είναι ο ίδιος.

Κατά την Ανθρωποσοφία ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγωνιστεί ιδίαι δυνάμεις για τη λύτρωση και την τελείωσή του. Ο θεός, οπότε γίνεται καν λόγος γι’ αυτόν, είναι απλώς ένας παρατηρητής. Ούτως ή άλλως τις δυνάμεις ανώτερης βούλησης κι επίγνωσης που χρειάζεται ο άνθρωπος να εισδύσει στον κόσμο των πνευμάτων, τις φέρει ο ίδιος μέσα του, απλώς χρειάζεται να τις αφυπνίσει και να τις ασκήσει. Έτσι κατακτά την τελειοποίησή του και ζει συνειδητά με βάση το νόμο του κάρμα. Με αυτόν τον τρόπο λύνονται απλά και γρήγορα όλα τα αινίγματα της ζωής.

Ο υπέρτατος στόχος του ανθρωποσόφου είναι η εργασία με το αιθερικό σώμα του. Αυτό το έχουν όλοι οι άνθρωποι, όμως ο μαθητής του αποκρυφισμού μαθαίνει να το καθοδηγεί και να το χειρίζεται κι έτσι εισδύει στον κόσμο των πνευμάτων. Έτσι μπορεί «να συνδέσει το ανώτερο Εγώ του με ανώτερες οντότητες».

Ένας άλλος στόχος είναι η Γνώση που αποκτάται με την ενορατική έρευνα του υπεραισθητού. «Η Ανθρωποσοφία θέλει να ερευνήσει τις βαθύτερες, πιο κρυφές, πνευματικές δυνάμεις που βρίσκονται σε υπολανθάνουσα κατάσταση στην ανθρώπινη και στην υπόλοιπη φύση», γι’ αυτό αυτό-ορίζεται ως «Επιστήμη του πνεύματος». Οι ανθρωπόσοφοι ισχυρίζονται ότι η δική τους μέθοδος είναι εξίσου ακριβής όπως η λογική-μαθηματική μέθοδος των σύγχρονων φυσικών επιστημών, μολονότι πρόκειται ουσιαστικά για μια πνευματιστική μέθοδο. Ωστόσο για τους κινδύνους που εγκυμονούν η τηλεπαθητική και η τηλεορατική/ενορατική σύνδεση με τον κόσμο των πνευμάτων γράφει ο δρ. Φ.Κ. Στάινμπεργκερ το 1953 στο Βιβλίο του «Εσωτεριστές της Δύσης»:

«Η ανθρωποσοφική μαθητεία αποσκοπεί στη δημιουργία πνευματικών εργαλείων για τη διείσδυση σε υπερκείμενους κόσμους κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα. Δεν έχει γίνει γνωστό πόσοι άνθρωποι είχαν επιτυχία με τη μέθοδο του Στάινερ. Είναι πολύ εύκολο να προκύψει μία εσωτερική παράλυση, η οποία εκδηλώνεται επίσης και εξωτερικά. Αναμφισβήτητα δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που είχαν κακό τέλος. Εκτός αυτού έγιναν γνωστές πολλές περιπτώσεις που δεν διαψεύστηκαν, όπου οι άνθρωποι κατέληξαν στη φρενοβλάβεια και έγιναν εντελώς άχρηστοι για την πρακτική, καθημερινή ζωή. μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις αυτοκτονήσουν. Η πιο τραγική περίπτωση είναι αυτή με τον Dr. Carl Unger.

Ο C. Unger (1878-1929) διαδέχτηκε τον ΡΣ ως γ.γ. της Ανθρωποσοφίας. Το 1929 σ’ ένα ανθρωποσοφικό συνέδριο τον πυροβόλησε ένας συνεργάτης του. Η πνευματική άσκηση τον είχε κάνει παράφρονα και πίστευε ότι τον είχε καταλάβει μια ξένη οντότητα. Έτσι κατέφυγε σ’ αυτήν την απελπισμένη πράξη για ν’ αποκτήσει πάλι το εγώ του». (όλα τα παραπάνω από το λεξικό του Miers)

Αλλά και ο ίδιος ο Στάινερ, μία μεγάλη, ευφυής αλλά παραπλανημένη προσωπικότητα, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα στο τέλος της ζωής του. Το 1922 έγινε μία απόπειρα κατά της ζωής του και επίσης κάηκε ολοκληρωτικά το πρώτο «goetheanum», το κύριο κέντρο της Ανθρωποσοφίας ένα τεράστιο κτίριο στο Ντόρνα της Ελβετίας.

Για τους κινδύνους που συνεπάγεται η διείσδυση σε απόκρυφους κόσμους θα μιλήσουμε συχνά σε σχέση με τα θέματά μας.

Σε αυτό το σημείο θέλουμε να εξετάσουμε το θέμα του αιθερικού σώματος το οποίο παίζει βασικό ρόλο την Ανθρωποσοφία και στη Θεοσοφία, γιατί χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση.

Το πνεύμα των νεύρων ή αιθερικό σώμα^*

Η δυνατότητα για να υπάρξει αυτή η σύνδεση με τον κόσμο των πνευμάτων παρέχεται από το «πνεύμα των νεύρων» (επίσης γνωστό ως «οδυλική δύναμη», «αιθέρας ή ρευστό των νεύρων», «βιομαγνητισμός», «μα­γνητικό ρευστό» κ.ά.) ενός ανθρώπου και εξαρτάται από το πόσο γερό ή χαλαρό είναι αυτό^. γιατί για να μπορεί ένα μέντιουμ να προσλάβει υπεραισθητά μηνύματα πρέπει να έχει ένα χαλαρό νευρικό πνεύμα, πράγμα που πολλές φορές μπορεί να είναι συνέπεια μιας βαριάς αρρώστιας, ενός δυστυχήματος, ενός σοκ ή ασκήσεων ανάπτυξης ψυχικών δυνάμεων και αποτελεί ουσιαστικά μία νοση­ρή κατάσταση υπερευαισθησίας.

Ως εκ τούτου η ιδιότητα του διάμεσου δεν είναι ιδιαίτερα αξιο­ζήλευτη, γιατί οι δοκιμασίες και τα δεινά που πρέπει να υπομένει είναι πολύ μεγαλύτερα από των άλλων ανθρώπων.

Όπως αναφέρθηκε ακροθιγώς προηγουμένως σε αυτό το κεφά­λαιο, οι επαφές με πνεύματα του άλλου κόσμου δεν είναι δυνατόν να γίνουν χωρίς τη μεσολάβηση του «πνεύματος των νεύρων». Το πνεύμα αυτό, που ο Λόρμπερ το ονομάζει επίσης «αιθέρα του αί­ματος», συνδέει το σώμα με την ψυχή και επιπλέον σχηματίζει ένα πεδίο γύρω από τον άνθρωπο, μία πνευματική ατμόσφαιρα ή ακτι­νοβολία, την «εξωτερική ζωτική σφαίρα» και την «εξωτερική ζωτι­κή δύναμη της».

*^* Από το βιβλίο ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Αυτή η σφαίρα είναι μία ακτινοβολία της ψυχής που αυξάνεται κατ’ αναλογία προς το βαθμό ωριμότητας ενός ανθρώπου, ώστε σε έναν που έχει αναγεννηθεί πνευματικά είναι σχεδόν απέραντη.

Προκειμένου να γίνουν αντιληπτά από τους ανθρώπους τα υπερκόσμια πνεύματα κάνουν χρήση της «εξωτερικής ζωτικής σφαί­ρας»^. μέσω αυτής της δύναμης το περιβάλλον και τα αντικείμενα. όπως μαγνητόφωνα, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα κ.λπ. «φορτίζονται» έτσι που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από αυτά τα πνεύματα.

Καθοριστικό ρόλο εδώ παίζει η «χαλαρότητα» του «πνεύματος των νεύρων», καθώς είναι αυτή που προσδίδει σε έναν άνθρωπο την ιδιότητα του διάμεσου. Παρ’ όλο που σε εσωτερικούς κύκλους επιδιώκεται η απόκτηση της ιδιότητας αυτής, δεν είναι αξιοζήλευ­τη στην πραγματικότητα, γιατί συνήθως συνεπάγεται αρκετά άλλα μειονεκτήματα στην καθημερινή ζωή. Άλλωστε το άνοιγμα αυτό που σηματοδοτεί μία αντίστοιχη κατεύθυνση (ή αστάθεια) της βού­λησης, επιτρέπει σε ανώριμα και κατώτερα πνεύματα να ταλαιπωρήσουν ευεπηρέαστα άτομα.

Όπως ειπώθηκε ήδη, η μεσολαβητική δύναμη μεταξύ ανθρώπων και πνευμάτων είναι το πνεύμα των νεύρων. Ταυτόχρονα αυτό συ­νιστά το συνδετήριο κρίκο μεταξύ ψυχής και σώματος, δεδομένου ότι αυτά τα δύο μέρη, αν και στη Γη εμφανίζουν μία ενότητα, δεν μπορούν να έχουν άμεση επαφή, επειδή πρόκειται για δύο αντίθε­τες πολικότητες πνεύματος και ύλης^. γι’ αυτό χρειάζεται η κατά το ήμισυ πνευματική και κατά το ήμισυ υλική δύναμη του πνεύματος των νεύρων, μέσω του οποίου το σώμα με τις πέντε αισθήσεις του μπορεί να αντιληφθεί τη περιβάλλον. Η ψυχή είναι που δίνει τη ζωή στο σώμα που από μόνο του είναι άψυχο. Η πηγή πάλι της δύναμης του πνεύματος των νεύρων όπως και της ψυχής είναι το ανθρώπινο πνεύμα, το οποίο επιδρώντας στα πνεύματα της ύλης που είναι φυλακισμένα ακόμη μέσα στο σώμα, προκαλεί συνεχώς τη διάλυση και την πνευματοποίησή τους.

Ως εκ τούτου το πνεύμα των νεύρων ζωογονεί επίσης το σώμα, το οποίο διατηρείται, στη ζωή όσο συνδέεται με την ψυχή μέσω του «αιθερικού ζωτικού συνδέσμου» (τον οδυλικό ή αστρικό σύνδεσμο, το «αργυρούν σχοινίον» στον Εκκλησιαστή 12,6 του Σολομώντα). Έτσι, παρ’ όλο που η ψυχή στο βαθύ ύπνο π.χ. απομακρύνεται από το σώμα, δεν επέρχεται ο θάνατος του σώματος, επειδή το πνεύμα των νεύρων παραμένει πλήρως συνδεδεμένο με την ψυχή μέσω του πνευματικού συνδέσμου εν είδει λώρου. Επίσης στην τοπική ή ολική νάρκωση η αναισθησία του σώματος οφείλεται στο ότι ένα μέρος του ή ολόκληρο το πνεύμα των νεύρων ναρκώνεται με τον αιθέ­ρα, με αποτέλεσμα να διακόπτεται λίγο ως πολύ η σύνδεση του με το σώμα^*. Οι αναισθησιολόγοι προσέχουν ώστε η δόση να μην υπερβεί κάποια όρια, διότι τότε θα γινόταν ανεξέλεγκτη η «τάση φυγής» της ψυχής, οπότε θα επερχόταν ο θάνατος του ασθενή. Έ­να παρόμοιο φαινόμενο είναι επίσης ο εθισμός στο αλκοόλ, καθώς τόσο το νευρικό πνεύμα όσο και η ψυχή ως αιθερικές ουσίες στην περίπτωση της εξάρτησης από μία ουσία ζητούν να κορεστούν με αιθέρα με τον οποίο συγγενεύουν. Αυτό ο άνθρωπος το αισθάνε­ται σαν μία κατάσταση μέθης ή διεύρυνσης της συνείδησης, πράγ­μα που μπορεί να οδηγήσει επίσης σε «τάση φυγής» της ψυχής με πιθανό επακόλουθο τη νευρική κατάρρευση και το θάνατο.

Το νευρικό πνεύμα ως «νευρικός αιθέρας» διαποτίζει όλο το σώ­μα και μπορεί να μετρηθεί ραδιαισθητικά, είναι ορατό μέσω της αύρας και μπορεί να φωτογραφηθεί με τη μέθοδο Κίρλιαν προκει­μένου π.χ. να διαγνωστεί μια πάθηση. Η φωτογραφία και η δια­γνωστική μέθοδος Κίρλιαν είναι, όπως άλλωστε ο βελονισμός και η ομοιοπαθητική, αμφισβητούμενες, για το λόγο ότι. υπερβαίνο­ντας τα όρια του υλικού κόσμου και της παραδοσιακής επιστήμης, εκτείνονται σε ένα εν μέρει τουλάχιστον πνευματικό κόσμο.

Ωστόσο όποιος αμφισβητεί αυτές τις ημιπνευματικές επιστήμες επειδή τις συγχέει με τον αποκρυφισμό, θα πρέπει να διαλογιστεί πάνω στο γεγονός ότι η ζωτική δύναμη του ανθρώπου και της ψυ­χής του δεν εξασφαλίζεται μόνο μέσω της τροφής, γιατί είναι γνω­στό ότι «ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με το ψωμί» (Κατά Ματθαίο 4, 4 – Κατά Λουκά 4, 4).

Ο λόγος που για να λάβουν χώρα πνευματιστικές επαφές χρειά­ζεται η μεσολάβηση του νευρικού πνεύματος οφείλεται στο ότι στο υπερπέραν τα πνεύματα δεν διαθέτουν πια τη δύναμη αυτή γιατί απλά η ψυχή δεν συνδέεται πια με το σώμα.

Στον άλλο κόσμο την εξωτερική μορφή και το ένδυμα της ψυχής α­ποτελεί κατά το λορμπερικό όρο το «αιθερικό πνεύμα του σώματος» που αντικαθιστά το νευρικό πνεύμα και είναι η μεταθανάτια εξέλιξη του. Για το λόγο αυτό για να επικοινωνήσουν οι ψυχές από τον άλλο κόσμο με τους ανθρώπους στο υλικό επίπεδο χρειάζονται το νευρικό πνεύμα. Επειδή λοιπόν αυτό είναι κατά το ήμισυ μία υλικής φύσης δύ­ναμη, ως εκ τούτου οι πνευματιστικές διασυνδέσεις προφέρουν ένα πεδίο όπου μπορεί να δράσει επίσης ο παράγοντας του κακού, δεδο­μένου ότι ο υλικός κόσμος είναι ο χώρος της εξουσίας του, την οποί­α ούτε ο Θεός με την παντοδυναμία του δεν του την περιορίζει. Εκεί αντίθετα όπου δρα η ενέργεια του Θεού, όπου δηλαδή συντελείται μί­α καθαρή πνευματική σύνδεση του θεϊκού σπινθήρα του ανθρώπου με το Άγιο Πνεύμα, ο παραπάνω κίνδυνος αποκλείεται. (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ)

Ο αιθέρας

Κάθε αιθέρας, που είναι σαν ένα υγρό πνευματικό, ειδικό, ποιοτικά καθαρό, (χημικώς είναι ανυδρίτης της αλκοόλης, προϊόν απόσταξης) αναισθητοποιεί το πνεύμα των νεύρων. Με τον ίδιο τρόπο επιδρούν το κρασί, η μπύρα, ο μούστος και παρόμοια υγρά, γιατί εδώ τα ψυχικά χαρακτηριστικά κά­τω από μια τέτοια επίδραση γίνονται πιο ελεύθερα και αδέ­σμευτα από ό,τι είναι στο νερό ή σε άλλα υγρά που δεν έχουν υποστεί ζύμωση. Στον καθαρό αιθέρα είναι σχεδόν απόλυτα ελεύθερα και μπορούν μόνο σε κάποιο στεγανό δοχείο να φυλαχθούν.

Αν με την εισπνοή αυτός ο αιθέρας έρθει σε επαφή με τον οργανισμό, στον οποίο κυριαρχεί το πνεύμα των νεύρων, τό­τε σαν συγγενικό του απορροφάται με βουλιμία από τον ορ­γανισμό και χρησιμοποιείται για τον κορεσμό των εσωτερι­κών νευρικών κυττάρων. Όταν τα κύτταρα εμπλουτιστούν απότομα διογκώνονται από τον κορεσμό. Σε αυτή την κατά­σταση δεν μπορούν να αντιδράσουν, ούτε σ’ ένα εξωτερικό ερέθισμα, αλλά ούτε αντιλαμβάνονται αυτά που τους μεταδί­δει το πνεύμα των νεύρων εσωτερικά. Αυτή είναι η βάση της αναισθησίας κατά τη νάρκωση!

Το ότι παραλύει ακόμα και το πνεύμα των νεύρων είναι κα­τανοητό, αφού με τον ξαφνικό υπερκορεσμό των νευρικών κυττάρων ο δεσμός μεταξύ τους κόβεται. Κατ αυτόν τον τρόπο απελευθερώνεται η ψυχή, γιατί αυτή δεν θέλει να δέ­νεται με το πνεύμα των νεύρων σε μια τέτοια κορεσμένη κα­τάσταση των νευρικών κυττάρων. Όταν όμως η ψυχή είναι προσωρινά απελευθερωμένη από το σώμα, τότε στο σύντο­μο διάστημα που τα νεύρα είναι αναισθητοποιημένα, η συνείδηση του σώματος βρίσκεται σε εκείνη τη σφαίρα του πνευ­ματικού κόσμου που αντιστοιχεί στην καρδιά ή στα συναισθή­ματα του ανθρώπου. Στην αναισθητοποιημένη κατάσταση της νάρκωσης, η ψυχή παραμένει λοιπόν σε μια τέτοια εσωτερική ενόραση, ανάλογα με το αν είναι καλή ή κακή.

Επειδή όμως εδώ η ψυχή και το πνεύμα των νεύρων βρί­σκονται. σε πλήρη σύνδεση, όπως στο φυσιολογικό ύπνο (μόνο η ψυχή και τα νευρικά κύτταρα είναι χωρισμένα) θέλει η ψυχή να μεταφέρει αυτά που αντιλαμβάνεται στο πνεύμα των νεύρων με το οποίο είναι ακόμα συνδεδεμένη. Έτσι λοι­πόν θυμάται με ακρίβεια το τι είδε στον πνευματικό κόσμο της ψυχής, ενώ δεν αντιλαμβάνεται τί συνέβη στο μεταξύ με το σώμα. Από μία κατάσταση καθαρά υπνοβατική (σήμε­ρα ονομάζεται στην παραψυχολογία trance), καθώς και όταν ονειρεύεται βαθιά, η ψυχή δεν διατηρεί καμία ανάμνηση, ό­ταν πάλι βρεθεί στη φυσιολογική κατάσταση δηλαδή όταν ξυπνήσει, εφόσον συνήθως σε μια τέτοια κατάσταση δεν συνδέεται με το πνεύμα των νεύρων. Γιατί αυτό παραμένει στενά συνδεδεμένο με τα νεύρα ειδάλλως δεν θα έφταναν σε κορεσμό και θα εξασθενούσαν^. χωρίς αυτό το πνεύμα σύ­ντομα θα πέθαιναν και θα διαλύονταν, πράγμα που θα είχε σαν συνέπεια το σωματικό θάνατο.

Στη νάρκωση με αιθέρα, ο αιθέρας αντικαθιστά το πνεύμα των νεύρων, όπως στον φυσιολογικό ύπνο ο αιθέρας του στομάχου που προέρχεται από τις τροφές αναλαμβάνει αυ­τή τη λειτουργία. Εδώ το πνεύμα των νεύρων μπορεί να απε­λευθερωθεί χωρίς το φόβο να μείνουν ακόρεστα τα νευρικά κύτταρα. Επειδή το πνεύμα βρίσκεται εντελώς μόνο στην υ­πηρεσία της ψυχής, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επανέλθει η μνήμη της ψυχής και να θυμηθεί ό,τι έβλεπε στις σφαίρες του πνευματικού κόσμου. (Παρατήρηση: αυτή η επαναφορά της μνήμης αναφέρεται σε αυτά που προσλαμβάνει ο ψυχι­κός εγκέφαλος. Σπάνια όμως αυτές οι εντυπώσεις μεταφέρονται στον φυσικό εγκέφαλο για να θυμηθούμε συνειδητά τι είδαμε στον ύπνο μας).

Εδώ βρίσκεται η μεγάλη διαφορά μεταξύ της κατάστασης που υπάρχει κατά τη νάρκωση με αιθέρα και στο λεγόμενο μαγνητικό ύπνο (trance δηλαδή ύπνωση), όπου η ψυχή μπο­ρεί να βλέπει το σώμα, γιατί το πνεύμα των νεύρων είναι συνδεδεμένο με το σώμα. Τουναντίον κατά τη νάρκωση και τα δύο είναι αποσυνδεδεμένα από αυτό.

Μερικές φορές παρουσιάζονται και κάποιες παρενέργειες της νάρκωσης, σαν σπασμωδικές καταστάσεις. Αυτές παρι­στάνουν μια «δίψα της ψυχής» να διαφύγει από τα υλικά δε­σμά της, που της εμφυτεύτηκαν στη διάρκεια της αναισθη­σίας.

(Γ. Λόρμπερ , Τα Μυστικά της Φύσης, Πύρινος Κόσμος)

Τι ρόλο παίζουν τα chakras;

Εδώ θ’ ασχοληθούμε συνοπτικά με τα chacras και θα δούμε τη σχέση τους με το «πνεύμα των νεύρων» ή «αιθερικό σώμα». Καταρχάς να διευκρινιστεί ότι δεν πρόκειται για ένα φανταστικό προϊόν των ασιατικών ή των αποκρυφιστικών συστημάτων. Υπάρχουν πραγματικά, και όπως οι 14 μεσημβρινοί και τα ενεργειακά σημεία στο βελονισμό, πρόκειται για λεπτοφυή ενεργειακά κέντρα του αιθερικού σώματος που συνδέει την ψυχή με το σώμα. Επομένως δεν είναι σωστό ότι φυσιολογικά ο άνθρωπος δεν έχει τσάκρας και ότι μόνο με πνευματικές ασκήσεις μπορεί να τ’ αναπτύξει. Η αλήθεια είναι ότι στους περισσότερους βρίσκονται σε υπολανθάνουσα κατάσταση.

Πέραν τούτου τα τσάκρας είναι περιστρεφόμενα λεπτοφυή ενεργειακά κέντρα – μεταδότες της ζωτικής ενέργειας για το σώμα και ειδικότερα για το νευρικό και το ενδοκρινικό σύστημα. Τα κύρια τσάκρας είναι επτά και συνδέονται πνευματικά με πολλά άλλα μικρότερα.

Επομένως η πρώτη γενική λειτουργία τους είναι να μεταδίδουν ζωτική ενέργεια, απαραίτητη για την υγεία του σώματος. Συνάμα όμως, με την εργασία πάνω στα τσάκρας μπορούν ν’ αναπτυχθούν και ν’ ανοίξουν οι ικανότητες για την αντίληψη του υπεραισθητού κόσμου και για την επικοινωνία μαζί του.

Προφανώς αυτός είναι ο λόγος, λόγω των κινδύνων που ελλοχεύουν για τους ανώριμους ανθρώπους, που ούτε η Αγία Γραφή ούτε η Νέα Αποκάλυψη (Λόρμπερ και Ντούντε) αναφέρουν κάτι σχετικά. Και επίσης προφανώς για τον ίδιο λόγο, αντίθετα, σε πνευματιστικούς και εσωτερικούς κύκλους παίζουν έναν κεντρικό ρόλο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την οργάνωση «Οικουμενική Ζωή» της Γκαμπριέλε Βίτεκ, στην οποία θα γίνει αναφορά αργότερα στο κεφάλαιο για το χριστιανικό πνευματισμό. Εδώ ας αναφερθεί απλώς ότι στην οργάνωση αυτή διδάσκεται ότι τα 7 τσάκρας με τις ιδιαίτερες ιδιότητες εκάστου, αποτελούν τις «συνειδησιακές βαθμίδες» που οδηγούν πίσω στον θεό.

Η διδασκαλία αυτή είναι οφθαλμοφανώς λανθασμένη και παραπλανητική, γιατί πώς μπορεί να εξαρτάται η λύτρωση και η τελείωση του κάθε ανθρώπου από την ανάπτυξη των τσάκρας, που μόνο λίγοι «εκλεκτοί» μπορούν να κατορθώσουν;

Και τι σχέση έχει με τη διδασκαλία τού Ιησού Χριστού, που ζητάει μόνο την αγάπη, την οποία μπορούν ν’ ασκήσουν όλοι ανεξαίρετα, χωρίς να μαθητεύσουν σε κάποια σχόλη; Εάν ήταν έτσι τα πράγματα, ο Χριστός θα το είχε διδάξει στους μαθητές του ή τουλάχιστον θα το δίδασκε στη Νέα Αποκάλυψη…

Πράγματι κάποιος που ασκείται συστηματικά μπορεί μετά από καιρό ν’ αποκτήσει ιδιότητες διάμεσου, ούτως ώστε να βλέπει, ν’ ακούει και να αισθάνεται διαισθητικά. Πρόκειται δηλαδή για μεντιουμιστικές ικανότητες που αποκτώνται με το άνοιγμα των τσάκρας μέσω ασκήσεων διαλογισμού και γιόγκα. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ενεργήματα του Αγίου Πνεύματος, όπως υποστηρίζει λανθασμένα η Βίτεκ. Εξάλλου ορισμένα άτομα που είναι ευαίσθητα ή έχουν κλίση προς την εξωαισθητηριακή αντίληψη το επιβεβαιώνουν, καθώς αντιλαμβάνονται φυσιολογικά την περιστροφή των τσάκρας, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ιδιαίτερων ικανοτήτων διαμέσου, χωρίς να έχουν τα άτομα αυτά κάποια πίστη.

Συνεπώς γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού δεν αποκαλύπτει κάτι για τη λειτουργία των τσάκρας, επειδή δεν μας χρειάζεται αυτή η γνώση για τη λύτρωση και την υιοθεσία από τον Πατέρα. Το μόνο που διδάσκει ο θείος Λόγος είναι η αφύπνιση του θεϊκού πνεύματος μέσα στην καρδιά. Και αυτός αφυπνίζεται μόνο με την αγάπη και τη ζωντανή πίστη, που οδηγούν στην αληθινή Γνώση. Μόνο απ’ αυτόν το δρόμο κατακτάμε την τελείωση και την επιστροφή στον οίκο του Πατέρα μας. Εξάλλου όσο ασχολείται κάποιος με την εργασία στα τσάκρας και κατά συνέπεια αποκλειστικά με τον εαυτό του, δεν περισσεύει αρκετός χρόνος κι ενέργεια για ν’ ασκήσει την έμπρακτη αγάπη…

Επομένως το όλο μυστήριο με τα τσάκρας αφορά τη σχέση τους με τους ενδοκρινείς αδένες αφενός και αφετέρου τη δυνατότητα που παρέχουν ν’ ανοιχτεί ο δρόμος της επικοινωνίας προς τον υπεραισθητό κόσμο πράγμα που ο Θεός – ακόμη – κρατάει κρυφό. Τη δυνατότητα αυτή προσπαθούν να ανακαλύψουν και να εκμεταλλευτούν οι αποκρυφιστές και οι σοφοί της Ανατολής.

Πάντως η ενασχόληση με τα κρυμμένα ακόμη μυστικά έχει αποδεδειγμένα οδηγήσει σε τραγική κατάληξη ορισμένους επιπόλαιους και φιλοπερίεργους. Όταν για παράδειγμα η «δύναμη της κουνταλίνι» ενεργοποιείται σε ανώριμη ακόμη κατάσταση, τότε το «πνευματικό ασανσέρ» δεν οδηγεί προς τα πάνω. Έχει συμβεί πολλές φορές να οδηγήσει προς τα κάτω, στο βασίλειο των δαιμόνων, με αποτέλεσμα διαταραχές/ αλλοιώσεις της προσωπικότητας και κατοχή από πνεύματα, γεγονός για το οποίο έχουν προειδοποιήσει και ειδικοί σ’ αυτόν τον τομέα, όπως ο Λεντμπήτερ.