6. Ο ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΙΣΜΟΣ (R.C.) Οι αρχές των Ροδόσταυρων Η αναγέννηση του Ροδοσταυρισμού Ο Ροδοσταυρισμός ως η Δυτική Μυητική Ατραπός Ο μυητικός και θεοσοφικός Ροδοσταυρισμός Σύγχρονοι «Ροδόσταυροι» Η Σάμπαλα Η αυτοπαρουσίαση του L.R. Η αυτεπίγνωση του AMORC Διαφορές μεταξύ των Ροδόσταυρων Το GOLDEN DAWN Συμπεράσματα Παραδείγματα Α’ παραδείγμα – έσωθεν μαρτυρία Β’ Παράδειγμα σύμφωνα με τη Rosicrucian Fellowship ΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟΥ (Α.Δ)

 

Πολλές μυστικές εταιρείες και ομάδες του εσωτερισμού υποστηρίζουν ότι αίρουν την καταγωγή τους από αρχαία μυστήρια ή τουλάχιστον παλαιότερες παραδόσεις από περασμένους αιώνες ή και χιλιετίες. Θεωρούν συνεπώς ότι συνεχίζουν μία παλιά παράδοση, επειδή υιοθετούν διδασκαλίες και τελετές από το παρελθόν.

Βέβαια μάλλον είναι αδύνατο να εξακριβωθεί αν τέτοιου είδους ισχυρισμοί είναι κι αληθινοί^. σκοπός τους είναι περισσότερο να προσδώσουν μία πατίνα μυστηρίου και αξιοσέβαστης παλαιάς παράδοσης. Πάνω σ’ αυτήν τη βάση στηρίζονται διάφορες ροδοσταυρικές κοινότητες και ιδίως η AMORC: «Ancient Mystical Order of the Rosy Cross» και η Lectorium Rosiccucianun (LR) ή «Παγκόσμια Σχολή του Ροδόσταυρου».

Οι περισσότερες απ’ αυτές – εάν δεν θεωρούν ότι κατάγονται από την αρχαία Αίγυπτο – αποδίδουν τη γένεσή τους σε δύο προσωπικότητες του γερμανόφωνου χώρου, τον Χριστιανό Ροζενκρόιτς, ο οποίος υποτίθεται ότι έζησε από το 1738 ως το 1484 (και άρα έγινε 106 ετών) και τον προτεστάντη θεολόγο Γιόχαν Βάλεντιν Αντρέε (1586-1654). Ο Αντρέε σπούδασε στο Τύμπιγεν κι έγραφε σατιρικά – κριτικά κείμενα. Το οικόσημό του ήταν ένας σταυρός με τριαντάφυλλα. Είχε παραδεχτεί ότι αυτός ήταν ο συγγραφέας ενός ανωνύμου συγγράματος που δημοσιεύτηκε το 1616 με τον τίτλο «Οι Αλχημικοί Γάμοι του Χριστιανού Ρόζενκρόιτς». Προηγουμένως είχαν κυκλοφορήσει άλλα δύο επίσης ανώνυμα γραπτά, το «Fama Fraternitatis ή Η Αδελφότης του Αξιέπαινου Τάγματος του R.C.» (1614) και το «Confessio Fraternitatis R.C.» (H Ομολογία της Αδελφότητας του Ρ.Σ (1615). Δεν υπάρχουν αποδείξεις αν ο Αντρέε ήταν υπεύθυνος γι’ αυτά τα δύο βιβλία, πάντως τα περιεχόμενα υποδεικνύουν ότι προέρχονταν από το φιλικό του κύκλο στο Τύμπινγκεν.

Στο «Fama Fraternitatis» περιγράφεται ο βίος του υποτιθέμενου ιππότη Ροζενκρόιτς, ο οποίος είχε μεγαλώσει σ’ ένα μοναστήρι και στα δεκαέξι του χρόνια συνόδεψε έναν αδελφό μοναχό σ’ ένα ταξίδι στον Άγιο Τάφο. Στη Δαμασκό γνωρίστηκε με Άραβες σοφούς, μυήθηκε σε απόκρυφες πρακτικές και σκέφτηκε να αναμορφώσει με παρόμοιο τρόπο την πνευματική ζωή της Ευρώπης. Επειδή όμως το σχέδιό του να παντρέψει επιστήμη και θρησκεία δεν ευοδώθηκε, γι’ αυτό ίδρυσε την Αδελφότητα των Ροδόσταυρων.

Σήμερα από ιστορικούς και ιστοριοδίφες θεωρείται βέβαιο ότι ο ιππότης Ροζενκρόιτς ήταν απλώς ο ήρωας ενός μυθιστορήματος. Ο Αντρέε αποστασιοποιήθηκε δημόσια από το βιβλίο του το 1617, δηλώνοντας ότι ήθελε απλώς να ειρωνευτεί με αυτήν τη σατιρική αλληγορία το μυστικισμό των αποκρυφιστικών ομάδων της εποχής του και την αναζήτηση του Φωτός σε άλλους λαούς, ενώ τον ίδιο τον ενδιέφερε κυρίως η ανανέωση και η επιστροφή στις ρίζες του χριστιανισμού. Γι’ αυτόν το σκοπό πρότεινε τη δημιουργία ομάδων που θα τον αναμορφώνουν ενεργά εκ των έσω. Όμως στο μεταξύ πολλοί πήραν τη σάτιρα σοβαρά.

Φύτρωσαν «αυθεντικές» αδελφότητες, επιστήμονες εκπόνησαν θεωρίες και απατεώνες πουλούσαν «μυστικά». Ωστόσο ο Τριακονταετής Πόλεμος έφερε το τέλος και σ’ αυτήν την εξέλιξη και πολύ αργότερα, το 18^ο αιώνα, παρουσιάστηκαν πάλι τέτοια τάγματα. Το πιο σημαντικό ήταν το «Τάγμα των Ιπποτών του Χρυσού και των Ρόδων», το οποίο μέχρι το 1800 περίπου εργαζόταν στη βάση της αλχημείας και επιπλέον ασκούσε επίσης επηροή στην πολιτική της εποχής, ιδίως στην Πρωσία, όπου μέλος του ήταν και ο Βασιλιάς Φρήντριχ Βίλχελμ Β’. Κατόπιν εξαφανίστηκε κι αυτό το τάγμα.

Πάντως το βιβλίο του Αντρέε είχε απήχηση και το εξέλαβαν σαν πραγματικότητα, ενώ ο ίδιος το είχε κάνει περισσότερο χάριν αστείου και με την πρόθεση ν’ αναταράξει τα ιερά στον απολιθωμένο χριστιανισμό. Ο Karl Kiesewetter (1854-1895), ο οποίος συνέγραψε την «Ιστορία του Αποκρυφισμού», τοποθέτησε την αρχή του Ροδοσταυρισμού το 1374, με την «Fraternitas Rosae Crucis», δηλαδή πριν τον Ροζενκρόιτς. Είχε υλικό σχετικό από τον προπάππου του, που ήταν ροδόσταυρος αυτοκράτωρ του τάγματος. Την εποχή εκείνη ήταν ακόμη σε χριστιανικές βάσεις, σταδιακά όμως, καθώς πέθαναν οι πρωτεργάτες, άλλαξε χαρακτήρα. Συγκεκριμένα ο Κιζβέτερ γράφει: «Απ’ ότι φαίνεται στοιχεία από τους Ιλλουμινάτους και τους τέκτονες παρεισέφρυσαν και εκτροχίασαν το παλιό Τάγμα. Γι’ αυτόν το λόγο το 1792 αποφασίστηκε να καταστραφούν βιβλιοθήκη και αρχεία του Τάγματος».

Οι Ιλλουμινάτοι είχαν μπει στο στόχαστρο των Ιησουιτών της καθολικής εκκλησίας και επίσης των Ροδόσταυρων που βασίζονταν σε χριστιανικό υπόβαθρο. (Ρ. Πάσσιαν)

Οι αρχές των Ροδόσταυρων

Οι Ροδόσταυροι είχαν επτά βασικές αρχές:

1. Καθετί μεγάλο και θεϊκό είναι απλό.

2. Η δύναμη του Θεού είναι μέσα μας όταν είμαστε μέσα του και αυτή η δύναμη νικάει τον κόσμο.

3. Κάνοντας τη βούληση του Θεού και δική σου βούληση, ενεργείς έτσι ώστε να κατακτήσεις τη Ζωή.

4. Ένας μόνο νόμος υπάρχει που δεν έχει εξαιρέσεις, ο νόμος της αγάπης.

5. Όσο ένοχοι κι αμαρτωλοί κι αν είμαστε, υπάρχει αντίστοιχα μεγάλη λύτρωση.

6. Ό,τι δίνεις παίρνεις (σύμφωνα με τη ρήση στο Ματθαίο 7,2: «Με ό,τι μέτρο μετράς, θα μετρηθείς κι εσύ»).

7. Ο μεγαλύτερος θησαυρός της ανθρωπότητας δια παντός είναι η Επί του Όρους Ομιλία.

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, οι αρχικά καθαρά χριστιανικές αρχές του πρώτου Ροδοσταυρισμού παραγκωνίστηκαν σταδιακά από στοιχεία που έφεραν Ιλλουμινάτοι και Τέκτονες.

Η αναγέννηση του Ροδοσταυρισμού

Αυτή συνέπεσε με την αναθέρμανση του σύγχρονου εσωτερισμού το 19^ο αιώνα, όταν παρουσιάστηκαν νέα πνευματικά και εν μέρει αποκρυφιστικά κινήματα. Από τον 17^ο αι. επιστήμη και τεχνοκρατία είχαν εγκαινιάσει την εκκοσμίκευση και τον εξορθολογισμό του κόσμου. Ο νεώτερος εσωτερισμός γεννήθηκε ως αντίδραση στην παραπάνω διαδικασία και ως αντίβαρο στο Διαφωτισμό. Χωρίς ν’ απορρίπτει τα επιτεύγματα της τεχνολογίας ήθελε κατά κάποιον τρόπο να σταματήσει το «ξεμάγεμα» του κόσμου. Μέσα σ’ αυτήν την τάση μίας νέας πνευματικής αναζήτησης αναδύθηκαν με ορισμένη επιτυχία τα μανιφέστα των Ροδόσταυρων. Γιατί τα μανιφέστα αυτά αναπαρήγαγαν την κοσμοαντίληψη που επικρατούσε πριν από το Διαφωτισμό, καθώς παρουσίαζαν τους Ροδόσταυρους σαν κάτοχους «μίας γνώσης που ένωνε τη θεογνωσία με την κοσμογνωσία, τη θρησκεία με την επιστήμη».

Ο Ροδοσταυρισμός ως η Δυτική Μυητική Ατραπός

Αυτή η νέα εκδοχή του ροδοσταυρικού μύθου γέννησε πάλι από το 19^ο αι. κι ύστερα δύο κυρίαρχα ρεύματα. Το ένα ρεύμα βλέπει το Ροδοσταυρισμό ως το μοναδικό πυλώνα της μυητικής παράδοσης της Δύσης.

Έτσι για παράδειγμα ο Στάινερ (1861-1925), ο θεμελιωτής της Ανθρωποσοφίας, θεωρεί ότι ο Ροδοσταυρισμός είναι η ενωτική απάντηση που συνθέτει θρησκεία και την εκάστοτε τελευταία λέξη των επιστημών. Κατά τον Στάινερ ο Κρίστιαν Ροζενκρόιτς με μία «αποκρυφιστική επέμβαση» στα τέλη του 16ου αι. εμπόδισε τον πόλεμο ανάμεσα στους ορθολογιστές οπαδούς της επιστήμης και στους ευσεβιστές οπαδούς της θρησκείας. Στο δε μέλλον αυτή η ώθηση θα ενισχυθεί: « Από τον 20ό αι. κι ύστερα όλες οι θρησκείες θα ενωθούν πάνω στο ροδοσταυρικό μυστήριο… Ταυτόχρονα όμως, η θρησκεία δεν μπορεί να βρίσκεται σε καμία αντίφαση με τα επιστημονικά δεδομένα» (Ρ.Στάινερ «Θεοσοφία και Ροδοσταυρισμός», 1907). Υπ’ αυτήν την έννοια ο Ρ.Σ. θεωρούσε την Ανθρωποσοφία του ανανεωμένο Ροδοσταυρισμό.

Ο μυητικός και θεοσοφικός Ροδοσταυρισμός

Το άλλο ρεύμα του Ροδοσταυρισμού από το 19^ο αι. αντιπροσωπεύουν διάφορες αποκρυφιστικές νεοροδοσταυρικές ομάδες που ισχυρίζονται ότι έχουν μυηθεί στη Γνώση ενός αρχαιότερου ροδοσταυρικού τάγματος, το οποίο υπήρξε παλιότερα στην ιστορία. Ορισμένες εξ αυτών υιοθετούν τη θεοσοφική θεωρία των Αναληφθέντων Διδασκάλων, για μία αόρατη Αδελφότητα που κυβερνάει τις τύχες του κόσμου. Η γνώση των Α.Δ. είναι ακόμη μυστική για τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων. Οι ομάδες αυτές θεωρούν ότι είναι οι μεσολαβητές που παραλαμβάνουν και μεταδίδουν τη γνώση ενός «αόρατου» ή «μυστικού ροδοσταυρικού τάγματος», το οποίο καθοδηγείται από τέτοιες εξαιρετικά εξελιγμένες πνευματικές οντότητες. (Η. Ruppert)

Σύγχρονοι «Ροδόσταυροι»

Από τη δεκαετία του 1920 άρχισαν να σχηματίζονται διάφορες ομάδες που υιοθέτησαν τον τίτλο του Ροδοσταυρισμού, χωρίς όμως να έχουν κάποια σχέση με τα ροδοσταυρικά μανιφέστα του 17ου αιώνα. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα γκρουπούσκουλα δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα έξω από έναν περιορισμένο κύκλο οπαδών. Πάντως δύο οργανώσεις, η LR και η AMORC, απευθύνονται και προς ένα ευρύτερο κοινό μέσω διαφημιστικών καταχωρήσεων και προσηλυτισμού και έτσι έχουν γίνει περισσότερο γνωστές.

Και στους νεώτερους Ροδόσταυρους υπάρχουν εκτροχιασμοί, διχογνωμίες και σχίσματα (και πώς θα μπορούσε να μην είναι έτσι;!) Από μία τέτοια διάσπαση προέκυψε επίσης το Lectorium Rosicrucianum, το οποίο θεμελίωσε ο Ολλανδός Jan leene. Ο Leene, που πέθανε το 1968, με το ψευδώνυμο Jan van Rijkenborgh διήθυνε το L.R. ως πρώτος Μέγας Μάγιστρος.

Όπως και σε άλλες εσωτερικές σχολές, στο L.R. γίνεται λόγος για τα μυστήρια της Αδελφότητας των Καθαρών, για το θρύλο του Αγίου Δισκοπότηρου, για τη μία οικουμενική αληθινή Εκκλησία, για τη μεταμόρφωση στη βάση γνωστικών αρχών, για έναν «νέο παγκόσμιο Τεκτονισμό του Γ’ Ναού», για άμεση επαφή με την «Ένατη Σφαίρα» (όπου υποτίθεται ότι παύουν οι μετενσαρκώσεις), και για τον Παγκόσμιο Διδάσκαλο, τον Μαϊτρέγια Χριστό. Φυσικά οι ακόλουθοι του L.R. είναι οι «εκλεκτοί» κι επιπλέον ο ανώτερος εσωτερικός κύκλος έχει σύνδεση μέσω «πνευματικών στοών» με τη Σάμπαλα.

Η Σάμπαλα

Στον εσωτερισμό Σάμπαλα είναι εν μέρει μία συνειδησιακή κατάσταση, όμως κυρίως « ένας αιθερικός τόπος στην έρημο Γκόμπι», αν και γίνονται ακόμη έρευνες στο Θιβέτ για να βρεθεί. Για την Θεοσοφία η Σάμπαλα είναι η έδρα του «Άρχοντα του Κόσμου» (Σανάτ Κουμάρα). Αυτός είναι ο ανώτατος μεταξύ των θεμελιωτών της Ιεραρχίας των Μυστών, που κατέχουν τον ένατο μυητικό βαθμό κι έχουν έρθει στη Γη από την Αφροδίτη (κατά άλλους από τον Κρόνο). Στους Ασιάτες η Σάμπαλα συναντάται κατ’ εξαίρεση και μάλιστα άλλοι την τοποθετούν στη δύση, άλλοι στην ανατολή κι άλλοι στο βορρά ή στο νότο. (Miers)

Κατά άλλες πηγές, η Σάμπαλα είναι το υπόγειο κέντρο εξουσίας και μαύρης μαγείας σε αντιδιαστολή με την Αγκάρτα, το επίσης θρυλικό κέντρο λευκής μαγείας και διαλογισμού, που βρίσκεται σε υπόγειες σπηλιές κάτω απ’ τα Ιμαλάια. Άλλες πηγές λένε το αντίθετο.

Υποτίθεται ότι Σάμπαλα και Αγκάρτα προϊστορικά ήταν υπέργεια κέντρα πνευματικής ενέργειας. Στο τέλος της σκοτεινής εποχής που ζούμε, της Κάλι Γιούγκα, η Αγκάρτα θ’ αναδυθεί πάλι στην επιφάνεια της Γης και θα είναι ορατή για εκείνους που έχουν αγνή καρδιά. Σύμφωνα μ’ έναν άλλον θρύλο, ο Σόλων, που απεβίωσε περίπου το 560 π.Χ., είχε πει ότι τότε οι άνθρωποι θα βρουν πάλι τον παράδεισο. Επίσης υπάρχουν θρύλοι που λένε ότι εκεί ζουν ακόμη Υπερβόρειοι ηγέτες που έχουν επιβιώσει της μυθικής Υπερβορείας. Αυτοί οι δύο μύθοι της Σάμπαλα και της Αγκάρτα συμπεριλαμβάνονται στο ρεπερτόριο του L.R. (Ρ. Πάσσιαν).

Η αυτοπαρουσίαση του L.R.

« Το L.R. είναι μία Μυστηριακή Σχολή που μεταφέρει την Οικουμενική Διδασκαλία σε όλους όσοι αναζητούν την αληθινή απελευθέρωση. Η πηγή της Διδασκαλίας δεν βρίσκεται σ’ αυτόν τον κόσμο. Ως εκ τούτου το L.R. δεν παρουσιάζει νέα δόγματα ή νέες θέσεις, αλλά αντλεί από τις συνεχείς προσπάθειες της Συμπαντικής Αδελφότητας για την έκπτωτη ανθρωπότητα. […] Το L.R., ο τελευταίος κρίκος σήμερα μίας αλυσίδας σχολών του Γνωστικισμού, έχει για το παρόν το καθήκον να αφυπνίσει εκ νέου στον αναζητητή την προ-ανάμνηση από το πρωταρχικό Φωτεινό Βασίλειο, που δεν είναι αυτού του κόσμου. Κατά συνέπεια το LR είναι το όργανο της Συμπαντικής Αδελφότητας, η οποία πασχίζει μετά από την πτώση της ανθρωπότητας, να επαναφέρει, ει δυνατόν, τα παραπλανημένα τέκνα του Θεού, πίσω στο πατρικό τους…»

«…Αποφασίζουμε να ταυτίσουμε τη Σχολή του Πνεύματος με τον Θεό και τις τρεις ενέργειες που εκπηγάζουν απ’ αυτόν. Ονομάζουμε τη Σχολή με το όνομα του Πατέρα, ο οποίος μας προαπαντά ως Υιός και με το Άγιο Πνεύμα του μάς ωθεί στην ατραπό της Αναγέννησης… Γι’ αυτόν το λόγο η Σχολή του Πνεύματος είναι εκ φύσεως η Ατραπός, η Σχολή, η μοναδική δυνατότητα για την πραγματική Λύτρωση». [«Βασική Φιλοσοφία του L.R.»]

Επομένως, τη λύτρωση μπορεί να την βρει ο άνθρωπος μόνο μέσω μίας ιδιαίτερης Γνώσης περί της θείας καταγωγής του και με την επιθυμία του να επιστρέψει στο Βασίλειο του Φωτός. Αυτή τη Γνώση διδάσκει μόνο το L.R. που από το ηλεκτρομαγνητικό «ενεργειακό του πεδίο» εκπέμπει συμπυκνωμένη «την κοσμική Γνωστική ακτινοβολία», που ζωογονεί τον πνευματικό σπινθήρα στην ανθρώπινη καρδιά.

Αρχικά ο μαθητής πρέπει να τηρήσει τις 10 εντολές του L.R. που περιλαμβάνουν χορτοφαγία, νηστεία, συμμετοχή σε τελετές, οικονομική εισφορά και προσωπική εργασία. Όλοι οι δεσμοί με τον κόσμο πρέπει να κοπούν, ακόμη κι αν είναι άλλες ομάδες του εσωτερισμού, διαλογισμός ή και γιόγκα. Έτσι αφού ο «σπουδαστής του πνεύματος» διατρέξει πολλές μυητικές βαθμίδες, καταλήγει να επιστρέψει «στο Βασίλειο του Φωτός, στον Οίκο του Πατρός».

Πάντως για το LR η Βίβλος δεν είναι η μόνη αγία Γραφή, αφού «η διδασκαλία του Χριστού, του Βούδα και του Λαοτσέ έχουν την ίδια σημασία». Επίσης «ο Γνωστικισμός των πρώτων χριστιανών, των αρχαίων Ελλήνων και Αιγυπτίων, των Περσών και των Κινέζων φανερώνουν ότι η Παγκόσμια Διδασκαλία διατρέχει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας». Όλες οι «άγιες γραφές» έχουν το ίδιο «αιώνιο μήνυμα» λέει το L.R., μόνο «το χρώμα, η μορφή, η ιδέα και η δόνηση» αλλάζουν.

Ωστόσο οι χριστιανοί και οι εκκλησίες τους ανήκουν στο υλικό πεδίο κι αποτελούν μέρος του κακού (πεπτωκότος) κόσμου. Γι’ αυτό το LR συμβουλεύει τους χριστιανούς ν’ απαγκιστρωθούν από την «ιστορική μορφή του Ιησού της Ναζαρέτ. Παραμερίστε την εικόνα του προσωπικού Χριστού που καλλιεργεί η δογματική θρησκεία… Ο Χριστός έχει την έννοια μίας κατάστασης απελευθερωμένης ύπαρξης κι όχι μίας ηγετικής μορφής που υπαγορεύει νόμους. Πρέπει να ανατρέψετε αυτό το μοιραίο λάθος των εκκλησιαστικών ομολογιών για να μπορέσετε να ελευθερωθείτε από τα δεσμά του γράμματος της Γραφής».

Η αυτεπίγνωση του AMORC

Η πιο μεγάλη ροδοσταυρική σχολή διεθνώς είναι το τάγμα AMORC, το οποίο θεμελίωσε το 1915 (ή 1909) στη Ν. Υόρκη ο H.S. Lewis (1883-1936), καθ’ υπόδειξη Γάλλων Ροδόσταυρων, και Καββαλιστών διαδόχων του J. Peladan, του μαρκήσιου de Guaita^* και του G. Encausse (Papus). Ο Peladan είχε ιδρύσει το 1890 το τάγμα του που συνδύαζε καθολικισμό, Ροδοσταυρισμό και μαγεία.

Το AMORC δηλώνει ότι αποτελεί «το ορατό μέρος της αόρατης Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας» και άρα την αρχαιότερη και μεγαλύτερη αδελφότητα στον κόσμο. Αίρει την καταγωγή του μάλιστα από τη μυστηριακή σχολή, η οποία ιδρύθηκε το 1489 π.Χ. στην αρχαία Αίγυπτο από τον Φαραώ Thutmoses ΙΙΙ. Το 1350π.Χ. ο Φαραώ Εχνατών άνοιξε το τάγμα αυτό κάνοντας το προσιτό στον κάθε ενδιαφερόμενο.

Σχεδόν όλοι οι σοφοί της αρχαιότητας, από τον Πυθαγόρα και το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη ως τον Κικέρωνα και το Σένεκα, θεωρούνται Ροδόσταυροι με βάση τον ισχυρισμό ότι έχουν μυηθεί σε αυτό το τάγμα στην Αίγυπτο. Τα ιστορικά ροδοσταυρικά μανιφέστα από τον 17ο αι. παίζουν ένα δευτερεύοντα ρόλο, αν και θεωρούνται ακόμη μοντέρνα, «γιατί ενεργοποιούν τις ψυχικές δυνάμεις και ανοίγουν το δρόμο της επίγνωσης της αληθινής προσωπικότητας… Πάντως η Αδελφότητα δεν είναι θρησκευτική ούτε πολιτική» (Από φυλλάδιο του AMORC).

Στο AMORC δεν υπάρχει μία παγιωμένη, αναγνωρίσιμη απ’ έξω διδασκαλία. Κυρίως επιδιώκει να διδάξει τους «κοσμικούς νόμους» στα μέλη του και με τη βοήθεια παραψυχολογικών ασκήσεων να τους δείξει πώς ν’ αναπτύξουν τις ψυχικές – εξωασθητηριακές δυνάμεις τους.

Πολλά από τα τυπικά τους θυμίζουν τον Τεκτονισμό. Για παράδειγμα ο σπουδαστής αφού πραγματοποιήσει μόνος τους τη μύησή του με τη βοήθεια ενός καθρέφτη στο οικιακό του «ιερό», στη συνέχεια θα παραλάβει τα σημάδια της αναγνώρισης, τα συνθηματικά passwords και τις χειρονομίες που πρέπει να ξέρει για τις συγκεντρώσεις και τις εκδηλώσεις του τάγματος.

*^* Ο St. de Guaita υπήρξε μαθητής του Eliphas Levi, συνιδρυτής του Τάγματος των Μαρτινιστών και απολογητής της μαγείας στο έργο του «Serpent de la Genese».

Για το AMORC ο Σταυρός του Ρόδου δεν είναι χριστιανικός, ούτε καν θρησκευτικός, αφού συμβολίζει το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου. Επίσης ο Ιησούς θεωρείται «ένας αβατάρ της Λευκής Αδελφότητας, ένας δάσκαλος που ενσαρκώθηκε σε διάφορες εποχές», όπως και στο θεοσοφικό συγκρητισμό. (Η. Ruppert)

Πέραν τούτου ας σημειωθεί ότι το AMORC διαθέτει επίσης έναν μυστικό Διδάσκαλο, ισόβαθμο με τον Κουτχούμι της Θ.Ε., τον Άματου.

Ο Άματου κατέχει επίσης μία μυστική βιβλιοθήκη με την ιστορία των Ροδόσταυρων από το έτος 800.000 π.Χ. κι επικοινωνεί μόνο μέσω του αρχηγού («imperator») του τάγματος με τον κόσμο μας (Miers).

Διαφορές μεταξύ των Ροδόσταυρων

Στις βασικές γραμμές, οι ροδοσταυρικές σχολές στηρίζονται σε αρχές της Πανσοφίας^* όπως κάνουν και οι Ναΐτες, οι Τέκτονες, τα τάγματα του Άγιου Δισκοπότηρου και άλλες αποκρυφιστικές εταιρείες, αφού άλλωστε συχνά πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα που συμμετέχουν στους ηγετικούς κύκλους διαφορετικών ομάδων.

Ο E. Granitor (ψευδώνυμο) του AAORRAC, ενός άλλου ροδοσταυρικού τάγματος που διαθέτει «τη γνώση από την Ατλαντίδα, τους Άρειους και τους Κέλτες», κατηγορεί το AMORC ότι λέει ψέματα με τον ισχυρισμό ότι αντλεί τη γνώση από την αρχαία Αίγυπτο.

Ο ίδιος E. Granitor μ.α. προσάπτει στη Θεοσοφία και στην Ανθρωποσοφία ότι εν μέρει παραμόρφωσαν και «νέρωσαν» με φανταστικά στοιχεία την αληθινή σοφία. Για τη Μπλαβάτσκι λέει ότι κατείχε μέρη της ροδοσταυρικής διδασκαλίας και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να μεταφέρει την ευρωπαϊκή ιστορική γνώση στην Ινδία. (R. Passian). Συνήθως η μία εσωτερική ομάδα κατηγορεί την άλλη για λάθη και ψευδή και γι’ αυτό χρειάζεται κριτικός νους και προσευχή για φώτιση. Ασφαλώς παντού υπάρχει μία δόση αλήθειας, αλλά όχι ολόκληρη η αλήθεια.

Ένας άλλος γνώστης του Ροδοσταυρισμού, με το ψευδώνυμο Welretor, υποστηρίζει ότι καμία από τις σημερινές ροδοσταυρικές εταιρείες «δεν κατέχει το Αζώθ, (πρώτη Αρχή των μετάλων, πανάκεια και πεμπτουσία) ούτε το λευκό ή ερυθρό

Βάμμα». Εκτός αυτού, οι περίπου 40 σύγχρονες ροδοσταυρικές εταιρείες που δημιουργήθηκαν μετά το 1900, «έχουν βγει από το μητρικό καλούπι της Ο.Τ.Ο. (Ordo Templi Orientis)» που πρόσκειται στον Crowley, για τον οποίο θα γίνει λόγος αργότερα. Οι εταιρείες αυτές «είναι Ροδόσταυροι χωρίς σταυρό και χωρίς ρόδα». Ωστόσο ο Welretor λέει ότι υπάρχουν ακόμη αληθινοί συνεχιστές της ερμητικής παράδοσης, «που όμως δεν βρίσκονται στις γνωστές ροδοσταυρικές ενώσεις».

Το GOLDEN DAWN

Μεγάλη φήμη είχε αποκτήσει επίσης, το γνωστό από τον W.B. Yeats και τον Al. Crowley τάγμα Golden Dawn (Χρυσή Αυγή), στο οποίο η πρακτική ή η τελετουργική μαγεία έπαιζαν ένα μεγαλύτερο ρόλο απ’ ό,τι σε άλλα παρόμοια τάγματα. Ο Yeats είχε συγκρουστεί με τον Crowley αρνούμενος να τον μυήσει στο «Εσωτερικό Τάγμα» του τάγματος επειδή θεωρούσε ότι «το G.D. δεν ήταν αναμορφωτήριο»…

*^* Πανσοφία ήταν αρχικά η προσπάθεια του Κομένιους, φίλου και σύγχρονου του Αντρέε να ενώσει όλες τις επιστήμες σε μία εγκυκλοπαίδεια. Επρόκειτο για μία φυσική – θρησκευτική φιλοσοφία με δάνεια από το νεοπλατωνισμό. Πολλές ιδέες τού Κ. υιοθετήθηκαν αργότερα από τους Τέκτονες.

Στο Golden Dawn χρησιμοποιούταν ο επανομαζόμενος «Ερμητικός Σταυρός του Ρόδου» αφενός ως σύμβολο πνευματικού αγώνα και αφετέρου ως μαγικό φυλακτό και διακριτικό σε μαγικές τελετές και συνάξεις. Είναι πραγματικά γεμάτος με μαγικά, καμπαλιστικά, αλχημιστικά και αστρολογικά σύμβολα συνθέτοντας έτσι ένα υπόδειγμα του σύγχρονου αποκρυφισμού (H. Ruppert).

Το Golden Dawn διαλύθηκε στο πρώτο τρίτο του 20ού αι., όμως τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον γι’ αυτό, και πολλές εσωτερικές οργανώσεις αντλούν από το υλικό του που δημοσιεύτηκε από τους Crowley και Regardie. Μάλιστα ορισμένες απ’ αυτές, όπως το Ροδοσταυρικό Τάγμα Άλφα+Ωμέγα, προβάλλονται στο διαδίκτυο ότι προσφέρουν online μαθήματα θεουργείας (μαγείας) κι αληχημείας.

Για τον Al. Crowley θα γίνει λόγος αργότερα στο κεφάλαιο περί μαύρης μαγείας.

Συμπεράσματα

Τα σύγχρονα ροδοσταυρικά τάγματα είναι προϊόντα του 20ού αι. και καθαρά συγκρητιστικά, σε αντίθεση με τις πρωτότυπες ιδέες του Αντρέε και των συντρόφων του που ήθελαν να αναμορφώσουν πρακτικά τον χριστιανισμό και να τον συνδέσουν με τις επιστήμες και με τις ηθικές απαιτήσεις της κοινωνίας τους. Γι’ αυτό άλλωστε το 1619 δημοσίευσε το ουτοπικό μυθιστόρημα «Η Δημοκρατία της Χριστιανούπολης». Ο Αντρέε εξέφραζε επίσης την πανευρωπαϊκή επίγνωση της ανάγκης να επικρατήσει ένας πρακτικός χριστιανισμός που θα έβαζε τέλος σε θρησκευτικούς πολέμους και φιλοσοφικές έριδες. Οι σύγχρονοι Ροδόσταυροι αντλούν αντίθετα τα στοιχεία τους κατά κύριο λόγο από μη χριστιανικές κοσμοθεωρίες και ιδίως από τη Θεοσοφία, τον ινδουισμό και τις μυστηριακές λατρείες. Ένα ιδιαίτερο βάρος έχει ο Γνωστικισμός, αφού ο άνθρωπος κατακτά τη λύτρωση μόνο μέσω «απόκρυφης, ανώτερης Γνώσης». Κατά συνέπεια οι Ροδοσταυρικές σχολές είναι σαφώς αντίθετες με τη χριστιανική διδασκαλία και πράξη. Επιπλέον ας σημειωθεί ότι, όπως και στις περισσότερες εσωτερικές ομάδες, στηρίζουν την ταυτότητά τους σε θρύλους και η καθεμία πιστεύει στο δικό της παραμύθι, όσο φαντασιόπληκτο κι αν είναι.

Ο μεγάλος κίνδυνος στις ομάδες του εσωτερισμού και του γνωστικισμού είναι ο αυτισμός. Ο αυτισμός αυτός καλλιεργείται από την πεποίθηση που τους υποβάλλουν δαιμονικές δυνάμεις ότι τα μέλη τους είναι οι «κλητοί», οι «επίλεκτοι» που με τις ιδιαίτερες γνώσεις τους θα φθάσουν στη θέωση…

Παραδείγματα

Α’ παράδειγμα – έσωθεν μαρτυρία

«Υπήρξα επί 14 χρόνια σπουδάστρια στο LR… Υπάρχουν πολλές ροδοσταυρικές ενώσεις, άλλες είναι ακίνδυνες άλλες είναι ακραίες. Εγώ ήμουν στη χειρότερη.

Η ομάδα αυτή είναι καταστρεπτική, διαλύει την προσωπικότητα. Το σύνθημα είναι η εξαφάνιση, η διάλυση του Εγώ.

Η διάλυση του Εγώ οδηγεί στην πλήρη εξάρτηση. Κάθε σ/κο πηγαίναμε σε λειτουργίες μαγείας. Η ομάδα το ονομάζει «ενεργειακό πεδίο» και λέει ότι «κανένας δεν αφήνει το ενεργειακό πεδίο όπως ήταν πριν, πρέπει να καταστρέψετε το Εγώ σας».

Κάθε επαφή με τους υπόλοιπους ανθρώπους διακόπτεται και είχαμε επαφή μόνο με τα άλλα μέλη.

Η «Σχολή» ασκεί εξουσία πάνω στα μέλη, πολλοί συνταξιούχοι μένουν εκεί για να τους κληρονομήσει.

Ήμασταν αναγκασμένοι να εγκαταλείψουμε πολιτικές κινήσεις, συλλόγους, εκκλησίες. Η τηλεόραση απαγορευόταν ως όργανο άθεων δυνάμεων. Έτσι δεν ξέραμε τι γινόταν στον κόσμο.

Το LR εφαρμόζει μαγεία, ήμασταν πάντα σαν υπνωτισμένοι στις συναντήσεις μας.

Όποιος φεύγει από την ομάδα, συχνά παθαίνει κάτι. Πρέπει να τρομάξουν οι υπόλοιποι και να μην φύγουν από την οργάνωση. Όποιος φεύγει δεν «λυτρώνεται».

Ο σκοπός της οργάνωσης είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Γι’ αυτό το σκοπό εργάζονται παντού δημόσια, γιατί πρέπει να επιβληθεί το Κράτος των Γνωστικών.

Αποκτούν όλο και περισσότερη δύναμη. Τα μέλη παθαίνουν εξάρτηση, χάνουν το Εγώ τους. Έχω μόνιμα το φόβο ότι θα μου συμβεί κάτι επειδή είμαι δημόσιος μάρτυς κατηγορίας».

Μαρτυρία από το αρχείο του R. Hauth, συγγραφέα του βιβλίου:

Hexen, Gurus, Seelenfaenger, R. Brockhaus Verlag Wuppertal / Zuerich.

Β’ Παράδειγμα

Ο απομονωτισμός σε συνδυασμό με την ελιτιστική αντίληψη πολλών εσωτεριστών και η περιφρόνηση για τον «κακό κόσμο» μπορεί να οδηγήσει σε ακραία φαινόμενα βίας. Αυτό φάνηκε πρόσφατα με τις μαζικές δολοφονίες και αυτοκτονίες μελών του Τάγματος του Ναού του Ήλιου (Ordre du Temple Solaire). Σ’ αυτές τις πράξεις βίας βρήκαν το θάνατο 74 οπαδοί της σέκτας στον Καναδά, στη Γαλλία και στην Ελβετία. Οι αρχηγοί αυτού του τάγματος που προέρχονταν από τους κόλπους του AMORC, σκηνοθέτησαν το μακελειό ως μία «μετάβαση στο Σείριο», στη βάση του μύθου με τους (εξαϋλωμένους) «Πρεσβύτερους Αδελφούς του Ρόδινου Σταυρού». Οι οπαδοί είχαν αφήσει πίσω τους διαθήκες και βιντεοκασέτες που το 1994 συγκλόνισαν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Δύο απ’ αυτές τις κασέτες έφεραν τον τίτλο: Η Διαθήκη τού Ροδόσταυρου:

Εμείς, πιστοί υπηρέτες του Ρόδινου Σταυρού, δηλώνουμε: Εάν εξαφανιστούμε μία μέρα, θα επιστρέψουμε πάλι… γιατί ο Ρόδινος Σταυρός είναι αθάνατος. Όπως αυτός, υπάρχουμε κι εμείς ανέκαθεν και για πάντα.

Με τη «Μετάβαση στο Σείριο» έκλεισε ο «κύκλος της αδαμικής ανθρωπότητας» κι άρχισε ένας νέος κύκλος εξέλιξης σε μία άλλη Γη, η οποία θα δεχτεί «το εμπλουτισμένο κεφάλαιο δονήσεων των αληθινών υπηρετών του Σταυρού του Ρόδου».

Η φυγή από τον κόσμο και η βία που αποτυπώνουν τα δύο παραδείγματα παραπάνω ασφαλώς είναι διαμετρικά αντίθετες με τα ιδανικά του Αντρέε. Αντί για την καλλιέργεια και τους «γάμους» μεταξύ ηθικής, Θρησκείας κι επιστήμης στη βάση μιας χριστιανικής συναδέλφωσης της κοινωνίας, προτάσσεται μία ομφαλοσκόπηση, μία αυταπάτη κι ένας μύθος…

(H. Ruppert)

ΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟΥ (Α.Δ)

Στο θρύλο του Α.Δ. γίνεται λόγος για ένα ποτήρι φτιαγμένο από ίασπι, ο οποίος έπεσε από την Κορώνα του Εωσφόρου όταν εξέπεσε από τον κόλπο του Θεού. Οι άγγελοι το έφεραν στη Γη, όπου ο Ιησούς το χρησιμοποίησε στο Μυστικό Δείπνο. Κατά μία άλλη εκδοχή μάλιστα, ο Ιωσήφ της Αριμαθείας συνέλεξε εκεί μέσα το αίμα του Εσταυρωμένου.

Τα λόγια του Χριστού: «Αυτό είναι το αίμα μου που χύνεται για όλους τους ανθρώπους» κατά το τελευταίο δείπνο με τους αποστόλους, αφύπνισε τη λυρική αλλά και περιπετειώδη φλέβα των ιπποτών περίπου 1000 χρόνια αργότερα. Το Μεσαίωνα οι περισσότεροι ήταν αναλφάβητοι και επιπλέον τη Βίβλο την διάβαζαν μόνο οι λίγοι μοναχοί στα μοναστήρια. Έτσι οργίαζε η φαντασία των απλών ανθρώπων και τους ωθούσε ν’ αναζητήσουν «Άγιους Τόπους και ιερά κειμήλια» κάνοντας τάματα, προσκυνήματα και σταυροφορίες. Σύμφωνα με την αφελή αντίληψη εκείνης της εποχής ένα τέτοιο ποτήριο θα έδινε ασύλληπτες δυνάμεις στον κάτοχό του. Γι’ αυτό η ανεύρεσή του ήταν ο απώτατος στόχος κάθε προσκυνήματος και σταυροφορίας στην Παλαιστίνη.

Πάντως στην πραγματικότητα ο μύθος δεν ήταν εξαρχής χριστιανικός, παρά γεννήθηκε στην Ιρλανδία, από εκεί μεταπήδησε στην Κορνουάλη κι από εκεί στη Βρετάνη. Στη Γαλλία πήρε ποιητική μορφή σε στίχους του Robert de Boran το 12^ο αιώνα.

Στη γερμανική εκδοχή από τον Βόλφραμ φον Έσενπαχ, που επίσης αντέγραψε το γαλλικό έπος, το ποτήριο μετά από περιπλανήσεις κατέληξε στα χέρια επίλεκτων ιπποτών και του πρίγκηπα Titurel. Αυτός το πήγε προς φύλαξη σ’ ένα ναόμορφο φρούριο στο ιερό βουνό Mont Salvage (Όρος της Σωτηρίας). Τη φύλαξη του ιερού σκεύους ανέλαβε το ειδικό Τάγμα των Ιπποτών του Δισκοπότηρου ή των Ναϊτών. Μόνο ένας κλητός μπορούσε να συμμετέχει σε αυτήν την ηρωϊκή, εκλεκτή Αδελφότητα και μόνον ένας Αγνός μπορούσε να είναι ο βασιλιάς που την επόπτευε. Το καθήκον της ήταν η προστασία των αδικημένων και των κατατρεγμένων.

Στο πέρασμα του χρόνου το θρύλο παρερμήνευσαν και καταχράστηκαν για ψευδο-εσωτερικούς σκοπούς πολλοί τσαρλατάνοι στις ομάδες τους. Μάλιστα πολλές φορές χρησιμοποιούσαν το Άγιο Δισκοπότηρο στον τίτλο τους χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με το αντικείμενό τους (Miers).

Το 1893 για παράδειγμα, ο P. Braun ίδρυσε ένα τάγμα με έμβλημα την αυτογνωσία και την αγάπη του πλησίον και με δομή και άσκηση παρόμοιες με των Τεκτόνων. Ο Braun διαφημίζοντας ότι ήθελε να ιδρύσει και μία χριστιανική αποικία, αγόρασε φτηνά μεγάλες εκτάσεις στην πολιτεία του Άρκινσω. Τα χωράφια τα πούλησε μετά στους ενδιαφερόμενους με μεγάλο κέρδος, όμως η γη ήταν βραχώδης κι άγονη.

Η πιο γνωστή σήμερα σχετική οργάνωση ιδρύθηκε το 1928 από τον Όσκαρ Ερνστ Μπέρνχαρντ (ΟΕΒ, με το ψευδώνυμο Αμπντ-ρου-σιν) στο Τιρόλο, με πανθεϊστικό υπόβαθρο και χριστιανικό λεξιλόγιο (Miers). Ο ΟΕΒ, που είχε εμπνευστεί από τη Θεοσοφία Adyar, παρουσίαζε τον εαυτό του ως τον «Εμμανουήλ, τον Υιό του Ανθρώπου» ή τον Παράκλητο που είχε υποσχεθεί ο Ιησούς, (ο οποίος ήταν γιος ενός ρωμαίου λοχαγού και της Μαρίας). Οι οπαδοί του πιστεύουν ότι ενσάρκωσε τη βούληση του Θεού, ότι από τον ΟΕΒ προέκυψε η πλάση κι αυτός είναι ο μεσολαβητής μεταξύ Θεού κι ανθρώπων, που φέρει πάνω του όλο το σύμπαν. Μετά το προπατορικό αμάρτημα του τέθηκε το καθήκον να νικήσει τον Εωσφόρο.

Ο ίδιος έγραφε για τον εαυτό του:

«ΑΥΤΟΣ (sic! με κεφαλαία, στο γ’ ενικό!) αποκάλυψε με τη βούληση του Πατρός Του στις 29-12-1929 τη θεία καταγωγή Του.

Αυτήν την Ημέρα άρχισε η Αγία Κρίση επί γης».

Σχόλια περιττεύουν…