9. Ο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ Η κατάρρευση των στηριγμάτων Φωτισμένος ή όχι φωτισμένος; Οι εναλλακτικές λύσεις Η πραμάτεια των γκουρού α. Καταστάσεις αλλοιωμένης συνείδησης β. Η φάση της αυταπάτης γ. Η απώλεια της ικανότητας σκέψης Ο δρόμος για την εξουσία του αύριο Το τέλος της δημοκρατικής κοινωνίας; Ο αληθινός δρόμος Τι είναι ο κόσμος; Οι τρεις κυρίαρχες κοσμοθεωρίες Α. Ο ορθολογιστικός υλισμός Β. Ο οπαδός του ανατολικού κοσμοειδώλου Γ. Ο χριστιανισμός Το κακό είναι υπαρκτό; Ο Χίτλερ και οι βουδιστές Η ρίζα του κακού Ο Αντίποδας: ο Εωσφόρος και οι δικοί του Άγγελοι Δαίμονες και διάβολοι Η προέλευση και ο λόγος ύπαρξης των σκοτεινών δυνάμεων Από τη σκοπιά του Θεού και από τη σκοπιά του ανθρώπου Το καλό και το κακό και ο αιώνιος Νόμος… Η πραγματικότητα του κακού Το τίμημα της ελευθερίας Οι συνέπειες του κάρμα Το υπόβαθρο της ανατολικής φιλοσοφίας Ειρήνη ψυχής και πάθη Ο Ιησούς Χριστός, θεός ή γκουρού; Ποιος Ιησούς: Μεθερμηνεία του Ευαγγελίου Σωτήρας ή αβατάρ; Όπου λαλούν πολλοί σωτήρες… Ο Ιησούς είναι ο Πατέρας και Θεός Το μυστήριο της οντότητας του Ιησού είναι ότι σ’ Αυτόν ενώνεται η Τριάδα Αληθινός άνθρωπος και αληθινός θεός

 

Από την αρχαία Ελλάδα κι ύστερα, το κύριο χαρακτηριστικό του Δυτικού πολιτισμού ήταν ο ορθός λόγος, η λογική, τόσο στη ζωή του ατόμου όσο και στις οργανωμένες δομές της πολιτείας. Συνυπήρχαν βέβαια κι εκδηλώσεις όπου κυριαρχούσε το ά-λογο, όπως οι οργιαστικές τελετές των μυστηρίων με τους αυτό-ακρωτηριασμούς κλπ. Ωστόσο, παρά το κάποιο «όπιο του λαού», το κύριο αίτημα ήταν η φιλοσοφική αναζήτηση της αλήθειας και του νοήματος της ζωής, όπως επαινούσε τους Αθηναίους και ο Περικλής στον περίφημο Επιτάφιό του. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι διανοούμενοι της αρχαίας Ελλάδας είχαν κυρίως απαξιωτικά και σκωπτικά σχόλια για τη λαϊκή πίστη στο δωδεκάθεο.

Αυτό το πνευματικό οικοδόμημα που στηρίχτηκε πάνω στον πυλώνα του ορθού λόγου, της λογικής σκέψης, μετά τον Ιησού Χριστό εξευγενίστηκε και συμπληρώθηκε από τη χριστιανική ηθική. Πάνω σ’ αυτούς τους δύο πυλώνες – με πολλά σκαμπανεβάσματα και πισωγυρίσματα βέβαια – η χριστιανική κοινωνία προόδεψε για πολλούς αιώνες.

Με την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό σταδιακά η θεοκεντρική αντίληψη του νοήματος της ζωής έδωσε τη θέση της στην ανθρωποκεντρική άποψη, ώσπου τελικά επικράτησε ο «ανθρωπισμός» με την έννοια του ουμανισμού, δηλ. της προτεραιότητας του ατόμου.

Αυτή η κοσμοθεωρία φυσικά είχε και τα καλά της όπως η απελευθέρωση απ’ τα οποιαδήποτε δόγματα, τουλάχιστον ως ιδανικό. Ταυτόχρονα όμως, όπως καθετί ανθρώπινο, είχε/έχει και τα κακά της. Και τ’ αποτελέσματα αυτών των λαθών τα βλέπουμε σήμερα και στην έλλειψη νοήματος που χαρακτηρίζει το σύγχρονο άνθρωπο.

Η κατάρρευση των στηριγμάτων

Η επέλαση των επιστημών και της τεχνολογίας παραγκώνισε το ρόλο της θρησκείας ή τουλάχιστον της εκκλησίας ως ρυθμιστικού παράγοντα στη νοηματοδότηση της ζωής. Τον 20ό αι. μετά τον Β’ Π.Π. άρχισε παράλληλα η αποδόμηση του ορθολογισμού, μεταξύ άλλων από μηδενιστές υπαρξιστές όπως ο Αλ. Καμύ και ο Ζ.Π. Σαρτρ. Η θεωρία τους ήταν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει με βάση τη λογική την υπέρτατη αλήθεια ή το νόημα της ζωής, γιατί αμφότερα δεν υφίστανται σ’ ένα παράλογο σύμπαν. Η μόνη λύση είναι ο καθένας να δημιουργήσει το δικό του νόημα και να ζήσει μ’ αυτό στη μοναξιά του. Την επίθεση κατά του ορθολογισμού συνέχισαν με το θέατρο του παραλόγου δραματουργοί όπως ο Μπέκετ και ο Ιονέσκο. Κατ’ αυτούς ο άνθρωπος δεν έχει καμία ελπίδα να βρει ένα νόημα, ούτε καν το προσωπικό του.

Ωστόσο η μεγαλύτερη επίθεση κατά του ορθού λόγου εξαπολύθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με την προέλαση του ασιατικής προέλευσης μυστικισμού. Στο βουδισμό Ζεν η προϋπόθεση για το satori, το φωτισμό, είναι η υπέρβαση της ενσυνείδητης σκέψης. Για τους ινδουιστές ο νους είναι «ένας μεθυσμένος πίθηκος», για τους Χάρε-Κρίσνα «ένας σκουπιδοντενεκές».

Με άλλα λόγια κατ’ αυτήν την κοσμοαντίληψη η νόηση δεν είναι μόνον άχρηστη, αλλά επιπλέον συνιστά εμπόδιο και κατά συνέπεια η απουσία σκέψης, η άγνοια αποτελεί αρετή. Σε όλες τις σχολές του απωανατολικού μυστικισμού τη θέση του νου καταλαμβάνει μία «νέα αντιληπτική ικανότητα ή γνώση. Στις παραδόσεις της γιόγκα είναι το «τρίτο μάτι» ή η επίφυση που «ανοίγει» για τη φώτιση. Άλλοι πάλι μιλούν για τη «διαίσθηση», ή για το «υποσυνείδητο» ή το «ψυχικό Εγώ» που οδηγούν στην επίγνωση.

Το πρώτο βήμα στον πνευματικό δρόμο είναι να μάθει ο σπουδαστής ν’ αγνοεί όλα τα μηνύματα του νου του. Στη συνέχεια οφείλει να στραφεί με την διαισθητική αντίληψή του προς την «κοσμική συνείδηση». Όταν το καταφέρει, το «ψυχικό Εγώ» του παρακάμπτει τη νοητική λειτουργία και αναγνωρίζει «άμεσα» και «διαισθητικά» την πραγματικότητα.

Φωτισμένος ή όχι φωτισμένος;

Αλλά ποια κριτήρια εγγυώνται ότι αυτή είναι πραγματικά η πραγματικότητα κι όχι μία ψευδαίσθηση; Πώς μπορεί κάποιος να ‘ναι βέβαιος ότι η ψυχή του έχει όντως συνδεθεί με τον θεό; μπορεί η υπέρτατη πραγματικότητα να είναι «ο φλαουτίστας Κρίσνα με το γαλανό δέρμα και τις 16.108 γυναίκες του», όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της Χάρε-Κρίσνα; Μπορεί ο Θεός ν’ αποκαλύπτεται με όλη του την πληρότητα σ’ ένα νεαρό Ινδό που έχει αδυναμία στα νεροπίστολα, στις ταινίες τρόμου, στις γυναίκες και στις Rolls–Royce, όπως ο Guru Maharaj Ji με τα 8 εκ. οπαδούς στον κόσμο;

Άραγε το ότι κάποιος κάνοντας διαλογισμό έχει την αίσθηση ότι έχει φτάσει στο φωτισμό, είναι και η απόδειξη ότι το έχει πετύχει; Ή απλώς αισθάνεται «φωτισμένος» κάνοντας διαλογισμό;

Ακόμη κι ο συμπαθών τις μυστικιστικές θρησκείες C.G.Jung έγραφε στον πρόλογο του βιβλίου για το βουδισμό Ζεν του D.T. Suzuki: «Φυσικά δεν μπορούμε σε τελευταία ανάλυση να κρίνουμε αν κάποιος είναι πράγματι «φωτισμένος» ή εάν απλώς το φαντάζεται. Μας λείπουν τα κριτήρια για να τ’ αποφασίσουμε». Με άλλα λόγια στον απωανατολικό μυστικισμό δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι αληθινά φωτισμένος ή αν έχει αυταπάτες. Το μόνο σημαντικό είναι να νιώθει ότι είναι φωτισμένος.

Οι εναλλακτικές λύσεις

Ας δούμε τι λέει γι’ αυτά ο Eckart Floether, σύγχρονός μας, «παιδί της Νέας Εποχής», που έζησε χρόνια σε άσραμ του Μπάγκβαν.^*

«Ο άνθρωπος σήμερα έχει δύο επιλογές. Η πρώτη λέει, μπορεί να είναι κακή, αλλ’ αυτή είναι η πραγματικότητα. Ας την δούμε σαν πρόκληση ν’ ανασκουμπωθούμε και να φροντίσουμε για τον κόσμο μας, όπως μας το έχει αναθέσει ο Θεός, ατομικά και συλλογικά. Οπωσδήποτε αυτό προϋποθέτει να παραδεχτούμε ταπεινά τις ατέλειές μας κι ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι ούτε παντογνώστες.

Η δεύτερη επιλογή είναι να καταφύγει ο καθένας για τον εαυτό του στον κόσμο των ονείρων του, στην ουτοπία του, στον προσωπικό ή συλλογικό παραμύθι του για ένα νέο άνθρωπο με νέα συνειδητότητα.

Γι’ αυτήν τη δεύτερη επιλογή θέλουν να μας πείσουν οι κάθε είδους γκουρού σήμερα. Υποστηρίζουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα νέο κβαντικό άλμα, παρόμοιο με αυτό που έκανε τον πίθηκο άνθρωπο, σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης. Αυτό που χρειάζεται τώρα, γι’ αυτό το άλμα, λέει για παράδειγμα ένας εκπρόσωπος της Νέας Εποχής (New Age), ο Ινδός γκουρού Μπάγκβαν ή Όσσο, είναι ν’ αναγνωρίσουμε την αληθινή φύση του ανθρώπου, ότι δηλαδή είναι θεός.

*^* Σε ελεύθερη απόδοση από το βιβλίο: NEW AGE Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΥΡΙΟ – GODS OF THE NEW AGE

Μονάχα ένας θεός – και σ’ αυτό έχουν δίκιο – μπορεί να το βγάλει πέρα με τα άλυτα προβλήματα της εποχής μας, λένε οι υποστηρικτές της Νέας Εποχής και του νέου, θεϊκού ανθρώπου.

Τι είναι ο κόσμος;

«…Για να συνδεθεί κάποιος μαζί Μου με όλη του την καρδιά χρειάζεται να αποδεσμευτεί από καθετί υλικό, γιατί Εγώ ο Ίδιος, όντας αγνό άκτιστο Πνεύμα, στέκομαι έξω από την ύλη^. αν και η ύλη αποτελεί σταθεροποιημένη ενέργεια που προέρχεται από Μένα, πάντως βρίσκεται σε μια ορισμένη απόσταση από Μένα…»

Αποκάλυψη στην Μπέρτα Ντούντε στις 3-2-1947

Οι τρεις κυρίαρχες κοσμοθεωρίες

Α. Ο ορθολογιστικός υλισμός

Ο ορθολογιστής – υλιστής (Υ) ζει μέσα στο πεπερασμένο (Π) πλαίσιο του υλικού κόσμου και μόνον αυτόν αναγνωρίζει. Την αλήθεια την αντιλαμβάνεται με τις 5 σωματικές αισθήσεις και με τη λογική. Γι’ αυτόν υπάρχουν μονάχα δύο παράμετροι:

1. Μόνον η λογική οδηγεί στην αλήθεια.

2. Δεν υπάρχει τίποτα το υπερφυσικό, το άπειρο (Α).

 

Β. Ο οπαδός του ανατολικού κοσμοειδώλου

Γι’ αυτόν ο υλικός, πεπερασμένος κόσμος είναι ψευδαίσθηση, «μάγια». Η υπέρτατη Πραγματικότητα βρίσκεται μόνο στο Πνευματικό, στο Άπειρο. Πεπερασμένο και άπειρο τα χωρίζει μόνο η λανθασμένη συνείδησή μας. Για να συλλάβουμε την Πραγματικότητα πρέπει να σπάσουμε αυτό το φράγμα, ώστε να βυθιστούμε στο Άπειρο κι έτσι να βιώσουμε υπεραισθητικά την Αλήθεια.

Γ. Ο χριστιανισμός

Ο χριστιανός όπως και ο υλιστής – ορθολογιστής, θεωρεί πραγματικό τον υλικό κόσμο. Είναι το πεδίο της άσκησής μας, όμως μας εμποδίζει να συλλάβουμε το Πνεύμα και την απόλυτη Αλήθεια.

Ωστόσο το Πνεύμα, το Άπειρο (Α) ήρθε στον υλικό κόσμο, πήρε υλική μορφή για να μας αποκαλύψει την Αλήθεια για τον Θεό. Τις αποκαλύψεις αυτές ο Ιησούς Χριστός τις τεκμηρίωσε με αποδείξεις και τεκμηριώνονται επίσης με τη χριστιανική πρακτική.

Συνοπτικά:

Κοσμοθεωρία	Ο δρόμος για την Αλήθεια
Ο υλισμός	περνά από την αντίληψη του υλικού κόσμου μέσω των αισθήσεων και του νου
Ο ανατολικός μυστικισμός	μέσω της διαίσθησης και του ψυχικού βιώματος
Ο χριστιανισμός	μέσω της Αποκάλυψης που ελέγχεται από λογική και καρδιά

Το κακό είναι υπαρκτό;

Για το μονισμό ο θεός είναι το άθροισμα όλων όσα υπάρχουν κι όλα τα φαινόμενα στον κόσμο συναποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Συνεπώς «ο θεός είναι και πρόσωπο κι απρόσωπος, άπειρος και πεπερασμένος, καλός και κακός». Άρα το κακό δεν είναι περισσότερο καταδικαστέο απ’ το καλό, το κακό είναι εξίσου καλό με το καλό. Ο περιβόητος κατά συρροή δολοφόνος Charles Manson το ‘χει εκφράσει έτσι: «Αφού ο θεός είναι τα πάντα, τι είναι τότε το κακό;»

Ο Χίτλερ και οι βουδιστές

Ο γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος Άρθουρ Κέστλερ αναφέρει μία συνέντευξη που πήρε από έναν επιφανή εκπρόσωπο του βουδισμού Ζεν, από την οποία φαίνονται έκδηλα οι συνέπειες της εξομοίωσης καλού και κακού.

Ερώτηση: «Υποστηρίζετε την ανεκτικότητα απέναντι στις θρησκείες και σ’ όλα τα πολιτικά συστήματα. Τι λέτε για τους θαλάμους αερίων του Χίτλερ»;

Απάντηση: «Ήταν πολύ ασύνετο εκ μέρους του»!

Ερώτηση: «Απλώς ασύνετο; Δεν ήταν και κακό»;

Απάντηση: «Το κακό είναι μία χριστιανική έννοια. Το καλό και το κακό είναι σχετικά».

Επίσης ο δάσκαλος του Ζεν Yun–Men λέει: «Εάν θέλεις να βρεις την αλήθεια, μην σ’ απασχολεί τι είναι σωστό και τι λάθος. Η αντίθεση μεταξύ σωστού και λάθους είναι η αρρώστια του πνεύματος».

Επίσης ο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι του Υπερβατικού Διαλογισμού (ΤΜ) λέει: «Αν και είμαστε 100% θεϊκοί, δεν το συνειδητοποιούμε και η συνείδησή μας πάσχει. Με την υπερβατική συνείδηση είμαστε ήδη θεοί. Άρα ο πόνος που συνοδεύει κυρίως τη φυσιολογική συνείδηση, πρέπει να εξαλειφθεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Μόνο λίγα λεπτά ΤΜ πρωί και βράδυ και δεν θα υπάρχει πια δυστυχία […] Έτσι ο αμαρτωλός βγαίνει εύκολα από την περιοχή της αμαρτίας και γίνεται δίκαιος».

Η ρίζα του κακού

Άραγε ο άνθρωπος είναι απλώς θύμα μίας μεταφυσικής κρίσης ταυτότητας, την οποία θα ξεπεράσει μόνο με τη συνειδητοποίηση της θεϊκότητάς του;
Ή πρόκειται για μία α-σθένεια, την αμαρτία, που έχει τη ρίζα της στην ανθρώπινη φύση μας και απαιτεί συνειδητή εργασία στον εαυτό μας για να εξαλειφθεί;
Η απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις δεν είναι απλώς θεωρητική, γιατί καθορίζει την αιώνια πορεία του καθενός μας.
Στην ανατολική φιλοσοφία το κεντρικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η άγνοια της θεϊκότητάς του κι όχι η εγωιστική, λανθασμένη βούληση ή η αμαρτία [αμαρτάνω=σφάλλω, υποπίπτω σε παράπτωμα].

Στην ανατολική φιλοσοφία η αμαρτία, το λάθος, είναι πως πιστεύουμε ότι είμαστε άτομα με ξεχωριστή προσωπικότητα κι όχι ότι είμαστε η σταγόνα – άτμαν που θα χαθεί μέσα στον ωκεανό – βράχμαν.

Ο δάσκαλος του Ζεν D.T.Suzuki το εξηγεί έτσι: « Όλες οι πλάνες και όλα τα κακά ξεκινάνε από την πίστη στην ατομικότητα. Οτιδήποτε πηγαίνει στραβά, οφείλεται στην άγνοια».

Για το βουδισμό Ζεν η άγνοια προέρχεται από το ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει τι είναι πραγματικά, ότι δηλαδή δεν έχει δική του ανεξάρτητη ύπαρξη ή Εγώ. Για τον ινδουισμό είμαστε θεοί αφού είμαστε ένα μέρος της Παγκόσμιας Ψυχής / του βράχμαν.

Στην ανατολική Φιλοσοφία ο άνθρωπος προβιβάζεται σε θεό, ενώ ταυτόχρονα ο προσωπικός Θεός καταργείται. Άρα δεν υπάρχει καμία απόλυτη Αρχή που να καθοδηγεί τον άνθρωπο. Είναι όμως έτσι; Ας δούμε τι λέει η θεόπνευστη νέα αποκάλυψη στον Ι. Λόρμπερ για τη δύναμη του κακού.

Ο Αντίποδας: ο Εωσφόρος και οι δικοί του Άγγελοι^*

«Η αποκάλυψη στον Λόρμπερ θα ήταν ελλιπής και μονό­πλευρη, αν δεν περιλάμβανε και εκείνες τις σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες αποτελούν τον αντίποδα στο Θεό και στις φωτεινές στρατιές του.

Κάποτε ήταν το μεγαλύτερο φωτεινό πνεύμα-τώρα είναι ο αρχηγός του σκότους

Μάθαμε πρωτύτερα για τον Εωσφόρο ή Σατανά, πως κάπο­τε είχε τη μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία απ’ όλα τ’ αρχέ­γονα πνεύματα.

«Όταν τούτο το πνεύμα λεγόταν Σατάνα, η θέση του απέ­ναντι στη Θεότητα ήταν σαν της γυναίκας απέναντι στον άν­δρα», διαβάζουμε στο «Γη και Σελήνη». «Η Θεότητα θα φύ­τευε τις ατέλειωτες, αέναες ιδέες Της μέσα σ’ αυτό το πνεύ­μα για να ωριμάσουν μέσα στο συγκεντρωμένο φως του. Από το φως αυτού του πνεύματος θα είχε πηγάσει μία δημιουργία από αγνότατα όντα και τούτο το ζωντανό φως θα πλήθαινε και θ¹ απλωνόταν σε όλη την απεραντοσύνη.

Το πνεύμα αυτό είχε ένα μεγάλο προορισμό, να γίνει σχε­δόν ένας δεύτερος θεός δίπλα στο Δημιουργό. Γι’ αυτό έ­πρεπε να υποβληθεί σε μία δοκιμασία της ελευθερίας του ανάλογη με τη σπουδαιότητα του προορισμού του. Όμως δεν τα κατάφερε, γιατί θέλησε να υψωθεί πάνω από τη Θε­ότητα και να Την κάνει υποτελή του. Αυτό που διέπραξε δη­λαδή ήταν ότι θέλησε να πάρει τα πρωτεία από το Θεό! Επει­δή όμως η Θεότητα δεν μπορούσε να του παραδώσει την πρωτοκαθεδρία, εξοργίστηκε πάρα πολύ κι ήθελε πραγματι­κά να Την καταστρέψει. Τότε η Θεότητα το συνέλαβε από όλα τα μέρη του και του πήρε όλες τις οντότητες που ήταν μέσα του. Μ’ αυτές τις οντότητες για υλικό έπλασε τα ουράνια σώ­ματα. Και το πνεύμα αυτής της απέραντης ψυχής το φυλάκι­σε με τα πιο δυνατά δεσμά στα κατάβαθα της ύλης.

Κι αν θέλετε να ξέρετε πού κατοικεί αυτό το καταχθόνιο πνεύμα με το ουσιαστικό εγώ του, ή το ζωτικό του κέντρο, δεν είναι δύσκολο να το μάθετε. Η έδρα, που είναι συνάμα και η φυλακή του, είναι το πιο σκληρό, κεντρικό σημείο της Γης σας. Πάνω σ’ αυτό το σημείο πιέζουν τα πάντα, ώστε να μην μπορεί ο εγκάθειρκτος να κουνηθεί πολύ και να κα­ταστρέψει ό,τι έχει και δεν έχει πάνω της η Γη.

Ακόμη και σήμερα παραμένει διπλοδεμένος σ’ αυτή τη φυ­λακή. Ωστόσο δεν παραλείπει να φυσάει την ανάσα του, που είναι δηλητηριασμένη απ’ την κακία του, στις δυνάμεις ζωής που αναρριχώνται στα στάδια της ύλης. Κι αυτή η πνοή της θέλησης του είναι ακόμη αρκετά ισχυρή για να φυτέψει το θάνατο σ’ όλα τα ψυχικά στοιχεία. Και αυτό το μαρτυρούν ολοφάνερα όλα τα πλάσματα της Γης, γιατί οτιδήποτε είναι οργανικό, είναι φθαρτό κι όλη η ύλη μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή και το θάνατο. Όλ’ αυτά προέρχονται από την πνοή της θέλησης του. Η κακία του είναι τόσο απερίγρα­πτη, που είναι ολωσδιόλου αδύνατο να τη διανοηθείτε. Όσα ξέρετε γι’ αυτό το πνεύμα δεν είναι παρά μία αμυδρή σκιά της αλήθειας. Ο Θεός σας σπλαχνίζεται και σας την κρύβει, κι αφήνει μόνο να φανούν όσα χρειάζεσθε για να μαντέψετε το ποιόν αυτού του πνεύματος».

Δαίμονες και διάβολοι

Όλα τα πνεύματα που ακολούθησαν τον Εωσφόρο βρίσκο­νται έγκλειστα μέσα στην ύλη των αστρικών σωμάτων. Πολλά απ’ αυτά τα όντα βρίσκονται και στον πλανήτη μας και βοηθούν τον «άρχοντα αυτού του κόσμου» με την καταστροφική τους δράση. Αυτά τα σατανικά αρχέγονα πνεύματα, που δεν έχουν γίνει ακόμη άνθρωποι, ονομάζονται δαίμονες.

Στη Γη μας προστίθενται στη συντροφιά τους εκείνες οι ψυχές που ολοκλήρωσαν μεν την πορεία της λύτρωσης, αλλά στο ανθρώπινο στάδιο απέτυχαν. Οι άνθρωποι διαθέτουν ελευθερία της θέλησης, την οποία εκμεταλλεύεται ο Σατανάς για να τους ξανακερδίσει, χρησιμοποιώντας σαν δόλω­μα διάφορους πειρασμούς. Παρόλο που οι φύλακες-άγγελοι προσπαθούν να τους προστατέψουν, υπάρχουν πολλοί που ξανακυλούν, καμιά φορά χειρότερα από πριν. Αυτές τις πο­λυάριθμες «υπότροπες» ψυχές, τις ονομάζουμε διάβολους.

Διάβολοι και δαίμονες συγχίζουν τους ανθρώπους, σπέρνουν διχόνοια και ταραχή, υποδαυλίζουν τα αρνητικά συναισθήματα και γενικά καταστρέφουν ό,τι θετικό υπάρχει. Όπου οι άγγελοι του Θεού νουθετούν, ανοικοδομούν και υποστη­ρίζουν, τούτα τα φθοροποιά όντα υποκινούν τους ανθρώ­πους να εξεγερθούν ενάντια στην ουράνια Τάξη. Γι’ αυτό λέ­ει ο Παύλος: «Δεν έχουμε να παλέψουμε μόνο με ανθρώ­πους σαν κι εμάς, με αίμα και σάρκα, αλλά με τις υπερκόσμιες αρχές και εξουσίες, τους άρχοντες του σκότους, με τη στρατιά από πονηρά πνεύματα που ζουν κάτω από τους ουρανούς» (Εφ. 6,12).

«Το Σατανά ακολουθεί ένας συρφετός από τυφλούς οπαδούς. Κατά καιρούς στέλνει τους υποτακτικούς του ανάμεσα στους ανθρώπους με την εντολή να πιάσουν όποιον μπορούν και να δοκιμάσουν κάθε μέσο για να στρατολογήσουν την ψυχή του στο στρατόπεδο του. Μόλις πάρουν αυτή την εντο­λή τούτοι οι κακούργοι, γλιστρούν λαθραία μέσα από κρυφά περάσματα, και ξεφυτρώνουν στον πάνω κόσμο. Τις προθέ­σεις τους βέβαια τις κρατάνε μυστικές, μήπως συναντήσουν κανένα καλύτερο πνεύμα και τους υποψιασθεί. Επειδή όμως στο Βασίλειο των πνευμάτων, είτε καλά είναι είτε κακά, η ελευθερία της θέλησης είναι απόλυτα σεβαστή (με την προϋ­πόθεση, βέβαια, πως κάποιο πνεύμα δεν έχει κατά νου να κάνει μεγάλο κακό σ’ όποιον πέσει στην παγίδα του), τους επιτρέπεται ν’ ανέβουν στον επάνω κόσμο. Εννοείται βέβαια πως βρίσκονται διαρκώς κάτω από ουράνια παρακολούθηση» («Γη και Σελήνη», κεφ. 58).

Σαν τι κάνουν λοιπόν όταν ανέβουν στον «επάνω κόσμο»; Χρησιμοποιούν πραγματικά κάθε μέσο, προκειμένου να κερδίσουν εθελούσια θύματα για το στρατόπεδο του Σατανά. Για να το πετύχουν, φέρνουν σύγχυση και αναστάτωση, προξε­νούν αρρώστιες, ερεθίζουν, δαιμονίζουν και βάζουν σε φα­σαρίες τους ανθρώπους. Συνήθως πλησιάζουν «απαρατή­ρητοι» τα θύματα τους, όπου υπάρχει κοσμοσυρροή, κυρίως στα πολυσύχναστα εμπορικά μέρη, όπου υπάρχει κερδοσκοπία, και στις εξεζητημένες διασκεδάσεις.

Για μας τους κατοίκους της Γης συνιστά από τη μια μεριά έναν μεγάλο κίνδυνο το γεγονός ότι αυτά τα όντα έχουν τό­σο μεγάλη δύναμη σ’ αυτό τον πλανήτη, αφού εδώ είναι έ­γκλειστος ο υποκινητής τους. Από την άλλη όμως αποτελεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα ότι αγωνιζόμαστε εδώ όπου η επιρ­ροή του αντίποδα είναι στο ζενίθ της. Αυτό ακριβώς το ση­μείο κάνει τη Γη μας το πιο διδακτικό σχολείο για τα παιδιά του Θεού. Όποιος περάσει μ’ επιτυχία τις εξετάσεις εδώ, θα μπορέσει μια μέρα ν’ αναλάβει και τα πιο απαιτητικά καθήκο­ντα στην πνευματική σφαίρα. Επιπλέον, ο άνθρωπος που δεν παραιτείται, που δεν κουράζεται να ψάχνει και να χτυπάει την πόρτα, είναι βέβαιο πως θα έχει τη μεγαλύτερη δυνατή συ­μπαράσταση στο δρόμο του. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός ενσαρ­κώθηκε σε τούτο τον πλανήτη, στη σφαίρα επιρροής του αντίθεου, για να δείξει με το παράδειγμα Του πως το Φως είναι πιο ισχυρό από το σκοτάδι.

Η προέλευση και ο λόγος ύπαρξης των σκοτεινών δυνάμεων

Για πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους προκύπτει χωρίς άλλο το ερώτημα: γιατί ο Θεός έφτιαξε καταρχήν αυτά τα όντα που θα γίνονταν τόσο κακά; Γιατί αφήνει το κακό να λυμαίνεται τη Γη; Είναι δυνατό, ο Σατανάς κι η συντροφιά του να είναι δημιουργήματα του Θεού της αιώνιας Αγάπης; Αμέτρητοι άνθρωποι στην ιστορία βασάνισαν το μυαλό τους μ’ αυτά τα ερωτήματα, κι όχι λίγες φορές η πίστη τους σ^’ ένα καλό και δίκαιο Υπέρτατο Ον μπήκε σε δοκιμασία. Ιδιαί­τερα γι’ αυτούς που πιστεύουν βαθύτερα, αυτό το δίλημμα αποτελεί ένα αγκάθι στην πίστη τους, πώς δηλαδή από τη μια ο Θεός είναι το παν μέσα στα πάντα και δεν υπάρχει τί­ποτα στο σύμπαν που να μην απορρέει από το Θεό κι ωστόσο το κακό είναι εντελώς αντίθετο από την έννοια του Θεού. Το ερώτημα είναι ασφαλώς τόσο παλιό, όσο ο κόσμος.

Στη «Θεία Οικονομία» διαβάζουμε πως τον καιρό των Πα­τριαρχών, ο βασιλιάς Λάμεχ ρώτησε το Θεό, στη διάρκεια μιας αποκαλυπτικής συζήτησης: «Κύριε, πάντα ήσουν τέ­λειος και απέραντα καλός. Έξω από Σένα δεν υπήρχε ποτέ τίποτε άλλο σ’ όλη την απεραντοσύνη Σου.

Όταν αποφάσισες να φτιάξεις τους αγγέλους, τους ουρα­νούς, τους κόσμους και τους ανθρώπους, δεν χρειαζόσουν κανένα υλικό. Η πανίσχυρη Θέληση Σου, ζευγαρωμένη με τις σοφές σκέψεις και ιδέες Σου, ήταν ανέκαθεν το μοναδικό υπόβαθρο για να γίνει όλη η απεριόριστη Κτίση Σου. Ωστόσο μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως μπορεί να υπήρξε ποτέ μέσα Σου μία κακόβουλη ιδέα ή έστω μία φαινομενικά κακή σκέψη. Γι’ αυτό θα ήθελα να μου εξηγήσεις από πού προήλθε η κακία του Σατανά, που πέρασε στη συνέχεια σε μας τους ανθρώπους; Από πού προήλθε η αμαρτία; Από πού η οργή, η εκδικητικότητα, η αρχομανία, η πορνεία;»

Από τη σκοπιά του Θεού και από τη σκοπιά του ανθρώπου

[…] Σ’ αυτά όπως και σ’ άλλα σημεία του λορμπερικού έργου διευκρινίζεται το πώς και για ποιο ψηλότερο σκοπό προέκυ­ψαν οι δυνάμεις του κακού. Παράλληλα είδαμε πως ο Θεός απ’ τη δική του, ανώτερη σκοπιά, κρίνει αυτά τα στοιχεία δια­φορετικά απ^’ τους ανθρώπους.

Είδαμε ότι το κακό είναι απαραίτητο, για να μπορέσει το κάθε πλάσμα να καλλιεργήσει τις έμφυτες δυνάμεις του. Γι’ αυτό, από τη σκοπιά του Θεού το «κακό» είναι «καλό» και θεμιτό.

«Στα μάτια του Θεού, τίποτα δεν είναι ακάθαρτο, δόλιο και κακό, γιατί ό,τι έκανε ο Θεός είναι καλό (στο είδος του και για το σκοπό που έγινε!). Γι’ αυτό για το Θεό δεν υπάρχει Σατανάς, διάβολοι, ούτε και κόλαση».

Αλλά από την ανθρώπινη σκοπιά, τα πράγματα είναι εντε­λώς αλλιώτικα. Τα καλά στοιχεία που έβαλε ο Θεός στον άν­θρωπο (η αγάπη και τα παράγωγα της), έχουν το χρέος να υπερισχύσουν -με τη βοήθεια του- πάνω στον αρνητικό πό­λο. Γι’ αυτό μας λέει: «Σ’ όποιον νικήσει, θα του δώσω από το δένδρο της αθανασίας!». Παραπέρα, η απόκριση στο ερώτημα του βασιλιά Λάμεχ που αναφέραμε στην αρχή, λέει τα εξής:

«Από τη δική μου σκοπιά, δεν υπάρχει τίποτα κακό. Υπάρ­χουν μόνο διαφορές στο πώς επιδράει η Θέληση Μου. Κι η Θέληση Μου είναι το ίδιο καλή στην κόλαση, όσο και στον ουρανό- στη δημιουργία, όσο και στην καταστροφή. Απ’ τη σκοπιά των πλασμάτων Μου, όμως, το μόνο που μετράει για καλό, είναι το αναλογικό τμήμα της καταφατικής στάσης απέναντι σ’ Εμένα, σύμφωνα με το οποίο ένα πλάσμα μπορεί να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου. Καλό λοιπόν για το κάθε πλάσμα Μου είναι εκείνο το τμήμα που προέρχεται από Εμένα, το οποίο συντηρεί και δημιουργεί χωρίς ανάπαυλα. Όμως εκείνο το τμήμα που διαλύει και καταστρέφει, είναι πάντα κακό- γι’ αυτό, όσο ένα δημιούργημα Μου είναι μέσα του, είναι αδύνατο να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου.

Άρα σ’ Εμένα το ναι και το όχι είναι εξίσου καλά! Γιατί στην κατάφαση δημιουργώ, αλλά και στην άρνηση βάζω τάξη και κατευθύνω τα πάντα. Για ένα δημιούργημα Μου, όμως, καλή είναι μόνο η κατάφαση, ενώ η άρνηση βλάπτει. Κι αυτό ώσπου να Μου πει ολοκληρωτικά το ναι και να γίνει ένα μαζί Μου. Τότε θα μπορεί να βρίσκεται και να ενεργεί μέσα στην άρνη­ση χωρίς να το επηρεάζει. Ως εκ τούτου, για Μένα Σατανάς και κόλαση δεν υπάρχει αλλά υπάρχει, και με το παραπάνω μάλιστα, για τους ανθρώπους αυτής της Γης, γιατί εδώ επάνω διαμορφώνονται τα παιδιά Μου. Στο σύμπαν υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι κόσμοι όπου ο Σατανάς είναι ολωσδιόλου άγνω­στος. Γι’ αυτό και το «όχι» τους είναι άγνωστο ξέρουν μονα­χά το «ναι» σε όλες του τις διαβαθμίσεις!

Έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα! Η Γη είναι σαν ένα νηπια­γωγείο, γι’ αυτό γίνεται πολύ ξεφωνητό και φασαρία χωρίς λόγο. Εγώ όμως βλέπω τα πράγματα με άλλα μάτια απ’ ό,τι τα βλέπεις εσύ, που είσαι ένας άνθρωπος αυτής της Γης. Το καταλαβαίνεις τώρα αυτό;…»

ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Το καλό και το κακό και ο αιώνιος Νόμος…

Ας δούμε και μία αποκάλυψη στην Μπέρτα Ντούντα από τις 11-10-1946 που εξηγεί με λίγα λόγια γιατί υπάρχει το κακό:

«Εγώ έχω επιτρέψει επίσης και το κακό, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι η βούλησή Μου, γιατί το κακό αντιβαίνει στο αιώνιο Νόμο Μου. Είναι μία εσφαλμένη κατεύθυνση που ακολουθεί η βούληση ενός όντος που απομακρύνεται από Μένα και επιδιώκει κάτι που είναι εντελώς αντίθεο^. πρόκειται συνεπώς για μία κατάσταση που είναι εντελώς αντίθετη με την αρχέγονη κατάσταση του δημιουργήματός Μου.

Αλλά το κάθε δημιούργημά Μου πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιδιώκει τόσο το καλό όσο και το κακό^. άρα καλό και κακό πρέπει να υπάρχουν, προκειμένου το κάθε ον να μπορεί να παραμείνει τέλειο ή να γίνει τέλειο με την ελεύθερη θέλησή του.

Οτιδήποτε αντιφάσκει με τον αιώνιο Νόμο Μου είναι κακό, οτιδήποτε μένει εντός της αιώνιας Τάξης Μου είναι καλό. Ωστόσο είναι θέλησή Μου να μπορεί το ον να αισθάνεται μέσα του ή και να ακολουθεί την οποιαδήποτε επιθυμία του προς κάθε κατεύθυνση. Επιπλέον το έχω φτιάξει έτσι που να μπορεί να αισθανθεί στην καρδιά του κάθε είδους επιθυμία. Και είναι από τη Σοφία και την Αγάπη Μου που έφτιαξα έτσι τα όντα, γιατί θέλω να τα οδηγήσω στην αιώνια μακαριότητα και γι’ αυτό απαιτείται να επιδιώκουν το καλό με την ελεύθερη θέλησή τους».

Η πραγματικότητα του κακού Ο Αντίποδας: ο Εωσφόρος και οι δικοί του Άγγελοι^*

«Η αποκάλυψη στον Λόρμπερ θα ήταν ελλιπής και μονό­πλευρη, αν δεν περιλάμβανε και εκείνες τις σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες αποτελούν τον αντίποδα στο Θεό και στις φωτεινές στρατιές του.

Κάποτε ήταν το μεγαλύτερο φωτεινό πνεύμα-τώρα είναι ο αρχηγός του σκότους

Μάθαμε πρωτύτερα για τον Εωσφόρο ή Σατανά, πως κάπο­τε είχε τη μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία απ’ όλα τ’ αρχέ­γονα πνεύματα.

«Όταν τούτο το πνεύμα λεγόταν Σατάνα, η θέση του απέ­ναντι στη Θεότητα ήταν σαν της γυναίκας απέναντι στον άν­δρα», διαβάζουμε στο «Γη και Σελήνη». «Η Θεότητα θα φύ­τευε τις ατέλειωτες, αέναες ιδέες Της μέσα σ’ αυτό το πνεύ­μα για να ωριμάσουν μέσα στο συγκεντρωμένο φως του. Από το φως αυτού του πνεύματος θα είχε πηγάσει μία δημιουργία από αγνότατα όντα και τούτο το ζωντανό φως θα πλήθαινε και θ¹ απλωνόταν σε όλη την απεραντοσύνη.

Το πνεύμα αυτό είχε ένα μεγάλο προορισμό, να γίνει σχε­δόν ένας δεύτερος θεός δίπλα στο Δημιουργό. Γι’ αυτό έ­πρεπε να υποβληθεί σε μία δοκιμασία της ελευθερίας του ανάλογη με τη σπουδαιότητα του προορισμού του. Όμως δεν τα κατάφερε, γιατί θέλησε να υψωθεί πάνω από τη Θε­ότητα και να Την κάνει υποτελή του. Αυτό που διέπραξε δη­λαδή ήταν ότι θέλησε να πάρει τα πρωτεία από το Θεό! Επει­δή όμως η Θεότητα δεν μπορούσε να του παραδώσει την πρωτοκαθεδρία, εξοργίστηκε πάρα πολύ κι ήθελε πραγματι­κά να Την καταστρέψει. Τότε η Θεότητα το συνέλαβε από όλα τα μέρη του και του πήρε όλες τις οντότητες που ήταν μέσα του. Μ’ αυτές τις οντότητες για υλικό έπλασε τα ουράνια σώ­ματα. Και το πνεύμα αυτής της απέραντης ψυχής το φυλάκι­σε με τα πιο δυνατά δεσμά στα κατάβαθα της ύλης.

Κι αν θέλετε να ξέρετε πού κατοικεί αυτό το καταχθόνιο πνεύμα με το ουσιαστικό εγώ του, ή το ζωτικό του κέντρο, δεν είναι δύσκολο να το μάθετε. Η έδρα, που είναι συνάμα και η φυλακή του, είναι το πιο σκληρό, κεντρικό σημείο της Γης σας. Πάνω σ’ αυτό το σημείο πιέζουν τα πάντα, ώστε να μην μπορεί ο εγκάθειρκτος να κουνηθεί πολύ και να κα­ταστρέψει ό,τι έχει και δεν έχει πάνω της η Γη.

Ακόμη και σήμερα παραμένει διπλοδεμένος σ’ αυτή τη φυ­λακή. Ωστόσο δεν παραλείπει να φυσάει την ανάσα του, που είναι δηλητηριασμένη απ’ την κακία του, στις δυνάμεις ζωής που αναρριχώνται στα στάδια της ύλης. Κι αυτή η πνοή της θέλησης του είναι ακόμη αρκετά ισχυρή για να φυτέψει το θάνατο σ’ όλα τα ψυχικά στοιχεία. Και αυτό το μαρτυρούν ολοφάνερα όλα τα πλάσματα της Γης, γιατί οτιδήποτε είναι οργανικό, είναι φθαρτό κι όλη η ύλη μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή και το θάνατο. Όλ’ αυτά προέρχονται από την πνοή της θέλησης του. Η κακία του είναι τόσο απερίγρα­πτη, που είναι ολωσδιόλου αδύνατο να τη διανοηθείτε. Όσα ξέρετε γι’ αυτό το πνεύμα δεν είναι παρά μία αμυδρή σκιά της αλήθειας. Ο Θεός σας σπλαχνίζεται και σας την κρύβει, κι αφήνει μόνο να φανούν όσα χρειάζεσθε για να μαντέψετε το ποιόν αυτού του πνεύματος».

Δαίμονες και διάβολοι

Όλα τα πνεύματα που ακολούθησαν τον Εωσφόρο βρίσκο­νται έγκλειστα μέσα στην ύλη των αστρικών σωμάτων. Πολλά απ’ αυτά τα όντα βρίσκονται και στον πλανήτη μας και βοηθούν τον «άρχοντα αυτού του κόσμου» με την καταστροφική τους δράση. Αυτά τα σατανικά αρχέγονα πνεύματα, που δεν έχουν γίνει ακόμη άνθρωποι, ονομάζονται δαίμονες.

Στη Γη μας προστίθενται στη συντροφιά τους εκείνες οι ψυχές που ολοκλήρωσαν μεν την πορεία της λύτρωσης, αλλά στο ανθρώπινο στάδιο απέτυχαν. Οι άνθρωποι διαθέτουν ελευθερία της θέλησης, την οποία εκμεταλλεύεται ο Σατανάς για να τους ξανακερδίσει, χρησιμοποιώντας σαν δόλω­μα διάφορους πειρασμούς. Παρόλο που οι φύλακες-άγγελοι προσπαθούν να τους προστατέψουν, υπάρχουν πολλοί που ξανακυλούν, καμιά φορά χειρότερα από πριν. Αυτές τις πο­λυάριθμες «υπότροπες» ψυχές, τις ονομάζουμε διάβολους.

Διάβολοι και δαίμονες συγχίζουν τους ανθρώπους, σπέρνουν διχόνοια και ταραχή, υποδαυλίζουν τα αρνητικά συναισθήματα και γενικά καταστρέφουν ό,τι θετικό υπάρχει. Όπου οι άγγελοι του Θεού νουθετούν, ανοικοδομούν και υποστη­ρίζουν, τούτα τα φθοροποιά όντα υποκινούν τους ανθρώ­πους να εξεγερθούν ενάντια στην ουράνια Τάξη. Γι’ αυτό λέ­ει ο Παύλος: «Δεν έχουμε να παλέψουμε μόνο με ανθρώ­πους σαν κι εμάς, με αίμα και σάρκα, αλλά με τις υπερκόσμιες αρχές και εξουσίες, τους άρχοντες του σκότους, με τη στρατιά από πονηρά πνεύματα που ζουν κάτω από τους ουρανούς» (Εφ. 6,12).

«Το Σατανά ακολουθεί ένας συρφετός από τυφλούς οπαδούς. Κατά καιρούς στέλνει τους υποτακτικούς του ανάμεσα στους ανθρώπους με την εντολή να πιάσουν όποιον μπορούν και να δοκιμάσουν κάθε μέσο για να στρατολογήσουν την ψυχή του στο στρατόπεδο του. Μόλις πάρουν αυτή την εντο­λή τούτοι οι κακούργοι, γλιστρούν λαθραία μέσα από κρυφά περάσματα, και ξεφυτρώνουν στον πάνω κόσμο. Τις προθέ­σεις τους βέβαια τις κρατάνε μυστικές, μήπως συναντήσουν κανένα καλύτερο πνεύμα και τους υποψιασθεί. Επειδή όμως στο Βασίλειο των πνευμάτων, είτε καλά είναι είτε κακά, η ελευθερία της θέλησης είναι απόλυτα σεβαστή (με την προϋ­πόθεση, βέβαια, πως κάποιο πνεύμα δεν έχει κατά νου να κάνει μεγάλο κακό σ’ όποιον πέσει στην παγίδα του), τους επιτρέπεται ν’ ανέβουν στον επάνω κόσμο. Εννοείται βέβαια πως βρίσκονται διαρκώς κάτω από ουράνια παρακολούθηση» («Γη και Σελήνη», κεφ. 58).

Σαν τι κάνουν λοιπόν όταν ανέβουν στον «επάνω κόσμο»; Χρησιμοποιούν πραγματικά κάθε μέσο, προκειμένου να κερδίσουν εθελούσια θύματα για το στρατόπεδο του Σατανά. Για να το πετύχουν, φέρνουν σύγχυση και αναστάτωση, προξε­νούν αρρώστιες, ερεθίζουν, δαιμονίζουν και βάζουν σε φα­σαρίες τους ανθρώπους. Συνήθως πλησιάζουν «απαρατή­ρητοι» τα θύματα τους, όπου υπάρχει κοσμοσυρροή, κυρίως στα πολυσύχναστα εμπορικά μέρη, όπου υπάρχει κερδοσκοπία, και στις εξεζητημένες διασκεδάσεις.

Για μας τους κατοίκους της Γης συνιστά από τη μια μεριά έναν μεγάλο κίνδυνο το γεγονός ότι αυτά τα όντα έχουν τό­σο μεγάλη δύναμη σ’ αυτό τον πλανήτη, αφού εδώ είναι έ­γκλειστος ο υποκινητής τους. Από την άλλη όμως αποτελεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα ότι αγωνιζόμαστε εδώ όπου η επιρ­ροή του αντίποδα είναι στο ζενίθ της. Αυτό ακριβώς το ση­μείο κάνει τη Γη μας το πιο διδακτικό σχολείο για τα παιδιά του Θεού. Όποιος περάσει μ’ επιτυχία τις εξετάσεις εδώ, θα μπορέσει μια μέρα ν’ αναλάβει και τα πιο απαιτητικά καθήκο­ντα στην πνευματική σφαίρα. Επιπλέον, ο άνθρωπος που δεν παραιτείται, που δεν κουράζεται να ψάχνει και να χτυπάει την πόρτα, είναι βέβαιο πως θα έχει τη μεγαλύτερη δυνατή συ­μπαράσταση στο δρόμο του. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός ενσαρ­κώθηκε σε τούτο τον πλανήτη, στη σφαίρα επιρροής του αντίθεου, για να δείξει με το παράδειγμα Του πως το Φως είναι πιο ισχυρό από το σκοτάδι.

Η προέλευση και ο λόγος ύπαρξης των σκοτεινών δυνάμεων

Για πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους προκύπτει χωρίς άλλο το ερώτημα: γιατί ο Θεός έφτιαξε καταρχήν αυτά τα όντα που θα γίνονταν τόσο κακά; Γιατί αφήνει το κακό να λυμαίνεται τη Γη; Είναι δυνατό, ο Σατανάς κι η συντροφιά του να είναι δημιουργήματα του Θεού της αιώνιας Αγάπης; Αμέτρητοι άνθρωποι στην ιστορία βασάνισαν το μυαλό τους μ’ αυτά τα ερωτήματα, κι όχι λίγες φορές η πίστη τους σ^’ ένα καλό και δίκαιο Υπέρτατο Ον μπήκε σε δοκιμασία. Ιδιαί­τερα γι’ αυτούς που πιστεύουν βαθύτερα, αυτό το δίλημμα αποτελεί ένα αγκάθι στην πίστη τους, πώς δηλαδή από τη μια ο Θεός είναι το παν μέσα στα πάντα και δεν υπάρχει τί­ποτα στο σύμπαν που να μην απορρέει από το Θεό κι ωστόσο το κακό είναι εντελώς αντίθετο από την έννοια του Θεού. Το ερώτημα είναι ασφαλώς τόσο παλιό, όσο ο κόσμος.

Στη «Θεία Οικονομία» διαβάζουμε πως τον καιρό των Πα­τριαρχών, ο βασιλιάς Λάμεχ ρώτησε το Θεό, στη διάρκεια μιας αποκαλυπτικής συζήτησης: «Κύριε, πάντα ήσουν τέ­λειος και απέραντα καλός. Έξω από Σένα δεν υπήρχε ποτέ τίποτε άλλο σ’ όλη την απεραντοσύνη Σου.

Όταν αποφάσισες να φτιάξεις τους αγγέλους, τους ουρα­νούς, τους κόσμους και τους ανθρώπους, δεν χρειαζόσουν κανένα υλικό. Η πανίσχυρη Θέληση Σου, ζευγαρωμένη με τις σοφές σκέψεις και ιδέες Σου, ήταν ανέκαθεν το μοναδικό υπόβαθρο για να γίνει όλη η απεριόριστη Κτίση Σου. Ωστόσο μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως μπορεί να υπήρξε ποτέ μέσα Σου μία κακόβουλη ιδέα ή έστω μία φαινομενικά κακή σκέψη. Γι’ αυτό θα ήθελα να μου εξηγήσεις από πού προήλθε η κακία του Σατανά, που πέρασε στη συνέχεια σε μας τους ανθρώπους; Από πού προήλθε η αμαρτία; Από πού η οργή, η εκδικητικότητα, η αρχομανία, η πορνεία;»

Από τη σκοπιά του Θεού και από τη σκοπιά του ανθρώπου

[…] Σ’ αυτά όπως και σ’ άλλα σημεία του λορμπερικού έργου διευκρινίζεται το πώς και για ποιο ψηλότερο σκοπό προέκυ­ψαν οι δυνάμεις του κακού. Παράλληλα είδαμε πως ο Θεός απ’ τη δική του, ανώτερη σκοπιά, κρίνει αυτά τα στοιχεία δια­φορετικά απ^’ τους ανθρώπους.

Είδαμε ότι το κακό είναι απαραίτητο, για να μπορέσει το κάθε πλάσμα να καλλιεργήσει τις έμφυτες δυνάμεις του. Γι’ αυτό, από τη σκοπιά του Θεού το «κακό» είναι «καλό» και θεμιτό.

«Στα μάτια του Θεού, τίποτα δεν είναι ακάθαρτο, δόλιο και κακό, γιατί ό,τι έκανε ο Θεός είναι καλό (στο είδος του και για το σκοπό που έγινε!). Γι’ αυτό για το Θεό δεν υπάρχει Σατανάς, διάβολοι, ούτε και κόλαση».

Αλλά από την ανθρώπινη σκοπιά, τα πράγματα είναι εντε­λώς αλλιώτικα. Τα καλά στοιχεία που έβαλε ο Θεός στον άν­θρωπο (η αγάπη και τα παράγωγα της), έχουν το χρέος να υπερισχύσουν -με τη βοήθεια του- πάνω στον αρνητικό πό­λο. Γι’ αυτό μας λέει: «Σ’ όποιον νικήσει, θα του δώσω από το δένδρο της αθανασίας!». Παραπέρα, η απόκριση στο ερώτημα του βασιλιά Λάμεχ που αναφέραμε στην αρχή, λέει τα εξής:

«Από τη δική μου σκοπιά, δεν υπάρχει τίποτα κακό. Υπάρ­χουν μόνο διαφορές στο πώς επιδράει η Θέληση Μου. Κι η Θέληση Μου είναι το ίδιο καλή στην κόλαση, όσο και στον ουρανό- στη δημιουργία, όσο και στην καταστροφή. Απ’ τη σκοπιά των πλασμάτων Μου, όμως, το μόνο που μετράει για καλό, είναι το αναλογικό τμήμα της καταφατικής στάσης απέναντι σ’ Εμένα, σύμφωνα με το οποίο ένα πλάσμα μπορεί να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου. Καλό λοιπόν για το κάθε πλάσμα Μου είναι εκείνο το τμήμα που προέρχεται από Εμένα, το οποίο συντηρεί και δημιουργεί χωρίς ανάπαυλα. Όμως εκείνο το τμήμα που διαλύει και καταστρέφει, είναι πάντα κακό- γι’ αυτό, όσο ένα δημιούργημα Μου είναι μέσα του, είναι αδύνατο να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου.

Άρα σ’ Εμένα το ναι και το όχι είναι εξίσου καλά! Γιατί στην κατάφαση δημιουργώ, αλλά και στην άρνηση βάζω τάξη και κατευθύνω τα πάντα. Για ένα δημιούργημα Μου, όμως, καλή είναι μόνο η κατάφαση, ενώ η άρνηση βλάπτει. Κι αυτό ώσπου να Μου πει ολοκληρωτικά το ναι και να γίνει ένα μαζί Μου. Τότε θα μπορεί να βρίσκεται και να ενεργεί μέσα στην άρνη­ση χωρίς να το επηρεάζει. Ως εκ τούτου, για Μένα Σατανάς και κόλαση δεν υπάρχει αλλά υπάρχει, και με το παραπάνω μάλιστα, για τους ανθρώπους αυτής της Γης, γιατί εδώ επάνω διαμορφώνονται τα παιδιά Μου. Στο σύμπαν υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι κόσμοι όπου ο Σατανάς είναι ολωσδιόλου άγνω­στος. Γι’ αυτό και το «όχι» τους είναι άγνωστο ξέρουν μονα­χά το «ναι» σε όλες του τις διαβαθμίσεις!

Έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα! Η Γη είναι σαν ένα νηπια­γωγείο, γι’ αυτό γίνεται πολύ ξεφωνητό και φασαρία χωρίς λόγο. Εγώ όμως βλέπω τα πράγματα με άλλα μάτια απ’ ό,τι τα βλέπεις εσύ, που είσαι ένας άνθρωπος αυτής της Γης. Το καταλαβαίνεις τώρα αυτό;…»

ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Το καλό και το κακό και ο αιώνιος Νόμος…

Ας δούμε και μία αποκάλυψη στην Μπέρτα Ντούντα από τις 11-10-1946 που εξηγεί με λίγα λόγια γιατί υπάρχει το κακό:

«Εγώ έχω επιτρέψει επίσης και το κακό, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι η βούλησή Μου, γιατί το κακό αντιβαίνει στο αιώνιο Νόμο Μου. Είναι μία εσφαλμένη κατεύθυνση που ακολουθεί η βούληση ενός όντος που απομακρύνεται από Μένα και επιδιώκει κάτι που είναι εντελώς αντίθεο^. πρόκειται συνεπώς για μία κατάσταση που είναι εντελώς αντίθετη με την αρχέγονη κατάσταση του δημιουργήματός Μου.

Αλλά το κάθε δημιούργημά Μου πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιδιώκει τόσο το καλό όσο και το κακό^. άρα καλό και κακό πρέπει να υπάρχουν, προκειμένου το κάθε ον να μπορεί να παραμείνει τέλειο ή να γίνει τέλειο με την ελεύθερη θέλησή του.

Οτιδήποτε αντιφάσκει με τον αιώνιο Νόμο Μου είναι κακό, οτιδήποτε μένει εντός της αιώνιας Τάξης Μου είναι καλό. Ωστόσο είναι θέλησή Μου να μπορεί το ον να αισθάνεται μέσα του ή και να ακολουθεί την οποιαδήποτε επιθυμία του προς κάθε κατεύθυνση. Επιπλέον το έχω φτιάξει έτσι που να μπορεί να αισθανθεί στην καρδιά του κάθε είδους επιθυμία. Και είναι από τη Σοφία και την Αγάπη Μου που έφτιαξα έτσι τα όντα, γιατί θέλω να τα οδηγήσω στην αιώνια μακαριότητα και γι’ αυτό απαιτείται να επιδιώκουν το καλό με την ελεύθερη θέλησή τους».

Στο βιβλίο του The World of Gurus ο Ινδός φιλόσοφος και ακτιβιστής Vishal Mangalwadi ασχολήθηκε αναλυτικά με τους γκουρού της πατρίδας του και τη φιλοσοφία του ινδουισμού. Στο κεφάλαιο για τον γκουρουϊσμό θα μάθουμε πολλά από τις έρευνές του, εδώ ας ακούσουμε τι έχει να πει για το μονισμό και την πραγματικότητα του κακού:

«Ο μονισμός δεν έχει καμία εξήγηση για τον κόσμο των φαινομένων και ομοίως αδυνατεί επίσης να εξηγήσει καταστροφικά γεγονότα. Εάν όλο το σύμπαν είναι μία εκδήλωση του θεού ή «ο χορός του θεού», όπως θα ‘λεγε ο Bhagavan Rajneesh, τότε γιατί υπάρχουν τέτοια τρομακτικά γεγονότα όπως οι πλημμύρες, οι λιμοκτονίες, οι αρρώστιες και ο θάνατος, οι φωτιές και οι σεισμοί; Γιατί δεν επικρατεί απόλυτη αρμονία; Τελικά ο θεός είναι τόσο κακός «χορευτής»;

Χωρίς αμφιβολία μερικοί γκουρού θα χαρακτηρίσουν αυτές τις φυσικές καταστροφές αυταπάτη, ψευδαίσθηση. Άλλοι που θεωρούν ότι ο κόσμος είναι πραγματικός και μία εκδήλωση του Θεού, θα πουν ότι δεν πρόκειται για κάτι κακό, αφού ο θεός είναι τόσο δημιουργός όσο και καταστροφέας. Καταστρέφει μόνο και μόνο για να δημιουργήσει εκ νέου. Είναι το παιχνίδι του αυτό. Άρα δεν πρέπει να δίνουμε καμία σημασία στα δυστυχήματα.

Μία τέτοια εξήγηση είναι ολέθρια για οποιαδήποτε συμπάθεια και συμπόνια για τα θύματα των φυσικών καταστροφών. Δεν είναι απορίας άξιο που αν και ο ινδουισμός διατείνεται ότι έχει την πνευματικότητα, εντούτοις δεν έχει παράδοση στις ανθρωπιστικές υπηρεσίες όπως νοσοκομεία, λεπροκομεία, σχολές τυφλών, ορφανοτροφεία, μολονότι η φιλαλληλία, όπως π.χ. η ελεημοσύνη ήταν στην πρακτική του ινδουιστή, με απώτερο στόχο να αποκτήσει θετικό κάρμα. Κοινωνική μέριμνα και πρόνοια προέκυψαν μόλις πρόσφατα υπό την επίδραση που ασκούν άλλες θρησκείες και κουλτούρες. Αλλά ακόμη εξακολουθεί ένα μεγάλο μέρος των διαθέσιμων χρηματικών πόρων να καταλήγει αντί σ’ αυτό το έργο στις τσέπες εκείνων που έχουν χρήματα κι επιρροή, και γιατί όχι; Υπάρχουν αμέτρητοι γκουρού και άνθρωποι του θεού που διδάσκουν ότι κάθε δυστυχία είναι ψευδαίσθηση ή απλώς το αποτέλεσμα του προσωπικού μας κάρμα».

Το τίμημα της ελευθερίας

«Οτιδήποτε θυμίζει ξένη εξουσία ο βουδισμός Ζεν το απορρίπτει. Το Ζεν θέλει την απόλυτη ελευθερία, ακόμη κι από τον Θεό».

T.D. Suzuki

Η ανατολική φιλοσοφία θέλει να αποτινάξει το ζυγό μίας θείας προσωπικότητας, αλλά – τι ειρωνεία – απλώς αντικαθιστά τη μία «ξένη εξουσία» με μία άλλη, τον ανελέητο νόμο του κάρμα. Το κάρμα είναι ο αδήριτος νόμος αιτίας – αιτιατού που κυβερνάει το σύμπαν. Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις, αν όχι σ’ αυτήν τη ζωή, τότε ίσως στην επόμενη ή στη μεθεπόμενη.

Οι καλές πράξεις επιδιορθώνουν το κακό κάρμα, ο δε καθαρμός επιτυγχάνεται μέσω θρησκευτικών τελετουργιών και του διαλογισμού. Αλλά τόσο απλά δεν είναι τα πράγματα. Σύμφωνα με τη Μαχαμπαράτα, ιερό κείμενο του ινδουισμού, ο νόμος του κάρμα είναι τόσο ανήλεος, που απαιτούνται πολλά εκατομμύρια χρόνια για ν’ απελευθερωθεί κάποιος από τον τροχό της Σαμσάρα, τις επανειλημμένες μετενσωματώσεις. Ως εκ τούτου ο μεν γιόγκι λαχταράει να φτάσει στη μόξα, στην απελευθέρωση, ο δε βουδιστής στη νιρβάνα, στη διάλυση του εγώ του.

Οι συνέπειες του κάρμα

Ωστόσο το κάρμα έχει συνέπειες και στην καθημερινή ζωή του καθενός, όχι μόνο για την αιώνια μοίρα του. Για παράδειγμα αποτελεί τη βάση για το σύστημα της κάστας και τις συνακόλουθες αδικίες.

Μία ηγετική μορφή του βουδισμού στη Δύση το εξηγεί ως εξής «Ο άνθρωπος δημιουργεί τα δεινά του, αυτός τα επιλέγει κι εάν δυστυχεί, το κάνει σκόπιμα και με τη θέλησή του. Ανάπηροι, τερατόμορφοι, κουφοί και τυφλοί εκ γενετής, είναι το προϊόν των προηγούμενων πράξεών τους» (C. Humphreys: Karma and Rebirth). Αυτή η πίστη έχει ολέθριες συνέπειες για τις ασιατικές κοινωνίες, ακόμη κι αν είναι «ανεπτυγμένες» οικονομικά. Ο Arthur Koestler έγραφε γι’ αυτό: «Η ανατολική νοοτροπία αντιμετωπίζει αρρώστους και φτωχούς με αδιαφορία, επειδή η κάστα, η κοινωνική θέση, ο πλούτος και η υγεία είναι προκαθορισμένα από τους νόμους του κάρμα. Τα κοινωνικά λειτουργήματα στα slums και η βοήθεια στους άπορους ήταν και είναι ακόμη αποκλειστικά έργο των χριστιανικών αποστολών».

Όπως είδαμε η έννοια του κάρμα οδηγεί σε αδιαφορία απέναντι στη μοίρα του άλλου, αφού «καλά τα παθαίνει», πληρώνοντας το λογαριασμό για περασμένες αμαρτίες. Ωστόσο η αμαρτία δεν φανερώνεται απλά σαν αρρώστια, αναπηρία, φτώχεια, δυστυχία κ.τ.ό. όπως θεωρούν οι ανατολικές θρησκείες ούτε το τίμημά της είναι απλώς οι ψυχικές παθήσεις, όπως πιστεύει η δυτική ψυχολογία.

Το πρόβλημα με την αμαρτία είναι ότι αποτελεί το εμπόδιο στη σχέση με τον θεό^. κι αυτή είναι η πνευματική α-σθένεια του ανθρώπου, την οποία δεν μπορεί να θεραπεύσει με λίγα λεπτά διαλογισμό την ημέρα.

Ο βουδισμός με το «οκταπλό μονοπάτι» περιγράφει πολύ καλά τις ανθρώπινες ατέλειες και προτείνει λύσεις για τη θεραπεία τους, π.χ. με τη σωστή συμπεριφορά, τη σωστή ομιλία κλπ. Όμως οι προσπάθειες αυτό-τελείωσης δεν μπορούν να πάνε πέρα από ένα ορισμένο σημείο, όπως θα δούμε αργότερα.

Το πρώτο βήμα για την πνευματική αναγέννηση, για το χριστιανό είναι η συνειδητοποίηση της ατέλειάς του και η ταπεινή παράκληση για θεραπεία. «Αν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, ο θεός θα τις συγχωρήσει και θα μας καθαρίσει από κάθε άδικη πράξη», λέει ο Ιωάννης στην α’ επιστολή 1,9.

Το υπόβαθρο της ανατολικής φιλοσοφίας

Η εκτίμηση του Παύλου για τους Ιουδαίους της εποχής του ισχύει κατ’ αναλογία και για τους ακόλουθους των ανατολικών θρησκειών:

«Μπορώ να βεβαιώσω πως έχουν ζήλο θεού, αλλά όχι τη σωστή γνώση. Γι’ αυτό αγνοούν τη δικαιοσύνη του θεού και προσπαθούν να δικαιωθούν οι ίδιοι με τα έργα τους».

(Προς Ρωμαίους 10, 2-3)

Με την τελευταία διαπίστωση ο Παύλος υπαινίσσεται την άρνηση των σύγχρονων του να αφεθούν στα χέρια του θεού και αντ’ αυτού την προσπάθεια να λυτρωθούν με τους δικούς τους όρους, επειδή δεν γνώριζαν το έλεός του.

Από την ώρα που ο όφις είπε στην Εύα: «…θα γίνετε όπως ο θεός και θα έχετε γνώση του καλού, και του κακού», ο αντίθεος πόλος προτείνει συστηματικά στον άνθρωπο να αντικαταστήσει το Δημιουργό με το δημιούργημα. Έτσι και στην ανατολική φιλοσοφία, είτε είναι η αυτο-βοήθεια στο Ζεν είτε η αυτό-θέωση στη διδασκαλία της γιόγκα κλπ. Η ανατολική φιλοσοφία πρεσβεύει την ενδυνάμωση του εγώ, που – σχήμα οξύμωρο – στο τέλος θα διαλυθεί. Η χριστιανική φιλοσοφία πρεσβεύει την ακεραιότητα της προσωπικότητας του ατόμου, ενώ συνάμα αφήνει τα πρωτεία στον θεό.

Αυτή η διαπίστωση ισχύει λίγο ως πολύ για όλες σχεδόν τις θρησκευτικές μορφές της ανθρωπότητας. Από την ώρα που ο όφις είπε στην Εύα: «…θα γίνετε όπως ο θεός και θα έχετε γνώση του καλού, και του κακού», ο αντίθεος πόλος προτείνει συστηματικά στον άνθρωπο να αντικαταστήσει το Δημιουργό με το δημιούργημα. Έτσι και στην ανατολική φιλοσοφία, είτε είναι η αυτο-βοήθεια jiriki στο Ζεν είτε η αυτό-θέωση στη διδασκαλία της γιόγκα κλπ. Η ανατολική φιλοσοφία πρεσβεύει την ενδυνάμωση του εγώ, που – σχήμα οξύμωρο – στο τέλος θα διαλυθεί. Η χριστιανική φιλοσοφία πρεσβεύει την ακεραιότητα της προσωπικότητας του ατόμου, ενώ συνάμα αφήνει τα πρωτεία στον θεό.

Από την εποχή του παραδείσου, το θέμα είναι ποιος έχει την εξουσία, ποιος έχει το πάνω χέρι σ’ αυτόν τον κόσμο, ο θεός ή ο άνθρωπος; Ο βουδισμός υποστηρίζει ανεπιφύλακτα ότι είναι ο άνθρωπος. Ο ινδουισμός ονομάζει τον θεό «ανώτατη δύναμη στο σύμπαν», ταυτόχρονα όμως προσθέτει ότι «ο άνθρωπος είναι θεός».

Ο Alan Watts, γνωστός υπέρμαχος του βουδισμού, προσάπτει στους χριστιανούς ότι προκαλούν «μεταφυσικό φόβο και ενοχές», επειδή διαχωρίζουν καλό και κακό, θεό και άνθρωπο. Βέβαια είναι βολικό για τον άνθρωπο να υποβιβάζει τον θεό σε μία ακίνδυνη, απρόσωπη αρχή, απέναντι στην οποία δεν χρειάζεται να λογοδοτεί. Και όσο βάζει σιγαστήρα στη συνείδησή του με το να ταυτίζει το καλό με το κακό, νομίζει ότι έχει βρει την ειρήνη της ψυχής του.

Ειρήνη ψυχής και πάθη

Προφανώς αυτή η ψευδαίσθηση ψυχικής ειρήνης δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα του σταυρού, με την αναγκαιότητα της επανόρθωσης και της κάθαρσης απέναντι στο θείο νόμο. Πολλοί Δυτικοί που ασπάστηκαν ανατολικές φιλοσοφίες το έκαναν από απέχθεια απέναντι στο σταυρό και στα πάθη, νομίζοντας –κακώς – ότι στο χριστιανισμό δεν υπάρχει χαρά, αγαλλίαση.

Όντως ο σταυρός είναι πέτρα σκανδάλου για τον ασιατικό μυστικισμό. «Στο βουδισμό το θέμα είναι η φώτιση, όχι η σταύρωση και η ανάσταση» λέει ο D.T.Suzuki. Γιατί εδώ μετράει η υποκειμενική, εσωτερική εμπειρία κι όχι η αντικειμενική επέμβαση του θεού στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η ανατολική φιλοσοφία είναι η εχθρική απέναντι στον υλικό κόσμο και στα ιστορικά γεγονότα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αμφισβητεί την πραγματικότητα του σταυρού, επειδή αυτός υπενθυμίζει συνεχώς τη διάσταση απ’ το θεό και ότι η απόσταση αυτή γεφυρώνεται και με πόνο.

Στην Ανατολή δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί είναι τόσο σημαντικός ο εξιλαστήριος θάνατος του Ιησού Χριστού. Μάλιστα σε μία απόπειρα να το εξηγήσει, ο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, έφτασε στο σημείο να πει με την ανατολική νοοτροπία, ότι ο Χριστός δεν υπέφερε πάνω στον σταυρό, παρά βρισκόταν σε μία υπερβατική κατάσταση ευδαιμονίας! Ομοίως και ο Αμερικανός γκουρού Μπάμπα Ραμ δεν παίρνει σοβαρά τα πάθη: «Ευχαρίστηση και πόνος, απώλεια και κέρδος, τιμή και ατιμία είναι το ίδιο, απλώς μας συμβαίνουν».

Αργότερα θα δούμε πώς οι οπαδοί της ανατολικής φιλοσοφίας στην αμηχανία τους αναγκάζονται να αναγνωρίσουν τον Ιησού σαν έναν «αβατάρ του θεού» (σ.τ.μ. μία – από τις 10 ως 39; – ενσαρκώσεις του θεού Βίσνου», για τους θεοσοφιστές και αποκρυφιστές ενσάρκωση του θείου). Ταυτόχρονα όμως αρνούνται τη σημασία του κεντρικού γεγονότος και μηνύματος της ζωής του.

Συνοψίζοντας, τα στάδια της αποδόμησης και δημιουργίας σύγχυσης στην «Εποχή του Υδροχόου» είναι: α. Πόλεμος κατά της λογικής β. Απενεργοποίηση της συνείδησης με συνέπεια την κατάργηση: γ. της διαφοροποίησης μεταξύ καλού και κακού δ. του θεού που κρίνει δίκαια ε. της αμαρτίας (ως προϊόν τυφλού εγωκεντρισμού, θεωρείται απλώς άγνοια) στ. της συμπόνοιας και του ελέους: Τη θέση τους πήρε ο ανελέητος νόμος του κάρμα και οι αμέτρητες μετενσαρκώσεις. ζ. της μοναδικής σημασίας του Ιησού Χριστού για τη λύτρωση.

 

Η αιτία της αμαρτίας α. Ανατολική αντίληψη: η άγνοια β. χριστιανική αντίληψη: η εγωιστική θέληση

Συνέπειες της αμαρτίας α. Ανατολική αντίληψη: Το κακό κάρμα οδηγεί σε οπισθοδρόμηση, κακή ενσάρκωση, δυστυχία κι αρρώστια. β. Σύγχρονη Δυτική Ψυχολογία: η αμαρτία έχει επίπτωση μόνο στην ψυχή γ. Χριστιανική αντίληψη: Η αμαρτία οδηγεί σε απόσταση από τον Θεό Οι λύσεις της ανατολικής φιλοσοφίας α. Η ασκητική λύση της ανατολικής φιλοσοφίας Ο βουδισμός Ζεν, οι Χάρε-Κρίσνα, η «αυθεντική γιόγκα» και άλλες παραδόσεις τονίζουν τις ασκήσεις και την αυθυπέρβαση για την εξουδετέρωση του εγώ και της αμαρτίας. β. Ο διαλογισμός Οι σχολές διαλογισμού (ΤΜ κ.ά.) που έχουν προσαρμοστεί στη δυτική σκέψη και της «σύγχρονης γιόγκα» διδάσκουν ότι δεν χρειάζονται ασκήσεις και αλλαγή του τρόπου ζωής. Αρκεί απλώς λίγος χρόνος για διαλογισμό καθημερινά. γ. Η χριστιανική απάντηση: Ο Ιησούς Χριστός λυτρώνει κι ενδυναμώνει. Η αγάπη και η συγχώρεση απέναντι στην ενοχή από το κάρμα και στις ατέλειωτες ενσαρκώσεις.

 

Ο Ιησούς Χριστός, θεός ή γκουρού;

«Ο Κύριος Ιησούς είναι ο Υιός της απόλυτης Αλήθειας και ο Κρίσνα είναι ο Πατέρας και λέει: «Εγώ είμαι η Πηγή, από εμένα πηγάζει όλη η κτίση». Άρα ο Κρίσνα είναι ο ύψιστος Πατέρας και κάθε άλλη ζωή είναι ένα μέρος του ή ο Υιός του».

Οργάνωση Χάρε-Κρίσνα

«Δεν πιστεύω ότι ο Χριστός υπέφερε ή ότι μπορούσε να περάσει τα πάθη… Το μήνυμά του ήταν η μακαριότητα».

Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι

«Ο Ιησούς ήταν όπως εμείς, μόνο δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα… Είναι αδύνατο να είναι θεός».

Sun Moon

«Ο Ιησούς ζει αληθινά! Ζει σήμερα όπως ο Ραν, ο Κρίσνα και ο Βούδας, αλλά όλοι μαζί έχουν γίνει μία ισχυρή δύναμη. Και όταν αυτή απλώσει το χέρι της… θα παραμεριστεί κάθε δυσαρμονία σ’ αυτόν τον κόσμο».

Guru Maharaji

Ένα από τα παράδοξα της εποχής μας είναι ότι όλες οι μυστικιστικές οργανώσεις, θρησκείες και παραθρησκείες θεωρούν τον Ιησού Χριστό δικό τους προφήτη. Για τους οπαδούς του Υπερβατικού Διαλογισμού (ΤΜ) είναι από τους πρώτους που ασκήθηκε σ’ αυτόν. Άλλοι πάλι, όπως στην οργάνωση Eckankar, τον βλέπουν σαν οδηγό για αστρικά – διαπλανητικά ταξίδια, αφού – κατ’ αυτούς – όταν έλεγε στους ανθρώπους «Ακολουθείστε με», εννοούσε «κοσμικά ταξίδια στο επέκεινα».

Ποιος Ιησούς:

Ίσως αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη σύγχυση σ’ ένα χριστιανό είναι ότι κυριολεκτικά όλες οι νέες ανατολικής έμπνευσης οργανώσεις «πιστεύουν» ότι ο Ι. Χριστός είναι «θεϊκός» και «σωτήρας». Αλλά ποιον Ιησού εννοούν;

Οι περισσότερες θεωρίες περί Ιησού Χριστού σ’ αυτούς τους κύκλους βασίζονται σε μία φανταστική βιογραφία του, τα «Υδροχοϊκό Ευαγγέλιο», όπως είδαμε σε προηγούμενο σημείο. Το βιβλίο αυτό ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς επηρεάστηκε πολύ νωρίς από τον ασιατικό μυστικισμό. Η προειδοποίηση από τους τρεις μάγους – αστρολόγους οδήγησε την άγια οικογένεια να διαφύγει στην Αίγυπτο. Εκεί η Μαρία διδάχτηκε επί τρία χρόνια τις μυστικές διδασκαλίες από έναν Αιγύπτιο ιερέα και τις μετέδωσε αργότερα στο γιο της.

Όμως το κύριο ενδιαφέρον του βιβλίου επικεντρώνεται στα «χρόνια της σιωπής», από το δωδέκατο ως το τριακοστό έτος της ηλικίας του. Ο συγγραφέας Levi Dowling ισχυρίζεται ότι αυτό το διάστημα ο Ιησούς επισκέφτηκε ashrams σε Ινδία, Νεπάλ, Θιβέτ κι Ελλάδα. Εκεί μαθήτευσε στις μυστικές διδασκαλίες της Ανατολής και στις απόκρυφες επιστήμες, ώσπου επέστρεψε ολοκληρωμένος γιόγκι και δάσκαλος στην Παλαιστίνη.

Μεθερμηνεία του Ευαγγελίου

Γιατί όλες αυτές οι φανταστικές ιστορίες για τον Ιησού; Προφανώς γιατί έτσι μπορούν να τον προβάλουν σαν «δικό τους» και να μεθερμηνεύσουν τη διδασκαλία του κατά το δοκούν.

Το «Ευαγγέλιο του Υδροχόου» παρουσιάζεται σαν ιστορικό ντοκουμέντο, όμως στην πραγματικότητα δεν προέρχεται από γραπτές πηγές.

Ο δημιουργός του Levi Dowling συνήθιζε δύο με έξι το πρωί να πέφτει σε μία κατάσταση trance, κατά την οποία συνδεόταν «με τους ήχους και τους ρυθμούς του Ναζωραίου Ιησού». Έτσι έγραψε το βιβλίο με την «αυτόματη γραφή» (σ.τ.μ. βλ. στο προηγούμενο κεφάλαιο για τα παραψυχικά φαινόμενα).

Γεγονός είναι ότι το βιβλίο περιέχει πολλά αντι-ιστορικά στοιχεία. Άλλωστε αρκεί το τελικό μήνυμά του για να καταλάβει κανείς εύκολα την προέλευσή του: και το μήνυμα δεν είναι άλλο από την αυτολύτρωση (δηλαδή όχι λύτρωση χάρη στον Χριστό) και μάλιστα μετά από αμέτρητες μετενσαρκώσεις.

Ίδιας προέλευσης είναι και οι θρύλοι για τη σχέση του Ιησού με την Ινδία (βλ. αντίθετα ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, του Γ. Λόρμπερ). Όσον αφορά στον υποτιθέμενο τάφο του στο Κασμίρ, επιτόπιες έρευνες έχουν συμπεράνει ότι κανένας δεν ξέρει αν υπάρχει καν κάποιος μέσα στον τάφο και ποιος θα μπορούσε να είναι (Πηγή: Ρ. Πάσσιαν). Άλλωστε και οι δύο θρύλοι καταρρίπτονται οριστικά στο βιβλίο του ινδολόγου-θιβετόλογου G.GROENBOLD, «Jesus in Indien. Das Ende einer Legende», Μόναχο 1985.

Παραμένει ωστόσο η διαπίστωση ότι ο Ιησούς Χριστός θεωρείται θεόσταλτος σωτήρας και σε αυτές τις ανατολικές πεποιθήσεις. Αλλά τι σωτήρας;

Σωτήρας ή αβατάρ;

Είναι τεκμηριωμένο ότι η ινδουιστική διδασκαλία για τον αβατάρ ή θεϊκό σωτήρα παρουσιάστηκε καθυστερημένα στις ανατολικές θρησκείες. Οι περισσότεροι ειδήμονες συμφωνούν ότι αυτήν την έννοια την υιοθέτησαν από το χριστιανισμό όταν ο Θωμάς το 52 μ.Χ. διέδωσε το Ευαγγέλιο στην Ινδία. Έως τότε οι ινδουιστικές γραφές μιλούσαν ακαθόριστα για έναν απρόσωπο θεό, που εύλογα δεν θα μπορούσε ταυτόχρονα να έχει προσωπική μορφή. Όμως από τον πρώτο ως τον τρίτο αιώνα μ.Χ, έγιναν σημαντικές προσθήκες στις γραφές, ιδίως στην Bhagavad–gita, όπου γίνεται λόγος για έναν θεό που πήρε ανθρώπινη μορφή και έδρασε πάνω στη Γη.

Φερ’ ειπείν μερικές ιστορίες για τον Κρίσνα αντιστοιχούν με τις ευαγγελικές διηγήσεις. Για παράδειγμα ο Κρίσνα υποτίθεται ότι γεννήθηκε στην καλύβα ενός ποιμένα, όταν οι γονείς του πήγαιναν σε μία πόλη για να πληρώσουν τους φόρους τους. Επειδή εκείνη την περίοδο φόνευαν τα αθώα νήπια, οι γονείς του διέφυγαν σε μία γειτονική χώρα. Επίσης του αποδίδονται παρόμοια θαύματα και μάλιστα ορισμένοι θεωρούν ότι το όνομα Κρίσνα προέρχεται από το Χριστός.

Ωστόσο η έννοια του Ιησού Χριστού ως σωτήρα έχει άλλη διάσταση στην Ανατολή απ’ ό,τι στην Καινή Διαθήκη, και διαφέρει σε τρία τουλάχιστον σημεία:

1. Ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας για όλη την αιωνιότητα (βλ. Προς Εβραίους 10,10)

Στην ανατολική παράδοση αντίθετα, σε κάθε κοσμική περίοδο της ανθρωπότητας «όποτε η θρησκεία παρακμάζει», εμφανίζεται ένας νέος αβατάρ.

2. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός σωτήρας (Πράξεις Απ. 4,12) και αυτή είναι η βιβλική απάντηση στην ερώτηση αν ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί από τον Κρίσνα, τον Ράμα ή του Βούδα.

Αντίθετα, μόνο στην Bhagavad–Gita αναφέρονται τουλάχιστον είκοσι δύο διαφορετικοί αβατάρ, που όλοι τους θεωρούνται θεϊκοί. Γενικά στην Ανατολή είναι διαδεδομένη η αντίληψη ότι υπάρχει ένα αιώνιο «Χριστικό Πνεύμα» που κάθε κοσμική εποχή περνάει σ’ ένα άλλο σώμα.

3. Ο Ιησούς αποκατέστησε τη σχέση μας με τον θεό και τη δικαιοσύνη του, πληρώνοντας για τις αμαρτίες μας.

Αντίθετα τα ανατολικά θρησκειοφιλοσοφικά συστήματα λένε ότι ένας αβατάρ έρχεται για να οδηγήσει τον άνθρωπο βήμα – βήμα στη φώτιση. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η αμαρτία που τον χωρίζει από τον θεό, αλλά η άγνοια της θεϊκής φύσης του.

Στο «Ευαγγέλιο του Υδροχόου» ένας «σοφός» το εξηγεί ως εξής: «Ο θεός δεν ενεργεί υπερφυσικά, προκειμένου να βγάλει έναν άνθρωπο από τη σαρκική ζωή και να τον ανυψώσει στην πνευματική μακαριότητα. Ο άνθρωπος αναπτύσσεται σαν ένα φυτό και όταν ωριμάσει έχει γίνει τέλειος».

Ως επί το πλείστον τέτοια αποφθέγματα περιέχουν ανάκατα αλήθειες και ψέματα ως εκ τούτου είναι δύσκολο για τον μη επαΐοντα στα θέματα αυτά να ξεχωρίσει τη διαστρέβλωση της αλήθειας ή την παραπλάνηση.

Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν απλώς ένας φωτισμένος δάσκαλος. Ήρθε για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους, λέγεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Εν αντιθέσει, ο αβατάρ δεν μπορεί να σώσει κανένα, αφού στον ινδουισμό ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Ο Βουδισμός μετέπλασε τον αβατάρ σε μποντισάτβα. Αυτός έχει ήδη φτάσει στη φώτιση, όμως καθυστερεί να περάσει στη νιρβάνα, προκειμένου να δείξει το δρόμο και σε άλλους. Αλλά κάνει μεγάλη διαφορά αν κάποιος παραιτείται για ένα διάστημα από τη νιρβάνα με σκοπό να δείξει το δρόμο στους συνανθρώπους του ή αν γίνεται ο ίδιος «ο δρόμος» εκπροσωπώντας όλους μας με το θάνατό του.

Τους περασμένους αιώνες η στρατηγική του αντίχριστου πνεύματος ήταν να κάνει τους ανθρώπους στις δυτικές χώρες ν’ αμφιβάλλουν για τη διδασκαλία, ακόμη και γι’ αυτήν την ιστορική ύπαρξη του Ναζωραίου. Μάλιστα οι σκεπτικιστές επιστήμονες ειρωνεύονταν την δήλωσή του ότι είναι ο Γιος του θεού, ο σωτήρας της ανθρωπότητας και η αλήθεια.

(Υποδείξεις κι απαντήσεις σ’ αυτές τις αμφισβητήσεις δίνει το βιβλίο ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ, εκδ. ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ)

Όπου λαλούν πολλοί σωτήρες…

Στην εποχή μας η στρατηγική του αντίχριστου έχει αλλάξει. Δεν επιτίθεται πια στα λόγια ή στην ύπαρξη του Μεσσία, αλλά στη μοναδικότητά του. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί τις ανατολικής προέλευσης θρησκείες και παραθρησκείες για να υποστηρίξει ότι ο Ιησούς είναι ένας μεταξύ πολλών άλλων. Οι οπαδοί τους δέχονται τον Ιησού Χριστό ως θεϊκή ενσάρκωση, σωτήρα και δρόμο για την αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα και πολλούς άλλους που μπορεί να διδάσκουν αλλ’ αντ’ άλλων. Έτσι ο Μεσσίας δεν είναι ο λυτρωτής της ανθρωπότητας και η σταύρωση υποβιβάζεται σ’ ένα φαινόμενο δευτερεύουσας σημασίας από τη ζωή ενός αβατάρ από τη Μέση Ανατολή.

Εδώ προκύπτει το ερώτημα για την ανεξιθρησκεία των ασιατικών θρησκειών και την έλλειψη ανεκτικότητας του χριστιανισμού. Ο Βρετανός συγγραφέας Os Guinness στο βιβλίο του The East, No Exit προχωράει στο βάθος αυτών των εννοιών: «Εάν η χριστιανική πίστη είναι αληθινή, τότε ο ινδουισμός δεν μπορεί να είναι, έστω κι αν το ισχυρίζεται. Μολονότι με την πρώτη ματιά φαίνεται ανεκτικός απέναντι στις άλλες θρησκείες, σε τελευταία ανάλυση και οι δύο διδασκαλίες απαιτούν να επιλέξει κανείς χωρίς συμβιβασμούς τη μία από τις δύο. Πολλοί Ινδοί το παραδέχονται. Μάλιστα ορισμένοι χαρακτηρίζουν «φιλί του θανάτου» την ανεξιθρησκεία του ινδουισμού. Ο Ραντακρίσναν, ινδός φιλόσοφος, λέει ότι οι άλλες θρησκείες “ασφυκτιούν και πνίγονται στον αδελφικό εναγκαλισμό” του. Τη βουδιστική μεταρρυθμιστική κίνηση που κέρδιζε έδαφος στην Ινδία ο ινδουισμός την περιόρισε πολύ επιτήδεια καθώς ανακήρυξε το Βούδα νέο αβατάρ του Κρίσνα. Έτσι η μοναδικότητα του Βούδα “πνίγηκε μέσα στην αδελφική αγκαλιά”».

Οι νέες μυστικιστικές παραθρησκείες στη Δύση προσπαθούν να «κλείσουν αδελφικά στην αγκαλιά τους» τον Χριστό, με αποτέλεσμα να επαπειλείται ο «θάνατος από ασφυξία». Γιατί ο μονισμός τους υπαγορεύει ότι η αλήθεια είναι μία, απλώς οι σοφοί τής δίνουν διαφορετικά ονόματα.

Εδώ θα θυμίσουμε ένα προηγούμενο παράδειγμα όπου σ’ ένα δωμάτιο μπαίνουν τέσσερα άτομα και βγαίνοντας το καθένα ισχυρίζεται ότι είδε κάποιο διαφορετικό πρόσωπο να κάθεται εκεί, πράγμα αδύνατο. Κατ’ αναλογία ο Ιησούς Χριστός δεν μπορεί να είναι «ο23ος αβατάρ» και ταυτόχρονα ο μονογενής Μεσσίας. Ούτε μπορεί να είναι ένας μποντισάτβα για ένα περιορισμένο διάστημα και συνάμα ο μοναδικός μεσολαβητής μεταξύ θεού κι ανθρώπων.

Ή μπορούν να ισχύουν όλες οι δυνατότητες; Η ανατολική λογική του μυστικιστικού μονισμού απαντάει καταφατικά σ’ αυτήν την ερώτηση. Αλήθεια κι αναλήθεια, καλό και κακό είναι το ίδιο. Κατ’ ακολουθία είναι αδιάφορο ποιον επιλέγει ο καθένας για «σωτήρα» ή τι πιστεύει για τον Ιησού Χριστό. Είναι σωστό αυτό όμως; Στο ευαγγέλιο του Ματθαίου κεφ.7, ο Ιησούς προειδοποιεί τους μαθητές του να μην πιστεύουν οποιονδήποτε χρησιμοποιεί το όνομά του: «Στη βασιλεία του Θεού δεν θα μπει όποιος μου λέει “Κύριε, Κύριε”, αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου. Την ημέρα της κρίσης θα μου πουν πολλοί: “Κύριε Κύριε, δεν προφητέψαμε στ’ όνομά σου; Δεν διώξαμε δαιμόνια και δεν κάναμε θαύματα στ’ όνομά σου;” Μα εγώ θα τους πω: “Ποτέ δεν σας ήξερα^. φύγετε μακριά μου, γιατί είσαστε ενάντια στο νόμο του Θεού”»

Ο Ιησούς είναι ο Πατέρας και Θεός

Στο «Ρόμπερτ Μπλουμ» του Λόρμπερ διαβάζουμε για έναν καθολικό μοναχό, ο οποίος στον άλλο κόσμο αναθεωρεί σιγά-σιγά τις παλιές εκκλησιαστικές δοξασίες του, ακούγο­ντας κάποιες αόρατες, ουράνιες φωνές να του ψιθυρίζουν:

«Ο Εσταυρωμένος Ιησούς είναι ο μοναδικός Θεός στους ουρανούς και σ’ όλη την απεραντοσύνη. Αυτός είναι ο Πρω­τοπλάστης όλων των πραγμάτων, αυτός μοναχός του έφτια­ξε όλους τους αγγέλους, τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά και όλη την ύλη. Είναι ο Πατέρας ως προς την προαιώνια Α­γάπη του, ο αιώνιος Υιός ως προς τη Σοφία του και το Άγιο Πνεύμα ως προς την απεριόριστη Ισχύ, Ενέργεια κι Εξουσία του. Άνοιξε την καρδιά σου σ’ αυτόν τον Ιησού και μίλα του ελεύθερα! Αγάπα Αυτόν που τόσο σ’ αγάπησε και σ’ αγαπάει, που από Αγάπη για όλους τους ανθρώπους, έγινε άνθρωπος και γεύθηκε στο σώμα του τον πιο πικρό θάνατο, για να ανοί­ξει το δρόμο σε όλους σας για την αθανασία. Η αθανασία είναι Ζωή αιώνιας ευδαιμονίας, όπως είναι η Ζωή του Θε­ού. Αυτόν λοιπόν το θησαυρό ανυπολόγιστης αξίας, έκανε δώρο ο Ιησούς σ’ όλα τα πλάσματα. Και το μόνο που χρειά­ζεται πια για να πάρει ο καθένας στα χέρια του τούτο το δώ­ρο, είναι να το ζητήσει με αγάπη απευθείας απ’ τον άγιο Πα­τέρα και να το δεχτεί μ’ ευγνωμοσύνη. Μ’ αυτό γίνεται δική του η ευδαιμονία και ζει αιώνια στη συντροφιά του σαν ένας δεύτερος Θεός. Ο Ιησούς, ο Πατέρας και Θεός όλων μας, είναι η Αγάπη στην πιο αγνή μορφή της, που δεν καταδικάζει κανέναν και άλλο δεν ποθεί απ’ το να κάνει τον καθένα ευ­τυχισμένο. Αλλά πρέπει και ο άνθρωπος να θέλει αυτό που θέλει και η Αγάπη του Θεού, για να μπορέσει να ευτυχή­σει. Γιατί ο θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν, κι ακόμα λιγότε­ρο στον κόσμο των πνευμάτων. Γι’ αυτό και στον καθένα δί­νεται αυτό που θέλει ο ίδιος. Με άλλα λόγια, ότι ζητάς, θα λάβεις! Μακριά απ’ την Αγάπη του Θεού δεν υπάρχει για κα­νέναν ούτε ζωή ούτε ευτυχία. Όποιος την έχει κάνει κτήμα του και θέλει ό,τι θέλει αυτή η ιερή Αγάπη, ζει και ευτυχεί για πάντα» («Ρόμπερτ Μπλουμ» 1, 126).

Το μυστήριο της οντότητας του Ιησού είναι ότι σ’ Αυτόν ενώνεται η Τριάδα

Σύμφωνα λοιπόν με τη Νέα Αποκάλυψη, υπάρχει μόνο ένας αιώνιος και άπειρος Θεός, ο οποίος συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλη τη θεία Αγάπη, Σοφία και Εξουσία. Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα δεν είναι παρά πλευρές του είναι αυ­τού του μοναδικού Θεού. Ο Πατέρας είναι το θεϊκό Κέντρο Δύναμης απ’ όπου πηγάζει η Αγάπη, ο Υιός είναι η Σοφία που απορρέει απ’ αυτό, το Άγιο Πνεύμα είναι η Δύναμη που ακτι­νοβολεί. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ή η Αγάπη, η Σοφία και η Δύναμη, ενώθηκαν στον Ιησού και αποκαλύφθη­καν μέσα απ’ αυτόν σε μία ορατή, ανθρώπινη μορφή.

Θα θέσει βεβαία κανείς το ερώτημα, πώς γίνεται αυτό το πράγμα και πώς μπορούμε να το συλλάβουμε; Πώς μπορεί να χωράει όλη η απεριόριστη Θεότητα σε μία ορατή και πε­ριορισμένη ανθρώπινη μορφή;

Για να κατανοήσουμε αυτό το μυστήριο, χρειάζεται να θυ­μηθούμε τι έχουμε διαβάσει σχετικά με το Κέντρο Δύναμης του Θεού στα κείμενα του Λόρμπερ. Διαβάσαμε εκεί πως η Θεότητα δεν είναι μία κοσμική ψυχή, ομοιόμορφα εξαπλωμέ­νη στο άπειρο, αλλά μία Δύναμη Ζωής που διαθέτει ένα κέ­ντρο δράσης. Έχει δηλαδή ένα κεντρικό σημείο στο οποίο ενώνονται όλες οι δυνάμεις της, τέλεια, για να ενεργήσουν από κοινού, ακτινοβολώντας σαν ήλιος σ’ όλο το άπειρο.

Σύμφωνα με τη Νέα Αποκάλυψη, δεν είναι μόνο η Θεότητα που διαθέτει ένα τέτοιο καθαρά πνευματικό κέντρο Δύναμης και Ζωής αλλά και κάθε άλλη ζωντανή οντότητα που έχει δη­μιουργηθεί από το Θεό κατ’ εικόνα Του, με πρώτο-πρώτο τον άνθρωπο. Διαβάζουμε π.χ. στη «Γη», (κεφ. 38): «Παντού όπου πρόκειται να πάρει μορφή μία ζωντανή οντότητα, υπάρχει ένα συγκεκριμένο κέντρο, του οποίου ο ρόλος είναι να συ­γκεντρώνει στην εντέλεια όλα τα πνευματικά χαρακτηριστι­κά της. Αυτό το κέντρο είναι ουσιαστικά το αρχέγονο πνεύμα ή η σπίθα Αγάπης που προέρχεται από το Θεό. Αυτή η σπίθα προσελκύει με ορμή κοντά της ό,τι συγγενεύει μαζί της και το εμβολιάζει με τις βασικές ιδιότητες του είναι της».

Ακόμα πιo αναλυτικά εκτίθεται αυτή η βασική σκέψη στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο». Ένας άγγελος διδάσκει εκεί τους μαθητές γύρω από την άυλη σπίθα που είναι κλεισμένη μέσα στον κάθε σπόρο. Ό­πως στο σπόρο, έτσι και σε κάθε σχηματισμό που υπάρχει στην πλάση, από το άτομο μέχρι το ηλιακό σύστημα και από την αμοιβάδα μέχρι τον άνθρωπο, παντού κυριαρχεί και ενεργεί ένας καθαρά πνευματικός σπινθήρας σαν κεντρι­κή δύναμη ζωής.

Μαθαίνουμε παραπέρα πως αυτός ο καθαρά πνευματικός σπινθήρας στον άνθρωπο, ο οποίος προέρχεται κατευθείαν από το Θεό, ελκύει κοντά του ακάθαρτες σπίθες ζωής οι ο­ποίες περιέχονται μέσα στην ύλη αυτού του κόσμου. Μ’ εκείνες που είναι πιο «τιθασσευμένες» κι εξευγενισμένες, σχηματίζει την ψυχή μας. Με τις υπόλοιπες, που αποτελούνται από μία χονδροφυέστερη και πιο «ατίθαση» ύλη, φτιάχνει το σώμα μας, για να χρησιμεύσει σαν σχολείο και εργαλείο της ψυχής. 0 κάθε άνθρωπος είναι δηλαδή τριαδικός: αποτελείται από ένα πνεύμα, που είναι καθαρά θεϊκό, από μία ψυχή, η οποία έχει αναδυθεί από την ύλη και βρίσκεται στη διαδικασία της κάθαρσης, και από ένα σώμα το οποίο αποτε­λείται από ύλη λίγο ως πολύ χονδροφυή και ακατέργαστη πνευματικά.

Έτσι ακριβώς ήταν διαμορφωμένος και ο Ιησούς σαν άν­θρωπος, σύμφωνα μ’ αυτό τον κανόνα της τριαδικότητας.

Αληθινός άνθρωπος και αληθινός θεός

Η ψυχή και το σώμα του Ιησού ήταν όπως και κάθε άλλου ανθρώπου. Απ’ αυτή την άποψη δεν υπήρχε καμιά διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και σε μας. Διαβάζουμε επίσης σ’ αυτά τα κείμενα (ιδιαίτερα παραστατικά στα τελευταία κεφάλαια της «Νεανικής Ηλικίας του Ιησού»), πόσο ανθρώπινη ήταν η ψυχή του Ιησού. Ο αγώνας που διεξήγαγε για να την καθα­ρίσει από τις αδυναμίες της και ενάντια στους πειρασμούς της ύλης, ήταν τιτάνιος. Εξάλλου και η Βίβλος μάς περιγρά­φει τους πειρασμούς με τους οποίους δοκιμάστηκε και τον αγώνα της ψυχής του Ιησού στον κήπο της Γεθσημανή. Επειδή ο Ιησούς ως προς το σώμα και την ψυχή ήταν άνθρωπος που έπρεπε ν’ αγωνισθεί σαν κι εμάς, γι’ αυτό το λόγο μπορεί να μας γίνει ένα αυθεντικό πρότυπο σε όλα, στην ηθική προσπάθεια και στον αγώνα που πρέπει να καταβάλλουμε κι ε­μείς.

Ωστόσο, ανάμεσα στον Ιησού και σε μας υπήρξε μία τερά­στια διαφορά όσον αφορά το πνεύμα. Σε μας ο Θεός έχει εμφυτεύσει σαν μύχιο κέντρο ζωής ένα πνεύμα το οποίο προήλθε απ’ Αυτόν, Ή, για να το πούμε συμβολικά, μας εμβο­λίασε με μία σπίθα από το Πνεύμα Του. Στον Ιησού όμως, αυτό το άκτιστο Κέντρο Δύναμης της Θεότητας, το οποίο υπήρχε ανέκαθεν σχηματισμένο πνευματικά σαν ένας τε­λειότατος άνθρωπος, (ο Πάνστοργος, Πάνσοφος και Παντο­δύναμος «Πατέρας»), κατέβηκε από το απρόσιτο άπειρο στη σφαίρα της ύλης. Ήρθε να κατοικήσει στην ψυχή και στο κορ­μί του Υιού του ανθρώπου από τη Ναζαρέτ με όλη τη Σοφία Του και τη Θέληση Του.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Κύριος εξηγεί στον Ιούδα που δυσκολεύεται να καταλάβει αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός που υπονοείται με την παραβολή του «άσωτου Υιού»: «Η ε­στία Μου ήταν ανέκαθεν μέσα στο απρόσιτο Κέντρο Μου και στο απροσπέλαστο Φως που πηγάζει από Εμένα τον Ίδιο. Για χάρη των ανθρώπων αποφάσισα ν’ αφήσω το Κέντρο και το Φως Μου, για να κατέβω σ’ αυτή τη γη. Και κατέβηκα μέσα στο ίδιο Κέντρο και στο ίδιο Φως το οποίο μέχρι τώρα ήταν πάντα απρόσιτο ακόμη και για τους πιο ψηλά ιστάμενους αγ­γέλους. Εδώ στη γη σας τώρα είμαι προσιτός και σε σας τους ανθρώπους ακόμα, κι εσείς μπορείτε ν’ αντέξετε το Φως Μου».