10. Ο ΓΚΟΥΡΟΥΙΣΜΟΣ Ο ρόλος των γκουρού: Η προϊστορία των γκουρού Κριτήρια αξιολόγησης των γκουρού Η καλλιέργεια της πίστης Η τυφλή και λογική πίστη Ο τρόπος διδασκαλίας του Ιησού Χριστού Εγκεφαλική νοημοσύνη και νοημοσύνη της καρδιάς Ο ΓΚΟΥΡΟΥ Η ινδουιστική κοσμογονία Ο γκουρού στη Δύση Ο ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ (ΤΜ) ΚΑΙ Ο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η κοσμοθεωρία του ΤΜ No problem! Ο ΤΜ και τα σίντις (υπερφυσικές ικανότητες) ΤΜ και θρησκεία Αυτοπαρατήρηση και διαλογισμός στο φως της νέας αποκάλυψης Ο ΤΜ και τα θύματά του ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ του Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι ΜΠΑΓΚΒΑΝ Ο (ΘΕΟΣ) ΡΑΖΝΙΣ (ΟΣΣΟ) Αμφισβήτηση της διδασκαλίας του Όσσο Μπορεί μία αμοραλιστική φιλοσοφία να ανανεώσει πνευματικά όλη την υφήλιο; Ο «ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ» ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ Το πρόβατο και η TWA Ο Σάι Μπάμπα και ο χριστιανισμός Τα «θαύματα» του Μπάμπα SWAMI MUKTANANDA PARAMAHANSA, Ο ΓΚΟΥΡΟΥ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ Εμπειρίες σ’ ένα άσραμ Ανθρωποφαγία, κοπροφαγία και άλλα ταμπού

Ο ρόλος των γκουρού: Όπως προαναφέρθηκε, η κεντρική ιδέα του ινδουισμού λέει ότι ο άνθρωπος είναι δέσμιος του κάρμα του και των διαδοχικών ενσαρκώσεων. Επειδή λοιπόν για να ξεφύγει κάποιος από αυτόν τον αέναο κύκλο των επανειλημμένων ενσαρκώσεων χρειάζεται ειδικές γνώσεις, για τούτον το λόγο χρειάζεται επίσης έναν πνευματικό δάσκαλο.

Στη βεδική εποχή του ινδουισμού (1500-600 π.Χ.) οι Βραχμάνες, που ήταν οι τότε δάσκαλοι, μετέδιδαν τη θρησκευτική γνώση μόνο στις τρεις ανώτερες κάστες. Οι μαθητές κατοικούσαν στο σπίτι του δασκάλου τους, τον υπηρετούσαν και σε αντάλλαγμα διδάσκονταν τη ζωή του πνεύματος. Ο όρος «γκουρού» ή πνευματικός δάσκαλος εμφανίζεται για πρώτη φορά την εποχή των Ουπανισάδων (600-300 π.Χ.).

Παλαιότερα ο ινδουισμός ήταν μία εθνική θρησκεία, αφού έπρεπε να έχει γεννηθεί κάποιος σε μία από τις τέσσερις κύριες κάστες για να ανήκει σε αυτήν. Αυτό άρχισε να αλλάζει στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1893 επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Έκθεσης στο Σικάγο Αμερικανοί χριστιανοί κάλεσαν τον Βιβεκανάντα να αντιπροσωπεύσει τον ινδουισμό σε μία «βουλή των θρησκειών». Αυτό το γεγονός οδήγησε τον Βιβεκανάντα στην πεποίθηση ότι είχε έρθει η ώρα να διαδοθεί η θρησκεία του στη Δύση. Επιστρέφοντας στην Ινδία ίδρυσε μία αποστολική εταιρεία της οποίας το πεδίο δράσης περιλάμβανε και τη Δύση. Έκτοτε η θρησκεία αυτή με τη μορφή του νεοϊνδουισμού που διαφέρει σε αρκετά σημεία από τον κλασικό ινδουισμό, έχασε τον εθνικό της χαρακτήρα και προσηλυτίζει μαζικά νέους πιστούς σε όλον τον κόσμο.

Ενώ αρχικά στη Δύση ήταν κυρίως μία διανοούμενη ελίτ που ασχολήθηκε με την ινδουιστική φιλοσοφία, σήμερα είναι ως επί το πλείστον νέοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα που έλκονται από πολυάριθμους γκουρού. Οι ίδιοι οι Ινδοί είναι διχασμένοι απέναντι σε αυτό το φαινόμενο, άλλοι θεωρούν τους γκουρού που στράφηκαν προς τη Δύση προδότες της ορθοδοξίας κ’ άλλοι επικροτούν τη διάδοση του ντάρμα στην οικουμένη.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Την εποχή των Ουπανισάδων (600-300 π.Χ.) η κλασική έννοια του δασκάλου αποκτά επιπλέον μία σωτηριολογική παράμετρο. Αυτή προήλθε από το κύριο θέμα των γραφών με τίτλο: «Τα πάντα είναι βράχμαν». Εκεί γινόταν λόγος για τη σχέση του ανθρώπου με το «θείο», δηλ. του άτμαν με το βράχμαν. Με το διαλογισμό και την αυτοσυγκέντρωση ο άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει την επίγνωση ότι άτμαν και βράχμαν είναι ίδιας ουσίας και ταυτόσημα. Αυτή η επίγνωση (jnana) οδηγεί στην ατομική λύτρωση (moksha) και στον τερματισμό του αέναου τροχού των μετενσαρκώσεων. Επειδή το μεγαλύτερο εμπόδιο στη λύτρωση είναι η άγνοια, ο αναζητητής χρειάζεται έναν δάσκαλο (acharya) για να του δείξει το δρόμο της γνώσης. Γι’ αυτό πρέπει να του δείξει να ξεχωρίζει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση (maya) και το δρόμο που οδηγεί ως την ύψιστη συνειδησιακή κατάσταση (samadhi), όπου αναγνωρίζει την Υπέρτατη Αλήθεια. Το δρόμο αυτόν μπορεί να τον δείξει μόνο κάποιος που έχει ήδη φτάσει ως το τέρμα, δηλαδή ο γκουρού.

Αργότερα, το 15ο αιώνα επιβλήθηκε η άποψη ότι ο ίδιος ο γκουρού είναι «θείος» ή «θεός».

Όπως την εποχή των Ουπανισάδων οι σημερινοί γκουρού θεωρούνται οι δάσκαλοι που δείχνουν το δρόμο για τη φώτιση. Κάθε γκουρού αποτελεί το τελευταίο μέλος μίας ιδιαίτερης μακράς παράδοσης που μοιάζει με το γενεαλογικό δένδρο μίας οικογένειας. Στην αρχή ενός τέτοιου δένδρου βρίσκεται ένας ινδουιστικός θεός και ακολουθεί μία μακριά σειρά από γκουρού που έχουν μία υπερβατική σχέση με τη συγκεκριμένη θεότητα. Ο ιδρυτής του κινήματος Χάρε Κρίσνα, «η Αυτού Θεϊκή Χάρις» Μπακτιβεντάντα Σουόμι Πραμπουπάντα (Bhaktivedanta Swami Prabhupada) γράφει σχετικά: «Ο γκουρού είναι ο εκπρόσωπος του Κρίσνα και όλων των προηγούμενων acharyas (δασκάλων). Ο Κρίσνα λέει ότι όλοι οι acharyas είναι εκπρόσωποί του και γι’ αυτό οφείλει κανείς να τιμά τον γκουρού όπως τον θεό… Επομένως όταν αφιερώνουμε τον εαυτό μας στο σωστό γκουρού, τον αφιερώνουμε στον θεό. Ο θεός δέχεται το ότι αφιερωνόμαστε στον γκουρού σαν να αφιερωνόμασταν στον ίδιο».

Κάθε γκουρού επιλέγει έναν από τους μαθητές του για να τον διαδεχθεί μετά το θάνατό του και έτσι διαιωνίζεται η συγκεκριμένη παράδοση. Ο διάδοχος πρέπει να είναι ικανός για δύο πράγματα: πρώτον διαλογιζόμενος να φθάνει στο σαμάντι και δεύτερον να μπορεί να δείξει και σε άλλους τον ίδιο δρόμο. Εξυπακούεται ότι πρέπει να γνωρίζει σε βάθος τα ιερά ινδουιστικά κείμενα και να είναι σε θέση να μυήσει άλλους μαθητές στα μυστήρια.

Ο γκουρού ζει μαζί με τους μαθητές του σε ένα άσραμ, μία κοινοβιακή κοινότητα που μοιάζει με μοναστήρι. Ένας αρχάριος πρέπει να γίνει πρώτα δεκτός από τον γκουρού προκειμένου να γίνει έπειτα επίσημα μαθητής του. Μετά από μία δοκιμαστική περίοδο ακολουθεί η τελετουργική μύηση όπου ο γκουρού παραδίδει μυστικά στο μαθητή το προσωπικό του μάντρα το οποίο σχετίζεται με μία ινδουιστική θεότητα. Υπό την καθοδήγηση του γκουρού ο μαθητής οφείλει να μάθει να απαγγέλλει με έναν καθορισμένο τρόπο το μάντρα του. Το μάντρα έχει μία ιδιαίτερη σημασία, γι’ αυτόν το λόγο μάλιστα ορισμένοι γκουρού λένε πως τελείται ένας «πνευματικός γάμος».

Μέσω του μάντρα ο μαθητής συνδέεται για πάντα με τον γκουρού του και με την ινδική θεότητα στην οποία είναι αφιερωμένο. Η σύνδεση αυτή παραμένει ακόμη και όταν ο μαθητής απομακρυνθεί από τον γκουρού του. Πολλά άτομα που εγκατέλειψαν τη σέκτα στην οποία ανήκαν αναφέρουν πως ο γκουρού εξακολουθεί να ασκεί μία μυστική επιρροή πάνω τους. Επιπλέον δηλώνουν ότι είναι αδύνατο να ξεφύγουν με δικές τους δυνάμεις από αυτήν την αόρατη σφαίρα επιρροής.

Ο μαθητής πρέπει να απαγγέλλει αδιάκοπα σε διάφορες περιστάσεις το μάντρα του, πράγμα που εξυπηρετεί πολλαπλούς σκοπούς. Για παράδειγμα βοηθά την ώρα του διαλογισμού στην αυτοσυγκέντρωση και συνάμα στη μυστική σύνδεση του μαθητή με τον γκουρού και τις θεϊκές δυνάμεις του. Πέραν τούτου, εκτός του ότι αποτελεί ένα τυπικό λατρείας της θεότητας, επιπλέον η μονότονη απαγγελία μπορεί να εμποδίσει ενοχλητικές σκέψεις.

Ο γκουρού Μπακτιβεντάντα εξηγεί την ιδιαίτερη σημασία του μάντρα «ωμ» (σ.τ.σ.: «ωμ» είναι ένας ιερός ήχος που συμβολίζει την ουσία του σύμπαντος και το πνεύμα του βράχμαν) με αυτά τα λόγια : «Ο Kρίσνα λέει στην Μπαγκαβαντγκίτα 7,8 : “Εγώ είμαι η συλλαβή ωμ σε όλα τα βεδικά μάντρα’’. Συνεπώς εδώ επιβεβαιώνεται ότι η απαγγελία αποτελεί τη σωστή μέθοδο για να συνδεθεί ο άνθρωπος με την Υπέρτατη Αλήθεια, με την προσωπικότητα του θεού. Όταν ψέλνεται το ιερό όνομα Kρίσνα, η Ύψιστη Προσωπικότητα, ο Kρίσνα, έλκει την ψυχή να επιστρέψει στον θεό».

Πολλές φορές οι ανυποψίαστοι μαθητές τής χάθα γιόγκα στη Δύση μαθαίνουν να απαγγέλλουν το μάντρα ωμ παράλληλα με ορισμένες ασκήσεις. Είναι σωστό να γνωρίζει όμως ο καθένας ότι αυτή η απαγγελία έχει μία πνευματική έννοια και συνέπεια. Γιατί το μάντρα λειτουργεί ως σύνδεσμος με έναν αόρατο κόσμο από τον οποίο δεν είναι εύκολο να αποσυνδεθεί ο μαθητής στη συνέχεια. Όλες αυτές οι πνευματικές οντότητες (όπως π.χ. οι ινδουιστικές θεότητες) και οι γκουρού (είτε ενσώματοι είτε ασώματοι) τρέφονται από την ενέργεια που τους προσφέρουν οι μαθητές εν γνώσει ή εν αγνοία τους. Όσο μεγαλύτερη δε είναι η λατρεία των μαθητών, τόσο περισσότερη ενέργεια απορροφούν προς την ενεργειακή τους σφαίρα.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Από τη στιγμή που ο γκουρού είναι η ενσάρκωση της «Ύψιστης Ύπαρξης», χαρίζει τη «ζωή», τη «λύτρωση», συγχωρεί «αμαρτίες» και εξουδετερώνει το «κάρμα», εύλογα δικαιούται να απαιτεί από το μαθητή (chela) τα πάντα. Γι’ αυτό στις λεπτομερείς οδηγίες για τους μαθητές (π.χ. οι «guidelines» του Σάι Μπάμπα) τονίζεται ότι οφείλουν να υπηρετούν και κάθε στιγμή ν’ αφιερώνονται στον γκουρού. Μάλιστα ορισμένοι συμπληρώνουν καθημερινά έτοιμα έντυπα σαν «spiritual diaries» αυτοελέγχου, τα οποία υποβάλλουν στον γκουρού για να τους κρίνει.

Σχεδόν κάθε ομάδα γιορτάζει κάποιες γιορτές, είτε γενικά ινδουιστικές είτε που έχουν να κάνουν με τον γκουρού, όπως π.χ. τα γενέθλιά του. Τότε η λατρεία για τον γκουρού ακολουθεί συγκεκριμένο τελετουργικό τυπικό. Οι οπαδοί τόν αγγίζουν τελετουργικά, τον προσκυνούν, πίνουν το νερό με το οποίο έχει πλύνει τα πόδια του, δέχονται την ευλογία του και το shakti–pat με το οποίο ανοίγει το «τρίτο μάτι» τους.

Επίσης μία άλλη μορφή λατρείας είναι ο διαλογισμός πάνω στο πρόσωπο του γκουρού, ζωντανό ή σε φωτογραφία, κατά τον οποίο στήνεται μία ενεργειακή γέφυρα μαζί του.

Η προϊστορία των γκουρού

Είναι βέβαιο ότι η λέξη γκουρού δεν υπήρχε στις Βέδες. Σύμφωνα με τον Ινδό φιλόσοφο Vishal Mangalwadi στο βιβλίο του THE WORLD OF GURUS, «οι Άρειοι, (η πιο εξελιγμένη φυλή στην αρχαία Ινδία), αναζητούσαν την αλήθεια με βάση τον ορθό λόγο και το φιλοσοφικό στοχασμό.

Ωστόσο αυτή η ορθολογική αναζήτηση δεν απέδωσε καρπούς και κατέληξε σε αμφιβολίες ή σε απόγνωση. Οι Άρειοι στοχαστές διαπίστωσαν ότι έτσι δεν πλησίασαν την αλήθεια.

[..] Ως αποτέλεσμα οδηγήθηκαν στο άλλο άκρο, στη μυστικιστική σιωπή. Είναι γνωστή η σιωπή του Βούδα σχετικά με τα μεταφυσικά θέματα. Στη συνέχεια επιδίωξαν να βρουν την αλήθεια βιωματικά, χωρίς την παρέμβαση της λογικής.

Έτσι για παράδειγμα ο σοφός Vasishtha κατέφυγε στους ταντριστές λάμα που διατείνονταν ότι με τη έκλυτη ζωή και τα σεξουαλικά όργια θα έβρισκαν τη λύτρωση. Άλλοι προσπάθησαν να έχουν μυστικιστικές εμπειρίες με παραισθησιογόνα φυτά (π.χ. soma) ή με σωματικές ή με πνευματικές ασκήσεις, άλλοτε πρωτόγονες κι άλλοτε πιο αναπτυγμένες.

Αυτά που βίωναν έτσι, τα εξέλαβαν ως την υπέρτατη Αλήθεια […] Ειδικά εκείνοι οι μυστικοί που προσέδωσαν συστηματική μορφή στις μεταφυσικές θεωρίες τους για να μπορούν να τις διαδώσουν στους άλλους, έγιναν γκουρού. Η ερώτηση αν είναι σωστές οι θεωρίες τους δεν επιτρέπεται όμως και ο άνθρωπος πρέπει να τις πιστεύει και να τις ασπάζεται τυφλά. «Αλλά τι να πιστεύει»; Θα αναρωτηθείτε ίσως. Μα απλά στον γκουρού, αφού είναι ολοκληρωμένη ψυχή, «realized soul».

Ο γκουρού βρίσκεται σ’ ένα ανώτερο πεδίο, αγγίζει το άπειρο. Μπορεί να βοηθάει τους λεπρούς, να ταΐζει τους ελέφαντές του σοκολάτα, να έχει σεξουαλικές επαφές με οπαδούς και των δύο φύλων. Αλλά δεν μπορεί κανένας να τον κρίνει, γιατί είναι θεός! Αλάθητος! Οι βουλές του είναι άγνωστες! Το μόνο που μπορεί κανείς – επιβάλλεται μάλιστα – είναι να προσκυνάει τη μυστικιστική του αύρα! «Δεν πρέπει να σκέφτεσαι, μόνο να πιστεύεις ό,τι λέει ο γκουρού!»

Κριτήρια αξιολόγησης των γκουρού

Πώς μπορεί να εξακριβωθεί αν οι ισχυρισμοί και οι διδασκαλίες ενός γκουρού είναι αλήθεια; Έχουν οι γκουρού απαντήσεις στα ερωτήματα που είναι ο πόθος της ζωής μας;

[…] Γενικά διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχουν λογικά κριτήρια για να κρίνει κανείς την τάξη των γκουρού. Αυτό το συνειδητοποίησα όταν επισκεπτόμουν πολλά διαφορετικά άσραμ, μιλούσα με πολλούς γκουρού και τους οπαδούς τους και διάβαζα τη σχετική γραμματεία. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι πολλοί γκουρού και οπαδοί ισχυρίζονται ότι η ίδια η εμπειρία τους αρκεί και έχει ισχύ. Υποστηρίζουν ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται διά της λογικής. Ως εκ τούτου όποιος θέλει να διαπιστώσει αν οι διδασκαλίες τους είναι αληθινές, πρέπει ν’ αφήσει κατά μέρος κάθε αμφιβολία και απλώς ν’ ακολουθήσει την προτεινόμενη μέθοδο διαλογισμού. Τότε θα διαπιστώσει άμεσα την αλήθεια.

Λόγου χάριν οι οπαδοί της «Divine Light Mission» δηλώνουν ότι βλέπουν εσωτερικά το φως και γι’ αυτό δεν χρειάζονται άλλη απόδειξη. Οι Radha–Soamis βλέπουν τα οράματα που τους περιγράφει ο γκουρού τους και μάλιστα στο διαλογισμό τον βλέπουν «ν’ ακτινοβολεί», άρα οι διδασκαλίες του είναι αλήθεια. Ο Mahesh Yogi και ο Rajneesh υπόσχονται ότι ο καθένας μπορεί να βιώσει αμέσως την «υπερβατική συνείδηση» και να συλλάβει την αλήθεια των λεγομένων τους.

Ασφαλώς δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί ότι τα μυστικιστικά βιώματα είναι γενικά τόσο ζωντανά που υποβάλλουν με τη δύναμή τους. Όποιος έχει βιώσει κάτι τέτοιο δεν αμφιβάλλει ότι ήταν αυθεντικό. Όπως εμείς θεωρούμε αληθινό ό,τι αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, αντίστοιχα ο μυστικιστής θεωρεί αληθινό κάθε προϊόν της «διαίσθησης» ή της «εσωτερικής όρασης».

Αν και βέβαια ισχύει ότι τα μυστικιστικά βιώματα είναι συχνά αποκαλυπτικά και υποβλητικά, αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι αληθινές και οι ερμηνείες που δίνει όποιος τα ζει, έστω κι αν δεν αμφιβάλει ο ίδιος για την πραγματική τους αξία. Μπορεί απλώς να έχει βιώσει την ενότητα με τη φύση ή με την ψυχή του και να πιστεύει ότι βίωσε τον θεό. Μπορεί επίσης να έχει αλλοιωθεί η συνείδησή του από ναρκωτικά ή κάποια ψυχική πάθηση και να φαντάζεται ότι βιώνει την ένωσή του με τον θεό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που όταν «ξύπνησαν» από ένα «μυστικιστικό βίωμα ενότητας με τον θεό», με τη διαυγή συνείδηση διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για αυταπάτη ή ψέμα. Οι παρακάτω πολύ γνωστές περιπτώσεις αρκούν για να το αποδείξουν.

Ο Εβραίος φιλόσοφος Martin Buber (1878-1965) εξομολογήθηκε στα γραπτά του πώς ενώ βίωσε την ενότητα με την ψυχή του, την εξέλαβε λανθασμένα ως ενότητα με τον θεό. Το ίδιο είχε συμβεί και με το Γάλλο ποιητή και μυστικό Arthur Rimbaud (1854-1891) ο οποίος όντας σε έκταση υμνούσε τον Θεό με λατρεία αλλά αργότερα παραδέχτηκε ότι είχε βιώσει την ενότητα με τη φύση και ζήτησε να του συγχωρεθεί ότι είχε τραφεί με ψέματα.

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση του John Custance, ενός διαπιστωμένα φρενοβλαβούς. Στις κρίσεις παραφροσύνης έβλεπε πολλά που του φαίνονταν «πολύ πιο πραγματικά από την κανονική ζωή», πράγμα που συμβαίνει συνήθως με τους εκ φύσεως μυστικιστές.

Στο βιβλίο του “Wisdom, Madness and Folly: The Philosophy of a Lunatic” γράφει ο Custance:

“Νιώθω τόσο κοντά στον θεό, τόσο διαποτισμένος με το πνεύμα Του που υπό μία έννοια είμαι θεός. Βλέπω το μέλλον, σχεδιάζω το σύμπαν, σώζω την ανθρωπότητα. Είμαι αθάνατος, είμαι αρσενικός και θηλυκός μαζί. Όλο το παρελθόν, παρόν και μελλοντικό σύμπαν, έμβιο κι άψυχο, είναι εντός μου. Όλη η φύση και η ζωή και όλα τα πνεύματα εργάζονται ενωμένα μαζί μου κι όλα είναι δυνατά. Υπό μία έννοια ταυτίζομαι με όλα τα πνεύματα, από τον Θεό ως το Σατανά. Καταργώ την αντίθεση καλό – κακό και δημιουργώ φως, κόσμους, σύμπαντα”.

Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται σήμερα από κάποιον Ινδό γκουρού. Και εάν ο Custance τα ισχυριζόταν αυτά στην Ινδία, σίγουρα θα τον λάτρευαν σαν θεό. Και όμως, παρόλο που τα βιώματά του φαίνονταν πραγματικά, ο ίδιος το ήξερε ότι δεν ήταν και μάλιστα έγραψε:

«Φυσικά όλα είναι μία ονειροφαντασία, ένα όραμα. Το ξέρω ότι δεν έχω καμία δύναμη^. είμαι ένας κοινός άνθρωπος και φτωχός αμαρτωλός…»

Αυτά τα παραδείγματα αρκούν για να στηρίξουν τη θέση ότι ένα βίωμα μπορεί μεν να είναι συγκλονιστικό, όμως αυτό δεν αποδεικνύει ότι και η φιλοσοφία από πίσω είναι εγγυημένη κι αληθινή. Ένας μεγάλος μυστικός του Ισλάμ, ο Abu Hamid al – Ghajili, περιέγραφε τη μυστικιστική έκσταση συγκρίνοντάς την με μία κατάσταση μέθης: “Αλλά όταν περάσει η μέθη και επικρατήσει πάλι η ορθοφροσύνη που είναι ένα κριτήριο που έχει δώσει ο Θεός στη Γη – τότε οι “μεθυσμένοι” ξέρουν ότι δεν επρόκειτο για την πραγματική “ταύτιση”, όπως ανάλογα συμβαίνει με τους ερωτευμένους που πάνω στην κορύφωση του πάθους λένε: είμαστε δύο ψυχές σ’ ένα σώμα!”

Αυτά τα λόγια ενός μυστικού ότι «η λογική, η ορθοφροσύνη, είναι ένα κριτήριο που έχει δώσει ο Θεός στους γήινους ανθρώπους» μας παρέχουν τη βάση για να κρίνουμε αξιόπιστα. Έτσι αν θέλουμε να κρίνουμε λογικά τις θρησκευτικές διδασκαλίες ενός γκουρού, οφείλουμε να θέσουμε τρία θεμελιώδη ερωτήματα:

1. Τι είναι θρησκεία;

2. Χρειάζεται ο άνθρωπος θρησκεία και – αν ναι – γιατί;

3. Πότε είναι μία θρησκεία αληθινή;

Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, παρατηρούμε ότι ένας γκουρού κηρύττει ένα μήνυμα που ορισμένοι θεωρούν «αληθινό». Δέχονται να τους εισαγάγει στη διδασκαλία του και ασκούνται στις μεθόδους του, προσπαθώντας να μεταμορφώσουν τη ζωή τους σ’ αυτήν τη βάση. Τα παρακάτω κριτήρια, που πρέπει να ισχύουν για όλες τις θρησκείες, ισχύουν και για τον γκουρουισμό.

δ) θρησκευτικός τρόπος ζωής

γ) κοινότητα πιστών

β) θρησκευτικό βίωμα

α) φιλοσοφική βάση, ήτοι όλες οι διδασκαλίες, είτε ανθρώπινης διάνοιας είτε εκ θεού αποκάλυψη

α) Στη βάση υπάρχει ένα μήνυμα. Οι γκουρού διδάσκουν κάτι συγκεκριμένο για τον θεό ή την ύστατη Πραγματικότητα. Ο θεός μπορεί να είναι ένα προσωπικό Πνεύμα, μία απρόσωπη συνείδηση, φως ή ήχος. Επιπλέον διδάσκουν κάτι για την προέλευση, τη φύση και τη μοίρα του σύμπαντος και του ανθρώπου. παράλληλα διδάσκουν το δρόμο και τις μεθόδους για να φτάσει κάποιος στο στόχο. Άρα η συγκεκριμένη διδασκαλία, το δόγμα, η φιλοσοφία ή η κοσμοθεωρία αποτελούν τη θεωρητική βάση της θρησκείας ενός γκουρού.

β) Πάνω σ’ αυτήν τη βάση ο γκουρού διδάσκει ένα βίωμα που ο σπουδαστής πρέπει να επιδιώξει. Πιθανόν ένας σκεπτικιστής να περιμένει πρώτα το βίωμα για να πιστέψει μετά. Πάντως είναι οι βασικές φιλοσοφικές αξίες που καθορίζουν τη φύση του μεταφυσικού βιώματος. Για παράδειγμα, οι σέκτες που πιστεύουν ότι ο θεός είναι φως, υποστηρίζουν ότι με τη σωστή άσκηση και τεχνική μπορεί ο καθένας να δει αυτό το φως. Στις οργανώσεις που διδάσκουν ότι ο εαυτός ή ο θεός είναι αμιγής συνείδηση, αυτό ακριβώς βιώνουν. Στους χριστιανούς που αισθάνονται μακριά από τον θεό κι αμαρτωλοί, το θρησκευτικό βίωμα αφορά κυρίως τη συμφιλίωση του παιδιού με τον Πατέρα του. Με άλλα λόγια Το βίωμα προέρχεται από τη φιλοσοφία ή τη θεολογία ενός θρησκευτικού συστήματος και αυτή το επικυρώνει και το δικαιολογεί.

γ) Ο τρίτος παράγοντας είναι η κοινότητα των πιστών. Ο ενδιαφερόμενος προσχωρεί σε μία ομάδα (satsang), η οποία έχει τους δικούς της κανόνες, ιεραρχία κλπ.

δ) Ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής που χαρακτηρίζει μία θρησκευτική κοινότητα είναι απόρροια της διδασκαλίας, της βιοσοφίας και των κοινωνικών κωδικών συμπεριφοράς. Φερ’ ειπείν ο ενδιαφερόμενος μπορεί να είναι χορτοφάγος ή όχι, σεξουαλικά έκλυτος ή εγκρατής κοκ.

Το είδος του βιώματος και οι ηθικές επιταγές διαφέρουν από τη μία ομάδα στην άλλη, δεδομένου ότι διαφέρει η κοσμοθεωρία τους.

Επομένως εάν αναρωτηθούμε ποιος γκουρού ή ποια θρησκεία λέει την αλήθεια, δεν μπορούμε να ρωτήσουμε απλώς ποια θρησκευτική εμπειρία ή ηθική είναι αληθινή ούτε ποιος γκουρού είναι ο πιο χαρισματικός ή με τους περισσότερους οπαδούς. Πρέπει να ερευνήσουμε ποια κοσμοθεωρία είναι αληθινή.

Εάν ανακαλύψουμε ότι μία συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη δεν είναι αληθινή, το συμπέρασμα θα είναι ότι ο συγκεκριμένος γκουρού δεν λέει την αλήθεια κι ότι ούτε το θρησκευτικό βίωμα είναι όντως βίωμα κοινωνίας με τον θεό (μολονότι μπορεί να είναι εντυπωσιακό). Εάν για παράδειγμα ο θεός είναι “σιωπή”, τότε το άκουσμα του «θείου ήχου» δεν μπορεί να είναι μέθεξη με τον θεό, μολονότι κάποιος ακούει όντως ήχους.

Με αυτό δεν αμφισβητούμε ότι οι άνθρωποι που θεωρούν ότι ο θεός είναι ήχος, δεν είχαν ένα βίωμα. Πιστεύουμε ότι άκουσαν έναν ήχο, αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε την εξήγηση ότι ο ήχος αυτός ήταν θεϊκός. Οφείλουμε να τον εξηγήσουμε εξ αρχής υπό το φως μίας αληθινής κοσμοαντίληψης.

Στο σημερινό κλίμα της απόλυτης σχετικοκρατίας θα ρωτήσουν ασφαλώς πολλοί αναγνώστες: «Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μία κοσμοαντίληψη αληθινή; Δεν περικλείει κάθε θρησκεία αλήθεια και ψεύδη;» Η απάντηση εξαρτάται από τις προϋποθέσεις που θέτουμε: Εάν προϋποθέσουμε ότι όλες οι θρησκείες είναι ανθρώπινο έργο, τότε πρέπει να δεχτούμε επίσης ότι έχουν ανάμεικτα αλήθειες κι αναλήθειες. Μα εάν μία θρησκεία έχει αποκαλυφτεί από τον θεό, μπορεί – και μάλιστα πρέπει – να ‘ναι αληθινή».

Αυτά προς το παρόν από τον Ινδό Vishal Mangalwadi. Σε αυτό το σημείο μπορούμε να κρίνουμε μία αποκεκαλυμμένη θρησκεία, την οποία μπορεί να εξετάσει διεξοδικά με τη νοημοσύνη και τη λογική του ο καθένας, αντίθετα με τα ισχύοντα στον γκουρουϊσμό που απαιτεί την τυφλή πίστη. Και εφόσον θέλει μπορεί επίσης ο καθένας να την ενστερνιστεί, καθώς γίνεται αποδεκτή από τη νοημοσύνη και τη λογική.

Η καλλιέργεια της πίστης^*

Η σωστή καλλιέργεια της πίστης είναι επίσης πολύ σημαντική προ- κειμένου να φτάσουμε το πρότυπο τελειότητας που μας έδωσε ο Ιη­σούς Χριστός.

Κι αυτό επειδή η βασισμένη στη λογικά αληθινή και ζωντανή πίστη αποτελεί τη βάση για ν’ αρχίσουμε την πνευματική μας εξέλιξη και να χτίσουμε τη ζωή μας με όλες μας τις επιδιώξεις και την ελπίδα. Σήμερα, όμως, ειδικά το θεμέλιο της πίστης είναι που δέχεται έντονες επιθέσεις από τον χωρίς πίστη κόσμο. Καθημερινά λένε στα παιδιά του Θεού: «Η πίστη σας άραγε δεν είναι μονάχα μια επινόηση, μια φαντασία; Πού είναι οι αποδείξεις για το ότι ένας Θεός κατέχει την εξουσία και φροντί­ζει για τους ανθρώπους στην ευημερία και στη δυστυχία τους;

Βέβαια, η λογική μας μπορεί ν’ αναγνωρίσει ένα ανώτατο πνεύμα ως αρχιτέκτονα του κόσμου, εν όψει μάλιστα της σκοπιμότητας και της τελειότητας όλων των δημιουργημάτων μπορεί και ν’ αξιώσει λογικά την ύπαρξή του. Όμως το ότι αυτός ο ένας Θεός, που δημιούργησε και διατηρεί τα τεράστια ηλιακά συστήματα, νοιάζεται και για τους α­σήμαντους ανθρώπους, και μάλιστα ότι σκέφτεται τον καθένα τους χω­ριστά, αυτά είναι μόνον υποθέσεις που δεν φαίνονται ιδιαίτερα εύλογες στον υγιή κοινό νου, αντίθετα μάλιστα, μοιάζουν να είναι εντελώς αντίθετες μ’ αυτόν!»

^** Από το βιβλίο του Β. Λουτς «Η Διδασκαλία του Χριστού – Ο Δρόμος της Τελειοποίησης Μέσα από το Έργο του Γιάκομπ Λόρμπερ»

Η τυφλή και λογική πίστη

Οι κατευθύνσεις των εκκλησιών καθώς και των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, επίσης όμως οι κοινότητες φανατικών αλλόθρησκων, απαιτούν απ’ τους οπαδούς τους μία απόλυτη τυφλή πίστη.

Οι εκκλησίες αναγνωρίζουν για παράδειγμα ότι το κύριο δόγμα τους, η διδασκαλία για τον τριαδικό Θεό, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με τη βοήθεια της λογικής. Παρ’ όλ’ αυ­τά, απαιτούν από όλα τα μέλη τους να δέχονται χωρίς όρους αυτό το δόγμα, το οποίο μάλιστα έχουν κάνει κύριο θεμέλιο ολόκληρου του συ­στήματος της διδασκαλίας τους. Πέρα απ’ αυτό, απαιτούν την πίστη στο «προπατορικό αμάρτημα», στη «συνέχιση της ζωής», χωρίς να δίνουν άλλες αποδείξεις γι’ αυτά από τα όσα αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Πώς κρίνει όμως αυτήν τη γραπτή απόδειξη εκείνος που δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Αγία Γ ραφή έχει το χαρακτήρα αποκάλυψης, εκείνος που πρέπει πρώτα να του αποδειχθεί το θεόπνευστο αυτών των κειμένων; Οι Εκκλησίες δεν δίνουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που τους χαρακτηρίζει μεγαλύτερη κριτική διάθεση, κάποιες διαυγέ­στερες λογικές αιτίες για τις διάφορες διδασκαλίες πίστης.

Η διδασκαλία για την πίστη, που μεταδίδεται στα γραπτά της νέας αποκάλυψης μέσω του Γιάκομπ Λόρμπερ, διαφορίζεται από τις εκκλη­σιαστικές χριστιανικές και από πολλές άλλες θρησκείες ως προς το ότι απορ­ρίπτει εντελώς κάθε τυφλή πίστη και προσπαθεί να κάνει σαφώς κα­τανοητά σε κάθε άνθρωπο όλα τα στοιχεία της πίστης, ανάλογα με την ωριμότητά του και την αντιληπτική του δυνατότητα.

Δεν υπάρχει εδώ μυστικιστικό σκοτάδι, ούτε μυστικοπάθεια «μυημένων», δεν υπάρχουν κληρικοί και λαϊκοί, φωτισμένοι και κοινοί θνητοί, «εσωτερικός κι εξωτερικός κύκλος», «εσωτερική» κι «εξωτερική» σχολή!

Αντίθετα, μέσα από τα γραπτά της νέας αποκάλυψης αποκα­λύπτεται σε κάθε αληθινό αναζητητή όσο το δυνατόν πιο λογικά και σαφέστερα, πειστικά και ζωντανά, η φύση και η δημιουργική δράση του Θεού, ο σκοπός και ο δρόμος της τελείωσης, αυτός και ο άλλος κόσμος.

«Όταν ένας άνθρωπος δεν έχει ανεπτυγμένο νου, η δε πίστη του είναι μονάχα μία υπακοή της καρδιάς και της βούλησης», λέγεται στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», «πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε με μεγάλη προ­σοχή, ώστε να μην καταλήξει σε απατηλές, παράλογες ιδέες, ούτε να ξεφύγει σε επικίνδυνα λανθασμένους δρόμους -όπως δυστυχώς συμ­βαίνει στους ειδωλολάτρες και σ’ αυτή την εποχή (του Ιησού) σε πολ­λούς Εβραίους».

«Γι’ αυτό, ένας σωστός μαθητής της διδασκαλίας Μου δεν πρέπει να δέχεται ποτέ κάτι επιπόλαια και χωρίς ακριβή προηγούμενο έλεγ­χο. Μόνον αφού αποκτήσει μία ουσιαστική ιδέα και πεισθεί, πρέπει να υιοθετεί το καλό και το αληθινό, ύστερα δε να πράττει έξυπνα και σοφά. Τότε θα έχει όλες εκείνες τις επιτυχίες, που δίκαια μπορεί να εκ­θειάσει και στους άλλους ως ευλογημένες από τον ουρανό».

Ο τρόπος διδασκαλίας του Ιησού Χριστού

«Εγώ είμαι ο Κύριος και Δάσκαλος από την αιωνιότητα, κι εσείς τώρα πια Με αναγνωρίζετε απόλυτα ως τέτοιον. Τώρα θα μπο­ρούσα να σας πω: αυτό ή εκείνο, σωστό ή λάθος, άσπρο ή μαύρο, κι εσείς θα Με πιστεύατε, αφού τώρα πια έχετε πειστεί εσωτερικά για το ποιος είμαι. Εκεί ασφαλώς μία πίστη στην αυθεντία Μου θα ήταν δι­καιολογημένη. Αλλά ποιος ανάμεσά σας μπορεί να πει ότι ζήτησα πο­τέ τέτοιο πράγμα από κανέναν; Ναι, ζητώ πίστη, αλλά ούτε τυφλή ού­τε νεκρή, παρά τελείως ζωντανή!

Σας διδάσκω αλήθειες που ποτέ δεν πέρασαν ποτέ από το νου του κόσμου. Όμως, δεν σας λέω: “Το πιστεύεις αυτό;” παρά: “Το κα­τάλαβες λοιπόν;” Και μόλις κάποιος πει: “Κύριε, τούτο κι εκείνο ακόμη δεν το έχω καταλάβει”, τότε το εξηγώ με όλα τα μέσα που διαθέτω, μέ­χρι που να γίνει εντελώς κατανοητό από τα βάθη του, μόνο δε μετά απ’ αυτό προχωρώ στο επόμενο βήμα.

Βέβαια, θα μπορούσα να δώσω στον καθέναν εξαρχής μία τέτοια εξήγηση, ώστε αυτός να καταλαβαίνει αμέσως τέλεια την κάθε νέα διδα­σκαλία. Όμως γνωρίζω επίσης ποια και πόσα πράγματα μπορεί ο καθένας ν’ αφομοιώσει με μία φορά, και δίνω στον καθένα τόσα, όσα μπορεί να συλλάβει μεμιάς. Αφήνω, ακόμη, καιρό στο σπόρο να βλαστήσει και να πιάσει ρίζες, δεσμεύοντας τον εαυτό Μου να μη δώσω κάτι και­νούργιο, πριν να έχει αφομοιωθεί εντελώς το προηγούμενο. Σας αφή­νω χρόνο για’να ελέγξετε όσα σας λέω και σας δείχνω. Σας λέω, μά­λιστα, ο ίδιος: “Ελέγξτε τα όλα και κρατήστε το αληθινό και το καλό!”

Αν, όμως, Εγώ ο ίδιος ενεργώ έτσι, πόσο μάλλον πρέπει να ενερ­γείτε έτσι εσείς, που δεν μπορείτε να διαβάσετε τις σκέψεις των ανθρώ­πων όπως Εγώ».

Εγκεφαλική νοημοσύνη και νοημοσύνη της καρδιάς

Στα πολυάριθμα γραπτά της νέας αποκάλυψης από τον Γιάκομπ Λόρμπερ διαφωτίζονται επίσης όλα εκείνα τα ερωτήματα για τη ζωή και την πίστη, που μέχρι τότε βρίσκονταν, τόσο για τους Χριστιανούς, όσο και για τους μη Χριστιανούς, σε βαθύ σκοτάδι.

Η φύση του Θεού, η διαδικασία της δημιουργίας, ο σκοπός της τε­λείωσης, το νόημα της ανθρώπινης ζωής, ο δρόμος προς την τελείω­ση σ’ αυτόν και στον άλλο κόσμο, όλα αυτά αναλύονται τόσο βαθιά και διαφωτιστικά από το στόμα του Ιησού, κυρίως στο «Μεγάλο Ευαγ­γέλιο» αλλά και σε άλλα έργα του Λόρμπερ, ώστε ο κάθε αληθινός πνευματικός αναζητητής μπορεί να τα κατανοήσει εκ βαθέων και να πάρει ικανοποιητικές απαντήσεις.

Φυσικά, για την πρόσβαση σ’ αυτές τις γνώσεις υπάρχει ένας σπουδαίος όρος, που είναι να κατέβει ο άνθρωπος από την παλιά εω­σφορική υπεροψία και την εγωιστική ανθρώπινη έπαρσή του.

Για το θέμα αυτό, ο Ιησούς λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» σε με­ρικές «πολύ φιλοσοφημένες» ιέρειες του Απόλλωνα:

«Όσο παραμένετε μέσα στην υπεροψία σας, θα νιώθετε μέσα σας αντί για τη ζωή, μονάχα τον αιώνιο θάνατο. Γιατί η υπεροψία ωθεί βί­αια την ψυχή μέσα στη σάρκα του σώματός της. Κι η ψυχή, φουσκώ­νοντας όλο και περισσότερο εσωτερικά, γίνεται έτσι εντελώς ένα με τη σάρκα της, στην κατάσταση δε αυτή δεν μπορεί να νιώσει τίποτα άλλο εκτός από το θάνατο της σάρκας. Όμως, ποιες λέξεις, πράξεις ή ση­μάδια μπορούν να δώσουν αποδείξεις σε μία ψυχή γεμάτη θάνατο για το ότι θα συνεχίσει να ζει μετά το θάνατο του σώματος και για το ότι υπάρχει ένας μοναδικός, αληθινός Θεός; Εσείς, βέβαια, νομίζετε ότι ένας παντογνώστης και παντοδύναμος Θεός μπορεί με κάποιον τρό­πο να στείλει ένα φως στον άνθρωπο, ώστε εκείνος ν’ αντιληφθεί την κατάστασή του. Αυτό ο Θεός το κάνει πάντα. Αλλά η υπεροψία των αν­θρώπων δεν τους επιτρέπει να τ’ αντιληφθούν όλ’ αυτά».

Επομένως, σε κάθε αναζήτηση της αλήθειας πρέπει να δίνεται προσοχή στη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο θαμπό, απατηλό νου και στο καθαρό πνευματικό φως της καρδιάς.

Άλλωστε, όπως ξέρουμε από τον Λόρμπερ, η ψυχή μας είναι ένα, κατά μεγάλο μέρος ακόμη, υλικό τυφλό και κακό πλάσμα, που ανήλθε κατακερματισμένο σε μυριάδες σπινθήρων ζωής από την καταδίκη της ύλης. Έχει περιορισμένη μόνο νοημοσύνη, με την οποία μπορεί να δει τον κόσμο με τη βοήθεια των υλικών αισθήσεων, να συνδυάσει με κά­ποια λογική τις παρατηρήσεις της και να τις διατηρήσει σε μία μνήμη συχνά πολύ περιορισμένη. Οι περισσότερες αισθήσεις της ψυχικής αναγνώρισης του κόσμου έχουν τα όργανά τους στο κεφάλι, όπου ε­πίσης (στον εγκέφαλο) βρίσκεται το εργαστήρι της λογικής σκέψης και το αρχείο της μνήμης. Γι’ αυτό, αυτή την ικανότητα αναγνώρισης την λέμε «εγκεφαλική νοημοσύνη».

Για να μπορέσει όμως η ψυχή μας να προοδεύσει στην αναγνώ­ριση του αληθούς και καλού, καθώς και στην καλή θέληση και πράξη, φέρει μέσα της από τη γέννησή της ένα καθαρό θεϊκό πνεύμα που την οδηγεί και την τελειοποιεί και που βρίσκεται σε διαρκή σύνδεση με το πρωταρχικό πυρ και το πρωταρχικό φως της αιώνιας αγάπης (το Θεό- – Πατέρα) όπως η ακτίνα με τον ήλιο. Αυτό το καθαρό θεϊκό πνεύμα μέ­σα στον άνθρωπο, χάρη στη σύνδεσή του με τον Θεό, γνωρίζει τα πά­ντα, γνωρίζει τα βάθη της Θεότητας, τα μυστικά της δημιουργίας, την αιώνια ζωή, το στόχο και το δρόμο της τελείωσης, μπορεί δε να δια­φωτίσει, να οδηγήσει και να τελειοποιήσει ανάλογα την ψυχή. Μια και κατοικία του είναι η καρδιά, η σχετική ικανότητα αναγνώρισης της ψυ­χής λέγεται «νοημοσύνη της καρδιάς» ή «εσωτερικό φως».

Στην ελεύθερη βούληση της ψυχής εναπόκειται σε ποια από τις δύο πλευρές αναγνώρισης -τον κόσμο ή το πνεύμα- θα θελήσει να δώσει τη μεγαλύτερη προσοχή. Αν στρέψει το βλέμμα της μόνο προς τα έξω, προς τον κόσμο, και ερευνά μόνο με την αδύναμη εγκεφαλική της νοημοσύνη, τότε θα αναγνωρίζει μόνο την επιφάνεια των πραγ­μάτων και των συνθηκών, χωρίς να βλέπει τις βαθύτερες σχέσεις, τις πραγματικές βασικές δυνάμεις και τους νόμους τους. Ειδικότερα, θα παραμείνει άγνωστη γι’ αυτήν η πνευματική θεμελιώδης αιτία και η πρωταρχική φύση όλων όσων υπάρχουν, γιατί ακόμη της λείπει η πνευματική τελειότητα, ενώ, όπως είναι γνωστό, μόνον τα όμοια μπο­ρούν να κατανοήσουν πλήρως το ένα το άλλο.

Τελείως διαφορετικό θα είναι το αποτέλεσμα, αν η ψυχή στρέψει περισσότερο την προσοχή της προς τα μέσα, προς το καθαρό πνεύ­μα που κατοικεί στην καρδιά, το θείο σπινθήρα, τον «Χριστό μέσα μας» -κι αφεθεί να διδαχθεί απ’ αυτόν και να πληρωθεί με αγάπη, σοφία και δύναμη. Εδώ βρίσκεται η εσωτερική πηγή τελείωσης η εγκατεστη­μένη από τον Θεό, απ’ όπου μπορεί η αλλοτριωμένη -εφόσον έχει απομακρυνθεί από την τάξη- ψυχή να λάβει την αληθινή πνευματικό­τητα. Με αυτές τις γνωστικές δυνάμεις εισδύει στα βάθη της Θεότητας και της Δημιουργίας, ανακαλύπτει τις αληθινές σχέσεις τους και τις βα­σικές αρχές της ζωής, ειδικά μάλιστα το μεγάλο, αιώνιο θεμελιώδη νόμο της αγάπης. Το συνολικό συναίσθημά της απέναντι στον κόσμο αποκτά με τον τρόπο αυτό θέρμη και ζωή.

Από το βιβλίο του Β. Λουτς «Η Διδασκαλία του Χριστού»

Ο ΓΚΟΥΡΟΥ^*

«Ο γκουρού είναι ταυτόχρονα θεός και άνθρωπος. Παρ’ όλο που παίρνει το σώμα ενός ανθρώπου, είναι τέλειος ως προς την επίγνωση και τη συνειδητότητα και γι’ αυτό είναι ο ίδιος ο θεός».

Guru According to Radha Soami Teachings

Η ινδουιστική κοσμογονία

Καταρχάς θέλουμε να δώσουμε συνοπτικά την ερμηνεία ορισμένων όρων που θα συναντήσουμε στην ινδουιστική κοσμογονία.

Ο Ντεϊσμός (από το λατινικό dues=θεός): αναγνωρίζει την έννοια ενός δημιουργού θεού, όμως αρνείται ότι αυτή η προσωπική (ήμη) Οντότητα εξακολουθεί να επιδρά στη φύση και στην ιστορία και να επεμβαίνει στ’ ανθρώπινα. Ως εκ τούτου απορρίπτει τα θαύματα και μία υπερφυσική αποκάλυψη. Αντί για την θεία αποκάλυψη πρεσβεύει ότι υπάρχει μία λογική ή φυσική θρησκεία η οποία υπαγορεύει την ηθική πράξη. Οι ντεϊστές – μεταξύ αυτών και οι τέκτονες – υποστηρίζουν ότι πίσω απ’ όλες τις θρησκείες κρύβεται η μοναδική αληθινή «φυσική» θρησκεία, που περιέχεται στα θετικά των άλλων, τα οποία όμως έχουν αλλοιωθεί από ανθρώπινες προσθήκες.

Ο θεϊσμός πιστεύει στην ύπαρξη ενός θεού (αντίθετα με τον αθεϊσμό), ο οποίος είναι το απόλυτο, υπερβατικό, υπερκόσμιο, (αντίθετα με τον πανθεϊσμό), προσωπικό, ζωντνανό Ον, το οποίο δρα (μέσω της πρόνοιας) στον κόσμο και μετά τη δημιουργία του τελευταίου εκ του μηδενός, και τον συντηρεί (αντίθετα με την πίστη του ντεϊσμού).

Ο Μονισμός πρεσβεύει ότι όλα είναι ένα, ότι όλη η δημιουργία προέρχεται από μία μοναδική Αρχή. Μονιστές ήταν για παράδειγμα ο Θαλής, που θεωρούσε το νερό ως μοναδική Αρχή του σύμπαντος ή ο Αναξιμένης τον αέρα. Στον Ινδουισμό η αντίληψη αυτή ονομάζεται Advaita. Ορυκτά, φυτά, ζώα, άνθρωποι είναι απλώς εκδηλώσεις της «Μίας Συνείδησης». Η Συνείδηση αυτή είναι απρόσωπη και χωρίς χαρακτηριστικά. Ονομάζεται «Θεός», «Εαυτός», «Βράχμαν», «Κενότητα».

Ο Δυισμός αντίθετα αντιπροσωπεύει την ύπαρξη δύο ανεξάρτητων μεταξύ τους, συνήθως αντίθετων Αρχών, όπως καλό – κακό, Ουρανός και Γη, φως και σκότος κ.ο.κ.

Ο Πανθεϊσμός, βασίζεται στην κοσμοαντίληψη του μονισμού^. πρεσβεύει ότι ο θεός είναι η αιώνια, άπειρη, απόλυτη κι απρόσωπη ουσία μέσα σ’ όλα τα πράγματα. Είναι δηλαδή ομοούσιος με την πλάση και την εμψυχώνει. Πρόκειται για μία πολύ παλιά αντίληψη που συναντάται στη φιλοσοφία της Vedanta και της Bhagavad–gita στην Ινδία, στο Βουδισμό, στον Λάο-τσε, κι αργότερα στους Ροδόσταυρους, στους Αλχημιστές, στη Θεοσοφία και στον Στάινερ. Καθώς ο θεός εδώ ταυτίζεται με το υλικό σύμπαν και όλα συνιστούν μία εκδήλωσή του, έτσι και ο άνθρωπος δεν είναι ένα ανεξάρτητο, αυθύπαρκτο εγώ απέναντι στο Υπερκόσμιο Εσύ.

^** Από το THE WORLD OF GURUS, του Vishal Mangalwadi

Στο επόμενο κεφάλαιο θα εμβαθύνουμε στις διάφορες ινδουιστικές δοξασίες σχετικά με τη φύση του ανθρώπου και τη σχέση του με τον θεό και με τον κόσμο. Προηγουμένως όμως θα παραθέσουμε τη σχέση του θεού με τον κόσμο και με τον άνθρωπο, έτσι όπως καταγράφεται στη Νέα Αποκάλυψη. Έτσι ο αναγνώστης θα έχει ένα μέτρο σύγκρισης και έναν οδηγό ώστε να μπορεί να προσανατολιστεί μέσα στο λαβύρινθο των ποικίλων διδασκαλιών του ανατολικού μυστικισμού.

Σύμφωνα με το σκεπτικό του μονισμού, δηλαδή της θεωρίας ότι ανθρώπινη ψυχή και θεός είναι το ίδιο, η παραπάνω πεποίθηση είναι σωστή. Μάλιστα αυτή η τάση ώθησε μερικούς σύγχρονους γκουρού, όπως το Rajneesh και το Sai Baba να αυτοαποκαλεστούν Μπάγκβαν, δηλ. θεός. Αλλά και άλλοι, εκτός από τους οπαδούς, τους ονομάζουν «θεάνθρωπους», επειδή οι ίδιοι οι γκουρού ταυτίζονται με τον θεό.

Προφανώς αφού ο ινδουιστικός μονισμός δίδασκε ανέκαθεν ότι ο άνθρωπος είναι ίδιος με τον θεό, κατά λογική συνέπεια τη σύγχρονη εποχή αναπτύχθηκε περαιτέρω αυτή η πεποίθηση και πρεσβεύει ότι ο γκουρού είναι θεός.

Εύλογα το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτήν τη διδασκαλία είναι ότι δεν έχουμε καμία δυνατότητα να ελέγξουμε αν κάποιος έχει όντως φτάσει στην «απόλυτη συνείδηση» ώστε να μπορεί να θεωρηθεί θεάνθρωπος ή απλώς το ισχυρίζεται.

Βέβαια κάθε γκουρού παρέχει το (δικό του) κριτήριο, με το οποίο είναι δυνατό να ελεγθεί ο ισχυρισμός του, όμως το ίδιο το κριτήριο δεν μπορεί να επαληθευτεί αντικειμενικά^. είμαστε αναγκασμένοι απλώς να το πιστέψουμε. Εξάλλου, συχνά ένας γκουρού με την αξίωσή του να γίνει πιστευτός επιδιώκει να στερεώσει τη θέση του και να εξουδετερώσει έναν αντίπαλο γκουρού.

Φυσικά με βάση τη λογική του μονισμού είναι δυνατό να υπάρχουν εκατομμύρια θεάνθρωποι, από τη στιγμή που έχουν φτάσει στη «συνείδηση της ενότητας των πάντων» (unity consciousness). Άρα κανένας δεν μπορεί να έχει την αξίωση ότι είναι ο μοναδικός ή αλάθητος (perfect master).

Εντούτοις πολλές σέκτες ισχυρίζονται ότι ο δικός τους ο γκουρού είναι ο μοναδικός αληθινός θεάνθρωπος της εποχής μας. Αλλά τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι όλοι είναι οι «μοναδικοί αληθινοί», πράγμα αδύνατο ούτε έχουμε τη δυνατότητα να εξακριβώσουμε αν κάποιος είναι απατεώνας.

Ακόμη πιο θεμελιώδες είναι ασφαλώς το ερώτημα για το πώς θα μάθουμε αν η «αμιγής συνείδηση»^** (pure consciousness) είναι η Έσχατη Πραγματικότητα, δηλ. ο θεός. Ακόμη κι αν ο γκουρού έχει πράγματι κατακτήσει τη «unity consciousness», πώς ξέρουμε ότι αυτή είναι ο θεός; Γιατί εάν δεν είναι, ούτε ο γκουρού είναι θεάνθρωπος.

Πάντως δεν αντιμετωπίζουν όλες οι σέκτες τον γκουρού τους σαν θεάνθρωπο. Υπάρχουν τρεις βασικές τοποθετήσεις:

Η πρώτη λέει ότι ο γκουρού είναι θεός. Ο Swami Sunderdass λέει π.χ.: «Ο γκουρού είναι θεός, είναι ο Άρχων, είναι ο Ύψιστος».

Η δεύτερη, επίσης παραδοσιακή, μονιστική λέει ότι ο γκουρού δεν έχει κατακτήσει ακόμη την έσχατη τελείωση, είναι απλώς πιο προχωρημένος από τους άλλους. Ο Subramanya λέει π.χ.: «Ο μαθητής κατά τη μαθητεία του θεωρεί τον γκουρού του θεό. Ο αληθινός γκουρού είναι όπως ο θεός, όχι όμως ο ίδιος ο θεός».

Η τρίτη είναι η η δυιστική άποψη, με διαφορετικές εκδοχές. Κατ’ αυτές, ο γκουρού δεν είναι θεός, αν και τον λατρεύουν σαν όμοιο ή ανώτερο του θεού, επειδή τον αποκαλύπτει. Έτσι ο Swami Prabhupada των Χάρε-Κρίσνα λέει ότι οι μαθητές του οφείλουν «να τιμούν τον δάσκαλο με την τιμή που αρμόζει σε θεό, γιατί είναι ένας εκπρόσωπος του θεού που δίνει παρακάτω τη θεϊκή αγάπη». Αλλά, προσθέτει, όποιος ισχυρίζεται ότι είναι «θεός» αυτόν να τον αντιμετωπίζουν σαν «δολοφόνο».

Ο γκουρού στη Δύση

Οι δραστήριοι στη Δύση γκουρού αντιπροσωπεύουν και τις τρεις κατηγορίες αυτο-εκτίμησης κι εκτίμησης από τους άλλους. Οι γκουρού και οι γκουρουιστικές οργανώσεις με τη μεγαλύτερη εξάπλωση στο δυτικό κόσμο είναι οι εξής:

• Divine Life Society

• Chinmaya Mission

• Hare Krishna

• Swami Muktananda Pamhansa

• Divine Light Mission

• Radha Soami Satsang

• Brahma Kumaris

• Sri Chinmoy

• Ananda Marga

• Υπερβατικός Διαλογισμός (ΤΜ) τού Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι.

• «Μπάγκβαν» Ραζνίς (Όσσο)

• Σάτυα Σάι Μπάμπα

Με τους τρεις τελευταίους, που είναι και οι πιο γνωστοί και στην Ελλάδα θ’ ασχοληθούμε στη συνέχεια πιο αναλυτικά.

Ο ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ (ΤΜ) ΚΑΙ Ο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

«Ο ΤΜ είναι ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία και για την επιτυχία στη ζωή^. δεν υπάρχει κανένας άλλος».

Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι

Ο ΤΜ, τόσο ως οργάνωση όσο και ως μέθοδος διαλογισμού είναι έργο του Ινδού Mahesh Prasad Varma (1918-2008), διάσημου ως Maharishi Mahesh Yogi (ΜΜΥ). Το «Mahesh» είναι το όνομά του, το «Yogi» δηλώνει ότι είναι γνώστης της γιόγκα, το «Μαχαρίσι» (Μεγάλος Ενορατικός), είναι ένας τιμητικός τίτλος που υποδηλώνει τη συγγένειά του με τους ενορατικούς (rishi) στις Βέδες. Προφανώς αφού δεν φέρει και τον τίτλο τού «σουόμι», δεν είχε μυηθεί στο μοναχισμό.

Κατά τα λεγόμενά του, μετά το 1953 έζησε μερικά χρόνια στα Ιμαλάια, όπως απαιτείται εκ παραδόσεως από έναν Ινδό άγιο. Τέλη του 1958 ίδρυσε στο Μαντράς ένα «Spiritual Regeneration Movement».

Επειδή στην Ινδία δεν είχε μεγάλη απήχηση, έφυγε από τη χώρα και μ’ ενδιάμεσους σταθμούς σε Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ και Χαβάη κατέληξε αρχές του 1959 στο Σαν Φρανσίσκο.

Σε δύο σύντομα γραπτά του (1961-1962) ανέπτυξε τη βασική ιδέα του, ότι υπάρχει μία απλή μέθοδος διαλογισμού που οδηγεί χωρίς κόπο στην ευτυχία και στην ολοκλήρωση, δηλαδή στην «Πηγή της Δημιουργίας», στην «Κοσμική Συνείδηση». Το πλεονέκτημα για το μοντέρνο άνθρωπο είναι ότι μ’ αυτήν τη μέθοδο μπορεί να βρίσκεται, χωρίς να κάνει κανένα λάθος, ταυτόχρονα στον κόσμο του Απόλυτου και στον κόσμο του Σχετικού. Όλα τα προβλήματα λύνονται αυτόματα, η ανθρωπότητα γίνεται αυτόματα θεϊκή.

Αυτός ο εύκολος διαλογισμός υπήρχε ανέκαθεν, απλώς χάθηκε σταδιακά, μα ανανεωτές όπως ο Κρίσνα, ο Βούδας, ο Χριστός και ο Γκουρού Ντεβ τον επανέφεραν στη μνήμη των ανθρώπων. Σ’ ένα εκτενέστερο βιβλίο του το 1963 με τίτλο «Η Επιστήμη της Ύπαρξης και η Τέχνη της Ζωής», επιδίωξε να μεταφέρει το θρησκευτικό του μήνυμα κυρίως στους Δυτικούς «οπαδούς της επιστήμης». Ασφαλώς αυτό που προσέδωσε παγκόσμια φήμη στον ΤΜ ήταν η μύηση των Beatles σ’ αυτήν τη μέθοδο το Φλεβάρη του 1968 στο Rishikesh της Ινδίας. Βέβαια λιγότερο γνωστό έγινε το γεγονός ότι τα Σκαθάρια πολύ σύντομα τον εγκατέλειψαν κι αναχώρησαν, και ήδη το Μάη του ίδιου χρόνου πήραν απόσταση από τις εμπειρίες τους με τον ΤΜ με απερίφραστους χαρακτηρισμούς, ότι «είναι χάσιμο χρόνου» (Λένον) κλπ.

Το 1971 ο ΜΜΥ εμφανίστηκε πάλι στο προσκήνιο με την «Επιστήμη της Δημιουργικής Διάνοιας», με την οποία ήθελε να προσδώσει «επιστημονική» χροιά στον ΤΜ. Στις 12-1-1975 ο ΜΜΥ εγκαινίασε την «Εποχή της Φώτισης» για όλον τον κόσμο», ενώ το 1976 ακολούθησε η «Παγκόσμια Κυβέρνηση της Εποχής της Φώτισης», με δέκα υπουργεία, μεταξύ των οποίων ένα «Υπουργείο Υγείας και Αθανασίας», με έδρα την Ελβετία. Η «Παγκόσμια Κυβέρνηση» είχε στόχο να συμβουλεύει «πατρικά» τις εθνικές κυβερνήσεις, υποδεικνύοντάς τους συστηματικά να εφαρμόσουν τον ΤΜ για τη λύση όλων των παγκόσμιων προβλημάτων.

Χάρη στο λεγόμενο “Maharishi Effect”, εφόσον δηλ. το 1% του πληθυσμού μίας κοινωνίας θα έκανε διαλογισμό, «αυτόματα η κοινωνία αυτή θα γινόταν ιδανική, χωρίς αρρώστια, δυστυχία ανεργία, πληθωρισμό, δυστυχήματα, χωρίς προβλήματα… στην Εποχή της Φώτισης».

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 κι ύστερα η κίνηση ΤΜ εξαπλώθηκε ραγδαία, κυρίως στις ΗΠΑ, όμως εκεί υπέστη και μία σημαντική ήττα. Καθώς προσπαθούσε να εισδύσει στα δημόσια σχολεία, ένα δικαστήριο έθεσε τέλος σ’ αυτήν την προσπάθεια του Οκτώβρη του 1977. Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο ΤΜ είναι «μία θρησκεία με ινδουιστικό υπόβαθρο». Επειδή συνταγματικά στις ΗΠΑ υπάρχει διαχωρισμός θρησκείας και κράτους, απαγορεύτηκε τελεσίδικα η άσκηση του ΤΜ στα σχολεία.

Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς είχε εγκαινιαστεί το “siddhi – programm”. Σε εξειδικευμένα σεμινάρια οι σπουδαστές όφειλαν να μελετήσουν τα κλασικά κείμενα της γιόγκα και να διδαχτούν τα σίντις, δηλ. παραφυσικές ικανότητες όπως η μεταιώρηση, η αορατότητα, ο έλεγχος των φυσικών νόμων κ.ο.κ. Οι σπουδαστές του ΤΜ που θα γίνονταν μετά απ’ αυτά “siddhas” όφειλαν να συμβάλλουν στη «δημιουργία της ιδανικής κοινωνίας την Εποχή της Φώτισης».

Ακόμη δεν έχει αποδειχτεί ότι η μέθοδος ΤΜ έχει δημιουργήσει «τον παράδεισο επί γης» όπως υποσχέθηκε. Πάντως είναι φανερό ότι πρόκειται για μία ειδική μορφή της ινδουιστικής μάντρα-γιόγκα. Εργάζεται κυρίως με μονοσύλλαβα μάντρας από την ταντρική παράδοση, τα οποία είναι ήχοι λατρευτικής επίκλησης μίας συγκεκριμένης θεότητας και συνδέουν τον πιστό μαζί της. Ως εκ τούτου, σ’ αντίθεση με την προσευχή, τα μάντρας απαγγέλονται για να επιτευχθεί μία μαγική ενέργεια (“Meditations of MMY” 17).

Βέβαια στην οργάνωση του ΤΜ δεν ομολογείται δημόσια αυτή η μαγική σχέση. Πάντως για να «πιάσει» η μαγεία, είναι απαραίτητο να εκτελεστεί αψεγάδιαστα η μυητική τελετουργία, η puja (θεία λατρεία).

«Κάνουμε εδώ κάτι σε συμφωνία με τις βεδικές τελετές: μία ειδική επί τούτου απαγγελία, προκειμένου να προκαλέσουμε μία επενέργεια σ’ έναν άλλον κόσμο, ούτως ώστε να ελκύσουμε την προσοχή των ανώτερων όντων ή θεών που ζουν εκεί. Όλη η γνώση για τα μάντρας ή τους βεδικούς ύμνους αποσκοπεί στην επικοινωνία του ανθρώπου με τα ανώτερα όντα στα διάφορα επίπεδα της Δημιουργίας» (ΜΜΥ)

Η κοσμοθεωρία του ΤΜ

Ο ΜΜΥ εξηγεί την αποτελεσματικότητα της μεθόδου τους βασιζόμενος στην παραδοσιακή ινδική κοσμολογία και σε αντιδιαστολή με άλλες γιογκικές σχολές. Το κύριο επιχείρημά του είναι ότι ο ΤΜ εξασφαλίζει εσωτερική γαλήνη και συνάμα εξωτερική δραστηριότητα που καθιστά δυνατή μία πολυάσχολη ζωή.

Μάλιστα για να θεμελιώσει το επιχείρημά του επικαλείται την Κάρμα-γιόγκα από την Μπαγκαβαντγκίτα, με τη διδασκαλία περί «επιτηδειότητας στην πρακτική». Κατ’ αυτήν ο γιόγκι μπορεί να ασκεί πρακτική δραστηριότητα χωρίς καρμικές συνέπειες και επαναγεννήσεις, εφόσον το κάνει με αταραξία και χωρίς επιθυμία να επιτύχει.

Έτσι ο ΤΜ θέτει τους ίδιους στόχους που θέτουν παραδοσιακά και πολλά συστήματα γιόγκα: απαγκίστρωση από τον υλικό κόσμο, επιστροφή στην Αρχή του κόσμου και συνάμα επιβολή πάνω στον κόσμο.

No problem!

Η κοσμοθεωρία του ΤΜ δεν αφήνει χώρο για προβλήματα. «Η απάντηση σε κάθε πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Άμα αναγνωρίσει ο άνθρωπος αυτήν την αλήθεια, είναι χωρίς πρόβλημα». Υπάρχουν μόνο φαινομενικά προβλήματα που μπορούν να λυθούν με τον ΤΜ. Ο ΤΜ λύνει τα θρησκευτικής φύση προβλήματα, αφού συνδέει το διαλογιζόμενο με το θείο^. τα προβλήματα υγείας, καταπολεμώντας το στρες και κάθε αρνητικό παράγοντα και παρέχοντας απεριόριστη μακαριότητα. Λύνει όλα τα πνευματικά προβλήματα γιατί εξαντλεί το ανθρώπινο δυναμικό και αντλεί από τη «Δημιουργική Διάνοια». Λύνει τα πολιτικά – κοινωνικά προβλήματα, καθώς κάνει τον άνθρωπο κύριο σε όλα τα πράγματα, στους νόμους της φύσης, λύνει κλπ, κλπ.

Στην κλασική εποχή του ινδουισμού ήταν διαδεδομένη η προσδοκία ότι τον χρυσόν αιώνα οι άνθρωποι δεν θα αγόραζαν πια τίποτα, καθότι θα εξασφάλιζαν τα πάντα μέσω των σκέψεών τους. Αντίστοιχα ο ΤΜ θεωρεί τον εαυτό του σήμερα την «Εποχή της Φώτισης», την πανάκεια για όλα και την πραγμάτωση του επίγειου παράδεισου. Με την πρώτη ματιά μπορεί να θυμίζουν όλ’ αυτά προπαγανδιστική αμετροέπεια^. στην πραγματικότητα όμως είναι απόρροια της συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας, που σε συνδυασμό με τη μέθοδο διαλογισμού οδηγεί σε φαντασιώσεις απεριόριστης παντοδυναμίας [ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ]

Ο νοήμων αναγνώστης μπορεί να φανταστεί κι ο ίδιος από τι είδους πηγές προέρχονται τέτοιες φαντασιώσεις κι αν είναι όντως θεϊκές…

Ο ΤΜ και τα σίντις (υπερφυσικές ικανότητες)

Ο Patanjali στο «Yoga–Sutra», το κλασικό εγχειρίδιο της γιόγκα, ήδη κατανομάζει τα σίντις (θαύματα, τελειότητες) σαν έναν καρπό της άσκησης. Η επιδίωξη απόκτησης των σίντις στην παραδοσιακής αντίληψη της γιόγκα θεωρείται εκτροχιασμός από την ατραπό της σωτηρίας και επικίνδυνη στροφή προς το χώρο της μαγείας.

Στο «πρόγραμμα για τα σίντις» του ΤΜ δεν φαίνεται να υπάρχουν τέτοιες επιφυλάξεις. Εδώ το κέντρο βάρους αποτελεί η ικανότητα του «πετάγματος» (της «πτήσης» ή μετεώρησης), γα την οποία διδάσκεται μία τεχνική επιτόπιου άλματος. Με εντατικό διαλογισμό, ιδίως πάνω στο «μάντρα της πτήσης» από τα σούτρας του Patanjali, προκαλούνται ακούσιοι μυϊκοί σπασμοί που κάνουν τον γιόγκι να πεταχτεί από την καθιστή θέση του στον αέρα.

Ο ΤΜ υπόσχεται μέσω των σίντις ατομικά και συλλογικά καλύτερο συντονισμό σώματος και πνεύματος και της ικανότητας της εναρμονισμένης με τη φύση πρακτικής («αναβιώνουμε το φυσικό νόμο μέσα μας»).

Επιπλέον, το «πρόγραμμα των σίντις» προσφέρει και τη λύση στα θέματα της πολιτικής, αφού οι άνθρωποι ικανοποιούν όλες τις ανάγκες τους χωρίς να χρειάζεται πια ν’ αγωνίζονται. Και συν τοις άλλοις, «εάν σε κάθε ήπειρο ασκούνται 7.000 άτομα, εξασφαλίζεται η παγκόσμια ειρήνη» (ΜΜΥ).

Με αυτήν την αντίληψη για τα σίντις και για τη μαγική τους εφαρμογή ο ΤΜ ξεπερνά το πλαίσιο του παραδοσιακού ινδουισμού. Όταν ο ΜΜΥ θριαμβολογεί λέγοντας: «Εμείς θέτουμε σε κίνηση το Απόλυτο!» εκδηλώνει μία συνείδηση μαγείας, με την οποία πιστεύεται ότι μπορούν να λυθούν όλα τα προβλήματα με το να τα παραβλέπει κανείς μέσω του διαλογισμού.

ΤΜ και θρησκεία

Ο ΤΜ παρουσιάζεται ως η «Βεδική Επιστήμη του Μαχαρίσι», η «Βεδική τεχνολογία της συνείδησης», η ανανέωση της σοφίας των Βεδών. Όπως όλες οι ινδουιστικές παραδόσεις εξαίρει τις Βέδες σαν θεία αποκάλυψη.

Σε όλες αυτές τις παραδόσεις η βεδική σοφία θεωρείται η πηγή, ο πυρήνας και το υπόβαθρο όλων των θρησκειών. Το μόνο που διαφοροποιείται εκάστοτε είναι τα ιδιαίτερα δόγματα και τα τελετουργικά τυπικά και αυτά είναι που χαρακτηρίζονται «θρησκεία», δηλαδή η εξωτερική «επένδυση».

Ο ΜΜΥ θεωρεί τη θρησκευτική ιστορία μία διαρκή ιστορία παρακμής κι ανανέωσης και τη δική του μέθοδο σαν συνεχιστή και εγγυητή της καθαρότητας της διδασκαλίας του Shankara (788-820), ενός μεγάλου αγίου και ανανεωτή φιλόσοφου της Ινδίας. Γι’ αυτόν το λόγο ο ΤΜ αυτοχαρακτηρίζεται ως η «εκπλήρωση της θρησκείας, όπως άλλωστε και της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας και γενικά όλης της ζωής». Ο ΤΜ είναι «η άσκηση που κάνει κάθε άνθρωπο ικανό να βιώσει όλα αυτά που δίδασκαν ανέκαθεν οι θρησκείες – και ο χριστιανισμός – γιατί μ’ αυτήν την άσκηση ανέρχεται εύκολα στο επίπεδο της θεϊκής ύπαρξης, κι αυτό είναι η εκπλήρωση κάθε θρησκείας… Βασική προϋπόθεση κάθε θρησκείας είναι να μην υποφέρει ο άνθρωπος, μα αυτό που τους λείπει είναι η κατάλληλη τεχνική στην πράξη, δηλ. ο ΤΜ. Δώστε τον ΤΜ στους πιστούς όλων των θρησκειών, να τον απολαύσουν και συνάμα να διατηρήσουν με περηφάνια την πίστη τους».

Ας σημειωθεί πάντως ότι τα παραπάνω αντιφάσκουν με την παρουσίαση του ΤΜ σαν «δρόμου για τη θέωση» και με δηλώσεις εκπροσώπων του ΤΜ στην Ινδία που είναι εχθρικές απέναντι σ’ άλλες θρησκείες, όπως: «προασπίσαμε τη χώρα των Βεδών ενάντια στο δαίμονα – χριστιανισμό».

Αυτοπαρατήρηση και διαλογισμός

στο φως της νέας αποκάλυψης

Η διδασκαλία για το διαλογισμό στο χριστιανισμό είναι διαφορετική. Στη Νέα Αποκάλυψη διαβάζουμε πώς τον εννοεί ο Κύριος και πώς γίνεται να συνδεθεί ο άνθρωπος μαζί του.

Με απλές, αλλά μεστές, διευκρινίσεις και συμβουλές, ο Γιάκομπ Λόρμπερ μας αναλύει πώς πρέπει να είναι η αληθινή προσευχή, για να φθάσει στον προορισμό της και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το πρώτο βήμα για να επικοινωνήσουμε με τον Θεό είναι να γαλη­νέψουμε μέσα μας, στρεφόμενοι προς το εσωτερικό μας. «Όταν θέ­λεις να προσευχηθείς, αποτραβήξου στο δωμάτιό σου», συμβουλεύει ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου στην επί του Όρους Ομιλία. Αυ­τή η συμβουλή εμπεριέχει ένα διπλό νόημα. Κατ’ αρχήν τυπικά, εννο­είται πως πρέπει κανείς να αποσυρθεί σε ένα μέρος που θα εξασφα­λίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ησυχία απέναντι στους αντιπερισπασμούς του κόσμου. «Και κλείσε καλά την πόρτα», προσθέτει, για να προφυ- λαχθούμε από τον καταιγισμό των εξωτερικών εντυπώσεων και να βυ­θιστούμε ανεμπόδιστα στον πυρήνα της καρδιάς, όπου κατοικεί το θείο πνεύμα. Χάρη σ’ αυτόν το μεσολαβητή, τον εμφυτευμένο θεϊκό σπιν­θήρα, μπορούμε να αναρριχηθούμε ως την Πηγή της Ζωής, για να λά­βουμε την αναζωογόνηση που είναι πάντα έτοιμη να μας δώσει.

Με τη βοήθεια του πνευματικού σπινθήρα θα εξετάσουμε εξονυ­χιστικά τον εαυτό μας, και κυρίως τη σχέση μας με τον Θεό, ώστε να είμαστε καθαρότεροι στην προσευχή μας.

Αυτή την εσωτερική ενατένιση και αυτοπαρατήρηση τη συνιστούσε ήδη ο Ιησούς στους μαθητές του, όπως διαβάζουμε στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη»:

«Το πιο ωφέλιμο πράγμα για τον άνθρωπο είναι από καιρό σε και­ρό να παρατηρεί και να ερευνάει τον εαυτό του. Όποιος θέλει να ελέγ­ξει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, πρέπει να εξετάζεται συχνά μόνος του και να αυτοπαρατηρείται σε βάθος. Επειδή μερικοί δεν ξέρουν πώς να το κάνουν, ακούστε: κατ’ αρχήν ηρεμήστε και σκεφτείτε ήσυ­χα, αλλά εντατικά, όλα όσα κάνατε ή αποφύγατε να κάνετε.

Αναλογιστείτε το θέλημα του Θεού που το γνωρίζετε καλά και κα­τά πόσον έχετε λειτουργήσει σύμφωνα με αυτό στις διάφορες περιστά­σεις. Έτσι παρατηρείτε τον εαυτό σας, ενώ συνάμα δυσκολεύετε τη διείσδυση του Σατανά μέσα σας. Αυτός άλλο δεν πασχίζει από το να εμποδίζει τον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό κάθε λογής εξωτερικά και ανούσια τεχνάσματα. Γιατί όταν ο άνθρωπος με την εξάσκηση αποκτήσει την ικανότητα να παρατηρεί το εσωτερικό του, θα βρει εκεί μέσα εύκολα και γρήγορα ποιες παγίδες του έχει στήσει ο Σατανάς. Έτσι μπορεί να τις εξουδετερώσει εντελώς και στο μέλλον να προφυλαχθεί από την πανουργία του εχθρού.

Τώρα ξέρετε λοιπόν πώς γίνεται αυτή η εσωτερική αυτοπαρατή­ρηση. Από εδώ και μπρος κάνετε καθημερινά τέτοιες ασκήσεις σιωπη­ρά και μην αφήσετε να σας ενοχλήσει κανένα εξωτερικό γεγονός εκεί­νη την ώρα.

Να μην παραβλέψετε τίποτα και να ελέγχετε μήπως έχετε παρα­λείψει κάτι, ώστε να μη χρειασθεί να πείτε στο τέλος: Είναι δέκα ή εί­κοσι χρόνια τώρα που έκανα όλα όσα μου υπαγορεύει η διδασκα­λία, παρ’όλα αυτά βρίσκομαι ακόμη στο ίδιο σημείο. Δεν αισθάνομαι καμία ιδιαίτερη φώτιση και όσο γι’ αυτή την περίφημη αιώνια ζωή ού­τε που έχω πάρει μυρωδιά τι είναι. Τι να φταίει άραγε;”

Γι’ αυτό σας λέω, ελέγξετε προσεκτικά τον εαυτό σας, μήπως έχουν εισχωρήσει στην καρδιά σας κάποιες εγκόσμιες υστερόβουλες σκέ­ψεις, μήπως πότε-πότε η αλαζονεία, μια κάποια υπερβολική οικονομία, η ματαιοδοξία, η κριτική διάθεση, η ισχυρογνωμοσύνη, η ηδυπάθεια και άλλα παρόμοια παγιδεύουν την καρδιά και την ψυχή σας. Όσο θα συμβαίνει το ένα ή το άλλο, δεν πρόκειται ποτέ να δείτε να εκπληρώ­νεται εντελώς η επαγγελία Μου.

Αρκεί να παρατηρήσετε το μούστο και το αγνό, όλο πνεύμα, κρα­σί σε ένα βαρέλι από την άλλη. Όσο μέσα στο μούστο θα βρίσκονται ακατέργαστα και ξένα στοιχεία, θα ζυμώνεται και δεν θα λαγαρίζει. Όταν όμως τελικά αποβληθούν αυτά τα στοιχεία, επικρατείσιγά-σιγά ηρεμία στο βαρέλι, ο μούστος καθαρίζει και γίνεται κρασί γεμάτο πνεύμα». Τότε είναι πλέον ανοικτό το πεδίο για να αναπτυχθεί ένας εσωτερικός διάλογος:

«Όποιος θέλει να μιλήσει μαζί Μου, ας έρθει σε Μένα και Εγώ θα του αποκριθώ βάζοντας την απάντηση μέσα στην καρδιά του. Όμως μόνον οι αγνοί, που η καρδιά τους είναι γεμάτη ταπεινοφροσύνη, θα μπορέσουν ν’ ακούσουν τον ήχο της φωνής Μου. Και όποιος προτι­μάει Εμένα αντί για ολόκληρο τον κόσμο, όποιος Με αγαπάει όπως η τρυφερή νύφη το γαμπρό, μαζί του θα βαδίσω χέρι με χέρι. Θα μπο­ρεί να Με βλέπει συνέχεια όπως ο αδερφός τον αδερφό και όπως τον έβλεπα Εγώ από πάντα, πριν καν υπάρξει ακόμα».^*/^**

Β. Λουτς Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο ΤΜ και τα θύματά του

Το κύριο επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο ΜΜΥ για να ελκύσει νέους σπουδαστές είναι οι «επιστημονικές αποδείξεις» ότι ο ΤΜ οδηγεί σε εκπληκτική πρόοδο από συναισθηματική, σωματική, διανοητική και κοινωνική άποψη. Ωστόσο επιστημονικές μελέτες απέδειξαν ότι αυτό δεν ισχύει ή ισχύει υπό περιορισμούς και όχι για όλους.^*

Ο Leon Otis, επιστημονικός ερευνητής στο Ινστιτούτο Stanford, προέβη σε διεξοδικές έρευνες για τον ΤΜ. Διαπίστωσε ότι στις βασικές μετρήσεις (σφυγμοί, κυκλοφορική πίεση, κύματα Άλφα κλπ.) δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ της ομάδας του ΤΜ και της ομάδας ελέγχου, που δεν ασκούσε ΤΜ.

Ωστόσο σοκαριστική ήταν η ανακάλυψη του Otis ότι ο ΤΜ επηρεάζει αρνητικά τη συμπεριφορά εκείνων που τον ασκούν για μακρύ διάστημα, ιδίως μάλιστα των ίδιων των δασκάλων του ΤΜ.

Το πλήθος και η βαρύτητα των αρνητικών συμπτωμάτων ήταν σε άμεση συνάρτηση με τη διάρκεια της άσκησης του ΤΜ. Αυτό σημαίνει ότι ακριβώς τα άτομα εκείνα που ασκούνταν από πολύ καιρό στον ΤΜ, παραπονιούνταν για φόβους, σύγχυση, συχνότερα γι’ απογοήτευση, κατάθλιψη και /ή μοναξιά / απομόνωση, από τότε που είχαν αρχίσει με τον ΤΜ. Αυτό ήταν συντριπτικά το πόρισμα από τα ερωτηματολόγια που είχαν απαντήσει οπαδοί και διδάσκοντες του ΤΜ. Μάλιστα οι δεύτεροι παρουσίαζαν σ’ ένα ποσοστό πάνω από 51% τα παραπάνω συμπτώματα και άλλα παρεμφερή, όπως ταραχή, σωματική και πνευματική ένταση, αναποφασιστικότητα κ.ά.

Όμως όσο αρνητικές κι αν είναι αυτές οι επιπτώσεις, δεν είναι μόνο αυτές το πρόβλημα. Ο ΤΜ μειώνει επιπλέον τις διανοητικές ικανότητες και εκτός αυτού το μάντρα συχνά είναι το όνομα μίας δαιμονικής οντότητας, με συνέπεια την δαιμονοπληξία. Αυτό έχουν καταθέσει πολλοί πρώην διαλογιζόμενοι. Ίσως μερικοί αναγνώστες το θεωρήσουν δειδιδαιμονία μα και ο ίδιος ο ΜΜΥ προειδοποιεί γι’ αυτόν τον κίνδυνο. (V.Mangalvadi)

Ο κίνδυνος οφείλεται αφενός στην παθητικότητα του διαλογιζόμενου και αφετέρου στην ενεργό επανάληψη του μάντρα. Έτσι «ελκύεται η προσοχή των ανώτερων όντων ή θεών που ζουν σ’ έναν άλλον κόσμο», εξηγεί ο ΜΜΥ.

Μία πρώην δασκάλα ΤΜ, η Vail Hamilton, διαπίστωσε ότι αντί για την «εσωτερική θεϊκή φύση» της, βίωνε το αντίθετο:

«Όσο πιο πολύ διαλογιζόμουν, τόσο πιο πολύ παρατηρούσα ότι γινόμουν αλαζονική κι αναίσθητη απέναντι στους άλλους, μολονότι αισθανόμουν ατάραχη και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Διαπίστωσα ότι όντως είχα γίνει ο θεός μου… Σ’ ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για δασκάλους ΤΜ, όπου διδασκόμασταν από τον ΜΜΥ, πέρασα 3 μήνες διαλογιζόμενη 3 ως 10 ώρες καθημερινά. Εκεί είχα ένα παραδειγματικό βίωμα δαιμονικής κατάληψης. Μία νύχτα ξύπνησα τρομαγμένη γιατί ένα πνεύμα με πίεζε σαν ένα μεγάλο βάρος στο σώμα και στο κεφάλι για να εισχωρήσει μέσα μου. Το πρόσταξα να φύγει και αντιστάθηκα μέχρι που εξαφανίστηκε. Παράλληλα συνέβαιναν κι άλλα υπερφυσικά φαινόμενα…»

*^* βλ. π.χ. «Phychology Today» 4/1974. «Time Magazine» 10/10/1975. Herbert Benson «Relaxation Response».

Αμέτρητοι οπαδοί του ΤΜ έχουν καταθέσει αγωγή στις ΗΠΑ ζητώντας αποζημίωση συνολικά εκατομμυρίων δολαρίων για τις βλάβες που υπέστησαν ασκώντας τον ΤΜ. Ένας απ’ αυτούς που κέρδισαν μία τέτοια δίκη, ο πρώην δάσκαλος ΤΜ Bob Kropinski, ανέφερε ότι σε πολλούς ασκούμενους παρουσιάζονταν κρίσεις σπασμών, παραισθήσεις, τάση αυτοκτονίας ή φόνου. Στη διάρκεια της εκπαίδευσής τους πολλοί απεγνωσμένοι δάσκαλοι ανέφεραν ανεξέλεγκτες κρίσεις οργής εν μέσω διαλογισμού, επιθέσεις σε συγκατοίκους, απόπειρες αυτοκτονίας. Ορισμένοι αυτοκτόνησαν, άλλοι παραφρόνησαν.

Ένας άλλος πρώην δάσκαλος του ΤΜ, ο R.D. Scott διηγείται πολυάριθμα πνευματιστικά φαινόμενα την ώρα του διαλογισμού. Μεταξύ άλλων «οράματα από πρασινομάτικα φωτεινά όντα που αιωρούνταν πάνω από το βωμό της puja (της τελετής μύησης)^. άλλα τρομακτικά όντα εμφανίζονταν κατά καιρούς και τους κοίταζαν μ’ ανατριχιαστικά βλέμματα». Ο Σκοτ απορρίπτει την πιθανότητα να ήταν απλώς ψευδαισθήσεις με το επιχείρημα ότι συχνά πολλοί μαζί «έβλεπαν ταυτόχρονα μία τρομακτική παρέλαση από πνευματικές υπάρξεις και χωρίς προειδοποίηση».

Προφανώς τέτοια περιστατικά δεν αναφέρονται στις διαφημίσεις για τον ΤΜ και για άλλες μορφές της γιόγκα:

ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

του Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι

Η αυθεντική, φυσική Τεχνική για μακροζωία και επιτυχία σε όλους τους τομείς της ζωής Αποκαλύψτε τις Απεριόριστες Δυνατότητες σας, Εξυψώστε τη Ζωή σας στην Τελειότητα

Πάνω από 500 έρευνες σε 160 ερευνητικά κέντρα την αποδεικνύουν ως ιδανική για την:

• Βελτίωση της Υγείας και Μακροζωίας

• Μείωση του Στρες και του Άγχους

• Μείωση της Υπέρτασης

• Αναστροφή της Γήρανσης

• Βελτίωση της Μνήμης, της Ικανότητας Συγκέντρωσης και Μάθησης και της Δημιουργικότητας

• Βελτίωση των Ανθρωπίνων Σχέσεων κ.α.

Όταν ο Υπερβατικός Διαλογισμός του Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι ασκείται από το 1% του πληθυσμού μιας περιοχής προκαλεί μια ισχυρά θετική επί­δραση στο περιβάλλον που αποκαλείται “Φαινόμενο Μαχαρίσι”

 

 

Μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του Φαινομένου είναι:

• Μείωση της Εγκληματικότητας και των Δυστυχημάτων

• Μείωση των Αναταραχών και της Βίας στην Κοινωνία

• Μείωση της Ανεργίας και του Πληθωρισμού

• Αύξηση Ευρεσιτεχνιών

• Βελτίωση των Διεθνών Σχέσεων κ.α.

Με το προχωρημένο σεμινάριο ΥΔ-Σίντι και το Γιογκικό Πέταγμα (Μετεωρισμό), το Φαινόμενο Μαχαρίσι παράγεται από ακόμη μικρότερο αριθμό ατόμων. Για την Ελλάδα χρειάζονται 350 άτομα να ασκούντο πρόγραμμα αυτό όλα μαζί πρωί και απόγευμα.

Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όμως, για να απο­κτήσει η χώρα μας την οντότητα και τη θέση που της ανήκει στην Ευρώπη χρειάζεται μια μόνιμη ομάδα δη­μιουργίας συνοχής από 2.000 άτομα.

Το πρόγραμμα ΥΔ-Σίντι διδάσκεται μετά από δίμηνη άσκηση του Υπερβατικού Διαλογισμού και επαυξά­νει τα αποτελέσματά του. Είναι σημαντικό βήμα για την επίτευξη της αυτοπραγμάτωσης.

• Οι Τεχνικές αυτές διδάσκονται σε Σχολεία και Πανεπιστήμια (Αγγλία, Αμερική, Νορβηγία)

• Εφαρμόζονται σε επιχειρήσεις (Α.Τ.&Τ., SUMITOMO, MITSUBISHI, GENERAL MOTOR, VOLVO)

 

ΜΠΑΓΚΒΑΝ Ο (ΘΕΟΣ) ΡΑΖΝΙΣ (ΟΣΣΟ)^*

Λίγοι μόνο γκουρού υπάρχουν με μεγαλύτερες διανοητικές ικανότητες από τον Μπάγκβαν Ραζνις (ή αργότερα Όσσο, δάσκαλος στα ιαπωνικά). Και εν τούτοις ο Ρ. είναι ο πιο μαχητικός πολέμιος της διανόησης. Με τη θαρραλέα κριτική στην πολιτισμική και θρησκευτική παράδοσή μας, με την τολμηρή απόρριψη της παραδοσιακής φιλοσοφίας, φιλολογίας, ηθικής και των ιδανικών, με την ανοικτή κριτική στον Γκάντι και στον Vinoba και με την προκλητική υπεράσπιση του σεξ ως καταξιωμένου δρόμου για τη φώτιση, σίγουρα απέκτησε πολλούς εχθρούς^. ταυτόχρονα όμως δεκάδες χιλιάδες τον ακολούθησαν σαν Μπάγκβαν (θεό). Λένε γι’ αυτόν:

«Ο Acharya (δάσκαλος) Rajneesh είναι ένας φωτισμένος που είχε γίνει ένα με το Άπειρο και το Όλο. Δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά η προσωποποιημένη Θεότητα… δεν ζει στην Κοσμική Συνείδηση, είναι η Κοσμική Συνείδηση. Ζει μάλιστα πέρα από τον Κόσμο, από το Είναι, βρίσκεται στο Μη – Είναι, στο μεγάλο Τίποτα, στη Νιρβάνα».^**

Ο σκοπός του είναι να αφυπνίσει την ανθρωπότητα για να βρει την «ελευθερία και την αληθινή ατομικότητα». Όπως ο Mahesh Yogi, αν και όχι τόσο ακραία ουτοπιστής, καλλιέργησε επίσης την εντύπωση ότι η πνευματική αναγέννηση της ανθρωπότητας βρίσκεται προ των θυρών. Διαρκώς επαναλάμβανε:

«Μία πνευματική ανανέωση βρίσκεται επί θύραις σ’ όλον τον κόσμο και σύντομα θα γεννηθεί ο νέος άνθρωπος. Έχουμε ήδη τις ωδίνες του τοκετού».

Από το 1957 ως το 1967 δίδασκε φιλοσοφία, εργασία που εγκατέλειψε για να διδάξει «την πνευματικότητα στην ανθρωπότητα».

Αρχικά εγκαταστάθηκε στη Βομβάη, όπου οι πρωινοί διαλογισμοί του στην παραλία απέκτησαν φήμη για το θόρυβο και την ωμότητα που τους συνόδευαν. Το 1974 αναγκάστηκε να μεταφέρει την έδρα του στην Πούνα, όπου αγόρασε ένα μεγάλο bungalow σε μία ακριβή περιοχή. Μέσα σ’ έξι χρόνια απέκτησε πολλά χρήματα, πολλούς οπαδούς αλλά κι εχθρούς και έτσι το 1981 αναγκάστηκε να φύγει κρυφά από την Ινδία. Τον ίδιο χρόνο αγόρασε ένα τεράστιο ράντσο στην πολιτεία Όρεγκον των ΗΠΑ με σκοπό να ιδρύσει εκεί μία ουτοπική κοινωνία από sannyasins (αναχωρητές).

Ωστόσο ήδη το 1985 είχαν συσσωρευτεί τόσα προβλήματα που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ. Λεπτομέρειες γι’ αυτό το θέμα θα δούμε στο τέλος του κεφαλαίου.

Στο μεταξύ όμως ο Μπάγκβαν είχε αποκτήσει 74 Rolls Royce αξίας 7 εκ. δολαρίων κι ένα ιδιωτικό σώμα ασφαλείας («ειρηνευτικό σώμα») οπλισμένο με ημιαυτόματα όπλα. Πράγματι δύσκολα καταλαβαίνει κανείς πώς είναι δυνατό να επαναγεννηθεί ένας γκουρού μετά από 700 χρόνια με σκοπό ν’ αφυπνίσει την ανθρωπότητα και παρ’ όλα αυτά να είναι απρόσιτος για τον κοινό θνητό. Μολονότι ο ίδιος δηλώνει «υπερασπιστής του κοινού ανθρώπου» και θέλει «να διαδώσει την έμπρακτη πνευματικότητα για τον καθένα», οι οπαδοί του είναι κυρίως από εύπορες τάξεις και άλλωστε λέει ότι μόνο οι πλούσιοι μπορούν να γίνουν πνευματικά άτομα. «Είναι παράλογο να περιμένουμε ότι μπορούν ποτέ οι υλικά φτωχοί να γίνουν πνευματικοί», υποστηρίζει στη βιογραφία του The Mystic of Feeling του R. Prasad. Αυτός ο εξουσιοδοτημένος βιογράφος του αποκαλύπτει τις επιρροές της σκέψης του Όσσο, δοθέντος του ότι ως καθηγητής φιλοσοφίας είναι από τους πιο διαβασμένους γκουρού: Μολονότι έχει γεννηθεί στη σέκτα των τζαϊνιστών, ο Όσσο δηλώνει ανοιχτά ότι δεν είναι τζαϊνιστής ούτε ινδουιστής και ότι δεν του αρέσουν οι παλιές ταμπέλες.

Η απόρριψη της διάνοιας ως πηγή γνώσης και η προτίμηση προς το μυστικισμό και τη σιωπή θυμίζουν δυτική φιλοσοφία και βουδισμό συνάμα.

Επίσης είναι επηρεασμένος από τις Ουπανισάδες: «η ψυχή στην καρδιά μου είναι βράχμαν».

Την θεωρία ότι ο φυσιολογικός άνθρωπος έχει άγνοια και δεν είναι αφυπνισμένος την έχει πάρει από την άποψη του Γκουρντζίεφ που βλέπει τον άνθρωπο σαν «μηχανή».

Τη δοξασία για την εσωτερική Κενότητα (shoonya) την έχει πάρει από το βουδισμό Ζεν, που αποτελεί «ένα ανεξάντλητο χρυσωρυχείο για τον ατσάρυα».

Το μίσος για τη συμβατικότητα και την ορθοδοξία, την παθιασμένη υπεράσπιση της ελευθερίας και του αυθορμητισμού, τα έχει πάρει από τον Κρισναμούρτι.

Η θεωρία του για το σεξ και το μυστικισμό είναι ένας ηθελημένος συνδυασμός ταντρισμού και μοντέρνας ψυχολογίας. Σ’ αυτό έχει επηρεαστεί από τον Ουσπένσκι που υπερτονίζει τη συγγένεια μεταξύ σεξουαλικών και μυστικιστικών καταστάσεων. Επίσης η επιρροή των μοντέρνων ψυχολόγων του Esalen, του Κόλιν Γουίλσον, του D.H. Lawrance, του Νίτσε και άλλων είναι φανερή. Ο Prasad υποστηρίζει εκτός αυτού ότι η κριτική του Ραζνις στις συνθήκες της σύγχρονης Ινδίας προέρχεται από τα κείμενα του Άρθουρ Κέσλερ.

Συν τοις άλλοις έχει μάθει πολλά από θρησκευτικούς ηγέτες όπως ο Βούδας κι ο Χριστός. Αναφέρεται συχνά στις διδασκαλίες τους, σωστά ή λάθος, άλλοτε συμφωνεί κι άλλοτε διαφωνεί μαζί τους. Καμιά φορά βάζει δικές του ιδέες στο στόμα τους για να εκμεταλλευτεί το αναγνωρισμένο κύρος τους, παρόλο που απεχθάνεται το κύρος.

Ωστόσο δεν πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Ρ. είναι ένα μείγμα όλων αυτών των τάσεων. Οι απόψεις του αντιφάσκουν μεταξύ τους – και μάλιστα περηφανεύεται για τις αντιφάσεις του – αλλά είναι ικανός να ενώσει έξοχα τις πιο διαφορετικές ιδέες.

Πάντως επιμένει ότι ο νους και οι λέξεις δεν έχουν σχέση με την αλήθεια ούτε μπορούν να την εκφράσουν. Ο νους δεν μπορεί να γνωρίσει την «αλήθεια» ή τον «θεό». Οι θρησκείες και οι επιστήμες ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν τον θεό και τον άνθρωπο, αλλ’ απλώς το φαντάζονται λέει, από έπαρση για να μην παραδεχτούν την άγνοιά τους. Κανένας δεν ξέρει τίποτα.

Σε τελευταία ανάλυση μόνο μέσα στη σιωπή μπορεί ν’ αναγνωρίσει κανείς την αλήθεια. Γι’ αυτό στόχος του Ρ. είναι να μας δείξει «πώς να σκοτώσουμε τη νοημοσύνη μας», γι’ αυτό δεν δίνει σημασία στα λόγια ούτε καν στα δικά του. «Το γράμμα σκοτώνει, αλλά το πνεύμα δίνει ζωή» λέει παρερμηνεύοντας τη Βίβλο. Πράγματι για τον Ρ. η νόηση είναι ο Σατανάς μέσα μας. Άλλωστε, λέει, είναι αδύνατο να μάθουμε ποτέ πώς προέκυψε το σύμπαν, γι’ αυτό προτιμάει να σωπαίνει για τα έσχατα μεταφυσικά ερωτήματα, όπως ο Βούδας.

Η βασική φιλοσοφική πεποίθησή του είναι ότι η Πραγματικότητα είναι το Τίποτα, η Κενότητα ή shoonya κι αυτό ονομάζει θεό, βράχμαν ή σε άλλη εκδοχή, η Δημιουργία ή η ψυχή είναι θεός. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει πως είναι θεός. Γι’ αυτό δεν είναι και αμαρτωλός αφού καλό ή κακό δεν υπάρχει πραγματικά, απλώς άλλοτε για την ανελευθερία του φταίνε η αγωγή από τους γονείς κι άλλοτε οι θρησκευτικές και πολιτισμικές παραδόσεις.

[..] Αφού ο αληθινός εαυτός μας είναι η Κενότητα, το Τίποτα, άρα η πραγμάτωσή μας είναι μία κατάσταση χωρίς σκέψεις. Συνεπώς η λύτρωση βρίσκεται πέρα από τη νοητική λειτουργία, στην επίγνωση της ενότητας της Πραγματικότητας μέσου του διαλογισμού. Αλλά διαλογισμός δεν είναι ούτε ενέργεια ούτε σκέψη, είναι απλώς «Είναι», shoonya.

Παρ’ όλο που ο διαλογισμός δεν είναι ενεργητικός, ο Ρ. διδάσκει κάποια βοηθητικά μέσα για την «υπέρβαση της νόησης, για να σκοτώσουμε το νου μας» ώστε να φτάσουμε στη φώτιση («Zen Satori»). Αυτά τα μέσα μπορεί να είναι ψυχολογικές ασκήσεις «αυθυποβολής» ή σωματικές ασκήσεις που εξαντλούν τόσο πολύ τις σωματικές δυνάμεις (π.χ. ο χορός των Σούφι), ώστε ο άνθρωπος δεν μπορεί καν να σκεφτεί για κάποιο χρόνο.

[..] Παράλληλα με αυτούς τους διαλογισμούς ο Ρ. προτείνει επίσης σεξουαλικούς ή ταντρικούς διαλογισμούς σαν μέσο για την κατάκτηση της Υπερσυνείδησης.

Ασφαλώς αυτή η τελευταία υπόσχεση τον έκανε δημοφιλή περισσότερο από κάθε άλλη διδασκαλία του. Γιόγκα και τάντρα, λέει, στοχεύουν στην ένωση με το Θείο, όμως η γιόγκα είναι αγώνας και καλλιεργεί την έπαρση, ενώ το τάντρα είναι αφοσίωση και μας κάνει ταπεινούς και μαλακούς.

[..] Όταν κάποιος μάθει να φτάνει στο Samadhi μέσω του σεξ δεν χρειάζεται πια ερωτικό/ή σύντροφο. Μπορεί να έχει σεξ με όλο το σύμπαν «μ’ ένα δέντρο, με το φεγγάρι, με τα πάντα». Άμα ξέρει πώς, μπορεί να κλειστεί στο δωμάτιό του και να βιώσει το σεξ με τον εαυτό του και συνάμα Samadhi.

[…] Επειδή ο Ρ. ήξερε ότι η κοινωνία με δυσκολία μόνο θ’ αποδεχόταν τις θεωρίες του για το σεξ, γι’ αυτό τις έβαλε αυθαίρετα στο στόμα άλλων θρησκευτικών προσωπικοτήτων. Σε μία διάλεξη στην Poona, που άκουσα κι εγώ ο ίδιος, ο Ρ. είπε ότι όταν ο Ιησούς δίδασκε μετάνοια κι αναγέννηση ως όρους για να μπει κάποιος στη Βασιλεία των Ουρανών, εννοούσε ότι πρέπει να ασκεί σεξουαλικό διαλογισμό. Το επιχείρημα ήταν απλό: Η Πραγματικότητα είναι μία, η ενότητα των πάντων. Ο δυισμός είναι ο κακός, ο μεγαλύτερος δε δυισμός είναι ο σεξουαλικός μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Με την σεξουαλική επαφή υπερβαίνουν το δυισμό, ώστε οι δύο έσονται «μία σάρκα». Έτσι βιώνουν τον παράδεισο κι αυτή είναι η αναγέννηση που εννοούσε ο Χριστός.

Αμφισβήτηση της διδασκαλίας του Όσσο

Στο μυστικιστικό βίωμα της Κενότητας (shoonya) που προτείνει ο Ρ. βιώνει ο άνθρωπος τον θεό;

Από τη στιγμή που απορρίπτεται η αξία της διανοητικής αναζήτησης και των Γραφών, το μόνο που μένει είναι το βίωμα. Αλλά γιατί το βίωμα της σιωπής πρέπει να είναι «πιο θεϊκό» από το βίωμα των ήχων; Ο Jan van Ruysbroeck (1293-1381), ένας μεγάλος Γερμανός μυστικός, είχε μεταξύ άλλων βιώσει την Κενότητα ή το τίποτα. Ένας άλλος σύγχρονος μυστικός, ο R.C.Zaehner, γράφει σχετικά με την εμπειρία του Ρόϊσμπρεκ:

«…Αυτή η κατάσταση υπάρχει εκ φύσεως σε όλους τους ανθρώπους άμα γνωρίζουν πώς να κενωθούν. Μα όσο ευφραντική κι αν είναι, δεν είναι όμως θέα Θεού ούτε μία ένωση μαζί του υπό οποιαδήποτε έννοια. Είναι απλώς ο καθαρισμός του σκεύους, ούτως ώστε να μπορεί να πληρωθεί με Θεό, εάν το θέλει. Είναι επικίνδυνο να μένει κανείς σ’ αυτήν την Κενότητα^. γιατί πρόκειται για ένα «καθαρισμένο και στολισμένο σπίτι», όπου είναι δυνατό να καταλύσει ο Θεός, εάν η εσωτερική διαμόρφωση είναι ωραία, μα εξίσου δυνατό είναι να εισβάλλουν οι εφτά διάβολοι της παραβολής. Γιατί όταν οι άνθρωποι ασκούνται σ’ αυτήν την αταραξία και θέλουν να την κατέχουν δίχως έργα αρετής, τότε υποπίπτουν σε πνευματική οίηση και σε μία αυταρέσκεια, από την οποία σπάνια θεραπεύονται. Και τότε νομίζουν ότι είναι κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ».

Μπορεί μία αμοραλιστική φιλοσοφία να ανανεώσει πνευματικά όλη την υφήλιο;

Η καλύτερη απάντηση είναι η τύχη των ashrams στην Πούνα και στην Όρεγκον. Για την Πούνα είναι γνωστά, τεκμηριωμένα, περιστατικά οργίων, βιασμών και σωματικής βίας. Οι Σανυάσιν είχαν αναφέρει ότι επιτρεπόταν η βία μέχρι αιμορραγίας, προκειμένου να εκτονώνονται αρνητικά αισθήματα. Ακόμη και για σπασμένα οστά γίνεται λόγος. Η ίδια η διοίκηση του ashram το παραδέχτηκε στο ενημερωτικό της δελτίο το 1979 με αυτά τα λόγια:

«Μετά από υπόδειξη του Bhagawan Shree Rajneesh, η βία παύτηκε, γιατί είχε εκπληρώσει τη λειτουργία της στην αναπτυσσόμενη κοινότητα του ashram».

Επίσης οι φήμες για χονδροειδείς σεξουαλικές παρεκκλίσεις επαληθεύτηκαν από ένα ρεπορτάζ του BBC που είχε γυριστεί κρυφά σε μία κλειστή κατασκήνωση διαλογισμού.

Εκτός αυτών πρώην σανυάσιν έχουν αναφέρει ότι γινόταν συστηματικά λαθρεμπόριο μαύρου χρήματος, χρυσού και ναρκωτικών. Το τελευταίο αρχικά το έκαναν άποροι οπαδοί του Ρ. προκειμένου να μπορούν να καλύψουν το κόστος της παραμονής στην Πούνα. Αλλά σύντομα έγινε μία έμμεση μα κύρια πηγή εισφορών στην οργάνωση.

[..] Το Rajneeshpuram, η ουτοπική κοινότητα στην Όρεγκον, ιδρύθηκε το 1981 με πολλή δημοσιότητα. Ο Ρ. έγραψε στη «Βίβλο» του ότι «αυτή η κοινότητα θα είναι η ρίζα που θα γίνει ένα μεγάλο δέντρο, με παρακλάδια σ’ όλον τον κόσμο. Θα φτάνει σε κάθε χώρα, σε κάθε άτομο μ’ επιρροή».

Όμως το 1981 η κίνηση τού Ρ. είχε 575 κέντρα διαλογισμού σε 32 χώρες, το 1985 είχαν απομείνει μόλις 19 κέντρα σε 10 χώρες. Η ονειρική πόλη στην Όρεγκον που θα ήταν η μοναδική πόλη στον κόσμο χωρίς εγκληματικότητα, βία κι ανεργία, έγινε ένα περιφρουρούμενο γκέτο, όπου ακόμη κι ο Ρ. κυκλοφορούσε με μία θωρακισμένη Rolls–Royce. Μόνο για την ασφάλεια της περιοχής ο Ρ. διέθεσε το 1984 100.000 δολάρια συν 25.000 δολάρια για το προσωπικό του «ειρηνευτικό σώμα», εξοπλισμένο με ημιαυτόματα όπλα, αφού είχε αποτύχει τρεις φορές να εξοπλιστεί με πλήρως αυτόματα. Διαρκώς ήταν μπλεγμένος σε περισσότερες από 30 δικαστικές υποθέσεις, εκ των οποίων άλλες κέρδισε κι άλλες έχασε.

[..] Εάν το σκεφτούμε λίγο, στην αρχική ερώτησή μας για το τι νέο μπορεί να προσφέρει ο αμοραλισμός του Ρ. στον κόσμο, η απάντηση είναι αναπόφευκτα μία: αναρχία. Ένας πρώην οπαδός του είπε: «Ο Ρ. επιτρέπει στους οπαδούς του να αμαρτάνουν όσο ποτέ πριν αλλά δεν το ονομάζει αμαρτία».

Ωστόσο οι δικές του «αμαρτίες» τον κυνηγούσαν. Στις 28/10/1985 σε μία σκηνή αντάξια ενός φιλμ, τον συνέλαβαν – σ’ ένα αεροδρόμιο τη νύχτα καθώς προσπαθούσε να διαφύγει με δύο ναυλωμένα αεροπλάνα για τις Βερμούδες – επειδή είχε παραβιάσει τη νομοθεσία περί πολιτογράφησης. Στις 14/11/1985 μετά από διαπραγμάτευση, έφτασε σε συμβιβασμό με το τοπικό δικαστήριο, αναγνωρίζοντας την ενοχή του. Σύμφωνα με αυτήν την απόφαση πλήρωσε πρόστιμο 400.000 δολ. και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση με αναστολή. Έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ».

Το Rajneeshpuram, «η πνευματική πόλη του μέλλοντος» πουλήθηκε, προκειμένου να καλυφτεί ένα μέρος από τα χρέη ύψους 35 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Ρ. σχολίασε έτσι αυτά τα γεγονότα : «Ήμουν απλώς παρατηρητής σ’ αυτό το χαζό παιχνίδι. Το σώμα μου υπέφερε αλλά εγώ όχι. Και αυτό είναι το θεμέλιο κάθε θρησκευτικού βιώματος. Είσαι απλώς αυτός που παρατηρεί… εγώ έχω κατακτήσει τα πάντα στη ζωή… Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος».

Τον Ιούλιο του ’86 ανακοίνωσε στη Βομβάη την ίδρυση μίας σχολής μυστηρίων και λίγο μετά πρόσθεσε τον τίτλο του Βούδα Μαϊτρέγια παράλληλα με το Μπάγκβαν. Η «αυτογνωσία» του άλλαξε πάλι σύντομα και ήθελε να ‘ναι απλώς ο Σρι Ραζνίς. Αυτό όμως ήταν πολύ λίγο για τους οπαδούς του κι έτσι το 1989 επέλεξε το Όσσο, παλιό γιαπωνέζικο όνομα (δάσκαλος) που ανάγεται στον Μποντιντάρμα, τον προπάτορα του βουδισμού Ζεν. Βέβαια η οργάνωση δίνει τη δική της ερμηνεία, όπου «Ο» σημαίνει «με μεγάλο σεβασμό, αγάπη κι ευγνωμοσύνη» και «sho» = «πολυδιάστατη επέκταση της συνείδησης».

Ο Όσσο Ρ. πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στις 19/1/1990 στην Πούνα σε ηλικία 58 ετών. Η στάχτη του είναι εκτεθειμένη για προσκύνημα στο άσραμ.

Ένας εσωτερικός κύκλος συνεχίζει το έργο του, η δε γραμματέας του Anando είναι το μέντιουμ που μεταδίδει τα μηνύματά του από τον άλλο κόσμο. Ομάδες διαλογισμού, θεραπείας, ταρώ κλπ. λειτουργούν παγκόσμια με βάση τις διδασκαλίες του.

Ο «ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ» ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ

«Άνθρωποι με σίντις υπήρχαν ανέκαθεν στην Ινδία, δηλαδή με υπερφυσικές ικανότητες, για τις οποίες τα πλήθη τούς φοβόντουσαν και τους λάτρευαν ταυτόχρονα. Πάντως τα σίντις (θαύματα) δεν είχαν μεγάλη αναγνώριση στην ιστορία του ινδουισμού, για το λόγο ότι τέτοιες ικανότητες προφανώς τις αποκτούσε κάποιος «από έναν ανώμαλο δρόμο», δηλαδή με σεξουαλικά όργια, οινοποσία, δαιμονολατρεία, μαγεία κλπ.

Σε κακή υπόληψη βρισκόταν επίσης όποιος ήταν σε κατοχή από πνεύματα, ένα φαινόμενο που συχνά θεωρείται εκδήλωση του υπερφυσικού. Όμως αυτό δεν συμφωνούσε με τον ινδουιστικό μονισμό (πανθεϊσμό), σύμφωνα με τον οποίο υπάρχει μόνο ένα πνεύμα, ο θεός, που είναι καλός και κακός, και συνάμα υπεράνω αμφοτέρων. Ως λογικό επακόλουθο στην εξέλιξή του ο μονισμός θεώρησε ότι όλες οι υπερφυσικές δυνάμεις είναι ουράνιες.

Ο Σάτυα Σάι Μπάμπα ισχυρίζεται πως είναι θεός και ευυπόληπτοι μάρτυρες διηγούνται απίστευτες ιστορίες για τα «θαύματά» του. Κανένας άλλος θρησκευτικός ηγέτης στην Ινδία δεν είναι τόσο χαρισματικός και δημοφιλής όσο ο Sri Sathya Sai Baba (SSB). Εκατοντάδες χιλιάδες λάτρεις του υποστηρίζουν ότι «είναι πραγματικός θεός, είναι παντοδύναμος, παντογνώστης και πανταχού παρών». Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι είναι η επαναγέννηση του Sai Baba του Shirdi, που πέθανε στις 15/10/1918, και ο οποίος κατ’ αυτόν ήταν μία ενσάρκωση του θεού Σίβα. Ο Baba του Shirdi έλεγε για τον εαυτό του ότι ήταν ο Αλλάχ. Πριν το σύγχρονο SSB, υπήρξαν τουλάχιστον άλλοι τρεις που ισχυρίστηκαν το ίδιο. Τον Sathya Sai δεν τον έχουν αναγνωρίσει όλοι οι οπαδοί τού Shirdi Sai σαν μετενσάρκωση του γκουρού τους και πολλοί έχουν προσπαθήσει ν’ αποδείξουν ότι ο SSB είναι απατεώνας. Εντούτοις, ο SSB έχει αποκτήσει ασύγκριτα μεγαλύτερη φήμη και ακολουθία απ’ ό,τι ο προκάτοχός του»

(Vishal Mangalvadi)

Γεννήθηκε στις 23/11/1926 και πήρε το όνομα Ratnakaran Sathyanarayan. Σύμφωνα με αφηγήσεις οπαδών του, το 1940 ήταν μία χρονιά καμπής που άνοιξε το δρόμο για τη μελλοντική του πορεία ως γκουρού και «θαυματουργού αγίου». Στις 8/3/1940 παρουσίασε μία αλλόκοτη συμπεριφορά, που ορισμένοι αποδίδουν σε τσίμπημα σκορπιού. Ο νεαρός S. έκλαιγε και γελούσε χωρίς λόγο, εναλλάξ τραγουδούσε δυνατά κι απήγγειλε κείμενα κι ύστερα έπεφτε σε απάθεια. Οι γονείς, που σκέφτηκαν ότι ο γιος τους ήταν κάτω από δαιμονική κατοχή, κάλεσαν έναν εξορκιστή, μα δίχως αποτέλεσμα.

Η αφήγηση λέει ότι στις 23 Μαΐου ο Sathyanarayan κάλεσε συγγενείς και φίλους και τους χάρισε άνθη και γλυκά που «υλοποίησε με μία απλή κίνηση του χεριού». Ο πατέρας του, που φοβόταν ότι πρόκειται για σίντι, οργισμένος κι οπλισμένος μ’ ένα ραβδί, του φώναξε: «Σταμάτα! Τι είσαι; Πνεύμα ή τρελός;» Ο νεαρός ως απάντηση έδωσε την εξής «αποκάλυψη»: «Είμαι ο Σάι Μπάμπα… Ήρθα για να διώξω όλες σας τις έγνοιες. Να κρατάτε τα σπίτια σας καθαρά κι αγνά».

Οι παρευρισκόμενοι αποφάσισαν να τον οδηγήσουν σ’ έναν «ειδικό», έναν οπαδό του πρώτου Sai Baba από το Shirdi, για να ελέγξει την υπόθεση. Ο άνθρωπος αυτός διέγνωσε πνευματική σύγχυση και τους συμβούλεψε να πάνε το νεαρό σ’ ένα ίδρυμα. Όμως εκείνος αντέδρασε λέγοντας: «Ναι, είναι πνευματική σύγχυση, αλλά ποιος την έχει; Δεν μπορείτε ν’ αναγνωρίσετε τον αληθινό Σάι, τον οποίο λατρεύετε»! ταυτόχρονα σκόρπιζε στο δωμάτιο την «ιερή στάχτη» που «υλοποίησε από το τίποτα», την οποία μοίραζε και ο Shirdi Sai.

Λίγο καιρό αργότερα αποχαιρέτησε την οικογένειά του λέγοντας: «Φεύγω και δεν ανήκω πια σε σας. Πρέπει να εκπληρώσω την αποστολή μου, οι λάτρεις μου με περιμένουν». Ο πατέρας του του ζήτησε τότε ένα πειστήριο για τους ισχυρισμούς του και ο SSB πέταξε στον αέρα μία φούχτα γιασεμιά που πέφτοντας στο πάτωμα σχημάτισαν τις λέξεις SAI BABA.

Αρχικά με τα θαύματά του απόκτησε λίγους οπαδούς, στο μεταξύ είναι εκατομμύρια. Έχει δε ένα πολυτελές άσραμ στο Puttaparthi, που έχει γίνει τόπος προσκυνήματος για πιστούς απ’ όλον τον κόσμο.

Όσο αυξανόταν η επιρροή και η δημοφιλία του, τόσο μεγάλωναν παράλληλα και οι ισχυρισμοί του για τον εαυτό του και για την αποστολή του. Στην αρχή έλεγαν ότι είχε μετοικήσει μέσα του το πνεύμα του Shirdi Sai, μετά λεγόταν ότι ήταν ενσάρκωσή του. Αργότερα, το 1961, ισχυρίστηκε ότι είναι αβατάρ και μάλιστα μεγαλύτερος από το Ράμα και τον Κρίσνα.

Τέλος το 1963 ισχυρίστηκε ότι είναι ενσάρκωση του Σίβα και της Σάκτι. Ο τελευταίος ισχυρισμός έχει ιδιαίτερο βάρος, γιατί ως τότε ο ινδουισμός πίστευε ότι μόνο ο Βίσνου, που είναι υπεύθυνος για τη διατήρηση του κόσμου, παίρνει σωματική υπόσταση. Τέτοια πίστη για τον Σίβα και τη σύντροφό του Σάκτι, που έχουν την ευθύνη της καταστροφής του κόσμου, δεν υπάρχει.

Εκτός αυτού, από τότε που απόκτησε οπαδούς από τη Δύση, δηλώνει επίσης ότι είναι ο Ιησούς Χριστός που έχει επιστρέψει.

Αρχικά είχε πει για την αποστολή του: «Ήρθα για να σας απαλλάξω από τις έγνοιες σας», αργότερα υποστήριξε ότι ο σκοπός του είναι να «φέρει dharma (αγνότητα) στον κόσμο». Το 1968 δήλωσε ότι η αποστολή του ήταν να αναπλάσει την πνευματική τροχιά της ανθρωπότητας με ατμομηχανή την αναβίωση της πνευματικής πρωτοκαθεδρείας και λαμπρότητας της Ινδίας. Και μόνο όταν ολοκληρώσει την αποστολή αυτή θα φύγει από τον κόσμο.

Για να βοηθηθεί να εκπληρώσει αυτό το καθήκον, δημιουργήθηκαν περίπου 2000 Επιτροπές Sathya–Sai μόνο στην Ινδία και πολλές ακόμη σε άλλες χώρες προκειμένου να προωθούν το έργο του. Εκτός αυτών πολλοί εύποροι οπαδοί του έχουν ιδρύσει ακαδημίες με το όνομά του. Σε αμέτρητα σπίτια και καταστήματα κρέμεται σε ορατό σημείο η φωτογραφία του, πιστοποιώντας την εντύπωση ότι αμέτρητοι τον θεωρούν θεό.

[…] Η βασική φιλοσοφία του SSB είναι ίδια με των μονιστών γκουρού. Δέχεται μεν την αξία των ινδουιστικών γραφών, μα τονίζει ότι δεν χρειάζεται καν να τις διαβάζει κανείς: «θ’ ακούσεις την προσωπική σου Γκίτα (θείο ύμνο) εάν καλείς με ειλικρίνεια τον Κύριο. Είναι εκεί για να σ’ οδηγήσει προσωπικά».

Ο SSB διδάσκει ότι ο θεός είναι nirguna (χωρίς ιδιότητες), όμως για τους ανώριμους είναι και saguna (με ιδιότητες). Βασικά ο κόσμος είναι «ψευδαίσθηση, μάγια» αλλά επίσης «είναι ουράνιος».

Ο άνθρωπος είναι άτμαν («εαυτός» ή «θεός»), όμως εξαιτίας της μάγια το ξεχνάει. Ο πιο εύκολος δρόμος για τη λύτρωση, δηλαδή την αυτεπίγνωση, είναι μέσω της μπάκτι (λατρευτική αφοσίωση).

Πάντως ο SSB δεν ανέπτυξε μία προσωπική, σταθερά οριοθετημένη διδασκαλία. Κατά το μεγαλύτερο μέρος εμπνέεται από τον ινδουισμό, αλλά ενσωματώνει και πολλά χριστιανικά στοιχεία που τα συνδέει με τον εαυτό του. Η βασική του ρήση λέει: «Η ζωή μου είναι το μήνυμά μου».

Ο «θεός» για τον SSB είναι το απρόσωπο βράχμαν ή «Ενέργεια του Παντός». Αφού ο καθένας έχει ένα μέρος του, άρα είναι «θεός», μόνο που πρέπει να το αναγνωρίσει και να το πραγματώσει. Ο SSB έχει έρθει για ν’ ανακοινώσει ότι «ο θεός είναι άνθρωπος κι ο άνθρωπος είναι θεός… Ο καθένας μας έχει κάτι από τον θεό μέσα του, το θεϊκό σπινθήρα. Όλοι είναι θεοί, όπως εγώ. Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εσύ δεν ξέρεις τίποτα για τη θεϊκότητά σου». Ο ίδιος νιώθει «ολοκληρωμένος», έχει «το πλήρωμα της θεότητας» μέσα του και μάλιστα σε βαθμό που να αυτοχαρακτηρίζεται αβατάρ, η μοναδική ενσάρκωση του θεού για την εποχή αυτή.

Η Κίνηση “Sathya–Sai” εξηγεί έτσι τον αβατάρ:

«Ένας αβατάρ διακρίνεται από 16 δεξιότητες. Οι πρώτες δεκαπέντε είναι ανά πέντε: έλεγχος των σωματικών λειτουργιών, έλεγχος των αισθήσεων, έλεγχος των πέντε στοιχείων της φύσης. Αυτές οι ικανότητες αποκτούνται με πνευματική άσκηση και πειθαρχία. Αλλά η 16^η είναι απρόσιτη για τον άνθρωπο στην εξέλιξή του και παρουσιάζεται μόνο σε μία θεία ενσάρκωση. Αποκαλείται παντογνωσία, παντοδυναμία, πανταχού παρουσία και είναι άπειρη συνείδηση …. Ένας αβατάρ μπορεί να υλοποιεί και απο-υλοποιεί αντικείμενα, να κατευθύνει τη συνείδησή του σε όλο το σύμπαν, να κινείται με την ταχύτητα του φωτός και να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του φωτός για το έργο του».

Παρόμοιες ιδέες για τον εαυτό του είχε διατυπώσει ο SSB το 1976 σε μία συνέντευξη: «…Έχω έρθει με την τωρινή μορφή του αβατάρ, με την παντοδυναμία της άμορφης θεότητας, για να βελτιώσω την ανθρωπότητα και να την οδηγήσω πίσω στον θεό από τον ορθό δρόμο της αλήθειας, της ορθοπραξίας, της ειρήνης και της αγάπης. …Σας βεβαιώνω ότι αυτό το θείο σώμα δεν ήρθε μάταια στη Γη. Θα κατορθώσει ν’ αποτρέψει την κρίση που έχει ενσκήψει στην ανθρωπότητα».

Ο N. Kasturi, από το στενό περιβάλλον του SSB, αναφέρει ότι ο Μπάμπα, επαυξάνοντας, παρουσίαζε τον εαυτό του ως το «Δημιουργό Ουρανού και Γης»: «Δεν υπήρχε κανένας για να καταλάβει ποιος ήμουν, μέχρι που δημιούργησα τον Κόσμο… Ουρανός και Γη, ωκεανοί κι έρημοι… γεννήθηκαν από το τίποτα για να αποδείξουν την Ύπαρξή Μου… Η Πλάση λειτουργεί επειδή το αποφάσισα Εγώ. Τα πάντα γίνονται για να υπακούνε στο θέλημά Μου… Εγώ είμαι ο Ένας Θεός που εισακούει τις προσευχές από τις ανθρώπινες καρδιές, σε όλες τις γλώσσες και τις χώρες, προσευχές που απευθύνονται σε όλες τις μορφές της Θεότητας» (Golden Age 1980).

Το πρόβατο και η TWA

Πράγματι ο SSB δεν περιορίστηκε στον ινδουισμό, αλλά ενσωμάτωσε και χριστιανικά στοιχεία, ιδίως στις Χριστουγεννιάτικες ομιλίες του, οπότε συνήθως συρρέουν περισσότεροι Δυτικοί στο Puttaparthi.

Έτσι π.χ. στις 25/12/1972 είπε:

«Όταν ο Ιησούς αφομοιώθηκε από την ύψιστη θεία Αρχή, έδωσε ένα μήνυμα στους μαθητές… Είπε απλά: «Αυτός που μ’ έστειλε σε σας, θα επιστρέψει». Ταυτόχρονα ο Ιησούς έδειξε ένα πρόβατο. Το πρόβατο είναι απλώς ένα σύμβολο, που εκφράζει το ήχο Μπα-Μπα. Ήταν μία προαγγελία για τον ερχομό του Μπάμπα. «Το όνομά του θα είναι Αλήθεια» προανήγγειλε ο Ιησούς. Σάτυα σημαίνει αλήθεια. «Φοράει ένα κόκκινο ρούχο, θα είναι μικρόσωμος και θα φέρει ένα στεφάνι (από μαλλιά) στο κεφάλι». Ο Χριστός δεν είπε ότι θα επιστρέψει» ο ίδιος. Είπε: «Αυτός που με έστειλε, θα επιστρέψει». Εκείνος ο Μπα-Μπα είναι αυτός ο Μπάμπα. Και ήρθε ο Σάι, ο Μπάμπα, ο μικρόσωμος, ο στεφανωμένος με κατσαρά μαλλιά και μ’ ένα κατακόκκινο ρούχο»…

Το επίπεδο αυτής της δήλωσης προφανώς αφήνει εμβρόντητο το σκεπτόμενο αναγνώστη. Η αλήθεια είναι ότι αφήνει άφωνο ακόμη και εκείνον – όπως ο συντάκτης της παρούσας εργασία – που έχει ακούσει πολλά τρελά «κουφά», όσον αφορά στην αυτοεκτίμηση ορισμένων «πνευματικών δασκάλων και ευεργετών της ανθρωπότητας»…

Επειδή όμως ειδικά στην Ινδία υπάρχουν αμέτρητοι διάδοχοι του Ιησού Χριστού και δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του SSB, θ’ αναφέρουμε επίσης χαρακτηριστικά του γκουρού Maharaj Ji από τη Divine Light Mission που ισχυρίζεται ότι η προφητεία από το Ματθαίο 24,30 («… θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα με ισχύ και λαμπρότητα») εκπληρώθηκε το 1971 όταν ήρθε από την Ινδία στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες με την πτήση 761 της TWA!!!

Πάντως, παρά τέτοιες δηλώσεις ή εξαιτίας τους, πολλοί Δυτικοί πιστοί του SSB θεωρούν το άσραμ του “τη σημερινή Βηθλεέμ ή Ιερουσαλήμ της εποχής του Σάι”. Ο SSB είναι, λένε, ο “ζωντανός Χριστός”, ή όπως το διατύπωσε στις 25-12-1981 σε μία επίσημη δήλωσή του ο Al Drucker, Αμερικανο-εβραίος «λειτουργός του Σάι»: «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε σωστά για τον Ιησού χωρίς ν’ αναφέρουμε συγχρόνως τον Μπάμπα. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Ο Σάι και ο Ιησούς είναι ένα».

Ο Σάι Μπάμπα και ο χριστιανισμός

Η τοποθέτηση του SSB απέναντι στις άλλες θρησκείες καθορίζεται φυσικά από τον ινδουισμό^. εύλογα λοιπόν τις άλλες θρησκείες, του χριστιανισμού μη εξαιρουμένου, τις υιοθετεί παραφθαρμένες μέσα από τον ινδουιστικό πρίσμα για να τις ενσωματώσει στις δοξασίες του. Άλλωστε είναι φανερή η άγνοιά του γύρω από τις χριστιανικές κι ευαγγελικές διδασκαλίες.

Το γεγονός αυτό γίνεται πασιφανές από τις χονδροειδείς παρανοήσεις και τις αλλόκοτες ερμηνείες που χαρακτηρίζουν τις διδασκαλίες του περί θεού, Δημιουργίας, Βίβλου, Ιησού Χριστού Θείας Κοινωνίας, Χριστουγέννων κλπ. Αλλ’ αυτή η διαπίστωση δεν ισχύει μόνο για τον SSB μα και για σχεδόν όλους τους Ασιάτες γκουρού από τον Ράμακρίσνα ως τους σύγχρονους.

Η ενότητα όλων των θρησκειών

Η Κίνηση του SSB δεν αποσκοπεί σε μία ενιαία θρησκεία, αλλά στο να προβάλλει τον SSB ως την ενσάρκωση της «Αγάπης» και του «ενός θεού» που λατρεύεται με διαφορετικά ονόματα σ’ όλες τις θρησκείες. Άρα δεν χρειάζεται ν’ αλλαξοπιστήσει κανένας για να προσηλυτιστεί στη «θρησκεία Σάι», αντίθετα: «Μωαμεθανοί, χριστιανοί, ισραηλίτες, βουδιστές συρρέουν στην παρουσία Του, για να τονώσουν την πίστη στη δική τους θρησκεία. Με βάση τη λατρεία για τον Μπάμπα, τον παρόντα, ζωντανό Ιησού Χριστό, μπορεί να υπάρξει ακόμη και συμφιλίωση μεταξύ εβραίων και χριστιανών» (Ομιλία του SSB στις 25/12/1981)

Τα «θαύματα» του Μπάμπα

Ο σύνδεσμος μεταξύ του SSB και των οπαδών του είναι κατά πρώτο λόγο τα υποτιθέμενα «θαύματά» του, τα οποία αναφέρουν συχνά και μη-πιστοί. Βέβαια ο ίδιος και το περιβάλλον του εξηγούν ότι αυτά είναι απλώς δευτερεύοντα συνοδά φαινόμενα της «αποστολής» του, ωστόσο επισημαίνουν συνάμα ότι αποδεικνύουν τη «θειότητά» του.

Την πρώτη θέση ποσοτικά ανάμεσα στα «θαύματα» καταλαμβάνει η παραγωγή της «ιερής στάχτης» (vibhuti). Μετά ακολουθεί η υλοποίηση αντικειμένων όπως ελβετικά ρολόγια και φαλλοί από πέτρα ή χρυσό, με μία «απλή κίνηση του χεριού». Τέλος η «θεραπεία ανίατων ασθενών», ακόμη και η «ανάσταση νεκρών».

Οι οπαδοί του αναφέρουν αναρίθμητα παραψυχολογικά φαινόμενα εξ αποστάσεως. Λόγου χάριν οι φωτογραφίες του SSB καλύπτονται ξαφνικά με «ιερή στάχτη» ή πάνω σε λευκά χαρτιά εμφανίζονται χειρόγραφα σημειώματα του Μπάμπα ή διαβάζει σκέψεις κλπ.

Δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά τα «θαύματα». Ο Mangalwadi αναφέρει έναν επαγγελματία ταχυδακτυλουργό κι ένα γνωστό γιόγκι στην Ινδία που υποστηρίζουν ότι είναι κόλπα και έχουν προκαλέσει τον SSB ν’ αποδείξει το αντίθετο, χωρίς ανταπόκριση. Επίσης μία Επιτροπή για την Έρευνα Παραφυσικών Φαινομένων από το Πανεπιστήμιο της Bangalore έχει καλέσει επανειλημμένα τον SSB να δεχτεί τον επιστημονικό έλεγχο των «θαυμάτων» του, πράγμα που δεν έγινε ποτέ δεκτό.

Ένα γερμανικό περιοδικό εσωτερισμού, το «esotera», που επανειλημμένα είχε γράψει θετικά για τον SSB, τον Ιούνιο του 1993 δημοσίευσε το εξής άρθρο με τον τίτλο: «Ο SSB αμφισβητείται»:

«Καταπληκτικά θαύματα αναφέρονται σε σχέση με τον «άγιο άνθρωπο» της Ινδίας SSB. Μεταξύ άλλων λέγεται ότι ως εκ θαύματος εμφανίζει στάχτη, χρυσά ρολόγια και καραμέλες. Μα ακριβώς αυτές οι υλοποιήσεις αμφισβητούνται.

Πριν λίγο καιρό ο SSB ήταν καλεσμένος μαζί με τιμώμενα πρόσωπα από την πολιτική σε μία τελετή εγκαινίων. Εκεί τον βιντεογράφησαν από μία οπτική γωνία που έδειχνε σαφέστατα ότι η χρυσή αλυσίδα που εμφάνισε ξαφνικά με μία δραματική κίνηση της παλάμης του, την είχε βάλει προηγουμένως ένας βοηθός μέσα στο μανίκι του. Όταν έγινε γνωστό αυτό, προσπάθησαν πανικόβλητοι να εμποδίσουν την αποκάλυψη, αλλά ήταν πια αργά, ήδη στον Τύπο είχαν μοιραστεί 50 αντίγραφα του βίντεο».

Παρ’ όλα αυτά οι πιστοί του δεν αμφιβάλλουν ότι τα «θαύματα» είναι υπερφυσικά και θεϊκά. Εκατοντάδες μαρτυρίες για τα θαύματά του έχουν πείσει εκατομμύρια ανθρώπους ότι ο Μπάμπα είναι αναμφισβήτητα ο παντοδύναμος θεός. Ωστόσο υπάρχουν για διάφορους λόγους και απογοητευμένοι οπαδοί και μάλιστα ορισμένοι απ’ αυτούς είχαν ιδιαίτερες «επαφές» μαζί του πολύ πιο στενές απ’ ό,τι θα ήθελαν. Και γι’ αυτό θα δώσουμε το λόγο και σε κάποιους απ’ αυτούς, καθότι είναι εύκολο να βρεθούν θαυμαστές ενός γκουρού και επαινετικά, διθυραμβικά κείμενα για το πρόσωπό του, όμως για λόγους αντικειμενικότητας πρέπει ν’ ακούγεται κι ο αντίλογος, που συνήθως αποσιωπάται.

Για παράδειγμα ο Αμερικανός Robert A. Brooke, προικισμένο άτομο και ειλικρινής αναζητητής της Αλήθειας. Έζησε 19 μήνες με τον Μπάμπα, πεισμένος ότι ο SSB ήταν αβατάρ και ο επιστρέψας Ιησούς Χριστός. Ο SSB τού είχε τόση εμπιστοσύνη που τον άφηνε να δίνει διαλέξεις μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια. Συγχρόνως έγραψε ένα βιβλίο για τον SSB, το οποίο όμως απέσυρε όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται το πραγματικό ποιόν του. Στις 8-9-1971 ο Brooke έγραψε ένα γράμμα στους φίλους του για να εξηγήσει τους λόγους της απομάκρυνσής του από τον Μπάμπα και τελικά έγραψε ένα άλλο βιβλίο γι’ αυτόν, το Avatar of Night: The Hidden Side of Sai Baba. Αυτό ήταν όμως το λιγότερο. Στο βιβλίο του μεταξύ άλλων αναφέρει πολλές περιπτώσεις όπου ο Μπάμπα με τη «θεϊκή του παντοδυναμία» υποχρέωσε διαφόρους νέους (μεταξύ των οποίων και ανήλικοι μαθητές) να έχουν σεξουαλική επαφή μαζί του. Ο Brooke – και ο ίδιος παθών – διηγείται επίσης την περίπτωση ενός Αγγλο-Ινδού, του Patrick από το Whitefield, που είχε την ίδια εμπειρία. Στο τέλος της εμπειρίας αυτής ο Μπάμπα πήρε στην παλάμη του τα σπέρματα του Πάτρικ λέγοντάς του ότι με το χέρι του κρατούσε όλον τον κόσμο, ο δε Πάτρικ θα μπορούσε να έχει οτιδήποτε επιθυμούσε.

Ο Brooke δίνει το λόγο σ’ ένα γνωστό του, ειδικό στον αποκρυφισμό, που υποστηρίζει ότι το αντρικό σπέρμα είναι το πιο ισχυρό μέσο στον αποκρυφισμό. Ο ειδικός αυτός, επίσης πρώην οπαδός του Μπάμπα, θεωρεί ότι το σπέρμα ήταν ένα αποκρυφιστικό εργαλείο στα χέρια του SSB και υποθέτει, μαζί με τον Brooke, ότι ο Μπάμπα διέθετε μία τράπεζα σπέρματος για προσωπική του χρήση.

Ο Brooke φρόντισε να προασπίσει τον εαυτό του από μία πιθανή καταγγελία για συκοφαντική δυσφήμιση δηλώνοντας επίσημα ότι διαθέτει αρκετά αποδεικτικά στοιχεί και όντως έμεινε στο απυρόβλητο.

[Πηγή V. Mangalwadi]

Στμ. Ας σημειωθεί ότι σ’ ένα ρεπορτάζ του BBC την καταγγελία για αποπλάνηση του ανήλικου παιδιού τους είχαν διατυπώσει δημόσια κι άλλοι Αμερικανοί γονείς, πρώην οπαδοί τού Μπάμπα.

Είναι αυτονόητο ότι τυφλά, χωρίς κριτική εξέταση, δεν πρέπει να υιοθετεί κανένας έναν ισχυρισμό είτε είναι από τους λάτρεις τού SSB είτε από τους επικριτές του είτε από τον ίδιο τον Μπάμπα.

Όταν κάποιος ισχυρίζεται μάλιστα πως είναι αβατάρ είτε λέει την αλήθεια είτε είναι απατεώνας και δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε μ’ αδιαφορία. Ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση. Εάν είναι όντως αβατάρ, αυτόματα είναι και οι διδασκαλίες του αλήθεια κι αντίστροφα, εάν δεν ισχύει το ένα δεν ισχύει ούτε το άλλο. Γι’ αυτό η αποφασιστική ερώτηση λέει: Ο Σάτυα Σάι Μπάμπα είναι αβατάρ;

Ο Mangalwadi συνεχίζει το συλλογισμό του εξηγώντας ότι στην Ινδία υπήρχαν ανέκαθεν και υπάρχουν και σήμερα αμέτρητοι «θαυματοποιοί». Μάλιστα κατανομάζει αρκετούς που ισχυρίζονται ότι – ή πράγματι – πραγματοποιούν θαύματα (υλοποιήσεις, θεραπείες κλπ.). Με βάση τα θαύματά τους τότε όλοι τους θα ‘πρεπε να θεωρούνται θεοί και μάλιστα ορισμένοι το διατείνονται. Όμως ο SSB λέει ότι μονάχα αυτός είναι ο αβατάρ και ο μοναδικός αληθινός γκουρού για την εποχή μας. Αλλά εκτός από τα «θαύματά» του, δεν υπάρχει καμία άλλη απόδειξη ότι είναι ενσάρκωση του θεού. Ο ίδιος άλλωστε ο SSB λέει ότι τα θαύματα δεν αποδεικνύουν τη θειότητα κάποιου. Το μόνο που μένει είναι ο δικός του ο ισχυρισμός, μα αυτός είναι αντίθετος στις διδασκαλίες του ινδουισμού και του χριστιανισμού συγχρόνως.

Παρακάτω: Εάν ο Μπάμπα δεν μπορεί να είναι αβατάρ, μπορεί ίσως να είναι μία μετενσάρκωση του Σάι Μπάμπα του Σίρντι; Αλλά ούτε αυτό στέκει. Για τον SSB λύτρωση είναι ν’ απορροφηθούν οι ψυχές μας από το βράχμαν, όπως ένα ποτάμι καταλήγει σ’ έναν ωκεανό. Μα εάν ο πρώτος Μπάμπα έχει λυτρωθεί, πώς μπορεί να ενσαρκωθεί ξανά; Μπορεί το ποτάμι που συγχωνεύτηκε με τον ωκεανό να γυρίσει πίσω;

[…] Εάν ο SSB δεν είναι ούτε αβατάρ ούτε νέα ενσάρκωση του Μπάμπα του Σίρντι, τότε τι είναι; Θα μπορούσε να είναι σωστή η αρχική διάγνωση των γονιών του; ότι τον είχε καταλάβει ένα ξένο πνεύμα; Τα συμπτώματα εκείνης της περιόδου μπορούν σαφώς να υποδεικνύουν μία τέτοια δυνατότητα. Στη μετέπειτα ζωή του παρουσίαζε κι άλλα συμπτώματα που θα μπορούσαν να εξηγηθούν έτσι επίσης. Οι συχνές λιποθυμικές κρίσεις, η σπαστική τάση για εμετό, αλλά και το γεγονός ότι ανάρρωνε αιφνίδια, και οι ίδιες οι υπερφυσικές δυνάμεις του σε τελευταία ανάλυση, μπορούν φυσικά να εξηγηθούν έτσι. Στις 24/4/2011 ο SSB αποχαιρέτησε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να τον αναπλάσει… όπως είχε υποσχεθεί… ως «θεός»…

SWAMI MUKTANANDA PARAMAHANSA, Ο ΓΚΟΥΡΟΥ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Είδαμε προηγουμένως με τον Σάι Μπάμπα ότι η «κλήση» να γίνει γκουρού πιθανότατα προέκυψε εξαιτίας της ξαφνικής κατοχής του από ένα ξένο πνεύμα στην εφηβική του ηλικία.

Ας σημειωθεί ότι σ’ ένα τέτοιο θρησκευτικό – πολιτισμικό περιβάλλον όπως της Ινδίας και του Θιβέτ μεταξύ άλλων, όπου υπάρχει παγιωμένη η πίστη στη συστηματική επανενσάρκωση, σε αβατάρ κ.τ.ό., οι ψυχές των πιστών οδηγούνται λίγο ως πολύ μοιραία στο ν’ ανοίγονται στην επήρεια από ασώματα όντα. Το θέμα αυτό θα το εξετάσουμε πιο αναλυτικά στο κεφάλαιο περί Μαγείας.

Πάντως ας παρατηρηθεί εδώ ότι συχνά γίνεται λόγος και στα ΜΜΕ για μικρά παιδιά σ’ αυτές τις χώρες που από πολύ νωρίς ισχυρίζονται ότι είναι η επανενσάρκωση κάποιου γνωστού ή αγνώστου που έχει απενσωματωθεί, με αποτέλεσμα να τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Ο νοήμων αναγνώστης μπορεί μόνος του να υποθέσει τι είδους συμφέροντα, αυθυποβολή, ευσεβείς πόθοι κλπ. κλπ. μπορούν να κρύβονται από πίσω.

Στη συνέχεια θα ασχολήθουμε μ’ έναν άλλον γκουρού, το Μουκτανάντα Παραμαχάνσα (ΜΠ), και για τον οποίον είναι πασιφανές ότι είχε ηθελημένα ανοιχτεί στον κόσμο των πνευμάτων και των δαιμονικών οντοτήτων. Το τραγικό είναι και σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως συμβαίνει και με πολλούς άλλους γκουρού, ότι τις εμπειρίες που απόκτησε μ’ αυτόν τον τρόπο τις ερμήνευσε εντελώς λανθασμένα.

Επίσης ένα άλλο θέμα που θα εξετάσουμε με αφορμή τον ΜΠ, είναι οι σεξουαλικές του παρεκκλίσεις / διαστροφές, τις οποίες συναντάμε σε πολλούς γκουρού, αν και όχι βέβαια σε όλους εκείνους που ζουν με αληθινή εγκράτεια. Αυτό βέβαια είναι γενικά προσωπική υπόθεση του καθενός.

Το πράγμα όμως αλλάζει όταν κάποιος αξιώνει να παίζει ρόλο σαν πνευματικός δάσκαλος. Και μάλιστα όχι μόνο εκμεταλλεύεται αυτήν την ιδιότητα για να εκμαυλίσει και να υπνωτίσει τους πιστούς του, αλλά συνάμα προσπαθεί να καλύψει τη διαστροφή του δικαιολογώντας την με ωραία λόγια και ψευτοπνευματικές εξηγήσεις, όπως στην περίπτωση του Σάι Μπάμπα.

Ας δούμε τι λέει ο Ινδός φιλόσοφος και κοινωνικός ακτιβιστής Vishal Mangalwadi για τον Ινδό γκουρού Μουκτανάντα.

«Ο Σουόμι Μουκτανάντα (1908-1982) ισχυρίζεται ότι είναι ο θεός, η θεμελιακή Πραγματικότητα του Σύμπαντος. Για χρόνια περιπλανιόταν σ’ όλη τη την Ινδία σαν ασκητής σ’ αναζήτηση του θεού. Μετά από μία σειρά παράξενων εμπειριών είχε την αίσθηση ότι είναι θεός. Υποστηρίζει δε ότι μπορεί να μεταδώσει την ίδια πεποίθηση και στους οπαδούς του, ότι είναι δηλαδή θεοί, εάν τον εμπιστευτούν ολοκληρωτικά κι απόλυτα.

Ο ίδιος ο ΜΠ για 8 χρόνια έκανε εντατικά πνευματικές ασκήσεις και ως αποτέλεσμα είχε «πνευματικές εμπειρίες από την αφύπνιση της κουνταλίνι». Σύμφωνα με την ταντρική γιόγκα η άνοδος της «δύναμης του φιδιού», της κουνταλίνι, προς το κεφάλι, εισάγει σε διάφορες εμπειρίες. Όταν μάλιστα ένας άλλος γκουρού, ο Nityananda τού έδωσε να φάει έναν ψυχεδελικό καρπό, ο ΜΠ πέρασε από μία τρομερή κρίση με ισχυρούς σωματικούς πόνους, ιδίως στο manipur chakra κάτω από τον αφαλό. Ταυτόχρονα είχε τρομακτικά οράματα και παραισθήσεις με δαιμονικές οντότητες και φλόγες που τελικά συμπτύχτηκαν σε ένα μικρό μαργαριτάρι. Στη συνέχεια τα τρομακτικά οράματα σταμάτησαν, αλλά είχε άλλα διαφόρων ειδών. Άκουγε «ουράνια μουσική», έβλεπε φως σε διάφορα χρώματα και στο τέλος μπλε, περίπου στο μέγεθος ενός μαργαριταριού. Ο ΜΠ ανακάλυψε τότε ότι το όραμα ενός μπλε μαργαριταριού είναι το απόλυτο, έσχατο βίωμα του θεού.

[…] Ο ΜΠ είναι κι αυτός μονιστής, δηλαδή πιστεύει ότι τα πάντα είναι θεός και μόνον θεός υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά είναι συνάμα πεπεισμένος ότι υπάρχουν επίσης κακά πνεύματα, δαίμονες και φαντάσματα, δηλαδή πνεύματα που στοιχειώνουν σπίτια κλπ.

Εδώ προκύπτει το ερώτημα: Είναι βέβαιο ότι οι εμπειρίες του ήταν οπωσδήποτε θείας φύσης; Ή μήπως ήταν δαιμονικής φύσης, εμπνευσμένες από τα κακά πνεύματα που έβλεπε στα οράματά του; Ή απλώς ο σχεδόν ασταμάτητος διαλογισμός, οι στερήσεις, η νηστεία και οι ευσεβείς πόθοι και προσδοκίες του προκάλεσαν αυτές τις παραφυσικές εμπειρίες;

Η απάντηση που θα δοθεί εξαρτάται από την κοσμοαντίληψη του καθενός. Η επιστημονική αντίληψη θ’ αναρωτηθεί δικαιολογημένα όπως ο Charles S.J. White^*, του Πανεπιστημίου τού Σικάγο, «μήπως οι εμπειρίες είναι υστερικής φύσης ή οφείλονται σε κάποια άλλη μορφή ψυχολογικής ανωμαλίας».

*^* Στο: «Swami Muctananda and the Enlightenment Through Sakti Pah» in History of Religions (Univ. of Chicago)

Αυτή η ερμηνεία στηρίζεται άλλωστε και στα λεγόμενα του ίδιου του ΜΠ, όπου ομολογεί ότι «βρισκόταν συχνά σε μία κατάσταση που έφτανε ως την τρέλα ή ως την πλήρη κατάρρευση των φυσικών δυνάμεων».

«Την εξήγηση αυτή μπορεί κανείς να την στηρίξει και με το «κλασικό» παράδειγμα του John Custance που αναφέρθηκε στην αρχική εισήγηση για τους γκουρού. Ο Custance υπέφερε συχνά από κρίσεις μανίας και τότε πίστευε ότι ήταν ο θεός. Είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα μεταξύ των συμπτωμάτων που προηγούνταν των κρίσεων αυτών αφενός και των εμπειριών που περιγράφουν ο ΜΠ και οι μαθητές του αφετέρου. Για παράδειγμα, ως τυπικά συμπτώματα πριν από μία κρίση, ο Custance περιγράφει ένα ευχάριστο ρίγος στο νωτιαίο μυελό της σπονδυλικής στήλης και μία αίσθηση θερμότητας στο ηλιακό πλέγμα. Τα σωματικά – φυσικά συμπτώματα δηλαδή είναι ίδια και στις δύο περιπτώσεις.

Το πρόβλημα με αυτήν την ερμηνεία είναι ότι δεν είναι η απάντηση για τις χιλιάδες των οπαδών που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο χωρίς ωστόσο να έχουν ασκηθεί τόσο εντατικά όσο ο ΜΠ. Στο άσραμ του ΜΠ στο Ganeshpuri μίλησα π.χ. με τον Φρανκ, ένα νεαρό που έπαιρνε ναρκωτικά μέχρι που πήγε στο άσραμ. Ο Φρανκ μου διηγήθηκε ότι η κουνταλίνι του ανέβηκε την ώρα που καθισμένος δίπλα στον γκουρού διάβαζε ένα βιβλίο. Ξαφνικά ένιωσε πόνο κι όλες τις άλλες συνήθεις εμπειρίες.

Μία άλλη δυνατή εξήγηση θα ήταν ότι οι εμπειρίες αυτές δεν είναι θεϊκές αλλά δαιμονικές, ιδίως μάλιστα εάν κάποιος πιστεύει σε κακά πνεύματα και δαίμονες, όπως ο ΜΠ. Ασφαλώς δεν θυμίζει θεϊκή εμπειρία όταν κάποιος διαλογίζεται για καιρό σε στοιχειωμένα σπίτια, όταν κάθεται αγκαλιά μ’ ένα γυμνό ασκητή που κάθεται οκλαδόν πάνω σε μία χωματερή από σκουπίδια, όταν βλέπει κακά πνεύματα και οράματα με γυμνούς άντρες και γυναίκες, όταν έχει πυρετό και πόνο και φτάνει στα όρια της τρέλας.

Ο ΜΠ έλεγε ότι «ο ύψιστος στόχος για τους πιστούς όλων των θρησκειών είναι ο ίδιος». Στη δική του περίπτωση το υπέρτατο επίτευγμα ήταν να δει το μπλε Φως. Κάθε φως είναι αυτόματα θεός; Στη β’ επιστολή προς τους Κορίνθιους ο Παύλος γράφει ότι και ο Σατανάς εμφανίζεται σαν «άγγελος του Φωτός». Όταν ο ΜΠ οραματίζεται μία «μεγάλη φωτεινή σφαίρα» να εισχωρεί και να διαλύεται μέσα στο κεφάλι του, μπορεί να είναι ένας δαίμονας κι όχι ο θεός; Μήπως οι μυστικιστικές εμπειρίες που ο ΜΠ δίδασκε στους μαθητές του προέρχονταν από δαιμονικές δυνάμεις; Ίσως ήταν αυτό που ονομάζει «διαβολικό μυστικισμό» ο William James, ένας από τους μεγαλύτερους εσωτεριστές και ειδήμονες του μυστικισμού τον 20ό αιώνα; Στο βιβλίο του «Οι Παραλλαγές της Θρησκευτικής Εμπειρίας» (Printa, 1999) o James γράφει:

«… ο θρησκευτικός μυστικισμός είναι μόνο το ένα μισό από το μυστικισμό. Οι υπόλοιπες μορφές δεν έχουν καταγραφεί ακόμη συστηματικά. Εξαίρεση αποτελούν τα φαινόμενα εκείνα που θεωρούνται παθολογικά με την ιατρική έννοια και περιγράφονται στην ψυχιατρική γραμματεία.

Στους φρενοβλαβείς συναντάται μερικές φορές ένας λεγόμενος διαβολικός μυστικισμός, κατά κάποιον τρόπο ένας αντίστροφος θρησκευτικός μυστικισμός. Και στα δύο είδη μυστικισμού συγκεκριμένα περιστατικά ή πράγματα αποκτούν μία εντελώς ξεχωριστή σημασία^. κείμενα και λέξεις ξαφνικά νοηματοδοτούνται διαφορετικά^. και στο διαβολικό μυστικισμό οι εμπλεκόμενοι έχουν οράματα, ακούνε φωνές και παίρνουν εντολές από ανώτερες δυνάμεις… Κάποιος που δεν είναι ο ίδιος μυστικιστής, μπορεί να κρίνει το μυστικιστικό αίσθημα ενός άλλου μόνον συγκρίνοντάς το με τις εμπειρίες όλων των άλλων μυστικών».

Πώς μπορούμε να κρίνουμε αν οι εμπειρίες του ΜΠ και των μαθητών του είναι θεϊκές, ψυχικές ή δαιμονικές; Η συμβουλή στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (7,15) θα μπορούσε να μας υποδείξει τη σωστή απάντηση, καθώς λέει: «Προσέχετε τους ψευδείς προφήτες… Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε».

Ο νομικός και δημοσιογράφος Willian Roodamor ερεύνησε διεξοδικά επί μήνες κάθε πλευρά της ζωής του ΜΠ και τη διδασκαλία του. Σ’ ένα άρθρο του, «The Secret Life of Swami Muktananda», γράφει λεπτομερώς για τις σεξουαλικές διαστροφές, τις εγκληματικές πρακτικές, τη βία και τη διαφθορά του Σουόμι ΜΠ, που δεν είναι τόσο «κρυφές».

Οι περισσότεροι μαθητές στο στενό κύκλο του ΜΠ δεν είχαν πρόβλημα με το γεγονός ότι ο ΜΠ είχε τακτικά σεξουαλική επαφή με γυναίκες οπαδούς του, συχνά μάλιστα το εξηγούσαν ως μύηση στην τάντρα. Το έβρισκαν εντάξει, καθότι ο Σουόμι δεν εισχωρούσε στον γυναικείο κόλπο ή δεν εκσπερμάτωνε, για να διατηρήσει την ενέργεια της κουνταλίνι. Ωστόσο για αρκετούς η κόκκινη γραμμή ήταν η αποκάλυψη ότι ο ΜΠ βίαζε ακόμη και μικρά κορίτσια κι επιπλέον έβαζε τους σωματοφύλακές του ν’ απειλούν με κακοποίηση τις κοπέλες που μιλούσαν ανοικτά γι’ αυτά.

Ο ΜΠ πέθανε το 1982. Στο διάστημα ανάμεσα στον Οκτώβρη 1985 και στον Γενάρη 1986 η κίνησή του διασπάστηκε. Ταυτόχρονα μεταξύ των διαδόχων του ΜΠ έλαβε χώρα ένα σκάνδαλο, με απαγωγή, ναρκωτικά, απόπειρα φόνου… και μάχες για το ποιος θα πάρει στα χέρια του την τεράστια αυτοκρατορία που άφησε πίσω του ο Σουόμι».

Ακόμη πιο εξευτελιστικές κι απάνθρωπες είναι οι μέθοδοι των Θιβετιανών «δασκάλων» με τους μαθητές τους. Παραστατικά παραδείγματα αναφέρει η Αλ Νταβίντ-Νελ στο βιβλίο της: «Μαγεία και Μυστήριο στο Θιβέτ» εκδ. Κέδρος 2000.

Εμπειρίες σ’ ένα άσραμ

«Ο γκουρού είναι η αρχή όλων των πραγμάτων, αλλά ο ίδιος δεν έχει αρχή. Είναι η ύψιστη Θεότητα. Δεν υπάρχει τίποτα πάνω από τον γκουρού»!

«Για να λυτρωθείς, πίνε το νερό που έπλυνε ο γκουρού τα πόδια του, το οποίο βάζει τέλος στην άγνοια και στο κάρμα».

Swami Muktananda

Ακολουθεί μία διήγηση της Caryl Matrisciana, μίας σύγχρονης Αγγλίδας που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ινδία, για τις εμπειρίες της κατά την επίσκεψή της σε άσραμ. Η διήγηση αυτή περιλαμβάνεται στο βιβλίο Gods of the New Age.

«Η διαμονή στο άσραμ της κοινότητας Σιβανάντα ήταν πολύ ασκητική και οι ασκήσεις πολύ δύσκολες. Όλοι οι μαθητές προέρχονταν από τη Δύση και έπρεπε να δουλεύουν σκληρά για να μπορούν να ζουν εκεί. Σκούπιζαν, καθάριζαν τα λαχανικά και τις τουαλέτες, όλ’ αυτά που όταν ήμουν παιδί τα έκαναν οι παρίες, οι «ανέγγιχτοι». Ινδοί ήταν μόνο οι προσωπικοί βοηθοί των γκουρού, που είχαν «ανώτερα» καθήκοντα. Τα άτομα από τη Δύση αντιμετώπιζαν τη δουλειά τους σαν θρησκευτική «υπηρεσία». Ήταν ένα μέρος της «κάρμα γιόγκα», της ανιδιοτελούς πράξης, που κάνει ο μαθητής για χάρη της πνευματικής του προόδου.

[…] Πόσο γρήγορα εξαπλώθηκαν παντού οι διάφορες σχολές της γιόγκα, σκέφτηκα. Ένα μεγάλο πανό στο άσραμ έγραφε: «Η γιόγκα θα γίνει μία παγκόσμια δύναμη και θ’ αλλάξει τη ροή της ιστορίας».

«Ασκείσαι σ’ όλες τις μεθόδους της κρίγια γιόγκα, όπως το amoroli;» ρώτησα μία νεαρή Αυστραλέζα με τ’ όνομα Premananda. «Το δοκίμασα, αλλά είναι απαίσιο και μου έρχεται να κάνω εμετό», είπε χαμηλόφωνα.

Αυτοί οι μαθητές ήταν αναγκασμένοι να πίνουν ούρα σαν γιογκική άσκηση. Τους είχαν πει ότι τα ούρα περιέχουν λυτρωτική δύναμη.

Η Premananda μου εμπιστεύτηκε ότι σε μία φίλη της δόθηκε η εντολή να πιει τα ούρα του γκουρού της. Από τις έρευνές μου είχα μάθει για τη διδασκαλία ότι οτιδήποτε άγγιζε το σώμα τού γκουρού ήταν ιερό, από τη σκόνη των ποδιών του ως το βρώμικο πιάτο του. Εάν ο γκουρού ήθελε σεξ με το μαθητή, ασχέτως φύλου, εκείνος έπρεπε να το θεωρήσει ένα βήμα ανόδου στην κλίμακα της πνευματικότητας. Το νερό που πλύθηκε ο γκουρού όταν το πίνουν οδηγεί σε φώτιση. Ως εκ τούτου και η πόση των ούρων του έχει μεγάλη σημασία ως θρησκευτικό καθήκον.

Όλες αυτές οι λεπτομέρειες διδάσκονται σ’ ένα παλαιό ινδουιστικό κείμενο, το Guru–gita, που λέει: «Να διαλογίζεσαι ασταμάτητα πάνω στη μορφή του γκουρού, να επαναλαμβάνεις διαρκώς τ’ όνομά του. Να εκτελείς τις εντολές του, να μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο εκτός από τον γκουρού. Η ψυχή εξαγνίζεται όταν υπηρετεί στα πόδια του γκουρού». […] Στην κρίγια – γιόγκα υπάρχουν κι άλλες τέτοιες διαστροφές. Πολύ πριν ο Γκάντι γίνει πολιτική προσωπικότητα, ήταν ένας γκουρού της κρίγια-γιόγκα με δική του κοινότητα. Για τη διατήρηση της υγείας επέβαλε στους μαθητές του να παίρνουν χάπια από κοπριά αγελάδας…».

Ανθρωποφαγία, κοπροφαγία και άλλα ταμπού

Μπορεί ο Γκάντι ως γκουρού να περιοριζόταν στα κόπρανα της αγελάδας, στο θιβετιανό βουδισμό είναι πιο «προχωρημένοι».

«Εκείνοι «που τρέφονται με κόπρανα και ούρα θα γίνουν πραγματικά μακάριοι», υπόσχεται το τάντρα Ghuyasamaja…. Φυσικά την ακριβότερη τιμή έχουν τα περιττώματα του Δαλάι Λάμα. Αναφέρεται ότι όταν ο νεαρός Δαλάι Λάμα βρισκόταν το 1954 στο Πεκίνο, συνέλεγαν καθημερινά τα κόπρανά του σε ένα χρυσό δοχείο. Το δοχείο το έστελναν ύστερα στη Λάζα για να κάνουν φάρμακα από το περιεχόμενό του».^*

[…] Για να δικαιολογήσουν τις ακρότητες του ταντρισμού ισχυρίζονται ότι ο γιόγκι είναι σε θέση να αντιστρέψει το κακό σε καλό με τις πνευματικές τεχνικές του. Μπροστά σε μία τέτοια υπερφίαλη φιλοδοξία αναδύονται ωστόσο αμφιβολίες για το αν ο μαθητής πράγματι διαθέτει τέτοια δύναμη που να μπορεί να αντισταθεί στους πειρασμούς του «διαβόλου».

Αυτός ο «νόμος της αντιστροφής» οπωσδήποτε στην πρώτη φάση οδηγεί σε μία «συμφωνία με το δαιμονικό». Μάλιστα επιβάλλει τη συνάντηση με το «διάβολο» αφού αυτή ακριβώς είναι οι εισαγωγικές εξετάσεις για το δρόμο της φώτισης. Κανένα άλλο ρεύμα μεταξύ των παγκόσμιων θρησκειών δεν αναγνωρίζει τέτοια υψηλή εξουσία στο δαίμονα και στην ακολουθία του όσο ο βουδισμός Vajrayana. (Trimondi)

Σύμφωνα με το ταντρικό δόγμα μόνο με το κακό μπορεί να θεραπευτεί το κακό, η απληστία με την απληστία, το δηλητήριο με το δηλητήριο. Εδώ υπάρχουν πολλές ομοιότητες με τη μεσαιωνική αλχημεία.

Γι’ αυτούς τους λόγους το τάντρα Kalachakra απαιτεί από τους μαθητές να διαπράξουν φόνο, κλοπή, ψευδολογία, μοιχεία, μέθη, συνουσία με κορίτσια από κατώτερη τάξη… Ένα ταντρικό απόφθεγμα λέει ότι «οι ίδιες πράξεις που στέλνουν έναν κοινό θνητό να ψήνεται εκατό εκατομμύρια αιώνες στην κόλαση, σε ένα μυημένο γιόγκι δίνουν φώτιση».

…Στη βάση του «νόμου της αντιστροφής» διαπράττεται αιμομιξία και κάθε άλλη ακάθαρτη πράξη. Αυτό φτάνει στο σημείο κατάρριψης κάθε ταμπού και στο φαγητό. Έτσι τρώνε τέσσερα απαγορευμένα κρέατα και ανθρώπινο κρέας. Συνήθως πρόκειται για κρέας νεκρών και ειδικά εκείνων που πέθαναν εξαιτίας του «κακού τους κάρμα». Στο παραδοσιακό σχόλιο του Pundarika λέγεται ότι είναι καλύτερο «να λαμβάνει κανείς αυτές τις ουσίες με τη μορφή χαπιών». Υπάρχουν συνταγές για τα διαφορετικά μέρη του ανθρώπινου σώματος. Επίσης υπάρχουν τελετές που απαιτούν την κατανάλωση από ανθρώπινο μυαλό, συκώτι, πνεύμονες, σπλάχνα, όρχεις κ.α. Τα πέντε είδη κρέατος που αποτελούν ταμπού έχουν ιερό χαρακτήρα. Γιατί συγκεντρώνουν τις ενέργειες του ύψιστου Βούδα, που μπορούν να εμφανιστούν χάρη στο «νόμο της αντιστροφής». Γι’ αυτό τα κείμενα τα ονομάζουν «πέντε αμβροσίες» ή «πέντε νέκταρ». (Trimondi)

[ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ]

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο «UND DER DALAI LAMA LAECHELTE» του B. Waldvogel – Frei, βασισμένο στις μαρτυρίες του ζεύγους TRIMONDI, μακροχρόνιων συνεργατών του Δαλάι Λάμα στην Ευρώπη. Καθώς υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες πολλών σκοτεινών πλευρών του θιβετανικού Βουδισμού, αποστασιοποιήθηκαν απ’ αυτόν. Επανειλημμένα ζήτησαν μ’ επιστολές τους εξηγήσεις από το Δαλάι Λάμα χωρίς να πάρουν απάντηση. Τις ερωτήσεις αυτές μπορεί να τις διαβάσει ο καθένας και στα αγγλικά στο www.trimondi.de

O Georg Schmid, ειδικός των θρησκειών και των αιρέσεων, σχολιάζει ως εξής το βιβλίο των Trimondi: «Ο Herbert και η Mariana Roettgen, το συγγραφικό ζεύγος με το ψευδώνυμο Trimondi, ξυπνάει απότομα το κοινό που έχει τυφλωθεί από το μοντέρνο μύθο του Θιβέτ. Έτσι διαλύει το νοσταλγικό όνειρο της κοινής γνώμης για το ΘΒ που [υποτίθεται ότι] είναι ειρηνικός σε όλα, δεν ασκεί ποτέ βία, είναι φιλικός προς τις γυναίκες και μεταμορφώνει όλες τις σκοτεινές δυνάμεις στον άνθρωπο σε φωτεινή ενέργεια. Στο 800 σελίδων βιβλίο τους παρουσιάζουν τις σκοτεινές, αποκρυφιστικές,σεξουαλικο-μαγικές, σεξιστικές, φασιστοειδείς, πολεμόφιλες και πολιτικά ολοκληρωτικές πλευρές του ΘΒ. Αυτές τις πλευρές, που σταδιακά γίνονται όλο και πιο γνωστές και στη Δύση, οι Trimondi τις συνδέουν με ένα από τα βασικά κείμενα του ΘΒ, το τάντρα Kalachakra.

Οι σκοτεινές πλευρές του ΘΒ δεν είναι τυχαία γεγονότα στην ιστορία μίας πνευματικότητας κατά τα άλλα απολύτως ειρηνικής. Αντίθετα αποτελούν συνεπή εκδήλωση μίας θρησκείας και μίας κουλτούρας που όχι μόνο δεν ήθελε ποτέ να μεταμορφώσει το σκοτάδι σε φως, αλλά επιπλέον παραχωρεί στο σκοτάδι επικίνδυνη δύναμη.

Οι Δυτικοί με τη ρομαντική τους ιδέα για το Θιβέτ δεν καταλαβαίνουν τις εκρήξεις βίας στο περιβάλλον του ΘΒ και του Δαλάι Λάμα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τον πολυαίματο πόλεμο ανάμεσα σε κοκκινοσκούφηδες και κιτρινοσκούφηδες μοναχούς που έχει ακόμη σήμερα συνέπειες, την υπόθεση Shugden [δολοφονημένος λάμα, αντίπαλος του Δαλάι Λάμα σ.τ.μ.], τη συνεχιζόμενη έριδα για το ποιος είναι η αληθινή ενσάρκωση του νέου karmapa, την υποστήριξη του Δαλάι Λάμα προς τον Ιάπωνα αιρεσιάρχη [και εγκέφαλο της επίθεσης με τοξικά αέρια στο μετρό του Τόκιο σ.τ.μ.] Shoko Asahara ή τις μιλιταριστικές φιλοδοξίες των αδερφών του Δαλάι Λάμα. Όλα αυτά τα «παράλογα» περιστατικά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, χωρίς προϊστορία και χωρίς συνέχεια… και θα τα καταλάβουμε μόνο αν ασχοληθούμε πιο ρεαλιστικά με τη θιβετανική θρησκεία, η οποία όπως κάθε άλλη έχει φωτεινές και σκοτεινές πλευρές».

Ο Βαλντφογκελ-Φράι αναφέρει συγκλονιστικά παραδείγματα που θεμελιώνουν την κριτική του για το λαμαϊσμό. Έτσι παραθέτει τη μαρτυρία ενός άλλου θεολόγου, πολυταξιδεμένου και με διεθνή δραστηριότητα, του Φλόριαν Μπερτς:

«Στην Uzzain, μία πόλη με χίλιους ναούς και μία από τις τέσσερις ιερές πόλεις της Ινδίας, πριν λίγο καιρό προσηλυτίστηκε στο χριστιανισμό ένας saddhu (στα ινδικά σοφός). Αυτός μας οδήγησε στους κύκλους των σχολών των saddhu. Την πρόσβαση μας την εξασφάλισε ένα μάντρα γνωστό μόνο στους μυημένους. Σε πολλές σχολές των saddhu η χρήση του σεξ παίζει έναν κεντρικό ρόλο στην υπηρεσία της μαγείας. Πρόκειται για τελετουργίες που προέρχονται από την περιοχή στα σύνορα μεταξύ Ινδίας, Νεπάλ και Θιβέτ. Γνωρίσαμε έναν saddhu που μας διηγήθηκε πως αποκτά τις μαγικές δυνάμεις του. Παραλαμβάνει πτώματα νεαρών γυναικών κι αφού κόψει και φάει τα στήθη τους, έπειτα καίει τη σορό τους. Επίσης μας οδήγησαν σε έναν υπόγειο λαβύρινθο από σπήλαια που ανήκει σε ένα ashram. Από μακριά κιόλας μυρίσαμε τη μυρωδιά από καμένο ανθρώπινο κρέας. Αφού κατεβήκαμε αρκετές σκάλες αντικρίσαμε ένα μέρος όπου καίγονταν πτώματα. Αυτός ο saddhu πρώτα τελεί μία νεκροφιλική συνουσία με τα πτώματα νεαρών γυναικών, ύστερα τα καίει και αλείφει το σώμα του με τις στάχτες. Εκτός αυτού γνωρίσαμε έναν ιερέα από μία άλλη σχολή. Αυτός σκοτώνει με τη μαγεία εξ αποστάσεως, χρησιμοποιώντας μαλλιά του θύματος. Προσφέρει δε κατά παραγγελία τις υπηρεσίες του σε όποιον το θέλει. Μεταξύ άλλων μας έδειξε μία λίστα με όλους εκείνους που είχε σκοτώσει με αυτόν τον τρόπο».

Όσον αφορά τις συζητήσεις που γίνονται στη Δύση για το αν πρέπει να ερμηνεύονται κυριολεκτικά ή συμβολικά τα κείμενα ταντρικής λατρείας, ο Baertsch λέει ότι η ωραιοποίηση και η αποσιώπηση του κακού αποτελεί τυπικό φαινόμενο της Δύσης που δεν θέλει να δει την αλήθεια, ενώ σε χώρες όπως η Ινδία, το Νεπάλ, το Μπουτάν ή το Θιβέτ είναι μία υπαρκτή πραγματικότητα που δεν ξενίζει κανέναν.

[ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ]

Παρόμοια διαβάζουμε στο «Μαγεία και Μυστήριο στο Θιβέτ» εκδ. ΚΕΔΡΟΣ:

«Αν και ο ουρανός ήταν ολότελα σκοτεινός, ένα σημείο πάνω στο νερό «φωτιζόταν από τις ακτίνες του ηλίου» και σ’ εκείνο το φωτεινό σημείο ένα πτώμα επέπλεε στο ποτάμι, πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα. Ύστερα από λίγο πλησιάζει
κοντά στους δυο άντρες. «Πάρε το μαχαίρι σου, κόψε ένα κομμάτι της σάρκας του
και φά’ το», διατάζει ο Τσογκς Τσανγκ το σύντροφό του. Και
προσθέτει: «Έχω ένα φίλο στην Ινδία που μου στέλνει ένα γεύμα κά-
θε χρόνο αυτή τη μέρα». Ύστερα και ο ίδιος αρχίζει να κόβει και τρώει.

Ο βοηθός έχει παραλύσει από τρόμο, προσπαθεί να μιμηθεί τον κύριό του, αλλά δεν τολμάει να βάλει το κομμάτι στο στόμα του και το κρύβει στο αμ-μπάγκ^* του.

Γυρίζουν και οι δύο στο μοναστήρι, όπου φτάνουν την
αυγή.

Ο Λάμα λέει στο μοναχό:

«Θέλησα να μοιραστείς την εύνοια και τους πιο έξοχους καρπούς αυτού του μυστικού γεύματος, αλλά δεν είσαι άξιος γι’ αυτό. Αυτός είναι ο λόγος που δεν τόλμησες να φας το κομμάτι που έκοψες και το κρύβεις κάτω από τα ρούχα σου».

Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο μοναχός μετανιώνει για την έλλειψη θάρρους και βάζει το χέρι του στο αμ-μπάγχ του για να πιάσει το μερίδιό του από το πτώμα, αλλά το κομμάτι της σάρκας δε βρίσκεται πια εκεί.

Αυτή η φανταστική ιστορία συμφωνεί με ορισμένες πληρο­φορίες που μου έδωσαν με μεγάλη επιφύλαξη μερικοί αναχωρητές που ανήκαν στο τάγμα των Ντζογκτσέν.

Όπως λένε, υπάρχουν ορισμένα ανθρώπινα όντα που έχουν φτάσει σε τόσο ανώτερο βαθμό πνευματικής τελείωσης, ώστε η αρχική υλική ουσία των σωμάτων τους έχει μετουσιωθεί σε μια πιο λεπτεπίλεπτη, η οποία κατέχει ιδιαίτερες ιδιότητες.

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν την αλλαγή που έχει επέλθει σ’ αυτά τα εξαιρετικά άτομα. Ένα κομμάτι από τη μετουσιωμένη σάρκα τους, αν φαγωθεί, θα προκαλέσει ένα ιδιαίτερο είδος έκστασης και θα χαρίσει γνώση και υπερ­φυσικές δυνάμεις στο άτομο που θα το φάει.

Ένας ερημίτης μου είπε πως, όταν ένας Ναλτζόρπα μέσω της διόρασής του ανακαλύψει έναν απ’ αυτούς τους θαυμα­στούς ανθρώπους, μερικές φορές τον ικετεύει να του κάνει τη χάρη και να τον ειδοποιήσει για το θάνατό του, έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει ένα μικρό κομμάτι από το πολύτιμο σώμα του.

Μήπως όμως οι ένθερμοι υποψήφιοι γι’ αυτή την απαίσια κοινωνία γίνονται υπερβολικά ανυπόμονοι και αρνούνται να περιμένουν το φυσικό θάνατο του αγίου; Μήπως μάλιστα τον επισπεύδουν;

Ένας από κείνους που μου αποκάλυψαν αυτή τη μυστική τελετή, φαινόταν σχεδόν να ομολογεί ότι αυτό πράγματι συνέ­βη κάποτε. Ωστόσο φρόντισε με προσοχή να προσθέσει τη δι­καιολογία ότι το θύμα συγκατατέθηκε σ’ αυτή τη θυσία».

Μία παρόμοια μαρτυρία ανθρωποφαγίας από έναν Ινδό ασκητή είχε επίσης παρουσιάσει ο ΕΞΑΝΤΑΣ του Στ. Κούλογλου στην ΕΡΤ 1.

Η πρώτη λέει ότι ο γκουρού είναι θεός. Ο Swami Sunderdass λέει π.χ.: «Ο γκουρού είναι θεός, είναι ο Άρχων, είναι ο Ύψιστος».

^**** «Αμιγής, καθαρή συνείδηση» δεν σημαίνει το αντίθετο από ακάθαρτη, αλλά το αντίθετο από τη «γενική συνείδηση» που περικλείει σκέψεις και αισθήματα.