12. Ο ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ Ο Ινδουισμός προσηλυτίζει τη Δύση Η ΓΙΟΓΚΑ, Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ!; Το θρησκευτικό πιστεύω της χάθα-γιόγκα Η άγνοια των κινδύνων της χάθα-γιόγκα Τα σίντις ή παραφυσικές ικανότητες Κριτικές παρατηρήσεις Αυτοπαρουσίαση της γιόγκα Κριτική στη γιόγκα Αυτολύτρωση ή θεία χάρη; Αυτοκαλλιέργεια και θεϊκή καθοδήγηση Γιατί δεν τα καταφέρνουν οι γιόγκις; Η προϋπόθεση για την τελειοποίηση του ανθρώπου επί γης Χριστιανοί είναι όλοι όσοι έχουν αγάπη, κι ας ανήκουν σε άλλη θρησκεία… Ο Διαλογισμός Η Μετενσάρκωση Η ιδιαίτερη αντίληψη του Βουδισμού για τη μετενσάρκωση ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΡΜΑ; Η καρμική διδασκαλία της μετενσάρκωσης ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΕΣΑΝΡΚΩΣΗ Διασαφηνίσεις σχετικά με τη μετενσάρκωση Απώλεια της ανάμνησης Η ύλη είναι πραγματική, όχι αυταπάτη…

Τους τελευταίους αιώνες οι χριστιανικές ιεραποστολές στην Ινδία επηρέασαν σημαντικά και έδωσαν νέα ώθηση στη θρησκευτική αναζήτηση. Ο χριστιανισμός απετέλεσε μία μεγάλη πρόκληση για την παραδοσιακή πίστη της Ινδίας. Με το μήνυμά του πρέσβευε όχι μόνο τη θρησκευτική απελευθέρωση από τη samsara, αλλά και την κοινωνική απελευθέρωση από τις κάστες. Γι’ αυτό δεν είναι απορίας άξιο ότι διαδιδόταν με ταχύτητα κυρίως στις κατώτερες τάξεις. Όμως η ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία των χριστιανών Ευρωπαίων οδήγησε από την άλλη πλευρά σε εύλογες αντιδράσεις. Έτσι άρχισε μία αντιπαράθεση με το Δυτικό πολιτισμό που διαρκεί ακόμη και κυμαίνεται μεταξύ απόρριψης και θαυμασμού. Σε αυτό το πλαίσιο το χριστιανισμό τον θεωρούν όχι σαν εναλλακτική λύση ή αντίπαλο του ινδουισμού, αλλά σαν μία ακόμη διδασκαλία που μπορεί να αφομοιωθεί από την πολυσυλλεκτική αυτή θρησκεία. Ο κύριος πόλος έλξης είναι ο Ιησούς Χριστός τον οποίον θαυμάζουν και λατρεύουν σαν μία από τις πολλές άλλες θεότητες της Ινδίας.

Σε γενικές γραμμές, από τις αρχές του 19ου αιώνα ο ινδουισμός «ξύπνησε από το μακραίωνο τέλμα του καθώς τον ταρακούνησε η εισβολή της Δυτικής σκέψης» στην Ινδία. Κύριοι εκπρόσωποι της νέας πνοής στην ινδική διανόηση ήταν ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ (1861-1941), ο Ραμακρίσνα (1836-1886), ο μαθητής του Βιβεκανάντα (1863-1900) και άλλοι λιγότερο γνωστοί στη Δύση στοχαστές.

Με το νεοϊνδουισμό αρχίζει μία νέα εποχή στην Ινδία. Στόχος του Βιβεκανάντα ήταν να ωθήσει τους συμπατριώτες του να μιμηθούν τη Δυτική επιστήμη και τεχνολογία καθώς τις θεωρούσε απαραίτητους όρους για την αναγκαία πρόοδο της χώρας. Στο αίσθημα κατωτερότητας που βασάνιζε τους Ινδούς λόγω της συντριπτικής υπεροχής των Άγγλων αποικιοκρατών, αντιπαράθεσε την ανωτερότητα της παραδοσιακής τους κουλτούρας. Έλεγε ότι η ινδική παράδοση αποτέλεσε το λίκνο κάθε άλλης θρησκείας και ότι παριστάνει ό,τι καλύτερο έχει παράγει η ανθρωπότητα στον τομέα της πνευματικής ζωής. Τόνιζε δε ότι το γεγονός αυτό είχε απλώς πέσει σε λήθη εξαιτίας της μακρόχρονης ξένης κατοχής.

Στην πνευματική κληρονομιά του Βιβεκανάντα στηρίχτηκαν στη συνέχεια όλοι σχεδόν οι γκουρού και δάσκαλοι του διαλογισμού που παρουσιάστηκαν αργότερα στην Ευρώπη. Αντέγραψαν επανειλημμένα τις σκέψεις του – και μάλιστα συχνά αυτολεξεί – χωρίς να αναφέρουν την πηγή τους.

Σήμερα τόσο στην Ινδία όσο και στη Δύση είναι οι γκουρού που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του ινδουισμού. Ο γκουρού θεωρείται ότι είναι μία θεϊκή αποκάλυψη είτε ως ακτινοβολία ή ενσάρκωση του Βράχμαν είτε ως ένας άνθρωπος που έχει πλέον κατακτήσει την τελειωτική ενότητα με το Απόλυτο. Στη δεύτερη περίπτωση ο γκουρού δεν θεωρείται ότι είναι μία ενσάρκωση ενός θεού, αλλά ένα παράδειγμα ανθρώπου που έχει φθάσει στη θέωση και ως εκ τούτου αποτελεί για τους άλλους το τέλειο πρότυπο στο δρόμο για τη λύτρωση. Εκτός αυτού, υπάρχουν επίσης σέκτες που θεωρούν τους γκουρού ναι μεν θεϊκούς εκπροσώπους, αλλά όχι ενσαρκώσεις του θείου ούτε προσωποποιήσεις της επιτευγμένης ενότητας Βράχμαν και Άτμαν. Έτσι οι αντιλήψεις για τη φύση των γκουρού καλύπτουν ένα πολύ ευρύ φάσμα. Το δεδομένο αυτό τους επιτρέπει να διαδίδουν με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία τις διδασκαλίες τους σε διαφορετικές από άποψη σύνθεσης ομάδες τόσο στην πατρίδα τους όσο και στο εξωτερικό.

Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν τέσσερις παράμετροι που ευνοούν την ανάπτυξη του γκουρουισμού, της σύγχρονης εκδοχής του ινδουισμού: Οι γιόγκι μεταδίδουν αυτοπροσώπως μία διδασκαλία που έχει την αίγλη του απόλυτου και του αλάθητου^. προσφέρουν στο μαθητή ιδία, προσωπική βίωση των διδαχών τους^. οι μαθητές έχουν το αίσθημα ότι συναποτελούν μία κοινότητα με τους άλλους οπαδούς, και ακολουθούν έναν συγκεκριμένο χαρακτηριστικό τρόπο ζωής.

[ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ]

Ο Ινδουισμός προσηλυτίζει τη Δύση

Οι ψυχεδελικές ουσίες που εξαπλώθηκαν στο δυτικό κόσμο στα ’60 και στα ’70 ήταν μία από τις αιτίες που η Δύση άνοιξε τις πύλες της στους ανατολίτες γκουρού και στις διδασκαλίες τους για την Ψυχή του Κόσμου.

Βέβαια οι περισσότεροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί δεν βλέπουν τους γιόγκις, σουόμις και λάμας σαν ιεραπόστολους που θέλουν να τους προσηλυτίσουν στον ασιατικό μυστικισμό. Και όμως η μεγαλύτερη ιεραποστολική εταιρεία στον κόσμο είναι μία ινδουιστική, η ινδική Vishra Hindu Parishad (VHP).

Πρόκειται όντως για το μεγαλύτερο σχέδιο και έργο προσηλυτισμού στον κόσμο σε μία αποκλειστικά θρησκεία. Τον Ιανουάριο του 1979 στο Allahabad της Ινδίας διοργανώθηκε το «Παγκόσμιο Συνέδριο για τον Ινδουισμό», υπό την αιγίδα του VHP και με 60.000 (!) αντιπροσώπους απ’ όλον τον κόσμο.

Ένας από τους ομιλητές εξήγησε τότε:

«Η αποστολή μας στη Δύση έχει στεφανωθεί με φανταστική επιτυχία. Ο Ινδουισμός θα γίνει η επικρατούσα παγκόσμια θρησκεία και το τέλος του Χριστιανισμού είναι κοντά».

Στο καταστατικό του VHP αναφέρονται οι προτεραιότητες δράσης και μεταξύ άλλων:

Η διαμόρφωση μίας ιεραποστολικής δομής, που θ’ αποτελείται από μυημένους και μη (λαϊκούς), με σκοπό τη διάδοση ενός δυναμικού Ινδουισμού. Αυτός αντιπροσωπεύει διάφορες θρησκείες και δόγματα, συμπεριλαμβανομένων των βουδιστών, τζαϊνιστών, σιχ κλπ. Επίσης η διάδοση ή η υποστήριξη σεμιναρίων ή κέντρων που προωθούν τις πνευματικές αρχές και πρακτικές του Ινδουισμού σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Το ενδιαφέρον είναι ότι την προεδρεία αυτού του Παγκόσμιου Συνεδρίου την είχε ο Δαλάι Λάμα, ο οποίος δημόσια, υποστηρίζει την ανεξιθρησεία και το σεβασμό απέναντι σ’ όλες τις θρησκείες.

Η ΓΙΟΓΚΑ, Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ!;

Η πιο διαδεδομένη μορφή της γιόγκα στη Δύση αναμφισβήτητα είναι η Χάθα – γιόγκα, η οποία διαφέρει από τις άλλες μεθόδους ως προς τις επιδιώξεις της. Εδώ τον κεντρικό ρόλο παίζει το σώμα τόσο με τις φυσικές όσο και με τις εσωτερικές (ταντρικές) λειτουργίες του. Έτσι όταν γίνεται λόγος για τάντρα-γιόγκα ή κουνταλίνι – γιόγκα, πρόκειται πάλι για χάθα–γιόγκα, μόνο που σ’ αυτές κυριαρχούν τα ταντρικά στοιχεία. Παράλληλα η χάθα-γιόγκα χαρακτηρίζεται συχνά ως «βίαιη γιόγκα», επειδή επιδιώκει το στόχο της με σκληρά σωματικά μέσα.

Στην κλασική γιόγκα κυριαρχεί η αντίληψη ότι καθετί υλικό, άρα το σώμα και η επίγεια ζωή επίσης, παράγει πόνο και δυστυχία, «τα πάντα είναι στάχτη». Ως συνέπεια πρέπει ο άνθρωπος να το βλέπει αρνητικά και να προσπαθεί να το ξεπεράσει όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Αντίθετα η χάθα-γιόγκα θεωρεί το σώμα θετικά. Γιατί η βασική αρχή στον ταντρισμό λέει: «να πολεμάς το δηλητήριο με το δηλητήριο», εξού και οι σεξουαλικές διαστροφές, η κοπροφαγία, η ανθρωποφαγία κλπ. ως ακραία συνέπεια της τάντρα, όπως θα δούμε και παρακάτω στο κεφάλαιο για τη μαγεία. Επομένως το σώμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με την ταντρική έννοια σαν εργαλείο για να ξεπεραστεί ο φόβος για τη ζωή και για το θάνατο. Όντως η γιόγκα θεωρείται ένα είδος θανάτου, γι’ αυτό και γιόγκις μπορούν π.χ. να μείνουν ακίνητοι και χωρίς οξυγόνο επί μακρόν, απελευθερωμένοι από την «ψευδαίσθηση» αυτής της ζωής. Αυτό επιτυγχάνει ο γιόγκι με την προσπάθεια να επιβραδύνει ή και να σταματήσει τις σωματικές διαδικασίες που είναι η αιτία του πόνου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι θα φτάσει στην αθανασία ή στη θέωση.

Με άλλα λόγια με τον πλήρη έλεγχο του σώματος πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει στη συγχώνευση με το απρόσωπο Βράχμαν. Ένας περιώνυμος Ινδός γιόγκι, ο Γκόπι Κρίσνα το διατυπώνει έτσι: «Ο Φωτισμός είναι μία φυσιολογική διαδικασία, που καθορίζεται από βιολογικούς νόμους».

Σημειωτέον ότι και διάφορες σύγχρονες σχολές θεραπείας (π.χ. B. Ράιχ, Rolfing, Pilates, Αυτογενές Training, Feldenkrais κ.ά.) στηρίζονται στην αντίληψη ότι μέσω του σώματος μπορούν να επιδράσουν στην ψυχή.

Η χάθα-γιόγκα επομένως επικεντρώνεται στο σώμα και στον έλεγχο των λειτουργιών του με ειδικές στάσεις (asanas) και αναπνοές (pranayama). Επιπλέον η prana, η ζωτική ενέργεια, εκτός της αναπνοής, περιέχεται επίσης στο αντρικό σπέρμα (bindu). Ως εκ τούτου όποιος εκσπερματώνει χάνει από τη ζωτική ενέργεια του και υπόκειται στην αρρώστια, στα γηρατειά και στο θάνατο. Επομένως εάν θέλει να παραμείνει νέος και να γίνει αθάνατος, δεν πρέπει να εκσπερματώνει. Για το σκοπό αυτόν υπάρχουν τεχνικές που ωθούν το σπέρμα μέσα από τη sushumna (το κεντρικό ενεργειακό κανάλι) να ανέβει ως την κορυφή του κεφαλιού κι από εκεί να κατέβει πάλι σαν ελιξήριο ζωής (νέκταρ), έτσι ώστε ο γιόγκι μπορεί να γευτεί στη γλώσσα του το «νέκταρ της αθανασίας».

(Παρόμοιες τεχνικές υπάρχουν και στον ταντρικό Βουδισμό και στον Ταοϊσμό)

Η χάθα-γιόγκα περιλαμβάνει και άλλα ταντρικά στοιχεία. Ο μακρόκοσμος κυριαρχείται από τις δυνάμεις του θεού Σίβα ως «πατέρα» και της θεάς Κάλι (ή Σάκτι, με τη μορφή της ενεργούσας δύναμης) ως «μητέρας» του σύμπαντος. Κατ’ αναλογία και ο μικρόκοσμος – άνθρωπος διαθέτει τα ίδια θεϊκά χαρακτηριστικά. Ο θεός Σίβα έχει την έδρα του κάτω από την κορυφή του κρανίου, ενώ η Σάκτι στο κατώτατο άκρο της σπονδυλικής στήλης, όπου κάθεται ως κουνταλίνι σαν ένα φίδι τυλιγμένο τρεισήμισι φορές.

Με συγκεκριμένες τεχνικές (μ.α. έλεγχο της αναπνοής, διαλογισμό με μάντρα, οραματισμό κ.ά.) ο γιόγκι προσπαθεί ν’ αφυπνίσει την κουνταλίνι και να την αναγκάσει να ανέβει για να ενωθεί με τον Σίβα. Εάν το καταφέρει, η κουνταλίνι ανεβαίνει μέσω της sushumna περνώντας από τα τσάκρας κι αφομοιώνοντας τη συμβολική στοιχειακή ενέργειά τους. [HANDBUCH RELIOGIOESE GEMEINSCHAFTEN]

Το θρησκευτικό πιστεύω της χάθα-γιόγκα

Συνεπώς, όπως βλέπουμε, η χάθα-γιόγκα έχει ένα θρησκευτικό στόχο, όπως κάθε άλλη ινδική «οδός προς τη θέωση». Ο Άρθουρ Κέσλερ (Arthur Koestler) γράφει ότι στη Δύση καλλιεργείται διαφορετική πεποίθηση, με την εντύπωση ότι «η χάθα-γιόγκα είναι απλώς μία ανώτερη μορφή γυμναστικών ασκήσεων, οι οποίες σκοπεύουν στη σωματική και πνευματική χαλάρωση, καθώς ο ασκούμενος, καθισμένος σωστά κι αναπνέοντας φυσικά, μπορεί να διαλογιστεί μ’ ευκολία. Όμως ταυτόχρονα αποσιωπούν το μυστηριακό ή αποκρυφιστικό χαρακτήρα αυτών των διδασκαλιών. Κάθε Ινδός που ασκείται στη γιόγκα – είτε είναι ένας ερημίτης στα Ιμαλάια είτε ένας υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρείας στη Βομβάη που περνάει μία ώρα κάθε μέρα σε μία σχολή γιόγκα – ξέρει ότι η χάθα-γιόγκα υπόσχεται την απόκτηση υπερφυσικών ικανοτήτων. Επίσης ξέρει ότι κάθε στάση ή κάθε άσκηση έχει μία συμβολική και μία φυσιολογική έννοια που συναρτάται με τις ιατρικές δοξασίες της Αγιουρβέντα και επιπλέον δεν πρέπει να μιλάει γι’ αυτά τα πράγματα με αλλοεθνείς».

Με άλλα λόγια: η χάθα – γιόγκα δεν είναι μία μέθοδος για την εκγύμναση και τη χαλάρωση των μυών, όπως πιστεύεται γενικά στη Δύση. Ο σκοπός της είναι η διεύρυνση της συνείδησης μέχρι να επιτευχθεί η ενότητα της ψυχής με την Κοσμική Ψυχή. Υπό αυτήν την έννοια οι σωματικές ασκήσεις είναι τα πρώτα βήματα για τη θέωση στο πνεύμα του απωανατολικού μυστικισμού.

Η άγνοια των κινδύνων της χάθα-γιόγκα

Πράγματι, ενώ οι Δυτικοί οπαδοί της γιόγκα νομίζουν ότι διδάσκονται ουδέτερες, επιστημονικές ασκήσεις, στην πραγματικότητα ασυνείδητα εισάγονται σε δοξασίες και ιεροτελεστίες που έχουν επινοηθεί με σκοπό το άνοιγμα, ενεργειακά και νοητικά, στον κόσμο του Απόκρυφου. Το αυτό ισχύει και για τη χάθα-γιόγκα, ούτε αυτή είναι ελεύθερη από ασιατικές μυστικιστικές δοξασίες και όχι τυχαία ο πρώτος διδάξας ήταν ο «θεός» Σίβα, ο «Καταστροφέας» στο ινδουιστικό πάνθεον.

Άλλωστε ακόμη και παλιά ινδικά κείμενα κρούουν τον κώδωνα για τους κινδύνους της χάθα-γιόγκα. Σε μια ασυνήθιστα απερίφραστη συνέντευξη στη Yoga Journal, ο Ken Wilber, ο ίδιος οπαδός της γιόγκα, επισημαίνει το γεγονός ότι κάθε μορφή ασιατικού διαλογισμού – ακόμη κι αν ασκείται σωστά – περιλαμβάνει «μία ολόκληρη σειρά από θανάτους και επανενσαρκώσεις, ασυνήθιστες κρίσεις και δοκιμασίες… εξαιρετικά σκληρές και τρομακτικές περιόδους».

Ο David Pursglove, θεραπευτής και υπερπροσωπικός σύμβουλος με 25 χρόνια πείρα, απαριθμεί τις «υπερπροσωπικές κρίσεις» που παρουσιάζουν συχνά άτομα που ασκούνται στον ασιατικό διαλογισμό:

Φρικιαστικές εμπειρίες PSI κι άλλα παραψυχικά φαινόμενα… αιφνίδιες έξοδοι από το σώμα… συνταρακτικά ψυχικά βιώματα του θανάτου και της επόμενης μετενσάρκωσης… αφύπνιση της κουνταλίνι… τρεμούλιασμα, σπασμοί, δυνατά ρίγη…

Και στο Brain/Mind Bulletin της 12/7/1982, το κατεξοχήν έντυπο της Νέας Εποχής, λέγεται ότι «τέτοιες εμπειρίες είναι συνηθισμένες για εκείνους που ασκούνται στη γιόγκα, στο διαλογισμό και σε άλλες πνευματικές τεχνικές».

Αυτά τα κρίσιμα συμπτώματα έχουν προσλάβει τέτοιες διαστάσεις επιδημίας, που ο γνωστός ψυχίατρος Στ. Γκροφ, ειδικός στο LSD, και η γυναίκα του Χριστίνα, δασκάλα της χάθα-γιόγκα, είχαν οργανώσει ήδη από το 1980 το Spiritual Emergency Network. Το SEN συντονίζει παρόμοια τοπικά κέντρα αντιμετώπισης κρίσεων που συνοδεύουν «εμπειρίες φώτισης» σε όλον τον κόσμο.

Τα σίντις ή παραφυσικές ικανότητες

Ένα «υποπροϊόν» της χάθα-γιόγκα είναι οι παραφυσικές ικανότητες που αναπτύσσονται μερικές φορές, τα γνωστά σίντις. Ωστόσο οι σοβαροί γιόγκις θεωρούν ότι η χάθα-γιόγκα δεν πρέπει ν’ αποσκοπεί στην απόκτηση των σίντις. Η Shiva–Samhita, ένα κλασικό έργο για τη χάθα-γιόγκα, αναφέρει τις εξής ικανότητες που μπορεί ν’ αποκτήσει ο γιόγκι:

Μαντική, διόραση, διακοή, αορατότητα, πέρασμα μέσα από τοίχους, μετεώριση, και τη δύναμη να μετατρέπει μη ευγενή μέταλλα σε χρυσό τρίβοντάς τα με ούρα και κόπρανα.

Βέβαια το κατά πόσον οι ικανότητες αυτές είναι αλήθεια ή μύθοι και το ποια είναι τα όρια των δυνατοτήτων τους θα το εξετάσουμε αργότερα αναλυτικότερα.

Πάντως, όπως γράφει ο προαναφερθείς εσωτεριστής συγγραφέας Ρ. Πάσσιαν:

«Κατά πρώτον υπάρχει ο κίνδυνος ο γιόγκι να παρασυρθεί στην άσκηση της μαγείας αφενός και στην αυταρέσκεια ότι είναι «φτασμένος δάσκαλος» αφετέρου. Κατά δεύτερον ο κίνδυνος είναι κυρίως ότι τέτοιες υπολανθάνουσες ικανότητες αφυπνίζονται πρόωρα. Και οι επιπτώσεις είναι επικίνδυνες είτε προέρχονται από την άσκηση της γιόγκα είτε από την άσκηση για την απόκτηση ικανοτήτων διάμεσου (μέντιουμ).

[…] Ειδικά για τη χάθα-γιόγκα, που οι τεχνικές της αποβλέπουν στην πρόωρη ανάπτυξη των φυσικών και ψυχικών κέντρων, όλοι οι ειδήμονες προειδοποιούν:

“Οι δυνάμεις που αποκτούνται απ’ αυτόν τον δρόμο μπορούν να προκαλέσουν βλάβες, εάν δεν δώσει ο ασκούμενος αρκετή προσοχή στους νοητικούς, συναισθηματικούς και ηθικούς τομείς”, γράφει η Άννα Κέννεντυ Γουίνερ στον «Οδηγό Απόκρυφης Σοφίας».

[…] Η Beatrice Flemming , περιώνυμη θεοσοφίστρια, έγραφε για τη χάθα – γιόγκα ότι

«είναι η κατώτατη και πιο διαδεδομένη μορφή της γιόγκα. Εμπερικλείει σοβαρούς κινδύνους για το λόγο ότι εξυπηρετεί κυρίως την ανάπτυξη αστρικών δυνάμεων. Ως αποτέλεσμα πολλοί έχουν ήδη οδηγηθεί σε μαρασμό, δαιμονισμό, παραφροσύνη, ή ακόμη χειρότερα παραδόθηκαν στη μαύρη μαγεία».

Κριτικές παρατηρήσεις

Πάρα πολλοί άνθρωποι στη Δύση που δεν έχουν απαραίτητα ενδιαφέρον για τον ασιατικό μυστικισμό, έλκονται από τη γιόγκα είτε για λόγους σωματικής ευεξίας είτε για «να βρουν τον εαυτό τους». Για να πούμε την αλήθεια κάποια είδη γυμναστικής όπως η power – yoga δεν μπορούν να χαρακτηριστούν γιόγκα. Ούτε όποιος κάνει πότε – πότε γιόγκα θα επηρεαστεί απαραίτητα από τους δαίμονες του ινδικού πάνθεον. Ωστόσο εάν όντως πρόκειται για αυθεντική γιόγκα, πρέπει να σημειωθεί ότι οι ασκήσεις αυτές οδηγούν αναπόφευκτα σ’ έναν τρόπο ζωής επηρεασμένο απ’ την ινδουιστική φιλοσοφία, έστω κι αν αυτό δεν γίνεται πάντα αντιληπτό και κυρίως ανοίγουν τα κανάλια για επικίνδυνες συναντήσεις με το Παραφυσικό.

Μάλιστα πολλοί χριστιανοί πρεσβεύουν την άποψη ότι η πίστη τους και η γιόγκα μπορούν να συνδυαστούν, με τη σκέψη ότι είναι δυνατό να διαχωρίσει κάποιος την εξωτερική τεχνική από το θρησκευτικό περιεχόμενό της. Έτσι μετατρέπεται η γιόγκα σ’ ένα άδειο δοχείο που μπορεί να γεμίσει κατά το δοκούν με χριστιανικό ή άλλο περιεχόμενο.

Συνηθισμένο επιχείρημα είναι ότι οι δύο πρώτες βαθμίδες της γιόγκα κατά τον Patanjali, η γιάμα και η νιγιάμα, μοιάζουν πολύ με τη χριστιανική ηθική. Επίσης, λένε, η σωστή στάση κι αναπνοή, όπως και η συγκέντρωση των λογισμών συναντώνται και στο χριστιανικό διαλογισμό. Εκτός αυτού, ο συντονισμός αναπνοής και προσευχής, η αδιάκοπη, μονότονη επανάληψη της επίκλησης: «Ιησού Χριστέ, Θεού Υιέ, ελέησόν με» της καρδιακής προσευχής των Αθωνιτών π.χ. είναι παραπλήσια με την απαγγελία μάντρα που οδηγεί τον γιόγκι σε έκσταση.

Η δε μέθεξη με τον Θεό, ο μυστικός γάμος, είναι το αντίστοιχο του σαμάντι. Αναμφισβήτητα, βασικές ηθικές αρχές όπως η γιάμα και η νιγιάμα, αλλά και διάφορες μορφές διαλογισμού υπάρχουν σε κάθε αναπτυγμένη θρησκεία. Ωστόσο η εμπειρία της ένωσης με το Θείο στο χριστιανισμό επικεντρώνεται στον Θεό και στην επίγεια αποκάλυψή του με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και ως εκ τούτου διαφέρει ριζικά απ’ τον Ινδουισμό.

Εκτός αυτού και οι μεσαίες βαθμίδες της γιόγκα στο σύστημα του Patanjali, αλλά και οι άλλες παραδόσεις της γιόγκα, κάρμα, μπάκτι κλπ. είναι απόλυτα συνυφασμένες με την ινδουιστική κοσμοθεωρία, και ειδικά με το κάρμα και με τη μετενσάρκωση, έτσι που χωρίς αυτήν χάνουν κάθε λόγο ύπαρξης. Η καθαυτό έννοια της γιόγκα είναι η αυτολύτρωση, αλλιώς δεν είναι γιόγκα. Βέβαια πολλοί χριστιανοί δηλώνουν ότι μέσω της γιόγκα ανακάλυψαν την πνευματικότητά τους και η πίστη τους αναζωογονήθηκε. Πέραν του ότι συνήθως πρόκειται για μία υποκειμενική αίσθηση που προέρχεται από διάφορους παράγοντες, αυτό πρέπει να εκτιμηθεί σωστά ως ανικανότητα των εκκλησιαστικών και άλλων δασκάλων να βιώσουν οι ίδιοι το μήνυμα του Χριστού, ούτως ώστε να μπορούν και να το μεταλαμπαδεύσουν ζωντανά στους άλλους. Και ως γνωστόν η χριστιανική διδασκαλία απαιτεί μονάχα αγάπη κι αυταπάρνηση χωρίς σωματικές ή νοητικές ασκήσεις.

Άλλωστε οι asanas είναι εκφράσεις λατρείας προς μία ινδουιστική θεϊκή οντότητα, το λιοντάρι, την κόμπρα κτλ.

Εξάλλου κι από την ινδουιστική πλευρά υπάρχει αντίσταση απέναντι στην εξομοίωση των δύο θρησκειών ή στη δυτική χλιαρότητα της άσκησης. Για παράδειγμα γράφει ένας Αυστριακός θρησκειολόγος, προσήλυτος στον Ινδουισμό, ο Agehananda Barati στο βιβλίο του «The light at the Center»: «Υπάρχει άβυσσος μεταξύ της πραγματικής γιόγκα, της άσκησης και της παράδοσης, και της εντύπωσης που υποβάλλεται στους προσήλυτους από τη Δύση, ότι δήθεν είναι μία εύκολη, συναρπαστική, ανθρωπιστική, ανεξίθρησκη υπόθεση. Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι. στην Ινδία η γιογκική άσκηση είναι έμμονη και σκληρή. Είναι μία εργασία επτά – μέρες – τη βδομάδα και τα λάθη τιμωρούνται…»

[HANDBUCH RELIGIOESE GEMEIN SCHAFTEN]

Αυτοπαρουσίαση της γιόγκα

Ας δούμε αρχικά από την πλευρά των δασκάλων της γιόγκα, πώς αυτοί την αντιλαμβάνονται και πώς την παρουσιάζουν στο δυτικό κοινό. Για το σκοπό αυτό θα παραθέσουμε αποσπάσματα από μία διάλεξη του Selvarajan Yesudian και της Elisabeth Haich (γνωστής από πολλά βιβλία της), που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Η Γιόγκα στον Αγώνα της Ζωής». (Yoga im Lebenskampf, 1972).

«Η γιόγκα σημαίνει δύναμη, γαλήνη και αίσθηση σιγουριάς. Ποτέ πριν δεν ήταν τόσο αναγκαίο για τη Δύση ν’ ασχοληθεί με τη γιόγκα, όσο τώρα, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Η γιόγκα αναπτύσσει τις κολοσσιαίες δυνάμεις που βρίσκονται σε λήθαργο μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, που όμως είναι άγνωστες στον κοινό άνθρωπο και γι’ αυτόν ανύπαρκτες. Με τη γιόγκα αποκτούμε αυτές τις δυνάμεις που εδώ στη Δύση θεωρούνται απίστευτες. Η γιόγκα αναπτύσσει την ικανότητα συγκέντρωσης και αντίστασης του νευρικού συστήματος^. όταν οι δυνάμεις μας εξαντλούνται, μπορούμε με μερικές δυναμωτικές ασκήσεις ν’ αποκτήσουμε πάλι την ελαστικότητα και τη φρεσκάδα μας. Η σημερινή ζωή απαιτεί από μας μέγιστο αυτοέλεγχο και νοητική ετοιμότητα. Τι τεράστιο προσόν είναι όταν σε δύσκολες καταστάσεις όπου πρέπει ν’ αποφασίσουμε στιγμιαία, να μπορούμε να ενεργήσουμε με ανωτερότητα, ατσάλινα νεύρα, αφυπνισμένη συνείδηση και αμείωτη θέληση! Όλ’ αυτά απαιτούν σχετικά λίγο κόπο. Μόνο ολιγόλεπτες ασκήσεις πρωί και βράδυ και κατά τη διάρκεια της ημέρας απλώς σωστή αναπνοή. Το μόνο που απαιτεί η γιόγκα από μας είναι η επιμονή! Ο κυριότερος παράγοντας στην άσκηση είναι το άνοιγμα και η ενδυνάμωση της ψυχής και η απελευθέρωση καταπιεσμένων δυνάμεων. Μόνο μ’ επιμονή και σύστημα μπορούν να επιτευχθούν όλ’ αυτά. Υπάρχουν πολλά είδη γιόγκα, όμως για τον άνθρωπο της Δύσης και δη για τον αρχάριο, καλύτερο είναι το είδος που τον διδάσκει πώς να αξιοποιεί τις δυνάμεις, οι οποίες κυβερνούν το σώμα του και πώς να αποκτήσει υγεία. Αυτό το είδος γιόγκα το ονομάζουμε ΧΑΘΑ-ΓΙΟΓΚΑ.

[…] Στη χάθα-γιόγκα τις δυνάμεις που αποκτούμε τις αποθηκεύουμε. Έτσι κατόπιν δεν νιώθουμε κούραση μα φρεσκάδα. Λόγω της στενή συνάρτησης ψυχής και σώματος μπορούμε να επιδράσουμε μέσω της ψυχής στο σώμα και αντίστροφα. Δεν αρκεί να ασκούμε μόνο τις αναπνευστικές και σωματικές ασκήσεις, αλλά πολύ σημαντική ταυτόχρονα είναι η εσωτερική εμπειρία, η διεύρυνση της συνείδησης.

Πολλοί αδυνατούν να καταλάβουν τι όφελος μπορεί να ‘χει κάποιος από το να κάθεται αδρανής με σταυρωμένα πόδια και κλειστά μάτια. Όταν κάποιος δεν κάνει πράγματι τίποτα, δεν ωφελείται ούτε ο ίδιος ούτε κανένας άλλος. Αλλά όταν ο ασκούμενος στη γιόγκα κάθεται εντελώς παθητικά στο γήινο επίπεδο, στο πνευματικό επίπεδο είναι εντελώς ενεργός.

Ας φανταστούμε ένα μεγάλο ποτάμι όπου στήνεται ξαφνικά ένα φράγμα και την τεράστια δύναμη που συγκεντρώνεται. Το ίδιο συμβαίνει με τη φαινομενική αδράνεια του γιόγκι. Βάζοντας φραγμό στις σκέψεις του, κατακρατά τη δημιουργική δύναμη. δηλαδή χωρίς να σκέφτεται, να μιλάει και να ενεργεί, αποθηκεύει αξιοσημείωτες θεϊκές δυνάμεις!

Ας μην λοιδορούμε τον ακίνητο γιόγκι! Αυτός ξέρει ότι θυσιάζει κόπο και χρόνο όχι μόνο για τη σωματική άσκηση, αλλά πολύ περισσότερο για την ανάπτυξη ψυχικών δυνάμεων και ικανοτήτων. Ο πολιτισμός έκανε τον άνθρωπο δυστυχισμένο, τον έκανε να χάσει τον εαυτό του. Η γιόγκα μάς οδηγεί πίσω στο χαμένο παράδεισο. Γιατί ανοίγει τις πύλες για εσωτερική ειρήνη και αρμονία, στον αληθινό, απελευθερωμένο, ανώτερο ΕΑΥΤΟ μας!»

***

Ας δούμε τώρα τι γράφει για τη γιόγκα ένας γνωστός Αυστριακός οπαδός της Θεοσοφίας, ο δρ. Νόρμπερτ Λάουπερτ, στο εγχειρίδιο με τίτλο «Πνευματισμός, Μαγεία,. Γιόγκα» εκδ. ADYAR, Graz 1948:

«Σ’ αντίθεση με τον πνευματισμό και τη μαγεία η γιόγκα δεν στηρίζεται σ’ εξωτερικές δυνάμεις, αλλά είναι η συνειδητή εκδίπλωση των εσωτερικών δυνάμεων του ανθρώπου μέσω της συστηματικής αυτοδιδασκαλίας. Ωστόσο στην πραγματικότητα ο στόχος του αληθινού σπουδαστή της γιόγκα δεν είναι η ανάπτυξη δυνάμεων, αλλά η ενότητα της επίγειας προσωπικότητάς του με τον εσώτατο θεϊκό πυρήνα του, πρόκειται συνεπώς για ένα θρησκευτικό στόχο. Εάν δεν έχει θέσει τόσο ψηλά το στόχο του, δεν θα είναι ικανός ν’ ακολουθήσει την ατραπό τού γιόγκι ως το τέλος^. αργά ή γρήγορα θα παρασυρθεί στη μαγεία και θα εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις του για ν’ αποκτήσει εξουσία.

[..] Οι περισσότεροι από τους – δυστυχώς σήμερα υπεράριθμους – «ενορατικούς» και ψευτο «γιόγκις» οι οποίοι παρουσιάζουν τις επιτηδειότητές τους έναντι αμοιβής, έχουν περάσει από τέτοιου είδους μαθητείες. Οι περισσότερες απ’ αυτές τις παρουσιάσεις – όπως κι εκείνες ορισμένων θαυματοποιών φακίρηδων – βασίζονται στη μαζική υποβολή. Ένας Ινδός φακίρης μπορεί να κάνει ένα κοινό χιλιάδων ανθρώπων μέσω της υποβολής να βλέπει ότι διαπερνά το σώμα του μ’ ένα ξίφος. Επιπλέον μπορεί ν’ αφήσει μεμονωμένα μέρη του σώματός του να απονεκρωθούν και επίσης μπορεί πρόσκαιρα ν’ αποϋλοποιήσει μέλη του σώματός του χάρη στην ικανότητά του να ελέγχει τις αιθερικές δυνάμεις.

[…] Ο δρόμος της χάθα-γιόγκα μπορεί να είναι βατός υπό άλλες κληρονομικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις. Όμως για τον δυτικό άνθρωπο αποτελεί αναμφίβολα ένα μεγάλο κίνδυνο από άποψη υγείας.

[…] Η συγκέντρωση της αναπνοής, επιπλέον, ή ο διαλογισμός με μεμονωμένα γράμματα πάνω σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος είναι δυνατόν να προκαλέσουν βλάβες ανεπανόρθωτες, καθώς η γιόγκα εργάζεται με πυρηνική δύναμη.

Εκτός αυτού με αυτές τις μεθόδους η συνείδηση ανοίγει απέναντι στην άμεση επήρεια κατώτερων αστρικών δυνάμεων σε μία χρονική στιγμή όπου σε καμία περίπτωση ο άνθρωπος δεν έχει αρθεί ακόμη ηθικά στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί αυτές οι μέθοδοι δεν δίνουν παρά δευτερεύουσα σημασία ή και καθόλου – στην ηθική ανάπτυξη. Αλλά όταν ένας άνθρωπος που δεν έχει καθαρθεί ηθικά, συνδέεται συνειδητά με πεδία του αστρικού κόσμου, τότε αναγκαστκά αυτό μπορεί να το κάνει μόνο με τις πιο κατώτατες (ακάθαρτες) υποπεριοχές τους. Αλλ’ αυτός είναι ο κόσμος εκείνων των φυσικών όντων που ο λαός ονομάζει «δαίμονες».

[…] Ανοίγοντας πρόωρα ο άνθρωπος τα αιθερικά – αστρικά κέντρα του, υποκύπτει στην επήρεια αυτών των όντων σε μία χρονική στιγμή όπου δεν είναι ακόμη ικανός να τ’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Έτσι διατρέχει τον κίνδυνο να τον παρασύρουν και να τον βάλουν στον πειρασμό τις αποκτηθείσες δυνάμεις να μην τις χρησιμοποιήσει προς όφελος της προοδευτικής ένωσής του με το Απόλυτο.

Αντίθετα διατρέχει τον κίνδυνο να τις εκμεταλλευτεί για να ικανοποιήσει κατώτερες επιθυμίες με άλλα λόγια να ασκήσει «μαύρη μαγεία», προκειμένου να κάνει άλλους ανθρώπους υποτελείς του. Τέτοια φαινόμενα δεν είναι καθόλου σπάνια, ιδιαίτερα στο σεξουαλικό τομέα, αλλά η ολέθρια συνέπειά τους λαμβάνεται πολύ λίγο υπ’ όψιν.

Μα ακόμη κι αν δεν καταχράται συνειδητά τις δυνάμεις του για ιδιοτελείς σκοπούς, όταν ο χάθα-γιόγκι προβαίνει σε πειράματα με άλλους ανθρώπους, τους βλάπτει σοβαρά, (όπως π.χ. με την υπνωτική υποβολή).

[…] Οι χάθα-γιόγκις εκπλήσσουν με τα φαινόμενα που παράγουν. Αναμφίβολα τους οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι διέλυσαν το σκεπτικισμό της δυτικής σκέψης απέναντι στις δυνατότητες της απόκρυφης ανάπτυξης. Όπως η δράση των πνευματιστών, έτσι και η δική τους ώθησε σοβαρούς επιστήμονες να συμπεριλάβουν τις «οριακές επιστήμες» στον τομέα των ερευνών τους. Παρ’ όλα αυτά για τον καθένα που ανήκει στον πολιτισμό της Δύσης υπάρχει μόνο μία συμβουλή ενόψει των κινδύνων που περιγράφτηκαν: Μακριά τα χέρια από τη χάθα – γιόγκα, κίνδυνος – θάνατος!»

Κριτική στη γιόγκα

Ας ακούσουμε τώρα τι γράφει για τις τέσσερις βασικές βαθμίδες των πιο γνωστών μορφών γιόγκα ο θεολόγος Kurt Koch, ο οποίος είχε πολυετή παρουσία στις ασιατικές χώρες, όπου είχε ταξιδέψει επανειλημμένα για τη συλλογή εμπειριών. Το παρακάτω απόσπασμα περιλαμβάνεται στο βιβλίο του ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ, εκδόσεις Στερέωμα 1993.

«Αν πάρουμε τις πιο γνωστές μορφές γιόγκα, θα ξεχωρίσουμε τέσσερις φάσεις. Η πρώτη φάση έχει σκοπό να κάνει τον σπουδαστή να αποκτήσει έλεγχο πάνω στη συνείδησή του και στο σώμα του. Αυτός ο έλεγχος επιτυγχάνεται με πνευματικές και με φυσικές ασκήσεις.

Υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που πιστεύουν ότι μπορούν χωρίς άσχημες συνέπειες να συμμετέχουν σ’ αυτήν την πρώτη φάση γιόγκα. Τη θεωρούν ως απλές ασκήσεις χαλάρωσης. Μακάρι να ήταν έτσι! Η εμπειρία μου όμως ως ιερέα μου λέει άλλα. Αυτή η τεχνική χαλάρωσης και αυτές οι ασκήσεις που τόσο διαφημίζονται από τους γιόγκι οδηγεί στην πλήρωση από άλλο πνεύμα ή άλλα πνεύματα. Οι σπουδαστές της γιόγκα ούτε που το καταλαβαίνουν.

Το δεύτερο στάδιο της γιόγκα περιλαμβάνει έλεγχο του ασυνειδήτου. Όταν κάποιος φτάσει σ’ αυτή τη φάση ελέγχει για παράδειγμα τα νεύρα του. Έχω δει ανθρώπους σε αυτό το στάδιο να κάνουν εκπληκτικά πράγματα.

Παρ. 5. Στην Ν.Α. Ασία συχνά έχω δει γιόγκις να κρατούν την αναπνοή τους, τους σφυγμούς και την κυκλοφορία του αίματος στο ελάχιστο. Τότε πέφτουν σε κατάσταση μισοΰπνωσης που μπορεί να κρατήσει από 2 έως 4 εβδομάδες. Σ’ αυτή τη διάρκεια δε δέχονται στερεά ούτε υγρά τροφή.

Η τρίτη φάση της γιόγκα έχει να κάνει με την απόκτηση φυσικών δυνάμεων. Πολύ λίγες τέτοιες περιπτώσεις έχω βρει στη Δύση αλλά πάρα πολλές στην Ανατολή. Ειδικότητα των Θιβετιανών γιόγκι είναι ο συνδυασμός μαγείας και γιόγκα. Μετά από τρία χρόνια μαθητείας κοντά σε ένα λάμα, που κατέχει αυτή τη τέχνη, ο μαθητευόμενος πρέπει να μπορεί να παράγει ενέργεια με τη μορφή θερμότητας σε φυσικά αντικείμενα, όπως να λιώνει πάγο με πνευματική συγκέντρωση.

Έχω πολλά τέτοια παραδείγματα. Όμως δεν τολμώ να τα παρουσιάσω στον αναγνώστη, γιατί κινδυνεύω να θεωρηθώ τρελός.

Πιο συχνά είχα την αντίστροφη εμπειρία, όπου γιόγκις μπορούν να παράγουν θερμότητα, ακόμη και φλόγες. Αυτό το συναντάμε στους Πυρολάτρεις, οι οποίοι ασκούν επίσης μαγεία με τη φωτιά.

Ακόμη κι αυτοί που αμφιβάλλουν για το αν το πρώτο ή το δεύτερο στάδιο της γιόγκα καταλήγει σε αποκρυφισμό πρέπει να παραδεχτούν ότι όταν φτάνουμε στο τρίτο στάδιο, η γιόγκα οδηγεί στις δυνάμεις της αβύσσου.

O Maurice Ray γράφει: “Καθένας που ασχολείται με Hatha Yoga αποκτά νέες δυνάμεις. Εδώ ανήκουν η τηλεπάθεια, τα προαισθήματα, η δεύτερη όραση και όλες οι δυνάμεις υπερφυσικού βαθμού που είναι απαραίτητες στον αποκρυφισμό”.

Στην τέταρτη φάση ο γιόγκι γίνεται κύριος των σκοτεινών τεχνών. Ειδικά οι Λάμα του Θιβέτ το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Συγκέντρωσα πολλά παραδείγματα από την τέταρτη φάση της γιόγκα. Στο Kalimpong στα Θιβετιανά σύνορα ήρθα σε επαφή με πολλούς Θιβετιανούς. Είχα πληροφορίες και από πολλούς ιεραποστόλους του Θιβέτ. Πολύ διαφωτιστική ήταν η ομολογία ενός ανθρώπου που μου έδωσε την άδεια να δημοσιεύσω την ιστορία του.

Παρ. 8. Ο άνθρωπός μας σπούδασε γιόγκα, μαγεία και πνευματισμό δέκα χρόνια κοντά στους Λάμα. Άκουσε τις διαλέξεις μου στο Σίδνεϋ και με ακολούθησε στο Newcastle στην Αυστραλία. Εξομολογήθηκε ένα ένα τα αμαρτήματά του. Είπε: “Οι Λάμα διδάσκουν τη λατρεία των πνευμάτων, τη λατρεία των δαιμόνων· βοηθείστε με να λυτρωθώ”. Είχαμε μακρά συζήτηση. Απ’ αυτόν έμαθα ότι οι Θιβετιανοί γιόγκι διδάσκουν την ύπνωση, την υλοποίηση, την έξοδο της ψυχής από το σώμα, την τηλεκίνηση, την ανύψωση, την πλήρως ελεγχόμενη τηλεπάθεια και όλες τις τέχνες του πνευματισμού. Στο τέταρτο στάδιο, που σε αυτή τη μορφή το συνάντησα στους Θιβετιανούς, τους Zombi τους Alauts και τους Maccumba καθώς και τους βουντού, η γιόγκα δεν μπορεί να κρύψει πια τον πραγματικό χαρακτήρα της. Εκεί φτάνει στον ανώτερο δάσκαλο – το Σατανά, που θέλει να ξαναρίξει τους ανθρώπους στην άβυσσο.

Δεν χρειάζονται άλλα σχόλια για τη θρησκευτική πλευρά της γιόγκα. Η γιόγκα καταλήγει όχι μόνο στην αυτολύτρωση και τον αθεϊσμό αλλά και στη λατρεία των δαιμόνων. Αυτοί που αρχίζουν τις ασκήσεις γιόγκα μπαίνουν σε ένα χώρο δυνάμεων που χωρίς τη θέλησής τους, τον κατευθύνουν προς την πηγή τους. Είναι οι δυνάμεις για τις οποίες μιλά ο Παύλος στις Επιστολές του (Προς Κολοσσαείς 2, 15). Ο Ιησούς μας λύτρωσε από τα πνεύματα, τους δαίμονες και τις δυνάμεις. Κύριος αυτών των δυνάμεων είναι ο Lucifer (Εωσφόρος) που θέλει να πάρει πίσω όσους έχασε. Πόσο κερδίζει τώρα που η γιόγκα έγινε μόδα στη Δύση!»

Αυτολύτρωση ή θεία χάρη;

Είτε συμφωνεί κανείς με τις θέσεις του Κ. Κοχ είτε όχι, δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι η γιόγκα είναι ένας μοναχικός δρόμος αυτολύτρωσης όχι ένας δρόμος συνοδοιπορίας με τον Λυτρωτή. Για τη μοναδική οδό λύτρωσης διαβάζουμε στη Νέα Αποκάλυψη διά χειρός του Γ. Λόρμπερ:

«Χωρίς τη βοήθεια που παίρνουμε από τον ουράνιο χώρο, η ατελής ψυχική μας υπόσταση δεν θα κατάφερνε ποτέ από μόνη της ν’ αγγίξει την τελειότητα, σαν θέληση και σαν εφαρ­μογή της θέλησης, ακόμη κι αν αφιερωνόμασταν «ψυχή και σώμα» σ’ αυτό το σκοπό. Γιατί από αυτόν που έχει αποκοπεί από το Πνεύμα και ψηλαφίζει στο σκοτάδι, λείπει τόσο η ε­πίγνωση, όσο κι η δύναμη για την πραγμάτωση του καλού. Γι’ αυτό, όπως γράφει ο Παύλος στους Ρωμαίους, εξαρτάται καταρχήν από το «έλεος του Θεού» και όχι από τις ανθρώπι­νες προσπάθειες, όσο φιλότιμες κι αν είναι. Αν δεν έρθει ο Πνευματικός Διδάσκαλος μας να μας παρακινήσει, να μας ξυπνήσει από το λήθαργο, να μας διδάξει και να μας καθοδη­γήσει, δεν μπορούμε να πάμε πολύ μακριά στην ατραπό της λύτρωσης.

Ωστόσο ο Παύλος έχει εξίσου δίκιο σε μερικά άλλα σημεία που επιφανειακά αντιφάσκουν μ’ αυτή την παραδοχή. Όπως στη νουθεσία προς τους Φιλιππησίους (2, 12): «Εργαστείτε με φόβο Θεού και δέος για τη σωτηρία σας!» Αλλά κι ο Χρι­στός προτρέπει: “Αγωνιστείτε να περάσετε απ’ τη στενή πύλη» Λουκ. 13, 24), και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (2, 7): «Σ’ ό­ποιον νικήσει, θα δώσω να φάει τον καρπό απ’ το δέντρο της ζωής».

Άρα μόνο το έλεος του Θεού δεν αρκεί! Συν Αθηνά και χεί­ρα κίνει, η θέληση κι η δραστηριότητα του ανθρώπου είναι εντελώς αποφασιστικές. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος οφεί­λει ν’ αγκαλιάσει όχι μόνο εγκεφαλικά, αλλά με ολόκληρο το είναι του και με τη θέληση του, το φως που του στέλνουν οι ουράνιες δυνάμεις. Αυτό που έχουμε να κάνουμε εμείς από πλευράς μας, είναι καταρχάς η μεταστροφή της θέλησης μας και στη συνέχεια η αδιάλειπτη, φλογερή παράκληση να μας δίνει δύναμη και αυτή τη δύναμη να τη χρησιμοποιή­σουμε σωστά.

Αυτή η έμπρακτη πίστη στον Ιησού Χριστό που εκδηλώνεται σαν αγάπη, είναι η «σωτηρία μέσω του Χριστού» (Α’ Θεσ. 5) που μας «δικαιώνει» στα μάτια του Θεού (Ρωμ. 1, 17).

Στον Λόρμπερ αυτό το έργο ονομάζεται «αυτοκαλλιέρ­γεια».

Αυτοκαλλιέργεια και θεϊκή καθοδήγηση

Γι’ αυτό το θέμα παραπονέθηκε ο Ιούδας στον Ιησού: «Κύ­ριε, Εσύ ξυπνάς τους νεκρούς από τους τάφους τους και παίρνουν πάλι ζωή! Γιατί αφήνεις τότε την καρδιά μου να μα­ραζώνει στη σκοτεινιά και τη φθορά του τάφου της; Εγώ θέ­λω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ, γιατί δεν μπορώ ν’ αλλάξω την καρδιά μου. Γι’ αυτό πλάσε Εσύ αλλιώς την καρδιά μου, και θα γίνω άλλος άνθρωπος στη στιγμή»

Κι ο Ιησούς αποκρίνεται: «Σ’ αυτό που λες βρίσκεται ακρι­βώς το μυστικό της αυτοκαλλιέργειας του ανθρώπου! Μπο­ρώ να του κάνω τα πάντα και θα μείνει άνθρωπος. Αλλά η καρδιά είναι καταδική του, για να την καλλιεργήσει μόνος του, αν θέλει να γίνει αθάνατος. Αν θα έβαζα το χέρι Μου στην καρδιά του, ο καθένας θα γινόταν μία μηχανή και δεν θα κατάφερνε ποτέ να γίνει ανεξάρτητος. Όταν όμως ο άν­θρωπος δεχθεί τη διδασκαλία, δηλαδή τι χρειάζεται να κάνει ώστε να καλλιεργήσει την καρδιά του για το Θεό, πρέπει να την ακολουθήσει ελεύθερα, προκειμένου να διαμορφώσει ανάλογα την καρδιά του!

Αφού λοιπόν καλλιεργήσει, καθαρίσει και νοικοκυρέψει την καρδιά του, τότε μόνο πια μπαίνω Εγώ να κατοικήσω ε­κεί πνευματικά. Τότε ολόκληρος ο άνθρωπος είναι αναγεν­νημένος στο πνεύμα κι αποκλείεται να χαθεί πια. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο έγινε ένα μαζί Μου, όπως Εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα. Σταλμένος απ’ αυτόν τον Πατέρα, ήρθα στον κόσμο για να δείξω σε όλα τα ανθρώπινα παιδιά το δρόμο που πρέ­πει να πάρουν και να πρωτοπορευθώ για να δουν πώς θα φθάσουν στο Θεό και σ’ ολόκληρη την Αλήθεια! Άρα πρέπει να βάλεις μόνος σου το χέρι σου για να καλλιεργήσεις την καρδιά σου, όπως ο κάθε άλλος. Αλλιώς είσαι χαμένος, ακό­μη κι αν σε αφυπνίσω χίλιες φορές από τον τάφο της σάρκας!»

Επομένως ο άνθρωπος δεν κατακτάει την τελειότητα μόνο με τις δικές του δυνάμεις, αλλά ούτε χάρη στη μεγαλοψυχία του Θεού, αλλά χρειάζεται η σύμπραξη και των δύο παραγό­ντων. Το στερεό υπόβαθρο είναι η Αγάπη, η Σοφία και η Παντοδυναμία του Θεού, αλλά ο στόχος είναι η αυτοτέλεια του ανθρώπου. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται η προσωπική ευθύνη και προσπάθεια ή να υπερτονίζεται η θεία Χάρη και να επαναπαύεται κανείς ότι θα «σωθεί» επειδή απλά «πι­στεύει».

ΒΑΛΤΕΡ ΛΟΥΤΣ «ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΙΑΚΟΜΠ ΛΟΡΜΠΕΡ»

Γιατί δεν τα καταφέρνουν οι γιόγκις;

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στην Ινδία υπάρχουν πάρα πολλοί αναζητητές που ψάχνουν με επιμονή την αλήθεια και προχωρούν πολύ μακριά στον πνευματικό τους δρόμο. Ωστόσο πολύ λίγοι από αυτούς κατορθώνουν να διαρρήξουν το στενό πλαίσιο της παραδοσιακής τους πίστης και να αναγνωρίσουν τον Ιησού Χριστό.

Το λόγο αυτής της αδυναμίας εξηγεί μία αποκάλυψη μέσω του αποκαλούμενου Εσωτερικού Λόγου στην Μπέρτα Ντούντε από τις 6.4.1964: «… Σας είναι γνωστό ότι πάντοτε βρίσκονται στη Γη φωτεινές οντότητες, από αυτές που δεν έπεσαν κατά την πρωταρχική πτώση των αγγέλων. Οι οντότητες αυτές έχουν να εκπληρώσουν κάθε φορά την ίδια αποστολή, η οποία είναι να φέρουν στους συνανθρώπους τους τη γνώση για τον έναν Θεό και Δημιουργό και να τους γνωστοποιήσουν τη βούλησή Του.

…Όσο πιο ανώριμοι είναι δε οι άνθρωποι, τόσο πιο ισχυρά φωτεινά όντα ενσαρκώνονται μεταξύ τους.

Επειδή οι φωτεινές οντότητες πορεύονται στην Γη ως άνθρωποι, γι’ αυτό οφείλουν κι αυτές να αγωνιστούν πρώτα σκληρά προκειμένου να αποκτήσουν τη γνώση. Πρέπει επίσης να ζουν μία ζωή αγάπης, γιατί μόνο η αγάπη τους δίνει τη δύναμη που χρειάζονται για να γίνουν σωστοί καθοδηγητές των συνανθρώπων τους. Εκείνο που έχει σημασία είναι από ποιον λαμβάνουν οι άνθρωποι την υπερφυσική δύναμη την οποία αναπτύσσουν για να πραγματοποιούν τα εντελώς ιδιαίτερα επιτεύγματά τους, αν την λαμβάνουν από Μένα ή από τον εχθρό Μου. Η αγάπη τους εξασφαλίζει ότι τους την παρέχω Εγώ, καθώς αφού έχουν αγάπη, έχουν επίσης έναν στενό δεσμό μαζί Μου και τότε μπορούν να καταφέρουν οτιδήποτε θελήσουν. Όμως είναι εξίσου δυνατό να αντλούν τις δυνάμεις τους από τον κάτω κόσμο. Γιατί κατά τον ίδιο τρόπο τους υποστηρίζει και ο εχθρός Μου παρέχοντάς τους δύναμη, εάν δεν είναι αγνά πνεύματα αγάπης που έχουν εκπορευτεί από Εμένα προκειμένου να φέρουν σε πέρας μία αποστολή στη Γη.

…Είναι ένα επαναλαμβανόμενο ερώτημα το γιατί δεν φέρνω τη γνώση σχετικά με τον Ιησού και το απολυτρωτικό του έργο σε εκείνους που εργάζονται με κάθε σοβαρότητα και συνέπεια για την τελείωσή τους, αλλά ανήκουν σε διαφορετικές πνευματικές κατευθύνσεις. Είναι άνθρωποι που δεν ασπάζονται μεν την πίστη στην αποστολή Του, όμως αδιαμφισβήτητα καταβάλλουν μία ειλικρινή προσπάθεια να τελειοποιηθούν στην παρούσα ζωή. Αναγνωρίζουν ότι υπάρχει υπεράνω τους ένα υπέρτατα σοφό, πανάγαθο και παντοδύναμο Ον και προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά του με την αυταπάρνηση, τον ασκητισμό και την προσφορά αγάπης προς τους συνανανθρώπους τους. Επιπλέον είναι πρόθυμοι να επωμιστούν τον πιο δύσκολο επίγειο βίο για χάρη της τελείωσής τους, αλλά ως επί το πλείστον απομονώνονται από τους άλλους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν επίσης για τον Ιησού, αν και καταρχάς μόνο για τον άνθρωπο Ιησού που αναγκάστηκε να αφήσει τη ζωή Του στο σταυρό και άρα το θέμα αυτό δεν τους είναι άγνωστο. Θα ήταν κανονικά καθήκον τους να ασχοληθούν με το πρόσωπό Του, ιδίως εφόσον θέλουν να τους αναγνωρίζουν ως διδασκάλους οι συνάνθρωποί τους, επειδή προεξάρχουν ανάμεσά τους λόγω της γνώσης τους.

Άλλωστε τους είναι γνωστή η ιστορία του ανθρώπου Ιησού και τι υπέστη από ανθρώπινη άποψη. Κάθε μία φωτεινή οντότητα που ενσαρκώνεται στη Γη και που δεν βαρύνεται από το αμάρτημα της πρώτης πτώσης, αλλά κατέρχεται στη Γη για τους σκοπούς μίας αποστολής, γνωρίζει επίσης την αλήθεια για τον Ιησού Χριστό.

Και το θέμα του Χριστού θα έπρεπε να απασχολήσει τους ανθρώπους αυτούς που αγωνίζονται για την αυτολύτρωσή τους, και στο θέμα αυτό Εγώ θα τους προσφέρω πάντα τη βοήθειά Μου, δεδομένου ότι Με αναγνωρίζουν και άρα έχουν αποβάλλει κάθε αντίσταση απέναντί Μου. Τη λύτρωση όμως από το πρωταρχικό αμάρτημα πρέπει να την ζητήσουν από τον Ιησού Χριστό, για να μπορεί να τους δοθεί. Είναι σίγουρο ότι όποιος θέλει ειλικρινά να Με βρει δεν θα δυσκολευτεί να φτάσει στη συνειδητοποίηση του ποιος είναι ο Ιησούς, διότι η μοναδική Μου επιδίωξη είναι να προσφέρω την πιο καθαρή αλήθεια στους ανθρώπους.

Με τα προηγούμενα εννοώ εκείνους που θεωρούνται σοφοί και αποτελούν υπόδειγμα για τους υπόλοιπους ανθρώπους, που μπορούν από μόνοι τους να περνούν σε μία κατάσταση ενόρασης και διαθέτουν την ικανότητα να έχουν εξωσωματικές εμπειρίες.

Αυτοί λοιπόν θα μπορούσαν κάλλιστα να αναγνωρίσουν επίσης ποια ήταν η αποστολή του ανθρώπου Ιησού, φθάνει να το ήθελαν, καθώς Εγώ τους βοηθώ πάντοτε να αναγνωρίσουν την αλήθεια. Αλλά οι ίδιοι μένουν κλειστοί μπροστά σε αυτήν ακριβώς την αλήθεια, παρά την επιθυμία τους να φτάσουν στη μέγιστη τελειοποίηση. Για το λόγο αυτόν άλλωστε θα είναι μικρή η απήχηση του χριστιανισμού στο χώρο αυτόν και κατά συνέπεια ούτε θα αναγνωρίζεται η ενανθρώπισή Μου μέσα στον Ιησού».

«Φαίνεται ακατανόητο ότι μπορεί μία φωτεινή οντότητα που ενσαρκώνεται στη Γη να μην εκπληρώσει την αποστολή για την οποία κατήλθε στον υλικό κόσμο. Κάθε ον όμως έχει τη δική του ελευθερία βούλησης, στην οποία δεν ασκώ ποτέ βία και ως εκ τούτου μία τέτοια φωτεινή οντότητα έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τις διδασκαλίες της συγκεκριμένης θρησκείας με την οποία μεγάλωσε και αυτές βρίσκονται σε μεγάλη αντίθεση με την αλήθεια. Βέβαια, όταν κατορθώσει ένας τέτοιος άνθρωπος να βρεθεί σε μία κατάσταση φώτισης, του προσφέρεται η αλήθεια, αλλά δεν πιέζεται με κανένα τρόπο να ασπαστεί αυτό που αντιλαμβάνεται τότε.

Μία φωτεινή οντότητα που έρχεται ως άνθρωπος στη Γη πρέπει να παλέψει επίσης ως άνθρωπος με τις υφιστάμενες εσφαλμένες διδασκαλίες, τις οποίες μπορεί κάλλιστα να αναγνωρίσει ^. όμως εάν δεν θέλει να το κάνει, η ελευθερία της βούλησής του πρέπει να είναι σεβαστή.

Οι άνθρωποι αυτοί κατέχουν μία υψηλή γνώση και γνωρίζουν επίσης για διάφορα μυστικά της δημιουργίας. Επειδή όμως νομίζουν ότι απέκτησαν από μόνοι τους τις γνώσεις τους, είναι της γνώμης ότι έχουν το δικαίωμα να απαιτούν μία αδιαμφισβήτητη αναγνώριση από όσους θέλουν να διδαχτούν από αυτούς.

Καθώς λοιπόν αντιπροσωπεύουν μία τελείως διαφορετική πνευματική κατεύθυνση, η οποία αρνείται την πίστη στον Ιησού Χριστό, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ότι κι αυτές ακόμη οι φωτεινές οντότητες αποτυγχάνουν σε αυτό το ένα σημαντικό σημείο. Έτσι μπορούν να μυήσουν μεν τους μαθητές τους σε όλα όσα γνωρίζουν οι ίδιοι, όμως δεν εκπληρούν την αποστολή τους, που είναι να διδάξουν το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού. Υπάρχουν ωστόσο λίγες εξαιρέσεις ανθρώπων που απογαλακτίστηκαν εντελώς από τη θρησκευτική τους παράδοση και πλέον έχουν τη χάρη να είναι πεπεισμένοι για τη θειότητα του Ιησού, γιατί την βιώνουν εσωτερικά.

Στην πιο συνηθισμένη περίπτωση όμως η πορεία στη Γη δεν αποφέρει την πλήρη τελείωση σε αυτές τις φωτεινές οντότητες (σ.τ.μ. που δεν αναγνωρίζουν την αποστολή τους). Πάντως δεν είναι δυνατό να πέσουν πιο χαμηλά, αντίθετα μάλιστα, δεν παύουν να προσφέρονται να επαναλάβουν άλλη μία φορά το γήινο δρόμο. Επιπλέον, τα φωτεινά όντα που ενσαρκώνονται στη Γη δεν έχουν ανάμνηση της προηγούμενης υπόστασής τους. Έτσι πιστεύουν είτε ότι βρίσκονται για πρώτη φορά στη Γη ή ένεκα της θρησκείας τους υιοθετούν την άποψη ότι έχουν ενσαρκωθεί επανειλημμένα, πράγμα που στη δική τους περίπτωση μπορεί και να είναι σωστό. Όμως απορρίπτουν επίμονα την ιδέα της λύτρωσης από τον Ιησού, γιατί πιστεύουν στην αυτολύτρωση με τη δική τους θέληση και με τη δική τους δύναμη.

Και η πεποίθηση αυτή τους καθιστά ανίκανους να εργαστούν για τον Ιησού Χριστό και να διδάξουν την ενανθρώπισή Μου σε Αυτόν. Επειδή λοιπόν η θέλησή τους είναι ελεύθερη, μπορούν να διδάσκουν ελεύθερα τη διδασκαλία αυτή που καθοδηγεί τον άνθρωπο να αγωνίζεται από μόνος του, να υπερβαίνει επίσης το εγώ του και να παλεύει με τον εαυτό του, πράγμα που μπορεί να είναι πολύ ωφέλιμο, όμως αφήνει απ’ έξω το πιο σημαντικό από όλα, το θέμα της λύτρωσης μέσω του Ιησού Χριστού…

Υπάρχει όμως ο κίνδυνος άλλοι άνθρωποι, που γνωρίζουν τον Ιησού Χριστό, να ενστερνίζονται τις θεωρήσεις αυτών των δασκάλων, και να θυσιάζουν τη δική τους γνώση για χάρη των σοφών από άλλες χώρες. Έτσι διατρέχουν τον κίνδυνο να αποποιηθούν αυτό που είχαν ήδη στην κατοχή τους και επίσης να δεχτούν να τους διδάξουν “αόρατοι διδάσκαλοι”, “καθοδηγητές από το υπερπέραν”, οι οποίοι έχουν περάσει στον άλλο κόσμο μέσα σε αυτήν την άγνοια. Γιατί η βούλησή τους παραμένει ανεπηρέαστη και στον άλλο κόσμο, όσο αντιστέκονται εσωτερικά στην ιδέα ότι ο Ιησούς κατείχε μία ξεχωριστή θέση, ότι δηλαδή μέσα Του έκρυβε Εμένα τον Ίδιο. Τούτο όμως συμβαίνει πολύ σπάνια, δεδομένου ότι οι φωτεινές οντότητες δεν αργούν (σ.τ.μ. όταν επιστρέψουν στον άλλο κόσμο) να αναγνωρίσουν την αλήθεια.

Όποιος όμως ισχυρίζεται ότι είναι ένας “αναληφθείς διδάσκαλος”, χρησιμοποιεί απλά αυτό το όνομα για να σας παραπλανήσει, γιατί από τη δική Μου την πλευρά διδάσκεστε μόνο μέσω του Πνεύματος, το οποίο σας μεταδίδει την απόλυτη αλήθεια. Οι οντότητες που σας διδάσκουν κατ’ εντολή Μου δεν είναι εντεταλμένες από Μένα να σας φανερώνουν το όνομά τους. Επιπλέον, οι “αναληφθέντες διδάσκαλοι” μεταδίδουν τη γνώση τους σε έναν άνθρωπο μόνο όταν είναι σε μία κατάσταση όπου δεν έχει τον έλεγχο της βούλησής του, όπου λειτουργεί δηλαδή ως διάμεσο. Αλλά στην κατάσταση της αβουλίας δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι κυριαρχείται από καλές δυνάμεις…

Είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό πώς γίνεται να είναι κλειστοί σε αυτό το θέμα άνθρωποι που (κατά τα άλλα) έχουν έναν πολύ στενό δεσμό με τον Θεό και Δημιουργό τους. Ιδιαίτερα μάλιστα εφόσον πρόκειται για άτομα που διδάσκουν αναρίθμητους ανθρώπους τόσο όσο είναι στη Γη όσο και όταν βρεθούν στο πνευματικό βασίλειο. Και ενώ αυτοπαρουσιάζονται πάντα ως υψηλές ή και ύψιστες οντότητες, εντούτοις δεν προβάλλουν Εκείνον ο Οποίος είναι αληθινά και πραγματικά Θεός, δηλαδή τον «Ιησού».

Αυτά τα φωτεινά πνεύματα κατέβηκαν κάποτε από τα ύψη για να ενσαρκωθούν κάτω στη Γη. Εκεί Με γνώρισαν και Με αναγνώρισαν και πέρασαν τις εξετάσεις της βούλησής τους με επιτυχία. Όμως δεν κατέκτησαν τον ανώτατο βαθμό της υιοθεσίας από τον Θεό, η οποία απαιτεί να εναρμονιστούν πλήρως με τη δική Μου βούληση και να υποταχθούν στον Ιησού, που είναι και θα παραμένει Θεός στον αιώνα τον άπαντα.

Οπωσδήποτε έχουν φθάσει στον ανώτατο βαθμό ωριμότητας πάνω στη Γη! Όντως αντλούσαν από τη δύναμή Μου με την οποία ενεργούσαν και μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Όμως η σταυρική θυσία του Ιησού δεν ήταν αποφασιστικής σημασίας γι’ αυτούς, εξ ου και Τον παρουσίαζαν πάντοτε στους συνανθρώπους τους απλώς σαν έναν ύψιστα τελειοποιημένο άνθρωπο.

Τον παρουσίαζαν απλώς σαν έναν δάσκαλο όπως υπήρχαν πολλοί εξ αυτών, αλλά όχι ως τον Έναν και Μοναδικό μέσα στον Οποίο κατοίκησα και έδρασα αυτοπροσώπως με όλη την πληρότητά Μου και μέσα στον οποίο πλήρωσα ο Ίδιος για την ενοχή τους με το θάνατο στο σταυρό. Είναι γεγονός ωστόσο πως όποιος από αυτούς τους υψηλούς πνευματικούς καθοδηγητές αναγνώρισε επί γης τον Ιησού Χριστό ως το Λυτρωτή, προσπάθησε να οδηγήσει τους συνανθρώπους του επίσης σε αυτήν την πίστη.

Ως συνέπεια των παραπάνω, πολλοί από εκείνους που έχουν μία εντελώς διαφορετική θρησκεία, μόνο στον άλλο κόσμο πλέον θα βρουν τον Ιησού και μόνο τότε θα απαλλαγούν από την αρχική αμαρτία. Γιατί τούτο ειδικά το χρέος δεν μπορεί να το ξεπληρώσει κανένας για λογαριασμό των συνανθρώπων του. Την αρχική ενοχή μονάχα ο Ιησούς Χριστός… ο Ίδιος ο Θεός … μπορεί να την εξαλείψει και γι’ αυτόν το λόγο είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουν οι άνθρωποι ότι αυτός είναι ο θεϊκός Λυτρωτής. Επιπλέον, κανένας δεν πρόκειται να βρει τη μακαριότητα εάν δεν απαλλαγεί πρώτα από την ενοχή της αρχικής αμαρτίας που ήταν η πτώση από τον Θεό. Ο Ένας και Μοναδικός που μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από αυτήν την ενοχή είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος υπήρξε η περιβολή για την ίδια την Αιώνια Θεότητα.

Ασφαλώς υπάρχουν πολλοί που ζουν άγια και προσπαθούν να φτάσουν επί γης στην υπέρτατη τελείωση. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σε εκείνους και στον Ιησού. Γιατί Αυτός γνώριζε ανέκαθεν ποια θα ήταν η αποστολή Του και επίσης ήξερε για το μαρτυρικό θάνατο που Τον περίμενε. Αλλά παράλληλα γνώριζε την αρχική αμαρτία που βάραινε όλους τους ανθρώπους. Για να εξαλείψει αυτήν την αμαρτία κατέβηκε η ψυχή Του στη Γη και πορεύτηκε ως άνθρωπος. Συνάμα κάλεσε όλους τους ανθρώπους να Τον ακολουθήσουν καθώς έστησε τη γέφυρα πάνω από το τεράστιο χάσμα. Σε τούτην τη γέφυρα μπορούσαν τώρα να βαδίσουν όλοι οι άλλοι άνθρωποι, ενώ προηγουμένως δεν υπήρχε καμία δυνατότητα να περάσει κάποιος από το βασίλειο του σκότους στο βασίλειο του Φωτός.

Οι φωτεινές οντότητες που είχαν σταλεί πρωτύτερα στη Γη για να επιτελέσουν χρέη προφήτη, είχαν προαγγείλει το δικό Του τον ερχομό λέγοντας ότι θα ερχόταν ο Μεσσίας που θα έφερνε τη σωτηρία στην ανθρωπότητα. Αλλά μόνο εφόσον κάποιος Τον ακολουθούσε κατά το σωστό τρόπο, αποκτούσε πάλι την τελειότητα και επέστρεφε στην αρχική κατάσταση πριν την πτώση των αγγέλων. Αρχικά οι προφήτες και ύστερα ο Ίδιος ο Ιησούς γνωστοποίησαν στην ανθρωπότητα τη βούληση του Θεού την οποία δεν γνώριζε πια, εξ αιτίας της αρχικής αμαρτίας που την βάραινε. Εκείνοι μεν οι [απλοί] άνθρωποι που βαρύνονταν από την αρχική πτώση δεν ήταν ποτέ ικανοί να φθάσουν σε ένα υψηλό επίπεδο ωριμότητας πάνω στη Γη, για το λόγο ότι η θέλησή τους είχε εξασθενίσει εντελώς. Από την άλλη πλευρά, αυτοί που έκαναν υπερφυσικές ενέργειες επί γης, που ανέπτυξαν ανώτατες πνευματικές ικανότητες και αναδείχτηκαν σε ολοκληρωμένους δασκάλους για τους συνανθρώπους τους, δεν θα είχαν μπορέσει να φτάσουν σε τέτοια υψηλά επίπεδα, εάν τους βάρυναν επίσης τα δεσμά της αρχικής αμαρτίας απέναντι στον Θεό.

Ήταν απεσταλμένοι που είχαν κατέλθει από ψηλά προκειμένου να βοηθήσουν την ανθρωπότητα. Δεν ήταν από τα αρχέγονα πνεύματα που είχαν εκπέσει, αλλά από εκείνα που Μου είχαν μείνει πιστά. Εντούτοις τέτοια πνεύματα έχουν επίσης τη δυνατότητα να πορευτούν στη Γη οποτεδήποτε θέλουν προκειμένου να γίνουν “θεοί” με τη θέλησή τους. Γιατί Εγώ δεν μπορούσα να δημιουργήσω απαρχής θεούς, επειδή η θέωση πρέπει να επιτευχθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο με ελεύθερη τη βούλησή του».

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ www.ηαποκάλυψησήμερα.gr

Η προϋπόθεση για την τελειοποίηση του ανθρώπου επί γης

Αυτός είναι ο τίτλος μίας διδασκαλίας που έλαβε η Μπέρτα Ντούντε από το ουράνιο βασίλειο στις 9-6-1963 και αφορά όλους όσοι εργάζονται για τη θέωσή τους ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους:

…Πρώτα – πρώτα να ελέγχετε τον εαυτό σας κατά πόσον έχετε υπερβεί ήδη τη φιλαυτία και κατά πόσον είσαστε γεμάτοι με ανιδιοτελή αγάπη για το διπλανό σας. Γιατί αυτή ισοδυναμεί με την αγάπη για Μένα και μόνον αυτή σάς συνδέει μαζί Μου. Όταν σας διακατέχει αποκλειστικά ο πόθος να ενωθείτε μαζί Μου, αυτό μπορεί να είναι επίσης μία ορισμένη μορφή φιλαυτίας, εφόσον ο σκοπός σας είναι να μπορείτε ν’ απολαύσετε την υπέρτατη ευδαιμονία της μακάριας μέθεξης μαζί Μου.

Η σωστή αγάπη για Μένα όμως αποδεικνύεται πρώτα – πρώτα από την ανιδιοτελή αγάπη για το συνάνθρωπο. Και μονάχα αυτή αυξάνει το βαθμό της αγάπης. Όσο ακόμη επιθυμείτε να δίνετε μικρές χαρές στον εαυτό σας, θα πρέπει να επιδιώκετε επίσης να δίνετε και σ’ εκείνον τέτοιες μικρές χαρές. Δεν πρέπει ποτέ το κίνητρο να είναι εγωιστικό, υπολογίζοντας σε επίγεια ή πνευματικά οφέλη^. πρέπει μονάχα να σας ωθεί εσωτερικά η επιθυμία να προσφέρετε ευτυχία και χαρά.

Όταν δείχνετε έτσι την αγάπη σας χωρίς εγωιστικά κίνητρα, η φύση σας θα εξευγενιστεί, από μόνοι σας θα βρίσκετε την ευτυχία σας με το να προσφέρετε χαρά. Έτσι η αγάπη μέσα σας θα δυναμώνει όλο και περισσότερο και στον αντίστοιχο βαθμό θα μειώνεται η αγάπη για τον κόσμο. Γι’ αυτόν το λόγο οφείλετε να αυτοεξετάζεστε σοβαρά για το αν αγαπάτε το διπλανό όπως τον εαυτό σας…

…Να υποβάλλετε πάντα σε αυστηρή κρίση τον εαυτό σας ως προς την αγάπη σας για το διπλανό σας και να τον καλλιεργείτε συστηματικά. Ζητείστε από Μένα τη δύναμη γι’ αυτό και οπωσδήποτε θα επιτύχετε το στόχο σας, όμως με τις δικές σας δυνάμεις δεν καταφέρνετε τίποτα. Εγώ πάντως θέλω να τελειοποιηθείτε επί γης και ως εκ τούτου θα σας βοηθήσω με κάθε τρόπο, αρκεί να το θέλετε σοβαρά…

(Αρ. 8523)

Χριστιανοί είναι όλοι όσοι έχουν αγάπη, κι ας ανήκουν σε άλλη θρησκεία…

«Μόνον η αγάπη λυτρώνει και μόνο η διδασκαλία που μιλάει για την αγάπη μπορεί να θεωρηθεί χριστιανική, δηλ. η διδασκαλία της αγάπης που δίδαξε ο Χριστός, ο θείος Λυτρωτής. Επομένως χριστιανισμός είναι ο καρπός μιας διδασκαλίας καθώς επιδρά στους ανθρώπους. Με άλλα λόγια όλοι οι άνθρωποι που ζουν πραγματικά σύμφωνα με τη διδασκαλία της αγάπης, είναι οπαδοί της και άρα εκπροσωπούν το σωστό χριστιανισμό.

Μπορεί να ονομαστεί χριστιανός ακόμη κι εκείνος που δεν ξέρει τίποτα για τον Ιησού Χριστό και παρ’ όλα αυτά ζει τη ζωή του με αληθινά χριστιανικό τρόπο, πραγματώνοντας θερμά και με ζήλο τις εντολές για την αγάπη προς τον Θεό και προς το συνάνθρωπο.

Αυτήν την εποχή η ανθρωπότητα είναι πολύ λίγο χριστιανική, γιατί έχει αποξενωθεί από την αγάπη. Ακόμη κι αν εξωτερικά πολλοί δηλώνουν ότι είναι χριστιανοί, συχνά αυτό δεν σημαίνει ότι σκέφτονται χριστιανικά, εφόσον δεν ενεργούν μ’ αγάπη.

Τη χριστιανική διδασκαλία της αγάπης μπορούν να την ακολουθούν ακόμη και άνθρωποι που ακόμη έχουν αρνητική στάση απέναντι στον λυτρωτικό έργο του Χριστού. Ωστόσο δεν θα μείνουν για πάντα μ’ αυτήν την άποψη, γιατί όπου ενεργεί η αγάπη, η επίγνωση δεν αργεί […] Ακόμη κι αν κάποιος είναι εντελώς μακριά από τη χριστιανική πίστη, η έμπρακτη αγάπη του τον οδηγεί στο να συνειδητοποιήσει το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού…»

Αποκάλυψη στην Μπέρτα Ντούντε 27 & 28.11.1941 με αρ. 2168

Ο Διαλογισμός ^*

Όπως είδαμε και στον γκουρουισμό, μία άλλη ατραπός αυτολύτρωσης είναι ο διαλογισμός.

Ένας κριτικός παρατηρητής θέτει εύλογα το ερώτημα του αν είναι καν δυνατό να εφαρμόζονται τέτοιες μέθοδοι αποκομμένες από το θρησκευτικό τους υπόβαθρο, σαν ένα ουδέτερο εργαλείο. Τόσο στην ύπνωση ή στο διαλογισμό όσο και στο σαμανισμό ή στις ανατολικές θρησκείες ο στόχος είναι ο ίδιος: να σπάσουν τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης. Αλλά δεν έχει διερευνηθεί επαρκώς ποιες επιπτώσεις έχει για την ψυχή ούτε είναι γνωστό σε ποιους κόσμους βυθίζεται ένας τέτοιος ταξιδιώτης. Δεν είναι τυχαίο ότι ειδικοί επιστήμονες επισημαίνουν τους κινδύνους του διαλογισμού. Παραδείγματος χάριν ο ψυχολόγος Μίχαελ Ουτς γράφει : «Ακόμη και ο Ιγνάτιος Λογιόλα, ο ιδρυτής του τάγματος των Ιησουιτών και συγγραφέας των “Πνευματικών Ασκήσεων”, γνώριζε πως η αληθινή έκσταση απαιτεί μία αυστηρή και έμπειρη καθοδήγηση για να μην ξεφύγει από τον έλεγχο και καταλήξει σε μία άβυσσο. Ο συνεχής διαλογισμός οδηγεί την ψυχή σε επικίνδυνες καταστάσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις επίσης όπου η μεγάλη εξάντληση που μοιάζει με ύπνο διακόπτεται από φάσεις εγρήγορσης, για τις οποίες συχνά ο διαλογιζόμενος θεωρεί πως είναι ο «πνευματικός φωτισμός»…

Σε βιώματα τέτοιων διαστάσεων είναι αναγκαίο να μπορεί ο μαθητής ή η μαθήτρια να βασιστεί στο δάσκαλο ή στη δασκάλισσά του. Αυτή η σχέση απαιτεί από το δάσκαλο ή τη δασκάλα εξαιρετικές ικανότητες και υψηλότατο αίσθημα ευθύνης για να μην βλαφτεί ψυχικά ο διαλογιζόμενος. Για τα κινήματα της νέας θρησκευτικότητας εγείρεται συχνά το ερώτημα αν έχουν να προσφέρουν τέτοιες εγγυήσεις και αν έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους».

*^* Από: ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ www.ηαποκάλυψησήμερα.gr

Πράγματι, πολλοί άνθρωποι που έχουν αποχωρήσει από διάφορες σχολές του εσωτερισμού ή ανατολικές σέκτες μιλούν ανοικτά για τέτοιες «ανεξέλεγκτες καταστάσεις που είναι επικίνδυνες για την ψυχή», όπου ως φαίνεται είχαν να κάνουν με δαιμονικές οντότητες. Γιατί άραγε είναι «ανεξέλεγκτες» αυτές οι καταστάσεις; Μήπως η ψυχή του ανθρώπου – στο σημερινό της επίπεδο – δεν είναι αρκετά δυνατή από μόνη της για να βαδίσει σε τέτοια επικίνδυνα μονοπάτια και μήπως γι’ αυτόν το λόγο ο Δημιουργός του έχει θέσει κάποια προστατευτικά όρια που δεν πρέπει να παραβεί;

Ασφαλώς τα άτομα εκείνα που ζητούν να διευρύνουν τη συνείδησή τους έχουν θέσει σαν στόχο τους να υπερβούν αυτά τα όρια. Αλλά τι γίνεται με όλους τους άλλους που θέλουν απλώς να χαλαρώσουν ή να βρουν απάντηση σε κάποιο πρόβλημά τους; Αυτοί βέβαια δεν γνωρίζουν ότι διατρέχουν τον κίνδυνο να ξεπεράσουν κάποια όρια χωρίς να το θέλουν. Ποιος διαλογιζόμενος είναι σε θέση να αναγνωρίσει έγκαιρα ότι πλησιάζει μία οριακή περιοχή; Κανένας δεν μπορεί να την προσδιορίσει εκ των προτέρων.

Πώς είναι δυνατόν στη σύγχρονη κοινωνία, όπου η ελευθερία και ο αυτοπροσδιορισμός αποτελούν ύψιστα, απαραβίαστα δικαιώματα του ατόμου, άνθρωποι να δέχονται χωρίς περίσκεψη και χωρίς επιφύλαξη να γίνουν ετεροκατευθυνόμενοι;

Ποιος μπορεί να ελέγξει από πριν σε ποια χέρια εμπιστεύεται την ψυχή του; Ή αντίστροφα, ποιος υπνοθεραπευτής ή δάσκαλος του διαλογισμού μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος ότι ο μαθητής του θα επιστρέψει και μάλιστα χωρίς ψυχικές βλάβες από το ταξίδι στο οποίο τον οδηγεί;

Οι νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου μπορούν να καταρρεύσουν με διάφορους τρόπους όπως π.χ. με την ψυχολογική πίεση, την υπερβολική νηστεία, την επανάληψη ενός μάντρα ή ενός ήχου, με ορισμένες στάσεις του σώματος ή παρατεταμένες περιόδους σιωπής. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε τέτοιες μέθοδοι αποτελούν συνηθισμένο εργαλείο των μυστικών και άλλων συναφών υπηρεσιών. Σε τέτοιες καταστάσεις είναι δυνατόν να προκληθούν στο σώμα ορισμένες φυσιολογικές αντιδράσεις οι οποίες μοιάζουν με εκείνες που ακολουθούν τη λήψη ναρκωτικών. Είναι γνωστό λ.χ. ότι στις βαθύτερες φάσεις του διαλογισμού συχνά βιώνονται απαράμιλλα αισθήματα χαράς, ειρήνης και ευτυχίας. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μία εξάρτηση από αυτά τα αισθήματα, όπως προειδοποιεί ο προϊστάμενος σε μία βουδιστική μονή: «Αυτό που μπορεί να βλάψει περισσότερο από όλα τον διαλογιζόμενο είναι να βυθιστεί στο σαμάντι^*, το σαμάντι με τη βαθιά, διαρκή γαλήνη. Αυτό το σαμάντι φέρνει μεγάλη ειρήνη και όταν κάποιος αισθάνεται ειρήνη, αισθάνεται επίσης ευτυχία. Και όταν αισθάνεται ευτυχία προσκολλάται πάνω της και εξαρτάται από αυτήν. Ο διαλογιζόμενος χάνει το ενδιαφέρον του για οτιδήποτε άλλο και θέλει να αφοσιωθεί μόνο σε αυτό το ευχάριστο αίσθημα. Όταν κάνουμε πολύ καιρό ζεν, μπορεί να μας κυριεύσει η επιθυμία να φθάσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα στο σαμάντι.

Μόλις συγκεντρωθούμε στο αντικείμενο του διαλογισμού μας το πνεύμα μας βρίσκει γαλήνη και δεν θέλουμε πια να την αφήσουμε προκειμένου να βιώσουμε κάτι άλλο. Απλώς κρεμόμαστε από αυτήν την ευτυχία. Αυτός είναι ένας κίνδυνος για όποιον κάνει διαλογισμό».

*^* Σαμάντι: πολύ βαθιά φάση του διαλογισμού που χαρακτηρίζεται από πνευματική ανάταση.

Ένας άλλος κίνδυνος που επισημαίνει με βάση τα δεδομένα της πείρας ο δρ. Ουτς είναι η εξάρτηση από το δάσκαλο ή τη δασκάλα του διαλογισμού. Επιπλέον, ακόμη και αν θεωρήσει κανείς ότι οι περισσότεροι δάσκαλοι του διαλογισμού έχουν καλές προθέσεις απέναντι στους μαθητές τους, παραμένει το ερώτημα αναφορικά με το ποιο είδος διαλογισμού είναι αρεστό στον Θεό. Οι περισσότερες σχολές διαλογισμού πρεσβεύουν «άλλους, ξένους θεούς» ή σαφείς τάσεις συγκρητισμού τον οποίον δεν εγκρίνει ο Θεός (Προς Κορινθ. Β΄ 6, 15-16), καθώς δεν είναι ο ευθύς δρόμος προς αυτόν.

Εκτός αυτού, όταν ο μαθητής βρίσκεται σε βαθύ trance, ο νους και η συνείδησή του είναι άδεια και χωρίς άμυνες και έτσι είναι εύκολο να εισβάλουν κακά πνεύματα και να καταλάβουν το «αφύλακτο σπίτι» (Κατά Λουκά 11, 24-26).

Ο διαλογισμός στον εσωτερισμό και στις ανατολικές θρησκείες δεν αποβλέπει σε μία απλή χαλάρωση παρά στην ένωση με το σύμπαν, με την «Κοσμική Ψυχή». Γι’ αυτόν το σκοπό απαιτείται από το μαθητή πρώτα από όλα να «αδειάσει» το νου του. Το σύνηθες επιχείρημα, που υποστηρίζει ότι αυτό το άδειασμα είναι αναγκαίο, λέει ότι η αντίληψή του έχει ευνουχιστεί επειδή στηρίζεται αποκλειστικά στη νόηση. Γι’ αυτόν το λόγο το πρώτο που πρέπει να μάθει είναι να αγνοεί τα μηνύματα της νόησης, καθότι αυτή τον εμποδίζει να βρει την πρόσβαση προς την υπέρτατη παγκόσμια συνείδηση, που θα τον βοηθήσει να αναγνωρίσει τον «αληθινό εαυτό του». Ως εκ τούτου πρέπει να εξουδετερωθεί το Εγώ του, επειδή προβάλλει συνεχώς νέες ιδέες, απαιτήσεις και επιθυμίες. Όμως τι είναι ο άνθρωπος χωρίς Εγώ, χωρίς δική του προσωπικότητα;

Ο Timothy Ward, ένας Καναδός που έζησε για ένα διάστημα σε μία βουδιστική μονή για να μάθει διαλογισμό, γράφει γι’ αυτά που συνειδητοποίησε εκεί: «Οι βουδιστές λένε πως το πνεύμα μοιάζει με έναν πίθηκο που πηδά από το ένα κλαδί στο άλλο ανήσυχος και απείθαρχος. Δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Διάφορα συναισθήματα, αντιλήψεις, αναμνήσεις, επιθυμίες και σκέψεις φλυαρούν συνεχώς ανάκατα μέσα στο μυαλό μας. Ποτέ δεν επικρατεί ειρήνη. Ο στόχος του διαλογισμού είναι να μάθεις πρώτα να κυριαρχείς στο πνεύμα-πίθηκο για να μπορείς έπειτα να απαλλαγείς από αυτό… Για να σωπάσει το πνεύμα-πίθηκος πρέπει να εξουδετερωθεί το Εγώ, όχι απλώς να βελτιωθεί ή να εξελιχθεί. Πρέπει να το απορρίψεις εντελώς και να το καταπνίξεις με την πειθαρχία στους κανόνες της μονής και επιπλέον να μην θέλεις να κάνεις κάτι που να έχει νόημα…».

Όμως όσο περισσότερο περνά ο καιρός και ο Ward σκέφτεται για τους μοναστικούς κανόνες και παρατηρεί τους άλλους μοναχούς, τόσο μεγαλώνουν οι αμφιβολίες του για την ορθότητα της διδασκαλίας : «Εάν δεν βρίσκω πια κανένα νόημα στη ζωή, το Εγώ μου θα σβήσει και θα πεθάνει. Τότε όμως δεν θα υπάρχει πια κανένας που να μπορεί να δει πόσο καλά το έχω καταφέρει ή τουλάχιστον να χαρεί που δεν νιώθει πια πόνο. Όταν κάποιος ενεργεί χωρίς Εγώ δεν έχει ούτε όφελος από αυτό… Δεν υπάρχει καμία ευτυχία, γιατί είναι το Εγώ που αισθάνεται ευτυχία…».

Είναι αυτονόητο ότι όλοι μας χρειαζόμαστε μία γαλήνια σφαίρα όπου μπορούμε να αποσυρθούμε για να αντλήσουμε νέα ενέργεια και απαντήσεις στα ερωτηματικά μας.

Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός, καίτοι τέλειος άνθρωπος και Θεός, προσευχόταν και αναζητούσε τη μοναξιά στο βουνό για να νιώσει πιο κοντά στον Πατέρα του και να μιλήσει μαζί του. Πολύ περισσότερο λοιπόν εμείς χρειαζόμαστε έναν τέτοιο τόπο εξωτερικής και εσωτερικής γαλήνης. Έναν τόπο όπου μπορούμε να βρούμε ανάπαυση, ενέργεια και ειρήνη με όλες τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση και χωρίς κίνδυνο για την ψυχή μας. Οπωσδήποτε για ενδοσκόπηση και προσευχή δεν απαιτείται περισσότερος χρόνος από όσο για έναν βαθύ διαλογισμό. Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρονται μορφές σωστού διαλογισμού όπως στον Ψαλμό 119,27 του Δαβίδ και στο στίχο 1,8 του Ωσηέ. Κυρίως δείχνουν πώς μπορεί κάποιος να εμβαθύνει στο Λόγο του Θεού. Επίσης ο Ιωάννης παροτρύνει να προσευχόμαστε πνευματικά και αληθινά.^*

Στις νέες αποκαλύψεις δεν εμφανίζεται ο όρος διαλογισμός, αλλά μία σειρά άλλων παρεμφερών, όπως «εσωτερικός διάλογος», «εσωτερικός στοχασμός», «εσωτερική αυτοπαρατήρηση», «ενδοστροφή», «απομόνωση και σιγή», «βύθισμα», «εσωτερική συγκέντρωση», «αποκλεισμός από τον κόσμο», «κατάνυξη ή εσωτερικότητα της καρδιάς».

«

Το μόνο που χρειάζεται είναι να στρέψει κανείς τα νώτα του στον κόσμο, δηλαδή μέσα σε όσο δυνατόν μεγαλύτερη ησυχία, να βυθιστεί σε πνευματικές σκέψεις, γιατί μονάχα έτσι μπορεί κανείς να βρει πρόσβαση προς την περιοχή του πνεύματος…», λέγεται στην Ντούντε.

Επίσης ο Λόρμπερ γράφει για το διαλογισμό: «Όποιος αγαπάει τον Θεό αληθινά, είναι διαρκώς μαζί Του και μέσα Του. Εάν θέλει να ακούσει ή να μάθει κάτι από Αυτόν, τότε αρκεί να Του απευθύνει μία ερώτηση μέσα στην καρδιά του και από τις σκέψεις που θα αναδυθούν εκεί μέσα θα πάρει την απάντησή του. Κάθε άνθρωπος μπορεί ανά πάσα στιγμή και σε όλα τα θέματα να διδαχτεί από τον Θεό ή να διορθωθεί στα λάθη του. Όταν το ζητήσει μέσα από την καρδιά του, θα του έρθουν σε απάντηση ορισμένες σκέψεις, πολύ σιγανές μεν αλλά τελείως ευκρινείς. Θα αναγνωρίσει ασφαλώς ότι δεν είναι δικοί του καρποί και τότε οφείλει να τις μεταφέρει στην πράξη. Συνεπώς, ακόμη και όταν δεν βλέπεις τον Κύριο, μπορείς ωστόσο να Τον ακούς κάθε στιγμή και να συνομιλείς μαζί Του, γιατί εάν Τον ρωτήσεις μέσα στην καρδιά σου, Αυτός θα σου απαντήσει».

Η Μετενσάρκωση

Ο όρος μετενσάρκωση σημαίνει την πίστη ότι η «ψυχή» – ή πιο σωστά το άυλο μέρος του ανθρώπου – μετά το θάνατό του περνά σε ένα άλλο σώμα όπου ζει μία άλλη ζωή. Υποτίθεται πως κατά κανόνα κάθε «ψυχή» περνά από πολλές χιλιάδες ενσαρκώσεις ως άνθρωπος.

Εναλλακτικά συνηθίζεται επίσης ο όρος «μετεμψύχωση», δηλ. η επανειλημμένη ενσάρκωση είτε ως άνθρωπος είτε επίσης ως ζώο. Η «μετεμψύχωση» στα καθ’ ημάς στηρίζεται στην κυρίως Δυτική αντίληψη ότι υπάρχει μία ατομική ψυχή με αποκλειστικά δική της προσωπικότητα. Αντίθετα σύμφωνα με τις ανατολικές αντιλήψεις για τη μετενσάρκωση, το ζητούμενο είναι η εξάλειψη της ατομικής ψυχής. Στη Δύση, ίσως για λόγους ευκολίας ή άγνοιας, είθισται ο «εαυτός» να ταυτίζεται με τον ινδουιστικό όρο «άτμαν», ενώ το «θείο» ταυτίζεται με το «βράχμαν». Όμως το άτμαν δεν είναι το ατομικό Εγώ που συνεχίζει να υπάρχει μετά το θάνατο. Για την ακρίβεια το άτμαν είναι η ίδια υπόσταση με το βράχμαν, το υπερ-ατομικό, απρόσωπο, υπερβατικό Απόλυτο θείο. Το άτμαν είναι πιο πολύ μία κατάσταση καθαρής συνειδητότητας όπου ο άνθρωπος ενώνεται με την Έσχατη Πραγματικότητα, δηλαδή είναι ένα μέρος του βράχμαν που περνά από τη μία υπόσταση στην άλλη και στο τέλος των ενσαρκώσεων επιστρέφει στο βράχμαν για να χαθεί μέσα του όπως η σταγόνα στον ωκεανό, όπου παύει να υπάρχει ως ατομική ύπαρξη.

Η διδασκαλία της μετενσάρκωσης προέρχεται από τον ινδουισμό – όπου γεννήθηκε περίπου στην αρχή της πρώτης χιλιετίας π.Χ. – και από το βουδισμό. Σε αυτές τις θρησκείες συνιστά ένα βασικό πιστεύω ότι ο άνθρωπος οφείλει να βρει τη «λύτρωση», δηλαδή τη συγχώνευση του άτμαν με το βράχμαν, περνώντας μέσα από αμέτρητες γήινες ζωές και έτσι να σπάσει την αλυσίδα των μετενσωματώσεων. Εδώ βρίσκεται ήδη μία βασική διαφορά με τη σύγχρονη Δυτική αντίληψη για τη μετενσάρκωση, αφού για τους Ασιάτες η επανειλημμένη επιστροφή στη Γη θεωρείται κατάρα και σκλαβιά και όχι δυνατότητα εξέλιξης.

*^* Σ.τ.μ. Για το χριστιανικό δρόμο του διαλογισμού βλ. Οι Πνευματικοί Κόσμοι σελ. 359 κ.εξ. και Η Εσωτερική Ζωή.

Στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία συναντώνται επίσης κάποιες ιδέες περί μετενσάρκωσης όμως δεν επικράτησαν. Ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής και ο Πλάτωνας έδωσαν μία πολύ πιο αισιόδοξη εκδοχή των ανατολικών δοξασιών, διδάσκοντας ότι ο άνθρωπος οφείλει να βελτιωθεί περνώντας από διάφορες ενσαρκώσεις.

Ο Γιάκομπ Λόρμπερ εξηγεί την ύπαρξη και αργότερα τη σταδιακή αλλοίωση αυτής της διδασκαλίας στην αρχαιότητα και ειδικά στους Ινδούς και στους Έλληνες λέγοντας ότι αρχικά οι αρχαίοι λαοί πίστευαν στη μετενσάρκωση.

«Όμως», μετά από ένα σημείο, «αυτή η αλήθεια, η οποία ήταν πασίγνωστη σε όλους τους προπάτορες της ανθρωπότητας, αργότερα διαστρεβλώθηκε και έγινε διάτρητη από λάθη. Αυτό οφείλεται στους πρώτους φιλάργυρους δασκάλους που ξεπρόβαλαν από το λαό με την πάροδο του χρόνου και άρχισαν να του δίνουν τις διδασκαλίες τους, και στους διαδόχους τους, τους φιλόδοξους και αρχομανείς ιερείς.

Γιατί η αληθινή μετενσάρκωση δεν τους απέφερε ούτε θυσίες ούτε χρήματα. Γι’ αυτό δίδαξαν ότι η ανθρώπινη ψυχή μετενσαρκώνεται ως ζώο και πάσχει ως ζώο και ότι μόνο οι ιερείς μπορούν να γλιτώσουν από τέτοια πάθη τον άνθρωπο, εφόσον βέβαια θα πρόσφερε μεγάλες θυσίες στους ναούς.

… Κατά αυτόν τον τρόπο προέκυψε η πολυθεΐα, κάθε μορφή ειδωλολατρίας, η εντελώς λαθεμένη πίστη στη μετενσάρκωση και σε χιλιάδες άλλες τερατώδεις βλακείες. Φυσικά ο Θεός έστελνε πάντοτε αληθινούς δασκάλους στους τυφλωμένους λαούς. Αλλά αυτοί κατάφεραν πολύ λίγα πράγματα, καθότι η ελεύθερη βούληση της ανθρώπινης ψυχής πρέπει να παραμένει απαραβίαστη». (Μεγ. Ευαγγ. του Ιωάννη, τόμος Χ).

…Τα βασικότερα επιχειρήματα των δυτικών οπαδών της επίγειας μετενσάρκωσης είναι τα εξής:

Καταρχάς η μετενσάρκωση ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη ελπίδα ότι η ψυχή ως αυτοτελής προσωπικότητα επιβιώνει μεταθανάτια και μάλιστα περισσότερο χρόνο στη Γη παρά στον άλλον κόσμο. Ακόμη και εάν βρίσκεται για ένα διάστημα στο υπερπέραν, αυτό είναι προσωρινό καθώς η αληθινή ζωή είναι στη Γη.

Η βασική ιδέα σε όλες τις σχετικές φιλοσοφίες είναι ότι υπάρχει συνεχής πρόοδος και εξέλιξη. Ο λόγος της κάθε ύπαρξης είναι η μάθηση. Κάθε ζωή αποτελεί μία βαθμίδα εξέλιξης, κάτι ανάλογο με τις τάξεις του σχολείου και αυτή η εξέλιξη, υποστηρίζουν οι θιασώτες της μετενσάρκωσης, μπορεί να γίνει μόνο ή κυρίως σε αυτήν τη Γη.

Με τη διδασκαλία της μετενσάρκωσης σε συνδυασμό με το κάρμα μπορούν να εξηγηθούν σε πρώτη όψη οι διαφορές χαρακτήρα, ικανοτήτων και ηθικής μεταξύ των ανθρώπων. Κυρίως όμως μπορούν να εξηγηθούν τα διαφορετικά πεπρωμένα. Εξάλλου είναι πολύ πιο εύκολο να φανταστεί κάποιος μία προηγούμενη ή μελλοντική ζωή στη Γη παρά στον άλλον κόσμο για τον οποίον δεν έχει συγκεκριμένη αντίληψη.

Γι’ αυτούς τους λόγους υπάρχει μία τάση και σε πολλούς χριστιανούς να συνδέουν τη χριστιανική διδασκαλία με το δόγμα του κάρμα και της μετενσάρκωσης. Κατά την άποψή τους μόνο σε αυτήν τη βάση μπορούν να εξηγηθούν οι αδικίες και οι ανισότητες στον κόσμο που φαίνεται να αντιφάσκουν με τη δικαιοσύνη του Θεού.

Ένα παραπάνω κίνητρο για τους υποστηρικτές της μετενσάρκωσης είναι συχνά μία ορισμένη χλιαρότητα και οκνηρία. Γιατί με αυτό το σκεπτικό μπορούν άνετα να πουν: «ό,τι δεν κάνω σε τούτην τη ζωή θα το κάνω σε μίαν άλλη». Ταυτόχρονα όμως απορρίπτουν ή απωθούν την πιθανότητα να περάσουν μετά θάνατο σε σφαίρες εξαγνισμού όπου θα βρεθούν σε χειρότερες συνθήκες από τις τωρινές. Γιατί μία τέτοια πιθανότητα δεν ταιριάζει με τις αντιλήψεις και τις προσδοκίες τους. Σε γενικές γραμμές μπορεί να πει κάποιος ότι στη Δύση οι οπαδοί της μετενσάρκωσης είναι άτομα ευνοημένα από τη ζωή και όχι εκείνα που αντιμετωπίζουν κακουχίες, αρρώστιες, φτώχεια, καταπίεση ή άλλα σοβαρά προβλήματα.

Βασικά στη Δύση οι θεωρίες για τη μετενσάρκωση στηρίζονται ως επί το πλείστον σε προσωπικές γνώμες και επιθυμίες ή σε πνευματιστικές μεταδόσεις και ως εκ τούτου έχουν πολύ μικρή σχέση με την πραγματικότητα.

Αντίθετα οι αντιλήψεις των ανθρώπων στην Ανατολή διαφέρουν και η πίστη τους στη μετενσάρκωση συνιστά ένα θεμελιακό στοιχείο της θρησκείας τους, στενά συνδεδεμένο με το δόγμα για το κάρμα.

Δ

Για τους ινδουιστές και τους βουδιστές οι ενσαρκώσεις επαναλαμβάνονται κυκλικά, δεν πιστεύουν δηλαδή στην πρόοδο της ψυχής και στην οριστική λύτρωσή της όπως στη Δύση.

εδομένου μάλιστα ότι στις ασιατικές χώρες μία πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού διαβιεί υπό άθλιες συνθήκες, εύλογα από μία τέτοια πίστη μπορεί να αντλεί την παρηγοριά πως στη βάση των δύο αυτών νόμων η επόμενη ζωή στη Γη θα είναι καλύτερη. Πάντως σε κάθε περίπτωση στην Ανατολή η αναγέννηση θεωρείται κατάρα και όχι ευλογία, πράγμα που ξεχνούν όσοι Δυτικοί θιασώτες της επικαλούνται τον ινδουισμό και το βουδισμό για να την υποστηρίξουν. Για τους ινδουιστές και τους βουδιστές οι ενσαρκώσεις επαναλαμβάνονται κυκλικά, δεν πιστεύουν δηλαδή στην πρόοδο της ψυχής και στην οριστική λύτρωσή της όπως στη Δύση. Έτσι ενώ ο Στάινερ π.χ. θεωρεί ότι με κάθε ενσάρκωση το άτομο μαθαίνει κάτι περισσότερο, αντίθετα οι Ασιάτες ελπίζουν απλώς ότι επιτέλους σε κάποια αναγέννηση θα πάψουν να παράγουν κάρμα, οπότε δεν θα χρειάζεται πια να ξαναγεννηθούν. Αλλά η λύτρωση ακόμη και τότε δεν είναι οριστική. Τόσο στον ινδουισμό όσο και στο βουδισμό, η αγνή ζωή ή το πλεόνασμα καλού κάρμα μπορεί να οδηγήσει σε μία αναγέννηση στο βασίλειο των θεών, αλλά ούτε οι θεοί είναι αθάνατοι. Όταν το πλεόνασμα καλού κάρμα εξαντληθεί, ακολουθεί μία ενσάρκωση. Παράδεισος και κόλαση, με άλλα λόγια, είναι απλώς προσωρινοί σταθμοί. Μάλιστα για τους βουδιστές οι θεοί υστερούν απέναντι στους ανθρώπους, γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν τη διδασκαλία του Βούδα, που προσφέρει τη μοναδική διέξοδο από τις επώδυνες υποστάσεις. ‘Αρα όποιος ζει ανεύθυνα και συσσωρεύει αρνητικό κάρμα, θα πρέπει να περιμένει ότι θα αναγεννηθεί σε μία κατώτερη μορφή ζωής και οι πιθανότητες να επιστρέψει στον κόσμο των ανθρώπων είναι ελάχιστες (Θρησκείες του Κόσμου).

Όπως είδαμε για τον μεν ινδουιστή λύτρωση σημαίνει ότι η προσωπικότητά του συγχωνεύεται με την απρόσωπη «θεία» συνείδηση (το βράχμαν), για το δε βουδιστή ότι η προσωπικότητά του εξαφανίζεται όπως σβήνει η φλόγα του κεριού (η νιρβάνα).

Οι αλλεπάλληλες γήινες ζωές επομένως δεν θεωρούνται σαν μία εξελικτική κλίμακα, αλλά σαν ένας τροχός ενσαρκώσεων με βάσανα και κόπους που περιστρέφεται αέναα.

Υποτίθεται ότι ο νόμος του κάρμα διδάσκει τον άνθρωπο να μην επαναλαμβάνει τα λάθη του. Ωστόσο κανένας σχεδόν δεν θυμάται τις προηγούμενες υπάρξεις του, ενώ είναι αμφισβητήσιμες οι λίγες εξαιρέσεις ατόμων που πιστεύουν το αντίθετο. Συνεπώς κανένας δεν ξέρει για ποιο λόγο πάσχει, έτσι ώστε να μάθει από τα λάθη του. Στο Βουδισμό π.χ. η ψυχή διαλύεται μετά το θάνατο και σε κάθε νέα ενσωμάτωση ενσαρκώνεται μία νέα ψυχή ή σωστότερα συνείδηση. Συνεπώς είναι παράλογο να φέρει ευθύνη για την προηγούμενη ενσάρκωση.

Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των συνεπειών της πίστης στο κάρμα και στη μετενσάρκωση είναι η ινδική κοινωνία. Για τον ινδουιστή είναι άσκοπο να βοηθάει τους πάσχοντες, αφού έτσι το κάρμα τους δεν εξαλείφεται παρά απλώς μεταφέρεται σε μία μελλοντική ζωή. Όποιος πρέπει να υποφέρει, θα υποφέρει είτε τώρα είτε στο μέλλον και κανένας δεν μπορεί να τον απαλλάξει από αυτήν τη μοίρα. Γι’ αυτόν το λόγο ο ινδουιστής δεν ενδιαφέρεται να βελτιώσει τη ζωή των συνανθρώπων του αλλά ούτε καν τη δική του, αφού έτσι κ’ αλλιώς λόγω της θρησκείας του πιστεύει πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.

Από τις νέες αποκαλύψεις από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι η ψυχή εξελίσσεται συνεχώς σε άλλους υλικούς ή πνευματικούς κόσμους, όμως δεν επιστρέφει στη γη όπου έχει ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο της, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.

Υπάρχει, ωστόσο λένε, επίσης μία μετενσωμάτωση προς τα κάτω, μία υποστροφή προς τις αρχές της υλικής ζωής. Πρόκειται για την εκ νέου φυλάκιση μέσα στην ύλη που λαμβάνει χώρα στο τέλος μίας μακραίωνης εποχής λύτρωσης. Εποχή λύτρωσης ονομάζεται το κάθε ένα από τα ανυπολόγιστα μεγάλα χρονικά διαστήματα στα οποία χωρίζεται και εξελίσσεται το λυτρωτικό σχέδιο του Θεού για την ανθρωπότητα. Στο τέλος της εκάστοτε λυτρωτικής εποχής, οι άνθρωποι που δεν βρήκαν το δρόμο της επανόδου προς την πνευματική τους κοιτίδα κοντά στον Θεό, παρά επέλεξαν την αθεΐα και την ύλη, επιστρέφουν στην τελευταία. Γι’ αυτούς αρχίζει τότε πάλι μία μακριά, βασανιστική πορεία μετάστασης από τη μία υλική μορφή ζωής στην άλλη μέχρι να αναρριχηθούν πάλι στο επίπεδο του ανθρώπου, όπου θα τεθούν πάλι προ του διλήμματος να διαλέξουν το πνεύμα ή την ύλη.

Γι’ αυτό το θέμα γράφει η Μπέρτα Ντούντε: «Ικανοποιείται πάντοτε η επιθυμία του πνευματικού όντος και έτσι εάν το ον θέλει την ύλη, ενδύεται την ύλη. Επομένως εάν η ψυχή στον άλλο κόσμο έχει αρνητική εξέλιξη, επιστρέφει στη “μετενσάρκωση” (στο τέλος μίας εποχής λύτρωσης σ.τ.μ). Πρέπει να διανύσει για άλλη μία φορά τον ατέλειωτο δρόμο της εξέλιξης πάνω στη Γη για να μπορεί μετά από χιλιάδες χρόνια να δοκιμαστεί πάλι στο τέλος ως άνθρωπος σε μία γήινη ζωή…

Συνεπώς μία τέτοια μετενσωμάτωση μπορεί πράγματι να συμβεί, όμως είναι μία διαδικασία με τέτοιες φοβερές συνέπειες που θα πρέπει να παρουσιάζεται στους ανθρώπους σαν ό,τι πιο τρομερό. Συνάμα, ωστόσο, αποτελεί μία πράξη ευσπλαχνίας του Θεού, γιατί δίνει τη δυνατότητα στα πνεύματα να ελευθερωθούν έπειτα από αμέτρητους αιώνες φυλακής».

Και αλλού καταγράφει η ίδια: «Η έλλειψη πίστης είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Γιατί τότε είναι ακόμη υπόδουλος του (εωσφορικού) όντος που τον παρασέρνει προς τα κάτω. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει δυνατότητα να σωθεί μέσα σε μία μόνο λυτρωτική περίοδο σε αυτήν τη Γη. Αλλά δεν επιστρέφει στη Γη ως άνθρωπος παρά στη συνέχεια φυλακίζεται μέσα στην ύλη. Το ίδιο συμβαίνει με εκείνους τους ευρισκόμενους στον άλλον κόσμο που έχουν πέσει πάρα πολύ χαμηλά και για τους οποίους το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις μία μόνο γήινη εποχή λύτρωσης δεν αρκεί για να απολυτρωθούν τέτοιες ψυχές… Η δε φυλάκισή τους στην ύλη δεν είναι μετενσωμάτωση όπως την φαντάζεστε εσείς οι άνθρωποι, που νομίζετε ότι η επιθυμία σας να ενσαρκωθείτε πάλι ικανοποιείται με τον τρόπο που θέλετε εσείς.

…Αμέτρητοι βοηθοί συμπαρίστανται στον άλλον κόσμο στην κάθε ψυχή και την οδηγούν ασφαλώς στα ύψη. Εάν όμως η ίδια δεν θέλει, η συνέπεια είναι να βυθιστεί στην άβυσσο, αν και εκεί ακόμη μπορεί να βρει τη λύτρωση. Μα εάν όλες οι προσπάθειες που καταβάλλουν μαζί της οι φωτεινές οντότητες αποβούν μάταιες, τότε στο τέλος θα εγκλειστεί πάλι στην ύλη…

όλα (ανεξαίρετα) τα πνευματικά συστήματα που έχουν στόχο τους την ανάπτυξη της αγάπης οδηγούν στην αναγνώριση του Ιησού Χριστού είτε πριν είτε μετά το σωματικό θάνατο των ανθρώπων που τα ακολουθούν. Έτσι βρίσκουν και αυτοί επίσης τη λύτρωση μόλις Τον αναγνωρίσουν…
Επομένως αυτή η «παλιγγενεσία» ανθρώπων που φυλακίζονται πάλι στη γήινη ύλη επειδή απέτυχαν να πνευματοποιηθούν σε αυτόν τον κόσμο ή στον άλλο δεν έχει την έννοια της μετενσάρκωσης. Αφενός γιατί συμβαίνει μόνο στο τέλος μίας μακραίωνης εποχής λύτρωσης. Αφετέρου γιατί είναι δυνατό να περάσουν χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια μέχρι να μπορέσει μία τέτοια ψυχή να ενανθρωπιστεί πάλι στη Γη, αφού περάσει πρώτα κατακερματισμένη από ενσωματώσεις σε όλα τα φυσικά βασίλεια.

Σας είναι γνωστό ότι ο βαθμός της συνειδητότητας της ψυχής όταν φεύγει από αυτόν τον κόσμο εξαρτάται από το βαθμό της αγάπης της. Άρα καταλαβαίνετε επίσης ότι όλα (ανεξαίρετα) τα πνευματικά συστήματα που έχουν στόχο τους την ανάπτυξη της αγάπης οδηγούν στην αναγνώριση του Ιησού Χριστού είτε πριν είτε μετά το σωματικό θάνατο των ανθρώπων που τα ακολουθούν. Έτσι βρίσκουν και αυτοί επίσης τη λύτρωση μόλις Τον αναγνωρίσουν…».

Επομένως αυτή η «παλιγγενεσία» ανθρώπων που φυλακίζονται πάλι στη γήινη ύλη επειδή απέτυχαν να πνευματοποιηθούν σε αυτόν τον κόσμο ή στον άλλο δεν έχει την έννοια της μετενσάρκωσης. Αφενός γιατί συμβαίνει μόνο στο τέλος μίας μακραίωνης εποχής λύτρωσης. Αφετέρου γιατί είναι δυνατό να περάσουν χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια μέχρι να μπορέσει μία τέτοια ψυχή να ενανθρωπιστεί πάλι στη Γη, αφού περάσει πρώτα κατακερματισμένη από ενσωματώσεις σε όλα τα φυσικά βασίλεια.

Η ενανθρώπιση μετά από μία μακρά φυλάκιση στην ύλη δεν έχει την έννοια ότι έτσι εξαλείφονται αμαρτίες περασμένων ζωών. Αλλά το ζητούμενο σε μία νέα ενανθρώπιση της ψυχής είναι να μην αποτύχει πάλι στη δοκιμασία της βούλησής της ως άνθρωπος, παρόλο που κάθε φορά έχει να αντιμετωπίσει όλο και πιο δύσκολες συνθήκες. Γι’ αυτό μπορεί και πρέπει να αντεπεξέλθει στις εξετάσεις της βούλησής της επικαλούμενη συνειδητά τον Ιησού Χριστό να την βοηθήσει να τα βγάλει πέρα σε αυτήν τη ζωή. Μόνο έτσι έχει τη δυνατότητα, να πετύχει την πλήρη υιοθεσία από τον Θεό, σύμφωνα με τις νέες αποκαλύψεις.

Η εκ νέου φυλάκιση στην ύλη στην Αγία Γραφή υποδηλώνεται με τον όρο «δεύτερος θάνατος» (Αποκάλυψη Ιωάννη 20, 1-3). Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης ωστόσο απορρίπτουν τη δεύτερη φυλάκιση στην ύλη, επειδή αντίκειται στην ιδέα των διαδοχικών ενσαρκώσεων.

Σ.τ.μ. Το θέμα τής εκ νέου φυλάκισης στην ύλη παρουσιάζεται εκτενέστερα στα βιβλία: Το Μεγάλο Μυστήριο^. Το Μέλλον είναι Τώρα^. Το Πέρασμα στη Νέα Πνευματική Εποχή^. Η Γέννηση της Νέας Γης (βλ. βιβλιογραφία).

(ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ)

Η ιδιαίτερη αντίληψη του Βουδισμού για τη μετενσάρκωση

Η αντίληψη για το κάρμα και τη μετενσάρκωση στα διάφορα παρακλάδια του Βουδισμού είναι ομολογουμένως πιο δυσνόητη απ’ ό,τι είναι στον Ινδουισμό. Και αυτό γιατί ο Βουδισμός δεν πιστεύει πως υπάρχει στον άνθρωπο ένα αθάνατο μέρος (όπως το άτμαν) που μπορεί να περιπλανάται από τη μία ύπαρξη στην άλλη.

Σύμφωνα με τη βουδιστική δοξασία, ο εμπειρικός άνθρωπος απαρτίζεται από πέντε υπαρξιακούς παράγοντες (skandhas): το φυσικό σώμα, τα συναισθήματα (χαρά, λύπη κ.ο.κ.), τις αισθήσεις (ακοή, όραση κλπ.), τις διαμορφώσεις (θέληση, συμπόνια, φιλαργυρία κλπ.) και την ατομική συνείδηση. Μία αιώνια ψυχή ή προσωπικός πυρήνας ανεξάρτητα απ’ αυτούς τους παράγοντες δεν υπάρχει.

Ωστόσο οι πέντε αυτοί παράγοντες είναι ο λόγος που το εκάστοτε άτομο παράγει κάρμα, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται ο τροχός των μετενσαρκώσεων. Δύο στοιχεία είναι κυρίως υπεύθυνα γι’ αυτό, το πρώτο είναι η απληστία ή «δίψα για ζωή»^. η άγνοια είναι το δεύτερο και πιο συγκεκριμένα με την ευρεία έννοια η άγνοια της βουδιστικής διδασκαλίας και με την πιο στενή έννοια η άγνοια σχετικά με τις αιτίες της δίψας για ζωή και του πόνου.

Εκτός αυτού, ρόλο παίζει επίσης η πρόθεση που βρίσκεται πίσω από μία ενέργεια και μάλιστα είναι πιο βαρύνουσα από την ίδια την ενέργεια. Ως επακόλουθο, η ανθρώπινη συνείδηση μπορεί να σημαδεύεται με την καρμική έννοια είτε θετικά είτε αρνητικά είτε ουδέτερα.

 

Αλλά ποιος ή τι ενσαρκώνεται σε μία νέα ενσάρκωση; Ποιος κληρονομεί τις πράξεις μίας προηγούμενης ύπαρξης; Αυτός που τις διέπραξε ή ένας άλλος, που σε τελευταία ανάλυση κληρονομεί ένα ξένο κάρμα;

Προφανώς η ερώτηση αυτή δεν μπορεί να απαντηθεί ικανοποιητικά. Παρ’ όλα αυτά οι βουδιστές πιστεύουν ότι γνωρίζουν τις έξι δυνατότητες επανεσωμάτωσης: μεταξύ των θεών, των ανθρώπων, των πεινασμένων πνευμάτων, των ζώων, των δαιμόνων και τέλος, στην κόλαση. Ειδικά ο θιβετιανός Βουδισμός περιγράφει τις ιδιαίτερες συνθήκες της εκάστοτε ενσάρκωσης με πολύ ζωηρή φαντασία.

Ο στόχος, η απολύτρωση, για τους Βουδιστές είναι η νιρβάνα (το σβήσιμο), μία κατάσταση που δεν περιγράφεται με λόγια. Η απελευθέρωση από τη samsara, την αλυσίδα των ενσαρκώσεων, σημαίνει μία μακάρια ανυπαρξία. Ο λυτρωμένος περνάει στη μεγάλη Κενότητα, όπως σβήνει μία φλόγα και είναι άγνωστο πού βρίσκεται. Τα θετικά χαρακτηριστικά της νιρβάνα είναι η χαρά, η αγαλλίαση, η μακαριότητα, το ότι έχει πάψει κάθε αίσθηση. Με αποφατική διατύπωση είναι η παύση του πόνου, του μίσους, της τυφλότητας, της δίψας για ζωή.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΡΜΑ; ^*

Για τον αναγνώστη που θέλει να εμβαθύνει στην έννοια του κάρ­μα, θα παραθέσουμε ένα σχετικό κείμενο της Ντούντε (27.3.1947):

«Η δικαιοσύνη του Θεού αποκαθιστά την ισορροπία και την τά­ξη, όποτε γίνεται μία αδικία, γι’ αυτό το λόγο άνθρωποι που θέλουν το κακό των άλλων συχνά τιμωρούνται με το ίδιο κακό κι έτσι πρέ­πει να πληρώσουν όσο βρίσκονται ακόμη στη Γη για τις αμαρτίες που τους βαραίνουν. Στην πραγματικότητα, εντούτοις, αποτελεί πά­λι χάρη το γεγονός ότι τους δίνεται ήδη στη Γη η δυνατότητα να ξε­πληρώσουν το κακό που έχουν κάνει. Έτσι δεν πρέπει να κουβα­λήσουν όλο το βάρος της ενοχής τους στον άλλο κόσμο, όπου θα εί­ναι πολύ δύσκολο να απαλλαγούν από αυτή. Όσο είναι στη Γη, η τι­μωρία που υφίστανται μπορεί να τους κάνει να αναγνωρίσουν την αδικία τους και ίσως να μετανιώσουν, οπότε θα είναι και πιο ελα­φριά η τιμωρία. Αντίθετα στον άλλο κόσμο είναι πολύ πιο δύσκολο να την αναγνωρίσουν και υπάρχει η πιθανότητα τα βάσανα που περ­νούν εκεί να τους κάνουν ακόμη πιο αμετανόητους.

Ωστόσο δεν συμβαίνει πάντοτε να αναγνωρίζει κάποιος την αδι­κία του και να μετανοεί, αφού σε μερικές περιπτώσεις κοιτάζει α­κόμη πιο πολύ να βλάψει τους συνανθρώπους του, μολονότι έχει γευθεί και ο ίδιος τους καρπούς της κακής βούλησης. Στην προκει­μένη περίπτωση αυτός που έχει γίνει τόσο σκληρός παίρνει την ε­νοχή του μαζί του στο υπερκόσμιο βασίλειο.

Πρέπει να αναφερθεί εξ αρχής αυτό το δεδομένο για να μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί αμέτρητοι άνθρωποι στην έσχατη επο­χή πρέπει να υποφέρουν τόσο πολύ και γιατί πολλές φορές δεν τους βοηθάει κανένας την ώρα της μεγαλύτερης ανάγκης τους. Η απά­ντηση είναι ότι και οι ίδιοι υπήρξαν απαθείς απέναντι στη δυστυχία των συνανθρώπων τους σε εποχές όπου είχαν τη δυνατότητα να βοηθήσουν, εάν το ήθελαν πραγματικά. Εάν λοιπόν τότε ανα­λογισθούν τις διάφορες αμαρτίες, όπως κι αυτά που παρέλειψαν να κάνουν για τους άλλους, υποβάλλοντας σε μια αυστηρή κριτική τον εαυτό τους ή κάνοντας την αυτοανάλυσή τους, και μετανοήσουν για την αδικία τους, τότε κι η τιμωρία τους θα είναι υποφερτή. Έ­τσι, μπορεί η ενοχή τους να μειωθεί ήδη πάνω στη Γη, οπότε κι αυ­τή η περίοδος των παθών αποβαίνει σε ευλογία γι’ αυτούς, αφού θα τους έχει αποφέρει το έλεος του Θεού. Γιατί τότε μπορεί να βά­λουν τον εαυτό τους στο σκαμνί, να παραδεχθούν απέναντι στον Θεό την αδικία που έχουν κάνει και να ζητήσουν τη συγχώρεσή Του.

Σίγουρα, τότε το μέγεθος της ενοχής τους θα μικρύνει, διότι ο Θε­ός είναι ένας επιεικής κριτής κι όπου βλέπει ότι κάποιος μετανοεί, δίνει άφεση και τον συγχωρεί. Χωρίς όμως να παραδεχθεί κανείς την ενοχή του, δεν μπορεί ούτε να βρει συγχώρεση, γιατί ο Θεός εί­ναι βέβαια επιεικής, αλλά είναι και δίκαιος κριτής».

Είναι αυτονόητο ότι η λέξη «τιμωρία» στις νέες αποκαλύψεις ση­μαίνει αυτοτιμωρία, όπως φαίνεται καθαρά στο παρακάτω από­σπασμα:

«Ο έκπτωτος από τον Θεό αυτοτιμωρείται, γιατί δεν δέχεται να τον απολυτρώσει ο Ιησούς Χριστός και δεν αναγνωρίζει τη θυσία Του».

Ο λόγος που προσκρούουμε σε τέτοιες φαινομενικές αντιφάσεις στη Βίβλο και στις νέες αποκαλύψεις είναι ότι ο θείος Λόγος έχει μια πολλαπλή έννοια: μια γήινη – κοσμική, μία ψυχική – πνευματι­κή και μία ουράνια – πνευματική. Έτσι, λόγου χάρη, η έννοια της τιμωρίας εξαρτάται από το επίπεδο από το οποίο εξετάζεται.

Όταν λέγεται π.χ. «Ο Θεός είναι και κριτής» (Γένεση 16, 5 και 31,53, Ψαλμοί 7,9,12 κ.ά.) και μπορεί να τιμωρεί τους ανθρώπους (Ιώβ 31,23, Αποκάλυψη Ιωάννη 3,19 κ.ά.), με αυτό δεν εννοείται ότι ο Θεός-Πατέρας τιμωρεί, αλλά δρα η παντοδυναμία του που διαφυλάττει την αιώνια απαραβίαστη τάξη. Όταν τα δημιουργη­μένα όντα παραβαίνουν τους νόμους αυτής της τάξης, εξυπακούε­ται ότι οι νόμοι δεν αναιρούνται ούτε γίνονται ελαστικοί για να προσαρμοστούν στη δική τους θέληση, αλλά οι άνθρωποι εισπράτ­τουν τις συνέπειες των άνομων πράξεων τους, πράγμα που κατά βάση αποτελεί αυτοτιμωρία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο βιασμός της φύσης. Η φύ­ση «εκδικείται» ανελέητα, με άλλα λόγια οι αμετάβλητοι νόμοι της τιμωρούν όποιον επιχειρεί να τους αγνοήσει κι έτσι ουσιαστικά ο παραβάτης αυτοτιμωρείται, ένα γεγονός που διαπιστώνουμε σχε­δόν καθημερινά στις φυσικές καταστροφές που πλήττουν τη Γη και που αυξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια.

Ο Θεός είναι βέβαια αγάπη ως προς την πρωταρχική του ουσία, όμως είναι επίσης Νόμος, δικαιοσύνη και φύλακας της αιώνιας τά­ξης του, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν τέλειος. Κάθε παραβίαση της θείας τάξης είναι υπέρβαση, δηλαδή αμαρτία, που για λόγους δι­καιοσύνης πρέπει να βρει εξιλασμό.

Γι’ αυτό ο Ιησούς πλήρωσε το τίμημα για όλα τα ανομήματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, αντιπροσωπευτικά στη θέση των ανθρώπων. Συνεπώς, ο Ιησούς πλήρωσε για τις απαι­τήσεις του Νόμου κι έτσι, όσοι τον πιστεύουν, δεν είναι πια υπό­δουλοι στο Νόμο (Γαλάτες 3,13.4, 1-5), γιατί ο Χριστός σημαίνει το τέλος του (Ρωμ. 10, 4), αφού είναι η αγάπη πια που τον εκπληροί (Ρωμ. 13,10). Αλλά για εκείνους που δεν υιοθετούν στην πρά­ξη τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και δεν τον δέχονται, ο Θε­ός παραμένει ο Κριτής και ο Νόμος.

Μπορεί, επομένως, η αγάπη να είναι η κυρίαρχη ιδιότητα του Θεού, όμως η τελειότητά του προϋποθέτει όλες τις θεϊκές ιδιότη­τες, συμπεριλαμβανομένων της τάξης και της δικαιοσύνης.

Ένα άλλο στοιχείο που θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη είναι η δια­φορά μεταξύ, αφ’ενός του τιμήματος που πρέπει να καταβάλει κά­ποιος για να απαλλαγεί από το βάρος της ενοχής και των αμαρτιών του και αφ’ ετέρου των δοκιμασιών, θυσιών, βασάνων κ.λπ., στα ο­ποία πρέπει ενδεχομένως να υποβληθεί προκειμένου να πετύχει την τελειοποίηση της ψυχής του. Γιατί ναι μεν ο Χριστός ανέλαβε τον εξιλασμό όλων ανεξαιρέτως των αμαρτιών μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι έχουμε γίνει και τέλειοι.

Για την τελειοποίηση της ψυχής απαιτείται ένας αγώνας, προκει­μένου να κοπούν οι δεσμοί από τον κόσμο της ύλης, από τις επιθυ­μίες που μας εξανδραποδίζουν σε αυτόν. Απαιτείται ένας καθαρι­σμός της ψυχής από καθετί ακάθαρτο, πράγμα που μόνο η αγάπη και ο πόνος -όταν η αγάπη δεν είναι αρκετή- μπορούν να πετύ­χουν.

Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί άνθρωποι, παρ’ όλο που έχουν α­φιερώσει τη βούληση τους στον Ιησού Χριστό, υποφέρουν ακόμη με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο· αυτό αποσκοπεί όχι πια στον εξι­λασμό των αμαρτιών τους, που έτσι κι αλλιώς έχουν διαγραφεί α­πό τον Ιησού Χριστό, παρά στον πλήρη εξαγνισμό της ψυχής τους, ώστε να γίνει τελείως διαπερατή από το φως, για να μπορούν να αποκτήσουν την πατρότητα τον Θεού.

Γι’ αυτό και τέτοια «πάθη» έχουν ένα άλλο βάρος από εκείνα που ενδεχομένως υφίσταται ο άνθρωπος πριν τη μεταστροφή του, γιατί αυτά αποβλέπουν στο να την κάνουν να αναλογιστεί τα λάθη του και ταυτόχρονα βέβαια να τον «καθαρίσουν», υποβάλλοντας σώμα και ψυχή σε μια «θεραπευτική νηστεία».

Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να διαβάσουμε την παρακάτω διδασκαλία στην Ντούντε, για να την καταλάβουμε σωστά:

«Εάν χρειαστεί να υποφέρετε, σεις οι άνθρωποι, Θυμηθείτε τα λό­για Μου: ‘”Οποιος θέλει να Με ακολουθήσει, ας σηκώσει το σταυρό του επάνω του!” Να ξέρετε ότι κάθε δοκιμασία που περνάτε, και επιδεικνύετε πλή­ρη αποδοχή της βούλησής Μου, είναι ισότιμη με μία σταύρωση, που σημαίνει για σας λύτρωση και απελευθέρωση από κάθε ενοχή. Να ξέρετε ότι βρίσκεστε στη Γη, για να απαλλαγείτε από μία ενοχή, που το μέγεθος της είναι αδύνατο να το συλλάβετε ως άνθρωποι. Για να την ελαχιστοποιήσω, πέθανα βέβαια στο σταυρό, αλλά και ο καθέ­νας από σας πρέπει να πληρώσει επίσης ένα τίμημα. Αυτό γίνεται στο βαθμό φυσικά που του επιτρέπουν οι δυνάμεις του, εφ’ όσον θέ­λει να συμμετάσχει στο έργο της απολύτρωσης που άρχισα, από την αγάπη Μου, με το θάνατο Μου στο σταυρό.

Σε σας τους ανθρώπους σάς έχει δοθεί ένα μικρό, ελαφρύ σταυρουδάκι να κουβαλήσετε, μια που το πιο μεγάλο βάρος το έχω πά­ρει Εγώ. Όμως δεν μπορείτε να μείνετε χωρίς καθόλου πόνους και δοκιμασίες, γιατί αυτά έχουν σκοπό να σας σπρώξουν προς εκεί­νον που είναι πρόθυμος να σας βοηθήσει ανά πάσα στιγμή, τον οποίο πρέπει να μιμηθείτε, προκειμένου να γίνετε μακάριοι».

«

…Ασφαλώς, θέλω να σας βοηθήσω να σηκώσετε το σταυρό σας, αλλά κι εσείς δεν πρέπει να προσπαθείτε να τον αποτινάξετε τε­λείως από πάνω σας. Να έχετε πάντοτε κατά νου ότι μπορείτε να αποβάλετε πολλές ακαθαρσίες από την ψυχή σας, όταν σηκώνετε υπομονετικά το σταυρό σας».

Επομένως, το «σταυρουδάκι» που έχει να σηκώσει ο καθένας εί­ναι απλά μια κινητήρια δύναμη στην ατραπό της κάθαρσης και της τελειοποίησης, με στόχο την ανύψωση σε εκείνο το επίπεδο, όπου γίνεται πια ολοκληρωμένα παιδί του Θεού. Γιατί για την υιοθεσία από τον Θεό χρειάζεται απαραίτητα η ενεργή συμμετοχή στο λυ­τρωτικό έργο. Η συμμετοχή, όμως, είναι τελείως διαφορετική από την τιμωρία προηγούμενων αμαρτιών, που διδάσκει ο νόμος του κάρμα, γιατί αυτές, όσο μεγάλες κι αν είναι, τις έχει εξαλείψει ο Χριστός:

«Οι άνθρωποι εκείνοι που αναγνωρίζουν τον Ιησού Χριστό ως θε­ϊκό λυτρωτή τους και μετανοημένοι παίρνουν θέση κάτω από το σταυρό του, είναι ελεύθεροι από κάθε ενοχή, πράγμα το οποίο ση­μαίνει ότι τους έχει δοθεί άφεση για κάθε αμαρτία που τους βαραί­νει.

Άφεση μιας ενοχής σημαίνει απάλειψη, πλήρης απαλλαγή από το χρέος, που κανονικά θα έπρεπε να εξαλειφθεί με συγκεκριμένες πράξεις.

.

Άφεση σημαίνει παραγραφή του χρέους, αθώωση, επαναφορά της κατάστασης που υπήρχε πριν διαπραχθεί η αμαρτία και κάθε συ­νέπεια ενός ανομήματος τη φέρει αποκλειστικά εκείνος που παίρ­νει επάνω του την ενοχή.

Επομένως, το βάρος όλων των αμαρτιών το επωμίστηκε ο Ιησούς Χριστός μόνος του και Μου πρόσφερε γι’ αυτό την εξιλαστήρια θυ­σία. Αυτός αναιρεί οποιαδήποτε επίπτωση μιας αμαρτίας».

Κατά συνέπεια, για όσους πιστεύουν αυθεντικά, όχι μόνο τύποις, στον Ιησού Χριστό, ο νόμος του κάρμα δεν ισχύει. Αλλά και για τους ετερόδοξους ή άθρησκους η διδασκαλία αυτή είναι αληθινή μόνο κατά το ήμισυ, γιατί δεν είναι μόνο η ενοχή εξαιτίας της πρω­ταρχικής πτώσης που βαραίνει τον κάθε άνθρωπο.

Μια άλλη παράμετρος επίσης, που παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της μοίρας του ανθρώπου, είναι η αντίσταση που πρόβαλαν τα εωσφορικά στοιχεία της ψυχής του στο διάστημα που αυτή ήταν χω­ρίς ελεύθερη βούληση, φυλακισμένη μέσα στα φυσικά βασίλεια.

Στο διάστημα αυτό της επίπονης ανέλιξής της διαμέσου των βα­σιλείων της φύσης η ψυχή είναι κατακερματισμένη σε αμέτρητα στοιχεία που το καθένα του ακολουθεί μια χωριστή, δική του πο­ρεία. Μέχρι να φτάσει να γίνει πάλι ενιαία και να ενσαρκωθεί ως άνθρωπος, η ψυχή δεν έχει συνείδηση του εαυτού της και συνεπώς ούτε και ελεύθερη βούληση. Ωστόσο, τα μεμονωμένα στοιχεία της μπορούν να επιδείξουν διαφορετική συμπεριφορά το ένα από το άλλο, από το να διατηρούν στο ακέραιο τη σατανική αντίσταση που τα έχει διαποτίσει από τον καιρό της εξέγερσης εναντίον του Δη­μιουργού, έως το να υπηρετούν υπάκουα το φυσικό νόμο.

Με άλλα λόγια, παρ’ όλο που είναι υπόδουλα στη φυσική νομο­τέλεια, απολαμβάνουν ωστόσο μια σχετική ελευθερία κινήσεων και διαμόρφωσης ατομικού χαρακτήρα. Αυτό είναι κάτι που πα­ρατηρούμε συχνά στη φύση, όπου π.χ. ένας σκύλος είναι εξαιρετι­κά άγριος και αδάμαστος, ενώ ένας άλλος της ίδιας ράτσας ήμερος ως ένα βαθμό που ξεπερνά σχεδόν τα στενά όρια της ενστι­κτώδους συμπεριφοράς. Αυτές οι «ατομικές ιδιαιτερότητες», ωστό­σο, είναι απόλυτα ενσωματωμένες στη θαυμαστή ισορροπία και αρμονία της φύσης.

Η εωσφορική αντίσταση των ψυχικών στοιχείων δεν επιτρέπε­ται να καμφθεί δια της βίας ούτε καν σ’ αυτή τη φάση της ανελευθερίας του έκπτωτου όντος. Αυτή είναι, λοιπόν, από τη μια πλευ­ρά η εξήγηση -μαζί με το βάρος της πρωταρχικής ενοχής, ανάλο­γα με το βαθμό της πτώσης, καθώς δεν έπεσαν όλοι οι στασιαστές άγγελοι το ίδιο βαθιά- γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει μια διαφορε­τική μοίρα από τη γέννησή του κιόλας. Διότι οι διαφορετικές συ­μπεριφορές σημαίνουν επίσης διαφορετικούς βαθμούς ωριμότη­τας και διαφορετικές προδιαθέσεις, που αποκτήθηκαν κατά τη διαδικασία της ωρίμανσης των ψυχικών στοιχείων και γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει η πολυποικιλία δυνατοτήτων, βιοτικών συνθηκών κ.λπ., ανάλογα με το τι χρειάζεται η κάθε ψυχή χωριστά για να φτάσει ως άνθρωπος στο στόχο της.

Η μοίρα του καθενός, δηλαδή, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του σύμφωνα με το τι χρειάζεται για να φτάσει στην τελειο­ποίηση. Εννοείται ότι είναι ο Δημιουργός που τοποθετεί τον άν­θρωπο στη συγκεκριμένη μοίρα, ακριβώς επειδή γνωρίζει επακρι­βώς την ποιότητα και τις ανάγκες κάθε ψυχής, αλλά επαφίεται ελεύθερα στον καθένα το πώς θα αντιμετωπίσει, αξιοποιήσει κ.λπ. τις συν­θήκες της ατομικής του ιστορίας. Το συμπέρασμα από όλα αυτά εί­ναι ότι είναι άλογος ο ισχυρισμός πως ο Θεός αφήνει να μας επι­βάλλεται αναγκαστικά ένα πεπρωμένο, όπως διδάσκει ο νόμος του κάρμα και όπως υπαινίσσεται η αστρολογία, μολονότι η δεύτερη καλύπτει τα νώτα της με διφορούμενες δικαιολογίες του τύπου: «τα άστρα, δείχνοντάς μας το τι μας περιμένει, μας ωθούν σε ένα συ­γκεκριμένο δρόμο, αλλά δεν μας εξαναγκάζουν να τον πάρουμε».

 

Η μισή αλήθεια είναι, επομένως, ότι υπό μία έννοια ο νόμος του κάρμα όντως ισχύει περιορισμένα, αλλά μόνο όσον αφορά τον άν­θρωπο που δεν πιστεύει. Από τη στιγμή όμως που θα αποθέσει ό­λα τα χρέη του στον Ιησού Χριστό, αυτά παραγράφονται, άσχετα με το αν ενδεχομένως του δίνονται ευκαιρίες στο μέλλον να επα­νορθώσει τα αδικήματα που έχει κάνει.

Επομένως, ο στόχος των παιδιών τον Θεού δεν είναι η διαρκής «επανόρθωση» μέχρι την αποπληρωμή των χρεών, με την έννοια του κάρμα, αλλά η προσφορά υπηρεσίας και αγάπης προς όλη την πλά­ση. Η επανόρθωση και η πληρωμή για προηγούμενα κακά μπορεί να αποτελεί ένα μέρος μιας τέτοιας προσφοράς, αλλά όχι υποχρεω­τικά, καθώς ο Πατέρας διαθέτει πολλούς δρόμους για να οδηγή­σει τα παιδιά του στην τελειοποίηση.

Και όταν όντως γίνεται μια επανόρθωση ενός περασμένου αδι­κήματος, αυτό γίνεται όχι για χάρη της ίδιας της επανόρθωσης, αλ­λά για χάρη της αγάπης και της αλληλεγγύης, που τελειοποιούν την ψυχή.

Άλλωστε, δεν είναι γραμμένο πουθενά ότι ο μετανοημένος υπο­χρεούται να πληρώσει για όλα τα κακά που έχει κάνει, αντίθετα λέγεται: «Να σηκώνετε ο ένας το φορτίο του άλλου κι έτσι θα ε­φαρμόσετε πλήρως το νόμο του Χριστού» (Προς Γαλάτες 6, 2).

Ο καλύτερος τρόπος να δείχνει κάποιος έμπρακτα τη μεταμέλειά του είναι να βοηθά στη σωτηρία των αδελφών του, γιατί, όπως λέ­ει η παραβολή, όποιος οργώνει, πρέπει να κοιτά μπροστά και όχι προς τα πίσω (Κατά Λουκά 9, 62).

 

Σε τελική ανάλυση, λοιπόν, η διδασκαλία του κάρμα μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εμπόδιο για την τελειοποίηση της ψυ­χής. Το παράλογο της διδασκαλίας αυτής φαίνεται, άλλωστε, από το γεγονός ότι συχνά για διάφορους λόγους είναι αδύνατο να γί­νει η επανόρθωση η αποπληρωμή ενός ανομήματος πάνω στη Γη. Είναι λογικά αδύνατο να περιμένει κανείς ότι θα επανορθώσει σε μια άλλη γήινη ζωή, όπου επιπλέον δεν έχει ανάμνηση της προη­γούμενης ζωής του.

Για να απαλλαγεί κάποιος από το βάρος των ανομημάτων του προϋποτίθεται ότι τα αναγνωρίζει, μετανοεί εντελώς συνειδητά γι’ αυτά και τα παραδίδει στον Ιησού. Προφανώς δεν είναι δυνατό, λοιπόν, να μετανοήσει για κάτι που δεν γνωρίζει. Όσον αφορά την προϊστορία της ανθρώπινης ύπαρξής του, είναι αρκετό να έχει κα­νείς γνώση για την πρώτη πτώση από τη σφαίρα του Θεού και τη συνακόλουθη πτώση των πρωτόπλαστων.

Στο παρελθόν, βέβαια, εκτός από λίγους φωτισμένους οι περισ­σότεροι γνώριζαν μόνο για το «προπατορικό αμάρτημα» του Αδάμ και της Εύας και δεν υπήρχε μια σαφής εξήγηση, γιατί η αδυναμία των πρώτων δύο ανθρώπων έπρεπε να βαραίνει όλες τις επόμενες γενεές. Στο μεταξύ, όμως, η ανθρωπότητα έχει ωριμάσει αρκετά, ώστε να μπορεί να δεχθεί πιο «στερεά τροφή».

*^* Πβ. Επίσης Βάλτερ Λουτς «Η πατρίδα της ψυχής», στο κεφάλαιο για τη μετενσάρκωση.

«ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ»

Η καρμική διδασκαλία της μετενσάρκωσης

Αρ. 4590 17-3-1949

Μην αφήνετε υποτιθέμενες αντιφάσεις να σας φέρνουν σε σύγχυση και δεχθείτε απλά ως μοναδική εξήγηση το γεγονός ότι η αντιληπτική σας ικανότητα δεν επαρκεί πάντοτε για να καταλάβετε κάποιο θέμα σωστά.

Έτσι, δεν είναι απαραίτητο να υφίσταται όντως μια αντίφαση, μονάχα εσείς είσαστε που βλέπετε ασυμφωνίες εκεί όπου δεν υπάρχουν. Ας σας αρκεί να ξέρετε ότι Εγώ δεν σας διδάσκω ποτέ λάθος και σας προσφέρω πάντα τη γνώση με έναν τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορείτε να αντλήσετε από αυτή όφελος για την ψυχή σας…

Η διδασκαλία του κάρμα δεν βοηθάει στο να σας παρακινήσει σε έναν εντατικότερο πνευματικό αγώνα, αλλά είναι μάλλον ένα παραπάνω κίνητρο για να ζει κανείς χλιαρά τη ζωή του από πνευματική άποψη. Ήδη γι’ αυτό το λόγο δεν ωφελεί
ιδιαίτερα την ψυχή και βέβαια δεν εγκρίνω απόλυτα το γεγονός ότι έτσι επαναπαύεστε, υπολογίζοντας πως θα επιστρέφετε ξανά στη γη, με αποτέλεσμα να παραμελείτε τον πνευματικό σας αγώνα. Βέβαια, υποβοηθώ με κάθε τρόπο την ανοδική εξέλιξη των πνευμάτων και οπουδήποτε διαβλέπω μια σίγουρη πιθανότητα να βοηθηθεί η ψυχή σας στην ωρίμανσή της, είμαι διαρκώς πρόθυμος να δώσω την έγκρισή Μου για να γίνει. Αυτό όμως το κάνω πάντοτε με βάση τους νόμους της αιώνιας τάξης Μου και χωρίς να δημιουργώ αυθαίρετα ευκαιρίες για κάτι τέτοιο…

Επομένως, είναι ευνόητο γιατί Εγώ δεν σας λέω πως πρέ­πει να ολοκληρώσετε για άλλη μια φορά την εξέλιξή σας πά­νω σ’ αυτή τη γη, πράγμα που σημαίνει ότι θα έχετε αποτύχει εντελώς κατά την παρούσα γήινη ζωή σας.

Αντίθετα, θέλω να σας προφυλάξω από αυτή την αποτυ­χία και γι’ αυτό σας συμβουλεύω, σας προειδοποιώ και σας διδάσκω για να σας εμποδίσω να αποτύχετε. Θα ήταν άλλω­στε μια εσφαλμένη παιδαγωγική μέθοδος εάν σας πρότεινα έ­ναν άλλο δρόμο για να φθάσετε στον προορισμό σας, τη στιγ­μή που έχετε το σωστό μπροστά σας, τον οποίο οφείλετε και μπορείτε επίσης να διανύσετε, εάν στρέψετε τη θέλησή σας προς τη σωστή κατεύθυνση.

Και αν σας αναφέρω τις αμέτρητα πολλές ενσωματώσεις που προηγήθηκαν της ενανθρώπισης, ο μόνος λόγος είναι για να σας κάνω να συνειδητοποιήσετε τη μεγάλη ευθύνη την οποία φέρετε γι’ αυτή τη σύντομη επίγεια πορεία.

Συνεπώς, η σχετική γνώση έχει σκοπό να σας παρακινή­σει σε μεγαλύτερη προσπάθεια και όχι να καταλήξετε σε λά­θος συμπεράσματα και να παραμελήσετε τις προσπάθειές σας με την ελπίδα ότι θα ξαναενσαρκωθείτε σ’ αυτή τη γη, εάν δεν πετύχετε αυτή τη φορά το στόχο σας.

 

Το πνεύμα Μου σας διαφωτίζει βέβαια και αν αποτανθείτε μ’ εμπιστοσύνη σε Μένα, σας διευκρινίζω μέσω των υπη­ρετών Μου κατά πόσον σκέφτεσθε σωστά.[Εάν ξέρατε πό­σες αμέτρητα πολλές δυνατότητες εξέλιξης υπάρχουν στα αμέ­τρητα ουράνια σώματα του σύμπαντος, τότε δεν θα σας περνούσε ποτέ από το μυαλό η σκέψη ότι μια ψυχή επιστρέ­φει και πάλι στη γη. Ωστόσο, πρέπει φυσικά η ψυχή που δεν έχει φθάσει στην πλήρη ωριμότητα να βιώσει πολλές ακόμη ενσωματώσεις, κατά τις οποίες μπορεί να ωριμάσει και επο­μένως να προχωρήσει προς τα πάνω.

Συνεπώς, η διδασκαλία της μετενσωμάτωσης της ψυχής βασίζεται μεν στην αλήθεια, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η ψυ­χή μετενσαρκώνεται ξανά σ’ αυτή τη γη. Αντίθετα, απλά διαγράφει την πληθώρα των δυνατοτήτων να εξελιχθεί κανείς πα­ραπέρα σε άλλες δημιουργίες, όπου η ψυχή, μέσα σε μια πνευ­ματική ή υλική μορφή, εφ’ όσον εκπληροί τα καθήκοντα που της τίθενται, εξασφαλίζει την ανέλιξή της. Η περίπτωση όπου η ψυχή επανέρχεται επανειλημμένα σε αυτή τη γη αποτελεί εξαίρεση, γιατί προϋποθέτει μια πνευματική αποστολή και δεν μπορεί να αναχθεί σε γενικό κανόνα.

Οι ψυχές που φεύγουν από τη γη χωρίς να έχουν τελειο­ποιηθεί, νομίζουν ότι εξακολουθούν να ζουν στη γη. Πιστεύ­ουν ότι έχουν μετοικήσει σε έρημες και άγονες περιοχές, αλ­λά στην πραγματικότητα βρίσκονται σε ένα άλλο ουράνιο σώμα, το οποίο παρουσιάζει πολύ πρωτόγονης φύσης δημιουρ­γήματα, αντίστοιχα με την ψυχική τους ωριμότητα, και έτσι αποτελεί μια πολύ λιτή και καταθλιπτική διαμονή γι’ αυτές. Με τη διαδικασία αυτή προσφέρεται μια δυνατότητα κάθαρ­σης στους πολύ υλιστικά διακείμενους ανθρώπους, οι οποίοι πρέπει να αποβάλουν τις επιθυμίες τους, ώστε στη συνέχεια, ανάλογα με τη θέλησή τους, να μετατεθούν σε ένα άλλο κο­σμικό σώμα, με σκοπό την περαιτέρω εξέλιξή τους.

Επειδή ακόμη λατρεύετε υπερβολικά αυτή τη γη, γι’ αυτό και με τη λέξη «μετενσάρκωση» εννοείτε αποκλειστικά τη μετενσάρκωση σε αυτόν τον πλανήτη. Θα πρέπει όμως να λάβε­τε υπόψη σας το ασύλληπτα μεγάλο σύμπαν που δημιούργη­σε η αγάπη Μου, μόνο και μόνο προς χάρη των αναρίθμητων πνευματικών όντων τα οποία οφείλουν να τελειοποιηθούν, πράγμα που κάνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέσα σε υλι­κές δημιουργίες, εφόσον η ψυχή δεν έχει ακόμη πνευματοποιηθεί, δηλαδή δεν έχει γίνει δεκτική στο φως ή πλέον σε πνευ­ματικές δημιουργίες, όπου η πνευματοποιημένη ψυχή μπορεί επίσης να ανελίσσεται διαρκώς, αφού γίνεται όλο και περισ­σότερο καθαρή σαν κρύσταλλο και ικανή να δεχθεί την ακτι­νοβολία Μου.

Βάλτε με το νου σας το άπειρο, παρατηρείστε τον έναστρο ουρανό του οποίου τα άστρα είναι δημιουργήματα της αγάπης και της θέλησής Μου, με τον προορισμό να φιλοξενούν τις ε­ξελισσόμενες ψυχές. Τότε θα συνειδητοποιήσετε ότι αυτή η γη δεν είναι η μόνη που φέρει όντα με ανώτερο προορισμό και ότι πραγματικά δεν υπάρχει ανάγκη να επανέρχονται εδώ οι ψυχές που απέτυχαν κατά την γήινη ζωή τους. Γιατί είναι μεν ο μόνος σταθμός όπου μπορεί να επιτευχθεί η υιοθεσία από τον Θεό, αλλά δεν μπορεί να επιλέγεται κατά βούληση και επανειλημμένα ως πεδίο ωρίμανσης.

Κατά συνέπεια, η διδασκαλία της επανειλημμένης μετενσάρκωσης σ’ αυτή τη γη θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως λανθασμένη. Και ως επιζήμια για τις ψυχές θα πρέπει να καταπολεμηθεί, επειδή αδυνατίζει τη θέληση του ανθρώπου και θέτει σε κίνδυνο τη μεταμόρφωση του είναι του με την προοπτική της επανόρθωσης των παραλείψεων σε μια άλλη ζωή μέχρι να επιτευχθεί η ολοκλήρωση…

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»

ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΕΣΑΝΡΚΩΣΗ

Μια διεξοδικότερη προσέγγιση του θέματος της μετενσάρκωσης θα υπερέβαινε το πλαίσιο αυτού του βιβλίου. Άλλωστε, είναι εναρ­γής η απάντηση από τη νέα αποκάλυψη, ότι πρόκειται για μια λαν­θασμένη πίστη^ και μόνο κατ’ εξαίρεση συμβαίνει για πολύ εξειδικευμένους λόγους.

Είναι γεγονός, επίσης, ότι μπορεί να λαμβάνουν χώρα επανει­λημμένες «ενσαρκώσεις» σε άλλα ουράνια σώματα, αλλά δεν εί­ναι ταυτόσημες με την επικρατούσα αντίληψη των γήινων μετενσαρκώσεων, όπου συν τοις άλλοις δεν υπάρχει καμία ανάμνηση των «προηγούμενων ζωών».

Αναμφισβήτητα πολλοί οπαδοί αυτής της θεωρίας στην ευημε- ρούσα δύση θα έπαιρναν αστραπιαία τις αποστάσεις τους από την πίστη τους αυτή, εάν έμπαιναν στη θέση μιας μεγάλης -αν όχι της μεγαλύτερης- μερίδας της ανθρωπότητας που πεινά, πονά, πάσχει, ζει στη^–φτώχεια, τον πόλεμο, το διωγμό και την καταπίεση, τα βα­σανιστήρια, την αδικία, το βιασμό και την εκμετάλλευση κ.ο.κ. Γιατί είναι βέβαια εύκολο να ονειροπολεί κάποιος για περασμένες -πάντοτε «σημαντικές» εννοείται- ή μελλοντικές μετενσαρκώσεις, όταν γνωρίζει μόνο τη γλυκιά πλευρά της ζωής και απολαμβάνει χωρίς περιορισμούς τον κόσμο της ύλης, από τον οποίο όμο)ς οφεί­λουμε να αποκοπούμε για την πνευματική μας άνοδο.

Τέτοιοι πιστοί της μετενσάρκωσης στη δύση μαρτυρούν άθελά τους το υποσυνείδητο φρόνημά τους, καθώς είναι ακόμη εγκλωβι­σμένοι στο χιμαιρικό πεδίο αυτού του κόσμου, γι’ αυτό και επιθυ­μούν να επιστρέψουν εδώ. Για τον ίδιο λόγο επίσης αμέτρητες ψυχές που έφυγαν από τη Γη παραμένουν προσκολλημένες σε αυτήν, καθώς η ύπαρξή τους έχει ταυτιστεί με την ύλη. Έτσι δεν είναι λί­γες οι φορές που καταταλαιπωροΰν αναρίθμητους ομόφρονες αν­θρώπους καταλαμβάνοντας τους, περνώντας δηλαδή στη μαγνητική αύρα ασταθώς ψυχολογικά ατόμων. Το γεγονός αυτό το απέ­δειξε χιλιάδες φορές ο γνωστός γιατρός Καρλ Βίκλαντ στην τρια­ντάχρονη σταδιοδρομία του και το κατέγραψε με τον τίτλο: «Τριάντα χρόνια μεταξύ των νεκρών».

Αυτό ισχύει τουλάχιστον για τους οπαδούς της μετενσάρκωσης στο δυτικό κόσμο, ενώ στη χώρα που γεννήθηκε, την Ινδία, πάρα πολλοί, λόγω της κοινωνικής οργάνωσης σε κάστες, σύμφωνα με την ινδουϊστική θρησκεία, βρίσκονται στο κατώτατο σκαλοπάτι της επιβίωσης μετά κόπων και βασάνων και αυτοί δεν μπορούν βέβαια παρά να προσδοκούν ότι στην επόμενη ζωή τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Επειδή δε η πίστη τους την πρόοδο τη βλέπει μόνο σαν εξέλιξη πάνω στη Γη, η διδασκαλία του κάρμα και της μετενσάρκωσης έχει αποβεί σε μία τεράστια τροχοπέδη στην ανάπτυξη αυ­τού του έθνους, πράγμα που γίνεται εμφανές σε οποιονδήποτε στο­χαστεί λίγο με ανοικτή και κριτική στάση για την κατάσταση του ινδικού λαού. Εάν οι υποστηρικτές αυτής της διδασκαλίας είχαν τη δυνατότητα να ρίξουν για λίγο μια ματιά στις ανώτερες βαθμίδες των άλλων κόσμων και να τις συγκρίνουν με το σκοτάδι που επι­κρατεί, εν αντιθέσει στη Γη, θα αποκτούσαν μία άλλη άποψη και σχέση με τον πλανήτη μας. Υπάρχει ένα σχετικό σημείο στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» του Λόρμπερ, τόμος V136,7, όπου λέει κατά λέξη ο Κύριος: «Υπάρχουν στον άλλο κόσμο κάποιες πολύ κα­κές ψυχές που κανείς μπορεί ανεπιφύλακτα να τις ονομάσει διαβο­λικές.

^* Βλ. επίσης: Μπέρτα Ντούντε «Το πέρασμα στη νέα πνευματική ζωή», σελ. 222, και Βάλτερ Λουτς «Η πατρίδα της ψυχής»

Τούτες οι ψυχές περνούν δέκα χιλιάδες φορές χειρότερα στο υπερπέραν από ό,τι περνά σε αυτή εδώ τη Γη ο πιο φτωχός και κατατρεγμένος ζητιάνος. Αλλά από όλες αυτές τις ψυχές που ο αριθ­μός τους μέχρι τώρα μπορεί να υπολογιστεί γύρω στα δέκα δισεκα­τομμύρια, δεν υπάρχει ούτε μία που θα ’θελε να επαναλάβει την πο­ρεία που έκανε με σάρκα σε αυτή τη Γη. Εάν όμως οι πιο ελεεινοί των ελεεινών δεν θέλουν ποτέ πια να πατήσουν το πόδι τους εδώ, πόσο λιγότερο τότε εκείνοι που στον άλλο κόσμο είναι ευτυχισμέ­νοι!»

Και για το ίδιο θέμα λέγεται στην Ντούντε: «Ουδέποτε πρόκειται ένα ον που βρίσκεται ακόμη στο στάδιο του σκότους να θελήσει να επιστρέφει στη Γη για να επανορθώσει τα λάθη που έκανε όσο ζούσε και να ξαναζήσει τη ζωή του σύμφωνα με το τι ήταν ο πραγματικός σκοπός της... Όταν μια ψυχή όμως φτάσει πια στο επίπεδο εκείνο όπου μπορεί να δέχεται φως και δύναμη, δεν αποζητά να επιστρέφει πια στη Γη, εκτός εάν έχει να εκτελέσει εκεί μία αποστολή που απαιτεί την μετενσάρκωση μιας φωτεινής οντότητας».

Επομένως είναι επίσης λανθασμένη η άποψη ότι η διδασκαλία της μετενσάρκωσης δικαιολογείται από τις επιταγές μιας εξισορροπιστικής δικαιοσύνης, πράγμα που αναλύθηκε διεξοδικά στο προηγούμενο κεφάλαιο για το κάρμα^*.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι πάρα πολλοί χριστιανοί, παρά την πίστη τους στον Ιησού Χριστό ως σωτήρα, δεν περνούν απευθείας στον παράδεισο φεύγοντας από τη Γη, γιατί φέρουν ακόμη πολλά εγκόσμια ή υλιστικά στοιχεία. Αλλά είναι λάθος να πιστεύεται ότι η Γη είναι ο μοναδικός τόπος για την πνευματοποίηση των ψυχών
των ανθρώπων. Γιατί στη Γη επιτρέπεται μία μόνο ενσάρκωση σε κάθε λυτρωτική περίοδο^**, εκτός από τις λίγες εξαιρέσεις που είναι συνδεδεμένες με μία ειδική αποστολή. Ο πλανήτης μας έχει ασφαλώς μία ιδιαίτερη σημασία από την άποψη ότι είναι ο μόνος τόπος όπου είναι δυνατή η κατάκτηση της υιοθεσίας από τον Θεό,
ακριβώς επειδή εδώ είναι η έδρα του παράγοντα του κακού, του Σατανά· και δοθέντος ότι τα πράγματα εδώ είναι πιο δύσκολα για την πνευματοποίηση, γι’ αυτό και το τρόπαιο είναι το ύψιστο δυνατό για ένα δημιουργημένο ον, να αποκτήσει δηλαδή άμεσα τον Θεό ως πατέρα.

Ωστόσο το σύμπαν με τους αμέτρητους ήλιους και πλανήτες, προσφέρει άπειρες δυνατότητες εξέλιξης και πνευματοποίησης σε μέρη, όπου η εξέλιξη μπορεί να προωθηθεί πολύ πιο εύκολα και ακίνδυνα από ό,τι στη Γη, όπου η δύναμη του κακού είναι πιο μεγάλη.

Και ας θυμηθούμε τη ρήση του Χριστού: «Ο οίκος του Πατρός μου έχει πολλά διαμερίσματα».

Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι εκτός Γης δεν μπορεί να κατακτηθεί το υπέρτατο, η πατρότητα του Θεού. Σε ένα άλλο κείμενο της Μπέρτα Ντούντε λέγεται για τους κίνδυνους που ενέχονται στη διδασκαλία της μετενσάρκωσης:

«Η διδασκαλία της μετενσάρκωσης είναι πάντα επιζήμια για τους
ανθρώπους, για το λόγο ότι εφόσον τους χαρακτηρίζει μία ορισμένη χλιαρότητα θα παρηγορούνται με αυτήν ή θα ψάχνουν εκεί για δικαιολογίες, με την ιδέα ότι μπορούν να αναπληρώσουν κάποια μέρα όλες τις ελλείψεις τους. Μία τέτοια διδασκαλία δεν πρόκειται ποτέ να αποόειχθεί ωφέλιμη, δεδομένου ότι μόνο η ακαταπόνητη
άσκηση του εαυτού μπορεί να εξασφαλίσει την επιτυχία, ούτως ώστε να μπορούν μια μέρα να μείνουν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους κρίνοντάς την αναδρομικά · αντίθετα η διδασκαλία της μετενσάρκωσης αφήνει πάντα ένα παραθυράκι ανοικτό που εξυπηρετεί όσους έχουν αδύνατη θέληση, τους αμελείς και τους χλιαρούς!»

«ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ»

Αρ. 8495 13-5-1963

Διασαφηνίσεις σχετικά με τη μετενσάρκωση

Είναι εντελώς λαθεμένη η υπόθεση ότι ο άνθρωπος επιστρέφει στη Γη ξανά προκειμένου να πληρώσει για τις προηγούμενες αμαρτίες του, μολονότι όντως ο νόμος της θεϊκής δικαιοσύνης απαιτεί την εξιλέωση για όλα τα αμαρτήματα.

Όμως για Μένα υπάρχουν πραγματικά πολλές δυνατότητες, έτσι ώστε κάποτε να εξαλειφθεί κάθε ενοχή και να μπορεί να γίνει πάλι δεκτή η κάθε οντότητα στο βασίλειο του φωτός και της μακαριότητας, από το οποίο μένει αποκλεισμένη όσο βρί-σκεται σε αυτή την ένοχη κατάσταση οφειλής απέναντι στον Νόμο.

Το βασίλειο του άλλου κόσμου στο οποίο εισέρχεται η ψυχή μετά το θάνατο του σώματός της είναι ανάλογο με το επίπεδο της ωριμότητάς της. Κατά συνέπεια είναι δυνατό να βρεθεί τόσο στο πιο βαθύ σκοτάδι όσο και στο πιο λαμπρό φως και αντίστοιχα επομένως μπορεί η μοίρα της να είναι βασανιστική ή και μεγαλειώδης.

Και είναι απερίγραπτα τόσο τα βασανιστήρια όσο και τα μεγαλεία, τα οποία δεν είναι εφικτό να περιγραφούν σε σας τους ανθρώπους. Έτσι μπορεί να είναι τρομερή η μοίρα των αλύτρωτων ψυχών, καθώς η ψυχή συχνά υποφέροντας σε απερίγραπτο βαθμό για την ενοχή της ή και από την επίγνωση των αμαρτιών της, αποπληρώνει με αυτό το μαρτύριο ένα μεγάλο μέρος της ενοχής της. Αυτή η βασανιστική κατάσταση μπορεί να διαρκεί για ένα άπειρα μεγάλο χρονικό διάστημα, αν η ψυχή παραμείνει αβελτίωτη, αν δεν ακολουθήσει τις νουθεσίες των πνευματικών οδηγών, οι οποίοι θέλουν να τη βοηθήσουν να βγει από αυτή την αθλιότητα. Γιατί δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειο του φωτός, αν δεν έχουν πρώτα εξιλεωθεί οι αμαρτίες που τελέστηκαν επί γης.

Επειδή όμως το αρχικό αμάρτημα της πτώσης του από τον Θεό είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπληρωθεί από τον ίδιο, θα πρέπει ο άνθρωπος επί γης ή η ψυχή του στον άλλο κόσμο να βρει αμετάκλητα το δρόμο προς τον Ιησού Χριστό, γιατί μόνο Αυτός μπορεί να την ελευθερώσει από αυτό το αμάρτημα, για το οποίο πέθανε στο σταυρό.

Χωρίς τον Ιησού Χριστό η ψυχή δεν απαλλάσσεται ποτέ από την ενοχή της, ακόμη και αν βασανίζεται για μεγάλο διά-στημα στο σκοτάδι στον άλλο κόσμο. Πρέπει λοιπόν να επικαλεστεί τον Ιησού για ευσπλαχνία και για άφεση των αμαρ-τιών της, οι δε πνευματικοί της βοηθοί θα προσπαθούν διαρκώς να την παρακινήσουν να αναζητήσει λύτρωση σε Εκείνον, ο Οποίος πρόσφερε τη ζωή Του για αυτό το αμάρτημα.

Αν λοιπόν αυτή παραδοθεί σε Εκείνον τότε θα παραγραφεί τόσο το αρχικό αμάρτημα της αποστασίας από τον Θεό, όσο και το χρέος των αμαρτιών με τις οποίες αυτή φορτώθηκε κατά την επίγεια ζωή. Τότε αυτή θα είναι ελεύθερη από όλες τις αμαρτίες και χάρη στο αίμα του Ιησού θα γίνει δεκτή στο βασίλειο του φωτός και της μακαριότητας. Αν ωστόσο η ψυχή είναι τόσο πορωμένη ώστε να μην στρέφεται σε Εκείνον, παρόλες τις συστάσεις των όντων του φωτός που επιθυμούν να τη βοηθήσουν, τότε βυθίζεται ολοένα πιο χαμηλά, τα δε βάσανά της είναι ανυπολόγιστα. Εάν μάλιστα δεν καταφέρει να ανέλθει από την κόλαση, πράγμα το οποίο είναι ακόμη εφικτό με τη βοήθεια των όντων του φωτός, τότε θα πρέπει πάλι να βαδίσει το δρόμο της ενσωμάτωσης μέσα στα υλικά δημιουργήματα έτσι ώστε να φτάσει κάποτε στον τελικό προορισμό.

Αυτή όμως η επιστροφή στη Γη ως φυλάκιση μέσα στην ύλη δεν είναι η μετενσάρκωση της ψυχής όπως υποθέτετε εσείς οι άνθρωποι. Άλλωστε κάθε άλλο παρά επιθυμητή είναι, αφού πρόκειται πάλι για μια απεριόριστα μακρά βασανιστική κατάσταση για την ψυχή που είναι διαλυμένη σε μικρότατα μόρια, ωσότου φτάσει πάλι στο στάδιο του ανθρώπου.

Ένα πράγμα πρέπει να σας επαναλαμβάνεται διαρκώς και αυτό είναι ότι ποτέ δεν θα ελευθερωθείτε από τα αμαρτήματά σας χωρίς τον Ιησού Χριστό. Για αυτόν τον λόγο είναι τόσο σημαντικό το λυτρωτικό έργο του Ιησού, γιατί μόνο Αυτός εί-ναι η πύλη για το βασίλειο το φωτός. Διότι ακόμη και αν στο πνευματικό βασίλειο πληρώσετε με βάσανα τις αμαρτίες που φορτώσατε στους εαυτούς σας κατά την επίγεια ζωή σας, ού-τε και τότε μπορείτε να εισέλθετε στο βασίλειο του φωτός εάν δεν απαλλαχθείτε από το αρχικό σας αμάρτημα της αποστασίας από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού.

 

 

Εκτός αυτού δεν θα σας ωφελούσε σε τίποτα μια ακόμη επίγεια ζωή, στην οποία και πάλι θα φορτωνόσασταν νέα αμαρτήματα. Άρα προέχει να βρείτε τον Ιησού Χριστό, τον Οποίο όμως μπορείτε να βρείτε και στον άλλο κόσμο και συνεπώς δεν χρειάζεται να επιστρέψετε πάλι στη Γη.

Επανειλημμένα σας εφιστώ την προσοχή σχετικά με αυτή την εσφαλμένη διδασκαλία. Διότι με αυτό υποτιμάτε επίσης το λυτρωτικό έργο, γιατί θέλετε να κάνετε τους συνανθρώπους σας να πιστέψουν ότι είστε ικανοί να ξεπληρώσετε οι ίδιοι τα αμαρτήματά σας και γι’ αυτό παρέρχεστε τον Ιησού. Όμως στην πραγματικότητα χωρίς Αυτόν δεν θα μπορέσετε ποτέ να εξιλεωθείτε για το αρχικό σας αμάρτημα, το οποίο δεν μπορεί να παραγραφεί ακόμη και με τα πιο υπέρογκα βάσανα πάνω στη Γη ή στον άλλο κόσμο.

Συνειδητοποιείστε πόσο σημαντικό είναι το ότι πρέπει να βαδίσετε το δρόμο για το σταυρό και μην αυταπατάσθε με εσφαλμένες ελπίδες, με τις οποίες απλά παρατείνετε την αλύτρωτη κατάστασή σας και βασανίζεστε για απεριόριστο χρονικό διάστημα στο σκοτάδι. Διότι μόνο ο Ιησούς είναι το φως, το οποίο κατήλθε στη Γη φέρνοντάς σας τη σωτηρία από την αμαρτία και το θάνατο, αρκεί απλώς να απευθυνθείτε σε Αυτόν οικειοθελώς για συγχώρεση της ενοχής σας και να μην βασιστείτε στο ότι σε άλλες επίγειες ζωές θα μπορέσετε να απαλλαγείτε οι ίδιοι από το βάρος της. Αν το κάνετε αυτό, απλώς θα παρατείνετε την κατάσταση του σκοταδιού και του πόνου, γιατί χωρίς τον Ιησού Χριστό και το λυτρωτικό Του έργο δεν θα φτάσετε ποτέ στους αιώνες στο φως, στην ελευθερία και στη μακαριότητα, χωρίς τον Ιησού Χριστό δεν μπορείτε να απελευθερωθείτε από την ενοχή σας.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ

Αρ. 4758 11-10-49

«… Ένα άτομο που αφήνοντας την επίγεια ζωή είναι ακόμη τόσο ατελές ώστε βρίσκεται σε βαθύτατο σκοτάδι, παραμένει κοντά στη Γη, όμως ως επί το πλείστον χωρίς να έχει συνείδηση ότι έχει χάσει τη σωματική ζωή του. Ο πόθος του για γήινα υλικά αγαθά είναι πανίσχυρος, ωστόσο, πραγματικά δεν θα ήταν δείγμα ούτε σοφίας ούτε αγάπης να του επιτραπεί να επιστρέψει πάλι στη Γη.

Γιατί δεν θα προσπαθούσε με τη θέλησή του να ανέβει ψηλότερα καθώς πρέπει πρωτίστως να υπερβεί τον πόθο για την ύλη.

Αυτό όμως επί γης είναι πολύ δυσκολότερο από όσο στο πνευματικό βασίλειο. Γιατί εκεί το ον μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η ύλη δεν έχει πραγματική υπόσταση. Έτσι το να αποδεσμευτεί από την ύλη μπορεί να σημάνει ήδη την αρχή της ανόδου προς τα ύψη…».

Απώλεια της ανάμνησης^*

Ένα ειδικό μέτρο της θείας σοφίας είναι ότι, πάνω στη γη, οι άνθρωποι χάνουν τελείως την ανάμνηση των προηγούμενων καταστάσεων ύπαρξής τους.

Ο Ιησούς λέει στο Λόρμπερ: «Συγκριτικά, πολύ λίγα πνεύματα έρχονται σ’ αυτή τη γη, γιατί η οδός της σάρκας εδώ τους φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη, αφού αφήνουν κάθε ανάμνηση της προηγούμενης κατάστασής τους και πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή μία νέα ύπαρξη. Αυτό δεν συμβαίνει στα άλλα ουράνια σώματα. Εκεί, τα ενσαρκωμένα πνεύματα διατηρούν μία ονειρώδη ανάμνηση των προηγουμένων καταστάσεων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι σε άλλους πλανήτες και ουράνια σώματα είναι από την αρχή κατά πολύ σοφότεροι και διαυγέστεροι απ’ ό, τι σ’ αυτή τη γη. Όμως, γι’ αυτό δεν είναι και ικανοί να προοδεύσουν σε μία ανώτερη βαθμίδα ελεύθερης ζωής. Μοιάζουν περισσότερο με τα ζώα αυτής της γης, που διαθέτουν από τη φύση τους τα ένστικτα που χρειάζονται για την ύπαρξή τους, και πάντοτε είναι ως προς αυτά πολύ επιδέξια και τελειοποιη­μένα. Αν, όμως, δοκιμάσετε να διδάξετε σ’ ένα ζώο κάτι που υπερβαίνει τα ένστικτά του, θα δείτε ότι δεν θα βγουν και πολλά πράγματα απ’ αυτό. Η αιτία είναι ότι οι ψυχές των ζώων διατηρούν μία θαμπή ανάμνηση των προηγουμένων καταστάσεών τους, η οποία τα απασχολεί και τα κρατάει δέσμια, κάπως σαν μία καταδίκη, και εξ αιτίας αυτού ζουν σε μία κατάσταση σαν νάρκη. Τώρα πια, μόνο στους ανθρώπους αυτής της γης συμβαίνει να απογυμνώνονται από κάθε ανάμνηση και ν’ αρχίζουν μία νέα τάξη και διαμόρφωση ζωής, που είναι τέτοια ώστε κάθε άνθρω­πος μπορεί μέσα απ’ αυτήν να αναπτυχθεί μέχρι να μοιάσει α­πόλυτα στον Θεό.»

Ένας γιατρός πάλι παραπονιέται γι’ αυτή την ιδιαιτερότητα της γήινης ζωής λέγοντας σ’ έναν άγγελο: «Χωρίς καμία ανά­μνηση, θεωρώ κάθε μελλοντική και κάθε περασμένη ύπαρξη, συγκρίνοντάς την με την παρούσα, ως μη-ύπαρξη. Γιατί εάν δεν είμαι πια αυτό που ήμουν, κι αν σε μια μελλοντική ύπαρξη που αφαιρείται η ανάμνηση των οποιωνδήποτε προηγουμένων, τότε κάθε ύπαρξη είναι για μένα σαν να μην υπάρχει… Τί ω­φελεί να έχει μία αλυσίδα χιλιάδες κρίκους, αν αυτοί ποτέ δεν ενώνονται ώστε να στηρίζουν ο ένας τον άλλο; Κοίτα, λαμπρέ μου φίλε, το ερώτημα αυτό είναι μεγάλης σημα­σίας για τον άνθρωπο που περνάει τη ζωή του μέσα σε θλιβε­ρές συνθήκες, συχνά σκέφτεται καθαρά και γι αυτό βασανίζε­ται από το φόβο ενός θανάτου γεμάτου πόνο. Δεν σου έθεσα το ερώτημα αυτό για να δοκιμάσω τη μεγάλη σου σοφία, αλλά απλώς γιατί θέλω να με διαφωτίσεις.»

Ο άγγελος απαντά: «Άκου φίλε μου! Αν συνειδητοποιούσες καθαρά όλες τις προηγούμενες καταστάσεις, στις οποίες έ­χεις προϋπάρξει χωριστά με τα διάφορα τμήματα που σήμερα αποτελούν την ψυχή σου, τότε αυτό θα δημιουργούσε τέτοιο διαχωρισμό και τέτοια διάσπαση στη σκέψη, την κρίση και τη θέλησή σου, ώστε δεν θα σου ήταν δυνατόν να προσλάβεις την ηθική ενότητα, ισχύ και δύναμη από το πνεύμα αγάπης του Θεού (που τώρα είναι η μόνη αληθινή εσωτερική ζωή σου) κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να ενωθείς με το πνεύμα του Θε­ού.

Όταν όμως η ψυχή ενωθεί μ’ αυτό, τότε θα φθάσει στην κα­θαρή θέαση και ανάμνηση σε ό, τι αφορά στον εαυτό της, και μέσα από αυτό θα αναγνωρίσει με σαφήνεια και θα θαυμάζει αιώνια και με ευγνωμοσύνη την άπειρη αγάπη και σοφία του ενός και μεγάλου αρχιτέκτονα. Τότε αυτή η ανάμνηση που εσύ ζητάς σήμερα θα της είναι αιώνια χρήσιμη για τη ζωή της, ενώ τώρα θα ήταν πάρα πολύ επιζήμια.»

*^* Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ του Β. Λουτς.

Ο Κύριος τονίζει κι άλλον έναν σημαντικό λόγο της συσκό­τισης της συνείδησης.

Το πνεύμα και η συνειδητότητα του ενσαρκωμένου ανθρώ­που δεν είναι διαυγή ούτε τέλεια, μας λέει, «για να αναγκά­σουν τον άνθρωπο στην εσωτερική σκέψη και αναζήτηση, ε­πειδή τίποτε δεν είναι πιο ανυπόφορο για την ψυχή, που συγγενεύει με το αρχέγονο θείο φως, από το ακαθόριστο όλων όσων αντιλαμβάνεται. Επομένως, η ψυχή διαρκώς επιθυμεί την πλήρη αλήθεια και αδιάκοπα σκέφτεται, ρωτάει και αναζη­τεί. Σ’ αυτήν δε τη δραστηριότητά της συνίσταται και η αυξα­νόμενη αφύπνιση και ενδυνάμωση του εσωτερικού, πνευματι­κού νου, τόσο αναφορικά με την όραση, την ακοή και την αντί­ληψη, όσο και με το συναίσθημα.

Αν όμως η ψυχή ερχόταν στον κόσμο αυτό με εντελώς αφυ­πνισμένο εσωτερικό νου, θα βυθιζόταν σε πλήρη αδράνεια και απραξία, και αυτό θα ήταν το ίδιο σαν να μην ζει καθόλου. Γιατί η ευτυχία της ζωής συνίσταται κυρίως στη δραστηριότητα. Έ­τσι, είναι πιο ωφέλιμο για την ψυχή να ασκείται δρώντας από του να διαθέτει από την αρχή πλήρη διαύγεια εσωτερικής αντίληψης προς κάθε κατεύθυνση της ζωής.»

Τέλος, τα γραπτά της νέας αποκάλυψης μας δείχνουν έναν επιπλέον λόγο της συσκότισης της μνήμης. Αυτός είναι ότι η ψυχή που θα διέθετε πολύ καθαρή και συγκεκριμένη γνώση των συνθηκών του πνευματικού κόσμου, θα αισθανόταν έντονο εξαναγκασμό να ακολουθήσει τυφλά τη θεία τάξη και βούληση. Ο πνευματικός αυτός εξαναγκασμός θα της αφαιρούσε την αληθινή ελευθερία και αυτονομία της σκέψης, της βούλησης και της δράσης της. Όμως, το σχέδιο του Δημιουργού για τη διαμόρφωση των ψυχών θέλει, όπως είπαμε, να ωριμάσουμε αργά μέσα από τις εμπειρίες της ζωής και να δεχθούμε ελεύθερα την ύψιστη γνώση, ώστε ν’ αποκτήσουμε απόλυτη ελευθερία βούλησης και δράσης. Έτσι, ο βασικός λόγος του ότι ειδικά πάνω στη γη, το πανεπιστήμιο αυτό των «μεγάλων παι­διών» του Θεού, οι προηγούμενες υπάρξεις τους καλύ­πτονται από ένα πέπλο, είναι ο στόχος της αγωγής προς την αυτονομία και ανεξαρτησία της ψυχικής και πνευματικής μας υπόστασης.

Βέβαια, δεν είναι σπάνιο πότε-πότε να αναδύεται στη συνεί­δηση ενός ανθρώπου, με τη θεία έγκριση και με σκοπό την εν­δυνάμωση της ψυχής, μία ομιχλώδης ιδέα για την προηγούμενή του ύπαρξη. Οι ψυχικά χαρισματικοί, κατά καιρούς βλέπουν α­κόμη καθαρότερα και μπορούν ν’ αποκαλύψουν στοιχεία για την προηγούμενη ύπαρξη ενός ανθρώπου, όμως για τους λό­γους που προαναφέρθηκαν σπάνια όλα αυτά είναι εντελώς πει­στικά και σίγουρα. Μόνον όταν φθάσουμε στην πνευματική τε­λειότητα, θα μπορούμε να δούμε συνολικά, χωρίς αυτό να βλά­πτει, τους θαυμαστούς δρόμους μέσα απ’ τους οποίους έχουμε οδηγηθεί και αναπτυχθεί.

Η ύλη είναι πραγματική, όχι αυταπάτη…

«[…] Κάνει μεγάλη διαφορά εάν ο κόσμος, με όλα που βρίσκονται πάνω του και στο εσωτερικό του, θεωρείται δικό Μου έργο, δηλαδή ως μορφοποιημένη έκφραση της βούλησής Μου, ή εάν τον αντιλαμβάνονται σαν κάτι που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Σ’ αυτήν την περίπτωση τα πάντα τα αντιμετωπίζουν σαν δημιουργήματα της φαντασίας των ανθρώπινων αισθήσεων, τα οποία μπορούν να γίνουν ορατά από το νοητικό κόσμο του ανθρώπου, αλλά δεν έχουν άλλη υπόσταση απ’ αυτήν που τους αποδίδει ο ίδιος ο άνθρωπος.

Ασφαλώς η ύλη αυτή καθαυτήν είναι παροδική κι ωστόσο είναι δικό Μου έργο, το οποίο υπάρχει όσο το διατηρεί η βούλησή Μου. Και η ύλη είναι κάτι το πνευματικό, στο οποίο έχω δώσει μία μορφή, επίσης και αυτή είναι ένας ενεργειακός σταθμός, ένας συλλέκτης συγκέντρωσης της δύναμης που απορρέει αέναα από την Αγάπη Μου. Επομένως είναι τρόπο τινά μία φόρμα, ένα δοχείο, που δέχεται τη δύναμή Μου, μα και η φόρμα η ίδια είναι ταυτόχρονα δύναμη, την οποία κρατάει σταθερή η βούλησή Μου.

Είναι μεν πραγματική, όσο τη βλέπετε, ωστόσο ως φόρμα δεν είναι μόνιμη, καθότι όταν αποσύρω τη βούλησή Μου, η φόρμα διαλύεται^. και μάλιστα διαλύεται πάλι σε επιμέρους πνευματικές ουσίες, τις οποίες η βούλησή Μου σταθεροποιεί εκ νέου για όσο το ανώριμο πνευματικό στοιχείο χρειάζεται ακόμη μία εξωτερική φόρμα, μέσα στην οποία θα εξελιχτεί.

Επομένως η ύλη είναι ασφαλώς εφήμερη, αφού παρατηρείτε με τα ίδια σας τα μάτια την παροδικότητά της^. ωστόσο για όσο την βλέπετε είναι πραγματική, είναι εκεί και αποτελεί απόδειξη της ύπαρξής Μου, με άλλα λόγια μαρτυρεί τη δημιουργική βούληση και τη δύναμή Μου. […] Τίποτα απ’ όσα έχω δημιουργήσει δεν είναι χωρίς σκοπό και νόημα, άλλωστε για ποιο λόγο θα έστηνα μπροστά στα μάτια σας αυταπάτες, που θα μπορούσε κανείς ν’ αρνηθεί ότι έχουν μία σκοπιμότητα; Όπως το σώμα σας ως ύλη είναι στην ουσία ο φορέας της ψυχής σας, του πνευματικού στοιχείου σας που πρέπει να εξελιχθεί ανοδικά, όμοια επίσης κάθε ορατό σε σας δημιούργημα μολονότι παροδικό, είναι φορέας πνευματικού, μόνο που βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης. Όσο μπορείτε να το βλέπετε αποτελεί μία φόρμα, προϊόν της βούλησής Μου. Ασφαλώς η ανοδική εξέλιξη μπορεί να λάβει χώρα επίσης και σε μία δημιουργία που είναι αμιγώς πνευματική^. αλλά η Γη αποτελεί ένα ιδιαίτερο σχολείο του πνεύματος, τα δε γήινα δημιουργήματα έχουν έναν ιδιαίτερο σκοπό κι εδώ εξελίσσονται μ’ επιτυχία.

Το πνευματικό που βρίσκεται μακριά από Μένα, σε τεράστια απόσταση, θέτει τον εαυτό του εκτός του ενεργειακού κυκλώματος της Αγάπης Μου κι έτσι στερείται επίσης την παροχή της δύναμής Μου. Και το πνευματικό που δεν δέχεται δύναμη, σκληραίνει.

Ως εκ τούτου γίνεται και το ίδιο ύλη και άρα θα είναι πιο κατανοητή η εξήγηση ότι η ύλη είναι πνευματικό που έχει σκληρύνει, στο οποίο όμως η Αγάπη και η Σοφία Μου δίνουν τη δυνατότητα να λυτρωθεί. Γιατί μπορεί να εξελιχτεί προς τα πάνω και να εισέλθει πάλι μέσα στο κύκλωμα της Αγάπης Μου^. κι έτσι μπορεί να δεχτεί επίσης δύναμη, αρχικά σε μικρό βαθμό και σταδιακά όλο και περισσότερο, πράγμα που σημαίνει ότι η ύλη γίνεται πιο μαλακή. Έτσι τώρα θα καταλαβαίνετε συν τοις άλλοις τις διαφορές που υπάρχουν στην Πλάση, από τον ορυκτό κόσμο στο φυτικό και στο ζωικό και ανεβαίνοντας ως τον άνθρωπο…»

Αποκάλυψη στην Μπέρτα Ντούντε στις 22-10-1946 με αριθμό 3911.