Loading...

Ιz. Η ΜΑΝΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Ιz. Η ΜΑΝΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

ΜΑΝΤΙΚΗ είναι η τέχνη πρόβλεψης του μέλλοντος. Ειδικότερα στην αρχαιότητα σήμαινε την ερμηνεία της βούλησης των θεών. Μάλιστα ειδικά ο μάντης ιερέας συχνά κατεχόταν από τη «θεότητα» της επίκλησης του. Μία παρόμοια κατοχή-κατάληψη συνέβαινε και σε μετέχοντες σε μυστηριακές – ενίοτε και ακραία οργιαστικές – λατρείες, εξού και οι όροι θεόληπτος ή ένθεος. Αλλ’ ακόμη και σήμερα σε προγονολατρικές, ανιμιστικές θρησκείες η μαντική στηρίζεται στην επικοινωνία με εξωανθρώπινες οντότητες του άλλου κόσμου, όπως προγόνους θεούς ή πνεύματα. Τέτοια παραδείγματα συναντάμε στον αφρικανικό λαό των Βέντα αλλά και στο Θιβετικό Βουδισμό, όπου συμβουλεύονται τον ασώματο εθνικό μάντη για τις υποθέσεις του λαού.

Οι πιο διαδεδομένες μορφές μαντικής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με ποικιλούσες εκδοχές, είναι μ.ά.:

  • η αστρομαντεία (αστρολογία)

  • η αερομαντεία (η ερμηνεία με βάση την κίνηση του αέρα και των νεφών ή ουράνιων φαινομένων όπως εκλείψεις, κομήτες κλπ.)

  • η λεκανομαντεία

  • η ορνιθομαντεία, η δαφνομαντεία, η κοσκινομαντεία, η αλευρομαντεία, η γεωμαντεία

  • η καφεμαντεία και η χειρομαντεία, πολύ γνωστές και σήμερα

  • η κεφαλεονομαντεία (με βάση την κίνηση του κεφαλιού ενός ζώου, κυρίως γαϊδάρου!)

  • η ηπατομαντεία ή – ηπατοσκοπία (η παρατήρηση των σπλάχνων ενός ζώου, η οποία επιβιώνει ακόμη στην ελληνική ύπαιθρο)

  • οι Κλήδονες, άλλη μία επιβίωση της μ. στην ελληνική επαρχία.

  • η ονειρομαντεία, επίσης ζωντανή ως τώρα

  • η μαντεία με την κρυστάλλινη σφαίρα, που έχει αναβιώσει στις μέρες μας.

  • η νεκρομαντεία, η επίκληση ενός νεκρού για να του αποσπάσουν ένα χρησμό. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι η επίκληση του πνεύματος του Δαρείου στην τραγωδία «Πέρσες» του Αισχύλου, όπως και η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη για μαντικούς λόγους στην «Οδύσσεια».

Η νεκρομαντεία διακρίνεται σε α) σκυομαντεία (όπου παρουσιάζεται μόνο μία σκιά), και σε β) νεκυομαντεία (νέκυια ονομαζόταν η σχετική τελετή). Στη δεύτερη σηκώνεται το σώμα του νεκρού, μετά από μία προσφορά θυσίας αίματος. Το αίμα ως «ένας πολύ ιδιαίτερος χυμός» απαντά συχνότατα στη μαγεία.

Ονομαστοί νεκρομάντες ήταν οι Θεσσαλοί, που καλούσαν τους νεκρούς με δύο τρόπους: πρώτον με σπονδές αίματος πάνω στον τάφο του νεκρού. Στην πρακτική αυτή θ’ αναφερθούμε πιο διεξοδικά όταν θα μιλήσουμε για τα ζόμπι. Ο δεύτερος τρόπος ήταν το διάβασμα των οστών συνήθως από το κρανίο. Σημειωτέον ότι παρόμοια μαντική τεχνική συναντάμε κι αλλού, όπως στην Κίνα. Γενικά η νεκρομαντεία απαντά σε πολλούς πολιτισμούς και ειδικά το Μεσαίωνα γνώρισε μεγάλη διάδοση.

Η νεκρομαντεία συνοδευόταν από θυσίες όχι μόνο ζώων, αλλά και ανθρώπων, όπως π.χ. σε Βαβυλώνιους και Χαλδαίους. Ο μάρτυρας Ιουστίνος έγραψε στο Απολογ. 1,18:

«Οι χρησμοί των νεκρών και η οιωνοσκοπία (των σπλάχνων) αγνών αγοριών που θυσιάστηκαν, οι επικλήσεις προς ανθρώπινες ψυχές και οι επονομαζόμενοι από τους μάγους ονειροπομποί, μπορούν να σας πείσουν ότι και οι ψυχές των νεκρών αισθάνονται».

Εκτός αυτού ορισμένες Σύνοδοι της πρωτοχριστιανικής εποχής έπαιρναν συχνά θέση κατά της «αναστάτωσης των νεκρών», κυρίως λόγω των ανθρωποθυσιών, που συνδέονταν με τις νεκρομαντικές τελετές.

Οι εξ αποκαλύψεως θρησκείες γενικά αντίκεινται προς κάθε είδους μαντικής ως αντίθετης με την αποκάλυψη. Βέβαια, παρεμφερές μορφές μαντείας επέζησαν μετονομασμένες ή μεταλλαγμένες, όπως π.χ. οι αστρολογικές προβλέψεις (εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ)

Ο Αγ. Αθανάσιος (298-373 μ.Χ.) είχε γράψει: «Παλιότερα παντού υπήρχαν μαντεία και ανυπόστατα παραμύθια της πλάνης των ανθρώπων. Τώρα όμως που έχει διαδοθεί η διδασκαλία του Χριστού, έχει πάψει ο σκοτισμός με τη μαντεία. Παλιότερα οι δαίμονες τύφλωναν την ανθρωπότητα με διάφορα φαινόμενα και φαντάσματα». Ωστόσο αυτό ισχύει αδιάλλειπτα ακόμη και σήμερα.

Επίσης ο Νικόδημος ο Αγιορείτης εξηγούσε ότι «οι μάντεις αφιερώνονται στους δαίμονες και νομίζουν ότι προλέγουν τα μελλούμενα με την παλάμη του χεριού ή με τη λεκάνη… ή με άλλα τέτοια σημεία».

Από την άλλη πλευρά ο Παράκελσος αναγνωρίζει τη νεκρομαντεία, με την οποία εννοεί την επίκληση στοιχειακών πνευμάτων. Από το 1848 κι ύστερα ο πνευματισμός ασκεί πάλι την παλαιά νεκρομαντεία και ιδίως τη σκιομαντεία. (H. Biedermann, Λεξικό των Μαγικών Τεχνών, Γκρατς 1973)

Ωστόσο οι πιο διαδεδομένες μέθοδοι παραμένουν η καφεμαντεία, η αστρολογία και η χαρτομαντεία, ακόμη και με τη μορφή του ταρώ ή του IGing ή άλλες πιο μοντέρνες εκδοχές.

Κρυσταλλομαντεία είναι η μαντική μέθοδος με τη βοήθεια μιας κρυστάλλινης σφαίρας, ενός καθρέφτη ή άλλων γυαλιστερών επιφανειών. Όταν ένα διάμεσο κοιτάζει ασκαρδαμυκτί μια τέτοια επιφάνεια, πέφτει σε ένα είδος τρανς, κατά το οποίο βλέπει σκηνές, ανθρώπους ή λέξεις και έτσι προκύπτει μία παραφυσική επικοινωνία. Το κλασικό παράδειγμα είναι η γνωστή τσιγγάνα με τη γυάλινη σφαίρα. Όπως δηλώνουν πολλοί ψυχιστές στην πρώτη φάση του τρανς βλέπουν θαμπές εικόνες, που σταδιακά μεταμορφώνονται σε ευκρινή, εύγλωττα οράματα.

(The Dictionary of the Esoteric, N. Drury)

Ορισμένοι κρυσταλλομάντεις χρησιμοποιούσαν αυτή τη μέθοδο για να εξοντώσουν μαγγανευτές και κλέφτες αποκαλύπτοντας το πρόσωπό τους μέσα σ’ έναν καθρέφτη στο «θύμα» ενός τέτοιου αδικήματος. Συνάμα όμως με την ίδια μέθοδο μπορούσαν να εντοπίζουν απωλεσθέντα αντικείμενα, αγνοούμενους ή και να έρθουν σ’ επαφή με πνεύματα. Υποτίθεται ότι μόνον επαφικοί με αγνή καρδιά ήταν ικανοί να επικοινωνήσουν με καλά πνεύματα και γι’ αυτό συχνά έβαζαν μικρά παιδιά να παίξουν αυτόν τον ρόλο.

Στο μεσαίωνα, παρόλο που οι κρυσταλλομάντεις κινδύνευαν σοβαρά να κατηγορηθούν από τους εχθρούς τους για συνεργεία με το διάβολο, ήταν περιζήτητοι. Ειδικά οι πιο ταλαντούχοι έγινα διάσημοι και είχαν πελάτες τους αυλικούς, αριστοκράτες και πρόσωπα από τα ύπατα αξιώματα.

Ειδικά την εποχή της Βασίλισσας Ελισάβετ και του βασιλιά Ιακώβου στην Αγγλία, οι κρυσταλλομάντεις απολάμβαναν μεγάλης εκτίμησης. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο περιβόητος Dr. John Dee, ο οποίος υπηρέτησε με τον τρόπο του τη βασιλική αυλή. Ωστόσο ο ίδιος δεν ήταν ικανός να βλέπει μέσα στη σφαίρα το μέλλον, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι. Για το λόγο αυτόν είχε ένα διάμεσο για βοηθό. Αρχικά βοηθός του υπήρξε ο επιφανής Βαρνάβας Σαούλ, ο οποίος μετέφερε τις ερωτήσεις του Ντη στον «άγγελο» Ανναήλ με τον οποίο υποτίθεται ότι είχε επαφή. Όταν αποδείχτηκε ότι αυτός ήταν απατεώνας, τη θέση του πήρε ο γνωστός Edward Kelly, ο οποίος συνέδεε τον Ντη με διάφορα πνεύματα που δήλωναν ονόματα όπως Μαντίνι και άγγελος Ουριήλ.

Dictionary of Witchcraft

II.ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ

Προλήψεις και δεισιδαιμονίες συναντάμε παγκόσμια, από την αχυροκαλύβα της Αφρικής ως το penthouse της Ν. Υόρκης. Σύμφωνα με το Μητροπολίτη Αχελώου κο Ευθύμιο, πρόκειται για λαϊκές κυρίως αντιλήψεις που αποδίδουν καλή ή κακή σημασία σε διάφορα φαινόμενα (π.χ. μαύρη γάτα στο δρόμο) ή αντικείμενα (π.χ. γούρια) ή αριθμούς και ημέρες (Τρίτη 13, Πρωτοχρονιά, δίσεκτη χρονιά κ.τ.ό.)

Οι δεισιδαιμονίες αφορούν περισσότερο το φόβο μπροστά σε απειλητικά φυσικά φαινόμενα ή καταστάσεις (π.χ. ότι μία ασθένεια όπως ο καρκίνος είναι κολλητική ή ότι ένας λαός δεν προσβάλλεται από κάποιον ιό ή θρησκευτικές εικόνες που κλαίνε όταν πλησιάζει ένα κακό) ή και πρόσωπα (ο Σαββατογεννημένος, καμπούρης ή και ο αλμπίνος στην Αφρική, οι άνθρωποι με σμιχτά φρύδια κλπ.)

Τόσο οι προλήψεις όσο και οι δεισιδαιμονίες είναι πανάρχαιες και αποτελούν επιβιώσεις από παγανιστικές, πανθεϊστικές και ανιμιστικές αντιλήψεις. Πάντως ο Μητροπολίτης Αχελώου συμπεραίνει: «Ο Χριστιανισμός, σαν αποκαλυμμένη Αλήθεια, ελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ τα απομεινάρια αυτά της Πρωτόγονης ζωής». Είναι όμως έτσι;

Τα πιο πολλά όντως είναι γνωστά, φαιδρά μεν αλλά καταδικαστέα επίσης, κι από την εκκλησία, όπως τα ματάκια, τα σκόρδα, τα νεροκρέμμυδα, τα ρόδια, τα πέταλα, τα μαγιάτικα στεφάνια κ.τ.ό.

Αλλά ο προαναφερθείς εκκλησιαστικός ηγέτης καταλήγοντας προσκαλεί τους χριστιανούς με αυτά τα λόγια: «Το δικό μας «γούρι» ας είναι ο Τίμιος Σταυρός, ο αγιασμός, το λάδι ευχελαίου ή προσκυνημάτων, το καντήλι, το θυμιάτισμα κλπ.» Επίσης οι εκκλησίες έχουν αφιερώσει τη Δευτέρα στους αγγέλους, την Τρίτη στον Ιωάννη τον Πρόδρομο κ.ο.κ. Την ημέρα του αγίου Νικολάου γιορτάζουν οι ναυτικοί, της αγίας Βαρβάρας η αεροπορία, του αγίου Φραγκίσκου οι ερωτευμένοι κλπ.

Λες και δεν είναι όλοι κι όλα στα χέρια του Θεού…

Είναι πολλαπλά ιστορικά αποδεδειγμένο ότι προλήψεις και δεισιδαιμονίες επιβίωσαν επειδή ο Χριστιανισμός τις αφομοίωσε αλλάζοντάς τους απλώς όνομα και προσανατολισμό.

Ξόρκια, φυλαχτά, μαντζούνια, λιβάνι και μυριστικά για τη βασκανία, μαγικές πέτρες με χαραγμένους επάνω τους σταυρούς, πεντάλφα αλλά και μυθικούς ήρωες (ο Περσέας, π.χ., θεράπευε την ποδάγρα) και άλλα σύμβολα κατά των δυνάμεων του κακού χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι χριστιανοί για να αποδιώξουν τους δαίμονες που πίστευαν ότι τους κατέτρεχαν. Για όλα τα κακά και τις αρρώστιες υπήρχε το αντίδοτο. Ο γαλακτίτης γιάτρευε τις πληγές, ο γαγάτης βοηθούσε στον τοκετό, η ρίζα της παιωνίας έσωζε από την επιληψία, μικρά χάλκινα κουδούνια προστάτευαν τα παιδιά από τα κακά πνεύματα και ο μαγνήτης «τραβούσε τους πόνους των αρθριτικών. Τα ειδωλολατρικά έθιμα της ύστερης αρχαιότητας δεν απορρίφθηκαν αμέσως από τους πρώτους χριστιανούς. Πέρασαν στη νέα θρησκεία, στην αρχή ακατέργαστα και με τον χρόνο διαμορφώθηκαν και εντάχθηκαν στους ιερούς κανόνες της νέας πίστης, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Και παρ’ όλο που η Σύνοδος της Λαοδικείας προειδοποιούσε ότι θα αφόριζε όσους ιερείς γίνονταν μάγοι, αστρολόγοι, μαθηματικοί ή κατασκεύαζαν φυλαχτά, ο φόβος ήταν τόσο βαθιά ριζωμένος στις ψυχές των πιστών ώστε τελικά οι ειδωλολατρικές καταβολές… εκχριστιανίστηκαν.

(Μαγγανείες και ξόρκια στο Βυζάντιο)

Έτσι ειδωλολατρικές γιορτές μετονομάστηκαν σε χριστιανικές, αρχαία έθιμα, προσκυνήματα, ήρωες κ.ά. υιοθετήθηκαν μεταλλαγμένα, γεγονός που έχουν τεκμηριώσει ιστοριογράφοι, θρησκειολόγοι, λαογράφοι και άλλοι ερευνητές. Αυτοί όλοι διαπιστώνουν ότι πίσω απ’ αυτό κρύβεται το ερώτημα που «έκαιγε» ανέκαθεν τον άνθρωπο: πώς μπορεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός του εξωανθρώπινες δυνάμεις; Πώς μπορεί να συνδεθεί με υπερφυσικές δυνάμεις για ν’ αποκτήσει υπεράνθρωπη ενέργεια κι εξουσία και να ελέγξει το άγνωστο, τη μοίρα; Πώς θα γίνει σε τελευταία ανάλυση παντοδύναμος, «θεός»;

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο άνθρωπος πιστεύει ότι θα βρει την πρόσβαση σε υπερφυσικές δυνάμεις

1. με τη μεσολάβηση αντικειμένων, όπως:

α) Τα λείψανα

Τα θαύματα που έκαναν οι άγιοι συνεχίστηκαν και μετά την αποδήμησή τους, συνεπώς θα πρέπει να κατέχουν θαυματουργική δύναμη και τα σκηνώματά τους ή τα ρούχα τους. Επειδή δεν μπορούσε ο καθένας όμως να πάει προσκυνητής στους τάφους τους, ήρθαν τα λείψανα σ’ αυτόν. Υπήρξαν ακόμη και ιερείς που επιδόθηκαν σε προσοδοφόρα προσκυνήματα και στο εμπόριο με λείψανα. Μάλιστα ένας ονόματι Φέλιξ, για να προμηθέψει τη νεοσυσταθείσα εκκλησία της Σαξωνίας, λέγεται ότι έκλεψε τα οστά του αγίου Σεβερίου από τη Ραβέννα. Ακόμη και σήμερα δεν κτίζεται καθολική εκκλησία χωρίς να εντοιχιστούν λείψανα. Περίπου είκοσι «άγιοι τόποι» στον κόσμο διεκδίκησαν εξάλλου την τιμή να έχουν στην κατοχή τους το μανδύα που φορούσε ο Ιησούς στο σταυρό.

Για κάθε μορφή λαθεμένης «λατρείας» υπαγόρευε ο Κύριος στον Γ. Λόρμπερ το 1847 στο έργο του ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ:

«…Στην ίδια κατηγορία ανήκουν επίσης εκείνοι οι ψευδοπροφήτες οι οποίοι κηρύττουν στους απλοϊκούς ανθρώπους με μεγάλη σοβαρότητα, λέγοντας τους να πάνε σε αυτό ή εκεί­νο το μέρος για να προσκυνήσουν την τάδε ιερή εικόνα! Χω­ρίς βέβαια να παραμελήσουν και μία το κατά δύναμη πλούσια προσφορά, ώστε μέσω της τάδε θαυματουργής εικόνας να τους δοθεί έλεος και να τους συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους!

Σχετικά με αυτό το θέμα σας δηλώνω, ότι γι’ αυτούς τους ψευδοπροφήτες θα έρθει ο καιρός που θα τους ανταποδοθεί ο μισθός που αξίζουν. Γιατί όλοι αυτοί δεν γνωρίζουν, και ούτε επιθυμούν να το γνωρίσουν, ότι τον Θεό πρέπει κανείς να τον λατρεύει «εν πνεύματι και εν αλήθεια». Όλοι αυτοί όσοι διδάσκουν παρόμοια πράγματα, στρέφοντας τη συνεί­δηση του λαού προς την ειδωλολατρεία, είναι αντίχριστοι και ψευδοπροφήτες και δολοφονούν το λαό πνευματικά. Γι’ αυ­τό το λόγο θα ήταν καλύτερα να μην επισκέπτεσθε τέτοιους χώρους που είναι μολυσμένοι από τη μεταδοτική ασθένεια της λανθασμένης πνευματικότητας.

Μην πιστεύετε ότι εκεί θα ήταν δυνατόν να βρει κανείς κά­ποια βοήθεια. Γιατί ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει είμαι Εγώ, ο οποίος είμαι προαιώνιος εχθρός κάθε είδους ειδωλολατρείας. Πέστε μου τότε, με ποια δικαιολογία θα χάριζα μια θαυματουργή δύναμη σε μια ξύλινη εικόνα; Αν ήθελα να χα­ρίσω μια θαυματουργή δύναμη, θα την χάριζα σε κάποιον σω­στό άνθρωπο και όχι σε μια σκαλιστή εικόνα.

Η χριστιανική εικονολατρεία αποτελεί μια ειδωλολατρεία η οποία είναι ακόμη απεχθέστερη από ό,τι η ειδωλολατρεία των παλαιών παγανιστών, γιατί εκείνοι δεν γνώριζαν τον α­ληθινό Θεό. Μια εσωτερική παρόρμηση για ένα ανώτερο Ον τους έσπρωξε να φτιάχνουν τέτοια κατασκευάσματα. Αλλά η τωρινή ανθρωπότητα γνωρίζει τον Θεό και ξέρει ότι Αυτός είναι ο μοναδικός Κύριος, ωστόσο όμως προσκυνά τα σκα­λιστά και τις ζωγραφιές. Αυτό το είδος ανθρώπων είναι ό­μοιο με το μεγαλύτερο εχθρό του Θεού, ο οποίος επίσης γνωρίζει τον Θεό πολύ καλά, όμως αντί να Τον αγαπά και να προσεύχεται σ’ Αυτόν, Τον περιφρονεί και Τον εχθρεύεται.

Όσον αφορά τους ανόητους, αυτοί συγχωρούνται λόγω α­νοησίας. Το αντίθετο όμως ισχύει για εκείνους οι οποίοι έ­χουν φως και είναι βλέποντες, αλλά δεν θέλουν να βλέπουν και γι’ αυτό σβήνουν το φως.

(13 Απριλίου 1847)

Το τελετουργικό εκκλησιαστικό οικοδόμημα

Τι νόημα έχει όταν κανείς διαμαρτύρεται και διακηρύττει ότι αποδεσμεύεται απ’ όλα όσα του υπαγορεύει η εκκλησία του να τηρεί; Όταν ένα ρεύμα είναι ορμητικό, είναι πολύ αργά για να σταματήσει η ροή του. Το πιο φρόνιμο είναι να αφήνει κανείς το ρεύμα να ακολουθήσει την πορεία του. Όταν θα φτάσει στη θάλασσα, θα διαλυθεί από μόνο του. Το ίδιο ανόητο θα ήταν αν προσπαθούσε κανείς να κολυμπήσει αντίθετα σε ένα τέτοιο ρεύμα. Γιατί όσο πιο δυναμικά θα αντιτασσόταν κανείς στην ορμή του, τόσο πιο ορμητικά θα προσέκρουε εκείνο στο στήθος του, ώσπου τελικά θα τον παρέσυρε στο βυθό. Το καλύτερο είναι να αφήνει κανείς το ρεύμα να ρέει όπως και όπου θέλει. Ο ίδιος όμως ας απομακρυνθεί όσο γίνεται μέσα στην καρδιά του και ας ακολουθήσει το στενό αλλά σίγουρο μονοπάτι της καθαρής Αλήθειας Μου!

Για όσο καιρό η πλειοψηφία του κόσμου θα υποστηρίζει ευχαρίστως αυτή την ειδωλολατρεία με όλους τους γνω­στούς τρόπους (πληρωμένες προσευχές, πανάκριβες κη­δείες, κτίζοντας εκκλησίες και καμπαναριά κ.ο.κ.), τα πράγ­ματα θα παραμένουν έτσι. Σε όποιον αρέσουν οι φανταχτερές τελετές, ας μείνει σ’ αυτές και στην ανοησία του.

Όποιος όμως Με ψάχνει με ειλικρίνεια, θα Με βρίσκει πά­ντα. Σ’ αυτό τον άνθρωπο θα του ανοίξω την πόρτα Μου και θα Μου είναι πιο αγαπητός, απ’ ό,τι ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος ανόητους. Και γι’ αυτόν τον ένα θα κάνω περισσό­τερα από όσα για έναν κόσμο γεμάτο ανόητους. Εάν Με βλέ­πετε λοιπόν να μην αντιδρώ ιδιαίτερα απέναντι σε όλα αυτά τα πράγματα, αφήνοντάς τα κατά κάποιον τρόπο να υπάρ­χουν, τότε σημαίνει ότι δεν Με αγγίζουν.

Εάν όμως συναντώ πότε εδώ και πότε εκεί κάποιον μεμο­νωμένο που Με αγαπά πάνω από όλα, τότε και Εγώ θα τον προσέξω περισσότερο από όλους. Αυτό τον ένα θα τον αφήσω να απολαύσει την πληρότητα της Χάρης Μου, ενώ στους αστόχαστους θα ρίξω μόνον τα στέμφυλα. Γιατί για Μένα, ο ένας καλός μετράει περισσότερο από όλους. Πόσες φορές δεν έχει ήδη κοπεί το χορτάρι μιας πεδιάδας! Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Πάντοτε ξαναφυτρώνει νέο χορτάρι. Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους της Γης, οι οποίοι είναι ανόητοι και επιθυμούν να παραμένουν ανόητοι».

ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ, Πύρινος Κόσμος

***

Αλλά και στο χώρο εκτός Χριστιανισμού τα λείψανα είναι πολυπληθή και δημοφιλή. Για παράδειγμα αμέτρητα βουδικά δόντια και οστά εκτίθενται για προσκύνημα όχι μόνο στην Ασία αλλά και στη μοντέρνα Ευρώπη…

β) Τα Φυλακτά

Τα φυλακτά μπορεί να είναι είτε γενικής χρήσης, όπως το ματόχαντρο ή το κέρατο ή η εικονίτσα του αγίου, είτε προσωπικής νοηματοδότησης, όπως το δαχτυλίδι ή το σταυρουδάκι – κειμήλιο από τους παππούδες. Σε όχι τόσο περασμένες εποχές ήταν επίσης συχνά και δόντια, τρίχες, οστά, κομματάκια από λείψανα κ.ά. ή σφραγίδες που παρίσταναν μ.ά. αστρολογικά μοτίβα.

Οι πατέρες της Εκκλησίας καταδίκαζαν με έμφαση τις δεισιδαιμονικές πρακτικές. Κανένα κήρυγμα, όμως, ούτε ακόμη και η περιστασιακή επιβολή ποινών από τις κοσμικές και θρησκευτικές αρχές (σύνοδος της Λαοδικείας) δεν φαίνεται να περιόρισε τη χρήση των φυλακτών.

(Η μαγεία στο Βυζάντιο – archive.gr)

Νομιμοποιούμενες μ’ αυτόν τον τρόπο πολλές παραδοσιακές, μη χριστιανικές πρακτι­κές ασκούνταν όλο και περισσότερο. Η προσφυγή σε μάγους-θεραπευτές γινόταν όλο και μεγαλύτερη, ώσπου άρχισε ξανά μια πολεμική εναντίον τους με εντεινόμενες απαγορεύ­σεις, όσο αυξανόταν η δύναμη της Εκκλησίας. Οι «μάγοι» – για να μπορούν τότε να ασκούν το έργο τους όσο το δυνατόν ανενόχλητοι και να μην επισύρουν στο πρόσωπό τους τις προβλεπόμενες για τις πράξεις τους ποινές- ανακάτευαν στις τεχνικές τους χριστιανικά στοι­χεία. Έτσι έχουμε τη δημιουργία μιας πληθώρας φυλακτών και «θαυματουργών» αντικειμέ­νων που είναι ανάμικτα με παγανιστικά και χριστιανικά σύμβολα. Σφοδρή πολεμική ενα­ντίον αυτών των ενδιάμεσων λύσεων άσκησε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η σύγχυση όμως που αυτές επέφεραν και η ένταση με την οποία εντυπώθηκαν στις συνειδήσεις των αν­θρώπων, τις καθιστούν ζωντανές -τουλάχιστον ορισμένες απ’ αυτές- ακόμη και σήμερα.

(ΜΑΓΕΙΑ, Αρχέτυπο)

Στην καθολική Σικελία, φυλακτήριο μίας ολόκληρης πόλης, της Μεσσίνας, ήταν η υποτιθέμενη επιστολή της Παναγίας προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα…

Στην τεχνολογική εποχή μας, υπάρχουν και πιο εξελιγμένα φυλακτά, όπως όργανα που προστατεύουν από την ακτινοβολία ηλεκτρονικών συσκευών (ΗΥ, κινητά κλπ.) ή από τις γεωπαθητικές ζώνες, βέβαια σε πιο τσουχτερές τιμές απ’ ό,τι τα παραδοσιακά φυλακτά. Η εισβολή του fengshui συνέβαλε ιδιαίτερα σ’ αυτήν την κατεύθυνση.

Εκτός αυτού στο Internet βρίσκει κανείς μία παγκόσμια προσφορά σε γούρια, φυλακτά, ξόρκια, αφίσες, αγαλματίδια θεοτήτων, ημιπολύτιμες πέτρες, μαγικά αντικείμενα όπως κρυστάλλινες πυραμίδες, εκκρεμές κ.ο.κ. Βεβαίως δεν λείπουν και οι πάσης φύσεως μάγοι, θεραπευτές και εξισορροπιστές ενέργειας που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Ειδική μνεία αξίζει όντως στη βασκανία, που μπορεί να οφείλεται σε φθόνο αλλά και σε θαυμασμό. Ο φόβος για το κακό μάτι και τη βασκανία είναι αρχαιόθεν διαδεδομένος σε όλους τους λαούς. Όχι μόνο ματόχαντρα, μα και πολύτιμες πέτρες και βότανα προσφέρουν μία τέτοια προστασία ή «το φτύσιμο στον κόρφο» ή το σημείο του σταυρού, ιδίως στο κατώφλι του σπιτιού με τη λαμπάδα της Ανάστασης. Εννοείται ότι χάρη στην αυθυποβολή τα φυλακτά μπορεί να έχουν όντως αποτελέσματα σε θεραπεία, αποτροπή ατυχήματος κλπ.

Η πίστη στη βασκανία είναι άλλη μία επίμονη επιβίωση ειδωλολατρικών αντιλήψεων, την οποία πάντως αναγνωρίζει και αντιμετωπίζει με ειδικές ευχές και η εκκλησία. Από την άλλη πλευρά ωστόσο η ορθόδοξη εκκλησία θεωρεί θανάσιμη αμαρτία το ξεμάτιασμα που γίνεται από ξεματιάστρες. Όσοι είναι ματιασμένοι αλλά δεν μπορούν να πάνε σε ιερέα, σ’ αυτούς η Εκκλησία συνιστά να πουν προσευχές κι Απολυτίκια, να διαβάσουν περικοπές απ’ τα Ευαγγέλια σχετικές με τη βασκανία και τη συκοφαντία, και ν’ αλειφθούν στο μέτωπο με λάδι από καντήλι ή ευχέλαιο. Εκτός αυτού υπάρχουν ευχές αγίων που προστατεύουν ειδικά την περιουσία, τη σοδειά και τα ζώα των πιστών.

Ιδιαίτερα τρωτοί στη βασκανία θεωρούνται οι νεόνυμφοι, τα παιδιά και οι λεχώνες. Μάλιστα πιστεύεται ότι μέχρι να σαραντίσει το βρέφος, μητέρα και νεογέννητο κινδυνεύουν ακόμη και να πεθάνουν. Γι’ αυτό το λόγο η εκκλησία προσφέρει επίσης ειδικές ευχές. Εδώ ας σημειωθεί ότι η βασκανία, μαζί με άλλες μορφές μαγείας, ήταν μία κατηγορία σε βάρος των υποτιθέμενων μαγισσών της Ιεράς Εξέτασης.

γ) Τάλισμαν (γούρι)

Στην πραγματικότητα το τάλισμαν αποτελεί παραφθορά της ελληνικής λέξης τέλεσμα, δηλ. ένα αφιέρωμα ή ένα αντικείμενο που χρησιμοποιούταν σε τελετές (ή το στοιχείο, το φάντασμα για τους Βυζαντινούς) Το τάλισμαν σήμερα είναι το γούρι, δεν είναι δηλαδή αποτροπαϊκό όπως το φυλακτό, αντίθετα θέλει να ελκύσει την καλή μοίρα. Όμως μπορεί να είναι επίσης ένας συνδυασμός και των δύο. Ο σκαραβαίος για τους Αιγύπτιους, το πέταλο για τους Γερμανούς, τα διάφορα μασκότ ανωνύμων και επωνύμων, το νόμισμα, στη βασιλόπιτα, το σουβενίρ από κάποια ιδιαίτερη περίσταση κ.ο.κ. Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, μετά τις συναυλίες των Beatles νεολαίοι σκούπιζαν με το μαντήλι τους τα καθίσματα των Σκαθαριών για να πάρουν κάτι από την αύρα τους και παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν άπειρα, από τα είδωλα της ψυχαγωγίας, του ποδοσφαίρου κλπ. Άλλωστε και στις καθολικές Φιλιππίνες, οι ενθουσιώδεις πιστοί τρίβουν τα μαντήλια τους πάνω στο άγαλμα της Παναγίας για να πάρουν την ευλογία της μαζί τους… και ν’ απαλλαγούν από το καθαρτήριο…

Γεγονός είναι ότι η χρήση και η εξάρτηση από το τάλισμαν μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά ψύχωσης. Σε παλαιότερες εποχές χρησιμοποιούνταν συστατικά στα φυλακτά και γούρια που σήμερα μας αηδιάζουν. Αλλά και σήμερα ακόμη είναι γνωστό ότι τα κόπρανα του τωρινού Δαλάι-Λάμα προσφέρονται με μορφή χαπιών στους πιστούς του. (βλ. το κεφ. για το Θιβετικό Βουδισμό στις ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ στο αποκάλυψησήμερα.gr)

Εκτός αυτού είναι ανατριχιαστική η μαγική, δεισιδαιμονική πίστη ότι το σχοινί ενός απαγχονισμένου έχει απορροφήσει τη ζωτική δύναμη του εκτελεσθέντος και δίνει δύναμη και υγεία στον κάτοχό του. Αναφέρεται μάλιστα μία περίπτωση από το 1920 στην Αυστρία, όπου στο «Φιλοθέαμον» κοινό μίας εκτέλεσης υπήρξαν χειροδικίες για το ποιος θα ‘παιρνε κομμάτια από το σχοινί…

Ιδιαίτερη αξία ως φυλακτά και τάλισμαν μαζί έχουν ακόμη οι πολύτιμες πέτρες, ειδικά σε συνδυασμό με τον πλανήτη όπου υποτίθεται ότι ανήκουν κατά την αστρολογία. Για παράδειγμα ο Διοσκουρίδης λέει ότι το κοράλλι προστατεύει το φορέα τους από τους κεραυνούς και την καταιγίδα. Το σμαράγδι είναι αντι-αφροδισιακό, το ζαφείρι – βελτιώνει την όραση, ο αμέθυστος τον ύπνο κλπ. κλπ.

Στο βιβλίο ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ του θεόπνευστου Γ. Λόρμπερ διαβάζουμε για το δεισιδαιμονικό σκοταδισμό της εποχής του (19ος αιώνας), που ισχύει όμως, τηρουμένων των αναλογιών, απαράλλακτα και σήμερα:

(16 Απριλίου 1847)

Η Δεισιδαιμονία

Ένα τρίτο είδος οραμάτων είναι η οιωνοσκοπία, δηλαδή οι παγανιστικές προλήψεις σύμφωνα με την οποία ορισμέ­να φυσικά φαινόμενα έχουν κάποιον προφητικό συσχετισμό με μελλοντικά συμβάντα. Δεν θα σας είναι άγνωστο σε τι ασύλληπτα βλακώδεις ενέργειες καταλήγουν ορισμένοι άνθρωποι προκειμένου να γνωρίσουν τα μελλοντικά γεγονότα.

Μία κατηγορία τέτοιων μωρόπιστων είναι εκείνοι που κα­ταστρώνουν ημερολόγια τα οποία εμπεριέχουν μεταξύ άλ­λων την πρόγνωση του καιρού για όλο το χρόνο. Αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να διαθέτουν ούτε μία σπίθα πραγματικής σοφίας, υποτίθεται ότι μπορούν να προβλέψουν τον καιρό για κάθε μεμονωμένη ημέρα, βασιζόμενοι σε μια γελοιωδέστατη μέθοδο. Μερικοί από αυτούς στηρίζονται στα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα σε ορισμένες ημέρες που υποτίθε­ται ότι επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, όπως του Προφήτη Ηλία, της Αγίας Βαρβάρας κ.λπ. Άραγε Εγώ ή αυτές οι επα­ναλαμβανόμενες ιδιαίτερες ημέρες είναι όμως τελικά ο Κύριος του καιρού;

Οι άνθρωποι έχουν την πεποίθηση ότι με αυτές τις ιδιαίτε­ρες ημέρες μπορούν να προσδιορίσουν τις μέλλουσες και­ρικές συνθήκες. Αλλά τις μεγάλες ιδιαίτερες ημέρες της καρδιάς τους, οι οποίες θα τους απεκάλυπταν το γενικό και­ρό της μελλοντικής αιώνιας ζωής τους, δεν τις γνωρίζουν. Εάν ο άνθρωπος έδινε λίγο περισσότερο σημασία στις και­ρικές συνθήκες που επικρατούν στην καρδιά του, θα άρχιζε επιτέλους να πράττει σωστά καθώς θα συνειδητοποιούσε ότι μέσα της επικρατεί μια διαρκής θεομηνία. Αυτή προέρχεται από τις διάφορες επαναλαμβανόμενες ημέρες, οι οποίες εί­ναι ημέρες τυχερών παιγνιδιών, ημέρες κραιπάλης και ημέ­ρες φυγοπονίας, σκληροκαρδίας, μοιχείας και τα παρόμοια.

Αυτές είναι οι επαναλαμβανόμενες ημέρες που ο άνθρω­πος θα έπρεπε να λάβει σοβαρά υπόψη του και τότε θα απου­σίαζαν κάποιες θύελλες, κεραυνοί, βροντές, χαλάζια, χιόνια και πάγος από την καρδιά του. Και εάν τελικά απουσίαζε από την καρδιά του ο θυελλώδης καιρός, τότε το πνεύμα του αν­θρώπου θα έβγαινε από την καμαρούλα του στον ελεύθερο κόσμο της καρδιάς του, διακηρύττοντας στην ψυχή του την ιδιαίτερη ημέρα της αιώνιας ζωής της! Για όσο διάστημα ό­μως θα επικρατούν στην καρδιά του ανθρώπου διαρκείς θυ­ελλώδεις συνθήκες που οφείλονται στις επαναλαμβανόμε­νες κακές ημέρες, το πνεύμα παραμένει αποκλεισμένο και ο άνθρωπος θα παραμένει αυτό που ήταν, δηλαδή ένα ζώο, αλλά ένα ζώο το οποίο πολύ δύσκολα θα γίνει δεκτό στον ουράνιο ζωδιακό κύκλο.

Από την άλλη, υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι θεωρούν τους προφήτες του καιρού σαν ένα είδος ημίθεων ή και σατανι­στών ακόμη. Αυτοί οι «μάγοι» με τη σειρά τους, προσφέρουν στους ανθρώπους ένα σωρό αντίμετρα για την αποτροπή των κακών καιρικών συνθηκών. Ανάμεσα στα αντίμετρα, σε πρώ­τη θέση συγκαταλέγονται οι λεγόμενες καιρικές λειτουργίες της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Ένα δεύτερο αντίμετρο εί­ναι ο λεγόμενος αγιασμός των αγρών, είτε από τον τοπικό ιε­ρέα ή, πράγμα που θεωρείται πολύ πιο αποτελεσματικό, από κάποιον περιοδεύοντα μοναχό. Ένα τρίτο αντίμετρο για την περίπτωση όπου μια κακοκαιρία ήδη πλησιάζει, θεωρούνται οι πυροβολισμοί με αγιασμένο μπαρούτι ή το λιβάνισμα με φοινικόφυλλα, το κάψιμο ευλογημένων κεριών και τέλος η ανάρτηση σταυρών οι οποίοι υποτίθεται ότι διώχνουν τις κα­κές μάγισσες της κακοκαιρίας.

Τι ασύλληπτη ανοησία, μέσω της οποίας ο απλός άνθρωπος παύει να θεωρεί τον Θεό σαν το δημιουργό του καιρού και να στρέφεται σ’ Εκείνον, όταν θέλει να παρακαλέσει για καλύ­τερο καιρό!

Αυτό το είδος δεισιδαιμονίας έχει τόσο βλαβερές συνέπειες, ώστε ακόμη και το καλύτερο μέρος της ανθρωπότη­τας βαθμιαία χάνει ολοκληρωτικά την πίστη του στο Θεό. Ό­πως καταλαβαίνετε, πρόκειται για άλλη μια υποχθόνια προ­σπάθεια της κόλασης να υποδουλώσει το ανθρώπινο πνεύμα. Ωστόσο, σε ένα λαό θα πρέπει να δίνεται φως αντί για σκο­τάδι. Γι’ αυτό την κατάλληλη στιγμή, θα ανάψω στους λαούς ένα φως που θα τους δείξει πώς να ευχαριστήσουν δεόντως τους σκοτοδότες τους.

(17 Απριλίου 1847)

Μία άλλη κατηγορία γελοίων προλήψεων είναι ή πίστη σε ορισμένα σημάδια τύχης ή ατυχίας. Αυτού του είδους οι α­νοησίες συναντώνται από τις πιο υψηλές κοινωνικές τάξεις μέχρι και τα πιο απλοϊκά αγροτικά καλύβια.

Το αίτιο γι’ αυτές τις ανοησίες δεν αναγνωρίζεται γι’ αυτό που είναι, δηλαδή σαν μια ασθένεια της ψυχής που οφείλεται στη δράση ορισμένων κακόβουλων πνευμάτων.

Πρόκειται για κακοήθη πνεύματα τα οποία προέρχονται από την ειδωλολατρεία και δεδομένου ότι δεν είναι απόλυ­τα ώριμα για την κόλαση, εξακολουθούν να έχουν ελευ­θερία δράσης πάνω στην επιφάνεια της Γης. Έτσι ενδε­χομένως θα καταλήξουν στα σωστά συμπεράσματα και θα αποφασίσουν να γίνουν καλύτερα όντα. Αυτό το είδος πνευ­μάτων προσκολλάται στην ανθρώπινη σάρκα, επενεργώντας με την ειδωλολατρεία του στις ρίζες της ψυχής, στα σημεία όπου αυτή συνδέεται με το σώμα της. Σαν συνέπεια, η ψυχή καταλήγει σε διάφορα βλακώδη συμπεράσματα. Πολλοί άν­θρωποι βέβαια αντιλαμβάνονται ότι είναι απίθανο να υπάρχει αλήθεια σε όλα αυτά. Ωστόσο, όταν τους τύχει μια τέτοια πε­ρίπτωση, αρχίζουν συνήθως να κλονίζονται οι απόψεις τους, πιστεύοντας ότι ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια στο όλο θέμα.

Σίγουρα όμως σε ένα σωστό χριστιανό δεν θα έπρεπε ποτέ να εμφανίζεται μια τέτοια αμφιβολία.

Ένας πολύ χειρότερος τρόπος πρόγνωσης του μέλλοντος είναι η χαρτομαντεία. Χάρη σ’ αυτή έχουν δυστυχήσει παρο­δικά και αιώνια ήδη πολλοί άνθρωποι, θα έπρεπε ο καθένας λοιπόν ν’ αποφεύγει τους χαρτομάντεις. Στο σπίτι μιας χαρτομάντισσας η οποία ασχολείται με αυτό επαγγελματικά, συ­γκατοικούν μαζί της τόσο πολλοί αρχιδιάβολοι, όσα είναι και τα χαρτιά της τράπουλας της- Και όταν μια χαρτομάντισσα εντοπίζει κάποιο μελλοντικό συμβάν, τότε αυτό γίνεται μέ­σω των κακών πνευμάτων που τη βοηθούν. Αποφεύγετε λοι­πόν αυτές τις προφήτισσες, ώστε να μήν καταλήξετε υποχεί­ρια της κόλασης.

Ένας νεώτερος τρόπος πρόγνωσης του μέλλοντος γίνεται με την ύπνωση. Δεδομένου ότι η ύπνωση χρησιμοποιείται σαν θεραπεία, ο υπνωτιστής ή μαγνητιστής που θέλει να βοη­θήσει πραγματικά τον υπνωτισμένο, δεν μπορεί να του θέτει αδιάκριτα ό,τι ερωτήσεις θέλει. Οφείλει μόνο να καταγράφει όσα λέει εθελοντικά από μόνος του.

Ποτέ δεν πρέπει ο υπνωτιστής να υποβάλλει στον υπνωτιζόμενο τη δική του θέληση, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ αρνητικό για την υγεία του. Αντίθετα, ο υπνωτιστής θα πρέ­πει να περιμένει υπομονετικά μέχρι που ο υπνωτισμένος να αρχίσει να μιλά από μόνος του. Μία ερώτηση επιτρέπεται μόνον, όταν όσα ειπώθηκαν δεν ήταν αρκετά ευκρινή.

Γενικά, η θεραπεία μέσω της επίθεσης των χεριών πάνω στον πάσχοντα θα πρέπει να γίνεται μόνον ανάμεσα σε αν­θρώπους που πιστεύουν.* Όμως εάν ένας επαρμένος επι­στήμονας χωρίς θρησκευτική πίστη, θέτει έναν άνθρωπο σε ύπνωση με τεχνητούς τρόπους και με σκοπό να μάθει από αυτόν συγκεκριμένα πράγματα ή προκειμένου να κάνει πειράματα επάνω του, ένας τέτοιος υπνωτιστής είναι ένας διάβολος με ανθρώπινο μανδύα. Για το ίδιο το διάμεσο θα ήταν προτιμότερο να βρισκόταν υπό την κυριαρχία ενός πραγματικού διαβόλου, παρά να πέσει θύμα εκμετάλλευσης ενός υπνωτιστή που δεν διαθέτει πίστη στο Θεό, αλλά ούτε τιμή και συνείδηση. Το πιο απεχθές σκλαβεμπόριο είναι όταν κάποιος πουλά για το ευτελές εγκόσμιο κέρδος στους αν­θρώπους και στην κόλαση όχι μόνο το σώμα, αλλά μαζί την ψυχή και το πνεύμα των αδελφών του.

Σας φανερώνω όλα αυτά, για να ξέρετε πώς να χειριστείτε το θέμα αν σας τύχει κάποια ανάλογη περίπτωση. Θα ευλο­γήσω τον κάθε θεραπευτή μαγνητιστή ο οποίος θα επιθέσει τα χέρια του πάνω σε έναν άρρωστο, επικαλούμενος το Όνο­μα Μου, με σκοπό να προσφέρει την ίαση.** Αλλά τέτοιου εί­δους θαυματοποιοί και προγνώστες του μέλλοντος καλύτε­ρα να μείνουν για πάντα μακριά Μου.

Γενικά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε και να επιστήσετε την προσοχή του καθενός ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποκαλύπτεται το μέλλον αδιάκριτα σε όλους με οποια­δήποτε ιδιαίτερα μέσα, εφόσον ο άνθρωπος δεν διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα για να κρίνει σωστά αυτές τις α­ποκαλύψεις. Ορισμένες προαγγελίες σχετικά με το μέλλον δεν είναι απλά και μόνον επιβλαβέστατες, αλλά και ανόη­τες, γιατί δεν υπάρχει κάποιο σαφώς προδιαγεγραμμένο μέλλον. Το μέλλον είναι πάντοτε το αποτέλεσμα της ελεύθε­ρης βούλησης του ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς στη Γη προκειμένου να μάθει να τη χρησιμοποιεί σωστά.

Έτσι κι αλλιώς, έχω προικίσει τον κάθε άνθρωπο με ένα ελεύθερο πνεύμα, για την αναγέννηση του οποίου θα πρέ­πει να μοχθεί. Εάν επιτευχθεί αυτή η αναγέννηση, τότε το μέλλον θα του αποκαλυφθεί από μόνο του. Ώσπου να γίνει αυτό, ουσιαστικά δεν υπάρχει για τον άνθρωπο συγκεκριμέ­νο «μέλλον».

Επομένως αναζητήστε κατά κύριο λόγο τη Βασιλεία του Θεού και όλα τα άλλα θα σας δοθούν επιπρόσθετα από μόνα τους!»

* Βλ. σχετικά στα «Μυστήρια της Ζωής και της Δημιουργίας» (Πύρινος Κόσμος 1996), το κεφάλαιο για τις πνευματικές θεραπείες και στο «Υγεία και Ζωή, Αρρώστια, Θάνατος και Επέκεινα»

**** Σ.τ.μ. Η επίκληση στον Ιησού Χριστό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση μίας αληθινά θεϊκής θεραπείας, σε αντίθεση με «μοντέρνες» ενεργειακές μεθόδους όπως το ρέικι κ.ά.

2. Η προσωπική επαφή

α) Η γλώσσα

Πέρα από τη χρήση αντικειμένων, ο άνθρωπος επενδύει και στην προσωπική επαφή για να χειραγωγήσει τις υπερφυσικές δυνάμεις. Τα πρώτα όπλα που διαθέτει γι’ αυτόν το σκοπό είναι οι κατάλληλα χρησιμοποιημένες λέξεις, ρητά, επωδές και ονόματα, με άλλα λόγια η γλώσσα. Ανέκαθεν ήταν γνωστή η μαγική δύναμη των λέξεων (και των εικόνων! βλ. οραματισμό…) Και βέβαια μαγική δύναμη διαθέτει όποιος γνωρίζει το όνομα του όντος που θέλει να επικαλεστεί, μία γνώση πάνω στην οποία στηριζόταν πάντα η μαντική (βλ. π.χ. καμπάλα) και η μαγεία (βλ. π.χ. θεουργία) όπως θα δούμε στη μαγεία και στη μαγγανεία.

Ο ρυθμός, η μελωδία, η ισχύς της εκφοράς του λόγου παίζουν καθοριστικό ρόλο. Όλα αυτά θα τα δούμε αναλυτικότερα στο κεφάλαιο περί μαγείας.

ΙΙΙ. ΕΙΔΗ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ

Ένας ουδέτερος ορισμός της μαγείας προσδιορίζει ότι είναι η αξιοποίηση μυστικών δυνάμεων της φύσης και η επιδίωξη να διαμορφώσει κανείς γεγονότα σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Οι τρεις μεγάλες γενικές κατηγορίες τής μαγείας είναι α) η φυσική μαγεία (magia naturalis) β) η λευκή μαγεία ή θεουργία και η γ) η μαύρη, σατανική μαγεία (γητεία)

Καθεμιά κατηγορία έχει μια παρατηρητική και μια ενεργητική πλευρά. Η πρώτη πλευρά διακρίνεται σε εξωτερική και σε εσωτερική παρατήρηση της φύσης και την ερμηνεία των φαινομένων της. Για παράδειγμα η κραυγή της κουκουβάγιας προμηνύει υποτίθεται το θάνατο ή το κακό, το καρδιόσχημο φύλλο του μελισσόχορτου υποδεικνύει ότι κάνει καλό σε καρδιακές παθήσεις, οι κινήσεις των νεφών ή των ουράνιων σωμάτων (η αστρολογία) προμαντεύουν το μέλλον κ.ο.κ.

Η εσωτερική παρατήρηση στη φυσική μαγεία γίνεται με το εκκρεμές, την κρυστάλλινη σφαίρα, τον καθρέφτη, τη χαρτομαντεία κλπ.

Η ενεργητική φυσική μαγεία χρησιμοποιεί κατά κανόνα το νόμο της συμπάθειας. Με βάση αυτόν το νόμο μεταδίδει για παράδειγμα μια ανθρώπινη ασθένεια σε ζώα ή φυτά. Ένα κλασικό εγχειρίδιο μαγείας, the Magus του F. Barrett, περιγράφει πώς να πάρει ο μάγος τα μάτια από ένα βάτραχο και να τα βάλει στο στήθος μιας άρρωστης για να την κάνει καλά. Έτσι ο μάγος δείχνει την κυριαρχία του πάνω στο βάτραχο, τον οποίον πετάει κατόπιν στο νερό για να συμβολίσει έτσι την κάθαρση.

Στο ρεπερτόριό της η φυσική μαγεία περιλαμβάνει επίσης τελετές, θυμιάματα, φυλακτά, θυσίες κ.ο.κ. και επιπλέον επικλήσεις σε φυσικά πνεύματα, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις τους. Στο μοντέρνο άνθρωπο τα φυσικά ή στοιχειακά πνεύματα ίσως να φαίνονται παραμυθένια, αλλά άνθρωποι απ’ όλες τις θρησκείες και κουλτούρες που ζουν φυσικά, όπως και οι εσωτεριστές, γνωρίζουν ότι είναι βιωμένη πραγματικότητα. Με τη βοήθειά τους οι μάγοι μπορούν να κατορθώσουν υπερφυσικά πράγματα, να προκαλέσουν τη βροχή ή την ταχεία αύξηση φυτών όπως το μάνγκο των Ινδών φακίρηδων ή το «θαύμα» του Findhorn στη Σκοτία.

Βέβαια, όπως παραδέχεται ο εσωτεριστής συγγραφέας Ρ. Πάσσιαν: «μπορεί πολύ γρήγορα αυτός που διαφεντεύει τέτοιες οντότητες να γίνει δούλος τους. Αντίθετα ο άνθρωπος του Θεού που δεν καταφεύγει σε μαγικές πρακτικές, παρά ακτινοβολεί παντού αγάπη, απολαμβάνει όταν χρειάζεται τις εθελοντικές υπηρεσίες τους. Εκτός αυτού αυτός δεν είναι υποχρεωμένος να τηρεί με σχολαστική ακρίβεια μέρα-νύχτα ένα πλήθος από τελετουργικά τυπικά, από το φόβο ότι θα μπορούσε να κάνει κάποιο μοιραίο λάθος». Ο Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078 μ.Χ.) στο σύγγραμμά του «Περί Ενεργείας Δαιμόνων» απαριθμεί έξι κατηγορίες από δαιμόνια: της φωτιάς, του αέρα, της γης του νερού, υποχθόνια και «φωτοφοβικά». Τα πρώτα αντιστοιχούν στα στοιχειακά πνεύματα, όπως τα γνωρίζει η λαϊκή πίστη, ενώ η κατάληψη από τα τελευταία οδηγεί στην παραφροσύνη. Ειρήσθω εν παρόδω, ας σημειωθεί ότι κατά το λεξικό Δ. Δημητράκου από το 1964 στο λήμα «δαιμονισμός» λέγεται: «το κατέχεσθαι υπό ακαθάρτου δαιμονίου, (φρενοπάθεια)».

Πολλοί μάγοι ντύνονται με τελετουργικά ρούχα για να ταυτιστούν συμβολικά – ή μη – με μια θεότητα. Οι μεν λευκοί μάγοι ταυτίζονται με «θετικές» θεότητες όπως ο Θοθ, ο Ρε, ο Όσιρις και ο Απόλλωνας ή η Ίσις, η Αφροδίτη, η Δήμητρα και η Περσεφόνη στη θηλυκή εκδοχή. Οι δε μαύροι μάγοι λατρεύουν οντότητες με ζωώδη χαρακτηριστικά. το διάβολο, τον κερασφόρο θεό, τη Λίλιθ και άλλες προσωποποιήσεις του κακού.

Όσον αφορά τη διάκριση λευκή – μαύρη μαγεία είναι ουσιαστικά ανυπόστατη, γιατί η μαγεία είναι μία, αν και υπάρχουν λευκοί ή μαύροι μάγοι ανάλογα με τον αυτοπροσδιορισμό και το στόχο του καθενός. Οι ίδιοι οι λευκοί μάγοι ή θεουργοί θεωρούν για τον εαυτό τους ότι ασκούν την Υψηλή Μαγεία για να μεταμορφώσουν πνευματικά τον εαυτό τους. Αναζητώντας το ιερό Φως στο εσωτερικό τους, επικαλούνται θεότητες από διάφορες κοσμολογίες που το συμβολίζουν ή επιζητούν την επικοινωνία με τον προστάτη άγγελό τους ή τον Ανώτερο Εαυτό. Και πάλι δίνουμε το λόγο στον εσωτεριστή συγγραφέα Ρ. Πάσσιαν: «Όποιος προσφέρει τις υπηρεσίες του ως μάγος είτε υπηρετεί συνειδητά την Αρνητική Αρχή είτε δεν έχει παρά λίγη ή καμία ιδέα από τους νόμους, φυσικούς, ψυχικούς και πνευματικούς, που κυβερνούν το σύμπαν και οδηγούν από το χάος στην Αρμονία. Βάσει ακριβώς αυτών των νόμων κάθε βέβηλος, ασεβής παραβάτης θα υποστεί αναγκαστικά τη μοίρα που του αξίζει. Τους φυσικούς νόμους, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που αφορούν την ψυχική – πνευματική σφαίρα, μπορεί μεν να τους χειραγωγήσει κάποιος για ένα διάστημα, αλλά δεν μπορεί να τους θέσει εκτός ισχύος για πάντα.

Πάντως έτσι κι αλλιώς κανένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι αξιοζήλευτος, έστω κι αν προσωρινά φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά. Τα λόγια απ’ το ευαγγέλιο του Ματθαίου 26,52 που λένε «μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις!», εννοούν επίσης εκείνον το νόμο σύμφωνα με τον οποίον κάθε βία επιστρέφει σαν μπούμερανγκ σ’ αυτόν που την ασκεί!»

Η μαγεία των συμβόλων

Στον εσωτερισμό θεωρείται ότι τα σύμβολα είναι ζωντανά ενεργειακά πεδία με απόκρυφη έννοια και λειτουργία. Για τούτο το λόγο είχαν ανέκαθεν ιδιαίτερη αξία για τις μυστικές εταιρείες κάθε εποχής, αλλά και σε όλα τα θρησκευτικά συστήματα, βλ. π.χ. πεντάλφα, μάνταλας, μούντρας κλπ. Ακόμη σήμερα εξακολουθεί να τους αποδίδεται ότι ενεργοποιούν ψυχικές δυνάμεις.

Τα σύμβολα διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στα αρχετυπικά και στα δομημένα. Τα πρώτα περιλαμβάνουν πρωτίστως σχήματα όπως ο σταυρός, ο κύκλος, το τρίγωνο, το τετράγωνο, η πεντάλφα, το εξάγωνο, το επτάγωνο και το οκτάγωνο και η σβάστικα. Τα δεύτερα συντίθετα από αρχετυπικά σε συνδυασμό με άλλα σχήματα, γράμματα, σφραγίδες κλπ.

Στη μαγεία φορτίζονται με ενέργεια προκειμένου να επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός. Γι’ αυτό κατά το σχεδιασμό τους πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν πολλοί παράγοντες. Ιδίως η νοητική προσήλωση και η συναισθηματική φόρτιση που προβάλλεται επάνω τους επηρεάζουν αποφασιστικά τη δραστικότητά τους.

Κάθε σχήμα, κάθε φόρμα είτε στη φύση είτε στη γεωμετρία διαθέτει ένα μαγνητικό πεδίο και ένα πεδίο δονήσεων, που συνδέεται μ’ ένα αντίστοιχο στον αστρικό κόσμο. Τυπικό παράδειγμα είναι τα μάνταλας, είτε χρησιμοποιούνται για διαλογισμό είτε γι’ άλλο σκοπό.

Το βέβαιο είναι πως οποιαδήποτε χρήση δυνάμεων και οντότητων από το αστρικό πεδίο στην ουσία πρόκειται για αυθεντική μαγεία με συναφείς κινδύνους. Επειδή αυτό το γνωρίζει ο μάγος, παίρνει τα μέτρα του, φοράει τον κατάλληλο ρουχισμό και σχεδιάζει για προστασία το γνωστό μαγικό κύκλο. Γιατί αλίμονο στο μάγο εάν μειωθεί η αυτοσυγκέντρωσή του ή κάνει ένα λάθος. Σύμφωνα με τον Πάσσιαν η συνέπεια μπορεί να είναι η φρενοπάθεια (ψυχοκατάληψη) ή και ο ακαριαίος θάνατος. Εξάλλου το ίδιο μοιραίο λάθος να σχεδιάσει λανθασμένα την πεντάλφα ως μαγικό κύκλο διέπραξε και ο Φάουστ του Γκαίτε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ν’ απαλλαγεί από το Μεφιστοφελή.

Ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει ο μαγικός κύκλος στο θιβετιανό βουδισμό όπως διαβάζουμε στην Νταβίντ – Νελ:

Στην αναπνευστική άσκηση που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές την ημέρα, ο αναχωρητής συχνά προσθέτει τον ενορα­τικό διαλογισμό που ασκείται με τα κυίλκ’ορ. Αυτά τα τε­λευταία είναι επίσης πολύ σημαντικά και σπουδαία για τις μαγικές τελετές που ονομάζονται ντουμπντ’άμπ (μέθοδος επι­τυχίας) .

Τα κυίλκ’ορ είναι διαγράμματα σχεδιασμένα πάνω σε χαρτί ή άλλο υλικό, ή χαραγμένα πάνω σε πέτρα, μέταλλο ή ξύλο. Άλλα κατασκευάζονται με μικρές σημαίες, λυχνίες, λιβανάκια και δοχεία που περιέχουν διάφορα πράγματα, όπως σπόρους, νερό κ.τ.λ. Οι οντότητες που υποτίθεται ότι διαμένουν στα κυίλκ’ορ και τα απαραίτητα εξαρτήματά τους αντιπροσωπεύο­νται από πυραμιδοειδή κέικ που ονομάζονται τόρμα.

Κυίλκ’ορ σχεδιάζονται επίσης με χρωματιστή σκόνη στο πάτωμα των ναών ή πάνω σε σανίδες. Έχω δει μερικά που είχαν διάμετρο γύρω στα δύο μέτρα.

Η λέξη κυίλκ’ορ σημαίνει κύκλος. Ωστόσο, μέσα στα ανα­ρίθμητα είδη κυίλκ’ορ υπάρχουν μερικά τετράγωνου ή ορθο­γώνιου σχήματος, ενώ εκείνα που χρησιμοποιούνται στη μαύ­ρη μαγεία ή για τον εξαναγκασμό ή την καταστροφή κακοποι­ών οντοτήτων είναι τριγωνικά.

Οι μοναχοί που επιθυμούν να ειδικευτούν σ’ αυτό το είδος τέχνης, περνούν χρόνια ολόκληρα μελετώντας τους κανόνες της. Ένα από τα τέσσερα ανώτερα κολέγια που υπάρχουν σε όλα τα μεγάλα μοναστήρια διδάσκει την τέχνη του σχεδιασμού των κυίλκ’ορ που αποτελούν μέρος των επίσημων λαμαϊστικών τελετών. Όσο για τα μυστικά που συνδέονται με τη μυστική εκπαίδευση ή τη μαύρη μαγεία, ο κάθε μαθητής πρέπει να τα μάθει κατ’ ιδίαν από το δάσκαλό του.

Το παραμικρό λάθος στο σχεδίασμά των κυίλκ’ορ ή στη θέ­ση των τόρμο, κατά την κατασκευή τους, μπορεί να έχει τις πιο φοβερές συνέπειες, γιατί το κυίλκ’ορ είναι ένα μαγικό όρ­γανο που βλάπτει εκείνον που το χειρίζεται αδέξια

Επίσης κανένας δεν πρέπει να κατασκευάζει ή να σχεδιάζει κυίλκ’ορ, αν δεν έχει εξουσιοδοτηθεί γι’ αυτό μέσω κατάλλη­λης μύησης και κάθε ποικιλία κυίλκ’ορ απαιτεί την ανάλογη μύηση. Εκείνο που είναι έργο αμύητου, δεν μπορεί να εμψυ­χωθεί και παραμένει αδύναμο».

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Κέδρος

«…Μετά την περίοδο της απομόνωσης, και αφού δόθηκαν με όλους τους τύπους οι μυήσεις στους δυο συζύγους, χαράχτη­κε ο κίκχορ και τέλειωσαν όλες οι τελετουργίες, ο Μάρπα μα­ζί με τη σύζυγό του Νταγκμέντμα και το νεαρό ζευγάρι κλεί­στηκε στο ιδιαίτερο προσευχητήριό του. Εκεί ο Λάμα πήρε τη θέση του στον τελετουργικό του θρόνο μαζί με τη σύζυγό του, ενώ ο Νγκόγκ Τζένσντορ με τη γυναίκα του έμειναν αγκαλιασμένοι μπροστά στα πόδια του. Ο Μάρπα διοχέτευσε «ζωική ενέργεια» σ’ ένα κύπελλο φτιαγμένο από ανθρώπινο κρανίο, και αφού ανάμιξε διάφορα συστατικά, που υποτίθεται πώς είχαν μαγικές Ιδιότητες, έδωσε το φίλτρο για να το πιουν ο μαθητής και ή γυναίκα του.

Η πράξη αυτή βασίζεται στην πίστη, που υπάρχει σε πολλά πρωτόγονα έθνη, ότι μια ιδιαίτερη απόκρυφη δύναμη βρί­σκεται μέσα στη «ζωική ενέργεια». Στην πραγματικότητα ο γκουρού έχει σαν πρόθεση να μεταβιβάσει την ίδια την ενέργεια και τη ζωή του στο παιδί που πρόκειται να συλληφθεί με το σκοπό να γίνει ο διάδοχός του.

Αυτή η παράξενη τελετή είναι γνωστή μόνο σε πολύ λί­γους Λάμα. Απ’ τις πληροφορίες που μπόρεσα να συγκεν­τρώσω, φαίνεται ότι εκτελείται πολύ σπάνια. Λέγεται, πώς μό­νο εκείνοι που έχουν μυηθεί στα πιο βαθιά μυστικά μιας ορισμένης κατηγορίας μυστικού δόγματος, έχουν το δικαίωμα να την εκτελέσουν. Η τιμωρία που θα πέσει πάνω σε οποιονδήποτε άλλον την επιχειρήσει είναι να γεννηθεί σαν δαίμονας».

Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Πύρινος Κόσμος

Μαγικά βιβλία ή αλλιώς «μαύρα βιβλία» με οδηγίες για μαγικές τελετές και επωδές γνώρισαν τη μεγαλύτερη δημοφιλία κατά το Μεσαίωνα, αν και σήμερα ακόμη βρίσκονται σε χρήση στους σχετικούς κύκλους. Πολλά απ’ αυτά αποδίδονται στο Σολομώντα, αφού υποτίθεται ότι με αυτές τις παραδοσιακές στον Ιουδαϊσμό γνώσεις είχε υποτάξει τα δαιμονικά πνεύματα.

Πάντως τα περισσότερα μαρτυρούν βαβυλωνιακές επιρροές, όπως και από την Καμπάλα και από το Γνωστικισμό. Σύμφωνα με το Dictionary of Witchcraft το παλαιότερο σύγγραμμα προερχόταν από την Κωνσταντινούπολη, πολύ πριν την εκπόρθησή της από τους Τούρκους.

Συνήθως τέτοια μαγικά βιβλία περιγράφουν με λεπτομέρειες το ρουχισμό και τα απαραίτητα για τις τελετές εργαλεία. επίσης δίνουν συμβουλές για τη σωστή χρονική στιγμή και τοποθεσία για ένα συγκεκριμένο τυπικό και για την κατασκευή του μαγικού κύκλου. Περιέχουν επίσης τα ονόματα της Δύναμης με τα οποία γίνονται οι επικλήσεις των πνευμάτων ή βρίσκονται χαμένοι θησαυροί, ανοίγουν κλειδαριές και άλλα παρεμφερή. Οι σκοποί όλων αυτών είναι πολλαπλοί, από τη μαγική επήρεια πάνω σ’ ένα άτομο έως και το θάνατο (εξόντωση) μέσω της τελετουργικής μαγείας. Προφανώς πολλά μαγικά βιβλία για να «νομιμοποιηθούν» ισχυρίζονται ότι προέρχονται από ανώτερες αγγελικές οντότητες, από το Σολομώντα, από πάπες, από τον αρχαιοαιγυπτιακό θεό Θωθ (κανονικά Τεούτι), θεό της σοφίας και της μαγείας κατά την αιγυπτιακή μυθολογία, τον οποίον οι αρχαίοι Έλληνες ταύτισαν με τον Ερμή, εξού και ο θρύλος για τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, στον οποίο θ’ αναφερθούμε αργότερα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα βιβλία αποτελούν ένα σύμφυρμα – χωνευτήρι, στο οποίο συρρέουν ανάκατα στοιχεία από διάφορες μαγικές παραδόσεις, κυρίως από το χώρο της Εγγύς Ανατολής, είναι το γνωστό Picatrix, αραβική παραφθορά του ονόματος του Ιπποκράτη(!) Πρόκειται για ένα μαγικό σύγγραμμα που το Μεσαίωνα μεταφράστηκε από τα αραβικά και ήταν γνωστό σε μυστικούς όπως ο Μ. Φιτσίνο και ο Κορνήλιος Αγρίππας. Το Picatrix περιέχει θεωρίες κοσμολογίας, αστρολογίας και επωδές για την επίκληση πλανητικών πνευμάτων.

Μαγικές επωδές είναι προσευχές – ρητά που απαγγέλονται από επίδοξο μάγο με σκοπό ν’ αποκτήσει μαγική δύναμη. Αποτελούν ένα βασικό εργαλείο στην επίκληση μαγικών δυνάμεων και στην άσκηση της μαγγανείας, ακόμη κι όταν πρόκειται για απλή λαϊκή μαγεία, όπου αναμειγνύονται και «χριστιανικά» στοιχεία όπως π.χ.

«Ιησούς Χριστός νικά όλα τα κακά σκορπά!»

Οι μαγικές επωδές ψιθυρίζοντας ή εκφέρονται ρυθμικά, μπορεί να είναι απλά στιχάκια ομοιοκατάληκτα π.χ. ISTA PISTA SISTA ή περίπλοκα κείμενα σε μία ακατανόητη γλώσσα συρραφής εβραϊκών, ελληνικών και λατινικών λέξεων, την οποία υποτίθεται ότι καταλαβαίνουν μόνον οι δαίμονες όπως π.χ. Εμμανουήλ – Σαβαώθ Άγλα – Τετραγράμμα τον – Αγυρός – Ο θεός – Αθάνατος – Ιεχωβά – Μεσσίας κλπ. Προφανώς εννοείται ότι δεν είναι ο Μεσσίας που απαντάει σε μία τέτοια επίκληση…

Μάλιστα ο νεοπλατωνιστής Ιάμβλιχος έγραφε ότι ο λόγος κατέχει μία ενδογενή θεουργική δύναμη και ότι «τα θεία και ιερά ονόματα όσο πιο παράξενα ηχούν τόσο πιο μεγάλη είναι η μυστική θεουργική σημασία τους ενώπιον των θεών». Παρόμοια και ο Πρόκλος λέει ότι η θεία Γνώση αποκαλύπτει την απόκρυφη φύση θεών και πνευμάτων διά της σύνδεσης και διά του διαχωρισμού των ήχων.

Από την άλλη πλευρά οι επωδές ή τα ξόρκια αποτελούσαν ταυτόχρονα την πιο απλή άμυνα απέναντι στην απειλή να υποστεί κάποιος μάγια. Τις χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητα, μαζί με το σημείο του σταυρού συνήθως, όταν πλάγιαζαν να κοιμηθούν ή όταν σηκώνονταν απ’ το κρεβάτι, όταν ξεκινούσαν για τη δουλειά ή για μακρινά ταξίδια κ.ο.κ. με τον ίδιο τρόπο που έλεγαν την προσευχή τους. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε στις επωδές επικαλούνταν και αγίους ή την Αγία Τριάδα.

Κάλεσμα ή επίκληση

Είναι η παράκληση προς μία «ανώτερη» οντότητα στη λατρεία, στην προσευχή ή στη μαγεία με σκοπό να της ζητηθεί η προστασία της ή η εμφάνισή της, ακόμη και η φυσική παρουσία της.

Η επωδή ή το ξόρκι

είναι το κάλεσμα των πνευμάτων με μαγικές τελετές ή λέξεις για να υπηρετήσουν μαγικούς σκοπούς ή εξορκισμούς. Στην τελετουργική μαγεία τα πνεύματα καλούνται να πάρουν μορφή μέσα σ’ ένα τρίγωνο που ’ναι σχεδιασμένο στο πάτωμα. Συνήθως καπνός ή αναθυμιάσεις από διάφορα θυμιατά προσφέρουν το «υλικό» για να εμφανιστούν τα πνεύματα ορατά, κι όχι μόνο στο αστρικό πεδίο.

Μια ενδιαφέρουσα εκδοχή αυτής της πρακτικής περιγράφει πολύ παραστατικά η Νταβίντ Νελ:

«Ένας νεαρός τον οποίο γνώριζα, στάλθηκε από το δάσκαλό του σ’ ένα έρημο, σκοτεινό φαράγγι που υποτίθεται ότι το στοίχειωναν κακόβουλα μη ανθρώπινα όντα. Εκεί του είχε πει να δεθεί σ’ ένα δέντρο ή σ’ ένα βράχο τη νύχτα, και να καλέσει τους μανιασμένους τόβο — τους οποίους οι Θιβετανοί ζωγράφοι απεικονίζουν να τρώνε το μυαλό των ανθρώπων — τους οποίους επρόκειτο να αντι­μετωπίσει.

Τον διέταξε να αντισταθεί, όσο τρομοκρατημένος κι αν ένιωθε, στον πειρασμό να λυθεί και να το σκάσει. Έπρεπε να μείνει δεμένος στη θέση του μέχρι την ανατολή.

Αυτή είναι μια σχεδόν κλασική πρακτική. Την ακολουθούν πολλοί Θιβετανοί αρχάριοι, σαν ένα πρώτο βήμα στη μυστική ατραπό.

Μερικές φορές οι μαθητές πρέπει να μείνουν δεμένοι τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ή για ακόμη μεγαλύτερο διάστημα, νηστικοί, άυπνοι, περνώντας στην κατάσταση της υπερβολικής κούρασης και πείνας που τόσο εύκολα προκαλεί παραισθήσεις

Φυσικά, τέτοιες εμπειρίες έχουν μερικές φορές τραγικές συ­νέπειες. Όταν εγώ ταξίδευα ινκόγκνιτο στη Λάσα, ένας γέρος Λάμα του Τσαρόνγκ διηγήθηκε στον Γιονγκντέν μια ιστορία που το δείχνει καθαρά.

Στα νιάτα του ο Λάμα αυτός μαζί με το νεότερο αδερφό του που ονομαζόταν Λόντο, έφυγαν από το μοναστήρι τους για να ακολουθήσουν έναν περιπλανώμενο ασκητή.

Ο αναχωρητής διέταξε το νεαρό να δεθεί από το λαιμό σ’ ένα δέντρο μιας δασωμένης τοποθεσίας όπου λέγεται ότι τη στοίχειωνε ο Τ’αγκς γιάνγκ, ένας δαίμονας ο οποίος γενικά εμφανίζεται με τη μορφή τίγρης και στον οποίο αποδίδεται το μανιασμένο ένστικτο αυτού του ζώου.

Από τη στιγμή που θα δενόταν σαν θύμα στο θυσιαστικό σημείο, ο άνθρωπος έπρεπε να φαντάζεται ότι είναι αγελάδα που οδηγήθηκε εκεί σαν μια κατάλληλη προσφορά για τον Τ’αγκς γιάνγκ. Κρατώντας τη σκέψη του συγκεντρωμένη μόνο σ’ αυτή την ιδέα, και μουγκρίζοντας πού και πού για να ταυτίζεται περισσότερο με το ζώο, θα έπρεπε — αν η συγκέ­ντρωσή του ήταν αρκετά έντονη — να φτάσει σε μια κατάστα­ση έκστασης στην οποία, έχοντας χάσει τελείως τη συνείδηση της προσωπικότητάς του, θα δοκίμαζε την αγωνία μιας αγε­λάδας που διατρέχει τον κίνδυνο να καταβροχθιστεί.

Η άσκηση επρόκειτο να διαρκέσει τρεις διαδοχικές μέρες και νύχτες. Τέσσερις μέρες πέρασαν και ο αρχάριος δεν επέ­στρεψε στο δάσκαλό του. Το πρωί της πέμπτης μέρας, αυτός ο τελευταίος είπε στον πρεσβύτερο μαθητή του:

«Είδα ένα παράξενο όνειρο χθες το βράδυ. Πήγαινε και φέ­ρε τον αδελφό σου».

Ο μοναχός υπάκουσε.

Ένα τρομακτικό θέαμα τον περίμενε στο δάσος. Το σώμα του Λόντο, ξεσχισμένο και μισοφαγωμένο, ήταν ακόμη δεμένο στο δέντρο, ενώ ματωμένα κομμάτια βρίσκονταν σκορπισμένα ανάμεσα στους γύρω θάμνους.

Ο τρομοκρατημένος άντρας μάζεψε τα φρικτά απομεινάρια στο μοναστικό ράσο του και γύρισε βιαστικά στον γκουρού του.

Όταν έφτασε στην καλύβα του όπου ζούσε μαζί με τους δυο μαθητές του, τη βρήκε άδεια. Ο Λάμα είχε φύγει παίρνοντας μαζί του όλα του τα υπάρχοντα,

«Μου φάνηκε ότι θα τρελαινόμουν», είπε ο γερο-Θιβετανός. «Εκείνη η ξαφνική αναχώρηση με φόβισε ακόμη περισσό­τερο και από την ανακάλυψη του κατακρεουργημένου σώμα­τος του αδελφού μου».

«Τι είχε ονειρευτεί ο δάσκαλός σου; Γνώριζε την τραγική μοίρα του μαθητή του; Γιατί έφυγε;…»

Χωρίς να γνωρίζω καθόλου καλύτερα απ’ όσο ο δύστυχος μοναχός τους λόγους που οδήγησαν τον Λάμα να το σκάσει, σκέφτηκα ωστόσο πως όταν θα είδε ότι ο μαθητής του δεν επέστρεφε, ίσως να φοβήθηκε πως κάποιο ατύχημα είχε συμ­βεί στο νεαρό στο δάσος όπου τριγύριζαν άγρια ζώα.

Αλλά μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία δόθηκε στη θλιβε­ρή ιστορία από τον άνθρωπο που μου τη διηγήθηκε κι εκεί νους που κάθονταν γύρω του. Σύμφωνα μ’ αυτούς, ο δαίμονας-τίγρης είχε αρπάξει την προσφορά που τόσο απερίσκεπτα του είχε προσφερθεί.

Ο νεαρός μαθητής, είπαν, αγνοούσε τις μαγικές λέξεις και τις χειρονομίες που θα τον προστάτευαν. Και στο σημείο αυτό το λάθος του δασκάλου του ήταν πολύ μεγάλο, γιατί δεν έπρεπε ποτέ να τον στείλει να προκαλέσει το δαίμονα-τίγρη, χωρίς να τον εφοδιάσει με τις διδασκαλίες και τις τελετουργι­κές φόρμουλες που είναι αποτελεσματικά όπλα σε τέτοιες πε­ριπτώσεις».

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

Το ανάθεμα

είναι η κατάρα εναντίον προσώπου, ζώου ή πράγματος που θέλει να βλάψει ή μισεί ο αναθεματιστής. Με την κατηγορία του αναθέματος ως άσκηση μαύρης μαγείας, βρέθηκαν υπόλογοι απέναντι στις Αρχές χιλιάδες αθώοι άνθρωποι στην Ευρώπη στο παρελθόν.

Ωστόσο υπήρχαν πράγματι και μαγγανευτές που ενίσχυαν τη δραστικότητα των αναθεμάτων τους με μέσα μαύρης μαγείας. Σε πολλές γνωστές περιπτώσεις οι αναθεματισμένοι υπέφεραν διάφορα μαρτυρία ή πέθαναν από ένα φρικτό θάνατο, επειδή είχαν προκαλέσει την οργή κάποιας γριάς γειτόνισσας. Στις καλύτερες των περιπτώσεων ο καταραμένος έβγαζε σ’ εμετό ένα πλήθος από παράξενα αντικείμενα, π.χ. πέτρες, βελόνες, κουμπιά, κόκκαλα κ.ά.

Μάλιστα ήδη στην αρχαία Ελλάδα αλλά και ύστερα ανθούσε το εμπόριο πώλησης αναθεμάτων. Η κατάρα που πουλιόταν σαν μαγικά λόγια ή καταπότια συχνά αφορούσε ολόκληρες οικογένειες και πολλές επόμενες γενεές πλήρωναν ακόμη τις συνέπειές της.

Ωστόσο το κακό παράδειγμα το έδινε και η ίδια η εκκλησία. Ήδη από την αρχή της εγκαθίδρυσής της στην εξουσία επί Μ. Κωνσταντίνου έριχνε το ανάθεμα σε όποιον βρισκόταν εκτός επίσημης γραμμής. Ένας από τους πρώτους αφορισμένους αιρετικούς ήταν και ο γνωστός Άρειος. Ο κύριος αντίπαλός του, ο «Μέγας» Αθανάσιος υπήρξε ο πρωτεργάτης για τον αφορισμό και την εξορία του Άρειου. Όταν δε ο δεύτερος μετά από μια αδιαθεσία έσβησε σ’ ένα δημόσιο αποχωρητήριο της Αλεξάνδρειας, ο Αθανάσιος περιέγραψε το θάνατο του εχθρού του με λεπτομέρειες γεμάτες μίσος, για το πώς ο δυστυχής Άρειος έσκασε στα δύο σαν τον Ιούδα και με φρικτούς πόνους αφόδευσε τα σπλάχνα του και την ίδια την «κάκιστη» καρδιά του, μέχρι που και ο ίδιος εξαφανίστηκε μέσα στην τρύπα του δημόσιου αφοδευτήριου. «Υποχρεωτικά αμφιβάλλει κανείς κατά πόσον ο Αθανάσιος αξίζει όντως την προσονομασία «Μέγας», παρατηρεί σχετικά ο θεολόγος Walter Nigg στο βιβλίο του για τις αιρετικές μορφές του Χριστιανισμού.

Δυστυχώς αυτό το αντιχριστιανικό πνεύμα διατηρήθηκε στις εκκλησίες. Ακολουθεί για παράδειγμα ένα αφοριστικό τυπικό από το 800 μ.Χ. από ένα αγγλοσαξωνικό μοναστήρι: Αρχικά ξαποστέλναν με κατάρες τον κακοποιό στην κόλαση και στο διάβολο. Μετά τα αναθέματα εξειδικεύονταν: να είναι καταραμένος στο σπίτι, στο χωράφι του, καταραμένα τα παιδιά του και το βιός του, από το σκύλο μέχρι τον κόκορά του… να έχει την τύχη του Ιούδα και να θαφτεί όπως ο γάιδαροι και το φως του να σβήσει μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Αμήν!»

Όπως παρατηρεί σωστά ο Γιώργος Τσαγκρινός στο κείμενό του για τη μαγεία στην αρχαία Ελλάδα, «το να καταραστείς κάποιον είναι ένα πρώτο βήμα προς τη μαγεία. Ακόμη και η πολύ γνωστή σε όλους μας «μούντζα» είναι μια αρχαιοελληνικής προέλευσης μικρή μαγική πράξη»…

Ερωτικό φίλτρο

είναι το μαγικό ποτό (ή άλλο παρασκεύασμα) που επιβάλλει εκβιαστικά σε όποιον το πιει να ερωτευτεί κάποιο πρόσωπο για το οποίο δεν τρέφει ένα τέτοιο αίσθημα. Σε πολλές δίκες μαγισσών και μάγων τέτοια ματζούνια απετέλεσαν τμήμα του κατηγορητηρίου εις βάρος τους. Ακόμη και για την Άννα Μπόλεϋν, διάσημη ερωμένη του γυναικοκτόνου βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Η΄ κυκλοφορούσε η σχετική φήμη ότι τον είχε δέσει έτσι.

Για να ’ναι πιο δραστικό το δέσιμο έπρεπε να περιέχει κάτι προσωπικό από το θύμα, π.χ. τρίχες ή νύχια. Αυτό αναμειγνυόταν, συνοδευόμενο από γητειές, με άλλα συστατικά για να γίνει το καταπότι. Τέτοια συστατικά ήταν αφροδισιακά και μη φυτά, όπως τα σπαράγγια, ο μανδραγόρας, το υπερικό, κονιορτοποιημένα μαζί με σκουλήκια, όρχεις ζώων, χολή βοδιού, πνευμόνι γαϊδάρου αλλά και ούρα και σπέρμα ανθρώπου. Τα πιο «προχωρημένα» μάγια απαιτούσαν μεδούλι και σπλήνα ενός φονευμένου ηδονοβλεψία που τον είχαν πιάσει και σκοτώσει επ’ αυτοφόρω.

Απ’ ό,τι γράφει η Στελίνα Μαργαριτίδου στο εμπεριστατωμένο κείμενό της Η Μαγεία στηνΕλλάδα Σήμερα (Η ΜΑΓΕΙΑ, εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ), στην ελληνική εκδοχή το αίμα από την εμμηνόρροια της ανύπαντρης κόρης μέσα στον καφέ ενός υποψήφιου γαμπρού, τον «δένει» αποτελεσματικά ή τον ξαποστέλνει στον άλλον κόσμο εάν τα αίματά τους δεν ταιριάζουν!

Εννοείται ότι υπήρχαν και τα μαγικά για να ξεχάσει κάποιος μια περασμένη αγάπη. Για το σκοπό αυτό έτρωγαν σαύρες βαπτισμένες σε ούρα ή έκαναν επαλείψεις με ακαθαρσίες ποντικών.

Αλλά και το θύμα ενός ε.φ. είχε τη δυνατότητα να απαλλαχτεί από τα μάγια. Αρκούσε να ουρήσει μέσα στο δεξί μανίκι ενός ρούχου του προσώπου που το είχε μαγέψει μαζί με τη σχετική κατάρα. Ακόμη και ο Πέτρος ο Ισπανός, ο οποίος το 1276 έγινε ο πάπας Ιωάννης ΧΧΙ, είχε μία λύση για το ίδιο πρόβλημα: Βάζοντας πρωινά κόπρανα του μαγεμένου θύματος στο δεξί παπούτσι της ερωτευμένης ή του ερωτευμένου θύτη, φυσικά εν αγνοία της/του, όταν το φορούσε και ένιωθε τη δυσωδία, τα μάγια λύνονταν!

Η Μεταμόρφωση σε ζώο

είναι μία μαγική πρακτική που απαντά κυρίως σε παγανιστικές – σαμανιστικές κουλτούρες, όμως δεν ήταν άγνωστη ούτε στην Ευρώπη, ιδίως στο Μεσαίωνα και κατά κόρον στο κυνήγι των μαγισσών. Ίσως και η ελληνική μυθολογία που βρίθει από τέτοια παραδείγματα να ‘χει αντλήσει από εκεί την έμπνευσή της.

Ας σημειωθεί ότι υπήρξαν και ομολογίες υπόπτων ζωόμορφων που παραδέχτηκαν ότι είχαν αυτήν την ικανότητα, ως επί το πλείστον με τη βοήθεια μαγικών αλοιφών που τους είχε δώσει ο διάβολος. Με τη μεταμόρφωση σε ζώο (συνήθως σε γάτα, λαγό, αλλά και σε μέλισσες ή πουλιά) μπορούσαν να κατασκοπέψουν το γείτονα ή να γλιτώσουν από έναν κίνδυνο. Υπήρχαν βέβαια και πιο βαριές κατηγορίες ότι μάγοι και μάγισσες που μεταμορφώνονταν σε λύκο ή ένα άλλο αρπακτικό επιτίθενταν σε οικόσιτα ζώα και ανθρώπους για να φάνε το κρέας τους ή για να κλέψουν μικρά παιδιά. Η λυκανθρωπία ήταν μία πολύ διαδεδομένη κατηγορία στην Ευρώπη. Παντού κυκλοφορούσε ο θρύλος ότι ύποπτοι για λυκανθρωπία παρουσίαζαν τα ίδια τραύματα με λύκους που τους είχαν κυνηγήσει την ώρα που επιτίθενταν σε ζώα κι ανθρώπους.

Παρόμοιες μαρτυρίες υπάρχουν και για άλλα ζώα. Λόγου χάριν ο Γάλλος γιατρός Αλμπέρ Ζερβαί, γράφει σ’ ένα βιβλίο του για την Κίνα για έναν Κινέζο μάγο και φιλόσοφο, που ζήτησε βοήθεια από έναν άλλο Γάλλο γιατρό. Η νέα παλλακίδα του, η 17χρονη με το όνομα «Χρυσό Μπουμπούκι», έφερε ίχνη από το δάγκωμα ενός τεράστιου ποντικού στο στήθος και ήταν σοβαρά άρρωστη. Δέκα μέρες αργότερα η 17χρονη έχει στο μεταξύ την όψη 80χρονης και είναι ετοιμοθάνατη. Μάγοι που της κάνουν ξόρκια βλέπουν έναν ποντικό πάνω στο στήθος της και του πετούν ένα μαχαίρι. Τα ίχνη του οδηγούν στην πρώτη παλλακίδα, η οποία φέρει βαθιά πληγή στο κεφάλι και η οποία, πριν αυτοκτονήσει, ομολογεί ότι είχε κάνει μάγια στην αντίζηλό της, που πεθαίνει επίσης.

Στο Παρίσι του 1940, όταν πέθανε μια χαρτομάντισσα με τ’ όνομα Λουσί, βρέθηκε στα υπάρχοντά της ένα βιβλίο, οικογενειακό κειμήλιο, με συνταγές και ρητά για το πώς μεταμορφώνεται κανείς σε γάτα, μας πληροφορεί ο M. Bouisson στην αυτοβιογραφία του από τη ζωή του σαν μέντιουμ.

Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή της διάσημης θεοσοφίστριας και αποκρυφίστριας Dion Fortune. Η συγγραφέας αυτή κατήγγειλε τη μαγική επίθεση με τη μορφή πελώριας γάτας από την αντίπαλό της Moina Mathers. Η Μ.Μ. σύζυγος του περιβόητου McGregor Mathers, το 1918, μετά το θάνατο του άντρα της, ανέλαβε την ηγεσία του Ναού Α – Ω του «Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής», που κατείχε πριν αυτός. Οι δυο γυναίκες ήρθαν σε σύγκρουση, ιδίως όταν η D.F. άφησε το Τάγμα και το 1922 ίδρυσε το “Fraternity of Inner Light”. Μάλιστα η D.F. κατηγόρησε τη Μ.Μ. και για τον «ψυχικό φόνο» ενός άλλου μέλους του Α – Ω, της N. Fornario, που βρέθηκε νεκρή και με το γυμνό σώμα της τυλιγμένο σ’ ένα μανδύα του Τάγματος.

(The Dictionary of the Esoteric)

Επίσης ο Κουρτ Κοχ αναφέρεται σ’ αυτό το θέμα:

«Παρ. 1. Θα αρχίσω με το παράδειγμα του ανθρώπου-ύαινα. Κοντά σε έναν ιεραποστολικό σταθμό ζούσε ένας παγανιστής που οι γείτονες έλεγαν ότι τη νύχτα μεταμορφωνόταν σε ύαινα και έβγαινε για κυνήγι. Την ημέρα δεν χρειαζόταν τροφή.

Στη Λιβερία άκουσα μια ακόμη πιο παράξενη ιστορία, αυτή τη φορά με κάποιες πιο ισχυρές ενδείξεις που τη στηρίζουν. Έμενα στο σπίτι ενός τοπικού κυβερνήτη που είχε σπουδάσει στην Ευρώπη. Ήταν πιστός Χριστιανός. Μετά το δείπνο μού είπε κάτι για την περιοχή του. Η ιστορία για κάποιο κυνηγό ήταν για μένα η πιο ενδιαφέρουσα, γιατί είχα ακούσει παρόμοιες ι­στορίες και σε χώρες της Αφρικής.

Παρ. 2. Ένας κυνηγός είχε βγει για κυνήγι. Το παιδί του τον ακολουθούσε κουβαλώντας το όπλο του. Σε μια στιγμή εί­δαν στη ζούγκλα μια λεοπάρδαλη. Το αγόρι του έδωσε αθόρυβα το όπλο. Ο κυνηγός το σήκωσε, σημάδεψε και πυροδότησε. Τότε άκουσε μια γυναικεία φωνή: “Είσαι φονιάς. Με χτύπησες”. Έτρεξαν και οι δυο μπροστά σε μια τραυματισμένη γυναίκα. Ο κυ­νηγός ρώτησε το παιδί: «Δεν είδες λεοπάρδαλη;»

«Ασφαλώς», είπε το παιδί.

«Κι εγώ το ίδιο, είμαι βέβαιος. Πώς εξηγείται αυτό που έγι­νε;»

Έδωσαν στη γυναίκα τις πρώτες βοήθειες και την έφεραν στο χωριό. Οι συγγενείς της πήγαν τον κυνηγό στο δικαστήριο. Ο δικαστής άκουσε όλη την ιστορία, και στη συνέχεια, προς έκ­πληξη όλων, αθώωσε τον κυνηγό. Δικαιολογώντας την απόφα­σή του ο δικαστής είπε: «Ξέρω ότι ο κυνηγός λέει την αλήθεια. Αυτή η γυναίκα είναι η πρώτη σύζυγός μου. Τη χώρισα όταν α­νακάλυψα ότι μπορούσε να μεταμορφώνεται σε λεοπάρδαλη».

Αυτή είναι η Αφρικανική δικαιοσύνη. Ο κυβερνήτης τελείω­σε την ιστορία λέγοντας: «Εμείς στην κυβέρνηση ξέρουμε ότι υ­πάρχουν άνθρωποι-λεοπαρδάλεις. Έχουμε λοιπόν κάνει νόμο που προβλέπει θανατική ποινή για τέτοιες επιθέσεις».

Για έναν άνθρωπο με δυτική κουλτούρα, η ιδέα της μεταμόρ­φωσης του ανθρώπου σε ζώο φαίνεται παράλογη. Αλλά για κά­ποιον που πέρασε πολλά χρόνια ταξιδεύοντας από τη μια περιο­χή ιεραποστολής στην άλλη είναι φυσικό να αλλάξει τη σκέψη του σχετικά με πολλά πράγματα. Η δύναμη του Σατανά γίνεται πιο φανερή στο χώρο των ιεραποστολών».

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ, εκδ. Στερέωμα

Παρόμοια παραδείγματα διηγείται και η Νταβίντ-Νελ:

«Σε μια από τις απατηλές εμφανίσεις του ο Τιλόπα πήρε τη μορφή λαγού. Το να μπορεί κανείς να εμφανίζεται με διάφορες μορφές είναι μια από τις υπερφυσικές δυνάμεις τις οποίες οι Θιβετιανοί πιστεύουν ότι κατέχουν οι μεγάλοι Ναλτζόρπα τους. Αναφέρεται ότι ο Μιλαρέπα εμφανίστηκε σαν λεοπάρδαλη των πάγων και σαν αγελάδα σε άτομα που τον επισκέφθηκαν στο ερμητήριό του το θαμμένο στο χιόνι, στο Λάτσι Κ’ ανγκ. Ο μύθος του Γκεσάρ του Λινκ περιέχει αρκετά τέτοια θαύματα. Αναμφίβολα η υποβολή παίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτού του είδους τα οράματα, που δεν είναι όλα τους απλές ιστορίες. Εγώ η ίδια μπόρεσα να δω κάτι απ’ αυτά».

Είναι βέβαια δύσκολο να εξακριβώσει κανείς τι είναι αλήθεια και τι μύθος σ’ αυτά τα θέματα. Για παράδειγμα για τον Απολλώνιο τον Τυανέα, μεγάλο μάγο της αρχαιότητας, λέγεται ότι προέτρεψε τους κατοίκους της Εφέσου να λιθοβολήσουν μέχρι θανάτου ένα γέρο συμπολίτη τους, ο οποίος τότε μεταμορφώθηκε σε σκύλο και έτσι θεωρήθηκε ότι ήταν ένας δαίμονας που είχε προκαλέσει εκεί μία επιδημία.

(Πηγή: C. Wilson, ΜΥΣΤΗΡΙΑ, Αρχέτυπο)

ΟΜΑΔΙΚΗ ΥΠΟΒΟΛΗ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ

(α) Ας δούμε καταρχάς μερικά παραδείγματα ενός έμπειρου σ’ αυτόν τον τομέα, του Κουρτ Κοχ, από το βιβλίο του το ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ, εκδ. ΣΤΕΡΕΩΜΑ:

Ομαδική υποβολή

Στα ταξίδια μου στην Ανατολική Ασία, βρέθηκα πολλές φο­ρές αντιμέτωπος με το πρόβλημα της ομαδικής υποβολής. Θα περιγράφω μερικά περιστατικά.

Παρ. 1. Την ιστορία που ακολουθεί μου τη διηγήθηκε ένας Γερμανός γιατρός που γνωρίζω πολύ καλά. Πριν πολλά χρόνια ήταν γιατρός σε πλοίο. Μια μέρα το πλοίο τους επισκέφτηκε το Χογκ Κογκ, και ο ίδιος με έναν δικηγόρο και έναν αξιωματικό του πλοίου βγήκαν στη στεριά. Βρέθηκαν μπροστά σε μια μεγά­λη ομάδα ανθρώπων που παρακολουθούσαν έναν φακίρη. Ανά­μεσα στα άλλα τρικ, ο φακίρης έβαλε σ’ ένα μπωλ έναν σπόρο μάγκο και σε λίγο από το σπόρο άρχισε να αναπτύσσεται ένα μικρό δέντρο, που άνθισε και άρχισε να κάνει φρούτα. Ο φακί­ρης στη συνέχεια πρόσφερε στους τρεις ξένους θεατές από ένα μάγκο για να το φάνε. Ο γιατρός και η συντροφιά του τα έφα­γαν. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Όταν το σόου τελείωσε, άρχισαν να συζητούν το “θαύμα”. Αναρωτιούνταν: “Φάγαμε στ’ αλήθεια τα μάγκο;” Τα χέρια μας είναι εντελώς στεγνά. Τα μάγκο είναι υγρά και κολλώδη φρούτα. Θα έπρεπε να έχουμε ίχνη στα χέρια μας. Κι εξάλλου, είναι αδύνατο να φας μάγκο χωρίς μαχαίρι. Είχε μαχαίρι κάποιος από μας;” Ο ναυτι­κός είχε έναν σουγιά στο πορτοφόλι του. Τον άνοιξε. Ήταν κα­θαρός. Όταν επέστρεψαν στο πλοίο έκαναν ένα τεστ Nylander για να δουν αν υπάρχουν ίχνη μάγκο στο μαχαίρι ή στα δάχτυ­λά τους. Το τεστ υπήρξε αρνητικό. Οι τρεις άνδρες κατέληξαν στο ότι είχαν γίνει θύματα ομαδικής υποβολής. Είναι αδύνατο ένα δένδρο μάγκο να αναπτυχθεί από το σπόρο, να βγάλει λου­λούδια και καρπούς μέσα σε 15 λεπτά της ώρας.

Έχω ακούσει πολλές τέτοιες ιστορίες στην Ανατολική Ασία και ξέρω από την εμπειρία ότι οι φακίριδες αναπτύσσουν δυνά­μεις ομαδικής υποβολής. Στο δυτικό κόσμο δεν έχω στοιχεία ότι υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιες δυνάμεις.

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο από όσο δείχνει το παραπάνω παράδειγμα. Ας δούμε ένα άλλο.

Παρ. 2. Ένας Ελβετός πάστορας ήταν επίσκεψη στην Ανα­τολική Ασία και συνάντησε και αυτός έναν φακίρη που έκανε το θαύμα με το μάγκο. Ο πάστορας φωτογράφισε τις διάφορες φάσεις. Μου έδειξε την πρώτη φωτογραφία, όπου εικονίζεται ο φακίρης να βάζει τους σπόρους στο μπωλ. Η δεύτερη δείχνει το μπωλ μετά από λίγα λεπτά με ένα φυτό μέσα. Λίγα λεπτά αργότερα το δένδρο εικονίζεται με άνθη και καρπούς. Στην αρχή ο πάστορας θεωρούσε το γεγονός αποτέλεσμα υποβολής, αλλά δεν μπορούσε να εξηγήσει την ύπαρξη φωτογραφιών. Οι φωτογραφι­κές μηχανές δεν υφίστανται υποβολή.

Το δεύτερο αυτό παράδειγμα κάνει κάποιον να συμπεράνει ότι ο φακίρης πέτυχε σε πολύ σύντομο χρόνο να κάνει ένα δέν­δρο να αναπτυχθεί από τον σπόρο. Ωστόσο, μένουν αναπάντητα ερωτήματα και πρέπει να δούμε τις λεπτομέρειες.

Παρ. 3. Σχεδόν σε κάθε ήπειρο υπάρχουν μάγοι που διαθέ­τουν ένα είδος μαγνητικής δύναμης που τους καθιστά ικανούς να επηρεάζουν και να επιταχύνουν την ανάπτυξη των φυτών. Ακόμη και ο Watchmann Nec, ο κινέζος χριστιανός αρχηγός και συγγραφέας, το αναφέρει στο βιβλίο του The Latent Power of the Soul. Σε γερμανικά βιβλία παραψυχολογίας έχω διαβάσει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μαγνητίζουν τα φυτά και να τα κάνουν να αναπτύσσονται πιο γρήγορα. Δεν έχω ακούσει όμως ότι αυτή η μαγνητική δύναμη μπορεί να κάνει κάποιον ι­κανό να αναπτύξει δένδρο από σπόρο μέσα σε λίγα λεπτά.

Παρ. 4. Σχετικά με το πρόβλημα των φωτογραφιών που τρά­βηξε ο ελβετός πάστορας, άκουσα για παρόμοια φαινόμενα στην Ανατολική Ασία και στην Αϊτή. Μου έχουν πει για πνευματιστές που είναι σε θέση να παράγουν εικόνα πάνω σε φωτογρα­φική πλάκα ή σε οθόνη ακτινών X με τη δύναμη του νου και μόνο. Ο άνθρωπος που οργάνωσε μια διάλεξή μου στην Αϊτή, μου έδειξε το σπίτι ενός μάγου που μπορούσε να αποτυπώνει στο φιλμ φωτογραφικής μηχανής εικόνες ακόμη κι όταν η μηχα­νή δεν λειτουργούσε. Το όλο πρόβλημα αναφέρεται στα βιβλία τα σχετικά με τον πνευματισμό. Αναφέρω, για παράδειγμα, το βιβλίο The World of Ted Serios, που εκδόθηκε στις ΗΠΑ το 1967. Ο Ted Serios από το Σικάγο μπορούσε να προβάλει τις ιδέ­ες και τις σκέψεις του πάνω σε φωτογραφικές πλάκες, κάτι που ονομάζεται “ψυχοκινητική φωτογραφία”. Συγγραφέας του βι­βλίου είναι ο ψυχαναλυτής Jule Eisenbud.

Το τελευταίο παράδειγμα που θα δούμε δείχνει ότι εδώ έχου­με απόκρυφες ή δαιμονικές δυνάμεις. Αναφέρεται σε έναν Ελβε­τό ιεραπόστολο που εργαζόταν στην Ανατολική Ασία.

Παρ. 5. Ο ιεραπόστολος παρακολουθούσε έναν φακίρη να κάνει το πολύ γνωστό τρυκ του σκοινιού. Έριξε το σκοινί στον αέρα, αυτό στάθηκε ακίνητο και ένα μικρό παιδί άρχισε να σκαρφαλώνει. Έκανε και άλλα και ο ιεραπόστολος ήταν κατάπληκτος από αυτά που έβλεπε με τα μάτια του. Πήρε τη φωτο­γραφική μηχανή του και τα φωτογράφισε. Το αποτέλεσμα όμως ήταν διαφορετικό από αυτό που είδαμε στο πρώτο μας παρά­δειγμα. Η φωτογραφία δεν έδειξε ούτε το σκοινί ούτε το αγόρι, και ο ιεραπόστολος συμπέρανε ότι ενήργησαν δαιμονικές δυνά­μεις. Την επόμενη φορά που είδε το φακίρη, προκάλεσε τις δυ­νάμεις στο όνομα του Ιησού Χριστού, και δεν ήταν σε θέση πια να δει το τρυκ του φακίρη. Αλλά οι θεατές το έβλεπαν όπως πάντα με κατάπληξη και θαυμασμό.

Τα λίγα αυτά παραδείγματα δείχνουν ότι το πρόβλημα είναι περίπλοκο. Σ’ όλες τις περιπτώσεις, είναι φανερό ότι οι ανθρώ­πινες φυσικές δυνάμεις δεν αρκούν για να εξηγήσουν τέτοια φαινόμενα».

(β) Ακόμη πιο αναλυτικά τα εξηγεί ο Γ. Σιέττος στα ΦΑΚΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ από το βιβλίο του ΨΥΧΟΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ εκδ. ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ:

«Πολλοί από τους φακίρες αυτούς κατορθώνουν να εκτελούν περίεργα και φαινομενικώς υπερφυσικά πειράματα, τα οποία γε­νικά οφείλονται είτε σε ψυχικά φαινόμενα (αυθυποβολή, μετα­βίβαση σκέψης κ.λπ.), είτε σε φυσιολογικά ή ψυχικά (καταλη­ψία, αναισθησία, μακρόχρονη διακοπή της αναπνοής ή των παλμών της καρδιάς κ.α.). Τα πειράματα αυτά αρχικά φάνηκαν ανεξήγητα και ως αντίθετα με τους φυσικούς νόμους. Το ζήτη­μα απασχόλησε πολλούς επιστήμονες και τους διασημότερους Ευρωπαίους ταχυδακτυλουργούς, πολλοί από τους οποίους κα­τόρθωσαν να τα εξηγήσουν και να επαναλάβουν πολλά από αυ­τά. Τα πειράματα που εκτελούν οι φακίρες των Ινδιών διαιρού­νται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

  1. σ’ αυτά που επιτυγχάνονται με την ενέργεια του φακίρη πάνω στον ίδιο τον εαυτό του (καταληψία, αναισθησία, αδιαφορία σε τραυματισμούς, διακοπή των ζωικών λειτουργιών κ.α.),

  2. σ’ αυτά που επιτυγχάνονται με την επενέργεια σε άλλα όντα του ζωικού ή φυτικού βασιλείου (όπως είναι π.χ. το κλασικό πεί­ραμα κατά το οποίο σε ελάχιστο χρόνο βλασταίνει ένα φυτό, αναπτύσσεται και καρποφορεί), και

  3. σ’ αυτά που επιτυγχάνονται με την επενέργεια του φακίρη στην άψυχη ύλη (μετακίνηση αντικειμένων από απόσταση, κατακόρυφη τοποθέτηση σχοινιού το οποίο δεν στηρίζεται πουθε­νά, διάφορες αϋλοποιήσεις, αναπήδηση νερού από το έδαφος χωρίς να υπάρχει πηγή κ.λπ.).

Από τα φαινόμενα αυτά, εκείνα που έχουν ερμηνευθεί πιο πολύ έως τώρα και έχουν αναπαρασταθεί από τους μελετητές του φακιρισμού είναι τα πειράματα της πρώτης κατηγορίας.

Τα σπουδαιότερα από τα φακιρικά φαινόμενα είναι:

  • ατροσία

  • ενταφιασμός

  • ανοσία στα δηλητήρια

  • μετεώρηση

  • μουσική

  • βλάστηση σπόρου

  • τηλεπάθεια

  • τηλεκινησία

  • εκτοπλασματική γραφή

  • πυροβασία

  • το σχοινί που στέκεται όρθιο.

Βελόνες στα μάγουλα

Ο φακίρης που διαπερνά τα μάγουλά του με πελώριες βελό­νες χωρίς να φανεί ότι αισθάνεται κάποιο πόνο και χωρίς να αφήσει να εμφανιστεί ούτε μια σταγόνα αίμα, υποκρίνεται πριν από την εκτέλεση του “θαύματος” ότι προετοιμάζεται για να γίνει απρόσβλητος στον πόνο χάρη σε ένα μυστικό με το οποίο επιτυγχάνει να σταματήσει την κυκλοφορία του αίματος και έτσι δεν τον αισθάνεται. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Άλφα-Ωμέγα, δεν κάνει τίποτα πε­ρισσότερο από το να εφαρμόζει μερικούς κανόνες της στοιχειώ­δους φυσιολογίας. Έτσι, ο φακίρης μπορεί να τρυπά τις σάρκες του τελείως ανώδυνα, αρκεί να ξέρει ποια ακριβώς είναι τα ση­μεία του σώματός του όπου βρίσκονται λιγότερες διακλαδώσεις αισθητηρίων νεύρων. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει προκειμένου και για το κατόρθωμα του “σταματήματος της κυκλοφορίας του αίματος”. Όταν κανείς τρυπήσει το δάχτυλό του με μια καρ­φίτσα βγαίνει αμέσως μια σταγόνα αίμα. Αντίθετα, σε κάποια άλλα σημεία του σώματος είναι δυνατό να διαπεράσουμε τις σάρκες με μια βελόνα χωρίς να εμφανιστεί καθόλου αίμα. Δεν πρέπει να λησμονούμε πως για να προκληθεί αιμορραγία πρέπει να κοπεί ή να τρυπηθεί ένα αιμοφόρο αγγείο. Οι διακλαδώσεις όμως του κυκλοφοριακού συστήματος στον άνθρωπο φαίνονται ολοκάθαρα σε έναν ανατομικό πίνακα κι όταν δεν παρουσιάζε­ται αιμορραγία αυτό σημαίνει απλώς ότι δεν έχει θιγεί κανένα αιμοφόρο αγγείο.

Δεν έλειψαν βέβαια και οι εξηγήσεις του γεγονότος, οι οποί­ες όμως δεν ικανοποιούν την επιστημονική διαφώτιση του ζητή­ματος. Μεταξύ τούτων, η κυριότερη -την οποία μάλιστα πειρα­ματίστηκαν και πολλοί ερασιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους και ο Γάλλος δημοσιολόγος Heuzeείναι ότι η μεγάλη έκταση των καρφωμένων καρφιών που παρέχει εκτεταμένο πεδίο στήριξης και που καταμερίζει το βάρος σ’ όλη την επιφάνεια του δέρμα­τος το οποίο έχει σκληρυνθεί από τη συνήθεια, επιτρέπουν στον καθένα την επανάληψη του πειράματος.

Στα 1936 δημοσιεύτηκε από τους Carnochan και Adamson μια περίεργη αφήγηση, η οποία αν ελεγχόταν πειραματικά θα έδινε την τελειωτική λύση του ζητήματος. Ατυχώς, οι συγγραφείς δεν αναφέρουν ούτε το επιστημονικό όνομα του χόρτου που έγινε χρήση, ούτε καν την περιγραφή του εφόσον τούτο τους ήταν τυχόν γνωστό. Πρόκειται για τη μύηση ενός ντόπιου στην αφρικανική αδελφότητα των φιδανθρώπων, οι οποίοι όχι μόνο ασκούν το επάγγελμα του πρακτικού γιατρού αλλά κατέχουν το μυστικό της ανοσοποίησης του ζωικού οργανισμού στα δηλητήρια όλων γενικά των φιδιών κι εκείνων ακόμη απέναντι των οποίων η ιατρική είναι ανίσχυρη.

Ενταφιασμός

Το εκπληκτικότερο και αυτόχρημα απίστευτο φαινόμενο εί­ναι ο ενταφιασμός των αληθινών φακίρηδων όχι μόνο για 15 λε­πτά όπως έκανε ο Αρμένιος Ταχράν Βέης, αλλά για εβδομάδες και μήνες και σπανιότατα για ένα χρόνο. Ο φακίρης για αρκετό διάστημα πριν ασκείται στη νηστεία, στην ελάχιστη δυνατή αναπνοή και στην δια της αυθυποβολής παρατεταμένη απονάρκωση, εκείνη η οποία χαρακτηρίζει μερικά ζώα, όπως λ.χ. ο τζίτζικας που αποναρκώνεται τον χειμώνα και ξυπνά το θέρος. Την ημέρα του ενταφιασμού, αφού ο φακίρης αποναρκωθεί αλείφεται από τους βραχμάνους με αρωματικό λάδι και του κλείνουν τα αυτιά και τα ρουθούνια με κερί και βαμβάκι. Κατόπιν τον τοποθετούν μέσα σε φέρετρο, το οποίο αφού σφραγιστεί με τη σφραγίδα του δήμου το ενταφιάζουν σε νεοσκαμμένο τάφο βάθους 2-3 μέτρα και το σκεπάζουν με χώματα σαν να ήταν πραγματικός νεκρός.

Όταν περάσει ο καιρός και φτάσει η προσδιορισμένη ώρα ανοίγουν τον τάφο, ενώπιον των αρχών πάντα και των βραχμάνων, και βγάζουν από το σφραγισμένο φέρετρο τον φακίρη που εξακολουθεί να βρίσκεται σε ληθαργική κατάσταση αλλά επανέρχεται στις αισθήσεις του με διάφορες εντριβές και τεχνητή αναπνοή. Μόλις συνέλθει τον ποτίζουν με λίγες σταγόνες ενός μυστηριώδους ποτού. Την πρώτη ημέρα της… ανάστασής του δεν τρώει καμιά τροφή. Κάποτε μια μικρή απροσεξία, όπως λ.χ. η καθυστέρηση της εκταφής, εξασφαλίζει τον αιώνιο ύπνο στον ζωντανό ενταφιασμένο, ο οποίος όμως σύμφωνα με τους Ινδούς μεταπηδά στην αιώνια ζωή.

Το φαινόμενο αυτό, κατά τον Τανάγρα, ταυτίζεται με τη χειμέρια νάρκη των ζώων, λ.χ. φίδια, χελώνες κ.λπ.

Να σημειωθεί πως οι Ευρωπαίοι πειραματιστές έχουν κατορθώσει να παραμείνουν μέσα στη γη για λίγες μόνον ώρες.

Ανοσία φακίρηδων στα δηλητήρια

Ο Paul Brunton10 στο βιβλίο του Περί φιδιών αναφέρει:

«Στην Καλκούτα των Ινδιών έγιναν πριν από λίγο καιρό και ενώπιον μιας επιτροπής γιατρών και καθηγητών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο σερ V. Raman (βραβείο νόμπελ φυσιολογί­ας), περίεργα πειράματα ανοσίας σε δηλητήρια με τον φακίρη Ναρασίγκα Σβάμι. Τον φακίρη αυτόν που ζούσε μοναστικό βίο στην ερημιά, τον ανακάλυψε ο πρύτανης του πανεπιστημίου της Καλκούτας και καθηγητής της χημείας Neoghy. Ο διευθυντής του νοσοκομείου της ίδιας πόλης που ήταν μέλος της συσταθεί- σας επιτροπής, περιέγραψε τα πειράματα που έγιναν ως εξής:

Ο φακίρης στάθηκε στο μέσον της αίθουσας και ένας από εμάς του έδωσε μια φιάλη θειϊκού οξέως το οποίο ως γνωστόν καταστρέφει κάθε τι, πολύ περισσότερο δε την ανθρώπινη σάρ­κα. Ο φακίρης έχυσε στην παλάμη του μερικές γουλιές και τις έγλειψε με τη γλώσσα του. Τότε του έδωσαν ένα άλλο ισχυρό­τατο οξύ το οποίο έγλειψε επίσης όπως και το πρώτο. Στη συνέ­χεια πειραματιστήκαμε με δηλητήρια και του δώσαμε ισχυρή δόση κυανούχου καλίου, που το ρούφηξε επίσης χωρίς να πάθει το παραμικρό. Όλα φαίνονταν καταπληκτικά και απίστευτα κι όμως ήταν αληθινά. Είχε πιει δόση κυανούχου καλίου ικανή να φονεύσει άνθρωπο μέσα σε τρία λεπτά κι αυτός εξακολουθούσε να μένει γαλήνιος μειδιώντας. Κατόπιν έσπασε μια μπουκάλα σε κομμάτια ώσπου έγινε σκόνη και την κατάπιε· τρεις ώρες αργότερα ένας από τους γιατρούς έβγαλε με σωλήνα το περιε­χόμενο του στομάχου του όπου βρέθηκαν τα δηλητήρια και η σκόνη των γυαλιών. Δοκιμάσαμε τότε το θειϊκό οξύ με νόμισμα χάλκινο, το οποίο καταστράφηκε εντελώς. Κι όμως, αυτός δεν επηρεάστηκε. Όταν τον ρωτήσαμε τέλος, πώς αποφάσιζε να κά­νει όμοια αστεία με το στομάχι του, απάντησε ότι μόλις θα επέ­στρεφε στο ερημητήριό του θα έβγαζε τα δηλητήρια από τον οργανισμό του με τη “γιόγκα”:, τις γνωστές δηλαδή ασκήσεις των Ινδών μοναστών. Ο φακίρης ύστερα από πρόσκληση επα­νέλαβε τα πειράματα αυτά και στην πόλη Rangoon· όταν όμως γύρισε στο ερημητήριό του βρήκε πλήθος επισκεπτών να τον περιμένει και τους οποίους τους δέχτηκε την ώρα που ήταν ανά­γκη να βγάλει με τις ασκήσεις της γιόγκα τα δηλητήρια από τον οργανισμό του. Κι επειδή δεν ήταν δυνατόν να αναβάλει, έπεσε έξαφνα νεκρός.

Η ανοσία στα δηλητήρια και στα διαβρωτικά υγρά που κα­ταστρέφουν και μέταλλα ακόμα, όπως το θειϊκό οξύ, δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο με τη μυστηριώδη, προστατευτική ίσως, απομονωτική ενέργεια του ανθρώπινου ψυχοδυναμισμού. Ο φα­κίρης που συγκεντρώνεται την ώρα του πειράματος, κατορθώ­νει να υφίσταται δυναμόλυση -γίνεται δηλαδή ραδιενεργός- και ο εκπεμπόμενος αυτός ψυχοδυναμισμός καθιστά το πεπτικό του σύστημα απρόσβλητο. Το απομονώνει, ας πούμε, από την κατα­στρεπτική επίδραση των δηλητηρίων. Μόλις όμως πέρασε πε­ρισσότερη ώρα ανησύχησε και κλονίστηκε η πίστη του, τα δη­λητήρια ενήργησαν ακαριαία. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπο­ρεί να εξηγηθεί και το φαινόμενο της ακάί’ας των φακίρηδων».

Υπάρχουν, λέει ο Jacobson, αναφορές ανθρώπων σε εκστα­τική κατάσταση που μπορούν να εκτεθούν στη φωτιά και σε διά­φορα δηλητήρια χωρίς καμιά ένδειξη βλάβης που κανονικά θα περιμέναμε. Ο Schwarz μελέτησε τα μέλη μιας αμερικανικής αί­ρεσης που επικοινωνούν με δηλητηριώδη φίδια, βάζουν τα χέρια τους σε φλόγες και τρώνε στρυχνίνη χωρίς να παθαίνουν τίποτα.

Μετεώρηση

Ένα άλλο φαινόμενο, τέλος, που παρουσιάζουν οι φακίρηδες είναι εκείνο της κατάργησης του νόμου της βαρύτητας. Ο φακί­ρης εμφανίζεται στηριγμένος σε τρία ή τέσσερα σπαθιά στερε­ωμένα στο έδαφος και κατόπιν ο βοηθός του αφαιρεί τα σπαθιά το ένα μετά το άλλο ώσπου ο φακίρης να μείνει στηριγμένος στην αιχμή ενός μονάχα σπαθιού που η αιχμή του ακουμπάει στον αυχένα του. Κατά την εγκυκλοπαίδεια Άλφα-Ωμέγα αυτό το φαινόμενο πραγματοποιείται με τη βοήθεια μιας λεπτής ατσαλένιας ράβδου κατάλληλα βαμμένης, η οποία βγαίνει είτε από τα παρασκήνια της πρόχειρης σκηνής, είτε από το δάπεδο, ενώ ο φακίρης φορεί κάτω από την ενδυμασία του που είναι πάντοτε φαρδιά, ένα είδος σιδερένιου κορσέ στον οποίο στερεώνεται η ατσαλένια ράβδος.

Οι φακίρηδες, καθώς αναφέρει ο Α. Πισσάνος, οι οποίοι επιτυγχάνουν μεγάλα ψυχικά φαινόμενα, πρεσβεύουν ότι υπάρχει κάποια μαγνητική δύναμη στον αέρα που την αποκαλούν πράνα κι ότι η δύναμη τούτη είναι εκείνη που παρέχει τη ζωή.
Με βάση λοιπόν αυτή την αρχή, θέσπισαν διάφορα συστήματα αναπνοής για να μπορούν να απορροφούν περισσότερη μαγνητική δύναμη, η οποία τους προσδίδει τις παράδοξες ιδιότητάς τους. Επίσης, οι φακίρηδες κατέχουν εξαιρετικές θεραπευτικές δυνάμεις. Μπορούν ν’ ανυψωθούν στον αέρα και να εξαφανιστούν στα σύννεφα. Ανυψώνουν ανθρώπους που βρίσκονται σε εγρήγορση χωρίς να τους αγγίξουν. Μπορούν να παράγουν αυτοστιγμεί ένα δέντρο φυτεύοντας μόνο το σπόρο του.

Το περίεργο είναι πως ακόμα και μέντιουμ, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο πεπειραμένων πειραματιστών, παρήγαγαν τη βλάστηση του φυτού, όπως λ.χ. η δ’ Εσπεράνς με τον Oxley.

Πυροβασία

Το βάδισμα επάνω σε πυρωμένα σίδερα ή σε κομμάτια γυαλιού ή σε αναμμένα κάρβουνα αποτελεί για τους Ινδούς, που συνηθίζουν να περπατούν ξυπόλητοι, ένα κατόρθωμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο. Μερικοί υποστηρίζουν ότι προκειμένου για το
βάδισμα πάνω σε πυρωμένα σίδερα τα πόδια τους αλείφονται προηγουμένως μ’ ένα ειδικό βερνίκι που τα προστατεύει και το οποίο αποτελείται από λίπος και βερνίκι. Όσο για τα κομμάτια γυαλιών, πριν χρησιμοποιηθούν υποβάλλονται σε λουτρό από
ισχυρό οξύ που αμβλύνει τις αιχμές των θραυσμάτων καθιστώντας το βάδισμα τελείως ακίνδυνο, ενώ στους θεατές δίνουν να δουν κομμάτια γυαλιού που κόβουν πραγματικά, φροντίζοντας ταχυδακτυλουργικά να μην τα ανακατώσουν με τα ακίνδυνα.

Το σχοινί που στέκεται όρθιο

Υπάρχει ολόκληρη σειρά από ιστορίες που αναφέρονται στο “θαύμα” του σχοινιού που ορθώνεται και παραμένει στον αέρα, ενώ ο φακίρης που το έχει διατάξει να μείνει σ’ εκείνη τη θέση σκαρφαλώνει πάνω του σαν να ήταν η άκρη του δεμένη κάπου.

Υπάρχει ένας Έλληνας που όπως ο ίδιος γράφει στα 1926 στο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό του Πυρσού, είδε με τα μάτια του το πείραμα – είναι ο Σωκράτης Προκοπίου.

«Στο Αχμεταμπάτ», γράφει ο Σ. Προκοπίου, «παρακολούθη­σα το αξιοθαύμαστο υπνωτιστικό πείραμα ενός φακίρη, ο οποί­ος πετούσε ψηλά στο κενό μια σκάλα από σχοινί που κρεμόταν στέρεα όπως η κλίμακα του Ιακώβ και ο θαυματοποιός υπνωτιστής φαινόταν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τη σκάλα σαν να ήταν ξύλινη και στερεωμένη σε τοίχο. Οι πλάκες όμως του φω­τογραφικού “Κόντακ” του Άγγλου συνταξιδιώτη μου, ο οποίος θέλησε να αποθανατίσει το θαύμα, παρουσίασαν τον φακίρη να στέκεται πάντοτε στη γη, πράγμα που σημαίνει ότι ο θαυματο­ποιούς μάς είχε όλους υπνωτίσει εκτός βέβαια από τη φωτογρα­φική μηχανή».

Το κόψιμο της γλώσσας

Ένα από τα αρχαιότερα και πιο εντυπωσιακά τεχνάσματα των φακίρηδων στην Ινδία είναι το κόψιμο της γλώσσας. Ένας εθελοντής ανεβαίνει στη σκηνή ύστερα από πρόσκληση του φα­κίρη και εκεί… υποκρίνεται ότι πέφτει σε κατάσταση αφασίας. Οι θεατές πιστοποιούν μάλιστα, ότι ο σφυγμός του έχει σταμα­τήσει, οπότε ο φακίρης επωφελείται από την κατάστασή του και του “κόβει τη γλώσσα”. Εδώ, όπως αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Άλφα-Ωμέγα, πρόκειται φυσικά για μια ολόκληρη σειρά από “τρυκ” που είναι όλα τους πολύ απλά. Το σταμάτημα του σφυγ­μού λ.χ., επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση μιας μικρής ξύλινης μπαλίτσας κάτω από τη μασχάλη, η πίεση της οποίας περιορίζει την κυκλοφορία του αίματος μέχρι το σημείο ώστε ο σφυγμός να μην είναι αισθητός. Όσο για το κόψιμο της γλώσσας πρόκει­ται φυσικά για μια πρόσθετη γλώσσα ζώου που κόβεται πραγ­ματικά και κατόπιν ξαναμπαίνει στη θέση της… και συγκολλιέται κάτω από τους ήχους μουσικής μπροστά στα κατάπληκτα βλέμματα των θεατών. Δεν μένει πλέον στον συνεργάτη “εθελο­ντή” του φακίρη, παρά να δείξει στο κοινό την πραγματική του γλώσσα αφού προηγουμένως; “συνέλθει”. Στο μεταξύ η κομμέ­νη γλώσσα είτε αφαιρείται λαθραία σε κατάλληλη στιγμή από τον φακίρη, είτε απλώς καταπίνεται από τον συνεργάτη του.

Το σταμάτημα της καρδιάς

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες αποδείχθηκε ύστερα από επιστημονική εξέταση ότι οι άνθρωποι αυτοί μπο­ρούν πραγματικά να σταματήσουν σχεδόν την καρδιά τους κα­τά βούληση. Η εξέταση και η παρακολούθηση που γίνονται με ηλεκτροκαρδιογράφο και στηθοσκόπιο δείχνουν πρώτα ακου­στικά ότι η λειτουργία της καρδιάς σταματά. Κανένας ήχος δεν φτάνει στα αυτιά του γιατρού δια μέσω του στηθοσκοπίου. Και μόνο ένα αδιόρατο τρεμούλιασμα της βελόνας του ηλεκτροκαρδιογράφου πιστοποιεί ότι η καρδιά εξακολουθεί να λειτουργεί, αλλά με βραδύτητα που πλησιάζει την πλήρη ακινησία. Σε άλ­λες περιπτώσεις, επίσης, οι γιατροί έχουν εξακριβώσει ότι πολ­λοί γιόγκι είναι ικανοί να συσπούν διάφορους μύες του σώμα­τός τους ξεχωριστά. Έτσι προκαλούν συστολή και διαστολή των κοιλιακών μυών ή των ραχιαίων, που είναι τελείως αδύνατο για οποιονδήποτε αμύητο στα μυστικά των γιόγκι.

Πειράματα του Jacolliot

Τα φακιρικά φαινόμενα, για τα οποία υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά απόψεων, είναι ακόμη ελάχιστα γνωστά σήμερα. Θα παραθέσουμε μια συνοπτική ανάπτυξη των όσων αναφέρει ο Jacolliot, όπως τα εκθέτει ο Τανάγρας. Ο Jacolliot, λοιπόν, διακρίνει τον τρόπο ενέργειας των φακίρηδων και των ταχυδακτυλουργών.

Οι επτά κόμποι του ραβδιού συμβολίζουν τους επτά βαθμούς μύησης της τάξης τους, στους οποίους φθάνουν ύστερα από σκληρή άσκηση. Ο πρώτος βαθμός αποτελείται από τους Γκριχάστας, οι οποίοι ζουν με την οικογένειά τους και είναι ο συνδε­τικός κρίκος μεταξύ του ναού και του λαού και δεν έχουν τη δύ­ναμη να παράγουν φαινόμενα. Ο δεύτερος βαθμός είναι οι Πουροχίτας, οι ιερείς, που παρίστανται στις τελετές των γεννήσεων, θανάτων και γάμων, επικαλούνται τα προστατευτικά πνεύματα κάθε οικογένειας, ορίζουν τά ωροσκόπια, εκβάλλουν δαιμόνια κ.λπ. Ο τρίτος βαθμός είναι οι Φακίρηδες, που συλλέγουν ελεη­μοσύνες για το ναό και εκτελούν κατά βούληση τα περιεργότατα και εντελώς κείμενα προς τους φυσικούς νόμους φαινόμενα με τη βοήθεια των “Πιτρίζας” ή “πνευμάτων των προγόνων”, όπως πιστεύει ο βραχμανισμός. Οι τρεις αυτοί βαθμοί αποτε­λούν την πρώτη τάξη. Η δεύτερη τάξη περιλαμβάνει τους Σανυασή, τους Νιρβανή και του Γκιογκή, που διενεργούν τα ψυχο­δυναμικά φαινόμενα μόνο μέσα στους ναούς σε ορισμένες τελε­τές ή ενώπιον εξαιρετικών προσώπων. Αυτοί πιστεύουν πως ο ορατός και ο αόρατος κόσμος υπακούει στις διαταγές τους, δια- τάσσουν τα στοιχεία και μπορούν ν’ αφήσουν το υλικό τους σώ­μα και να επιστρέφουν πάλι σ’ αυτό. Οι Γιογκή αποτελούν το συμβούλιο των γερόντων, ο δε αρχιερέας ονομάζεται Βραχάτμα.

Ο Jacolliot δεν μπόρεσε να μπει στις κρύπτες των ναών για να παρακολουθήσει το είδος των ασκήσεων με τις οποίες παρά­γουν τα φαινόμενά τους. Και οι επικλήσεις που μεταχειρίζονται δεν αναγράφονται πουθενά, ούτε και στη Βίβλο των πνευμάτων. Με την άσκηση πιστεύουν οι Βραχμάνες ότι αυξάνεται στην υπόσταση του ανθρώπου η “ακάσα” ή “ζωικό ρευστό” που συν­δέει τα πάντα στη ζωή, οργανικά και ανόργανα, ορατά και αό­ρατα. Ο ηλεκτρισμός, η θερμότητα κ.λπ. μόνο από την ακάσα παράγονται. Όποιος έχει περισσότερη αποκτά υπεροχή έναντι των άλλων. Ακόμα και τα εξυπηρετικά πνεύματα αισθάνονται την επίδρασή της. Για τους Βραχμάνες η ακάσα είναι το ενεργό στοιχείο της παγκόσμιας ψυχής.

Προτού αντιληφθεί αυτά τα φαινόμενα ο Jacolliot, ήταν φα­νατικός σκεπτικιστής και θεωρούσε τους φακίρηδες ταχυδα­κτυλουργούς, ώσπου κάλεσε έναν απ’ αυτούς στο σπίτι του στο Πονδισερύ και του δήλωσε ότι ήθελε να δει την κίνηση των άψυχων αντικειμένων (τηλεκινησία).

Ο Jacolliot εξακολούθησε τούτα τα πειράματά για δεκαπέντε ημέρες, κατά τις
οποίες εξακρίβωσε την ύπαρξη και τηλεπαθητικής μεταβίβασης της σκέψης του φακίρη. Κατόπιν ο φακίρης έκανε ένα σπουδαιότερο πείραμα. Είπε να φέρουν μια πλάστιγγα, στον ένα βραχίονα της οποίας έβαλαν βάρος 80 κιλά. Λοιπόν, ο φακίρης κατόρθωνε να το σηκώνει αγγίζοντας τον άλλο βραχίονα μ’ ένα απλό φτερό παγωνιού. Άλλοτε, πάλι, κατόρθωνε να υψωθεί στον αέρα ένα λουλουδένιο στεφάνι που μόλις το άγγιζε με τα χέρια του, ενώ ακούγονταν απ’ αυτόν ακαθόριστοι τόνοι και αιθερόπλαστο χέρι διέγραφε στον αέρα φωτεινά σημεία. (
Το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί είτε σαν ομαδική υποβολή του φακίρη επί του Jacolliot και των παρισταμένων, είτε ως εκτόπλασμα που εκτελούσε εκτοπλασματική γραφή). Γενικά, όπως τονίζει ο Jacolliot, τα φαινόμενα τούτα ακόμα και με τον αυστηρότερο έλεγχο δεν απέδειξαν οποιαδήποτε απάτη.

Να σημειωθεί ότι κάθε φορά που ζητούσε από τον φακίρη εξηγήσεις για τη δύναμη που έκανε τα φαινόμενα, έπαιρνε τη στερεότυπη απάντηση ότι δεν πρόκειται για φυσική δύναμη αλλ’ ότι καλεί τα πνεύματα των προγόνων κι αυτά εκδηλώνουν τη δύναμή τους. «Εγώ είμαι απλό όργανό τους».

Μια άλλη φορά ο Jacolliot έδεσε μια συνηθισμένη φυσαρμό­νικα σε σπάγκο, την κρέμασε στο χωλ και είπε στον φακίρη αν μπορούσε να την κάνει να παίξει χωρίς να την αγγίξει. Εκείνος έπιασε τον σπάγκο με τα χέρια του και συγκεντρώθηκε. Μέσα σε λίγα λεπτά το όργανο όντως κινήθηκε σαν να το έσερνε κά­ποιο αόρατο χέρι και έβγαλε μακρούς καθαρούς τόνους. Ο ja­colliot τότε επέμεινε αν μπορούσε να παίξει ολόκληρη μελωδία. «Θα καλέσω το πνεύμα ενός από τους μουσικούς από τις παγόδες…», είπε ο φακίρης. Όντως δε σε λίγο, αφού άρχισαν με­ρικοί προκαταρκτικοί τόνοι το όργανο άρχισε να παίζει ένα από τα γνωστότερα λαϊκά κομμάτια της μαλαβαρικής ακτής.

Τα παραπάνω φαινόμενα θα μας φαίνονταν σήμερα μύθοι αν δεν παρατηρούνταν κατ’ επανάληψη στα σύγχρονα μέντιουμ. Εκείνο που ξεπερνά τα όρια είναι το φαινόμενο του φυτού που βλασταίνει.

Ο Jacolliot τού ανέφερε τότε όμοια επεισόδια από το βιβλίο περιηγήσεων του ιεραπόστολου Hue και από τα δικά του πειράματα σύμφωνα με τα οποία άλλοι φακίρηδες μπορούν να κά­νουν να βλαστήσουν μέσα σε δυο ώρες όχι μόνο φυτά αλλά και άνθη και καρποί. «Όχι, κάνεις λάθος…» απάντησε ο Σοφινδαζάμυ. «Ό,τι είδες προέρχεται από μεταφορά καρποφόρων δέ­ντρων από τα πνεύματα*. Ό,τι όμως εγώ σου έδειξα είναι αύξηση. Το καθαρό ρευστό που παράγεται από πνεύματα ποτέ δεν ενεργεί σε δυο ώρες βλάστηση, άνθηση και καρποφορία».

ΨΥΧΟΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

* Δηλαδή διακόμιση, εξαΰλωση και ανασύνθεση της ύλης

(γ) Αυτοπαρουσίαση της γιόγκα και ομαδική υποβολή

Ας δούμε τώρα τι γράφει για τη γιόγκα ένας γνωστός Αυστριακός οπαδός της Θεοσοφίας, ο δρ. Νόρμπερτ Λάουπερτ, στο εγχειρίδιο με τίτλο «Πνευματισμός, Μαγεία,. Γιόγκα» εκδ. ADYAR, Graz 1948:

«Σ’ αντίθεση με τον πνευματισμό και τη μαγεία η γιόγκα δεν στηρίζεται σ’ εξωτερικές δυνάμεις, αλλά είναι η συνειδητή εκδίπλωση των εσωτερικών δυνάμεων του ανθρώπου μέσω της συστηματικής αυτοδιδασκαλίας. Ωστόσο στην πραγματικότητα ο στόχος του αληθινού σπουδαστή της γιόγκα δεν είναι η ανάπτυξη δυνάμεων, αλλά η ενότητα της επίγειας προσωπικότητάς του με τον εσώτατο θεϊκό πυρήνα του, πρόκειται συνεπώς για ένα θρησκευτικό στόχο. Εάν δεν έχει θέσει τόσο ψηλά το στόχο του, δεν θα είναι ικανός ν’ ακολουθήσει την ατραπό τού γιόγκι ως το τέλος. αργά ή γρήγορα θα παρασυρθεί στη μαγεία και θα εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις του για ν’ αποκτήσει εξουσία.

[..] Οι περισσότεροι από τους – δυστυχώς σήμερα υπεράριθμους – «ενορατικούς» και ψευτο «γιόγκις» οι οποίοι παρουσιάζουν τις επιτηδειότητές τους έναντι αμοιβής, έχουν περάσει από τέτοιου είδους μαθητείες. Οι περισσότερες απ’ αυτές τις παρουσιάσεις – όπως κι εκείνες ορισμένων θαυματοποιών φακίρηδων – βασίζονται στη μαζική υποβολή. Ένας Ινδός φακίρης μπορεί να κάνει ένα κοινό χιλιάδων ανθρώπων μέσω της υποβολής να βλέπει ότι διαπερνά το σώμα του μ’ ένα ξίφος. Επιπλέον μπορεί ν’ αφήσει μεμονωμένα μέρη του σώματός του να απονεκρωθούν και επίσης μπορεί πρόσκαιρα ν’ αποϋλοποιήσει μέλη του σώματός του χάρη στην ικανότητά του να ελέγχει τις αιθερικές δυνάμεις».

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ

(δ) Ένας άλλος ερευνητής του θέματος, ο Βίλλυ Σρέτερ, στο βιβλίο του MAGIEGEISTERMYSTIK παραθέτει επίσης πολλά παρόμοια παραδείγματα απ’ όλον τον κόσμο. Φερ’ ειπείν αναφέρει ότι οι Ινδιάνοι Νάβαο πραγματοποιούν επίσης το θαύμα με το σπόρο που αναπτύσσεται ταχύτατα, αλλά με καλαμπόκι κι όχι με μάνγκο όπως οι Ινδοί.

Ειδικά για την ομαδική υποβολή ο Σρέτερ λέει το εξής:

«Αυτή βασίζεται στη λεγόμενη «σκηνοποιΐα» ή «κατασκήνωση», την οποία έκανε ο μυηθείς Ομάρ (1040 – 1123 μ.Χ.) γνωστός ως el Chajjam («σκηνοποιός»). Πρόκειται για ένα είδος αποκρυφιστικής «κατασκήνωσης ή σκηνής» που καλύπτει σαν υπερφυσικό κουκούλι το μάγο και τους θεατές του. Ένας τέτοιος «σκηνοποιός» ήταν για παράδειγμα ο Walter Schwidtal (1875-1926), γραμματέας στην τουρκική πρεσβεία της Βέρνης, μέλος του τάγματος των Δερβίσηδων Μπεκτασί. Με την άδεια του αρχηγού του τάγματος το 1913 έδωσε μία ενδιαφέρουσα διδακτική παράσταση, την οποία εξήγησε ως εξής:

Οι διάσημες οπτικές απάτες των φακίρηδων και δερβίσηδων γίνονται με τη βοήθεια από ένα ιδιαίτερο είδος από τζίνια. Ο σεΐχης μου άφησε ένα τέτοιο τζίνι να ‘ρθει πάνω μου όταν το ζήτησα. Με το εσωτερικό μου μάτι το είδα σαν ένα ον που έμοιαζε με σάκκο, ψηλό σαν ένα σπίτι, με κεφάλι που έμοιαζε ανθρώπινο και με εξαιρετικά ευφυές βλέμμα. Όταν «επικαθίσει» αυτό το τζίνι, το σώμα – σάκκος απλώνεται και καλύπτει μια αρκετά μεγάλη επιφάνεια, περίπου όπως ένα μισοάδειο αερόστατο. Αυτά τα τζίνια έχουν την ικανότητα να μπορούν να κάνουν όλα τα άτομα που καλύπτονται από το αέρινο σώμα τους να δουν σαν φυσικές τις εικόνες που σκέφτεται ο μάγος. Γιατί ξέρουν πώς να διεγείρουν αντίστοιχα τις εσωτερικές αισθήσεις αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι παραμένουν παρ’ όλ’ αυτά σ’ εγρήγορση και νηφάλιοι. Έτσι οι Schwidtal μπόρεσε να παίξει το μάγο για περίπου μισή ώρα. Αυτή η «περίκλειση» από ρευστή ατμόσφαιρα στα λατινικά ονομάζεται circumambulatia».

Επομένως, όπως και με τις μαντικές τέχνες – εάν δεν υπάρχει απάτη στη μέση – έτσι και στην ομαδική υποβολή το κλειδί βρίσκεται σε μία έντονη αυτοσυγκέντρωση από πλευράς ενός ανθρώπου και στη συνεργασία με εξωανθρώπινες οντότητες, στοιχειακά πνεύματα, ψυχές νεκρών, ακόμη και δαίμονες.

Κατ’ αναλογία το ίδιο ισχύει για τον οραματισμό που εξασκείται σε διάφορες μεθόδους όπως η Σίλβα ή η γιόγκα νίντρα, από τον οποίον προσδοκώνται «μαγικά» αποτελέσματα. Ο Colin Wilson στα ΜΥΣΤΗΡΙΑ σελ. 290 εκδ. Αρχέτυπο, περιγράφει τις ασκήσεις οραματισμού που μπορεί να κάνει ένας επίδοξος μάγος. Επισημαίνοντας συνάμα τους κινδύνους, καταλήγει: «Είναι ευκολότερο ν’ αναπτύξει κανείς ασυνήθιστες δυνάμεις παρά να τις ελέγξει»…

Τέλος ας αναφέρουμε εδώ και άτομα που έχουν οράματα, νομίζουν ότι μιλούν με άγιες οντότητες, λαμβάνουν μηνύματα απ’ τον ουρανό κλπ. Γνωρίζουμε ότι είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις ανθρώπων που πληρούν τις προϋποθέσεις για μια τέτοια εξαιρετική ουράνια χάρη. Οι περισσότερες, εάν δεν πρόκειται για ψύχωση, είναι εκ του πονηρού. Σε υποβολή οφείλονται και σχεδόν όλες οι εμφανίσεις της «Παναγίας» και άλλων «αγίων».

Σε μία αποκάλυψη που δόθηκε στην Ντούντε στις 3.6.1948 ειδικά για την περίπτωση της Φάτιμα τόπου προσκυνήματος στην Πορτογαλία, όπου υποτίθεται ότι εμφανιζόταν η Παναγία, λέγεται:

«Πρόκειται για ένα παιχνίδι δαιμονικών δυνάμεων όταν παρου­σιάζονται διαφόρων ειδών φαινόμενα που τυφλώνουν τους εύπιστους ανθρώπους, φαινόμενα που στοχεύουν ειδικά στην εξάπλω­ση της πλάνης και της αναλήθειας. Γιατί αποβλέπουν αποκλειστι­κά στο να στηρίξουν ήδη υφιστάμενες εσφαλμένες διδασκαλίες, με σκοπό να βγάλουν τους ανθρώπους από το σωστό, δηλαδή τον απευθείας δρόμο.

… Είναι ένα τέχνασμα δαιμονικής προέλευσης που βρήκε εύφο­ρο έδαφος να αναπτυχθεί χάρη στην ευπιστία των ανθρώπων και την παραπλανημένη τους σκέψη, γιατί Εγώ δεν εμφανίζομαι με λάμ­ψεις και τυμπανοκρουσίες, αλλά μπορεί να Με αναγνωρίσει ο κα­θένας που το θέλει και έχει καλές, αγνές προθέσεις».

«Δεν χρειάζεται λοιπόν να παίρνετε στα σοβαρά τέτοιες εμφανί­σεις, γιατί στην πραγματικότητα είναι φαινόμενα χωρίς υπόβαθρο αλήθειας που τα διόγκωσε η εξημμένη ανθρώπινη φαντασία. Στην αρχή δηλαδή εμφανίστηκαν σε μία πρωτόγονη μορφή, αλλά στη συ­νέχεια η φαντασία ορισμένων τα μετέπλασε σε υπερφυσικές εμπει­ρίες. Άλλωστε το κατάλληλο έδαφος ήταν ήδη καλλιεργημένο, για­τί στους ανθρώπους αυτούς ήταν ήδη πολύ βαθιά ριζωμένη η «λα­τρεία της Θεομήτορος».

Έτσι ακόμη και τα πιο ασήμαντα περιστατικά δούλευαν μέσα τους πυρετωδώς φέροντάς τους σε κατάσταση υπερδιέγερσης, ού­τως ώστε δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να γίνουν πιστευτά όλο και πιο απίθανα πράγματα. Αλλά δεν επρόκειτο σε καμία περί­πτωση για θεϊκές – πνευματικές εμφανίσεις που αποσκοπούσαν στο να παρακινήσουν τους πιστούς να λατρεύσουν πιο πολύ τη μητέρα του Θεού. Γιατί δεν είναι ούτε δική της η θέληση να προεξάρχει ή να έρχεται πριν από το γιο της, τον Ιησού Χριστό. Άλλωστε αν εμφανι­σθεί ποτέ κάπου η ίδια, θα ρίχνει πάντοτε το βάρος σε Αυτόν και στο λυτρωτικό Του έργο».

ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ, Πύρινος Κόσμος

ηπροφητείασήμερα.gr

Με τον ίδιο τρόπο όμως που δρα ο Θεός δρα και ο αντίπαλός του την περίοδο πριν έρθει το τέλος, χρησιμοποιώντας τη δύναμη που διαθέτει για να εξαπατήσει τον κόσμο με κάθε είδους οφθαλμαπάτες. Κι εντούτοις τέτοια ψευδαισθητικά φαινόμενα βρίσκουν απήχηση στις μάζες. Έτσι θα εμφανίζεται πάντοτε σαν άγγελος του φωτός, θα παραπλανά και θα βαυκαλίζει τα πλήθη. Θα τους ξεγελάει παρουσιάζοντάς τους αυτά που θέλουν να δουν, γιατί η δική τους επιθυμία να βιώσουν εντυπωσιακά πράγματα του δίνει το έρεισμα για να κάνει ψεύτικα θαύματα και να διαδίδει κάθε είδους πλάνες.

Οι άνθρωποι που κατασκευάζουν μέσα τους είδωλα είναι αυτοί που δίνουν στο σατανά τα μέσα με τα οποία μπορεί να δράσει. Είναι δε πολύ πιο δύσκολο να τους πείσει κανείς ότι έχουν πέσει θύμα του αντίθεου από το να τους κάνει να πιστέψουν τέτοιες φενάκες. Γιατί ο Σατανάς φροντίζει επίσης ώστε η μεγάλη μάζα να τα πληροφορείται όλα αυτά και να έλκεται όλο και πιο πολύ από τα θαύματα των ψεύτικων χριστών και προφητών. Στην ουσία πρόκειται για φαινόμενα τα οποία εν μέρει είναι ψεύτικα και εν μέρει προκύπτουν από τη θέληση των ίδιων των ανθρώπων, επειδή με τη θέλησή τους και την πίστη τους στην πλάνη υποθάλπουν τη δράση του κακού, αφού έτσι δεν χρειάζεται καμιά σημαντική δύναμη από την πλευρά του για να εμφανίσει τέτοια ψεύτικα θαύματα.

Ο Θεός όμως δεν επηρεάζει κατ’ αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους ούτε εκμεταλλεύεται εκείνους που έχουν πάρει τόσο λάθος δρόμο με τη σκέψη τους ώστε δεν μπορούν από μόνοι τους να ξεχωρίσουν το αληθινό από το ψεύτικο. Αντίθετα Αυτός ενεργεί χωρίς τυμπανοκρουσίες, εκχύει το Πνεύμα Του πάνω από κάθε σάρκα, νέοι και νέες θα μιλούν κατ’ εντολή Του και θα διαδίδουν τη θεϊκή αλήθεια. Ποτέ δεν πρόκειται όμως να καλλιεργήσει ήδη υφιστάμενες πλάνες, ούτε ποτέ θα ενισχύσει την πίστη των ανθρώπων σε αυτές. Μα κι ούτε πρόκειται βεβαίως ποτέ ανώτερες ή ανώτατες φωτεινές οντότητες να ζητήσουν να εξυμνείται το δικό τους όνομα…

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ, Πύρινος Κόσμος

Επιστροφή τώρα σε άλλα «μαγικά» φαινόμενα:

Η μετεώρηση είναι η ανύψωση ή ελεύθερη αιώρηση του σώματος (ή κι ενός αντικειμένου) μόνο με τη θέληση του ανθρώπου. Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια όπως είδαμε και στα φακιρικά φαινόμενα πρόκειται για ομαδική υποβολή ή κάποιο άλλο κόλπο, τουλάχιστον αυτό διαβάζουμε στο λήμμα levitation στη Wikipedia.

Εξωαισθητηριακή αντίληψη και πνευματιστικά / ψυχικά φαινόμενα

«Ως εξωαισθητηριακή αντίληψη (Extrasensory Perception, ESP) ορίζεται η ικανότητα απόκτησης πληροφοριών χωρίς τη μεσολάβηση των γνωστών αισθήσεων. Επειδή είναι δύσκολο να γίνει ακριβής διάκριση ανάμεσα στις διάφορες μορφές της εξωαισθητηριακής αντίληψης, συχνά οι ερευνητές χρησιμοποιούν γενικά τον όρο ESP καθώς και τον όρο ψυχικές εμπειρίες (psychic experiences) για εμπειρίες που εμπεριέχουν φαινόμενα εξωαισθητηριακής αντίληψης (psi phenomena ή απλά psi).

Φαινόμενα εξωαισθητηριακής αντίληψης είναι α) η τηλεπάθεια, η διόραση και η πρόγνωση του μέλλοντος) και β) η ψυχοκίνηση.»

ABATON, 17/2001

Επίσης ο αυτοματισμός, η ψυχομετρία, η διακοή, τα οράματα, η μαντεία με τις διάφορες μορφές τους. Με τον όρο ψυχοκίνηση εννοείται η δύναμη και η άμεση αντίδραση της βούλησης πάνω στην ύλη, όπως είναι η ανύψωση ή η μετακίνηση αντικειμένων από απόσταση. Όταν προκύπτει αυθόρμητα κι αθέλητα, ονομάζεται τηλεκίνηση. Η πιο γνωστή περίπτωση ψυχοκίνησης ήταν στα 1970 και 1980 ο Γιούρι Γκέλερ. Μπροστά στις κάμερες της γερμανικής τηλεόρασης το 1975 λύγισε ένα πηρούνι ακουμπώντας το απλώς με το δάχτυλό του. Ταυτόχρονα όμως λύγισαν τα μαχαιροπήρουνα σε χιλιάδες οικογένειες που παρακολουθούσαν το πρόγραμμα. Όταν τον ρώτησαν πώς έγινε αυτό, δήλωσε ότι είναι «μία δύναμη έξω από μένα».

Βέβαια ο κατάλογος με τις ποικίλες μορφές ESP και πνευματιστικών φαινομένων είναι μακρύς. Ενδεικτικά μπορούμε ν’ αναφέρουμε:

Την εξωσωμάτωση, την ικανότητα που έχουν ορισμένοι να στέλνουν την ψυχή τους έξω από το σώμα τους. Σε αυτήν την κατάσταση γνωρίζουν ότι ο εαυτός τους ή η συνειδητότητά τους βρίσκεται μακριά από το φυσικό σώμα και συχνά μπορούν να παρακολουθούν και τους δύο κόσμους από ψηλά. Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει επίσης μετά από χρήση ναρκωτικών ή από διαλογισμό και συναφείς ασκήσεις. Οι πιο προχωρημένοι πνευματιστές ισχυρίζονται ότι μπορούν να στείλουν την ψυχή τους να ταξιδέψει και στο χρόνο ή και σε άλλους πλανήτες εκτός της Γης. Τότε η εξωσωμάτωση συνήθως ονομάζεται αστρική προβολή ή αστρικό ταξίδι (Astraltravelling / Astralprojection)

Υπάρχει επίσης η παροδική εξαΰλωση του σώματος. Ο Κ. Κοχ αναφέρει την περίπτωση ενός ψυχικού που είχε διαπράξει τρεις φόνους, κατά τη δική του ομολογία. Η αστυνομία τον κυνηγούσε για χρόνια, αλλ’ αυτός όταν καταδιωκόταν γινόταν αόρατος.

Ο πολλαπλασιασμός του εαυτού είναι μία συγγενική σαμανιστική μέθοδος που θα δούμε αργότερα.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ

Ο Υπερβατικός Διαλογισμός (ΤΜ) και τα σίντις (υπερφυσικές ικανότητες)

Ο Patanjali στο «YogaSutra», το κλασικό εγχειρίδιο της γιόγκα, ήδη κατανομάζει τα σίντις (θαύματα, τελειότητες) σαν έναν καρπό της άσκησης. Η επιδίωξη απόκτησης των σίντις στην παραδοσιακή αντίληψη της γιόγκα θεωρείται εκτροχιασμός από την ατραπό της σωτηρίας και επικίνδυνη στροφή προς το χώρο της μαγείας.

Στο «πρόγραμμα για τα σίντις» του ΤΜ δεν φαίνεται να υπάρχουν τέτοιες επιφυλάξεις. Εδώ το κέντρο βάρους αποτελεί η ικανότητα του «πετάγματος» (της «πτήσης» ή μετεώρησης), γα την οποία διδάσκεται μία τεχνική επιτόπιου άλματος. Με εντατικό διαλογισμό, ιδίως πάνω στο «μάντρα της πτήσης» από τα σούτρας του Patanjali, προκαλούνται ακούσιοι μυϊκοί σπασμοί που κάνουν τον γιόγκι να πεταχτεί από την καθιστή θέση του στον αέρα.

Ο ΤΜ υπόσχεται μέσω των σίντις ατομικά και συλλογικά καλύτερο συντονισμό σώματος και πνεύματος και της ικανότητας της εναρμονισμένης με τη φύση πρακτικής («αναβιώνουμε το φυσικό νόμο μέσα μας»).

Επιπλέον, το «πρόγραμμα των σίντις» προσφέρει και τη λύση στα θέματα της πολιτικής, αφού οι άνθρωποι ικανοποιούν όλες τις ανάγκες τους χωρίς να χρειάζεται πια ν’ αγωνίζονται. Και συν τοις άλλοις, «εάν σε κάθε ήπειρο ασκούνται 7.000 άτομα, εξασφαλίζεται η παγκόσμια ειρήνη» (Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκα – ΜΜΥ).

Με αυτήν την αντίληψη για τα σίντις και για τη μαγική τους εφαρμογή ο ΤΜ ξεπερνά το πλαίσιο του παραδοσιακού ινδουισμού. Όταν ο ΜΜΥ θριαμβολογεί λέγοντας: «Εμείς θέτουμε σε κίνηση το Απόλυτο!» εκδηλώνει μία συνείδηση μαγείας, με την οποία πιστεύεται ότι μπορούν να λυθούν όλα τα προβλήματα με το να τα παραβλέπει κανείς μέσω του διαλογισμού.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ

sygronoiprofites.gr

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

Στην αρχαία Ινδία η ανάβαση και το μαγικό πέταγμα μπορούσαν να επιτευχθούν μέσω της έκστασης, όπως αναφέρεται στη Ριγκ Βέδα.

Στο κείμενο της Ριγκ Βέδα αναφέρεται επίσης ότι «οι θεοί μπήκαν μέσα τους…», εννοώντας φυσικά τη «μυστική κατάληψη» των εκστασιαζόμενων από θεϊκά πνεύματα. Αυτή η μυστική κατοχή προσδίδει ιδιαίτερη αξία στους εκστασιαζόμενους, που μπορούν με το κλείσιμο των ματιών τους να πηγαίνουν από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη.

Η ανάβαση και το μαγικό πέταγμα λοιπόν βρίσκονται στο επίκεντρο των λαϊκών δοξα­σιών και των μαγικών τεχνικών της Ινδίας. Υπάρχει μια πληθώρα παραδόσεων για βασιλιά­δες και μάγους, που αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας και πετούν. Τόσο ο Ινδουισμός όσο και ο Βουδισμός εκτιμούν πολύ τη «φανταστική» ικανότητα των μάγων να αιωρούνται, να πετούν με τα πουλιά, να διασχίζουν τεράστιες αποστάσεις με τη βοήθεια της αστραπής, αλλά και να εξαφανίζονται. Υπάρχουν περιοχές και «παρθένα μέρη» που μόνον αυτοί μπο­ρούν να επισκεφτούν και μάλιστα μονάχα με το κλείσιμο των ματιών τους.

Συχνά στα ιερά κείμενα των Ινδών αναφέρεται η ικανότητα των γιόγκι να πετούν στον αέρα. Αυτό οφείλεται στο ότι οι γιόγκι αποκτούν ένα «άλλο σώμα», χάρη στο οποίο μπορούν να περιπλανούνται όπου θέλουν, αν και συνήθως κατευθύνονται προς το Όρος Μερού, το υποτιθέμενο Κέντρο του Κόσμου. Αυτή η «μυστική» ή «μαγική» άνοδος των γιόγκι και γενι­κώς των εκστατικών αποτελεί συχνό μοτίβο όχι μόνο των ινδικών, αλλά και των θιβετανικών μαγικών δοξασιών.

ΜΑΓΕΙΑ, εκδ. Αρχέτυπο, 119

Αιώρηση και Αιθεροβασία

Πάντως οι γιόγκι και οι λάμα υποβάλλονται σε πολύ σκληρή και μακροχρόνια άσκηση προκειμένου να μπορέσουν να μετεωριστούν στον αέρα. Η Αλεξάνδρα Νταβίντ-Νελ στο βιβλίο Μαγεία και Μυστήρια στο Θιβέτ (Κέδρος 2000) περιγράφει αυτήν την άσκηση:

«…Είχα ακούσει πολλά σχετικά με τα κατορθώ­ματα που εκτελούν τέτοιοι άνθρωποι και ήμουν εξοικειωμένη με τη θεωρία της εκπαίδευσης. Είχα ακόμη και μια κάποια εμπειρία της πρακτικής, αλλά ποτέ δεν είχα δει ένα γνώστη του λουνγχ-γχόμ να εκτελεί πραγματικά έναν από κείνους τους αφύσικους βηματισμούς για τους οποίους τόσο πολύ μιλάνε στο Θιβέτ. Θα ήμουν λοιπόν αρκετά τυχερή για να δω ένα τέτοιο θέαμα;

Ο άντρας συνέχισε να προχωρεί προς το μέρος μας και η παράξενη ταχύτητά του γινόταν όλο και πιο φανερή. Τι θα συνέβαινε αν ήταν πράγματι ένας Λουνγχ-γχόμ-πα; Αλλά με τα πρώτα λόγια που είπα γι’ αυτά, ο άνθρωπος που τον είχε αναγνωρίσει ως Λάμα Λουνγχ-γκόμ-πα αναφώνησε:

«Η Σεβασμιότητά σας δεν πρέπει να σταματήσει τον Λάμα ί ούτε να του μιλήσει. Κάτι τέτοιο ασφαλώς θα τον σκότωνε. Αυτοί οι Λάμα όταν ταξιδεύουν δεν πρέπει να διακόψουν το διαλογισμό τους. Ο θεός που βρίσκεται μέσα τους ξεφεύγει αν πάψουν να επαναλαμβάνουν τα νγχαγχ, κι αν τους εγκαταλεί­ψει πριν από την κατάλληλη στιγμή, τους ταράζει τόσο πολύ, ώστε πεθαίνουν». Στο μεταξύ μας είχε ήδη φτάσει. Μπορούσα να δω καθαρά το απόλυτα ήρεμο, απαθές πρόσωπό του και τα ορθάνοιχτα μά­τια του με το βλέμμα τους εστιασμένο κάπου ψηλά στον αέρα. 0 άντρας δεν έτρεχε. Φαινόταν να ανασηκώνεται από το έδα­φος προχωρώντας με πηδήματα. Φαινόταν σαν να ήταν προικι­σμένος με την ελαστικότητα μιας μπάλας και αναπηδούσε κάθε φορά που άγγιζε το έδαφος.

Εκείνοι που φιλοδοξούν να παίξουν το ρόλο του Μαχεχε­τάνγχ υφίστανται μια προκαταρκτική εκπαίδευση σ’ ένα από τα ανωτέρω αναφερθένα μοναστήρια. Η εκπαίδευση έγκειται σε αναπνευστικές ασκήσεις που εκτελούνται κατά τη διάρκεια αυστηρής απομόνωσης σε απόλυτο σκοτάδι και η οποία διαρκεί τρία χρόνια και τρεις μήνες.

Από αυτές τις ασκήσεις, η ακόλουθη είναι εκείνη που προ­τιμούν οι περισσότεροι Θιβετανοί ασκητές που δεν είναι ιδιαι­τέρως διανοητικοί τύποι.

Ο μαθητής κάθεται σε στάση λωτού σ’ ένα μεγάλο και πα­χύ μαξιλάρι. Εισπνέει αργά και για αρκετή ώρα, ακριβώς σαν να θέλει να γεμίσει το σώμα του με αέρα. Ύστερα, συγκρα­τώντας την αναπνοή του, αναπηδάει με τα πόδια σταυρωμέ­να, χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια του και ξαναπέφτει στο μαξιλάρι του, παραμένοντας πάντα στην ίδια θέση. Επανα­λαμβάνει την άσκηση αρκετές φορές κατά τη διάρκεια μιας περιόδου. Μερικοί Λάμα καταφέρνουν μ’ αυτόν τον τρόπο να πηδούν πολύ ψηλά. Και γυναίκες εκπαιδεύονται επίσης με τον ίδιο τρόπο.

Όπως μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς, ο σκοπός αυτής της άσκησης δεν είναι τα ακροβατικά πηδήματα. Σύμφωνα με τους Θιβετανούς το σώμα εκείνων που γυμνάζονται επί χρόνια μ’ αυτή τη μέθοδο γίνεται υπερβολικά ελαφρύ, σχεδόν χωρίς βάρος. Οι άνθρωποι αυτοί, λένε, είναι ικανοί να κάθονται πά­νω σ’ ένα στάχυ κριθαριού χωρίς να λυγίζουν το μίσχο του ή να στέκονται πάνω σ’ ένα σωρό από σπόρους χωρίς να μετακινούν ούτε έναν. Πραγματικός στόχος τους είναι η ανύψωση.

Είχα την τύχη να δω κι έναν άλλον Λουγκ – γκόμ – πα…

Ήταν καθισμένος πάνω σ’ ένα βράχο και φαινόταν τόσο πολύ βυθισμένος σε σκέψεις, ώστε δε μας άκουσε που πλησιάζαμε. Σταματήσαμε έκπληκτοι, αλλά κι εκείνος θα πρέπει να αντιλήφθηκε κάπως την παρουσία μας, γιατί, αφού μας κοίτα-
ξε για μια στιγμή, πήδησε επάνω και χώθηκε μέσα στους θάμνους πιο γρήγορος κι από ελάφι. Για λίγη ώρα ακούγαμε το θόρυβο των αλυσίδων που κουδούνιζαν στο σώμα του να γίνεται γρήγορα όλο και πιο αμυδρός, έως ότου επικράτησε πάλι
σιωπή.

«Αυτός ο άντρας είναι ένας Λουνγκ-γχόμ-πα», μου είπε ο Γιονγκντέν. «Έχω δει ήδη έναν παρόμοιο μ’ αυτόν. Φορούν αυτές τις αλυσίδες για να βαραίνουν, επειδή μέσω της άσκησης του λουνγκ-γχόμ το σώμα τους έχει γίνει τόσο ελαφρύ, ώστε κινδυνεύουν συνεχώς να πετάξουν στον αέρα».

Μερικοί μυημένοι στη μυστική παράδοση βεβαιώνουν επίσης ότι ύστερα από μακροχρόνια άσκηση, όταν ταξιδέψει αρκετή απόσταση, τα πόδια του Λουνγχ-γχόμ-πα δεν αγγίζουν πλέον το έδαφος και γλιστράει στον αέρα με υπερβολική ταχύτητα*.

Οι Θιβετανοί κάνουν διάκριση ανάμεσα στις κανονικές μα-
κρές πορείες που εκτελούνται από τους
Λουνγχ-γχόμ-πα και σ’ εκείνες των Πάγουο, των κατειλημμένων μέντιουμ, οι οποίοι πέφτουν χωρίς να το θέλουν σε έκσταση και βαδίζουν χωρίς καθορισμένο σκοπό.

Οι διανοούμενοι Λάμα δεν αρνούνται την πραγματικότητα των φαινομένων που προκαλούνται τελικά από τις ασκήσεις λουνγκ-γκόμ, αλλά ελάχιστα τους ενδιαφέρουν.

Η στάση τους θυμίζει εκείνη που αποδίδεται στον Βούδα σύμφωνα με μια παλιά ιστορία.

Λέγεται ότι ο Βούδας ταξίδευε κάποτε με μερικούς μαθητές του και συνάντησε ένα σκελετωμένο Γιόγκι ολομόναχο σε μια καλύβα στην καρδιά του δάσους.

Ο δάσκαλος σταμάτησε και τον ρώτησε πόσο καιρό ζούσε εκεί, ασκούμενος στην εγκράτεια. «Είκοσι πέντε χρόνια», απάντησε ο Γιόγκι. «Και ποια δύναμη απέκτησες μ’ αυτή τη μακροχρόνια και σκληρή άσκηση;» ρώτησε πάλι ο Βούδας. «Είμαι ικανός να διασχίσω ένα ποτάμι βαδίζοντας πάνω στο νερό», αποκρίθηκε περήφανα ο αναχωρητής.

«Δύστυχε φίλε μου!» είπε με οίκτο ο Βούδας. «Έχασες πράγματι τόσα πολλά χρόνια για ένα τόσο ασήμαντο αποτέ­λεσμα; Ποιος ο λόγος; Ο βαρκάρης θα σε περάσει στην αντί­περα όχθη μόνο με μια μικρή αμοιβή».

Η εξωσωμάτωση, η αιθεροβασία (windriding), η εξαΰλωση (αορατότητα) ή και εμφάνιση σε άλλον τόπο, είναι συγγενείς μορφές οι οποίες είναι κυρίως γνωστές στο σαμανισμό. Σήμερα μιλάμε επίσης για αστρικά ταξίδια. (Μία υποκατηγορία των παραπάνω είναι η ταυτόχρονη παρουσία σε δύο απομακρυσμένα μέρη, όπως ισχυρίζονται π.χ. για τον πάτερ Πίο).

The Dictionary of the Esoteric γράφει για τον Αριστέα της Προκοννήσου. (περ. 675π.Χ.), έναν μυστικό που με τη σημερινή ορολογία τον χαρακτηρίζει σαμάνο, ότι σύμφωνα με τον Πλίνιο είχε την ικανότητα της εξωσωμάτωσης. Επιπλέον, ο Μάξιμος της Τύρου έγραφε ότι ο Αριστέας ισχυριζόταν πως μπορούσε να «πετάει» σε κατάσταση έκστασης κατειλημμένος από τον Απόλλωνα, και να βλέπει άγνωστους τόπους. Έτσι στον μακρινό βορρά γνώρισε μ.ά. τους μονόφθαλμους Αγριάσπες και τους Υπερβόρειους, τον εκλεκτό λαό του Απόλλωνα. Λέγεται δε ότι μετά το θάνατό του εμφανιζόταν με τη μορφή κόρακα.

Στην αρχαιότητα υπήρχαν κι άλλα τέτοια παραδείγματα ή θρύλοι για μάγους, όπως για τον Ερμότιμο των Κλαζομενών, τον Επιμενίδη και τον Αβαρι:

(Άβαρις. Μυθολογικό πρόσωπο. Αναφέρεται ως θαυματοποιός, μάγος, γιατρός και ήρωας ο οποίος έζησε τον 8ο ή τον 7ο π.Χ. αι. Καταγόταν από την Υπερβόρεια Σκυθία, η οποία βρισκόταν στις όχθες του σημερινού ποταμού Δούναβη. Σύμφωνα με την παράδοση, χρημάτισε ιερέας του Απόλλωνα, ο οποίος του έμαθε να κάνει θαύματα και να μην κατα­βάλλεται από την πείνα, και επίσης του χάρισε ένα χρυσό βέλος με το οποίο θα μπορούσε να ταξιδεύει παντού. Πράγματι ο Α. έκανε τον γύρο της Γης, χωρίς καθόλου τροφή, και όταν ήρθε στην Ελλάδα, θερά­πευσε ασθενείς και δίδαξε την ιατρική επιστήμη. Ο Ηρόδοτος και ο Πλάτων τον αναφέρουν περιστασιακά ως μυθολογικό πρόσωπο, στην ελληνορωμαϊκή εποχή όμως γράφτηκαν περισσότερα γι’ αυτόν και εμφανίζεται και ως ιστορικό πρόσωπο, εντασσόμενο μάλλον στην προσπάθεια των εθνικών να δημιουρ­γήσουν έναν ειδωλολατρικό μεσσιανισμό με υπεραν­θρώπινους ήρωες, ως αντίδραση στον χριστιανισμό. Σε αυτόν αποδίδονται οι ονομαζόμενοι Σκυθικοί χρη­σμοί, οι Καθαρμοί, μια θεογονία σε πεζό λόγο και η Άφιξη του Απόλλωνα στη χώρα των ΥπερΒορείων σε έμμετρο λόγο.

ΔΟΜΗ )

Γίνονται πραγματικά όλα αυτά;

Η Νταβίντ – Νελ δείχνει επιφυλακτικότητα και σκεπτικισμό απέναντι σε τέτοια φαινόμενα:

Σχεδόν σε όλες τις χώρες υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε μια λεπτοφυή ψυχή ή πνεύμα το οποίο, ενώ το σώμα μένει κοιμισμένο ή σε μία κατάσταση καταληπτικής έκστασης, μπορεί να περιπλανηθεί σε διάφορα μέρη και να εκτελέσει διάφορες πράξεις, συνδεόμενο μερικές φορές για το σκοπό αυτό μ’ ένα υλικό σώμα διαφορετικό από κείνο με το οποίο είναι συνήθως ενωμένο.

Ιστορίες για μάγισσες που πηγαίνουν στις σαββατιάτικες συναντήσεις ήταν συνήθεις κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και οι έρευνες απέδειξαν ότι γενικά η μάγισσα ήταν όλη αυτή την ώρα ξαπλωμένη χωρίς συνείδηση. Παρ’ όλα αυτά, όταν ξανάβρισκε τις αισθήσεις της, περιέγραφε διά μακρόν τα θαύματα των κολασμένων οργίων στα οποία πίστευε ότι υπήρξε καλεσμένη. Πολλές υστερικές γυναίκες κάηκαν στην πυρά, επειδή είχαν τέτοιες παραισθήσεις.

Στην Ινδία αναρίθμητοι μύθοι αναφέρουν τις παράξενες πε­ριπέτειες ανθρώπων, ημίθεων ή δαιμόνων που εισέρχονται σε νεκρά σώματα, δρουν με τη μορφή του νεκρού και ύστερα επι­στρέφουν πίσω στη δική τους, η οποία στο μεταξύ παρέμενε αναίσθητη. (σ.τ.σ. Αυτό θα το δούμε και στα ζόμπις!)

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ

Ο Κοχ γράφει αντίθετα για τη μεταφορά στο χώρο:

Η μεταφορά στο χώρο είναι ακόμη πιο σημαντικό φαινόμενο από την ανύψωση. Είναι η αλλαγή τόπου μέσω δαιμονικών δυ­νάμεων. Την ιδέα αυτή την συναντούμε καταρχήν σε λαϊκούς μύθους και δοξασίες. Στο Ισλάμ είναι γνωστές οι ιστορίες με τα ιπτάμενα χαλιά. Στη Γερμανία βρίσκουμε τους μύθους με μάγισ­σες που κουβαλιούνται πετώντας με σκουπόξυλα στις συναντή­σεις των μαγισσών και το μύθο της μπότας που κάνει βήμα από 7 λεύγες.

Αλλά από το χώρο της ιεραποστολής έχω ακούσει από ιερα­ποστόλους διηγήσεις που δεν προέρχονται από το χώρο της φα­ντασίας.

Μου είπαν ότι στην Ιαπωνία υπάρχουν μερικοί Σινδοϊστές ιερείς με δαιμονικές δυνάμεις. Έχουν τη δύναμη από το Σατανά να αποϋλοποιούνται στην κορυφή ενός βουνού και μερι­κά λεπτά αργότερα να εμφανίζονται στην κορυφή ενός άλλου. Όταν κάποιος το ακούει για πρώτη φορά, το απορρίπτει σαν καθαρή φαντασίωση. Πάντως εγώ έχω ακούσει παρόμοιες ιστο­ρίες σε κάθε ήπειρο πλην της Ευρώπης και της Β. Αμερικής. Γιατί βέβαια ο πολιτισμός δεν επιτρέπει τέτοιου είδους εκδηλώ­σεις, αλλά και γιατί η πονηριά του Σατανά ακυρώνεται με το κήρυγμα του Ευαγγελίου.

Στην Ινδία άκουσα τέτοιες ιστορίες μεταφοράς στο χώρο από αξιόπιστους και υπεύθυνους ανθρώπους. Ινδοί μάγοι περνούν ποτάμια με πνευματιστική αλλαγή τόπου. Η μεταφορά στο χώρο αποτελεί το σατανικό αντίστοιχο του θαύματος στη Θάλασσα της Γαλιλαίος όπου ο Ιησούς περπάτησε πάνω στα κύμματα. Όλα τα θαύματα της Γραφής προσπαθεί ο διάβολος να τα επαναλάβει.

Κάποιος μάγος βουντού θέλησε να στείλει μια επιστολή σε συνάδελφό του που ζούσε περίπου 150 μιλιά μακριά. Έστειλε το γράμμα με το γιο του. Όταν βγήκε γύρω στα 50 μέτρα μακριά από το σπίτι, το παιδί εξαφανίστηκε. Μετά από μισή ώρα περίπου
είχε φτάσει στο σπίτι του άλλου μάγου. Δύο ώρες αργότερα το παιδί γύρισε με την απάντηση. Είχε καλύψει γύρω στα 300 μίλια χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα μέσο μεταφοράς. Η επιστολή με την απάντηση ήταν απόδειξη ότι το παιδί είχε όντως πάει εκεί.

Οι ιεραπόστολοι που έχουν να κάνουν με μάγους ξέρουν ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν στ’ αλήθεια. Αλλά δεν θα ήταν συνετό να φτάσουμε σε συμπεράσματα. Μάγοι με τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν πολλοί λίγοι ακόμα και σε περιοχές των παγανιστών.

Όπως και στην περίπτωση των φαινομένων ανύψωσης, έτσι κι εδώ θυμόμαστε την ιστορία του Φιλίππου, στις Πράξεις των Αποστόλων (8) που τον αφήρπασε το Πνεύμα του Κυρίου.

Σε ένα άλλο βιβλίο, το «ΕΡΚΟΛΟΥΜΠΟΥΣ Ή ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ» για το οποίο ας κρίνει ο αναγνώστης αν αξίζει να το πάρει στα σοβαρά, δίνονται λεπτομερείς οδηγίες για αστρικά ταξίδια:

«Καθετί που βλέπετε εδώ, ό,τι μας περιβάλλει, τα σπίτια, ο κόσμος, τα αυτοκίνητα, έχει το αντίγρα­φό του, που είναι το αστρικό, κι όταν κανείς θέλει να διακρίνει πού βρίσκεται, αν είναι στο φυσικό ή στο αστρικό, κοιτάει γύρω του ό,τι τον περι­βάλλει, τους ανθρώπους, τα σπίτια, τον τόπο και κάνει στον εαυτό του αυτή την ερώτηση: «Γιατί βλέπω αυτό ή εκείνο το πράγμα;» σαν να ήταν κάτι παράξενο. «Είμαι άραγε στο φυσικό ή στο αστρικό σώμα;» και δίνει ένα πηδηματάκι με την πρόθεση να αιωρηθεί.

Δε χρειάζεται να πηδήξετε ένα μέτρο. για εκατο­στά που θα σηκωθείτε από το έδαφος, ξέρετε πια αν είστε στο φυσικό ή όχι. Αν δεν αιωρείστε, εί­ναι γιατί είστε στο φυσικό, κι αν αιωρείστε, είναι γιατί είστε στο αστρικό σώμα. Τότε, αν δείτε ότι αιωρείστε, πρέπει να ζητήσετε αμέσως από τον Εσώτερό Πατέρα να σας πάει στη Γνωστική Εκκλησία ή στο μέρος που εσείς επιθυμείτε να γνω­ρίσετε».

Στο βιβλίο Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ η Νταβίντ – Νελ εξηγεί πώς επιτυγχάνονται τέτοια «αθλητικά κατορθώματα» όπως το πέταγμα μέσω του ελέγχου της αναπνοής:

«…Όσο οι αυτοσχέδιοι γκουρού αρκούνται στη συζήτηση φιλοσοφικών ιδέων, τότε κινδυνεύει μόνο ο εγκέφαλος του μα­θητή. Όταν όμως γίνονται δάσκαλοι σωματικών ασκήσεων τότε ο κίνδυνος φτάνει μέχρι την υγεία του σώματος.

Ιδιαίτερα αυτό ισχύει σχετικά με τις ασκήσεις αναπνοής. Κάθε είδος ατυχήματος μπορεί να συμβεί σ’ εκείνους που επιχειρούν τέτοιες ασκήσεις ασυλλόγιστα: αιμόπτυση, σπάσιμο των τυμπάνων των αυτιών και διάφορα άλλα προβλήματα.

Ενώ είναι καλό να ρυθμίζει κανείς τις φυσικές λειτουργίες του σώματος, το να τους ασκεί βία είναι παραλογισμός.

Κανένας σωστός δάσκαλος του μυστικισμού δεν συμβου­λεύει ποτέ το μαθητή του να επιχειρήσει ασκήσεις που μπορεί να αποδειχτούν επικίνδυνες.

Πράγματι, οι αναπνευστικές ασκήσεις που όταν εκτελεστούν σε μέρη όπου ο αέρας είναι απόλυτα καθαρός μπορεί να είναι υγιεινές — δεν είναι παρά μια μέθοδος που έχει βρε­θεί για να χαρίζει νοητική γαλήνη.

Ο Βούδας που είχε αρνηθεί τις σωματικές ασκήσεις των Βραχμάνων — αφού πειραματίστηκε επιστημονικά μ’ αυτές δεν δίνει καμιά ιδιαίτερη προσοχή στις αναπνευστικές ασκήσεις στην πνευματική του μέθοδο, ίσως ακόμα και να τις απόρριπτε ολοκληρωτικά. Η χρησιμοποίηση μερικών αναπνευστικών ασκήσεων από τους Βουδιστές μπορεί να οφείλεται στους μαθητές του που ξαναγύρισαν σ’ αυτές μετά το θά­νατο του Δασκάλου. Αφού ο Βούδας δεν έγραψε ποτέ ο ίδιος και οι παραδόσεις που αναφέρονται στα κηρύγματά του εμφανίστηκαν σε γραπτά πολύ αργότερα μετά το θάνατό του, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτε σίγουρο γύρω απ’ αυτό το θέμα.

Όπως κι αν είναι όμως, τα αναγνωρισμένα Κείμενα του πρώτου Βουδισμού αναφέρουν απλώς «την συγκέντρωση στην εισπνοή και εκπνοή» σαν τον τρόπο καλλιέργειας της προσήλωσης, και φυσικά τέτοιες ασκήσεις βρίσκονται μέσα στη σφαίρα των ασκήσεων για νοητική εκπαίδευση.

Οι αναπνευστικές ασκήσεις στους Λαμαϊστές έχουν κυρίως σαν σκοπό την απόχτηση φυσικών αποτελεσμάτων. Ελάχι­στοι διαλογισμοί αποτελούν εξαίρεση, όπως εκείνος του AUM ΜΑΝΙ PADME HUM που περιγράψαμε πιο πάνω, ο­πού η κίνηση της αναπνοής χρησιμεύει σαν βάση για μυστικιστική θεωρία.

Το πρώτο πράγμα που απαιτείται απ’ το άτομο που θέλει να εκπαιδευτεί σύμφωνα με κάποια απ’ τις μεθόδους που οδηγούν σε «Αθλητικά κατορθώματα», είναι η τέλεια κυριαρχία της Αναπνοής.

Πολλά άλλα πράγματα πρέπει, ακόμα, να μάθει, όπως το να αναπνέει επιφανειακά «μέχρι το βάθος τού λαιμού», όπως λένε οι Θιβετανοί, μετά μέχρι το νευρικό κέντρο, πού εκείνοι θεω­ρούν ότι βρίσκεται στο κέντρο τού στήθους, κοντά στο πάνω μέρος τού στομαχιού, και μετά μέχρι «τον αφαλό». Μερικοί, επίσης, εκτελούν την άσκηση του να εισπνέουν τον αέρα μέσω του πρωκτού και να τον αναγκάζουν να κινηθεί προς τα πάνω μέσω των εντέρων. Ακόμα εκτελούν και άλλες περίερ­γες τεχνικές όπου οι αναπνευστικές ασκήσεις συνδυάζονται με διάφορες ασυνήθιστες στάσεις.

…Πρέπει να προσέξει κανείς να μην εξετάσει τις ασκήσεις αυτές με το Δυτικό τρόπο σκέψης. Δεν επινοήθηκαν για να τις χρησιμοποιήσουν Ευρωπαίοι ή Αμερικάνοι, που η νοητική κληρονομιά τους, ο τρόπος της σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων διαφέρουν πολύ από εκείνα των Ασιατών», καταλήγει η Νταβίντ-Νελ.

Bilocation/multilocation (διαίρεση)

Η ικανότητα να βρίσκεται κάποιος με το σώμα του ή ένα ομοίωμά του σε δύο ή σε πολλά διαφορετικά σημεία στην παραψυχολογία ονομάζεται bilocation ή multilocation. Σχετικοί ισχυρισμοί υπάρχουν και για τον Πάτερ Πίο, τον Ιταλό μοναχό του 20ού αιώνα, στον οποίον αποδίδονται εξάλλου αρκετά θαύματα.

Οι τούλκου και οι τούλπα

Στο Θιβέτ συναντάμε τον όρο τούλπα, μία υλοποιημένη μορφή από τη φαντασία ενός θιβετιανού μυστικού. Η Νταβίντ-Νελ αναφέρει την τελετουργία dubthab, με την οποία προκαλείται η εμφάνιση ενός φαινομενικά αυτόνομου όντος μέσα από τον εσωτερικό κόσμο. Με την πάροδο του χρόνου το ον αυτό γίνεται αντιληπτό και από άσχετα άτομα. μπορεί δε ν’ αποκτήσει μία ψευδαισθητική ατομικότητα και κακόβουλο χαρακτήρα, ώσπου να εξαϋλωθεί, εάν αναστραφεί το τελετουργικό τυπικό. Η ικανότητα παραγωγής ενός τούλπα-σωσία αποδίδεται μεταξύ άλλων και στο γνωστό μυστικό του Θιβέτ Μιλαρέπα (1052-1135), ο οποίος πριν μυηθεί από το λάμα Μάρπα ασκούσε τη μαύρη μαγεία.

Η Νταβίντ-Νελ αναφέρει πολλά ενδεικτικά παραδείγματα τούλπα και τούλκου:

Η λέξη Τούλκου σημαίνει μια μορφή δημιουργημένη μέσω μαγείας, και, σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, πρέπει να θεωρή­σουμε τους Τούλκου σαν φασματικά σώματα, απόκρυφες εκπορεύσεις, μαριονέτες κατασκευασμένες από ένα μάγο για να εξυπηρετήσουν το σκοπό του.

«Ένας Μποντχισάττβα* είναι η βάση αμέτρητων μαγικών μορφών. Μέσω της δύναμης που δήμιουργείται σε μια κατά­σταση τέλειας συγκέντρωσης του νου, αυτός μπορεί ταυτόχρο­να την ίδια στιγμή να εμφανίσει ένα φάσμα (Τούλπα)** του εαυτού του σε χιλιάδες εκατομμύρια κόσμους. Μπορεί να δη­μιουργήσει όχι μόνο ανθρώπινες μορφές, αλλά όποια μορφή διαλέξει, ακόμη και άψυχων αντικειμένων όπως λόφων.

Όμως η δύ­ναμη της δημιουργίας μαγικών σχηματισμών Τούλκου, ή λι­γότερο διαρκών και υλοποιημένων Τούλπα, δεν ανήκει απο­κλειστικά σε τέτοια μυστικά και εξυψωμένα όντα. Κάθε αν­θρώπινη, θεία ή δαιμονική ύπαρξη μπορεί να την κατέχει. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στο βαθμό της δύναμης, και αυτός , εξαρτάται από την ισχύ της συγκέντρωσης και την ποιότητα του ίδιου του νου.

Οι Τούλκου των μυστικών οντοτήτων συνυπάρχουν μαζί με ί τον πνευματικό γονέα τους. Για παράδειγμα, ενώ ο Δαλάι ‘ Λάμα, που είναι Τούλκου του Τσενρέζι, ζει στη Λάσα, ο ίδιος ο Τσενρέζι — έτσι πιστεύουν οι Θιβετανοί — ζει στο Ναντάι Ποτάλα, ένα νησί κοντά στην κινεζική ακτή.

Γοητευμένοι από τους πολλούς θαυμάσιους θρύλους σχετικά με τη δύναμη των αρχαίων τουμπντόμπ να δημιουργούν Τούλπα, ένας μικρός αριθμός Νγχάχπα και Λάμα προσπαθεί, με μεγάλη μυστικότητα, να επιτύχει σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο κλάδο της εσωτερικής παράδοσης.

Όμως η άσκηση θεωρείται γεμάτη κινδύνους για κείνον που δεν έχει φτάσει σ’ έναν ανώτερο νοητικό και πνευματικό βαθμό φώτισης και δεν έχει πλήρη επίγνωση της φύσης των ψυχικών δυνάμεων που λειτουργούν κατά τη διαδικασία.

Από τη στιγμή που ο Τούλπα έχει προικιστεί με αρκετή ζωτικότητα, ώστε να είναι ικανός να παίξει το ρόλο της αλη­θινής οντότητας, τείνει να ελευθερωθεί από τον έλεγχο του δημιουργού του. Οι Θιβετανοί αποκρυφιστές λένε ότι αυτό συμβαίνει σχεδόν μηχανικά, ακριβώς όπως το παιδί εγκατα­λείπει τη μήτρα της μητέρας του όταν το σώμα του είναι πλή­ρως ικανό να ζήσει χωριστά. Μερικές φορές το φάσμα γίνεται ένας επαναστάτης γιος και ακούει κανείς για ασυνήθιστες μά­χες που έλαβαν χώρα ανάμεσα σε μάγους και στα δημιουργήματά τους, όπου οι πρώτοι πληγώθηκαν σοβαρά ή ακόμη και σκοτώθηκαν από τα τελευταία.

Οι Θιβετανοί μάγοι αναφέρουν επίσης περιπτώσεις όπου ο Τούλπα στέλνεται για να εκπληρώσει μιαν αποστολή, αλλά δεν επιστρέφει πίσω και περιφέρεται σαν μια ημισυνείδητη, επικίνδυνα πονηρή μαριονέτα. Λέγεται ότι το ίδιο πράγμα μπορεί να συμβεί όταν ο δημιουργός του Τούλπα πεθάνει πριν προλάβει να τον διαλύσει. Όμως, κατά κανόνα, το φάσμα είτε εξαφανίζεται ξαφνικά με το θάνατο του μάγου ή χάνεται βαθ­μιαία σαν ένα σώμα που αφανίζεται από έλλειψη τροφής. Από την άλλη, μερικοί Τούλπα είναι σκόπιμα φτιαγμένοι ώστε να επιβιώσουν του δημιουργού τους και είναι ειδικά δημιουργημένοι γι’ αυτό το σκοπό. Αυτοί μπορεί να θεωρηθούν ως αληθινοί Τούλκου*και πράγματι η διάκριση ανάμεσα στους Τούλπα και στους Τούλκου απέχει πολύ από του να είναι σαφής. Η ύπαρξη και των δύο βασίζεται στις ίδιες θεωρίες.

Θα πρέπει να δεχτούμε αυτές τις παράξενες αναφορές για «υλοποιήσεις» που επαναστατούν, για φαντάσματα που έχουν γίνει αληθινά όντα, ή πρέπει να τις απορρίψουμε όλες ως απλές φανταστικές ιστορίες και προϊόντα αχαλίνωτης φαντα­σίας; Ίσως η δεύτερη επιλογή να είναι πιο συνετή. Δε βεβαι­ώνω το οτιδήποτε. Μπορώ μόνο να διηγηθώ εκείνα που άκουσα από ανθρώπους, τους οποίους σε άλλες περιπτώσεις τους είχα βρει αξιόπιστους. Αλλά ίσως να είχαν εξαπατηθεί όντας οι ίδιοι απολύτως ειλικρινείς.

Ωστόσο, επιτρέποντας ένα μεγάλο βαθμό υπερβολής και εντυπωσιακών προσθηκών, δύσκολα μπορώ να αρνηθώ την πι­θανότητα οραματισμού και εμψύχωσης ενός Τούλπα. Άλλω­στε αφού είχα λίγες ευκαιρίες να δω μορφές-σκέψεις, η συνη­θισμένη απιστία μου με οδήγησε να κάνω πειράματα η ίδια και οι προσπάθειές μου συνοδεύτηκαν από κάποια επιτυχία.

Τα χαρακτηριστικά τα οποία είχα φανταστεί όταν έφτιαχνα το φάντασμά μου, βαθμιαία υπέστησαν μιαν αλλαγή. Ο χο­ντρός, φουσκομάγουλος φίλος έγινε πιο αδύνατος, το πρόσωπό του πήρε μιαν ασαφώς περιπαικτική, πονηρή, κακόβουλη όψη. Έγινε πιο άτακτος και τολμηρός. Με λίγα λόγια, ξέφυγε από τον έλεγχό μου.

* Αναφορές τέτοιων επιτεύξεων βρίσκονται συχνά στο Πάντμα χαχ τ’ανγ και σε διάφορα άλλα βιβλία. Γράφεται rkang mgyogs ngo sgrubs, προφέρεται χανγχ γχιόγχ γχο ντουμπ και σημαίνει «επιτυχία στη γρηγοράδα των ποδιών».

* Ένα ον που έχει φτάσει στον ύψιστο βαθμό πνευματικής τελείω­σης, αμέσως πριν από τον Βούδα.

**** Γράφεται sprulpa.

Το νησί Που-το-σανγκ στο Αρχιπέλαγος Τσουσάν έξω από τις ακτές του Τσεκιάνγκ.

* Δείτε στο Κεφάλαιο 3

Θα έπρεπε ν’ αφήσω το φαινόμενο να ακολουθήσει την πο­ρεία του, αλλά η παρουσία αυτού του ανεπιθύμητου συντρόφου άρχισε να αποδεικνύεται κουραστική για τα νεύρα μου και με­ταβλήθηκε σε «ημερήσιο εφιάλτη». Επίσης είχα αρχίσει να σχεδιάζω το ταξίδι μου στη Λάσα και χρειαζόμουν έναν ήρεμο νου, χωρίς άλλες φροντίδες. Έτσι, αποφάσισα να διαλύσω το φάντασμα. Τα κατάφερα, αλλά μόνο ύστερα από έξι μήνες σκληρής προσπάθειας. Το νοητικό μου δημιούργημα είχε προσκολληθεί στη ζωή.

Δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο στο γεγονός ότι δημιούρ­γησα τη δική μου οφθαλμαπάτη. Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις υλοποίησης και οι άλλοι βλέπουν τις μορφές-σκέψεις που έχουν δημιουργηθεί.

Οι Θιβετανοί διαφωνούν όσον αφορά στην εξήγηση τέτοιων φαινομένων. Μερικοί νομίζουν ότι μια υλική μορφή έρχεται πράγματι σε ύπαρξη, ενώ άλλοι θεωρούν την εμφάνιση σαν μια απλή περίπτωση υποβολής, όπου η σκέψη του δημιουργού εντυπώνεται στους άλλους και τους αναγκάζει να δουν αυτό που βλέπει ο ίδιος.

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Κέδρος

Σ.τ.σ. Τα παραπάνω ίσως είναι μία αφορμή σκέψης για τους οπαδούς τού «Μάγου του Στρόβολου» Μαρκίδη…

Θιβετανικές τελετουργίες μαγείας

ΟΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ΝΤΟΥΜΠΤΧΑΜΠ

Σημαντικός αριθμός άνγκουρ (μυήσεων) συνδέεται με τις ονομαζόμενες τελετουργίες ντούμπτχαμπ που κατέχουν ση­μαντική θέση στις Λαμαϊστικές ασκήσεις.

Ο όρος ντούμπτχαμπ (γράφεται SGRUB THABS) σημαί­νει «μέσα ή μέθοδος επιτυχίας». Οι σκοποί στους οποίους λέ­γεται ότι οδηγούν αυτές οι μέθοδοι είναι τέσσερις:

  1. Ευγενικός ή ειρηνικός (χίβα) για την απόχτηση μακρο­ζωίας, υγείας και καλής τύχης.

  2. Επεκτατικός (γκιάσπα) για την απόχτηση πλούτου και φήμης

  3. Ισχυρός (βάνγκβα) για την απόχτηση επιρροής και δύναμης.

  4. Τρομερός (τάγκπο) για την απόχτηση της δύναμης να ( προκαλεί τό κακό, να σκοτώνει ή να καταστρέφει με οποιοδήποτε τρόπο, με απόκρυφες μεθόδους.

Πώς μπορούν να αποχτηθούν αυτά τα διαφορετικά αποτελέσματα; Μερικοί απαντούν πως αυτά είναι έργο των θεοτήτων που δίνουν τη βοήθειά τους σ’ εκείνους που τις σέβονται με το σωστό τρόπο. Άλλοι υποστηρίζουν ότι, σκοπός των ντούμπτχαμπ δεν είναι να λατρέψει κανείς τις θεότητες αλλά μάλλον να τις καθυποτάξει. Οι ίδιοι λένε ακόμα, ότι εκείνος που είναι μυημένος στις τελετουργίες τους, είναι σε θέση να αναγκάσει τόσο τους θεούς όσο και τους δαίμονες να θέσουν τη δύναμή τους στην υπηρεσία του και να τον υπακούν σε όλα.

Οι δύο αυτές απόψεις συναντιούνται στο Θιβέτ, αλλά και οι δυο, σύμφωνα με πιο διαβασμένους Λάμα, δείχνουν μια έλλειψη κατανόησης των θεωριών πάνω στις οποίες βασίζονται, οι ντούμπτχαμπ.

Στην πραγματικότητα, αν κρίνουμε απ’ τις εξηγήσεις που βρίσκουμε στα έργα των αρχαίων συγγραφέων και από κείνες που δίνονται προφορικά απ’ τους σύγχρονους δασκάλους του μυστικισμού, τότε θα καταλάβουμε πως η μέθοδος που εφαρμόζεται είναι η έξης: στη διάρκεια αυτής της πολύωρης και πολύπλοκης τελετουργίας το άτομο προβάλλει, σαν εικόνες πάνω σε μια οθόνη, τις θεότητες που συλλαμβάνει νοητικά και μετά τις οραματίζεται σαν να περνούν μέσα από μια σειρά μεταβολών.

Τα όντα που επικαλείται ο ντούμπ – πάπο* δεν είναι καθό­λου φανταστικά δημιουργήματα – είναι πάντα γνωστές προσωπικότητες από τον κόσμο των θεών ή των δαιμόνων, που έ­χουν λατρευτεί ή εξευμενιστεί για αιώνες από εκατομμύρια πιστούς.

Οι Θιβετανοί αποκρυφιστές λένε ότι αυτά τα όντα έχουν αποχτήσει ένα είδος πραγματικής ύπαρξης που οφείλεται στις αμέτρητες σκέψεις που έχουν εστιαστεί πάνω τους.**

Παρόμοιες θεωρίες εκφράζονται στα Ιερά Κείμενα της Ιν­δίας. Στα 1,4,10 της Βρίχαντ Άρανυακοπανιοάδ, που θεωρεί­ται προ – Βουδιστική, βρίσκουμε τα εξής λόγια: «Όποιος λα­τρεύει μια θεότητα έχοντας στο νου του τη σκέψη: “αυτή εί­ναι κάτι άλλο, εγώ είμαι κάτι άλλο”, αυτός δεν γνωρίζει, όπως ένα ζώο, ότι χρησιμοποιείται απ’ τούς θεούς. Ακριβώς όπως πολλά ζώα συντηρούν τον άνθρωπο, έτσι κάθε άνθρωπος συντηρεί τούς θεούς».

Πώς κάνει κάτι τέτοιο ο άνθρωπος; «Με το να τρέφει την υποκειμενική προσωπικότητα των θεών του με τη λατρεία που τους χαρίζει», μου είπε ένας Ινδουϊστής ασκητής.

Η επαφή μ’ αυτή τη μυστηριώδη δύναμη, που μπορεί να αποβεί ευεργετική γι’ αυτόν που εκτελεί την τελετουργία, τού παρέχει την ικανοποίηση των επιθυμιών του. Όμως, αν του λείπει η ικανότητα — κυρίως στις ντούμπτχαμπ της «τρομε­ρής» κατηγορίας — τότε μπορεί να αρρωστήσει ή ακόμα και να σκοτωθεί απ’ τις πανίσχυρες προσωπικότητες που προσελκύθηκαν απ’ τη νοητική του συγκέντρωση.

Οι μυστικιστές του Θιβέτ θεωρούν ότι οι θεοί και οι δαίμο­νες, ο παράδεισος και η κόλαση, υπάρχουν μόνο για κείνους που πιστεύουν σ’ αυτά. ”Αν και υπάρχει σε μια κρυμμένη κα­τάσταση, όμως ο θεός που δημιουργήθηκε και διατηρείται ζωντανός απ’ την φαντασία των μαζών, έχει δύναμη μόνο πά­νω στον άνθρωπο που έρχεται σ’ επαφή μαζί του. Ένα νήμα είναι απαραίτητο προκειμένου ο ηλεκτρισμός που κοιμάται σε μια φορτωμένη μπαταρία να προκαλέσει την εμφάνιση του φωτός στη λάμπα. Η παρομοίωση αυτή, εξηγεί με αρκετή ακρίβεια, εκείνο που βρίσκεται στο νου των Θιβετανών.

Η πλειοψηφία των ντούμπ – πάπο δεν έχει επίγνωση της διπλής καταγωγής των θεοτήτων — που τιμούν στη διάρκεια των τελετουργιών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτές γεννιούν­ται απ’ τη νοητική συγκέντρωση του πλήθους των πιστών και δημιουργούνται πάλι για λίγο απ’ τη σκέψη του που δρα σαν ένας μαγνήτης και προσελκύει αυτές τις ήδη υπάρχουσες απόκρυφες δυνάμεις ή προσωπικότητες. Πολλοί απ’ αυτούς πιστεύουν ότι ο μόνος σκοπός των τελετουργιών είναι να εντυπώσουν στο νου την εικόνα υπάρξεων που κατέχουν μια αληθινή αντικειμενική ύπαρξη και είναι ορατές αντικειμενικά στις διάφορες διαμονές τους. Η εντύπωση πρέπει, κατά τη γνώμη τους, να φέρει σε στενή επαφή τον ντούμπ – πάπο με τις θεότητες πού τιμά.

Εκείνοι που έχουν πετύχει να κατανοήσουν την υποκειμενική φύση των θεοτήτων που επικαλούνται στη διάρκεια των ντούμπτχαμπ, συμβουλεύονται απ’ τους δασκάλους να μην θεωρούν αυτές τις θεότητες σαν ασήμαντα φαντάσματα. Στις ντούμπτχαμπ του Πάλ Κχόρλο Ντέμτσογκ, λέγεται ότι οι νοητικά δημιουργούμενες θεότητες είναι ίδιες με κείνες πού υποτίθεται ότι κατοικούν στον Παράδεισο και σε άλλα μυστι­κά μέρη. Τα ίδια τα λόγια τού Θιβετανικού κείμενου είναι: «πρέπει να θεωρούνται σαν η διπρόσωπη μονάδα που εμφανίζεται σαν μορφή και όμως στην ουσία της είναι η άμορφη Κε­νότητα».

Εκείνος πού εκτελεί την τελετουργία θα πρέπει επίσης να αντιλαμβάνεται τις διάφορες θεότητες στα διάφορα μέρη του σώματός του και να κατανοεί ότι όλες υπάρχουν μέσα του. Για να εντυπωθεί καλύτερα αυτή η ιδέα στο νου εκείνων που εκτελούν τις ντούμπτχαμπ, οι περισσότερες τελετουργίες τε­λειώνουν με μια πράξη επανεισόδου και απορρόφησης στο σώμα τού μοναχού, όλων των θεών και των δαιμόνων που προβλήθηκαν απ’ αυτόν.

Οι διάφορες κατηγορίες των σκοπών στους οποίους αποβλέπουν έχουν αναφερθεί πιο πάνω. Ο ντούμπ – πάπο καθο­ρίζει το ακριβές αντικείμενο που επιθυμεί. Για παράδειγμα: Είθε να διοριστώ κυβερνήτης αυτής ή εκείνης της επαρχίας. Είθε να πετύχω στις δουλειές μου. Είθε να κερδίσω τη δίκη μου. Είθε ν’ αγαπηθώ απ’ αυτή ή εκείνη τη γυναίκα. Είθε να ζήσω πολύ. Είθε ο εχθρός μου να πεθάνει. Μερικές μυστικι­στικές ντούμπτχαμπ εκτελούνται επίσης για την επίτευξη πνευματικής προόδου. Αν και μπορεί να μην λέει την επιθυ­μία του φωναχτά, όμως ο ντούμπ – πάπο πρέπει πάντα να την έχει στο νου όταν εκφωνεί τη λειτουργική φράση: «Χαρίστε την εκπλήρωση της επιθυμίας μου».

Στις ντούμπτχαμπ του Τζίγκτζεντ, του Ντέμτσογκ και άλ­λων η διαδικασία περιγράφεται ως εξής:

Απ’ την Κενότητα προβάλλει η συλλαβή ΥΑΜ και απ’ αυτήν ο μπλε κύκλος του αέρα. Από πάνω βρίσκεται η συλ­λαβή RAM και ο κόκκινος κύκλος του πυρός. Ακόμα πιο πάνω βρίσκεται το γράμμα Α, ο πρωταρχικός ήχος. Απ’ αυτό το Α αναδύονται τρία ανθρώπινα κεφάλια που σχηματίζουν έ­ναν τρίποδα που πάνω του στηρίζεται ένα άσπρο κρανίο «τό­σο τεράστιο όσο το ατέλειωτο διάστημα».

Μέσα στο κρανίο εισέρχονται πέντε είδη κρέατος, που το καθένα συμβολίζεται από μια συλλαβή και προβάλλει από έ­να διαφορετικό σημείο του ορίζοντα: απ’ την ανατολή κρέας αγελάδας, απ’ το νότο κρέας σκύλου, απ’ τη δύση κρέας Ελέ­φαντα και απ’ το βορρά κρέας αλόγου. Το κέντρο προμηθεύει ανθρώπινη σάρκα. Απ’ τα ενδιάμεσα σημεία, όπως βόρειο – ανατολικό κ.τ.λ. έρχονται τα ακάθαρτα προϊόντα του σώμα­τος: αίμα, ούρα κ.τ.λ.

Στη φαντασία του ατόμου που εκτελεί την τελετουργία, κα­θένα απ’ αυτά τα συστατικά δεν εμφανίζεται με την πραγματι­κή του όψη αλλά σαν γράμματα και συλλαβές.

Πάνω απ’ το κρανίο* ο ντούμπ – πάπο φαντάζεται τη συλ­λαβή AUM λευκή, τη συλλαβή Α κόκκινη και τη συλλαβή HUM μπλε. Από κάθε μια απ’ αυτές τις τρεις συλλαβές προ­βάλλει μια ακτίνα φωτός. Αυτές οι ακτίνες ενώνονται και ανάβει φωτιά για να βράσει το κρέας και τις άλλες ουσίες που βρίσκονται στο κρανίο. Με το βράσιμο γίνονται ένα ρευστό. Αυτό το ρευστό που παρασκευάζεται έτσι, μερικοί το θεω­ρούν ότι είναι το ντούτσι, «το φίλτρο της αθανασίας» και άλ­λοι ότι είναι το ελιξήριο της Γνώσης «που χαρίζει τη φώτι­ση».

** Εκείνος που εκτελεί την τελετουργία ντούμπτχαμπ.

**** Οι Θιβετανοί επιμένουν σοβαρά σ’ αυτό το σημείο. Έχω δώσει πολλά τέτοια παραδείγματα αρκετές φορές στο βιβλίο μου «WITH MYSTICS AND MAGICIANS IN TIBET».

* Αυτό σχηματίζεται νοητικά σαν ένα κρανίο κομμένο σε σχήμα κυπέλλου, σαν εκείνο με το οποίο πίνουν οι ασκητές ναλτζόρπα, οι μυημένοι της «Σύντομης Ατραπού». Μερικές φορές επενδύουν αυτά τα μακάβρια κύπελλα με ασήμι, προσθέτουν ένα χρυσό σκέπασμα και μία βάση που παριστάνει τρία ανθρώπινα κεφάλια, που συμβολίζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Η περιγραφή αυτή οδήγησε ορισμένους συγγραφείς στο να πιστέψουν ότι κάποιο ποτό τέτοιου είδους πίνεται πράγμα­τι απ’ τους ευσεβείς Θιβετανούς στη διάρκεια των συνηθισμέ­νων τελετουργιών τους. Αυτό είναι τελείως λαθεμένο. Οι Λάμα που ρώτησα για να με πληροφορήσουν πάνω σ’ αυτό το θέμα, μου είπαν ότι, σε καμιά περίπτωση, το ένα τουλάχιστον απ’ τα κρέατα που είναι απαραίτητα για την παρασκευή αυτής της «σούπας», δεν μπορεί να βρεθεί στο Θιβέτ – το κρέας του ελέφαντα.

Όμως, καθώς οι ντούμπτχαμπ είναι Ινδικής και Νεπαλέζικης καταγωγής, είναι δυνατόν αυτή η παράξενη «σούπα» που στο Θιβέτ έγινε συμβολική, να έχει παρασκευαστεί στην πραγματικότητα κάπου άλλου. Τα βάθη του παραλογισμού στα οποία έχει βυθίσει τον άνθρωπο η πρόληψη, είναι αδύνατο να βυθομετρηθούν.

Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Πύρινος Κόσμος

Η ΒΛΑΠΤΙΚΗ ΜΑΓΕΙΑ (ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ)

Οι κατάρες ή/και τα κακόβουλα μάγια που έχουν σκοπό να βλάψουν έναν άνθρωπο και/ή την περιουσία του είναι η βάση της βλαπτικής μαγείας ή φαρμακείας. Όποιος ήθελε παλιότερα να εκδικηθεί κάποιον για ένα κακό που του είχε κάνει ή το νόμιζε τουλάχιστον, κατέφευγε σε μία μάγισσα ή σ’ έναν φαρμακό. Το θύμα πάλι μπορούσε να αναζητήσει ένα μάγο-γιατρό, ο οποίος με τα μαγικά του εξουδετέρωνε τις κατάρες, το κακό μάτι και τα μάγια. Η συνήθης προφύλαξη ήταν τα φυλακτά, όπως σκόρδα κλπ. ή η προστασία του σπιτιού με σύμβολα όπως ο σταυρός. Η αποκορύφωση της βλαπτικής μαγείας είναι η μαύρη ή αλλιώς υποχθονιωτική μαγεία.

Υποχθονιωτική μαγεία

Αυτού του είδους η μαγεία είναι το χειρότερο από όλα τα είδη μαγείας που υπάρχουν. Σ’ αυτό το είδος της μαγείας χρησιμοποιούνται διάφορα αντικείμενα όπως καρφιά, καρφίτσες, σαπούνια, τρίχες, νύχια, διάφορα προσωπικά είδη, κεριά, κομμάτια από ύφασμα, οστά νεκρών και διάφορα άλλα αντικείμενα. Οι μάγοι κατασκευάζουν ένα αντικείμενο ανάλογα με το αποτέλεσμα που θέλουν να πετύχουν. Το αντικείμενο αυτό για να κατασκευαστεί χρίζονται σαράντα μέρες. Ο μάγος σε όλη αυτή την περίοδο των σαράντα ημερών, κάνει επικλήσεις στον σατανά και συγχρόνως ονοματίζει το αντικείμενο με το όνομα του ανθρώπου ή των ανθρώπων που θέλει να βλάψει. Μετά κερώνει το αντικείμενο με κερί το οποίο έχει πάρει από κάποιον τάφο, καρφώνει πάνω του τις καρφίτσες και τέλος το ρίχνει μέσα στο σπίτι του θύματος, σε σημείο που να μη φαίνεται ή για μεγαλύτερη ασφάλεια το θάβει. Το αντικείμενο αυτό είναι το σημάδι που καλεί τον δαίμονα για να προξενήσει τη συμφορά.

(Ανακτήθηκε από: «Μαγεία, η σκοτεινή τέχνη του διαβόλου» theatrecomments.gr)

Το μαγικό ομοίωμα

Το κύριο εργαλείο τέτοιων πρακτικών είναι το ομοίωμα του θύματος, από κερί, πηλό, ύφασμα, η φωτογραφία του, ακόμη κι ένα δεμάτι άχυρα που βαπτίζεται με τ’ όνομά του. Το ομοίωμα πρέπει να συνδυάζεται με κάποιο προσωπικό στοιχείο του «στόχου», π.χ. τρίχες, αίμα, ρούχο κλπ.

Ο σκοπός δεν πρέπει να ‘ναι απαραίτητα «κακός», δηλ. μπορεί να θέλει απλώς να δέσει ερωτικά το πρόσωπο-στόχο. Όμως από τη στιγμή που γίνεται παρά τη θέλησή του, πρόκειται προφανώς για κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας του και άρα για άσκηση μαγείας. Εδώ φαίνεται εξάλλου έκδηλα ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει διαχωρισμός λευκής – μαύρης μαγείας. Γι’ αυτό πρέπει να δώσε κανείς δίκαιο στο Λέοντα το Σοφό που έλεγε ότι «η μαγεία δεν μπορεί ποτέ να έχει καλό αποτέλεσμα, έστω κι αν δίνει αυτήν την εντύπωση εκ πρώτης όψεως».

Ο νόμος που διέπει τη βλαπτική μαγεία είναι ο νόμος της αναλογίας, ότι δηλαδή ό,τι συμβαίνει με το ομοίωμα συμβαίνει και στην πραγματικότητα με το άτομο – στόχο.

Στη ΜΑΓΕΙΑ: Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, εκδ. Αρχέτυπο, διαβάζουμε για τη χρήση ομοιωμάτων από τον Απολλώνιο, μάγο από τα Τύανα:

Παρομοίως, ο Απολλώνιος, πραγματοποίησε τελετουργία στην πόλη για την προστασία της από τους σκόρπιους, ώστε να είναι αδύνατο σ’ αυτούς να την πλησιάσουν. Την τελετουργία ξεκίνησε στο μέσον της πόλης και αφού έφτιαξε ένα χάλκινο ομοίωμα σκορπιού, έμπηξε σε αυτό ένα μικρό κίονα. Έπειτα από αυτό οι σκορπιοί εξαφανίσθηκαν από όλη την περιοχή της Αντιόχειας.

Κάτι παρόμοιο έκανε ο Απολλώνιος για να προστατεύσει την πόλη και από τα κουνούπια. Είναι φανερό ότι οι πρακτικές του Απολλώνιου, ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις που μόλις αναφέραμε, ήταν πρακτικές κλασικής μαγείας. Για να έχει επιτυχία η μαγική πρακτική, έπρεπε να ακολουθηθούν οι διαδικασίες με επιστημονική αυστηρότητα. Για να δέσουν καλά τα μάγια, η επίκληση κάποιας δαιμονικής οντότητας ήταν απαραίτητη.

Το δέσιμο με μάγια λεγόταν «κατάδεαμος» ή «κατάδεσις». Στα αρχαία Ελληνικά κατάδεσις σημαίνει «δέσιμο» και κατάδεσμος «δεσμός». Ο κατάδεσμος προσδιορίζει το «μαγικό δέσιμο», εκφράζει δε άριστα την εξουσιαστική διάθεση του μάγου. Το «κάρφωμα» στην πινακίδα του ίδιου του μαγικού κειμένου με ένα καρφί που τη διαπερνούσε εντελώς, ήταν πολλές φορές μια πολύ αναγκαία διαδικασία. Ο μάγος θα έπρεπε να δέσει συμβολικά τα μάγια του στο όνομα και στην ισχύ μιας ανώτερης οντότητας, που θα εξασφάλιζε την επέμβαση του θεού για την πραγματοποίηση της γραμμένης στο κείμενο ευχής.

Κυρίως όμως «κάρφωνε» την ευχή ή την κατάρα σε κάποιο ομοίωμα (συνήθως από κερί) του ίδιου του ανθρώπου που είχαν ως στόχο τα μάγια. Η κατάδεση καταφέρνει, αν δεν γίνουν λάθη, να παραδώσει τον αντίπαλο δεμένο χειροπόδαρα στον δαίμονα που αναλαμβάνει να υλοποιήσει τα μάγια.

Η μαγεία στην αρχαιότητα ήταν ευρύτατα διαδεδομένη, όμως δεν την αποδέχονταν όλοι:

«Ο κόσμος των μορφωμένων καταδίκαζε τη μαγεία. Όσο κι αν ο απλός λαός στην Αρχαία Αθήνα εφάρμοζε τη μαγεία στην καθημερινή του ζωή, οι μορφωμένοι της εποχής την καταδίκαζαν ανοιχτά. Ο Ιπποκράτης δεν διαχώριζε τους μάγους από τους αγύρτες της εποχής που ξεγελούσαν τον κόσμο. Ο Πλάτωνας θεωρούσε τους μάγους «μίασμα» και όριζε και ποινή φυλάκισης. Στις περιπτώσεις μαύρης μαγείας που μπορούσαν να προκαλέσουν ακόμα και θάνατο, θεωρούσε ότι έπρεπε να επιβληθεί η θανατική ποινή αφού ήταν πλέον έγκλημα κατά ζωής. Γενικότερα οι «μυημένοι» μάγοι ανήκαν κυρίως στα λαϊκά στρώματα και οι πρακτικές τους, όσο και αν μερικοί τις πίστευαν, είχαν πολλά στοιχεία εξαπάτησης με στόχο το κέρδος…».

(Ανακτήθηκε από mixanitouxronou.gr)

Το «μενού» του μάγου

Εκτός από τα προσωπικά δεδομένα του «στόχου», όπου αρκεί ακόμη και το χώμα από το αποτύπωμα του ποδιού του στο έδαφος, ο μάγος «αξιοποιεί» επίσης χώμα από ένα φρέσκο τάφο ή λάδι από το καντήλι του, οστά πεθαμένων, αράχνες κλπ. Από τη στιγμή που γίνει το ομοίωμα, το τρυπάει με καρφιά, βελόνες ή αγκάθια ή το λιώνει ή το θάβει ή το καίει ή το βυθίζει στο νερό, προκειμένου να προκαλέσει τον πόνο ή τον θάνατο του «στόχου». Μάλιστα οι μάγοι βουντού συχνά στέλνουν στο θύμα το ομοίωμά του, προκειμένου να εντείνουν την αγωνία του. Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες κατά τις οποίες αντί για το ομοίωμα βασανίζουν και σκοτώνουν ένα ζώο. Πάντως τα κέρινα ομοιώματα για σκοπούς μαγείας απαντούν ήδη στην αρχαία Αίγυπτο.

Ομοιώματα χρησιμοποιούν επίσης οι λεγόμενοι «λευκοί» μάγοι για να επηρεάσουν υποτίθεται ευνοϊκά την υγεία ή τα οικονομικά ή τα ερωτικά προβλήματα ή την ατεκνία του «στόχου».

Ακόμη και εξορκιστές ιερείς καμιά φορά έφτιαχναν κέρινα ομοιώματα των δαιμόνων που ήθελαν να εξορκίσουν και τα έκαιγαν στη φωτιά απαγγέλοντας συνάμα βιβλικά αποσπάσματα.

Μια ακόμη πιο φρικτή πρακτική ήταν η προσευχή με την Αγία Γραφή με σκοπό το θάνατο ενός μισητού ανθρώπου. Όπως διαπιστώνει ο θεολόγος G. Holtz στο βιβλίο του για τη δεισιδαιμονία και τον αποκρυφισμό, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τα όρια μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας, όταν πρόκειται για παράδειγμα για τον 109ο Ψαλμό, ένα «στάνταρντ» εργαλείο για τέτοιες αποτρόπαιες προσευχές. Ο ικέτης σ’ αυτήν την προσευχή ζητά απ’ τον Θεό να κάνει την κατάρα του να τυλίξει τον εχθρό σαν ρούχο και να τον διαπεράσει μέχρι και τα σπλάχνα του, μία ενδιαφέρουσα ταύτιση με το θάνατο του Ηρακλή από το δηλητηριασμένο χιτώνα.

Είναι τεκμηριωμένο ότι σε όλο το Μεσαίωνα, ακόμη και μέχρι το 18ο αιώνα, ιερείς πραγματοποιούσαν «θείες» λειτουργίες που απέβλεπαν στη φυσική εξόντωση ανθρώπων, μολονότι η πρακτική αυτή είχε καταδικαστεί ήδη από το 694 μ.Χ. στη 17η Σύνοδο του Τολέδο.

Η Μαρία Σταματιάδου γράφει για τη σχέση Μαγείας – Θρησκείας μ.ά. τα εξής:

«Το κριτήριο που εισάγεται εδώ είναι προφανές: το αποτέλεσμα της πράξης. Αυτό αποτελεί ταυτόχρονα και σήμερα το κριτήριο διαχωρισμού λευκής και μαύρης μαγείας. Συνε­πώς δεν καταδικαζόταν συλλήβδην η μαγεία ως εξωχριστιανική πρακτική στο σύνολό της, αλλά μόνον η «κακή», η «βλαπτική», αυτήν που ονομάζουμε «μαύρη μαγεία».

Παγανιστικές πρακτικές που υιοθετήθηκαν από τους Χριστιανούς προγενέστερων αιώνων, και αναφέρονται σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας, είναι καταγεγραμμένες σε διάφορα χειρόγραφα που σήμερα βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη και στο Μουσείο της Εθνολογικής Εταιρείας Αθηνών.

Ενδεικτικό είναι ένα κείμενο, όπου χρησιμοποιείται το όνομα του Ιησού Χριστού για να προκαλέσει κάποιος το θάνατο σε κάποιον άλλον, κείμενο που τύγχανε ευρείας αποδοχής από τους Χριστιανούς παλαιότερων χρόνων: «Εάν θέλεις να σφάξης άνθρωπον ή γυναίκαν. Όταν πη ο ιερεύς “Εις την ανάμνησιν του Κυρίου και Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκ τρίτου” λέγε και εσύ, να μπηχθή εις την καρδίαν του οδ(είνα) του αντιδίκου (έπαρε…) και μίαν μερίδαν και μνημόνευσέ τον νεκρικά και όταν διαβάζουν τα άγια (…) και θαυμάσεις την δύναμιν του Θεού».

Οποιοδήποτε κριτήριο διαφοροποιητικό θαύματος και μαγείας απουσιάζει, ενώ το πνεύμα του Χριστιανισμού έχει εξοβελιστεί τελείως».

ΜΑΓΕΙΑ: Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Επίσης ο Κοχ γράφει με βάση την πείρα του από πολυάριθμα ταξίδια σε όλα τα πλάτη της Γης:

Μαγεία που οδηγεί στο θάνατο

Οι διάφορες μορφές μαγείας έχουν περιγράφει στα βιβλία μου περί αποκρυφισμού. Γενικά, η μαγεία του θανάτου δεν συναντά- ται στις πολιτισμένες χώρες, παρόλο που κάποτε ασκείται και εκεί. Σε παγανιστικές περιοχές προπάντων είναι που βρίσκει την πλήρη έκφρασή της. Από την πείρα μου ως εξομολογητή σε ιεραποστολικές περιοχές έμαθα τι να κάνω στις περιπτώσεις μαγείας του θανάτου. Πρώην μάγοι έρχονται πολλές φορές για εξομολόγηση και αφιερώνουν τη ζωή τους στο Χριστό. Όταν έρχονται, ομολογούν τρομερές αμαρτίες.

Η μαγεία του θανάτου, η πιο διαβολική από όλες τις μαγείες, έχει στόχο τη ζωή είτε ζώων είτε ανθρώπων. Στο σχολείο Αγ. Γραφής στο Batu της Ιάβας, κάποιος ονόματι Brown, προσελή- φθη ως σωφέρ για 3 μήνες. Μπορούσε με τη μαγεία να σκοτώνει μικρά ζώα. Είχε μάθει αυτή τη μαύρη τέχνη στη Μέκκα, και ή­ταν να απολυθεί από τη δουλειά του γι’ αυτό.

Ακόμη χειρότερη είναι η μαγεία του θανάτου που έχει στόχο ανθρώπους. Έχω- δει τέτοιες δραστηριότητες στους Shamans, μια φυλή της Αλάσκας και στους βουντού του Αγ. Λαυρετίου, ενός νησιού της Αϊτής, καθώς και τους πνευματιστές Macumba της Βραζιλίας. Η μαγεία του θανάτου συναντιέται επίσης στους ζομπιστές της Αφρικής, στην Ισλαμική μαύρη μαγεία της Α- νατολ. Ασίας, στη λατρεία Saugumma της Ν. Γουινέας, στους Hilots των Φιλιππινών και στους Kahunas της Χαβάης. Λεν υ­πάρχει παγανιστική χώρα στην οποία να μη συναντούμε τέτοιες διαβολικές πρακτικές. Ένα παράδειγμα που ποτέ δεν ανέφερα σε άλλα βιβλία μου είναι οι εγκληματικές δραστηριότητες των Alauts, στα νησιά Timor, όπου ο Θεός έκανε’μια θαυμαστή ανα­γέννηση των ανθρώπων το 1965: Εκατοντάδες άνθρωποι, που α­σκούσαν αυτές τις μαγικές μεθόδους, προσήλθαν στη χριστιανι­κή πίστη και ομολόγησαν τα εγκλήματά τους.

Παρ. 1. Οι Alauts συνδυάζουν πνευματιστική έξοδο της ψυ­χής και υλοποίηση με μαγεία του θανάτου. Ενδυναμώνονται με διάφορες τελετές και με υπογραφή τους με αίμα σε συμφωνία με τον διάβολο. Τη νύχτα πέφτουν σε παραλήρημα και αποκόπτουν μέρος της ενέργειάς τους. Δύο τρόπους έχουν για να βρουν τα θύματα που θέλουν να βλάψουν ή να σκοτώσουν. Μερικές φορές αποχωρίζουν ένα μέρος της ενεργείας τους που με τη μορφή μι­κρού πνεύματος καβαλά μια κουκουβάγια που πετά προς το σπί­τι του θύματος. Ο άλλος τρόπος είναι η ίδια η ενέργεια να μετα­μορφωθεί σε κουκουβάγια. Αυτό το μυστηριώδες πουλί κάθεται πάνω στο σπίτι του θύματος και λέει κάτι στον άνθρωπο που α­ποτελεί το στόχο. Μετά γίνεται κάτι σαν πνευματιστική εγχεί­ρηση. Γίνεται μια τομή με μικρό μαχαίρι στο υπογάστριο του θύ­ματος και κόβεται ένα κομμάτι του συκωτιού. Η οπή μερικές φορές γεμίζεται με φύλλα. Ο Alaut τρώει το κομμάτι του σηκω- τιού για πρωινό.

Πριν από την Χριστιανική τους αναγέννηση, οι κάτοικοι ήταν τρομοκρατημένοι στο Timor. Δεν μπορούσαν να προστα­τευτούν. Η αστυνομία δεν έκανε τίποτε, για το φόβο μην γίνουν θύματα μεταξύ τους. Ακόμη και πάστορες υπήρξαν που έγιναν Alauts για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τις οικογένει­ες τους.

Τέτοιες αναφορές σε μαγεία δε γίνονται δεκτές από τους ε­πιστήμονες, και τους ορθολογιστές. Από την άλλη μεριά αυτοί που τα ξέρουν όλα απορρίπτουν και όσα λέγονται στις Γραφές. Στην Έξοδο 6, 7, ο Μωυσής, ενεργώντας κατ’ εντολή και με τη βοήθεια του Θεού, έκανε τη ράβδο φίδι. Οι Αιγύπτιοι μάγοι τον μιμήθηκαν με τη βοήθεια του Σατανά.

Όσοι έχουν δει τη λύπη και τα αληθινά δάκρυα των μετανοούντων μάγων -και τα έχω δει βέβαια εγώ- ξέρουν πως τέτοιοι άνθρωποι λένε την αλήθεια ενώπιον του Θεού.

Δεν πρέπει να παραλείψω να πω ότι οι αναγεννημένοι Χρι­στιανοί δεν μπορούν να πάθουν κακό ή να πεθάνουν από κάτι τέτοια. Το είδα και με τους βουντού της Αϊτής και με τους Macumba της Βραζιλίας και δίνω μεγάλη σημασία σ’ αυτό. Οι μαύρες δυνάμεις του Σατανά είναι ανίσχυρες μπροστά στο πρό­σωπο του Ιησού Χριστού.

Μπορεί κάποιος να πει: Γιατί τότε οι πάστορες στο Timor έ­γιναν Alauts; Η απάντηση ήταν απλή. Ήταν κατ’ όνομα μόνο Χριστιανοί που δεν έβαλαν τον εαυτό τους υπό την προστασία του Ιησού Χριστού.

Δολοφονία εξ αποστάσεως

Η δολοφονία εξ αποστάσεως (στα γαλλικά «envoutement») ασκείται ακόμη σήμερα σε όλα τα πλάτη της υφηλίου. Ο Βιλυ Στρέτερ κατέγραψε το 1958 στο βιβλίο του για μάγους, πνεύματα και μυστικούς πολλά τέτοια παραδείγματα. Σ’ ένα χωριό ονόματι L΄Epine, κοντά στη Chalons της Γαλλίας όπου φυτρώνουν πολλά ακανθώδη φυτά, κάτοικοι τρυπούσαν με τ’ αγκάθια εικόνες που παρίσταναν μια καρδιά για να προσκαλέσουν τη φυσική εξόντωση κάποιου εχθρού τους.

Στην Κίνα οι αντίστοιχοι «envouteurs» που ονομάζονται «yaojenn» τρυπούν με μια μακριά βελόνα μια κέρινη καρδιά κι έτσι προκαλείται ακαριαίος θάνατος από έμφραγμα, στη βάση του νόμου της αναλογίας

Αντίστοιχα στο Λουξεμβούργο υπάρχει μια σπηλιά, όπου απατημένες νύφες και συμβίες, αφήνουν κεριά τρυπημένα με καρφίτσες. Όταν η φλόγα καίει μια καρφίτσα καίει ο πόνος και τον άπιστο. Παρόμοιες πρακτικές με κεριά είναι γνωστές από τον Παναμά, τη Νικαράγκουα ή το Μαρόκο.

Εννοείται ότι και η Νταβίντ – Νελ συνάντησε συχνά τέτοιες πρακτικές στους Λαμαϊστές στο Θιβέτ:

Η ενέργεια η οποία μεταβιβάζεται σ’ ένα αντικείμενο χύνει μέσα του ένα είδος ζωής. Εκείνο το άψυχο αντικείμενο γίνεται ικανό να κινείται και μπορεί να εκτελέσει ορισμένες πράξεις κατά διαταγή του κατασκευαστή του.

Λέγεται ότι οι Νγκάκπα καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές για να βλάψουν ή να σκοτώσουν, χωρίς να προκαλέσουν κα­μιά υποψία ότι αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για το αδίκημα.

Να ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο εργάζεται ο μάγος.

Παίρνοντας μαζί του το αντικείμενο που πρόκειται να εμ­ψυχωθεί – ας πούμε ένα μαχαίρι που προορίζεται να σκοτώ­σει κάποιον – ο Νγκάκπα κλείνεται σε απομόνωση για μια περίοδο που μπορεί να διαρκέσει αρκετούς μήνες. Στη διάρ­κεια αυτής της περιόδου κάθεται, συγκεντρώνοντας τις σκέψεις του στο μαχαίρι μπροστά του και προσπαθώντας να μεταβιβά­σει στο άψυχο αντικείμενο τη θέλησή του να σκοτώσει εκείνο το συγκεκριμένο άτομο του οποίου σχεδιάζει το θάνατο.

Συχνά εκτελούνται διάφορες τελετουργίες σε συνδυασμό με τη νοητική συγκέντρωση του Νγκάκπα. Αυτές έχουν σκοπό να επαυξήσουν την ενέργεια που είναι ικανός να δημιουργήσει και να μεταβιβάσει στο μαχαίρι. Όντα που θεωρούνται πιο ισχυρά από τον ίδιο το μάγο είτε παρακαλούνται να συνεργαστούν πρόθυμα μαζί του είτε παγιδεύονται και εξαναγκάζονται να αφήσουν την ενέργειά τους να χυθεί μέσα στο όπλο.

Αυτά τα όντα ανήκουν συχνά στο γένος των «δαιμόνων», αλλά στην περίπτωση που ο φόνος θεωρείται δίκαιη πράξη, χρήσιμη για την ευημερία των πολλών, ανώτερες ευεργετικές οντότητες μπορεί να κληθούν ως βοηθοί. Αυτές πάντα εφελ­κύονται με σεβασμό και κανένας δεν επιχειρεί να τις εξανα­γκάσει. Μερικοί Νγκάκπα το θεωρούν χρήσιμο να φέρουν το όπλο σε επαφή με το άτομο το οποίο πρόκειται να σκοτώσει ή με αντικείμενα που συνήθως χρησιμοποιούνται απ’ αυτό.

Άλλοι γνώστες της μαύρης τέχνης περιγελούν τέτοιες παι­διάστικες πρακτικές και δηλώνουν ότι φανερώνουν έσχατη άγνοια, όσον αφορά στις αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν το φόνο ή τη βλάβη που πρέπει να φαίνεται τυχαία.

Όταν ο μάγος υποθέτει ότι το μαχαίρι είναι έτοιμο να εκτελέσει το έργο του, το τοποθετεί δίπλα στον άνθρωπο που πρόκειται να γίνει θύμα του, έτσι ώστε σχεδόν πάντα οδηγεί­ται στο να το χρησιμοποιήσει. Τότε, αμέσως μόλις το πιάσει, το μαχαίρι κινείται, δίνει μια ξαφνική ώθηση στο χέρι που το κρατάει και ο άνθρωπος εναντίον του οποίου έχει προετοιμα­στεί, μαχαιρώνει τον εαυτό του.

Λέγεται πως όταν ένα όπλο έχει εμψυχωθεί με τέτοιο τρό­πο, γίνεται επικίνδυνο για τον Νγχάχπα ο οποίος, αν δε διαθέτει τη γνώση και την εξυπνάδα που απαιτούνται για να προστατευτεί, μπορεί να γίνει θύμα του.

Από τον παρατεταμένο διαλογισμό και τις περίπλοκες τελε­τές που εκτελούνται από το μάγο ενώ διαμένει σε απομόνω­ση, είναι πιθανό να προκληθεί αυθυποβολή και δε θα ήταν πα­ράξενο αν του συνέβαινε κάποιο ατύχημα. Παρ’ όλα αυτά, πέ­ρα από τις ιστορίες για δαίμονες και πνεύματα, μπορεί να υπάρξει ένα φαινόμενο παρόμοιο μ’ εκείνο που λέγεται ότι συμβαίνει όταν το φάντασμα που δημιουργείται από το μάγο, ξεφεύγει από τον έλεγχο του δημιουργού του.

Επίσης πιστεύουν ότι χωρίς ένα υλικό αντικείμενο για με­ταβίβαση, οι ικανοί γνώστες της μαγικής παράδοσης μπορούν να υποβάλουν ακόμη και από μακριά στους ανθρώπους ή σε άλλα όντα την ιδέα να σκοτώσουν τον εαυτό τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο».

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Κέδρος

Η ανάσταση νεκρών και τα ζόμπι

Συχνά σε κείμενα για τη θεουργία/μαγεία διαβάζουμε για την ικανότητα μάγων ν’ ανασταίνουν νεκρούς! Τι κρύβεται από πίσω;

Στη ΜΑΓΕΙΑ: Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, διαβάζουμε: «Τα φαινόμενα δαιμονοποίησης ψυχών, δαιμονοκατάληψης ή ανάστασης νεκρών συναντώνται αρκετά συχνά, ιδιαίτερα στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Οι ψυχές των νεκρών με ειδικές μαγικές τεχνικές, σε ορισμένες περιπτώσεις εξαναγκάζονται από ασεβείς μάγους να λειτουργήσουν σαν υπηρέτες για να καλύψουν επιθυμίες των μάγων, που συνήθως είναι η πρόβλεψη των μελλούμενων. Τους ονομάζουν δε «νεκυδαίμονες». Απ’ όλες τις πρακτικές της μαγείας, αυτή θεωρείται η πιο αισχρή, πραγματικά μεγάλη ύβρις.

Ο Δίας τιμωρεί τον Ασκληπιό επειδή ανασταίνει νεκρούς. Σε διάφορα αρχαιοελληνικά και ελληνορωμαϊκά κείμενα αναφέρονται φαινόμενα που μας θυμίζουν τα ζόμπι» της Καραϊβικής. Ο Ηλιόδωρος στα Αιθιοπικά μιλά για μια γριά Αιγύπτια μάγισσα, που ανασταίνει το νεκρό γιο της: «Αφού έκανε (η μάγισσα) και άλλα τέτοια μάγια, έσκυψε πάνω από το νεκρό σώμα του γιου της, του τραγούδησε κάτι στο αφτί και τον ανάγκασε με τη μαγγανεία της να σηκωθεί όρθιος». Στη συνέχεια η μάγισσα μάνα άρχισε να κάνει ερωτήσεις στον γιο της. Όμως «ο νεκρός δεν της έδωσε καμία απάντηση, απλώς κουνούσε το κεφάλι του καταφατικά ή αρ­νητικά, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει». Όλη αυτή η σκηνή σίγουρα θυμίζει ζόμπι. Πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι και ο Απολλώνιος ο Τυανέας, όταν ανάστησε μια νεκρή κοπέλα στη Ρώμη, της είπε και εκείνος πριν κάτι στο αφτί της, που κανείς δεν μπόρεσε να ακούσει ακριβώς.

Φυσικά υπάρχουν και πολλές υπερβολές σε όλα αυτά όπως και απάτες. Ο Ευνάπιος γράφει για έναν Αιγύπτιο μάγο, ο οποίος έλεγε ότι καλούσε τον Απόλλωνα, τον ξεσκέπασε όμως ο Ιάμβλιχος, αποδεικνύοντας ότι ο δήθεν Απόλλων δεν ήταν παρά το φάντασμα ενός νεκρού μονομάχου».

Το ρολάνγκ

Η ερμηνεία που δίνεται για τη θιβετιανή πρακτική του ρολάνγκ, την «νεκρανάσταση», στη scribd.com:

either the soul enters into an abandoned body or ousts the soul out of the corpse in order to occupy it” (είτε η ψυχή μπαίνει σ’ ένα εγκαταλειμμένο σώμα* είτε είτε διώχνει την ψυχή από το πτώμα για να το πάρει στην κατοχή της).

Η ανεκτίμητη Νταβίντ-Νελ, φιλόσοφος και ερευνήτρια ανατολικών σπουδών, από τη μακρόχρονη παραμονή της στο Θιβέτ μας δίνει παραδείγματα και για τις δύο εκδοχές στο Μαγεία και Μυστήριο στο Θιβέτ, εκδόσεις Κέδρος.

Για τη δεύτερη περίπτωση αναφέρει την ιστορία του Ινδού φιλόσοφου της Βεδάντα, τον Σανκαρατσάρυα, με διασκεδαστικές λεπτομέρειες αν και άγνωστο πόσον αληθινές. Αξίζει να τη διαβάσει κανείς στο παραπάνω βιβλίο, κεφ.8. Ακολουθεί περιγραφή της μαγικής διαδικασίας:

Το πτώμα που χορεύει

Μια άλλη μυστηριώδης τελετή ονομάζεται ρολάνγκ (το πτώμα που στέκει όρθιο). Οι παραδόσεις και τα αρχαία χρο­νικά αναφέρουν ότι πριν από την εισαγωγή του βουδισμού στο Θιβέτ, ασκούνταν από τους σαμάνους Μπόνπο κατά τη διάρ­κεια της επικήδειας τελετής. Όμως η σύντομη κίνηση που κά­νει ένα νεκρό σώμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ εκείνο που συμβαίνει στη διάρκεια της φοβερής και γκροτέσκας τετ-α-τετ επαφής που περιγράφουν οι Θιβετανοί αποκρυφιστές.

Υπάρχουν αρκετά ήδη ρολάνγκ. Αυτά δεν πρέπει να συγχέονται με την τελετή τρονγχ τζουνγχ, η οποία αναγκάζει το 1 πνεύμα μιας άλλης οντότητας να μπει σ’ ένα πτώμα και φαινομενικά να το αναζωογονήσει, έστω κι αν το πτώμα δεν εμψυ­χώνεται πλέον από τον αρχικό κάτοχό του.

Ένα απ’ αυτά τα μακάβρια ρολάνγκ μού περιέγραψε ως ακολούθως ένας Νγκάκπα, ο οποίος είπε ότι το είχε εκτελέσει ο ίδιος.

Ο ιερουργός κλείνεται μαζί μ’ ένα πτώμα σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο. Για να ζωογονήσει το πτώμα ξαπλώνει πάνω του, στόμα με στόμα, και καθώς το κρατάει στην αγκαλιά του, πρέπει συνεχώς να επαναλαμβάνει νοητικά την ίδια μαγική φόρμουλα, αποκλείοντας κάθε άλλη σκέψη.

Ύστερα από ένα ορισμένο διάστημα το πτώμα αρχίζει να κι­νείται. Σηκώνεται και προσπαθεί να ξεφύγει. Ο μάγος, κρατώ­ντας το σταθερά, το εμποδίζει να ελευθερωθεί. Τώρα το πτώμα αγωνίζεται πιο μανιασμένα. Πηδάει και τινάζεται σε αφύσικο ύψος, τραβώντας μαζί του και τον άνθρωπο, ο οποίος πρέπει να επιμείνει, κρατώντας τα χείλη του πάνω στο στόμα του τέρατος και συνεχίζει να επαναλαμβάνει νοητικά τις μαγικές λέξεις.

Τέλος, η γλώσσα του πτώματος βγαίνει από το στόμα του. Η κρίσιμη στιγμή έχει φτάσει. Ο μάγος αρπάζει τη γλώσσα με τα δόντια του και την κόβει. Το πτώμα αμέσως καταρρέει.

Η αποτυχία να ελέγξει το σώμα αφού το ζωογονήσει, ση­μαίνει σίγουρο θάνατο για το μάγο.

Η γλώσσα, αφού ξεραθεί προσεκτικά, γίνεται ένα πανίσχυ­ρο μαγικό όπλο, το οποίο φυλάει σαν θησαυρό ο θριαμβευτής Νγκάκπα.

Ο Θιβετανός που μου έδωσε αυτές τις λεπτομέρειες, περιέ­γραφε με πολύ ζωντάνια τη βαθμιαία αφύπνιση του πτώμα­τος: το πρώτο συνειδητό βλέμμα που φώτισε τα γυάλινα μά­τια του και τις αμυδρές κινήσεις που βαθμιαία αυξάνονταν σε δύναμη, μέχρις ότου ήταν πλέον αδύνατο να εμποδίσει την αναστάτωση του τέρατος που αναπηδούσε και χρειάστηκε όλη του τη δύναμη για να το συγκρατήσει. Περιέγραψε την αίσθη­ση όταν άρχισε να νιώθει τη γλώσσα να προβάλλει από το στόμα του πτώματος και να αγγίζει τα χείλη του και αντιλήφθηκε ότι η φοβερή στιγμή είχε φτάσει οπότε, αν αποτύγχανε να το κατανικήσει, το τρομερό πλάσμα θα τον σκότωνε.

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ

Το αντίστοιχο του ρολάνγκ των Θιβετανών μάγων συναντιέται και σε άλλες κοινωνίες όπου ασκείται η μαύρη μαγεία. Έτσι για παράδειγμα ο umtakati στους Ζουλού έχει για υπηρέτη τον umkowu, έναν νεκρό τον οποίον αφύπνισε από το θάνατο και τον «στήλωσε στα πόδια του» για να τον υπηρετεί. Στους Μελαννήσιους Σούλκα η μαγική αυτή πρακτική είναι γνωστή ως purmea και βέβαια όλοι ξέρουμε τα ζόμπι των μάγων της βουντού.

«Αν και τα ζόμπι συνδέονται κυρίως με την αϊτινή παράδοση, ο όρος ζόμπι αυτός καθαυτός προέρχεται από την αφρικανική λέξη nzambi, που σημαίνει «σκλαβωμένο πνεύμα». Συγγενής της είναι η λέξη zombe, η οποία χρησιμοποιείται από τους Ζουλού για την περι­γραφή του ανθρώπου ο οποίος είναι σώματι και πνεύματι υποδουλωμένος στη θέληση του Σαμάνου που τον ελέγχει. Σε αφρικανικούς θρύλους, ιδιαίτερα στο Κονγκό, συναντά κα­νείς αρκετές φορές το μοτίβο του νεκρού που επιστρέφει παρά τη θέλησή του στη ζωή ύστε­ρα από κάποια σκοτεινή τελετή για να υπηρετήσει κάποιο δαιμονικό μάγο. Ο δυτικός κό­σμος, ωστόσο, γνώρισε τα ζόμπι όχι από το Κονγκό, αλλά από την Αϊτή…

Ο άνθρωπος που γίνεται ζόμπι μοιάζει με νεκρός και οι συγγενείς του -τις περισσότε­ρες φορές- τον θάβουν ζωντανό. Απ’ αυτό το γεγονός βγήκε και η εικασία ότι οι Βουντουιστές πιστεύουν στην ανάσταση νεκρών, κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει. Η μεταμόρφωση ενός ατόμου σε ζόμπι από πολλούς θεωρείται ότι οφείλεται στα δυνατά ναρκωτικά που χρησιμοποιούν οι μάγοι για την παρασκευή της ουσίας (coupe poudre), την οποία δίνουν στο θύμα να πιει. Αυτή η ουσία είναι τόσο τοξική που μπορεί να επιφέρει πραγματικό θάνα­το. Ωστόσο κανείς δεν γνωρίζει τα ακριβή συστατικά της, αφού οι μάγοι κρατάνε καλά φυ­λαγμένη τη συνταγή.

Το θύμα μόλις φάει ή πιει το παρασκεύασμα, παραλύει και πέφτει σε βαθύ κώμα. Όλες οι ζωτικές του λειτουργίες εξασθενούν τόσο που μοιάζει με νεκρό. Αν το βρουν συγγενείς ή ξένοι το θάβουν, αν όμως το κρατήσουν οι μάγοι το κλειδώνουν σε τάφο ή σε κάποιο σκο­τεινό δωμάτιο. Όταν το ζόμπι ξυπνήσει μέσα στον τάφο, το σοκ είναι τόσο ισχυρό που -σε συνδυασμό με τις παραισθήσεις- τρελαίνεται εντελώς. Έτσι όταν αφεθεί ελεύθερο, είναι πραγματικά ένας άνθρωπος χωρίς ψυχή…».

ΜΑΓΕΙΑ-Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η σαμανιστική μαγεία

Το πόσο είναι ρευστά τα όρια μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας το βλέπουμε πολύ έκδηλα στο σαμανισμό. Ο σαμανισμός υπάρχει αυτοτελώς ή συνυπάρχει με άλλες θρησκείες ή μορφές μαγείας. Ο σαμάνος σε κατάσταση αλλοιωμένης συνείδησης και έκστασης, επικαλείται τη βοήθεια πνευμάτων προκειμένου να μαντέψει, να θεραπέψει και να κάνει χρέη ψυχοπομπού ή και μαύρου μάγου.

Τα πνεύματα που τον βοηθούν και τα οποία εξουσιάζει, μπορεί να είναι και ζώων (λύκοι, κουκουβάγιες, αετοί, αρκούδες κλπ.). Έχει μάλιστα και ο ίδιος την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε ζώο για την τέλεση των μαγικών πράξεων. Συχνά πριν από τη μύησή του προηγείται η κλήση του μέσω μιας αρρώστιας ή του ψυχικού βιώματος ενός «διαμελισμού» όπου τον υποβάλλουν πνεύματα, προγόνων ή άλλων νεκρών.

Το τούμο και η πυροβασία

Χαρακτηριστική περίπτωση συνύπαρξης σαμανισμού και επίσημης θρησκείας είναι ο θιβετικός λαμαϊσμός. Οι περισσότερες μαγικές πρακτικές των σαμάνων Μπον και τα σαμανικά-μαγικά στοιχεία της γιόγκα και της τάντρα ενσωματώθηκαν στη θιβετιανή εκδοχή του Βουδισμού όταν αυτός επικράτησε στη χώρα.

Μια τέτοια πρακτική είναι π.χ. το τούμο, η άσκηση για την ανάπτυξη εσωτερικής θερμότητας, που μπορεί να λιώσει ακόμη και το χιόνι! (βλ. Νταβίντ-Νελ)

«Αυτή η «εσωτερική θερμότητα» αποτελεί τμήμα της τεχνικής των μάγων, της ταντρικής θιβετανικής γιόγκα καθώς και των Σαμάνων. Μόνον κατάλληλα «θερμασμένος» ένας μάγος μπορεί να κάνει θαύματα, μπορεί δηλαδή να δημιουργήσει πρωτοφανείς καταστά­σεις, όμοιες με την κοσμογονία.

Για να αποκτήσουν αυτό το πλεόνασμα θερμότητας οι μάγοι διαλογίζονται κοντά στη φωτιά κάνοντας ταυτόχρονα αναπνευστικές ασκήσεις, που αποτελούν βασικό στοιχείο κά­θε μορφής γιόγκα. Ωστόσο, η «εσωτερική θερμότητα» παράγεται όχι μόνον με το κράτημα της αναπνοής αλλά και με τη «μεταστοιχείωση» της σεξουαλικής ενέργειας, που αποτελεί μια ιδιαίτερα μυστική και άγνωστη πρακτική.

Η «μυστική θερμότητα» σχετίζεται και με τη λεγόμενη «μαγεία της φωτιάς», με κυριότερη έκφρασή της το βάδισμα πάνω στη φωτιά (πυροβασία), που συναντάται σε πολλά σημεία του πλανήτη μας. Η όλη τεχνική της «μαγικής φωτιάς» έχει να κάνει κυρίως με την υπερνίκηση του φόβου απέναντι στη φωτιά.

ΜΑΓΕΙΑ-Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

***

Η χαμένη Αποκάλυψη

Προφανώς παρόμοια σαμανιστικά – μαγικά κατάλοιπα υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες και κουλτούρες. Για παράδειγμα το γαλλογερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ARTE έδειξε στις 25-4-2020 ένα ρεπορτάζ για Βούλγαρους αναστενάρηδες, οι οποίοι δήλωναν ανεπιφύλακτα ότι πρόκειται για μαγεία και ψυχοκατάληψη.

Πώς είναι δυνατόν όμως να υπάρχουν όλες αυτές οι παράλογες εξωφρενικές, διεστραμμένες, συχνά απάνθρωπες αντιλήψεις που συναντάμε σε παγανιστικές θρησκείες, στο σαμανισμό, στη μαγεία, αλλά και στις πλάνες των μεγάλων θρησκειών ή στο πάντρεμα μεταξύ τους;

Αλλά γνωρίζουμε από ανθρωπολόγους και θρησκειολόγους όπως ο C.Orelli και ο W. Schmidt, από εμπνευσμένους συγγραφείς όπως ο Σβέντενμποργκ, o Λόρμπερ και η Ντούντε, ότι αρχικά υπήρχε σε όλους τους λαούς μία ενιαία θεία Αποκάλυψη, ένας «Πανάρχαιος Λόγος». (βλ. την εισαγωγή στο ιντερνετικό βιβλίο ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ηαποκάλυψησήμερα.gr)

Όμως με την πάροδο του χρόνου αυτές οι αρχέγονες αποκαλύψεις αλλοιώνονταν, αποσιωπήθηκαν και έγιναν αντικείμενο χειραγώγησης. Αυτό οφείλεται πρωτίστως στην επέμβαση των ιερατείων που όπως συνήθως, ήθελαν να προασπίσουν τις ηγεμονικές αξιώσεις και τα υλικά συμφέροντά τους.

Φυσικά υπάρχουν και βαθύτερα αίτια πνευματικής υφής για τη διαστρέβλωση αυτή. Αναζητώντας τα πρέπει να πάμε πολύ πίσω, να εμβαθύνουμε στη φύση και το ρόλο του πρώτου αντίθεου, έκπτωτου αγγελικού όντος, του Εωσφόρου ή Σατανά.

Για το θέμα αυτό μαθαίνουμε από τον Γιάκομπ Λόρμπερ στο ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ, κεφ.56:

«Αυτό λοιπόν το απογυμνωμένο πνεύμα (όπου απογυμνωμένο ση­μαίνει ότι έχει απογυμνωθεί από ολόκληρη την ψυχή του, ώστε να αποτελείται μόνον από το πνεύμα του, το οποίο βέ­βαια είναι δεμένο με πολύ βαριά δεσμά), πολλές φορές έδει­ξε ότι ήταν διατεθειμένο να καλυτερεύσει, εάν θα του επι­τρεπόταν το ένα ή το άλλο πράγμα. Θα μπορούσε μάλιστα να το είχε πετύχει, γιατί είχε αποδεσμευτεί όσο περισσότε­ρο ήταν δυνατό από τα κακοήθη ψυχικά συστατικά του. Κά­ποτε λοιπόν αυτό το απογυμνωμένο πνεύμα ζήτησε να του επιτραπεί για ένα διάστημα να λατρεύεται σαν Θεός και ότι μόλις θα διαπίστωνε ότι αυτή η λατρεία δεν τον ενδιαφέ­ρει πια, τότε θα μετεστρέφετο ολοκληρωτικά και θα γινόταν ένα καθαρό πνεύμα. Το αίτημά του ικανοποιήθηκε και ολό­κληρος ο κόσμος της ειδωλολατρείας, ο οποίος είναι σχε­δόν τόσο παλαιός όσο και η ανθρωπότητα, μαρτυρεί γι’ αυτό το γεγονός. Γι’ αυτό και ο Κύριος κατ’ αρχήν επέλεξε σαν δικό Του, μόνον ένα μικρό λαό. Όλοι οι υπόλοιποι, βέβαια χωρίς καταναγκασμό της ελευθερίας τους, μπορούσαν να ακολουθούν τις επιθυμίες αυτού του πνεύματος ατιμωρητί, όπως συμβαίνει με τα ζώα.

Από τούτο το γεγονός στη συνέχεια προήλθαν οι διάφορες ονομασίες εκείνου του όντος που λατρευόταν σαν Θεός.

Ωστόσο δεν ικανοποιήθηκε με όλα αυτά και αντί να ακολου­θήσει το δρόμο της υπεσχημένης βελτίωσης, αντίθετα, επι­χειρούσε όλο μεγαλύτερες επεμβάσεις ενάντια στη Θεϊκή Τάξη. Σαν αποτέλεσμα οδηγήθηκε σε μία πιο αυστηρή φυλά­κιση. Επειδή όμως σε όλο εκείνο το διάστημα εκπαίδευσε μέσα από το ανθρώπινο είδος ένα μεγάλο αριθμό από ομοϊ­δεάτες του, γι’ αυτό στη συνέχεια ενεργούσε μέσα από τους αγγέλους του. Γιατί ένας διάβολος δεν είναι τίποτ’ άλλο πα­ρά ένα πνεύμα που έχει εκπαιδευτεί και μεγαλώσει στο σχο­λείο του Σατανά.

Αυτό το πράγμα δεν πρέπει να εννοηθεί με την έννοια ότι εκείνα τα πνεύματα όντως επισκέφθηκαν ένα ιδιαίτερο σχο­λείο του Σατανά, αλλά κατέληξαν να γίνουν έτσι από μόνα τους, σαν συνέπεια των συστατικών στοιχείων που από μόνα τους προσέλαβαν από το περιβάλλον αυτού του πνεύματος. Επειδή δε υπάρχει μέσα τους μεγάλη κακία, ονομάζονται «διάβολοι», που σημαίνει «μαθητές του Σατανά». Εν τούτοις διαφέρουν πάρα πολύ από κείνον, γιατί σ’ αυτούς το ομοιο­γενές προς το Σατανά είναι μονάχα η ψυχή τους, ενώ το πνεύμα τους, αν και απόλυτα φυλακισμένο, είναι ωστόσο α­γνό. Αντίθετα, στην περίπτωση του Σατανά, το κατ’ εξοχήν κακό είναι το πνεύμα του. Γι’ αυτό και στην εξέλιξη μπορεί να συμβεί και σίγουρα θα γίνει, ότι όλοι οι διάβολοι θα σω­θούν προτού ο Σατανάς αναγκαστεί να ξεκινήσει μέσα του το μεγάλο ταξίδι προς την αιώνια πτώση του».

ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ

Γνήσια και ψεύτικα θαύματα

«…Σας εφιστώ την προσοχή για το ότι την έσχατη Εποχή θα συμβαίνουν πολλά ασυνήθιστα πράγματα που και γι’ αυτό θα φαίνονται υπερφυσικά. Παράλληλα όμως σας παρέχω και τις εξηγήσεις, ούτως ώστε να μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα αληθινό θαύμα που έγινε με τη δύναμή Μου από τα παραπλανητικά έργα του αντιπάλου Μου. Κι αυτά γίνονται επειδή άνθρωποι που υποκύπτουν σ’ αυτόν, αντλούν ασυνήθιστα μεγάλη δύναμη θέλησης και σώματος, ώστε έτσι καταπλήσσουν τους συνανθρώπους τους.

Γιατί όπως Εγώ ο Ίδιος ενεργώ στο εσωτερικό εκείνων που Μ’ αγαπάνε και άρα Μ’ έχουν βάλει στην καρδιά τους, όμοια επενεργεί κι αυτός πάνω σε ανθρώπους του δικού του πνεύματος, όταν θα πλησιάζει το Τέλος. Από τη στιγμή που έχουν πουλήσει την ψυχή τους, μπορεί να χρησιμοποιήσει το σώμα τους, οπότε κάνουν ό,τι θέλει αυτός.

Έτσι, οτιδήποτε υπερφυσικό πραγματοποιείται εξυπηρετεί αποκλειστικά την ενίσχυση της εξουσίας και την αύξηση των υλικών αγαθών…»

(Μπέρτα Ντούντε, Αρ. 5142)

* εννοείται όταν η ψυχή του κατόχου του σώματος βρίσκεται εκτός

Γράφεται grong hjug

2020-08-02T13:43:13+00:00