* Βλ. σχετικά στα «Μυστήρια της Ζωής και της Δημιουργίας» (Πύρινος Κόσμος 1996), το κεφάλαιο για τις πνευματικές θεραπείες και στο «Υγεία και Ζωή, Αρρώστια, Θάνατος και Επέκεινα»

**^** Σ.τ.μ. Η επίκληση στον Ιησού Χριστό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση μίας αληθινά θεϊκής θεραπείας, σε αντίθεση με «μοντέρνες» ενεργειακές μεθόδους όπως το ρέικι κ.ά.

2. Η προσωπική επαφή

α) Η γλώσσα

Πέρα από τη χρήση αντικειμένων, ο άνθρωπος επενδύει και στην προσωπική επαφή για να χειραγωγήσει τις υπερφυσικές δυνάμεις. Τα πρώτα όπλα που διαθέτει γι’ αυτόν το σκοπό είναι οι κατάλληλα χρησιμοποιημένες λέξεις, ρητά, επωδές και ονόματα, με άλλα λόγια η γλώσσα. Ανέκαθεν ήταν γνωστή η μαγική δύναμη των λέξεων (και των εικόνων! βλ. οραματισμό…) Και βέβαια μαγική δύναμη διαθέτει όποιος γνωρίζει το όνομα του όντος που θέλει να επικαλεστεί, μία γνώση πάνω στην οποία στηριζόταν πάντα η μαντική (βλ. π.χ. καμπάλα) και η μαγεία (βλ. π.χ. θεουργία) όπως θα δούμε στη μαγεία και στη μαγγανεία.

Ο ρυθμός, η μελωδία, η ισχύς της εκφοράς του λόγου παίζουν καθοριστικό ρόλο. Όλα αυτά θα τα δούμε αναλυτικότερα στο κεφάλαιο περί μαγείας.

ΙΙΙ. ΕΙΔΗ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ

Ένας ουδέτερος ορισμός της μαγείας προσδιορίζει ότι είναι η αξιοποίηση μυστικών δυνάμεων της φύσης και η επιδίωξη να διαμορφώσει κανείς γεγονότα σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Οι τρεις μεγάλες γενικές κατηγορίες τής μαγείας είναι α) η φυσική μαγεία (magia naturalis) β) η λευκή μαγεία ή θεουργία και η γ) η μαύρη, σατανική μαγεία (γητεία)

Καθεμιά κατηγορία έχει μια παρατηρητική και μια ενεργητική πλευρά. Η πρώτη πλευρά διακρίνεται σε εξωτερική και σε εσωτερική παρατήρηση της φύσης και την ερμηνεία των φαινομένων της. Για παράδειγμα η κραυγή της κουκουβάγιας προμηνύει υποτίθεται το θάνατο ή το κακό, το καρδιόσχημο φύλλο του μελισσόχορτου υποδεικνύει ότι κάνει καλό σε καρδιακές παθήσεις, οι κινήσεις των νεφών ή των ουράνιων σωμάτων (η αστρολογία) προμαντεύουν το μέλλον κ.ο.κ.

Η εσωτερική παρατήρηση στη φυσική μαγεία γίνεται με το εκκρεμές, την κρυστάλλινη σφαίρα, τον καθρέφτη, τη χαρτομαντεία κλπ.

Η ενεργητική φυσική μαγεία χρησιμοποιεί κατά κανόνα το νόμο της συμπάθειας. Με βάση αυτόν το νόμο μεταδίδει για παράδειγμα μια ανθρώπινη ασθένεια σε ζώα ή φυτά. Ένα κλασικό εγχειρίδιο μαγείας, the Magus του F. Barrett, περιγράφει πώς να πάρει ο μάγος τα μάτια από ένα βάτραχο και να τα βάλει στο στήθος μιας άρρωστης για να την κάνει καλά. Έτσι ο μάγος δείχνει την κυριαρχία του πάνω στο βάτραχο, τον οποίον πετάει κατόπιν στο νερό για να συμβολίσει έτσι την κάθαρση.

Στο ρεπερτόριό της η φυσική μαγεία περιλαμβάνει επίσης τελετές, θυμιάματα, φυλακτά, θυσίες κ.ο.κ. και επιπλέον επικλήσεις σε φυσικά πνεύματα, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις τους. Στο μοντέρνο άνθρωπο τα φυσικά ή στοιχειακά πνεύματα ίσως να φαίνονται παραμυθένια, αλλά άνθρωποι απ’ όλες τις θρησκείες και κουλτούρες που ζουν φυσικά, όπως και οι εσωτεριστές, γνωρίζουν ότι είναι βιωμένη πραγματικότητα. Με τη βοήθειά τους οι μάγοι μπορούν να κατορθώσουν υπερφυσικά πράγματα, να προκαλέσουν τη βροχή ή την ταχεία αύξηση φυτών όπως το μάνγκο των Ινδών φακίρηδων ή το «θαύμα» του Findhorn στη Σκοτία.

Βέβαια, όπως παραδέχεται ο εσωτεριστής συγγραφέας Ρ. Πάσσιαν: «μπορεί πολύ γρήγορα αυτός που διαφεντεύει τέτοιες οντότητες να γίνει δούλος τους. Αντίθετα ο άνθρωπος του Θεού που δεν καταφεύγει σε μαγικές πρακτικές, παρά ακτινοβολεί παντού αγάπη, απολαμβάνει όταν χρειάζεται τις εθελοντικές υπηρεσίες τους. Εκτός αυτού αυτός δεν είναι υποχρεωμένος να τηρεί με σχολαστική ακρίβεια μέρα-νύχτα ένα πλήθος από τελετουργικά τυπικά, από το φόβο ότι θα μπορούσε να κάνει κάποιο μοιραίο λάθος». Ο Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078 μ.Χ.) στο σύγγραμμά του «Περί Ενεργείας Δαιμόνων» απαριθμεί έξι κατηγορίες από δαιμόνια: της φωτιάς, του αέρα, της γης του νερού, υποχθόνια και «φωτοφοβικά». Τα πρώτα αντιστοιχούν στα στοιχειακά πνεύματα, όπως τα γνωρίζει η λαϊκή πίστη, ενώ η κατάληψη από τα τελευταία οδηγεί στην παραφροσύνη. Ειρήσθω εν παρόδω, ας σημειωθεί ότι κατά το λεξικό Δ. Δημητράκου από το 1964 στο λήμα «δαιμονισμός» λέγεται: «το κατέχεσθαι υπό ακαθάρτου δαιμονίου, (φρενοπάθεια)».

Πολλοί μάγοι ντύνονται με τελετουργικά ρούχα για να ταυτιστούν συμβολικά – ή μη – με μια θεότητα. Οι μεν λευκοί μάγοι ταυτίζονται με «θετικές» θεότητες όπως ο Θοθ, ο Ρε, ο Όσιρις και ο Απόλλωνας ή η Ίσις, η Αφροδίτη, η Δήμητρα και η Περσεφόνη στη θηλυκή εκδοχή. Οι δε μαύροι μάγοι λατρεύουν οντότητες με ζωώδη χαρακτηριστικά. το διάβολο, τον κερασφόρο θεό, τη Λίλιθ και άλλες προσωποποιήσεις του κακού.

Όσον αφορά τη διάκριση λευκή – μαύρη μαγεία είναι ουσιαστικά ανυπόστατη, γιατί η μαγεία είναι μία, αν και υπάρχουν λευκοί ή μαύροι μάγοι ανάλογα με τον αυτοπροσδιορισμό και το στόχο του καθενός. Οι ίδιοι οι λευκοί μάγοι ή θεουργοί θεωρούν για τον εαυτό τους ότι ασκούν την Υψηλή Μαγεία για να μεταμορφώσουν πνευματικά τον εαυτό τους. Αναζητώντας το ιερό Φως στο εσωτερικό τους, επικαλούνται θεότητες από διάφορες κοσμολογίες που το συμβολίζουν ή επιζητούν την επικοινωνία με τον προστάτη άγγελό τους ή τον Ανώτερο Εαυτό. Και πάλι δίνουμε το λόγο στον εσωτεριστή συγγραφέα Ρ. Πάσσιαν: «Όποιος προσφέρει τις υπηρεσίες του ως μάγος είτε υπηρετεί συνειδητά την Αρνητική Αρχή είτε δεν έχει παρά λίγη ή καμία ιδέα από τους νόμους, φυσικούς, ψυχικούς και πνευματικούς, που κυβερνούν το σύμπαν και οδηγούν από το χάος στην Αρμονία. Βάσει ακριβώς αυτών των νόμων κάθε βέβηλος, ασεβής παραβάτης θα υποστεί αναγκαστικά τη μοίρα που του αξίζει. Τους φυσικούς νόμους, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που αφορούν την ψυχική – πνευματική σφαίρα, μπορεί μεν να τους χειραγωγήσει κάποιος για ένα διάστημα, αλλά δεν μπορεί να τους θέσει εκτός ισχύος για πάντα.

Πάντως έτσι κι αλλιώς κανένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι αξιοζήλευτος, έστω κι αν προσωρινά φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά. Τα λόγια απ’ το ευαγγέλιο του Ματθαίου 26,52 που λένε «μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις!», εννοούν επίσης εκείνον το νόμο σύμφωνα με τον οποίον κάθε βία επιστρέφει σαν μπούμερανγκ σ’ αυτόν που την ασκεί!»

Η μαγεία των συμβόλων

Στον εσωτερισμό θεωρείται ότι τα σύμβολα είναι ζωντανά ενεργειακά πεδία με απόκρυφη έννοια και λειτουργία. Για τούτο το λόγο είχαν ανέκαθεν ιδιαίτερη αξία για τις μυστικές εταιρείες κάθε εποχής, αλλά και σε όλα τα θρησκευτικά συστήματα, βλ. π.χ. πεντάλφα, μάνταλας, μούντρας κλπ. Ακόμη σήμερα εξακολουθεί να τους αποδίδεται ότι ενεργοποιούν ψυχικές δυνάμεις.

Τα σύμβολα διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στα αρχετυπικά και στα δομημένα. Τα πρώτα περιλαμβάνουν πρωτίστως σχήματα όπως ο σταυρός, ο κύκλος, το τρίγωνο, το τετράγωνο, η πεντάλφα, το εξάγωνο, το επτάγωνο και το οκτάγωνο και η σβάστικα. Τα δεύτερα συντίθετα από αρχετυπικά σε συνδυασμό με άλλα σχήματα, γράμματα, σφραγίδες κλπ.

Στη μαγεία φορτίζονται με ενέργεια προκειμένου να επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός. Γι’ αυτό κατά το σχεδιασμό τους πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν πολλοί παράγοντες. Ιδίως η νοητική προσήλωση και η συναισθηματική φόρτιση που προβάλλεται επάνω τους επηρεάζουν αποφασιστικά τη δραστικότητά τους.

Κάθε σχήμα, κάθε φόρμα είτε στη φύση είτε στη γεωμετρία διαθέτει ένα μαγνητικό πεδίο και ένα πεδίο δονήσεων, που συνδέεται μ’ ένα αντίστοιχο στον αστρικό κόσμο. Τυπικό παράδειγμα είναι τα μάνταλας, είτε χρησιμοποιούνται για διαλογισμό είτε γι’ άλλο σκοπό.

Το βέβαιο είναι πως οποιαδήποτε χρήση δυνάμεων και οντότητων από το αστρικό πεδίο στην ουσία πρόκειται για αυθεντική μαγεία με συναφείς κινδύνους. Επειδή αυτό το γνωρίζει ο μάγος, παίρνει τα μέτρα του, φοράει τον κατάλληλο ρουχισμό και σχεδιάζει για προστασία το γνωστό μαγικό κύκλο. Γιατί αλίμονο στο μάγο εάν μειωθεί η αυτοσυγκέντρωσή του ή κάνει ένα λάθος. Σύμφωνα με τον Πάσσιαν η συνέπεια μπορεί να είναι η φρενοπάθεια (ψυχοκατάληψη) ή και ο ακαριαίος θάνατος. Εξάλλου το ίδιο μοιραίο λάθος να σχεδιάσει λανθασμένα την πεντάλφα ως μαγικό κύκλο διέπραξε και ο Φάουστ του Γκαίτε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ν’ απαλλαγεί από το Μεφιστοφελή.

Ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει ο μαγικός κύκλος στο θιβετιανό βουδισμό όπως διαβάζουμε στην Νταβίντ – Νελ:

Στην αναπνευστική άσκηση που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές την ημέρα, ο αναχωρητής συχνά προσθέτει τον ενορα­τικό διαλογισμό που ασκείται με τα κυίλκ’ορ. Αυτά τα τε­λευταία είναι επίσης πολύ σημαντικά και σπουδαία για τις μαγικές τελετές που ονομάζονται ντουμπντ’άμπ (μέθοδος επι­τυχίας) .

Τα κυίλκ’ορ είναι διαγράμματα σχεδιασμένα πάνω σε χαρτί ή άλλο υλικό, ή χαραγμένα πάνω σε πέτρα, μέταλλο ή ξύλο. Άλλα κατασκευάζονται με μικρές σημαίες, λυχνίες, λιβανάκια και δοχεία που περιέχουν διάφορα πράγματα, όπως σπόρους, νερό κ.τ.λ. Οι οντότητες που υποτίθεται ότι διαμένουν στα κυίλκ’ορ και τα απαραίτητα εξαρτήματά τους αντιπροσωπεύο­νται από πυραμιδοειδή κέικ που ονομάζονται τόρμα.

Κυίλκ’ορ σχεδιάζονται επίσης με χρωματιστή σκόνη στο πάτωμα των ναών ή πάνω σε σανίδες. Έχω δει μερικά που είχαν διάμετρο γύρω στα δύο μέτρα.

Η λέξη κυίλκ’ορ σημαίνει κύκλος. Ωστόσο, μέσα στα ανα­ρίθμητα είδη κυίλκ’ορ υπάρχουν μερικά τετράγωνου ή ορθο­γώνιου σχήματος, ενώ εκείνα που χρησιμοποιούνται στη μαύ­ρη μαγεία ή για τον εξαναγκασμό ή την καταστροφή κακοποι­ών οντοτήτων είναι τριγωνικά.

Οι μοναχοί που επιθυμούν να ειδικευτούν σ’ αυτό το είδος τέχνης, περνούν χρόνια ολόκληρα μελετώντας τους κανόνες της. Ένα από τα τέσσερα ανώτερα κολέγια που υπάρχουν σε όλα τα μεγάλα μοναστήρια διδάσκει την τέχνη του σχεδιασμού των κυίλκ’ορ που αποτελούν μέρος των επίσημων λαμαϊστικών τελετών. Όσο για τα μυστικά που συνδέονται με τη μυστική εκπαίδευση ή τη μαύρη μαγεία, ο κάθε μαθητής πρέπει να τα μάθει κατ’ ιδίαν από το δάσκαλό του.

Το παραμικρό λάθος στο σχεδίασμά των κυίλκ’ορ ή στη θέ­ση των τόρμο, κατά την κατασκευή τους, μπορεί να έχει τις πιο φοβερές συνέπειες, γιατί το κυίλκ’ορ είναι ένα μαγικό όρ­γανο που βλάπτει εκείνον που το χειρίζεται αδέξια

Επίσης κανένας δεν πρέπει να κατασκευάζει ή να σχεδιάζει κυίλκ’ορ, αν δεν έχει εξουσιοδοτηθεί γι’ αυτό μέσω κατάλλη­λης μύησης και κάθε ποικιλία κυίλκ’ορ απαιτεί την ανάλογη μύηση. Εκείνο που είναι έργο αμύητου, δεν μπορεί να εμψυ­χωθεί και παραμένει αδύναμο».

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Κέδρος

«…Μετά την περίοδο της απομόνωσης, και αφού δόθηκαν με όλους τους τύπους οι μυήσεις στους δυο συζύγους, χαράχτη­κε ο κίκχορ και τέλειωσαν όλες οι τελετουργίες, ο Μάρπα μα­ζί με τη σύζυγό του Νταγκμέντμα και το νεαρό ζευγάρι κλεί­στηκε στο ιδιαίτερο προσευχητήριό του. Εκεί ο Λάμα πήρε τη θέση του στον τελετουργικό του θρόνο μαζί με τη σύζυγό του, ενώ ο Νγκόγκ Τζένσντορ με τη γυναίκα του έμειναν αγκαλιασμένοι μπροστά στα πόδια του. Ο Μάρπα διοχέτευσε «ζωική ενέργεια» σ’ ένα κύπελλο φτιαγμένο από ανθρώπινο κρανίο, και αφού ανάμιξε διάφορα συστατικά, που υποτίθεται πώς είχαν μαγικές Ιδιότητες, έδωσε το φίλτρο για να το πιουν ο μαθητής και ή γυναίκα του.

Η πράξη αυτή βασίζεται στην πίστη, που υπάρχει σε πολλά πρωτόγονα έθνη, ότι μια ιδιαίτερη απόκρυφη δύναμη βρί­σκεται μέσα στη «ζωική ενέργεια». Στην πραγματικότητα ο γκουρού έχει σαν πρόθεση να μεταβιβάσει την ίδια την ενέργεια και τη ζωή του στο παιδί που πρόκειται να συλληφθεί με το σκοπό να γίνει ο διάδοχός του.

Αυτή η παράξενη τελετή είναι γνωστή μόνο σε πολύ λί­γους Λάμα. Απ’ τις πληροφορίες που μπόρεσα να συγκεν­τρώσω, φαίνεται ότι εκτελείται πολύ σπάνια. Λέγεται, πώς μό­νο εκείνοι που έχουν μυηθεί στα πιο βαθιά μυστικά μιας ορισμένης κατηγορίας μυστικού δόγματος, έχουν το δικαίωμα να την εκτελέσουν. Η τιμωρία που θα πέσει πάνω σε οποιονδήποτε άλλον την επιχειρήσει είναι να γεννηθεί σαν δαίμονας».

Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Πύρινος Κόσμος

Μαγικά βιβλία ή αλλιώς «μαύρα βιβλία» με οδηγίες για μαγικές τελετές και επωδές γνώρισαν τη μεγαλύτερη δημοφιλία κατά το Μεσαίωνα, αν και σήμερα ακόμη βρίσκονται σε χρήση στους σχετικούς κύκλους. Πολλά απ’ αυτά αποδίδονται στο Σολομώντα, αφού υποτίθεται ότι με αυτές τις παραδοσιακές στον Ιουδαϊσμό γνώσεις είχε υποτάξει τα δαιμονικά πνεύματα.

Πάντως τα περισσότερα μαρτυρούν βαβυλωνιακές επιρροές, όπως και από την Καμπάλα και από το Γνωστικισμό. Σύμφωνα με το Dictionary of Witchcraft το παλαιότερο σύγγραμμα προερχόταν από την Κωνσταντινούπολη, πολύ πριν την εκπόρθησή της από τους Τούρκους.

Συνήθως τέτοια μαγικά βιβλία περιγράφουν με λεπτομέρειες το ρουχισμό και τα απαραίτητα για τις τελετές εργαλεία^. επίσης δίνουν συμβουλές για τη σωστή χρονική στιγμή και τοποθεσία για ένα συγκεκριμένο τυπικό και για την κατασκευή του μαγικού κύκλου. Περιέχουν επίσης τα ονόματα της Δύναμης με τα οποία γίνονται οι επικλήσεις των πνευμάτων ή βρίσκονται χαμένοι θησαυροί, ανοίγουν κλειδαριές και άλλα παρεμφερή. Οι σκοποί όλων αυτών είναι πολλαπλοί, από τη μαγική επήρεια πάνω σ’ ένα άτομο έως και το θάνατο (εξόντωση) μέσω της τελετουργικής μαγείας. Προφανώς πολλά μαγικά βιβλία για να «νομιμοποιηθούν» ισχυρίζονται ότι προέρχονται από ανώτερες αγγελικές οντότητες, από το Σολομώντα, από πάπες, από τον αρχαιοαιγυπτιακό θεό Θωθ (κανονικά Τεούτι), θεό της σοφίας και της μαγείας κατά την αιγυπτιακή μυθολογία, τον οποίον οι αρχαίοι Έλληνες ταύτισαν με τον Ερμή, εξού και ο θρύλος για τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, στον οποίο θ’ αναφερθούμε αργότερα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα βιβλία αποτελούν ένα σύμφυρμα – χωνευτήρι, στο οποίο συρρέουν ανάκατα στοιχεία από διάφορες μαγικές παραδόσεις, κυρίως από το χώρο της Εγγύς Ανατολής, είναι το γνωστό Picatrix, αραβική παραφθορά του ονόματος του Ιπποκράτη(!) Πρόκειται για ένα μαγικό σύγγραμμα που το Μεσαίωνα μεταφράστηκε από τα αραβικά και ήταν γνωστό σε μυστικούς όπως ο Μ. Φιτσίνο και ο Κορνήλιος Αγρίππας. Το Picatrix περιέχει θεωρίες κοσμολογίας, αστρολογίας και επωδές για την επίκληση πλανητικών πνευμάτων.

Μαγικές επωδές είναι προσευχές – ρητά που απαγγέλονται από επίδοξο μάγο με σκοπό ν’ αποκτήσει μαγική δύναμη. Αποτελούν ένα βασικό εργαλείο στην επίκληση μαγικών δυνάμεων και στην άσκηση της μαγγανείας, ακόμη κι όταν πρόκειται για απλή λαϊκή μαγεία, όπου αναμειγνύονται και «χριστιανικά» στοιχεία όπως π.χ.

«Ιησούς Χριστός νικά όλα τα κακά σκορπά!»

Οι μαγικές επωδές ψιθυρίζοντας ή εκφέρονται ρυθμικά, μπορεί να είναι απλά στιχάκια ομοιοκατάληκτα π.χ. ISTA PISTA SISTA ή περίπλοκα κείμενα σε μία ακατανόητη γλώσσα συρραφής εβραϊκών, ελληνικών και λατινικών λέξεων, την οποία υποτίθεται ότι καταλαβαίνουν μόνον οι δαίμονες όπως π.χ. Εμμανουήλ – Σαβαώθ Άγλα – Τετραγράμμα τον – Αγυρός – Ο θεός – Αθάνατος – Ιεχωβά – Μεσσίας κλπ. Προφανώς εννοείται ότι δεν είναι ο Μεσσίας που απαντάει σε μία τέτοια επίκληση…

Μάλιστα ο νεοπλατωνιστής Ιάμβλιχος έγραφε ότι ο λόγος κατέχει μία ενδογενή θεουργική δύναμη και ότι «τα θεία και ιερά ονόματα όσο πιο παράξενα ηχούν τόσο πιο μεγάλη είναι η μυστική θεουργική σημασία τους ενώπιον των θεών». Παρόμοια και ο Πρόκλος λέει ότι η θεία Γνώση αποκαλύπτει την απόκρυφη φύση θεών και πνευμάτων διά της σύνδεσης και διά του διαχωρισμού των ήχων.

Από την άλλη πλευρά οι επωδές ή τα ξόρκια αποτελούσαν ταυτόχρονα την πιο απλή άμυνα απέναντι στην απειλή να υποστεί κάποιος μάγια. Τις χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητα, μαζί με το σημείο του σταυρού συνήθως, όταν πλάγιαζαν να κοιμηθούν ή όταν σηκώνονταν απ’ το κρεβάτι, όταν ξεκινούσαν για τη δουλειά ή για μακρινά ταξίδια κ.ο.κ. με τον ίδιο τρόπο που έλεγαν την προσευχή τους. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε στις επωδές επικαλούνταν και αγίους ή την Αγία Τριάδα.

Κάλεσμα ή επίκληση

Είναι η παράκληση προς μία «ανώτερη» οντότητα στη λατρεία, στην προσευχή ή στη μαγεία με σκοπό να της ζητηθεί η προστασία της ή η εμφάνισή της, ακόμη και η φυσική παρουσία της.

Η επωδή ή το ξόρκι

είναι το κάλεσμα των πνευμάτων με μαγικές τελετές ή λέξεις για να υπηρετήσουν μαγικούς σκοπούς ή εξορκισμούς. Στην τελετουργική μαγεία τα πνεύματα καλούνται να πάρουν μορφή μέσα σ’ ένα τρίγωνο που ’ναι σχεδιασμένο στο πάτωμα. Συνήθως καπνός ή αναθυμιάσεις από διάφορα θυμιατά προσφέρουν το «υλικό» για να εμφανιστούν τα πνεύματα ορατά, κι όχι μόνο στο αστρικό πεδίο.

Μια ενδιαφέρουσα εκδοχή αυτής της πρακτικής περιγράφει πολύ παραστατικά η Νταβίντ Νελ:

«Ένας νεαρός τον οποίο γνώριζα, στάλθηκε από το δάσκαλό του σ’ ένα έρημο, σκοτεινό φαράγγι που υποτίθεται ότι το στοίχειωναν κακόβουλα μη ανθρώπινα όντα. Εκεί του είχε πει να δεθεί σ’ ένα δέντρο ή σ’ ένα βράχο τη νύχτα, και να καλέσει τους μανιασμένους τόβο — τους οποίους οι Θιβετανοί ζωγράφοι απεικονίζουν να τρώνε το μυαλό των ανθρώπων — τους οποίους επρόκειτο να αντι­μετωπίσει.

Τον διέταξε να αντισταθεί, όσο τρομοκρατημένος κι αν ένιωθε, στον πειρασμό να λυθεί και να το σκάσει. Έπρεπε να μείνει δεμένος στη θέση του μέχρι την ανατολή.

Αυτή είναι μια σχεδόν κλασική πρακτική. Την ακολουθούν πολλοί Θιβετανοί αρχάριοι, σαν ένα πρώτο βήμα στη μυστική ατραπό.

Μερικές φορές οι μαθητές πρέπει να μείνουν δεμένοι τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ή για ακόμη μεγαλύτερο διάστημα, νηστικοί, άυπνοι, περνώντας στην κατάσταση της υπερβολικής κούρασης και πείνας που τόσο εύκολα προκαλεί παραισθήσεις

Φυσικά, τέτοιες εμπειρίες έχουν μερικές φορές τραγικές συ­νέπειες. Όταν εγώ ταξίδευα ινκόγκνιτο στη Λάσα, ένας γέρος Λάμα του Τσαρόνγκ διηγήθηκε στον Γιονγκντέν μια ιστορία που το δείχνει καθαρά.

Στα νιάτα του ο Λάμα αυτός μαζί με το νεότερο αδερφό του που ονομαζόταν Λόντο, έφυγαν από το μοναστήρι τους για να ακολουθήσουν έναν περιπλανώμενο ασκητή.

Ο αναχωρητής διέταξε το νεαρό να δεθεί από το λαιμό σ’ ένα δέντρο μιας δασωμένης τοποθεσίας όπου λέγεται ότι τη στοίχειωνε ο Τ’αγκς γιάνγκ, ένας δαίμονας ο οποίος γενικά εμφανίζεται με τη μορφή τίγρης και στον οποίο αποδίδεται το μανιασμένο ένστικτο αυτού του ζώου.

Από τη στιγμή που θα δενόταν σαν θύμα στο θυσιαστικό σημείο, ο άνθρωπος έπρεπε να φαντάζεται ότι είναι αγελάδα που οδηγήθηκε εκεί σαν μια κατάλληλη προσφορά για τον Τ’αγκς γιάνγκ. Κρατώντας τη σκέψη του συγκεντρωμένη μόνο σ’ αυτή την ιδέα, και μουγκρίζοντας πού και πού για να ταυτίζεται περισσότερο με το ζώο, θα έπρεπε — αν η συγκέ­ντρωσή του ήταν αρκετά έντονη — να φτάσει σε μια κατάστα­ση έκστασης στην οποία, έχοντας χάσει τελείως τη συνείδηση της προσωπικότητάς του, θα δοκίμαζε την αγωνία μιας αγε­λάδας που διατρέχει τον κίνδυνο να καταβροχθιστεί.

Η άσκηση επρόκειτο να διαρκέσει τρεις διαδοχικές μέρες και νύχτες. Τέσσερις μέρες πέρασαν και ο αρχάριος δεν επέ­στρεψε στο δάσκαλό του. Το πρωί της πέμπτης μέρας, αυτός ο τελευταίος είπε στον πρεσβύτερο μαθητή του:

«Είδα ένα παράξενο όνειρο χθες το βράδυ. Πήγαινε και φέ­ρε τον αδελφό σου».

Ο μοναχός υπάκουσε.

Ένα τρομακτικό θέαμα τον περίμενε στο δάσος. Το σώμα του Λόντο, ξεσχισμένο και μισοφαγωμένο, ήταν ακόμη δεμένο στο δέντρο, ενώ ματωμένα κομμάτια βρίσκονταν σκορπισμένα ανάμεσα στους γύρω θάμνους.

Ο τρομοκρατημένος άντρας μάζεψε τα φρικτά απομεινάρια στο μοναστικό ράσο του και γύρισε βιαστικά στον γκουρού του.

Όταν έφτασε στην καλύβα του όπου ζούσε μαζί με τους δυο μαθητές του, τη βρήκε άδεια. Ο Λάμα είχε φύγει παίρνοντας μαζί του όλα του τα υπάρχοντα,

«Μου φάνηκε ότι θα τρελαινόμουν», είπε ο γερο-Θιβετανός. «Εκείνη η ξαφνική αναχώρηση με φόβισε ακόμη περισσό­τερο και από την ανακάλυψη του κατακρεουργημένου σώμα­τος του αδελφού μου».

«Τι είχε ονειρευτεί ο δάσκαλός σου; Γνώριζε την τραγική μοίρα του μαθητή του; Γιατί έφυγε;…»

Χωρίς να γνωρίζω καθόλου καλύτερα απ’ όσο ο δύστυχος μοναχός τους λόγους που οδήγησαν τον Λάμα να το σκάσει, σκέφτηκα ωστόσο πως όταν θα είδε ότι ο μαθητής του δεν επέστρεφε, ίσως να φοβήθηκε πως κάποιο ατύχημα είχε συμ­βεί στο νεαρό στο δάσος όπου τριγύριζαν άγρια ζώα.

Αλλά μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία δόθηκε στη θλιβε­ρή ιστορία από τον άνθρωπο που μου τη διηγήθηκε κι εκεί νους που κάθονταν γύρω του. Σύμφωνα μ’ αυτούς, ο δαίμονας-τίγρης είχε αρπάξει την προσφορά που τόσο απερίσκεπτα του είχε προσφερθεί.

Ο νεαρός μαθητής, είπαν, αγνοούσε τις μαγικές λέξεις και τις χειρονομίες που θα τον προστάτευαν. Και στο σημείο αυτό το λάθος του δασκάλου του ήταν πολύ μεγάλο, γιατί δεν έπρεπε ποτέ να τον στείλει να προκαλέσει το δαίμονα-τίγρη, χωρίς να τον εφοδιάσει με τις διδασκαλίες και τις τελετουργι­κές φόρμουλες που είναι αποτελεσματικά όπλα σε τέτοιες πε­ριπτώσεις».

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

Το ανάθεμα

είναι η κατάρα εναντίον προσώπου, ζώου ή πράγματος που θέλει να βλάψει ή μισεί ο αναθεματιστής. Με την κατηγορία του αναθέματος ως άσκηση μαύρης μαγείας, βρέθηκαν υπόλογοι απέναντι στις Αρχές χιλιάδες αθώοι άνθρωποι στην Ευρώπη στο παρελθόν.

Ωστόσο υπήρχαν πράγματι και μαγγανευτές που ενίσχυαν τη δραστικότητα των αναθεμάτων τους με μέσα μαύρης μαγείας. Σε πολλές γνωστές περιπτώσεις οι αναθεματισμένοι υπέφεραν διάφορα μαρτυρία ή πέθαναν από ένα φρικτό θάνατο, επειδή είχαν προκαλέσει την οργή κάποιας γριάς γειτόνισσας. Στις καλύτερες των περιπτώσεων ο καταραμένος έβγαζε σ’ εμετό ένα πλήθος από παράξενα αντικείμενα, π.χ. πέτρες, βελόνες, κουμπιά, κόκκαλα κ.ά.

Μάλιστα ήδη στην αρχαία Ελλάδα αλλά και ύστερα ανθούσε το εμπόριο πώλησης αναθεμάτων. Η κατάρα που πουλιόταν σαν μαγικά λόγια ή καταπότια συχνά αφορούσε ολόκληρες οικογένειες και πολλές επόμενες γενεές πλήρωναν ακόμη τις συνέπειές της.

Ωστόσο το κακό παράδειγμα το έδινε και η ίδια η εκκλησία. Ήδη από την αρχή της εγκαθίδρυσής της στην εξουσία επί Μ. Κωνσταντίνου έριχνε το ανάθεμα σε όποιον βρισκόταν εκτός επίσημης γραμμής. Ένας από τους πρώτους αφορισμένους αιρετικούς ήταν και ο γνωστός Άρειος. Ο κύριος αντίπαλός του, ο «Μέγας» Αθανάσιος υπήρξε ο πρωτεργάτης για τον αφορισμό και την εξορία του Άρειου. Όταν δε ο δεύτερος μετά από μια αδιαθεσία έσβησε σ’ ένα δημόσιο αποχωρητήριο της Αλεξάνδρειας, ο Αθανάσιος περιέγραψε το θάνατο του εχθρού του με λεπτομέρειες γεμάτες μίσος, για το πώς ο δυστυχής Άρειος έσκασε στα δύο σαν τον Ιούδα και με φρικτούς πόνους αφόδευσε τα σπλάχνα του και την ίδια την «κάκιστη» καρδιά του, μέχρι που και ο ίδιος εξαφανίστηκε μέσα στην τρύπα του δημόσιου αφοδευτήριου. «Υποχρεωτικά αμφιβάλλει κανείς κατά πόσον ο Αθανάσιος αξίζει όντως την προσονομασία «Μέγας», παρατηρεί σχετικά ο θεολόγος Walter Nigg στο βιβλίο του για τις αιρετικές μορφές του Χριστιανισμού.

Δυστυχώς αυτό το αντιχριστιανικό πνεύμα διατηρήθηκε στις εκκλησίες. Ακολουθεί για παράδειγμα ένα αφοριστικό τυπικό από το 800 μ.Χ. από ένα αγγλοσαξωνικό μοναστήρι: Αρχικά ξαποστέλναν με κατάρες τον κακοποιό στην κόλαση και στο διάβολο. Μετά τα αναθέματα εξειδικεύονταν: να είναι καταραμένος στο σπίτι, στο χωράφι του, καταραμένα τα παιδιά του και το βιός του, από το σκύλο μέχρι τον κόκορά του… να έχει την τύχη του Ιούδα και να θαφτεί όπως ο γάιδαροι και το φως του να σβήσει μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Αμήν!»

Όπως παρατηρεί σωστά ο Γιώργος Τσαγκρινός στο κείμενό του για τη μαγεία στην αρχαία Ελλάδα, «το να καταραστείς κάποιον είναι ένα πρώτο βήμα προς τη μαγεία. Ακόμη και η πολύ γνωστή σε όλους μας «μούντζα» είναι μια αρχαιοελληνικής προέλευσης μικρή μαγική πράξη»…

Ερωτικό φίλτρο

είναι το μαγικό ποτό (ή άλλο παρασκεύασμα) που επιβάλλει εκβιαστικά σε όποιον το πιει να ερωτευτεί κάποιο πρόσωπο για το οποίο δεν τρέφει ένα τέτοιο αίσθημα. Σε πολλές δίκες μαγισσών και μάγων τέτοια ματζούνια απετέλεσαν τμήμα του κατηγορητηρίου εις βάρος τους. Ακόμη και για την Άννα Μπόλεϋν, διάσημη ερωμένη του γυναικοκτόνου βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Η΄ κυκλοφορούσε η σχετική φήμη ότι τον είχε δέσει έτσι.

Για να ’ναι πιο δραστικό το δέσιμο έπρεπε να περιέχει κάτι προσωπικό από το θύμα, π.χ. τρίχες ή νύχια. Αυτό αναμειγνυόταν, συνοδευόμενο από γητειές, με άλλα συστατικά για να γίνει το καταπότι. Τέτοια συστατικά ήταν αφροδισιακά και μη φυτά, όπως τα σπαράγγια, ο μανδραγόρας, το υπερικό, κονιορτοποιημένα μαζί με σκουλήκια, όρχεις ζώων, χολή βοδιού, πνευμόνι γαϊδάρου αλλά και ούρα και σπέρμα ανθρώπου. Τα πιο «προχωρημένα» μάγια απαιτούσαν μεδούλι και σπλήνα ενός φονευμένου ηδονοβλεψία που τον είχαν πιάσει και σκοτώσει επ’ αυτοφόρω.

Απ’ ό,τι γράφει η Στελίνα Μαργαριτίδου στο εμπεριστατωμένο κείμενό της Η Μαγεία στηνΕλλάδα Σήμερα (Η ΜΑΓΕΙΑ, εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ), στην ελληνική εκδοχή το αίμα από την εμμηνόρροια της ανύπαντρης κόρης μέσα στον καφέ ενός υποψήφιου γαμπρού, τον «δένει» αποτελεσματικά ή τον ξαποστέλνει στον άλλον κόσμο εάν τα αίματά τους δεν ταιριάζουν!

Εννοείται ότι υπήρχαν και τα μαγικά για να ξεχάσει κάποιος μια περασμένη αγάπη. Για το σκοπό αυτό έτρωγαν σαύρες βαπτισμένες σε ούρα ή έκαναν επαλείψεις με ακαθαρσίες ποντικών.

Αλλά και το θύμα ενός ε.φ. είχε τη δυνατότητα να απαλλαχτεί από τα μάγια. Αρκούσε να ουρήσει μέσα στο δεξί μανίκι ενός ρούχου του προσώπου που το είχε μαγέψει μαζί με τη σχετική κατάρα. Ακόμη και ο Πέτρος ο Ισπανός, ο οποίος το 1276 έγινε ο πάπας Ιωάννης ΧΧΙ, είχε μία λύση για το ίδιο πρόβλημα: Βάζοντας πρωινά κόπρανα του μαγεμένου θύματος στο δεξί παπούτσι της ερωτευμένης ή του ερωτευμένου θύτη, φυσικά εν αγνοία της/του, όταν το φορούσε και ένιωθε τη δυσωδία, τα μάγια λύνονταν!

Η Μεταμόρφωση σε ζώο

είναι μία μαγική πρακτική που απαντά κυρίως σε παγανιστικές – σαμανιστικές κουλτούρες, όμως δεν ήταν άγνωστη ούτε στην Ευρώπη, ιδίως στο Μεσαίωνα και κατά κόρον στο κυνήγι των μαγισσών. Ίσως και η ελληνική μυθολογία που βρίθει από τέτοια παραδείγματα να ‘χει αντλήσει από εκεί την έμπνευσή της.

Ας σημειωθεί ότι υπήρξαν και ομολογίες υπόπτων ζωόμορφων που παραδέχτηκαν ότι είχαν αυτήν την ικανότητα, ως επί το πλείστον με τη βοήθεια μαγικών αλοιφών που τους είχε δώσει ο διάβολος. Με τη μεταμόρφωση σε ζώο (συνήθως σε γάτα, λαγό, αλλά και σε μέλισσες ή πουλιά) μπορούσαν να κατασκοπέψουν το γείτονα ή να γλιτώσουν από έναν κίνδυνο. Υπήρχαν βέβαια και πιο βαριές κατηγορίες ότι μάγοι και μάγισσες που μεταμορφώνονταν σε λύκο ή ένα άλλο αρπακτικό επιτίθενταν σε οικόσιτα ζώα και ανθρώπους για να φάνε το κρέας τους ή για να κλέψουν μικρά παιδιά. Η λυκανθρωπία ήταν μία πολύ διαδεδομένη κατηγορία στην Ευρώπη. Παντού κυκλοφορούσε ο θρύλος ότι ύποπτοι για λυκανθρωπία παρουσίαζαν τα ίδια τραύματα με λύκους που τους είχαν κυνηγήσει την ώρα που επιτίθενταν σε ζώα κι ανθρώπους.

Παρόμοιες μαρτυρίες υπάρχουν και για άλλα ζώα. Λόγου χάριν ο Γάλλος γιατρός Αλμπέρ Ζερβαί, γράφει σ’ ένα βιβλίο του για την Κίνα για έναν Κινέζο μάγο και φιλόσοφο, που ζήτησε βοήθεια από έναν άλλο Γάλλο γιατρό. Η νέα παλλακίδα του, η 17χρονη με το όνομα «Χρυσό Μπουμπούκι», έφερε ίχνη από το δάγκωμα ενός τεράστιου ποντικού στο στήθος και ήταν σοβαρά άρρωστη. Δέκα μέρες αργότερα η 17χρονη έχει στο μεταξύ την όψη 80χρονης και είναι ετοιμοθάνατη. Μάγοι που της κάνουν ξόρκια βλέπουν έναν ποντικό πάνω στο στήθος της και του πετούν ένα μαχαίρι. Τα ίχνη του οδηγούν στην πρώτη παλλακίδα, η οποία φέρει βαθιά πληγή στο κεφάλι και η οποία, πριν αυτοκτονήσει, ομολογεί ότι είχε κάνει μάγια στην αντίζηλό της, που πεθαίνει επίσης.

Στο Παρίσι του 1940, όταν πέθανε μια χαρτομάντισσα με τ’ όνομα Λουσί, βρέθηκε στα υπάρχοντά της ένα βιβλίο, οικογενειακό κειμήλιο, με συνταγές και ρητά για το πώς μεταμορφώνεται κανείς σε γάτα, μας πληροφορεί ο M. Bouisson στην αυτοβιογραφία του από τη ζωή του σαν μέντιουμ.

Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή της διάσημης θεοσοφίστριας και αποκρυφίστριας Dion Fortune. Η συγγραφέας αυτή κατήγγειλε τη μαγική επίθεση με τη μορφή πελώριας γάτας από την αντίπαλό της Moina Mathers. Η Μ.Μ. σύζυγος του περιβόητου McGregor Mathers, το 1918, μετά το θάνατο του άντρα της, ανέλαβε την ηγεσία του Ναού Α – Ω του «Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής», που κατείχε πριν αυτός. Οι δυο γυναίκες ήρθαν σε σύγκρουση, ιδίως όταν η D.F. άφησε το Τάγμα και το 1922 ίδρυσε το “Fraternity of Inner Light”. Μάλιστα η D.F. κατηγόρησε τη Μ.Μ. και για τον «ψυχικό φόνο» ενός άλλου μέλους του Α – Ω, της N. Fornario, που βρέθηκε νεκρή και με το γυμνό σώμα της τυλιγμένο σ’ ένα μανδύα του Τάγματος.

(The Dictionary of the Esoteric)

Επίσης ο Κουρτ Κοχ αναφέρεται σ’ αυτό το θέμα:

«Παρ. 1. Θα αρχίσω με το παράδειγμα του ανθρώπου-ύαινα. Κοντά σε έναν ιεραποστολικό σταθμό ζούσε ένας παγανιστής που οι γείτονες έλεγαν ότι τη νύχτα μεταμορφωνόταν σε ύαινα και έβγαινε για κυνήγι. Την ημέρα δεν χρειαζόταν τροφή.

Στη Λιβερία άκουσα μια ακόμη πιο παράξενη ιστορία, αυτή τη φορά με κάποιες πιο ισχυρές ενδείξεις που τη στηρίζουν. Έμενα στο σπίτι ενός τοπικού κυβερνήτη που είχε σπουδάσει στην Ευρώπη. Ήταν πιστός Χριστιανός. Μετά το δείπνο μού είπε κάτι για την περιοχή του. Η ιστορία για κάποιο κυνηγό ήταν για μένα η πιο ενδιαφέρουσα, γιατί είχα ακούσει παρόμοιες ι­στορίες και σε χώρες της Αφρικής.

Παρ. 2. Ένας κυνηγός είχε βγει για κυνήγι. Το παιδί του τον ακολουθούσε κουβαλώντας το όπλο του. Σε μια στιγμή εί­δαν στη ζούγκλα μια λεοπάρδαλη. Το αγόρι του έδωσε αθόρυβα το όπλο. Ο κυνηγός το σήκωσε, σημάδεψε και πυροδότησε. Τότε άκουσε μια γυναικεία φωνή: “Είσαι φονιάς. Με χτύπησες”. Έτρεξαν και οι δυο μπροστά σε μια τραυματισμένη γυναίκα. Ο κυ­νηγός ρώτησε το παιδί: «Δεν είδες λεοπάρδαλη;»

«Ασφαλώς», είπε το παιδί.

«Κι εγώ το ίδιο, είμαι βέβαιος. Πώς εξηγείται αυτό που έγι­νε;»

Έδωσαν στη γυναίκα τις πρώτες βοήθειες και την έφεραν στο χωριό. Οι συγγενείς της πήγαν τον κυνηγό στο δικαστήριο. Ο δικαστής άκουσε όλη την ιστορία, και στη συνέχεια, προς έκ­πληξη όλων, αθώωσε τον κυνηγό. Δικαιολογώντας την απόφα­σή του ο δικαστής είπε: «Ξέρω ότι ο κυνηγός λέει την αλήθεια. Αυτή η γυναίκα είναι η πρώτη σύζυγός μου. Τη χώρισα όταν α­νακάλυψα ότι μπορούσε να μεταμορφώνεται σε λεοπάρδαλη».

Αυτή είναι η Αφρικανική δικαιοσύνη. Ο κυβερνήτης τελείω­σε την ιστορία λέγοντας: «Εμείς στην κυβέρνηση ξέρουμε ότι υ­πάρχουν άνθρωποι-λεοπαρδάλεις. Έχουμε λοιπόν κάνει νόμο που προβλέπει θανατική ποινή για τέτοιες επιθέσεις».

Για έναν άνθρωπο με δυτική κουλτούρα, η ιδέα της μεταμόρ­φωσης του ανθρώπου σε ζώο φαίνεται παράλογη. Αλλά για κά­ποιον που πέρασε πολλά χρόνια ταξιδεύοντας από τη μια περιο­χή ιεραποστολής στην άλλη είναι φυσικό να αλλάξει τη σκέψη του σχετικά με πολλά πράγματα. Η δύναμη του Σατανά γίνεται πιο φανερή στο χώρο των ιεραποστολών».

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ, εκδ. Στερέωμα

Παρόμοια παραδείγματα διηγείται και η Νταβίντ-Νελ:

«Σε μια από τις απατηλές εμφανίσεις του ο Τιλόπα πήρε τη μορφή λαγού. Το να μπορεί κανείς να εμφανίζεται με διάφορες μορφές είναι μια από τις υπερφυσικές δυνάμεις τις οποίες οι Θιβετιανοί πιστεύουν ότι κατέχουν οι μεγάλοι Ναλτζόρπα τους. Αναφέρεται ότι ο Μιλαρέπα εμφανίστηκε σαν λεοπάρδαλη των πάγων και σαν αγελάδα σε άτομα που τον επισκέφθηκαν στο ερμητήριό του το θαμμένο στο χιόνι, στο Λάτσι Κ’ ανγκ. Ο μύθος του Γκεσάρ του Λινκ περιέχει αρκετά τέτοια θαύματα. Αναμφίβολα η υποβολή παίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτού του είδους τα οράματα, που δεν είναι όλα τους απλές ιστορίες. Εγώ η ίδια μπόρεσα να δω κάτι απ’ αυτά».

Είναι βέβαια δύσκολο να εξακριβώσει κανείς τι είναι αλήθεια και τι μύθος σ’ αυτά τα θέματα. Για παράδειγμα για τον Απολλώνιο τον Τυανέα, μεγάλο μάγο της αρχαιότητας, λέγεται ότι προέτρεψε τους κατοίκους της Εφέσου να λιθοβολήσουν μέχρι θανάτου ένα γέρο συμπολίτη τους, ο οποίος τότε μεταμορφώθηκε σε σκύλο και έτσι θεωρήθηκε ότι ήταν ένας δαίμονας που είχε προκαλέσει εκεί μία επιδημία.

(Πηγή: C. Wilson, ΜΥΣΤΗΡΙΑ, Αρχέτυπο)

ΟΜΑΔΙΚΗ ΥΠΟΒΟΛΗ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ

(α) Ας δούμε καταρχάς μερικά παραδείγματα ενός έμπειρου σ’ αυτόν τον τομέα, του Κουρτ Κοχ, από το βιβλίο του το ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ, εκδ. ΣΤΕΡΕΩΜΑ:

Ομαδική υποβολή

Στα ταξίδια μου στην Ανατολική Ασία, βρέθηκα πολλές φο­ρές αντιμέτωπος με το πρόβλημα της ομαδικής υποβολής. Θα περιγράφω μερικά περιστατικά.

Παρ. 1. Την ιστορία που ακολουθεί μου τη διηγήθηκε ένας Γερμανός γιατρός που γνωρίζω πολύ καλά. Πριν πολλά χρόνια ήταν γιατρός σε πλοίο. Μια μέρα το πλοίο τους επισκέφτηκε το Χογκ Κογκ, και ο ίδιος με έναν δικηγόρο και έναν αξιωματικό του πλοίου βγήκαν στη στεριά. Βρέθηκαν μπροστά σε μια μεγά­λη ομάδα ανθρώπων που παρακολουθούσαν έναν φακίρη. Ανά­μεσα στα άλλα τρικ, ο φακίρης έβαλε σ’ ένα μπωλ έναν σπόρο μάγκο και σε λίγο από το σπόρο άρχισε να αναπτύσσεται ένα μικρό δέντρο, που άνθισε και άρχισε να κάνει φρούτα. Ο φακί­ρης στη συνέχεια πρόσφερε στους τρεις ξένους θεατές από ένα μάγκο για να το φάνε. Ο γιατρός και η συντροφιά του τα έφα­γαν. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Όταν το σόου τελείωσε, άρχισαν να συζητούν το “θαύμα”. Αναρωτιούνταν: “Φάγαμε στ’ αλήθεια τα μάγκο;” Τα χέρια μας είναι εντελώς στεγνά. Τα μάγκο είναι υγρά και κολλώδη φρούτα. Θα έπρεπε να έχουμε ίχνη στα χέρια μας. Κι εξάλλου, είναι αδύνατο να φας μάγκο χωρίς μαχαίρι. Είχε μαχαίρι κάποιος από μας;” Ο ναυτι­κός είχε έναν σουγιά στο πορτοφόλι του. Τον άνοιξε. Ήταν κα­θαρός. Όταν επέστρεψαν στο πλοίο έκαναν ένα τεστ Nylander για να δουν αν υπάρχουν ίχνη μάγκο στο μαχαίρι ή στα δάχτυ­λά τους. Το τεστ υπήρξε αρνητικό. Οι τρεις άνδρες κατέληξαν στο ότι είχαν γίνει θύματα ομαδικής υποβολής. Είναι αδύνατο ένα δένδρο μάγκο να αναπτυχθεί από το σπόρο, να βγάλει λου­λούδια και καρπούς μέσα σε 15 λεπτά της ώρας.

Έχω ακούσει πολλές τέτοιες ιστορίες στην Ανατολική Ασία και ξέρω από την εμπειρία ότι οι φακίριδες αναπτύσσουν δυνά­μεις ομαδικής υποβολής. Στο δυτικό κόσμο δεν έχω στοιχεία ότι υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιες δυνάμεις.

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο από όσο δείχνει το παραπάνω παράδειγμα. Ας δούμε ένα άλλο.

Παρ. 2. Ένας Ελβετός πάστορας ήταν επίσκεψη στην Ανα­τολική Ασία και συνάντησε και αυτός έναν φακίρη που έκανε το θαύμα με το μάγκο. Ο πάστορας φωτογράφισε τις διάφορες φάσεις. Μου έδειξε την πρώτη φωτογραφία, όπου εικονίζεται ο φακίρης να βάζει τους σπόρους στο μπωλ. Η δεύτερη δείχνει το μπωλ μετά από λίγα λεπτά με ένα φυτό μέσα. Λίγα λεπτά αργότερα το δένδρο εικονίζεται με άνθη και καρπούς. Στην αρχή ο πάστορας θεωρούσε το γεγονός αποτέλεσμα υποβολής, αλλά δεν μπορούσε να εξηγήσει την ύπαρξη φωτογραφιών. Οι φωτογραφι­κές μηχανές δεν υφίστανται υποβολή.

Το δεύτερο αυτό παράδειγμα κάνει κάποιον να συμπεράνει ότι ο φακίρης πέτυχε σε πολύ σύντομο χρόνο να κάνει ένα δέν­δρο να αναπτυχθεί από τον σπόρο. Ωστόσο, μένουν αναπάντητα ερωτήματα και πρέπει να δούμε τις λεπτομέρειες.

Παρ. 3. Σχεδόν σε κάθε ήπειρο υπάρχουν μάγοι που διαθέ­τουν ένα είδος μαγνητικής δύναμης που τους καθιστά ικανούς να επηρεάζουν και να επιταχύνουν την ανάπτυξη των φυτών. Ακόμη και ο Watchmann Nec, ο κινέζος χριστιανός αρχηγός και συγγραφέας, το αναφέρει στο βιβλίο του The Latent Power of the Soul. Σε γερμανικά βιβλία παραψυχολογίας έχω διαβάσει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μαγνητίζουν τα φυτά και να τα κάνουν να αναπτύσσονται πιο γρήγορα. Δεν έχω ακούσει όμως ότι αυτή η μαγνητική δύναμη μπορεί να κάνει κάποιον ι­κανό να αναπτύξει δένδρο από σπόρο μέσα σε λίγα λεπτά.

Παρ. 4. Σχετικά με το πρόβλημα των φωτογραφιών που τρά­βηξε ο ελβετός πάστορας, άκουσα για παρόμοια φαινόμενα στην Ανατολική Ασία και στην Αϊτή. Μου έχουν πει για πνευματιστές που είναι σε θέση να παράγουν εικόνα πάνω σε φωτογρα­φική πλάκα ή σε οθόνη ακτινών X με τη δύναμη του νου και μόνο. Ο άνθρωπος που οργάνωσε μια διάλεξή μου στην Αϊτή, μου έδειξε το σπίτι ενός μάγου που μπορούσε να αποτυπώνει στο φιλμ φωτογραφικής μηχανής εικόνες ακόμη κι όταν η μηχα­νή δεν λειτουργούσε. Το όλο πρόβλημα αναφέρεται στα βιβλία τα σχετικά με τον πνευματισμό. Αναφέρω, για παράδειγμα, το βιβλίο The World of Ted Serios, που εκδόθηκε στις ΗΠΑ το 1967. Ο Ted Serios από το Σικάγο μπορούσε να προβάλει τις ιδέ­ες και τις σκέψεις του πάνω σε φωτογραφικές πλάκες, κάτι που ονομάζεται “ψυχοκινητική φωτογραφία”. Συγγραφέας του βι­βλίου είναι ο ψυχαναλυτής Jule Eisenbud.

Το τελευταίο παράδειγμα που θα δούμε δείχνει ότι εδώ έχου­με απόκρυφες ή δαιμονικές δυνάμεις. Αναφέρεται σε έναν Ελβε­τό ιεραπόστολο που εργαζόταν στην Ανατολική Ασία.

Παρ. 5. Ο ιεραπόστολος παρακολουθούσε έναν φακίρη να κάνει το πολύ γνωστό τρυκ του σκοινιού. Έριξε το σκοινί στον αέρα, αυτό στάθηκε ακίνητο και ένα μικρό παιδί άρχισε να σκαρφαλώνει. Έκανε και άλλα και ο ιεραπόστολος ήταν κατάπληκτος από αυτά που έβλεπε με τα μάτια του. Πήρε τη φωτο­γραφική μηχανή του και τα φωτογράφισε. Το αποτέλεσμα όμως ήταν διαφορετικό από αυτό που είδαμε στο πρώτο μας παρά­δειγμα. Η φωτογραφία δεν έδειξε ούτε το σκοινί ούτε το αγόρι, και ο ιεραπόστολος συμπέρανε ότι ενήργησαν δαιμονικές δυνά­μεις. Την επόμενη φορά που είδε το φακίρη, προκάλεσε τις δυ­νάμεις στο όνομα του Ιησού Χριστού, και δεν ήταν σε θέση πια να δει το τρυκ του φακίρη. Αλλά οι θεατές το έβλεπαν όπως πάντα με κατάπληξη και θαυμασμό.

Τα λίγα αυτά παραδείγματα δείχνουν ότι το πρόβλημα είναι περίπλοκο. Σ’ όλες τις περιπτώσεις, είναι φανερό ότι οι ανθρώ­πινες φυσικές δυνάμεις δεν αρκούν για να εξηγήσουν τέτοια φαινόμενα».

(β) Ακόμη πιο αναλυτικά τα εξηγεί ο Γ. Σιέττος στα ΦΑΚΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ από το βιβλίο του ΨΥΧΟΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ εκδ. ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ:

«Πολλοί από τους φακίρες αυτούς κατορθώνουν να εκτελούν περίεργα και φαινομενικώς υπερφυσικά πειράματα, τα οποία γε­νικά οφείλονται είτε σε ψυχικά φαινόμενα (αυθυποβολή, μετα­βίβαση σκέψης κ.λπ.), είτε σε φυσιολογικά ή ψυχικά (καταλη­ψία, αναισθησία, μακρόχρονη διακοπή της αναπνοής ή των παλμών της καρδιάς κ.α.). Τα πειράματα αυτά αρχικά φάνηκαν ανεξήγητα και ως αντίθετα με τους φυσικούς νόμους. Το ζήτη­μα απασχόλησε πολλούς επιστήμονες και τους διασημότερους Ευρωπαίους ταχυδακτυλουργούς, πολλοί από τους οποίους κα­τόρθωσαν να τα εξηγήσουν και να επαναλάβουν πολλά από αυ­τά. Τα πειράματα που εκτελούν οι φακίρες των Ινδιών διαιρού­νται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

1. σ’ αυτά που επιτυγχάνονται με την ενέργεια του φακίρη πάνω στον ίδιο τον εαυτό του (καταληψία, αναισθησία, αδιαφορία σε τραυματισμούς, διακοπή των ζωικών λειτουργιών κ.α.),

2. σ’ αυτά που επιτυγχάνονται με την επενέργεια σε άλλα όντα του ζωικού ή φυτικού βασιλείου (όπως είναι π.χ. το κλασικό πεί­ραμα κατά το οποίο σε ελάχιστο χρόνο βλασταίνει ένα φυτό, αναπτύσσεται και καρποφορεί), και

3. σ’ αυτά που επιτυγχάνονται με την επενέργεια του φακίρη στην άψυχη ύλη (μετακίνηση αντικειμένων από απόσταση, κατακόρυφη τοποθέτηση σχοινιού το οποίο δεν στηρίζεται πουθε­νά, διάφορες αϋλοποιήσεις, αναπήδηση νερού από το έδαφος χωρίς να υπάρχει πηγή κ.λπ.).

Από τα φαινόμενα αυτά, εκείνα που έχουν ερμηνευθεί πιο πολύ έως τώρα και έχουν αναπαρασταθεί από τους μελετητές του φακιρισμού είναι τα πειράματα της πρώτης κατηγορίας.

Τα σπουδαιότερα από τα φακιρικά φαινόμενα είναι:

• ατροσία

• ενταφιασμός

• ανοσία στα δηλητήρια

• μετεώρηση

• μουσική

• βλάστηση σπόρου

• τηλεπάθεια

• τηλεκινησία

• εκτοπλασματική γραφή

• πυροβασία

• το σχοινί που στέκεται όρθιο.

Βελόνες στα μάγουλα

Ο φακίρης που διαπερνά τα μάγουλά του με πελώριες βελό­νες χωρίς να φανεί ότι αισθάνεται κάποιο πόνο και χωρίς να αφήσει να εμφανιστεί ούτε μια σταγόνα αίμα, υποκρίνεται πριν από την εκτέλεση του “θαύματος” ότι προετοιμάζεται για να γίνει απρόσβλητος στον πόνο χάρη σε ένα μυστικό με το οποίο επιτυγχάνει να σταματήσει την κυκλοφορία του αίματος και έτσι δεν τον αισθάνεται. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Άλφα-Ωμέγα, δεν κάνει τίποτα πε­ρισσότερο από το να εφαρμόζει μερικούς κανόνες της στοιχειώ­δους φυσιολογίας. Έτσι, ο φακίρης μπορεί να τρυπά τις σάρκες του τελείως ανώδυνα, αρκεί να ξέρει ποια ακριβώς είναι τα ση­μεία του σώματός του όπου βρίσκονται λιγότερες διακλαδώσεις αισθητηρίων νεύρων. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει προκειμένου και για το κατόρθωμα του “σταματήματος της κυκλοφορίας του αίματος”. Όταν κανείς τρυπήσει το δάχτυλό του με μια καρ­φίτσα βγαίνει αμέσως μια σταγόνα αίμα. Αντίθετα, σε κάποια άλλα σημεία του σώματος είναι δυνατό να διαπεράσουμε τις σάρκες με μια βελόνα χωρίς να εμφανιστεί καθόλου αίμα. Δεν πρέπει να λησμονούμε πως για να προκληθεί αιμορραγία πρέπει να κοπεί ή να τρυπηθεί ένα αιμοφόρο αγγείο. Οι διακλαδώσεις όμως του κυκλοφοριακού συστήματος στον άνθρωπο φαίνονται ολοκάθαρα σε έναν ανατομικό πίνακα κι όταν δεν παρουσιάζε­ται αιμορραγία αυτό σημαίνει απλώς ότι δεν έχει θιγεί κανένα αιμοφόρο αγγείο.

Δεν έλειψαν βέβαια και οι εξηγήσεις του γεγονότος, οι οποί­ες όμως δεν ικανοποιούν την επιστημονική διαφώτιση του ζητή­ματος. Μεταξύ τούτων, η κυριότερη -την οποία μάλιστα πειρα­ματίστηκαν και πολλοί ερασιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους και ο Γάλλος δημοσιολόγος Heuze– είναι ότι η μεγάλη έκταση των καρφωμένων καρφιών που παρέχει εκτεταμένο πεδίο στήριξης και που καταμερίζει το βάρος σ’ όλη την επιφάνεια του δέρμα­τος το οποίο έχει σκληρυνθεί από τη συνήθεια, επιτρέπουν στον καθένα την επανάληψη του πειράματος.

Στα 1936 δημοσιεύτηκε από τους Carnochan και Adamson μια περίεργη αφήγηση, η οποία αν ελεγχόταν πειραματικά θα έδινε την τελειωτική λύση του ζητήματος. Ατυχώς, οι συγγραφείς δεν αναφέρουν ούτε το επιστημονικό όνομα του χόρτου που έγινε χρήση, ούτε καν την περιγραφή του εφόσον τούτο τους ήταν τυχόν γνωστό. Πρόκειται για τη μύηση ενός ντόπιου στην αφρικανική αδελφότητα των φιδανθρώπων, οι οποίοι όχι μόνο ασκούν το επάγγελμα του πρακτικού γιατρού αλλά κατέχουν το μυστικό της ανοσοποίησης του ζωικού οργανισμού στα δηλητήρια όλων γενικά των φιδιών κι εκείνων ακόμη απέναντι των οποίων η ιατρική είναι ανίσχυρη.

Ενταφιασμός

Το εκπληκτικότερο και αυτόχρημα απίστευτο φαινόμενο εί­ναι ο ενταφιασμός των αληθινών φακίρηδων όχι μόνο για 15 λε­πτά όπως έκανε ο Αρμένιος Ταχράν Βέης, αλλά για εβδομάδες και μήνες και σπανιότατα για ένα χρόνο. Ο φακίρης για αρκετό διάστημα πριν ασκείται στη νηστεία, στην ελάχιστη δυνατή αναπνοή και στην δια της αυθυποβολής παρατεταμένη απονάρκωση, εκείνη η οποία χαρακτηρίζει μερικά ζώα, όπως λ.χ. ο τζίτζικας που αποναρκώνεται τον χειμώνα και ξυπνά το θέρος. Την ημέρα του ενταφιασμού, αφού ο φακίρης αποναρκωθεί αλείφεται από τους βραχμάνους με αρωματικό λάδι και του κλείνουν τα αυτιά και τα ρουθούνια με κερί και βαμβάκι. Κατόπιν τον τοποθετούν μέσα σε φέρετρο, το οποίο αφού σφραγιστεί με τη σφραγίδα του δήμου το ενταφιάζουν σε νεοσκαμμένο τάφο βάθους 2-3 μέτρα και το σκεπάζουν με χώματα σαν να ήταν πραγματικός νεκρός.

Όταν περάσει ο καιρός και φτάσει η προσδιορισμένη ώρα ανοίγουν τον τάφο, ενώπιον των αρχών πάντα και των βραχμάνων, και βγάζουν από το σφραγισμένο φέρετρο τον φακίρη που εξακολουθεί να βρίσκεται σε ληθαργική κατάσταση αλλά επανέρχεται στις αισθήσεις του με διάφορες εντριβές και τεχνητή αναπνοή. Μόλις συνέλθει τον ποτίζουν με λίγες σταγόνες ενός μυστηριώδους ποτού. Την πρώτη ημέρα της… ανάστασής του δεν τρώει καμιά τροφή. Κάποτε μια μικρή απροσεξία, όπως λ.χ. η καθυστέρηση της εκταφής, εξασφαλίζει τον αιώνιο ύπνο στον ζωντανό ενταφιασμένο, ο οποίος όμως σύμφωνα με τους Ινδούς μεταπηδά στην αιώνια ζωή.

Το φαινόμενο αυτό, κατά τον Τανάγρα, ταυτίζεται με τη χειμέρια νάρκη των ζώων, λ.χ. φίδια, χελώνες κ.λπ.

Να σημειωθεί πως οι Ευρωπαίοι πειραματιστές έχουν κατορθώσει να παραμείνουν μέσα στη γη για λίγες μόνον ώρες.

Ανοσία φακίρηδων στα δηλητήρια

Ο Paul Brunton¹⁰ στο βιβλίο του Περί φιδιών αναφέρει:

«Στην Καλκούτα των Ινδιών έγιναν πριν από λίγο καιρό και ενώπιον μιας επιτροπής γιατρών και καθηγητών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο σερ V. Raman (βραβείο νόμπελ φυσιολογί­ας), περίεργα πειράματα ανοσίας σε δηλητήρια με τον φακίρη Ναρασίγκα Σβάμι. Τον φακίρη αυτόν που ζούσε μοναστικό βίο στην ερημιά, τον ανακάλυψε ο πρύτανης του πανεπιστημίου της Καλκούτας και καθηγητής της χημείας Neoghy. Ο διευθυντής του νοσοκομείου της ίδιας πόλης που ήταν μέλος της συσταθεί- σας επιτροπής, περιέγραψε τα πειράματα που έγιναν ως εξής:

Ο φακίρης στάθηκε στο μέσον της αίθουσας και ένας από εμάς του έδωσε μια φιάλη θειϊκού οξέως το οποίο ως γνωστόν καταστρέφει κάθε τι, πολύ περισσότερο δε την ανθρώπινη σάρ­κα. Ο φακίρης έχυσε στην παλάμη του μερικές γουλιές και τις έγλειψε με τη γλώσσα του. Τότε του έδωσαν ένα άλλο ισχυρό­τατο οξύ το οποίο έγλειψε επίσης όπως και το πρώτο. Στη συνέ­χεια πειραματιστήκαμε με δηλητήρια και του δώσαμε ισχυρή δόση κυανούχου καλίου, που το ρούφηξε επίσης χωρίς να πάθει το παραμικρό. Όλα φαίνονταν καταπληκτικά και απίστευτα κι όμως ήταν αληθινά. Είχε πιει δόση κυανούχου καλίου ικανή να φονεύσει άνθρωπο μέσα σε τρία λεπτά κι αυτός εξακολουθούσε να μένει γαλήνιος μειδιώντας. Κατόπιν έσπασε μια μπουκάλα σε κομμάτια ώσπου έγινε σκόνη και την κατάπιε· τρεις ώρες αργότερα ένας από τους γιατρούς έβγαλε με σωλήνα το περιε­χόμενο του στομάχου του όπου βρέθηκαν τα δηλητήρια και η σκόνη των γυαλιών. Δοκιμάσαμε τότε το θειϊκό οξύ με νόμισμα χάλκινο, το οποίο καταστράφηκε εντελώς. Κι όμως, αυτός δεν επηρεάστηκε. Όταν τον ρωτήσαμε τέλος, πώς αποφάσιζε να κά­νει όμοια αστεία με το στομάχι του, απάντησε ότι μόλις θα επέ­στρεφε στο ερημητήριό του θα έβγαζε τα δηλητήρια από τον οργανισμό του με τη “γιόγκα”:, τις γνωστές δηλαδή ασκήσεις των Ινδών μοναστών. Ο φακίρης ύστερα από πρόσκληση επα­νέλαβε τα πειράματα αυτά και στην πόλη Rangoon· όταν όμως γύρισε στο ερημητήριό του βρήκε πλήθος επισκεπτών να τον περιμένει και τους οποίους τους δέχτηκε την ώρα που ήταν ανά­γκη να βγάλει με τις ασκήσεις της γιόγκα τα δηλητήρια από τον οργανισμό του. Κι επειδή δεν ήταν δυνατόν να αναβάλει, έπεσε έξαφνα νεκρός.

Η ανοσία στα δηλητήρια και στα διαβρωτικά υγρά που κα­ταστρέφουν και μέταλλα ακόμα, όπως το θειϊκό οξύ, δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο με τη μυστηριώδη, προστατευτική ίσως, απομονωτική ενέργεια του ανθρώπινου ψυχοδυναμισμού. Ο φα­κίρης που συγκεντρώνεται την ώρα του πειράματος, κατορθώ­νει να υφίσταται δυναμόλυση -γίνεται δηλαδή ραδιενεργός- και ο εκπεμπόμενος αυτός ψυχοδυναμισμός καθιστά το πεπτικό του σύστημα απρόσβλητο. Το απομονώνει, ας πούμε, από την κατα­στρεπτική επίδραση των δηλητηρίων. Μόλις όμως πέρασε πε­ρισσότερη ώρα ανησύχησε και κλονίστηκε η πίστη του, τα δη­λητήρια ενήργησαν ακαριαία. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπο­ρεί να εξηγηθεί και το φαινόμενο της ακάί’ας των φακίρηδων».

Υπάρχουν, λέει ο Jacobson, αναφορές ανθρώπων σε εκστα­τική κατάσταση που μπορούν να εκτεθούν στη φωτιά και σε διά­φορα δηλητήρια χωρίς καμιά ένδειξη βλάβης που κανονικά θα περιμέναμε. Ο Schwarz μελέτησε τα μέλη μιας αμερικανικής αί­ρεσης που επικοινωνούν με δηλητηριώδη φίδια, βάζουν τα χέρια τους σε φλόγες και τρώνε στρυχνίνη χωρίς να παθαίνουν τίποτα.

Μετεώρηση

Ένα άλλο φαινόμενο, τέλος, που παρουσιάζουν οι φακίρηδες είναι εκείνο της κατάργησης του νόμου της βαρύτητας. Ο φακί­ρης εμφανίζεται στηριγμένος σε τρία ή τέσσερα σπαθιά στερε­ωμένα στο έδαφος και κατόπιν ο βοηθός του αφαιρεί τα σπαθιά το ένα μετά το άλλο ώσπου ο φακίρης να μείνει στηριγμένος στην αιχμή ενός μονάχα σπαθιού που η αιχμή του ακουμπάει στον αυχένα του. Κατά την εγκυκλοπαίδεια Άλφα-Ωμέγα αυτό το φαινόμενο πραγματοποιείται με τη βοήθεια μιας λεπτής ατσαλένιας ράβδου κατάλληλα βαμμένης, η οποία βγαίνει είτε από τα παρασκήνια της πρόχειρης σκηνής, είτε από το δάπεδο, ενώ ο φακίρης φορεί κάτω από την ενδυμασία του που είναι πάντοτε φαρδιά, ένα είδος σιδερένιου κορσέ στον οποίο στερεώνεται η ατσαλένια ράβδος.

Οι φακίρηδες, καθώς αναφέρει ο Α. Πισσάνος, οι οποίοι επιτυγχάνουν μεγάλα ψυχικά φαινόμενα, πρεσβεύουν ότι υπάρχει κάποια μαγνητική δύναμη στον αέρα που την αποκαλούν πράνα κι ότι η δύναμη τούτη είναι εκείνη που παρέχει τη ζωή.
Με βάση λοιπόν αυτή την αρχή, θέσπισαν διάφορα συστήματα αναπνοής για να μπορούν να απορροφούν περισσότερη μαγνητική δύναμη, η οποία τους προσδίδει τις παράδοξες ιδιότητάς τους. Επίσης, οι φακίρηδες κατέχουν εξαιρετικές θεραπευτικές δυνάμεις. Μπορούν ν’ ανυψωθούν στον αέρα και να εξαφανιστούν στα σύννεφα. Ανυψώνουν ανθρώπους που βρίσκονται σε εγρήγορση χωρίς να τους αγγίξουν. Μπορούν να παράγουν αυτοστιγμεί ένα δέντρο φυτεύοντας μόνο το σπόρο του.

Το περίεργο είναι πως ακόμα και μέντιουμ, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο πεπειραμένων πειραματιστών, παρήγαγαν τη βλάστηση του φυτού, όπως λ.χ. η δ’ Εσπεράνς με τον Oxley.

Πυροβασία

Το βάδισμα επάνω σε πυρωμένα σίδερα ή σε κομμάτια γυαλιού ή σε αναμμένα κάρβουνα αποτελεί για τους Ινδούς, που συνηθίζουν να περπατούν ξυπόλητοι, ένα κατόρθωμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο. Μερικοί υποστηρίζουν ότι προκειμένου για το
βάδισμα πάνω σε πυρωμένα σίδερα τα πόδια τους αλείφονται προηγουμένως μ’ ένα ειδικό βερνίκι που τα προστατεύει και το οποίο αποτελείται από λίπος και βερνίκι. Όσο για τα κομμάτια γυαλιών, πριν χρησιμοποιηθούν υποβάλλονται σε λουτρό από
ισχυρό οξύ που αμβλύνει τις αιχμές των θραυσμάτων καθιστώντας το βάδισμα τελείως ακίνδυνο, ενώ στους θεατές δίνουν να δουν κομμάτια γυαλιού που κόβουν πραγματικά, φροντίζοντας ταχυδακτυλουργικά να μην τα ανακατώσουν με τα ακίνδυνα.

Το σχοινί που στέκεται όρθιο

Υπάρχει ολόκληρη σειρά από ιστορίες που αναφέρονται στο “θαύμα” του σχοινιού που ορθώνεται και παραμένει στον αέρα, ενώ ο φακίρης που το έχει διατάξει να μείνει σ’ εκείνη τη θέση σκαρφαλώνει πάνω του σαν να ήταν η άκρη του δεμένη κάπου.

Υπάρχει ένας Έλληνας που όπως ο ίδιος γράφει στα 1926 στο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό του Πυρσού, είδε με τα μάτια του το πείραμα – είναι ο Σωκράτης Προκοπίου.

«Στο Αχμεταμπάτ», γράφει ο Σ. Προκοπίου, «παρακολούθη­σα το αξιοθαύμαστο υπνωτιστικό πείραμα ενός φακίρη, ο οποί­ος πετούσε ψηλά στο κενό μια σκάλα από σχοινί που κρεμόταν στέρεα όπως η κλίμακα του Ιακώβ και ο θαυματοποιός υπνωτιστής φαινόταν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τη σκάλα σαν να ήταν ξύλινη και στερεωμένη σε τοίχο. Οι πλάκες όμως του φω­τογραφικού “Κόντακ” του Άγγλου συνταξιδιώτη μου, ο οποίος θέλησε να αποθανατίσει το θαύμα, παρουσίασαν τον φακίρη να στέκεται πάντοτε στη γη, πράγμα που σημαίνει ότι ο θαυματο­ποιούς μάς είχε όλους υπνωτίσει εκτός βέβαια από τη φωτογρα­φική μηχανή».

Το κόψιμο της γλώσσας

Ένα από τα αρχαιότερα και πιο εντυπωσιακά τεχνάσματα των φακίρηδων στην Ινδία είναι το κόψιμο της γλώσσας. Ένας εθελοντής ανεβαίνει στη σκηνή ύστερα από πρόσκληση του φα­κίρη και εκεί… υποκρίνεται ότι πέφτει σε κατάσταση αφασίας. Οι θεατές πιστοποιούν μάλιστα, ότι ο σφυγμός του έχει σταμα­τήσει, οπότε ο φακίρης επωφελείται από την κατάστασή του και του “κόβει τη γλώσσα”. Εδώ, όπως αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Άλφα-Ωμέγα, πρόκειται φυσικά για μια ολόκληρη σειρά από “τρυκ” που είναι όλα τους πολύ απλά. Το σταμάτημα του σφυγ­μού λ.χ., επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση μιας μικρής ξύλινης μπαλίτσας κάτω από τη μασχάλη, η πίεση της οποίας περιορίζει την κυκλοφορία του αίματος μέχρι το σημείο ώστε ο σφυγμός να μην είναι αισθητός. Όσο για το κόψιμο της γλώσσας πρόκει­ται φυσικά για μια πρόσθετη γλώσσα ζώου που κόβεται πραγ­ματικά και κατόπιν ξαναμπαίνει στη θέση της… και συγκολλιέται κάτω από τους ήχους μουσικής μπροστά στα κατάπληκτα βλέμματα των θεατών. Δεν μένει πλέον στον συνεργάτη “εθελο­ντή” του φακίρη, παρά να δείξει στο κοινό την πραγματική του γλώσσα αφού προηγουμένως; “συνέλθει”. Στο μεταξύ η κομμέ­νη γλώσσα είτε αφαιρείται λαθραία σε κατάλληλη στιγμή από τον φακίρη, είτε απλώς καταπίνεται από τον συνεργάτη του.

Το σταμάτημα της καρδιάς

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες αποδείχθηκε ύστερα από επιστημονική εξέταση ότι οι άνθρωποι αυτοί μπο­ρούν πραγματικά να σταματήσουν σχεδόν την καρδιά τους κα­τά βούληση. Η εξέταση και η παρακολούθηση που γίνονται με ηλεκτροκαρδιογράφο και στηθοσκόπιο δείχνουν πρώτα ακου­στικά ότι η λειτουργία της καρδιάς σταματά. Κανένας ήχος δεν φτάνει στα αυτιά του γιατρού δια μέσω του στηθοσκοπίου. Και μόνο ένα αδιόρατο τρεμούλιασμα της βελόνας του ηλεκτροκαρδιογράφου πιστοποιεί ότι η καρδιά εξακολουθεί να λειτουργεί, αλλά με βραδύτητα που πλησιάζει την πλήρη ακινησία. Σε άλ­λες περιπτώσεις, επίσης, οι γιατροί έχουν εξακριβώσει ότι πολ­λοί γιόγκι είναι ικανοί να συσπούν διάφορους μύες του σώμα­τός τους ξεχωριστά. Έτσι προκαλούν συστολή και διαστολή των κοιλιακών μυών ή των ραχιαίων, που είναι τελείως αδύνατο για οποιονδήποτε αμύητο στα μυστικά των γιόγκι.

Πειράματα του Jacolliot

Τα φακιρικά φαινόμενα, για τα οποία υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά απόψεων, είναι ακόμη ελάχιστα γνωστά σήμερα. Θα παραθέσουμε μια συνοπτική ανάπτυξη των όσων αναφέρει ο Jacolliot, όπως τα εκθέτει ο Τανάγρας. Ο Jacolliot, λοιπόν, διακρίνει τον τρόπο ενέργειας των φακίρηδων και των ταχυδακτυλουργών.

…Οι επτά κόμποι του ραβδιού συμβολίζουν τους επτά βαθμούς μύησης της τάξης τους, στους οποίους φθάνουν ύστερα από σκληρή άσκηση. Ο πρώτος βαθμός αποτελείται από τους Γκριχάστας, οι οποίοι ζουν με την οικογένειά τους και είναι ο συνδε­τικός κρίκος μεταξύ του ναού και του λαού και δεν έχουν τη δύ­ναμη να παράγουν φαινόμενα. Ο δεύτερος βαθμός είναι οι Πουροχίτας, οι ιερείς, που παρίστανται στις τελετές των γεννήσεων, θανάτων και γάμων, επικαλούνται τα προστατευτικά πνεύματα κάθε οικογένειας, ορίζουν τά ωροσκόπια, εκβάλλουν δαιμόνια κ.λπ. Ο τρίτος βαθμός είναι οι Φακίρηδες, που συλλέγουν ελεη­μοσύνες για το ναό και εκτελούν κατά βούληση τα περιεργότατα και εντελώς κείμενα προς τους φυσικούς νόμους φαινόμενα με τη βοήθεια των “Πιτρίζας” ή “πνευμάτων των προγόνων”, όπως πιστεύει ο βραχμανισμός. Οι τρεις αυτοί βαθμοί αποτε­λούν την πρώτη τάξη. Η δεύτερη τάξη περιλαμβάνει τους Σανυασή, τους Νιρβανή και του Γκιογκή, που διενεργούν τα ψυχο­δυναμικά φαινόμενα μόνο μέσα στους ναούς σε ορισμένες τελε­τές ή ενώπιον εξαιρετικών προσώπων. Αυτοί πιστεύουν πως ο ορατός και ο αόρατος κόσμος υπακούει στις διαταγές τους, δια- τάσσουν τα στοιχεία και μπορούν ν’ αφήσουν το υλικό τους σώ­μα και να επιστρέφουν πάλι σ’ αυτό. Οι Γιογκή αποτελούν το συμβούλιο των γερόντων, ο δε αρχιερέας ονομάζεται Βραχάτμα.

Ο Jacolliot δεν μπόρεσε να μπει στις κρύπτες των ναών για να παρακολουθήσει το είδος των ασκήσεων με τις οποίες παρά­γουν τα φαινόμενά τους. Και οι επικλήσεις που μεταχειρίζονται δεν αναγράφονται πουθενά, ούτε και στη Βίβλο των πνευμάτων. Με την άσκηση πιστεύουν οι Βραχμάνες ότι αυξάνεται στην υπόσταση του ανθρώπου η “ακάσα” ή “ζωικό ρευστό” που συν­δέει τα πάντα στη ζωή, οργανικά και ανόργανα, ορατά και αό­ρατα. Ο ηλεκτρισμός, η θερμότητα κ.λπ. μόνο από την ακάσα παράγονται. Όποιος έχει περισσότερη αποκτά υπεροχή έναντι των άλλων. Ακόμα και τα εξυπηρετικά πνεύματα αισθάνονται την επίδρασή της. Για τους Βραχμάνες η ακάσα είναι το ενεργό στοιχείο της παγκόσμιας ψυχής.

Προτού αντιληφθεί αυτά τα φαινόμενα ο Jacolliot, ήταν φα­νατικός σκεπτικιστής και θεωρούσε τους φακίρηδες ταχυδα­κτυλουργούς, ώσπου κάλεσε έναν απ’ αυτούς στο σπίτι του στο Πονδισερύ και του δήλωσε ότι ήθελε να δει την κίνηση των άψυχων αντικειμένων (τηλεκινησία).

Ο Jacolliot εξακολούθησε τούτα τα πειράματά για δεκαπέντε ημέρες, κατά τις
οποίες εξακρίβωσε την ύπαρξη και τηλεπαθητικής μεταβίβασης της σκέψης του φακίρη. Κατόπιν ο φακίρης έκανε ένα σπουδαιότερο πείραμα. Είπε να φέρουν μια πλάστιγγα, στον ένα βραχίονα της οποίας έβαλαν βάρος 80 κιλά. Λοιπόν, ο φακίρης κατόρθωνε να το σηκώνει αγγίζοντας τον άλλο βραχίονα μ’ ένα απλό φτερό παγωνιού. Άλλοτε, πάλι, κατόρθωνε να υψωθεί στον αέρα ένα λουλουδένιο στεφάνι που μόλις το άγγιζε με τα χέρια του, ενώ ακούγονταν απ’ αυτόν ακαθόριστοι τόνοι και αιθερόπλαστο χέρι διέγραφε στον αέρα φωτεινά σημεία. (Το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί είτε σαν ομαδική υποβολή του φακίρη επί του Jacolliot και των παρισταμένων, είτε ως εκτόπλασμα που εκτελούσε εκτοπλασματική γραφή). Γενικά, όπως τονίζει ο Jacolliot, τα φαινόμενα τούτα ακόμα και με τον αυστηρότερο έλεγχο δεν απέδειξαν οποιαδήποτε απάτη.

Να σημειωθεί ότι κάθε φορά που ζητούσε από τον φακίρη εξηγήσεις για τη δύναμη που έκανε τα φαινόμενα, έπαιρνε τη στερεότυπη απάντηση ότι δεν πρόκειται για φυσική δύναμη αλλ’ ότι καλεί τα πνεύματα των προγόνων κι αυτά εκδηλώνουν τη δύναμή τους. «Εγώ είμαι απλό όργανό τους».

Μια άλλη φορά ο Jacolliot έδεσε μια συνηθισμένη φυσαρμό­νικα σε σπάγκο, την κρέμασε στο χωλ και είπε στον φακίρη αν μπορούσε να την κάνει να παίξει χωρίς να την αγγίξει. Εκείνος έπιασε τον σπάγκο με τα χέρια του και συγκεντρώθηκε. Μέσα σε λίγα λεπτά το όργανο όντως κινήθηκε σαν να το έσερνε κά­ποιο αόρατο χέρι και έβγαλε μακρούς καθαρούς τόνους. Ο ja­colliot τότε επέμεινε αν μπορούσε να παίξει ολόκληρη μελωδία. «Θα καλέσω το πνεύμα ενός από τους μουσικούς από τις παγόδες…», είπε ο φακίρης. Όντως δε σε λίγο, αφού άρχισαν με­ρικοί προκαταρκτικοί τόνοι το όργανο άρχισε να παίζει ένα από τα γνωστότερα λαϊκά κομμάτια της μαλαβαρικής ακτής.

Τα παραπάνω φαινόμενα θα μας φαίνονταν σήμερα μύθοι αν δεν παρατηρούνταν κατ’ επανάληψη στα σύγχρονα μέντιουμ. Εκείνο που ξεπερνά τα όρια είναι το φαινόμενο του φυτού που βλασταίνει.

…Ο Jacolliot τού ανέφερε τότε όμοια επεισόδια από το βιβλίο περιηγήσεων του ιεραπόστολου Hue και από τα δικά του πειράματα σύμφωνα με τα οποία άλλοι φακίρηδες μπορούν να κά­νουν να βλαστήσουν μέσα σε δυο ώρες όχι μόνο φυτά αλλά και άνθη και καρποί. «Όχι, κάνεις λάθος…» απάντησε ο Σοφινδαζάμυ. «Ό,τι είδες προέρχεται από μεταφορά καρποφόρων δέ­ντρων από τα πνεύματα^*. Ό,τι όμως εγώ σου έδειξα είναι αύξηση. Το καθαρό ρευστό που παράγεται από πνεύματα ποτέ δεν ενεργεί σε δυο ώρες βλάστηση, άνθηση και καρποφορία».

ΨΥΧΟΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ