V. ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ

Η δεισιδαιμονία και ο σκοταδισμός του Μεσαίωνα οδήγησαν μ.ά. στο πραγματικά διαβολικό κυνήγι των μαγισσών, κατά το οποίο χιλιάδες αθώες γυναίκες (και άντρες) εξολοθρεύτηκαν με τον πιο μαρτυρικό τρόπο.

Ωστόσο ο διωγμός των μαγισσών ήταν γνωστός από την αρχαιότητα. Υπήρχε ρωμαϊκός νόμος που τιμωρούσε με αυστηρές ποινές τις μάγισσες που κατέστρεφαν τη σοδειά με τα μαγικά τους. Στη ρωμαϊκή φιλολογία αναφέρονται συχνά μάγισσες που, όπως η Μήδεια, κάνουν σκοτεινές τελετές παρασκευάζουν μαντζούνια και ερωτικά φίλτρα.

Στον πρώιμο Μεσαίωνα ο χαρακτηρισμός της μάγισσας για τις γυναίκες που μάζευαν βότανα, θεράπευαν κι έλεγαν ξόρκια δεν ήταν στίγμα. Όμως οι εποχές άλλαξαν^. ο εξωφρενικός ασκητισμός που καλλιεργήθηκε από την εκκλησία οδήγησε στην υποτίμηση του έγγαμου βίου και ιδιαίτερα της γυναίκας, η οποία θεωρήθηκε κατώτερο ον, που εύκολα παρασύρεται από το διάβολο και γίνεται συνεργός του.

Η ιδεοληψία με τις μάγισσες βέβαια έχει πολλές αιτίες, κοινωνικές, μισογυνικές – πατριαρχικές κλπ. Το γεγονός όμως ότι έφτασε σε τέτοιες ακρότητες, οφείλεται στο υστερικό πνεύμα της εποχής που κατέλαβε τόσο την καθολική όσο και την προτεσταντική εκκλησία.

Αφενός επρόκειτο για μία αντίδραση της εκκλησίας στην εξάπλωση της μαγείας μέσω της αλχημείας. Αφετέρου η Ιερά Εξέταση, που είχε στο στόχαστρο αιρέσεις όπως εκείνη των Καθαρών, επεξεργάστηκε τη θεωρία της συμφωνίας με το διάβολο και τη συνδύασε με τη «σατανική συναγωγή» των μαγισσών. Έτσι οι κατηγορίες που μέχρι τότε αφορούσαν μόνον τους αιρετικούς (συνεργεία με το διάβολο, ιεροσυλία, αποστασία από το χριστιανισμό), συμπεριέλαβαν και τις μάγισσες.

Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι και οι ιεροεξεταστές από την άλλη πλευρά ήταν επηρεασμένοι από το γενικό πνεύμα της εποχής. Αυτό αποδεικνύει το γεγονός ότι λιντσαρίστηκαν από το πλήθος γυναίκες ύποπτες για μαγεία, ιδίως εάν είχαν προηγηθεί καταστροφές από χαλάζι, και μάλιστα συχνά αυτό έγινε παρά την αντίσταση από την πλευρά των δικαστηρίων.

Το τραγικό είναι ότι αυτό το μίσος εναντίον των μαγισσών ευνοήθηκε από την εφεύρεση της τυπογραφίας. Γιατί έτσι μεγάλες λαϊκές μάζες απέκτησαν πρόσβαση σε αντι-μαγικά βιβλία, όπως ο Malleus Maleficarum, ένα ιδιαίτερα μισογυνικό έργο, που από το 1487 ως το 1669 έκανε 29 (!) επανεκτυπώσεις. Φαίνεται ότι ο έντυπος λόγος προσέδιδε μεγαλύτερη αυθεντία στις πιο εξωφρενικές θεωρίες.

Η εικόνα της μάγισσας στη λαϊκή φαντασία

Στη λαϊκή φαντασία η μάγισσα ήταν μία κακάσχημη, καμπούρα, ρυτιδιασμένη, ξεδοντιασμένη μπαμπόγρια, με τρεμάμενα άκρα, που χαιρόταν να προκαλεί πόνο και δυστυχία με τη συνδρομή του διαβολικού αφέντη της. Ιδίως γυναίκες που ήταν περιθωριοποιημένες από την κοινωνία, επειδή ήταν διαφορετικές, αλλόκοτες, αγενείς, αγράμματες κ.τ.ό. προκαλούσαν εύκολα τις χειρότερες υποψίες. Μα και κάθε άνθρωπος που ήταν αλλίθωρος, σμιχτοφρύδης, κακοπλασμένος, ήταν εκ προοιμίου ύποπτος. Εάν μάλιστα είχε ουλές ή κρεατοελιές, για τους κυνηγούς των μαγισσών αυτό αποτελούσε επιβεβαίωση της υποψίας.

Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι στην πραγματικότητα αποδεδειγμένα η πλειοψηφία των θυμάτων προερχόταν από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Η κατάσχεση της περιουσίας τέτοιων εύπορων ατόμων απέφερε μεγάλο οικονομικό όφελος τόσο στους ιεροεξεταστές όσο και στους δικαστικούς. Ο καθένας που προκαλούσε το φθόνο λόγω του πλούτου, των γνώσεων, της ομορφιάς κλπ. διέτρεχε τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για μαγεία από τους εχθρούς του.

Οι κατηγορίες κατά των μαγισσών

Το κατηγορητήριο άρχιζε από την πρόκληση ασθενειών στα ζώα και στα φυτά και έφτανε μέχρι και την κατηγορία για φόνο. Στα τυπικά πειστήρια συμπεριλαμβάνονταν η μεταμόρφωση, η ερωτροτροπία με το Σατανά, το πέταγμα πάνω σε σκούπα, κλαδιά ή ζώα.

Στο μεταξύ έχει αποδειχτεί ότι το υποτιθέμενο πέταγμα οφειλόταν στα παραισθησιογόνα φυτικά συστατικά μίας αλοιφής που χρησιμοποιούσαν οι μάγισσες στο σώμα τους. Ωστόσο η πεποίθηση ότι οι μάγισσες πετούσαν διατηρήθηκε αδιάλειπτα ως το τέλος. Στην Αγγλία καταργήθηκε σαν κατηγορία δεκτή στα δικαστήρια στα τέλη του 18^ου αιώνα, όταν ο λόρδος Μάνσφιλντ δήλωσε ότι ακόμη κι αν το πέταγμα ήταν αληθινό, δεν ήταν ενάντιο σε κανένα νόμο.

Πάντως είναι γεγονός ότι τα ευρωπαϊκά δικαστήρια απέδιδαν «δικαιοσύνη» στις δίκες των «μαγισσών» και «μάγων» με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ’ ό,τι στις κοινές υποθέσεις. Η βαρύτητα του εγκλήματος της σατανικής, αντίθεης πρακτικής τα οδηγούσε να παρακάμπτουν τη συνήθη διαδικασία και νομολογία για να μπορούν να καταδικάσουν τους κατηγορούμενους.

Επειδή η πίστη στην ύπαρξη των μαγισσών ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και σπάνια αμφισβητήθηκε, όσοι βρίσκονταν στον πάγκο του κατηγορούμενου ελάχιστες πιθανότητες είχαν ν’ αποδείξουν την αθωότητά τους. Η απανθρωπιά των τότε δικαστικών εξηγείται από το φόβο για το διάβολο και τους συνεργούς του, τους μάγους και τις μάγισσες, και επίσης από τη βαρβαρότητα των ανακριτικών μεθόδων της εποχής εκείνης. «Στα μάτια των ανθρώπων τότε, των γιατρών και των ιερέων, οι μάγοι/ισσες δεν ήταν απλώς αμαρτωλοί, αλλά και ακάθαρτοι, δηλαδή φρενοβλαβείς, που η πάθησή τους μπορούσε να είναι μεταδοτική και απειλούσε όλη την κοινωνία και τη χριστιανοσύνη».

Δεν χρειάζεται να περιγραφούν με λεπτομέρειες τα εργαλεία των βασανιστηρίων που έμπαιναν σε χρήση για την απόσπαση της ομολογίας. Αρκεί απλά σαν μικρό δείγμα ν’ αναφερθεί ότι πότιζαν τον κατηγορούμενο με αγιασμό, στον οποίο είχαν λιώσει αγιασμένα κεριά, για ν’ αναγκαστεί να ομολογήσει…

Γι’ αυτό το θλιβερό κεφάλαιο της χριστιανοσύνης έγραφε ο Γιάκομπ Λόρμπερ στο ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ:

(22 Φεβρουάριου 1847)

Οι δίκες των μαγισσών

Σίγουρα δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μην έχει ακούσει κάτι σχετικά για τις λεγόμενες μάγισσες. Δεν έχει περάσει και τόσος πολύς καιρός από τότε που τα δικαστήρια έβγαζαν καταδικαστικές αποφάσεις ενάντια στις υποτιθέμενες μάγισσες, στέλνοντας ένα μεγάλο αριθμό συνήθως αθώων ανθρώπων, από αυτόν τον κόσμο στον άλλο, με τον πιο μαρτυρικό τρόπο. Πώς έφτασε όμως
η ανθρωπότητα στην έννοια του «μάγου ή της μάγισσας»;

Στις παλαιότερες εποχές, όταν οι άνθρωποι ζούσαν ακόμη με απλό τρόπο, υπήρχαν πολύ συχνά κάποιοι οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν και τους δύο κόσμους, τον κόσμο που και σήμερα ονομάζεται φυσικό περιβάλλον, όσο και το λεγόμενο κόσμο των πνευμάτων. Ακόμη και οι σημερινοί άν­θρωποι θα μπορούσαν να φτάσουν εύκολα στα ίδια αποτελέ­σματα, αλλά τους εμποδίζει κυρίως ο εκφυλισμένος σύγχρο­νος τρόπος διατροφής. Με τη σημερινή διατροφή καταστρέ­φουν τη φύση τους έτσι ώστε η ψυχή τους μοιάζει με ένα πουλί που πιάστηκε σε ξόβεργες. Έτσι αδυνατεί πλέον να αποκτήσει την ευκινησία που θα της επέτρεπε την ελεύθερη πτήση προς τα πάνω και προς τα έξω.

Στο παρελθόν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που ζούσαν με αυτόν το μετρημένο τρόπο. Ιδιαίτερα δε όσοι ζούσαν στις ορεινές περιοχές, παρά εκείνοι των πόλεων. Γι αυτό το λό­γο εκείνοι οι άνθρωποι διέθεταν διαρκώς τη διπλή όραση. Έτσι σαν φυσική συνέπεια είχαν καθημερινή σχέση με τα πνεύματα, από τα οποία διδάσκονταν πολλά χρήσιμα πράγμα­τα. Αυτά τα πνεύματα τους δίδασκαν την επίδραση που έχουν τα βότανα, πού θα μπορούσαν να ανακαλύψουν πλούσιες φλέβες μεταλλευμάτων, καθώς και πώς να τα εξορύξουν και να τα επεξεργασθούν.

Ελάχιστα ήταν τα σπίτια στα βουνά που δεν διέθεταν τα δικά τους σπιτικά πνεύματα. Έτσι υπήρχαν πάρα πολλοί σο­φοί οι οποίοι ήταν γνώστες και χειριστές των κρυφών δυνά­μεων της φύσης. Αυτές οι δυνάμεις ή πνεύματα, βρίσκονταν σχεδόν διαρκώς στην υπηρεσία εκείνων των ανθρώπων. Ό­ταν τύχαινε να τους επισκεφτούν άνθρωποι από τις χαμηλότερες και πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανακάλυπταν ε­κεί κάποια πράγματα τα οποία τους φαίνονταν μυστήρια και τρομακτικά. Αυτό συνέβαινε ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου κάποιος άνθρωπος της πόλης εκδήλωνε εχθρικές διαθέσεις ενάντια σε έναν κάτοικο των βουνών. Ένας τέτοιος κακόβου­λος άνθρωπος εισέπραττε συνήθως ένα μάθημα που δεν μπορούσε να το καταλάβει. Σαν επακόλουθο δεν μπορούσε να δώσει άλλη εξήγηση, εκτός ότι ήταν μία ενέργεια του ί­διου του Σατανά ή των βοηθών του.

Η συνηθισμένη συνέπεια ενός τέτοιου γεγονότος ήταν πως όποιος λάμβανε ένα τέτοιο μάθημα, κατεβαίνοντας πά­λι στον τόπο του, απευθυνόταν σε κάποιον τοπικό ιερέα. Α­μέσως διοργανώνονταν λειτουργίες, λιτανείες και εξορκισμοί, οι οποίοι επέφεραν στον τοπικό ιερέα ένα συνήθως αρκετά σεβαστό χρηματικό ποσόν. Μετά από αυτά, η υπόθε­ση παρεδίδετο στις τοπικές κοσμικές αρχές. Αυτές με τη σειρά τους συνήθως συνελάμβαναν όλους τους κατοίκους του εν λόγω σπιτιού, στο οποίο ο άνθρωπος της πόλης ισχυ­ριζόταν ότι του είχαν κάνει μάγια. Στη συνέχεια, συχνά χωρίς να διερευνήσουν παραπέρα, τους έκαιγαν ζωντανούς, κατά­σχοντας ταυτοχρόνως ολόκληρη την περιουσία τους.

Στους μετέπειτα καιρούς το πράγμα άρχισε να παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν χρειαζόταν άλλο από την κακόβουλη μαρτυρία οποιουδήποτε προκειμένου να σταλεί ένας άνθρωπος χωρίς δεύτερη κουβέντα στην πυρά. Τελικά στη νεώτερη εποχή, χάρη στις φυσικές επιστήμες, η ιδιαίτε­ρα μωρόπιστη ανθρωπότητα άρχισε να καταλαβαίνει ότι το κυνήγι των μαγισσών δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μεγάλη ανοησία και βαρβαρότητα. Έτσι η ανθρωπότητα όμως οδηγή­θηκε από το ένα άκρο στο άλλο, ξεχνώντας το ρητό για τη χρυσή μέση οδό. Γιατί όσο μεγάλο λάθος είναι για τον ενσαρ­κωμένο άνθρωπο να ασχολείται με τα πνεύματα, άλλο τόσο, και μάλιστα ακόμη μεγαλύτερο λάθος είναι να απορρίπτει την ύπαρξη του κόσμου των πνευμάτων.

Δεν μπορεί βέβαια να διαψευσθεί ότι σε εκείνες τις παλαιότερες εποχές υπήρχαν επίσης άνθρωποι οι οποίοι είχαν αναπτύξει σχέσεις με κακά πνεύματα, με τη βοήθεια των ο­ποίων κατά καιρούς επέφεραν ένα σωρό τοπικές καταστρο­φές. Αλλά αυτοί οι κακοί ήταν πάντοτε υπό τον έλεγχο κά­ποιων καλών γειτόνων, που γνωρίζοντας λεπτομερώς όλες τους τις προθέσεις, κατάφερναν να τους συνετίζουν δεό­ντως. Αυτές τις διαφορές όμως δεν τις λάμβανε και ούτε τις λαμβάνει υπόψη του το ιερατείο και έτσι έστελναν τους πάντες στην πυρά, είτε ήταν άγγελοι είτε ήταν διάβολοι, γιατί ποτέ δεν ελάμβαναν υπόψη τους ποιος ήταν καλός και ποιος κακός, αλλά το πόσα χρήματα θα τους επιφέρει. Εάν τόσο ο κατήγορος, όσο και ο υποτιθέμενος μάγος, δεν είχαν κάποια περιουσιακά στοιχεία, τότε η απόφαση ήταν: ας ζήσουν εν ειρήνη. Εάν όμως οσφρίζονταν είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά την ύπαρξη κάποιας περιουσίας, τότε η υπόθεση δεν έληγε ποτέ με ειρηνικό τρόπο. Με αυτές τις παλιές μά­γισσες η υπόθεση ήταν όπως περίπου είναι σήμερα οι κη­δείες, όπου για τους πλούσιους γίνονται ένα πλήθος τελε­τουργικά και διαβάζονται ένα σωρό προσευχές, ενώ οι φτω­χοί πρέπει να αρκεστούν με ένα «Πάτερ ημών» και ένα «α­ναπαύσου εν ειρήνη». Εάν δε ο φτωχός δεν έχει να πληρώ­σει απολύτως τίποτα, τότε πρέπει να αρκεστεί μόνο στο χώ­μα που θα τον σκεπάσει!

ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ

VI 1. Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

Σατανισμός με απλά λόγια είναι η λατρεία για τον αντίθεο αντί για τον Θεό. Ο όρος σατανισμός εμφανίστηκε τέλη του 19^ου – αρχές του 20ού αιώνα, όταν διάφοροι αποκρυφιστές σκέφτηκαν να εκσυγχρονίσουν τις παλαιές αντιλήψεις περί μαύρης μαγείας και να τις οργανώσουν σαν ένα θρησκευτικό σύστημα.

Μέχρι το 19^ο αιώνα, η δαιμονολατρία ήταν απλώς αντιχριστιανική. Οι θεωρητικοί του σατανισμού την επεξεργάστηκαν έτσι που έπαψε να υποστηρίζει απλώς την άρνηση των χριστιανικών αξιών, αλλά μετατράπηκε σε μία αυθύπαρκτη θρησκεία. Το περιεχόμενό της ήταν η πλήρης αντιστροφή των παραδοσιακών αξιών. Ο Εωσφόρος βαπτίστηκε «Κύριος του Φωτός»^. έτσι έγινε μία θεϊκή οντότητα, η οποία ενσάρκωσε τις «αρετές» της αλαζονείας, της αρχομανίας, του πάθους, της αχαλίνωτης απόλαυσης πλούτου, σεξ, εξουσία κλπ. Οι εφτά θανάσιμες αμαρτίες, η διαστροφή, η αναστροφή και διαστρέβλωση των αξιών αναδείχθηκαν σε αξιέπαινες επιδιώξεις. Η αγνότητα για παράδειγμα θεωρείται ένας ασυγχώρητος βιασμός της προσωπική ολοκλήρωσης.

Οι σατανιστές, μεταξύ των οποίων και ο Al. Crowley στηρίχτηκαν πολλαπλά στην Αγ. Γραφή για να δικαιολογήσουν τις θεωρίες τους. Χρησιμοποίησαν ιδίως το Ευαγγέλιο του Ιωάννη 8,44 και 12, 31, όπως και την προς Κορινθίους επιστολή Β΄ 4,4 για να στηρίξουν τη θέση ότι ο Σατανάς είναι ο «θεός αυτού του κόσμου».

Εκτός αυτού ανέτρεξαν στις γνωστικές σέκτες που θεωρούσαν ότι η θεότητα πρέπει να είναι κακή, αφού έκανε οφθαλμοφανώς τον κόσμο κακό. Οι γνωστικοί αυτοί έλεγαν ότι ο θεός είχε αρνηθεί να δώσει την αληθινή γνώση στους πρωτόπλαστους και ευτυχώς ο όφις τούς είχε ανοίξει τα μάτια. Κατά συνέπεια, όλοι οι θεϊκοί νόμοι είναι κακοί κι επομένως το ορθό είναι είτε η αρνησικοσμία, η φυγή από τον κακό κόσμο και η απόλυτη άρνηση του εαυτού, της ίδιας της ύπαρξης, είτε η θετική αντίδραση, δηλαδή η άρνηση των ηθικών νόμων του Θεού.

Προφανώς η αντίδραση αυτή τροφοδοτούνταν από την απόρριψη της φορτωμένης με θεσμούς και κανόνες εκκλησίας^. όμως μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά, δηλ. η αντίδραση πήρε μπάλα και το ίδιο το ευαγγέλιο της αγάπης και η επανάσταση κατά των παραδοσιακών αξιών οδήγησε στο άλλο άκρο. Για να διαδοθεί δε αυτή η νέα «πολλά υποσχόμενη θρησκεία» ιδρύθηκαν πολυάριθμες σατανιστικές εκκλησίες, με πολλούς επώνυμους οπαδούς.

Σύμφωνα με τις διδασκαλίες τους ο Σατανάς θα εκθρονίσει τελικά το χριστιανικό Θεό και θα ανέβει αυτός στο θρόνο που του ανήκει δικαιωματικά. Τότε οι άνθρωποι θα ‘χουν το ελεύθερο να αφοσιωθούν στην αναζήτηση της απόλαυσης και της εξουσίας. Γι’ αυτό και το πασίγνωστο απόφθεγμα του Al. Crowley προς τους μαθητές του:

Δεν υπάρχει κανένας νόμος

Δεν υπάρχει καμία αμαρτία

Ο νόμος είναι αυτός:

Κάνε ό, τι θέλεις!

VΙ 2. «ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΊΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΟΥΣ» – ΚΡΟΟΥΛΥ ΚΑΙ ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ^*

«Όταν ξεσκεπάζονται απάτες, μπορεί να ωριμάσει η αλήθεια, ως εκ τούτου, ο κάθε άνθρωπος που αναζητάει σοβαρά την αλήθεια έχει οπωσδήποτε καθήκον να το κάνει».

Μ. Πριβύτκωφ

Ρώσος εκδότης και πνευματιστής

Όποιος θέλει όμως να ξεχωρίσει το αυθεντικό από το ψεύτικο και το ψευδεπίγραφο, θα πρέπει να ξέρει ότι θα δυσαρεστήσει και θα δυσαρεστηθεί. Στη συνέχεια θα ριχτεί φως σε κάποιες προσωπικότητες κι εταιρείες που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης σε πολλούς κύκλους του εσωτερισμού. Ο ποιητής R.W. Emerson έλεγε ότι ο αληθινός άνδρας δεν πρέπει να φοβάται να τα βάλει με ιερά ονόματα, αλλά πρέπει πρώτα να εξετάσει αν είναι όντως ιερά!

Ένα τέτοιο ιερό για ορισμένους, καταδικαστέο για άλλους, όνομα ήταν αυτό του Βρετανού μάγου Edward Alexander Crowley (1874-1947), γνωστού ως Aleister Crowley. Όπως άλλοι έτσι και αυτός παρουσίασε τον εαυτό του σαν νέο μεσσία και θρησκευτικό ηγέτη. Ισχυριζόταν ότι ύστερα από μία οραματική εμπειρία το 1896 είχε συμπεράνει ότι ήταν ο προφητευμένος στη Βίβλο Αντίχριστος. Έτσι αυτοαποκαλέστηκε «το Μέγα Θηρίον» με τον αριθμό 666 της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Αρχικά σπούδασε στο Κέιμπριτζ, το οποίο εγκατέλειψε το 1898. Στη συνέχεια εντρύφησε εντατικά στον αποκρυφισμό κι έτσι την ίδια χρονιά έγινε δεκτός στο μυστικό τάγμα της Χρυσής Αυγής (Golden Dawn). Στην αρχή υπήρξε φανατικός οπαδός του Μάθερς, του αρχηγού του τάγματος. Μετά από δύο χρόνια όμως ο Μάθερς τον έδιωξε από την ομάδα. Η αντιπαλότητά τους συνεχίστηκε μέσω ενός ψυχολογικού πολέμου. Λέγεται ότι ο Μάθερς έστειλε στον Κρόουλυ έναν succubus, έναν δαίμονα με σαγηνευτική γυναικεία μορφή, για να τον αποπλανήσει, όμως ο Α.Κ. το μετέτρεψε σε μία άσχημη γριά.

Μετά το γάμο με την αδελφή τού G. Kelly, ο οποίος ανήκε στη Χρυσή Αυγή, ταξίδεψε το 1904 στην Αίγυπτο. Αυτό που συνέβη εκεί τον οδήγησε να διακηρύξει ότι εκείνη τη χρονιά ανέτειλε η τρίτη εποχή της ανθρωπότητας, αυτή του Ώρου. Σ’ αυτήν την εποχή τις «θρησκείες των σκλάβων», όπως ο Χριστιανισμός, θα τις αντικαταστούσε μία νέα θρησκεία της απόλαυσης.

Συγκεκριμένα το 1904 ανακάλυψε σ’ ένα μουσείο του Καΐρου στη βιτρίνα με αρ. 666 την επιτύμβια πλάκα ενός αρχαίου ιερέα. Ο Α.Κ. βρήκε τρόπο να την αποκτήσει και με μία δική του τελετουργία επικαλέστηκε το θεό Ώρο. Καθώς ιερουργούσε, άκουσε πίσω του μία αντρική φωνή, ενός Αϊβάζ, απεσταλμένου μίας θεότητας της αρχαίας Αιγύπτου. Ο Αϊβάζ τού υπαγόρεψε το «Νόμο του Θελήματος» που λέει: «Κάνε ό,τι θέλεις, αυτός να είναι ο μοναδικός Νόμος!» Με λίγα λόγια: ο καθένας είναι ένα άστρο και δεν υπάρχει θεός άλλος εκτός από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει και να πεθαίνει όπως – και όποτε – θέλει.

Επίσης «έχει το δικαίωμα ν’ αγαπάει όπου, όπως, όποτε και όποιον θέλει, κι επιπλέον έχει το δικαίωμα να σκοτώσει όλους εκείνους, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να του στερήσουν αυτά τα δικαιώματα». Αυτός ο «νόμος» αποτέλεσε το κύριο θεμέλιο του «Αβαείου το Θελήματος» που ίδρυσε το 1920 στη Σικελία και κράτησε μέχρι το 1924.

Ο Α.Κ. υπήρξε συστηματικός «θεράπων» της μαγείας. Υποτίθεται ότι το μεγαλύτερο μαγικό εγχείρημα του ήταν όταν υπέταξε και δάμασε τους δαίμονες Αμπράμελιν στη Σκωτία «πράγμα που ήταν απαραίτητο προκειμένου να κάνει ορατό το φύλακα άγγελό του». Ήδη κατά τις προετοιμασίες προέκυψαν «ανεπιθύμητα» φαινόμενα, διάφοροι ανεξήγητοι θόρυβοι, ουρλιαχτά, κραυγές κ.τ.ό., με αποτέλεσμα τους συμμετέχοντες να τους καταλάβει πανικός. Στις γυάλινες σφαίρες εμφανίστηκαν όντα καταπληκτικής ομορφιάς ή τρομακτικής όψης κ.ο.κ.

…Αφού ο Α.Κ. θεωρούσε τον εαυτό του ενσάρκωση του Σατανά, είναι προφανές το ποιόν τού φύλακα αγγέλου του…

Ακόμη πιο ακραία ήταν τα πράγματα στη Σικελία. Ναρκωτικές ουσίες μαζί με οργιαστικές τελετές μαύρης μαγείας, ζωοθυσίες κι άλλες κτηνωδίες δεν μπορούσαν να μείνουν κρυφές. Ένας Βρετανός μαθηματικός, ο Raoul Loveday πέθανε ξαφνικά και η γυναίκα του, που ήταν παρούσα, υποστήριξε ότι ο σύζυγός της δηλητηριάστηκε πίνοντας αίμα σε μία τελετή μαγείας. Μετά και την ανεξιχνίαστη εξαφάνιση παιδιών, το «Αβαείο του Θελήματος» αναγκάστηκε να κλείσει και ο Α.Κ. να εγκαταλείψει τη Σικελία. Λέγεται επίσης ότι μία φορά βάφτισε ένα βάτραχο στο όνομα του Ιησού Χριστού, στη συνέχεια τον σταύρωσε για ν’ απολαύσει το μαρτύριο του θανάτου του. Ας σημειωθεί εν παρόδω ότι οι δύο γυναίκες του τέλειωσαν τη ζωή τους στο τρελοκομείο, ενώ τουλάχιστον πέντε από τις ερωμένες του αυτοκτόνησαν. (Πηγή: Dictionary of Witchkraft).

Στη συνέχεια περιπλανήθηκε σε Ελβετία και Γαλλία ως το 1926, οπότε τον προσκάλεσε μία αποκρυφιστική ομάδα στη Θουριγγία της Γερμανίας. Η πρόσκληση αυτή από την Στοά «Πανσοφία» του φάνηκε η κατάλληλη ευκαιρία να παρουσιαστεί σαν νέος μεσσίας. Στην περιοδική έκδοση της Στοάς δημοσίευσε το «μανιφέστο» του:

«Προς τους ανθρώπους! Κάνε ό,τι θέλεις πρέπει να ‘ναι ο μοναδικός νόμος… καθώς ήρθε η σειρά μου για το αξίωμά μου το έτος της ίδρυσης της Θεοσοφικής Εταιρείας, πήρα τις αμαρτίες όλου του κόσμου πάνω μου για να εκπληρωθούν οι προφητείες. Έτσι θα μπορούσε η ανθρωπότητα να κάνει το επόμενο βήμα από τη μαγική φόρμουλα του Όσιρι σε αυτήν του Ώρου. Και επειδή ήρθε η δική μου η ώρα, εξαγγέλω το Νόμο. Εκδόθη στο μέσον της Μεσογείου Θαλάσσης μέσω εμού, το Μέγα Θηρίον 666, Λόγος Αίνος Θέλημα».

Εκτός αυτού επτά εκπρόσωποι της Πανσοφίας υπέγραψαν το παρακάτω κείμενο:

«Ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος, για τον οποίον είχε προαγγελθεί ότι θα εμφανιστεί αυτόν το χρόνο, και τον οποίο περίμεναν όλοι οι αληθινοί αναζητητές και ιδίως εκείνοι από τη Θεοσοφική Εταιρεία, εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Δασκάλου Το Μέγα Θηρίον. Οι υπογράφοντες είδαμε ιδίοις όμασι κι ακούσαμε με τα δικά μας τα αυτιά και γνωρίζουμε με βεβαιότητα και άνευ ψεύδους, ότι είναι αληθώς ο Φορέας του Λόγου, για τον οποίον διψούσε η ψυχή της ανθρωπότητας».

Όταν όμως αποδείχτηκε ότι ο Α.Κ. κυνηγούσε αδιάκριτα τις γυναίκες και η ηθική του διέφερε από εκείνη των οικοδεσποτών του, δεν τον ήθελαν πια. Αντίθετα συμπέραναν ότι δεν μπορούσε να είναι ο αναμενόμενος μεσσίας.

Παρ’ όλα αυτά, ορισμένοι τον ακολούθησαν και ίδρυσαν τη Στοά «Η Αδελφότητα του Κρόνου». Άλλοι προσχώρησαν στο Τάγμα Ο.Τ.Ο. (ORDO TEMPLIS ORIENTIS), Στη Σικελία ο Α.Κ. εκτελούσε σεξουαλικές μαγικές τελετές του Ο.Τ.Ο., αρχηγός του οποίου είχε ονομαστεί ήδη το 1912 στην Αγγλία.

Ο Κρόουλυ είχε ιδρύσει επίσης πολλές μυστικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων και τη «Γνωστική –Καθολική Εκκλησία» με έδρα την Ελβετία. Στο «Λειτουργικό Κανόνα» (Canon Missae) της εκκλησίας υπάρχει στην πρώτη σελίδα η υπογραφή του Α.Κ. με το όνομα Baphomet, μία καμπαλιστική-τεκτονική-μαγική φιγούρα, και η δήλωση ότι πρόκειται για μία σατανιστική λειτουργία.

Ας σημειωθεί επίσης ότι ο γερακόμορφος δαίμονας Αϊβάζ υπαγόρευε στον Α.Κ. στο «Βιβλίο του Νόμου» μ.ά. τα εξής:

«Με το γερακίσιο κεφάλι μου βγάζω τα μάτια του Ιησού ενώ κρέμεται στο σταυρό. (σελ. 59). …Στήσε την εικόνα μου στην Ανατολή… και δόστε μου τη λατρεία σας… (σ.51) Αφήστε κατά μέρος την ευσπλαχνία, καταδικάστε τους σπλαχνικούς! Σκοτώστε και βασανίστε τους, μην τους λυπάστε!»

Θα έπρεπε ν’ ασχοληθούν ψυχολόγοι του βάθους με το πώς εσωτεριστές συγκινούνται με τις διδασκαλίες του Α.Κ. ή τον θεωρούν «δάσκαλο», «Φάουστ του 20ού αιώνα», «πηγή βαθύτατων εσωτερικών αληθειών», «πρεσβευτή της αγάπης» κλπ. κλπ.

Προφανώς οι μαγικές ικανότητες και οι «δυνάμεις που απόκτησε χάρη στην επαφή του με ενέργειες από τις δαιμονικές σφαίρες» (Lauenberger), προκαλούν το θαυμασμό (π.χ. αδύνατων ψυχών) σε αποκρυφιστικούς –εσωτεριστικούς κύκλους. Αξίζει πραγματικά όποιος σαγηνεύεται απ’ αυτές να ψάξει να βρει τι κρύβει μέσα του που τον θέλγουν οι σατανικές ιδιότητες, μία καλή άσκηση αυτογνωσίας.

Ο θαυμαστής του Α.Κ. , Lauenberger, γράφει στο βιβλίο «Αυτός είναι ο Εσωτερισμός»:

«Με τα σπουδαία μαγικά χαρίσματά του και τη μεγάλη δύναμή του, ο Α.Κ. μπόρεσε στις περισσότερες, όχι όμως σ’ όλες, τις περιπτώσεις να ανταπεξέλθει σ’ αυτές τις ενέργειες. Όμως ελάχιστοι μαθητές και μιμητές του στο παρελθόν και τώρα τα καταφέρνουν το ίδιο, με αποτέλεσμα να πέφτουν αναπόφευκτα θύμα των δυνάμεων εκείνων που επικαλούνται. Επομένως όποιος ζει με βάση τα μαγικά κείμενα του Α.Κ. και εκτελεί τις τελετουργίες του, μπορεί να βιώσει πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Αυτές δεν είναι απαραίτητα θεαματικές εξωτερικές, όπως τρέλα ή αυτοχειρία, αλλά μπορούν να αφήσουν ανεξίτηλα σημάδια στο ασυνείδητο. Ο εσωτεριστής μαθητής που ακολουθεί τον Α.Κ. μοιάζει με το παιδί που παίζει με μία βραδυφλεγή βόμβα».

Είναι γεγονός ότι το Μέγα Θηρίο, ο πιο κακός άνθρωπος στον κόσμο κατά τη δική του περιαυτολογία, είχε αποκτήσει μεγάλες μαγικές δυνάμεις. Είναι αυτός όμως ένας αξιόλογος στόχος ζωής;

Πάντως τρεις οδηγίες του Α.Κ. για τους συνοδοιπόρους του έχουν πραγματοποιηθεί σήμερα στο ακέραιο. Ο Κρόουλυ δίδασκε: 1) Πρέπει να υποβάλλουμε τους ανθρώπους ν’ ακούν μία δυνατή, μονότονα επαναλαμβανόμενη μουσική. 2) Πρέπει να προωθήσουμε την κατανάλωση ναρκωτικών. 3) Πρέπει να ελέγξουμε συνειδητά την εξέλιξη στον τομέα της ηθικής. Ναρκομανής και σε σύγχυση φρενών, ο Κρόουλυ πέθανε το 1947 σε μία πανσιόν. Κατά τον ενταφιασμό του μερικοί οπαδοί του απήγγειλαν τον ύμνο στον κερασφόρο θεό Πάνα, που υπήρξε ένας από τους εμπνευστές του:

«Οργιάζω και βιάζω

ξεσκίζω και αφηνιάζω

αιώνια στον κόσμο στροβιλίζω

και ο Παν την εξουσία μού χαρίζει».

Όπως ο Νίτσε που ήθελε επίσης ν’ αντιστρέψει όλες τις ηθικές αξίες και που πέθανε επίσης διανοητικά και σωματικά άρρωστος, ο Κρόουλυ «καλλιέργησε μεθοδικά την άρνηση, με εωσφορική αγαλλίαση λάτρεψε το μηδενισμό, μέχρι που κατέρρευσε σωματικά και πνευματικά. Δεν τον ωφέλησε σε τίποτα που στη θέση του θεού έβαλε τον ερωτευμένο με τον εαυτό του Υπεράνθρωπο. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν επίδραση στη μοίρα της ανθρωπότητας. Και αυτοί οι λίγοι είναι απεσταλμένοι του Φωτός ή σκοτεινών δυνάμεων. Από τα έργα τους αναγνωρίζεται το ποιόν τους».

Ο Γεώργιος Γκουρτζίεφ

Ο Γεώργιος Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ θεωρείται ο μεγαλύτερος μετά τον Κρόουλι μάγος του 20ού αιώνα (Λεξικό των Αιρέσεων και των Κοσμοθεωριών, εκδ. HERDER). Ελληνοαρμένης, γεννημένος το 1873 στα περσοτουρκικά σύνορα, από τα παιδικά του χρόνια επεδείκνυε μία έλξη προς καθετί παραφυσικό, ιδίως για καταστάσεις υπνωτιστικής έκστασης. (The Dictionary of the Esoteric, NevillDrury)

Ο Ρούντολφ Πάσσιαν γράφει για τον Γκ.:

«Ήταν ένας μαύρος μάγος, λιγότερο ευφυής από τον Κρόουλυ, αλλά όχι λιγότερο ωμός και πανούργος. Όσον αφορά στα βιογραφικά του στοιχεία, με ανθρώπους όπως ο Γκ., υπάρχουν πάντα αναπάντητα ερωτηματικά. Μόνιμα κάτι κρύβεται ή παραπλανά, πράγμα που παραδόξως πως δεν ενοχλεί τους λάτρεις τους.

Ο ίδιος δήλωνε ότι είχε σπουδάσει σε μυστικές σχολές στην κεντρική Ασία (Περσία, Τουρκιστάν και Θιβέτ). Υποτίθεται ότι για δέκα χρόνια υπήρξε ηγετικός πράκτορες της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας στο Θιβέτ, επιπλέον γραμματέας Εξωτερικών Υποθέσεων της θιβετανικής κυβέρνησης και συνάμα παιδαγωγός του Δαλάι Λάμα (!) Ωστόσο όπως έχουν πει πολλοί που τον γνώρισαν, δεν μιλούσε καμία γλώσσα καλά πλην της ρωσικής^. πάντως συνεννογιόταν σε αρκετές γλώσσες, αλλά μιλούσε κι έγραφε φοβερά ακατανόητα.

Διηγιόταν ότι διέφυγε στη Μογγολία μαζί με τον Δαλάι Λάμα όταν οι Άγγλοι κατέλαβαν το Θιβέτ το 1903. Το 1914 πήγε στη Ρωσία, όπου συγκέντρωσε αρκετούς οπαδούς, κυρίως στη Μόσχα. Μετά την επανάσταση του 1917 προσπάθησε χωρίς επιτυχία να ιδρύσει σχολές στην Τυφλίδα, στην Κων/λη, στο Βερολίνο και στο Λονδίνο. Τελικά εγκαταστάθηκε το 1922 κοντά στο Φονταινεμπλώ στη Γαλλία, στο «Αβαείο Αβόν», το οποίο ονόμασε έτσι καθώς υπήρχε ένας μυστικός ανταγωνισμός με τον Κρόουλυ και το δικό του «Αβαείο Θέλημα», την ίδια εποχή.

Μεταξύ των θαυμαστών του μετρούσε διάσημες και εύπορες προσωπικότητες όπως ο Άλντους Χάξλεϋ, ο Άρθρουρ Κέστλερ, η συγγραφέας Κάθριν Μάνσφιλντ, της οποίας ο αιφνίδιος θάνατος στο Αβαείο Αβόν προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Ο dr Walter Koch το εξηγεί έτσι:

«Καθώς προχωρούσε συνεχώς ο διαμελισμός και η αποσύνθεση του Δυτικού πνεύματος, αυτός ο συναρπαστικός μαγγανευτής βρήκε ένα πλήθος από ενθουσιώδεις οπαδούς και πιστούς».

Οι διδασκαλίες του ήταν συγκεχυμένες και τις συστηματοποίησαν και τις διετύπωσαν κατανοητά μερικοί μαθητές του, αφού αφαίρεσαν πρώτα παράλογες ή χυδαίες παραγράφους. Σύμφωνα με την αντίληψή του οι άνθρωποι πρέπει να δραπετεύσουν από την καθημερινή ρουτίνα και ν’ αναπτύξουν μία νέα αίσθηση ζωντάνιας: «Μονάχα όταν είμαι εγώ, είναι η ζωή αληθινή».

Στο «Ινστιτούτο για την Αρμονική Ανάπτυξη του Ανθρώπου» στο Αβόν, οι οπαδοί του υποχρεώνονταν να δουλεύον σκληρά και σιωπηλά. Τους πίεζε μέχρι να εξαντληθούν, τους έβαζε καθήκοντα που συχνά έφταναν στα όρια των δυνάμεών τους. Σύμφωνα με τη θεωρία του, η μηχανική, ρομποτική ύπαρξη των περισσότερων ανθρώπων είναι σκλαβιά, ενώ νομίζουν ότι είναι αληθινή ζωή και μόνο με τέτοιες υπεράνθρωπες αποδόσεις μπορούν να ελευθερωθούν.

Ο Walter Koch γράφει: «Αντί για να δίνει σαφείς απαντήσεις, δίδασκε πρακτικές ασκήσεις παίδευσης του χαρακτήρα, οι οποίες είχαν συνέπεια την ατροφία της λογικής. Είχε μία ασυνήθιστη επιβολή, η οποία δεν οφειλόταν στις γνώσεις του, αλλά του προσέδιδε μία απερίγραπτη, σχεδόν υπεράνθρωπη εξουσία πάνω σε όλους όσους τραβούσε μέσα στο μαγικό του κύκλο!

Παράλληλα με τις μαγικές ικανότητές του ήταν εξαίρετος γνώστης του υπνωτισμού, πράγμα που απέδειξε ιδιαίτερα παραστατικά σε χορευτικές παραστάσεις στο Παρίσι και στη Ν. Υόρκη στη δεκαετία του ’20. Οι χορευτές – μαθητές του κινούνταν σαν νευρόσπαστες μαριονέτες, σπασμωδικά αυτοματικά, χωρίς χαρά. Ο Γκ. τους διηύθυνε και με ένα κούνημα των χεριών του τους έκανε να παγώσουν απότομα ακόμη και μέσα σε μία πολύ γρήγορη κίνηση. Κάθε φορά που τέλειωνε ένα μέρος του χορού, οι χορευτές έμοιαζαν σαν να έσπαζαν στα δύο εσωτερικά.

Ο Walter Koch γράφει παρακάτω: «Δεν ήταν δάσκαλος με την πραγματική έννοια. Δεν παρέδιδε γνώσεις που θα συνάρπαζαν … παρά τους αφαιρούσε τη νηφάλια συνείδηση και την κριτική ικανότητα».

Ο Κόλιν Γουίλσον γράφει για τον Γκ. στα ΜΥΣΤΗΡΙΑ, κεφ. Δυνάμεις του Κακού:

«Αξίζει να έχουμε κατά νου ότι αυτή η ίδια υπνωτιστική δύναμη αποδιδόταν στον Ρασπούτιν, στον Γκουρτζίεφ και στον Κρόουλυ. Ο πρίγκιπας Γιουσούποφ λέ­ει πώς «ο άγιος σατανάς» τον υπνώτισε και τον παρέλυσε ολότελα στην πρώτη τους συνάντηση: «Η υπνωτιστική του δύναμη ήταν τεράστια. Ένιωθα σαν να με υπότασσε και διαπότιζε με ζεστασιά όλο μου το είναι… Απόμεινα να κείτομαι ακίνητος, ανίκανος να φωνάξω ή να σαλέψω». Στο Ο Θεός Είναι η Περιπέτειά μου (God is My Adventure), ο Ρομ Λαντάου εξι­στορεί κατά παρόμοιο τρόπο την ιδιαίτερη δύναμη που άσκησε ο Γκουρ­τζίεφ στην πρώτη τους συνάντηση: «Το αίσθημα της σωματικής αδυναμίας με κυρίευε όλο και περισσότερο…Ήμουν σίγουρος πως εάν προσπαθού­σα να σηκωθώ, τα πόδια μου θα λύνονταν και θα σωριαζόμουν κατάχα­μα». Ο Λαντάου κάνει την ενδιαφέρουσα πρόταση πως «μπορεί να επρόκειτο για κάποιο είδος ηλεκτρικής εκπόρευσης, όπως λέγεται ότι κατείχε σε μεγάλο βαθμό ο Ρασπούτιν». Ο Λαντάου αναφέρει ένα ακόμα σημα­ντικότερο περιστατικό με μια μυθιστοριογράφο που κάθισε κοντά στον Γκουρτζίεφ σε ένα εστιατόριο:

Ο Γκουρτζίεφ την κάρφωσε με το βλέμμα και είδαμε καθαρά πως άρχισε ξαφνικά να εισπνέει και να εκπνέει με έναν περίεργο τρό­πο. [Συνειδητοποίησα πως] ο Γκουρτζίεφ εφάρμοζε μια από τις μεθόδους που έπρεπε να είχε μάθει στην Ανατολή. Λίγες στιγμές αργότερα πρόσεξα πως η φίλη μου έμοιαζε χλομή^– έμοιαζε να είναι έτοιμη να λιποθυμήσει… «Ο άνθρωπος είναι αλλόκοτος», ψι­θύρισε. «Κάτι φριχτό συνέβη… Με κοίταξε με τόσο περίεργο τρό­πο που μέσα σε ένα ή δυο δευτερόλεπτα ένιωσα σαν να είχα χτυ­πηθεί κατευθείαν στο σεξουαλικό μου κέντρο. Ήταν ζωώδες…»

Οι υπνωτιστικές δυνάμεις του Κρόουλυ έχουν περιγράφει πολλές φορές· όμως οι περισσότεροι συγγραφείς πιστεύουν ότι προέρχονταν από το ιδι­αίτερο βλέμμα του, που έμοιαζε με εκείνο του βασιλίσκου^*. Ωστόσο, η αφήγηση που δίνει ο Όλιβερ Μάρλοου Ουίλκινσον (Oliver Marlow Wilkinson), γιος του Λιούις Ουίλκινσον, υπεύθυνου για τα πνευματικά δι­καιώματα του Κρόουλυ, καθιστά σχετικά εμφανές πως οι δυνάμεις του Κρόουλυ είχαν πολλά κοινά με εκείνες του Ρασπούτιν και του Γκουρτζίεφ.^** Ο Ουίλκινσον μιλούσε σε ένα σκηνογράφο σε ένα αρχοντικό του Γκλάουστερσιρ (Gloucestershire) όπου ο Κρόουλυ είχε ζήσει πολύ καιρό.

Όταν, συζητώντας με τον Κρόουλυ, αμφέβαλα για τις μαγικές δυ­νάμεις του, ο σκηνογράφος είπε: «Δεν θα το έλεγες αυτό εάν ήσουν μαζί μας όταν ήταν εδώ ο Κρόουλυ, Μετά το δείπνο κατεβήκαμε σε ένα δωμάτιο στο πρώτο πάτωμα… Ο Κρόουλυ καθόταν κατάχαμα εκεί πλάι στη φωτιά… Εκτός από μένα ήταν και δυο άλ­λοι στο δωμάτιο. Καθώς ο Κρόουλυ μιλούσε, ο άντρας απέναντι από τον Κρόουλυ, στην άλλη μεριά του τζακιού, έπεσε στο πλάι με το κεφάλι του μερικές ίντσες από τις φλόγες κι έμεινε εκεί. Ένας άλλος σηκώθηκε, έπεσε στα τέσσερα, άρχισε να μυρίζει τις καρέ­κλες, να κάνει σούζες, γάβγιζε και κλαψούριζε, γρατζούνιζε την πόρτα…» Στο σημείο αυτό θυμήθηκα τη Φράνσις [τη μητέρα του] που περιέγραφε πώς ένας άντρας που είχε καλέσει μαζί με τον Κρόουλυ… είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν σκύλος και πώς ο Κρόουλυ είχε συνεχίσει να μιλά, παρατηρώντας με ήπιο ενδιαφέ­ρον, ώσπου ο άντρας επανήλθε στο φυσιολογικό, χαρακτηρίζο­ντας την πρόστυχη επίδειξη ως αστείο. . «Σαν σκύλος», συνέχισε ο άντρας, «και ο άντρας που είχε πέσει κατάχαμα σηκώθηκε δί­χως να πει λέξη, βγήκε από το παράθυρο και δεν επέστρεψε μέ­χρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας, με τα ρούχα του κουρελιασμένα και το πρόσωπό του γεμάτο αίματα. Εγώ δεν μπορούσα να σαλέψω για ένα διάστημα κι όταν το έκανα, ο Κρόουλυ είχε πέσει για ύπνο». «Ίσως ο Κρόουλυ χρησιμοποιούσε ναρκωτικά», πρότεινα. «Και υπνωτισμό… Όμως χρησιμοποιούσε και κάτι άλλο…» «Τι;» ρώτησα. «Μαγεία», απάντησε ο νεαρός.

(Θα μπορούσε να πει κανείς και άλλα πολλά για τις μαγικές ικανότητες αυτών των κυρίων. Όμως ο νοών νοείτο!…)

Ο Γκουρτζίεφ ήταν μεγαλομανής και συστηματικός ψεύτης. Δεν έχανε ευκαιρία να αυτοδιαφημιστεί μεγαλόφωνα …και έπαιρνε χρήματα, πολλά χρήματα χωρίς αιδώ και ανενδοίαστα. … Η ατραπός του Γκουρτζίεφ δεν οδηγούσε στον θεό, αλλά στην εξουσία πάνω στους άλλους. Η βαναυσότητά του, η παντελής απουσία αγάπης και συμπόνιας από την καρδιά του πήγαζε από τις σκοτεινές, δαιμονικές πρακτικές που διδάσκονται στα μοναστήρια της Μογγολίας. Εκεί ασκούν συνειδητά ως τα άκρα τη σκληρότητα, το θυμό, την κακία, τις βωμολοχίες (και τις οποίες δίδασκε άριστα ο Γκουρτζίεφ), και τη φυσική βία. Ο Γκουρτζίεφ διασκέδαζε με το να προσβάλλει συνεχώς και να υβρίζει χυδαία τους μαθητές του και αυτοί όφειλαν να το δεχθούν υποταγμένοι και ταπεινοί. Όπως ο Μπάγκβαν που χαρακτήριζε τη Μητέρα Τερέζα «ηλίθια», έτσι και ο Γκουρτζίεφ γελώντας κυνικά καθύβριζε τα ευρωπαϊκά ιδεώδη για την ανθρώπινη αξία και την ελευθερία…

Εκτός από τη σεξουαλική μαγεία, ο Γκουρτζίεφ δίδασκε επίσης ότι ελάχιστοι μόνο έχουν μία αθάνατη ψυχή. Για να την αποκτήσει κάποιος, πρέπει να αποβάλει όλες τις ιδέες του, τα πανανθρώπινα. ιδανικά και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του.

Οι γυναίκες πάντως έχουν ελάχιστες πιθανότητες να αποκτήσουν μία αθάνατη ψυχή, εκτός αν συνευρεθούν σεξουαλικά με έναν οπαδό του συστήματος του. Γι ’ αυτό και ο ίδιος έδειχνε μεγάλο ζήλο να εξασφαλίσει μία ψυχή σε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες..»

Μία νεαρή Γαλλίδα, η Iréne – Carole R., που αντιστάθηκε στις σεξουαλικές επιθέσεις του, πέθανε μετά έντεκα μέρες από μία αδιευκρίνιστη ιατρικά ασθένεια, η οποία προήλθε από μαγική επίθεση.

Ο Κόλιν Γουίλσον, ερευνητής και οπαδός της σχολής του Γκ., γράφει για τη διδασκαλία του περί μετενσάρκωσης, στο βιβλίο του «Μυστήρια», εκδ. Αρχέτυπο:

«Ο Γκουρτζίεφ φαίνεται να υπαινίσσεται ότι οι δυνάμεις είναι κατά κάποιον τρόπο συνδεδεμένες με το μυστήριο της μετενσάρκωσης. Στις καταγραφές των διδασκαλιών του Γκουρτζίεφ από τον Ουσπένσκυ, ο Γκουρτζίεφ ερωτάται δυο φορές σχετικά με τη μετενσάρκωση. Και απαντά, όπως θα περίμενε κανείς, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μετά βίας «υπάρχουν» καν· απλώς ανταποκρίνονται σε εξωτερικά ερεθίσματα^– συνεπώς πώς μπορούμε να μιλάμε για μετενσάρκωση και μεταθανάτια ζωή; Όμως, συνεχίζει, ο άνθρωπος μπορεί τελικά να αναπτύξει και τα τέσσερα «σώματά» του. «Σύμφωνα με την αρχαία διδασκαλία… ο άνθρωπος που έχει καταφέρει την πλήρη δυνατή ανάπτυξη… αποτελείται από τέσσερα σώματα. Αυτά τα τέσσερα σώματα αποτελούνται από ουσίες που βαθμιαία γίνονται όλο και αραιότερες, αλληλοδιαχέονται και σχηματίζουν τέσσερις ανεξάρτητους οργανισμούς, οι οποίοι είναι διευθετημένοι βάσει ορισμένων σχέσεων μεταξύ τους, αλλά που είναι ικανοί για ανεξάρτητη δράση». Ένα τέτοιο άτομο, υποδηλώνει σαφώς ο Γκουρτζίεφ, θα μπορούσε να επιβιώσει μετά θάνατο και να μετενσαρκωθεί».

Όποιος αναζητούσε συμβουλή ή κατανόηση από αυτόν, ο Γκ. τον αγνοούσε ή τον ειρωνευόταν με τις συνήθεις σκατολογίες του. Ο δρ. Κοχ γράφει: «Ήταν μία μυστική σχολή του χάους… Υποτίθεται ότι η αληθινή επίγνωση άρχιζε με την εσωτερική βίωση του σώματος. Σύντομα όμως επερχόταν μία τρομακτική αίσθηση ότι το άτομο χανόταν, ένας καταπέλτης το εκτίναζε βίαια έξω από τον εαυτό του».

Μετά από μία τέτοια εμπειρία ήταν αδύνατο να επιστρέψει κάποιος στη φυσιολογική ζωή. Ένας μαθητής τού Γκ. φώναξε μέσα από την έκσταση που προκαλούσε ο τρόμος: «Αυτό εδώ είναι η κόλαση, η πνευματική απογύμνωση, μία φυλακή, η τελευταία στιγμή πριν την αγχόνη… Να λέτε συνέχεια στον εαυτό σας ότι δεν είσαστε τίποτα! Όσοι έρχεστε εδώ, ξεχάστε κάθε ελπίδα»!

(Με αυτόν τον τρόπο γιατρεύονταν οι καλοθρεμμένοι, καλομαθημένοι, βαριεστημένοι μεγαλοαστοί από την ανία τους…)

Ο Louis Pauwels, συγγραφέας της βιογραφίας Γκουρτζίεφ, ο Μάγος, και μαθητής του, κρίνει με πιο μετρημένα λόγια το δάσκαλό του λέγοντας ότι «μόνο μέσα από την πύλη του θανάτου μπορεί κάποιος να μπει στην πνευματική περιπέτεια που προτείνει ο Γκ.». Ισχυρίζεται πάντως ότι ήταν ένας από τους λίγους που δεν παραδόθηκε ψυχή τε και σώματι στο «Δάσκαλο»^. μάλιστα λέει ότι είχε σώσει κάποιους αποστάτες από τη μαύρη μαγεία με την οποία τους καταδίωκε ο Γκουρτζίεφ. Δεν μπορεί να εξακριβωθεί βέβαια αν αυτά είναι αλήθεια, γιατί δεν είναι δυνατό να εμπιστευτεί κανείς ανθρώπους που ειδωλοποιούν άτομα όπως ο Γκουρτζίεφ ή ο Κρόουλυ. Κάθε συνεργεία με σατανικές δυνάμεις και προσωπικότητες, αφήνει ανεπανόρθωτες βλάβες στο χαρακτήρα και στη ψυχή…

Μόνο άτομα με πολύ ισχυρή θέληση ή που έχουν μεγάλη άνωθεν προστασία έχουν τη δυνατότητα να επιβιώσουν σχετικά αβλαβείς από τέτοιες επαφές και να αποκομίσουν ωφέλιμα διδάγματα για τον εαυτό τους και για τους άλλους.

Χαρακτηριστικό είναι ότι στο «Αβαείο Αβόν» δεν πρόκοβαν ούτε οι άνθρωποι ούτε ζώα. Η διαβίωση ήταν πολύ σκληρή, αν και στα διαλείμματα μεσολαβούσαν μεγάλα φαγοπότια και όργια. Ο Pier re Schaeffer σημειώνει: «Στους εκλεκτούς του ο Γκ. έδινε ό, τι πιο διαλεχτό, ενώ όποιον δεν συμπαθούσε τον υποχρέωνε να καταπιεί ένα ωμό κρεμμύδι, κι ας ήταν χαλασμένο. Η βότκα έρρεε υπεράφθονη και όσοι την απεχθάνονταν έπρεπε να πιουν μέχρι να μεθύσουν κ.σ.κ.»

Μολονότι οι μαθητές πρόσφεραν μεγάλα ποσά, ορισμένοι μάλιστα όλη την περιουσία τους, το Ινστιτούτο δεν μπορούσε να επιβιώσει και αναγκάστηκε να κλείσει μετά από μία σειρά από σκάνδαλα.

Μετά την πώληση του Αβόν, ο Γκ. πήγε για λίγο στις ΗΠΑ αλλά γρήγορα επέστρεψε στο Παρίσι. Εκεί άρχισε να γράφει τις «Ιστορίες του Βεελζεβούλ στον εγγονό του», όπου ταύτιζε τον εαυτό του με το πρόσωπο του τίτλου του. Τα γραπτά του ήταν σχεδόν ακατανόητα, έτσι χρειάστηκε να τα προσαρμόσουν μαθητές του ώστε να γίνουν αναγνώσιμα, και δημοσιεύτηκαν με τον τίτλο Όλα και τα Πάντα.

Μία αμερικανική κριτική του βιβλίου χαρακτηριστικά έλεγε ότι η ανατροπή όλων των αξιών από το Νίτσε φαίνεται απλοϊκή σε σύγκριση με την παρουσίαση του Γκ. Γεμάτη παράξενες λέξεις, διηγείται ανάκατα για τα Ούφο, την τέχνη, τη διατροφή, τη Σφίγγα, από την ύπνωση μέχρι το WC.

Λόγω της αδυναμίας του Γκ. να εκφραστεί γραπτά, και το άλλο βιβλίο που φέρει το όνομά του, «Οι Συναντήσεις με Αξιόλογους Ανθρώπους», πρέπει επίσης να προέρχεται από άλλα χέρια. Για παράδειγμα το 1933 τύπωσε μία μπροσούρα με τον τίτλο «Ο Γκουρτζίεφ εξαγγέλλει την Επικείμενη Σωτηρία». Ο Rom Landau που παίρνοντας συνέντευξη από τον Γκ. δεν έλαβε καμία σαφή απάντηση στις ερωτήσεις του, παρά μόνο αυτό το βιβλιαράκι, σκέφτηκε ότι ο συγγραφέας του είχε χάσει τα μυαλά του. Όντως ο «Δάσκαλος» ζήτησε να αγοραστούν και να καταστραφούν όλα τα αντίτυπα.

Ο δρ. Κοχ σχολιάζει το βιβλίο τού Βεελζεβούλ: «Ο Γκουρτζίεφ δεν καταλάβαινε καλά τον ευρωπαϊκό πολιτισμό ούτε το ευρωπαϊκό πνεύμα^. γι’ αυτό στο ογκώδες βιβλίο του υπάρχει ένα σύμφυρμα από αφηγήσεις υποτίθεται χιουμοριστικές, ψέματα που σερβίρονται με σοβαροφάνεια και απίθανες ιδέες, τις οποίες οφείλει να ενστερνιστεί κάποιος με πίστη». Αυτό συμβαίνει όντως, χάρη στην επεξεργασία του κειμένου από μαθητές του, που ήταν κατά πολύ ανώτεροι πνευματικά από τον ίδιο και συνεισέφεραν τις δικές τους ιδέες. Από «τις χυδαιότητες που δεν μεταφράζονται και τις επανειλημμένες κοινοτοπίες» του αρχικού κειμένου δεν απέμειναν παρά λίγες. Μάλιστα υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που τον συγκρίνουν με τον Μπέμε, τον Σβέντενμποργκ και τον Σωκράτη!

Ο δρ. Κοχ διαπιστώνει ότι αυτό το βιβλίο απευθύνεται σ’ ένα κοινό που φαντάζεται ότι καταλαβαίνει τα πάντα και γι’ αυτό καταπίνει ό,τι και να του σερβίρουν. Αυτό ισχύει και για τις δημοσιεύσεις των μαθητών του, Π. Ουσπένσκι και Τζον Μπένετ. Ο δεύτερος μάλιστα ανέμειξε τις παράδοξες θεωρίες του Γκ., όπως π.χ. η ενσάρκωση που επιστρέφει σε παρελθόντα χρόνο, μαζί με αυτές της Α. Μπέιλυ. Σε πάνω από είκοσι βιβλία δε ο Μπένετ εξηγεί τις ιδέες τού «Ρώσου σοφού».

Και πάλι ο Κ. Γουίλσον:

Σύμφωνα με τον Γκουρτζίεφ, υπάρχουν δώδεκα διαφορετικοί τύποι Υδρογόνου, στους οποίους αποδίδει αριθμούς που είναι πολλαπλάσια του 6^. έτσι υπάρχουν το Υδρογόνο 6, το Υδρογόνο 12 και ούτω καθεξής έως το Υδρογόνο 6144.

Όλα τα Υδρογόνα από το 6144 ως το 96 είναι ποικίλοι τύποι ύλης με το 6144 να είναι η πυκνότερη και αδρότερη. Όμως τα ενδιαφέροντα Υδρογόνα είναι τα τέσσερα στην κορυφή της κλίμακας – 48, 24, 12 και 6. Αυτά είναι οι ενέργειες που απαιτούνται για να λειτουργήσουν τα διάφο­ρα «κέντρα». Το Υδρογόνο 6, το υψηλότερο απ’ όλα, είναι το καύσιμο που χρησιμοποιεί το ανώτερο διανοητικό κέντρο, ένα κέντρο που υπάρχει μέ­σα μας, αλλά το οποίο δεν έχουμε την επίγνωση ότι υπάρχει. Το ίδιο αλη­θεύει για το ανώτερο συναισθηματικό μας κέντρο που λειτουργεί με Υδρογόνο 12. Εάν ο άνθρωπος μπορεί όντως να μάθει να δημιουργεί αυ­τές τις υψηλότερες ενέργειες και να τις χρησιμοποιήσει για να ενεργο­ποιήσει τα κατάλληλα κέντρα, θα γινόταν κάτι σαν θεός – ή αλλιώς θα βίωνε ένα είδος μυστικιστικής διαίσθησης που είναι σχεδόν άγνωστη στα ανθρώπινα όντα.

Στην πραγματικότητα, λέει ο Γκουρτζίεφ, το σώμα είναι όντως μια αλχημιστική μηχανή, γιατί μεταστοιχειώνει τροφή (Υδρογόνο 748) στα Υδρο­γόνα που χρειαζόμαστε για να λειτουργήσουμε τα κατώτερα κέντρα μας (48 και 24). Μπορείτε συνεπώς να πείτε ότι το πρόβλημα της εξέλιξης στον άνθρωπο συνίσταται στο να μάθει να μεταμορφώνει αυτά τα κατώτε­ρα Υδρογόνα σε ανώτερο τύπο Υδρογόνου. Είναι ενδιαφέρον να σημειώ­σουμε ότι, κατά τον Γκουρτζίεφ, ήδη κατέχουμε τα απαραίτητα «ανώτερα κέντρα» αλλά αυτά βρίσκονται εκτός εμβέλειας της καθημερινής μας συ­νείδησης· αυτό φαίνεται να είναι το γκουρτζιεφικό ισοδύναμο του «υπερσυνείδητου νου», των ψηλότερων σκαλιών της σκάλας των εαυτών.

Μιλώντας για το σεξ σε μια μεταγενέστερη συνάντηση, ο Γκουρτζίεφ πρόσθεσε μια άλλη πληροφορία που είναι εξαιρετικά δυσνόητη αλλά προφανώς έχει κεφαλαιώδη σημασία. Το Υδρογόνο 12, που μπορούμε να παρασκευάσουμε σε πολύ μικρές ποσότητες, μπορεί να μεταμορφωθεί σε Υδρογόνο 6 με ένα ορισμένο είδος «σοκ». Όμως αυτό το «σοκ» μπορεί να λάβει χώρα και μέσα στον οργανισμό και έξω απ’ αυτόν.

Με άλλα λόγια η αλχημεία δεν είναι απλώς μια μεταμόρφωση που λαμβάνει χώρα μέσα στον αλχημιστή· είναι και μια χημική (ή φυσική) δια­δικασία που λαμβάνει χώρα στον κόσμο της ύλης. Ο Γκουρτζίεφ φαίνεται να δημιουργεί τη γέφυρα μεταξύ υπερβατικής αλχημείας του Γιουνγκ και φυσικής εκδοχής των αρχαίων αλχημιστών. Επιπλέον διαβεβαιώνει ότι αυτά τα δύο είναι στενά συνδεδεμένα^– η φυσική και πνευματική αλχημεία είναι απλώς δυο πλευρές της ίδιας διαδικασίας.

Εν συντομία, αυτό που λέει ο Γκουρτζίεφ είναι πως η αλχημεία αποτε­λεί διαδικασία κατά την οποία η κατώτερη ενέργεια μεταστοιχειώνεται σε ανώτερη και η πραγματική διαδικασία είναι λίγο πολύ ίδια, είτε πραγμα­τοποιείται μέσα μας, είτε στον κόσμο της ύλης. Ο Γκουρτζίεφ δεν αποκα­λύπτει το μυστικό της πραγματικής διαδικασίας αλλά κάποια πράγματα μπορεί να υπάρχουν στις παρατηρήσεις του για το «νόμο των οκτάβων». Για παράδειγμα, το βασικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι υπόκειται στο νόμο της επιβράδυνσης των δονήσεων. Ξεκινά κάποια σημαντική δουλειά με μεγάλη έξαρση αφοσίωσης και ζωτική ενέργεια^– κατόπιν, ύστερα από λίγο αυτή η ενέργεια πέφτει απότομα σε χαμηλότερο επίπε­δο, ύστερα σε ακόμα χαμηλότερο, ώσπου όλη η επιθυμία του έχει εξανε­μιστεί. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί, λέει ο Γκουρτζίεφ, εάν προκαλέσουμε ένα «σοκ» -ή αιφνιδιαστική ζωτική προσπάθεια- ακριβώς την κατάλ­ληλη στιγμή».

Ίσως εδώ ο αναγνώστης θυμηθεί τα γαϊδουρινά αυτιά των αλχημιστών στο κείμενο του Μαγερχόφερ…

Οπωσδήποτε ο Γκ. απόλαυσε χωρίς περιορισμούς την επίγεια ζωή του. Ιδιαίτερα διασκέδαζε με την ευπιστία των οπαδών του. Στα φαγοπότια, όπου ρουφούσε τη βότκα σαν να ‘ταν νερό, έκανε πρόποση στην υγεία όλων των ηλίθιων, τους οποίους κατέτασε σε διάφορες κατηγορίες.

Ένας μαθητής του ο C.S. Not που έγραψε το 1964 το «Further Teachings of Gurdjieff», περιγράφει την τελευταία συνάντησή του με το «Δάσκαλο». Του παραπονέθηκε τότε ότι τον είχε αφήσει μόνο του, μετέωρο και ο Γκ. του απάντησε μειδιώντας: «Χρειάζομαι ποντίκια για το πείραμά μου».

Την τελευταία του ώρα ο Γκ. κοίταξε για στερνή φορά τους μαθητές του, με τα λεφτά των οποίων είχε ζήσει πλουσιοπάροχα, τους οποίους είχε εκμεταλλευτεί, βρίσει και εξαπατήσει με «μυστικά» που ποτέ δεν τους αποκάλυψε… Τα τελευταία του λόγια προς τους μαθητές του ήταν: «και τώρα σας αφήνω μέσα στα σκ….!» Επειδή δεν είχε τίποτα ν’ αποκαλύψει, δεν φρόντισε ν’ αφήσει συνεχιστές της διδασκαλίας του. Αυτοί βρέθηκαν από μόνοι τους.

Και αυτός, αγαπητοί φίλοι, είναι ένας από τους μεγάλους του εσωτερισμού, από τον οποίο πολλοί αναζητητές σήμερα ακόμη περιμένουν να βρουν την σοφία, επειδή δεν ξέρουν την αλήθεια γι’ αυτόν. Μάλιστα ένας εκδοτικός οίκος τον επαινεί λέγοντας ότι «είναι ένας από τους πιο μυστικούς στοχαστές του αιώνα μας, ο οποίος θέλει να μας διδάξει την απαραίτητη ύλη για μια νέα Δημιουργία(!)».

Mundus vult decipi, ergo decipiatur: ο κόσμος θέλει να εξαπατάται ας εξαπατηθεί λοιπόν!

Δύο πράγματα είναι απέραντα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά για το σύμπαν δεν είμαι και τόσο σίγουρος ακόμα…

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Ομολογουμένως δεν είναι εύκολο να ξεχωρίζει κανείς ποιες δυνάμεις

• θεϊκές / εσωτερικές;

από πνεύματα της φύσης (στοιχειακά);

από πνεύματα προγόνων ή πεθαμένων;

από δαιμονικές οντότητες; –

δρουν και παράγουν παραφυσικά και υπερφυσικά φαινόμενα.

Οπωσδήποτε τέτοιες δυνάμεις κατείχαν οι πρώτοι άνθρωποι και γι’ αυτό μπόρεσαν να επιβιώσουν και να κυριαρχήσουν στη φύση. Ένα τέτοιο παράδειγμα αρχέγονης δύναμης αποτελούσαν οι Νούβιοι που επισκέπτονται τον Κύριο στο Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη IV του Γ. Λόρμπερ. Ο Ιησούς τούς χαιρετάει λέγοντας:

«Κατέχετε ακόμη με κάθε πληρότητα την πρωταρχική δύναμη των ανθρώπων^. προς χαρά Μου, είσαστε ακόμη απόλυτοι κύριοι όλης της φύσης. Όλα αυτά οφείλονται στην πληρέστατη εμπιστοσύνη, στη πίστη που δεν χωράει καμία αμφιβολία και στην ισχυρότατη θέληση που έχετε».

Την πρόσκληση αυτή μπορούμε να την ακολουθήσουμε όλοι μας και με τη βοήθεια του Ιησού Χριστού και μόνο, έχουμε τη δυνατότητα να το κατορθώσουμε χωρίς κίνδυνο για την ψυχή μας.

Ακολουθούν παραδείγματα της καταπληκτικής δύναμης των Νούβιων:

Στο κεφάλαιο IV/208-209 ο Oubratouvishar περιγράφει τους κανόνες ηθικής και τον τρόπο διαμόρφωσης του νου και του ψυχισμού του λαού του πα­ρουσιάζοντας ανάγλυφα τις διαφορές του από τους λευκούς. Κατα­λήγει στο συμπέρασμα ότι οι Νούβιοι έχουν κρατήσει ακόμη εκείνη την καθαρή και ανόθευτη στάση ζωής όπως ήταν και έπρεπε να εί­ναι από την αρχή, σύμφωνα με το θέλημα του Δημιουργού. Η τάξη ζωής τους ουσιαστικά συνίσταται στον απεριόριστο σεβασμό του ανθρώπου και «αν εμένα δεν μου χρειάζεται ένας συνάνθρωπος, ωστόσο εγώ μπορώ ασφαλώς να του φανώ χρήσιμος. Υπάρχει με­γαλύτερη αλληλοεξυπηρέτηση από όση είχαν ποτέ οι λευκοί, που την έχουν για χάρη της αμοιβής από πληρωμένη εργασία. Ποτέ η βούληση ενός ανθρώπου δεν σκλαβώθηκε σε άλλον άνθρωπο, αντίθετα όλα γίνονται ελεύθερα και χωρίς δέσμευση. Ποτέ δεν χτυπάμε τα παιδιά μας, ούτε κανένα ζώο, παρά είμαστε υπομονε­τικοί και ασκούμε διαρκώς τα παιδιά σε κάθε τι αληθινό και κα­λό. Πρώτα όμως εξευγενίζουμε όσο γίνεται την ψυχή τους και ύστερα διαπαιδαγωγούμε τον νου τους στο μέτρο της παιδείας που οι ίδιοι διαθέτουμε. Γιατί όταν ο νους διαπαιδαγωγείται πρώ­τος, σκοτώνει τον ψυχισμό!» Η αμαρτία και τα εγκλήματα είναι εντελώς άγνωστα. Η ζωή περνά μέσα στην αρμονική βουλητική σύ­μπνοια και επειδή υπάρχει αυτή η ενότητα της βούλησης, όλα τα ζώα, ακόμη και τα στοιχεία, υπακούουν στους Νούβιους. Ποτέ δεν επιτίθενται στους ίδιους ή στα κοπάδια τους άγρια ζώα, φίδια κλπ, αλλά στα αρπακτικά δίνουν το κρέας όσων ζώων των κοπαδιών τους πεθαίνουν από φυσικά αίτια, γιατί οι Νούβιοι δεν τρώνε κρέ­ας, μόνο κοτόπουλο και ψάρι. Και ο Oubratouvishar καταλήγει: «Αν οι αρχέγονοι άνθρωποι αυτής της Γης μας έμοιαζαν στα βα­σικά εσωτερικά στοιχεία της ζωής, τότε δεν χρειάζονταν (όπως κι εμείς) όπλα παρά ήταν κύριοι του ζωικού, του φυτικού και του στοιχειακού βασιλείου χάρη στον ψυχισμό τους.»

Στο κεφάλαιο IV/211 [1 κ.ε.] οι νέγροι δείχνουν πρώτα πώς προστατεύονται στο νερό από τους καυτούς ανέμους της πατρίδας τους (τον Kamb sim που σημαίνει «προς τα που να πάω να σω­θώ» και τον Samum που είναι ο άνεμος «για την πίσσα», για το λυώσιμό της). Ξαπλώνουν τεντωμένοι επάνω στο νερό και στρι­φογυρίζουν πολύ γρήγορα γύρω από τον άξονά τους ώστε να πα­ραμένουν διαρκώς βρεγμένοι. Όταν ο Kamb sim γίνεται πιο δυ­νατός, βουτούν ολόκληροι στο νερό, επειδή όμως η εσωτερική και η εξωτερική ζωτική σφαίρα τους είναι πολύ ισχυρές και κάνουν μικρότερο το ειδικό βάρος του σώματός τους, σύντομα ανεβαί­νουν και πάλι στην επιφάνεια. [5 κ.ε.] Τώρα οι νέγροι κάθονται όλοι πάνω στα νερά και δείχνουν πώς πιάνουν ψάρια: με την ισχυρή τους θέληση ωθούν τα ψάρια να έρθουν κοντά τους, μετά τα πιάνουν με τα χέρια, τα βγάζουν από το νερό και τα βάζουν στο ύφασμα που φορούν πάντα γύρω από τη λεκάνη τους και μετακι­νούνται καθιστοί γρήγορα προς την ακτή. Το μόνο πανί και κουπί τους είναι η δυνατή τους βούληση και η ακλόνητη και σταθερή τους πίστη, που τους καθιστά δυνατή κάθε είδους μετακίνηση στο νερό. Τα πολλά και ωραία ψάρια που έφεραν στην ακτή τα φυλά­ει αμέσως ο Μάρκος σε κατάλληλα δοχεία. [9 κ.ε.] Μετά ο Oubratouvishar εξηγεί ότι ο άνθρωπος που έχει σκληρύνει ψυχι­κά και έχει διαφθαρενείναι σωματικά βαρύτερος και δεν επιπλέει πια στο νερό, και γι ’ αυτό οι νέγροι θεωρούν το νερό καλό μέσον ελέγχου για την εσωτερική γνησιότητα ενός ανθρώπου: « Αν το νερό δεν κρατά πια πολύ καλά κάποιον στην επιφάνεια, τότε ο ψυ­χισμός του έχει υποστεί κάποια βλάβη.» Όπως συμβαίνει με τους ίδιους, έτσι και οι αρχέγονοι άνθρωποι δεν θεωρούσαν τα νερά, ούτε καν τη θάλασσα, ως εμπόδιο για να γυρίσουν ολόκληρη τη Γη, ενώ «εσείς οι λευκοί πολλές φορές πέφτετε μαζί με τα πλοία σας θύματα των νερών και ούτε ένα κουνούπι δεν υπακούει στη βούλησή σας!»

Στο κεφάλαιο IV/212 οι νέγροι δείχνουν την κυριαρχία τους πάνω στα ζώα. [1 κ.ε.] Πρώτα ολόκληρη η συντροφιά πηγαίνει σε έναν παραλιακό λόφο που βρίσκεται νοτιότερα και είναι γεμάτος δηλητηριώδη φίδια. Τα ζώα αυτά υπακούοντας στη βούληση των νέγρων, μόλις εκείνοι πλησιάσουν, τρέχουν σφυρίζοντας στο νερό και φεύγουν κολυμπώντας πολύ γρήγορα. [10 κ.ε.] Τότε όλοι ανε­βαίνουν στο πλάτωμα στην κορυφή του λόφου. Πάνω από τον λό­φο περνά ένα μεγάλο σμήνος γερανών που υπακούοντας στην κοι­νή βούληση των νέγρων κατεβαίνουν και κάθονται ανάμεσά τους αποφεύγοντας τους λευκούς. Αμέσως μετά ο Oubratouvishar διατάζει τα πουλιά να συνεχίσουν την πορεία τους, λέγοντας: «κι εμείς, αν ήμασταν περήφανοι για τις ικανότητές μας που σας φαίνονται θαυμαστές, θα τις χάναμε!»

Κεφάλαιο IV/213: [1] Τώρα ο Κύριος δίνει την επόμενη εντολή στον αρχηγό των νέγρων: «Δείξτε πόσο εξοικειωμένοι είσαστε με το στοιχείο του αέρα και τη δύναμή του. Γιατί στους πρώτους ανθρώπους που ήταν αγνοί είχε δοθεί και η κυριαρχία επί των πνευ­μάτων του αέρα ώστε να τους υπηρετούν εάν χρειαστεί.» [2] Αμέ­σως ο Oubratouvishar βάζει δέκα από τους ανθρώπους του να σχη­ματίσουν κύκλο γύρω του. Ο καθένας πρέπει να καλύπτει με το δεξί του πόδι το αριστερό πόδι του διπλανού του. Ο Oubratouvishar αρ­χίζει να στριφογυρίζει και σε λίγο αιωρείται κάπου δύο μέτρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Όταν λύνεται ο κύκλος, επιστρέφει στο έδαφος. [6 κ.ε.] Το επόμενο παράδειγμα της κυριαρχίας πάνω στη φύση το δίνουν οι νέγροι ξεριζώνοντας ένα μαγάλο κέδρο: Έξι άντρες κι εφτά γυναίκες περιτριγυρίζουν το δέντρο και ακουμπούν ελαφρά τα χέρια τους στον κορμό του έτσι ώστε πάντα το δεξί του ενός να καλύπτει το αριστερό του άλλου. Μετά από περίπου 7 λε­πτά ηρεμίας και συγκέντρωσης, το δέντρο αρχίζει να-στρέφεται αργά με μεγάλο θόρυβο και σύντομα οι παρατηρητές βλέπουν ότι γυρίζει στον αέρα μαζί με το έδαφος και τους νέγρους που βρί­σκονται γύρω του. [15] Κάποια στιγμή οι νέγροι αφήνουν τα χέρια και πηδούν απότομα μακριά. Το δέντρο αρχίζει να γέρνει πέρα δώ­θε στον αέρα μέχρι που τελικά παίρνει κλίση ανάλογα με το κέντρο βάρους του και πέφτει απαλά στο έδαφος. [16] Τώρα ο Κύριος δεί­χνει στους μαύρους έναν βράχο που θα ζυγίζει τουλάχιστον 250 τό­νους και λέει στον αρχηγό τους: «Σηκώστε αυτόν τον βράχο και πη­γαίνετε τον στην τρύπα που δημιουργήθηκε από το ξερίζωμα του δέντρου!» [17 κ.ε.] Τώρα, περιβάλλουν τον βράχο αρκετά περισσό­τεροι νέγροι από εκείνους που είχαν περιτριγυρίσει το δέντρο. Σε λί­γο ο βράχος αιωρείται και μετά από ένα τέταρτο της ώρας βρίσκε­ται ήδη μέσα στην τρύπα όπως έπρεπε. Όλοι παραδέχονται ότι ακό­μη και χίλιοι άνθρωποι δεν θα είχαν αρκετή δύναμη ώστε να μετα­κινήσουν έναν τόσο βαρύ βράχο. [20 κ.ε.] Αφού ξεκουραστούν λίγο, οι νέγροι καλούνται να δείξουν πώς δαμάζουν τη φωτιά και είναι κύριοι και αυτού του στοιχείου. Σχηματίζουν αμέσως ένα ημικύκλιο γύρω από έναν μεγάλο και ξεραμένο από καιρό θάμνο και τεντώ­νουν τα δάχτυλά τους σαν ακτίνες προς αυτόν. Σε λίγα δευτερόλεπτα ο θάμνος αρχίζει να βγάζει καπνούς και σύντομα αναφλέγεται. Με­τά οι μαύροι πέφτουν μπρούμυτα σχηματίζονταν κλειστό κύκλο γύ­ρω από τη φωτιά, κι αυτή σβήνει αμέσως τόσο καλά ώστε δεν μένει πια ούτε η παραμικρή σπίθα.

Κεφάλαιο IV/216 [1] (Ο Κύριος:) «Φανταστείτε τώρα μια ανθρώπινη ψυχή στην πρωταρχική της αγνότητα σαν έναν πραγ­ματικό ήλιο για τα έμψυχα πλάσματα που είναι υποταγμένα σ’ αυτήν. Διότι εκείνα προσλαμβάνουν από την εξωτερική ζωτική σφαίρα της πνευματικό φως της ζωής και πνευματική θερμότη­τα της ζωής προκειμένου να διαμορφώσουν τη δική τους ψυχι­κή ζωτική σφαίρα και έτσι γίνονται ήπια, ανεκτικά και υπάκουα. Γιατί οι ψυχές των φυτών και των ζώων έχουν τον προορισμό, που εσείς φυσικά ακόμα αγνοείτε, να γίνουν κάποτε συστατικά στοιχεία ανθρωπίνων ψυχών. [2] Τα φυτά, κι ακόμη περισσότε­ρο τα ζώα, είναι σύμφωνα με τη σοφία Μου δοχεία για την προ­καταρκτική συλλογή και διαμόρφωση της γενικής ζωτικής δύ­ναμης των φυσικών ψυχών, από όπου προέρχονται και οι αν­θρώπινες ψυχές. [3] Στην εξωτερική ζωτική σφαίρα μιας τέλει­ας ανθρώπινης ψυχής, τα οικιακά ζώα μεγαλώνουν όπως οι πλα­νήτες στο φως και τη ζέστη του ήλιου, και διαμορφώνονται άριστα για να περάσουν στην ανώτερη βαθμίδα.» [4 κ.ε.] Τώρα ο Κύριος περιγράφει την επίδραση της κακής και βίαιης μεταχείρι­σης των κατοικίδιων ζώων που γίνονται έτσι και αυτά κακά και επιθετικά. Αντίθετα, όταν αντιμετωπίζονται καλά και με σοφία, τα ζώα γίνονται ήπια και υπάκουα. Γιατί η φωτεινή φύση των αναλ­λοίωτων ψυχών εκπέμπει προς τα έξω μία ψυχική φωτεινή σφαίρα που περιέχει όλα τα στοιχεία της ζωής της ψυχής: την αγάπη, την πίστη, την εμπιστοσύνη, τη γνώση, τη θέληση και την επιτυχία.

Στο κεφάλαιο IV/217 [1 κ.ε.] ο Κύριος δείχνει πρώτα, σύμφω­να με όσα λέχθηκαν πιο πάνω, πώς ατροφεί η ψυχή που είναι θαμμένη μέσα στις διάφορες εγκόσμιες έγνοιες, οπότε το φως της θαμπώνει και τελικά η ψυχή σκοτεινιάζει εντελώς. Οι άνθρωποι αυτοί που δεν διαθέτουν πολλή αγάπη τελικά μπορεί να γίνουν λί­γο λίγο σκληροί και να αποκτήσουν μεγάλη υλική ευημερία χρησι­μοποιώντας κακά μέσα. Τότε θεωρούν ότι ο ανελέητος και ανάλ­γητος δρόμος που επέλεξαν και που τους οδήγησε στην εγκόσμια ευτυχία είναι έξυπνος και κατά τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν καθόλου τη διαμόρφωση του ψυχι­σμού, που δεν την γνώρισαν οι ίδιοι, οπότε τα παιδιά τους γίνο­νται κι αυτά σκληρά και εγωιστικά. [7 κ.ε.] Όταν όμως πρώτα και κυρίως διαμορφώνεται ο ψυχισμός ενός παιδιού, και μόνο κατό­πιν ο νους του, γίνεται ζωντανός, φωτεινός αιθέρας που περι­βάλλει την ψυχή όπως ακριβώς ο φωτεινός αιθέρας τον ήλιο και έχει θαυμάσια, αναζωογονητική δράση. Όταν η ψυχή διαπαιδαγωγείται σωστά, παραμένει εσωτερική και ενεργή και ο νους εί­ναι η απόρροια της εσωτερικής δραστηριότητας που προβάλλε­ται προς τα έξω. Τότε το εξωτερικό φως του νου της ψυχής φω­τίζει τις εξωτερικές συνθήκες – όσο κρίσιμες κι αν είναι και η βούληση της ψυχής περνά στο εξωτερικό φως του νου και επι­δρά σε αυτό. (Ο Κύριος:) «Επειδή λοιπόν η τάξη του ανθρώπου έχει θεσπιστεί σύμφωνα με τη δική Μου τάξη, και η βούληση κι η εμπιστοσύνη πηγάζουν επίσης από την παντοδύναμη βούλησή Μου, στην οποία πρέπει φυσικά να υπακούει ολόκληρη η Δημι­ουργία. Αυτό που θέλει τότε ένας άνθρωπος σύμφωνος με την τάξη Μου, πραγματοποιείται αναγκαστικά σε μία μεγάλη εμβέ­λεια, επειδή η εξωτερική ζωτική σφαίρα του ανθρώπου ουσια­στικά διαπνέεται από το πνεύμα Μου, για το οποίο τα πάντα εί­ναι δυνατά. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αναγεννηθεί πνευματικά, είναι απόλυτα ισότιμος με Μένα. Η εξευγενισμένη όρασή του διαβλέπει τα πάντα όπως η δική Μου ή μάλλον χάρη στη δική Μου … γιατί ο άνθρωπος αυτός είναι πλέον ένα με Μένα.»

Κεφάλαιο IV/218 (Ο Κύριος:) [1] «Όμως πριν από την εναν­θρώπησή Μου, κανείς δεν μπορούσε να φθάσει σε αυτόν τον βαθμό ανώτατης τελειοποίησης της ζωής. Εγώ λοιπόν ήρθα στη Γη προκειμένου να σας κάνω αληθινά παιδιά Μου κάνοντας να ξαναγεννηθεί το πνεύμα σας μέσα στις ψυχές σας. Όταν λοιπόν μιλάω τώρα για τέλεια ψυχή, αυτό αναφέρεται μόνο στην ψυχή όπου ναι μεν το πνεύμα Μου είναι ήδη ενεργοποιημένο, αλλά δεν είναι ακόμα εντελώς ένα με την ψυχή. [2] Μία τέτοια τέλεια ψυχή επομένως, βάσει των λόγων που αναφέραμε προηγουμέ­νως, δεν είναι μόνο ικανή να κάνει θαυμαστά πράγματα ως κύ­ριος όλης της πλάσης, αλλά μπορεί επίσης χάρη στην πνευματι­κή όραση που ορισμένες στιγμές αφυπνίζεται περισσότερο μέσα της να δει εικόνες των καθαρά πνευματικών σφαιρών. Επίσης, μπορεί να ακούσει τον λόγο του θείου πνεύματος όπως συνέβαινε με όλους τους ενορατικούς και προφήτες, που μαζί με το χά­ρισμά τους να βλέπουν και να προφητεύουν από το πνεύμα Μου είχαν πάντα έναν βαθμό κυριαρχίας επί των στοιχείων και ολό­κληρης της πλάσης που φαινόταν θαυμαστός στα μάτια των φυ­σικών ανθρώπων. [3] Ο Μωυσής έκανε θαύματα, το ίδιο και ο αδελφός του ο Ααρών, ο Ιωσηέ και αργότερα ο Ηλίας, και ύστε­ρα από αυτούς πολλοί άλλοι ενορατικοί και προφήτες.» [4 κ.ε.] Επίσης, η τέλεια ψυχή του Δανιήλ κυριάρχησε στα δώδεκα λιο­ντάρια που υποτάχθηκαν με εμφανή σεβασμό γι ’αυτόν ως φυσικό κύριο και αφέντη τους. Επίσης, οι τέλειες ψυχές των τριών «παίδων εν τη καμίνω» τους προστατεύσουν από τη φωτιά. [8] Όλα αυ­τά είναι παραδείγματα της θαυμαστής δύναμης και εξουσίας μιας τέλειας ψυχής!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ 3, Γιάκομπ Λόρμπερ

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]