ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

ΚΑΛΟ – ΚΑΚΟ

Δύσκολο να βρει κανείς ένα τέτοιο ιδιοφυές μείγμα από αλήθειες και fake αλήθειες και μάλιστα τόσο καλογραμμένο όπως στον Τόρβαλτ Ντέτλεφσεν (1946-2010), ψυχολόγο – ψυχοθεραπευτή και “ένα από τους γνωστότερους εκπροσώπους της εσωτεριστικής ψυχολογίας”. Ο Ντέτλεφσεν οξυδερκές και αναλυτικό μυαλό, θυσίασε το σημαντικό ταλέντο του στο πνεύμα της εποχής (Zeitgeist) και στην ανάγκη του να προβληθεί, καθώς κατάφερε να διαστρεβλώσει τόσο πολύ ακόμη και ρητά από τη Βίβλο, ώστε να τα παρουσιάσει με εντελώς αντίθετο νόημα. Αλήθειες, μισές αλήθειες και παράλογα ανάκατα όμως εξαιρετικά γραμμένα, απαιτούν από έναν αναγνώστη, που δεν είναι ειδικός, μία τεράστια άσκηση, πείρα και ανεπτυγμένες αντένες.

Καταρχάς θ’ αφήσουμε τον ίδιο τον Ντέτλεφσεν να παρουσιάσει τις θεωρίες του χωρίς κανένα σχόλιο. Στη συνέχεια θα επισημάνουμε τα θεμελιακά λάθη της σκέψης του αντιπαραβάλλοντάς τα με την αλήθεια και σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο. Τα περισσότερα λάθη του – αν και όχι όλα – θα τα διακρίνει ο αναγνώστης από τη bold γραφή.

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο Η Ασθένεια ως Πορεία της Ψυχής που έγραψε μαζί με τον γιατρό και ψυχοθεραπευτή Ρύντιγγερ Ντάλκε το 1989 και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τον Πύρινο Κόσμο.

Αρχίζει λοιπόν το κυνήγι του θησαυρού, καλή αναζήτηση.

Το καλό και το κακό κατά τον Τ. Ντέτλεφσεν (και όχι μόνο)

…Ο όφις τηρεί την υπόσχεσή του. Οι άνθρωποι απέκτησαν την όραση της πολικότητας και μπορούν πια να διαχωρίζουν το Κα­λό από το Κακό, τον άνδρα από τη γυναίκα. Πραγματοποιώντας αυτό το βήμα χάνουν την ενότητα (κοσμική συνείδηση) και κερ­δίζουν την πολικότητα (ικανότητα γνώσης). Έτσι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον παράδεισο, τον κήπο της ενότητας, πέ­φτοντας στον πολωμένο κόσμο των υλικών μορφών.

Αυτή είναι η ιστορία του προπατορικού αμαρτήματος. Κατά την “πτώση” του ο άνθρωπος φεύγει από την ενότητα και πηγαίνει στην πολικότητα. Οι μυθολογίες όλων των λαών και όλων των εποχών γνωρίζουν το σπουδαιότερο αυτό θέμα της ανθρώπινης οντότητας και το ντύνουν με παρόμοιες παραβολές. Το αμάρτημα του ανθρώπου έγκειται στην αποκοπή από την ενότητα.

Να η αμαρτία! Αμαρτωλός είναι συνώνυμο του πολωμένου. Η χριστιανική έννοια του “προπατορικού αμαρτήματος” γίνεται τώρα ευκολότερα κατανοητή.

Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του με πολωμένη συνείδηση – είναι επομένως αμαρτωλός. Μην αναζητούμε εδώ κάποιο αίτιο. Αυτή η πολικότητα εξαναγκάζει τον άνθρωπο να πορεύεται ανάμεσα στις αντιθέσεις, ωσότου μάθει και ενσωματώσει τα πάντα, ώστε να γίνει πάλι “τέλειος, όπως ο Πατέρας στους ουρανούς”. Η πορεία μέσα από την πολικότητα περιλαμβάνει όμως πάντοτε και την αμαρτία. Το “προπατορικό αμάρτημα” δείχνει με μεγάλη σαφήνεια ότι η αμαρτία δεν έχει σχέση με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του ανθρώπου. Είναι πολύ
σημαντικό να το γνωρίζει κανείς αυτό, γιατί διαμέσου της ιστορίας η εκκλησία παραμόρφωσε την έννοια του αμαρτήματος και έπεισε τους ανθρώπους, ότι αμαρτία σημαίνει να κάνεις κάτι κακό, πράγμα που μπορεί να αποφευχθεί με καλές και ορθές πράξεις. Η αμαρτία όμως δεν είναι ένας πόλος στο πλαίσιο της (πολικότητας, αλλά η ίδια η πολικότητα. Επομένως η αμαρτία δεν αποφεύγεται – κάθε ανθρώπινη πράξη είναι αμαρτωλή.

Το μήνυμα αυτό το βρίσκουμε σε γνήσια ακόμα μορφή στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Ο άνθρωπος καλείται βέβαια συνε­χώς να κρίνει μεταξύ δύο δυνατοτήτων, αλλά ανεξάρτητα από την απόφασή του, παραμένει πάντοτε ένοχος. Στη διάρκεια της ιστορίας της η χριστιανική θρησκεία πλήρωσε ακριβά αυτήν τη θεολογική παρερμηνεία της αμαρτίας. Η αδιάκοπη προσπάθεια των πιστών να μην αμαρτάνουν και να αποφεύγουν το Κακό, είχε ως αποτέλεσμα την απώθηση ορισμένων τομέων που είχαν χαρακτηριστεί κακοί, και τη διαμόρφωση ισχυρότατων σκιών.

Αυτές ευθύνονται για το ότι ο Χριστιανισμός έγινε μια από τις πιο απολυταρχικές θρησκείες, υπεύθυνη για την Ιερά Εξέτα­ση, το κυνήγι των μαγισσών και τη γενοκτονία. Ο πόλος που δεν βιώθηκε, πραγματώνεται πάντοτε – τις περισσότερες φορές, υπερβαίνει την αντίσταση των ευγενών ψυχών τη στιγμή που δεν το περίμεναν.

Η πολικότητα του “Καλού” και του “Κακού” ως αντίθεση οδήγησε τον Χριστιανισμό και σε μια αντιπαράθεση του Θεού με τον διάβολο, ως εκπροσώπων του καλού και του κακού, που δεν χαρακτηρίζει ορισμένες άλλες θρησκείες. Βαφτίζοντας τον διάβολο αντίπαλο του Θεού, έσυραν αθέλητα τον Θεό στην πο­λικότητα, κάνοντάς τον να χάσει τη θεραπευτική του δύναμη. Ο Θεός είναι η ενότητα που συνδέει μέσα του κάθε πολικότητα, μαζί και το “Καλό” και το “Κακό”. Ο διάβολος, αντίθετα, είναι η πολικότητα, ο κύριος της διαίρεσης, ή, όπως λέει ο Χριστός: “Κύριος του κόσμου αυτού”. Γι’ αυτό ο διάβολος, ως αδιαμφι­σβήτητος κύριος της πολικότητας, παριστάνεται πάντοτε με σύμ­βολα διαίρεσης, κέρατα, οπλές, τρίαινες, πεντάγραμμα με δύο άκρες προς τα επάνω κ.λπ. Βάσει αυτής της ορολογίας, ο πολω­μένος κόσμος είναι διαβολικός, δηλαδή αμαρτωλός. Δεν υπάρχει δυνατότητα να αλλάξει, γι’ αυτό όλοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι διδά­σκουν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πολωμένο κόσμο.

Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η μεγάλη διαφορά-μεταξύ θρησκείας και κοινωνικών υπηρεσιών. Η πραγματική θρησκεία ποτέ δεν επιχείρησε να μεταβάλει τον κόσμο αυτόν σε παράδει­σο, αντίθετα, δίδασκε την πορεία από τον κόσμο αυτόν προς την ενότητα. Η αληθινή φιλοσοφία γνωρίζει ότι στο πλαίσιο ενός πολωμένου κόσμου δεν είναι δυνατό να πραγματωθεί ο ένας μο­νάχα πόλος. Στον κόσμο αυτόν καθένας πρέπει να αντισταθμί­σει κάθε χαρά με εξίσου μεγάλο πόνο. Υπ’ αυτήν την έννοια π.χ. η επιστήμη είναι “διαβολική”, γιατί υπερασπίζεται τη διεύρυνση της πολικότητας και αναπτύσσει την πολλαπλότητα. Κά­θε θέση σε λειτουργία των ανθρώπινων δυνατοτήτων ενέχει πά­ντοτε κάτι διαβολικό, γιατί η εφαρμογή δεσμεύει την ενέργεια |( στην πολικότητα και εμποδίζει την ενοποίηση. Να η έννοια της δοκιμασίας του Ιησού στην έρημο: ο διάβολος ζητά μονάχα από I τον Ιησού να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητές του για την υλο- ποίηση ακίνδυνων, χρήσιμων μάλιστα αλλαγών.

Ας σημειώσουμε ότι χαρακτηρίζοντας κάτι “διαβολικό”, δεν το καταδικάζουμε, αλλά προσπαθούμε να εθιστούμε στην ιδέα ότι οι έννοιες αμαρτία, ενοχή, διάβολος αφορούν απλώς την πο­λικότητα. Οτιδήποτε συμμετέχει σ’ αυτά μπορεί να χαρακτηρι­στεί έτσι. Οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπος, γίνεται ένοχος και αμαρτωλός. Έχει σημασία να μάθει να ζει με τις ενοχές του – διαφορετικά χάνει την ειλικρίνειά του απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Η σωτηρία από την αμαρτία είναι επίτευξη ενότητας, αλλά γίνεται απροσπέλαστη σ’ εκείνον που προσπαθεί να αποφύγει τη μισή αλήθεια. Αυτό είναι που δυσχεραίνει τόσο την πο­ρεία προς τη σωτηρία: ότι πρέπει να περάσει κανείς μέσα από την ενοχή για να φθάσει στη σωτηρία.

Στην ερμηνεία των Ευαγγελίων επαναλαμβάνεται κάθε τόσο η παμπάλαιη παρανόηση της αμαρτίας: οι Φαρισαίοι εκπροσω­πούν την εκκλησιαστική άποψη, ότι η σωτηρία της ψυχής επι­τυγχάνεται μέσω της τήρησης των κανόνων και της αποφυγής του κακού. Ο Ιησούς τους ξεσκεπάζει λέγοντας “Ο αναμάρτητος εξ υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω”. Στη διδασκαλία του Όρους επαυξάνει και επεξηγεί τον μωσαϊκό νόμο, που ερμηνευόταν λανθασμένα από κακή κατανόηση των λέξεων, τονίζοντας ότι μια σκέψη έχει το ίδιο βάρος με μια πράξη. Με τη διαφοροποι­ημένη αυτήν ερμηνεία του κηρύγματος οι εντολές δεν γίνονται / αυστηρότερες, απλώς ξεσκεπάζεται η ψευδαίσθηση ότι η αμαρ­τία μπορεί να αποφευχθεί μέσα από την πολικότητα. Η γνήσια διδασκαλία ήταν ήδη πριν από δύο χιλιάδες χρόνια τόσο σκαν- δαλιστική και προκλητική, που προσπαθούσαν να την εξαφανί­σουν. Η αλήθεια παραμένει εξοργιστική, όποιος και να την ξε­στομίζει. Η αλήθεια ξεγυμνώνει κάθε ψευδαίσθηση, με την οποία το Εγώ μας πολεμά αδιάκοπα να διασωθεί. Η αλήθεια εί­ναι σκληρή, κοφτερή, και ελάχιστα κατάλληλη για αισθηματικά όνειρα και ηθικολογικές αυταπάτες.

Το Σαντοκάι, ένα από τα βασικότερα κείμενα του Ζεν, ανα­φέρει:

Φως και Σκότος

βρίσκονται αντιμέτωπα.

Αλλά το ένα

εξαρτάται από το άλλο

όπως το βήμα του δεξιού ποδιού

από κείνο του αριστερού.

Στο “Αληθινό Βιβλίο της αρχέγονης Πηγής” διαβάζουμε την παρακάτω “προειδοποίηση αποφυγής καλών έργων”. Ο Γιανγκ Τσου είπε: ‘Όποιος κάνει καλές πράξεις, δεν το κάνει βέβαια για να δοξαστεί, αλλά ωστόσο η δόξα θα τον ακολουθήσει. Η δόξα δεν έχει καμία σχέση με το κέρδος, αλλά ωστόσο το κέρ­δος θα την ακολουθήσει. Το κέρδος δεν έχει καμία σχέση με τη διαμάχη, αλλά ωστόσο η διαμάχη θα κολλήσει επάνω του. Γι’ αυτό ας αποφύγει ο Καλός να κάνει το Καλό”.

Δεν είναι σκοπός μας να συνάγουμε τις θέσεις αυτές από κά­ποια θρησκεία. Η παρερμηνεία της αμαρτίας, που παραθέσαμε, έχει προκαλέσει στον χριστιανικό κόσμο μια βαθιά ριζωμένη αί­σθηση αξιών, στις οποίες είμαστε πολύ πιο προσκολλημένοι απ’ ό,τι συνήθως νομίζουμε. Υπάρχουν άλλες θρησκείες που δεν εί­χαν και δεν έχουν το ίδιο πρόβλημα. Στην ινδουιστική τριλογία των θεών Μπράχμα – Βίσνου – Σίβα, έχει ανατεθεί στον τελευταίο ο ρόλος του καταστροφέα, κι έτσι αντιπροσωπεύει την ανταγωνιστική δύναμη προς τον Μπράχμα, τον δημιουργό. Αυ­τή η παρουσίαση διευκολύνει τον άνθρωπο να γνωρίσει το ανα­γκαίο αμοιβαίο παιχνίδι των δυνάμεων. Υπάρχει η εξής ιστορία για τον Βούδα: Ένας νέος άνδρας έρχεται στον Βούδα με την παράκληση να τον δεχθεί για μαθητή του. Ο Βούδας τον ερωτά: ‘Έκλεψες ποτέ στη ζωή σου;” Ο νέος απάντησε: “Ποτέ”. Και ο Βούδας του είπε: “Τότε πήγαινε να κλέψεις, και μόλις μάθεις πώς γίνεται, πέρασε πάλι να με δεις”.

Το Σιντζινμέι, το παλαιότερο και ίσως σημαντικότερο κείμε­νο του Βουδισμού Ζεν, στον 22ο στίχο, αναφέρει: “Αν απομείνει μέσα μας ακόμα κι η παραμικρή ιδέα περί Ορθού και Λαν­θασμένου, το πνεύμα μας θα καταστραφεί από σύγχυση”. Η αμ­φιβολία που διχάζει την πολικότητα σε αντιθέσεις, είναι το Κα­κό, αλλά παρ’ όλα αυτά, είναι η αναγκαία παράκαμψη προς την κατανόηση. Για την κατανόηση χρειαζόμαστε πάντοτε δύο πό­λους. Όμως δεν πρέπει να κολλήσουμε μέσα στην αντιθετικότητά τους, αλλά να χρησιμοποιήσουμε την τάση τους ως κίνητρο και ενέργεια στην πορεία μας προς την ενότητα. Ο άνθρωπος εί­ναι αμαρτωλός, ένοχος – αυτή ακριβώς η ενοχή τον κάνει άν­θρωπο, όντας το ενέχυρο για την ελευθερία του.

Θεωρούμε πολύ σημαντικό να μάθει ο άνθρωπος να αποδέ­χεται την ενοχή του, χωρίς να της επιτρέπει να τον καταπλακώ­νει. Η “ενοχή” τόυ ανθρώπου έχει μεταφυσικό χαρακτήρα και δεν προκαλείται από τις πράξεις του. Η ανάγκη του να λάβει αποφάσεις και να δράσει αποτελεί ορατή έκφραση της ενοχής του. Η ομολογία της ενοχής τον απελευθερώνει από τον φόβο της ενοχής. Φόβος σημαίνει στενότητα· αυτό δηλαδή που εμπο­δίζει αποτελεσματικά το αναγκαίο άνοιγμα και την απαραίτητη επέκταση. Δεν ξεφεύγουμε από την ενοχή προσπαθώντας να κάνουμε το Καλό, πληρώνοντας όσο-όσο την απώθηση του αντίστοιχου αντίπαλου. Η προσπάθεια διαφυγής από την αμαρ­τία μέσω καλών έργων οδηγεί απλώς στην ανειλικρίνεια.

Η πορεία προς την ενότητα απαιτεί όμως περισσότερο από μια απλή διαφυγή και μια απλή αποστροφή του βλέμματος.

Απαιτεί να βλέπουμε σε όλα τα πράγματα την πολικότητα χωρίς φόβο, να διαβούμε τη συγκρουσιακή υπόσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, ώστε να γίνουμε ικανοί να ενώσουμε μέσα μας τις αντιθέσεις. Όχι αποφυγή, αλλά σωτηρία μέσω του βιώματος. Για τον σκοπό αυτόν είναι ανάγκη να αμφισβητούμε κάθε τόσο τα παγιωμένα συστήματα αξιολόγησης, για να μάθουμε ότι το μυστικό του Κακού είναι, σε τελευταία ανάλυση, ότι δεν υπάρχει Κακό. Είπαμε ότι πέρα από κάθε πολικότητα υπάρχει η ενότητα, που αποκαλούμε “Θεό” ή και “Φως”.

Εν αρχή ην το φως, η ενότητα που περιλαμβάνει τα πάντα. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε εκτός από το Φως, διαφορετικά δεν θα ήταν το μόνο στο σύμπαν. Και μόνον το βήμα προς την πολικότητα δημιουργεί το Σκότος, απλώς και μόνον για να γίνει αντιληπτό το Φως. Το Σκότος είναι καθαρά τεχνητό προϊόν της πολικότητας που είναι απαραίτητη για να γίνει ορατό το Φως στην πολωμένη συνείδηση. Επομένως το Σκότος υπηρετεί το Φως, είναι το λίπασμά του ή ο φωτοδότης του, όπως μας μαρτυρεί το όνομα Luzifer, Εωσφόρος. Αν η πολικότητα εξαφανιστεί, εξαφανίζεται και το Σκότος, γιατί δεν διαθέτει δική του οντότητα. Η πολυσυζητημένη πάλη μεταξύ των δυνάμεων του Φωτός και του Σκότους δεν είναι γνήσια πάλη, γιατί η έκβασή της είναι πάντοτε γνωστή. Το Σκότος δεν μπορεί να βλάψει το Φως. Το Φως εξ’ άλλου μεταμορφώνει αμέσως το Σκότος σε Φως – γι’ αυτό ακριβώς το Σκότος αναγκάζεται να αποφεύγει το Φως, διαφορετικά θα αποκαλυφθεί η ανυπαρξία του.

Το Κακό είναι τεχνητό προϊόν της πολωμένης συνείδησής μας, όπως άλλωστε ο χρόνος και ο χώρος και χρησιμεύει ως λί­πασμα της αντίληψης του Καλού, είναι η μητρική αγκαλιά του Φωτός. Επομένως το Κακό δεν είναι το αντίθετο του Καλού, αλ­λά η πολικότητα αυτή καθαυτή είναι το Κακό, η αμαρτία. Ο κό­σμος του δυϊσμού δεν έχει τέλος κι επομένως δεν διαθέτει δική του υπόσταση. Οδηγεί στην απελπισία, που υπηρετεί με τη σει­ρά της το αντίστροφο και την παραδοχή ότι ο άνθρωπος θα βρει τη σωτηρία του μόνον στην ενότητα. Η ίδια νομοτέλεια ισχύει και στη συνείδησή μας. Αποκαλούμε συνειδητές όλες τις ιδιό­τητες και απόψεις του ανθρώπου, που βρίσκονται μέσα στο φως της συνειδητότητάς του και που μπορεί επομένως να βλέπει. Η σκιά δεν φωτίζεται από το φως της συνείδησης και παραμένει σκοτεινή, δηλαδή ασυνείδητη. Οι σκοτεινές πλευρές φαίνονται κι αυτές γεμάτες κακία, επίφοβες, γιατί παραμένουν στο σκοτά­δι. Ακόμα και αν απλώς κοιτάξουμε τις σκιές, μπαίνει το φως μέσα τους και αρκεί για να μεταβάλει το ασυνείδητο σε συνει­δητό.

“Κοιτάζω” είναι η μεγάλη, μαγική λέξη στην πορεία της αυ­τογνωσίας. Το κοίταγμα μετατρέπει την ποιότητα του αντικειμέ­νου που κοιτάζουμε, γιατί εισάγει φως, δηλαδή συνείδηση, στο σκοτάδι. Οι άνθρωποι θέλουν πάντοτε να αλλάζουν τον κόσμο και δύσκολα κατανοούν ότι το μόνο που χρειάζονται είναι η ικα­νότητα να κοιτάζουν. Ο ψηλότερος στόχος του ανθρώπου – είτε σοφία είτε φώτιση λέγεται αυτό – είναι η απόκτηση της ικανό­τητας να μπορεί να κοιτάζει τα πάντα και να μάθει ότι είναι κα­λά, έτσι όπως είναι. Αυτή είναι η πραγματική αυτογνωσία. Όσο ο άνθρωπος ενοχλείται και θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει ορι­σμένα πράγματα, δεν έχει ακόμα φθάσει στην αυτογνωσία.

Πρέπει να μάθουμε να κοιτάζουμε τα πράγματα και τα τεκταινόμενα του κόσμου αυτού, χωρίς το Εγώ μας να μας εμπλέ­κει αμέσως στα συναισθήματα της απέχθειας ή της συμπάθειας. Να μάθουμε να παρατηρούμε ήρεμα όλα τα περίπλοκα παιχνί­δια της Μαγιά. Γι’ αυτόν τον λόγο το απόφθεγμα του Ζεν, που παραθέσαμε προηγουμένως, αναφέρει ότι και η παραμικρή παράσταση Καλού ή Κακού φέρνει σύγχυση στο πνεύμα μας. Κάθε αξιολόγηση μας παρασύρει στον κόσμο των μορφών και μας κάνει να “κολλάμε”. Όσο παραμένουμε κολλημένοι δεν λυτρωνόμαστε από τον πόνο, παραμένουμε “αμαρτωλοί”, αλύτρωτοι, άρρωστοι. Κι έτσι συνεχίζει κι η επιθυμία μας για έναν καλύτερο κόσμο και η προσπάθεια να τον αλλάξουμε. Να και πάλι ο άνθρωπος, πιασμένος στην ψευδαίσθηση του αντικατοπτρισμού, γιατί πιστεύει στην ατέλεια του κόσμου και δεν κατανοεί ότι ατελής είναι η όρασή του, που τον εμποδίζει να δει την ολότητα.

Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε όλα και να εκπαιδευτούμε στην αταραξία. Που σημαίνει να αναζητήσουμε τη μέση της πολικότητας, κι από κει να παρατηρούμε τον σφυγμό των πόλων. Η αταραξία είναι η μόνη στάση που επιτρέπει να κοιτάζουμε τις μορφές εμφάνισης χωρίς να τις αξιολογούμε, χωρίς εμπαθή Ναι ή Όχι, χωρίς ταύτιση. Δεν συγχέουμε την αταραξία με αυτό που ονομάζουμε αδιαφορία, ένα μίγμα μη συμμετοχής και έλλειψης ενδιαφέροντος, που εννοούσε ο Χριστός αποκαλώντας “χλιαρούς” εκείνους που δεν συμμετέχουν στη σύγκρουση, νομίζοντας ότι με απώθηση και φυγή θα επιτύχουν την πολυπόθητη σωτηρία. Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε πραγματική αναζήτηση πρέπει να την κερδίσει με σκληρό αγώνα, αναγνωρίζοντας συνειδητά τον συγκρουσιακό χαρακτήρα της ύπαρξής του, δηλαδή διδασκόμενος, και δεν αποφεύγει να διαβεί την πολικότητα με στόχο να την υπερβεί.

Γνωρίζει πως κάποια μέρα πρέπει να ενώσει τα αντίθετα που δημιούργησε το Εγώ του. Δεν φοβάται να πάρει τις απαραίτητες αποφάσεις, ακόμα κι αν γνωρίζει ότι θα τον κάνουν να αμαρτήσει – αλλά προσπαθεί να μην κολλήσει σ’ αυτό, να μην ακινητοποιηθεί.

Οι αντιθέσεις δεν ενώνονται από μόνες τους – πρέπει να τις βιώσουμε ενεργά, ώστε να γίνουν κτήμα μας. Αν κατορθώσου­με να ενσωματώσουμε τους δύο πόλους, μπορούμε μετά να βρούμε τη μέση κι από το σημείο αυτό ν’ αρχίσουμε το έργο της ένωσης των αντιθέτων. Η φυγή από τα εγκόσμια και ο ασκητι­σμός είναι οι πιο ακατάλληλες αντιδράσεις για την επίτευξη του στόχου. Πολύ περισσότερο, χρειάζεται θάρρος για να αντιμετωπίσουμε ενσυνείδητα και άφοβα τις προκλήσεις της ζωής. Η λέξη-κλειδί στη φράση αυτή είναι: “ενσυνείδητα”, γιατί μόνον η συνείδηση, που μας επιτρέπει να παρακολουθούμε τον εαυτό μας σε όλες τις πράξεις του, θα μας αποτρέψει από το να χαθούμε σε ένα πέλαγος δράσης. Σημασία δεν έχει τι κάνει ο άνθρωπος, αλλά πώς το κάνει. Η αξιολόγηση “Καλό-Κακό” ξεκινά από την εκτίμηση του τι κάνει ένας άνθρωπος. Αντικαθιστούμε αυτήν την παρατήρηση με το ερώτημα “πώς κάνει κάποιος κάτι”. Δρα ενσυνείδητα; Εμπλέκεται στη δράση του το Εγώ; Δρα/ χωρίς συμμετοχή του Εγώ; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα κρίνουν κατά πόσο δεσμεύεται ή απελευθερώνεται μέσα από τις πράξεις του.

Οι επιταγές, οι νόμοι και η ηθική δεν οδηγούν τον άνθρωπο στον στόχο της τελειότητας. Η υπακοή είναι καλό πράγμα – αλλά δεν επαρκεί, γιατί “κι ο διάβολος υπακούει”. Οι επιταγές κι οι απαγορεύσεις εκ των έξω είναι δικαιολογημένες ωσότμρ ο άνθρωπος αναπτύξει τη συνείδησή του και είναι σε θέση να αναγνωρίζει την ευθύνη του εαυτού του. Η απαγόρευση να παίζουν με σπίρτα είναι ανεδαφική για μικρά παιδιά και περισσεύει για τους ενήλικες. Όταν ο άνθρωπος βρει μέσα του τον δικό του νόμο, απαλλάσσεται από όλους τους άλλους νόμους. Ο εσώτερος νόμος κάθε ανθρώπου είναι η υποχρέωση να βρει το πραγματικό του κέντρο, τον εαυτό του, και να τον πραγματώσει, δηλαδή να γίνει ένα με οτιδήποτε υφίσταται.

Το όργανο της ένωσης των αντιθέτων ονομάζεται αγάπη. Η αρχή της αγάπης είναι το άνοιγμα και η αποδοχή εκείνων που μέχρι τότε ήταν έξω. Η αγάπη τείνει προς την ενοποίηση – η αγάπη θέλει να συγχωνευτεί και όχι να είναι χωρισμένη. Η αγά­πη είναι το κλειδί για την ένωση των αντιθέτων, γιατί μεταμορ­φώνει το Εσύ σε Εγώ και το Εγώ σε Εσύ. Η αγάπη είναι κατά­φαση χωρίς περιορισμούς και όρους. Η αγάπη θέλει να γίνει ένα με ολόκληρο το σύμπαν – και όσο δεν το πετυχαίνουμε, δεν έχουμε ακόμα πραγματώσει την αγάπη. Εφόσον η αγάπη επιλέ­γει, δεν είναι πραγματική αγάπη, γιατί η αγάπη δεν διαχωρίζει.

Η επιλογή διαχωρίζει. Η αγάπη δεν γνωρίζει ζήλια, γιατί δεν θέ­λει να κυριαρχεί, θέλει να γίνει ποταμός που κυλά.

Σύμβολο αυτής της αγάπης που αγκαλιάζει τα πάντα είναι η αγάπη με την οποία ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους. Σ’ αυτήν την εικόνα δύσκολα χωρεί η ιδέα ότι ο Θεός μοιράζει την αγάπη του διαφορετικά. Ακόμα λιγότερο θα σκεπτόταν κάποιος ότι πρέπει να ζηλέψει, επειδή ο Θεός αγαπά και κάποιον ακόμα. Ο Θεός – η ενότητα – δεν διαφοροποιεί το Καλό από το Κακό – γι’ αυτό ο Θε­ός είναι η αγάπη. Ο ήλιος θερμαίνει όλους τους ανθρώπους και δεν διανέμει τις ακτίνες του ανάλογα με το πόσο αξίζει ο καθέ­νας. Μόνον ο άνθρωπος θεωρεί ως δικαίωμά του να ρίχνει πέ­τρες – ας μην απορεί λοιπόν, αν χτυπά κάθε φορά τον εαυτό του και μόνον. Η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα, η αγάπη μεταλλάσσε­ται. Αγαπάτε το Κακό – θα το λυτρώσετε.

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΩΣ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ –ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Ο έμπειρος αναγνώστης διαπιστώνει εύκολα ότι η κύρια πηγή έμπνευσης του Ντέτλεφσεν είναι η ανατολική φιλοσοφία και ο ασιατικός μυστικισμός, όπως θα δούμε αμέσως αναλυτικότερα. Εκτός αυτού από τον Καρλ Γκ. Γιουνγκ έχει πάρει μ.ά. την ιδέα αποδοχή=συνειδητή ενσωμάτωση του αρνητικού πόλου, δηλαδή της “σκιάς” στην προσωπικότητα του ατόμου, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την ψυχική υγεία και ολοκλήρωση. Επ’ αυτού βλ. Διεξοδικά το κεφάλαιο για τον Γιουνγκ στο ιντερνετικό βιβλίο ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ.

Το κακό είναι υπαρκτό;

Για το μονισμό της ασιατικής φιλοσοφίας ο θεός είναι το άθροισμα όλων όσα υπάρχουν κι όλα τα φαινόμενα στον κόσμο συναποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Συνεπώς «ο θεός είναι και πρόσωπο κι απρόσωπος, άπειρος και πεπερασμένος, καλός και κακός». Άρα το κακό δεν είναι περισσότερο καταδικαστέο απ’ το καλό, το κακό είναι εξίσου καλό με το καλό. Ο περιβόητος κατά συρροή δολοφόνος Charles Manson το ‘χει εκφράσει έτσι: «Αφού ο θεός είναι τα πάντα, τι είναι τότε το κακό;»

Ο Χίτλερ και οι βουδιστές

Ο γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος Άρθουρ Κέστλερ αναφέρει μία συνέντευξη που πήρε από έναν επιφανή εκπρόσωπο του βουδισμού Ζεν, από την οποία φαίνονται έκδηλα οι συνέπειες της εξομοίωσης καλού και κακού.

Ερώτηση: «Υποστηρίζετε την ανεκτικότητα απέναντι στις θρησκείες και σ’ όλα τα πολιτικά συστήματα. Τι λέτε για τους θαλάμους αερίων του Χίτλερ»;

Απάντηση: «Ήταν πολύ ασύνετο εκ μέρους του»!

Ερώτηση: «Απλώς ασύνετο; Δεν ήταν και κακό»;

Απάντηση: «Το κακό είναι μία χριστιανική έννοια. Το καλό και το κακό είναι σχετικά».

Επίσης ο δάσκαλος του Ζεν Yun–Men λέει: «Εάν θέλεις να βρεις την αλήθεια, μην σ’ απασχολεί τι είναι σωστό και τι λάθος. Η αντίθεση μεταξύ σωστού και λάθους είναι η αρρώστια του πνεύματος».

Ε

Άραγε ο άνθρωπος είναι απλώς θύμα μίας μεταφυσικής κρίσης ταυτότητας, την οποία θα ξεπεράσει μόνο με τη συνειδητοποίηση της θεϊκότητάς του;

Ή πρόκειται για μία α-σθένεια, την αμαρτία, που έχει τη ρίζα της στην ανθρώπινη φύση μας και απαιτεί συνειδητή εργασία στον εαυτό μας για να εξαλειφθεί;

Η απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις δεν είναι απλώς θεωρητική, γιατί καθορίζει την αιώνια πορεία του καθενός μας.

πίσης ο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι του Υπερβατικού Διαλογισμού (ΤΜ) λέει: «Αν και είμαστε 100% θεϊκοί, δεν το συνειδητοποιούμε και η συνείδησή μας πάσχει. Με την υπερβατική συνείδηση είμαστε ήδη θεοί. Άρα ο πόνος που συνοδεύει κυρίως τη φυσιολογική συνείδηση, πρέπει να εξαλειφθεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Μόνο λίγα λεπτά ΤΜ πρωί και βράδυ και δεν θα υπάρχει πια δυστυχία […] Έτσι ο αμαρτωλός βγαίνει εύκολα από την περιοχή της αμαρτίας και γίνεται δίκαιος».

Η ρίζα του κακού

` Στην ανατολική φιλοσοφία το κεντρικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η άγνοια της θεϊκότητάς του κι όχι η εγωιστική, λανθασμένη βούληση ή η αμαρτία [αμαρτάνω=σφάλλω, υποπίπτω σε παράπτωμα].

Άραγε ο άνθρωπος είναι απλώς θύμα μίας μεταφυσικής κρίσης ταυτότητας, την οποία θα ξεπεράσει μόνο με τη συνειδητοποίηση της θεϊκότητάς του;

Ή πρόκειται για μία α-σθένεια, την αμαρτία, που έχει τη ρίζα της στην ανθρώπινη φύση μας και απαιτεί συνειδητή εργασία στον εαυτό μας για να εξαλειφθεί;

Η απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις δεν είναι απλώς θεωρητική, γιατί καθορίζει την αιώνια πορεία του καθενός μας.

Στην ανατολική φιλοσοφία η αμαρτία, το λάθος, είναι πως πιστεύουμε ότι είμαστε άτομα με ξεχωριστή προσωπικότητα κι όχι ότι είμαστε η σταγόνα – άτμαν που θα χαθεί μέσα στον ωκεανό – βράχμαν.

Ο δάσκαλος του Ζεν D.T.Suzuki το εξηγεί έτσι: « Όλες οι πλάνες και όλα τα κακά ξεκινάνε από την πίστη στην ατομικότητα. Οτιδήποτε πηγαίνει στραβά, οφείλεται στην άγνοια».

Για το βουδισμό Ζεν η άγνοια προέρχεται από το ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει τι είναι πραγματικά, ότι δηλαδή δεν έχει δική του ανεξάρτητη ύπαρξη ή Εγώ. Για τον ινδουισμό είμαστε θεοί αφού είμαστε ένα μέρος της Παγκόσμιας Ψυχής / του βράχμαν.

Στην ανατολική Φιλοσοφία ο άνθρωπος προβιβάζεται σε θεό, ενώ ταυτόχρονα ο προσωπικός Θεός καταργείται. Άρα δεν υπάρχει καμία απόλυτη Αρχή που να καθοδηγεί τον άνθρωπο. Είναι όμως έτσι; Ας δούμε τι λέει η θεόπνευστη νέα αποκάλυψη στον Ι. Λόρμπερ για τη δύναμη του κακού.

Ο Αντίποδας: ο Εωσφόρος και οι δικοί του Άγγελοι^*

«Η αποκάλυψη στον Λόρμπερ θα ήταν ελλιπής και μονό­πλευρη, αν δεν περιλάμβανε και εκείνες τις σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες αποτελούν τον αντίποδα στο Θεό και στις φωτεινές στρατιές του.

Κάποτε ήταν το μεγαλύτερο φωτεινό πνεύμα-τώρα είναι ο αρχηγός του σκότους

Μάθαμε πρωτύτερα για τον Εωσφόρο ή Σατανά, πως κάπο­τε είχε τη μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία απ’ όλα τ’ αρχέ­γονα πνεύματα.

«Όταν τούτο το πνεύμα λεγόταν Σατάνα, η θέση του απέ­ναντι στη Θεότητα ήταν σαν της γυναίκας απέναντι στον άν­δρα», διαβάζουμε στο «Γη και Σελήνη». «Η Θεότητα θα φύ­τευε τις ατέλειωτες, αέναες ιδέες Της μέσα σ’ αυτό το πνεύ­μα για να ωριμάσουν μέσα στο συγκεντρωμένο φως του. Από το φως αυτού του πνεύματος θα είχε πηγάσει μία δημιουργία από αγνότατα όντα και τούτο το ζωντανό φως θα πλήθαινε και θ¹ απλωνόταν σε όλη την απεραντοσύνη.

Το πνεύμα αυτό είχε ένα μεγάλο προορισμό, να γίνει σχε­δόν ένας δεύτερος θεός δίπλα στο Δημιουργό. Γι’ αυτό έ­πρεπε να υποβληθεί σε μία δοκιμασία της ελευθερίας του ανάλογη με τη σπουδαιότητα του προορισμού του. Όμως δεν τα κατάφερε, γιατί θέλησε να υψωθεί πάνω από τη Θε­ότητα και να Την κάνει υποτελή του. Αυτό που διέπραξε δη­λαδή ήταν ότι θέλησε να πάρει τα πρωτεία από το Θεό! Επει­δή όμως η Θεότητα δεν μπορούσε να του παραδώσει την πρωτοκαθεδρία, εξοργίστηκε πάρα πολύ κι ήθελε πραγματι­κά να Την καταστρέψει. Τότε η Θεότητα συνέλαβε όλα τα μέρη του και του πήρε όλες τις οντότητες που ήταν μέσα του. Μ’ αυτές τις οντότητες για υλικό έπλασε τα ουράνια σώ­ματα. Και το πνεύμα αυτής της απέραντης ψυχής το φυλάκι­σε με τα πιο δυνατά δεσμά στα κατάβαθα της ύλης.

Δαίμονες και διάβολοι

Όλα τα πνεύματα που ακολούθησαν τον Εωσφόρο βρίσκο­νται έγκλειστα μέσα στην ύλη των αστρικών σωμάτων. Πολλά απ’ αυτά τα όντα βρίσκονται και στον πλανήτη μας και βοηθούν τον «άρχοντα αυτού του κόσμου» με την καταστροφική τους δράση. Αυτά τα σατανικά αρχέγονα πνεύματα, που δεν έχουν γίνει ακόμη άνθρωποι, ονομάζονται δαίμονες.

Στη Γη μας προστίθενται στη συντροφιά τους εκείνες οι ψυχές που ολοκλήρωσαν μεν την πορεία της λύτρωσης, αλλά στο ανθρώπινο στάδιο απέτυχαν. Οι άνθρωποι διαθέτουν ελευθερία της θέλησης, την οποία εκμεταλλεύεται ο Σατανάς για να τους ξανακερδίσει, χρησιμοποιώντας σαν δόλω­μα διάφορους πειρασμούς. Παρόλο που οι φύλακες-άγγελοι προσπαθούν να τους προστατέψουν, υπάρχουν πολλοί που ξανακυλούν, καμιά φορά χειρότερα από πριν. Αυτές τις πο­λυάριθμες «υπότροπες» ψυχές, τις ονομάζουμε διάβολους.

Διάβολοι και δαίμονες συγχίζουν τους ανθρώπους, σπέρνουν διχόνοια και ταραχή, υποδαυλίζουν τα αρνητικά συναισθήματα και γενικά καταστρέφουν ό,τι θετικό υπάρχει. Όπου οι άγγελοι του Θεού νουθετούν, ανοικοδομούν και υποστη­ρίζουν, τούτα τα φθοροποιά όντα υποκινούν τους ανθρώ­πους να εξεγερθούν ενάντια στην ουράνια Τάξη. Γι’ αυτό λέ­ει ο Παύλος: «Δεν έχουμε να παλέψουμε μόνο με ανθρώ­πους σαν κι εμάς, με αίμα και σάρκα, αλλά με τις υπερκόσμιες αρχές και εξουσίες, τους άρχοντες του σκότους, με τη στρατιά από πονηρά πνεύματα που ζουν κάτω από τους ουρανούς» (Εφ. 6,12).

Για μας τους κατοίκους της Γης συνιστά από τη μια μεριά έναν μεγάλο κίνδυνο το γεγονός ότι αυτά τα όντα έχουν τό­σο μεγάλη δύναμη σ’ αυτό τον πλανήτη, αφού εδώ είναι έ­γκλειστος ο υποκινητής τους. Από την άλλη όμως αποτελεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα ότι αγωνιζόμαστε εδώ όπου η επιρ­ροή του αντίποδα είναι στο ζενίθ της. Αυτό ακριβώς το ση­μείο κάνει τη Γη μας το πιο διδακτικό σχολείο για τα παιδιά του Θεού. Όποιος περάσει μ’ επιτυχία τις εξετάσεις εδώ, θα μπορέσει μια μέρα ν’ αναλάβει και τα πιο απαιτητικά καθήκο­ντα στην πνευματική σφαίρα. Επιπλέον, ο άνθρωπος που δεν παραιτείται, που δεν κουράζεται να ψάχνει και να χτυπάει την πόρτα, είναι βέβαιο πως θα έχει τη μεγαλύτερη δυνατή συ­μπαράσταση στο δρόμο του. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός ενσαρ­κώθηκε σε τούτο τον πλανήτη, στη σφαίρα επιρροής του αντίθεου, για να δείξει με το παράδειγμα Του πως το Φως είναι πιο ισχυρό από το σκοτάδι.

Η προέλευση και ο λόγος ύπαρξης των σκοτεινών δυνάμεων

Για πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους προκύπτει χωρίς άλλο το ερώτημα: γιατί ο Θεός έφτιαξε καταρχάς αυτά τα όντα που θα γίνονταν τόσο κακά; Γιατί αφήνει το κακό να λυμαίνεται τη Γη; Είναι δυνατό, ο Σατανάς κι η συντροφιά του να είναι δημιουργήματα του Θεού της αιώνιας Αγάπης; Αμέτρητοι άνθρωποι στην ιστορία βασάνισαν το μυαλό τους μ’ αυτά τα ερωτήματα, κι όχι λίγες φορές η πίστη τους σ^’ ένα καλό και δίκαιο Υπέρτατο Ον μπήκε σε δοκιμασία. Ιδιαί­τερα γι’ αυτούς που πιστεύουν βαθύτερα, αυτό το δίλημμα αποτελεί ένα αγκάθι στην πίστη τους, πώς δηλαδή από τη μια ο Θεός είναι το παν μέσα στα πάντα και δεν υπάρχει τί­ποτα στο σύμπαν που να μην απορρέει από το Θεό κι ωστόσο το κακό είναι εντελώς αντίθετο από την έννοια του Θεού. Το ερώτημα είναι ασφαλώς τόσο παλιό, όσο ο κόσμος.

Στη «Θεία Οικονομία» διαβάζουμε πως τον καιρό των Πα­τριαρχών, ο βασιλιάς Λάμεχ ρώτησε το Θεό, στη διάρκεια μιας αποκαλυπτικής συζήτησης: «Κύριε, πάντα ήσουν τέ­λειος και απέραντα καλός. Έξω από Σένα δεν υπήρχε ποτέ τίποτε άλλο σ’ όλη την απεραντοσύνη Σου.

Όταν αποφάσισες να φτιάξεις τους αγγέλους, τους ουρα­νούς, τους κόσμους και τους ανθρώπους, δεν χρειαζόσουν κανένα υλικό. Η πανίσχυρη Θέληση Σου, ζευγαρωμένη με τις σοφές σκέψεις και ιδέες Σου, ήταν ανέκαθεν το μοναδικό υπόβαθρο για να γίνει όλη η απεριόριστη Κτίση Σου. Ωστόσο μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως μπορεί να υπήρξε ποτέ μέσα Σου μία κακόβουλη ιδέα ή έστω μία φαινομενικά κακή σκέψη. Γι’ αυτό θα ήθελα να μου εξηγήσεις από πού προήλθε η κακία του Σατανά, που πέρασε στη συνέχεια σε μας τους ανθρώπους; Από πού προήλθε η αμαρτία; Από πού η οργή, η εκδικητικότητα, η αρχομανία, η πορνεία;»

Από τη σκοπιά του Θεού και από τη σκοπιά του ανθρώπου

[…] Σ’ αυτά όπως και σ’ άλλα σημεία του λορμπερικού έργου διευκρινίζεται το πώς και για ποιο ψηλότερο σκοπό προέκυ­ψαν οι δυνάμεις του κακού. Παράλληλα είδαμε πως ο Θεός απ’ τη δική του, ανώτερη σκοπιά, κρίνει αυτά τα στοιχεία δια­φορετικά απ^’ τους ανθρώπους.

Είδαμε ότι το κακό είναι απαραίτητο, για να μπορέσει το κάθε πλάσμα να καλλιεργήσει τις έμφυτες δυνάμεις του. Γι’ αυτό, από τη σκοπιά του Θεού το «κακό» είναι «καλό» και θεμιτό.

«Στα μάτια του Θεού, τίποτα δεν είναι ακάθαρτο, δόλιο και κακό, γιατί ό,τι έκανε ο Θεός είναι καλό (στο είδος του και για το σκοπό που έγινε!). Γι’ αυτό για το Θεό δεν υπάρχει Σατανάς, διάβολοι, ούτε και κόλαση».

Αλλά από την ανθρώπινη σκοπιά, τα πράγματα είναι εντε­λώς αλλιώτικα. Τα καλά στοιχεία που έβαλε ο Θεός στον άν­θρωπο (η αγάπη και τα παράγωγα της), έχουν το χρέος να υπερισχύσουν -με τη βοήθεια του- πάνω στον αρνητικό πό­λο. Γι’ αυτό μας λέει: «Σ’ όποιον νικήσει, θα του δώσω να φάει από το δένδρο της αθανασίας!». Παραπέρα, η απόκριση στο ερώτημα του βασιλιά Λάμεχ που αναφέραμε στην αρχή, λέει τα εξής:

«Από τη δική μου σκοπιά, δεν υπάρχει τίποτα κακό. Υπάρ­χουν μόνο διαφορές στο πώς επιδράει η Θέληση Μου. Κι η Θέληση Μου είναι το ίδιο καλή στην κόλαση, όσο και στον ουρανό- στη δημιουργία, όσο και στην καταστροφή. Απ’ τη σκοπιά των πλασμάτων Μου, όμως, το μόνο που μετράει για καλό, είναι το αναλογικό τμήμα της καταφατικής στάσης απέναντι σ’ Εμένα, σύμφωνα με το οποίο ένα πλάσμα μπορεί να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου. Καλό λοιπόν για το κάθε πλάσμα Μου είναι εκείνο το τμήμα που προέρχεται από Εμένα, το οποίο συντηρεί και δημιουργεί χωρίς ανάπαυλα. Όμως εκείνο το τμήμα που διαλύει και καταστρέφει, είναι πάντα κακό- γι’ αυτό, όσο ένα δημιούργημα Μου είναι μέσα του, είναι αδύνατο να υπάρξει στο πλάι Μου και μέσα Μου.

Άρα σ’ Εμένα το ναι και το όχι είναι εξίσου καλά! Γιατί στην κατάφαση δημιουργώ, αλλά και στην άρνηση βάζω τάξη και κατευθύνω τα πάντα. Για ένα δημιούργημα Μου, όμως, καλή είναι μόνο η κατάφαση, ενώ η άρνηση βλάπτει. Κι αυτό ώσπου να Μου πει ολοκληρωτικά το ναι και να γίνει ένα μαζί Μου. Τότε θα μπορεί να βρίσκεται και να ενεργεί μέσα στην άρνηση χωρίς να το επηρεάζει. Ως εκ τούτου, για Μένα Σατανάς και κόλαση δεν υπάρχει αλλά υπάρχει, και με το παραπάνω μάλιστα, για τους ανθρώπους αυτής της Γης, γιατί εδώ επάνω διαμορφώνονται τα παιδιά Μου. Στο σύμπαν υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι κόσμοι όπου ο Σατανάς είναι ολωσδιόλου άγνωστος. Γι’ αυτό και το «όχι» τους είναι άγνωστο ξέρουν μοναχά το «ναι» σε όλες του τις διαβαθμίσεις!

Έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα! Η Γη είναι σαν ένα νηπια­γωγείο, γι’ αυτό γίνονται πολλά ξεφωνητά και φασαρία χωρίς λόγο. Εγώ όμως βλέπω τα πράγματα με άλλα μάτια απ’ ό,τι τα βλέπεις εσύ, που είσαι ένας άνθρωπος αυτής της Γης. Το καταλαβαίνεις τώρα αυτό;…»

ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Το καλό και το κακό και ο αιώνιος Νόμος…

Ας δούμε και μία αποκάλυψη στην Μπέρτα Ντούντα από τις 11-10-1946 που εξηγεί με λίγα λόγια γιατί υπάρχει το κακό:

«Εγώ έχω επιτρέψει επίσης και το κακό, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι η βούλησή Μου, γιατί το κακό αντιβαίνει στο αιώνιο Νόμο Μου. Είναι μία εσφαλμένη κατεύθυνση που ακολουθεί η βούληση ενός όντος που απομακρύνεται από Μένα και επιδιώκει κάτι που είναι εντελώς αντίθεο^. πρόκειται συνεπώς για μία κατάσταση που είναι εντελώς αντίθετη με την αρχέγονη κατάσταση του δημιουργήματός Μου.

Αλλά το κάθε δημιούργημά Μου πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιδιώκει τόσο το καλό όσο και το κακό^. άρα καλό και κακό πρέπει να υπάρχουν, προκειμένου το κάθε ον να μπορεί να παραμείνει τέλειο ή να γίνει τέλειο με την ελεύθερη θέλησή του.

Οτιδήποτε αντιφάσκει με τον αιώνιο Νόμο Μου είναι κακό, οτιδήποτε μένει εντός της αιώνιας Τάξης Μου είναι καλό. Ωστόσο είναι θέλησή Μου να μπορεί το ον να αισθάνεται μέσα του ή και να ακολουθεί την οποιαδήποτε επιθυμία του προς κάθε κατεύθυνση. Επιπλέον το έχω φτιάξει έτσι που να μπορεί να αισθανθεί στην καρδιά του κάθε είδους επιθυμία. Και είναι από τη Σοφία και την Αγάπη Μου που έφτιαξα έτσι τα όντα, γιατί θέλω να τα οδηγήσω στην αιώνια μακαριότητα και γι’ αυτό απαιτείται να επιδιώκουν το καλό με την ελεύθερη θέλησή τους».

Η πραγματικότητα του κακού

Στο βιβλίο του The World of Gurus ο Ινδός φιλόσοφος και ακτιβιστής Vishal Mangalwadi ασχολήθηκε αναλυτικά με τους γκουρού της πατρίδας του και τη φιλοσοφία του ινδουισμού. Ας ακούσουμε τι έχει να πει για το μονισμό και την πραγματικότητα του κακού:

«Ο μονισμός δεν έχει καμία εξήγηση για τον κόσμο των φαινομένων και ομοίως αδυνατεί επίσης να εξηγήσει καταστροφικά γεγονότα. Εάν όλο το σύμπαν είναι μία εκδήλωση του θεού ή «ο χορός του θεού», όπως θα ‘λεγε ο Bhagavan Rajneesh, τότε γιατί υπάρχουν τέτοια τρομακτικά γεγονότα όπως οι πλημμύρες, οι λιμοκτονίες, οι αρρώστιες και ο θάνατος, οι φωτιές και οι σεισμοί; Γιατί δεν επικρατεί απόλυτη αρμονία; Τελικά ο θεός είναι τόσο κακός «χορευτής»;

Χωρίς αμφιβολία μερικοί γκουρού θα χαρακτηρίσουν αυτές τις φυσικές καταστροφές αυταπάτη, ψευδαίσθηση. Άλλοι που θεωρούν ότι ο κόσμος είναι πραγματικός και μία εκδήλωση του Θεού, θα πουν ότι δεν πρόκειται για κάτι κακό, αφού ο θεός είναι τόσο δημιουργός όσο και καταστροφέας. Καταστρέφει μόνο και μόνο για να δημιουργήσει εκ νέου. Είναι το παιχνίδι του αυτό. Άρα δεν πρέπει να δίνουμε καμία σημασία στα δυστυχήματα.

Υπάρχουν αμέτρητοι γκουρού και άνθρωποι του θεού που διδάσκουν ότι κάθε δυστυχία είναι ψευδαίσθηση ή απλώς το αποτέλεσμα του προσωπικού μας κάρμα

 

Μία τέτοια εξήγηση είναι ολέθρια για οποιαδήποτε συμπάθεια και συμπόνια για τα θύματα των φυσικών καταστροφών. Δεν είναι απορίας άξιο που αν και ο ινδουισμός διατείνεται ότι έχει την πνευματικότητα, εντούτοις δεν έχει παράδοση στις ανθρωπιστικές υπηρεσίες όπως νοσοκομεία, λεπροκομεία, σχολές τυφλών, ορφανοτροφεία, μολονότι η φιλαλληλία, όπως π.χ. η ελεημοσύνη ήταν στην πρακτική του ινδουιστή, με απώτερο στόχο να αποκτήσει θετικό κάρμα. Κοινωνική μέριμνα και πρόνοια προέκυψαν μόλις πρόσφατα υπό την επίδραση που ασκούν άλλες θρησκείες και κουλτούρες. Αλλά ακόμη εξακολουθεί ένα μεγάλο μέρος των διαθέσιμων χρηματικών πόρων να καταλήγει αντί σ’ αυτό το έργο στις τσέπες εκείνων που έχουν χρήματα κι επιρροή, και γιατί όχι; Υπάρχουν αμέτρητοι γκουρού και άνθρωποι του θεού που διδάσκουν ότι κάθε δυστυχία είναι ψευδαίσθηση ή απλώς το αποτέλεσμα του προσωπικού μας κάρμα».

Το τίμημα της ελευθερίας

«Οτιδήποτε θυμίζει ξένη εξουσία ο βουδισμός Ζεν το απορρίπτει. Το Ζεν θέλει την απόλυτη ελευθερία, ακόμη κι από τον Θεό».

T.D. Suzuki

Η ανατολική φιλοσοφία θέλει να αποτινάξει το ζυγό μίας θείας προσωπικότητας, αλλά – τι ειρωνεία – απλώς αντικαθιστά τη μία «ξένη εξουσία» με μία άλλη, τον ανελέητο νόμο του κάρμα. Το κάρμα είναι ο αδήριτος νόμος αιτίας – αιτιατού που κυβερνάει το σύμπαν. Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις, αν όχι σ’ αυτήν τη ζωή, τότε ίσως στην επόμενη ή στη μεθεπόμενη.

Οι καλές πράξεις επιδιορθώνουν το κακό κάρμα, ο δε καθαρμός επιτυγχάνεται μέσω θρησκευτικών τελετουργιών και του διαλογισμού. Αλλά τόσο απλά δεν είναι τα πράγματα. Σύμφωνα με τη Μαχαμπαράτα, ιερό κείμενο του ινδουισμού, ο νόμος του κάρμα είναι τόσο ανήλεος, που απαιτούνται πολλά εκατομμύρια χρόνια για ν’ απελευθερωθεί κάποιος από τον τροχό της Σαμσάρα, τις επανειλημμένες μετενσωματώσεις. Ως εκ τούτου ο μεν γιόγκι λαχταράει να φτάσει στη μόξα, στην απελευθέρωση, ο δε βουδιστής στη νιρβάνα, στη διάλυση του εγώ του.

Οι συνέπειες του κάρμα

Ωστόσο το κάρμα έχει συνέπειες και στην καθημερινή ζωή του καθενός, όχι μόνο για την αιώνια μοίρα του. Για παράδειγμα αποτελεί τη βάση για το σύστημα της κάστας και τις συνακόλουθες αδικίες.

Μία ηγετική μορφή του βουδισμού στη Δύση το εξηγεί ως εξής «Ο άνθρωπος δημιουργεί τα δεινά του, αυτός τα επιλέγει κι εάν δυστυχεί, το κάνει σκόπιμα και με τη θέλησή του. Ανάπηροι, τερατόμορφοι, κουφοί και τυφλοί εκ γενετής, είναι το προϊόν των προηγούμενων πράξεών τους» (C. Humphreys: Karma and Rebirth). Αυτή η πίστη έχει ολέθριες συνέπειες για τις ασιατικές κοινωνίες, ακόμη κι αν είναι «ανεπτυγμένες» οικονομικά. Ο Arthur Koestler έγραφε γι’ αυτό: «Η ανατολική νοοτροπία αντιμετωπίζει αρρώστους και φτωχούς με αδιαφορία, επειδή η κάστα, η κοινωνική θέση, ο πλούτος και η υγεία είναι προκαθορισμένα από τους νόμους του κάρμα. Τα κοινωνικά λειτουργήματα στα slums και η βοήθεια στους άπορους ήταν και είναι ακόμη αποκλειστικά έργο των χριστιανικών αποστολών».

Όπως είδαμε η έννοια του κάρμα οδηγεί σε αδιαφορία απέναντι στη μοίρα του άλλου, αφού «καλά να πάθει», πληρώνοντας το λογαριασμό για περασμένες αμαρτίες. Ωστόσο η αμαρτία δεν φανερώνεται απλά σαν αρρώστια, αναπηρία, φτώχεια, δυστυχία κ.τ.ό. όπως θεωρούν οι ανατολικές θρησκείες ούτε το τίμημά της είναι απλώς οι ψυχικές παθήσεις, όπως πιστεύει η δυτική ψυχολογία.

Το πρόβλημα με την αμαρτία είναι ότι αποτελεί το εμπόδιο στη σχέση με τον θεό^. κι αυτή είναι η πνευματική α-σθένεια του ανθρώπου, την οποία δεν μπορεί να θεραπεύσει με λίγα λεπτά διαλογισμό την ημέρα.

Ο βουδισμός με το «οκταπλό μονοπάτι» περιγράφει πολύ καλά τις ανθρώπινες ατέλειες και προτείνει λύσεις για τη θεραπεία τους, π.χ. με τη σωστή συμπεριφορά, τη σωστή ομιλία κλπ. Όμως οι προσπάθειες αυτό-τελείωσης δεν μπορούν να πάνε πέρα από ένα ορισμένο σημείο, όπως θα δούμε αργότερα.

Το πρώτο βήμα για την πνευματική αναγέννηση, για το χριστιανό είναι η συνειδητοποίηση της ατέλειάς του και η ταπεινή παράκληση για θεραπεία. «Αν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, ο θεός θα τις συγχωρήσει και θα μας καθαρίσει από κάθε άδικη πράξη», λέει ο Ιωάννης στην α’ επιστολή 1,9.

Το υπόβαθρο της ανατολικής φιλοσοφίας

Η εκτίμηση του Παύλου για τους Ιουδαίους της εποχής του ισχύει κατ’ αναλογία και για τους ακόλουθους των ανατολικών θρησκειών:

«Μπορώ να βεβαιώσω πως έχουν ζήλο θεού, αλλά όχι τη σωστή γνώση. Γι’ αυτό αγνοούν τη δικαιοσύνη του θεού και προσπαθούν να δικαιωθούν οι ίδιοι με τα έργα τους».

(Προς Ρωμαίους 10, 2-3)

Από την ώρα που ο όφις είπε στην Εύα: «…θα γίνετε όπως ο θεός και θα έχετε γνώση του καλού, και του κακού», ο αντίθεος πόλος προτείνει συστηματικά στον άνθρωπο να αντικαταστήσει το Δημιουργό με το δημιούργημα. Έτσι και στην ανατολική φιλοσοφία, είτε είναι η αυτο-βοήθεια jiriki στο Ζεν είτε η αυτό-θέωση στη διδασκαλία της γιόγκα κλπ. Η ανατολική φιλοσοφία πρεσβεύει την ενδυνάμωση του εγώ, που – σχήμα οξύμωρο – στο τέλος θα διαλυθεί. Η χριστιανική φιλοσοφία πρεσβεύει την ακεραιότητα της προσωπικότητας του ατόμου, ενώ συνάμα αφήνει τα πρωτεία στον θεό.

 

Με την τελευταία διαπίστωση ο Παύλος υπαινίσσεται την άρνηση των σύγχρονων του να αφεθούν στα χέρια του θεού και αντ’ αυτού την προσπάθεια να λυτρωθούν με τους δικούς τους όρους, επειδή δεν γνώριζαν το έλεός του.

Αυτή η διαπίστωση ισχύει λίγο ως πολύ για όλες σχεδόν τις θρησκευτικές μορφές της ανθρωπότητας. Από την ώρα που ο όφις είπε στην Εύα: «…θα γίνετε όπως ο θεός και θα έχετε γνώση του καλού, και του κακού», ο αντίθεος πόλος προτείνει συστηματικά στον άνθρωπο να αντικαταστήσει το Δημιουργό με το δημιούργημα. Έτσι και στην ανατολική φιλοσοφία, είτε είναι η αυτο-βοήθεια jiriki στο Ζεν είτε η αυτό-θέωση στη διδασκαλία της γιόγκα κλπ. Η ανατολική φιλοσοφία πρεσβεύει την ενδυνάμωση του εγώ, που – σχήμα οξύμωρο – στο τέλος θα διαλυθεί. Η χριστιανική φιλοσοφία πρεσβεύει την ακεραιότητα της προσωπικότητας του ατόμου, ενώ συνάμα αφήνει τα πρωτεία στον θεό.

Από την εποχή του παραδείσου, το θέμα είναι ποιος έχει την εξουσία, ποιος έχει το πάνω χέρι σ’ αυτόν τον κόσμο, ο θεός ή ο άνθρωπος; Ο βουδισμός υποστηρίζει ανεπιφύλακτα ότι είναι ο άνθρωπος. Ο ινδουισμός ονομάζει τον θεό «ανώτατη δύναμη στο σύμπαν», ταυτόχρονα όμως προσθέτει ότι «ο άνθρωπος είναι θεός».

Ο Alan Watts, γνωστός υπέρμαχος του βουδισμού, προσάπτει στους χριστιανούς ότι προκαλούν «μεταφυσικό φόβο και ενοχές», επειδή διαχωρίζουν καλό και κακό, θεό και άνθρωπο. Βέβαια είναι βολικό για τον άνθρωπο να υποβιβάζει τον θεό σε μία ακίνδυνη, απρόσωπη αρχή, απέναντι στην οποία δεν χρειάζεται να λογοδοτεί. Και όσο βάζει σιγαστήρα στη συνείδησή του με το να ταυτίζει το καλό με το κακό, νομίζει ότι έχει βρει την ειρήνη της ψυχής του.

Ειρήνη ψυχής και πάθη

Προφανώς αυτή η ψευδαίσθηση ψυχικής ειρήνης δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα του σταυρού, με την αναγκαιότητα της επανόρθωσης και της κάθαρσης απέναντι στο θείο νόμο. Πολλοί Δυτικοί που ασπάστηκαν ανατολικές φιλοσοφίες το έκαναν από απέχθεια απέναντι στο σταυρό και στα πάθη, νομίζοντας –κακώς – ότι στο χριστιανισμό δεν υπάρχει χαρά, αγαλλίαση.

Όντως ο σταυρός είναι πέτρα σκανδάλου για τον ασιατικό μυστικισμό. «Στο βουδισμό το θέμα είναι η φώτιση, όχι η σταύρωση και η ανάσταση» λέει ο D.T.Suzuki. Γιατί εδώ μετράει η υποκειμενική, εσωτερική εμπειρία κι όχι η αντικειμενική επέμβαση του θεού στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η ανατολική φιλοσοφία είναι η εχθρική απέναντι στον υλικό κόσμο και στα ιστορικά γεγονότα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αμφισβητεί την πραγματικότητα του σταυρού, επειδή αυτός υπενθυμίζει συνεχώς τη διάσταση απ’ το θεό και ότι η απόσταση αυτή γεφυρώνεται και με πόνο.

Στην Ανατολή δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί είναι τόσο σημαντικός ο εξιλαστήριος θάνατος του Ιησού Χριστού. Μάλιστα σε μία απόπειρα να το εξηγήσει, ο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, έφτασε στο σημείο να πει με την ανατολική νοοτροπία, ότι ο Χριστός δεν υπέφερε πάνω στον σταυρό, παρά βρισκόταν σε μία υπερβατική κατάσταση ευδαιμονίας! Ομοίως και ο Αμερικανός γκουρού Μπάμπα Ραμ δεν παίρνει σοβαρά τα πάθη: «Ευχαρίστηση και πόνος, απώλεια και κέρδος, τιμή και ατιμία είναι το ίδιο, απλώς μας συμβαίνουν».

Αργότερα θα δούμε πώς οι οπαδοί της ανατολικής φιλοσοφίας στην αμηχανία τους αναγκάζονται να αναγνωρίσουν τον Ιησού σαν έναν «αβατάρ του θεού» (σ.τ.μ. μία – από τις 10 ως 39; – ενσαρκώσεις του θεού Βίσνου», για τους θεοσοφιστές και αποκρυφιστές ενσάρκωση του θείου). Ταυτόχρονα όμως αρνούνται τη σημασία του κεντρικού γεγονότος και μηνύματος της ζωής του.

Συνοψίζοντας, τα στάδια της αποδόμησης και δημιουργίας σύγχυσης στην «Εποχή του Υδροχόου» είναι: α. Πόλεμος κατά της λογικής β. Απενεργοποίηση της συνείδησης με συνέπεια την κατάργηση: γ. της διαφοροποίησης μεταξύ καλού και κακού δ. του θεού που κρίνει δίκαια ε. της αμαρτίας (ως προϊόν τυφλού εγωκεντρισμού, θεωρείται απλώς άγνοια) στ. της συμπόνοιας και του ελέους: Τη θέση τους πήρε ο ανελέητος νόμος του κάρμα και οι αμέτρητες μετενσαρκώσεις. ζ. της μοναδικής σημασίας του Ιησού Χριστού για τη λύτρωση.

Η αιτία της αμαρτίας α. Ανατολική αντίληψη: η άγνοια β. χριστιανική αντίληψη: η εγωιστική θέληση

α. ΕΓΩ = κέντρο της ζωής β. Ο Ιησούς Χριστός = κέντρο ζωής

Συνέπειες της αμαρτίας α. Ανατολική αντίληψη: Το κακό κάρμα οδηγεί σε οπισθοδρόμηση, κακή ενσάρκωση, δυστυχία κι αρρώστια. β. Σύγχρονη Δυτική Ψυχολογία: η αμαρτία έχει επίπτωση μόνο στην ψυχή γ. Χριστιανική αντίληψη: Η αμαρτία οδηγεί σε απόσταση από τον Θεό Οι λύσεις της ανατολικής φιλοσοφίας α. Η ασκητική λύση της ανατολικής φιλοσοφίας Ο βουδισμός Ζεν, οι Χάρε-Κρίσνα, η «αυθεντική γιόγκα» και άλλες παραδόσεις τονίζουν τις ασκήσεις και την αυθυπέρβαση για την εξουδετέρωση του εγώ και της αμαρτίας. β. Ο διαλογισμός Οι σχολές διαλογισμού (ΤΜ κ.ά.) που έχουν προσαρμοστεί στη δυτική σκέψη και της «σύγχρονης γιόγκα» διδάσκουν ότι δεν χρειάζονται ασκήσεις και αλλαγή του τρόπου ζωής. Αρκεί απλώς λίγος χρόνος για διαλογισμό καθημερινά. γ. Η χριστιανική απάντηση: Ο Ιησούς Χριστός λυτρώνει κι ενδυναμώνει. Η αγάπη και η συγχώρεση απέναντι στην ενοχή από το κάρμα και στις ατέλειωτες ενσαρκώσεις.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ, ΚΕΦ.9

Η πραγματικότητα του Κακού και η προέλευσή του

Είναι πραγματικό το κακό; Και αν είναι πραγματικό και δεν προέρχετι από ψευδαίσθηση, άγνοια κλπ., όπως υποστηρίζει η φιλοσοφία της Ανατολής, τότε ποια σημασία έχει για τη ζωή και του τελευταίου από μας; Ας δούμε τι λένε σχετικά οι Νέες Αποκαλύψεις.

Ο άνθρωπος και η “σκιά” του

“…Ο κάθε άνθρωπος ξέρει ότι έχει ελαττώματα κι αδυναμίες και ότι πόρω απέχει από το να μπορεί να χαρακτηριστεί τέλειος. Ο κάθε άνθρωπος ξέρει ότι η οντότητά του δεν είναι “θεϊκή”, καθώς δεν έχει να δείξει ότι διαθέτει πολλά θεϊκά γνωρίσματα. Αντίθετα ξέρει ότι περισσότερο τον χαρακτηρίζουν αντίθεα χαρακτηριστικά, αφού δεν είναι απαλλαγμένος από ιδιότητες, που δυνητικά προκαλούν αμφιβολίες για τη θεϊκή προέλευσή του, σε περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα για την πρωταρχική πτώση του.

Και όλες αυτές τις αντιθεϊκές ιδιότητες πρέπει να προσπαθήσει να τις αλλάξει. Πρέπει να επαναφέρει όλα μέσα του πάλι στη σωστή τάξη, η οποία τον έκανε μακάριο αρχικά και την οποία εγκατέλειψε από μόνος του. Γι’ αυτό πρέπει να αντιστρέψει κάθε κακή ιδιότητα, να κάνει δηλαδή το αντίθετο απ’ ό,τι είχε κάνει αρχικά.

Έτσι θ’ αναπτύξει όλες εκείνες τις αρετές που θα του δώσουν πάλι τη σφραγίδα μιας θεϊκής φύσης. Και τότε έχει πραγματοποιήσει τη μεταμόρφωσή του και επανέρχεται στην πρωταρχική του κατάσταση, η οποία σημαίνει Φως, Δύναμη κι Ελευθερία. Και πώς γίνεται αυτή η μεταμόρφωση;

Μόνο χάρη στην αγάπη. Από την αγάπη αποξενώθηκε αρχικά και αυτή ήταν η πτώση του ως ον. Μόνο η αγάπη μπορεί να το βοηθήσει πάλι ν’ ανέβει στα ύψη, η αγάπη αντιστρέφει καθετί στρεβλό και του δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψει κοντά Μου. Η αγάπη είναι το γνώρισμα του Θείου και άρα το ον που αναπτύσσει στο μέγιστο βαθμό την αγάπη μέσα του, θα επανέλθει υποχρεωτικά στη θεϊκή κατάσταση στην οποία βρισκόταν αρχικά.

Όμως πρέπει να θέλει να ζήσει τη ζωή του μ’ αγάπη. Η αγάπη πρέπει να φλογιστεί μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου και τότε θα βρει τη δύναμη να καλλιεργήσει τον εαυτό του και να μεταμορφώσει το είναι του, πολεμώντας όλα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του. Η αγάπη θα μεταμορφώσει την έπαρση σε ταπεινοσύνη, την έλλειψη συγκαταβατικότητας σε ανεκτικότητα και υπομονή, τη σκληροκαρδία σε σπλαχνικότητα, τον εγωισμό και τη φιλαυτία σε αίσθημα δικαίου, το θυμό σε πραότητα, και από φιλόνικος θα γίνει φιλειρηνικός.

Καθετί κακό στον άνθρωπο θα πρέπει να εξαφανιστεί μπροστά στην αγάπη γιατί η αγάπη είναι θεϊκή και αυτή φέρνει πάλι κοντά Μου όλα τα πλάσματά Μου που κάποτε Μ’ εγκατέλειψαν με τη θέλησή τους. Την αγάπη αυτή την απωθήσατε κάποτε και γι’ αυτό πρέπει τώρα να προσπαθήσετε εσείς οι ίδιοι να σας περιλάβει στην ακτινοβολία της, πράγμα που απαιτεί μόνο τη θέλησή σας, δηλαδή ν’ ανοίξετε την καρδιά σας”.

Μπ. Ντούντε 8-3-1958 με αρ. 7059

“Είναι αδύνατο να πει κανείς ότι Εγώ εμφυτεύω το κακό στον άνθρωπο την ώρα που γεννιέται, γιατί δεν είναι αλήθεια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η ψυχή που δίνει τότε ζωή στο σώμα του, αποτελείται από ένα μείγμα ανώριμων ψυχικών στοιχείων. Και όλα αυτά τα ψυχικά μόρια δεν βρίσκονται ακόμη μέσα στη σωστή τάξη, στην οποία πρέπει να περάσουν στη διάρκεια της επίγειας ζωής”.

Καταγραφή της Μπ. Ντούντε με αρ. 8913

Ελευθερία Επιλογής Ανάμεσα στο Καλό ή στο Κακό

…Για να μπορεί ο άνθρωπος να δρα με ελευθερία βούλησης, πρέπει να έχει και τις δύο δυνατότητες να επιλέξει. Εάν δεν υπήρχε το κακό, τότε αναπόφευκτα θα συντασσόταν με το καλό. Αλλ’ απ’ αυτό τότε δεν θα είχε κανένα κέρδος για την πρόοδό του, αφού θα ήταν απλώς κάτι το αυτονόητο, από τη στιγμή που δεν θα υπήρχαν αντίπαλοι πόλοι για να δοκιμαστεί. Στον καθένα έχει δοθεί η ικανότητα να αναγνωρίζει το καλό και το κακό, επομένως πρέπει επίσης ο άνθρωπος να έχει και το δικαίωμα ν’ αποφασίζει. Για να είναι καλός, πρέπει να έχει αναγνωρίσει το κακό και να το απεχθάνεται. Έτσι μόνο δικαιούται να έχει έλεος από τον Θεό, οπότε το κακό δεν θ’ αποτελεί πια κίνδυνο γι’ αυτόν…

Μπ. Ντούντε, καταγραφή στις 2-4-1941 με αρ. 1872

Συναίσθηση του καλού και του κακού

… Ο άνθρωπος πρέπει να ξεχωρίζει συνειδητά το καλό απ’ το κακό, το δίκαιο από το άδικο, να επιδιώκει το ένα και ν’ αγωνίζεται ενάντια στο άλλο. Όταν έχει αυτό σαν βάση, δεν τον χωρίζει πια μεγάλη απόσταση από πράξεις ανιδιοτελούς αγάπης, γιατί τότε θα έχει και καλή θέληση. Άρα θα ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του θεού, με άλλα λόγια θα δρα, θα σκέφτεται και θα μιλάει σε συμφωνία με τις εντολές της αγάπης για τον Θεό και για τον συνάνθρωπο.

Καταγραφή της Μπ. Ντούντε στις 19-10-1959 με αρ. 7432

Γιατί ο Θεός επιτρέπει το κακό….

«Λύτρωσέ μας από τον πονηρό…»

Χωρίς το θέλημα του Θεού δεν μπορεί να γίνει τίποτα στη Γη, άρα οτιδήποτε συμβαίνει είτε καλό είτε κακό βασίζεται υποχρεωτικά καταρχάς στη θεία βούληση. Ακόμη και το κακό που κάνει ο ένας άνθρωπος στον άλλο θα ήταν αδύνατο να γίνει, εάν το εμπόδιζε η θεία βούληση.

Ωστόσο θα ήταν λάθος να υποστηρίξει κάποιος ότι ο Θεός θέλει το κακό, επειδή επιτρέπει να συμβαίνει. Σε καμία περίπτωση το κακό δεν έχει την έγκρισή Του, όμως ο Θεός δεν εμποδίζει τη βούληση του ανθρώπου, ούτως ώστε να μπορεί να αναπτυχθεί ελεύθερα και έτσι να μπορεί να επιλέγει. Μόνο με αυτή την ελευθερία της βούλησης μπορεί να διανύσει το τελευταίο στάδιο ενσάρκωσης και επομένως δεν επιτρέπεται να του τεθούν περιορισμοί. Όμως ακριβώς αυτό θα γινόταν εάν εμποδιζόταν κάθε κακή πράξη προτού πραγματοποιηθεί. Γιατί ναι μεν τότε θα υπήρχε μόνο το καλό στον κόσμο, αλλά ο άνθρωπος θα είχε στερηθεί τη δυνατότητα να ανελιχθεί προς το καλύτερο.

Συνεπώς όποιος κάνει κακό σπάνια εμποδίζεται να πραγματοποιήσει ό,τι θέλει, εκτός εάν πρόκειται για ένα άτομο που αγωνίζεται και που προσεύχεται στον Θεό, καθώς το προστατεύει η αγάπη Του από απερίσκεπτες πράξεις. Κατά τ’ άλλα ο άνθρωπος απολαμβάνει πλήρη βουλητική ελευθερία, μολονότι αυτό συνεπάγεται πολύ πόνο στη Γη.

Επομένως κατά βάση πρέπει πιο πολύ να θεωρείται ότι πρόκειται για θεία παραχώρηση, εφόσον ο Θεός δεν αντιτάσσεται με τη βούλησή Του. τέτοια γεγονότα οφείλονται περισσότερο στην ανθρώπινη βούληση, στην οποία ο Θεός δεν θέτει φραγμούς. Συνεπώς μία πράξη μπορεί να πραγματοποιηθεί μεν, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχει υποχρεωτικά πάντοτε αποτέλεσμα. Το τι συνέπειες έχει η κακή πράξη για τον άνθρωπο εξαρτάται αποκλειστικά από τη θεία βούληση και από το εάν είναι απαραίτητη για την ωρίμανση της ψυχής εκείνου του ατόμου που την υφίσταται.

Όσο πιο πολύ αγωνίζεται για την πνευματική του τελειοποίηση, τόσο πιο άτρωτο θα είναι απέναντι σε όλες τις κακόβουλες ενέργειες των άλλων. Άρα συγκριτικά θα πρέπει να υποφέρει περισσότερο το άτομο που δεν κάνει κανένα πνευματικό αγώνα, ενώ εκείνο που ενδιαφέρεται για τη σωτηρία της ψυχής του θα δίνει πολύ λίγη σημασία στα κακά που του προξενούν.

Επομένως η θεία βούληση ορίζει τις επιπτώσεις του κάθε πράγματος αντίστοιχα με την πνευματική ωριμότητα των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, σε τελευταία ανάλυση ακόμη και η κακόβουλη ενέργεια λειτουργεί ως παιδευτικό μέσο, ως μέσο διαπαιδαγώγησης, αντίστοιχα πάλι με την προθυμία του ανθρώπου να πάρει το μάθημά του. Γιατί ο πνευματικός αγωνιστής συνειδητοποιεί την ατελή κατάσταση της ψυχής του και παρακαλεί τον Θεό να τον βοηθήσει να τελειοποιηθεί. Ως εκ τούτου δέχεται με καρτερία οτιδήποτε αντιμετωπίζει, πράγμα όμως που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τον κακόβουλο άνθρωπο που κάνει κακές πράξεις εις βάρος των συνανθρώπων του.

Ο Θεός δεν εμποδίζει την αντίθεη δύναμη όταν βάζει σ’ εφαρμογή όλα τα μέσα προκειμένου να υποσκάψει τη θέληση του ανθρώπου ή να τον ωθήσει σε κακοήθεις ενέργειες. Ούτε εμποδίζει και τον ίδιο τον άνθρωπο να κάνει οτιδήποτε θέλει. Ωστόσο προστατεύει τους δικούς Του ώστε να μην υποφέρουν τα πάνδεινα από ανθρώπους που επηρεάζονται από τον αντίθεο. Άρα δεν εμποδίζει τις κακές πράξεις, γιατί παραχωρεί στους ανθρώπους πλήρη ελευθερία.

Εντούτοις ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ απροστάτευτος απέναντι σε αδίστακτες επιθέσεις των άλλων. Με τη θέλησή του μπορεί να μειώσει το αποτέλεσμά τους ή και να το ακυρώσει εντελώς, εφόσον καταφεύγει σ’ Αυτόν που είναι Κύριος πάνω απ’ όλους. Η δική Του βούληση αρκεί για να τον γλυτώσει από κάθε κακό, και όντως το κάνει, εφόσον Τον παρακαλεί ολόψυχα στην προσευχή του: «Γλύτωσέ μας από κάθε κακό…»

Αμήν

Καταγραφή της Μπέρτα Ντούντε με αρ. 1925 στις 19.5.1941

Το κακό είναι θέλημα Θεού ή απλώς το επιτρέπει;

…Από τη θέλησή Μου και από την άδειά Μου εξαρτάται πρωταρχικά αν μπορούν να γίνουν ή όχι αυτά που θέλει ο άνθρωπος. Ωστόσο ο καθένας φέρει την ευθύνη για ό,τι θέλει, αδιάφορα αν εμποδίζεται ή όχι να πραγματοποιήσει την πράξη που επιθυμεί. Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει ν’ απαλλαγεί από πολλά βάρη της συνείδησής του, καθώς είναι υπεύθυνος, γιατί η σκέψη και η θέλησή του είναι ελεύθερες και μία μέρα των ημερών θα χρειαστεί να δώσει λογαριασμό για τα πάντα και όχι μόνο για τις πράξεις που ολοκλήρωσε.

Επομένως γι’ αυτό να προσέχετε και να φυλάγετε καλά τις σκέψεις σας, γιατί αποκαλύπτουν τον εσώτατο εαυτό σας, τι κρύβεται μέσα σας. Προσέχετε τη θέλησή σας, ώστε να είναι σωστά προσανατολισμένη προς τα καλά και ανώτερα πράγματα. Έτσι δεν θα χρειάζεται να φοβάστε για την ευθύνη και τη λογοδοσία που σας περιμένει μια μέρα με ορίζοντα την αιωνιότητα…

Καταγραφή της Μπ. Ντούντε στις 22-10-1959 με αρ. 7434

Η φωνή της συνείδησης

Ο καθένας έχει μέσα του ένα βουβό σύμβουλο, ο οποίος τον προτρέπει ή τον προειδοποιεί ανεπαίσθητα. Είναι όμως τόσο λίγο αισθητή η φωνή του που εύκολα μπορεί κανείς να την πα-ρακούσει, εάν δεν δίνει επί τούτου προσοχή. Κι ο σύμβουλος αυτός αποτελεί άλλη μια χάρη από τον Θεό, είναι ένα βοηθη-τικό μέσο που χρησιμοποιεί η ίδια η Θεία Αγάπη. Είναι ένα δώρο που δίνεται μεν στον κάθε άνθρωπο, αλλά πρέπει να του δώσει κανείς τη δέουσα προσοχή προκειμένου κι αυτό να υπη-ρετήσει το σκοπό του. Εφόσον κάποιος θέλει να ζει σωστά και δίκαια, θα λαμβάνει πάντοτε υπ’ όψην του αυτά που του υπα-γορεύει η εσωτερική του φωνή. Από τη μια θα αισθάνεται να τον εμποδίζει όταν θα είναι έτοιμος να κάνει μια αδικία, ενώ από την άλλη θα νιώθει μια απαλή ώθηση όποτε του δίνεται η δυνατότητα να κάνει το καλό. Γιατί ο εσωτερικός αυτός σύμ-βουλος μπορεί να εκφρασθεί μόνο μέσα σε εκείνους τους αν-θρώπους που είναι καλής θέλησης. Ωστόσο μπορεί πολύ εύ-κολα να φιμωθεί αυτή η φωνή της συνείδησης ή να σκεπασθεί από τις σειρήνες που ακούγονται πιο δυνατά. Γιατί εκείνες κανείς τις ακούει πιο εύκολα, όμως στην ψυχή του δεν κάνουν ποτέ καλό. Τότε ο άνθρωπος αμβλύνεται εσωτερικά και του είναι αδιάφορο εάν οι ενέργειές του είναι καλές ή κακές. Ακο-λουθεί άκριτα οποιοδήποτε δέλεαρ του αποδίδει επίγειο κέρ-δος, με αποτέλεσμα να μην ακούει πια όταν θέλει να του μι-λήσει η φωνή της συνείδησής του.

Όμως γι’ αυτή την αναισθησία απέναντι στη γλώσσα της συ-νείδησης είναι καθαρά ο ίδιος υπαίτιος, διότι ο ενδόμυχος σύμ-βουλος υπάρχει μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου. Από μό-νος του μπορεί να τον καταπιέσει ή να τον εμποδίσει συνειδη-τά να εκφρασθεί, πράγμα που συμβαίνει όταν κάποιος ενεργεί αντίθετα στην εσωτερική παρότρυνση ή προειδοποίηση που του δίνει. Έτσι κάνει αυτή την απαλή φωνή να σιγήσει, γιατί ο Θεός δεν βιάζει τη θέληση κανενός. Ασφαλώς θα αποτελούσε βιασμό της θέλησης του ανθρώπου εάν η εσωτερική φωνή του ηχούσε πιο δυνατά, παρ’ όλη την αντίσταση που θα συναντούσε και η κατάληξη θα ήταν να γίνει δέσμιος ως προς τη βούληση και τις πράξεις του. Γιατί για να φέρει αποτέλεσμα το κάθε χάρισμα του Θεού πρέπει να το χρησιμοποιεί κανείς εθελοντικά.

Γι’ αυτό κανείς πετυχαίνει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσμα-τα όταν δέχεται εκούσια να τον οδηγήσει σε όλα η εσωτερική φωνή του, όταν σε οτιδήποτε θέλει να κάνει ή να αποφύγει συμβουλεύεται αυτήν πρώτα. Θέλοντας δηλαδή να πράξει αυ-τό που είναι το σωστό, παρακαλεί τον Θεό να τον καθοδηγή-σει και Τον αφήνει να τον κατευθύνει Αυτός. Με αυτό τον τρόπο η φωνή γίνεται διαρκώς πιο ευκρινής και κατανοητή και δεν μπορεί πλέον να σκεπασθεί από τη φωνή του κόσμου. Τότε ο άνθρωπος θέτει συνειδητά τον εαυτό του υπό την καθοδήγηση του πνεύματος, δεδομένου ότι αντιλαμβάνεται την ενέρ-γειά του στο εσωτερικό του και ξέρει ότι είναι η φωνή του Θε-ού που τον οδηγεί και τον κατευθύνει, τον διδάσκει και στέ-κεται συμβουλευτικά στο πλάι του.

Άρα μπορεί από μόνος του ο άνθρωπος να επιτρέψει στον ενδόμυχο σύμβουλό του, μέ άλλα λόγια στη φωνή της συνεί-δησής του, να εκφρασθεί πιο δυνατά, φθάνει να είναι πάντα έ-τοιμος να τον ακούσει. Πρέπει όμως να ζει κανείς με αγάπη για να το κατορθώσει αυτό, γιατί τότε μόνο δεν συναντάει πια εμπόδια ο πνευματικός του σπινθήρας που θέλει να εκδηλωθεί κι έτσι μπορεί να επενεργήσει ανοιχτά επάνω του. Σε αυ-τή την περίπτωση δεν σημαίνει πλέον βιασμό της θέλησης του ανθρώπου, αφού είναι από μόνος του πρόθυμος να μπει κάτω από την θεϊκή καθοδήγηση. Έτσι, τότε αποκτά μια εσωτερική ζωή, όπου συνδιαλέγεται συνεχώς με τον εσωτερικό καθοδη-γητή του και γνωρίζει ότι είναι η φωνή του Θεού η οποία «η-χεί» μέσα του, που τον προειδοποιεί, τον συμβουλεύει και τον οδηγεί σε κάθε του δρόμο. Σαν συνέπεια η πορεία της ζωής του είναι εναρμονισμένη με το θέλημα του Θεού, αφού το πνεύμα μέσα του ενεργεί μόνο όπως θέλει Αυτός. Κανένας δεν πορεύεται στη ζωή δίχως τον εσωτερικό του σύμβουλο μια και μιλάει σε όλους τους ανθρώπους, εφόσον βέβαια του δίνουν ακόμη τη δυνατότητα να δεχθούν την καθοδήγησή του, όσο δηλαδή αμφιταλαντεύονται ακόμη ανάμεσα στο καλό ή στο κακό.

Εφόσον όμως επικρατεί θεληματικά η τάση για το κακό, η φωνή θα γίνεται όλο και πιο σιγανή, ώσπου στο τέλος μπορεί να σιγήσει τελείως, εάν δεν μεσολαβήσει μια αιφνίδια αλλα-γή. Όσο ζει ο άνθρωπος ο Θεός δεν παύει να προσπαθεί να επι-κοινωνήσει μαζί του εσωτερικά και να αγγίξει τη συνείδησή του. Αλλά ποτέ δεν ασκεί καμία πίεση στη θέλησή του, τον α-φήνει πάντοτε στην ελευθερία του.

Αμήν 3-5.2.1947

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ

***

Ένα πολύ καλό παράδειγμα για την πανουργία και την οργή που χαρακτηρίζουν την οντότητα του Σατανά μάς δίνεται στο βιβλίο του Ιάκωβου Λόρμπερ για τη μεταθανάτια πορεία ενός επί γης καθολικού επισκόπου, του ΜΑΡΤΙΝ:

Η οργή του Σατανά. Ο φόβος του Μάρτιν και η αταραξία και η διαύγεια του Ιωάννη. Η ανεξαρτησία των παιδιών του Θεού από το Σατανά

Ο Σατανάς αντιλαμβάνεται πως η συντροφιά δεν θέλει να φύγει παρά τη διαταγή του. Γι’ αυτό πεισμώνει και τα σωθικά του φλέγονται από οργή, με αποτέλεσμα να πάρει μία πολύ τρομακτική όψη.² Ο Μάρτιν που το βλέπει λέει στους άλλους συντρόφους του: «Φίλοι μου, όπως βλέπω, δεν φαίνονται πολύ καλά τα πράγματα με τον άσωτο υιό. Τα μάτια του πετούν σπίθες από την κρυφή οργή, το μέτωπό του έχει χαραχτεί από χιλιάδες σκοτεινές ζάρες και το στόμα του έχει παραμορφωθεί. Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι θέλει να πάρει μία τρομακτική εκδίκηση. 3 Μήπως παρατράβηξες το σκοινί μαζί του, αδελφέ Ιωάννη; Οφείλω να ομολογήσω ότι η όψη του μου εμπνέει αρκετό φόβο, παρά τη δύναμή του Κυρίου εντός μου. Δεν φοβάμαι βέβαια μήπως μας βλάψει, παρά μόνο λόγω της ματαιότητας όλων των προσπαθειών μας. Κοίταξε στα πρόσωπα του Ουχρών και του Σονέλ πώς κοντεύουν να πεθάνουν από το φόβο τους. Για όνομα του Θεού, τι θα γίνει»;

4. Ο Ιωάννης λέει: «Είναι αλήθεια πως δεν φαίνονται καλά τα πράγματα. Αλλά ένα σου λέω: σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τον φοβάσαι! Διότι ο φόβος απέναντι του αποτελεί επίσης μία μορφή υποταγής της ισχύος μας στη δική του δύναμη. Αυτό θα σήμαινε πάλι ένα είδος θριάμβου του και επιβολής του σε εμάς, πράγμα που είναι ανεπίτρεπτο για μας. Γιατί τότε θα μας έλκυε στην κακή του πολικότητα, οπότε θα μας στοίχιζε πολύ μεγάλο κόπο για να απομακρυνθούμε πάλι από τη σφαίρα του. Κοίτα, μαζί σου συμπεριφέρθηκε πολύ ανθρώπινα και σου

έδωσε μεγάλες υποσχέσεις. Αλλά δεν το έκανε για το λόγο ότι είχε κατά νου να τις κρατήσει επειδή εσύ ήσουν τόσο ευγενής, αλλά μόνο για να σε πιάσει στην παγίδα του καθώς είσαι ακόμη άπειρος και πρωτόβγαλτος σε αυτό το βασίλειο. 6 Κατάλαβες τώρα το σχέδιό του; Μα επειδή εγώ αντιλήφθηκα το πανούργο σχέδιό του και το εμπόδισα, τώρα βράζει κρυφά από οργή και ευχαρίστως θα μας έλιωνε από το θυμό του εάν ένιωθε ότι μπορεί να τα βάλει με την ισχύ μας. Μα καθώς αντιλαμβάνεται πολύ καλά πόσο υποδεέστερη είναι η δική του η δύναμη σε σχέση με τη δική μας και πόσο ανήμπορος είναι ουσιαστικά απέναντι μας, γι’ αυτό τώρα το εσωτερικό του έχει γεμίσει χολή, θυμό και οργή. 7 Όμως εμείς δεν πρέπει να του δώσουμε καμία σημασία και σε λίγο θα πάρει άλλη όψη

⁸Την ίδια στιγμή ο Σατανάς κτυπά το έδαφος με το πόδι του με τέτοια σφοδρότητα που αυτό σείεται σε μεγάλη ακτίνα. Έπειτα λέει με βροντερή φωνή στον Ιωάννη: «Άθλιε, δεν χόρτασες ακόμη με τη δυστυχία μου; Αφού τώρα πια δεν είμαι τίποτα ούτε έχω την παραμικρή αξία μέσα στην πλάση, τότε αν το τολμάς, εξόντωσέ με, με τη δύναμή σου! Πρόσεχε μόνο να μην καταστρέφεις και τον εαυτό σου μαζί με εμένα! ⁹Πάντως, το βλέπω πολύ καλά πως κόπτεσαι να με διατηρήσεις στη ζωή χάριν της δικής σου διατήρησης. Γι’ αυτό άλλωστε τρέμεις μπροστά μου σαν φοβητσιάρης και δειλιάζεις επειδή η δική μου η πυγμή δεν θα σου άρεσε όπως εκείνη των Ουρανών που παραείναι μαλακοί. Φοβάσαι μη σου επιβληθώ και λες στους άλλους να μη με φοβούνται. ¹⁰Ηλίθιε, ποιος φόβος είναι χειρότερος: ο άλογος φόβος για μένα ή μήπως σου επιβληθώ; Δεν καταλαβαίνεις ότι ένας τέτοιος φόβος είναι για μένα ήδη ένας μεγάλος θρίαμβος; Μίλα λοιπόν, δεν είναι έτσι»;

¹¹Λέει ο Ιωάννης: «Όχι, χιλιάδες φορές όχι! Γιατί ο φόβος ότι θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε μία συμπεριφορά ως αντίδραση στη διεστραμμένη τη δική σου που θα μας έκανε να σου μοιάσουμε είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από το γελοίο φόβο για το άτομό σου. Η πρώτη περίπτωση θα μπορούσε να αποβεί επιβλαβής ακόμη και για ένα αγνότατο πνεύμα, ενώ η δεύτερη είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατη για ένα ισχυρό πνεύμα που έρχεται από τον Κύριο. Αλλά ούτε και τα πιο αδύναμα πνεύματα κινδυνεύουν να βλαφτούν, καθότι έχουν πολύ ισχυρά προστατευτικά πνεύματα γύρωτους. ¹²Γι’ αυτό προειδοποίησα τον Μάρτιν να προσέχει να μην ικανοποιήσει το θέλημά σου, αφού προφανώς έτσι θα σου παραχωρούσαμε ένα θρίαμβο που θα μπορούσε να αποδειχτεί επικίνδυνος ακόμη και για μένα. Μα όχι από φόβο για σένα τον ίδιο, αφού απέναντι μας η μόνη δύναμη που διαθέτεις είναι τα ψέματα και η πειστική ρητορική σου δεινότητα.

¹³ Όσον αφορά στη χαζοπερήφανη γνώμη σου ότι δεν τολμώ να σε εξοντώσω γιατί φοβάμαι μην καταστραφώ κι ο ίδιος, σου λέω πως σφάλλεις οικτρά. Διότι η δική μας η διατήρηση στη ζωή δεν εξαρτάται από τη δική σου διατήρηση, όπως ούτε η διατήρηση του Κυρίου εξαρτάται από τη δική σου. Γιατί τώρα πλέον ζούμε όλοι μας αιώνια εντός του Κυρίου και ο Κύριος ζει εντός μας μέσω της πατρικής αγάπης Του. Καίτοι αιώνιος ψεύτης, μπορείς κάλλιστα να καταλάβεις πως θα μπορούσα να σε καταστρέψω ολοκληρωτικά χωρίς να διακινδυνεύσω ο ίδιος στο παραμικρό. Το ότι δεν το κάνω δεν οφείλεται στην αγάπη ή στο φόβο που έχω για σένα, αλλά αποκλειστικά στην ατέλειωτη υπομονή και αγάπη του Κυρίου που κατοικεί και στη δική μου την καρδιά. Ειλικρινά, εάν εξαρτιόταν μόνο από εμένα, θα είχε ησυχάσει προ πολλού το σύμπαν από σένα, γιατί εγώ ο Ιωάννης, θα σου είχα θέσει τέλος προ πολλού. Υποθέτω πως καταλαβαίνεις καλά αυτά που σου λέω ανοιχτά»; ¹⁶ Απαντά ο Σατανάς: «Μάλιστα, τα κατάλαβα πολύ καλά. Συγχρόνως όμως διαπίστωσα δυστυχώς για άλλη μία φορά αυτό που με κάνει πάντοτε έξω φρενών, ότι ακριβώς εσείς τα αποκαλούμενα αγνά ουράνια πνεύματα είσαστε τα πιο δόλια, οι δε ιδέες που έχετε για τον Θεό δεν είναι καθόλου αντάξιές Του».

¹⁷Ρωτά ο Ιωάννης: «Τι εννοείς; Μίλα! Μου φαίνεται ότι αυτό είναι ένα καινούργιο σου κόλπο για να μας παγιδέψεις. Ας το ακούσουμε κι αυτό λοιπόν»!

¹⁸Ο Σατανάς συνεχίζει: «Με ρωτάς τι εννοώ; Αυτό φάνηκε παράξενο και πρωτάκουστο στα ουράνια αγνά αυτιά σου; Περίμενε λίγο και θα λάβεις ένα φως που θα σε κάνει να απορείς στο διηνεκές. Εάν το θέλεις αυτό το φως όμως θα μου κάνεις τη χάρη να απαντήσεις εν συντομία στις ερωτήσεις μου. ¹⁹ Προηγουμένως πάντως σου δίνω ιερό όρκο πως εάν βρεις ότι λέω έστω ένα ψέμα, θα υποταχτώ εθελοντικά σε ό,τι μου ζητήσεις στον αιώνα τον άπαντα. Μα. εάν δεν θα βρεις κανένα ψέμα, τότε κι εγώ θα μείνω αυτό που είμαι. Εσύ δε και η ακολουθία σου θα μπορείτε να φύγετε χωρίς να σας πειράξω και στην ουράνια πατρίδα σας να αποκτήσετε καθαρότερες ιδέες περί Θεού και περισσότερο αντάξιές Του».

20 Ο Ιωάννης λέει: «Ρώτησε με λοιπόν. Αλλά μην αρχίσεις πάλι με τις παλιές, πασίγνωστες ερωτήσεις σου γιατί τότε θα λήξει αμέσως η συζήτησή μας».

21 Ο Σατανάς λέει: «Σύμφωνοι, γιατί εδώ το θέμα αφορά στην ύπαρξη ή την ανυπαρξία. Θα δούμε τώρα τι άλματα θα κάνει η σοφία σου μπροστά μου. Ερώτηση πρώτη: “Ο Θεός είναι πανταχού παρών ή όχι”»;

Λεκτική μονομαχία μεταξύ Ιωάννη και Σατανά για την πανταχού παρουσία του Θεού και για την προέλευση του κακού. Ο Σατανάς στο είδος του αποτελεί από μία άποψη έναν θρίαμβο του Δημιουργού.

Η απόδειξη του Ιωάννη για την πραγματική
λύτρωση από το κακό

¹Ο Ιωάννης απαντά: «Σαφώς, ως προς την οντότητα και τη βούληση ο Θεός είναι άπειρος, και ως εκ τούτου πανταχού παρών επίσης. Όμως ως υποστασιοποιημένος Θεάνθρωπος και αληθινός Πατέρας των παιδιών Του κατοικεί μόνο στον Ουρανό των Ουρανών ανάμεσα στα παιδιά Του».

²Μιλά τώρα ο Σατανάς: «Καλώς, άρα πρεσβεύεις ανυποχώρητα πως ο Θεός είναι παντού παρών. Τότε κάνε μου επίσης τη χάρη να μου πεις εάν ο Θεός είναιπάνσοφος, πανάγαθος, παντογνώστης και επίσης βλέπει τα πάντα; Βάσει της ύψιστης σοφίας Του και απέραντης καλοσύνης Του επιλέγει κάθε φορά τα καλύτερα και τα πιο κατάλληλα μέσα για να πετύχει τους σκοπούς του»;

³Απαντά ο Ιωάννης: «Οπωσδήποτε, για το λόγο ότι ο Θεός είναι η πιο αγνή αγάπη και αυτή δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως καλή και υπέρτατα σοφή. Ξέρω που θέλεις να καταλήξεις, αλλά συνέχισε με τις ερωτήσεις σου, δεν θα αρνηθώ να σου απαντήσω καμία».

⁴Συνεχίζει τότε ο Σατανάς: «Ο Θεός δημιούργησε όλα όσα περιλαμβάνει το άπειρο; Ή υπάρχει μήπως ακόμη ένας Θεός που ανάμεσα στα καλά που δημιούργησε ο καλός σου Θεός έσπειρε αυτό που εσείς ονομάζετε “κακό” και “άνομο”; Ή μήπως ο ένας καλός Θεός μπόρεσε να δημιουργήσει μέσα από τον εαυτό Του το καλό και το κακό»;

⁵Ο Ιωάννης λέει: «Στην αρχή κάθε γίγνεσθαι και κάθε είναι ήταν ο Λόγος, ο Λόγος ήταν με τον Θεό, ο Θεός ήταν ο Λόγος και τα πάντα δημιουργήθηκαν δι’ αυτού. Ο Λόγος αυτός έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσα στα ενσαρκωμένα δημιουργήματα αλλά το σκοτάδι του κόσμου δεν τον αναγνώρισε. 6 Ο Ίδιος ο Κύριος ήρθε, για να δημιουργήσει τα πάντα εκ νέου, στους δικούς Του ανθρώπους στην ιδιοκτησία Του. Όμως οι δικοί Του δεν αναγνώρισαν το φως, οι σοφοί του κόσμου δεν αναγνώρισαν τον αιώνιο Λόγο και τα παιδιά δεν αναγνώρισαν τον αιώνιο Πατέρα τους. Γιατί εσύ κρατούσες τον κόσμο στο σκοτάδι για να μην αναγνωρίσουν Εκείνον που υπήρχε προαιώνια, υπάρχει και θα υπάρχει αιώνια ως το Παν μέσα στα πάντα

⁷Επειδή όμως ο Θεός είναι ο μοναδικός Δημιουργός των πάντων και εκτός Αυτού δεν υπάρχει άλλος Θεός, άρα είναι σαφές πως ό,τι προήλθε από τα χέρια Του δεν μπορούσε παρά να είναι καλό και τέλειο. ⁸Όλα τα πνεύματα εκπορεύτηκαν από μέσα Του το ίδιο αγνά και καλά όπως Εκείνος. Παράλληλα όμως έδωσε στα πνεύματα την πλήρη ελευθερία της βούλησης που τους είχε εμ- φυσήσει, συνέπεια της οποίας μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν. Για να τα διδάξει δε να κάνουν χρήση αυτών των χαρισμάτων, τους έδωσε παράλληλα με την ελεύθερη βούληση επίσης νόμους, καθαγιασμένους από τον Ίδιο, τους οποίους τα πνεύματα είχαν τη δυνατότητα να τηρήσουν ή όχι. ⁹Και όλοι τήρησαν τους νόμους πλην ενός. Αυτός ο ένας, που ήταν και ο πρώτος όλων, προικισμένος με το μέγιστο φως της γνώσης, βάσει της ελεύθερης βούλησής του έδειξε περιφρόνηση για τους νόμους και τους καταπάτησε χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις συνέπειες.

¹⁰Συνεπώς, εκείνο το πνεύμα ανέστρεψε μέσα του τη θεϊκή τάξη χάρη στην ελεύθερη βούληση που του είχε εμφυσήσει ο Θεός. Ως εκ τούτου σε σύγκριση με τα άλλα πνεύματα που δεν καταχράστηκαν την ελεύθερη βούλησή τους, αυτός στρεφόμενος κατά της τάξης έγινε άνομος και αυτόβουλα κακός. Γι’ αυτό έπρεπε, αναγκασμένος από τον ίδιο του τον εαυτό, να απομακρυνθεί από την κοινωνία των πνευμάτων ώσπου να μεταστραφεί εθελοντικά και να επανέλθει στην τάξη που έχει δώσει σε όλους ο Κύριος, δηλαδή στην τάξη της αγάπης.

¹¹Απέναντι στον Θεό και σε μας τα καθαρά ουράνια πνεύματα δεν μπορείς να είσαι κακός, αν και εξήλθες της τάξης, δεδομένου ότι δεν μπορείς ποτέ να μας βλάψεις. Μόνο σε βάρος του εαυτού σου είσαι τώρα κακός, για το λόγο ότι βλάπτεις μόνο τον εαυτό σου όσο επιμένεις να αντιτίθεσαι στην τάξη. ¹²Ήθελες τώρα να με παγιδεύσεις γιατί νόμιζες ότι θα ήμουν υποχρεωμένος να πω πως ο Θεός δημιούργησε επίσης το κακό, δοθέντος του ότι κι εσύ που είσαι ένα κακό πνεύμα, είσαι δημιούργημά Του. Αλλά εκεί που πάει το μυαλό σου έχω πάει εγώ πριν από αιώνες και ξέρω πια καλά τα κόλπα της σοφίας σου. Γι’ αυτό σε συμβουλεύω στα σοβαρά να κρατήσεις για τον εαυτό σου όλες τις επόμενες ερωτήσεις που έχουν στόχο να με παγιδεύσουν, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσεις σε μία αντιπαράθεσημαζί μου.

¹³Το βλέπω από το ραδιούργο βλέμμα σου πως τελειώνοντας με τις ερωτήσεις σου ήθελες να μου αποδείξεις ότι οι ιδέες που έχουμε για τον Θεό είναι ανούσιες και εντελώς ανάξιές Του. Διότι παρά τη γνώση μας στο τέλος θα μας ανάγκαζες να παραδεχτούμε πως είτε υπάρχουν δύο Θεοί -ένας καλός και ένας κακός- είτε ο ένας Θεός είναι ένα αντιφατικό, αμφίρροπο ον και κακοτεχνίτης στα έργα Του. Αλλά δεν είναι έτσι όπως το θέλεις εσύ, παρά έτσι ακριβώς όπως σου έδειξα.

¹⁴Ο Θεός θα ήταν ασφαλώς ατελής, εάν δεν μπορούσε να δώσει στα δημιουργημένα πνεύματα αντί για μία πανελεύθερη βούληση μία εξαρτημένη. Μα εσύ ο ίδιος αποτελείς την πιο ατράντακτη απόδειξη γι’ αυτό. Γιατί στη δική σου περίπτωση φαίνεται εναργέστερα ότι μολονότι η εξωτερική σου οντότητα είναι φυλακισμένη σε όλο της το εύρος, εντούτοις μπορείς να αντιστέκεσαι στον Θεό όσο θέλεις. Μα μπορείς επίσης να εναρμονιστείς εθελοντικά με τη βούληση του Κυρίου, όπως όλοι μας.

¹⁵Σε όλο τον Ουρανό δεν υπάρχει άλλο πνεύμα που να αποδεικνύει πιο περίτρανα από σένα την απεριόριστη τελειότητα του Θεού. Από μία άποψη εσύ αποτελείς το μεγαλύτερο αριστοτέχνημα του Κυρίου και άρα δεν είσαι καμία κακοτεχνία.

Πρέπει να σου έχει γίνει πλέον σαφές πως δεν πρόκειται να με παγιδέψεις με την πανουργία σου.

¹⁶Γιατί ό,τι ξέρεις εσύ εγώ το έχω μάθει προ πολλού. Άλλη μία απόδειξη δε για την άπειρη τελειότητα του Θεού είναι ότι κι εγώ μπορώ να αντιστέκομαι σθεναρότατα στη θέλησή σου. ¹⁷Τι λες λοιπόν τώρα; Έχεις κι άλλες πονηρές ερωτήσεις για να με παγιδέψεις; Εμπρός, πες τες και εγώ θα σου απαντήσω καταλλήλως».

¹⁸Ο Σατανάς βρίσκεται τώρα σε αμηχανία και μένει άφωνος γιατί δεν βρίσκει τι να αντιτείνει στο σθένος του Ιωάννη.

ΓΙΑΚΟΜΠ ΛΟΡΜΠΕΡ – “ΜΑΡΤΙΝ – Η ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ”

Το Καλό ή το Κακό στην Άλλη Ζωή

“Από έπαρση και πεισμονή ο πρώτος άγγελος, ο Εωσφόρος, καταχράστηκε την εξουσία του ως τα πέρατα του Ουρανού των Πνευμάτων και στασίασε μαζί με την ακολουθία του εναντίον Μου…

…Σ’ εκείνο το απώτατο παρελθόν είχε ήδη οριστεί να είναι απαραβίαστη η ατομική ελευθερία του κάθε πνεύματος, όπως ισχύει ακόμη σήμερα. Γι’ αυτό τόσο τα πνεύματα όσο και ο ίδιος ο Σατανάς είχαν την ελευθερία να αντιστρέψουν ή όχι τη λανθασμένη κατεύθυνση που είχαν πάρει. Επειδή όμως δεν ήταν όλα τα πνεύματα ίδια ως προς τη γνώση, την αγαθότητα και την επίγνωση – όπως άλλωστε και σήμερα ακόμη δεν υπάρχουν δυο πλάσματα που να ‘ναι όμοια πνευματικά – έτσι κι εκείνα τα όντα σκέφτονταν και ενεργούσαν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Για το ένα αρκούσε η πνευματική βαθμίδα όπου βρισκόταν, για το άλλο όχι. Τον ένα ήταν αταλάντευτο και αντιστεκόταν στις προκλήσεις, με τις οποίες ήθελαν να το παρασύρουν χειρότερα πνεύματα, ενώ ένα άλλο αντίθετα αντιστεκόταν στην επίδραση εκείνων που ήταν καλύτερα. Ως εκ τούτου δεν υπήρχε μία συνολική κατάταξη σαν ομοιογενής κλίμακα με όμοιες βαθμίδες παρά όσα πνευματικά σκεπτόμενα όντα υπήρχαν, άλλο τόσο πολύμορφες ήταν οι θεωρήσεις και οι αντιλήψεις που είχαν για Μένα, για τον κόσμο και για την εξέλιξη που θα ‘πρεπε να έχουν.

Αυτή η μεγάλη πολυμορφία, η οποία υπάρχει τόσο στα καλά πνεύματα όσο και στα κακά, τα οποία περισσότερο θεωρούν Ύψιστο το Σατανά παρά Εμένα – ενώ τα καλά Εμένα αναγνωρίζουν – βέβαια ήταν ακριβώς η προϋπόθεση για την πνευματική ζωή και δράση που είναι απαραίτητες για την υπόσταση του μεγάλου βασιλείου των πνευμάτων.

Η μεγάλη πλειοψηφία των έκπτωτων πνευμάτων ακολουθώντας τους αρχιστασιαστές αρχηγούς της πήρε άλλη κατεύθυνση από αυτήν που ήταν ο προορισμός όλων^. παρ’ όλα αυτά έπρεπε κι εκείνα να υπηρετούν αποκλειστικά τους δικούς Μου σκοπούς με τις ενέργειές τους που ήταν ενάντια σ’ Εμένα και στη δική Μου Αρχή του Καλού. Έτσι από τα αποτελέσματα των ενεργειών τους, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στις δικές τους προσδοκίες, είναι υποχρεωμένα ν’ αναγνωρίσουν την παντοδυναμία Μου, από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν, ό,τι κι αν θέλουν να κάνουν.

Η ίδια κατάσταση ισχύει και για τις ψυχές που αποδήμησαν απ’ όλους τους κόσμους και ζουν στο επέκεινα. Και αυτές έχουν ελευθερία θέλησης. Μπορούν να προοδεύουν ή να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο, μπορούν να κάνουν ο,τιδήποτε θέλουν, μπορούν μέσα σ’ ένα λεπτό να περάσουν από τα μαρτύρια της κόλασης, με τα οποία τους βασανίζει η συνείδησή τους, στη μακαριότητα ενός αγγέλου^. μπορούν να μείνουν όπως ήταν κατά την επίγεια ζωή τους ή με τη συναναστροφή με άλλες χειρότερες ψυχές να γίνουν ακόμη πιο κακόβουλα και κακοποιά.

Αρχέγονα πνεύματα που δεν έχουν ακόμη ενσαρκωθεί αλλά και άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει το σώμα τους, όταν δεν έχουν καμία έφεση για να εξελιχτούν, αναζητούν μία ασχολία, επειδή η δραστηριότητα είναι ένας νόμος της ζωής χωρίς τον οποίον δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε απολύτως. Γι’ αυτό προσπαθούν να ελκύσουν στη σφαίρα επιρροής τους πνεύματα ή και εν ζωή ακόμη υπάρξεις με τέτοια ροπή που να επιτρέπει αυτόν τον επηρεασμό και στη συνέχεια επιχειρούν να τους μεταφυτέψουν τις δικές τους απόψεις και ροπές. Εκεί οφείλεται το γεγονός ότι όσο πιο πολύ εκτρέφει κάποιος τα προσωπικά ανήθικα και κακά πάθη του, όλο και πιο εύκολα υποκύπτει σ’ αυτήν την επήρεια από τον άλλον κόσμο και τελικά γίνεται εξ ολοκλήρου το θύμα αυτών των κακών πνευμάτων που τα βασανίζει η πλήξη. Τα πνεύματα μπορούν να επηρεάζουν ευεπηρέαστες ψυχές διάμεσων χρησιμοποιώντας πνευματιστικά μέσα όπως γραφή, ηχητικά μηνύματα και άλλα τέτοια, οπότε συμβάλλουν τουλάχιστον έμμεσα ώστε κάποιοι άπιστοι να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος. Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν, κακά πνεύματα πεθαμένων επενεργούν πάνω στον ψυχισμό, ακόμη και στον σωματικό οργανισμό του ανθρώπου και οι ορατές συνέπειες είναι ψυχικές διαταραχές όπως παραφροσύνη, αλλά κι άλλες αρρώστιες.

Αν μπορούσατε να δείτε με την πνευματική όραση, θα βλέπατε μέσα και γύρω σας έναν εντελώς νέο κόσμο, που όπως και ο εξωτερικός κόσμος της ύλης, πασχίζει να σας δυσκολέψει όσο το δυνατό περισσότερο να πορευθείτε προς Εμένα.

Αυτές οι πνευματικές επιρροές αρχικά είναι ήπιες και σχεδόν ανεπαίσθητες, καθώς κρύβουν το φθοροποιό δηλητήριό τους κάτω από ευφάνταστες δικαιολογίες, που απορρέουν από τη φιλαυτία^. έτσι κανείς χρειάζεται να έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αίσθηση και διαρκή επαγρύπνηση, προκειμένου ν’ αποφύγει να κάνει ό,τι θέλουν κάποιοι άλλοι κι όχι ο ίδιος. Εάν ο άνθρωπος όμως είναι σταθερά ακλόνητος και το κακοπροαίρετο ή κακοποιό πνεύμα βλέπει ότι δεν βρίσκει ανταπόκριση η επίδρασή του, τότε εγκαταλείπει από μόνο του το πεδίο, καθώς ούτε κι εκείνο θέλει να χάνει το χρόνο του άσκοπα.

…Εάν είχατε την πνευματική όραση θα βλέπατε κατάπληκτοι πώς οι πεθαμένοι περνούν στον άλλον κόσμο και πώς τα άλλα πνεύματα τους υποδέχονται είτε με αγάπη είτε με μίσος. Θα μένατε άναυδοι βλέποντας ποιους ηθικούς αγώνες πρέπει να διεξάγει εκεί μία ψυχή μέχρι να καταφέρει να πορεύεται ανεξάρτητη. Εκεί δεν ωφελεί ούτε η κρυψίνοια ούτε η υποκρισία ούτε η προσποίηση. Εκεί όντας πνεύμα ο άνθρωπος δεν είναι άλλο από το αποτύπωμα του πνευματικού του Εγώ, όπως το απόκτησε σε αυτόν τον κόσμο και μάλιστα όχι με τις πράξεις του, αλλά ήδη με τις σκέψεις του. Γιατί οι σκέψεις είναι οι αυτουργοί, οι δημιουργοί των πράξεων και αυτές έχουν βαρύτητα και στον πνευματικό κόσμο. Κάθε φευγαλέα σκέψη που περνάει από το μυαλό ή από την καρδιά σας έχει εγχαραχτεί σαν αναλλοίωτο αποτύπωμα στον πνευματικό άνθρωπο που έχετε στο εσωτερικό σας και μία ημέρα θα συνδιαμορφώσει το εξωτερικό πνευματικό περίβλημα του ψυχικού σας ανθρώπου.

Εάν ήξεραν οι άνθρωποι τι κάνουν όταν φεύγουν με μνησικακία απ’ αυτήν τη Γη ή όταν εκείνοι που έμειναν εδώ καταριούνται τους πεθαμένους, θα έφριτταν μπροστά στις συνέπειες τέτοιων σκέψεων. Γιατί τέτοιες σκέψεις είναι ικανές να προκαλούν ατέλειωτα μαρτύρια – φυσικά πνευματικής φύσης – στους μεταστάντες και να τους υποδαυλίσουν την επιθυμία να εξυφάνουν σχέδια εκδίκησης για να υποδεχτούν μια μέρα τους ακόμη εν ζωή εχθρούς τους.

Γι’ αυτό να ελέγχετε αυστηρά τις σκέψεις σας! Με μία μοναδική σκέψη συχνά προσελκύετε κοντά σας ένα ολόκληρο ασκέρι από ομοφρονούντα κακά πνεύματα από τον άλλο κόσμο. Έτσι ενώ εσείς νομίζετε ότι απλώς ακολουθείτε αυτές τις σκέψεις, στην πραγματικότητα είναι αυτά τα πνεύματα που πασχίζουν να σας τυλίξουν στα δίχτυα τους. Επιδιώκουν να καταστρέψουν κάθε καλή ιδιότητά σας, ούτως ώστε να ωριμάσει ύστερα μέσα σας η απόφαση να κάνετε μια κακή πράξη, η οποία με τη σειρά της έχει αναρίθμητες συνέπειες για σας τους ίδιους και γι’ άλλους ανθρώπους και πνεύματα.

Αυτό δηλώνεται στο ευαγγέλιο, εκεί όπου έκανα λόγο για ένα ισχυρό κακοποιό πνεύμα που το εκδίωξαν από έναν άρρωστο ή ανόητο άνθρωπο και περιπλανιόταν έρημο και χωρίς ζωή, μετά όμως ξαναγύρισε με άλλα επτά που ήταν ακόμη χειρότερα από το ίδιο.

Η εικόνα αυτή δείχνει πνευματικά έναν άνθρωπο, ο οποίος επειδή έχει πράγματι νικήσει ένα πάθος του, πιστεύει ότι έχει απαλλαγεί από έναν διάβολο, όμως από την ολιγωρία του παρασύρεται και πάλι σ’ αυτήν τη σκέψη και καλλιεργεί την αγαπημένη του ιδέα. Ο άνθρωπος αυτός τρέφει έτσι μια μικρή φλογίτσα και όπως όλα τα κουνούπια συρρέουν εκεί που βλέπουν από μακριά φως, παρόμοια η κατεύθυνση της σκέψης δείχνει ένα φως που χρησιμεύει σαν οδηγός στον άλλο κόσμο, ειδικά γι’ αυτά τα πνεύματα που ψηλαφούν στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι. Συρρέουν εκεί, όπου με ενισχυμένες και ενωμένες τις δυνάμεις τους, αρχίζουν τα διαβολικά τους παιχνίδια, ώσπου να πέσει στα δίχτυα τους ο άνθρωπος που βομβαρδίζουν. Ως αποτέλεσμα, πάει χαμένος τόσο εδώ στη Γη όσο και μετά το θάνατο, αφού δεν βρίσκει το βασίλειό Μου για πολύ – πολύ καιρό.

Ο άλλος, ο αόρατος κόσμος, δεν είναι τόσο ρόδινος όσο σας τον παρουσιάζουν οι κληρικοί σας. Από την άλλη πλευρά όμως ούτε είναι τόσο διαβολικός όπως θέλει να σας τον περιγράφει η φαντασία ορισμένων φανατικών θρησκόληπτων. Η πλήρης εικόνα είναι η εξής: Ανάλογα με το πώς είναι το πνευματικό ποιόν του ανθρώπου, έτσι βλέπει και τον πνευματικό κόσμο. Άλλωστε το πώς βλέπετε επίσης τον υλικό κόσμο παραμένει το ίδιο, είτε εδώ είτε εκεί.

Μία εξευγενισμένη, αγνή και αφοσιωμένη σ’ Εμένα καρδιά δεν θα βλέπει τίποτα απ’ όλα αυτά εκεί, όπως δεν τα ‘βλεπε ούτε εδώ. Και εκεί θα βλέπει πλανημένα πνεύματα όπως έβλεπε εδώ παρασυρμένους ανθρώπους και θα βοηθάει το κάθε ένα ακριβώς όπως έκανε και στην επίγεια ζωή. Εάν η ψυχή έχει μέσα της ειρήνη, βλέπει κι εκεί ειρήνη. Εάν την τρώει το μίσος και η αλαζονεία, θα βιώσει κι εκεί το ίδιο από τους άλλους και επίσης θα το δείξει και στις άλλες ψυχές. …Γι’ αυτό λοιπόν κάντε όλοι σας αγώνα ν’ αποκτήσετε ήδη εδώ τέτοια δύναμη που να μπορείτε εκεί ν’ αντισταθείτε στους πειρασμούς και επιπλέον να βρεθείτε εξαρχής συντροφιά με καλύτερα πνεύματα, με τα οποία βέβαια δεν γίνεται λόγος για αγώνα ούτε για πλάνεμα. Αποφεύγετε αναθέματα και κατάρες γιατί τα πνεύματα που προσβάλλατε έτσι εμποδίζονται να προοδέψουν, οπότε κι εκείνα προσπαθούν να εκδικηθούν. Εάν δεν μπορούν να το κάνουν εδώ, σίγουρα σας περιμένουν εκεί για να σας ανταποδώσουν το κακό που τους κάνατε από τον τυφλό εγωισμό σας.

Στο ευαγγέλιο είχα πει: “Όποιος δεν είναι μαζί Μου, είναι εναντίον Μου, κι όποιος δενμαζεύει μαζί Μου, σκορπίζει”. Σημειώστε το αυτό καλά, γιατί σημαίνει ότι υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: είπε προς Εμένα ή μακριά από Μένα…”

Γκ. Μαγερχόφερ