ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ…

Γιατί ο άνθρωπος νοσεί κατά τον Τ. Ντέτλεφσεν (και όχι μόνο)^*

Στην ασθένεια η ιατρική βλέπει μια ενοχλητική διαταραχή της “υγείας ως φυσιολογικής κατάστασης” και προσπαθεί να ανακόψει την πορεία αυτής της διαταραχής όσο το δυνατόν γρηγορότερα, και κυρίως να εμποδίσει για πάντα την ασθένεια, ωσότου τελικά την ξεριζώσει. Εμείς, αντίθετα, θέλουμε να οξύνουμε την όραση στο γεγονός ότι η ασθένεια είναι κάτι περισσότερο από λειτουργική ατέλεια της φύσης. Είναι, αντίθετα, μέρος ενός σφαιρικού ρυθμιστικού συστήματος που βρίσκεται στην υπηρεσία της εξέλιξης. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να απελευθερώνεται από την Ασθένεια, γιατί η Υγεία την χρειάζεται ως αντίθετο πόλο της.

Η ασθένεια δηλώνει ότι ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός, ένο­χος ή αλύτρωτος – η ασθένεια είναι αντανάκλαση του προπατο­ρικού αμαρτήματος στον μικρόκοσμο. Αυτό δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ιδέα κάποιας τιμωρίας, αλλά εκφράζει ότι ο άνθρωπος, όσο συμμετέχει στην πολικότητα, κατέχει μερίδιο στην ενοχή, στην ασθένεια και στον θάνατο. Από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε για τον εαυτό μας τη βασική αυτή αρχή, παύει να έχει οποιοδήποτε αρνητικό νόημα. Μονάχα η άρνηση να την αντιληφθούμε, η αξιολόγηση και η καταπολέμησή της μεταμορ­φώνει την ασθένεια σε φρικτό εχθρό.

Ο άνθρωπος νοσεί γιατί του λείπει η ενότητα. Ο υγιής άν­θρωπος, που δεν του λείπει τίποτα, υπάρχει μονάχα στα βιβλία της Ανατομίας, δεν υπάρχει σε ζώσα κατάσταση. Υπάρχουν ίσως άνθρωποι που επί δεκαετίες δεν παρουσιάζουν κάποια οφθαλμοφανή ή βαριά συμπτώματα, αλλά αυτό δεν αλλάζει τί­ποτα στο γεγονός ότι κι αυτοί νοσούν και είναι θνητοί. Ασθέ­νεια σημαίνει καθεστώς της ατέλειας, του ευπρόσβλητου, της θνησιμότητας.

Ας αποτινάξουμε λοιπόν την ψευδαίσθηση ότι οι ασθένειες μπορούν να αποφευχθούν ή να εξαφανιστούν από τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα γεμάτο από συγκρούσεις και επο­μένως νοσεί. Η φύση επαγρυπνεί, ώστε ο άνθρωπος στη διάρ­κεια της ζωής του να βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην ασθέ­νεια, με αποκορύφωμα τον θάνατο. Ο σκοπός της σάρκας είναι να επιστρέφει στην ορυκτή κατάσταση. Με επιμονή η φύση φροντίζει ώστε ο άνθρωπος με κάθε βήμα του να πλησιάζει σ’ αυτόν τον τελικό στόχο. Η ασθένεια και ο θάνατος καταστρέ­φουν τις φαντασιώσεις μεγαλειότητας που θεριεύουν και διορ­θώνουν κάθε μονομέρειά του.

Ο άνθρωπος ζει μέσα από το Εγώ του, που πάντοτε λαχταρά την εξουσία. Κάθε “εγώ όμως θέλω” αποτελεί έκφραση αυτής της απαίτησης για εξουσία. Το Εγώ φουσκώνει ολοένα περισσό­τερο και βρίσκει τρόπους να εξαναγκάζει τον άνθρωπο σε συνε­χώς νέες κι ευγενέστερες μεταμφιέσεις, που το εξυπηρετούν. Το Εγώ ζει μέσα από την οριοθέτηση και επομένως φοβάται τη χα­λάρωση στην αγάπη, την ενοποίηση. Το Εγώ αποφασίζει και πραγματώνει έναν πόλο και στέλνει την απέναντι σκιά στο έξω, στο Εσύ, στο περιβάλλον. Η ασθένεια αντισταθμίζει όλες αυτές τις μονομέρειες, εξωθώντας μέσα από τα συμπτώματα τον άν­θρωπο στην άλλη άκρη, στο μέτρο που εκείνος αποκλίνει από τη μέση. Η ασθένεια μοιάζει με το βήμα εκείνο που πραγματο­ποιεί ο άνθρωπος μέσα από την ύβρι του Εγώ, με ένα βήμα προς την ταπεινότητα και την αδυναμία. Έτσι, κάθε ικανότητα και κάθε επιδεξιότητα κάνει τον άνθρωπο επιρρεπή στην ασθένεια.

Κάθε προσπάθεια υγιεινής ζωής προτρέπει την ασθένεια. Γνωρίζουμε ότι αυτές οι ιδέες δεν ταιριάζουν στην εποχή μας. Σε τελική ανάλυση, η ιατρική επιστήμη εργάζεται πυρετωδώς για να επεκτείνει τα “προληπτικά μέσα” της. Συγχρόνως βιώνουμε ένα κύμα “φυσικού και υγιούς τρόπου ζωής”. Ως αντί­δραση στην ασυνείδητη χρήση δηλητηρίων, ο τρόπος αυτός ζωής είναι σίγουρα σωστός και θετικός, αλλά σε σχέση με το θέ­μα “Ασθένεια” εξίσου άσχετος όπως και τα αντίστοιχα μέτρα που λαμβάνει η ιατρική επιστήμη. Και οι δύο τρόποι έχουν ως αφετηρία τη λειτουργική παρεμπόδιση της ασθένειας, πιστεύο­ντας σε έναν καθαυτό υγιή άνθρωπο, τον οποίο, με κάποιες με­θόδους, μπορούν να προστατέψουν από την ασθένεια. Είναι κατανοητό να προσλαμβάνουμε και να πιστεύουμε κάθε ελπιδοφόρο μήνυμα και όχι εκείνο που καταρρίπτει κάθε ψευδαίσθη­ση, επιμένοντας ότι “ο άνθρωπος νοσεί”.

Η ασθένεια είναι εγγενής στην υγεία όσο ο θάνατος στη ζωή. Τα λόγια αυτά είναι δυσάρεστα, αλλά έχουν το πλεονέκτημα ότι καθένας μπορεί, εγκαταλείποντας τις προκαταλήψεις του, να τα αντιληφθεί. Σκοπός μας δεν είναι να ορθώσουμε νέα “πιστεύω”. Θέλουμε αντίθετα να βοηθήσουμε εκείνους που θέλουν να οξύ­νουν το βλέμμα τους και να συμπληρώσουν τη συνηθισμένη τους θεώρηση με μια ασυνήθιστη κατεύθυνση. Το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων ποτέ δεν είναι εύκολο, ωστόσο μας χαρίζει πάντοτε έναν νέο χώρο ελευθερίας.

Η ζωή, όπως και να την πάρουμε, είναι πορεία απογοητεύσε­ων – γκρεμίζεται η μια ψευδαίσθηση (-γοήτευση) μετά την άλ­λη, ωσότου ο άνθρωπος μάθει να αντέχει στην αλήθεια. Ο τολ­μηρός που αντέχει την αρρώστια, τον μαρασμό και τον θάνατο ως αναπόφευκτους και πιστούς συνοδοιπόρους της ύπαρξής του, θα βιώσει σε λίγο καιρό ότι η γνώση αυτή δεν καταλήγει στην απελπισία. Αντίθετα, φέρνει στοργικούς και σοφούς φί­λους που θα τον βοηθούν να βρει την αληθινή, λυτρωτική του πορεία. Δυστυχώς σπάνια – ή ποτέ – δεν βρίσκουμε τόσο ειλικρι­νείς φίλους, που σε κάθε βήμα ξεσκεπάζουν τα παιχνίδια του Εγώ μας και στρέφουν το βλέμμα προς τη σκιά μας. Αν ποτέ στ’ αλήθεια κάποιος φίλος μας τολμήσει κάτι τέτοιο, σπεύδουμε να τον αποκαλέσουμε “εχθρό”. Το ίδιο συμβαίνει με την ασθένεια: είναι υπερβολικά ειλικρινής, ώστε να την αγαπήσουμε.

Η φιλαυτία μάς τυφλώνει και μας κάνει ευάλωτους, όπως εκείνον τον βασιλιά, του οποίου τα φορέματα είχαν υφανθεί από τις ψευδαισθήσεις του. Τα συμπτώματά μας όμως είναι αδιά­φθορα, μας εξαναγκάζουν σε ειλικρίνεια. Με την παρουσία τους σηματοδοτούν τι μας λείπει στην πραγματικότητα, τι δεν αφή­νουμε να δικαιωθεί, τι είναι κρυμμένο στη σκιά και πού γίναμε μονομερείς. Με την πίστη ή με τις επανειλημμένες επισκέψεις τους μας δείχνουν ότι το πρόβλημά μας δεν το λύσαμε καθόλου τόσο γρήγορα και τόσο τελεσίδικα, όσο συνήθως παριστάνου­με. Η ασθένεια βάζει πάντα το δάχτυλό της στη μικρότητα και στην αδυναμία του ανθρώπου, τη στιγμή που εκείνος πιστεύει ότι θα αλλάξει την πορεία του κόσμου μέσα από την απόλυτη δύναμή του. Αρκεί ένας πονόδοντος, ένα “λουμπάγκο”, μια γρί­πη ή μια διάρροια, για να μεταβάλει τον αστραφτερό ήρωα σε φτωχό σκουλήκι. Αυτό το στοιχείο μισούμε στην ασθένεια.

Ολόκληρος ο κόσμος είναι πρόθυμος να κάνει τεράστιες προσπάθειες για να εξολοθρεύσει την ασθένεια. Με ζήλο το Εγώ μας ψιθυρίζει ότι “πρόκειται για μικροπράγματα” και μας κάνει τυφλούς, για να μην αναγνωρίζουμε ότι μέσα από όλες τις επιτυχείς προσπάθειές μας καταλήγουμε να αρρωσταίνουμε. Αναφέραμε προηγουμένως ότι καμία “προληπτική ιατρική” ή “υγιεινή ζωή” δεν έχουν προοπτικές επιτυχίας κατά της αρρώ­στιας.

Η ασθένεια δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να λυτρωθεί. Η ασθένεια είναι το σταυροδρόμι εκείνο, όπου η συμφορά μπο­ρεί να μεταβληθεί σε λύτρωση. Προς τον σκοπό αυτόν πρέπει ο άνθρωπος να σταματήσει τον αγώνα του και να μάθει αντ’ αυ­τού να ακούει και να βλέπει τι θέλει να του πει η ασθένεια. Ο ασθενής πρέπει να αφουγκραστεί μέσα του και να πορευτεί όντας σε επικοινωνία με τα συμπτώματά του, αν θέλει να κατα­νοήσει το μήνυμά τους. Πρέπει να είναι έτοιμος να θέσει υπό αμφισβήτηση τις απόψεις και τις ιδέες που έχει για τον εαυτό του και να προσπαθήσει να ενσωματώσει αυτό που το σύμπτω­μα προσπαθεί να του πει σωματικά. Πρέπει δηλαδή να καταστή­σει το σύμπτωμα περιττό, αφήνοντας να συνειδητοποιήσει αυ­τό που του λείπει. Η ίαση (λύτρωση) συνδέεται πάντοτε με μια διεύρυνση της συνείδησης και με ωριμότητα. Αν το σύμπτωμα δημιουργήθηκε επειδή κάποια σκιά βυθίστηκε και εγκαταστά­θηκε στο σώμα, η ίαση είναι η αναστροφή αυτής της διαδικα­σίας: η αρχή που διέπει το σύμπτωμα καταγράφεται στη συνεί­δηση και το λυτρώνει από την υλική του υπόσταση».

Για να καταλάβουμε καλύτερα τη θέση των Ντέτλεφσεν και Ντάλκε για την ανάγκη ενσωμάτωσης του αρνητικού πόλου στην προσωπικότητά μας, ακολουθούν παραδείγματα από το βιβλίο τους «ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΩΣ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ». Ειρήσθω εν παρόδω ότι εντύπωση προκαλεί η λεπτή ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζουν τον πάσχοντα, όπως και η εμμονή τους με την «απόλαυση της επιθετικότητας» (sic!), που δύσκολα συμβιβάζονται με τη συνεχή προτροπή γι’ αγάπη… Αυθόρμητα μας αναδύεται το ερώτημα, τι θα έκαναν αν ήταν οι ίδιοι θύματα μιας άρρωστης επιθετικότητας κι απάνθρωπης ψυχρότητας;…

Η χοληδόχος κύστη

Η χοληδόχος κύστη συγκεντρώνει τη χολή που παράγει το ήπαρ. Αλλά η χολή δεν μπορεί να περάσει στην πεπτική λει­τουργία αν είναι αποκλεισμένες οι χοληφόροι οδοί, όπως συχνά συμβαίνει εξαιτίας χολολίθων. Το υγρό της χολής αντιστοιχεί στην επιθετικότητα- αυτό το γνωρίζουμε από την καθομιλουμένη.

Λέμε: Αυτός φτύνει φαρμάκι και χολή, ενώ ο “χολερικός αποκαλείται έτσι εξαιτίας της πικρής και συμπυκνωμένης επιθετικότητάς του. ,

Εντυπωσιακό είναι ότι οι χολόλιθοι εμφανίζονται συχνότερα στις γυναίκες, ενώ οι άνδρες – ο άλλος πόλος – πάσχουν περισ­σότερο από νεφρολίθους. Οι χολόλιθοι εμφανίζονται με σημα­ντικά μεγαλύτερη συχνότητα σε παντρεμένες γυναίκες με παι­διά, παρά σε ανύπαντρες. Οι διαπιστώσεις αυτές της στατιστι­κής θα βοηθήσουν στην ερμηνεία μας. Αν η ροή της ενέργειας εμποδίζεται, έχουμε συσσώρευση ενέργειας. Αν αυτή η συσσωρευμένη ενέργεια δεν μπορέσει να διαφύγει για κάποιο διάστημα, τείνει να στερεοποιηθεί. Οι εναποθέσεις και οι σχηματισμοί λίθων στο σώμα αποτελούν πάντοτε έκφραση στερεοποιημένης ενέργειας. Οι χολόλιθοι είναι απολιθωμένη επιθετικότητα. (Η ενέργεια κι η επιθετικότητα είναι σχεδόν ταυτόσημες έννοιες. Ας κατανοήσουμε ότι η λέξη επιθετικότητα δεν έχει αρνητικό νόημα – χρειαζόμαστε την επιθετικότητα εξίσου όσο και τη χο­ληδόχο κύστη ή τα δόντια!)

Η συχνότητα των χολολίθων στις παντρεμένες γυναίκες με οικογένεια λίγο μας εκπλήσσει. Οι γυναίκες αυτές βιώνουν την οικογένειά τους ως δομή που τις εμποδίζει να επιτρέψουν στην ενέργεια και στην επιθετικότητά τους να ρεύσει σύμφωνα με τον δικό τους νόμο. Βιώνουν την οικογενειακή κατάσταση ως καταναγκασμό, τον οποίο δεν τολμούν να αποτινάξουν – επομέ­νως οι ενέργειες στερεοποιούνται και απολιθώνονται. Ο κολικός αναγκάζει τον ασθενή να αναπληρώσει όλα εκείνα, για τα οποία του έλειπε το θάρρος. Με απότομες κινήσεις και κραυγές, μεγά­λη ποσότητα της καταπιεσμένης ενέργειας γίνεται πάλι ρευστή. Η ασθένεια μας κάνει ειλικρινείς!

Νευρική ανορεξία

Θα κλείσουμε το κεφάλαιο του πεπτικού συστήματος με μια κλασική ψυχοσωματική ασθένεια (συνεχίζει να σκοτώνει είκο­σι τοις εκατό όλων των ασθενών!), της οποίας η γοητεία συνίσταται σε ένα μίγμα επικινδυνότητας και πρωτοτυπίας: τη νευ­ρική ανορεξία, που παριστάνει με καθαρότητα το αστείο και το ειρωνικό στοιχείο κάθε ασθένειας. Ο άνθρωπος αρνείται να φά­ει, γιατί δεν έχει διάθεση, και πεθαίνει δίχως ποτέ να έχει νιώ­σει άρρωστος. Αυτό είναι μεγαλείο! Οι συγγενείς κι οι γιατροί αυτών των ασθενών συνήθως δυσκολεύονται πολύ να δείξουν μεγαλείο. Συνήθως όλοι μαζί προσπαθούν να πείσουν τους ανορεξικούς για τα πλεονεκτήματα του φαγητού και της ζωής, εντείνοντας την αγάπη τους προς τον πλησίον φθάνοντας ακό­μα και στην αναγκαστική σίτιση! (Όποιος δεν απολαμβάνει την έκταση του κωμικού, είναι κακός παρατηρητής του μεγάλου παγκοσμίου θεάτρου!)

Από τη νόσο πάσχουν σχεδόν αποκλειστικά ασθενείς θηλυκού γένους. Συνήθως στην εφηβική ηλικία, οι ασθενείς γίνονται αντιλη­πτές από τις ιδιόμορφες διατροφικές – ή μάλλον “μη διατροφικές” τους συνήθειες. Αρνούνται να προσλάβουν τροφή, εν μέρει συνειδητά, εν μέρει ασυνείδητα, με την ελπίδα να παραμείνουν λεπτές.

…Με αναγκαστική σίτιση δεν βοηθά κανείς τις ανορεξικές. Ο καλύτερος τρόπος είναι να τις βοηθήσουν να γίνουν ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Η ασθενής πρέπει να ανακαλύψει μέσα της την απληστία, τη βουλιμία της για αγάπη και σεξουαλικότητα, τον εγωκεντρισμό και τη θηλυκότητά της με όλα τα συνοδευτι­κά γνωρίσματά τους, τις ενορμήσεις και τη σωματικότητά τους, και να τα αποδεχθεί. Πρέπει να κατανοήσει ότι οι γήινοι τομείς δεν υπερβαίνονται με πάλη, ούτε με απώθηση, αλλά μόνον με ενσωμάτωση και βίωσή τους. Ως προς αυτό, πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να διδαχθούν οι ίδιοι από τη συμπτωματολογία της νευρικής ανορεξίας. Δεν είναι μόνον οι ανορεξικές που τείνουν να απωθούν τις επίφοβες απαιτήσεις της σωματικότητάς τους χρησιμοποιώντας υψιπετείς φιλοσοφικές ιδέες, με στόχο να ζήσουν μια αγνή και εξαϋλωμένη ζωή. Παραβλέπουν όμως ότι ο ασκητισμός ρίχνει και μια σκιά, που ονομάζεται Απληστία.

Ο υπερβολικός φόβος για ψαροκόκκαλα συμβολίζει τον φόβο στην επιθετικότητα. Ο φόβος για κουκούτσια συμβολίζει τον φόβο για προβλήματα – διστάζει κανείς να φθάσει μέχρι τον “πυρήνα” του προβλήματος. Ωστόσο απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει και μια άλλη ομάδα, των μακροβιοτικών. Οι άνθρωποι αυτοί αναζητούν κυριολεκτικά τα προβλήματα. Θέλουν πάση θυσία να γνωρίσουν τον πυρήνα των πραγμάτων και γι’ αυτό εί­ναι ανοιχτοί στην σκληρή τροφή, γεγονός που φθάνει σε σημείο να απωθούν τους χωρίς προβλήματα τομείς της ζωής: όταν τρώ­νε επιδόρπιο, ζητούν κάτι σκληρότερο, όπου να μπορούν να δα­γκώσουν με την ψυχή τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι μακροβιοτικοί προδίδουν κάποιο φόβο για την αγάπη και την τρυφερότη­τα, ή δείχνουν ότι δυσκολεύονται να αποδεχθούν αγάπη. Μερι­κοί κατορθώνουν να εξωθήσουν την απέχθειά τους για συ­γκρούσεις στο έπακρο, με αποτέλεσμα να διατρέφονται ενδοφλεβίως στην εντατική θεραπεία –αναμφίβολα, η ασφαλέστερη μέθοδος για να πετύχουν έναν αργό θάνατο, δίχως συγκρούσεις και δίχως δική τους συμμετοχή.

Η αλλεργία

Οι περισσότερες αλλεργιογόνες ουσίες εκφράζουν τη ζωτικότητα: σεξουαλικότητα, έρωτα, γονιμότητα, επιθετικότητα, ακαθαρσία – σε όλους αυτούς τους τομείς, η ζωή εμφανίζεται στη ζωτικότερη μορφή της. Αυτή όμως η ζωτικότητα, που επιμένει να εκφραστεί, προκαλεί μεγάλο φόβο στον αλλεργικό – γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι εχθρικά διακείμενος προς τη ζωή. Ιδανικό του είναι το άσηπτο, στείρο, άγονο, μια ζωή απελευθερωμένη από ορμές κι επιθετικότητα, μια κατάσταση που σχεδόν δεν αξίζει να ονομάζεται “ζωή”. Κι έτσι δεν μας εκπλήσσει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η αλλεργία εντείνεται, φθάνοντας σε απειλητικές για τη ζωή νόσους επιθετικότητας κατά του ίδιου τους του εαυτού, όπου το σώμα αυτών των αχ! τόσο μειλίχιων ανθρώπων παράγει άγριες σκιές για όσο διάστημα χρειάζεται για να καταστραφούν οι ίδιοι. Σ’ αυτήν την περίπτωση η άμυνα, ο αυτο-αποκλεισμός κι η αυτο-απομόνωση φθάνουν στην ανώ­τερη μορφή τους, που εκπληρώνεται στον τάφο – έναν γνήσια άσηπτο χώρο…

Αλλεργία = επιθετικότητα που μεταμορφώθηκε σε ύλη

Ο αλλεργικός ας αναρωτηθεί:

1. Γιατί δεν ανέχομαι την επιθετικότητά μου ενσυνεί­δητα, αλλά την εξαναγκάζω να λειτουργήσει στο σώμα μου;

2. Ποιοι τομείς της ζωής με τρομάζουν τόσο, που να τους αποφεύγω;

3. Ποια θέματα υπονοούν οι ουσίες που μου προκαλούν αλλεργία;

Σεξουαλικότητα, ορμές, επιθετικότητα, αναπαραγωγή, ακαθαρσία με την έννοια του σκοτεινού τομέα της ζωής.

4. Σε ποιο βαθμό χρησιμοποιώ την αλλεργία μου, για να χειραγωγήσω μέσω αυτής το περιβάλλον μου;

5. Ποιο καθεστώς επικρατεί στον έρωτά μου, στην ικα­νότητά μου να ανοίγομαι;

Τελείως λανθασμένη – αλλά πολύ συχνή – είναι η αντίδραση να θελήσουμε να απαλλαγούμε όσο το δυνατόν ταχύτερα από την αρχή που ενυπάρχει στο σύμπτωμα. Κάποιος π.χ. που επιτέ­λους ανακάλυψε την υποσυνείδητη επιθετικότητά του, θα ανα­ρωτηθεί: “Πώς να απαλλαγώ και πάλι απ’ αυτήν τη μισητή επι­θετικότητα;” Η απάντηση είναι “Να μην απαλλαγείτε! Απολαύ­στε την!” Είναι ακριβώς αυτή η άρνηση που οδηγεί σε δημιουρ­γία σκιάς και αρρωσταίνει τον άνθρωπο – ενώ, το να δεχθεί κα­νείς την παρουσία της επιθετικότητας, τον θεραπεύει. Όποιος το θεωρεί επικίνδυνο, παραγνωρίζει ότι η αρχή δεν εξαφανίζεται με το να αποστρέφουμε το βλέμμα απ’ αυτήν.

Δεν υπάρχει επικίνδυνη αρχή. Επικίνδυνη είναι μόνον μια μη ισορροπημένη δύναμη. Κάθε αρχή εξουδετερώνεται από τον αντίπαλό της. Κάθε αρχή γίνεται επικίνδυνη όταν την απομονώ­νουμε. Η θερμότητα από μόνη της είναι εχθρική προς τη ζωή, όπως και το ψύχος από μόνο του. Η απομονωμένη ηπιότητα δεν είναι ευγενέστερη από την απομονωμένη αυστηρότητα. Μόνον με ισορροπημένες δυνάμεις επικρατεί ηρεμία. Η μεγάλη διαφο­ρά μεταξύ “του κόσμου” και “των σοφών” είναι ότι ο κόσμος προσπαθεί πάντοτε να πραγματώσει τόν έναν πόλο, ενώ οι σο­φοί προτιμούν το κέντρο μεταξύ των δύο πόλων. Εφόσον κα­τορθώσουμε να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος είναι αφ’ εαυτού ένας μικρόκοσμος, απαλλασσόμαστε σταδιακά από τον φόβο να συναντήσουμε μέσα μας όλες τις αρχές.

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΩΣ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η “θεραπεία” με αναδρομές σε περασμένες “ενσαρκώσεις” στοίχισε στον Ντέτλεφσεν καταγγελίες από πολλούς που υπέστησαν ψυχική ζημία ως αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά προχώρησε σε συνεργασία με τον αστρολόγο W.Doebereiner, με τον ψυχοθεραπευτή και μέντιουμ Oskar R. Schlag της “Ερμητικής Εταιρείας”, ο οποίος με την ιδιότητα του μέντιουμ υπήρξε παλιός συνεργάτης του Κ.Γκ.Γιούνγκ, και ο οποίος ως μέντιουμ μετέφερε μηνύματα από το πνεύμα Άτμα Anupadaka, και επίσης με τον Elias Rubenstein των Ροδόσταυρων.

Υπό την επηροή αυτών των πηγών, ο Ντέτλεφσεν έχτισε σε μία από τις ακριβότερες γειτονιές του Μονάχου μία εκκλησία με χρυσό τρούλο, τη ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ KAWWANA ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΙΩΝΑ, που κράτησε από το 1996 ως το 2003.

Εκεί, αφού έχρισε τον εαυτό του βικάριο, πρόσφερε στους πιστούς του μ.ά. τελετουργικά και μιμήσεις εκκλησιαστικών μυστηρίων όπως τη “θεία κοινωνία”, και “μυστηριακούς διαύλους επικοινωνίας με υπερκόσμιες σφαίρες”. Δεν άργησε ωστόσο να διαλύσει αυτήν την κοινότητα και ν’ αποσυρθεί από τη δημοσιότητα, ώσπου πέθανε αφανής στη Βιέννη το 2010. Και αυτό ήταν το τέλος ενός άλλου λαμπρού στοχαστή, που χάθηκε όμως στο λαβύρινθο της υπέρμετρης φιλοδοξίας του “θεραπευτή”…

Πηγές: wikipaidia/violetta.it

Όταν χρησιμοποιείται η Βίβλος για να υποστηριχτεί ότι κακό και αμαρτία δεν υπάρχουν…

Ναι, υπάρχει κι αυτό!… Και δεν υπάρχει καλύτερο υπόδειγμα τέτοιας “θετικής” σκέψης από την Christian Science (CS) που ίδρυσε στην Αμερική η Mary Baker Eddy (1821-1910). Το πρώτο άρθρο από το καταστατικό της CS λέει:

“Ως οπαδοί της Αλήθειας έχουμε επιλέξει τον εμπνευσμένο λόγο της Βίβλου για να μας οδηγήσει στην αιώνια ζωή”. Ωστόσο παρά αυτή την προκαταρκτική δήλωση, η κατανόηση της Γραφής γίνεται μόνο υπό το πρίσμα της κας Eddy και με οδηγό το Βιβλίο της “Το κλειδί για την Αγία Γραφή”. Ωστόσο αυτό το κλειδί αντιφάσκει σε όλα τα βασικά σημεία με την Βίβλο. Ας τα δούμε περιληπτικά.

Η CS θεωρεί ότι η ύλη δεν υφίσταται πραγματικά, είναι δηλαδή “μάγια”, η ψευδαίσθηση δε ότι αποτελεί πραγματικότητα είναι η αιτία για κάθε κακό. Σύμφωνα με τις Τέσσερις Βασικές Αρχές της Θεϊκής Μεταφυσικής ο θάνατος, το κακό, η αμαρτία και η αρρώστια βρίσκονται απλώς στην ανθρώπινη φαντασία, καθότι δεν αρμόζουν στον Θεό. Ο Θεός δεν μπορεί να είναι ο αυτουργός για όλ’ αυτά τα αρνητικά ούτε για την ύλη, αφού η ύλη αποτελεί απλώς αυταπάτη.

Συνεπώς ο δημιουργός του κακού είναι μόνο ο άνθρωπος και η φαντασία του. Ως εκ τούτου χρειάζεται απλώς ν’ αλλάξει πολικότητα σκέψης, ούτως ώστε με τη θετική σκέψη κάθε αιτία δυστυχίας θα εξαφανιστεί από τον κόσμο. Επιπλέον το γεγονός ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ομοίωμα του Θεού, για τη Μ.Baker Eddy σημαίνει ότι δεν αποτελείται από σάρκα, οστά και άλλα υλικά συστατικά, αλλά είναι μόνο μία ιδέα χωρίς σωματικό οργανισμό.

Παρόμοια και ο Χριστός είναι μία ιδέα “που εκφράζει την πνευματική, αιώνια οντότητα του Θεού”.

Είναι ευνόητο ότι με αυτό το σκεπτικό ο εξιλαστήριος θάνατος στο σταυρό χάνει την ξεχωριστή σημασία του, και συνακόλουθα η χριστική διδασκαλία για τη λύτρωση συνιστά άλλη μία ψευδαίσθηση πλανημένων χριστιανών. Πράγματι η M. Eddy απέρριπτε τα πάθη και το θάνατο του Χριστού διακηρύσσοντας ότι η λύτρωση είναι η απελευθέρωση από την πλάνη, και ότι αυτά ήταν η παραδειγματική πορεία του Ιησού. Άρα κατ’ αυτήν η γνώση, η επίγνωση μάς λυτρώνει κι όχι η χάρη του Ιησού Χριστού που μας αντιπροσώπευσε με το θάνατό του.

Ως επακόλουθο της άρνησης της πραγματικότητας του κακού και της αμαρτίας ανατρέπεται το μήνυμα του Χριστού, ούτως ώστε βρίσκουν έδαφος ν’ αναπτυχθούν μισοαληθινές και παρατραβηγμένες ανθρώπινες θεωρίες.

Χαρακτηριστικά, για τη CS φταίει μόνο η ψευδαίσθηση του πόνου, δηλαδή οι άνθρωποι αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν όταν νομίζουν πως είναι άρρωστοι ή όταν θεωρούν το θάνατο αναπόφευκτη μοίρα. Γι’ αυτό, λένε στην CS, μόνο αν απαλλαγούμε απ’ αυτές τις πλάνες μπορούμε να θεραπευτούμε πραγματικά. Έτσι απορρίπτουν κάθε φάρμακο ή οποιαδήποτε άλλη υλική θεραπεία, καθόσον γι’ αυτούς η ύλη δεν αποτελεί μέρος της θείας πραγματικότητας.

Οι κίνδυνοι εδώ είναι ολοφάνεροι, πρέπει μόνο να παρατηρηθεί επιπλέον ότι μια τέτοια θεώρηση στρεβλώνει επίσης την πνευματική πορεία του ανθρώπου για την τελείωσή του. Αντίθετα για παράδειγμα η Μπ. Ντούντε λέει ότι χρειάζεται να πάρουμε απόσταση από τον κόσμο και τους πειρασμούς, αλλά όχι και να τον αρνηθούμε εντελώς. Γιατί το ζητούμενο είναι να ανταπεξερχόμαστε στις απαιτήσεις της ζωής, η δε ελευθερία μας από τον κόσμο πρέπει να ‘ναι καθαρά εσωτερική. Αυτό σημαίνει να μην παρασυρόμαστε και να πέφτουμε στις διάφορες παγίδες του, ώστε να είμαστε ελεύθεροι απ’ οτιδήποτε μπορεί να μας βλάψει. Αντίθετα εκείνος που δραπετεύει από τον κόσμο είναι άχρηστος για την κοινωνία, ενώ η προτροπή είναι ν’ αγαπάμε πάνω απ’ όλα τον Θεό και τον συνάνθρωπο σαν τον εαυτό μας.

Και επιπρόσθετα, τέτοιες κοσμοθεωρήσεις όπως της CS που αρνούνται την πραγματικότητα του πόνου, αγνοούν και τις αιτίες του αλλά και τις θετικές πλευρές του. Για παράδειγμα αγνοούν μία βασική αρχή των φυσικών θεραπειών που αντιμετωπίζουν μία πάθηση ως μία δυνατότητα κάθαρσης του σωματικού οργανισμού. Και φυσικά αγνοούν τη χριστιανική θεώρηση που βλέπει τον πόνο ως κατεξοχήν βοήθημα για την αλλαγή πορείας και την κάθαρση της ψυχής, προκειμένου να γίνει τέλεια και φωτεινή.

Γι’ αυτό μιλούν αποκλειστικά για θεραπεία του νου (mind), όπου ο ασθενής πρέπει ν’ αφήσει τις λανθασμένες πεποιθήσεις του και να σκεφτεί απλώς θετικά για να γίνει καλά. Ο καθαρισμός σώματος και ψυχής δεν παίζει κανένα ρόλο. Όμως ο λόγος του Θεού λέει καθαρά ότι δύο μόνο δρόμοι οδηγούν στο βασίλειό του, η αγάπη και ο πόνος…

Το αξίωμα ότι «τα παιδιά του Θεού δεν μπορεί να είναι άρ­ρωστα» αντιφάσκει καταρχάς με τον ίδιο το λόγο της Βίβλου. Στον ασθενή υποβάλλεται η ιδέα ότι είναι ο μόνος υπεύθυνος για τα δεινοπαθήματά του. Ανάλογη με αυτή την ιδέα είναι η αντίληψη που καλλιεργείται από πολλούς εσωτεριστές, όπως από «τη Χριστιανική επιστήμη», τη «Χριστιανική Ενότητα» (Unity) και τον κύκλο του Φίντχορν στη Σκοτία, ότι η ασθέ­νεια είναι αποτέλεσμα μιας λανθασμένης σκέψης και συνεπώς ο ασθενής είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για αυτήν. Σίγουρα παρόμοιες αξιωματικές θέσεις είναι τραυματικές και προσβλη­τικές, πράγμα που προφανώς δεν συνειδητοποιούν όσοι προ­βαίνουν αβασάνιστα σε τέτοιες απόλυτες κρίσεις, γιατί δια­φορετικά θα επεδείκνυαν μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και ευαισθησία απέναντι στην κατάσταση αυτού που πάσχει.

Προκύπτει καταρχάς το ερώτημα εάν η πνευματικότητα ενός ατόμου είναι ασύμβατη με την οποιαδήποτε σωματική ή ψυχι­κή ασθένεια και πόνο ή μήπως, αντίθετα, αυτά αποτελούν πιθανόν μία απαραίτητη βαθμίδα στην ατραπό της τελείωσης;

Οι αποκαλύψεις στην Ντούντε είναι σαφείς στην απάντη­ση αυτού του ερωτήματος και μάλιστα αντίθετες με εκείνες που δίνουν οι ευαγγελιστές θεραπευτές και ορισμένοι εσωτεριστές που αποδίδουν την πλήρη ευθύνη για την ασθένεια στον ίδιο τον ασθενή. Συγκεκριμένα οι νέες αποκαλύψεις το­νίζουν την αναγκαιότητα του πόνου ως μέσου επίτευξης της ολοκληρωμένης υιοθεσίας από τον Θεό, για το λόγο ότι η α­γάπη και ο πόνος είναι οι μόνες καθαρτήριες δυνάμεις που ε­ξαϋλώνουν πλήρως την ψυχή. Κανονικά γι’ αυτό αρκεί μό­νο η αγάπη, αλλά επειδή κανένας σχεδόν δεν έχει τόσο μεγά­λη αγάπη που να εξαγνιστεί μόνο χάρη σε αυτήν, χρειάζεται επικουρικά ο πόνος για να προωθήσει την κάθαρση της ψυ­χής από κάθε κατάλοιπο, δηλαδή ακαθαρσία, ώστε να γίνει δεκτική στο φως.

Κατ’ ακολουθία η υγεία δεν είναι κριτήριο ενδεικτικό της βαθμίδας που βρίσκεται κάποιος πνευματικά, δεδομένου ότι επιπλέον, όπως λέγεται στην Ντούντε από τον Κύριο: «δεν είναι σωστό να ε­κλαμβάνεται το σώμα ως κριτήριο της αγάπης που δίνω σε έ­ναν άνθρωπο, καθώς ένα άρρωστο σώμα μπορεί κάλλιστα να κρύβει μία υγιή ψυχή μέσα του…».

Και επίσης:

«Δεν είναι πάντοτε απαραίτητο η σύσταση του σώματος να ανταποκρίνεται σε εκείνη της ψυχής όταν αυτή ενσαρκώνεται σε ένα φυσικό φορέα. Είναι δυνατό η ψυχή να φθάνει νωρίτερα στην ωριμότητα, ενώ το σώμα χρειάζεται περισσότερο χρόνο ώ­σπου να προσαρμοστεί στις επιθυμίες της ψυχής και ως εκ τού­τον και του πνεύματός της».

Το ίδιο εκφράζεται επίσης στη βιβλική ιστορία της θεραπεί­ας του εκ γενετής τυφλού: «Καθώς περπατούσε ο Ιησούς είδε έναν εκ γενετής τυφλό και οι μαθητές του τον ρώτησαν: ”Διδά­σκαλε, ποιος αμάρτησε, αυτός ο ίδιος ή οι γονείς του που γεν­νήθηκε τυφλός;” Ο Ιησούς αποκρίθηκε: “Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του. αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί πάνω του η δύναμη των έργων του Θεού”» (Κατά Ιωάννη 9.1-3).

Πρόθεση αυτού του κεφαλαίου είναι να καταφανεί ότι η δο­κιμασία ή ο πόνος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μονοσήμαντα ως κάτι το αρνητικό, αλλά ότι έχει και πολλές θετικές ευεργετικές πλευρές, όπως είναι άλλωστε γνωστό και από τα αρχαία μυητικά μυστήρια. Μία τέτοια παρατήρηση βέβαια αποτελεί σκάνδαλο στη σημερινή εποχή του υλισμού και του ηδονισμού.

Πολλοί άγιοι, μυστικοί, άγνωστοι και γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο γέροντας Πορφύριος, είχαν συλλάβει τη λειτουργία αυτή της ασθένειας και του πόνου. Η λειτουργία τους αναλύεται εμπεριστατωμένα στις αποκαλύψεις της Ντούντε, όπου προβάλλονται οι εξής θετικές πλευρές ή αιτίες της αναγκαιότητάς τους:

• μεταστροφή και η κάθαρση της ψυχής ενός ανθρώπου που δεν έχει προχωρήσει στον πνευματικό του δρόμο ή δεν πι­στεύει

• η ψυχική κάθαρση ενός ανθρώπου που πιστεύει με σκοπό να ωριμάσει και να τελειωθεί, για να γίνει παιδί του Θεού

• η απόφαση της ψυχής πριν την ενσάρκωσή της να επωμιστεί μία ιδιαίτερα δυσβάστακτη μοίρα προκειμένου να επιταχυν­θεί η ωρίμανσή της

• η προσφορά της ψυχής πριν την ενσάρκωσή της να υποβλη­θεί σε μία επώδυνη πορεία στη Γη προς χάρη των γονέων, των συγγενών ή των συνανθρώπων της

• το γεγονός ότι για διάφορους λόγους ο άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα ή την προοπτική να επιβιώσει στη Γη και για αυ­τό απομακρύνεται πρόωρα από εδώ

• το γεγονός ότι όταν ήταν ακόμη άγγελος στην πνευματική δημιουργία, η ψυχή επιβαρύνθηκε με μία ιδιαίτερα βαριά ε­νοχή και γι’ αυτό πρέπει να πάσχει ιδιαίτερα σε αυτή τη ζωή

• επειδή ορισμένοι άνθρωποι λόγω ψυχοσύνθεσης ωριμάζουν καλύτερα υπό το βάρος των δεινών παρά χωρίς αυτά

• ορισμένοι άνθρωποι δέχονται συνειδητά να υποφέρουν στη θέση ενός συνανθρώπου τους καθώς η απόρροια μιας τέτοιας αυτοθυσίας είναι μία ζωογόνος δύναμη που μπορεί να οδη­γήσει στη σωτηρία του συνανθρώπου αυτού

• ο άνθρωπος επανακτά μεν την υγεία του, όμως ο Θεός δια­βλέπει ότι η ασθένεια είναι απαραίτητη για την πνευματική του σωτηρία και έτσι τα συμπτώματα παρατείνονται προκειμένου να δοξαστεί ο Θεός (Κατά Ιωάννη 9, 3. Ιώβ)

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΑΣΘΕΝΕΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ

Όπως βλέπουμε στο βιβλίο ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΑΣΘΕΝΕΙΑ – ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ το θέμα της νόσησης και της ίασης είναι πολύ βαθύτερο και πιο πολύπλευρο απ’ ό,τι το θεωρούν ψυχοθεραπευτές όπως ο Τ. Ντέτλεφσεν με τις αναδρομές σε περασμένες ενσαρκώσεις ως μέθοδο θεραπείας. Αναμφισβήτητα πολλές διαπιστώσεις του για τα αίτια και συμπτώματα είναι σωστές, όμως δεν είναι η πλήρης αλήθεια. Γι’ αυτό το λόγο θα δούμε αναλυτικότερα τι λέγεται σχετικά στο βιβλίο αυτό:

ΚΑΘΕ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ

Όταν ασθενεί η ψυχή, ασθενεί παράλληλα και το σώμα, αργά ή γρήγορα, διότι όλες οι λειτουργίες ή δυσλειτουργίες του σώ­ματός μας καθορίζονται από ψυχικές ενέργειες. Το είδος αυτών των ενεργειών και το πώς εκδηλώνουν την καθοριστική τους λει­τουργία εξαρτάται από την ψυχο-πνευματική μας κατάσταση.

Εάν η κατάσταση αυτή είναι αρμονική, όλες οι σωματικές λει­τουργίες γίνονται φυσιολογικά. Όταν οι ψυχικές εντάσεις αυξά­νονται κι εμείς τις αγνοούμε ή τις απωθούμε στο υποσυνείδη­το, το σώμα εξαναγκάζεται να αντιδράσει. Συμπτωματοποιεί στο υλικό επίπεδο τις ψυχικές ελλείψεις και έτσι μας υποχρεώνει να τις συνειδητοποιήσουμε και να τις αντιμετωπίσουμε.

Το σώμα, μάς στέλνει μηνύματα σε πολλές καταστάσεις της ζωής, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε δυσφορία, άγχος ή ε­κνευρισμό, αλλά συνήθως αγνοούμε σχεδόν ολοκληρωτικά αυτά τα μικρά συμπτώματα ή τα ξεχνάμε πάλι γρήγορα. Αρνούμαστε να τα πάρουμε στα σοβαρά ακόμη και αν οι ενο­χλήσεις εμφανίζονται πιο συχνά. Και ξαφνικά μια μέρα βρι­σκόμαστε άρρωστοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν γίνει τελείως αδιάφοροι, απέναντι στις προειδοποιήσεις που τους στέλνει η ψυχή με φερέφωνο το σώμα. Γι’ αυτό χρειάζονται να μάθουν να αναγνωρίζουν πρώτα τα μηνύματα αυτά και στη συνέχεια να τα φέρνουν σε συσχετισμό με την ψυχική τους κα­τάσταση, με τις συνθήκες της ζωής τους, με τις εσωτερικές ιούς συγκρούσεις, με λίγα λόγια με το σκοπό και τα καθήκο­ντα της ύπαρξής του.

Το σώμα αποτελεί για τους ανθρώπους τον καθρέφτη, ο ο­ποίος αντικατοπτρίζει τις σχέσεις τους με το περιβάλλον, με τους άλλους και το πώς εκπληρώνουν τον προορισμό τους ως ατομικές υπάρξεις. Συνακόλουθα κάθε λανθασμένη ψυχική στάση ζωής εκδηλώνεται ως δυσλειτουργική κατάσταση στο σώμα.

Το σώμα μας το αγαπάμε όλοι, ιδίως όταν μας υπακούει σε ό,τι του ζητάμε και όσο μας παρέχει την αίσθηση ότι είμαστε υγιείς, ακμαίοι και ζωντανοί. Από την άλλη, αντιμετωπίζου­με με τρόμο την ώρα που θα αρχίσουν να φαίνονται τα σημά­δια του χρόνου, οι δυνάμεις μας θα μας εγκαταλείπουν προο­δευτικά και θα αρχίσει η φθορά. Το ότι αυτό το γεγονός είναι αναπόφευκτο το ξέρουμε όλοι αφού το βλέπουμε συνέχεια να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας στους ηλικιωμένους συ­νανθρώπους μας. Παρ’ όλα αυτά τρέφουμε την ελπίδα ότι το δικό μας το σώμα θα κρατηθεί όσο γίνεται πιο πολύ χρόνο ελ­κυστικό και σφριγηλό και μάλιστα είμαστε συνήθως πρόθυ­μοι να υποστούμε μεγάλες θυσίες σε χρήματα, κόπους κ.λ.π. προκειμένου να κυνηγήσουμε με κάποια επιτυχία το όνειρο της αιώνιας νιότης.

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι υγιείς για όσο καιρό δεν έχουν κάποιο πόνο ή άλλο ενόχλημα. Την ίδια αντίληψη πρε­σβεύουν και οι γιατροί συνήθως, εφόσον εργαστηριακές α­ναλύσεις και αποτελέσματα εξετάσεων δείχνουν φυσικές λει­τουργίες. Τους περισσότερους γιατρούς δεν τους απασχολεί καν το ερώτημα του αν αισθανόμαστε άδειοι, αγχωμένοι, κα­κοδιάθετοι ή αν νιώθουμε ότι η ζωή μας περνάει άσκοπα.

Στην εποχή μας η επιστήμη παρουσιάζει συνεχώς στο κοινό νέες τεχνολογικές δυνατότητες και ικανότητες που μοιάζουν θαυματουργές. Θα αναφερθούμε εν συντομία σε ένα χαρακτη­ριστικό παράδειγμα από αυτή την προέλαση της επιστήμης.

Σύμφωνα με την εξελικτική θεωρία που επικρατούσε έως τώρα, ασθένεια και θάνατος ήταν αναπόδραστα δεδομένα και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με το ανθρώπινο πεπρωμένο. Στο μέλλον όμως αυτά θα ανατραπούν, ελπίζουν οι επιστήμονες, αφού ανακαλύφθηκε το μυστικό της γενετικής δομής του ανθρώπου. Το επόμενο βήμα θα είναι λογικά η «κατά βούληση» επέμβαση σε αυτή τη δομή, με σκοπό να νικηθεί η αρρώστια και ο θάνατος. Η ευφορία που επικρατεί είναι κατανοητή δεδο­μένου ότι οι δύο αυτές «μάστιγες» βασανίζουν την ανθρωπό­τητα σχεδόν από καταβολής κόσμου χωρίς ελπίδα απαλλαγής. Με εξαίρεση, επομένως, μεμονωμένες φωνές που προβάλλουν ορισμένες αντιρρήσεις κυρίως ηθικής φύσης, η πλειοψηφία τηρεί μία θετική στάση και αγνοεί συνειδητά ή παρακάμπτει με ευκολία την πνευματική διάσταση του θέματος.

Τούτο είναι λογικό, καθότι ο υλισμός και η υλιστική επιστή­μη έχουν τη δική τους κοσμοθεώρηση. Η πνευματική, θεϊκής προέλευσης, επιστήμη έχει μία άλλη. Για αυτήν ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί ως ομοίωμα του Θεού, εφοδιασμένος με θε­ϊκές ιδιότητες. Είναι προικισμένος με τέλεια υγεία και κυρίως με μία αιώνια πνευματική ζωή. Επειδή όμως η προίκα του περιλαμβάνει και μία ελεύθερη θέληση, έχει τη δυνατότητα, εάν το θέλει, να παραβαίνει τους κανόνες της ζωής. Τότε η συνέπεια είναι συχνά σωματικές ή ψυχικές ασθένειες και ένας πρόωρος γήινος θάνατος. Για το λόγο αυτό ο άνθρωπος -πα­ραβάτης της θεϊκής αρμονίας και τάξης δεν πρόκειται να επιτύχει το καλό παίζοντας με το γενετικό υλικό του είδους του, το αντίθετο μάλιστα. Έτσι κι αλλιώς την αιώνια ζωή στη Γη δεν μπορεί να την χαρίσει στον εαυτό του και, ακόμη κι αν πε­τύχει να επιμηκύνει τη διάρκεια της γήινης ζωής του, το θάνατο δεν θα μπορεί να τον αποφύγει.

Σύμφωνα με τη θεία οικονομία, όπως γνωρίζουμε από τις νέες αποκαλύψεις που κατέγραψαν (κυρίως μέσω του εσωτερικού λόγου) στη νεώτερη εποχή θεόπνευστα άτομα όπως ο Σβέντεμποργκ, ο Λόρμπερ και η Ντούντε, οι υλικές μορφές δεν αποτελούν αυτοσκοπό της δημιουργίας, απλά φιλοξενούν ψυχικές δυνάμεις που πρέπει να ωριμάσουν. Γι’ αυτό οι υλι­κές μορφές πρέπει να διαλυθούν ώστε να μπορέσουν οι ψυ­χές να περάσουν στην καθαυτό ύπαρξή τους.

Από τον καιρό του Ιπποκράτη που σήμαινε το τέλος της σύνδεσης της ίασης με τη θρησκεία και το πέρασμα από τη θεο­κρατική στην επιστημονική σύλληψη της ιατρικής, η επικρα­τούσα ιατρική αντίληψη προσπαθεί να πείσει ότι κάθε σύμπτω­μα είναι λίγο ως πολύ κάτι το τυχαίο, καθώς η αιτία βρίσκεται σε κάποιες λειτουργικές ανωμαλίες του οργανισμού, οι οποί­ες αποτελούν το κατ’ εξοχήν αντικείμενο της ιατρικής έρευ­νας. Η κλασική θεραπευτική αποφεύγει συστηματικά να ανα­ζητήσει τη βαθύτερη αιτία του κάθε συμπτώματος, με αποτέ­λεσμα αρρώστια και σύμπτωμα να στερούνται παντελώς νοή­ματος. Ως επακόλουθο το μήνυμα χάνει τη λειτουργία του, η προειδοποίηση δεν παίζει το ρόλο που οφείλει να παίξει, αφού τα συμπτώματα υποβαθμίζονται σε ενδείξεις δίχως ουσιαστι­κό νόημα.

Κάθε σύμπτωμα αποτελεί την ορατή έκφραση μίας αόρατης διαδικασίας και είναι το σινιάλο ότι πρέπει να αναστρέψουμε τη μέχρι τώρα πορεία μας, καθόσον υποδηλώνει ότι κάπου έ­χουμε πάρει λάθος δρόμο και μας ωθεί να αναρωτηθούμε για­τί. Άρα είναι τουλάχιστον κουτό να τα βάζουμε με το σύμπτω­μα και είναι σφάλμα να προσπαθούμε να το εξαλείψουμε με το να καθιστούμε αδύνατη την εκδήλωσή του. Η σωστή αντι­μετώπιση δεν είναι να εμποδιστεί το σύμπτωμα, αλλά να κα­ταστεί περιττό, αφού θα έχει γίνει κατανοητό το μήνυμά του. Εξυπακούεται βέβαια ότι γι’ αυτό το σκοπό χρειάζεται να α­ποστρέψει κανείς την προσοχή του από το σύμπτωμα και να ψάξει βαθύτερα μέσα στον εαυτό του, προκειμένου να κατα­λάβει τι θέλει να του πει.

Οι αρρώστιες έχουν τη ρίζα τους πολύ βαθιά μέσα στην αν­θρώπινη ύπαρξη και δεν εξαφανίζονται από προσώπου γης με τεχνοκρατικές μεθόδους, όσο προχωρημένες και δεξιοτεχνικές κι αν είναι. Εάν ο άνθρωπος μπορούσε να αντιληφθεί τη σημασία και την αξία της αρρώστιας και του θανάτου, θα συ­νειδητοποιούσε πόσο γελοία είναι η ύβρις μας να θέλουμε να ια εξαφανίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Συνήθως μια αρρώστια θέλει να προειδοποιήσει τον άνθρωπο ότι κάποια πλευ­ρά της ψυχικής του ζωής βρίσκεται εκτός τάξης και η αταξία αυτή εκδηλώνεται αναγκαστικά στο σώμα, το φερέφωνο της ψυχής, αφού ως επί το πλείστον αρνούμαστε να ακούσουμε τι έχει να μας πει η ίδια. Άρα τα συμπτώματα μας πληροφορούν εμμέσως πλην σαφώς ότι κάτι πάσχει στην ψυχή μας και ότι έχουμε συγκεκριμένες ελλείψεις που μας εμποδίζουν να αι­σθανόμαστε ολοκληρωμένοι. Επομένως όταν το συνειδητο­ποιήσει κάποιος αυτό, μπορεί να μεταβάλλει τη στάση του και το πώς αντιμετωπίζει την αρρώστια. Δεν βλέπει πια το σύ­μπτωμα ως εχθρό, τον οποίο πρέπει πάση θυσία να κατατρο­πώσει, αντίθετα το αντιμετωπίζει σαν ένα πληροφοριοδότη που μπορεί να τον βοηθήσει να ανακαλύψει τις ελλείψεις του. Τότε το σύμπτωμα γίνεται σαν ένας δάσκαλος που μας διδά­σκει να μεριμνήσουμε για την προσωπική μας ανάπτυξη και την ψυχική μας ολοκλήρωση.

Εδώ διαφέρει η καταπολέμηση της αρρώστιας από την υπέρβαση της αρρώστιας. Η ίαση, η υγεία, προκύπτει απο­κλειστικά όταν ο άρρωστος αντιμετωπίζει ώριμα και νικηφό­ρα την άρρωστη ψυχική κατάσταση. Ποτέ η αρρώστια δεν παύ­ει να υπάρχει επειδή έχουν προσωρινά εξαλειφθεί με μία ε­ξωτερική επέμβαση τα συμπτώματα. Γιατί αυτά θα μεταμφιε­στούν και θα επανέλθουν δριμύτερα. Έτσι ο τακτικός πόλεμος θα μετατραπεί σε ένα ανταρτοπόλεμο μικρότερης ή μεγαλύ­τερης φθοράς και διάρκειας.

Η πορεία του ανθρώπου είναι η πορεία από την ατέλεια προς την τελείωση. Αυτός είναι ο σκοπός και το νόημα της ανθρώ­πινης ζωής στη Γη. Έρχεται εδώ ατελής, ανολοκλήρωτος, για να γίνει ολοκληρωμένος, τέλειος άνθρωπος. Συχνά η αρρώ­στια γίνεται ο αναγκαστικός δρόμος προς την ολοκλήρωση. Όσο πιο συνειδητά γίνεται δε αυτή η πορεία, τόσο πιο εύκο­λα και γρήγορα διανύεται.

Η αρρώστια ως δυνατότητα

προσωπικής ανάπτυξης

Όπως είδαμε παραπάνω η αρρώστια αποτελεί μία σημαντι­κή φάση στη ζωή ενός ανθρώπου. Η βίωση της αδυναμίας, του πόνου, της καχεξίας, μπορεί να γίνει το έναυσμα για ένα νέο προσανατολισμό και για μία διαδικασία προσωπικής ωρίμανσης. Συχνά βιώνουμε καταστάσεις που είναι πολύ οδυνηρές για να τις βαστάξουμε ή όπου δεν αισθανόμαστε αρκετά δυ­νατοί για να τα βγάλουμε πέρα μαζί τους. Σε τέτοιες περιπτώ­σεις μπορεί πράγματι να μας είναι προτιμότερο να πονέσου­με στο σωματικό επίπεδο και να αντιμετωπίσουμε την οδυ­νηρή εμπειρία έμμεσα από την παρακαμπτήριο του σώματος παρά να την επεξεργαστούμε ψυχικά, καθότι αισθανόμαστε ό­τι υπερβαίνει τις δυνάμεις μας.

Σχεδόν όλοι μας έχουμε κάνει τη διαπίστωση πως σε καιρούς που είμαστε σοβαρά άρρωστοι οι απαιτήσεις της καθημερινό­τητας υποχωρούν και γίνονται πραγματικά ασήμαντες. Το αί­σθημα αυτό της αδιαφορίας απέναντι στα καθημερινά πράγ­ματα, που βέβαια οφείλεται στην παροδική φυσική αδυναμία του αρρώστου αποτελεί τον αντίποδα στη συνηθισμένη μας εξωστρεφή ζωή.

Έτσι από αυτή την έξωθεν επιβεβλημένη αλλαγή στάσης και εσωστρέφειας, μπορεί να προκόψουν εσωτερικά βιώματα και διεργασίες ψυχικής ωρίμανσης που δεν θα ήταν δυνατές στην καθημερινή ζωή. Μία ασθένεια έχει χρέος να ωφελήσει τον άνθρωπο γιατί πρέπει να του δώσει το λάκτισμα να ασχοληθεί με το εσωτερικό του και να αρχίσει μία διεργασία που έχει κα­θυστερήσει από καιρό. Η ασθένεια μπορεί να γίνει η ευκαιρί­α για να εμβαθύνει κανείς στο νόημα του πόνου και του θανά­του και να συμφιλιωθεί μαζί τους. Με την κατάφαση και την αποδοχή αυτών που μέχρι τότε δεν ήθελε να αποδεχτεί μπορεί να του ανοιχτεί μια δυνατότητα να εισχωρήσει σε μία άλλη πραγματικότητα και σε επαφή μαζί της να γνωρίσει μία βαθύ­τερη και ουσιαστικότερη εξυγίανση. Η αρρώστια και ο πόνος είναι ικανά να μας οδηγήσουν στην απόγνωση. Μπορούν ό­μως και αντίστροφα να μας οδηγήσουν να διαπλαστούμε, να σκληραγωγηθούμε και να ατσαλωθούμε μέσω του πόνου, να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, πιο υπομονετικοί και συμπονετικοί με τον εαυτό μας, με τους συνανθρώπους και όλα τα πλάσμα­τα γύρω μας. Και πάνω από όλα, μπορούν να γίνουν το εφαλ­τήριο για να ξυπνήσουμε, να ξεφύγουμε από το λαβύρινθο που δημιουργήσαμε μόνοι μας με τις μέχρι τότε επιδιώξεις, με τον τρόπο ζωής και με τα λανθασμένα ιδανικά, έτσι ώστε να βρού­με ένα νέο νόημα στην ύπαρξή μας.

Ένα πρόβλημα, προτού εκδηλωθεί στο σώμα ως σύμπτωμα, προειδοποιεί πολλές φορές την ψυχή υποδηλώνοντας την ύ­παρξή του μέσα από όνειρα, επίμονες σκέψεις, φαντασιώσεις, τριβές με το περιβάλλον ή δυσαρμονία με τον εαυτό μας. Όσο πιο ανοικτός και δεκτικός είναι κάποιος στα ερεθίσματα αυτά που του εκπέμπονται από την ψυχική του σφαίρα, και όσο πιο πρόθυμος είναι να τους δώσει χώρο να εκδηλωθούν στο συνειδητό του, τόσο πιο ζωντανή, αυθεντική και δημιουργική είναι η ζωή του. Στην αντίθετη περίπτωση, όπου δεν ευαισθητοποιείται σε αυτά τα ερεθίσματα, γίνεται αναίσθητος απέναντι στα κελεύσματα της μοίρας του, γεγονός που οδηγεί αργά ή γρήγορα στην πρώτη βαθμίδα της κλιμάκωσης της πί­εσης: παρουσιάζεται το πρώτο σύμπτωμα, μικρό, αβλαβές αλ­λά επίμονο. Μετά από μία αρχική περίοδο αντίστασης στις κά­ποιες λειτουργικές ενοχλήσεις συνήθως μαθαίνει κανείς να ζει μαζί τους για ένα διάστημα. Στη συνέχεια όμως παρουσιάζο­νται άλλα συμπτώματα, κυρίως οξείας φλεγμονής, που αναλόγως με το είδος του ψυχικού προβλήματος εκδηλώνονται στο αντίστοιχο μέρος του σώματος. Έτσι λόγου χάριν ο φόβος μας αποτυπώνεται στα νεφρά, αλλά προβλήματα, όπως της συσσωρευμένης οργής «μας πρήζουν το συκώτι» ή «μας κά­θονται στο στομάχι» κ.ο.κ.

Δεν έχουμε δυστυχώς τη δυνατότητα να ασχοληθούμε ανα­λυτικά σε αυτό το κεφάλαιο με τη σημειολογία, δηλαδή τη γλώσσα των μεμονωμένων συμπτωμάτων. Άλλωστε υπάρχουν πλέον αρκετά βιβλία που διαπραγματεύονται λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα αυτή τη θεματική.

Σε πολλούς πρωτόγονους λαούς η γνώση ότι ψυχή και αρ­ρώστια είναι αλληλένδετες, αποτελεί κοινό τόπο. Στους Ινδιά­νους των Άνδεων π.χ. είναι ζωντανή η πεποίθηση ότι δεν υ­πάρχουν «φυσικά» αίτια για μια αρρώστια, αλλά ότι αυτή προ­έρχεται από τη δραστηριότητα ενός κακόβουλου πνεύματος η οποία ανταποκρίνεται σε μία μαγική «αιτιότητα». Οι κακές δυ­νάμεις, στις οποίες αναφέρονται οι Ινδιάνοι, αφυπνίζονται α­πό φιλονικίες στην οικογένεια ή στη γειτονιά, από ερωτικές α­ντιζηλίες, με λίγα λόγια από οτιδήποτε παραβαίνει τη θεία τάξη. Πρόκειται για καταστάσεις συνυφασμένες με τη ζωή που είναι τυπικές και για τη δική μας κοινωνία. Πρόσθετες νοσογόνες αιτίες κατά τους ‘Ιντιος είναι ο φθόνος, η έπαρση, το μί­σος, η πνευματική τυφλότητα, η φιληδονία. Μια πολύ συγγε­νική αντίληψη πρεσβεύει επίσης ο Βουδισμός, όπου τα πα­ραπάνω συναισθήματα θεωρούνται ως παθογόνα δηλητήρια.

Συνακόλουθα, λανθασμένη διαβίωση, λανθασμένες πεποι­θήσεις, αντιδράσεις συμπεριφορές και επιδιώξεις, και απωθημένες εμπειρίες μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο να αρρωστήσει. Επομένως η αντίστροφη πορεία, η αποστασιοποίηση από παλιές ή τραυματικές εμπειρίες, από αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, θα πρέπει να ανοίγει το δρόμο για την εξυγίανση. Η συνειδητότητά μας αποτελείται από το άθροισμα των ψυχικών και πνευματικών μας κατευθύνσεων, όπου συμ­μετέχει βεβαίως και το ασυνείδητο. Η αρρώστια είναι το ε­πακόλουθο μιας λανθασμένης συνειδητότητας και μιας λαν­θασμένης πορείας ζωής, η οποία προκύπτει από την πρώτη. Ψυχική και σωματική δυσαρμονία είναι τόσο η αιτία όσο και η συνέπεια μιας άρρωστης συνείδησης. Άρα για να έχει κανείς υγιή συνείδηση πρέπει να παλέψει γι’ αυτή την αρμονία Όλα τα συμβάντα της ζωής μας αποκρυσταλλώνονται σε εσωτερικά βιώματα. Αυτά τα αποθηκευμένα βιώματα επηρεά­ζουν τις αντιλήψεις και τις πράξεις μας και αποτελούν ένα α­ποφασιστικό παράγοντα στις αντιδράσεις μας. Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Επίκτητος έγραφε πριν 2.000 χρόνια: «Δεν είναι τα γεγονότα που ταράσσουν το πνεύμα του ανθρώπου, αλλά το πώς ο ίδιος κρίνει τα γεγονότα. Επομένως όταν κάτι αναστέλλει τη δράση μας, μας αναστατώνει ή μας βασα­νίζει, δεν πρέπει ποτέ να επιρρίπτουμε την ευθύνη σε άλ­λους, παρά μόνο στον εαυτό μας, δηλαδή στην κρίση μας Το να επιρρίπτουμε την ευθύνη για τη δική μας δυστυχία στους άλλους, είναι δείγμα ελλιπούς ανάπτυξης. Το να ανα­λαμβάνουμε εμείς την ευθύνη είναι δείγμα ότι η προσωπι­κή μας ανάπτυξη έχει αρχίσει. Το να μην επιρρίπτουμε ευ­θύνες ούτε στον εαυτό μας ούτε στους άλλους σημαίνει ό­τι η προσωπική μας ανάπτυξη έχει ολοκληρωθεί».

Μια από τις πλάνες που είναι διαδεδομένες στην εποχή μας είναι η αντίληψη ότι ένας γιατρός ή ψυχοθεραπευτής ή εναλ­λακτικός θεραπευτής μπορεί να κάνει καλά έναν άρρωστο. Α­σφαλώς η σύγχρονη επιστημονική ιατρική μπορεί να μας α­παλλάξει από πολλά ενοχλήματα και έτσι ο ρόλος της είναι σημαντικός σε οξείες καταστάσεις. Όμως δεν είναι σωστό να επαναπαυόμαστε αφήνοντας στο γιατρό όλη την ευθύνη για την ίασή μας. Η εξυγίανσή μας είναι δικό μας καθήκον. Εμείς οι ίδιοι φέρουμε την ευθύνη για τη ζωή μας, άρα εμείς οι ί­διοι ευθυνόμαστε για το εάν και πώς θα γίνουμε ολοκληρωμέ­νοι, υγιείς στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα.

Ο άρρωστος πρέπει να μάθει καταρχάς ότι οι σωματικές δια­ταραχές δεν είναι εισβολείς, δεν είναι έξωθεν προερχόμενοι ε­χθροί, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά ότι έχουν προ­κύψει από τη δική του ζωή. Γι’ αυτό το λόγο το ζητούμενο δεν είναι να εξαλειφθούν απλώς, παρά να καταλάβει τι θέλουν να του πουν.’ Το πρώτο βήμα είναι να θεωρήσει τις σωματικές δια­ταραχές ως έκφραση της προσωπικότητάς του και να ερευνή­σει με ποιες εσωτερικές ή εξωτερικές αντιδράσεις του συνδέ­ονται. Αυτή η διαδικασία βέβαια δεν είναι απλή, παρά μακροπρόθεσμη και επίπονη. Στη διάρκειά της θα πρέπει να αποκτή­σει μία νέα, πιο ολοκληρωμένη κατανόηση του εαυτού του και του περιβάλλοντος του. Μόνο με την αυτογνωσία μπορεί στη συνέχεια να αλλάξει θέσεις, συνήθειες, ίσως και στόχους στη ζωή του.

ΝΟΣΗΣΗ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ

ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΕΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

«Κανένας δεν μπορεί να παρανομεί ατιμώρητα ενάντια στους αμετάβλητους νόμους της φύσης. Όταν οι άνθρωποι παραβαίνουν αυτούς τους νόμους, οι αρρώστιες που προκαλούν δεν είναι ούτε «η μοίρα» τους ούτε «η τιμωρία από το Θεό», παρά αποτελούν φυσικές συνέπειες»

Γιάκομπ Λόρμπερ, 1800 – 1864

Αυστριακός μυστικός και προφήτης

…Στο «ΜΕ1» λέει ο Ιησούς: «Βλέπετε, το σώμα είναι ύλη και συνίσταται από τις πιο αδρές βασικές ψυχικές ουσίες, τις οποίες η ισχύς και η σοφία του θείου Πνεύματος ανάγκασε να πάρουν αυτή την οργανική μορφή που ταιριάζει στην ψυχή η οποία κατοικεί σε ένα έτσι διαμορφωμένο σώμα.

…Φυσικά, το σώμα πρέπει να δέχεται επαρκή τροφή, ώστε να είναι πάντα σε θέση να προσφέρει στην ψυχή τις υπηρεσίες τις απαραίτητες για το σκοπό της ζωής. Αλλά όποιος φροντίζει με υπερβολικό άγχος για το σώμα του και εργάζεται και είναι δραστήριος σχε­δόν μέρα-νύχτα, αυτός είναι προφανές ότι φροντίζει για την κό­λασή του και το θάνατό του.

Όταν το σώμα διεγείρει την ψυχή να δραστηριοποιηθεί με κάθε μέσο για την ικανοποίηση των αισθήσεών του, αυτό πάντο­τε προκαλείται από τα πολλά ακάθαρτα φυσικά πνεύματα ή ε­κείνα που βρίσκονται σε καταδίκη μέσα, στην ύλη, που ουσιαστικά αποτελούν τη φύση του σώματος. Αν η ψυχή δίνει υπερβολική σημασία στις απαιτήσεις του σώματος και πράττει ανάλογα μ’ αυτές, τότε συνδέεται μ’ αυτές, κατεβαίνοντας έτσι στη δική της κόλαση και στον ίδιο της το θάνατο. Αν η ψυχή το κάνει αυτό, διαπράττει αμάρτημα ενάντια στην τάξη του Θεού… Αν παραμένει σ ’ αυτή την κατάσταση με ευχαρίστηση και την απολαμβάνει, τότε είναι εξίσου ακάθαρτη με. τα. πιο ακάθαρτα πνεύματα του σώματός της, παραμένει δε έτσι μέσα στην αμαρτία και, συνεπώς, στην κόλαση και στο θάνατο. Κι αν ακόμη συνεχίζει να ζει στον κόσμο όπως το σώμα της, ωστόσο είναι σαν να έχει πεθάνει, αισθάνεται μάλιστα το θάνατο μέσα της και τον φοβάται εξαιρετικά. Γιατί μέσα στην αμαρτία και την κόλασή της η ψυχή, ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να βρει ζωή, μολονότι αγαπάει τη ζωή πάνω απ’ όλα.

Βλέπετε, σ’ αυτό έγκειται το ότι εκατομμύρια άνθρωποι ξέρουν τόσο λίγα για τη μετά το θάνατο ζωή της ψυχής, όσα και οι πέτρες του δρόμου. Μόλις δε τους πει κανείς κάτι σχετικό, στην καλύτερη περίπτωση γελάνε ή θυμώνουν και πετάν έξω από την πόρτα τον σοφό που τους μίλησε γι ’ αυτά. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε μέχρι τα τριάντα του να έχει φθάσει τη διαμόρφωση του Εγώ του σε σημείο τέτοιο, ώστε η επακόλουθη απόλυτα ελεύθερη μετά θάνατο ζωή να του είναι τόσο συνειδητή και βέβαιη, όσο είναι στον αετό η πτήση στα ελεύθερα ύψη του αέρα.

Έτσι η ψυχή ακροβατεί ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα. Χάρη στην ελεύθερη βούληση την οποία ο Θεός δεν περιο­ρίζει για να μην εκβιάσει και άρα καταδικάσει τον άνθρωπο να είναι μια απλή μηχανή- είναι στο χέρι του καθενός το αν θα κάνει την ψυχή του πνευματικότερη ή υλικότερη. Στη νέα αποκάλυψη ο Ιησούς λέει ότι εκείνη η ψυχή που έχει ενωθεί κατά τα τρία τέταρτα με τη σάρκα της, στον άλλο κόσμο βρί­σκεται σε οικτρή κατάσταση κι έχει μία πολύ μακριά και βα­σανιστική πορεία μπροστά της μέχρι να βρει το δρόμο της. Ενώ όταν ο άνθρωπος ζει στη Γη σε αρμονία με τη θεία τάξη η πορεία αυτή μπορεί να μικρύνει σημαντικά ή και να φτάσει πολύ γρήγορα στο τέρμα της. Η εναρμόνιση είναι απλά η τή­ρηση των δέκα εντολών, που ουσιαστικά συνοψίζονται στις δύο χριστικές εντολές περί αγάπης.

Όταν γνωρίζει κανείς ποια είναι η φύση και ο ρόλος του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος^* μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα τι είναι η αρρώστια, πώς προκύπτει και πώς θε­ραπεύεται. Όπως είδαμε ήδη η αρρώστια είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης με τη θεία τάξη. Η σύγκρουση ή ασυμβατότητα με τη θεία τάξη ξεκινάει από την ψυχή, ως εκ τούτου και η αρρώστια έχει την αφετηρία της στην ψυχή, απλώς εκδηλώ­νεται ως δυσλειτουργία στο σώμα. Συνακόλουθα, η αρρώστια που οφείλεται σε ψυχογενή αίτια δεν είναι δυνατό να θεραπευ­τεί με χημικά παρασκευάσματα ή με άλλες έξωθεν επεμβά­σεις, παρά μόνο από την ίδια την ψυχή. Εάν η ψυχή δεν βρει και δεν λύσει τα αίτια, μπορεί επανειλημμένα κανείς να κάνει τα συμπτώματα να εξαφανιστούν, όμως δε λύνει έτσι το πρό­βλημά του.

Γι’ αυτό ο τρόπος θεραπείας που εφαρμόζει ο Ιησούς όπως λέει ο ίδιος στο «ΜΕΙ» είναι ο εξής: όταν η ψυχή δεν έχει βυ­θιστεί υπερβολικά στη σάρκα της, Εκείνος την ελευθερώνει και στη συνέχεια αφυπνίζει το ζωτικό της σπινθήρα μέσω της πίστης στο πρόσωπό Του, αποκαθιστώντας έτσι τη σχέση με το Θεό. Στη συνέχεια προτρέπει συνήθως τον θεραπευμένο να μην υποτροπιάσει, δηλαδή να μην αμαρτάνει πλέον ενώ πολ­λές φορές προσθέτει: για να μην σε βρουν ακόμη χειρότερα κακά.

Η θεραπευτική μέθοδος του Ιησού Χριστού, των Αποστό­λων του -που έλαβαν μια ιδιαίτερη δύναμη επί τούτου από Εκείνον- όπως και η δυνατότητα θεραπείας μέσω συνανθρώπων ή μέσω της προσευχής, αποτελούν βασικούς άξονες στις αποκαλύψεις που δόθηκαν στον Λόρμπερ, στον Μαγερχόφερ και στην Ντούντε μέσω του εσωτερικού λόγου. Το κέντρο βά­ρους αυτών των αποκαλύψεων αφορά στο νόημα της νόσησης και στη συμβολή της στον εξαγνισμό της ψυχής. Έτσι αποδεικνύεται πάλι από μία άλλη, ανώτερη σκοπιά, ότι το τρίπτυχο νόσηση -θεραπεία- υγεία εδράζεται στην ψυχικοπνευματική σφαίρα του ανθρώπου. Και είναι η σφαίρα αυτή που κινεί, συ­ντονίζει και κατευθύνει τις λειτουργίες του σώματος.

Η ανθρώπινη ζωή εμπερικλείει πληθώρα ερωτημάτων και χωρίς τη φώτιση από πάνω δεν θα βρίσκαμε άκρη. Έτσι, η σχέ­ση σώματος και ψυχής αποτελεί επίσης ένα αίνιγμα, η δε αν­θρωπότητα, ειδικά σήμερα, αγωνίζεται να ρίξει φως στα θέ­ματα αυτά. Μπορούμε να θεραπεύσουμε την ψυχή μέσω του σώματος και το σώμα μέσω της ψυχής; Τι πρέπει να κάνει κά­ποιος όταν η κράση και οι λειτουργίες του σώματος δεν είναι εντάξει; Πώς μπορεί να είναι υγιής και να νιώθει ευτυχισμέ­νος και ολοκληρωμένος ως τα βαθιά γεράματα;

Ακολουθούν απαντήσεις.

Ο λόγος που υπάρχουν αρρώστιες και αναπηρίες

Στο «ΜΕ1» II1/12 ο Κύριος επισημαίνει ότι οι μαλθακοί άνθρωποι, στους οποίους το σωματικό και το ψυχικό στοιχεί­ο έχουν αναμιχθεί υπερβολικά, είναι πολύ πιο ευαίσθητοι στον πόνο και αρρωσταίνουν πολύ πιο εύκολα:

(Ο Κύριος:) « Τότε θρηνούν και παραπονιούνται, κανείς όμως δεν σκέφτεται ότι όλα τα βάσανα, οι αρρώστιες, οι πόλεμοι, η ακρίβεια. η πείνα και οι επιδημίες προέρχονται μόνο και μόνο από το γεγονός ότι οι άνθρωποι, αντί να κάνουν τα πάντα για το πνεύμα και την ψυχή τους, όπως ορίζει η θεία τάξη, φροντί­ζουν μονάχα για το σώμα τους!»

***

«Η κάθε αρρώστια σημαίνει ευλογία, από την άποψη ότι συμ­βάλλει στην κάθαρση της ψυχής και επιπλέον σας βοηθάει ν’ α­κολουθήσετε με εγκαρτέρηση και προθυμία το θέλημά Μου, έ­τσι ώστε να εγκαταλείψετε πλέον την αντίστασή σας απέναντι Μου. Εάν συνειδητοποιείτε όλα αυτά και δέχεστε τα πάντα ό­πως σας έρχονται, επειδή πιστεύετε ότι Εγώ ξέρω ποιο είναι το καλύτερο για σας, τότε θα αντιλαμβάνεσθε επίσης πως Εγώ γνωρίζω και το πότε έχει έρθει η ώρα να θεραπευθείτε. Δεν πρό­κειται όμως να σας αφήσω να γίνετε αυτοστιγμεί καλά και αυτό λόγω της ελευθερίας της βούλησής σας, γιατί τότε θα πιστεύ­ατε αναγκαστικά σε Μένα και στη δύναμή Μου, ενώ σ’ αυτή την πίστη πρέπει να καταλήξετε από μόνοι σας χωρίς βία. Συν τοις άλλοις, σας είναι γνωστό ότι ο σκοπός της επίγειας υπόστασης όλων των ανθρώπων είναι να υπηρετείτε με αγάπη το σύνολο της δημιουργίας. Όποιος θέλει λοιπόν να εκπληρώσει την απο­στολή για την οποία βρίσκεται στη γη, θα πρέπει να είναι πάντα χρήσιμος στον άλλον. Γι’ αυτό και Εγώ ευλογώ ιδιαίτερα εκεί­νους τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι πάντα πρόθυμοι να βοη­θήσουν τους άλλους που υποφέρουν σωματικά. Οι άνθρωποι αυτοί, χάρη στη γνώση που τους χαρίζει η αγάπη τους, θα ξέρουν ν’ αναγνωρίσουν επίσης τα αίτια μιας πάθησης, καθώς και τα κατάλληλα μέσα θεραπείας. Ανάλογα δε με το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη και η αλληλεγγύη που νιώθουν προς τους αδύνα­μους και πάσχοντες συνανθρώπους τους, θα έχουν και την αντί­στοιχη επιτυχία στις θεραπείες τους.

Σε τελευταία ανάλυση, ωστόσο, η οποιαδήποτε θεραπεία εξαρτάται από το θέλημά Μου, πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να θέσω όρια στην αποτελεσματικότητα. ενός θεράποντα, εάν Εγώ κρίνω ότι οι επιπτώσεις μιας μακρόχρονης ασθένειας είναι πολύτιμες για την ψυχή του αρρώστου. Η θέλησή Μου είναι αυτή που καθορίζει τη μοίρα ενός ανθρώπου, μέρος της οποί­ας είναι και οι αρρώστιες και συνεπώς η ανθρώπινη θέληση δεν μπορεί να κάνει τίποτα εναντίον τους, ό,τι μέσο κι αν βάλλει σ’ εφαρμογή. Εννοείται βέβαια πως δεν πρόκειται να καταδικάσω τους ανθρώπους που αναζητούν μέσα για να βοηθήσουν όσους υποφέρουν, γιατί, όσο η αιτία για τέτοιες έρευνες είναι η αγά­πη και η διάθεση αρωγής, θα έχουν πάντα την ευλογία Μου.

Αλλά, εάν το κίνητρο για την παρασκευή τέτοιων ιαμάτων εί­ναι το υλικό κέρδος, τόπε ως επί το πλείστον θα είναι χωρίς α­ποτέλεσμα ή ακόμη και βλαβερά για το ανθρώπινο στόμα, παρ’ όλη τη φαινομενική βελτίωση που επιφέρουν. Ενώ αντίθετα μπο­ρεί τα πιο αθώα μέσα να οδηγήσουν στην ίαση, εάν αυτό είναι το θέλημά Μου και κρίνω ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτήν.

Μια ασθένεια έχει χρέος κατά κύριο λόγο να ωθήσει τον άνθρωπο να συνδεθεί μαζί Μου, καταφεύγοντας σε Μένα και ζητώντας από Μένα να τον θεραπεύσω. Τότε θα του στείλω στο δρόμο του τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι θέλουν να κά­νουν το καλύτερο δυνατό για την ανακούφισή του. Και επειδή η έμπρακτη αγάπη τους είναι σύμφωνη με το θέλημά Μου και τούς συνδέει μαζί Μου, μπορώ κι Εγώ να καθοδηγήσω τις σκέ­ψεις τους. Όμως τέτοιοι θεραπευτές που να απολαμβάνουν τη χάρη Μου είναι σπάνιοι περισσότερο από ποτέ άλλοτε, με αποτέλεσμα οι πιο πολλοί άνθρωποι να καταφεύγουν σε τέτοια φάρ­μακα που προκύπτουν χωρίς την ευλογία Μου. Σε αυτή όμως την περίπτωση δεν μπορεί να επιτευχθεί θεραπεία ούτε του σώματος ούτε της ψυχής, διότι δεν το επιτρέπω Εγώ με αυτά τα μέσα. Η δική Μου μέριμνα είναι να βοηθηθεί η ψυχή του ανθρώ­που, εάν μάλιστα είναι απαραίτητο, ακόμη και χωρίς τη θέλησή του. Αυτό που επιδιώκω είναι με αιτία την αρρώστια να α­ποστραφεί τον κόσμο, πράγμα που συμβαίνει πολύ πιο εύκολα, όταν δεν μπορεί πλέον να ικανοποιήσει τις εγκόσμιες επιθυμίες του. Επομένως, μπορείτε, όποτε θέλετε, να επικαλεσθείτε τη βοήθεια ενός γιατρού, ωστόσο Εγώ αποφασίζω για την ανάκτη­ση ή όχι της υγείας σας και επιπλέον οι κόποι του γιατρού έχουν την ευλογία Μου μόνο εάν η αγάπη του για τον πλησίον είναι το πρωταρχικό κίνητρο των προσπαθειών του.

Και πάλι και τότε θα βρείτε την υγεία σας μονάχα όταν από την αρρώστια αυτή αποκομίσετε κέρδος για την ψυχή σας. Αυ­τό θα γίνει όταν υποταχθείτε σ’ Εμένα και στο θέλημά Μου, ό­ταν υποφέρετε με εγκαρτέρηση και Με ευγνωμονείτε για το γε­γονός ότι η ψυχή σας αποσπάει μεγάλα πλεονεκτήματα, όταν βαστάζετε την αρρώστια ως το τέλος μέσα σ’ αυτό το πνεύμα. Μπορείτε όμως επίσης και να απαλλαγείτε από οποιαδήποτε ασθένεια, εάν έχετε μια πίστη ακλόνητη σαν βράχο, όπως τότε και Εγώ γιάτρευα όταν ήμουν στη γη εκείνους που είχαν δυνα­τή πίστη.

Γιατί βέβαια για Μένα τίποτα δεν είναι αδύνατο και, εάν και η δική σας αγάπη είναι τόσο βαθιά που να έχει σαν αποτέλεσμα μια ολοζώντανη, ισχυρή πίστη, δεν πρόκειται ν’ αμφιβάλετε ούτε δευτερόλεπτο για την αγάπη και τη δύναμή Μου. Και τόπε μπο­ρείτε να γιατρευτείτε αυτοστιγμή, γιατί σε αυτή την περίπτωση η ανάκτηση της υγείας δεν σας εξαναγκάζει να πιστέψετε, α­φού έτσι κι αλλιώς έχετε ήδη μια ακράδαντη πίστη. Ποιος όμως από σας παρουσιάζει μια τόσο δυνατή πίστη που να κάνει χρή­ση της δικής Μου δύναμης χωρίς να αμφιβάλει καθόλου και να αφεθεί με ψυχή και σώμα στα χέρια Μου με την παράκλησή να τον κάνω καλά και να είναι επιπλέον πεπεισμένος ότι η πα­ράκλησή του θα εισακουστεί;

Τότε μπορούν πραγματικά να γίνουν θαύματα είτε σε σας είτε στο συνάνθρωπο, για τον οποίο παρακαλάτε με μια τέτοια πί­στη. Όποιος λοιπόν διατηρεί ένα στενό δεσμό) μαζί Μου, είναι πλήρως εναρμονισμένος με το θέλημά Μου και τότε Με αφή­νει να κυβερνώ χωρίς να αντιστέκεται στη βούλησή Μου. Τότε αντέχει ακόμη και τη μεγαλύτερη δοκιμασία πειθαρχώντας στο θέλημά Μου κι έτσι ωφελεί την ψυχή του πολύ περισσότερο α­πό ό,τι εάν ξανάβρισκε τη σωματική τον υγεία.

Πάντως, Εγώ θα επιδρώ πάντα έτσι πάνω σας ώστε η μοίρα σας να είναι υποφερτή. Και όταν ένας άνθρωπος πρέπει να πε­ράσει από μεγάλες οδύνες, τότε εκδηλώνεται η αγάπη Μου για την ψυχή του, η οποία θα Με ευγνωμονεί κάποτε στο πνευμα­τικό βασίλειο που μπόρεσε ν’ απαλλαγεί από τόσες πολλές ακα­θαρσίες ήδη πάνω στη γη. Θα Με ευγνωμονεί επίσης και για το γεγονός ότι με το να υποφέρει, της δώθηκε η δυνατότητα να ε­ξαλείψει ένα μέρος της ενοχής της, ώστε να μπορεί να περάσει πολύ λιγότερο επιβαρυμένη στο πνευματικό βασίλειο, πράγμα. που με ένα υγιές σώμα δεν θα ήταν το ίδιο εύκολο.»

Μπέρτα Ντούντε 23-10-1963

***

«Εσείς οι άνθρωποι θα πρέπει να αποπερατώσετε το σχολείο του πνεύματος, καθώς αυτό το ρόλο προσδιόρισα να επιτελεί το δημιούργημά Μου που ονομάζεται Γη. Έτσι ο καθένας θα έχει τη δυνατότητα να ωριμάσει πάνω της, αφού προσφέρει αυτή την ευκαιρία για όλες τις βαθμίδες της εξέλιξης.

Όμως οι ψυχές, δηλαδή τα έκπτωτα αρχέγονα πνεύματα, ωρίμασαν σε τόσο διαφορετικό βαθμό κατά τη διάρκεια της διέλευσής τους από τη Γη σε κατάσταση υποχρεωτικής υποταγής στο νόμο και δέσμιας βούλησης, ώστε καθεμία χρειάζεται εντε­λούς διαφορετικές καταστάσεις στη ζωή της. Και ναι μεν θα πρέ­πει να έχουν φτάσει σε έναν συγκεκριμένο βαθμό ωριμότητας για να τους επιτραπεί η ενσάρκωσή τους ως άνθρωποι, αλλά όσο πιο κοντά πλησίαζαν σε αυτή την τελευταία ενσάρκωση, τό­σο πιο χαλαρά ήταν τα δεσμά των εξωτερικών υλικών μορφών που τις περιέβαλαν. Τότε οι πνευματικές ουσίες που βρίσκο­νταν δεσμευμένες στις μορφές αυτές είχαν τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τη χαλάρωση, ή και να την αφήσουν ανεκμετάλ­λευτη και να εξελιχθούν ανάλογα.

Αντίστοιχα λοιπόν είναι διαρθρωμένη και η κάθε ψυχή όταν ξεκινάει την πορεία της ως άνθρωπος. Ένα τέτοιο διαφορετι­κό επίπεδο ψυχικής ωριμότητας απαιτεί για κάθε διαφορετική ψυχή επίσης διαφορετικές επίγειες διαδρομές, οι οποίες μπο­ρούν να πετύχουν την ολοκληρωτική απελευθέρωση από κάθε μορφή ύλης. Ακόμη και ψυχές που φέρουν βαρύ φορτίο μπορούν να φτάσουν σε μια τέτοια επιτυχία, εάν επιλέξουν οικειοθελώς μια ιδιαιτέρως δύσκολη επίγεια ζωή. Άλλωστε καθεμία έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μόνη της εάν θέλει να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη οδό), δεδομένου ότι της γίνεται γνωστή πριν την ενσάρκωσή της.

Αυτό αποτελεί μία εξήγηση για τους ανθρώπους που βαρύνονται με κάποια σωματική αναπηρία, η σκληρή μοίρα των οποίων συ­χνά σας κάνει να αναρωτιέστε για την αιτία της κατάστασής τους. Υπάρχουν όμως και ενσαρκωμένες ψυχές που αναλαμβάνουν οικειοθελώς μια ιδιαιτέρως δύσκολη επίγεια διαδρομή, μολονότι οι ίδιες δεν το έχουν ανάγκη. Αυτές επιθυμούν να έρθουν στη Γη από τον άλλο κόσμο και Με παρακαλούν να ικανοποιήσω την επιθυμία τους, με σκοπό να βοηθήσουν με τον τρόπο αυτό άλλες ψυχές. Άρα δεν έχουν να εκπληρώσουν κάποια αποστολή, αλ­λά είναι απλώς οι ίδιες το φορτίο, με το οποίο δίνουν στους συ­νανθρώπους τους την ευκαιρία και τη δυνατότητα να εξασκηθούν στην αγάπη, στην υπομονή, στη φιλευσπλαχνία, στην πραότητα, στη φιλειρηνικότητα και τη δικαιοσύνη. Έτσι βελτιώνουν το ε­πίπεδο της ωριμότητάς τους, παρόλο που έχουν ήδη φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ωριμότητας στο βασίλειο του άλλου κόσμου, το οποίο επιτρέπει μια τέτοια ενσάρκωση επί Γης, αφού αφορμή για την παράκλησή τους να ενσαρκωθούν αποτελεί η ισχυρή τους πρόθεση να προσφέρουν αγάπη και αρωγή. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν μπορείτε να πείτε ότι πληρώνουν για κάποιες αμαρτίες, διότι σε ψυχές που εξακολουθούν να είναι ανώριμες, δεν επιτρέπεται μια εκ νέου ενσάρκωση με σκοπό την ανύψωση της ωριμότητάς τους. Θα πρέπει δε να θυμάστε πάντα ότι καμιά ψυχή δεν υποχρεώνεται να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη επίγεια διαδρομή της, παρά επιλέγει οικειοθελώς να υποστεί μια ορισμένη μοίρα, η οποία της έχει φανερωθεί εκ των προτέρων.

Ως εκ τούτου αποτελεί μια εσφαλμένη άποψη να νομίζετε ότι μπορεί να εξιλεωθεί κάποιος πληρώνοντας για τις παλιές αμαρτίες του επί Γης, διότι μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να σβήσει αυτό το χρέος.

Γι’ αυτό σας τονίζω διαρκώς, ότι ναι μεν υπάρχουν επανενσαρκώσεις στη Γη, αλλά ότι όλες αυτές έχουν την ιδιαίτερη αιτιολογία τους, και ότι ποτέ δεν επιστρέφει εκεί με τη δική Μου θέληση μια ψυχή που είναι ακόμη ανώριμη, απλώς και μόνο με σκοπό να αναπληρώσει αυτά, που δεν πρόλαβε στην προηγούμενη ζωή της επί Γης. Μόνο μια εθελοντική εξιλαστήρια θυσία μπορεί να Με παροτρύνει να δώσω τη συγκατάθεσή Μου σε κάποιες ψυχές να ενσαρκωθούν ξανά, όμως θα πρέπει πάντα να έχει προηγηθεί η προσωπική τους απολύτρωση μέσω του Ιησού Χριστού. Είναι δε ευνόητο ότι σε τέτοιες ψυχές δίνεται συνέχεια και η δυνατότητα να επιτύχουν πάνω στη Γη έναν υψηλό βαθμό ωριμότητας, διότι κάθε οικειοθελής θυσία αναγνωρίζεται από Εμένα και είναι ευλογημένη».

Μπέρτα Ντούντε, 15.9.1962

Γιάκομπ Λόρμπερ «Μ.Ε.Ι. Χ/ 148

Τα ευεργετικά αποτελέσματα της αρρώστιας είναι το θέμα που πραγματεύεται και το παρακάτω κείμενο της Μπέρτα Ντούντε από τις 9/12/1957:

«Ένας πολύ ουσιαστικός παράγοντας στη ζωή είναι να έχετε συνείδηση του προορισμού που έχετε ως άνθρωποι. Θα πρέπει να μάθετε ότι η ίδια η ζωή δεν έχει καμιά σημασία κι ότι το ζη­τούμενο δεν είναι να λειτουργεί άριστα και να αισθάνεται κα­λά το σώμα. Αλλά εκείνο που ενδιαφέρει είναι η ψυχή που ενοικεί στο σώμα έτσι όλες οι σωματικές λειτουργίες θα πρέπει να χρησιμοποιούνται προς όφελος της ψυχής προκειμένου να ξεφύγει από την αξιολύπητη κατάστασή της και να φτάσει στον τελικό προορισμό που έχει τεθεί ως στόχος για όλα τα πνεύματα. Μάλιστα η ψυχή μπορεί να ωριμάσει πολύ γρηγορότερα σε ένα σώμα που ασθενεί, υπό την προϋπόθεση ότι ο άνθρωπος παίρ­νει στα σοβαρά το καθήκον του στη Γη. Εάν κάποιος Θεωρεί το σώμα του απλό σαν το σκεύος που χρειάζεται η ψυχή για την περαιτέρω εξέλιξή της και γι’ αυτό μόνο το λόγο προσπαθεί να το διατηρεί σε καλή κατάσταση, να το φροντίζει και να το κά­νη ανθεκτικό, τότε ζει συνειδητά τη ζωή του. Τότε δεν έχει ού­τε λόγο να φοβάται ότι το σώμα του θα καταρρεύσει πριν να φτάσει η ψυχή του στο επίπεδο ωριμότητας που είναι γι’ αυτήν εφικτό.

Διαφορετικά είναι τα πράγματα με εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν καμία συναίσθηση ευθύνης απέναντι στην ψυχή τους. Τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να χαίρουν άκρας υγείας και ξαφνικά να χάσουν τη ζωή τους για το λόγο ότι δεν νοιάζονται καθόλου για η ψυχή τους και ως εκ τούτου δεν σημειώνουν καμιά πρόοδο. Η ύπαρξή τους σ’ αυτή τη Γη δεν έχει κανένα νόημα ούτε στόχο, γι ’ αυτό αφαιρείται από την ψυχή το εξωτε­ρικό της φόρεμα ώστε να έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει στο πνευματικό βασίλειο πιο ψηλά.

Σίγουρα η υγεία είναι ένα τεράστιο δώρο που θα πρέπει να εκτιμάται αλλά, όχι υπό μία γήινη υλιστική έννοια, παρά προς ό­φελος της ψυχής. Αλλά και ένα άρρωστο σώμα αποτελεί εξί­σου ένα δώρο για τον άνθρωπο εκείνο που δεν κλείνεται απέ­ναντι στο έλεος που του δείχνει έτσι ο θεός. Γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο ένα φράγμα που του έθεσε ο Θεός για να τον προ­στατέψει από τον κόσμο. Το φράγμα αυτό τον ευκολύνει να υπερβεί τον κόσμο κι έτσι συνιστά μια μεγάλη βοήθεια προς την ψυχή. Αλλά βέβαια πρέπει ο άνθρωπος να υποκύψει συνειδητά στο θέλημα του Θεού και επίσης να θεωρεί την αδυναμία του σώματός του σαν έλεος, ξέροντας ότι ο σκοπός του ανθρώπινου περάσματος από τη Γη δεν είναι η σωματική ζωή, αλλά η ζωή της ψυχής.

Για τούτο το λόγο ωριμάζει η ψυχή εκείνου του ανθρώπου που ξέρει ποιο είναι το καθήκον του και θέλει να το φέρει σε πέ­ρας. Στον άνθρωπο αυτό θα δοθεί με κάθε τρόπο βοήθεια από τον Θεό για την πρόοδο της ψυχής του. Συχνά αυτό σημαίνει δοκιμασίες ή σωματικά προβλήματα, τα οποία όμως πρέπει να θεωρηθούν ως μέσα κάθαρσης κι όχι ως τιμωρία ή τροχοπέδη στην επίτευξη του στόχου… »

Η αγάπη και ο πόνος ως κύρια μέσα κάθαρσης

«Το Ευαγγέλιο Μου σας διδάσκει την αγάπη σε όλους τους τό­νους γιατί η αγάπη μόνο καθαρίζει την ψυχή από όλες τις ακα­θαρσίες της. Η αγάπη είναι η φωτιά που εξαγνίζει την ψυχή και μετατρέπει κάθε τι το κατώτερο στο αντίθετο τον. Και επίσης η αγάπη συχνά συνοδεύει τον πόνο, καθώς ο πόνος διαλύει τα σκληρά σημεία της ψυχής που αντιστέκονταν μέχρι τότε στην α­γάπη. Επομένως η αγάπη και ο πόνος είναι τα καθαρτήρια μέ­σα για την ψυχή. Αυτά τα δύο έχουν τη δύναμη να μετατρέψουν τα ελαττώματα σε αρετές και να κλονίσουν την έπαρση του ανθρώπου ξυπνώντας στην καρδιά τον την αληθινή ταπεινοσύνη^. μπορούν να διδάξουν στον ανυπόμονο να έχει πραότητα κι υ­πομονή, να βοηθήσουν κάποιον να γίνει πονετικός και να ανα­πτύξει το αίσθημα της δικαιοσύνης. Είναι ικανά να μεταμορφώ­σουν τον άνθρωπο και να πνευματοποιήσουν την ψυχή του ενώ είναι ακόμη στη Γη.

Για αυτούς τους λόγους πρέπει να δίνετε διαρκώς αγάπη και να επωμίζεστε με καρτερία κάθε πρόβλημα. Οφείλετε από τη μία πλευρά να σηκώνετε το σταυρό σας και παράλληλα να προσπαθείτε συνεχώς να βοηθάτε τους συνανθρώπους σας ώστε να μην υποφέρουν και με κάθε τρόπο που μπορείτε να τους κάνετε ευτυχισμένους. Χρέος σας είναι επίσης να τους βοηθήσετε να α­ποκτήσουν κι εκείνοι μια ψυχική ωριμότητα με το να τους διδάσκετε με το. λόγια και με το παράδειγμα σας το Ευαγγέλιο της α­γάπης. Ο άνθρωπος πρέπει να ασκεί συνειδητά την ψυχή του και να προσπαθεί να την καθαρίσει από μόνος του από όλα τα ελαττώματα, και τα πάθη της. Με το να δείχνει αγάπη στους άλ­λους αποκτά δύναμη η οποία πρέπει πάλι να επενδύεται σε πρά­ξεις αγάπης για τους συνανθρώπους του.

Ακόμη κι αν πρέπει να πονέσει στη ζωή του, τότε οφείλει να θεωρεί τον πόνο αυτό σαν ένα μέσο για την τελειοποίηση του, επειδή τον σπρώχνει να προχωρήσει εκεί όπου η αγάπη του δεν αρκεί. Η ψυχή θα πρέπει να είναι καθαρή σαν κρύσταλλο όταν θ’ αφήσει το σώμα για να μπορεί να περάσει στον άλλο κόσμο τελείως διαπερατή από το φως. Αλλά σεις οι άνθρωποι έχετε α­κόμη λίγο ως πολύ σκληρά σημεία που εμποδίζουν να διαπε­ράσει το φως την ψυχή σας κι αυτά, πρέπει να τα εξαλείψετε. Πρέπει να κάνετε ακόμη πολλή δουλειά στον εαυτό σας ώστε να αναπτύξετε τις αρετές που θα κάνουν την ψυχή σας όμορφη. Εί­ναι αναγκαίο να αποκτήσετε υπομονή, πραότητα, φιλειρηνικότητα, ευσπλαχνία, δικαιοσύνη και υπομονή^. γι’ αυτό χρειάζεται μια συνειδητή εσωτερική εργασία, πάνω στον εαυτό σας, η οποί­α συχνά υποστηρίζεται από βάσανα κάθε μορφής.

Έτσι πρέπει να βλέπετε τον πόνο σαν μια ευλογία γιατί το νό­ημα του είναι να λυτρώσει’ δεν είναι σωστό να τον θεωρείτε πά­ντοτε σαν μία τιμωρία για τα σφάλματα σας γιατί συχνά είναι α­πλά ένα δραστικό μέσο για να ωριμάσει η ψυχή. Είναι ανάγκη να αποβάλετε όλα τα ελαττώματα και τα πάθη σας και γι’ αυτό πολλές φορές χρειάζεται να παλέψετε σκληρά. Όμως όταν πά­σχετε σωματικά αυτό είναι πολύ πιο εύκολο παρά. όταν έχετε πλήρη υγεία., η οποία ευνοεί μάλλον την ενίσχυση όλων αυτών των κακών παρά τα καταστέλλει. Γι’ αυτό ήταν με περίσκεψη που είπα ότι: “Όποιος θέλει να Με ακολουθήσει, ας σηκώσει το σταυρό του…”

Ασφαλώς πέθανα στο σταυρό για τη δική σας ενοχή και πήρα πάνω Μου όλο τον πόνο που θα. ‘πρεπε να περάσετε εσείς. Με τον τρόπο αυτό εξαγόρασα για χάρη σας τη δυνατότητα να ελευ­θερωθείτε και να αποκτήσετε δύναμη. Χάρη σε αυτό το λυτρω­τικό έργο Μου, είναι δυνατό να συγχωρεθούν όλες οι αμαρτίες σας. Ως εκ τούτου έχετε εξασφαλίσει την είσοδο στο βασίλειο του φωτός από τη στιγμή που αναγνωρίζετε Εμένα και το έργο Μου και ενεργοποιείτε τις χάρες που εξασφάλισε το έργο αυτό, εφόσον βέβαια Μου ζητήσετε να σας λυτρώσω και να σας συγ­χωρέσω για την ενοχή σας. Παρ’ όλα αυτά μια ορισμένη άσκη­ση της ψυχής σας πρέπει να γίνει κι από σας τους ίδιους, κα­θότι από αυτήν εξαρτάται σε ποιο βαθμό φωτός θα φύγετε από τη Γη.

Η προθυμία να σηκώσετε το σταυρό σας είναι η συνειδητή συμμετοχή στη δική Μου πορεία των παθών και όποιος βαδίζει στο πλευρό Μου στο δρόμο για το Γολγοθά, αληθινά προσφέρει μια μεγάλη υπηρεσία στην ψυχή του. Γιατί θα μπορεί κι αυτή να πάρει σαν Εμένα το δρόμο για το φωτεινό βασίλειο και θα εί­ναι μαζί Μου στον παράδεισο μέσα σε μία λαμπερή ακτινοβολία. Διότι θα έχει μεταμορφωθεί ήδη στη Γη από ένα ατελές σε ένα θείο ον, όπως ήταν αρχικά, και επιπλέον θα έχει πάρει μέρος στο λυτρωτικό έργο του Χριστού ήδη στη Γη, αφού θα έχει σηκώσει με καρτερία το σταυρό της.

Για το λόγο αυτό να ευλογείτε το βάσανο που σας συνοδεύει στη γήινη πορεία σας και δώστε όλο το χώρο στην αγάπη να. εκδηλωθεί μέσα σας. Τότε το πέρασμα από τη Γη δεν θα έχει γί­νει μάταια καθώς θα σας οδηγήσει στον πιο εξαίσιο προορισμό, την ολοκληρωτική ένωση με Μένα, τον Θεό και προαιώνιο Πατέρα σας».

Μπέρτα Ντούντε, 29/11/1956

Εσωτερική ειρήνη, ευτυχία, τελείωση

 Η επίγνωση και η αλήθεια είναι οι μόνες ασφάλιες απένα­ντι στην αβεβαιότητα και τα υπαρξιακά άγχη και μόνο αυτές δίνουν εσωτερική ειρήνη κι ευτυχία έγραφε η Ντούντε στις 30/6/1943:

«Η σωστή επίγνωση και η καθαρή αλήθεια είναι που κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο και του χαρίζουν την εσωτερική ει­ρήνη. Όσο βρίσκεται ακόμη σε άγνοια δεν είναι ισορροπημένος ούτε απόλυτα ικανοποιημένος διότι του λείπει η γνώση της σχέ­σης που συνδέει το Δημιουργό, τα δημιουργήματα και το γίγνε­σθαι στον κόσμο. Καθώς δεν γνωρίζει τα αίτια και τα επακό­λουθα οποιουδήποτε γεγονότος δεν καταλαβαίνει ούτε το νόη­μα, το σκοπό και την αναγκαιότητα όλων των πραγμάτων και των συμβάντων που βλέπει γύρω του. Η σωστή γνώση κι η κα­θαρή αλήθεια του δίνουν φως, ώστε αποκτά την ικανότητα να βλέπει^. οτιδήποτε ήταν πριν σκοτεινό τώρα φωτίζεται, γίνεται κατανοητό κι η γνώση αυτή τον χαρίζει ένα αίσθημα ευτυχίας. Γιατί αρχίζει να καταλαβαίνει ακόμη και τις δυσχέρειες και τους πόνους της ζωής στη Γη. Ξέρει ότι είναι απαραίτητα και γι’ αυ­τό δεν του φαίνονται πιο. τόσο επώδυνα. Ξέρει ποια ευλογία, ποια ευεργετικά αποτελέσματα φέρνουν και ταυτόχρονα ανα­γνωρίζει την αιτία που υποφέρει και κάθε εμπειρία τη θεωρεί σαν ένα μέσο που τον φέρνει πιο κοντά στον τελευταίο προορι­σμό του.

Όταν ο άνθρωπος έχει γνώση δεν έχει πια αναπάντητα ερω­τηματικά, δεν έχει κανένα φόβο, καμιά δειλία, κανένα δισταγ­μό, καμιά αμφιβολία. Χάρη στην άνευ όρων εμπιστοσύνη του στον Θεό, χάρη στη βαθιά, ακλόνητη πίστη του η ζωή του γίνε­ται εύκολη. Δεν τον στεναχωρεί πια τίποτα, επειδή ξέρει ότι τα πάντα πηγάζουν από την αγάπη του Θεού και άρα πρέπει να εί­ναι καλά και να οδηγούν στο στόχο. Έτσι δεν Θα ρωτήσει ποτέ με απόγνωση “γιατί; ” για τη μοίρα του. Γνωρίζει ότι ο Θεός εί­ναι αγάπη κι ότι ο ίδιος είναι δημιούργημα αυτής της αγάπης. Και έτσι γνωρίζει επίσης ότι ο τελικός του στόχος είναι να γίνει τελειωτικά ένα με την αιώνια Αγάπη κι ότι το κάθε τι πάνω στη Γη είναι απλά το μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Συν τοις άλλοις έχει συνείδηση της αντίστασης που προβάλλει ο άν­θρωπος στην αιώνια Αγάπη και ξέρει ποια εκπαιδευτικά μέσα χρειάζονται για να καμφθεί η αντίσταση αυτή. Επομένως ο άν­θρωπος που έχει γνώση, εκ των πραγμάτων έχει μέσα του ει­ρήνη^. γιατί εφόσον αναγνωρίζει σε όλα το χέρι του Θεού που κατευθύνει τα πάντα με αγάπη, τον γεμίζει μια εσωτερική γαλή­νη διότι αφήνεται με απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Δη­μιουργού του.

Όσο δεν έχει εισχωρήσει κανείς σε αυτή τη γνώση, δεν μπο­ρεί να καταλάβει ακόμη τη στοργική καθοδήγηση του Θεού και γι’ αυτό βλέπει με άλλα μάτια τα γήινα γεγονότα. Τον προβλη­ματίζουν, τον θλίβουν και δεν τον αφήνουν να ησυχάσει εσω­τερικά. Αντίθετα η σωστή επίγνωση κάνει τον άνθρωπο ελεύθε­ρο, τον ωθεί να αναζητήσει και να βρει την ένωση με τον Θεό, γιατί από τη στιγμή που συνειδητοποιεί την αγάπη Του κι ανα­γνωρίζει ότι είναι παιδί της, τείνει αδιάκοπα προς την οντότη­τα που τον δημιούργησε και τον διατηρεί στη ζωή και προσπαθεί να ενωθεί μαζί Της.

Μόνο με τη σωστή επίγνωση και τη γνώση της καθαρής αλή­θειας όμως πετυχαίνεται αυτή η ένωση^. από την άλλη πλευρά ε­κείνος που δεν έχει αυτή τη γνώση έχει τεράστια κενά και δεν μπορεί να βρει αρκετά διαφωτιστικές απαντήσεις και γι’ αυτό δεν είναι εσωτερικά ικανοποιημένος με αυτά που υποστηρίζει για αλήθεια. Κατά συνέπεια δεν του δίνουν ικανοποίηση και χαρά, τουναντίον του γεννούν περισσότερες ερωτήσεις και αμ­φιβολίες και αυτές δεν μπορεί να τις απαντήσει από μόνος του ούτε να τις καταπνίξει. Η μόνη λύση είναι να στραφεί στον Δότη της αλήθειας και να παρακαλέσει τον ίδιο το Θεό να φωτί­σει το πνεύμα του.»

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ – ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ

Οι πνευματικές θεραπείες

Μία πανάρχαιη, πανανθρώπινη εμπειρία μαρτυρεί ότι η ίαση συναρτάται επίσης με την ενεργοποίηση πνευματικών ε­νεργειών μέσω της προσευχής, της πίστης, της σχέσης αγάπης με τον περίγυρο και της σχέσης εμπιστοσύνης στον Θεό. Επιγραμματικά αυτό αποτυπώνεται στα λόγια του Ιησού: «Η πί­στη σου σε έσωσε». (Ματθ. 9,22)

Υπάρχουν όμως και ασυνήθιστες μορφές ίασης – όπως εί­ναι π.χ. τα «θαύματα» – που δύσκολα μπορεί κάποιος να κρί­νει αν είναι αληθινές ή όχι. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να λαμβάνει κανείς υπόψη του πάντοτε, ότι η θεραπεία μπορεί να προέρχεται και από μη θεϊκές, ακόμη και από αντίθεες πηγές. Βέβαια τότε δεν είναι διαρκείας, ούτε ωφελεί την ενό­τητα ψυχή και σώμα.

Στον χριστιανικό χώρο η θεραπεία θεωρείται χαρισματική ό­ταν οφείλεται στην προσευχή του πάσχοντος ή άλλων συναν­θρώπων του και όταν η θεραπεία αυτή δεν εξηγείται αλλιώς. Στον τρίτο κόσμο η θεραπεία αποτελεί αυτονόητα ένα τμήμα της θρησκείας περισσότερο από ό,τι στη Δύση. Αυτό ισχύει για ένα ευρύ φάσμα θεραπευτικών πρακτικών, από τις πεντηκοστιανές κοινότητες του τρίτου κόσμου ως τις αφροαμερικάνικες θρησκείες (μακούμπα, βουντού κ.ά.). Ένα παγκοσμίως γνωστό παραψυχολογικό φαινόμενο είναι επίσης οι πνευματι­κοί θεραπευτές, οι οποίοι, συχνά σε κατάσταση υπνωτικής έκ­στασης, ανοίγουν για λίγη ώρα το σώμα του ασθενή^. χωρίς α­ναισθησία και απολύμανση και το ξανακλείνουν χωρίς να μείνουν σημάδια της επέμβασης, όπως λέγεται π.χ. στις Φιλιππί­νες. Τέτοιοι «χειρούργοι» δηλώνουν ότι τους χρησιμοποιεί κά­ποιο πνεύμα από τον άλλο κόσμο -συνήθως ενός πεθαμένου γιατρού – και ως εκ τούτου αποτελούν απλά ένα «κανάλι» για τη θεραπευτική ενέργεια. Στο θέμα αυτό θα αναφερθούμε διε­ξοδικότερα στη συνέχεια. Επίσης στο χώρο του New Age εί­ναι διαδεδομένες πρακτικές που βασίζονται σε ασιατικές και σε εσωτερικές μεθόδους, όπως είναι π.χ. το ρέικι ή η θετική σκέψη.

Από την άλλη πλευρά, στους χριστιανούς φονταμενταλιστές η ασθένεια θεωρείται απόδειξη μιας αμαρτωλής ζωής και της επίδρασης δαιμονικών δυνάμεων. Ως εκ τούτου η εξυγίανση γι’ αυτούς πρέπει να επιτευχθεί με την προσευχή και όχι μέσω ιατρικής βοήθειας” όποιος δεν θεραπεύεται, απλά δεν έχει αρ­κετά ισχυρή πίστη.

Για τους εσωτεριστές (π.χ. στην ανθρωποσοφία) και για ο­μάδες που πρόσκεινται στις ανατολικές θρησκείες η ασθένεια προέρχεται από το κάρμα. Στο New Age, όπως και στον χρι­στιανικό φονταμενταλισμό, η ασθένεια είναι δείγμα δυσαρμο­νίας που εξαλείφεται όταν ερμηνευτεί σωστά (με το μοντέλο του κάρμα) και με τη βοήθεια συγκεκριμένων τεχνικών.

Ας δούμε τώρα από πιο κοντά τις πνευματικές θεραπείες. Ο αποφασιστικός παράγοντας στις πνευματικές θεραπείες είναι ο μεσολαβητικός ρόλος του θεραπευτή. Ο θεραπευτής είναι ο ενδιάμεσος κρίκος που συνάπτει την επαφή με ασώματες ο­ντότητες, ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιεί, για τη θεραπεία ενός αρρώστου. Γίνεται δηλαδή δέ­κτης δυνάμεων από τον άλλο κόσμο τις οποίες και μεταβιβά­ζει και ως εκ τούτου δεν είναι ο ίδιος που θεραπεύει, καθώς η προέλευση της θεραπευτικής δύναμης βρίσκεται στο υπερπέ­ραν.

…Υπάρχουν και σήμερα, κυρίως στην Αγγλία, πνευματικοί θε­ραπευτές – διάμεσα που κατευθύνονται από γιατρούς οι οποί­οι αν και έχουν αποδημήσει στον άλλο κόσμο συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Οι θεραπευτές δίνουν στον άρρωστο το μαγνητισμό τους ή την υλική τους δύναμη και με τη δύναμη αυτή οι υπερκόσμιοι γιατροί προβαίνουν στην εν­δεδειγμένη θεραπεία. Ένας ασθενής στη Μ. Βρετανία, όταν θέλει, μπορεί να καλέσει ένα θεραπευτή από τη Βρετανική Ένωση Πνευματικών Θεραπευτών, ακόμη και στο νοσοκομείο. Πολλοί άρρωστοι που απελπίστηκαν με την κλασική ιατρι­κή δηλώνουν ότι έγιναν καλά χάρη στη μη κερδοσκοπική, αλ­τρουιστική υπηρεσία τέτοιων θεραπευτών. Οι μέθοδοι τους ποικίλουν και σε γενικές γραμμές δεν ανταγωνίζονται τους κλασικούς γιατρούς.

Σε ορισμένες περιπτώσεις ο θεραπευτής πέφτει σε ύπνωση ενώ ο υπερκόσμιος γιατρός αναλαμβάνει δράση. Ο Βρετανός George Chapman είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγ­μα’ καθώς ο ίδιος αυτοϋπνωτίζεται ο γιατρός – φάντασμα κα­ταλαμβάνει το σώμα του, κάνει διάγνωση και «χειρουργεί» σε απόσταση μερικών εκατοστών πάνω από τον ασθενή. Στη διάρκεια της «εγχείρησης» ο Chapman μιλά με ιατρικούς ό­ρους που του είναι άγνωστοι – ο ίδιος είναι πυροσβέστης – ή και συνομιλά για ιατρικά θέματα με παρόντες γιατρούς.

Ένας άλλος παγκόσμιας φήμης θεραπευτής ήταν c Βραζι­λιάνος Arigo, που πέθανε το 1970 σε ένα δυστύχημα. Μια φω­νή από το υπερπέραν καθοδηγούσε με δύο – τρία λόγια τον α­γράμματο πρώην αγρότη για το τι έπρεπε να κάνει. Κατά τον Arigo η φωνή ήταν ενός Γερμανού γιατρού ονόματι Dr. Fritz, ο οποίος με καταπληκτική ταχύτητα έκανε διάγνωση, έδινε πο­λύπλοκες συνταγές και εξέταζε ή χειρουργούσε 300 ασθενείς την ημέρα. Αυτό σήμαινε ένας ασθενής ανά δύο λεπτά επί δέ­κα ώρες σε καθημερινή βάση. Ο Arigo αρνιόταν να πάρει χρή­ματα ή δώρα και γι’ αυτό παράλληλα εργαζόταν κανονικά για να συντηρήσει την οικογένεια του.

Σε μια συνομιλία ανάμεσα σε ένα Βραζιλιάνο γιατρό και τον δρα Fritz που μιλούσε μέσω του Arigo ο Γερμανός γιατρός αποκάλυψε ότι συνεργαζόταν με μια ομάδα πεθαμένων για­τρών με διάφορες ειδικότητες για να θεραπεύουν ανθρώπους. Η φωνή του δρα Fritz υπαγόρευε συνταγές για τις οποίες ο­ποιοσδήποτε φαρμακοποιός κουνούσε αποσβολωμένος το κε­φάλι του, ή διέταζε να γίνουν εγχειρήσεις τις οποίες συχνά ε­κτελούσε ο ίδιος ο Arigo με ένα σουγιά χωρίς αναισθησία και κανείς δεν ένιωσε ποτέ πόνο. Οι εγχειρήσεις ήταν αντίθετες σε κάθε αντίληψη σύγχρονης ιατρικής, παρ’ όλα αυτά οι άρρωστοι θεραπεύονταν πάντοτε, αφήνοντας άναυδους τους για­τρούς.

Αίσθηση είχαν προκαλέσει επίσης σε όλο τον κόσμο πριν μερικά χρόνια οι Φιλιππινέζοι «χειρούργοι» που κάνουν επεμ­βάσεις χωρίς νυστέρι, μόνο μέσω πνευματικών δυνάμεων, αν και υπάρχουν και πολλοί απατεώνες μεταξύ τους. Οι Φιλιππινέζοι όμως, όπως και οι περισσότεροι πνευματικοί θε­ραπευτές άλλωστε, δεν καταλαμβάνονται από μία άυλη οντό­τητα. Είναι απλά ένα κανάλι για την ξένη οντότητα και συχνά μάλιστα μπορούν να την παρακολουθήσουν καθώς εργάζεται.

Εδώ αναφέραμε ακροθιγώς λίγα μόνο παραδείγματα πνευ­ματικών θεραπευτών. Γι’ αυτό το θέμα θα μπορούσαν να γρα­φτούν βιβλία ολόκληρα, αλλά και ο ενδιαφερόμενος αναγνώ­στης μπορεί να ανατρέξει σε μια εκτεταμένη σχετική βιβλιο­γραφία. Τα ερωτήματα που μας ενδιαφέρουν εδώ είναι: Πώς μπορεί να κρίνει κανείς τους πνευματικούς θεραπευτές; Ερ­γάζονται πραγματικά με τη θεία δύναμη, την οποία επικα­λούνται σχεδόν όλοι; Εάν δεν είναι από τον Θεό η δύναμη αυτή, τότε από τι είδους πηγή προέρχεται; Έχουν μόνιμα αποτελέσματα αυτές οι θεραπείες ή αργότερα ο ασθενής αρρωσταίνει πάλι; Μήπως επειδή τα ψυχικά αίτια της αρ­ρώστιας παραμένουν το πρόβλημα μεταφέρεται αλλού κι οξύνεται επιπλέον;

Απαντήσεις στα παραπάνω θα πάρουμε από κείμενα της Μπέρτα Ντούντε μέσω του θεόπνευστου «εσωτερικού λόγου» που ακολουθούν, ενώ το αμέσως επόμενο κεφάλαιο θα είναι μία προσπάθεια να φωτιστεί το όντως δύσκολο θέμα της διά­κρισης των πνευμάτων.

Το χάρισμα της θεραπείας

 «Το χάρισμα της Θεραπείας το δίνω σε εκείνους που έχουν ι­σχυρή πίστη κι αγάπη. Μόνο μέσω τέτοιων ανθρώπων μπορώ να. ενεργήσω δεδομένου ότι δεν μπορώ να πράξω ενάντια στην Τά­ξη Μου. Γι’ αυτό το λόγο είναι λίγοι μόνο εκείνοι που τους δια­περνά, και τους κινεί η δύναμη της Θεραπείας που εκπορεύεται από Μένα. και που φέρνει την πλήρη εξυγίανση στο άρρωστο.

Επομένως είναι ευνόητο ότι αυτοί οι βαθιά πιστοί θεραπευ­τές μιλούν πάντοτε για Μένα και για το όνομα Mου, καθ’ ό­σον το πνεύμα τους έχει πλέον αφυπνιστεί’ ως εκ τούτου γνωρί­ζουν τη σημασία του λυτρωτικού Μου έργου και γι’ αυτό προ­σπαθούν μόνιμα να διδάξουν με θέρμη τα σχετικά στους συναν­θρώπους τους. Για. το λόγο αυτό μόνο ένας που ομολογεί και διδάσκει το όνομα Μου έχει τη θεραπευτική δύναμη. Αυτό να το έχετε πάντοτε υπόψη σας εσείς οι άνθρωποι επειδή γίνο­νται επίσης φαινομενικές θεραπείες που όμως δεν πραγματο­ποιούνται με τη δική Μου δύναμη, παρά με αντίθεη ενέργεια.. Συνακόλουθα, θεραπείες αρρώστων πρέπει να γίνονται πάντο­τε στο όνομα. Μου. Μόνο τότε μπορεί να ειπωθεί ότι πρόκειται για ένα χάρισμα του Πνεύματος που δίνεται για να επιβραβεύ­σει μια πολύ μεγάλη δύναμη πίστης και ότι είμαι Εγώ ο ίδιος που θεραπεύω τον άρρωστο μέσω ενός θεραπευτή που πιστεύ­ει βαθιά.

Και επιπλέον σας λέω ότι και ο άρρωστος που αναζητεί τη για­τρειά του πρέπει να. έχει επίσης μία ορισμένη πίστη. Με άλλα λόγια δεν γίνεται να θεραπευτεί εάν Με αρνείται, παρά πρέπει να είναι πρόθυμος να δεχτεί με πίστη να ενεργήσω επάνω τον. Τότε η ίαση του θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο την πίστη του και πιθανόν να ωθήσει ανθρώπους που δεν πιστεύουν να υιο­θετήσουν μία άλλη στάση απέναντι στις διδασκαλίες της πίστης, αν και για να μπορέσουν να αποκτήσουν οι ίδιοι μια ζωντανή πίστη χρειάζεται πρώτα απ’ όλα. να ζουν με αγάπη.

Μια τέτοια ίαση δεν σημαίνει ότι εξαναγκάζει κάποιον που δεν πιστεύει, να πιστέψει, απλώς προκαλεί μια μεταστροφή στη σκέψη του, καθότι σε επαφή με μια τέτοια θεραπεία ωθείται να σκεφτεί γύρω από ένα θέμα που προηγουμένως δεν του είχε δώ­σει σημασία. Άρα αυτή η θεραπεία γι’ αυτόν είναι μία ώθηση για να πιστέψει, αλλά για να αποκτήσει κανείς αληθινή πίστη χρειάζεται οπωσδήποτε να ζει ο ίδιος με συνεπή ανιδιοτελή αγάπη για το διπλανό του».

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

Θαύματα και υπερφυσικές ενέργειες

…Η κριτική στους θεραπευτές δεν έχει σκοπό να αμφισβητήσει τις αληθινές περιπτώσεις θαυμάτων που οφείλονται στην πίστη, αλλά να δείξει ότι εξετάζοντας μία πνευματική θεραπεία θα πρέπει κανείς να λαμβάνει υπόψη του όλες τις παραμέτρους. Όποιος λοιπόν σκέφτεται νηφάλια και κριτικά αντιλαμβάνεται ότι ο αληθινός πιστός σέβεται τη θέληση του Θεού, οπότε οι παρακλήσεις του δεν μετατρέπονται σε απαιτήσεις ή σε εξεζητημένες προσδοκίες. Όμως αυτό παρατηρείται στις συχνά μαζικές συναθροίσεις θαυματομανών, που χαρακτηρίζονται συνήθως από κραυγαλέο θέαμα, θεατρικότητα και ουρανομήκεις φωνές και όπου το πλήθος καμία φορά ξεπερνά τις εκατοντάδες χιλιάδες.

Σ.τ.σ. η ίδια προϋπόθεση ισχύει ακόμη κι όταν ο «θεραπευτής» είναι ένας πνευματικός άνθρωπος, ασκητής κλπ. που μπορεί να έχει ήδη κάποιον «θεραπεύσει». Γιατί η θεραπεία εξαρτάται πάντα από την πίστη στον θεό και των δύο, και από τη θεία βούληση.

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΑΣΘΕΝΕΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει λοιπόν να συγχέονται οι ιάσεις που οφείλονται στο Άγιο Πνεύμα με αυτοθεραπείες της ψυχής και του σώματος που γίνονται μέσω της θετικής σκέψης ή με θεραπείες που γίνονται με τη βοήθεια πνευμά­των του άλλου κόσμου.

Με το Άγιο Πνεύμα ενεργεί η καθαρά πνευματική δύναμη του Θεού, ενώ στις άλλες περιπτώσεις της αυτοΐασης ή πνευματιστικής θεραπείας, λειτουργούν οι (λιγότερο) πνευματικές δυνάμεις της ψυχής ή των πνευμάτων. Μπορεί μεν η ψυχή του ανθρώπου να κατακλυστεί από το Άγιο Πνεύμα, όμως εκείνο που παίζει ρόλο είναι σε ποιο βαθμό το πνεύμα της έχει ενω­θεί με το θείο Πνεύμα και ο βαθμός αυτός φαίνεται από τα διά­φορα πνευματικά χαρίσματα που έχει αποκτήσει η ψυχή. Αλλά και εδώ προσοχή, γιατί και υπερφυσικές ικανότητες όπως η τηλεπάθεια πρόβλεψη του μέλλοντος κλπ. μπορούν – και συνήθως – προέρχονται από κατώτερες ή ακάθαρτες πηγές, όπως είδαμε σχετικά με τη ΜΑΓΕΙΑ και ασιατικό ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟ.

Για όποια περίπτωση θεραπείας και αν πρόκειται, κανείς πρέ­πει να είναι προσεχτικός στην κρίση του, ιδίως εκεί όπου απο­δεδειγμένα επικρατεί σύγχυση και πλάνη. Γιατί ένα γεγονός που είναι άγνωστο στους περισσότερους, είναι ότι και ο αντίπαλος τον Θεού θεραπεύει, αν και μόνο το σώμα και αυ­τό συχνά όχι για μόνιμα. Επιπλέον, τέτοιες φαινομενικές θε­ραπείες πολλές φορές συνοδεύονται από ψυχικές διαταραχές και σε κάθε περίπτωση εμποδίζουν την πνευματοποίηση της ψυχής.

Ο Θεός απεναντίας θεραπεύει καταρχάς την ψυχή και εάν δεν είναι ανασταλτικό ή επιβλαβές για την ωρίμανσή της κα­τά δεύτερο λόγο το σώμα του ασθενούς, Η θεϊκή θεραπεία ταυ­τόχρονα απελευθερώνει τον άρρωστο από τα σκοτεινά σημεία του και τα ανομήματά του και τον μεταμορφώνει σε έναν καινούργιο άνθρωπο.

Κατά συνέπεια τα «θαύματα» δεν είναι απαραίτητα ση­μάδι της εκδήλωσης θεϊκής δύναμης, καθώς μπορούν επί­σης να προέρχονται από τον παράγοντα του κακού.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν οι άνθρωποι ωθούνται από το θεραπευτή κατά κύριο λόγο σε μία εξωτερική τυφλή πίστη και λιγότερο σε μία εσωτερική ζωντανή πίστη. Η αυτοθεραπεία αντίθετα είναι μεν αυθεντική, όμως, όπως προειπώθηκε, δεν είναι σωστό να ταυτίζεται με τη θεραπευτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, καθότι ο καθένας μπορεί ανεξάρτητα από τη σχέση του με το Δημιουργό του να την επιτύχει στον εαυτό του, αρκεί να πιστεύει ότι θα γίνει καλά. Ας δούμε λοιπόν τι υπαγορεύτηκε μέσω του εσωτερικού λόγου για το θέμα των θαυματοποιών και των θεραπειών τους στην Μπέρτα Ντούντε στις 4.7.1949:

Πώς μπορεί να ελεγχθεί μία υπερφυσική ενέργεια;

«…Όταν κάποιος συνάπτει μαζί Μου μία σχέση έτσι που μεταξύ μας να δημιουργείται ένας πολύ στενός δεσμός, τότε η δύναμή του είναι απεριόριστη και οτιδήποτε κάνει, το πραγματοποιεί κάνοντας χρήση της δικής Μου δύναμης, δηλαδή σε σύνδεση Μαζί Μου.

Σε μία τέτοια περίπτωση είναι επίσης θέλησή Μου να αποκαλυφθεί φανερά στην ανθρωπότητα αυτή η εκδήλωση της δύναμής Μου. Είμαι Εγώ επομένως πίσω από κάθε υπερφυσική πράξη και είναι η δύναμη της πίστης που κάνει δυνατή την πραγματοποίησή της. Αλλά τη δυνατότητα να μεταβιβάσω τη δύναμη για ένα τέτοιο επίτευγμα την κρατώ Εγώ στα χέρια Μου.

Αυτό σημαίνει ότι μόνο όπου ξέρω ότι κάποιος εκπροσωπεί τη διδασκαλία Μου και ότι η θέλησή του Μου είναι αφοσιωμένη πλήρως, ούτως ώστε να δρα επ’ ονόματί Μου στη Γη, εκεί, και μόνο εκεί, ενεργώ από κοινού μαζί του. Με βάση αυτό το κριτήριο επομένως θα μπορείτε να διακρίνετε από μόνοι σας αν πρόκειται για δική Μου σύμπραξη ή του αντιπάλου Μου σε κάθε περιστατικό που φαίνεται ότι δρα. μία υπερφυσική δύναμη και μπορεί κανείς να. το χαρακτηρίσει ως θαύμα.

H πίστη και η αγάπη είναι τα γνωρίσματα της παρουσίας Μου και της συνδρομής Μου. Όπου κάποιον τον παρακινεί να βοη­θήσει το διπλανό τον η βαθιά πίστη και η αληθινή αγάπη τον για αυτόν, αποκλείεται να μην είμαι κι Εγώ παρών, δεδομένου ότι η αγάπη είμαι Εγώ ο Ίδιος και άρα θα είμαι πάντοτε παρών ο­πουδήποτε εκφράζεται έμπρακτα αγάπη. Αλλά ούτε εμποδίζω και τον αντίπαλό Μου να μεταβιβάσει δύναμη σε έναν άνθρω­πο, του οποίου η θέληση είναι στραμμένη προς τη δική του πλευ­ρά. Φυσικά όμως, και τη δική του την ενέργεια Θα την αναγνω­ρίσετε επίσης, από το ποιόν του ατόμου που τη χρησιμοποιεί.

Ένα τέτοιο άτομο, έστω και αν ισχυρίζεται ότι θεραπεύει με τη δύναμή Μου, δεν Θα κηρύσσει τη διδασκαλία Μου, ά­ρα ούτε θα ενεργεί επ’ ονόματί Μου, γιατί τότε θα πρέπει να μιλά για Μένα και να πρεσβεύει μονάχα το όνομά Μου. Έστω κι αν με το στόμα αναφέρεται στο όνομα «θεός», δεν πρόκειται να διαδίδει το Λόγο Μου.

Γι’ αυτό μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τους αληθινούς από τους ψεύτικους υπηρέτες του Θεού, όπως και οποιοδήποτε θαύ­μα, από το γεγονός ότι όπου χαρίζω τη δύναμή Μου για το κα­λό της ανθρωπότητας που υποφέρει, εκεί πρέπει να κηρύσσε­ται παράλληλα ο Λόγος Μου. Εκεί ενεργώ με θαύματα για να υ­ποστηρίζω το Λόγο Μου, επειδή αυτός είναι που χρειάζονται οι άνθρωποι πάνω από όλα. Εφόσον λοιπόν σας δίνεται η δυνα­τότητα να κρίνετε από μόνοι σας, φροντίστε να πληροφορηθείτε εάν και σε ποια έκταση διδάσκεται το Ευαγγέλιό Μου.

Όπου δρα ο αντίπαλός Μου θα είναι δύσκολο να διδάσκεται ο Λόγος Μου, γιατί τότε θα ήταν υποχρεωμένος να διδάσκει την αγάπη και έτσι αυτομάτως Θα έπαυε να είναι αντίπαλός Μου. Εν πάση περιπτώσει Εγώ αφήνω σε σας τον έλεγχο αυτόν για να μάθετε να αντιμετωπίζετε με εξαιρετική προσοχή οτιδήποτε μυστηριώδες συναντάτε. Έτσι θα πρέπει να το σκεφτείτε σε βά­θος και να Με παρακαλέσετε για τη βοήθειά Μου, προκειμένου να μπορέσετε να κρίνετε σωστά. Θέλω να ζητήσετε τη συμπα­ράστασή Μου προκειμένου να διακρίνετε πού είναι ενεργό το Πνεύμα Μου και να απορρίψετε οτιδήποτε προέρχεται από) τη δραστηριότητα του αντιπάλου Μου. Και Εγώ θα κατευθύνω τις σκέψεις σας στη σωστή κατεύθυνση, εάν θέλετε να γνωρίσετε τι είναι το σωστό, γιατί θα σας δοθεί η αλήθεια, εφ’ όσον πράγματι το επιθυμείτε».

Με άλλα λόγια, όποιος θεραπεύει μέσω του Αγίου Πνεύματος, αυτός καταθέτει μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό, γιατί για έναν τέτοιον θεραπευτή το υπέρτατο καθήκον είναι η διάδο­ση της χριστικής διδασκαλίας, ενώ η θεραπεία είναι απλά μία ανταμοιβή για όσους πιστεύουν. Είναι αδιανόητο επομένως να γίνεται θεραπεία μέσω του Αγίου Πνεύματος δίχως αναφορά στον Χριστό. Γι’ αυτό άλλωστε ο Ινδός χριστιανός δάσκαλος και μύστης Σάντου Σούνταρ Σινγκ (1889-1929) έπαψε να θε­ραπεύει και αποστασιοποιήθηκε από τον ινδικό λαό, που ζη­τούσε από αυτόν όλο και περισσότερο τη θαυματουργική ε­νέργεια του, αντί για τη διδασκαλία του.

Μεταξύ άλλων και ο χαρισματικός θεραπευτής πάτερ Εμίλιο Ταρντίφ τονίζει στα γραπτά του ότι η θεραπεία δεν είναι νοητή χωρίς διδασκαλία. Και εάν αυτή λείπει, προβάλλει εύ­λογα το ερώτημα με ποια δύναμη συντελείται μια θεραπεία.

Με τα παρακάτω παραδείγματα του ΡΕΪΚΙ θα δούμε πώς παρερμηνεύεται και διαστρεβλώνεται η διδασκαλία και οι θεραπευτικές αρχές του Ιησού Χριστού, αφού πλασάρονται σαν ένα σύστημα που ο οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει σε σεμινάρια πληρώνοντας σημαντικά ποσά για να τα εφαρμόσει μετά αδιάκριτα και πάλι επί πληρωμή…

Ρέικι και Σια

Ένα πολύ εύγλωττο παράδειγμα απομίμησης της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού είναι το ρέικι. Όπως θα δούμε αργότερα, τα πιο επιτυχημένα fake μηνύματα είναι αυτά που μιμούνται τις βιβλικές διδασκαλίες, στη συγκεκριμένη περίπτωση την θεραπευτική επίθεση των χεριών πάνω σ’ έναν άρρωστο, την οποία συνιστά ο Ιάκωβος στην επιστολή του.

Το ρέικι είναι μία μέθοδος πνευματικής θεραπείας, την οποία εισήγαγε ένας Ιάπωνας χριστιανός μοναχός, ο Μικάο Ουσούι (1865 – 1929), ο οποίος δίδασκε σε μία χριστιανική σχολή στο Κυότο. Επειδή δεν μπορούσε ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις σπουδαστών του σχετικά με το πώς έκανε ο Ιησούς τις θεραπείες του, τις οποίες μπορούσαν να κάνουν και οι μαθητές του, (Μάρκος 16,18. Λουκάς 10,9) έκανε εκτενείς έρευνες σε παλιά θρησκευτικά χειρόγραφα, κυρίως του βουδισμού. Τελικά σ’ ένα μοναστήρι Ζεν ανακάλυψε παράξενα σανσκριτικά σύμβολα που δεν μπορούσε να ερμηνεύσει. Μετά από εικοσαήμερο διαλογισμό είδε σ’ ένα όραμα μία φωτεινή οπτασία. Μεμιάς η ψυχή του βρέθηκε στον αστρικό κόσμο, όπου του αποκαλύφθηκε η σημασία των μυστηριωδών συμβόλων και διδάχτηκε τα τελετουργικά τυπικά και τα μάντρας για τη θεραπευτική χρήση τους. Μετά από αυτήν τη διδασκαλία από άυλες οντότητες, δοκίμασε τη νέα μέθοδο πρώτα στον εαυτό του μ’ επιτυχία και κατόπιν και σε άλλους. Αργότερα μετέδωσε τη γνώση του στο διάδοχό του, το δρα. Chujiro Hayashi, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1941 (Πηγή: R.Passian), αφού είχε ορίσει διάδοχό του την Hawayo Takata, την οποία είχε ο ίδιος θεραπεύσει. Στη συνέχεια προέκυψαν διάφορα σχίσματα και οργανώσεις που ερίζουν ακόμη σήμερα για την αυθεντικότητα του συστήματος που αντιπροσωπεύουν.

Γνωστοί εκπρόσωποι του ρέικι, όπως οι συγγραφείς Baginski/Sharamon, το χαρακτηρίζουν “κοσμική ζωτική ενέργεια που εναρμονίζει τον άνθρωπο με τον εαυτό του και με τις θεμελιώδεις δυνάμεις του σύμπαντος”. Επίσης κατά τη Barbara W. Ray, η οποία ίδρυσε την American International Reiki Association (AIRA), το ρέικι αποτελεί μία επιτυχημένη μέθοδο για φυσικές και ψυχικές νόσους, εξομαλύνει συγκρούσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις, και βοηθάει την ώρα του θανάτου στο πέρασμα στη νέα ενσάρκωση. “Προωθεί τη θεραπεία, την ολοκλήρωση και την ανώτερη συνειδητότητα”.

Με δυο λόγια, το ρέικι αποτελεί έναν πρακτικό δρόμο προς τη φώτιση. “Η βουδιστική επιρροή είναι εμφανής, ενώ οι ψυχοσωματικές εξηγήσεις φαίνονται να έχουν προστεθεί τεχνητά εκ των υστέρων”.

(Λεξικό Herder)

Για τους τρεις (επτά στην AIRA) βαθμούς μύησης, ο δάσκαλος ή η δασκάλα του ρέικι ανοίγει τα τσάκρας στην καρδιά και στο κεφάλι του νεοφώτιστου και “καναλιζάρει” την κοσμική ενέργεια σε μία μυητική τελετή. Ταυτόχρονα του μεταδίδει τα οκτώ συμπαντικά σύμβολα, τα οποία ενεργοποιούν αυτήν την ενέργεια και εισάγουν σε ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις. Επίσης τα ονόματα των συμβόλων επαναλαμβάνονται τραγουδιστά ξανά και ξανά, σαν τα μάντρας στον ινδουιστικό γκουρουισμό.

Έτσι όποιος, ασκεί το ρέικι έχει τις εξής δυνατότητες, σύμφωνα με τους ακόλουθους του συστήματος αυτού:

– Να θεραπεύει με επίθεση των χεριών τον εαυτό του ή άλλους.

– Ν’ αναπτύξει την πνευματικότητά του, ιδίως εάν διαλογίζεται παράλληλα.

– Να έχει πρόσβαση στη συμπαντική ζωτική ενέργεια κι έτσι σε ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις.

– Να έχει πρόσβαση στις πληροφορίες των μορφογενετικών πεδίων.

– Να τον γεμίζει αγάπη, την οποία μπορεί να δώσει παρακάτω.

Γι’ αυτόν το λόγο χρειάζεται να υπάρχουν σ’ όλον τον πλανήτη κύκλοι από ασκούντες το ρέικι, με σκοπό “να καλύψουν τη Γη με τη θεραπευτική δύναμη και την αγάπη του ρέικι”.

Εκτός αυτού, ο δάσκαλος του ρέικι μπορεί “να καθαρίζει ενεργειακά το χώρο αλλά και το κάρμα του πελάτη του και να επιχειρεί μαζί του αναδρομές σε περασμένες ενσαρκώσεις”.

Ενδιαφέρον είναι ότι σεμινάρια και συνεδρίες παρέχονται υποχρεωτικά έναντι αμοιβής και μάλιστα υψηλής, με την αιτιολογία ότι “έτσι εξασφαλίζεται η ανταλλαγή ενέργειας κι επιπλέον ο θεραπευόμενος οφείλει να προσφέρει τον εαυτό του” (!)

Εδώ είναι προφανής η αναντιστοιχία με την εντολή τού Ιησού Χριστού που λέει: “Δωρεάν λάβατε από Εμένα, δωρεάν πρέπει να δίνετε κι εσείς!”

Άλλωστε παρά την “χριστιανική” ταυτότητα του Usui, ο Χριστός δεν παίζει κανένα ρόλο σε κανένα στάδιο. Όποιος κάνει ρέικι επικαλείται κι ευχαριστεί νοερά μόνο τους Μεγάλους Διδασκάλους τού Ρέικι.

Αναμφισβήτητα όποιος μυείται στο ρέικι και αυτός που το δέχεται αισθάνονται φανερά τη ροή τής ενέργειας και επίσης σημειώνονται όντως θεραπευτικές επιτυχίες. Όπως συνήθως ωστόσο, μπαίνει το ερώτημα από ΠΟΥ προέρχεται αυτή η ενέργεια. Σε προηγούμενα κεφάλαια, ειδικά για τη μαγεία και τα θαύματα, έγινε εκτεταμένα αναφορά τόσο στη δύναμη της (αυτο)υποβολής όσο και στην άντληση ενέργειας μέσω συμβόλων, mantras, mudras, επικλήσεων κλπ. από στοιχειακά ή άλλα ασώματα πνεύματα για να ακτηθούν υπερφυσικές ικανότητες, μ’ ένα πολύ μεγάλο τίμημα όμως για την ψυχή.

Έτσι παρ’ όλο που οι περισσότεροι ακόλουθοι του ρέικι κινούνται από ανιδιοτελή, ευγενή κίνητρα για την προσωπική τους εξέλιξη και την άσκηση φιλαλληλίας, παραβλέπουν ότι η ανάπτυξη της χριστικής (ή βουδικής, αν έτσι πιστεύουν) φύσης μέσα τους δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μύησης σε μία τεχνική.

Εκτός αυτού η έννοια της χειροθεσίας στο ρέικι είναι εντελώς διαφορετική από τη χριστιανική. Στο ρέικι ο άνθρωπος εμπιστεύεται την κοσμική ενέργεια από άγνωστες σφαίρες, ο χριστιανός αντίθετα εμπιστεύεται το θεό.

Στη συνέχεια αξίζει να διευκρινίσουμε τη διαφορά μεταξύ κοσμικής ενέργειας και της δύναμης που χαρίζει το Πνεύμα του Θεού.

Το Άγιο Πνεύμα και οι δυνάμεις τον αιθέρα

Είναι τελείως λανθασμένη η διαδεδομένη αντίληψη ότι οι αιθερικές δυνάμεις είναι ταυτόσημες με το Άγιο Πνεύμα. Το αμιγώς πνευματικό Πυρ του είναι το άκτιστο Φως, που εκπηγάζει από τον Ήλιο της Χάρης, τον πνευματικό κεντρικό Ήλιο, που είναι η «έδρα» του Θεού, όπου κατοικεί μέσα σε ένα Φως απροσπέλαστο για τον οποιονδήποτε (Προς Τιμόθεο Α’ 6, 16), ένα Φως που δεν έχει σκιά πουθενά (Α’ Ιωάννη 1, 5).

Συνακόλουθα, το Άγιο Πνεύμα είναι ένα υπεραγνότατο εσωτερικό Φως («Μ.Ε.Ι.» IV 76, 9), που η ουσία του είναι η αγάπη. Γι’ αυτό το Πυρ του στις διάφορες εκφάνσεις του (Προς Κορινθίους Α’ 12, 1- 11) πληροί εκείνα τα σκεύη μόνο που έχουν επίσης μεταλλαχθεί σε φύσεις αγάπης και άρα έχουν την ίδια φύση με το Άγιο Πνεύμα, ειδάλλως η επαφή τους μαζί του θα τα διέλυε.

Ακριβέστερα, λέγεται στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» (VII 71,11): «Το αγνό Πνεύμα αυτό καθαυτό ως ουσία και στοιχείο είναι ένα Πυρ και ένα Φως ή η καθαυτό Αγάπη και Σοφία. Αλλά δεν πρέπει να φανταστείτε μια υλική φωτιά ή μια αισθησιακή αγάπη, όπως παραδείγματος χάρη του γήινου ήλιου ή μιας λάμπας που καίει, παρ’ ότι υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ των δύο^. διότι το Πυρ του Πνεύματος είναι αμιγής Ζωή και το Φως του Πυρός είναι η Σοφία του».

Το Άγιο Πνεύμα του Θεού είναι, συνεπώς, η αέναη, άκτιστη δύναμη, που δρα ως προαιώνια αγάπη, φως και ισχύς του παντοδύναμου, πάνσοφου και πανάγαθου ύψιστου Όντος.

Ως εκ τούτου δεν ταυτίζεται με την αιθερική ενέργεια, ούτε με τις λεπτοουσιακές δυνάμεις της ψυχής και ούτε πρέπει να συγχέεται με την «κοσμική ενέργεια». Η «κοσμική ενέργεια», ένας όρος που είναι του συρμού στον εσωτερισμό σήμερα, αποτελεί μόνο μία αιθερική ενέργεια και άρα όχι αμιγώς πνευματική. Η ενέργεια αυτή είναι κτιστή, ενώ το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, είναι άκτιστο. Κατ’ ακολουθία, ο αιθέρας είναι ένα ζωντανό πνευματικό ενδιάμεσο στοιχείο ή μέσο διάδοσης των ουσιών, που υφίσταται μεν στο χώρο, όμως ο ίδιος είναι ασώματος.

Ο αιθέρας είναι η ουσία που δίνει ζωή στα υλικά δημιουργήματα και ακολουθώντας κατά γράμμα τους φυσικούς νόμους εξέλιξης, όπως τους έχει καθορίσει ο Θεός, δημιουργεί διαρκώς ανώτερες μορφές ζωής, με αποκορύφωμα τον άνθρωπο, το φορέα της ανώτατης οργανικής ύπαρξης. Στο «M.E.I.» VI 233, 10 λέγεται σχετικά:

«Ο αιθέρας περιέχεται στο χώρο και το χρόνο και ως εκ τούτου είναι κάτι το υλικό, μολονότι η βασική του σύσταση σε σύγκριση με την πυκνή ύλη ενός γήινου κόσμου είναι σχεδόν αβαρής».

Από τις νέες αποκαλύψεις καθίσταται σαφές ότι το πνεύμα του αιθέρα ή αλλιώς τα «αιθερικά πνεύματα» εμπεριέχονται στην ατμόσφαιρα και στο σώμα της Γης και σε οτιδήποτε αυτή παράγει. Αυτή η εν μέρει καθαρά πνευματική και εν μέρει φυσική ζωτική ουσία είναι ως εκ τούτου ο τροφοδότης και ο συντηρητής ολόκληρης της υλικής δημιουργίας και μπορεί να θεωρηθεί ως το καθαυτό ζωντανό δομικό υλικό και πρωταρχικό στοιχείο της ύλης. Περαιτέρω λέγεται για τη φύση του αιθέρα στο «Μ.Ε.Ι.» VII 72, 3-4:

«Εάν ανέλθουμε υψηλότερα, περίπου δέκα ώρες πάνω από τη Γη, δεν θα συναντήσουμε πια αέρα όπως αυτόν που μας περιβάλλει εδώ, αλλά καθαρότατο αιθέρα, που στα μάτια σας βέβαια θα ήταν ένα απόλυτο τίποτα.

Όμως αυτός ο αιθέρας, παρά τη φαινομενική του ανυπαρξία, δεν είναι τόσο ανύπαρκτος όσο φαίνεται, καθ’ όσον εμπεριέχει όλα τα αμέτρητα στοιχεία και υλικά, αλλά σε μια ακόμη πιο ελεύθερη κατάσταση από ό,τι στον πιο καθαρό ατμοσφαιρικό αέρα της Γης.

Όλες οι δυνάμεις αυτές είναι ακόμη πιο ελεύθερες στον αιθέρα και μάλιστα είναι πολύ πιο συναφείς και συγγενικές με το πρωταρχικό πυρ και φως. Αυτές δίνουν τροφή στον αέρα της Γης, αυτός με τη σειρά του στο νερό, αυτό πάλι στη γη και σε οτιδήποτε ζει πάνω της.

Αφού, λοιπόν, όλα αυτά εμπεριέχονται στον αιθέρα, άρα είναι ένα σημαντικότατο «κάτι» και όχι ένα τίποτα, όσο κι αν στις αισθήσεις σας δίνει αυτή την εντύπωση. Πάντως, ο αιθέρας δεν είναι κάτι το καθαρά πνευματικό, παρά εσωτερικά μοιάζει πιο πολύ με την ουσία της ψυχής, αλλά μόνο από την άποψη ότι είναι ένας φορέας που βρίσκεται μέσα στο χώρο μέσω του οποίου αναρίθμητες αρχέγονες δυνάμεις, προερχόμενες από τον Θεό, συναντώνται, συνδέονται και εν τέλει δρουν από κοινού».

Αναφορικά με τη φύση του αιθέρα, δίνονται επιπρόσθετα στοιχεία στα «Μυστικά της Φύσης» του Γιάκομπ Λόρμπερ. Σήμερα, η ενέργεια του αιθέρα παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα στη σχετική φιλολογία και στα ΜΜΕ, όπως: κοσμική ενέργεια, ενέργεια τον αιθερικού πεδίου, ενέργεια τον πεδίου βαρύτητας, υπερενέργεια, συνεργετική ενέργεια, ενέργεια τον μηδενικού σημείου, ελεύθερη ενέργεια, οργόνη (κατά Βίλχελμ Ράιχ), πράνα, τσι (στα κινέζικα) ή κι (στα ιαπωνικά, εξ ου και τάι τσι, ρέικι κ.ο.κ.). Όπου, λοιπόν, εμφανίζονται τέτοιοι όροι, πρόκειται πάντα για την ίδια ενέργεια, αυτή του αιθέρα.

Με τη μορφή του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού ο αιθέρας αποτελεί την πρωτογενή μορφή της υλικής ενέργειας. Οι μορφές αυτές είναι λίγο ως πολύ είτε, κυρίως, ηλεκτρο-μαγνητικές ή μαγνητικο-ηλεκτρικές και από αυτό προκύπτει η πολικότητα, η οποία υφίσταται μόνο στον υλικό κόσμο και όχι στους αμιγώς πνευματικούς κόσμους του Ουρανού. Από αυτή τη σκοπιά, τα άτομα του αιθέρα είναι μικροσκοπικότατα άτομα φωτός («σφαιροειδή ζωάρια φωτός ή αιθέρα» στη λορμπερική ορολογία).

Με βάση τα παραπάνω, η αιθερική ενέργεια, που φυσικά πηγάζει επίσης από τον Θεό, πλημμυρίζει το άπειρο και είναι παντού ενεργή. Αν και κινείται βέβαια σε μια κατάσταση πιο ελεύθερη από την καθαυτό ύλη, ανήκει και η ίδια στην ύλη.

Η φυσική επιστήμη δεν αμφισβητεί σήμερα την ύπαρξη του αιθέρα, καθ’ ότι ήδη από τον καιρό του Ισαάκ Νιούτον (Νεύτωνα) έγινε αποδεκτό ότι στον ελεύθερο χώρο πρέπει να υπάρχει ένα ενδιάμεσο στοιχείο ή μέσο διάδοσης μέσω του οποίου μεταδίδονται η θερμότητα, η βαρύτητα, το φως και άλλες ενεργειακές μορφές υπό τη μορφή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τα οποία προωθούνται μέσω δονήσεων.

OI ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Aura – Soma

Άλλη μία σύγχρονη πνευματιστικής έμπνευσης μέθοδος είναι η Aura – Soma, Εδώ συνδυάζονται οι θεραπευτικές ενέργειες που πιστεύεται ότι έχουν πολύτιμοι λίθοι, φυτά, χρώματα και αρώματα. Αυτές τις οραματίστηκε στο διαλογισμό της μία βρετανίδα φαρμακοποιός, η Vicky Wall, τη δεκαετία του ’80 του 20ού αιώνα. Στο εμπόριο κυκλοφορούν αλοιφές, 90 έλαια εξισορρόπησης για συγκεκριμένα μέρη του σώματος και 14 «πεμπτουσίες» που καλύπτουν ενεργειακά την αύρα του ανθρώπου. Η δράση τους περιγράφεται ως εξής:

«Ο ίδιος ο ασθενής διαλέγει διαισθητικά ποιο είναι το κατάλληλο γι’ αυτόν μέσον. Η βασική αρχή της θεραπείας Aura – Soma λέει ότι είμαστε το χρώμα που επιλέγουμε. Ένας εκπαιδευμένος σύμβουλος Aura – Soma προσπαθεί με βάση τους επιλεγμένους συνδυασμούς χρωμάτων να βγάλει συμπεράσματα για το νόημα της ζωής, για τα βασικά προβλήματα, για το παρελθόν και το μέλλον από σωματική, συναισθηματική, νοητική και πνευματική άποψη. Στη συνέχεια οι επιλεχθείσες ουσίες χρησιμοποιούνται για να ενεργοποιήσουν ή για να υποστηρίξουν τη θεραπεία…» («Der geist des Reiki»).

Ακολουθώντας την παράδοση των κυρίων Μπλαβάτσκι και Μπέιλυ και την ιδεολογία του «Lucifer–Trust» (βλ. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ!), οι «πεμπτουσίες» φέρουν τα ονόματα «Αναληφθέντων Διδασκάλων» όπως Κουτχούμι, Τζβαλ Κουλ, Σαιν Ζερμαίν, Ελ Μαρύα, Σανάτ Κουμάρα κλπ.

Η προέλευση του AURA SOMA δεν εκπλήσει. Εκείνο που εκπλήσσει είναι πώς μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο αφελείς ή ανεγκέφαλοι που να πιστεύουν ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους, εάν πασαλειφτούν με μία μυρωδιά, η οποία μυρίζει από μακριά απάτη και φιλαργυρία…

Για τις πολυάριθμες άλλες παρεμφερείς θεραπείες που κυκλοφορούν, ο αναγνώστης μπορεί να κρίνει από μόνος του με βάση τα προαναφερθέντα κριτήρια.