ΤΟΥ Γ. ΛΟΡΜΠΕΡ

Α.
IV/141-147 Σχετικά με την «οργή Θεού».

Η διδασκαλία των αντιστοιχιών είναι απαραίτητη για την κατανόηση της Παλαιός Διαθήκης. Παράδειγμα η εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος τιμωρεί μόνος του τον εαυτό του όταν αγνοεί τη θεία τάξη: οι συνέπειες της καταστροφής των δασών, τα αίτια του κατακλυσμού. Σχετικά με την επίδραση του κακού πάνω στο καλό.

Κεφάλαιο IV/141[1] Μετά από αυτό ο Κυρήνιος είπε λίγο μα­ζεμένα: «Κύριε, κανείς εκτός από μένα δεν ρώτησε τίποτα και μοιάζει σαν να μου θύμωσες γι’ αυτό!» [2] Ο Κύριος του απά­ντησε: «Μα πώς μπορεί να Με καταλαβαίνεις τόσο στραβά; Πώς μπορεί να σου έχω θυμώσει τη στιγμή που σου δείχνω με κάθε σο­βαρότητα τι είναι στ’ αλήθεια το πιο σημαντικό για τη ζωή όλων σας και για τη ζωή του κάθε ανθρώπου; Βλέπεις πόσο περιορι­σμένη είναι ακόμα η κριτική σου ικανότητα; Σε ποιόν θα μπο­ρούσε να θυμώσει ποτέ η καθαρή πρωταρχική αγάπη κάθε αγάπης μέσα στον Θεό; [3] Όταν διαβάζετε για “οργή Θεού”, πρέπει να την εννοείτε ως την αιώνια σταθερή και αναλλοίωτη σταθερότητα της βούλησής Του. Αυτή όμως η σταθερότητα της βούλησης του Θεού είναι ακριβώς ο εσώτατος πυρήνας της καθαρότατης και παντοδύναμης αγάπης, από την οποία γεννήθηκε το άπειρο και όλα τα δημιουργήματα – αυτή όμως η αγάπη ποτέ δεν είναι δυνατόν να θυμώσει με κάποιον. Ή μήπως νομίζετε κρίνοντας από τον εαυτό σας ότι ο Θεός θα μπορούσε να εξοργίζεται όπως οι κουτοί άνθρωποι;» Τότε μίλησε ο Σταχάρ και υπογράμμισε ότι ο Θεός κα­τά καιρούς έχει δείξει την οργή, την αυστηρότητα και την εκδικητικότητά του σε ανθρώπους που ξεπέρασαν τα όρια. Επίσης, ο Θεός είπε δια των προφητών: «Δική Μου είναι η οργή και η εκδίκηση!» Ο Σταχάρ αναφέρει ως σχετικά παραδείγματα την εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, τον κατακλυσμό, την κατα­στροφή των Σοδόμων και των Γομορρών, τις πληγές της Αιγύπτου και των Ισραηλιτών στην έρημο, τους πολέμους με τους Φιλισταίους, τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και τέλος την υποδούλωση του λαού του Θεού από τους ειδωλολάτρες. Χωρίς δε να θέλει να εκ- φράσει αμφιβολία για τα προηγούμενα λόγια του Κυρίου, ο Σταχάρ Του ζητά να εξηγήσει πώς συμβιβάζονται όλα τα θλιβερά γεγονότα που απαρίθμησε με την χωρίς θυμό και εκδίκηση θεία αγάπη.

Από το κεφάλαιο IV/142 και μετά ο Κύριος αναλύει διεξοδικά τα ζητήματα που ανέφερε ο Σταχάρ, αφού όμως αρχίσει προτάσ­σοντας την παρακάτω ερώτηση: [2] «Μα δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι και τα πέντε βιβλία του Μωυσή, όλα τα βιβλία των προφητών, του Δαβίδ και του Σολομώντα μπορούν να κατανοη­θούν μόνο με τη βοήθεια των εσωτερικών πνευματικών αντι­στοιχιών; Δεν υπήρξε πουθενά πάνω στη Γη υλικός παράδεισος. Υπήρχαν μονάχα πολύ εύφορες περιοχές και κάθε μέρος που το καλλιεργούσε σωστά ο άνθρωπος γινόταν επίσης σαν επίγειος παράδεισος. Ο Θεός δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο σε μία από τις πιο εύφορες περιοχές του κόσμου. [6] Τι σημαίνει επο­μένως η εμφάνιση του αγγέλου με την πύρινη ρομφαία; Μολο­νότι το πρώτο ζευγάρι ανθρώπων που είχε λάβει ζωή με την πρωταρχική σύλληψη δεν πέρασε από σωματική άποψη παιδική ηλικία και μολονότι ο Αδάμ ήταν πανύψηλος, το ίδιο και η Εύα, ως προς τις αρχικές τους εμπειρίες για το πώς είναι φτιαγμένη η Γη ήταν σαν παιδιά και ήταν υποχρεωμένοι να αποκτήσουν κατ’ αρχήν γνώση, τις περισσότερες φορές μέσα από την εμπειρία. Το κρύο του πρώτου τους χειμώνα τους ταλαιπώρησε πολύ. Επειδή υποχρεώθηκαν να κουραστούν περισσότερο μαζεύοντας καρπούς και αναζητώντας ένα μέρος για να μείνουν και να προστατευθούν, οι σκέψεις τους έγιναν πιο ζωηρές και οργανωμένες και τότε, διαθέτοντας ήδη λίγο περισσότερη πείρα, είπαν: [8] “Αυτήν την εποχή η γη είναι καταραμένη κι εσύ, άνθρωπε, μπορείς να μαζέ­ψεις τρόφιμα μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου σου.” Όλα γί­νονταν με εντελώς φυσικό τρόπο, και η σύλληψη του Καιν, μετά του Άβελ και του Σηθ. [10] Ο Μωυσής όμως κατάλαβε ασφαλώς ότι αυτή η απόλυτα φυσική εξέλιξη παρ’ όλ’ αυτά γινόταν υπό την καθοδήγηση του θείου πνεύματος και γι’ αυτό παρουσίασε με τις κατάλληλες εικόνες τον Θεό να βρίσκεται πάντα στο πλευρό των πρωτοπλάστων. Προσωποποίησε την επίδραση του Θεού με εικό­νες, όπως συνηθιζόταν και ήταν άλλωστε αναγκαίο εκείνον τον καιρό (του Μωυσή) για την καθοδήγηση των λαών. Αργότερα, φυ­σικά γεγονότα που έγιναν ακριβώς γι ’ αυτόν τον σκοπό ανάγκα­σαν τους πρώτους ανθρώπους να αναζητήσουν κατοικία σε άλλα μέρη της Γης συγκεντρώνοντας ολοένα περισσότερες εμπειρίες για να γίνει πλουσιότερη η πνευματική τους ανάπτυξη.»

IV/143 [1]. Μιλάει ο Κύριος: «Ασφαλώς, η θεία σοφία μπορεί να αντιδράσει, σε περίπτωση που κάποιοι άνθρωποι που διαθέ­τουν σε ένα βαθμό καλλιέργεια και κάποια ωριμότητα εξεγείρο­νται ενάντια στη θεία τάξη αυτόβουλα και κακοπροαίρετα. Όμως υπάρχει η θεία αγάπη που με μεγάλη υπομονή χρησιμοποιεί πά­ντα τα κατάλληλα μέσα αντιπαραθέτοντάς τα στις εσφαλμένες αν­θρώπινες επιδιώξεις και τους επαναφέρει στον σωστό δρόμο. Έτσι πάντα επιτυγχάνεται ο τελικός μου σκοπός σχετικά με την ανθρωπότητα χωρίς να εξαναγκάζεται ο άνθρωπος, λες και είναι μηχανή, από κάποια εκδίκηση του παντοδύναμου Θεού.

2. Ακόμα όμως και τα συγκεκριμένα μέσα δεν πρέπει να θε­ωρούνται συνέπεια της δύναμης της θείας οργής παρά απλά και μόνο συνέπεια των εσφαλμένων ενεργειών των ανθρώπων. Ο κόσμος και η φύση έχει λάβει από τον Θεό τους καθολικούς και αναλλοίωτους νόμους της αναγκαιότητας, και μάλιστα στο πλαίσιο της ορθής τάξης. Σε τέτοιους νόμους όμως υπόκειται και ο άνθρωπος ως προς τη σωματική του υπόσταση. Αν ο άν­θρωπος θέλει να λειτουργήσει ενάντια σε αυτήν την τάξη και να αλλάξει τον κόσμο, δεν τιμωρείται γι’ αυτό από την οργή του Θεού παρά από την αυστηρή και αναλλοίωτη θεία τάξη που προ­σέβαλε και που βρίσκεται μέσα στα ίδια τα πράγματα, τα οποία πρέπει να είναι όπως είναι.

[5] Εκεί, στα ανατολικά, βλέπεις τις μεγάλες οροσειρές που είναι γεμάτες πυκνά δάση. Πήγαινε εκεί με ένα εκατομμύριο αν­θρώπους και κάψε όλα τα δάση ώστε να γυμνωθούν τα βουνά! Ποιά θα είναι όμως τότε η συνέπεια; Τα πολλά φυσικά πνεύμα­τά, που έτσι θα απομείνουν γυμνά και στερημένα από πεδίο δρά­σης θα αρχίσουν να λυσσομανούν στον αέρα και σύντομα όλες οι γειτονικές περιοχές θα καταστραφούν από αμέτρητους κε­ραυνούς, νεροποντές και φρικτές καταιγίδες μαζί με χαλάζι. Όλα αυτά είναι φυσικό επακόλουθο της πράξης καταστροφής των δα­σών. Πες Μου λοιπόν αν και σε αυτήν την περίπτωση διαφαίνε­ται η οργή και η εκδίκηση του Θεού!

IV/144 [1] Σου λέω ότι αρκεί να ζήσετε πενήντα χρόνια στο πλαίσιο της σωστής θείας τάξης και δεν πρόκειται να δείτε ούτε να νοιώσετε καμία κακοτυχία! [2] Σας επαναλαμβάνω ότι κάθε κακοτυχία και επιδημία, αρρώστιες ανθρώπων και ζώων, κάθε κακοκαιρία, κακή σοδειά, καταστροφικό χαλάζι, μεγάλη πλημ­μύρα, καταιγίδες και ανεμοστρόβιλοι, επιδρομές ακριδών και άλλα παρόμοια είναι συνέπειες του γεγονότος ότι οι πράξεις των ανθρώπων είναι ενάντιες στη θεία τάξη!

[3] Αν οι άνθρωποι ζούσαν κατά το δυνατόν στο πλαίσιο της θείας τάξης, δεν θα τα αντιμετώπιζαν όλ’ αυτά. Θα περνούσαν ευλογημένα χρόνια και σε όσο μέρος της Γης είναι κατοικήσιμο, ποτέ δεν θα εμφανιζόταν υπέρμετρη ζέστη ή κρύο. Όμως οι πα­νέξυπνοι άνθρωποι προβαίνουν σε πολλές ενέργειες που ξεπερ­νούν τις πραγματικές ανάγκες τους, δηλαδή κατασκευάζουν υπερβολικά μεγάλα κτίρια, κάνουν υπέρμετρες βελτιώσεις, σκά­βουν ολόκληρα βουνά για να κατασκευάσουν δρόμους για τον στρατό, καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις ωραίων δασών, σκά­βουν βαθιά στα βουνά για να βγάλουν χρυσάφι και ασήμι και τέ­λος ζουν μέσα στη διαρκή έχθρα και τις αντιπαραθέσεις. Παράλ­ληλα όμως περιβάλλονται διαρκώς από πάρα πολλά νοήμονα φυ­σικά πνεύματα, που είναι υπεύθυνα για τις καιρικές συνθήκες στη Γη, αλλά και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, των υδάτων και του εδάφους. Επομένως, δεν χρειάζεται να απορεί κανείς που η Γη δοκιμάζεται από ολοένα μεγαλύτερα κακά κάθε είδους!

Ανθρωποειδή όντα πριν τον Αδάμ

Οι προαδαμίτες και η πέμπτη περίοδος διάπλασης της Γης

«… Στην πέμπτη περίοδο έχει πια σχηματισθεί μία σταθερή ηπειρωτική περιοχή. Τότε αρχίζουν τα τακτικά παλιρροϊκά ρεύματα της θάλασσας ανά 14.000 έτη Γης. Μ’ αυτό τον τρό­πο, το νότιο και το βόρειο ημισφαίριο πλημμυρίζουν εναλλάξ, ώστε να γίνουν εύφορες οι εκτεταμένες πετρώδεις έρημοι, γιατί μετά από 14.000 χρόνια η θάλασσα έχει αποθέσει ογκώ­δεις μάζες από εύφορη λάσπη πάνω τους. Μόλις η θάλασσα υποχωρήσει, η λάσπη εξελίσσεται σ’ ένα εύφορο έδαφος.

Χρειάστηκαν και πάλι πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια ώσπου το έδαφος της Γης να γίνει κατάλληλο για τα διάφο­ρα νέα φυτά, αργότερα για τα ζώα, και τέλος για τον προαδαμίτη άνθρωπο.

Αυτοί οι προάνθρωποι δεν ξέρουν ακόμη τίποτα για την καλλιέργεια της γης. Χρησιμοποιούν ωστόσο κάποια κοπά­δια ζώα, ζουν μια σκληρή, νομαδική ζωή, δεν φορούν ρούχα ούτε χτίζουν σπίτια ή καλύβες. Στα πιο χοντρά κλαδιά στή­νουν τις σπιτοφωλιές τους και αποθηκεύουν όσα τρόφιμα δεν καταναλώνουν αμέσως. Όταν οι προμήθειές τους τε­λειώσουν, πηγαίνουν ομαδικά για κυνήγι. Όταν πιάσουν πά­γοι (γιατί σ’ αυτή την περίοδο εμφανίζεται και το χιόνι), με­τακομίζουν σε πιο ζεστές περιοχές. Μαζί τους παίρνουν τα ζώα τους, που είναι μαμούθ, μεγάλα ελάφια, αγελάδες, κα­τσίκες και πρόβατα. Επίσης οι ρινόκεροι, οι μονόκεροι, διάφοροι πίθηκοι και πουλιά λογαριάζονται στα «κατοικίδιά» τους ζώα. Προς το τέλος αυτής της περιόδου εμφανίζονται επίσης ο γάιδαρος, η καμήλα, το άλογο και ο χοίρος. Οι προ­άνθρωποι τα παίρνουν κοντά τους, γιατί το ένστικτό τους, που είναι αρκετά αναπτυγμένο, τους παρακινεί να τα χρησι­μοποιήσουν στις μεταφορές τους, στο κυνήγι, ή ακόμη για να πάρουν γάλα και μαλλί. Με το τελευταίο φτιάχνουν ένα μα­λακό στρώμα για τις φωλιές τους.

Γλώσσα, όπως έχουν τώρα οι άνθρωποι, δεν διαθέτουν. Όμως αρθρώνουν ορισμένους φθόγγους, χρησιμοποιούν νοήματα και χειρονομίες, κι έτσι συνεννοούνται και βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αν κάποιος απ’ αυτούς αρρωστήσει, συνή­θως από γερατειά, ξέρει ποιο βότανο θα τον κάνει καλά. Αν δεν μπορεί να το ψάξει ο ίδιος, το ψάχνουν οι άλλοι γι’ αυτόν.

Όμως δεν ξέρουν πώς να ανάψουν και να χρησιμοποιήσουν τη φωτιά. Αν μπορούσαν ωστόσο να δουν πώς γίνεται, όπως οι αδαμίτες αργότερα, θα το είχαν καταφέρει κι αυτό. Το έν­στικτο της μίμησης το έχουν πολύ αναπτυγμένο και η ευφυΐα τους, μαζί με έναν κάποιο βαθμό ελεύθερης θέλησης, είναι ήδη ανώτερη από εκείνη ενός τέλειου πιθήκου. Επομένως θα μπορούσαν να μάθουν να μιλούν όπως εμείς, αλλά δεν θα μπορούσαν να εκφραστούν λογικά.

Σαν άνθρωποι ήταν πελώριοι και ρωμαλέοι η οδοντοστοι­χία τους ήταν τόσο γερή, που μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα δόντια τους σαν κοπτικά εργαλεία. Διέθεταν πολύ ισχυρή όσφρηση και διαίσθηση και το αντιλαμβάνονταν από πολύ μακριά όταν τους πλησίαζε ένας εχθρός. Με τα μάτια και τη θέλησή τους δάμαζαν τα ζώα, όπως καμιά φορά και τα πνεύματα της φύσης.

Το δέρμα τους ήταν πιο πολύ τριχωτό, με σκούρες κι ανοιχτόγκριζες τρίχες. Μόνο στο νότο υπήρχαν άτριχες φυλές. Μέχρι την εποχή του Αδάμ, ζούσαν στις πεδιάδες και στα δάση και δεν πήγαιναν ποτέ στα βουνά».

Η έκτη περίοδος διάπλασης της Γης

«Στην εποχή του Αδάμ, με την οποία αρχίζει η έκτη περίοδος, η γη υπέστη και πάλι μεγάλες ανακατατάξεις από τη φω­τιά και το νερό. Στη διάρκειά τους εξαφανίσθηκε σχεδόν ο­λοκληρωτικά όλο το προαδαμικό γένος μαζί με τα ζωντανά του, όπως και τα περισσότερα δάση με τα ζώα τους. Επέζησαν μοναχά ορισμένα είδη πουλιών, καθώς και τα ζώα που ζούσαν στα βουνά και στα νερά.

Βέβαια διατηρήθηκαν αραιά εδώ κι εκεί ορισμένοι από τους προανθρώπους. Σιγά-σιγά όμως αφανίστηκαν, γιατί δεν έ­βρισκαν επαρκή τροφή κατάλληλη γι’ αυτούς. Ωστόσο, στα βάθη της νότιας Αφρικής και σε μερικά μεγάλα απομακρυ­σμένα νησιά, υπάρχουν αραιά και πού, σε φθίνουσα κατάστα­ση, κάποιοι μακρινοί απόγονοί τους. Είναι στην πλειοψηφία τους εντελώς άγριοι μοναχά εδώ κι εκεί απόκτησαν μία κά­ποια καλλιέργεια χάρη στην επαφή τους με τους απόγονους του Κάιν. Μπορούν να εκπαιδευθούν για διάφορες δουλειές, αλλά από μόνοι τους είναι ανίκανοι να εφεύρουν κάτι. Μία μερίδα είναι σε κάπως καλύτερη μοίρα, γιατί προήλθαν από την πρόσμιξη με τους Καϊνίτες και τους Λαμεχίτες αργό­τερα. Ωστόσο κι αυτοί είναι ανίκανοι για μια ανώτερη πνευ­ματική παιδεία».

Η Προϊστορία της Ανθρωπότητας

Μέχρι τον κατακλυσμό

Με την εξέλιξη της ανθρωπότητας μέχρι τον κατακλυσμό ασχολείται διεξοδικό το τρίτομο έργο «Η Θεία Οικονομία». Μία πιο περιληπτική αναφορά γίνεται στο «Μ.Ε.Ι.» όπου ο Ι­ησούς εξηγεί πως:

«Τέτοιοι άνθρωποι σαν αυτούς που είναι τώρα στη γη, υ­πάρχουν εδώ και κάτι παραπάνω από 4.000 χρόνια.¹ Οι πρώ­τοι ολοκληρωμένοι άνθρωποι που ζούσαν τότε ήταν άνθρω­ποι σαν κι εσάς. Από τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους όμως χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες: στα παιδιά του Θε­ού, που ονομάστηκαν έτσι επειδή η καρδιά και ο νους τους αναγνώριζαν το Θεό και έμειναν πιστοί σ’ Αυτόν. Και στα επονομαζόμενα παιδιά του Κόσμου, γιατί με το πέρασμα του χρόνου ξέχασαν όλο και πιο πολύ το Θεό και αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά στον κόσμο (όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι σή­μερα).

Τα παιδιά του κόσμου εγκαταστάθηκαν στα χαμηλά υψόμετρα, (μακριά από την πατρίδα τους στην ορεινή Μ. Ασία). Εκεί έ­κτισαν πόλεις και κάθε λογής ειδωλολατρικούς ναούς. Όμως ο κύριος και θεός τους ήταν όπως και τώρα ο Μαμμωνάς. Η ζωή τους ήταν παραπλήσια με τη σημερινή, γι’ αυτό και ζούσαν λίγο, ακριβώς όπως γίνεται τώρα!

Τα πράγματα ήταν αλλιώτικα με τα παιδιά του Θεού. Αυτοί κατοικούσαν στα βουνά, στα χαμηλά κατέβαιναν σπάνια, και ζούσαν εντελώς απλά και φυσικά. Δεν είχαν πόλεις, χωριά, ούτε καν σπίτια· το μόνο που είχαν ήταν ορισμένα ξέφωτα περιτριγυρισμένα από πυκνά δέντρα. Προς τη μεριά των δέ­ντρων έκτιζαν σαν ένα είδος πάγκου, ένα τείχος από χώμα, και όπου ήταν απαραίτητο, μπρος απ τους κορμούς των δέ­ντρων, το σκέπαζαν με βρύα. Αυτό το κυκλικό εσωτερικό τεί­χος λοιπόν αποτελούσε έναν αναπαυτικότατο πάγκο για τη μέρα και συνάμα ένα εξαιρετικό κρεβάτι για τη νύχτα.

Τα παιδιά του Θεού τρέφονταν κυρίως με καλούς και γινω­μένους καρπούς απ’ τα δέντρα, κάθε λογής εύγευστες ρίζες, και γάλα. Με τον καιρό, δασκαλεμένοι από μία αποκάλυψη μέ­σα τους, έμαθαν να κατασκευάζουν διάφορα χρήσιμα οικιακά εργαλεία από σίδηρο και άλλα μέταλλα. Από εκεί και πέρα καλ­λιεργούσαν τη γη, άλεθαν αλεύρι, έμαθαν να φτιάχνουν ένα εξαιρετικό ψωμί, καθώς και άλλα πράγματα, όλα όμως πολύ απλά, χωρίς πολυτέλειες. Τους αρκούσε να κάνουν τη δου­λειά τους σωστά. Έζησαν έτσι απλά σχεδόν δυο χιλιάδες χρό­νια, φθάνοντας σε πολύ προχωρημένες ηλικίες.

Σιγά-σιγά όμως τους σαγήνεψαν τα μεγαλεία και η ομορ­φιά των παιδιών του κόσμου. Τιμωρήθηκαν όμως γι’ αυτό, γιατί εκείνα τους υποδούλωσαν επανειλημμένα κι έτσι έγι­ναν κυριολεκτικά σκλάβοι τους, εκτός από μια μικρή μερίδα που, όπως ο Νώε, έμειναν πιστοί στο Θεό.

Έτσι όμως πήραν εντελώς άλλη καμπή. Με τον καιρό έγιναν πιο μικρόσωμοι και ασθενικοί. Ενώ η ζωή τους, που πρωτύ­τερα έφθανε όχι λίγες φορές τα χίλια χρόνια, με τη βία ξε- περνούσε πια τα εκατό.

Όπως γνωρίζετε όμως, αυτοί οι πρώτοι άνθρωποι της γης που υποδουλώθηκαν στα εγκόσμια είδωλα, τον καιρό του Νώε πνίγηκαν από δικό τους φταίξιμο σ’ ένα μεγάλο κατα­κλυσμό. Αυτός ο κατακλυσμός σκέπασε το μεγαλύτερο μέ­ρος της τότε κατοικημένης γης κάτω από τα νερά. Θύελλες και τυφώνες σήκωσαν τεράστια κύματα που έφθασαν ως τις πιο ψηλές βουνοκορφές, αφανίζοντας κάθε ίχνος ζωής στο πέρασμά τους. Οι μόνοι που επέζησαν ήταν ο Νώε με τη μι­κρή οικογένεια του και όσα ζώα είχαν πάρει μαζί τους στην κιβωτό. Με το Νώε, όπως είναι γνωστό, άρχισε μια εντελώς νέα εποχή στη γη.

Αυτή είναι λοιπόν μία σύντομη αλλά πιστή εικόνα από τους πρώτους ανθρώπους αυτής της γης».

Ο κατακλυσμός

Σύμφωνα με τα όσα αποκαλύφθηκαν στον Λόρμπερ, αυτή η καταστροφή της γης, όπου αφανίστηκε ολόκληρος ο πληθυ­σμός της Μικράς και Κεντρικής Ασίας με την πρωτεύουσά της, τη Χανώχ, σαν φυσικό γεγονός προκλήθηκε από ανθρώ­πινο φταίξιμο. Οι Χανωχίτες, που ήταν άθεοι, κατακτητικοί και φιλήδονοι, αναζητούσαν με μανία χρυσάφι και πολύτιμες πέ­τρες. Παράλληλα είχαν εμπλακεί σ’ έναν εξοντωτικό πόλεμο ενάντια στους κατοίκους των υψιπέδων. Γι’ αυτό υπόσκαψαν τα θεμέλια των βουνών όπου κατοικούσαν οι εχθροί τους και τα παραγέμισαν με εκρηκτικές ύλες μεγάλης ισχύος. Με αυ­τό τον τρόπο ανατίναξαν τις υπόγειες πηγές και τα κοιτάσμα­τα του νερού.

Στη «Θεία Οικονομία» υπάρχει μία συνομιλία ανάμεσα στο Θεό και σ’ έναν πατριάρχη:

«Μήπως πιστεύεις πως είχα ποτέ την πρόθεση να καταδι­κάσω ή να καταστρέψω έστω και έναν άνθρωπο; Μα Εγώ δεν κάνω παρά διαρκώς το αντίθετο! Αλλά ακριβώς για να μην καταδικάσω τους ανθρώπους επιβάλλοντας με την Παντοδυ­ναμία Μου το θέλημά Μου, πρέπει δυστυχώς ν’ αφήσω άπρα­γος τους ανθρώπους να αφήσουν με τη βία ελεύθερα τα υ­πόγεια ρεύματα του νερού. Αυτά θα προκαλέσουν τρομερές πλημμύρες που θα πνίξουν ό,τι αναπνέει σ’ αυτή την τεράστια περιοχή της γης.

Το έχω προβλέψει από πολύ καιρό και προειδοποιήσει επανειλημμένα τους ανθρώπους. Τώρα όμως έχουν κηρύξει τον πόλεμο και σε Μένα και θέλουν να καταστρέψουν ολο­κληρωτικά τη γη με τις εκρηκτικές τους ύλες, όπως ανατινά­ζουν κιόλας το ένα βουνό μετά το άλλο στον αέρα. Αλλά έτσι υπογράφουν μοναχοί τους την καταδίκη τους! Κάτω απ’ τα βουνά κρύβονται τεράστια υδάτινα κοιτάσματα, που περιέ­χουν χίλια κυβικά μίλια νερού. Τούτα τα νερά θα ξεπηδήσουν με ορμή και θα ξεπεράσουν τις βουνοκορφές αυτής της περιοχής. Όλη η υδρόγειος θα σκεπασθεί από υδρα­τμούς και θα βρέχει μέρα και νύχτα. Πες Μου λοιπόν, έκανα λάθος που έβαλα το Νώε, το μόνο άνθρωπο που Με υπακού­ει, να φτιάξει την κιβωτό για να σωθεί, αφού κανένας άλλος πια δεν ήθελε να Με ακούσει;»

Η έκταση και το πνευματικό νόημα του κατακλυσμού

Διαβάζουμε στη «Θεία Οικονομία»: «Προς τα πού χύθηκαν τα νερά του κατακλυσμού; Κατά κύριο λόγο στην Κεντρική Ασία, εκεί που σήμερα ακόμη βρίσκεται η Αραλία λίμνη και η Κασπία θάλασσα. Εκεί βρισκόταν το τεράστιο και περήφα­νο βασίλειο του Χανώχ. Αν έψαχνε κανείς, θα έβρισκε και σήμερα ερείπια από την πρωτεύουσά του -βέβαια σε πολύ μεγάλο βάθος. Απ’ αυτά τα κύρια σημεία οι υδάτινες μάζες χύθηκαν ασυγκράτητες προς τη Σιβηρία και την Ευρώπη, που τότε ήταν ακατοίκητη ακόμη. Ένας μέρος διοχετεύθηκε προς το νότο, στη σημερινή ανατολική Ινδία και πιο συγκε­ντρωμένα στην Αραβία. Ο κατακλυσμός έφθασε ως τα υψί­πεδα της Β. Αφρικής, από εκεί και κάτω όμως υπήρξαν μόνο μικρότερες πλημμύρες. Η Αμερική τον ένιωσε ελάχιστα, κι αυτό μόνο στα βόρεια, προς τη μεριά της Σιβηρίας ο νότος έμεινε απείραχτος, όπως επίσης τα πιο πολλά νησιά του με­γάλου ωκεανού.

Γιατί όμως λέγεται πως η πλημμύρα απλώθηκε εδώ κι εκεί; Μήπως δεν έβρεξε σ’ όλη τη γη και δεν είχε ο κατακλυσμός παντού την ίδια ορμή;

Μάθετε λοιπόν πως ο κατακλυσμός απλώθηκε εδώ κι εκεί γιατί δεν έβρεξε σ’ όλη τη γη και επομένως δεν είχε παντού την ίδια ορμή. Πώς θα μπορούσε να βρέξει στις παγωμένες περιοχές των πόλων; Και σε τι θα ωφελούσαν 40 μέρες βρο­χή εκεί όπου δεν ζούσαν άνθρωποι ούτε ζώα; Ή τι αποτέλε­σμα θα είχε η βροχή πάνω από τον ωκεανό: Και σε τελευταία ανάλυση, αν τα νερά του κατακλυσμού σκέπαζαν κάθε σημείο της γης ως ένα ύψος πάνω από 3.000 οργιές, προς τα πού θα έφευγαν μετά τα νερά: Για τούτο το λόγο οι μάζες του νερού κατέκλυσαν τις περιοχές όπου έμεναν κακοί και αδιόρθωτοι άνθρωποι. Κάλυψαν κυρίως την Κ. Ασία, απ’ όπου ξεχύθηκαν μετά προς όλες τις μεριές!

Όταν στη Γραφή λέει, “πάνω απ’ όλα τα βουνά της γης και δεν έμεινε ίχνος ζωής, εκτός απ’ όσους είχαν μπει στην κι­βωτό”, δεν πρέπει να το πάρετε κατά γράμμα πως εννοεί τη φυσική γη. Γιατί τα βουνά εδώ σημαίνουν την αλαζονεία και την αρχομανία των ανθρώπων. Όπως το ότι δεν έμεινε ίχνος ζωής σε όλη τη γη, εκτός από την κιβωτό, θέλει να πει πως μόνο ο Νώε έμεινε πιστός στην πνευματική ζωή που προέρ­χεται από το Θεό και ζούσε ένθεος. Όποιος τα καλοσκεφθεί, θ’ αντιληφθεί πως ο κατακλυσμός κάλυψε μεν πολύ μεγάλη έκταση, αλλά δεν ήταν γενικός. Κι αυτό γιατί μοναχά στην Κεντρική Ασία οι άνθρωποι προκάλεσαν μόνοι τους την κα­ταστροφή με την απερισκεψία και τη θρασύτητά τους».

Ο τελευταίος και αιώνιος θάνατος

«…Για όσον καιρό όμως θα εξακολουθεί να υπάρχει η Γη, δίδεται σε κάθε πνεύμα η δυνατότητα να χαράξει το δρόμο της με­τάνοιας, της ταπεινότητας και της καλυτέρευσης – ακόμη και στο χειρότερο απ’ όλα τα πνεύματα. Αλλά μόλις λήξει αυτός ο χρόνος, τότε θα πάψει για πάντα να υπάρχει και η δυνατότητα της επιστροφής.

Βέβαια, αυτό θα πάρει πάρα πολύ χρόνο μέχρι να γίνει, δηλαδή μέχρι να απελευθερώσει η Γη όλους τους κρατούμενους της, δεδομένου ότι εξακολουθεί να είναι ένας όγκος σημαντι­κού μεγέθους. Θα παρέλθουν ακόμη αρκετά εκατομμύρια χρό­νια μέχρις ότου η Γη να περάσει την τελευταία της δοκιμασία μέσα στο πυρ του Ήλιου. Οτιδήποτε μπορέσει να διαλυθεί έ­στω και εκεί, θα μπορέσει να αποκτήσει την ελευθερία του. Οτιδήποτε όμως δεν μπορέσει να διαλυθεί ούτε καν από τη φωτιά του Ήλιου, οτιδήποτε δεν ρευστοποιηθεί μέσα σ’ αυτό το πυρ, θα παραμείνει για πάντα ακαθαρσία, αποτελώντας τη φυλακή του πιο κακοήθους πνεύματος – κι αυτός θα είναι ο τελικός και αιώνιος θάνατός του.»

«Η διάλυση ενός κόσμου όμως θα γίνει όπως η κατάλυση κάθε άλλου γήινου (υλικού) σώματος, και κατ’ αυτήν ο εξωτε­ρικός θάνατος θα γίνεται ορατός σταδιακά και όλο και περισ­σότερο. Α ν παρατηρείς ένα δέντρο, θα δεις πώς φθίνει σιγά- σιγά. Γερνάει, μόνο σε μερικά κλαδιά υπάρχουν σημάδια ζωής, άλλα έχουν σαπίσει και σιγά-σιγά πέφτουν χωριζόμενα από τον κορμό. Με τον καιρό, και αυτός σαπίζει και νεκρώνεται, κι αυτό συνεχίζεται μέχρι που τελικά όλο το δέντρο είναι σα­θρό και σάπιο και ουσιαστικά νεκρό. Αλλά ακόμη κι ένα δέντρο ουσιαστικά εντελώς νεκρό, εξακολουθεί να φέρει μέσα του πνεύμα ζωής. Γι’ αυτό, αν μια καταιγίδα το ρίξει στο έδαφος, θα δείτε διάφορα βρύα και άλλα χόρτα να μεγαλώνουν μέσα απ’ αυτό. Και το εσωτερικό του θα το τρυπούν διάφορα σκου­λήκια, ενώ επίσης ένας μεγάλος αριθμός εντόμων θα κατατρώνε το νεκρό δέντρο όσο αυτό ακόμη έχει κάτι να δώσει, μέχρι που μετά από αιώνες δεν θα υπάρχει πια ούτε ίχνος του δέντρου αυτού.

Το ίδιο, αν και σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα γίνει με έναν κό­σμο που πεθαίνει, μέχρι που να είναι εντελώς νεκρός. Αλλά εκεί που πεθαίνει ένα δέντρο, σύντομα ένα άλλο μεγαλώνει στη θέση του. Έτσι και ένας κόσμος χάνεται μεν, στη θέση του όμως εμφανίζεται ένας ή περισσότεροι άλλοι, που παίρ­νουν τα πνεύματα ζωής του κατεστραμμένου παλιού κόσμου για να συνεχίσουν να τα φροντίζουν και να τα εκπαιδεύουν. Έτσι, η καθαυτό Δημιουργία δεν έχει τέλος, γιατί και ο Θεός αιώνια ποτέ δεν μπορεί να σταματήσει, μέσα στην απεριόρι­στη αγάπη και σοφία του, να σκέφτεται, να θέλει και να αγαπά!»

Με τον τρόπο αυτό, μέσα από τη φυσική ωρίμανση, ολόκληρη η υλική Δημιουργία θα περάσει σαν ώριμος καρπός σε μία νέα, καθαρά πνευματική κατάσταση τελείωσης. Όμως τα χειρότερα και εντελώς ανεπίδεκτα μάθησης κατάλοιπα θα αναγκαστούν να υπηρετήσουν τους σκοπούς κάποιας νέας δημιουργίας.

Λέει ο Ιησούς: «Όταν όμως η γη, μετά από ασύλληπτα μακρύ για σας χρόνο, θα έχει επιστρέφει όλους αυτούς που κρα­τούσε φυλακισμένους, τότε θα μεταμορφωθεί η ίδια μέσα στη φωτεινή θάλασσα του ήλιου σε μια καθαρά πνευματική γη. Γιατί το κατώτατο περίβλημα και κάλυμμα, στο οποίο παλιά ζούσαν τα ζωντανά πνεύματα και ψυχές, μοιάζει σαν ελαφρόπετρα που – ενώ δεν έχει πια ουσιαστικά στοιχεία ζωής – πα­ραμένει όμως μία αδρή οργανική ύλη και κρύβει μέσα του μία κατώτατη μορφή καταδικασμένων πνευμάτων.

Τι εξυπηρετεί αυτό το υπόβαθρο, όταν κάθε νοήμων ζωή έχει πια απελευθερωθεί απ’ αυτό; Να περιφέρεται νεκρό και στερη­μένο από κάθε προορισμό στο άπειρο διάστημα; Ή μήπως θα μπορούσε να έχει κάποια ύπαρξη στις σφαίρες των ζωντανών και πολλαπλά τελειοποιημένων πνευμάτων; Ναι, θα έχει κάποια ύπαρξη! Γιατί στο άπειρο διάστημα, που κι αυτό είναι το βασί­λειο και η αιώνια κατοικία Μου, τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει κάπου όντας εντελώς νεκρό και χωρίς κανένα προορισμό. Για να μιλάμε όμως για προορισμό, πρέπει να πρόκειται για έναν πνευματικό, αιώνιο προορισμό, αφού δεν μπορεί ποτέ να υπάρ­ξει αιώνιος υλικός προορισμός.

Κάθε ύλη, ως περιορισμένη στο χώρο και στο χρόνο, μπορεί να έχει μόνον ένα εφήμερο προορισμό. Αν όμως τον εκπληρώ­σει εντελώς μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, τότε επιτεύχθηκε μ’ αυτήν σαν εργαλείο ένας ανώτερος σκοπός ζωής. Αν η ύλη αυτή, όπως ένα δοχείο που παλιά χρησίμευε για κάποιον σκοπό, τώρα έχει φθαρεί και είναι επομένως πια άχρηστη για οποιονδήποτε παρόμοιο σκοπό, τότε τί άλλο πια να γίνει απ’ αυτήν;

ΙΙ/225: Η ισχύς της κληρονομικότητας, και σε σχέση με το προπατορικό αμάρτημα. Το ίδιο το άτομο ευθύνεται για τα ελαττώματα της ψυχής του.

Τα στοιχεία που έχει αποκτήσει η οργανική διαμόρφωση της ψυχής μπορεί να της μείνουν για χιλιάδες χρόνια, πράγμα που δείχνει από εξωτερική πλευρά για παράδειγμα η ύπαρξη τυπι­κών χαρακτηριστικών των φυλών. Έτσι, η ουλή του «προπατο­ρικού αμαρτήματος» παραμορφώνει σοβαρά τις ψυχές, στις οποίες το εν λόγω χαρακτηριστικό του πρώτου εκπροσώπου της φυλής τους πέρασε μέσω όλων των απογόνων του κατά τη σύλ­ληψη στο ρεύμα του σπόρου της ζωής και κατόπιν ήταν πια αδύ­νατο να αφαιρεθεί με φυσικό τρόπο. (Ο Κύριος;) [2] «Τώρα όμως ήρθα Εγώ ο ίδιος στον κόσμο ακριβώς προκειμένου να αφαιρέσω αυτή την παλιά, άσχημη ουλή, [3] και αυτό θα γίνει μέσα από τα πολλά τραύματα που θα επιφέρουν στο σώμα Μου.» [5] Ανεξάρτητα όμως από αυτό, ο άνθρωπος είναι πάντα ο ίδιος υπεύθυνος για κάθε τι που χειροτερεύει στη φύση του, όπως είναι επίσης υπεύθυνος στην περίπτωση που μια σοδειά εί­ναι χειρότερη από ό,τι θα έπρεπε, γιατί ως προς τις καιρικές συν­θήκες δεν εξαρτώνται όλα από τη θεία βούληση – μερικά εξαρτώνται και από τον άνθρωπο!

ΙΙ/226: Οι εγκόσμιες έγνοιες έλκουν την ψυχή μέσα στη σάρ­κα και προξενούν αύξηση της ευαισθησίας στον πόνο.

Για τη σωστή παγίωση της ψυχής, ο άνθρωπος πρέπει να διώ­ξει κάθε άχρηστη εγκόσμια έγνοια, γιατί κάθε μία από αυτές αποτελεί ένα δεσμό με την ύλη που συνδέει την ψυχή με την ύλη μέσω της παλιάς ουλής του προπατορικού αμαρτήματος. Ωστό­σο, όσο περισσότερο συνδέεται η ψυχή με την ύλη του σώματος, τόσο περισσότερο υπολείπεται η εκδίπλωση του θείου πνεύμα­τος που υπάρχει μέσα της, τόσο περισσότερο χάνει επίσης τη συ­νείδηση της εσωτερικής αιώνιας ζωής της και τόσο μεγαλύτερος γίνεται ο φόβος της μπροστά στον θάνατο. Αν όμως η ψυχή το θέλει πραγματικά, μπορεί να θεραπεύσει πλήρως την ουλή με το να βγάλει εκούσια από μέσα της όλες τις εγκόσμιες έγνοιες. Στην περίπτωση αυτή, ο άνθρωπος επιστρέφει ξανά στη θεία τά­ξη και έτσι μειώνεται ταυτόχρονα η ευπάθεια του υλικού σώματος στις ασθένειες και η ευαισθησία του στον πόνο. Ο Κύριος αναφέ­ρει ως το πιο χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα την ιστορία των «τριών παίδων εν τη καμίνω».

Αμέτρητες περίοδοι Δημιουργίας που διαδέχονται αδιάκοπα η μία την άλλη

Την ανάλυση αυτού του μεγάλου μυστηρίου της Δημιουρ­γίας τη βρίσκουμε στον τέταρτο τόμο του «Μεγάλου Ευαγ­γελίου», όπου ο ίδιος ο Χριστός εξηγεί στο Μαθαήλ, ένα μα­θητή του τον οποίο διακρίνει ιδιαίτερη ικανότητα αντίληψης και πνευματικότητα:

«Καλέ μου φίλε, υπάρχει μια αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στο Θεό και το πεπερασμένο δημιούργημά του, τον άνθρωπο, όσο τέλειος κι αν είναι ο τελευταίος. Το άναρχο Είναι του Θεού είναι αιώνιο και απέραντο σε όλα του. Ο άνθρωπος όμως, μπορεί μεν να υπάρχει αιώνια και να τελειοποιεί διαρ­κώς το πνευματικό του είναι, αλλά δεν μπορεί ποτέ να φθάσει την απεραντοσύνη του Θεού. Έτσι και οι ατέλειωτες αιωνιό­τητες όπου εξελίσσεται η δημιουργία, περιλαμβάνουν αμέ­τρητες αιώνιες περιόδους. Στη διάρκειά τους διαδραματίζο­νται σίγουρα πάρα πολλά πράγματα και ωστόσο, η απεραντο­σύνη τα χωράει όλα.

Αυτά τα πράγματα όμως ούτε οι πρωταρχάγγελοι δεν τα ξέρουν, γιατί ακόμα και η δική τους αντίληψη δεν φθάνει τό­σο μακριά. Ένας πρωταρχάγγελος πρέπει πρώτα να περάσει από το δρόμο της ενσάρκωσης σαν κι Εμένα, για να γίνει ικανός να συλλάβει πιο πολλά πράγματα. Αλλά ποτέ δεν θα συλλάβει τα χίλια-μύρια που κρύβει μέσα της ολόκληρη η απεραντοσύνη! Χωρίς αμφιβολία, θα σας φανερώνονται διαρκώς όλο και καινούργια θαύματα που μέσα τους θ’ ανα­καλύπτετε σιγά-σιγά τον εαυτό σας. Όμως να τα εξαντλήσε­τε δεν πρόκειται ποτέ. Για αναρωτηθείτε· γίνεται να μετρήσει κανείς μέχρι εκεί που τελειώνουν οι αριθμοί;

Ήμουν λοιπόν ανέκαθεν ως προς το πνεύμα ο ίδιος κι απα­ράλλακτος Θεός. Σκέφτομαι, θέλω κι ενεργώ πάντα με την ίδια Αγάπη και Σοφία, αν και βέβαια μετά από κάθε περίοδο Δημιουργίας που φθάνει στο τέρμα της, η ευτυχία μου είναι πιο μεγάλη, χάρη στα χίλια-μύρια που έγιναν στο μεταξύ. Άρα μπορείτε να βάλετε με το νου σας εσείς οι πιο σοφοί, πως σίγουρα μέχρι αυτήν εδώ την περίοδο Δημιουργίας δεν ανα­παύθηκα και δεν έκλεισα μάτι ούτε στιγμή σ’ οποιοδήποτε σημείο της απεραντοσύνης! Μία περίοδος Δημιουργίας μπο­ρεί, απ’ την αρχή-αρχή της μέχρι να φθάσει στην πνευματική τελείωση, να διαρκέσει εκατομμύρια αιώνες, που ο καθένας τους χώρια κρατάει χίλια χρόνια. Κι ωστόσο, κι αυτή ακόμα δεν είναι τίποτα μπρος στη δική μου Ύπαρξη που κρατάει αιώνια. Σε σας βέβαια, η έκτασή της μέσα στο διάστημα μπο­ρεί να φαίνεται απίστευτη, σε σύγκριση όμως με το άπειρο, είναι ένα τίποτα!»

Ο Μαθαήλ, συγκλονισμένος απ’ αυτή την αποκάλυψη, απο­κρίνεται:

«Αμήν, Κύριε! Η αστείρευτη Δύναμη και η Μεγαλοσύνη Σου, το αχανές άπειρο, οι αιωνιότητες που κυλούν ατέρμονα στα βάθη Σου, με κάνουν να ζαλίζομαι! Πού να σκεφθώ λοιπόν ο φτωχός πως δεν έχουν καν αριθμό αυτές οι περίο­δοι Δημιουργίας που χεις αφήσει πίσω Σου; Αν άρχιζα από τούτη εδώ την τωρινή να μετράω προς τα πίσω, δεν θα έφθα­να ποτέ σ’ εκείνη την περίοδο δημιουργίας που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν η αρχική. Με λίγα λόγια, δεν έχεις πουθενά αρχή! Κατά συνέπεια ούτε οι Δημιουργίες Σου μπορεί να έχουν αρχή. Μέσα στο άπειρο διάστημα χω­ράνε άπειρες Δημιουργίες, όσο μεγάλη κι αν είναι η απόστα­ση μεταξύ τους. Κι αυτές που θα γίνουν στο μέλλον δεν πρό­κειται να προσαυξήσουν στο παραμικρό τις ήδη προαιώνια υφιστάμενες γιατί ένα αναρίθμητο ποσόν δεν μπορεί να γί­νει μεγαλύτερο, αφού είναι έτσι κι αλλιώς ατέλειωτο.

Σίγουρα οι νέες Δημιουργίες έχουν το νόημά τους, αλλά μέσα στο γενικό άθροισμα των προηγούμενων δεν μετράνε καθόλου!

Αλλά αρκετά μ’ αυτές τις σκέψεις, που με το μέγεθος τους απειλούν να συνθλίψουν τη μικρή μου την ψυχή! Αν έχω την αιώνια Ζωή, και μαζί το Έλεος και την Αγάπη Σου, τι μου χρειάζεται να μάθω πώς είναι ο ήλιος, η έστω το φεγγάρι μας; Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο ανόητο ήταν εκ μέρους μου να Σε ρωτήσω για κάτι που δεν χρειάζεται καθόλου να το ξέρει ο μικρός άνθρωπος!»

Κι ο Πλάστης αποκρίνεται: «Όχι φίλε μου, δεν ήταν ανοη­σία, μόνο μία κάπως αχρείαστη περιέργεια γι’ αυτήν εδώ την επίγεια ζωή. Καθ’ ότι, όσο η ψυχή δεν έχει ενωθεί ολότελα με το Πνεύμα Μου που έχει μέσα της, είναι αδύνατο να συλλάβεις αυτά τα πράγματα σε όλο τους το βάθος. Όταν αργότερα φθάσεις στην πνευματική αναγέννηση κι όταν βρεθείς πέρα, στο Βασίλειο του Θεού, σαν ένα τέλειο ον, θα καταλάβεις πολλά πράγματα ως το βάθος τους. Ωστόσο, μόνο όσα αφο­ρούν αυτή την τωρινή περίοδο Δημιουργίας. Τούτη όμως πε­ρικλείει και κάθε άλλη προηγούμενη περίοδο, η οποία, σαν ολοκληρωμένη οντότητα, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέσα της πνευματικά σ’ όλη την αιωνιότητα.»

Απ’ αυτά τα καταπληκτικά λόγια του Κυρίου, αντιλαμβανό­μαστε πως καμιά από τις αναρίθμητες περιόδους Δημιουρ­γίας, τις ασύλληπτες για το ανθρώπινο μυαλό μας, δεν έγινε για ν’ αφεθεί να χαθεί και πάλι αυθαίρετα, χωρίς ν’ αφήσει ίχνη. Αντίθετα, όπως διαπιστώνουμε κάθε μέρα σε μικρογρα­φία στις δημιουργικές διαδικασίες της φύσης, κάθε Δη­μιουργία αποτελεί πάντα το υπόβαθρο για την επόμενη. Και ταυτόχρονα, η τελευταία είναι το γέννημα ή το καρποφόρισμα όλων των προηγούμενων.

Συνεπώς, το δημιουργικό έργο του Θεού αποτελεί μέχρι σήμερα ένα βαθυστόχαστο σύνολο. Ακόμη κι αν εκτυλίσσε­ται μέσα σε αμέτρητες περιόδους Δημιουργίας, δεν είναι ένα αυθαίρετο, χαοτικό συνονθύλευμα. Αποτελεί ένα μωσαϊ­κό ασύλληπτων διαστάσεων, όπου η Αγάπη, η Σοφία και η Εξουσία της Θεότητας υφαίνουν τα νήματα και οδηγούν σε διαρκώς υψηλότερους στόχους ζωής.

Αυτή η αποκάλυψη μας ξεσκεπάζει και μία άλλη, βαθύτερη πλευρά της Θεότητας. Γιατί έτσι καταλαβαίνουμε αυτό που αναφέρεται στον «Πνευματικό Ήλιο» του Λόρμπερ (τόμος Β’, κεφ. 68), πως δηλαδή ακόμη κι η Δύναμη του Θεού αυξά­νεται και πληθαίνει ταυτόχρονα μ’ αυτή την εξέλιξη.

Προϊστορικοί άνθρωποι

[11] Λέει ο Χιράμ: «Αυτός που είναι ο Κύριος της ζωής βέ­βαια θα ξέρει καλύτερα από όλους τι είναι το καλύτερο για τη ζωή. Πάντως μου γεννιέται η απορία πώς ζούσαν από φυσική άποψη οι πρώτοι πρώτοι άνθρωποι.»

V/197 [1] Ο Κύριος: «Εδώ θα έχουμε δυσκολίες να σας δώ­σουμε μια απάντηση που να σας είναι κατανοητή, αγαπημένοι Μου φίλοι που είσαστε εφοδιασμένοι με τόσο πολλές εμπειρίες και γνώσεις. Γιατί κατά πρώτον αυτή η Γη με τη δική σας έννοια του χρόνου είναι ένα πάρα πολύ παλιό ουράνιο σώμα και ο αριθ­μός που αποδίδει την ηλικία της είναι για σας ασύλληπτος.

Ωστόσο άνθρωποι σαν αυτούς που υπάρχουν τώρα στην πραγ­ματικότητα παρουσιάστηκαν μόλις πριν από λίγο περισσότερο από 4000 χρόνια*. Οι πρώτοι άνθρωποι που ζούσαν τότε ήταν όπως εσείς, αλλά επειδή με τη συμπεριφορά τους ακολούθησαν διαφορετικές πορείες, χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες. Συγκε­κριμένα, υπήρχαν τα παιδιά του Θεού, που Τον αναγνώριζαν στην καρδιά τους και Του έμειναν πιστά από τη μία και από την άλλη τα παιδιά του κόσμου, που ξεχνούσαν όλο και περισσότε­ρο τον Θεό και έγιναν αποκλειστικά υπηρέτες του κόσμου, όπως κάνουν τώρα οι περισσότεροι. Αυτοί έχτισαν πόλεις και κάθε εί­δους ειδωλολατρικούς ναούς, αλλά ο κύριος και θεός τους ήταν, όπως και τώρα, ο Μαμμωνάς. Η ζωή τους ήταν ακριβώς όπως εί­ναι τώρα και γι’ αυτό ήταν πολύ σύντομη, όπως και τώρα.

Με τα παιδιά του Θεού τα πράγματα ήταν εντελώς δια­φορετικά. Αυτά έμεναν στα βουνά, σπάνια κατέβαιναν στις πε­διάδες και ζούσαν απλά και φυσικά. Δεν είχαν πόλεις ούτε οικι­σμούς και χωριά ούτε καν χτισμένα σπίτια, παρά κατοικούσαν σε ξέφωτα με καθαρό χορτάρι. Προς τη μεριά των δέντρων που περιτριγύριζαν τα ξέφωτα, κατασκεύαζαν ένα χωμάτινο τοίχωμα που κοντά στους κορμούς των δέντρων καλυπτόταν από πυκνά βρύα. Έτσι αυτό το κυκλικό εσωτερικό τοίχωμα προσέφερε ένα άνετο κάθισμα για την ημέρα και ανάπαυση για τη νύχτα.

Την τροφή τους την αποτελούσαν κυρίως καλοί και πά­ντοτε ώριμοι καρποί από τα δέντρα, διάφορες γευστικές ρίζες και γάλα. Με τον καιρό διδάχτηκαν μέσω εσωτερικής αποκάλυ­ψης πώς να κατασκευάσουν εργαλεία οικιακής χρήσης από σί­δερο και άλλα μέταλλα. Έτσι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη, να παράγουν αλεύρι και να φτιάχνουν ένα πολύ καλό ψωμί αλλά και πολλά άλλα. Μα όλα αυτά χωρίς πολυτέλειες, καθώς τους αρκούσε να πετύχουν απλώς το σκοπό τους, χωρίς τίποτα το πε­ριττό. Έτσι απλά έζησαν για 2000 χρόνια περίπου φθάνοντας σε εξαιρετικά μεγάλες ηλικίες.

*Εννοούνται άνθρωποι με πνευματικό σπινθήρα και όχι ανθρωποειδείς όπως ήταν μέχρι τότε.

VI/216 Εξαφανισμένα βιβλία του Μωυσή

Ο Αγκρίκολα, ένας Ρωμαίος μαθητής του Ιησού, διδάσκει τους Φαρισαίους για το 6o και 7o Βιβλίο του Μωυσή που το ιερατείο είχε αποσύρει από την κυκλοφορία.

Όταν σας κατακτήσαμε εμείς οι Ρωμαίοι, αναγκαστή­κατε να μας παραδώσετε όλα ανεξαιρέτως τα βιβλία σας, για να δούμε το περιεχόμενό τους και να τα αντιγράψουμε, γι’ αυτό ξέ­ρουμε ότι ο Μωυσής είχε γράψει περισσότερα βιβλία. [7] Στο έκτο βιβλίο, έδινε ακριβείς πληροφορίες για τη φυσική δημιουρ­γία της Γης και περιέγραφε την εξέλιξή της απαρχής κόσμου μέ­χρι τη δική του εποχή και από τότε μέχρι το τέλος της, με προ­φητικά λόγια.

Στο ίδιο βιβλίο περιέγραψε επίσης τον έναστρο ουρανό, αυ­τόν τον Ήλιο, τη Σελήνη και τις κινήσεις της, όπως και όλους τους άλλους πλανήτες, τη σύσταση, τη μορφή και τις κινήσεις τους. Εκτός αυτού περιέγραψε τους κομήτες, τις εκλείψεις του Ήλιου και της Σελήνης και έδειξε πώς μπορούν να υπολογι­στούν αμφότερες με ακρίβεια εκ των προτέρων. Τέλος, έδειξε επίσης τι είναι οι απλανείς αστέρες, τα μεγέθη και τις τεράστιες αποστάσεις τους. Κλείνοντας αυτό το σημαντικό βιβλίο, έγραψε πως ο λαός πρέπει να τα διδαχθεί όλα αυτά, ούτως ώστε να γνω­ρίζει όλη την αλήθεια για τον Ουρανό και τη Γη και να μην πα­ρασυρθεί στις πλάνες των ειδωλολατρών.

[8] Μα εσείς οι ιερείς μετά από λίγο καιρό είχατε τη δική σας άποψη για το θέμα, επειδή ξέρατε ότι ο αδαής λαός φοβάται πά ντα τα ασυνήθιστα φαινόμενα στον ουρανό. Γι’ αυτό κρατήσατε το βιβλίο μυστικό, για να μπορείτε να φοβίζετε τον κόσμο, ώστε να κάνει μεγαλύτερες θυσίες και να νομίζει ότι εσείς διώξατε το σκοτάδι μετά από μία έκλειψη.

Το έβδομο βιβλίο περιείχε την πραγματική δημιουργία του ανθρώπου και την πνευματική του εξέλιξη, υπό την διαρκή επιρροή του θεϊκού Πνεύματος. Με απλά λόγια για να τα κατα­λαβαίνει ο καθένας, εξηγούσε τη Γένεση του Μωυσή και έκανε εκτεταμένη αναφορά στα βιβλία των πατριαρχών Κενάν, Ενώχ και Λαμέχ, ερμηνεύοντάς τα παράλληλα.

Συν τοις άλλοις αφηγιόταν τους πολέμους του Ιεχωβά ή την αληθινή ιστορία των λαών που κατοικούσαν στα πεδινά της Γης. Στο τέλος, προειδοποιούσε με αυστηρά, απειλητικά λόγια τους δασκάλους του λαού ότι όφειλαν να του διδάσκουν σωστά όλα αυτά τα πράγματα.

Επιπλέον, έθετε ως όρο, να μην επιτρέπεται σε κανέναν να παντρευτεί ή να αναλάβει ένα αξίωμα, εάν δεν είχε κάνει πρώτα κτήμα του το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου.

Αλλά και αυτή την προειδοποίηση την γράψατε στα πα­λιά σας τα παπούτσια και είπατε: “Για το λαό είναι καλύτερα να έχει άγνοια σχετικά με αυτά τα πράγματα. Γιατί εάν τον μυή­σουμε σε όλα αυτά , σε λίγο δεν θα χρειάζεται πια ιερείς, οπότε και αυτοί θα αναγκαστούν να δουλέψουν με τα χέρια τους για το ψωμί τους”. Φυσικά μια τέτοια σκέψη ήταν πολύ χαζή, καθόσον ο Μωυσής είχε ορίσει επί τούτου ότι η φυλή του Λευί θα λάμβανε τη δεκάτη για να συντηρηθεί.

Το παράρτημα του έβδομου βιβλίου αποτελεί σχεδόν αυ­τοτελές βιβλίο και είναι καθαρά προφητικού χαρακτήρα. Μετα­ξύ άλλων δείχνει φανερά πως ιερατείο, κριτές και βασιλείς θα πήγαιναν πάντα ενάντια στον Θεό και Αυτός θα τους τιμωρούσε επανειλημμένα.

Επίσης, περιγράφει το μεγάλο Μεσσία, πώς θα έρθει στον κόσμο, τη ζωή Του, τις πράξεις Του, τη διδασκαλία Του και πώς θα διώκεται από το ιερατείο, που θα Τον μισεί.

Έπειτα, έρχεται ο αφανισμός των Ιουδαίων, ακολουθεί η Εκκλησία του Μεσσία, που θα διώκεται για πολύ καιρό από τον αντί-μεσσία, ύστερα έρχεται και το δικό της τέλος που θα το δια­δεχθεί η δόξα των αγνών παιδιών του Θεού επί γης.

Στις τελευταίες σειρές, υπάρχει πάλι μια εντολή σε οξύτατους τόνους που ορίζει ότι πρέπει να είναι μονίμως γνωστό στο λαό αυτό το παράρτημα. Το κάνατε εσείς αυτό ποτέ;

[13] Ήδη, από την εποχή των προφητών, δεν λέγατε τίποτα στον λαό γι’ αυτά και έτσι ο Ησάίας, βασιζόμενος στον Μωυσή, τα επανέλαβε στο δέκατο κεφάλαιο, που υπήρξε το αντικείμενο της πρώτης μου ερώτησης.

Ως συνέπεια όλοι οι προφήτες, ιδίως δε οι τέσσερις μεγαλύ­τεροι, χρειάστηκε να πουν πάλι τα ίδια που αναφέρονταν στο παράρτημα του Μωυσή, γιατί εσείς για τους γνωστούς σας λό­γους τα κρύβατε από τον λαό.

Μάλιστα τον τελευταίο καιρό, καθώς έχετε γίνει πολύ οκνηροί για να ασχοληθείτε με τέτοια θέματα, έχετε χάσει πια και τα γήινα κέρδη σας από την ιστορία αυτή, αφού σας τα έχουν πάρει οι Εσσαίοι. Γιατί εκείνοι τουλάχιστον γνωρίζουν τον ορατό ουρανό και έτσι υπολογίζοντας τα διάφορα ουράνια φαινόμενα τα εκμε­ταλλεύονται για να έχουν γήινα οφέλη.

Να άλλη μία δίκαιη τιμωρία από ψηλά! Νομίζω πως απάντη­σα σωστά στην πρώτη σου ερώτηση».

Β.
Η πορεία μέσα από αμέτρητες μορφές ζωής ως την ομοίωση με το Θεό

«Η ύλη, από την πιο σκληρή πέτρα μέχρι τον αιθέρα ψηλά πάνω από τα σύννεφα, είναι ψυχική ουσία που καταδικάστηκε να γίνει στερεή. Ο προορισμός της είναι, χάρη σ’ αυτή την αναγκαστική απομόνωση, ν’ αποκτήσει την ανεξαρτησία
της και να επιστρέψει σε μία αδέσμευτη, καθαρά πνευματική υπόσταση. Για να φθάσει όμως εκεί, πρέπει πρώτα η ψυχή που έχει απελευθερωθεί από την ύλη να περιδιαβεί απ’ όλες της υπαρκτές βαθμίδες της ζωής, αναπτύσσοντας διαρκώς μεγαλύτερη αυτονομία και δραστηριότητα. Στην κάθε νέα βαθμίδα πρέπει να μπει πάλι σ’ ένα νέο υλικό “κουκούλι”, ή σώμα, με το οποίο προσελκύει και απορροφάει τις νέες ουσίες ζωής και δράσης που χρειάζεται για ν’ αναπτυχθεί.

Το πνεύμα της ψυχής, που προέρχεται από το Θεό, διακρί­νει πεντακάθαρα πότε η ψυχή η οποία βρίσκεται στο σώμα ενός φυτού ή ενός ζώου είναι αρκετά ώριμη για ν’ ανέβει σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής. Τότε αυτό το πνεύμα που την συνοδεύει και την καθοδηγεί διαρκώς, φροντίζει ώστε η ψυχή να αφήσει το σώμα, που της είναι πια άχρηστο. Επει­δή είναι πια προικισμένη με πιο αναπτυγμένες ευφυΐες (ι­διότητες), η ψυχή είναι σε θέση να σχηματίσει ένα άλλο σώ­μα. Με αυτό το σώμα τώρα, μπορεί, για ένα ορισμένο διάστη­μα, ν’ αναπτύξει μεγαλύτερη δραστηριότητα, ώστε ν’ ανέβει ξανά σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής, δράσης και ευφυΐας. Κι αυτό συνέχεια, μέχρι να φθάσει στη βαθμίδα του ανθρώπου. Εκεί είναι εντελώς ελεύθερη πια. Και με το τελευταίο της υλικό) σώμα, μπορεί να φθάσει στην πλήρη αυτογνωσία, στη Θεογνωσία,’ και στην αγάπη για το Θεό. Χάρη σ’ αυτή την αγάπη είναι πια σε θέση να ενωθεί ολοκληρωτικά με το αθάνατο πνεύμα με το οποίο την έχει μπολιάσει ο Θεός αυτή την ένωση την ονομάζουμε τότε Νέα Γέννηση ή Πνευ­ματική Αναγέννηση. Η ανθρώπινη ψυχή που έχει φθάσει σ’ αυτό το επίπεδο είναι πια τέλεια. Έχοντας τότε μία ολότελα ανεξάρτητη υπόσταση και ζωή, είναι αδύνατο πια να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και να την καταπιούν οι δίνες της παντο­δύναμης θεϊκής Ζωής».

Οι βαθμίδες των φυσικών βασιλείων

Όλα όσα υπάρχουν μέσα και πάνω στη Γη και στα άλλα ου­ράνια σώματα, αρχίζοντας από το κεντρικό σημείο τους και φθάνοντας μέχρι την πιο ψηλή ατμοσφαιρική περιοχή, βρί­σκονται σε μια πιο σκληρή ή πιο ελαστική φυλακή. Τούτη εδώ έχει πολλές διαβαθμίσεις, ανάλογα με το βαθμό της α­πελευθέρωσής τους από τη νομοτέλεια της ύλης και της αυ­τοτέλειας που έχουν κατακτήσει.

Στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι σ’ αυτή την πυραμίδα εξέλιξης βρίσκεται το (φαινομενικά άψυχο) ορυκτό βασίλειο. Στο «Μ.Ε.Ι.» το ορυκτό βασίλειο και η εξέλιξή του μας εξηγείται έτσι:

«Εκεί ανήκουν όλα τα πετρώματα, τα ορυκτά, τα διάφορα είδη χωμάτων, το νερό, ο αέρας, καθώς και όλες οι ύλες που υπάρχουν ακόμα ελεύθερες μέσα στον αέρα.

Στη δεύτερη βαθμίδα βρίσκεται το φυτικό βασίλειο, τόσο στο νερό όσο και στη γη, καθώς και οι μεταβατικές μορφές προς το ζωικό βασίλειο. Ήδη σ’ αυτό το βασίλειο, η καταδίκη είναι ελαφρότερη. Η ψυχική ουσία βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους διάλυσης σε σχέση με την πρωτύτερη “μονολιθικότητά” της. Προηγουμένως ήταν σαν ένα χαοτικό συνονθύ­λευμα- τώρα όμως τα στοιχεία ευφυΐας που εμπεριέχει δια­φοροποιούνται και παίρνουν ατομική μορφή. Το αποτέλεσμα είναι ότι συναντάμε μια μεγάλη ποικιλία ειδών ήδη από το δεύτερο βασίλειο.

Στο φυτικό βασίλειο λοιπόν η ψυχική ουσία υποβλήθηκε αναγκαστικά σε έναν εκτεταμένο διαχωρισμό των συστατι­κών στοιχείων της, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν χωρι­στά τα μεμονωμένα στοιχεία της ευφυΐας της. Στο τρίτο βα­σίλειο, των ζώων, όμως, όπου υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών, η ψυχική ουσία πρέπει να είναι όλο και πιο πολύ ενωμένη, γιατί το ζητούμενο είναι να παραχθούν τε­λειότερα και πιο ελεύθερα μεμονωμένα στοιχεία ευφυΐας. Για το σκοπό αυτό ενώνονται μεταξύ τους αμέτρητα ψυχικά συστατικά από διαφορετικά είδη μικρότερων ζώων, για να σχηματίσουν μια μεγαλύτερη ψυχή ζώου, όπως είναι π.χ. ένα μεγάλο σκουλήκι ή ένα έντομο. Όταν αμέτρητες τέτοιες ψυχές εντόμων από διαφορετικά είδη και κατηγορίες, απο­βάλουν με τη σειρά τους το υλικό κέλυφος που τις συνέχει, ενώνονται ξανά, για ν’ αποτελέσουν την ψυχή ενός μεγαλύ­τερου, πιο εξελιγμένου ζώου. Και αυτή η διαδικασία συνεχί­ζεται μέχρι τα πιο μεγάλα και πιο τέλεια ζώα, τόσο τα άγρια, όσο και τα ήμερα.

Απ’ αυτή την τελευταία ένωση ζωικών ψυχών προκύπτουν τελικά οι ανθρώπινες ψυχές, που είναι άριστα εφοδιασμένες με κάθε δυνατή ικανότητα και ευφυΐα. Ο Θεός τα έχει κανο­νίσει έτσι σοφά, που όταν γεννηθεί ένας άνθρωπος σαν ολο­κληρωμένη πια ψυχή, δεν μπορεί να θυμηθεί όλα τα προη­γούμενα στάδια απ’ τα οποία έχει περάσει υποχρεωτικά, α­κριβώς όπως το μάτι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις σταγόνες στη θάλασσα τη μία από την άλλη. Γιατί αν η ψυχή είχε αυτή τη δυνατότητα να δει προς τα πίσω, δεν θ’ άντεχε τούτο το πά­ντρεμα από αμέτρητες διαφορετικές ψυχές κι ευφυείς μικροοντότητες. Θα προσπαθούσε να διαλυθεί στα βιαστικά, όπως διαλύεται η νεροσταγόνα που πέφτει πάνω στο πυρω­μένο σίδερο. Για να διατηρηθεί λοιπόν η ψυχή του ανθρώπου, δεν πρέπει να έχει καμιά ανάμνηση της προέλευσής της, μέ­χρι τη στιγμή που θα ενωθεί ολότελα μέσα της με το αγνό πνεύμα της Αγάπης που της έχει εμφυτέψει ο Θεός. Γιατί αυτό το πνεύμα είναι ο συνδετικός ιστός ο οποίος συγκρα­τεί τα αμέτρητα διαφορετικά στοιχεία ψυχικής ευφυΐας σ’ ένα παντοτινά ακατάλυτο ενιαίο ον. Χάρη σ’ αυτό το πνεύμα που ‘χει βαθιά μέσα της, η ψυχή φωτίζεται ολότελα και αποκτάει αυτοσυνειδησία και αυτεπίγνωση. Και, σαν τέλειο πια ον, όμοιο με το Θεό, υμνεί και δοξολογεί την Αγάπη, τη Σο­φία και τη Δύναμή του».

V/70 Η φύση του Σατανά και της ύλης

[1] Λέω Εγώ: «Αυτό, όπως καθετί άλλο που δεν καταλαβαί­νεις ακόμη, θα το βρεις στο βιβλίο που έδωσε ο νεαρός στο Ρού­μπαν. Ωστόσο οι αντιθέσεις, όπως πνεύμα και ύλη, ζωή και θά­νατος, αγάπη και μίσος, αλήθεια και ψέμα, θα πρέπει να σου δί­νουν μία κάποια ένδειξη ότι όλα αυτά πρέπει να έχουν ένα ορι­σμένο υπόβαθρο και λόγο ύπαρξης, αφού διαφορετικά δεν θα υπήρχαν. [2] Εάν το κακό δεν είχε κάποιο πραγματικό υπόβα­θρο, από πού ήρθε τότε στο μυαλό των ανθρώπων; Με τη δική σου την ασκημένη διανοητική ικανότητα σίγουρα θα έχεις αρχί­σει να αντιλαμβάνεσαι ότι για όλες τις αντιθέσεις -όπως αλήθεια – ψέμα κ.ο.κ.- δεν είναι δυνατό να ευθύνεται το ύψιστο και πα­νάγαθο θείο Ον.

[3] Ή θεωρείς μήπως ότι ο Θεός, που είναι η ίδια η υπέρτατη και βαθύτατη αλήθεια, έθεσε στην καρδιά του ανθρώπου μία τά­ση προς το ψέμα, ούτως ώστε να αμαρτάνει κατά της θείας τά­ξης και να είναι ακάθαρτος στα λόγια και στις πράξεις του; Ού­τε να περνάει κάτι τέτοιο από το μυαλό σου! Ο Θεός δημιούρ­γησε πνευματικά τον άνθρωπο καθ’ ομοίωσή Του, με άλλα λό­για αγνό, ειλικρινή και καλό.

[4] Όμως ο πνευματικός άνθρωπος έπρεπε για την περαιτέρω ύπαρξή του να περάσει από το δρόμο της σάρκας, την οποία χρειάστηκε να δανειστεί από την ύλη της Γης σύμφωνα με την τάξη του Ύψιστου Θείου Πνεύματος. Στη δε σάρκα έχει τεθεί ένα αντίβαρο στο πνεύμα του ανθρώπου, προκειμένου να δοκι­μαστεί, το οποίο ονομάζεται πειρασμός. [5] Ο πειρασμός δεν βρίσκεται βέβαια μόνο στη σάρκα του ανθρώπου αλλά και σε όλη την ύλη. Επειδή λοιπόν η ύλη δεν είναι αυτό που σου φαίνεται, γι’ αυτό για τον υπό δοκιμασία άνθρωπο αποτελεί ψέμα και απάτη, είναι δηλαδή ένα ψεύτικο πνεύμα, αφού υπάρχει και δεν υπάρχει. Υπάρχει, επειδή η ύλη υπάρχει ως πειρασμός για τη σάρκα του ανθρώπου. Από την άλλη όμως δεν υπάρχει, καθώς η ύλη δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι.

[6] Κοίτα τώρα και κατάλαβέ το καλά. Αυτό το απατηλό πνεύμα, αφού είναι πέρα για πέρα ψέμα, είναι ακριβώς το πνεύ­μα όλου του κόσμου της ύλης και είναι ακριβώς αυτό που ονο­μάζεται “Σατανάς” ή “κύριος όλων των διαβόλων”. Οι δε διά­βολοι είναι μεμονωμένα κακά πνεύματα που προέρχονται από αυτό το μεγάλο κακό πνεύμα.

[7] Επομένως, όταν ένας άνθρωπος δίνει την αγάπη του και την ενέργειά του στην κάθε είδους ύλη αμαρτάνει κατά της τάξης του Θεού. Γιατί Αυτός τον έβαλε προσωρινά στην ύλη προκειμένου να αγωνιστεί εναντίον της, ώστε να δυναμώσει και να αποκτήσει την αθανασία κάνοντας χρήση της απόλυτα ελεύθερης βούλησής του. Η δε συνέπεια της αμαρτίας είναι ο θάνατος ή ο πλήρης αφανισμός όλων αυτών που η ψυχή του ανθρώπου απέσπασε από την ύλη και τα έκανε δικά της, δεδομένου ότι όλη η ύλη, όπως σου έδειξα, δεν είναι τίποτα από αυτά που φαίνεται να είναι.

[8] Κατά συνέπεια, εάν αγαπάς τον κόσμο και τις εκδηλώσεις του και θέλεις να πλουτίσεις με τους θησαυρούς του, μοιάζεις με έναν τρελό που του παρουσιάζουν μία στολισμένη νύφη μα αυ­τός δεν θέλει καν να την δει, αλλά με όλο το πάθος ενός τυφλού φανατικού πέφτει πάνω στη σκιά της και λατρεύει αυτήν παθια­σμένα. Μα όταν η νύφη τον παρατήσει και φύγει, θα φύγει μαζί της και η σκιά της. Και τι θα απομείνει τότε στον τρελό; Προ­φανώς τίποτα.

Φυσικές καταστροφές και η αιτία τους

IV/144 [1] Σου λέω ότι αρκεί να ζήσετε πενήντα χρόνια στο πλαίσιο της σωστής θείας τάξης και δεν πρόκειται να δείτε ούτε να νοιώσετε καμία κακοτυχία! [2] Σας επαναλαμβάνω ότι κάθε δεινό, κακοτυχία και επιδημία, αρρώστιες ανθρώπων και ζώων, κάθε κακοκαιρία, κακή σοδειά, καταστροφικό χαλάζι, μεγάλη πλημ­μύρα, καταιγίδες και ανεμοστρόβιλοι, επιδρομές ακριδών και άλλα παρόμοια είναι συνέπειες του γεγονότος ότι οι πράξεις των ανθρώπων είναι ενάντιες στη θεία τάξη!

[3] Αν οι άνθρωποι ζούσαν κατά το δυνατόν στο πλαίσιο της θείας τάξης, δεν θα τα αντιμετώπιζαν όλ’ αυτά. Θα περνούσαν ευλογημένα χρόνια και σε όσο μέρος της Γης είναι κατοικήσιμο, ποτέ δεν θα εμφανιζόταν υπέρμετρη ζέστη ή κρύο. Όμως οι πα­νέξυπνοι άνθρωποι προβαίνουν σε πολλές ενέργειες που ξεπερ­νούν τις πραγματικές ανάγκες τους, δηλαδή κατασκευάζουν υπερβολικά μεγάλα κτίρια, κάνουν υπέρμετρες βελτιώσεις, σκά­βουν ολόκληρα βουνά για να κατασκευάσουν δρόμους για τον στρατό, καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις ωραίων δασών, σκά­βουν βαθιά στα βουνά για να βγάλουν χρυσάφι και ασήμι και τέ­λος ζουν μέσα στη διαρκή έχθρα και τις αντιπαραθέσεις. Παράλ­ληλα όμως περιβάλλονται διαρκώς από πάρα πολλά νοήμονα φυ­σικά πνεύματα, που είναι υπεύθυνα για τις καιρικές συνθήκες στη Γη, αλλά και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, των υδάτων και του εδάφους. Επομένως, δεν χρειάζεται να απορεί κανείς που η Γη δοκιμάζεται από ολοένα μεγαλύτερα κακά κάθε είδους!

IV/94 Η εξέλιξη της ψυχής

Μιλάει ο Κύριος: (94 [8]) «Η ζωή της ψυχής πρέπει να φιλτραριστεί περνώντας από τα διάφορα φυσικά στοιχεία. Στην αρχή βρίσκεται στον αι­θέρα, όπου υφίσταται συγκέντρωση συλλαμβάνοντας βάσει της έλξης των ομοίων στοιχεία συγγενικά και όμοια με αυτήν. Με τον τρόπο αυτόν η ζωή της ψυχής γίνεται βαρύτερη και αρχικά βυθίζεται μέσα στον εαυτό της, στο δικό της κέντρο, και γίνεται μια ουσία ζωής πιο βαριά και αισθητή. [9] Μετά συγκεντρώνε­ται ως αέρας με τον ίδιο τρόπο όπως και στον αιθέρα, σχηματί­ζονται σύννεφα και ομίχλη που συγκεντρώνονται κι αυτά με τη σειρά τους, γίνονται σταγόνες νερού και πέφτουν στη Γη ως βροχή, ενώ σε ορισμένες περιοχές παραμένουν ως διαρκής υγρασία και ατμοί που πέφτουν ύστερα στο έδαφος. [10] Το νε­ρό είναι ένα στοιχείο της ζωής ανώτερο από τον αιθέρα και τον αέρα και πρέπει ως εκ τούτου να εξυπηρετήσει με διάφορους πε­ρίπλοκους τρόπους τη διαδικασία συμπύκνωσης της ζωής, που βρίσκεται τώρα σε ανώτερο επίπεδο: πρέπει να μαλακώσει τη ζωή που έχει στερεοποιηθεί μέσα στην πέτρα και να την προ-σλάβει μέσα του, [11] να δώσει τα ψυχικά σωματίδια της ουσίας του στα φυτά, από όπου οι ανώτερες μορφές διάνοιας, οι οποίες σχηματίζονται έτσι, προσλαμβάνονται με τη σειρά τους από το νερό και διαμορφώνονται περαιτέρω. Κάθε ώρα που περνάει, απελευθερώνονται από το νερό μυριάδες απειροελάχιστων τμη­μάτων διανοιών της ζωής των μικρών ψυχών και αποκτούν ολο­ένα μεγαλύτερη ανεξαρτησία. [12] Αλλά και η φυτική ζωή πρέ­πει να αναλάβει και να διεκπεραιώσει πολλά και ήδη πολυπλοκότερα καθήκοντα για την περαιτέρω προώθηση της ζωής. [13] Ακόμη πιο πολύπλοκες και σημαντικότερες είναι οι ανάλογες υπηρεσίες που προσφέρουν τα απλά ζώα, που μοιάζουν περισ­σότερο με τον κόσμο των φυτών. Έτσι, καθώς περνάμε διαρκώς διαδοχικά σε μία ανώτερη μορφή ζωής, οι υπηρεσίες και τα κα­θήκοντα αυτά γίνονται όλο και πιο περίπλοκα. [14] Όταν η ζωή της ψυχής έχει πια περάσει ολοκληρωτικά στην ανθρώπινη μορ­φή, ο πρώτος της προορισμός είναι να υπηρετεί. Ο άνθρωπος εί­ναι υποχρεωμένος να εκτελεί διάφορες φυσικές υπηρεσίες, ενώ ένας τεράστιος αριθμός ελεύθερων ηθικών υπηρεσιών υπόκει- ται στη βούλησή του, η δε εκτέλεσή τους βοηθάει ταυτόχρονα τον άνθρωπο να επιτύχει την τελειοποίηση της δικής του ζωής.»

Β.ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ

IV/96 Μια ματιά στα μυστήρια της Δημιουργίας.

(Ο Κύριος:) [1] «Χρειάζονται μυριάδες γήινα έτη για να γί­νει ένας κόσμος σαν τη μικρή Γη ώριμος για την ανάπτυξη ενός ανθρώπου. Πολλά είδη φυτών και ζώων χρειάστηκε να σχηματί­σουν από την αποσύνθεσή τους και με τη ζύμωση εκείνο το χώ­μα, από το οποίο μπόρεσε η πρώτη δυνατή ανθρώπινη ψυχή να πάρει το σώμα της και να το κατασκευάσει σύμφωνα με τη θεία τάξη έτσι, ώστε να την εξυπηρετεί και να μπορεί να αναπαραγάγει ίδιους απογόνους. Έτσι οι έτοιμες, ελεύθερες ψυχές, που δεν διέθεταν όμως ακόμη σώμα, δεν ήταν πια αναγκασμένες να αφιερώνουν πολλούς αιώνες στο να φτιάξουν ένα σώμα συγκε­ντρώνοντας και συμπυκνώνοντας ατμούς, παρά μπορούσαν να το δημιουργήσουν με πολύ πιο σύντομο τρόπο μέσα σε ένα μη­τρικό σώμα που διέθετε πλέον όλα τα απαραίτητα γι’ αυτό. [2] Για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται πολύς χρόνος, σοφία, υπο­μονή και άπειρη δύναμη. Αλλά όσο Εγώ θα συλλαμβάνω ιδέες και σκέψεις από Εμένα τον ίδιο και εσείς από Εμένα, η διαδικα­σία της δημιουργίας δεν πρόκειται να σταματήσει. [3 κ.ε.] Όπου όμως υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν, υπάρχουν και πολ­λές υπηρεσίες. Γι’ αυτό, να είσαστε όλοι ήδη εδώ εργατικοί και να συγκεντρώνετε πνευματικούς θησαυρούς που θα διαρκέσουν αιώνια! Εδώ είναι εύκολο να τους συγκεντρώσετε και να τους αποθηκεύσετε στην καρδιά σας, γιατί εδώ όλα όσα γίνονται από αγάπη στον Θεό και τον συνάνθρωπο μετατρέπονται σε καθαρό χρυσάφι και όποιος συγκεντρώσει χρυσάφι σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα του λείψει και στον άλλο κόσμο!»

ΙΙ/232: Ο υλικός κόσμος αποτελείται κατά τα δύο τρίτα από ψυχική δύναμη και κατά το ένα τρίτο από καλυπτήρια ύλη που τη στερεοποιεί η θεία βούληση

[1] Στην αρχή, η επιμέρους ψυχική δύναμη περικλείεται στο γνωστό υλικό περίβλημα μέχρι να φθάσει ωριμάζοντας σε έναν ορισμένο βαθμό αυτονομίας. Όταν συμβεί αυτό, τότε σπάζει το περίβλημα, ενώνεται με άλλες παρόμοιες δυνάμεις που έχουν επίσης ελευθερωθεί και δημιουργεί ένα νέο περίβλημα χρησιμο­ποιώντας τα στοιχεία του αέρα, του νερού και της γης.

[2] Το περίβλημα είναι μια στερεοποίηση της βούλησης που προέρχεται από τη θεία τάξη και συνιστά απαραίτητο μέσο για να διαμορφωθεί από μόνη της μια τέτοια οντότητα.

[3] Για τον λόγο αυτόν, ο υλικός κόσμος αποτελείται κατά τα δύο τρίτα από ψυχή και κατά το ένα τρίτο από άψυχο περίβλη­μα που είναι ο φορέας της ψυχικής ζωής, αρχικά χωρισμένης σε επιμέρους στοιχεία που στη συνέχεια ομαδοποιούνται διαρκώς και τελικά γίνονται συγκεκριμένα και ωριμάζουν.

[5] Στο άπειρο διάστημα της Δημιουργίας υπάρχουν αρκετοί κόσμοι, οι οποίοι εκπλήρωσαν ήδη την αποστολή τους ως χώροι λύτρωσης των πνευμάτων που έπεσαν εξαιτίας της πτώσης του Σατανά μαζί με αυτόν, όταν τα συγκεκριμένα πνεύματα κέρδι­σαν τη νέα τους ελευθερία και αυτονομία. Τώρα αυτά τα ουρά­νια σώματα είναι κατοικίες των νέων ελεύθερων όντων και εξα­κολουθούν να είναι τόσο αμετάβλητα όσο και η σταθερή θεία βούληση, γιατί χωρίς την τελευταία κανένα πλάσμα δεν θα μπο­ρούσε να έχει κάποια διάρκεια.

[7] Από όλα αυτά συνάγεται επίσης ότι δεν είναι ποτέ δυνα­τόν να χαθεί ή να καταστραφεί κάτι που ο Θεός κάποτε του έδω­σε οποιουδήποτε είδους ύπαρξη. Ασφαλώς μπορεί να μεταβληθεί η μορφή του και να γίνεται όλο και πιο εξευγενισμένη. Μπορεί βέβαια να συμβεί και το αντίθετο, όπως στην περίπτωση των πνευμάτων που δημιουργήθηκαν πρώτα. Όμως τίποτα δεν μπορεί πια να καταστραφεί, εφ’ όσον ο Θεός του έδωσε κάποτε τη ζωή.

ΙΙΙ/234 Πνεύματα μέσα στην ύλη

[1] Ο Ραφαήλ είπε: «Καλά, πιστεύεις λοιπόν ότι δεν υπάρ­χουν στον ήλιο πνεύματα που προσφέρουν υπηρεσίες; Λέω σε όλους σας ότι ούτε στον ήλιο, ούτε και στη Γη συμβαίνει οτιδή­ποτε χωρίς την επέμβαση κάποιου πνεύματος. Γιατί όλα όσα βλέπεις και αγγίζεις είναι στην ουσία πνεύμα. Ακόμη και η πιο χονδροειδής ύλη είναι πνεύμα και ψυχή – αλλά βρίσκονται μέσα στην καταδίκη. Αν ενοχλήσεις πολύ πιέζοντας ή χτυπώντας τα πνεύματα που είναι σαν πεθαμένα μέσα στη βαθιά καταδίκη τους, τότε σύντομα θα νιώσεις τη δύναμη και την ισχύ τους!

[2] Ο αέρας ασφαλώς είναι κάτι πολύ ήπιο και απαλό. Όταν όμως μια πολύ μεγάλη πίεση ή ώθηση διαταράξει την ισορρο­πία του και την ηρεμία του, μπορεί να ξεριζώσει τα πιο μεγάλα δέντρα, κάνει τη γη να τρέμει, φέρνει χιλιάδες καταστροφικούς κεραυνούς και γίνεται το πιο τρομακτικό από όλα τα στοιχεία.

[3] Ποιος όμως λυσσομανά τόσο θυμωμένα μέσα στον άνε­μο; Τα πνεύματα και οι καταδικασμένες ψυχές που βρίσκονται εκεί μέσα και που ουσιαστικά αποτελούν τον αέρα!

[4] Αν χτυπήσεις δυνατά μεταξύ τους δύο πέτρες, τα πνεύμα­τα που βρίσκονται φυλακισμένα μέσα τους σύντομα θα ενοχλη­θούν τόσο ώστε θα κάνουν σκόνη την πέτρα, όσο σκληρή κι αν είναι, ενώ παράλληλα Θα φανούν πολλές σπίθες!

[5] Αν πάλι εξασκήσεις πολύ μεγάλη πίεση στο νερό, πρώτα θα γίνει ένα κομμάτι πάγου που θα είναι πολύ στέρεο και θα κα­ταστρέψει το δοχείο που τον περιέχει, όσο γερό κι αν είναι. Αν όμως μπορούσες να ασκήσεις στον πάγο ακόμη μεγαλύτερη πίε­ση, ξαφνικά θα ξεχυθεί πύρινος ατμός και θα καταστρέψει με φοβερό θόρυβο οτιδήποτε προσπαθήσει να τον συγκρατήσει.

[6] Όσο δεν θίγονται τα πνεύματα και οι φυσικές ψυχές που βρίσκονται δέσμιες μέσα στην ύλη, είναι φυσικά σαν πεθαμένα και μπορεί κανείς να τους δώσει πολλές μορφές. Αν όμως κάτι τα βγάλει πολύ έξω από την φυσική τους ηρεμία, αλίμονο σε όποιος βρεθεί εκεί κοντά!

[7] Είναι βέβαια πολύ εύκολο να διαπιστώσει κανείς την πα­ρουσία πνευμάτων στην ύλη. Αν εξαναγκαστούν σε εξαιρετική δραστηριότητα, τότε πάντα θα βλέπετε μια λάμψη που είναι ανάλογη με τον βαθμό της έντασης της δραστηριότητάς τους. Όσο πιο φωτεινή είναι η λάμψη, τόσο πιο έντονη είναι και η δραστηριότητα των πνευμάτων που έχουν ενεργοποιηθεί μέσα στην ύλη.

[8] Επομένως, το έντονο φως του ήλιου αποδεικνύει πόσο ενεργά είναι τα πνεύματα του ανέμου στον ήλιο, και ιδιαίτερα στην επιφάνειά του.

[9] Όταν λοιπόν συμβαίνουν οι μεγάλες ηλιακές εκρήξεις, όπου, τα πνεύματα της ύλης του ήλιου βρίσκονται στη μέγιστη ενεργοποίησή τους, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από την έντα­ση του ηλιακού φωτός για το πώς εκσφενδονίζεται ένα τέτοιο σώμα από τον ήλιο.

[10] Σας διαβεβαιώνω ότι μέσα στον μεγάλο ήλιο δεν είναι σπάνιες εκρήξεις τόσο ισχυρές, ώστε η αποδεσμευόμενη δύνα­μη να μπορεί να παίζει με σώματα μεγάλα σαν τη Γη όπως παί­ζει ο αέρας με τα άχυρα!

IV/56 Η φύση του ανθρώπου
και ο δημιουργικός του προορισμός

[1] (Ζορήλιος): «Ο Θεός είναι ο ίδιος ο ανώτατος και τελειότατος αιώνιος, άκτιστος άνθρωπος που υπάρχει μέσα από τον εαυτό Του. Είναι μια φωτιά που το συναίσθημά της είναι η αγά­πη, ένα φως που το συναίσθημά του είναι ο νους και η σοφία, μια θερμότητα που το συναίσθημά της είναι η ζωή στη σφαίρα της αυτοσυνείδησης. Αν η φωτιά δυναμώσει, τότε δυναμώνει και το φως, το ίδιο και η δημιουργική θερμότητα, και ακτινοβολεί σε μεγάλη απόσταση, η δε ακτινοβολία αυτή είναι φως που έχει μέ­σα του τη ζεστασιά η οποία δημιουργεί τόσο μακριά όσο και μέ­σα της. Αυτό που δημιουργήθηκε όμως προσλαμβάνει όλο και περισσότερο φως και θερμότητα, φωτίζει και θερμαίνει όλο και πιο πολύ και δημιουργεί με τη σειρά του όπου κι αν φθάσει. Έτσι πολλαπλασιάζονται αιώνια τα πάντα από την πρωταρχική φωτιά, το πρωταρχικό φως και την πρωταρχική θερμότητα και γεμίζει διαρκώς όλο και πιο πολύ τον απέραντο χώρο της Δημιουργίας. [2] Επομένως όλα αρχίζουν από τη μία και άκτιστη ύπαρξη του Θεού και διαμορφώνονται μέχρι να μοιάσουν στην πρωταρ­χική φύση του πρωταρχικού ανθρώπου και να υπάρχουν ελεύθε­ρα και αυτόνομα από τον Θεό. [3] Όπου βλέπετε φωτιά, φως και θερμότητα, εκεί βρίσκεται και ο άνθρωπος, είτε ήδη τέλειος είτε σε αρχική μορφή. [4] Ο άνθρωπος είναι κατά συνέπεια πρώτα ένας άνθρωπος από τον Θεό και ύστερα μονάχα από τον εαυτό του. Όταν φθάσει να γίνει τέλειος και όμοιος με τον Θεό, τότε γί­νεται αιώνια και ο ίδιος δημιουργός κόσμων, όντων και ανθρώ­πων. [7] Όταν περιβάλλει με σώμα με τη θέλησή του τα όντα και τις ιδέες που σκέφτηκε, τότε αυτά διατηρούν την ύπαρξή τους και διαμορφώνονται με τη σειρά τους μέχρι να τελειωθούν όπως ο δημιουργός τους και ύστερα θα συνεχίσουν να δημιουργούν ομοίους τους με τον ίδιο τρόπο που δημιουργήθηκαν τα ίδια.

IV/73 Τα δύο θέλω του ανθρώπου

[2] Ο Ιωάννης «Η ανθρώπινη βούληση είναι δισυπόστατη: η μία, εκείνη της αναγνώρισης της αλήθειας, έχει πιο ασθενικά ηνία ενώ η άλλη, εκείνη του κόσμου των αισθήσεων με τις προκλήσεις του, έχει και αυτή ηνία που με τον καιρό έχουν γίνει ισχυρά χάρη στις διάφορες συνήθειες. Αν ο κόσμος σου δείξει μια καλή μπουκιά που μπορείς να την πάρεις εύκολα, τότε το ηνίο της καρδιάς αρχίζει αμέσως να τραβάει γερά, οπότε ακόμη κι αν τραβήξει ταυτόχρονα το ηνίο της αναγνώρισης της αλήθειας, επειδή δεν είναι τόσο δυνατό, δεν έχει σοβαρό αποτέλεσμα, καθώς ανέκαθεν το δυνατό νικά το αδύνατο.

Η βούληση που θέλει να είναι αποτελεσματική, πρέπει να είναι αποφασιστική και σοβαρή και να μη φοβάται τίποτα. Πρέπει να μπορεί να περιγελά με στωϊκή αδιαφορία όλα τα εγκόσμια πλεονεκτήματα και να ακολουθεί τον φωτεινό δρόμο της αλήθειας αψηφώντας ακόμα και τη ζωή του σώματος. Τότε η γενικά αδύναμη βούληση της γνώσης της αλήθειας γίνεται ισχυρή και καθυποτάσσει ολότελα την καθαρά εγκόσμια βούληση των συναισθημάτων και της απόλαυσης. Τελικά η τελευταία περνάει απόλυτα και η ίδια στο φως τη|ς βούλησης της γνώσης κι έτσι ο άνθρωπος γίνεται επιτέλους ένα μέσα του, πράγμα που είναι απολύτως απαραίτητο για την εσωτερική τελείωση του αθάνατου ανθρώπινου όντος!

Γιατί αν δεν μπορείς να φέρεις ενότητα στη σκέψη σου και στον εαυτό σου, πώς μπορείς να πεις ότι γνώρισες την αλήθεια σε όλο της το βάθος και την πληρότητα, αφού μη έχοντας ενότητα είσαι ο ίδιος ένα καθαρό ψέμα; Όμως το ψέμα είναι για την αλήθεια ό,τι η σκοτεινή νύχτα για την ολόφωτη ημέρα. Τη νύχτα δεν υπάρχει φως και ο άνθρωπος που μέσα του είναι γεμάτος ψέμα δεν μπορεί να αναγνωρίσει τη φωτεινή αλήθεια. Γι’ αυτό, στους ανθρώπους του κόσμου το ηνίο της βούλησης της γνώσης της αλήθειας είναι τόσο αδύναμο ώστε παρασύρεται και νικάται αμέσως ακόμη και από το πιο μικρό τράβηγμα του ηνίου των εγκοσμίων απολαύσεων.

Αν σε κάποιους ανθρώπους η βούληση για εγκόσμιες απολαύσεις έχει νικήσει για πάντα τη βούληση της επίγνωσης, οπότε δημιουργείται και με αυτόν τον τρόπο ένα είδος ενότητας μέσα στο σκοτάδι του εσωτερικού ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος έχει πεθάνει πνευματικά και είναι επομένως ένας καταδικασμένος που δεν μπορεί ποτέ πια αιώνια να φθάσει σε άλλο φως από εκείνο που ανάβουν οι πόθοι στην πυκνή ύλη του. Όμως η ύλη της ψυχής είναι πολύ πιο ανθεκτική από εκείνη του σώματος και χρειάζεται πολύ μεγάλη φωτιά για να την αναλώσει και να την καταστρέψει.

Επειδή όμως μία τέτοια ψυχή δεν θα ανεχθεί έναν τόσο επώδυνο εξαγνισμό από αγάπη για την αλήθεια ή το φως, αλλά θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τη σύλληψη αλλάζοντας μορφές σαν τον Πρωτέα εξ αιτίας της παλιάς της αγάπης για την απόλαυση, ο άνθρωπος που έγινε σ’ αυτόν τον κόσμο σχεδόν ολοκληρωτικά ένα με τη νύχτα της ζωής του είναι επίσης σχεδόν ολοκληρωτικά χαμένος για πάντα!

Μόνο ο άνθρωπος που έχει νικήσει τελειωτικά την εγκόσμια βούληση για απολαύσεις με την ενεργητική, φωτεινή βούληση για επίγνωση και συνεπώς έχει γίνει ένα εσωτερικά μέσα στο φως και την αλήθεια, έχει γίνει με τον τρόπο αυτόν ο ίδιος πέρα για πέρα φως και αλήθεια, άρα και καθαυτό ζωή. Όπως όμως σου επισήμανα ενωρίτερα, χρειάζεται γι’ αυτό πραγματικά στωική αυταπάρνηση – όχι όμως εκείνη η υπεροπτική αυταπάρνηση του Διογένη σας που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο και ανώτερο από τον γεμάτο χρυσάφι Αλέξανδρο, αλλά η ταπεινή αυταπάρνηση του Ενώχ, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ.
Αν το επιτύχεις αυτό, είναι σίγουρο ότι θα έχεις βοήθεια και τώρα και αιώνια. Αν δεν το επιτύχεις με τη δική σου δύναμη να αναγνωρίζεις την αλήθεια, τότε για σένα όλα έχουν τελειώσει και δεν μπορεί κανείς πια να σε βοηθήσει, από καμία από τις δύο πλευρές, από τον εδώ κόσμο ή τον άλλον. Εγώ πάντως είμαι της γνώμης ότι θα το καταφέρεις, γιατί δεν σου λείπει ούτε η επίγνωση ούτε η αναγνώριση.»

Ύλες και Υλοποιήσεις, πως γίνονται

Στο κεφ. VII/14 παρουσιάζεται το πρόβλημα ότι ενώ αναμένο­νται εκατοντάδες πελάτες στο πανδοχείο όπως συνήθως συμβαί­νει όταν γίνεται παζάρι, οι αίθουσες είναι ήδη κατειλημμένες από την ακολουθία του Κυρίου. Ο Λάζαρος ζητά την βοήθεια του Κυ­ρίου και Εκείνος αναθέτει στο Ραφαήλ να φροντίσει ώστε να υπάρχουν όλα τα απαραίτητα στο προαύλιο του πανδοχείου. Τρα­πέζια, καθίσματα και τρόφιμα παρουσιάζονται δια θαύματος τόσο αστραπιαία και απαρατήρητα, που κανένας από τους εκατοντάδες επισκέπτες δεν το αντιλαμβάνεται. Ύστερα από αυτό το θαύμα ο Λάζαρος ρωτά τον Ραφαήλ πώς ήταν δυνατόν αυτό και μάλιστα πώς ήταν δυνατόν ο κάθε επισκέπτης, ανάλογα με την εθνικότητά του να βρει μπροστά του την εθνική τροφή της πατρίδας του.

VII/15 [1] Είπε ο Ραφαήλ: «Στην πραγματικότητα, μου είναι εξίσου αδύνατο όπως σε σένα, να κάνω κάτι από μόνος μου. Όμως εγώ είμαι αμιγές Πνεύμα, που απλώς εδώ έχω ένα σώμα που σχημάτισα από τις ουσίες της ατμόσφαιρας. Καθώς είμαι Πνεύμα, μπορεί να με πλημμυρίσει το Πνεύμα της βούλησης του Κυρίου και έτσι να δρω όπως ο ίδιος ο Κύριος.

(3)Κοίτα, στον αέρα της Γης περιέχονται διαλυμένες όλες οι ουσίες και οι ύλες που τον συνθέτουν. Εσύ ασφαλώς με τις γήι­νες αισθήσεις σου δεν είναι ικανός να τις αντιληφθείς, μα για ένα τέλειο πνεύμα είναι κάτι πολύ εύκολο. Επίσης είναι εύκολο για ένα πνεύμα να συνθέσει τις ουσίες που χρειάζονται για να δημιουργηθεί το ένα ή το άλλο πράγμα, παίρνοντάς τες από τον αέρα. Έτσι μπορεί συνθέτοντάς τες να παρουσιάσει μέσα σε μια στιγμή το αντικείμενο εκείνο που υπό τις συνθήκες της φυσικής τάξης θα είχε γίνει σταδιακά.

(4)Όμως, ο φυσικός άνθρωπος που δεν έχει ακόμη αναγεν­νηθεί πλήρως στο Πνεύμα του, αδυνατεί να συλλάβει το πώς ένα τέλειο πνεύμα μπορεί να το κάνει. Ούτε σε σένα μπορώ να το εξηγήσω περισσότερο, ωστόσο θα σου αναφέρω εν συντομία μερικά συναφή φαινόμενα από τη φύση.

(5)Κοίτα, σε όλους τους σπόρους των φυτών και των δέ­ντρων μέσα σε μία μικρή, τρυφερή κάψα κατοικεί μία ιδιαίτερη διάνοια υπό τη μορφή ενός μικρού σπινθήρα που για σένα είναι αόρατος.

Ο μικρός αυτός σπινθήρας, αποτελεί την πρώτη καθαυτό φυ­σική ζωή του σπόρου και εν συνεχεία ολόκληρου του φυτού.

Βάλε με το νου σου λοιπόν τα σχεδόν αμέτρητα διαφορετικά εί­δη φυτών και δέντρων που φυσικά όλα τους έχουν διαφορετι­κούς σπόρους, στον πυρήνα των οποίων κατοικούν εξίσου δια­φορετικοί πνευματικοί σπινθήρες.

Όταν σπέρνεις στο χώμα διάφορους σπόρους, η θερμότη­τα και η υγρασία που το έδαφος έχει απορροφήσει από την ατμό­σφαιρα τους μαλακώνουν. Τότε ο μικρός πνευματικός σπινθή­ρας στον κάθε σπόρο ενεργοποιείται και αναγνωρίζει με ακρί­βεια κάθε ουσία που περιέχεται στον αέρα που τον περιβάλλει. Με τη βουλητική δύναμη που διαθέτει, αρχίζει να ελκύει εκείνες τις ουσίες που θέλει. Ετσι, από αυτές τις ουσίες σχηματίζει ακρι­βώς εκείνο το φυτό και τον καρπό που για το σχηματισμό τους έχει λάβει από τον Κύριο την κατάλληλη διάνοια και την αντί­στοιχη βουλητική δύναμη.

Θα μπορούσες τώρα εσύ με την νοημοσύνη σου, με τις αι­σθήσεις σου και με τη βούλησή σου, να ανακαλύψεις στον αέρα που περιβάλλει το σπόρο, τις συγκεκριμένες ουσίες που χρειά­ζεται ο συγκεκριμένος σπόρος;

Ασφαλώς όχι, αν και επίσης τρως και πίνεις για να τραφείς και έχεις επίσης ένα Πνεύμα -το οποίο μέχρι τώρα αγνοούσες τελεί­ως- που κατοικεί στην καρδιά της ψυχής σου και αποτελεί την κρυμμένη αγάπη και βούληση του Θεού. Όμως δεν έχεις καμία ιδέα για το πώς το Πνεύμα σου, μέσω της ως τώρα άγνωστής σου βούλησής του και μέσω της υψηλής διάνοιάς του, απορροφά από τις τροφές που καταναλώνεις ακριβώς εκείνες τις ουσίες που εί­ναι απολύτως απαραίτητες για τη διάπλαση των εντελώς διαφο­ρετικών μερών του σώματός σου και τις οδηγεί ακριβώς εκεί όπου χρειάζονται.

VII/16 [1] Ασφαλώς εσύ δεν βλέπεις να αιωρείται εδώ στον αέρα η ύλη από την οποία αποτελείται το ατόφιο χρυσάφι.

Εγώ όμως, τη βλέπω και τη διακρίνω πολύ καλά – ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες ύλες. Επομένως, έχω αυτήν την ικανότη­τα και επιπλέον μπορώ να κατευθύνω την βούλησή μου προς όλες τις πλευρές με αντίστοιχα ομοιόμορφη ισχύ.

Έτσι μπορώ να συγκεντρώσω όλο το καθαρότατο χρυσό που περιέχεται σε αυτόν τον αέρα, ώστε να αποτελέσει αμέσως μία ορατή μάζα ή μπορώ εξίσου εύκολα να του δώσω σταθερή και συμπαγή μορφή, όπως είναι π.χ. ένα κύπελλο. Τότε εσύ θα δεις αμέσως είτε μία κατά βούληση μεγάλη μάζα χρυσού ή ένα χρυ­σό σκεύος.

Σημειωτέον ότι δεν θα είναι ένας ψεύτικος χρυσός όπως σε ένα μαγικό κόλπο, αλλά απολύτως φυσικός όπως εκείνος που εξορύχουν οι άνθρωποι από τα βουνά, ύστερα τον καθαρίζουν από τις ξένες ύλες και τον λιώνουν στη φωτιά για να κατασκευάσουν κά­θε λογής πολύτιμα πράγματα. [2] Διότι, μέσα στην ύλη των βου­νών περιέχονται ορισμένα φυσικά πνεύματα, τα οποία είναι συγ­γενικά με τις ουσίες του χρυσού που αιωρούνται ελεύθερες στην ατμόσφαιρα. Αυτά με την περιορισμένη διάνοιά τους και με τη συναρτημένη μαζί της βουλητική δύναμη -την οποία οι φαρμα­κοποιοί ονομάζουν δύναμη έλξης- ελκύουν τον ελεύθερο χρυσό από τον αέρα.

Άμα γίνεται δε αυτό ακατάπαυστα επί σειρά πολλών αιώνων, στο σημείο εκείνο εμφανίζεται μία σημαντική φλέβα χρυσού.

VII/17 Οι πρώτες ύλες του σύμπαντος

VII/17[1] Ο Λάζαρος έχει τότε άλλη μία ερώτηση: «Οι πρώτες ύλες και ουσίες βρίσκονται στην ατμόσφαιρα της Γης, όπως μου έδειξες με πράγματι πολύ διαφωτιστικό τρόπο. Μα πώς δημιουργούνται καταρχάς; Πώς έρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης μας με μία τέτοια ποικιλότητα, η οποία πιθανότατα θα είναι
ακόμη μεγαλύτερη στην ατμόσφαιρα των αμέτρητων άλλων κόσμων που μας έδωσε τη χάρη να γνωρίσουμε ο Κύριος; Εξήγησέ το μου κι αυτό»!

[2] Ο Ραφαήλ είπε: «Πώς και δεν μπορείς να το βρεις μόνος σου!

Υπάρχει μήπως κάτι έξω από τον Θεό, κάτι που δεν έχει προέλθει από Εκείνον; Οτιδήποτε γεμίζει τον άπειρο χώρο από αιώνων δεν είναι δική Του σκέψη, δική Του ιδέα, δική Του σοφία, δική Του βούληση; [3] Κοίτα, οι σκέψεις Του πηγάζουν αστείρευτα με μία άπειρη πληθώρα από τη μια αιωνιότητα στην άλλη. Αυτές είναι στην πραγματικότητα οι πρωταρχικές ύλες και ουσίες από τις οποίες έχουν γίνει τα πάντα σε γη και ουρανό, που υφίστανται χάρη στην αδιαίρετη αιώνια ισχύ της θεϊκής βούλησης.

Καμία σκέψη και καμία ιδέα δεν μπορεί να γεννηθεί ούτε να δια τηρηθεί ακόμη και μέσα στον Θεό χωρίς τη βούλησή Του. Όμως κάθε σκέψη και ιδέα πηγάζει από την ύψιστη διάνοια του Θεού και γεννιέται μέσω της βούλησής Του. Καθώς είναι από μόνη της μία ξεχωριστή διάνοια, κρύβει μέσα της το αντίστοιχο μέρος της θεϊκής βούλησης.

Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε μεμονωμένη σκέψη του Θεού που φέρει τη βούλησή Του μέσα της ή μία μεγαλύτερη ιδέα του Κυρίου που έχει όμοια υπόσταση, δεν μπορεί ποτέ να πάρει τέ­λος, όπως ούτε ο Θεός μπορεί να έχει ποτέ τέλος.

Επειδή δε είναι εντελώς αδύνατο να ξεχάσει ποτέ ο Θεός μία σκέψη που είχε ή μια ιδέα που συνέλαβε κάποτε, επομένως και η πιο μικρή ακόμη σκέψη Του όπως και η φαινομενικά πιο ασή­μαντη ιδέα Του, είναι αιώνια άφθαρτες ως προς την αρχική πνευματική τους υπόσταση.

Όπως προανέφερα, επειδή κάθε σκέψη ή κάθε ιδέα του Θεού αποτελεί ένα σπινθήρα θεϊκής διάνοιας, υποχρεωτικά φέ­ρει επίσης μέσα της εν μέρει τη θεϊκή βούληση.

Άλλωστε πρέπει να την φέρει, αφού χωρίς αυτήν δεν θα είχε συλληφθεί ποτέ. Κατά συνέπεια, κάθε τέτοια μεμονωμένη σκέψη ή ιδέα του Θεού, είτε μόνη της είτε σαν μια σειρά από σοφά συνδεδεμένες μεταξύ τους σκέψεις -αυτό που συνιστά μία ιδέα-, μπορεί να εξελιχθεί ως αυτόνομη ύπαρξη στο είδος της και στη σφαίρα της.

Έτσι μπορεί να τελειοποιηθεί ως προς αυτό που είναι, να επαυξάνεται επ’ άπειρον, να συνδέεται σοφά με άλλες αρ­χικές ουσίες και ύλες και έτσι να γίνεται ευγενέστερη και τελει­ότερη.

Για παράδειγμα, ένας μελλοντικός ήλιος εν τη γενέσει του αρχικά είναι αμιγής φωτεινός αιθέρας που φεγγίζει αχνά, ή με άλλα λόγια, είναι αμέτρητες σκέψεις και ιδέες του Θεού που συνδέονται μεταξύ τους συνεπεία του ότι τους έχει δοθεί ένα ατομικό μερίδιο θεϊκής βούλησης εμπρόθετα για το συγκεκριμέ­νο σκοπό και στο αντίστοιχο μέτρο. Με τη βούληση με την οποία είναι προικισμένες ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό, έλκουν συνεχώς από τον άπειρο αιθέρα τις ουσίες που είναι όμοιές τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο αιθέρας που μέχρι τότε φέγγιζε αχνά, πυκνώνει ώσπου σιγά-σιγά αποκτά την πυκνότητα της γήινης ατμόσφαιρας. Αυτή σταδιακά γίνεται ολοένα πιο πυκνή, με απο­τέλεσμα να σχηματιστεί νερό που κι αυτό πυκνώνει ολοένα ώσπου γίνεται λάσπη, πηλός, πέτρες και κατ’ ακολουθία ήδη στερεότερο χώμα.

Οι αρχικά πνευματικές αρχικές ουσίες και ύλες συν­δέονται κατ’ αυτόν τον τρόπο ολοένα πιο στενά μεταξύ τους.

Λόγω της ανελεύθερης κατάστασής τους, αρχίζουν να δυσα­νασχετούν, οπότε κινητοποιούνται έντονα προκειμένου να απο­κτήσουν μεγαλύτερη ελευθερία. Ως αποτέλεσμα, ένα τέτοιο κο­σμικό σώμα αρχίζει να πυρώνει πάρα πολύ, ιδιαίτερα στα στερεά και βαριά τμήματά του. Αυτός ο πύρινος ζήλος των καταπιεσμέ­νων, αρχικά ελεύθερων αρχικών ουσιών και υλών κάνει τα στερεότερα μέρη ενός καινούργιου ουράνιου σώματος να γίνουν κομμάτια, μάλιστα συχνά το εσωτερικό του βγαίνει έξω στην επι­φάνεια, ενώ αντίθετα το εξωτερικό του παίρνει τη θέση του εσω­τερικού. Αφού διεξαχθεί για μεγάλο διάστημα μία τέτοια πάλη, τελι­κά στο ουράνιο σώμα επιβάλλεται μία πιο ήσυχη τάξη. Οι αρχικές σκέψεις και ιδέες του Θεού που είναι δέσμιες μέσα του, βρίσκουν έναν άλλο δρόμο για να ελευθερωθούν και να απαλ­λαγούν από τη μεγάλη πίεση.

Έτσι σε λίγο παρουσιάζονται διαφόρων ειδών φυτά και ζώα και η εξέλιξη συνεχίζεται μέχρι τον άνθρωπο. Στο επίπεδο του ανθρώπου πάρα πολλές από τις αρχικές σκέψεις και ιδέες του Θεού, λυτρώνονται πλέον τελείως από την παλιά τους καταδίκη.

Τότε πλέον αναγνωρίζουν τον Θεό ως την Άκτιστη Αιτία κά­θε ύπαρξης και ζωής. Ως επακόλουθο επιστρέφουν πάλι σε Αυ­τόν ως ανεξάρτητες, ελεύθερες οντότητες, εφόσον βέβαια έχουν ζήσει σύμφωνα με τη βούλησή Του που έχουν αναγνωρίσει.

Σε αυτήν την καθαρά πνευματική, ελεύθερη επιστροφή που διεξάγεται πάνω στα αμέτρητα, σε ύψιστο βαθμό ανόμοια ουράνια σώματα υπάρχουν πάρα πολλές, μεγάλες διαφορές, όπως υπάρχουν τεράστιες διαφορές στη σύστασή τους και στο σκοπό που εκπληρούν.

Πάντως, η τελειότερη δυνατότητα επιστροφής ενός όντος στον Θεό, υπάρχει μόνο σε αυτήν την Γη. Γιατί εδώ ο καθένας μπορεί να γίνει τελείως όμοιος με τον Θεό στην ψυχή και στο Πνεύμα του, αρκεί να το θέλει. Γιατί, όποιος εδώ προσπαθεί να φθάσει στο Θεό, θα Τον φτάσει. Το καταλαβαίνεις αυτό;

VI/133 Αγώνας επιβίωσης και πάλη στη φύση

Στο κεφ.VI/132 όλη η συντροφιά ανεβαίνει σε ένα λόφο από όπου προσφέρεται μία καταπληκτική θέα των πολυάριθμων μαι­άνδρων του Ευφράτη μέχρι τη μακρινή Σέρρη. Ξαφνικά, σηκώνε­ται απότομα ένας τεράστιος αετός που με τα νύχια του κρατά ένα κουνέλι. Το θέαμα αυτό αναστατώνει τον Ρωμαίο και τον κάνει να ξεσπάσει σε ένα παθιασμένο κατηγορώ για την ανήλεη πάλη στο ζω­ικό βασίλειο. Στο τέλος προτείνει μάλιστα να επιστρέφουν στο σπί­τι, για να μην αντικρίσουν άλλη φορά ένα τέτοιο αποτρόπαιο θέαμα. Τότε παίρνει το λόγο ο Δάσκαλος και εξηγεί το -πνευματικό νόημα αυτού του φαινομενικά αποτρόπαιου φαινομένου:

[2] Είναι αλήθεια βέβαια, πως σε αυτήν τη Γη καθετί ζωντα­νό κινδυνεύει συνεχώς από κάθε είδους εχθρούς και πρέπει διαρ­κώς να είναι έτοιμο να παλέψει για να διατηρηθεί στη ζωή. Όμως η πάλη αυτή αφορά μόνο την ύλη, την οποία κρατά κατα­δικασμένη η παντοδύναμη Βούληση του Θεού. Κάθε φορά που η εσωτερική πνευματική οντότητα της ύλης, που την ονομάζου­με ψυχή, φεύγει από την ύλη για να ανέλθει σε μία ανώτερη βαθ­μίδα ζωής, τότε πρέπει να υποφέρει περισσότερο.

Κοίτα, Όλη η ύλη αυτής της Γης -από την πιο σκληρή πέ­τρα έως και τον αιθέρα ψηλά πάνω από τα σύννεφα- είναι ψυχι­κή ουσία, που όμως βρίσκεται αναγκαστικά σε μία κατάσταση κα­ταδίκης και γι’ αυτό την κρατεί δέσμια η θεϊκή βούληση. Ωστόσο ο προορισμός της είναι να επιστρέψει σε μία αδέσμευτη, καθαρά πνευματική υπόσταση, όταν, ακριβώς χάρη σε αυτήν την απομό­νωση, αποκτήσει αρκετή ωριμότητα για να ζήσει ανεξάρτητη. Προκειμένου να αποκτήσει αυτή την ανεξαρτησία, πρέπει η ψυ­χή που ελευθερώνεται από τα δεσμά της ύλης να περάσει από όλες τις υπαρκτές βαθμίδες της ζωής αυτενεργώντας ολοένα και περισσότερο. Σε κάθε νέα βαθμίδα πρέπει να εισέλθει σε ένα νέο υλικό σώμα. Μέσα από αυτό το σώμα έλκει πάλι νέες ουσίες που χρειάζεται για να ζήσει και για να δρα, τις οποίες ουσίες αφο­μοιώνει και κάνει κτήμα της.

Το Πνεύμα που της έχει δώσει ο Θεός, διακρίνει πεντακά­θαρα πότε η ψυχή που βρίσκεται στο σώμα ενός φυτού ή ενός ζώ­ου είναι αρκετά ώριμη για να ανέβει σε μία ψηλότερη βαθμίδα ζωής. Τότε αυτό το Πνεύμα που την καθοδηγεί συνεχώς, φροντί­ζει ώστε η ψυχή να αφήσει το σώμα που της είναι πια άχρηστο.

Καθώς είναι πλέον εφοδιασμένη με πιο ανεπτυγμένα στοιχεία νοημοσύνης, η ψυχή είναι ικανή να σχηματίσει ένα άλλο σώμα. Με αυτό το σώμα τώρα μπορεί για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα να αναπτύξει μεγαλύτερη δραστηριότητα, ώστε να αποκτήσει μία ακόμη μεγαλύτερη ικανότητα ζωής, νοημοσύνης και δράσης.

Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι να φθάσει στη βαθμίδα του ανθρώπου. Εκεί είναι εντελώς ελεύθερη πια. Μέσα στο τελευταίο αυτό σώμα μπορεί να αποκτήσει την τέλεια αυτο­γνωσία, τη θεογνωσία και την αγάπη για τον Θεό. Χάρη σε αυ­τήν την αγάπη είναι τότε σε θέση να ενωθεί ολοκληρωτικά με το υπερκόσμιο Πνεύμα της και την ένωση αυτή την ονομάζουμε Νέα Γέννηση ή Πνευματική Αναγέννηση.

Η ανθρώπινη ψυχή που έχει φθάσει σε αυτό το επίπεδο εί­ναι πια τέλεια. Έχοντας τότε μία ολότελα ανεξάρτητη υπόσταση και ζωή, είναι αδύνατο πια να διαλυθεί και να χαθεί μέσα στη Ζωή και στο Είναι του θείου Παντός.

Το ασφαλέστερο σημάδι ότι μία ανθρώπινη ψυχή έχει πια κατακτήσει την ανεξαρτησία στη ζωή της είναι ότι αναγνωρίζει τον Θεό και Τον αγαπάει με όλες της τις δυνάμεις. Γιατί όσο μια ψυχή δεν αντιλαμβάνεται τον Θεό ως μία ύπαρξη ξεχωριστή από την ίδια, είναι ακόμη σαν τυφλή και βουβή, υποτελής στη θεϊκή παντοδυναμία. Τότε χρειάζεται ακόμη σκληρό αγώνα για να απελευθερωθεί από αυτά τα δεσμά. Μα από τη στιγμή που μία ψυχή αρχίζει να αναγνωρίζει τον αληθινό Θεό σαν να ήταν έξω από αυτήν την ίδια και χάρη στο αίσθημα της αγάπης που νιώ­θει γι’ Αυτόν να αντιλαμβάνεται πραγματικά την οντότητά Του, είναι πλέον ελεύθερη από τα δεσμά της παντοδυναμίας Του. Από εκεί και πέρα ανήκει ολοένα και περισσότερο στον εαυτό της, οπότε είναι πλέον η ίδια ο δημιουργός της ύπαρξης και της ζω­ής της και κατ’ επέκταση μία αυτεξούσια φίλη του Θεού για όλη την αιωνιότητα.

[7] Αφού είναι έτσι όμως τα πράγματα, κανένα πλάσμα στη Γη δεν χάνει τίποτα με το θάνατό του, εφόσον αφήνει απλώς το σώμα, που του είναι άχρηστο πια, για να μπορέσει να φθάσει πιο γρήγορα στον τελικό προορισμό του. [8] Τι αξία έχει για παρά­δειγμα το σώμα του κουνελιού; Ο αετός που καταπραΰνει την πείνα του τρώγοντας ένα τέτοιο ζωάκι, μ’ αυτόν τον τρόπο απε­λευθερώνει την ψυχή του, ώστε να μπορεί ν’ ανέβει σε μια ανώ­τερη ζωτική βαθμίδα. Όμως κι ο αετός έχει μια ψυχή που βαδί­ζει προς τον ίδιο προορισμό. Εξάλλου το κρέας και το αίμα του κουνελιού περιέχουν ψυχικές ουσίες, οι οποίες ενώνονται με τις ψυχικές ουσίες του αετού. Μ’ αυτόν τον τρόπο η ψυχή του αε­τού, γίνεται πιο τρυφερή και πιο έξυπνη. Έτσι, όταν μια μέρα θ’ αφήσει το κορμί του, μπορεί να γίνει πια μια αξιόλογη ανθρώπι­νη ψυχή, προικισμένη με φως, θάρρος και δύναμη.

Έτσι είναι λοιπόν ρυθμισμένα τα πράγματα στην Γη για τα παιδιά του Θεού που ζουν και εκπαιδεύονται πάνω της. Η ζωή είναι και παραμένει ένας διαρκής αγώνας με κάθε λογής εχθρούς, μέχρι να νικήσει με τις δικές της δυνάμεις την ύλη.

Βέβαια ο Θεός, που είναι παντοδύναμος, θα μπορούσε να γεννήσει από μέσα του ένα πνεύμα προικισμένο με απόλυτη Σοφία και Δύναμη. Και όχι μόνο ένα, αλλά μυριάδες τέτοια πνεύματα, στο άψε-σβήσε. Αλλά αυτά τα πνεύματα δεν θα είχαν καμιά αυτοτέλεια, επειδή θα ήθελαν και θα έκαναν τα ίδια με τογ Θεό. Και-η θεϊκή Βούληση θα έπρεπε να εισρέει ακατάπαυστα μέσα τους, για να μπορούν να είναι, να κινούνται και να ενεργούν σύμφωνα με τις επιταγές της.

[11] Εφόσον όμως ο προορισμός τους είναι να γίνουν σιγά -σιγά ανεξάρτητα όντα, είναι απαραίτητο να διανύσουν όλο το δρόμο της ύλης, ή με άλλα λόγια να περάσουν μέσα από τη φυ­λάκιση στην ύλη, όπου τα κρατάει η Θεία Βούληση και μάλιστα με την μορφή που βλέπετε εδώ στη Γη. Άμα ολοκληρωθεί αυτό το πέρασμα, γίνονται πια αυτοτελή παιδιά του Θεού, που σκέ­φτονται και αποφασίζουν μόνα τους και ενεργούν αυτόβουλα, αλλά κάνουν πάντα ό,τι είναι το Θέλημα του Θεού. Μα το κά­νουν όχι επειδή τους το επιβάλλει με την παντοδυναμία Του, αλ­λά γιατί αναγνωρίζουν από μόνα τους πως αυτό είναι το αποκο­ρύφωμα της Σοφίας. Και, κάνοντας το Θέλημά Του, γεύονται τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία που μπορεί να νιώσει ένας άνθρω­πος στη ζωή».

Γ.
VI/149-151. Προφητεία για τη διαστρέβλωση του χριστιανικού μηνύματος στην εποχή μας. Γιατί ο Θεός πρέπει να αποκαλύπτεται συνεχώς μέσω αληθινών προφητών και γιατί μετά από τέτοιες αποκαλύψεις ακολουθεί η Θεία Δίκη, πράγμα που ισχύει και για την εποχή μας. Συμβουλές για την αποστολική δράση

Κεφ. VI/149: Ο Λάζαρος παρατηρεί αρχικά ότι τα γεγονότα στο Ναό αντικατοπτρίζουν την πνευματική απαξίωση των Ιουδαίων. Απαντώντας ο Κύριος επισημαίνει: [1] «Φίλε Μου, όπως είναι τώρα τα πράγματα τα ίδια και χειρότερα θα είναι μετά από περί­που δύο χιλιάδες χρόνια, αν και η αρχή αυτής της εξέλιξης θα γί­νει πολύ νωρίτερα. Ο ιουδαϊσμός είναι πολύ χειρότερος από την ειδωλολατρία, γιατί στους εθνικούς έχει τουλάχιστον κάποια αξία ακόμη η λογική, ενώ εδώ καθυβρίζουν κάθε έννοια λογικής.

Την εποχή εκείνη, όμως, η διδασκαλία Μου, δηλαδή ο χρι­στιανισμός, θα είναι σε χειρότερη κατάσταση από ότι είναι τώρα ο ιουδαϊσμός και οι άλλες θρησκείες μαζί. Θα είναι μία περίοδος τρομερής δοκιμασίας και δυστυχίας για τους ανθρώπους. [2] Το φως της αληθινής, ζωντανής πίστης θα σβήσει και η αγάπη θα παγώσει. Οι εύποροι θα έχουν μία έπαρση χωρίς όρια, οι δε ηγέ­τες και οι ιερείς θα θεωρούν ότι είναι ανώτεροι από όλους. Μά­λιστα, θα έχουν τέτοια μεγάλη εκτίμηση για τον εαυτό τους, που θα ξεπερνά κατά πολύ την εκτίμηση που έχουν σήμερα οι Εβραί­οι για τον Ιεχωβά, τον οποίον δεν γνωρίζουν, και οι ειδωλολάτρες για το Δία τους. [3] Όμως Εγώ θα αφυπνίζω από καιρού εις και­ρόν άνδρες και γυναίκες, στους οποίους θα δίνω το αληθινό φως. Και τούτο το φως θα γίνεται ολοένα πιο ισχυρό και μεγάλο…

[4] Ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει, θα είναι πάντοτε ο κόσμος, όμως Εγώ θα οδηγώ ανελλιπώς τους δικούς Μου. Αλλά στον κόσμο, άμα θα έχει γίνει τόσο κακός που δεν θα αφήνει χώ­ρο για να διατηρηθεί έστω μία τόση δα σπίθα από το αληθινό θε­ϊκό Φως, θα στέλνω τη θεία δίκη.

[5] …Οπωσδήποτε θα υπάρξει ακόμη πολλή πάλη ανάμεσα στα παιδιά του κόσμου και στα δικά Μου, γιατί τα δικά Μου θα είναι πάντοτε λιγότερα από τα άλλα. Πάντως στο τέλος οι δικοί Μου θα νικήσουν τον κόσμο και δεν θα μπορεί πια να τους βλά­ψει. Μπορεί τώρα η ύλη να σας φαίνεται σκληρή και άφθαρτη, όμως τότε θα αναγκαστεί να υποκύψει στη δύναμη του πνεύμα­τος.

[7] ….Εάν ο Θεός δεν αποκαλυπτόταν ποτέ στους ανθρώ­πους, θα είχαν απόλυτο δίκιο εάν δεν πίστευαν καθόλου.

[11] Μα αρχής γενομένης από τον Αδάμ, βλέπουμε ότι ο Θε­ός σε διάφορες εποχές αποκάλυπτε τον Εαυτό Του στους αν­θρώπους, με αξιοπρόσεκτο τρόπο. Αλλά επειδή ο άνθρωπος χω­ρίς την ελευθερία της βούλησης, δεν θα ήταν άνθρωπος, [12] γι’ αυτό ελάχιστοι έπαιρναν στα σοβαρά τις αποκαλύψεις Του, ενώ οι περισσότεροι ύστερα από λίγο καιρό τις ξεχνούσαν και στο τέλος τα θεωρούσαν όλα παραμύθια των ανθρώπων…[13] Προ­φανώς, με τέτοιες αντιλήψεις ήταν φυσικό ότι η πίστη στον ένα αληθινό Θεό θα εξαφανιζόταν. Και ένας παραπάνω λόγος ήταν ότι το ιερατείο, από τεμπελιά και από εγωιστικό συμφέρον, νό­θευσε τον αποκαλυμμένο λόγο του Θεού. Έτσι όσοι σκέφτονταν πιο λογικά και ώριμα αναγκαστικά με τον καιρό αντιλαμβάνο­νταν πως οι ιερείς είχαν μετατρέψει την αποκαλυμμένη θεϊκή βούληση σε μία καθαρή βλακεία. Οι διδασκαλίες, καταντούσαν ακατανόητα μυστήρια και τίποτε άλλο. Ωστόσο η τυφλή ανθρω­πότητα τις τιμούσε σαν ιερές, γιατί θεωρούσε ότι η ίδια ήταν ανάξια να καταλάβει ποτέ τα υψηλά, βαθιά και ιερά μυστήρια.

[14] Μα μήπως είναι διαφορετικά σήμερα τα πράγματα; Σά­μπως ο χαζός, τυφλός κοσμάκης δεν συρρέει στο ναό και δεν προσκυνά τη Γραφή;

Αλλά δεν ξέρει, ούτε θέλει να ξέρει τι λέει μέσα η Γραφή. Γιατί του αρκεί που το ξέρουν οι χρισμένοι ιερείς του Θεού, ενώ ο κοινός ανθρωπάκος χρειάζεται να κάνει μόνο ό,τι του λέει ο ιε­ρέας, αφού σίγουρα εκείνος ξέρει γιατί το λέει.

[15] Αφού λοιπόν οι άνθρωποι κάθε φορά έτσι αντιμετωπίζουν τον αποκαλυμμένο λόγο και τη βούληση του Θεού, είναι να απο­ρεί κανείς που ούτε καν εκατό χρόνια μετά από μία τέτοια απο­κάλυψη της αλήθειας, όσο μεγαλειώδης και εάν είναι, δεν πιστεύ­ουν πια και που ούτε ξέρουν πια τίποτα, όπως τα παιδιά στον ύπνο τους, δεν ξέρουν τι έκαναν όταν ήταν ξύπνια; Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν παύει να αποκαλύπτεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους, έτσι ώστε εάν σκεφτούν λίγο θα καταλάβουν πως δεν υπάρχει μία απλή φυσική εξήγηση (αλλά σαφώς υπερφυσική)».

Κεφ. VI/150 Ο Κύριος: [1] «Για τις μεγαλύτερες αποκαλύ­ψεις Του, ο Θεός μιλά μέσω προφητών που έχουν πλήρως αφυ­πνισμένο Πνεύμα, τους οποίους ο συνειδητοποιημένος άνθρω­πος τους αναγνωρίζει σαφώς με βάση αυτά που λένε και που γράφουν. [2]… Καθώς, λοιπόν, είναι αφυπνισμένοι από τον Θεό και μονίμως τους χαρακτηρίζει τέλεια ταπεινοσύνη και αγάπη για το συνάνθρωπο, διακρίνονται εύκολα από τους ψεύτικους προφήτες, που είναι όλο έπαρση και εγωπάθεια. …[3] Ο Θεός, δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους ορφανούς και εγκαταλελειμμένους. Αντίθετα, τους φανερώνει συνεχώς τη βούλησή Του και το μεγάλο, σοφό σχέδιο που έχει γι’ αυτούς».

[5] ως [13] Μεγάλες αποκαλύψεις του Θεού, γίνονται συνήθως όταν χρειάζονται περισσότερο, δηλαδή σε περιόδους πνευματικής παρακμής. Για τούτο το λόγο, πάντοτε ύστερα από τέτοιες εποχές, ακολουθεί η θεία δίκη με τη μία ή την άλλη μορφή. Ο Κύριος: [14] «Από τώρα και στο εξής, θα αφυπνιστούν πολλοί ενορατικοί και προφήτες, [15] προς το τέλος δε αυτής της περιόδου των δύο χι­λιάδων περίπου χρόνων που σας ανέφερα, θα στέλνω όλο και με­γαλύτερους προφήτες. Μαζί με αυτούς θα πληθαίνουν επίσης οι μάστιγες που θα πλήττουν την ανθρωπότητα: μεγάλοι σεισμοί, ολέθριες φυσικές καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι, λιμοί, επιδη­μικές αρρώστιες και πολλά άλλα δεινά.

16. Διάφοροι ενορατικοί και ειδικά σημάδια στον ουράνιο θόλο θα προειδοποιήσουν τους λαούς. Αλλά ελάχιστοι θα τα πά­ρουν στα σοβαρά και θα συμμορφωθούν, ενώ οι άνθρωποι του κόσμου θα θεωρήσουν ότι είναι απλώς ασυνήθιστα φυσικά φαι­νόμενα, θα καταφρονούν και θα περιγελούν εκείνους που θα επι­μένουν να Με πιστεύουν.

17. Αλλά τότε, θα συμβεί η μεγαλύτερη αποκάλυψη από όλες, καθώς θα έρθω πάλι στη Γη. Πριν όμως από αυτήν την αποκάλυψη, θα προηγηθεί η μεγαλύτερη και η πιο αυστηρή Θεία Δίκη που υπήρξε ποτέ και ύστερα θα ακολουθήσει το γενικό κρησάρισμα και η εκκαθάριση των ανθρώπων του κόσμου μέσω της φωτιάς. Έπειτα από αυτό θα μπορώ να εγκαταστήσω Εγώ ο Ίδιος σε αυτήν την Γη ένα εντελώς διαφορετικό φυτώριο για αληθινούς ανθρώπους.

…[21] Ο άνθρωπος που παραβαίνει το Νόμο, αποδεικνύει ότι είναι εξίσου ελεύθερος με εκείνον που τον τηρεί αυτόβουλα. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να καταδικάζετε κανέναν, παρά να δι­δάσκετε πολύ υπομονετικά και μαλακά και να δείχνετε το σωστό δρόμο σε εκείνον που τον έχει χάσει.

Γιατί, όποιος πιστεύει, επειδή πιέστηκε να πιστέψει με το ζό­ρι, είναι δέκα φορές χειρότερος από έναν που δεν πιστεύει και το δηλώνει ανοικτά. [22] Γι’ αυτό, όταν θα διαλέξετε επ’ Ονόματί Μου τους διαδόχους σας, προσέξτε κατά πρώτον να μην το επι­βάλλετε σε κανέναν παρά την θέλησή του και κατά δεύτερον, να μην πάρετε κάποιον που δείχνει από μακριά ότι θέλει να ακο­λουθήσει το λειτούργημά σας για λόγους εγκόσμιου συμφέρο­ντος. [24] Εσείς βεβαίως, θα το προσέξετε, ωστόσο οπωσδήπο­τε θα σας διαδεχθούν αμέτρητοι, που είτε θα το κάνουν υπό πίε­ση είτε επειδή θα περιμένουν ότι ασκώντας το λειτούργημά σας θα τρώνε καλά και δεν θα έχουν έγνοιες.

Αλλά για Μένα, όλοι αυτοί θα ανήκουν στο στρατόπεδο του αντίχριστου, τα δε έργα τους θα αηδιάζουν τον Θεό σαν ένα βρο­μερό ψοφίμι. [25] Σας λέω ειλικρινά πως Εγώ δεν θα αναγνωρί­σω κανέναν από όλους εκείνους τους διαδόχους σας που θα πά­νε σε ειδικά σχολεία του κόσμου για να εκπαιδευτούν στην άσκηση του λειτουργήματος σας από άλλους ανθρώπους και όχι από Μένα. Γιατί, μόνο ο αντίχριστος θα εκπαιδεύει έτσι τους μα­θητές του για να τους δώσει τα κατάλληλα προσόντα.

[26] Αλλά εκείνους που θα βαπτίσετε στο Όνομά Μου και θα ακουμπήσετε πάνω τους τα χέρια σας, θα τους γεμίσω με το Πνεύμα Μου. Γιατί θα είναι πάντοτε αυτοί που θα επιλέγω Εγώ ο Ίδιος για διαδόχους σας και θα επικυρώνω την κλήση τους δωρίζοντάς τους αληθινά το Πνεύμα Μου. [27] Όμως, με την πά­ροδο του χρόνου, θα υπάρχουν πια πολύ λίγοι τέτοιοι, καθώς ο αντίχριστος θα μεγαλώσει τρομερά το στρατόπεδό του. Μα όταν θα νομίσει ότι θα βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου, τότε είναι που θα γκρεμιστεί για παντοτινά».

Στο κεφ. VI/151 ο Ιωάννης αναρωτιέται εάν τελικά αξίζει τον κόπο η όλη προσπάθεια να δοθεί η αληθινή διδασκαλία στην αν­θρωπότητα, αφού οι περισσότεροι την διαστρεβλώνουν και προτι­μούν το σκοτάδι. Όμως ο Κύριος απαντά [2] …«Έχω άλλα αμέ­τρητα, τεράστια σχολεία σε όλο το σύμπαν, όπου είναι δυνατή η περαιτέρω διάπλαση των ψυχών τέτοιων ανθρώπων.

[5] Δεν ήρθα εδώ για να ελευθερώσω τον κόσμο από τα πα­λιά δεσμά της καταδίκης του, αλλά αποκλειστικά για να ελευθε­ρώσω τα δικά Μου τα παιδιά από τον κόσμο και την καταδίκη του. Εσείς και οι διάδοχοί σας θα κάνετε στη συνέχεια το ίδιο που κάνω τώρα Εγώ και με τον ίδιο τρόπο.

[13] Γι’ αυτό μην σας απασχολεί πού θα καταλήξει η διδα­σκαλία Μου με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί Εγώ μονάχα ξέρω τι πρέπει να συμβεί ακόμη σε αυτόν τον κόσμο και τι άλλο πρέ­πει να επιτρέψω να γίνει, προκειμένου μια μέρα να λάμψει το φως της Ζωής στον τυφλό κόσμο».

VI/175-176. Ο Λάζαρος αμφισβητεί τη θεϊκή καθοδήγηση της ανθρωπότητας. Σκοπός, φύση και συνέπειες των αποκαλύψεων.

Κεφ. VI/175: Ο Λάζαρος διαμαρτύρεται τότε ότι ο Θεός δεν διδάσκει επαρκώς τους ανθρώπους ή πάρα πολύ αργά, όταν έχουν πάρει ήδη κακό δρόμο. Άρα, συμπεραίνει, είναι άδικο να τιμω­ρούνται τόσο αυστηρά. Προκειμένου ν’ απαντήσει στο αρκετά φλο­γερό λογύδριο του Λάζαρου και στους μαθητές που συμμερίζονται την γνώμη του, ο Κύριος καταφεύγει σε μία παραβολή: Ο ιδιο­κτήτης ενός μεγάλου αμπελώνα προσέλαβε κατά σειρά το πρωί, το μεσημέρι και λίγο πριν τη δύση του ήλιου, τρεις ομάδες εργατών, για να εργαστούν στο κτήμα του. Όταν ήρθε η ώρα να πληρωθούν, οι πρώτοι έλαβαν δικαιωματικά το συμφωνημένο μεροκάματο, αλλά το ίδιο έλαβαν επίσης οι υπόλοιποι εργάτες. Όταν οι πρώτοι εργάτες διαμαρτυρήθηκαν για την αδικία, ο αμπελουργός τους απάντησε ότι πήραν έτσι κι αλλιώς τα συμφωνημένα και ότι όντας κύριος της περιουσίας του, μπορεί να κάνει μαζί της ό,τι θέλει.

Και συνεχίζει ο Κύριος: [5] Σας λέω λοιπόν πως ο Πατέρας Μου, που είναι εντός Μου, θα κάνει επίσης το ίδιο. Και τότε πά­λι οι πρώτοι θα είναι οι τελευταίοι και οι τελευταίοι πρώτοι. [6] Οι άνθρωποι αυτής της Γης είναι στην πραγματικότητα τα κλή­ματα του αμπελώνα που χρειάζονται καλλιέργεια. Αυτοί δεν έχουν κλείσει καμία συμφωνία μαζί Μου, είναι απλώς εκεί για να καλλιεργηθούν, ώστε να αποδώσουν καλό καρπό στον Κύριο και Θεό.

[7] Όλοι οι προφήτες, όπως και εσείς τώρα, δεν κατάγονται από αυτήν την Γη, ως προς την ψυχή τους.

Είναι μισθωμένοι εργάτες που έρχονται από πάνω και έχουν από πριν κλείσει συμφωνία μαζί Μου, προκειμένου να αποκτή­σουν την υιοθεσία από τον Θεό, η οποία μόνο σε αυτήν την Γη είναι δυνατή. [8] Όλοι οι μεγάλοι προφήτες από την αρχή της ιστορίας μέχρι τώρα -όπου συμπεριλαμβάνεστε και εσείς- που παρέλαβαν μία μεγάλη αποκάλυψη [για να την μεταδώσουν], εί­ναι οι πρώτοι εργάτες, που προσλήφθηκαν στον αμπελώνα του Κυρίου. [9] Οι μικροί προφήτες θα έχουν να επιτελέσουν ύστε­ρα μόνο το μισό έργο, δηλαδή τη διατήρηση της μεγάλης απο­κάλυψης που δόθηκε παλιότερα. Τέτοιοι προφήτες θα είναι αυ­τοί που θα έρθουν εν Ονόματί Μου, μετά από εσάς.

Θα τους δοθούν επίσης ορισμένες μικρότερες αποκαλύψεις, βάσει των οποίων θα προφητεύουν και εκείνοι, ωστόσο δεν θα διαθέτουν τη δύναμη και την ισχύ που θα δώσω σε εσάς. Όμως θα λάβουν τον ίδιο μισθό με εσάς για το λόγο ότι θα πρέπει να έχουν ακόμη δυνατότερη πίστη. Επειδή εκείνοι δεν θα δουν όλα όσα βλέπετε και βιώνετε τώρα εσείς και καθώς η πίστη τους θα είναι οικειοθελής, θα αξίζει περισσότερο και γι’ αυτό θα αμειφθεί με την υψηλότερη αμοιβή.

[10] Τέλος, πολύ αργότερα, λίγο πριν μία μεγάλη κρίση, θα αφυπνιστούν πάλι προφήτες και ενορατικοί. Αυτοί θα έχουν το σύντομο αλλά δύσκολο έργο να καθαρίσουν τη διδασκαλία, που στο μεταξύ θα έχει νοθευτεί σε μεγάλο βαθμό, ώστε να διατηρη­θεί και να μην την απορρίψουν όσοι σκέπτονται πιο καθαρά σαν άλλη μια ξεπερασμένη απάτη των ιερέων. Η τρίτη αυτή ομάδα των εργατών στον αμπελώνα Μου δεν θα κάνει μεγάλα θαύματα, παρά θα επιτελέσει το έργο της αποκλειστικά με τον καθαρό λό­γο και τα γραπτά της. Αυτοί δεν πρόκειται να λάβουν φανερά κά­ποια άλλη αποκάλυψη, παρά μόνο θα έχουν τον εσωτερικό, ζω­ντανό Λόγο ως αίσθηση και ως σκέψεις που θα αναδύονται μέσα από την καρδιά τους. Η πίστη τους θα χαρακτηρίζεται από διαύ­γεια και λογική και γι’ αυτό, χωρίς να κάνουν θαύματα, θα ανα­στυλώσουν τα ξεραμένα ανθρώπινα κλήματα του αμπελώνα Μου. Αυτούς θα τους αμείψω επίσης με το ίδιο μεροκάματο που θα λάβετε κι εσείς που εργαστείτε ολόκληρη την ημέρα. Γιατί γι’ αυτούς, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να πιστέψουν σταθερά και χωρίς αμφιβολίες αυτά που συνέβησαν εδώ πάνω από χίλια χρό­νια πριν τη δική τους εποχή.

11. Μπορεί λοιπόν, οι μεγάλες αποκαλύψεις να απέχουν πο­λύ μεταξύ τους χρονικά. Οπωσδήποτε όμως ο Θεός φροντίζει να έρχονται πάντοτε νέοι προφήτες μόλις οι διδασκαλίες της μεγά­λης αποκάλυψης αρχίσουν κάπως να νοθεύονται. Αλλά αυτό συμβαίνει με τρόπο που να μην βιάζεται η ελευθερία βούλησης κανενός. Για τούτο το λόγο, τις μεγάλες αποκαλύψεις τις χωρί­ζουν χρονικά ολοένα μεγαλύτερα διαστήματα, ούτως ώστε να εί­ναι ακόμη περισσότερο αβίαστη η ελεύθερη προαίρεση των αν­θρώπων.

12. Βέβαια, άμα στο τέλος ο κόσμος παρασύρει την ανθρω­πότητα πολύ μακριά από τον πνευματικό της δρόμο, τότε, η μόνη λύση που απομένει είναι να της δοθεί πάλι μία μεγάλη αποκάλυ­ψη. Προφανώς μετά από αυτήν αναγκαστικά ακολουθεί μία Κρί­ση, αφού από μόνη της μία αποκάλυψη αποτελεί μία Κρίση με δυσάρεστες συνέπειες για όσους δεν την ενστερνίζονται. Όσο στα ξερά ξύλα δεν μπαίνει φωτιά, δεν καίγονται, μα από τη στιγ­μή που θα μπει η φωτιά, γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Ό,τι λοιπόν σημαίνει η φωτιά για τα ξύλα, το ίδιο σημαίνει μία με­γάλη αποκάλυψη για τους ανθρώπους. Το καταλάβατε τώρα;

VI/177. Οι προφήτες ως φορείς της αποκάλυψης.

Φωτισμένη πίστη και τυφλή πίστη

Κεφ. VI/177: Ο Λάζαρος αναρωτιέται αν μία μεγάλη αποκά­λυψη συνεπάγεται ένα είδος εξαναγκασμού γι ’ αυτούς που την λαμβάνουν άμεσα από τον Θεό. Γιατί αυτοί είναι αναγκασμένοι να την πιστέψουν, ενώ αντίθετα μόνο για τους απλούς πιστούς που την δέχονται έμμεσα από το στόμα των πρώτων αποτελεί ευλογία.

[3] Είπα τότε Εγώ: «Ποιος είπε ότι οι φορείς μιας μεγάλης αποκάλυψης θα είναι αναγκασμένοι να την πιστέψουν θέλουν- δεν θέλουν; Ασφαλώς Εγώ ξέρω ποιον πρέπει να επιλέξω για να μεταφέρει μία μεγάλη αποκάλυψη στον κόσμο χωρίς να βλαφτεί ο ίδιος.»

[4] Σαν απόδειξη ο Κύριος αναφέρει τότε τον Μωυσή, που αν και μεγάλος προφήτης, δεν πίστευε απόλυτα ότι οι Ισραηλίτες θα έφταναν στη Γη της Επαγγελίας, σε αντίθεση με άλλους κοινούς συνανθρώπους του και γι ’ αυτό μπόρεσε να την αντικρίσει μόνο από μακριά από ένα ψηλό βουνό.

[5] Αυτό αποδεικνύει ακόμη πιο ακαταμάχητα, ότι ποτέ κανέ­νας φορέας κάποιας αποκάλυψης δεν είχε την παραμικρή δέσμευ­ση. Στο εφεξής μάλιστα ένας τέτοιος φορέας θα είναι ακόμη λιγό­τερο δεσμευμένος. Ίσα-ίσα, η πίστη και οι πράξεις του θα είναι πάντοτε εντελώς ελεύθερες, αφού μόνο χάρη σε αυτές θα γίνει μα­κάριος. Γιατί μακάριος δεν γίνεται κάποιος επειδή είναι φορέας μίας αποκάλυψης, παρά μόνο εφόσον και ο ίδιος την πιστεύει και την ακολουθεί.

[6] Η ίδια περίπτωση είναι τώρα με σας. Φυσικά οι πράξεις Μου σας αναγκάζουν να πιστέψετε ότι είμαι ο Χριστός και ότι τα λόγια Μου είναι λόγια του Θεού, περισσότερο από όσο τους άλλους που απλώς θα ακούσουν το Ευαγγέλιο από το στόμα σας.

Αλλά για τούτο το λόγο σε αντιστάθμισμα εσείς θα χρειαστεί να ξεπεράσετε πάρα πολλές αμφιβολίες σε σχέση με Μένα και έτσι θα έχετε τη δυνατότητα να δυναμώσετε μόνοι σας την πίστη σας.

Γιατί, όταν θα ρίξουν κάτω τον βοσκό, τα πρόβατα θα τρέξουν να φύγουν και θα σκορπιστούν. Την κατάλληλη ώρα όμως, Εγώ θα τα συγκεντρώσω πάλι και θα ενισχύσω την πίστη τους.

Συνεπώς, κανένας φορέας μιας αληθινής αποκάλυψης δεν υφίσταται τον παραμικρό εξαναγκασμό. Διότι καταρχάς ένα τέ­τοιο άτομο ανεξαίρετα έρχεται από πάνω. Καμία αποκάλυψη δεν τον εξαναγκάζει ιδιαίτερα να πιστέψει, καθότι η ψυχή του έχει ήδη περάσει από τη δοκιμασία της ενσάρκωσης σε ένα άλλο ου­ράνιο σώμα. Ως εκ τούτου, είναι ασφαλώς πολύ πιο γερή και συ­γκροτημένη από μία γήινη ψυχή που μόλις έχει συλλέξει τα επιμέρους συστατικά της.

Κατά δεύτερον, η ψυχή ενός προφήτη περνά από πολύ μεγα­λύτερες δοκιμασίες της πίστης της, σε σχέση με μια γήινη ψυχή, η οποία πολλές φορές τείνει να είναι ευκολόπιστη. Για μία γήι­νη ψυχή αρκεί ο λόγος της διδασκαλίας και δεν χρειάζεται να δει πολλά άλλα σημάδια. Αντίθετα, για τις ψυχές που προέρχονται από πάνω, απαιτούνται περισσότερα καθώς δεν πιστεύουν εύκο­λα. Αυτές χρειάζονται μεγαλύτερες αποδείξεις για να γίνει τέ­λεια η πίστη τους και να την εφαρμόσουν πλήρως στην πράξη.

[8] Η καλύτερη απόδειξη για του λόγου το αληθές είναι ότι όταν σας διδάσκω είμαι υποχρεωμένος να δίνω συγχρόνως εξη­γήσεις για τα πάντα. Και αυτό παρ’ όλο που βέβαια ξέρετε ποι­ος είμαι και θα μπορούσατε να πιστέψετε τις διδαχές Μου χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις. Όμως, όχι μόνο δεν το κάνετε, αλλά αντί­θετα Μου έχετε δείξει επανειλημμένα ότι δεν Με έχετε πιστέψει όποτε σας έδωσα μία εξαιρετικά δυσνόητη διδασκαλία και μάλι­στα Μου το έχετε πει κατά πρόσωπο. Άλλωστε, δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από την ημέρα που Με αφήσατε εξαιτίας κά­ποιων διδασκαλιών που δεν είχατε καταλάβει.

[9] Από αυτό εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι ψυχές σας είναι ισχυρότερες από τις ψυχές των καθαυτό παιδιών αυτού του κό­σμου. Άνθρωποι σαν εσάς θα υπάρχουν πάντα σ’ αυτήν την Γη και Εγώ θα τους αφυπνίζω και θα τους δίνω, όπως σε εσάς, τον εσωτερικό λόγο του Πνεύματός Μου. Εκείνοι τότε θα διδάσκουν τα καθαυτό παιδιά της Γης και έτσι δεν θα επηρεάζεται καθόλου η ελευθερία της βούλησής τους. Αλλά δεν πρέπει να φαντάζο­νται ούτε στιγμή αυτοί οι δάσκαλοι πως, επειδή είναι δάσκαλοι και σοφοί, για Μένα θεωρούνται ανώτεροι από τα παιδιά της Γης. Γιατί το δικό Μου αξίωμα θα είναι μόνιμα το εξής: αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά Μου και μην τα εμποδίζετε. Όποιος δεν γίνει σαν αυτά τα παιδιά, δεν πρόκειται να περάσει στο βα­σίλειό Μου, αφού έχει γίνει για χάρη τους και τους ανήκει.

Αλλά επίσης όποιος είναι σοφός και ως εκ τούτου δάσκαλος, μα συνάμα ταπεινός και πράος από καρδιάς, στο μέλλον θα βρί­σκεται επίσης εκεί που θα βρίσκομαι και Εγώ, ως Πατέρας ανά­μεσα στα παιδιά Μου, από τη μια αιωνιότητα στην άλλη».

II/226 Το τέλος της Γης. Ζωή = δραστηριότητα σε όλους τους κόσμους

[12] Οπωσδήποτε όμως, οτιδήποτε δημιουργήθηκε κάποτε σε τούτον τον κόσμο, παύει κάποια στιγμή να υπάρχει ως γήινη υπόσταση, επειδή μετουσιώνεται βαθμηδόν σε καθαρό Πνεύμα καθώς γεμίζει εντελώς με θεϊκή Αγάπη στο εσωτερικό του.

Ομοίως αυτή η Γη δεν θα υφίσταται αιώνια, παρά σταδιακά θα περάσει επίσης σε μία πνευματική υπόσταση.

Πάντως, μετρώντας το γήινο χρόνο με τα σημερινά δεδομέ­να, αυτό θα αργήσει πάρα πολύ ακόμη να γίνει σύμφωνα με την τωρινή σας αντίληψη, μέχρι δηλαδή να έρθει ο καιρός όπου το Πυρ της θεϊκής Αγάπης θα έχει διαλύσει κάθε ύλη και θα την έχει μεταμορφώσει στην πνευματική ουσία που ήταν αρχι­κά.

[13] Η διάλυση ενός κόσμου θα συμβεί όπως συμβαίνει η διάλυση κάθε άλλου γήινου όντος, όπου ο εξωτερικός θάνατος επικρατεί βαθμηδόν και γίνεται ορατός ολοένα και περισσότερο. Παρατηρώντας π.χ. ένα δέντρο, βλέπεις πως ξεραίνεται λίγο-λίγο. Με τον καιρό γίνεται ασθενικό, κούφιο, μονάχα λίγα κλαδιά μαρτυρούν ακόμη ζωή, ενώ τα υπόλοιπα σαπίζουν και πέφτουν σταδιακά από τον κορμό. Με την πάροδο του χρόνου σαπίζει σταδιακά και ο κορμός, ώσπου στο τέλος σαπίζει και πεθαίνει ολόκληρο το δέντρο. Μα ακόμη και ένα δέντρο που είναι τελεί­ως νεκρό, περιέχει μέσα του πνεύματα ζωής. Για τούτο το λόγο, όταν θα το δείτε στο δάσος ριγμένο στο χώμα από μια θύελλα, θα φυτρώνουν από μέσα του βρύα και άλλα χόρτα, το εσωτερι­κό του θα το σκαλίζουν κάθε λογής σκουλήκια, ενώ πολυάριθμα έντομα θα ρουφούν τον πυρήνα του, όσο έχει ακόμη έστω λίγη ουσία. Έτσι θα περάσουν αιώνες μέχρι να εξαφανιστεί και το τε­λευταίο ίχνος του.

[14] Το ίδιο, αν και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, συμβαίνει επίσης με έναν κόσμο μέχρι να πεθάνει και μετά τον θάνατό του. Ωστόσο, όπου πεθαίνει ένα δέντρο, φυτρώνει σε λίγο ένα άλλο. Αντίστοιχα, μπορεί να εξαφανιστεί ένας κόσμος, όμως στη θέση του εμφανίζεται ένας άλλος ή και περισσότεροι. Αυτοί δέχονται τότε τα εναπομείναντα πνεύματα ζωής από τον εντελώς νεκρό και διαλυμένο παλιό κόσμο, ώστε να συντηρηθούν και να εξελι­χθούν στο έδαφος τους.

Βλέπεις, επομένως, πως η δημιουργία αυτή καθαυτή δεν παίρνει ποτέ τέλος, αφού ούτε ο Θεός μπορεί να σταματήσει πο­τέ να σκέφτεται, να θέλει και να αγαπά, ωθούμενος από την απέ­ραντα απεριόριστη Αγάπη και Σοφία Του.

[15] Θεωρώ πως τώρα πια πρέπει αυτό το θέμα να έχει γίνει κατανοητό για τον καθένα. Ωστόσο, για εκείνον που δεν το έχει καταλάβει ακόμη, θα πω επιπλέον το εξής: Σκέψου τον εαυτό σου, να ζει σε έναν κόσμο αθάνατος και διατηρώντας αιώνια το νεανικό σου σφρίγος. Μήπως θα πάψεις ποτέ να σκέφτεσαι και να θέλεις; Υπάρχει περίπτωση, να αδρανήσεις ποτέ ή να μην θέ­λεις πια να απολαμβάνεις;

Ασφαλώς όχι, απεναντίας θα γίνεσαι διαρκώς πιο δραστήριος και θα προσπαθείς, με ακαταπόνητο ζήλο να έχεις περισσότερες και μεγαλύτερες χαρές από τη ζωή.

Γιατί το χαρακτηριστικό της αγάπης και της αληθινής ζωής, είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις ποτέ αδρανής, αλλά πρέπει να εί­σαι συνεχώς ενεργός, καθώς η ζωή η ίδια δεν είναι άλλο από μία δραστηριότητα μετά την άλλην. [16] Επομένως μην σκεφτεί κα­νένας σας πως κάποια μέρα στον άλλο κόσμο θα πέσει σε αδρά­νεια και γλυκιά απραξία, καθότι αυτό θα σήμαινε αληθινό θάνα­το για το Πνεύμα ή την ψυχή. Όσο πιο πνευματικός γίνεται εσω­τερικά κάποιος, τόσο πιο δραστήριος γίνεται επίσης σε όλα. Τη στιγμή μάλιστα που αυτό είναι εμφανές σε τούτο τον κόσμο, πό­σο περισσότερο θα ισχύει εκεί πέρα, όπου δεν υπάρχει το βαρύ σώμα για να ανακόπτει την ενεργητικότητα της ψυχής».

III/61 Η τροφή των αγγέλων

Τα κεφάλαια VII/61 ως 63 μεταφέρουν κυρίως το διάλογο με­ταξύ του Ναζωραίου και του Νικόδημου, που παρατηρώντας το Ραφαήλ την ώρα που τρώει, αναρωτιέται αν και τα. ουράνια πνεύματα έχουν ανάγκη υλικής τροφής. Ο Κύριος απαντά: [3] «Επει­δή αυτό το πνεύμα χρειάζεται να έχει ένα σώμα όσο βρίσκεται εδώ για να μπορείτε να το βλέπετε, γι’ αυτό πρέπει να τρέφεται με γήινη τροφή, ώστε να είναι ορατό για όσο χρόνο είναι ανα­γκαίο. [4] Στον Ουρανό των αγνών πνευμάτων, αυτά τρώνε και πίνουν, μα πνευματικά κι όχι υλικά. Η πνευματική τροφή συνίσταται δε στην αγνή αγάπη και στη σοφία του Θεού. Τούτη, δια­περνώντας όλο το σύμπαν τρέφει όλα τα αμέτρητα όντα και μά­λιστα πρώτα τρέφει τα πνεύματα και ύστερα μέσω εκείνων όλη την υλική δημιουργία. Καταρχάς τρέφει τον αμέτρητο αιθερικό χώρο όπου κολυμπούν σαν ψάρια αναρίθμητες μυριάδες ήλιοι και πλανήτες. Πρώτα, αντλούν από τον αιθέρα την αναγκαία τροφή τα ουράνια σώματα και ύστερα από αυτά τρέφονται όλα τα πλάσματα. Στα δε ουράνια σώματα αρχικά αντλεί ο αέρας τροφή από τον αιθέρα που τα περιβάλλει και έπειτα την μεταδί­δει στα ίδια τα ουράνια σώματα».

VII/120-124. Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με την
καθοδήγηση των ανθρώπων και των λαών.

Τα κεφάλαια VII/120 και 121 παραθέτουν κάποιες σημαντικές ερωτήσεις του Αγρίκολα προς τον Κύριο.

Αντικείμενό τους είναι γιατί γεννιέται καταρχάς ο άνθρωπος, κατά τα φαινόμενα χωρίς τη θέλησή του και γιατί σύμφωνα με τη βούληση του Κυρίου, γεννιέται συνήθως σε τέτοιες συνθήκες που αναγκαστικά τον κάνουν κακό άνθρωπο και συχνά μάλιστα χειρό­τερο από άγριο θηρίο. Επιπλέον, πολλές φορές είναι θύμα της κα­κής ή ελλιπούς ανατροφής, για την οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος, μα ούτε και οι φτωχοί γονείς του αφού είχαν επίσης την ίδια. Το δε πιο θλιβερό από όλα είναι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος στον άλλων κό­σμο θα πληρώνει για τον κακό του βίο με ανείπωτα μαρτύρια και ένα σχεδόν ατελείωτο θάνατο της ψυχής του. Όλα αυτά όχι μόνον είναι ασυμβίβαστα με την καλοσύνη του Θεού, αλλά επιπλέον είναι απίθανο να φθάσουν ποτέ στην τελείωση τέτοιοι άνθρωποι, που αλληλοσφάζονται συνεχώς. Ο Κύριος απαντά ότι κατά πρώτον έχει θεσπίσει μία αιώνια, πάνσοφη τάξη βάσει της οποίας τα πάντα οδη­γούνται στον προορισμό τους. Συνάμα όμως, κυρίαρχη είναι η ελεύ­θερη βούληση του ανθρώπου.

[5] «Ωστόσο, από μόνη της η ελεύθερη βούληση δεν θα ωφε­λούσε παρά λίγο ή και καθόλου χωρίς την ικανότητα της ελεύ­θερης επίγνωσης και χωρίς την νοημοσύνη, που είναι απότοκη της επίγνωσης.

Γιατί η νοημοσύνη είναι που δείχνει τελικά στη βούληση τι είναι καλό και αληθινό και τι ψεύτικο και κακό. [6] Αφού πρώ­τα αποκτήσει επίγνωση ο άνθρωπος και αφυπνίσει και οξύνει τη νοημοσύνη του, έρχεται επιπρόσθετα η αποκάλυψη της θεϊκής βούλησης που του δείχνει το σωστό δρόμο για την αιώνια ζωή και για τον Θεό.

Τότε αυτός μπορεί να ασπαστεί ή όχι την αποκάλυψη, δεδο­μένου ότι η βούλησή του πρέπει να είναι ελεύθερη και έναντι του Θεού επίσης.

Οι πρωτόπλαστοι είχαν λάβει μία σαφή, εύληπτη αποκάλυψη που τους έδειχνε με ποιον τρόπο θα έφθαναν το συντομότερο δυνα­τό και από τον πιο βατό δρόμο στον προορισμό τους. Συνάμα γνώ­ριζαν ότι μπορούσαν αντίθετα να ακολουθήσουν την έλξη της σάρ­κας και της ύλης του κόσμου, μα με αντίτιμο την τιμωρία και το θά­νατο. Για ένα διάστημα προχωρούσαν πολύ καλά, όμως πολύ σύ­ντομα επικράτησαν οι σαρκικές επιθυμίες σε βάρος της γνώσης του καλού κι αληθινού. Έτσι παρέβησαν τη θεϊκή εντολή για να δουν τι θα προέκυπτε. [10] Κοίτα, αυτό που έκαναν οι πρωτόπλαστοι το κάνει τώρα σχεδόν όλη η ανθρωπότητα. [11] Ο Θεός δεν της στέ­ρησε ποτέ μεγάλες και μικρές αποκαλύψεις, χωρίς όμως να πιέ­σει ποτέ κανέναν να τις πάρει σοβαρά. Αλλά ασφαλώς είναι ευ­τυχής όποιος τις παίρνει σοβαρά και προσαρμόζει τη ζωή του σε αυτές.

Όμως, η πλειονότητα ανέκαθεν αδιαφορούσε για τη διδασκαλία του Θεού και ακολουθούσε τις ορέξεις της, με αποτέλεσμα να απο­μακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον προορισμό της. Επι­πλέον, οι θεόπεμπτοι δάσκαλοι αντιμετωπίζονταν εχθρικά ή και θανατώνονταν.

[14] Στο τέλος δε οι αρνησίθεοι άνθρωποι επιχείρησαν να κα­ταστρέψουν τον πλανήτη και έτσι υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Με τις εκσκαφές τους άνοιξαν διεξόδους στις τεράστιες μάζες υπόγειων υδάτων που χύθηκαν πάνω στους άνομους και τους έπνιξαν. [15] Μα και πάλι αυτήν την σκληρή τιμωρία δεν την επέβαλε η βούληση του Θεού, παρά απλώς επέτρεψε να συμβεί αυτό που έτσι κι αλλιώς θα συνέβαινε λόγω της εσωτερικής ρύθ­μισης της Γης… [16] Συνεπώς, κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν είναι εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του έτσι που να μην μπορεί να βρει βοήθεια αν το θέλει πραγματικά.

Μα άμα δεν το θέλει και μάλιστα ήδη από τα παιδικά του χρόνια, ασφαλώς θα πρέπει να καταλογίζει μόνο στον εαυτό του την -ευθύνη που δυστυχεί. Αυτό δε που είπα για τον έναν άνθρω­πο ισχύει επίσης για έναν ολόκληρο λαό [17] Δεν υπάρχει ούτε ένας λαός στην οικουμένη που δεν θα είχε βοήθεια να λύσει άρι­στα όλα τα προβλήματά του, αρκεί να το ήθελε. Μα πού υπάρ­χει τέτοια θέληση;! Βέβαια για το κακό βρίσκουν με το παραπά­νω Θέληση, ενώ για το πνευματικά καλό κι αληθινό δεν υπάρχει καλή θέληση.

Γι’ αυτόν το λόγο η ψυχή ενός τέτοιου ανθρώπου χωρίς καλή θέληση -όπως και οι ψυχές ενός ολόκληρου λαού- εισπράττει την τιμωρία και το θάνατο της ύλης. Και τότε τέτοιες ψυχές δεν μπορούν πια να αντιληφθούν ούτε να συλλάβουν τίποτα από το φως και τη ζωή του πνεύματος.

Άμα θέλει δε κανείς να ταρακουνήσει τις σαρκικές ψυχές για να τις βγάλει από τον ύπνο τους, αμέσως γίνονται έξω φρενών, αγριεύουν και ορμούν στους αφυπνιστές τους όπως ο λύκος στα πρόβατα, σκοτώνοντάς τους χωρίς οίκτο και χωρίς εξαίρεση.

[18] Αλλά φταίει τότε ο Θεός που οι ψυχές τέτοιων ανθρώ­πων για τους παραπάνω λόγους καταλήγουν σε ολική τύφλωση και αθεΐα, όπου παραμένουν πεισματικά επί χιλιετίες; Όταν ο Θεός αφήνει να τους βρει μία τιμωρία για να τους νουθετήσει, ασφαλώς είναι ένα καλό και σοφό δείγμα πατρικής αγάπης. Διό­τι μόνο η μεγάλη δοκιμασία της σάρκας μπορεί να ωθήσει την ψυχή να αποστραφεί την ύλη και να στραφεί στο πνεύμα».

VI/239 Η δεύτερη Δημιουργία

Ο Κύριος: Όντας ο προαιώνιος Θεός, θα μπορούσα ασφαλώς να κάνω με τη
βούλησή Μου, την κόλαση να εξαφανιστεί, αλλά μαζί της θα κατέστρεφα συνάμα όλη τη δημιουργία. Και τι θα γινόταν ύστερα; Φυσικά θα μπορούσα να αρχίσω μία νέα. Όμως μία νέα δημιουργία υλικών κόσμων δεν μπορεί να γίνει με άλλη τάξη από την τωρινή, καθότι η ύλη αποτελεί το σταθεροποιημένο μέσο που αναγκαστικά βρίσκεται υπό καταδίκη. Γιατί μέσω της ύλης πρέπει τα όντα, που οφείλουν να γίνουν όμοια με Μένα σε όλα, να περάσουν από τη δοκιμασία της ελεύθερης βούλησής τους, εντελώς ανεξάρτητα από Μένα, προκειμένου να κατακτήσουν αληθινή αυτοτέλεια στη ζωή τους.

Επομένως, είναι καλύτερο να αφήσω τα πάντα όπως εί­ναι, αλλά με μία καλά οργανωμένη τάξη.

Για να γίνει δυνατή δε αυτή η τάξη, ήταν απαραίτητο να γί­νω Εγώ ο Ίδιος άνθρωπος και να διαπεράσω όλη την ύλη. Έτσι έχω δώσει στα καταδικασμένα από παλιά πνευματικά στοιχεία που περιέχονται στην ύλη, τη δυνατότητα να φτάσουν στη μα­καριότητα.

[4] Αυτή είναι συγκεκριμένα η δεύτερη δημιουργία, για την οποία είχα προνοήσει από αιώνων, καθώς χωρίς αυτήν κανένας άνθρωπος, ούτε σε αυτήν τη Γη ούτε σε μία άλλη, δεν θα μπο­ρούσε ποτέ να γίνει απόλυτα μακάριος. Από τώρα και στο εξής, Είμαι ορατός Θεός και όποιος Με αναγνωρίζει κερδίζει τη ζωή και γίνεται αθάνατος. [5] Το πρώτο σκέλος της λύτρωσης είναι η διδασκαλία Μου και το δεύτερο η ενανθρώπισή Μου, μέσω της οποίας καταρρέει και συντρίβεται τελείως η ισχύς της παλαιάς κόλασης που μέχρι τώρα υπερίσχυε».

V/88 Πίστη και λογική

Στο κεφ. V/88 ο Κύριος εξηγεί ότι η πίστη πρέπει να συμβαδί­ζει με το λογικό, ιδίως όταν έχει κανείς το ρόλο του δασκάλου:

[1] (Ο Κύριος:) «Ένας σωστός μαθητής της διδασκαλίας Μου δεν πρέπει ποτέ να υιοθετεί κάτι ασυλλόγιστα χωρίς να το έχει ελέγξει εξονυχιστικά προηγουμένως. Μόνο αφού έχει διεισδύσει πρώτα σε βάθος και έχει πειστεί, έχει τη δυνατότητα πλέον να ασπαστεί ό,τι είναι καλό και αληθινό και να το εφαρμόσει έξυπνα και σοφά στην πρακτική του. Τότε σίγουρα θα έχει τέτοια αποτε­λέσματα που μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά ευλογημένα.

[2] Ιδού, Εγώ είμαι ο προαιώνιος Κύριος, γεγονός που αναγνω­ρίζετε πλήρως και εσείς. Θα μπορούσα να σας πω ότι το ένα ή το άλλο είναι μαύρο ή άσπρο και εσείς θα Με πιστεύατε επειδή τώρα είσαστε πεισμένοι ως τα βάθη του είναι σας για το ποιος είμαι. Μία τέτοια πίστη στην αυθεντία, όπως λέγεται, θα ήταν εδώ αναμφι­σβήτητα δικαιολογημένη. Αλλά ποιος από σας μπορεί να ισχυρι­στεί ότι ζητώ ή ζήτησα ποτέ μία τέτοια πίστη από σας; Ασφαλώς απαιτώ πίστη από σας, μα όχι τυφλή ούτε νεκρή, παρά πέρα για πέ­ρα ζωντανή. Σας διδάσκω αλήθειες που ο κόσμος δεν είχε φανταστεί ποτέ, όμως δεν σας ρωτάω: “το πιστεύετε αυτό;” παρά: “το καταλάβετε καλά αυτό;” Και εάν Μου πεις: “Κύριε, δεν μου είναι ακόμη σαφές αυτό ή εκείνο!” τότε σου εξηγώ το θέμα με όλα τα μέσα που έχω στη διάθεσή Μου μέχρι να το καταλάβεις πλήρως σε βάθος και μόνο τότε προχωρώ πάλι ένα βήμα.

[3] Φυσικά θα μπορούσα να δώσω εξαρχής μία τέτοια εξή­γηση στον καθένα που να καταλαβαίνει υποχρεωτικά αμέσως μία νέα διδασκαλία. Μα επειδή γνωρίζω τι και πόσο μπορεί να αφομοιώσει κάποιος με μιας, γι’ αυτό κάθε φορά δίνω μόνο τό­σο όσο είναι σε θέση να αφομοιώσει ο καθένας από σας. Δίνω χρόνο δε στο σπόρο για να βλαστήσει και να ριζώσει και συγκρατούμαι για να μην εισάγω κάτι καινούργιο πριν καταλάβε­τε σε βάθος το προηγούμενο. Γι’ αυτό σας αφήνω χρόνο για να ελέγχετε όσα σας διδάσκω και σας δείχνω.

[4] Εγώ ο Ίδιος σας λέω: “Να εξετάζετε τα πάντα και να κρα­τάτε μόνο ό,τι είναι καλό και ως εκ τούτου αληθινό!” Εάν όμως Εγώ το κάνω αυτό, πόσο μάλλον πρέπει να το κάνετε εσείς που δεν έχετε την ικανότητα να διαβάζετε τις σκέψεις των ανθρώπων όπως Εγώ!

[5] Μην απαιτείτε τυφλή πίστη από κανένα, αντίθετα να εξη­γείτε στον καθένα την κάθε αιτία. Και εάν δεν είναι ικανός να το καταλάβει με το λογικό του, μην παραλείψετε κανένα κόπο. Οφεί­λετε να τον οδηγήσετε από σκαλί σε σκαλί με αγάπη και υπομο­νή μέχρι να γίνει ικανός να καταλάβει σε βάθος τη διδασκαλία σας. Με σκοτισμένο μυαλό δεν πρέπει να γίνει ποτέ κανείς μαθη­τής σας στο όνομά Μου. Γιατί Εγώ σας δίνω λαμπερό φως και ζωή, άρα ούτε εσείς μπορείτε να δίνετε σκοτάδι και θάνατο.

[6] Όποιος ψάχνει πρέπει να βρει. Όποιος ρωτά και αναζητεί θα πάρει σωστή απάντηση και όποιος κτυπάει σε μία κλειστή πόρτα, η πόρτα θα του ανοιχτεί διάπλατη.

[7] Δεν υπάρχει τίποτα πιο άχρηστο από μία μισή απάντηση σε μία ερώτηση· καμία απολύτως απάντηση είναι πολύ καλύτε­ρη από μισή. Ούτε υπάρχει χειρότερο, πιο ανεφάρμοστο πράγμα από μία μισή εξήγηση για ένα θέμα από το οποίο και την επα­κριβή γνώση του συχνά μπορεί να εξαρτάται κάτι πολύ σημα­ντικό στη ζωή.

[8] Συνεπώς εκείνος που θέλει να διδάξει τους άλλους οφεί­λει να γνωρίζει το αντικείμενό του μέχρι τη ρίζα και το σπόρο του γιατί διαφορετικά ο ένας τυφλός οδηγεί τον άλλο και πέ­φτουν και οι δύο στο λάκο».

Π/208-213 Διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με την ανθρώπινη φύση και την αυτογνωσία

Π/208: Σχετικά με την αυτάρεσκη υποδούλωση στο νόμο και τον ενεργό και γεμάτο ευσπλαγχνία Χριστιανισμό.

Μας περιγράφεται η ιστορία μιας κοπέλας χαμηλής κοινωνικής στάθμης που κάποιο βράδυ γυρίζει σπίτι της. Είναι κουρασμένη και πέφτει σε καταιγίδα. Φθάνει στην πόρτα ενός πιστού ερημίτη και ζητάει βοήθεια, εκείνος όμως τη διώχνει γιατί τη θεωρεί «ακάθαρ­τη». Τότε ένας αμαρτωλός τελώνης που άκουσε το κλάμα της από μακριά τρέχει να τη βρει και τη φιλοξενεί σπίτι του. Με παράδειγ­μα τη συγκεκριμένη ιστορία ο Κύριος δείχνει πώς ο αυστηρός ασκη­τής ενδιαφέρεται μόνο να μη μιάνει την ψυχή του που τη νομίζει κα­θαρή και πώς να μη διακινδυνεύσει τη φήμη του ότι είναι άγιος, ενώ ο τελώνης που όλοι τον κατηγορούν ότι είναι αμαρτωλός έχει ακό­μη καρδιά και λέει μέσα του: «Μολονότι είμαι πολύ αμαρτωλός, ωστόσο θέλω να δείξω φιλεύσπλαγχνος προκειμένου κάποτε να με αντιμετωπίσει κι εμένα φιλεύσπλαγχνα ο Θεός!»

Π/209: Σχετικά με την εσωτερική ηθική καθαρότητα και την επαναφορά των χαμένων.

Για τον Κύριο δεν μετράει η ηθική καθαρότητα χωρίς αγάπη παρά η γεμάτη αυτοθυσία αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ακόμη κι αν ένας τέτοιος άνθρωπος είχε διαπράξει κάποιες αμαρτίες κάτω από την πίεση του υλικού του σώματος, παρ’ όλ’ αυτά η ψυχή του πάντα βαδίζει σύμφωνα με το πνεύμα του Χριστού. Εκείνοι οι άνθρωποι που η αμαρτία τους τούς κάνει ταπεινούς, όπως συνέ­βη με τον τελώνη, διατηρούν ωστόσο την ψυχή τους καθαρή ως προς τη σχέση της με το θείο πνεύμα που ενοικεί σε αυτήν. Ύστε­ρα ο Κύριος δείχνει γι ’ άλλη μια φορά αυτούς τους δύο αντίθετους τρόπους συμπεριφοράς χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα μια κυ­νηγημένη μοιχαλίδα: όποιος την καταδικάσει και τη λιθοβολήσει, παρ’ όλο που είναι δίκαιος σύμφωνα με τη νομοθεσία, κάποτε θα κριθεί και ο ίδιος δίκαια και αυστηρά. Όποιος αντίθετα την περιθάλψει και προσπαθήσει να σώσει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή της, έτσι ώστε να φέρει πίσω στον Κύριο αυτό που εί­χε χαθεί, θα δει να παραγράφονται τα παραπτώματά του και κά­ποτε θα του δοθεί μεγάλη ανταμοιβή για την πράξη του αυτή.

VI/33 Ουρανός και κόλαση

(33[1]) Λέει τότε ο Φιλοπόλδος: «Κύριε, ασφαλώς όλοι μας Σε ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας. [2] Ένα μόνο θα ήθελα να μάθω ακόμη από Σένα, πού βρίσκεται τοπικά ο ουρα­νός και πού αυτός ο άθλιος κάτω κόσμος για τον οποίο έχω ακούσει και διαβάσει τόσα πολλά. Λέγεται ότι οι μεν θα ανέβουν επάνω στα ουράνια και οι δε θα γκρεμιστούν κάτω στην κόλα­ση. Πού και πώς είναι αυτό το ‘‘επάνω” και πού και πώς αυτό το πραγματικά αξιολύπητο “κάτω”»;

[3] Λέει ο Κύριος: «Κοίτα εδώ στη Γη στην καρέκλα που κά­θεσαι ουρανός και κάτω κόσμος μπορεί να είναι δίπλα δίπλα. Όμως στο βασίλειο του πνεύματος τους χωρίζει ένα απέραντο χάσμα. Για να σου το πω και διαφορετικά: [4] Εδώ, όπου βρίσκομαι Εγώ τώρα μαζί σας, είναι ο ανώτατος ουρανός και αυτό λέγεται “επάνω”, αλλά εδώ πάλι βρίσκεται επίσης η πιο βαθιά και πιο κακή κόλαση και αυτό λέγεται “κάτω”.

[5] Ο υλικός τόπος δεν έχει καμία σημασία, παρά μόνο ο πνευματικός που όπως είδες δεν έχει τίποτα το κοινό με τον υλικό. Στη σφαίρα των πνευμάτων η απόσταση είναι η ψυχική, υπο­κειμενική κατάσταση που βιώνουν. Ο χώρος με τη γήινη έννοια δεν παίζει κανένα ρόλο εκεί. Για να σας το δείξω αυτό ευκρινέ­στερα θα σας δώσω μερικές εικόνες ως παράδειγμα.

[6] Ας πάρουμε λόγου χάριν δύο ανθρώπους που μοιράζονται εδώ το ίδιο κάθισμα. Ο ένας είναι ένας θεοσεβούμενος σοφός που το διαυγές πνεύμα του έχει μυηθεί σε πολλά μυστήρια της εκδήλωσης των θείων δυνάμεων στη φύση. Ο άλλος όμως είναι ένας πωρωμένος κακούργος· ο μόνος λόγος που αναπαύεται στον ίδιο πάγκο και δέχεται ωσάν τίμιος άνθρωπος να του δώ­σουν ψωμί και κρασί για να τονώσει τις δυνάμεις του, είναι για να έχει μετά τη δυνατότητα να διαπράξει πιο άνετα κάτι κακό. Πόσο κοντά είναι οι δύο άνθρωποι από την άποψη του γήινου χώρου αλλά πόσο απομακρυσμένοι ως προς το πνεύμα. [7] Μα όπως κάθεται εδώ μαζί μας ο σοφός μας, το ίδιο κάθεται χιλιά­δες μίλια μακριά ένας άλλος σοφός και άρα από άποψη γήινης απόστασης είναι πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον όμως στο βασίλειο του πνεύματος θα κάθονταν μαζί κοντά κοντά, γεγονός που όντως συμβαίνει κυριολεκτικά στο βασίλειό Μου.

[8] Από το παράδειγμα αυτό συνεπάγεται ότι για κάθε καλό άνθρωπο ο ουρανός θα είναι οπουδήποτε βρίσκεται ο ίδιος και όλοι οι καλοί και αγνοί σαν εκείνον θα είναι συντροφιά του. Άλλωστε δεν λέγεται πουθενά ότι ο ουρανός είναι εδώ ή εκεί, π.χ. πάνω από τα άστρα, ενώ κάπου βαθιά κάτω από τη Γη είναι η κό­λαση. Όλα αυτά δεν εξαρτώνται από αυτόν το χρόνο και αυτόν το χώρο, ούτε είναι φανερά εξωτερικά όπως είναι οι κενές νοήματος τελετές στο ναό· αντίθετα, είναι εντελώς εσωτερικά μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. [9] Επομένως, όπως είναι διαμορφωμένο το εσωτερικό του ανθρώπου, την ίδια μορφή θα έχει επίσης στην άλ­λη ζωή ο κόσμος που θα δημιουργήσει από μέσα του, στον οποίο και θα ζει ανάλογα καλά ή κακά.

IV/252-257 Ο «Πατέρας» και ο «Υιός» μέσα στον Ιησού

Κεφάλαιο IV/252: (Ο Κύριος:) «Πολύ καλά τα είπες. [3] Ο Πατέρας βρίσκεται μέσα σε Μένα ήδη από την αιωνιότητα. Όμως το εσώτατο στοιχείο Του δεν αποκαλύπτεται στην ψυχή Μου πα­ρά μόνον όταν ο ίδιος το θελήσει. Παρ’ όλ’ αυτά, γνωρίζω όλα όσα ήταν προαιώνια μέσα στον Πατέρα. Κι όμως ο Πατέρας έχει πολλά μέσα Του που ο Υιός δεν τα γνωρίζει και που αν θέλει να τα μάθει, πρέπει να το ζητήσει από τον Πατέρα. [4] Θα έρθει όμως σύντομα η ώρα όπου ο Πατέρας μέσα Μου θα είναι και ως προς το εσώτατο στοιχείο ένα με Μένα, τον μοναδικό του Υιό από την αιωνιότητα, όπως θα γίνει σύντομα και το πνεύμα του Πατέρα εντελώς ένα με τις ψυχές σας όσο βρίσκονται ακόμα μέσα στα σώματά σας. Τότε μόνο θα σας αποκαλυφθούν χάρη στο πνεύμα του Πατέρα στο εσωτερικό σας όλα όσα δεν είναι ακόμη δυνατόν να σας αποκαλυφθούν!» [14] Για να κάνει ακόμη καλύτερα κατα­νοητή αυτή τη σχέση μεταξύ Πατέρα και Υιού στους μαθητές Του, ο Κύριος χρησιμοποιεί την εικόνα του εσώτατου πυρός του ήλιου ως Πατέρα και του φωτός που προέρχεται από αυτό ως του Υιού. «Επομένως στη σημερινή Μου υπόσταση είμαι η εξωτερική εκ­δήλωση του εσώτατου Πατέρα, που επιδρά προς τα έξω, και επο­μένως όλα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά Μου κι αντί­στροφα. Άρα ο Πατέρας και Εγώ πρέπει να είμαστε απόλυτα ένα, με τη διαφορά ότι το εσώτατο πυρ πρέπει οπωσδήποτε να περιέ­χει βαθύτερη γνώση και κατανόηση από το εξωτερικό φως.»

Ο Θεός μέσα από το βιβλίο της φύσης

Στα γραπτά του Λόρμπερ, η αληθινή γνώση της φύσης περιγράφεται σαν ένας καλός δρόμος για να βρει κανείς το Θεό.

«Ό,τι υπάρχει στο φυσικό κόσμο, όλα όσα περιλαμβάνουν τα τρία βασίλειά του, αντιπροσωπεύουν μια γραφή και μια γλώσσα που για την ψυχή του φωτισμένου ανθρώπου αποτε­λούν ορθάνοιχτο βιβλίο! Ο κάθε άνθρωπος έχει μάτια για να βλέπει, αυτιά για να ακούει, την όσφρηση, τη γεύση, το συ­ναίσθημα και επιπλέον τη λογική και τη νοημοσύνη. Προικι­σμένος με όλα αυτά τα εφόδια, βλέπει τον ήλιο και τη σελήνη να ανατέλλουν και να δύουν, βλέπει τα άστρα, βλέπει πάνω στη γη αμέτρητα είδη και ποικιλίες πλασμάτων μέσα από τα οποία μπορεί όλο και πιο πολύ να γνωρίσει το Θεό. Κάθε βου­νό και πεδιάδα, κάθε ποτάμι, τα λογής-λογής πανέμορφα φυ­τά και ολόκληρος ο ζωικός κόσμος του δίνουν με το παρα­πάνω ερέθισμα και ευκαιρία να σκεφθεί για το πώς έγιναν και πώς κρατιούνται στη ζωή.

Όταν λοιπόν ο άνθρωπος διαλογισθεί πάνω σε αυτά τα πράγματα, του λέει τότε μια εσωτερική φωνή πως όλα τούτα δεν μπορεί να έγιναν από μόνα τους, αλλά πρέπει να υπάρχει ένας αληθινά σοφός, στοργικότατος και παντοδύναμος δημιουργός, που τα έφτιαξε και τα έβαλε σε τάξη. Εκείνος τα διατηρεί ακόμα τώρα στη ζωή και θα τα διατηρεί παντοτινά όλο και πιο τέλεια, αφού αυτό έχει κάνει από αμνημόνευτους καιρούς μέχρι σήμερα.

Όποιος λοιπόν βάλει με το νου του έναν τέτοιο Θεό και Δημιουργό, θα πρέπει να ξυπνήσουν σιγά-σιγά μέσα του έ­νας βαθύς σεβασμός και αγάπη για Εκείνον. Με αυτό το ξύ­πνημα της αγάπης όμως, αρχίζει να ζωντανεύει εσωτερικά και η ψυχή και όσο μεγαλώνει η αγάπη, μεγαλώνει και αυ­τή. Κι αυτό, γιατί το πνεύμα της αγάπης φωτίζει όλο και πιο πολύ την ψυχή και της χαρίζει διαρκώς μεγαλύτερη διαύ­γεια-σχετικά με την ουσία του Θεού. Όταν κάποιος λοιπόν βρει μ’ αυτό τον τρόπο το δρόμο για το Θεό και συνάμα το δρόμο για την αληθινή αιώνια ζωή, τότε πια μπορεί να καθο­δηγεί σωστά και τους άλλους, εμπνεόμενος από αληθινή α­γάπη για τα αδέλφια του. Και ο Θεός θα του χαρίσει γι’ αυτό το λόγο ακόμη περισσότερο φως και σοφία».

Η ορθή διδασκαλία

Φυσικά, πολύ μεγάλη σημασία έχει το ορθό περιεχόμενο της δι­δασκαλίας:

«Αν θέλετε να μορφώσετε τους ανθρώπους στο όνομά Μου, τότε διδάξτε τους σε τι συνίσταται το βασίλειο του Θεού και τι πρέπει να κά­νει ένας άνθρωπος για να το αποκτήσει ήδη από αυτόν εδώ τον κό­σμο, ακόμη δε περισσότερο στον άλλο κόσμο. Αν εξαγνίσετε με τον τρόπο αυτόν τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων, τότε μπορείτε πια να τους εξηγήσετε επίσης τα σχετικά με το φυσικό βασίλειο, για να φέρετε το νου τους πίσω στην πρωταρχική αλήθεια και να καθαρίσετε την ψυχή τους από κάθε δεισιδαιμονία. Αυτό καθίσταται ακόμη πιο απα­ραίτητο για τον εξής λόγο: Ένας άνθρωπος που παρατηρεί υπό εσφαλ­μένο πρίσμα τα έργα τα δημιουργημένα από τον Θεό, δεν μπορεί πο­τέ να γνωρίσει σωστά τον Θεό, επομένως ούτε τον εαυτό του, πολύ λι­γότερο δε το συνάνθρωπό του. Όπου όμως δεν επιτυγχάνεται αυτή η γνώση, εκεί δεν θα επιτυγχάνεται ούτε η απαιτούμενη αληθινή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.

Ο άνθρωπος μπορεί να δει τον Θεό μόνο με την πνευματική όρα­ση, μέσω της γνώσης των δημιουργημάτων και της γεμάτης αγάπη και σοφία τάξης Του, ύστερα δε να Τον αγαπήσει πάνω απ’ όλα. Όποιος πάλι αγαπάει τον Θεό πάνω απ’ όλα, αυτός γνωρίζει μέσα από την αγάπη αυτή τον εαυτό του και τον πλησίον. Έτσι, θ’ αγαπάει και θα σέ­βεται στο πρόσωπό τους την εικόνα του Θεού, όπως και στον ίδιο του τον εαυτό. Για το λόγο αυτό, είναι σωστό να εργάζεται κανείς με φρο­ντίδα, στοχεύοντας να εξαλειφθεί από τους ανθρώπους κάθε δεισιδαι­μονία. Όσο την ανθρώπινη ψυχή βαραίνει έστω και μια σπίθα λανθα­σμένης πίστης, ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, μπορεί δε από τη σπίθα αυτή να πέσει σε πολλά και μεγάλα σφάλματα.

Μόνον η απόλυτα καθαρή αλήθεια μπορεί να κάνει τον άνθρωπο απόλυτα ελεύθερο και εντελώς μακάριο τόσο εδώ, όσο και στο επέ­κεινα.

Όμως να θυμάστε επίσης ότι είναι πάντα πιο εύκολο να δώσετε στον άνθρωπο μία πληροφορία για κάτι στον τομέα της γνώσης του, παρά να εμπνεύσετε στην ψυχή του σταθερή και χωρίς αμφιβολία πί­στη. Γι’ αυτό, πρέπει να δίνετε πολύ μεγαλύτερη προσοχή στη θεμελίωση της ζωντανής πίστης από ό,τι στην καθαρή γνώση. Γιατί η ζωή δεν βρίσκεται μόνο στη γνώση αλλά στην καθαρή και ζωντανή, χάρη στα έργα αγάπης, πίστη! Η γνώση, όσο καθαρή κι αν είναι, δεν απο­τελεί παρά αντανάκλαση των πραγμάτων και της τάξης τους σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, που είναι παροδικός όπως κι όλα τα πράγματα μέσα, πάνω και από πάνω του. Αλλά τα δεδομένα της πίστης είναι ένα αλη­θινό, αιώνιο φως από τους ουρανούς και ζωντανό κτήμα της ψυχής. Βέβαια, δεν θέλω να πω μ’ αυτά ότι πρέπει να παραμελείτε στους αν­θρώπους αυτό που αποκαλούμε καθαρή γνώση για χάρη της ζωντα­νής πίστης. Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει κάτι πριν να λά­βει γι’ αυτό μία καλή πληροφόρηση ή γνώση. Όταν ο άνθρωπος έχει αποκτήσει για ένα καλό και αληθινό ζήτημα καθαρή και υπεύθυνη πλη­ροφόρηση και πλήρως ελεγμένη γνώση, δεν πρέπει κατόπιν ν’ αρκεσθεί στη γνώση, παρά να την προσλάβει μέσα στη ζωντανή πίστη και να πράττει σύμφωνα με τις γνώσεις που απέκτησε. Αν το κάνει αυτό, τότε η καθαρή γνώση θα του παράσχει επίσης ζωντανή και άφθαρτη ωφέλεια.»

Η τυφλή πίστη σε αυθεντίες

Με την αληθινή πίστη, ο άνθρωπος μεταβάλλεται από τα βάθη της καρδιάς του, εγκαταλείποντας τον εγωισμό και φθάνοντας στην αγά­πη για τον Θεό και το συνάνθρωπο. Αυτό επιτυγχάνεται με γνώσεις που τον πείθουν και με την απόλυτα ελεύθερη βούληση κι απόφασή του. Είναι, συνεπώς, φανερό ότι μία τυφλή πίστη σε κάποια εξουσία ή μία πίστη που είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού δεν μπορεί να ωφε­λήσει καμία ψυχή^. αντίθετα μάλιστα, την κάνει σε καταστροφικό βαθ­μό ανελεύθερη και εξαρτημένη.

Γι’ αυτό, ο Ιησούς προειδοποιεί μέσα από τα γραπτά του Λόρμπερ: «Να μην απαιτείτε από κανέναν τυφλή πίστη, παρά να φανερώ­νετε σε όλους τις αιτίες! Κι αν τυχόν δεν είναι ικανός να τις συλλάβει νοητικά, τότε μη φοβηθείτε κανέναν κόπο να τον οδηγήσετε σκαλί-σκαλί στην πίστη, με αγάπη και υπομονή, μέχρι που να αποκτήσει την ικα­νότητα να καταλάβει εκ θεμελίων τις καλές διδασκαλίες σας. Κανείς δεν πρέπει να είναι μαθητής σας στο όνομά Μου με σκοτισμένο το μυαλό. Σας δίνω φως και ζωή, γι’ αυτό εσείς δεν πρέπει να είσαστε απόστο­λοι του σκότους και του θανάτου.

Όποιος ψάχνει, πρέπει να βρίσκει! Όποιος παρακαλεί και ρωτάει, σ’ αυτόν πρέπει να δίνεται η ορθή απάντηση! Κι όποιος χτυπάει μία κλειστή πόρτα, πρέπει αυτή να του ανοίγεται διάπλατα!»

Οδηγίες για σωστή πνευματική δράση

Επίσης, ο Χριστός απορρίπτει με έμφαση κάθε καταναγκασμό κατά τη διάδοση της πίστης.

«Κάθε εσωτερικός, πνευματικός καταναγκασμός είναι μία καταδίκη. Αυτά που ο άνθρωπος δεν δέχεται και δεν κάνει με ελεύθερη βούληση και μέσα από απόλυτη πεποίθηση, δεν του φέρνουν τη ζωή αλλά μονάχα το θάνατο. Αν θέλουμε ο άνθρωπος να γίνει καλός και γεμάτος από αληθινή πνευματική ζωή, τότε αυτός δεν πρέπει να εξαναγκαστεί από τίποτ’ άλλο εκτός από τη δική του, απόλυτα ελεύθερη και σταθερή βούληση. Ούτε νόμος, ούτε έπαινος ή τιμωρία πρέπει να καθορίζουν αυτό που κάνει, αλλά μόνο η εσωτερική του πεποίθηση, η καθαρή του γνώση κι η ελεύθερή του βούληση, που πρέπει να πηγάζει από την καθαρή αγάπη για τον Θεό και για κάθε τι το καλό και αληθινό. Σας το λέω ως τη φωτεινότερη αλήθεια: Θα μπορούσα πάρα πολύ εύκολα να έχω κατέβει στη γη με την πιο θεώρατη ανθρώπινη μορφή, συνοδευόμενος από αναρίθμητες στρατιές αγγέλων, με φωτιές, κεραυνούς, βροντές και καταιγίδες, ανακοινώνοντάς σας το λόγο του ελέους με βροντερή φωνή, που θα καταθρυμμάτιζε τα βουνά. Τότε, ασφαλώς δεν θα υπήρχε ούτε ένας ανάμεσά σας που θα είχε μέσα του την παραμικρή αμφιβολία. Γιατί ο μέγιστος τρόμος και ο πιο δυνατός φόβος θα τον είχαν παραλύσει στη στιγμή τόσο, που δεν θα ήταν ικανός να κάνει την παραμικρή, απλή σκέψη.

Όμως θα είχε ωφελήσει αυτό κανέναν στην εσωτερική του, αληθινή απελευθέρωση; Καθόλου, βέβαια! Αυτό θα ήταν μία καταδίκη για κάθε ανθρώπινη ψυχή, και τέτοια φυλάκιση για όλες τις ψυχές, που θα έκανε πέτρα τις ανθρώπινες καρδιές.

Βλέπετε, γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο μέσα στην αφάνεια και την ταπεινότητα, όπως άλλωστε είχα εξαγγείλει δια στόματος των Προφητών, για να μη γίνει δέσμια η καρδιά κανενός ανθρώπου και για να μπορέσετε όλοι να Με γνωρίσετε αγαπώντας Με χάρη στην ευλογημένη ισχύ της αλήθειας των λόγων και των διδασκαλιών Μου, ύστερα δε να ρυθμίσετε τελείως ελεύθερα το πώς θέλετε να ζήσετε.»

«Το βασίλειό Μου, που τώρα θεμελιώνω πάνω σ’ αυτήν τη γη, εί­ναι βασίλειο ειρήνης, όχι διχόνοιας, καταδίωξης και πολέμων. Γι’ αυ­τό, πρέπει να το διαδώσετε με ειρήνη στους ανθρώπους, χωρίς να χρη­σιμοποιήσετε βία! Αν, όμως, αυτή Μου η διδασκαλία εξαπλωθεί κά­ποια μέρα με τη βία στους λαούς, τότε σύντομα η κατάσταση πάνω σ’ αυτήν τη γη θα γίνει άθλια. Θα ρέουν ποταμοί αίματος, όλες οι θάλασ­σες θα πάρουν ένα χρώμα πένθους. Γι’ αυτό, να είσαστε όλοι ειρηνι­κοί εργάτες στο ό νομά Μου, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις και τις έρι­δες. Η δράση σας πρέπει να πηγάζει από την αγάπη για Μένα, που έχετε στην καρδιά σας, γιατί μέσα στην αγάπη είναι κρυμμένη η μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία!»

Τυφλοί επίδοξοι πνευματικοί ηγέτες

Πολύ αξιοπρόσεκτο είναι επίσης αυτό που ο Χριστός είπε στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για τη σωστή αντιμετώπιση των τυφλωμένων ηγετών τυφλών οπαδών και για άλλα πρόσωπα που, όπως οι Ναΐτες στον καιρό του Ιησού, είχαν αποκτήσει λανθασμένες απόψεις από τα αξιώματα, την ισχύ ή την επαγγελματική τους θέση. Συχνά, ανάμεσά τους βρίσκει κανείς τους πιο επίμονους και κακούς αντιπάλους του αληθινού ουρανίου φωτός:

«Για έναν φωτισμένο δεν είναι δύσκολο να γίνει οδηγός ενός τυ­φλού που έχει ανάγκη και θέλει το φως. Τα πράγματα όμως γίνονται δύσκολα, όταν ο τυφλός διαπνέεται από την παρανοϊκή ιδέα ότι βλέ­πει ο ίδιος. Τέτοιοι τυφλοί είναι οι Φαρισαίοι μας και οι νομοδιδάσκα­λοί μας. Ακόμη, δεν αποτελούν εξαίρεση οι ιερείς των ειδωλολατρών. Τι πρέπει άραγε να κάνει κανείς ως προς αυτούς; Θα σας το δείξει ένα σύντομο παράδειγμα.»

Τότε, ο Χριστός περιγράφει πώς ενεργεί ένας έξυπνος στρατηγός εναντίον ενός κακού, ισχυρού γειτονικού ηγεμόνα, που έχει οχυρωθεί μαζί με πλήθος πολεμιστών σε απόρθητο φρούριο. Ο στρατηγός δεν ασχολείται με τον ηγεμόνα και το άπαρτο φρούριό του, παρά αντί γι’ αυτό, εισδύει στα πεδινά, παίρνει εύκολα με το μέρος του τους δυσαρεστημένους κατοίκους, τους προσφέρει φως και σοφούς νόμους, νι­κώντας έτσι τον άλλοτε ισχυρό αντίπαλο χωρίς πολεμική ενέργεια. «Λοιπόν», λέει ο Ιησούς, «έτσι πρέπει να κάνετε κι εσείς για να εξα­πλώσετε με έξυπνο τρόπο τη διδασκαλία Μου! Αφήστε τους ναούς και τους πολλούς οίκους των ιερέων και εργασθείτε μόνο με το λαό! Όταν πια ο λαός θα είναι με το μέρος σας, τότε οι παλιοί ειδωλολατρικοί να­οί θα χάσουν πολύ γρήγορα από μόνοι τους κάθε αξία και θα γκρεμι­στούν, οι δε υπηρέτες τους θα έλθουν μαζί σας από δική τους πρωτο­βουλία ωθούμενοι από την ανάγκη, θα αποδεχθούν τη νέα διδασκα­λία και θ’ αρχίσουν να δρουν σε συμφωνία μ’ αυτήν.»

Στους επίμονους αυτούς τυράννους του πνεύματος ανήκουν επί­σης πολλοί σοφοί των εγκοσμίων, περήφανοι και με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.

Όπως δείχνει η εμπειρία, αυτούς επίσης δεν μπορεί κανείς να τους πλησιάσει σχεδόν καθόλου με το ουράνιο φως της προφητείας. Η υπερηφάνειά τους δεν τους αφήνει να παραδεχτούν ότι π.χ. με τη χάρη και την έμπνευση από τον Θεό ήρθαν σ’ έναν ταπεινό, πιστό άνθρω­πο όπως τον Λόρμπερ οι μεγαλύτερες γνώσεις, και μάλιστα στις διά­φορες επιστήμες, γνώσεις για τις οποίες οι ίδιοι μαζί με πολλούς συναδέλφους τους αγωνίζονται με κόπο πολλές δεκαετίες ή και ολόκλη­ρη τη ζωή τους. Γι’ αυτόν το λόγο, οι μεγάλες αποκαλύψεις του Λόρ­μπερ για τα σοβαρότερα επιστημονικά ζητήματα σχετικά με τη φύση, το σύμπαν, την ψυχή και τη ζωή ακόμη και σήμερα παραβλέπονται ή περιφρονούνται από τον επιστημονικό κόσμο, μολονότι οι ερευνητές θα μπορούσαν να πάρουν από τα έργα του Λόρμπερ θαυμαστές απόψεις και κίνητρα.

Η προσευχή, Αυτοπαρατήρηση και διαλογισμός

Με απλές, αλλά μεστές, διευκρινίσεις και συμβουλές, ο Γιάκομπ Λόρμπερ μας αναλύει πώς πρέπει να είναι η αληθινή προσευχή, για να φθάσει στον προορισμό της και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το πρώτο βήμα για να επικοινωνήσουμε με τον Θεό είναι να γαλη­νέψουμε μέσα μας, στρεφόμενοι προς το εσωτερικό μας. «Όταν θέ­λεις να προσευχηθείς, αποτραβήξου στο δωμάτιό σου», συμβουλεύει ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου στην επί του όρους ομιλία. Αυ­τή η συμβουλή εμπεριέχει ένα διπλό νόημα. Κατ’ αρχήν τυπικά, εννο­είται πως πρέπει κανείς να αποσυρθεί σε ένα μέρος που θα εξασφα­λίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ησυχία απέναντι στους αντιπερισπασμούς του κόσμου. «Και κλείσε καλά την πόρτα», προσθέτει, για να προφυλαχθούμε από τον καταιγισμό των εξωτερικών εντυπώσεων και να βυ­θιστούμε ανεμπόδιστα στον πυρήνα της καρδιάς, όπου κατοικεί το θείο πνεύμα. Χάρη σ’ αυτόν το μεσολαβητή, τον εμφυτευμένο θεϊκό σπιν­θήρα, μπορούμε να αναρριχηθούμε ως την Πηγή της Ζωής, για να λά­βουμε την αναζωογόνηση που είναι πάντα έτοιμη να μας δώσει.

Με τη βοήθεια του πνευματικού σπινθήρα θα εξετάσουμε εξονυ­χιστικά τον εαυτό μας, και κυρίως τη σχέση μας με τον Θεό, ώστε να είμαστε καθαρότεροι στην προσευχή μας.

Αυτή την εσωτερική ενατένιση και αυτοπαρατήρηση τη συνιστούσε ήδη ο Ιησούς στους μαθητές του, όπως διαβάζουμε στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη»:

«Το πιο ωφέλιμο πράγμα για τον άνθρωπο είναι από καιρό σε και­ρό να παρατηρεί και να ερευνάει τον εαυτό του. Όποιος θέλει να ελέγ­ξει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, πρέπει να εξετάζεται συχνά μόνος του και να αυτοπαρατηρείται σε βάθος. Επειδή μερικοί δεν ξέρουν πώς να το κάνουν, ακούστε: κατ’ αρχήν ηρεμήστε και σκεφτείτε ήσυ­χα, αλλά εντατικά, όλα όσα κάνατε ή αποφύγατε να κάνετε.

Αναλογιστείτε το θέλημα του Θεού που το γνωρίζετε καλά και κα­τά πόσον έχετε λειτουργήσει σύμφωνα με αυτό στις διάφορες περιστά­σεις. Έτσι παρατηρείτε τον εαυτό σας, ενώ συνάμα δυσκολεύετε τη διείσδυση του Σατανά μέσα σας. Αυτός άλλο δεν πασχίζει από το να εμποδίζει τον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό κάθε λογής εξωτερικά και ανούσια τεχνάσματα. Γατί όταν ο άνθρωπος με την εξάσκηση αποκτήσει την ικανότητα να παρατηρεί το εσωτερικό του, θα βρει εκεί μέσα εύκολα και γρήγορα ποιες παγίδες του έχει στήσει ο Σατανάς. Έτσι μπορεί να τις εξουδετερώσει εντελώς και στο μέλλον να προφυλαχθεί από την πανουργία του εχθρού.

Τώρα ξέρετε λοιπόν πώς γίνεται αυτή η εσωτερική αυτοπαρατήρηση. Από εδώ και μπρος κάνετε καθημερινά τέτοιες ασκήσεις σιωπη­ρά και μην αφήσετε να σας ενοχλήσει κανένα εξωτερικό γεγονός εκεί­νη την ώρα.

Να μην παραβλέψετε τίποτα και να ελέγχετε μήπως έχετε παρα­λείψει κάτι, ώστε να μη χρειασθεί να πείτε στο τέλος: “Είναι δέκα ή εί­κοσι χρόνια τώρα που έκανα όλα όσα μου υπαγορεύει η νέα διδασκα­λία, παρ’ όλα αυτά βρίσκομαι ακόμη στο ίδιο σημείο. Δεν αισθάνομαι καμία ιδιαίτερη φώτιση και όσο γι’ αυτή την περίφημη αιώνια ζωή ού­τε που έχω πάρει μυρωδιά τι είναι. Τι να φταίει άραγε;”

Γι’ αυτό σας λέω, ελέγξετε προσεκτικά τον εαυτό σας, μήπως έχουν εισχωρήσει στην καρδιά σας κάποιες εγκόσμιες υστερόβουλες σκέ­ψεις, μήπως πότε-πότε η αλαζονεία, μια κάποια υπερβολική οικονομία, η ματαιοδοξία, η κριτική διάθεση, η ισχυρογνωμοσύνη, η φιληδονία και άλλα παρόμοια παγιδεύουν την καρδιά και την ψυχή σας. Όσο θα συμβαίνει το ένα ή το άλλο, δεν πρόκειται ποτέ να δείτε να εκπληρώ­νεται εντελώς η επαγγελία Μου.

Αρκεί να παρατηρήσετε το μούστο και το αγνό, όλο πνεύμα, κρα­σί σε ένα βαρέλι από την άλλη. Όσο μέσα στο μούστο θα βρίσκονται ακατέργαστα και ξένα στοιχεία, θα ζυμώνεται και δεν θα λαγαρίζει. Όταν όμως τελικά αποβληθούν αυτά τα στοιχεία, επικρατεί σιγά-σιγά ηρεμία στο βαρέλι, ο μούστος καθαρίζει και γίνεται κρασί γεμάτο πνεύμα». Τότε είναι πλέον ανοικτό το πεδίο για να αναπτυχθεί ένας εσωτερικός διάλογος:

«Όποιος θέλει να μιλήσει μαζί Μου, ας έρθει σε Μένα και Εγώ θα του αποκριθώ βάζοντας την απάντηση μέσα στην καρδιά του. Όμως μόνον οι αγνοί, που η καρδιά τους είναι γεμάτη ταπεινοφροσύνη, θα μπορέσουν ν’ ακούσουν τον ήχο της φωνής Μου. Και όποιος προτι­μάει Εμένα αντί για ολόκληρο τον κόσμο, όποιος Με αγαπάει όπως η τρυφερή νύφη το γαμπρό, μαζί του θα βαδίσω χέρι με χέρι. Θα μπο­ρεί να Με βλέπει συνέχεια όπως ο αδερφός τον αδερφό και όπως τον έβλεπα Εγώ από πάντα, πριν καν υπάρξει ακόμα».

Όχι στους τύπους και στις τελετές

Πολύ συχνά άνθρωποι που έχουν διαπαιδαγωγηθεί στους κόλ­πους της εκκλησίας, δεν μπορούν να καταλάβουν καλά αυτή την αβίαστη, φυσική επικοινωνία της καρδιάς με τον ουράνιο Πατέρα μέ­σα στον Ιησού. Έτσι λέει για παράδειγμα ένας απλοϊκός και ευσεβής ψαράς στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»:

«Κοίτα, εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει από παιδιά, να συνοδεύ­ουμε τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες μας με εξωτερικές χειρονομί­ες. Θέλουμε να δείξουμε στους ανθρώπους που παρακαλούμε ή ευ­χαριστούμε, και προς τα έξω αυτό που αισθανόμαστε μέσα μας, γιατί έτσι αρμόζει στην παράκληση. Αφού όμως είμαστε αναγκασμένοι συ­χνά να υποκλινόμαστε μπροστά στους ανθρώπους, οι οποίοι στο κάτω-κάτω είναι όμοιοι με μας, πόσο ανείπωτα περισσότερο αρμόζει τό­τε να κλίνουμε το γόνατο και εμπρός στον Κύριο της αιωνιότητας! Αν λοιπόν μ’ αυτό τον τρόπο η ψυχή πειθαρχεί το σώμα στις πνευματικές της επιδιώξεις και το μετατρέπει μαζί της σε πνεύμα, πώς μπορεί αυ­τό να είναι ενάντιο στην τάξη Σου και να Σε δυσαρεστεί;»

Και έτσι αποκρίνεται ο Δάσκαλος στο θεοσεβούμενο άνθρωπο: «Φίλε, μίλησες πολύ σωστά και η καρδιά Μου ευχαριστήθηκε με το νό­ημα αυτών που Μου είπες.

Είναι επίσης σωστό, ο άνθρωπος που παρακαλεί και ευχαριστεί, συνάμα να συμπεριφέρεται έτσι όπως το περιέγραψες. Αλλά παράλ­ληλα θα έπρεπε ο άνθρωπος να υιοθετεί και να διατηρεί το δικό σου πιστεύω, αναγνωρίζοντας πως η αληθινή αξία στη ζωή είναι στην εσω­τερικότητα. Την εξωτερίκευση θα έπρεπε να την ανέχεται κατά κάποιον τρόπο, και να τη θεωρεί σαν ένα βάρος που πρέπει να υποτάξει στην εσωτερική του δύναμη. Μ’ αυτό τον τρόπο, η παράκληση, η ευχαριστί­α και η λατρεία θα γίνονταν σωστά και θα Μ’ ευχαριστούσαν. Όμως οι άνθρωποι δεν παραμένουν έτσι όπως εσύ τώρα εδώ μπροστά Μου. Πολύ γρήγορα μαθαίνουν να δίνουν μεγαλύτερη αξία στους εξωτερι­κούς τύπους απ’ όσο θα όφειλαν, σύμφωνα με την εσώτερη αλήθεια της ζωής. Θεωρούν την εσωτερικότητα, που ωστόσο είναι η μοναδική αλήθεια, χωρίς την επιφανειακή εξωτερίκευση σαν ανεπαρκή και σε τελευταία ανάλυση σαν εντελώς άνευ αξίας.

Κι αυτό εύκολα οδηγεί στο ότι ορισμένοι ιερείς, που υποτίθεται πως είναι μυημένοι και εκλεγμένοι απ’ το Θεό, παραπλανούν το λαό, ισχυριζόμενοι ότι ο κοινός άνθρωπος αρκεί να τηρεί και να τιμά το εξωτε­ρικό τυπικό που του έχουν επιβάλει εκείνοι. Γατί λένε, ο προσωπικός, εσωτερικός λόγος που απευθύνει ο καθένας στον Κύριο είναι δίχως α­ξία και δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Υποστηρίζουν μάλιστα πως ό­ταν η προσευχή, η παράκληση και η ευχαριστία γίνονται σε προσωπι­κή βάση, είναι βλασφημία και συνεπώς δεν μπορεί παρά να δυσαρεστούν τον Θεό.

Και ποιο είναι τελικά το αποτέλεσμα; Οι άνθρωποι απομακρύνο­νται όλο και πιο πολύ από τον Θεό, αντί να τον πλησιάζουν όλο και περισσότερο μέσα στην καρδιά τους με αγάπη, ζωντανή πίστη και εμπι­στοσύνη! Η αληθινή, αγνή αγάπη μετατρέπεται σ’ έναν αδικαιολόγητο φόβο και η ζωντανή πίστη στην Αλήθεια, σε μια σκοτεινή ειδωλολατρική δεισιδαιμονία.

Αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί απόλυτα την αργόσχολη κάστα των ιερέων στα γήινα συμφέροντά της, ενώ οι λεγόμενοι κοινοί άνθρωποι βασανίζονται, αδαείς και αβοήθητοι μέσα στο πνευματικό τους σκοτά­δι και ένδεια. Βλέπεις λοιπόν, πως όλ’ αυτά προκύπτουν σταδιακά από τις εξωτερικές συνήθειες προσευχής, οι οποίες στην αρχή φαίνονταν εντελώς αθώες και μάλιστα ηθικά αρμόζουσες. Και ο Θεός πρέπει στο τέλος να φωνάξει και πάλι στους ανθρώπους μέσα απ’ το στόμα ενός νεόσταλτου προφήτη: “Αυτός ο λαός Με τιμά με τα χείλη και με τις εγκό­σμιες ανούσιες και άψυχες τελετές, μα η καρδιά του είναι μακριά από Εμένα!” Γι’ αυτό προσέξτε καλά και κάντε το κανόνα στη ζωή σας: ο Θεός είναι στην ουσία Του ένα πνεύμα γεμάτο αγάπη, αλήθεια, σοφία και δύναμη, ίδιο και απαράλλακτο προαιώνια. Γι’ αυτό ο καθένας μπο­ρεί να το λατρέψει μέσα στο πνεύμα και στην αλήθεια. Κι η αλήθεια βρί­σκεται βαθιά μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου. Αν λοιπόν κάποιος έχει ένα πρόβλημα, και θα ήθελε να τον βοηθήσει ο Θεός, που είναι ο Δημιουργός και ο Πατέρας όλων των ανθρώπων και των αγγέ­λων, δεν χρειάζεται να πάει με το αίτημά του στο ναό ή στη συναγω­γή, ή σε έναν ιερέα. Φθάνει να κλειδωθεί σ’ ένα καμαράκι, κυρίως στο ήσυχο καμαράκι της καρδιάς του. Ας προσευχηθεί εκεί μέσα στον Θεό και ας παρακαλέσει τον Πατέρα, που είναι γεμάτος αγάπη, για τη σω­στή βοήθεια!»

Η νόμιμη άμυνα

Η διδασκαλία της αγάπης των εχθρών και της ανταπόδοσης του κακού με καλό προκαλεί τις αντιρρήσεις των ανθρώπων με αμυντικό χαρακτήρα. Έτσι, ο Πέτρος απάντησε στον Χριστό:

«Καταλαβαίνω βέβαια ότι με τη μορφή αυτή συμπεριφοράς που προτάσσεις, η αγάπη προς τον πλησίον παίρνει την αληθινή, ου­ράνια μορφή της. Όμως και πάλι μερικά πράγματα δεν μου φαίνονται σωστά, γιατί με τον τρόπο αυτόν παραμερίζεται εντελώς η νόμιμη άμυ­να. Μπορεί βέβαια κανείς να είναι ήπιος με εκείνους τους ανθρώπους που δεν το παρακάνουν στην κακία τους εναντίον των άλλων. Όμως, η θεία διδασκαλία Σου θα έπρεπε να εξαιρεί εκείνους που έχουν γίνει αληθινοί αρχιδιάβολοι.

Δεν θα με ένοιαζε να στρέψω και το άλλο μάγουλο σε κάποιον που μου έδωσε ένα περιστασιακό, μέτριο χαστούκι, για να αποκατασταθεί μεταξύ μας η ειρήνη και η ομόνοια. Αλλά τι γίνεται όταν ο αντίπαλός μου από το πρώτο κιόλας χαστούκι κόντεψε να με σκοτώσει; Δεν είναι καλύτερα να περάσω στην άμυνα, αν μου είναι δυνατόν, παρά να αφήσω έναν τέτοιο οργισμένο άνθρωπο να με σκοτώσει;»

Ο Χριστός απάντησε στον Πέτρο: «Είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει κανείς να δίνει σε έναν πολύ κακό άνθρωπο, με τη δική του υπερβο­λική καλοσύνη, την ευκαιρία να γίνει ακόμη πιο κακός από ό,τι ήταν πριν.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η διαρκής επιείκεια δεν θα ήταν τίποτα άλλο από συμβολή στην αύξηση της κακίας τους εχθρού. Όμως, γι’ αυτό Εγώ πάντοτε τοποθετούσα στον κόσμο αυστηρούς δικαστές και τους έδινα το δικαίωμα να τιμωρούν τους πολύ κακούς ανθρώπους, εφόσον το αξίζουν.

Άλλωστε γι’ αυτό σας έδωσα και την εντολή να υποτάσσεστε στην εγκόσμια εξουσία, είτε είναι επιεικής είτε αυστηρή. Αν λοιπόν κανείς έχει έναν τέτοιο επικίνδυνο εχθρό, ας πάει να τον καταγγείλει στο δι­καστή αυτού του κόσμου. Εκείνος ύστερα θα αντιμετωπίσει την κακία του εχθρού αυτού.

Αν αυτό δεν γίνεται μόνο με σωματικές τιμωρίες, τότε στο τέλος επιτυγχάνεται με δραστικότερα μέτρα. Το ίδιο συμβαίνει στην περίπτω­ση του χαστουκιού. Αν σου το δώσει ένας όχι πολύ κακός άνθρωπος από μία ξαφνική αψιθυμία, τότε να μην αμυνθείς, ώστε εκείνος να ηρε­μήσει, οπότε σύντομα θα ξαναγίνετε και χωρίς εγκόσμιο δικαστή καλοί φίλοι! Να είσαι βέβαιος ότι με τη διδασκαλία Μου για την αγάπη προς τον πλησίον δεν καταργώ καθόλου τη δύναμη του σπαθιού, απλά την απαλύνω, όσο η εχθρότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν έχει φθάσει στο βαθμό εκείνο που μπορεί κανείς να αποκαλέσει δαιμονικό.»

Πολλή γνώση ή πολλή πράξη;

Το πολύ διάβασμα και η μελέτη από κάποιους υποτιθέμενα σοφούς δείχνει επίσης την έλλειψη του σωστού μέτρου και είναι ουσιαστικά έ­να κρυμμένο είδος αγάπης για τον εαυτό τους. Ο Χριστός τούς λέει:

«Αν κάποιος γνωρίζει λίγα από τη διδασκαλία Μου, αλλά τα εφαρ­μόζει αμέσως, αυτός θα έχει απ’ αυτό μεγαλύτερη και πιο ζωντανή ω­φέλεια απ’ ό,τι εκείνος που ναι μεν μιλάει με το μεγαλύτερο σεβασμό για Μένα και τη διδασκαλία Μου, όμως ποτέ δεν παίρνει την απόφα­ση να δράσει σύμφωνα μ’ αυτήν. Ο πρώτος, ενεργώντας σύμφωνα με τα λίγα που άκουσε, τα ενεργοποιεί μέσα στην ψυχή του. Έτσι, ο μι­κρός σπόρος σύντομα θα φέρει μια μεγάλη συγκομιδή ζωντανού πνεύ­ματος, που καμία κακή δύναμη δεν θα μπορέσει πια να καταστρέφει. Αντίθετα ο δεύτερος, που επαινεί τη διδασκαλία Μου, θα συγκεντρώ­σει από την πνευματική του πείνα και όλες τις άλλες διδασκαλίες, παρ’ όλ’ αυτά όμως θα πεθάνει από πνευματική πείνα. Άραγε, η ψυχή του θα Με αναγνωρίσει αργότερα στον άλλο κόσμο, αν δεν έχει κάνει δικό της το αληθινό πνεύμα των λόγων Μου στην πληρότητά του μέσω της δράσης της εδώ στη γη;

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος δεν ξέρει περισσότερα για τη διδασκα­λία Μου, παρά μόνο ότι πρέπει κανείς να αγαπάει τον Θεό πάνω απ’ όλα και τον πλησίον σαν τον εαυτό του, και σκέφτεται σοβαρά γι’ αυ­τό: “Αυτή η διδασκαλία είναι καλή και από δω και πέρα θέλω να την ε­φαρμόσω αυστηρά στην πράξη”. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, την εφαρ­μόζει. Προσπαθεί επίσης να παρακινήσει το περιβάλλον του να κάνει το ίδιο, εν μέρει με το παράδειγμά του, εν μέρει με την εντελώς απλή διδασκαλία του. Έτσι, το σπίτι του γίνεται ένα πραγματικό πρότυπο αν­θρώπων αφιερωμένων στον Θεό. Ποιοι θα είναι οι άμεσοι καρποί ενός τέτοιου αξιέπαινου εγχειρήματος;

Οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά, κανείς δεν είναι ανώτερος από τον άλ­λον. Ο γνωστικός προσπαθεί υπομονετικά και με αγάπη να ανεβάσει τον μη γνωστικό διδάσκοντάς τον και χαίρεται να ενισχύει τον πιο αδύ­νατο. Επειδή όμως αυτά γίνονται στην πράξη, γίνονται επίσης μέρος της ζωής της ψυχής. Από αυτό, η ψυχή γίνεται όλο και πιο ενεργή και δυναμικότερη. Όμως, όσο πιο ενεργή είναι η ψυχή, τόσο περισσότερο φωτίζεται, γιατί το βασικό στοιχείο της ψυχής είναι η φωτιά της δρα­στηριότητας του πνεύματος.

Αν τελικά ένας τέτοιος άνθρωπος φθάσει με την ενεργή αγάπη στην ολοκληρωτική σοφία, άραγε οφείλεται αυτό στο ότι αποδέχθηκε κυριο­λεκτικά αναλλοίωτα κάθε λέξη Μου; Όχι βέβαια! Αυτός δεν είχε ακού­σει τίποτ’ άλλο από το νόμο της αγάπης. Όλα τα άλλα τα κατέκτησε χά­ρη στην ευσυνείδητη τήρηση και υλοποίηση του νόμου αυτού».

Όχι φυγή από τον κόσμο, παρά σοφή χρήση
των δεδομένων της ζωής

Από αυτή την άποψη πρέπει επίσης να καταλάβει κανείς το ότι δεν μπορεί να αρέσει στον αιώνια ενεργό Δημιουργό και συντηρητή του απείρου μία ζωή πίστης ασκητική, ούτε η μοναστική απόσυρση από τα εγκόσμια. Αφού ο ίδιος ο Χριστός δεν αποσύρθηκε από τον κόσμο^– αντίθετα μάλιστα· βρέθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους για να φέρει το φως σε όλους όσοι το χρειάζονταν και ήταν δεκτικοί. Έτσι, η σκοτεινή θεώρηση του κόσμου των μεσαιωνικών ασκητών ή άλλων φανατικών είναι για τον αληθινό φίλο του Θεού και των ανθρώπων το ίδιο ξένη με τη διαλογιστική απόσυρση των χριστιανών και βουδιστών ερημιτών και μοναχών.

Ο Ιησούς λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»: «Όποιος προσλαμβάνει πλήρως μέσα του το Λόγο Μου, δρα και ζει απαρέκκλιτα βάσει αυτού, προσλαμβάνει έτσι μέσα του Εμένα τον ίδιο με όλη την αγάπη, τη σο­φία, την ισχύ και τη δύναμή Μου, και έτσι γίνεται ένα αληθινό παιδί του Θεού, από τον οποίο ο Πατέρας στον ουρανό δεν στερεί τίποτα από όσα ο ίδιος έχει. Αν το θυμόσαστε αυτό πάντοτε, τότε εύκολα θα νική­σετε τον υλικό κόσμο! Δεν θέλω να σας κάνω να αποθαρρύνεστε και να καταριέστε τον κόσμο, αλλά να τον χρησιμοποιείτε με σοφία!

Επίσης ο Θεός ποτέ δεν είπε στον άνθρωπο: “Να ακρωτηριαστείς και να ευνουχιστείς, ώστε να μη σε ερεθίζει η σάρκα της γυναίκας και να μη γίνεις ακόλαστος ή μοιχός!” Αντίθετα, ο Θεός είπε στον Αδάμ, ό­ταν του έδωσε τη γυναίκα: “Πηγαίνετε, πολλαπλασιαστείτε και αποική­στε τη γη”.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να δράσει μέσα στον κόσμο και να αντισταθεί εκούσια στους πειρασμούς. Έτσι, η ψυχή του θα γίνει δυ­νατή και η δύναμη του πνεύματος του Θεού θα την διαποτίσει. Αλλά με μία τεμπέλικη ζωή ο άνθρωπος δεν θα φτάσει ποτέ στην αληθινή αιώνια ζωή, που εμπεριέχει την ανώτατη και πιο τέλεια δραστηριότη­τα σε όλους τους αναρίθμητους τομείς και σφαίρες της ζωής.

Οι άνθρωποι που αποσύρονται αμαρτάνουν, φυσικά, όσο και μια πέτρα, αλλά συνιστά αυτό κέρδος για την πέτρα; Η ψυχή όμως θα απο­βάλει κάποτε το ακρωτηριασμένο σώμα της. Τι θα κάνει, λοιπόν, στον άλλο κόσμο μέσα στην πλήρη αδυναμία της και στην τέλεια αδράνειά της; Εκεί, θα περάσει από κάθε είδους δοκιμασίες, που σκοπό έχουν να την παρακινήσουν σε πλήρη και αληθινή δραστηριότητα ζωής. Εκεί­νες οι δοκιμασίες του άλλου κόσμου θα είναι πιο ισχυρές για την ψυ­χή απ’ ό,τι εδώ, επειδή στον πνευματικό κόσμο αυτό που σκέφτεται και θέλει η ψυχή, παρουσιάζεται αμέσως μπροστά της σαν να είναι πραγματικότητα. Όποιος, για παράδειγμα, στη γήινη ζωή καταλαμβα­νόταν από ισχυρό πάθος μόνο με τη σκέψη της όμορφης, νέας γυναί­κας του γείτονα, πώς άραγε θα περάσει στον άλλο κόσμο, όπου η σκέ­ψη αυτή της γυναίκας του γείτονα θα παρουσιάζεται μπροστά του ό­πως τη θέλει, σε πλήρη, αν και μόνο φαινομενική, πραγματικότητα; Γι’ αυτόν το λόγο, δεν έχει νόημα η ευλαβής αδράνεια των ερημιτών και των αναχωρητών, γιατί δεν έχει καμία αξία για Μένα ως προς την αιώ­νια ζωή».

Γι’ αυτό, στα γραπτά της νέας αποκάλυψης τονίζεται επανειλημ­μένα η αξία της ζωής της γεμάτης δράση μέσα στην τάξη του Θεού. Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Χριστός λέει:

«Αγαπημένοι μου φίλοι και αδελφοί, σας συνιστώ επανειλημμένα: Να είστε διαρκώς ενεργοί για το γενικό καλό των ανθρώπων! Γιατί κά­θε ζωή είναι καρπός της ακούραστης, διαρκούς δραστηριότητας του Θεού, επομένως μόνο με την πραγματική δραστηριότητα μπορεί να διατηρηθεί αιώνια, ενώ από την αδράνεια μπορεί αναγκαστικά να προ­κύψει μόνον ο θάνατος.

Για το ιερατείο και την πνευματική ηγεσία

Το ιερατείο αρκετά συχνά αποτελεί κύριο φορέα θρησκευτικού δογματισμού και πνευματικής βίας.

Το ότι και το γιατί στην αληθινή εκκλησία του Χριστού δεν χρειάζεται αμοιβόμενο ιερατείο με υπαλληλική ιδιότητα, υποδηλώθηκε ήδη
με τα εξής λόγια του Χριστού: «Κάθε άνθρωπος που αναγνωρίζει τον
Θεό, τον αγαπάει πάνω απ’ όλα κι εκτελεί το θέλημά Του, είναι ένας αληθινός και σωστός ιερέας, είναι δε επίσης σωστός δάσκαλος, εφόσον μεταδίδει στο συνάνθρωπό του τη διδασκαλία που έλαβε από τον Θεό (με λόγια και με το δικό του παράδειγμα)».

Βέβαια, παρ’ όλ’ αυτά, πρέπει πάντα να υπάρχουν σε μια κοινότητα και «ελεύθεροι κι αληθινοί δάσκαλοι», για να κηρύσσουν το θείο Λόγο και να καλλιεργούν το Θείο πνεύμα αγάπης. Ακόμη και σήμερα, ισχύουν γι’ αυτούς όσα είπε ο Χριστός στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» στον Ρωμαίο βετεράνο Μάρκο:

«Αν έχεις την καλή γνώμη ότι οι άνθρωποι πρέπει το Σάββατο να συγκεντρώνονται κάπου για να διδαχθούν ξανά για τον Θεό και το θέλημά Του, καθώς επίσης για να Τον θυμηθούν, τότε αυτό ας γίνει. Όμως, ο δάσκαλος έχει, εκτός απ’ αυτήν, άλλες έξι εργάσιμες ημέρες! Αν είναι αφυπνισμένος ως προς το πνεύμα, τότε δεν χρειάζεται να περνά τις έξι αυτές ημέρες μόνο με κοπιαστική προετοιμασία για τη διδασκαλία του επομένου Σαββάτου. Γατί σε όποιον μιλάει μέσα από το πνεύμα του Θεού, τα λόγια θα τεθούν τη στιγμή που πρέπει στην καρ­διά και στο στόμα του.

Αφού, όμως, αυτό θα γίνει σίγουρα, εφόσον το υποσχέθηκα, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντοτε στον καιρό των προπατόρων μας και των προφητών, πιστεύω ότι δεν θα ήταν και για τον ραββίνο κακό αν έ­κανε, ως πρότυπο για την κοινότητά του, κάποια ωφέλιμη εργασία, κερδίζοντας έτσι τον επιούσιο, ώστε να μην είναι αναγκασμένος να συντηρείται από την κοινότητα. Τότε τα μέλη της ασφαλώς θα τον σέ­βονταν και θα τον μιμούνταν περισσότερο, γιατί στο γεγονός ότι συ­ντηρεί μόνος τον εαυτό του, θα έβλεπαν την καλύτερη απόδειξη της ανιδιοτέλειας και της αγάπης του για την κοινότητα. Πιστεύω ότι αυ­τό θα ήταν πολύ καλύτερο από ό, τι συμβαίνει σήμερα με τους ιερείς, που σπαταλούν έξι ολόκληρες μέρες μην κάνοντας τίποτα και αντί να εκτελούν μία ωφέλιμη εργασία, προετοιμάζονται για τον αιώνιο θάνα­το.

Διαφορετικά είναι τώρα τα πράγματα για τους περιπλανώμενους αγγελιοφόρους που στέλνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλους τους λαούς της γης. Αυτοί οι πρώτοι αγγελιο­φόροι Μου δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τη δυνατότητα να κερδίσουν το ψωμί τους με τα χέρια τους.

Συνεπώς, γι’ αυτούς ισχύει: “Να μη νοιάζεστε για την επόμενη μέ­ρα, τι θα φάτε, τι θα πιείτε και με τι ρούχα θα ντυθείτε, παρά να προ­σπαθείτε αποκλειστικά και πρώτα απ’ όλα να διαδώσετε με ζήλο στους λαούς το ουράνιο βασίλειο και τη δικαιοσύνη του. Τότε, όλα τα άλλα θα σας έρθουν από μόνα τους. Γιατί ο Πατέρας στον ουρανό ξέρει τι χρειάζεστε!” Όπως, όμως, είπαμε, αυτό ισχύει μόνο για όσους Εγώ έστειλα τώρα σε όλο τον κόσμο. Όπου ύστερα θα υπάρχουν σταθε­ρές και μόνιμες κοινότητες στο όνομά Μου, εκεί πρέπει να ισχύσουν όλα όσα είπα πρωτύτερα (για τους μόνιμους αρχηγούς και δασκά­λους).»

Φυσικά, κάθε πνευματική κοινότητα χρειάζεται μία ηγεσία.

Στο «Ρόμπερτ Μπλουμ» διαβάζουμε: «Πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβεις ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανθρώπινη κοινωνία χω­ρίς ηγέτη. Επομένως, πρέπει να δείξουμε στους ανθρώπους ότι είναι ανάγκη να υπακούουν στους ηγέτες αυτούς. Ή μήπως πιστεύεις ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν πάνω στη γη μεγάλες ανθρώπινες κοινωνικές χωρίς καμία ηγεσία; Ασφαλώς αυτό είναι εντελώς αδύνατο και ενά-ντιο στη φυσική τάξη όλων των επιγείων πραγμάτων.»

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Ιησούς διδάσκει τα εξής στους Αποστόλους, καθώς τους στέλνει στον κόσμο: «Κάθε φορά που θα έχετε φέρει στην πίστη, σώσει και εδραιώσει στο όνομά Μου κάποια κοινότητα, να ορίζετε τον πιο έμπειρο πολίτη της φιλικό προστάτη της και να του μεταδώσετε (με επίθεση των χεριών) το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, ώστε να μπορεί να γίνει αληθινός ευεργέτης της κοινότητας που του εμπιστεύεστε. Όμως, μην τον δεσμεύετε με αναγκαστικό νόμο σχετικά με το τι πρέπει να προσέχει απέναντι στα μέλη της κοινότητας.

Μολονότι ένας τέτοιος προστάτης ορίζεται από σας στο όνομά
Μου, δεν πρέπει να έχει επίγεια πρωτεία. Αντίθετα, πρέπει να είναι,
όπως εσείς, ένας πολύ ταπεινός υπηρέτης των αδελφών που του έχετε εμπιστευτεί, δεν πρέπει δε να επιτρέπει να τον τιμούν ή και να τον αμείβουν για τις υπηρεσίες που τους προσφέρει. Γιατί αυτά που ο ίδιος έλαβε δωρεάν, πρέπει επίσης να τα δώσει ξανά δωρεάν με αγάπη στους λιγότερο χαρισματικούς αδελφούς του. Αυτά, όμως, που θα του προσφέρει ελεύθερα και με αγάπη η κοινότητα, πρέπει να τα δέχεται, όπως το έχω επιτρέψει αυτό και σε σας.»

Στην «Οικονομία του Θεού» έχει τονιστεί με έμφαση ποια χαρακτηριστικά απαιτούνται από έναν τέτοιο προστάτη. Εκεί αναφέρεται, π.χ.: «Όπως, όμως, Εγώ τώρα διδάσκω τα παιδιά σας πώς να άρχουν, έτσι κι εσείς πρέπει να διαλέγετε ανάμεσά σας ηγέτες των οποίων την καρδιά να βρίσκετε γεμάτη αληθινή ταπεινοφροσύνη. Όμως, ποτέ δεν πρέπει να διαλέγετε κάποιον που επιδιώκει και επιθυμεί να γίνει μεγαλύτερος και σημαντικότερος από όλους τους αδελφούς του, αντί να είναι ο έσχατος μεταξύ τους. Ούτε, βέβαια, κάποιον που φαινομενικά βάζει τον εαυτό του στην πιο χαμηλή θέση, προκειμένου να επιλεγεί. Γιατί τον κάθε υποκριτή πρέπει να τον εξορίζετε από τη χώρα σας, μέχρι να επιστρέφει σ’ εσάς με την απόδειξη ότι Με έχει στην καρδιά του, ζητώντας σας ειλικρινά να τον δεχθείτε στη χώρα σας σαν τον κατώτερο υπηρέτη. Η ουσιαστική, ύψιστη ελευθερία της ζωής, αλλά και η μεγαλύτερη τελειότητά της, συνίσταται στην αληθινή ταπεινοφροσύνη.
Εσείς, λοιπόν, για το λόγο αυτό, δεν χρειάζεστε τόσο έναν ηγέτη για
τη σοφία ή την εξουσία, όσο έναν ηγέτη για τη διαρκή ταπεινοφροσύνη».

Κανόνες της πνευματικής κοινότητας

Ο Ιησούς εκφράζει τη συμβουλή και το θέλημά του για τη θέση που πρέπει να κατέχει ο ηγέτης της κοινότητας στην ομιλία του προς τους Αποστόλους, που ήδη αναφέραμε: «Μην τον δεσμεύετε, λοιπόν, με έναν υποχρεωτικό νόμο σχετικά με το τι πρέπει να προσέχει απέ­ναντι στα μέλη της κοινότητας.»

Με άλλα λόγια, στον αρχηγό πρέπει να παρέχεται με εμπιστοσύ­νη πλήρης ελευθερία δράσης, με μοναδική καθοδήγηση τη φωνή του Θεού μέσα στην καρδιά του. Αυτό πρωτίστως σημαίνει ότι ο αρχηγός δεν πρέπει να εκλέγεται για σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί έτσι δεν μπορεί να αναπτύξει τη δραστηριότητά του και να έχει αποτελέσματα. Επίσης, πρέπει να του παραχωρηθεί πλήρης ελευθερία χειρισμού των υποθέσεών του.

Εκείνος πάλι πρέπει να αφήνει να τον καθοδηγούν μόνον η φω­νή του Θεού μέσα στην καρδιά του και σύμβουλοι φωτισμένοι από τον Θεό. Γιατί ο Θεός θα μπορέσει να φωτίσει, και να καθοδηγήσει πιο εύ­κολα και γρήγορα έναν τέτοιο αρχηγό από ότι τις καρδιές μίας ολόκληρης κοινότητας. Τέλος, ο αρχηγός πρέπει επίσης να είναι ελεύθερος και απαλλαγμένος από κάθε υποχρεωτικό κανόνα ως προς την επιλογή των συνεργατών και βοηθών του, αφού άλλωστε μόνο με άξιους, επιλεγμένους απ’ αυτόν και έμπιστους συνεργάτες μπορεί να εκτελέσει με τέλειο τρόπο, μέσα απ’ την καρδιά του, τις σκέψεις και αποφάσεις που του υποδεικνύονται.

Όσο ο αρχηγός στηρίζεται στη θεία βούληση, τα μέλη της κοινό­τητας πρέπει να υπακούουν πρόθυμα και με αγάπη τόσο αυτόν, όσο και τους συνεργάτες και βοηθούς του. Ο Χριστός λέει σχετικά στο «Ρόμπερτ Μπλουμ»: «Γιατί ακόμη και η βουβή φύση δείχνει ότι είναι απο­λύτως απαραίτητη μία κάποια τάξη κλιμακωτής υπακοής· προκειμένου να μπορεί η δημιουργία να υπάρχει και να διατηρηθεί.» Για τη θέση των αρχηγών, δασκάλων και άλλων υπηρετών της κοινότητας, εξάλ­λου, ισχύει ο λόγος του Χριστού: «Προσέξτε να μη δημιουργηθούν μελ­λοντικά ανάμεσά σας έριδες για την ιεραρχία! Ο πιο έμπειρος από σας ας είναι ο αρχηγός για την υπόθεσή σας. Όμως, ποτέ να μη φανταστεί ότι είναι για το λόγο αυτό κάτι περισσότερο από τον τελευταίο! Αυτό, πάλι, δεν σημαίνει ότι οι πιο αδύναμοι δεν πρέπει να τον αντιμετωπί­ζουν με το δέοντα σεβασμό. Πρέπει να τον αγαπούν και να τον σέβο­νται, όλοι πρέπει ν’ ακολουθούν τη συμβουλή του, σαν να ήταν νόμος. Αλλοίμονο σ’ όποιον του επιτεθεί! Αλήθεια, θ’ αντιμετωπίσει το οργι­σμένο βλέμμα Μου!

Αφού, λοιπόν, επιλέξετε έναν αρχηγό για τις υποθέσεις σας, να προσεύχεστε και να ελέγχετε μήπως το αξίωμα αυτό δόθηκε σε κά­ποιον ανάξιο. Γιατί ένας κακός, ασύνετος αρχηγός είναι για την κοι­νότητα ό,τι ο κακός βοσκός για το κοπάδι. Μόλις δει το λύκο να φθά­νει, τρέπεται πρώτος σε φυγή, εγκαταλείποντας τα πρόβατα στο λύ­κο, ή γίνεται στο τέλος ο ίδιος λύκος και σφαγιαστής του κοπαδιού του.»

Η σωστή γενναιοδωρία και η σωστή οικονομία

Το να δίνεις με το σωστό τρόπο είναι επίσης μία ουράνια τέχνη, που πρέπει κανείς να τη μάθει, αν δεν του είναι δοσμένη από τον Θεό. «Ο, τι κάνεις ή δίνεις, πρέπει να το κάνεις και να το δίνεις με πολλή χα­ρά», λέει ο Χριστός. «Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος έχει διπλή αξία μπροστά στον Θεό και είναι δύο φορές πιο κοντά στην πνευματική τε­λείωση. Η καρδιά του μοιάζει με έναν καρπό που ωριμάζει γρήγορα κι εύκολα, γιατί έχει μέσα του πολλή σωστή θερμότητα, που μέσα της κυ­ριαρχεί το στοιχείο της ζωής. Ένας κατά τ’ άλλα πρόθυμος ευεργέτης είναι τόσο πιο μακριά από την πνευματική τελείωση, όσο λιγότερο φι­λικός είναι όταν πράττει και δίνει. Η δυσαρεστημένη συμπεριφορά όταν δίνουμε είναι ακόμη πολύ εγκόσμια και υλική, γι’ αυτό είναι επίσης πο­λύ μακρύτερα από τα αληθινά ουράνια στοιχεία από τη χαρούμενη και φιλική συμπεριφορά.

Έτσι, όταν προσφέρεις, δεν πρέπει να κάνεις παράλληλα σοβα­ρές, συχνά αυστηρές προειδοποιήσεις. Γιατί αυτές εύκολα κάνουν τον αδελφό σου να στενοχωριέται, οπότε αρχίζει να επιθυμεί ζωηρά να μην ξαναχρειαστεί βοήθεια από τον ευεργέτη εκείνον που πάντα τον προειδοποιεί με αυστηρότητα. Από την άλλη, αυτές οι άκαιρες προει­δοποιήσεις συχνά κάνουν τον ευεργέτη να αισθάνεται κάποια περη­φάνια, οπότε ο ευεργετημένος αισθάνεται ταπεινωμένος και νιώθει πε­ρισσότερο τη δυστυχία του. Έτσι, το να σου δίνουν είναι πολύ πιο δύ­σκολο από το να δίνεις. Όποιος έχει περιουσία και καλή θέληση, δίνει εύκολα. Όμως ο φτωχός ευεργετούμενος νιώθει άγχος όταν αναγκά­ζεται από τη φτώχεια του να γίνει βάρος στον ευεργέτη, όσο φιλικός κι αν είναι αυτός. Πόσο πιο άσχημα πρέπει να νιώθει, όμως, όταν ο ευερ­γέτης τον αντιμετωπίζει με δυσαρεστημένη έκφραση και πριν ακόμη τον βοηθήσει, του εκθέτει σοφές διδασκαλίες, οι οποίες μελλοντικά γί­νονται τροχοπέδες που θα τον εμποδίσουν να ξαναχτυπήσει την πόρ­τα του ευεργέτη, αν βρεθεί σε ανάγκη.

Αντίθετα, κάποιος που δίνει φιλικά, έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι του δυσαρεστημένου δότη, γιατί παρηγορεί την καρδιά του ευερ­γετούμενου, τον ανεβάζει και του δημιουργεί ευγνώμονα διάθεση. Ακό­μη, του εμπνέει μία γεμάτη αγάπη εμπιστοσύνη προς τον Θεό, πράγ­μα που κάνει το φορτίο του ελαφρότερο, οπότε το φέρει με περισσό­τερη υπομονή και αφοσίωση. Ένας χαρούμενος ευεργέτης είναι για τον δυστυχισμένο αδελφό του ό, τι είναι για τον καπετάνιο ένα ασφα­λές, φιλικό λιμάνι στην τρικυμία».

Η φιλαργυρία επικρίνεται επίσης με αυστηρά λόγια:

«Η φιλαργυρία είναι μητέρα κάθε αμαρτίας: Πρώτα ωθεί στο να συγκεντρώσει κανείς μεγάλη περιουσία, με κάθε μέσο, συχνά με την απάτη, την κλοπή και τη ληστεία. Όταν γίνει πλούσιος, τότε γίνεται αγέ­ρωχος και αρχομανής. Αρχίζει να αποφεύγει τους άλλους, διατάζει τους υπηρέτες του να διώχνουν όποιον πλησιάζει ακάλεστος την κα­τοικία του. Ο πλούσιος σύντομα αγοράζει μια ολόκληρη χώρα, γίνεται κυριολεκτικά άρχοντας, συχνά παίρνει εκβιαστικά την περιουσία των υπηκόων του και τους φέρεται σαν σωστός τύραννος.

Όταν ο φιλάργυρος γίνει πάρα πολύ πλούσιος, ρίχνεται σε κάθε υλική απόλαυση και διαφθορά. Επειδή όμως είναι ο πρώτος στη χώ­ρα, παρασύρει σύντομα με το κακό του παράδειγμα όλο το λαό. Γιατί ο λαός λέει: Ο Κύριός μας πρέπει να ξέρει περισσότερα από μας. Α ν τα κάνει αυτός, μπορούμε να τα κάνουμε κι εμείς! Τελικά, όλοι στη χώ­ρα κλέβουν και κάνουν άσωτη ζωή, ενώ κάθε ίχνος γνώσης του Θεού χάνεται.

Διάβασε τα χρονικά όλων των χωρών και βασιλείων της γης! Θα δεις ότι τις περισσότερες φορές, αρχικά κυβερνήτες τους ήταν φιλάρ­γυροι άνθρωποι, συνήθως εμπορευόμενοι, που με τον καιρό κατάφεραν χάρη στην περιουσία τους να κυριαρχήσουν σε χώρες και λαούς, χρησιμοποιώντας βία, τελικά μάλιστα αλλοίωσαν τη θρησκεία και τα ήθη των υποταγμένων σ’ αυτούς λαών τόσο, που να μην έχουν πια ούτε ίχνος από την παλιά τους αγνότητα.

IV/95 Ο σκοπός της υπηρεσίας.

(Ο Κύριος:) [1] «Η ταπεινότητα εξασκείται και ενισχύεται περισσότερο από όλα με την υπηρεσία. Όσο κατώτερη φαίνεται μία υπηρεσία, τόσο καλύτερη είναι για την πραγματική διαμόρ­φωση της ζωής. Ουσιαστικά, η υπηρεσία είναι μια συμπύκνωση της ζωής ενώ η υπεροψία είναι διασπορά και τελικά σχεδόν από­λυτη απώλεια της ζωής, πράγμα που θα αποκαλέσουμε δεύτερο ή πνευματικό θάνατο. [2] Η υπεροψία σταματά κάθε υπηρεσία, καθώς και τη συνακόλουθη περαιτέρω εξέλιξη της ζωής. Σύμ­φωνα με τη θεία τάξη, κάθε άνθρωπος και κάθε άγγελος πρέπει να υπηρετεί, ώστε τελικά να βρίσκει τη μεγαλύτερη ευτυχία και μακαριότητα στην αιώνια και ολοένα ευρύτερη παροχή υπηρε­σιών. [3] Δεν υπάρχει ουρανός όπου επικρατεί πλήρης αδράνεια και απραξία μέσα στην απόλαυση! [4] Τα πιο μακάρια πνεύμα­τα των ανώτατων ουρανών λαμβάνουν τη σχεδόν θεία δημιουρ­γική τους δύναμη και εξουσία προκειμένου να ασκήσουν τις δραστηριότητες και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, οι οποί­ες είναι αφάνταστα σημαντικές τόσο για τη Γη, όσο και για τον μεγάλο πνευματικό κόσμο του απείρου. [5] Στόχος της διδασκαλίας Μου είναι να γίνετε αληθινά τέλειοι ως προς την εσωτερι­κή ζωή σας προκειμένου στη συνέχεια να γίνετε για Μένα οι πιο καλοί εργάτες και εδώ, ιδίως όμως αργότερα στο βασίλειό Μου. [6] Ασφαλώς θα θαυμάζετε αιώνια με έκπληξη τη λαμπρότητα του Θεού, ωστόσο όχι χωρίς να ενεργείτε, γιατί από τη δραστηριότητά σας θα εξαρτάται να πολλαπλασιαστούν τα θαύματα του ουρανού και να γίνονται ολοένα περισσότερο εξαίσια και θεϊκά! [7] Θέλω από τώρα και στο εξής όλες Μου οι ιδέες και οι σκέψεις να γίνονται έργα από εσάς, τα παιδιά Μου, σε αυτόν τον κόσμο για την ψυχή, την καρδιά και το πνεύμα των αδελφών σας και στον άλλο κόσμο για όλες τις μεγάλες πραγματικότητες.»

ΙΙΙ/238 Η επικοινωνία του Θεού με τους ανθρώπους

ΙΙΙ/238 [2]: Ο Ραφαήλ λέει στον Μαθαήλ: «Βλέπεις τώρα πόσο ξύπνιος είναι ο Κύριος ακόμη κι όταν το σώμα Του κοιμάται; Και πόσο καθαρά κατάλαβες τα λόγια Του μέσα στην καρδιά σου; Με αυτόν τον τρόπο ακούμε και εμείς οι άγγελοι τα λόγια και το θέλημα του Κυρίου μέσα μας, και μάλιστα είμαστε εμείς
οι ίδιοι τα λόγια και το θέλημά Του, και επομένως και η τελειωμένη πράξη που Εκείνος θέλει να κάνουμε. Επομένως είμαστε ο λόγος, το θέλημα και η πράξη μέσα στην ίδια μορφή! Καταλαβαίνεις, Μαθαήλ;»

[3] Ο Μαθαήλ είπε: «Μόλις κανείς συνειδητοποιήσει την καθησυχαστική βεβαιότητα ότι αρκεί να κοιτάξει κάτι για να το καταλάβει, αμέσως εμφανίζεται κάτι καινούργιο που ποτέ δεν θα το είχε φανταστεί! Όλα μου φανερώνουν ότι μέσα στη θεία σοφία υπάρχει τόση πληρότητα και βάθος, ώστε κανένα πνεύμα δεν θα μπορέσει ποτέ να τη συλλάβει ολόκληρη. Επομένως θα μαθαίνουμε και θα καταλαβαίνουμε διαρκώς καινούργια πράγ­ματα, κι αυτό είναι πολύ καλό!

[4] Πραγματικά, δεν θα μου άρεσε καθόλου να είναι για μένα τα πάντα τόσο σαφή όσο για τον Κύριο. Αν δεν υπήρχε τίποτα πια μέ­σα στο άπειρο που να μου είναι άγνωστο, σύντομα θα βαριόμουν τη ζωή μου. Έτσι όμως υπάρχουν τόσα πολλά κρυμμένα και άγνωστα πράγματα ώστε ποτέ δεν θα τελειώσουμε με αυτά. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι δεν θεωρώ καθόλου αξιοζήλευτη τη μακαριότητα του Θεού εάν και εμείς ως παιδιά και δημιουργήματά Του βλέπαμε τα πάντα τόσο καθαρά όσο Εκείνος, γιατί και η αιώνια και άπειρη απόλυτη σοφία Του σίγουρα θα κατέληγε σε φρικτή ανία αν έπρεπε να τη χρησιμοποιήσει μόνο για τον εαυτό του.

[5] Όμως Εκείνος γέμισε για τον λόγο αυτόν ολόκληρο το άπειρο με αναρίθμητα δημιουργήματα ανάλογα με την άπειρη σοφία και δύναμή του και έφτιαξε όντα σκεπτόμενα και προικισμένα με μεγάλη σοφία. Αυτά, που πάντα συγκλονίζονται από το βάθος της σοφίας και τη δύναμη του Θεού, ερευνούν και θαυ­μάζουν διαρκώς τη σοφία και την ισχύ του μοναδικού Δημιουρ­γού και με κάθε νέα αποκάλυψη νιώθουν πάντα θαυμασμό, λα­τρεία και τεράστια αγάπη για Εκείνον.

[6] Λοιπόν, αυτό και μόνο θα πρέπει να είναι η ουσιαστική μακαριότητα για τον Θεό! Για Εκείνον που είναι δημιουργός και πατέρας των αγγέλων, των κόσμων και των ανθρώπων και των παιδιών του Θεού αυτό μονάχα μπορεί να είναι η μεγαλύτερη αγαλλίαση, δηλαδή να προσφέρει όλο και πιο μεγάλη μακαριό­τητα σε εκείνους που αναγνωρίζουν και αγαπούν ολοένα και πε­ρισσότερο τον ίδιο και τον Λόγο Του!

[7] Εκείνος ήρθε σαν άνθρωπος στη Γη για να αποκαλυφθεί σε μάς τους ανθρώπους πραγματικά σαν υλικός άνθρωπος, προ- κειμένου να δώσει ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία στους ανθρώπους αυτής της Γης, σε σας τους αγγέλους των ουρανών και σε όλα τα δημιουργήματα που βρίσκονται σε ολόκληρο το άπειρο. Φίλε Μου, αυτό δεν το κάνει ο Κύριος μόνο για δική μας χάρη, αλλά και για τον ίδιο. Γιατί με το πέρασμα των εποχών θα έπρεπε να πεθάνει από την ανία αν συνειδητοποιούσε μέσα στην παντογνωσία Του ότι Εκείνος είναι μια διάνοια χωρίς μορφή, αι­ώνια και τέλεια στον απόλυτο βαθμό, την οποία όμως ποτέ δεν θα μπορούσαν να αντικρύσουν τα δημιουργήματά Του, ούτε βέ­βαια να Της μιλήσουν, και επομένως δεν θα μπορούσαν ούτε και να Την γνωρίσουν ποτέ!

[8] Δεν θα ήταν εξαιρετικά θλιβερό για έναν γήινο πατέρα να έχει π.χ. είκοσι παιδιά πολύ αξιαγάπητα, που όλα είναι τυφλά και κουφά και έτσι εκείνος δεν μπορεί να κουβεντιάσει μαζί τους, ενώ εκείνα ποτέ δεν θα μπορέσουν να τον δουν;

Δ.
VII/58 Ψυχή και σώμα

[3] Το σώμα, όντας μια νεκρή ύλη, εάν δεν είχε μέσα του μία ζωντανή ψυχή, δεν θα μπορούσε να αισθανθεί με καμία από τις αισθήσεις του.

Συνεπώς, αποτελεί απλώς ένα εργαλείο ανάγκης για την ψυ­χή, με τέτοια δομή και διαμόρφωση που να μπορεί να το χρησι­μοποιεί για τον έξω κόσμο.

Με άλλα λόγια, μέσω του σώματος, είναι ικανή να βλέπει προς τα έξω, να ακούει και να αισθάνεται τα ευχάριστα ή τα δυ­σάρεστα. Επιπλέον, της δίνει τη δυνατότητα να μετακινείται από τον έναν τόπο στον άλλον και να πραγματοποιεί διάφορες εργα­σίες με τα χέρια.

[4] Τα μέλη του σώματος τα κινεί η νοημοσύνη και η βούλη­ση της καρδιάς, καθόσον το ίδιο το σώμα δεν διαθέτει ούτε νοη­μοσύνη ούτε βούληση. Αυτό βέβαια αλλάζει στην περίπτωση που η ψυχή εξαιτίας των κοσμικών και αισθησιακών της ορέξε­ων εισχωρεί η ίδια στην σάρκα, με την οποία ζυμώνεται σε τέ­τοιο βαθμό, ώστε χάνει τη συνείδηση του πνευματικού Εγώ της. Φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση όλη η νοημοσύνη και η βού­λησή της, γίνονται τελείως σαρκικές.

Στην περίπτωση αυτή, η ψυχή είναι σχεδόν εντελώς νεκρή, οπότε άμα ακούσει κάτι σχετικά με μία καθαρά πνευματική ανε­ξαρτησία και με μία πνευματική μεταθανάτια ζωή, της φαίνεται ότι ακούει παραλογισμούς. [5] Μα ακόμη και μια τέτοια σαρκι­κή ψυχή, στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει όταν με πολλούς πόνους αποβάλλει πια το σώμα της, παρά εξακολουθεί να ζει στον κόσμο των πνευμάτων.

Όμως, η επιβίωσή της είναι εξίσου πενιχρή με την επίγνωση και την αυτοσυνείδησή της στην καθαρά πνευματική σφαίρα. Είναι αλήθεια πως μια τέτοια ψυχή στην άλλη ζωή, ζει περίπου όπως σε ένα πιο διαυγές όνειρο.

Συχνά, ούτε ξέρει καν ότι κάποτε ζούσε σε έναν άλλο κόσμο, απλώς επιβιώνει και πράττει σύμφωνα πάντα με το συνηθισμένο αι­σθησιασμό της. Ακόμη κι όταν της αποκαλύπτονται φωτεινότερα πνεύματα που την νουθετούν και την διδάσκουν ότι τώρα βρίσκεται σε έναν άλλο, πνευματικό κόσμο, εκείνη δεν το πιστεύει. Απενα­ντίας, περιγελά και ειρωνεύεται αυτούς που της λένε την αλήθεια.

[6] Χρειάζεται πολύς χρόνος για να φθάσει σε μία διαυγέ­στερη επίγνωση στον άλλο κόσμο μία τέτοια εκκοσμικευμένη και ζυμωμένη με τη σάρκα της ψυχή. Όσο πιο πολύ φωτίζεται ωστόσο η επίγνωσή της, σε ανάλογο βαθμό επανακτά τη μνήμη της, οπότε είναι πλέον ικανή να βλέπει, να ακούει και να αισθά­νεται όλα όσα συμβαίνουν πάνω και κάτω από τη γη.

[7] Όταν όμως μια ψυχή έχει τελειοποιηθεί ήδη εδώ στον κό­σμο, αφού κατακτήσει την πνευματική αναγέννηση και έτσι φθάσει να έχει ήδη εδώ θέαση και διαυγή αντίληψη των αμιγώς πνευματικών και ουράνιων πραγμάτων, τότε φθάνει επίσης να έχει εντός της την αληθέστατη θέαση όλης της υλικής Δημιουρ­γίας.

Ως επακόλουθο γνωρίζει τα πάντα, ακόμη και τι συμβαίνει πάνω στη Σελήνη ή πάνω και μέσα στον Ήλιο, τι είναι τα άστρα και ποιος ο σκοπός της δημιουργίας τους και οτιδήποτε βρίσκε­ται στην επιφάνεια ή στο εσωτερικό τους. [8] Όταν λοιπόν μια τέτοια τέλεια ψυχή λυτρωθεί από το βαρύ της σώμα, τότε η όρα­σή της γίνεται εντελώς όμοια με του Θεού, με αποτέλεσμα -εάν το επιθυμεί- να βλέπει, να ακούει, να γνωρίζει και να αισθάνε­ται τα πάντα. Αφού, συνεπώς θα είναι η ίδια δημιουργός του κό­σμου που θα κατοικεί, καθώς θα είναι όμοια με το Θεό, πώς εί­ναι δυνατό να χάσει τη μνήμη της;

VI/68-69 Ο φόβος του θανάτου

Κεφ. VI/68 και 69 (Ο Κύριος:) [1] «Σου έδειξα για ποιο λό­γο άνθρωποι όπως εσύ δεν μπορούν μέχρι στιγμής να έχουν μία βέβαιη συνείδηση της μεταθανάτιας ύπαρξης της ψυχής και θα το έχεις καταλάβει τώρα. Όμως ο φόβος του θανάτου δεν οφεί­λεται τόσο στο ότι η ψυχή δεν έχει καμία συναίσθηση της ζωής της μετά την απέκδυση του σώματος, πάρα πολύ περισσότερο στην αγάπη της για τον κόσμο και για τον εαυτό της. Εξαιτίας αυτών των δύο μορφών αγάπης η ψυχή ζυμώνεται ολοένα και περισσότερο με τη σάρκα της. Το αποτέλεσμα είναι ότι ως εκ τούτου ενστερνίζεται και η ίδια αναγκαστικά όλο και περισσό­τερο την αίσθηση του θανάτου, της φθοράς και της ανυπαρξίας, οπότε ως είναι αναμενόμενο την καταλαμβάνουν διάφοροι φό­βοι και αγωνία.

[2] Κοίτα, οι προπάτορες των ανθρώπων σε αυτή τη Γη δεν είχαν κανένα φόβο μπροστά στο θάνατο του σώματος, αντιθέτως τις περισσότερες φορές τον επιθυμούσαν διακαώς για να ελευθερωθούν από το ασθενικό γερασμένο σώμα. Χάρη στο θε­άρεστο βίο τους είχαν από καιρό σε καιρό οράματα από τον άλ­λο κόσμο και με αυτό τον τρόπο είχαν αποκτήσει μία διαυγή και αληθινή συνείδηση της επιβίωσης της ψυχής. [3] Τη σημερινή ημέρα όμως έχει χαθεί σχεδόν κάθε πίστη στον Θεό. Από πού λοιπόν να βρουν οι άνθρωποι τη σαφή συνείδηση της μεταθα­νάτιας συνέχισης της ζωής της ψυχής; [4] Ένα θα σου πω: Όταν σχεδόν όλοι αμφιβάλλουν για την ύπαρξη της Αιτίας κάθε ζωής, δεν είναι να απορεί κανείς όταν αμφισβητούν την επιβίωση της δικής τους της ψυχής μετά το θάνατό τους.

[5] Εάν πας στους Σαδδουκαίους θα δεις ότι κατά πρώτον εί­ναι άκρως υλιστές, οι οποίοι αγαπούν τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό τους, και κατά δεύτερον δεν πιστεύουν σε κανένα θεό και γι’ αυτό το λόγο κατά τρίτον, απορρίπτουν ολοκληρωτικά την αθανασία της ψυχής. Ως εκ τούτου χαρακτηρίζουν τρελό όποιον πιστεύει στην αθανασία της ψυχής και επιπλέον θέλει να την αποδείξει με αστήρικτα, όπως υποστηρίζουν επιχειρήματα, αφού η αθανασία είναι κατά τη γνώμη τους απλώς το παρανοϊ­κό παιχνίδι της φαντασίας ενός ανεγκέφαλου ανθρώπου.

[6] Παρακάτω, κοίτα τους γνήσιους κυνικούς, τους μαθητές του Έλληνα κοσμικού σοφού Διογένη. Αυτοί φθάνουν στο ση­μείο να εχθρεύονται τη ζωή και καταριούνται την οποιαδήποτε δύναμη τους έφερε στη ζωή χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Βεβαί­ως ζουν πολύ ηθικά και φυσικά και απεχθάνονται οποιαδήποτε πολυτέλεια, ακόμη και τις πιο μικρές ανέσεις της ζωής. Για αυ­τούς η μέγιστη ευεργεσία είναι ο θάνατος, μετά τον οποίο προσ­δοκούν όχι τη ζωή, παρά την απόλυτη ανυπαρξία που τους είναι άκρως ποθητή.

[7] Αντίθετα, στην Ινδία πάλι μπορείς ακόμη σήμερα να βρεις ανθρώπους οι οποίοι συναναστρέφονται με τις ψυχές των πεθα­μένων όπως με τους ζωντανούς ανθρώπους και επικοινωνούν μαζί τους για χιλίων ειδών απόκρυφα πράγματα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν νιώθουν ίχνος φόβου απέναντι στο θάνατο, απεναντίας η ημέρα του θανάτου γι’ αυτούς είναι γιορτή, ενώ η ημέρα που γεννιέται ένα παιδί είναι ημέρα πένθους.

[8] Βλέπεις επομένως ότι οι άνθρωποι διαφέρουν πολύ μετα­ξύ τους. Συχνά μπορεί ένας λαός να φοβάται ένα πράγμα που ένας άλλος λαός δεν φοβάται καθόλου και μάλιστα με βάση πολ­λές αποκλίνουσες μεταξύ τους δοξασίες και προσδοκίες. Περισ­σότερο από όλους φοβούνται το θάνατο οι Ιουδαίοι ακριβώς λό­γω της υπέρμετρης αγάπης τους για τον κόσμο και λόγω της φιληδονίας τους.

[9] Ως άνθρωπος Μου είσαι πολύ συμπαθητικός και την κα­τάλληλη στιγμή θα δώσω πάλι στην ψυχή σου τη συνείδηση της ζωής. Στα νιάτα σου όμως είχες και εσύ τιμήσει υπέρ το δέον τις ηδονές της σάρκας. Αυτός είναι πρωτίστως ο λόγος που και εσύ δεν έχεις βρει μέχρι σήμερα το απολύτως αληθινό και αδιαμφι­σβήτητο φως, παρ’ όλες τις έρευνες και τις αναζητήσεις σου. Τώρα που ζεις πιο αγνά θα βρεις σύντομα περισσότερο από το εσωτερικό φως της ζωής, οπότε δεν θα ρωτάς πια όπως έκανες μόλις. Θα Με έχεις καταλάβει ασφαλώς τώρα;»

[10] Λέει ο πανδοχέας: «Ω ναι, Σε έχω καταλάβει και με το παραπάνω. Ομολογουμένως, Παντογνώστη Κύριε οι νεανικές μου αμαρτίες έκλεψαν πολύ από τη ζωτική δύναμη της ψυχής μου και τώρα που γερνώ μου είναι πολύ αισθητή ή έλλειψή της. Τώρα απομένει απλώς το ερώτημα με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να αποκαταστήσει ως ένα βαθμό την έλλειψη αυτή».

[11] Λέει ο Κύριος: «Όσο ζει κάποιος στη Γη και έχει μία πο­λύ σοβαρή θέληση αυτό είναι καθ’ όλα δυνατό, όπως αποδεικνύει παραστατικά το παράδειγμα του Δαβίδ που επίσης είχε διαπράξει πολλές αμαρτίες στη σφαίρα της σαρκικής ηδονής για ένα διά­στημα. Μετά όμως όταν ήρθε η ώρα έδειξε αυτοσυγκράτηση και έπαψε να αμαρτάνει από αγάπη για τον Θεό, με αποτέλεσμα να γί­νει ένας θεοφίλητος άνθρωπος. Γιατί ειλικρινά σε βεβαιώνω πως στον ουρανό γίνεται μεγαλύτερη χαρά για έναν αμαρτωλό που αναγνωρίζοντας τις αμαρτίες του μετανιώνει ειλικρινά και το δείχνει με ένα λογικό τρόπο, βελτιώνεται εκ θεμελίων και παύει να αμαρτάνει, παρά 99 δικαίους που δεν χρειάστηκε ποτέ να δείξουν μετάνοια.

69[ 1 ]) (Ο Κύριος:) «Σε βεβαιώνω πως όποιος ακούει το Λό­γο Μου, δέχεται ότι είναι αλήθεια και τον ακολουθεί πιστά στη ζωή και στην πρακτική του, δεν πρόκειται να αισθανθεί ή να γευτεί ποτέ το θάνατο.

[11] Όποιος τα συλλογιστεί καλά όλα αυτά και τα εφαρμόσει, θα είναι σε όλα του ευτυχισμένος και δεν πρόκειται να έχει φόβο για το θάνατο, έστω κι αν ήταν πολλές και βαριές οι αμαρτίες του στο παρελθόν. Διότι ο Θεός, ο Πατέρας στον Ουρανό, Με έστειλε σε αυτόν τον κόσμο μόνο για χάρη των αμαρτωλών και όχι των δικαίων. Όπως δε Με έστειλε ο Πατέρας, έτσι θα στείλω Εγώ εσάς επίσης στους αμαρτωλούς γιατί μόνο οι άρρωστοι χρειάζονται το γιατρό, όχι όσοι υγιαίνουν».

VI/61 Η μετεμψύχωση

Κεφ. VI/61: Απαντά ο Κύριος: [2] Όποιος από σας είναι ικανός να καταλάβει κάτι ας σημειώσει ότι σε αυτή τη Γη έχουν ενσαρκωθεί ψυχές από άλλους κόσμους αλλά και ψυχές που είναι παιδιά του φιδιού αυτής της Γης. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν γνωρίσει ήδη το θάνατο, μερικοί μάλιστα επανειλημμένα, αλλά πήραν πάλι σάρκα επάνω τους προς χάριν της τελειοποίησης.

[3] Έχετε ακούσει πολλές φορές για τη μετανάστευση των ψυχών, την οποία πιστεύουν σταθερά ακόμη σήμερα στη μακρινή Ανατολή. Όμως αυτή η πίστη είναι πολύ αλλοιωμένη, γιατί θεωρούν ότι η ανθρώπινη ψυχή επιστρέφει στη σάρκα ενός ζώ­ου. Αλλά αυτό είναι εντελώς λανθασμένο. [4] Έχετε ήδη διδαχθεί το πως η ψυχή ενός ανθρώπου η οποία προέρχεται από αυ­τόν τον κόσμο συντίθεται από το ορυκτό, το φυσικό και το ζωι­κό βασίλειο και αναρριχάται ως το επίπεδο του ανθρώπου, μία διαδικασία που εξελίσσεται σύμφωνα με μία άκαμπτη τάξη. Αλλά καμία ψυχή, όσο ατελής κι αν είναι, δεν γυρίζει πίσω.^* Στο μέσο βασίλειο του άλλου κόσμου μπορεί μία ψυχή να επι­στρέφει προσωρινά σε ένα ζώο, όμως αυτό γίνεται μόνο φαινο­μενικά με στόχο την ταπείνωση της ψυχής, ούτως ώστε να επέλθει πιθανώς η βελτίωσή της. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο ως ένα ορισμένο βαθμό, αφού η ψυχή δεν μπορεί να βελτιωθεί πε­ρισσότερο επειδή δεν διαθέτει ανώτερες ικανότητες. Έπειτα η ψυχή αυτή μπορεί να μετατεθεί σε ένα άλλο ουράνιο σώμα, εν­νοείται στην πνευματική του σφαίρα, όπου θα απολαμβάνει απλώς τη μακαριότητα ενός απλού δημιουργήματος και όχι ενός παιδιού του Θεού. Επομένως ενσαρκώνονται και ψυχές από άλ­λους κόσμους σε αυτή τη Γη. Σκοπός τους είναι να αποκτήσουν εδώ τις πολυάριθμες πνευματικές ικανότητες που είναι απαραί­τητες για την αληθινή υιοθεσία από τον Θεό.

[6] Επειδή λοιπόν η Γη αυτή αποτελεί ένα τέτοιο σχολείο, γι’ αυτό κι Εγώ την αντιμετωπίζω με μεγάλη υπομονή, κατανόηση και μακροθυμία. Όποιος από σας μπορεί να το καταλάβει αυτό που σας είπα, ας το καταλάβει και ας το κρατήσει για τον εαυτό του, για το λόγο ότι δεν έχουν όλοι την ικανότητα να συλλάβουν όλα τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού. Εάν βρείτε κάποιον πάντως που έχει το σωστό πνεύμα, σε αυτόν μπορείτε να αποκαλύψετε λίγο λίγο το ένα ή το άλλο μυστικό αλλά και πάλι πρέ­πει να το κρατήσει μόνο για τον εαυτό του. Διότι Εγώ θέλω όλα αυτά να τα κατακτά κάθε σωστός άνθρωπος μόνος του ακολου­θώντας επιμελώς τη διδασκαλία Μου.

[8] Οι άνθρωποι δεν έχουν πάρα πολύ λίγο ή και κανένα όφε­λος με το να μάθουν από στόμα σε στόμα αυτές τις ιδιαίτερες άγνωστες πτυχές. Διότι κατά πρώτον δεν τα καταλαβαίνουν και κατά δεύτερον κάτι τέτοιο που για εκείνους είναι εντελώς ακα­τανόητο μπορεί εύκολα να κλυδωνίσει την πίστη που έχουν ασπαστεί μόλις και μετά βίας με τα χίλια ζόρια. Διότι για να συλλάβει κάποιος αυτό το θέμα σε όλο του το αληθινό πνευμα­τικό βάθος χρειάζεται εμφανώς πολύ περισσότερα από το σκέτο, νεκρό γράμμα του νόμου και των προφητών».

ΙΙ/220-226 Σχετικά με την προηγούμενη ζωή των ανθρώπων που έρχονται από τα άστρα. Διαφορά μεταξύ των ανθρώπων αυτών και εκείνων της Γης

Στο κεφάλαιο ΙΠ/220-223 παρουσιάζεται η συνάντηση του Μουρέλ με τον Φιλοπόλδο και οι εκτενείς διδασκαλίες του τελευ­ταίου, με τις οποίες πρώτα παρουσιάζει γενικά τα αίτια και την εξέλιξη της παρακμής της μεγάλης σοφίας που κατείχαν οι πρω­ταρχικοί πατριάρχες και λαοί, τόσο στην Αίγυπτο όσο και στην Ινδία. Το ίδιο συνέβη αργότερα και με την ιουδαϊκή θρησκεία. Ύστερα ο Φιλοπόλδος διηγείται τη δική του ζωή μέχρις ότου (221 [1]) «πριν από λίγες εβδομάδες είχα την απερίγραπτη τύχη να συναντήσω τον θείο Διδάσκαλο. Μόνο μέσα σε αυτό το ιερό φως κατάφερα να αναγνωρίσω τη φύση μου και τη φύση του Θε­ού [2] καθώς και ότι είχα κλείσει ένα εντελώς ιδιαίτερο συμβό­λαιο με το θείο πνεύμα πριν ακόμα ενσαρκωθώ σε αυτήν τη Γη.

[3] Κοίτα εκεί ψηλά! Τα αναρίθμητα άστρα είναι κόσμοι πολύ μεγαλύτεροι και λαμπρότεροι από αυτόν τον πλανήτη. Σε καθέναν από αυτούς θα βρεις ανθρώπους με μορφή απόλυτα όμοια με τη δική- μας, που είναι όλοι τους πολύ σοφοί, χωρίς να τους λείπει εντελώς και η αγάπη. Αυτοί όμως γεννιούνται σχεδόν τέλειοι όπως τα ζώα σ’ αυτήν τη Γη και δεν είναι ανάγκη να μαθαίνουν από την αρχή όλα όσα πρέπει και θέλουν να γνωρίζουν. Σχεδόν παντού μιλούν την ίδια γλώσσα και η γνωστική τους ικανότητα έχει συγκεκριμένα όρια. Γιατί ναι μεν παντού όμως η γνώση τους φθάνει μέχρι το ύψιστο πνεύμα του Θεού, όμως η γνώση αυτή μοιάζει περισσότερο με διαίσθηση.

[5] Βέβαια, στους μεγάλους αυτούς κόσμους υπάρχουν εδώ κι εκεί κάποιοι σοφοί που κατά καιρούς συναντιούνται με ανώ­τερα πνεύματα που τους διδάσκουν τη βαθύτερη θεία γνώση. Έτσι, συμβαίνει κατά καιρούς κάποιοι αφυπνισμένοι να νιώσουν την επιθυμία να γίνουν κι εκείνοι παιδιά του Θεού!

[6] Γιατί σε όλους τους κόσμους οι σοφοί έχουν μάθει από τα ανώτερα πνεύματα που έχουν εμφανιστεί μπροστά τους ότι στον μεγάλο χώρο της Δημιουργίας υπάρχει ένας κόσμος, όπου οι άν­θρωποι είναι παιδιά του Θεού και ότι εκεί μία ψυχή που έχει απαλλαγεί από το σώμα της στον δικό τους κόσμο μπορεί να αρ­χίσει από την αρχή, παίρνοντας όμως ένα πολύ χονδροειδές υλι­κό σώμα. Από τη στιγμή βέβαια που κάποιος εκδηλώσει την επι­θυμία για μια τέτοια ενσάρκωση, του περιγράφεται αναλυτικά το τι θα πρέπει να περάσει στον κόσμο αυτόν.

[7] Κατ’ αρχήν, η ψυχή θα χάσει κάθε ανάμνηση της παλιάς, καλής κατάστασής της, έτσι ώστε να γεννηθεί στον καινούργιο κόσμο της από μια γυναίκα και με ατελή ακόμα οργανισμό και να μην μπορεί καν να καταλάβει τι συμβαίνει στη νέα της ύπαρξη. Μόνο σταδιακά, μετά από περίπου ένα χρόνο, θα αρχίσει να ανα­πτύσσεται μία εντελώς νέα συνειδητότητα με βάση τις αισθητη­ριακές προσλήψεις, τα φαινόμενα και τις αντιληπτικές παραστά­σεις. Τότε η μνήμη και οι πρόσφατες αναμνήσεις όσων αισθάνθηκε κι ένιωσε το άτομο θα είναι οι μόνοι οδοδείκτες και η μοναδική βοήθεια στη νέα τους πορεία στη ζωή πάνω σ’ αυτήν τη Γη. Δεν έρχονται τότε ανώτερα πνεύματα σταλμένα από τον Θεό προκειμένου να οδηγήσουν το παιδί σε μια ανώτερη και βαθύτερη γνώ­ση, αλλά οι γονείς είναι εκείνοι που πρέπει να προσπαθήσουν βά­σει των δικών τους εμπειριών να οδηγήσουν το παιδί σε μία κα­λύτερη πορεία. Το παιδί θα πρέπει στη συνέχεια να μάθει πολλά, να αρχίσει να είναι αυτεξούσιο, να ψάχνει και να ζητάει να αντέξει τον φόβο, την πείνα και τη δίψα, αλλά και τον πόνο και τις στερήσεις και να ταπεινωθεί μέχρις εσχάτων. Στο τέλος μιας τέ­τοιας ζωής συνήθως έρχεται μια οδυνηρή, βαριά αρρώστια που θα προκαλέσει τον θάνατο του υλικού ανθρώπου.

[8] Αν ο άνθρωπος εκπληρώσει όλες τις απαιτούμενες προϋ­ποθέσεις στη ζωή του, αν αγαπά τον Θεό πάνω από όλα και τον συνάνθρωπό του σαν τον εαυτό του -ανεξάρτητα από το αν εκεί­νος τον καταδίωκε ως ο χειρότερος εχθρός του- τότε θα αφυ­πνιστεί ο θείος πνευματικός σπινθήρας που υπάρχει μέσα στην ψυχή του και στη συνέχεια θα αναπτυχθεί.

[9] Από τότε και στο εξής ο Θεός μεγαλώνει μέσα στον άν­θρωπο, διαποτίζει την ψυχή και την κάνει ισάξιά του και με τον τρόπο αυτόν ο πρώην φυσικός άνθρωπος που ξεκίνησε από τα βάθη της τιποτένιας ύπαρξης θα γίνει παιδί του Θεού που βρί­σκεται σε κατάσταση πλήρους τελείωσης και διαθέτει όλη την τελειότητα που υπάρχει και μέσα στον Θεό.

IV/34 Ψυχές που έρχονται από επάνω

[8] Φυσικά, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους. Μερικές ψυχές έρχονται από επάνω. Είναι πιο δυνατές και τα κακά πνεύματα αυτής της Γης δεν μπορούν να τους κάνουν πολ­λά ή μάλιστα δεν μπορούν να τους επηρεάσουν καθόλου. Οι πα­ρόμοιες ψυχές μπορούν να αντέξουν μεγαλύτερες δοκιμασίες στη γήινη ζωή τους χωρίς να σημειωθεί καμία ιδιαίτερη ζημιά. Αν αφυπνισθεί το πνεύμα τους, δηλαδή ο κρυμμένος σπόρος της πρωταρχικής ζωής, κι αν ύστερα διαποτίσει την ψυχή, τότε τα λίγα μόνο χαλασμένα στοιχεία της θεραπεύονται αμέσως και ο άνθρωπος εμφανίζεται μέσα στην τελειότητα, όπως είχες την ευ­καιρία να παρατηρήσεις στον Μαθαήλ, τον Φιλοπόλδο και αρ­κετούς άλλους.

[9] Οι ψυχές μερικών ανθρώπων ήταν μάλιστα προηγουμέ­νως άγγελοι του ουρανού. Σε αυτούς δύσκολα μπορεί κάτι να χαλάσει. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και αρκετοί προφήτες όπως ο Μωυσής, ο Ηλίας, ο Ησαΐας και άλλοι, μπορούν να αποτελέ­σουν παράδειγμα για αυτό. Και υπάρχουν τώρα ακόμη περισσό­τερες ψυχές που ήρθαν από τον ουρανό για να βαδίσουν μαζί Μου εδώ τον δύσκολο δρόμο της σάρκας. Οι άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι αρκετά δυνατοί και μπορούν να αντέξουν μια με­γάλη σωματική δοκιμασία με τη μεγαλύτερη αυτοθυσία.

IV/35 Η διαφορά των ψυχών πάνω στη Γη.

[1] (Ο Κύριος): «Ταυτόχρονα υπάρχουν όμως και διαφορές μεταξύ των ψυχών που έχουν έρθει από επάνω, καθώς μερικές από αυτές προέρχονται από τους τέλειους ηλιακούς κόσμους. Εί­ναι πιο δυνατές από εκείνες που έρχονται από μικρούς πλανήτες παρόμοιους με τη Γη για να γίνουν εδώ παιδιά του Θεού.

[2] Όσο πιο λίγο τελειοποιημένος είναι όμως ένας πλανήτης, τόσο πιο αδύναμοι είναι εκείνοι που φεύγουν από αυτόν για να έρθουν εδώ. Αυτοί θα περάσουν βέβαια από μικρότερες δοκιμα­σίες στη ζωή, αλλά από την άλλη είναι δυνατόν να πάθει η ψυχή τους μεγαλύτερη ζημιά. Παρ’ όλ’ αυτά έχουν όμως έναν δυνατό σπόρο πρωταρχικής ζωής που αν αφυπνιστεί με τον σωστό τρό­πο, σύντομα οι ψυχές επιστρέφουν στην πλήρη τάξη της ζωής.

[3] Τέλος, η πιο συχνή περίπτωση είναι οι ψυχές που κατά­γονται εξ αρχής από αυτήν τη Γη. Ουσιαστικά αυτές είναι οι κυ­ρίως προοριζόμενες να γίνουν παιδιά του Θεού, είναι οι πιο αδύ­ναμες και θα μπορούσαν ευκολότερα να φθαρούν εντελώς. Αυ­τό όμως δεν είναι πάλι τόσο εύκολο γιατί σίγουρα ανάμεσα σε εκατό τέτοιες ψυχές βρίσκονται μία ή δύο ψυχές από επάνω που τις προστατεύουν και τις εμποδίζουν να χαθούν. Ακόμη κι αν ανάμεσά τους βρίσκονται πολλά απολωλότα πρόβατα, κάποια μέρα σίγουρα θα γυρίσουν πίσω.

[4] Η κάθε ψυχή όμως, όσο αδύναμη, φθαρμένη και αλλοιω­μένη κι αν είναι, φέρει μέσα της τον πρωταρχικό σπόρο της ζω­ής που είναι ακατάλυτος. Αν η ψυχή καθώς περνάει ο απαιτούμενος γι’ αυτό χρόνος φθάσει στο σημείο να μπορεί να αφυπνι­στεί μέσα της ο σπόρος αυτός, αμέσως θα γίνει μακάρια, θα δια­θέτει σοφία και αγάπη για όλα τα πράγματα και θα είναι τότε εξ ίσου παιδί του Παντοδύναμου όπως ένα αγγελικό πνεύμα που έγινε άνθρωπος ή μια ψυχή από ένα κεντρικό ήλιο, ένα δευτερεύοντα πλανητικό ήλιο ή κάποιο άλλο, μακρινό ετερόφωτο ου­ράνιο σώμα – που από αυτά υπάρχουν άπειρα μέσα στον τερά­στιο χώρο της δημιουργίας.

IV/36 Οι ψυχικές ασθένειες και η θεραπεία τους.

[1] (Ο Κύριος): «Γι’ αυτό, δεν πρέπει να κρίνετε τους άλλους ανθρώπους, ώστε να μην καταλήξετε να γίνετε κριτές των ίδιων σας των εαυτών!

[2] Δεν θα ήταν επομένως εξαιρετικά κουτό κι απάνθρωπο να καταδικάζουμε έναν σωματικά άρρωστο άνθρωπο και να Θέλου­με να του επιβάλουμε τιμωρία επειδή αρρώστησε; Ακόμη μεγα­λύτερη και πιο απάνθρωπη ανοησία όμως θα ήταν να κρίνετε και να καταδικάζετε κάποιον ψυχικά άρρωστο άνθρωπο για το ότι η ψυχή του εξασθένησε και αρρώστησε για τους λόγους που προαναφέραμε.

[11] Βέβαια, σε κάθε εποχή στάλθηκαν στον κόσμο και αλη­θινοί γιατροί της ψυχής διαπνεόμενοι από το πνεύμα του Θεού που έδειξαν τον σωστό δρόμο για τη θεραπεία της ψυχής. Μερι­κοί τον ακολούθησαν και θεραπεύτηκαν πλήρως. Όμως οι μεγά­λοι και ισχυροί του κόσμου θεωρούσαν έτσι κι αλλιώς ότι είναι ψυχικά υγιείς, περιφρόνησαν τους γιατρούς αυτούς που είχα στείλει στη Γη και τους απαγόρευσαν να ασκούν το λειτούργη­μά τους. Έτσι, επανειλημμένα οι μεγάλοι και ισχυροί ήταν οι υπαίτιοι που η διδασκαλία χάριτος για την ίαση των άρρωστων ψυχών δεν ρίζωσε στην ανθρωπότητα και δεν εκδίπλωσε τη θε­ραπευτική της δύναμη.

VI/56 Γιατί οι αρρώστιες

[7] Εάν δεν επέτρεπε ο Θεός τις αρρώστιες αντίστοιχα προς τις αμαρτίες των ανθρώπων, η μισή ανθρωπότητα και παραπάνω θα καταστρεφόταν τελείως. Η Γη
θα γινόταν τέλεια κόλαση και θα έπρεπε να καταστραφεί, ενώ τα νεκρά συντρίμμια της θα κατέληγαν να περιπλανώνται στο άπειρο.

[8] Λένε οι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι; «Μάλιστα τώρα το καταλάβαμε και αυτό το πρόβλημα και δεν μπορεί πια να μας κακοφαίνεται που πολλές φορές είχαμε αρρωστήσει βαριά και που κατά πάσα πιθανότητα στο τέλος θα μας στείλει κάποια πολύ κακή αρρώστια στον άλλο κόσμο, γιατί σε όλη τη διάρκεια της
ζωής μας έχουμε κάνει πολλές και πολύ αξιοκατάκριτες αμαρτίες. Όμως θα θέλαμε να μας πεις ποιες αμαρτίες προξενούν τις περισσότερες και τις χειρότερες ασθένειες στον κόσμο, αφού ασφαλώς θα υπάρχουν και εκεί διαφορές.»

(56(1]) Λέω Εγώ: «Από όλα τα κακά πράγματα το χειρότερο είναι η πορνεία, η ακολασία και η φιληδονία με οποιαδήποτε μορφή. Μα καταρχάς οι άνθρωποι παρασύρονται σε τέτοια πάθη από την οκνηρία, την αλαζονεία και τον εγωισμό. Γιατί για τον αλαζόνα και τον εγωιστή δεν υπάρχει ιερό ούτε όσιο και προσπαθεί με όσα μέσα έχει στη διάθεσή του να ικανοποιήσει τα αισθησιακά πάθη του.

[2] Εάν ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει παιδιά και αυτά είναι αδύ­ναμα και φορτωμένα με αρρώστιες. Επομένως αυτή η αμαρτία είναι ένας βασικός παράγοντας για όλες τις χειρότερες αρρώ­στιες που υπάρχουν στον κόσμο αυτόν.

[3] Αμέσως μετά ακολουθούν η πολυφαγία και η ασωτία, ο θυμός, τα νεύρα, όπως και οι κάθε λογής αναστατώσεις. Αυτά τα ελαττώματα προξενούν επίσης διαφόρων ειδών παθήσεις που βασανίζουν οικτρά τους ανθρώπους.

[4] Δεν είπα σε εκείνον τον άρρωστο στην Ιερουσαλήμ που περίμενε επί 38 συναπτά έτη στη Βεθεσδά για να θεραπευτεί, όταν τον έκανα καλά: “Φύγε και μην αμαρτήσεις ξανά για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο ακόμη!” Η πολύ βαριά πάθησή του ήταν συνέπεια των πολλών αμαρτιών που είχε κάνει παλαιότερα. Σχεδόν με όλους όσους έχω θεραπεύσει ίσχυε το ίδιο. Εάν δεν έπεφταν άρρωστοι εξαιτίας των αμαρτιών τους, θα είχαν χα­θεί οι ψυχές τους. Το μόνο που τους συνέτισε ήταν μία δυσβά­στακτη και επώδυνη αρρώστια που τους έδειξε με ποιο τρόπο ο κόσμος ανταμείβει τους εραστές του. Χάρη στην αρρώστια τους πέρασε η αγάπη για τον κόσμο και εύχονταν να λυτρωθούν από αυτόν μία ώρα αρχύτερα. Με τον τρόπο αυτό η ψυχή τους έγινε πιο ελεύθερη και την κατάλληλη στιγμή θεραπεύτηκε και το σώ­μα τους.

[5] Παράλληλα με αυτά τα κύρια αίτια για τις περισσότερες ασθένειες που παρουσιάζονται στους από γενετής εξασθενημέ­νους ανθρώπους, υπάρχουν ασφαλώς και άλλα που μπορούν να προκαλέσουν πολύ σοβαρές παθήσεις. Αλλά σας το υπογραμμί­ζω για άλλη μία φορά ότι μόνο σε έναν εκ γενετής εξασθενημένο άνθρωπο μπορούν να συμβούν. Θα σας δείξω εν συντομία τα αίτια αυτά:

[6] Καταρχάς πρωταρχική αιτία είναι η κατανάλωση κακής, βρώμικης, κακομαγειρεμένης τροφής που επιπλέον δεν είναι αγνή και δεν είναι φρέσκια. Το ίδιο ισχύει επίσης για τα ποτά και τα άγουρα φρούτα. Επιπλέον πολλοί έχουν την κακή συνήθεια όταν έχουν ζεσταθεί πολύ να κατεβάζουν απότομα τη θερμο­κρασία του σώματος. Άλλοι πάλι που δεν έχουν συναίσθηση της έμφυτης αδυναμίας τους εκτίθενται σε ποικίλους κινδύνους εξαιτίας των οποίων είτε πεθαίνουν είτε παθαίνουν μία ανήκε- στη βλάβη. [7] Ασφαλώς γι’ αυτά δεν φταίει ο Θεός, ιδίως μάλι­στα αφού έχει δώσει στον άνθρωπο τη νοημοσύνη, την ελεύθε­ρη βούληση και τους πιο καλούς νόμους για τη ζωή του.

[8] Αλλά το μόνο δραστικό μέσο για να καταπολεμηθεί η οκνηρία του ανθρώπου είναι τα κάθε λογής δεινά που έπονται αναγκαστικά όταν αυτός δεν σέβεται τη θεϊκή βούληση. Τα δει­νά αφυπνίζουν την ψυχή που βρίσκεται σε βαθιά νάρκη μέσα στη σάρκα και της δείχνουν τις δυσάρεστες συνέπειες της οκνη­ρίας της. Με τον τρόπο αυτό η ψυχή γίνεται πιο προσεκτική, πιο συνετή, πιο δραστήρια και εναρμονίζεται πιο εύκολα με τη θεϊ­κή βούληση όταν την αναγνωρίσει. Επομένως οι διάφορες ασθέ­νειες που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους έχουν ασφαλώς κάτι το πολύ θετικό.

[10] Ασφαλώς υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ήρθαν ήδη άρρωστοι στον κόσμο αυτόν εξαιτίας των αμαρτιών των γονέων ή και των προπάππων τους. Στην πλειοψηφία τους αυτές οι ψυ­χές κατάγονται από πάνω και το πέρασμά τους από τη Γη είναι πολύ σύντομης διάρκειας. Αλλά γι’ αυτές υπάρχει άριστη μέρι­μνα στη σφαίρα των πνευμάτων στον άλλο κόσμο. Επιπλέον, όποιος τις φροντίζει εδώ με αγάπη και με υπομονή, αυτόν θα τον υποδεχτούν και οι ίδιες με όμοια αγάπη και υπομονή στα ουρά­νια διαμερίσματά τους.

Ο θάνατος και ο φόβος του θανάτου

Ο σωματικός θάνατος του ανθρώπου δεν είναι παρά ένα πέρασμα σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης. Η παλαιά μορφή του υλικού σώματος, την οποία είχε διαμορφώσει και συντηρήσει μέχρι στιγμής το πνεύμα σαν ένα κέλυφος και
εργαλείο για το ίδιο και για την ψυχή, εγκαταλείπεται ως άχρηστη ή παρωχημένη. Έτσι η υλική μορφή αποσυντίθεται, ενώ η καθεαυτή πνευματικοψυχική οντότητα περνάει σε μία ελεύθερη ύπαρξη, αποδεσμευμένη από τη χονδροειδή γήινη ύλη:

«Όταν καλούμαστε από το Θεό να εγκαταλείψουμε αυτό τον κόσμο, ένας άγγελος απελευθερώνει από τα δεσμά της ύλης όλα όσα ανήκουν στο πνεύμα, παραδίδοντας την ύλη στην αποσύνθεση. Παραλαμβάνει μόνο την ψυχή μαζί με το πνεύμα της ζωής της, καθώς και οτιδήποτε από την ύλη του σώματος
ανήκει στην ψυχή. Συνενώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία σε μια τέλεια αιθερική ανθρώπινη μορφή, τα οδηγεί σύμφωνα με την αιώνια αμετάβλητη θεϊκή θέληση στον κόσμο των πνευμάτων».

«Κοίταξε, δημιουργήθηκες σαν αποτέλεσμα της σαρκικής αγάπης των γονέων σου. Αλλά με την ύψιστη ουράνια Αγάπη α­νυψώνεσαι σαν πνεύμα από το βάρος της σάρκας και μετά από την ολοκλήρωσή σου, ζεις αιώνια μια τέλεια και απόλυτα δη­μιουργική ζωή, της οποίας η γλυκύτητα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα το γήινο. Και οτιδήποτε ξεκίνησες στη γη, θα το ολοκληρώσεις πνευματικά, στην αιώνια πνευματική γη».

Οι σκέψεις και τα συναισθήματα με τα οποία ο κάθε άνθρω­πος χωριστά αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις, είναι προ­φανώς πολύ διαφορετικά, ανάλογα με τη συνειδητότητα που διαθέτει η ψυχή του και ανάλογα με το που είναι στραμμένη η αγάπη της, προς το πνεύμα ή προς τον κόσμο.

Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό και είναι βέβαιος για τη συνέχεια της ζωής, δεν έχει λόγους να θλίβεται ή να φοβάται. Τα πράγματα σαφώς είναι διαφορετικά για εκείνον τον άνθρω­πο ο οποίος είναι προσκολλημένος στα αγαθά και στις χαρές του παροδικού κόσμου. Προφανώς ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση της συνέχισης της ζωής σε έναν αόρατο, καθαρά πνευματικό κόσμο, με συνέπεια να μην μπορεί ν’ απαλλαγεί από το φόβο του θανάτου.

Εύκολος ή δύσκολος θάνατος

Ο τρόπος επίσης που βιώνει μια ψυχή τον αποχωρισμό της από το σώμα, είναι πάντα διαφορετικός, ανάλογα προς τα που στρέφονται οι προτιμήσεις της, στα εγκόσμια ή στα πνευ­ματικά πράγματα.

Μια ώριμη ψυχή προφανώς θα αντιμετωπίσει τη διάλυση του σώματος εν όψει του περάσματος στη σφαίρα της αιωνιότητας με αισιοδοξία, δείχνοντας καρτερία και εμπιστοσύνη απέναντι στις πιθανές ταλαιπωρίες του σώματος. Μια υλιστική ψυχή α­ντίθετα θα περιμένει σε γενικές γραμμές με αγωνία την ώρα του θανάτου. Τις δε κακοπάθειες του σώματος που της επιβάλ­λονται για να τη βοηθήσουν να απεξαρτηθεί από τον κόσμο της ύλης, θα τις αντιμετωπίζει με φόβο, ανημπόρια ή μεμψιμοιρία.

«Εάν θα ζήσεις έτσι ώστε η ψυχή σου να αναγεννηθεί πλήρως μέσα στο πνεύμα της», λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» ο Ιησούς, «τότε το πνεύμα σου θα απαλλαχθεί σύντομα και με ευκολία από όλα τα ακάθαρτα στοιχεία που παραμένουν ακόμη μέσα στη σάρκα σου. Έτσι θα έχεις έναν εντελώς μακάριο θάνατο, ακόμη και σαν σώμα. Α ν όμως κάποιος θέλει σε γενικές γραμμές να ζήσει στα σοβαρά, σύμφωνα με τη διδασκαλία μου και να την εφαρμόσει στην πράξη, εντούτοις όμως συνεχίζει στα κρυφά τις παλιές του συνήθειες, δεν θα μπορέσει να κατακτήσει την πλήρη αναγέννηση της ψυχής του μέσα στο πνεύμα, σε αυτό τον κόσμο. Έτσι στο τέλος υποχρεωτικά θα βασανισθεί αρκετά ώσπου να αποδεσμευθεί η ψυχή του. Γιατί τότε τα βάσανα θα είναι η φωτιά με την οποία θα καθαρισθεί το χρυσάφι της ζωής του από τις υπόλοιπες ακαθαρσίες».

Σε ένα άλλο σημείο διαβάζουμε ότι «υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι μολονότι εξαιρετικά ευσεβείς και δίκαιοι άνθρωποι, στο τέλος αποχωρούν από αυτό τον κόσμο όχι ιδιαί­τερα ανώδυνα. Σε αυτή την περίπτωση ισχύουν δυο δυνατότη­τες. Μια περίπτωση είναι ότι ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να περάσει μια μεγαλύτερη δοκιμασία της υπομονής του, προκειμένου η ψυχή του να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη σταθερό­τητα για τη ζωή της στο επέκεινα. Στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί ο άνθρωπος να έγινε ευσεβής και δίκαιος σε προχω­ρημένη ηλικία, ενώ να είχε διαπράξει στη νεότητά του ορισμέ­νες νεανικές αμαρτίες, οι οποίες να διατάραξαν την αρμονία της σωματικής του φύσης. Οι συνέπειες αυτών των καταστά­σεων μπορεί να του επιφυλάσσουν κάποιες πίκρες για τις τε­λευταίες ώρες της ζωής του. Αλλά μπορούμε να το θεωρήσου­με σαν απόλυτα βέβαιο, ότι εκείνοι που ζουν τη ζωή τους από την αρχή ως το τέλος σύμφωνα με το νόμο του Θεού, αποχω­ρούν πάντα με τον πιο ανώδυνο τρόπο».

Ι/241-242 Σχετικά με την αγωγή και τη διατροφή: η επιρροή των κακών πνευμάτων στον οργανισμό και η καθαρτική δράση των ασθενειών.

Στα κεφάλαια Ι/241-242 ο Κύριος συνεχίζει προσφέροντας μια δέσμη κα­νόνων ζωής που αφορούν στην αγωγή και τη διατροφή και που είναι επίκαιροι και για τη σημερινή εποχή.

Ο Κύριος λέει τα εξής αναφερόμενος στα παιδιά και των δύο φύ­λων και ηλικίας 9-16 ετών που είχαν απαχθεί από τους Φαρι­σαίους και που ήταν ήδη πολύ διεφθαρμένα από ηθική και σωμα­τική άποψη: (Γ241 [8]) «Τα κακά πνεύματα που ρυπαίνουν τη σάρκα δεν είναι πουθενά πιο δραστήρια από ό,τι στα παιδιά και είναι εξαιρετικά πρόθυμα να βοηθήσουν την ψυχή να δομήσει έ­τσι το σώμα της ώστε αυτό να αποτελεί αναπαυτική κατοικία γι’ αυτά (τα κακά πνεύματα).» Οι φύλακες άγγελοι εκδιώκουν τα κακά αυτά πνεύματα χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτόν αρρώ­στιες του σώματος, πράγμα που μας εξηγεί γιατί οι κλασσικές παι­δικές αρρώστιες έχουν τόσο ευεργετική δράση. [ 12] «Αν δεν λαμβάνονταν αμέσως μέτρα για την προστασία των παιδιών, θα υ­πήρχαν τόσα πολλά δαιμονισμένα, κωφάλαλα, καθυστερημένα και ανάπηρα παιδιά στον κόσμο, ώστε θα ήταν δύσκολο να βρει κανείς ένα παιδί που να είναι εντελώς υγιές». Συνεπώς, η ηθική καθαρότητα και η σωστή διατροφή – η σύμφωνη με τους κανόνες διαιτητικής του Μωυσή – είναι εξαιρετικά σημαντικές γιατί και εξαιτίας της κακής διατροφής μπορούν να φθάσουν στο σώμα λε­γεώνες ελευθερωμένων πνευμάτων που όμως είναι ακόμη ακά­θαρτα και κακά. Αναφερόμενος στη δική μας εποχή, ο Κύριος λέ­ει: (1/242 [8 και 12] «Εκείνη την εποχή όμως όπου οι άνθρωποι θα αναζητούν τις πιο παράξενες λιχουδιές χωρίς να εξετάζουν την καθαρότητά τους (από πνευματική άποψη) και σε μερικές χώρες θα τρώνε τα πάντα εκτός από πέτρες και πηλό, θα είναι θαύμα πώς οι άνθρωποι δεν θα έχουν ακόμη επιστρέφει στις ανάλογες ζωικές μορφές, αφού αυτό θα το έχουν ήδη κατορθώσει από ψυ­χική άποψη. Όμως οι τυφλωμένοι άνθρωποι δεν το καταλαβαί­νουν αυτό, αλλά τρώνε σαν τους πολύποδες όλα όσα τους φαί­νονται νόστιμα. Είναι λοιπόν άξιο απορίας που γίνονται νωθροί, άρρωστοι, γεμάτοι αναπηρίες, βαρείς και δεν αισθάνονται κα­λά;» Πολλές φορές η ασυγχώρητη τυφλότητα των γονιών ευθύνεται για τον πρόωρο σωματικό θάνατο των παιδιών τους. Στην πα­ράγραφο [13] ο Κύριος προειδοποιεί κατηγορηματικά να μην κα­ταναλώνονται πατάτες και καφές, που είναι ιδιαίτερα βλαβερά για τις εγκύους και τα παιδιά, αν και οι τυφλωμένοι άνθρωποι κατα­ναλώνουν βέβαια και πολύ πιο επικίνδυνα δηλητήρια.

Η πνευματοποίηση του σώματος

Τι σημαίνει «ανάσταση της σάρκας», το κατανοούμε εφόσον γνωρίζουμε τη φύση και τη δομή της ύλης, ιδίως αυ­τής του ανθρώπινου σώματος.

Όλη η ύλη είναι κατά βάση πνεύμα, το οποίο έχει φυλακισθεί μέσα σ’ αυτήν, καταδικασμένο σε αδράνεια και αδυναμία λόγω της αντίθεης στάσης του που επέφερε την πτώση των αγγέ­λων.

Το ίδιο ισχύει επίσης για τα υλικά άτομα του σώματός μας. Όπως και η ύλη όλων των ουράνιων σωμάτων, βρίσκονται σε ένα αναμορφωτήριο όπου πρέπει, αποβάλλοντας τη σατα­νική φιλαυτία, να αποκτήσουν τη φιλαλληλία και την αγάπη για το Θεό.

Ενόσω υπηρετούν με αυτή την υλική μορφή σαν δομικά στοι­χεία του σώματος, επηρεάζονται διαρκώς από το πνεύμα και τους ψυχικούς σπινθήρες που έχουν ήδη συνετισθεί, ώστε να επιστρέφουν κι αυτά στο τέλος εκούσια από την ανομία στο Νόμο του Θεού.

Αυτή η πνευματική διεργασία στα υλικά στοιχεία του σώματος συμβαίνει κατά κύριο λόγο στην ώριμη ηλικία, ιδίως την ώρα του θανάτου, αλλά όπως είδαμε επίσης κατά τη διάρκεια της αποσύνθεσης του σώματος. Το πνεύμα προσπαθεί να συνετίσει με αγάπη όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτά τα αρνητικά στοιχεία και να τα αποδώσει στην καθαρισμένη ψυ­χή. Έτσι η ψυχή ολοκληρώνεται όλο πιο πολύ, σχηματίζοντας ένα πληρέστερο και λαμπρότερο αιθερικό σώμα για το πνεύ­μα.

Στο «Γή και Σελήνη» διαβάζουμε σχετικά:

«Και το ανθρώπινο σώμα επομένως αποτελείται καθαρά από ψυχικά συστατικά, μόνο που το αποτελούν αυτά που όπως εί­παμε εξακολουθούν να είναι χονδροφυή, ακάθαρτα και κακοή­θη. Γι’ αυτό πρέπει να επιστρέψουν στη γη, ώστε να απο­συντεθούν και στη συνέχεια να ανυψωθούν με τον τρόπο που σας είναι ήδη γνωστός, προκειμένου να συντείνουν στην ολο­κλήρωση εκείνης της οντότητας της οποίας κάποτε αποτελού­σαν το σώμα της. Αυτό συνήθως γίνεται (όπως σας είναι γνω­στό) στο πεδίο της τρίτης ατμοσφαιρικής ζώνης, όπου κάθε καθαρό πνεύμα ολοκληρώνεται μόνον εφόσον ενσωματώσει όλα εκείνα τα συστατικά που κάποτε ήταν δικά του. Αυτή η εν­σωμάτωση είναι η λεγόμενη ανάσταση της σάρκας και δικαιο­λογεί τη γνωστή ρήση του Παύλου που λέει: «Με το σώμα μου θα βλέπω το Θεό».

Ψυχές που παραμένουν κοντά στον τόπο της ταφής τους

Προφανώς δεν είναι ανάγκη το πνεύμα και η ψυχή να βρίσκο­νται κοντά στον τόπο όπου αποσυντίθεται το σώμα για να ελκύσουν και τα τελευταία στοιχεία που θα μετατραπούν σε πνεύμα. Το πνεύμα, ως προικισμένο με θεϊκή δύναμη, έχει την ικανότητα να ελκύει από οποιαδήποτε απόσταση τα πνευματοποιημένα στοιχεία του σώματος που επιθυμούν να επανασυνδεθούν μαζί του και με την ψυχή.

Ωστόσο οι ψυχές που είναι ιδιαίτερα προσδεμένες με την ύλη, δεν το συνειδητοποιούν αυτό. Γι’ αυτό υπάρχουν οι λεγόμενες «ψυχές των νεκροταφείων», όπως διαβάζουμε στα «Δώρα του Ουρανού»:

«Οι ψυχές που η καρδιά τους είναι ιδιαίτερα δεμένη με τα εγκόσμια, για πολύ καιρό μετά την αποδήμησή τους παραμέ­νουν στη γη, συχνάζουν δε κατά προτίμηση στον τόπο όπου σήπεται το σώμα τους. Μερικές μάλιστα παραμένουν στα νε­κροταφεία, αιωρούμενες πάνω από τον τάφο του σώματός τους, ώσπου η αποσύνθεση να διαλύσει και το τελευταίο άτο­μό του. Μετά το θάνατο η ψυχή είναι μόνιμα συνδεδεμένη με το πνεύμα της και αποτελεί το σώμα του. Γι’ αυτό δεν ασκείται κανενός είδους πίεση σε αυτά τα όντα, λόγω της ελευθερίας της θέλησης, η οποία είναι πάντα σεβαστή. Από καιρό σε καιρό παίρνουν κάποιο μάθημα, αλλά κατά βάση μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν, ακριβώς όπως όταν ζούσαν στον κόσμο.

Η κύρια αιτία που οι ψυχές αυτές παραμένουν στα νεκροτα­φεία, είναι σίγουρα η εσφαλμένη διδασκαλία για την ανάσταση της σάρκας. Οι ψυχές διδάσκονται βέβαια επανειλημμένα ότι το νεκρό σώμα δεν έχει πια καμιά σχέση μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά πολλές ψυχές επιμένουν να θέλουν να μπουν στον «πα­ράδεισο». Τότε οι δάσκαλοί τους (τα πνεύματα-φύλακες) τις απομακρύνουν από εκεί και τις διδάσκουν για τον αληθινό πα­ράδεισο. Τους δείχνουν ότι ο αληθινός παράδεισος θα πρέπει να προέλθει από αυτές τις ίδιες, ότι δεν μπορούν να έρθουν στον παράδεισο, παρά ο παράδεισος να έρθει μέσα σε αυ­τές. Κι αυτό χάρη στη φλογερή, ειλικρινή θέληση να κάνουν όλο πιο πολύ το καλό, με συνέπεια να ταπεινώνονται όλο και περισσότερο, ώστε να έχουν ακόμη μεγαλύτερη δυνατότη­τα να υπηρετούν τον καθένα».

IV/91 Απολίτιστοι λαοί και ακαλλιέργητοι άνθρωποι εδώ και στην άλλη ζωή

Στο κεφάλαιο IV/91 ο Κύριος περιγράφει τη συνέχιση της εκ­παίδευσης των επονομαζόμενων φτωχών και γυμνών ψυχών στον άλλο κόσμο. Αυτές αρχικά μπορούν να έρχονται σε επαφή μόνο με ίσης δυναμικότητας ζωές προκειμένου να μην αφομοιωθούν από ένα πιο ισχυρό πνεύμα όπως είναι π.χ. ο Ραφαήλ, όπως καταπίνει η θάλασσα μία σταγόνα.

Ο Κύριος φέρνει ως παράδειγμα το πνευ­ματικό επίπεδο των πρωτόγονων λαών σε σύγκριση με εκείνο των ανώτερων πολιτισμών: [3] «Στη Γη υπάρχουν ακόμα και σήμε­ρα, συνήθως σε νησιά, λαοί που κατοικούν εκεί ανενόχλητοι από τον καιρό του Αδάμ. Είναι οι απόγονοι του Κάιν που βρίσκονται ακόμη σήμερα στο ίδιο πολιτισμικό επίπεδο που βρίσκονταν πριν από 2000 χρόνια. Γιατί όμως δεν σημείωσαν καμία πρόοδο ως προς τον πολιτισμό, παρά μάλλον οπισθοδρόμησαν, παρά τα συχνά τους συμβούλια; Γιατί ο πιο σοφός ανάμεσά τους είναι πιο κουτός και τυφλός από τον πιο ηλίθιο χοιροβοσκό στη χώρα μας! Αν όμως ούτε καν ο πιο σοφός δεν ξέρει τίποτα, πώς να μά­θουν οι υπόλοιποι, οι οποίοι τον συμβουλεύονται;

Ασφαλώς στο σημείο αυτό μερικοί θα ρωτούσαν γιατί ο Θε­ός δεν έστειλε στους συγκεκριμένους λαούς κανένα προφήτη διαπνεόμενο από το θείο πνεύμα. Εδώ φθάνουμε στο καίριο σημείο!

Στους λαούς αυτούς ενοικούν ψυχές που είναι ακόμα πο­λύ ανώριμες και γυμνές. Μια ανώτερη αποκάλυψη θα τους «κα­τάπινε» και θα τους φόρτωνε μία καταδίκη από την οποία δεν θα μπορούσαν πια να απαλλαγούν. Θα μετέτρεπαν την ανώτερη και αγνότερη αλήθεια σε τεράστια δεισιδαιμονία και θα προσκολλούνταν τόσο σ’ αυτήν, ώστε στο τέλος δεν θα μπορούσα ούτε Εγώ πια να τους λυτρώσω.

Είναι λοιπόν απαραίτητο να μείνουν έτσι για άλλα χίλια χρόνια. Μετά θα τους επισκεφθούν άνθρωποι με αφυπνισμένο νου, οι οποίοι όμως δεν θα τους διδάξουν, αλλά απλώς θα αποτελέσουν γι’ αυτούς ένα παράδειγμα που θα τους κάνει να ξυπνήσουν λίγο. Μια τέτοια συνάντηση θα τους τυχαίνει σε τακτά διαστήματα. Αφού αυτό συμβεί για μερικές εκατοντάδες χρόνια, οι λαοί αυτοί θα αποκτήσουν κάπως περισσότερα ενδύματα, σωματικά και ψυ­χικά, και σταδιακά θα γίνουν ώριμοι για μια ανώτερη αποκάλυψη.

Το ίδιο, λοιπόν, ή ακόμα πιο δύσκολη είναι στον άλλο κό­σμο η συνέχιση της διαμόρφωσης μιας εντελώς γυμνής φυσικής ψυχής και η τελείωση της ζωής της.

Μια τέτοια ψυχή πρέπει να αφεθεί μόνη μέσα στη σκοτεινιά της για τόσο μακρύ διάστημα, μέχρι που η δυστυχία της να την ωθήσει να ξυπνήσει από τον ημιυλικό της λήθαργο και να αρχίσουν να διαμορφώνονται μέσα στην καρδιά της πιο συγκεκριμένες σκέ­ψεις, αδιάφορο για ποιό θέμα. Έτσι σταδιακά η αναζήτηση μιας τέτοιας ψυχής γίνεται πιο δυναμική. [10] Με τον τρόπο αυτόν, η ψυχή ωριμάζει και αρχίζει να προσλαμβάνει οτιδήποτε βρει τυ­χαία για να περιβάλει την ουσία του σώματος της ψυχής της. Και όταν μια ψυχή αρχίσει να νιώθει μεγάλη επιθυμία γι’ αυτό, καθώς η φωτιά της ζωής της γίνεται πιο ζωηρή, βρίσκει όλο και περισσότερα για να καλύψει τις ανάγκες της.

Ο τόπος παραμονής είναι αντίστοιχος με την πνευματική βαθμίδα

Επομένως, κι αν ακόμη η καθαυτό σφαίρα της ζωής των κα­τοίκων του άλλου κόσμου είναι ο εσωτερικός πνευματικός τους κόσμος, ωστόσο ο τόπος διαμονής τους ως πρόσωπα δεν είναι εντελώς χωρίς σημασία.

Αντίθετα, λέγεται ότι αυτός ο εξωτερικός τόπος παραμονής κάθε πνεύματος αντιστοιχεί ουσιαστικά στην κατάσταση της εσωτερικής πνευματικής ζωής του. Κι αυτό γιατί τα όμοια έλκονται και στον πνευματικό κόσμο, εδώ δε το εξωτερικό είναι ακόμη περισσότερο τέλεια έκφραση του εσωτερικού απ’ ό,τι στον υλικό κόσμο.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό, τα πνεύματα που είναι ακόμη πολύ υλικά και εγωιστικά, έλκονται προς την περισσότερο πυκνή υλικά σφαίρα των ουρανίων σωμάτων. Γι αυτό, τους αρέσει να μένουν στο χαμηλότερο στρώμα του αέρα, στην επιφάνεια ή και στο εσωτερικό των ουρανίων σωμάτων, όπου συχνά συνιστούν σκοτεινές συμμορίες. Αντίθετα, οι καλύτερες ψυχές, που επιζητούν το θείο φως, ανυψώνονται προς τα μεσαία και ανώτερα στρώματα του αέρα των ουρανίων σωμάτων.

Τα εξαγνισμένα, όμως, καθαρά πνεύματα και οι άγγελοι ζουν έξω από τις υλικές σφαίρες και τα στρώματα αέρα, στους άπει­ρους χώρους του αιθέρα. Χάρη στην ουράνια τελειότητά τους, μπορούν να βρεθούν σε οποιοδήποτε τόπο της Δημιουργίας όχι μόνο πνευματικά, αλλά όταν το θέλει ο Θεός και χωροχρονικά.

Στον «Πνευματικό Ήλιο» διαβάζουμε σχετικά: «Υπάρχουν πνεύματα που είναι εξαιρετικά αργόστροφα και σκοτεινά, και γι αυτό μπορούν να περάσουν τη ζωή τους μόνο στα πιο πυκνά, εσωτερικά μέρη της γης. Υπάρχουν, πάλι, πνεύματα κάπως ε­λαφρότερα, που συνεπώς κατοικούν στα ανώτερα στρώματα της γης και στα νερά, ενώ άλλα ζουν στο κατώτερο στρώμα της γήινης ατμόσφαιρας. Άλλα, πιο τελειοποιημένα, κατοι­κούν στα ανώτέρα και καθαρότερα μέρη της ατμόσφαιρας, πε­ρίπου από τους πάγους των οροσειρών και πάνω. Τα ακόμη πιο ολοκληρωμένα κατοικούν την πρώτη ζώνη του αιθέρα, άλλα τις ανώτερες και πιο ελεύθερες περιοχές του αιθέρα, δηλαδή αυ­τές που βρίσκονται ανάμεσα στα ουράνια σώματα. Και τέλος υπάρχουν τα απόλυτα τέλεια πνεύματα, που κατοικούν στις ανώτερες σφαίρες των ήλιων, οι οποίες είναι αιώνιο φως.»

Όσον αφορά την επικοινωνία ανάμεσα σ’ όλ’ αυτά τα πνεύ­ματα, ισχύει ο εξής κανόνας: «Τα πνεύματα μίας κατώτερης βαθμίδας δεν μπορούν να δουν εκείνα μίας ανώτερης, όμως το αντίθετο είναι, φυσικά, δυνατόν.»

Οι ψυχές στον άλλον κόσμο

Όταν, μία ψυχή μέσω της έντονης αναζήτη­σης, των ερωτήσεων και της έρευνας βρεί επιτέλους μέσα στον εσωτερικό πνευματικό κόσμο της ένα μέρος για να ξαπο­στάσει, τότε πρέπει να αφεθεί εκεί για όσο διάστημα δε ν νιώθει η ίδια καμία ανάγκη να βελτιώσει την κατάστασή της. Γιατί τέ­τοιες ψυχές συχνά μοιάζουν με ορισμένους ολιγαρκείς αν­θρώπους, που είναι για πολύν καιρό ευχαριστημένοι με μία μι­κρή περιουσία, αρκεί να τους αποδίδει τόσα, ώστε μ’ αυτά μόλις να μπορούν να ζήσουν. Δεν αισθάνονται να τους αφορούν ούτε να τους λείπουν πράγματα ανώτερα ή καλύτερα. Τί θα τους ενδιέφεραν κάποιες από τις σπουδαίες ασχολίες ενός αυτοκράτορα ή ενός στρατηγού; Α ν έχουν κάτι να φάνε και την η­συχία τους, είναι ήδη αρκετά ευτυχισμένοι.

Αν, λοιπόν, σ’ αυτήν τη δεύτερη βαθμίδα μία ψυχή ήδη είναι έτσι τακτοποιημένη στον ονειρικό της κόσμο, π. χ. έχει αναλάβει κάποια υπηρεσία κοντά σε αρκετά καλούς ανθρώπους και παίρνει από αυτήν τα απαραίτητα, ή της παραχώρησαν κάποιο εγκαταλειμμένο αγρόκτημα με ένα σπιτάκι, έναν κήπο με πολ­λά οπωροφόρα και μερικές κατσίκες, τότε το πνεύμα – οδηγός σε πρώτη φάση δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει από το να την αφήσει για ένα διάστημα ανενόχλητη.

Τότε, πρέπει να απομακρυνθεί για λίγο απ ‘αυτήν και να κάνει ότι πάει να αναζητήσει κάτι καλύτερο, επιστρέφοντας αργότε­ρα για να διηγηθεί ότι βρήκε, βέβαια, κάτι καλύτερο, αλλά αυτό πρέπει να αποκτηθεί με πολύ ν κόπο και εργασία. Ασφαλώς τό­τε η ψυχή θα ρωτήσει για τί είδους κόπο και εργασία πρόκειται. Ο οδηγός τότε πρέπει να το εξηγήσει αυτό στην ψυχή. Αν ε­κείνη δείξει τη διάθεση, θα την οδηγήσει εκεί. Αν όμως, όχι, θα την αφήσει, φροντίζοντας όμως η απόδοση της περιουσίας της να γίνεται όλο και μικρότερη, μέχρι που στο τέλος να μην εξασφαλίζει πλέον ούτε τα απολύτως απαραίτητα. Τώρα, η ψυ­χή προφανώς θα προσπαθήσει με όλες τις της δυνάμεις να επιτύχει μία καλύτερη απόδοση της περιουσίας της. Όμως ο οδηγός δεν πρέπει πια να επιτρέψει στην ψυχή να επιτύχει το σκοπό της, παρά αντίθετα πρέπει να φροντίσει ώστε η ψυχή επιτέλους να καταλάβει το μάταιο των προσπαθειών της και να εκφράσει την επιθυμία να εγκαταλείψει αυτή την κατοικία και να αναλάβει μία υπηρεσία που θα της εξασφαλίζει τα απαραί­τητα.»

«Αν η ψυχή εκφράσει αρκετά ζωηρά μία τέτοια επιθυμία, τότε πρέπει να οδηγηθεί μακρύτερα, σε μία υπηρεσία με πολλή δουλειά. Τότε και πάλι πρέπει να την εγκαταλείψει ο οδηγός με κάποιο πρόσχημα, γιατί τάχα κι εκείνος κάπου έχει βρει μία πολύ κοπιαστική μεν, ωστόσο καλοπληρωμένη υπηρεσία. Τώρα η ψυχή θα πρέπει ν’ αρχίσει να εργάζεται, και μάλιστα με μεγάλη συνέπεια. Πρέπει να της πουν, και να το πάρει πολύ σοβαρά, ότι κάθε αμέλεια τιμωρείται με ανάλογη μείωση της αμοιβής της, ενώ αντίθετα εάν κάνει με δική της πρωτοβουλία περισσότερα, αυτό θα επαινεθεί και θα ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν.

Τώρα η ψυχή είτε θα κάνει ακριβώς όσα της ανέθεσαν κι α­κόμη περισσότερα, ή θα της φανεί δύσκολη η προσπάθεια, θα αδρανήσει και θα περιέλθει έτσι σε ακόμη μεγαλύτερη δυσχέ­ρεια.

Αν συμβεί το πρώτο, θα ανυψωθεί σε μία κατάσταση πιο ελεύθερη και πολύ πιο ευχάριστη, όπου θα έχει την ευκαιρία να σκέφτεται και να αισθάνεται περισσότερα.

Προγενέστερες υπάρξεις της ανθρώπινης ψυχής

Εύκολα διακρίνει κανείς σ’ έναν άνθρωπο τις ιδιότητες που απόκτησε η ψυχή στις προηγούμενες ζωές στο ζωικό βασί­λειο. Έτσι, όπως είδαμε στο παράδειγμα της γαζέλας, του τσακαλιού και του αετού, φαίνονται ολοφάνερα στις διανοη­τικές δυνατότητες, κλίσεις, επιθυμίες και ικανότητες. Πονηρά αρπακτικά, καλόβολα οικιακά ζώα, πιστοί σκύλοι, αγαθά πρόβατα, μαχητικοί ταύροι, φιλήδονοι τράγοι, όλα αυτά κι άλ­λα πολλά χαρακτηριστικά μπορούμε να διαπιστώσουμε σ’ ε­μάς και τους γύρω μας.

Επίσης οι προτιμήσεις στη διατροφή, προδίδουν την ιδιαί­τερη καταγωγή μας. Οι άνθρωποι στους οποίους επικρατούν πολλά ψυχικά στοιχεία από σαρκοβόρα ζώα, είναι κατά κύριο λόγο κρεατοφάγοι, τουλάχιστον στην αρχή της εξέλιξής τους. Αντίθετα, οι άνθρωποι που κατάγονται κυρίως από φυτοφάγα ζώα, δείχνουν προτίμηση στη χορτοφαγία. Απ’ αυτό και μόνο το λόγο μία ενιαία και μονόπλευρη διατροφή για όλους τους ανθρώπους, είναι εντελώς λανθασμένη.

Επίσης συχνά μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τα προηγούμε­να στάδια στις ιδιομορφίες του σώματος. Βλέπουμε π.χ. εδώ κι εκεί, το κεφάλι ενός πουλιού, έναν ταυρίσιο λαιμό, το βλέμμα πιστού σκύλου κι ένα σωρό μνήμες από το ζωικό βα­σίλειο. Να πώς εξηγείται στο «Μ.Ε.Ι.» αυτό το φαινόμενο:

«Αυτό εξαρτάται πάντα από ποια κατηγορία ζώων έχει προ- έλθει η ψυχή του ανθρώπου. Ιδίως η παιδική ψυχή φανερώνει γνωρίσματα από τις προγενέστερες μορφές απ’ όπου πέρα­σε πριν γίνει άνθρωπος. Αν το παιδί πάρει σωστή ανατροφή, αυτή η προγενέστερη ψυχική μορφή “εξανθρωπίζεται”, αφο­μοιώνεται δηλαδή σύντομα από την ανθρώπινη και ενσωμα­τώνεται πλήρως με αυτήν. Αν οι γονείς παραμελήσουν εντε­λώς την ανατροφή του παιδιού τους, τότε στην ψυχή του ξυ­πνούν σιγά-σιγά οι μνήμες από την προηγούμενη μορφή ζω­ής, η οποία με τον καιρό επιβάλλεται και στο σώμα. Γι’ αυτό καμιά φορά διακρίνουμε αμέσως σε ανθρώπους με ακατέρ­γαστο χαρακτήρα, ποια τάση από τις προηγούμενες μορφές επικρατεί στην ψυχή τους».

Οι παραπάνω πληροφορίες δίνουν μια βαθύτερη διάσταση και νόημα στη ζωή των ζώων, σε σύγκριση με τη διαδεδομένη άποψη πως τα ζώα δεν έχουν ψυχή ή πως η ψυχή τους χάνε­ται με το θάνατό τους. Βλέπουμε ότι τα ζώα είναι αδέρφια μας, αν και βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα εξέλιξης. Η επίγνωση πως τμήματα της δικής μας ψυχής πέρασαν εξί­σου από αυτή τη δοκιμασία και ήταν προφανώς ευγνώμονα για το παραμικρό δείγμα στοργής, μας παρακινεί να δείξου­με μεγαλύτερη κατανόηση για τη μοίρα τους. Τα βάσανα των ζώων έχουν κάνει πολλούς ανθρώπους ν’ αμφιβάλλουν για την καλοσύνη του Θεού. Η ψυχή, όπως μάθαμε από τον Λόρμπερ, συναρμολογείται από χίλια μύρια στοιχεία που προήλ­θαν και από τα φυσικά βασίλεια. Περνώντας από μία σκληρή εκπαίδευση, μαθαίνει ν’ αποβάλλει τον εγωισμό που δηλητη­ριάζει αυτά τα στοιχεία. Η πείνα, οι κίνδυνοι, οι κακουχίες, ξυπνούν την ψυχή του ζώου και την ωθούν να αντιδράσει. Ταυτόχρονα μαλακώνει με τα βάσανα κι έτσι προετοιμάζεται για να νιώσει οίκτο και συμπόνια, δύο ανώτερα συναισθήματα που αναπτύσσονται με την ανθρώπινη υπόσταση.

ΙΙ/131 -132 Ο Φόβος και η φύση του

Στο κεφάλαιο II/132 ο νυχτερινός αέρας δυναμώνει προξενώ­ντας νέους φόβους σ’ εκείνους που είναι ξαπλωμένοι στο βρά­χο. Μόνο η Γιαρά μένει σταθερά στο πλευρό του Κυρίου και ρωτάει: [4] «Κύριε, ποιά είναι η αιτία που αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται τόσο μολονότι γνωρίζουν ασφαλώς ήδη ότι είσαι και Κύριος όλων των στοιχείων;» [5] Ο Κύριος της απάντησε: «Αυτό το προκαλεί το γεγονός ότι μέσα τους υπάρχει ακόμη ο παλιός κόσμος που δεν τον έχουν αποβάλει ακόμη πλήρως! [8] Η ψυχή του ανθρώπου είτε παίρνει ζώντας τη λάθος κατεύ­θυνση και ενώνεται με τη σάρκα είτε παίρνει τη σωστή κατεύ­θυνση και κατευθύνεται προς το πνεύμα της που πάντα είναι ένα με τον Θεό όπως το φως του ήλιου είναι ένα με τον ήλιο.

Αν λοιπόν μια ψυχή έχει αφομοιωθεί έτσι στη σάρκα, που βα­σικά είναι νεκρή και παίρνει ζωή μόνο από την ψυχή της, η ψυχή γίνεται σε όλα ένα με τη σάρκα. [9] Τότε την κατακλύ­ζει και το συναίσθημα της καταστροφής, που είναι ιδιότητα της σάρκας, και αυτό το συναίσθημα είναι ο φόβος που κάνει τελικά τον άνθρωπο εντελώς ανίκανο κι αδύναμο! [10] Τα πράγματα είναι βέβαια εντελώς διαφορετικά όταν ο άνθρωπος αρχίζει ενωρίς να κατευθύνει την ψυχή του σωστά, προς το πνεύμα της. Τότε η ψυχή ποτέ δεν βλέπει μπροστά της το εν­δεχόμενο να καταστραφεί αφού είναι ένα με το αιώνια ζωντα­νό της πνεύμα – και όπου δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει ούτε φόβος! [13] Όποιος από τους ανθρώπους του κόσμου θέ­λει να σώσει την ψυχή του, πρέπει να επιβληθεί στον εαυτό του και να απαρνηθεί κατά το δυνατόν τα πράγματα αυτού του κόσμου, γιατί η εγκόσμια ευτυχία είναι ο θάνατος της ψυχής!»

Διαφορές μεταξύ των ψυχών γιατί υπάρχουν

(Ο Ιωάννης): (V/188[l 1]) «Κι εσείς οι ίδιοι ακόμη, φίλοι μου, θα-πλήττατε αφόρητα εάν στη Γη επικρατούσε μία πολύ αυστηρή μονοτονία, αφού αυτό που σας διασκεδάζει είναι οι πιο εντυπωσιακές και πολυάριθμες διαφορές και εναλλαγές. Πώς λοιπόν θεωρείτε ότι τα απείρως τελειότερα πνεύματα θα πρέπει να ζουν αιωνίως μέσα σε απόλυτη μονοτονία και ότι σε όλη την απεραντοσύνη θα είναι όλα ολόιδια μεταξύ τους;! Βλέπετε πόσο επιφανειακά και μονόπλευρα αντιλαμβάνεστε τον Θεό και το απέραντο πνευματικό βασίλειο!

[12] Όπως εδώ έτσι κι εκεί πρέπει να υπάρχουν αμέτρητες διαφορές, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσαν ποτέ τα τέλεια όντα να αισθανθούν αγαλλίαση και ευδαιμονία για τα θαύματα που δημιούργησε ο Θεός. Άλλωστε και εδώ στη Γη ανάμεσα σε σας τους ανθρώπους υπάρχουν αναρίθμητες διαφορές έτσι ώστε αναγκαστικά να υπηρετεί ο ένας τον άλλον.

Επειδή δε μόνο εδώ μπορεί να επιτευχθεί η μοναδική αληθινή πατρότητα του Θεού, πράγμα που το ξέρουν και το αναγνωρίζουν απόλυτα όλα τα αγνά αρχέγονα πνεύματα σε όλο το άπειρο, μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε ότι σε αυτή τη Γη έρχονται επίσης πάρα πολλά πνεύματα με ψυχές που προέρχονται από άλλα ουράνια σώματα προκειμένου να ωριμάσουν μέσα στην ύλη αυτού του πλανήτη. Πολλά λοιπόν το κατορθώνουν με την πρώτη προσπάθεια ενώ πολλά άλλα όχι. Εάν η ξένη ψυχή ήδη από την αρχή της ενσάρκωσής της σε ένα γήινο σώμα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέσα σε αυτήν την ύλη που την καταπιέζει πολύ, τότε το πνεύμα της την επαναφέρει εκεί από όπου προήλθε.

Αρκετές ψυχές, κυρίως από άλλα ουράνια σώματα, δεν αντέχουν ούτε καν την όψη αυτού του πάμπτωχου και καθόλου ωραίου κόσμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις πολύ συχνά οι αισθήσεις τους δεν είναι αρκετά αναπτυγμένες. Μπορεί λοιπόν αυτές οι ψυχές να αντέχουν για περισσότερο καιρό σε αυτή τη Γη και να κατορθώνουν μερικά επιτεύγματα, αλλά συνήθως αυτά είναι πολύ λίγα σε σύγκριση με εκείνες τις ψυχές που προέρχονται πραγματικά από εδώ. Μετά από αυτή τη ζωή που περισσότερες φορές δεν διαρκεί πολύ, όμως γι’ αυτές έχει καταλυτική σημασία, επιστρέφουν στην πατρίδα τους, εννοείται χωρίς να τις έχουν αναγνωρίσει οι άνθρωποι της Γης, όπου ανταμείβονται για τους κόπους που κατέβαλαν εδώ.

Καμιά φορά τέτοιες ξένες ψυχές περνούν από πολλά άλ­λα ουράνια σώματα προτού, υπό την καθοδήγηση των πνευμά­των τους, τολμήσουν να ενσαρκωθούν σε αυτή τη Γη. Αρκετές από αυτές προέρχονται από ηλιακούς κόσμους. Μεταξύ αυτών μερικές είναι σχεδόν τέλειες ενώ άλλες εξοργίζονται φοβερά με καθετί που συμβαίνει σε αυτή τη Γη. Έτσι εξελίσσονται σε πο­λύ κακά άτομα τα οποία ληστεύουν, σκοτώνουν και κλέβουν σε κάθε ευκαιρία. Τις περισσότερες φορές δεν έχουν καθόλου αγά­πη για τους ανθρώπους της Γης και προσπαθούν να τους κάνουν κακό με κάθε τρόπο, γι’ αυτό και συνήθως στο τέλος τούς επι­φυλάσσεται η δίκαιη ποινή για τα εγκλήματα τους κατά των νό­μων της πολιτείας. Πολλές φορές επιστρέφουν τότε στην παλιά τους πατρίδα, αλλά ούτε κι εκεί καλοπερνούν. Διότι το πνεύμα τους τούς υποβάλλει σε μία πολύ αυστηρή και οδυνηρή εκπαί­δευση που όσο πιο αλαζονική, σκληρή και εγωιστική είναι η ψυ­χή τόσο πιο πολύ διαρκεί.

Μάλιστα πολλές φορές συμβαίνει το ίδιο και με πολίτες αυτής της Γης εάν παρασυρθούν από ξένες ψυχές να κάνουν πολλά κακά πράγματα. Τέτοιες ψυχές, που δυστυχώς δεν είναι λίγες, είναι οι λεγόμενοι “διάβολοι”. Αλλά ο πνευματικός τους σπινθήρας τις βασανίζει και τις νουθετεί μέχρι να διορθωθούν εντελώς. Γι’ αυτό το λόγο επομένως υπάρχουν τόσες πολλές δια­φορές στη Γη και τέτοιες παράξενες καταστάσεις μεταξύ των ανθρώπων. Νομίζω λοιπόν ότι αφού εσείς προφανώς σκέφτεστε με μεγαλύτερη οξυδέρκεια από τους άλλους κοινούς θνητούς αυτής της Γης, θα πρέπει να έχετε πάρει πια απάντηση στα ερωτήματά σας. Ή μήπως έχει μείνει κάτι αναπάντητο ακόμη;»

V/200 Ζωή στη γη VS σε άλλα ουράνια σώματα

Ο Κύριος: (V/200 [1]) «Υπάρχουν παντού ζώα περίπου του ίδιου είδους όπως στη Γη, όπως και άνθρωποι, αλλά πουθενά δεν θα συναντήσεις την ίδια ποικιλία. Υπάρχουν πολύ λιγότερα είδη φυτών και ζώων, οι δε άνθρωποι εκεί δεν είναι ελεύθεροι παρά ζουν περιορισμένοι σύμφωνα με μία επιβεβλημένη τάξη. Οι πράξεις τους κατευθύνονται περισσότερο από ένα είδος εν­στίκτου παρά από μία ανεξάρτητη γνώση που άντλησαν από τον εαυτό τους και από τις εμπειρίες τους.

[2] Καθένας από τους γιγάντιους ηλιακούς κόσμους είναι χω­ρισμένος σε ζώνες και στην καθεμία από αυτές εκπροσωπούνται αντίστοιχα όλα τα δημιουργήματα που έχει να παρουσιάσει χω­ριστά ο κάθε πλανήτης που περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον ήλιο. Οι άνθρωποι εκεί, οι οποίοι διαφέρουν μεταξύ τους, έχουν την ικανότητα της ομιλίας και εν μέρει επίσης πολλή σοφία. Όμως ακόμη η γλώσσα τους και η συχνά σημαντική σοφία τους είναι περισσότερο ενστικτώδεις και τους έχουν δοθεί έμφυτες, παρά μία ικανότητα που απόκτησαν κοπιάζοντας με ελεύθερη, προσωπική εργασία.

Για τούτο το λόγο δεν είναι άλλωστε αξιέπαινοι γι’ αυτό, όπως ανάλογα εδώ στη Γη δεν είναι αξιέπαινο απόκτημα για τη μέλισσα το ότι χτίζει τόσο περίτεχνα την κυψέλη και το ότι ρου­φώντας το νέκταρ από τα λουλούδια φτιάχνει το μέλι. Γιατί ο καθένας που σκέφτεται αντιλαμβάνεται ότι πρέπει η μέλισσα να είναι ένα εργαλείο που κατευθύνεται από μία ξένη διάνοια και ότι δεν είναι ένα αυτοπροσδιοριζόμενο και αυτενεργό ον. Περί­που το ίδιο λοιπόν ισχύει για τους δημιουργημένους ανθρώπους στα άλλα ουράνια σώματα, έστω και αν συχνά η εξωτερική τους μορφή είναι ασύγκριτα ωραιότερη και ευγενέστερη από ότι σε αυτή τη Γη.

Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι που κατοικούν στα διάφορα κοσμικά σώματα ασφαλώς προέχουν κατά πολύ σε σύ­γκριση με το ένστικτο των ζώων αυτής της Γης. Διότι επιπλέον διαθέτουν εσωτερικά ένα μικρό ζωτικό θάλαμο από τον οποίο αντλούν κάποιας μορφής ελεύθερη ατομική γνώση. Χάρη σε αυ­τήν αναγνωρίζουν ένα ύψιστο Θείο Πνεύμα το οποίο και λα­τρεύουν με το δικό τους τρόπο, ο οποίος βεβαίως ποικίλει από το ένα ουράνιο σώμα στο άλλο.

Σχεδόν τα περισσότερα ζώα σε αυτή τη Γη έχουν επίσης λίγο ως πολύ στην ψυχή τους ένα είδος τέτοιου θαλάμου βάσει του οποίου μπορούν να αντιδρούν κάπως ελεύθερα. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε είναι δυνατό να εξημερωθούν και να εκπαιδευ­τούν ώστε να κάνουν ορισμένες εργασίες. Όμως αυτός ο χώρος ελευθερίας δεν συγκρίνεται με το θάλαμο ελεύθερης γνώσης των εξωγήινων ανθρώπων.»

VII/142 Αρμονία ψυχής καθρεφτίζεται στην όψη του ανθρώπου

Ο Κύριος [8] «Άμα η ψυχή έχει καλή και αληθινή σχέση με το σώμα της βρίσκεται τότε στη σωστή αρμονία, η οποία προσδίδει στην ψυχή την ωραιότητά της, όμως τούτη γίνεται πλήρως εμφανής όταν η ψυχή βρεθεί στο βασίλειό Μου. Ωστόσο οποιοσδήποτε παρατηρήσει προσεκτικά καλούς και κακούς ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο, θα διαπιστώσει εύκολα πως οι πρώτοι παρουσιάζουν μία ευχάριστη και φιλική όψη, ενώ οι δεύτεροι δείχνουν κάτι το απωθητικό και άσχημο, σε όποιον συναντούν. Ο λόγος είναι η εσωτερική ψυχική αρμονία ή δυσαρμονία».

Ε.
VII 157 Τα δίκαια και τα άδικα πλούτη

(VII/157[1]) Ο Κύριος υπογραμμίζει ότι μόνον όποιος εφαρμόζει την διδασκαλία Του με έργα, θα διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για απλά ανθρώπινα λόγια αλλά για θεϊκά. Γι ’αυτό συμβουλεύει τους Φαρισαίους, αν θέλουν να φθάσουν στον πρώ­το βαθμό τελείωσης, να μοιράσουν στους φτωχούς τις υπέρογκες περιουσίες τους και μετά να Τον ακολουθήσουν και να ζήσουν μα­ζί Του, λιτά και φτωχικά.

«Το μόνο που χρειάζεστε είναι, μία πρόθυμη και ανοικτή καρδιά, ενώ για όλα τα άλλα θα φροντίσει ο ουράνιος Πατέρας».

Στο σημείο αυτό, τα πρόσωπα των τεσσάρων ναϊτών σκοτει­νιάζουν και διαμαρτύρονται ότι οφείλουν πρώτα να φροντίσουν τις οικογένειές τους και μετά να μοιράσουν το περίσσευμα στους φτωχούς, προτού τον ακολουθήσουν.

Τότε ο Κύριος απαντά ότι, οι γυναίκες και τα παιδιά τους δεν είναι καλύτερα από τις χήρες και τα ορφανά που δυστυχούν, επει­δή οι Φαρισαίοι τους έχουν κατακλέψει.

Εκτός αυτού, για τις ξιπασμένες οικογένειές τους, θα έκανε κα­λό να συνειδητοποιήσουν ιδία πείρα πώς αισθάνονται οι φτωχοί τους οποίους μέχρι τώρα έφτυναν και τους έβριζαν ανάξιους κουρελήδες.

Τότε, ο ένας Φαρισαίος παρατηρεί πως ενώ και ο Λάζαρος, ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία είναι πολύ πλουσιό­τεροι, ο Δάσκαλος δεν έχει την ίδια απαίτηση από αυτούς.

[8] Εγώ είπα: «Ανάμεσα στα δικά τους και στα δικά σας πλούτη, υπάρχει μία ουρανομήκης διαφορά. Τα δικά τους πλούτη τους ανήκουν απολύτως δικαιωματικά.

Πρόκειται για κληρονομικά πλούτη και οι πράγματι βασιλι­κοί θησαυροί τους, είναι προϊόντα ενός αληθινού, ανιδιοτελούς μόχθου και της εμφανούς ευλογίας από τους Ουρανούς. Συνάμα, οι τρεις που προαναφέρθηκαν αποτελούν σχεδόν τους μοναδι­κούς υποστηρικτές για πολλές χιλιάδες άπορους που κατάντη­σαν δυστυχείς εξαιτίας της άθεης συμπεριφοράς και πρακτικής σας. Κατά συνέπεια, είναι διαχειριστές του Θεού επί γης και τα πλούτη που τους έχει εμπιστευτεί, τα θεωρούν απλώς ένα άνω­θεν δώρο που οφείλουν να διαχειρίζονται προκειμένου να συ­ντηρούν πολλούς φτωχούς».

Κατόπιν, ο Κύριος τους δηλώνει πως, όπως έχει ξαναπεί σε άλλες περιπτώσεις, θα είναι πολύ δύσκολο για υλιστές, κοσμικούς πλούσιους να περάσουν στη βασιλεία του Θεού.

[12] Οι Φαρισαίοι είπαν τότε: «Δάσκαλε, τώρα αντιλαμβα­νόμαστε την αλήθεια των λόγων σου πολύ καλά και αποφασί­σαμε ανυποχώρητα να ακολουθήσουμε επακριβώς τη συμβουλή σου. Σε παρακαλούμε όμως να μας δώσεις την απαραίτητη δύ­ναμη και το θάρρος.

Διότι, τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πόσο δύσκολο είναι για την ψυχή, όταν βρίσκεται υπό το κράτος της κόλασης, να ελευθερωθεί από την εξουσία της».

[13] Ο Κύριος τότε τους λέει, πως, εφόσον δεν μπορούν να επιστρέφουν τα κλοπιμαία στους δικαιούχους, οφείλουν αντ’ αυ­του να μοιράσουν όλη την περιουσία τους στους φτωχούς, χωρίς να φοβούνται τον κόσμο και ύστερα να Τον ακολουθήσουν, εάν θέλουν.

[14] «Ασφαλώς, θα χρειαστεί να παλέψετε σκληρά. Αλλά, όποιος παλεύει δίκαια και έξυπνα νικά οπωσδήποτε και σίγουρα όταν η νίκη είναι βέβαιη αξίζει τον κόπο να παλέψει.

[15] Τώρα σας τα είπα όλα όσα πρέπει να κάνετε και άρα δεν έχετε πια τη δικαιολογία ότι δεν τα ξέρετε. Στο εξής εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση και την εξυπνάδα σας».

(VII/158[1]) Ρώτησε ο ένας Φαρισαίος: «Σύμφωνα με τα λόγια σου επομένως, είναι θεμιτό να δείξουμε μία σωστή εξυ­πνάδα και προσοχή όταν θα μοιράζουμε τα πλούτη μας στους φτωχούς»;

[2] Εγώ είπα: «Αυτό που είπα μια φορά ισχύει για όλη την αιωνιότητα. Γιατί όλος ο ορατός ουρανός και η Γη αυτή θα παρέλθουν κάποτε, αλλά τα λόγια Μου ποτέ.

[3] Εάν κάποιος κάνει μία άριστη πράξη αλλά με χαζό τρόπο, τότε μία τέτοια πράξη δεν έχει καμία αξία, αφού δεν πετυχαίνει να κάνει καλό».

VII/154-158. Διδαχές σχετικά με την τελειοποίηση της ζωής, την ανοησία της φυγής από τον κόσμο, το σκοπό των πειρασμών, την αληθινή μεταμέλεια και επανόρθωση, το δίκαιο και τον άδικο πλούτο, την ευφυΐα και την προσοχή.

Τα κεφάλαια VII/155 ως 158, μεταφέρουν τη διδασκαλία του Κυρίου που ακολουθεί:

[1] Εγώ είπα: «Είναι πιο εύκολο να δίνεις υποσχέσεις από το να τις κρατάς. Εσείς είσαστε ακόμη πολύ προσκολλημένοι στον κόσμο και στα πλούτη σας, στα οποία επικάθεται πολύ αίμα από χήρες και ορφανά και αυτό το γεγονός αποτελεί πάντα για τους ανθρώπους του κόσμου ένα μεγάλο χάσμα που απαιτεί ένα με­γάλο άλμα το οποίο δυσκολεύονται πολύ να το κάνουν.

[2] Ωστόσο, επειδή για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά, ακό­μη και ο πλέον πωρωμένος άνθρωπος του κόσμου και ο πλέον άνομος έχει τη δυνατότητα να αλλάξει ριζικά, εφόσον κάνει ό,τι τον συμβουλεύει η θεϊκή σοφία, με πλήρη πίστη και εμπιστοσύ­νη στον Θεό.

Έχει όμως χρέος να πραγματοποιήσει με μία αιφνίδια μετα­στροφή της βούλησής του, ένα αληθινό θαύμα στον εαυτό του.

Αυτό σημαίνει την πλήρη αυθυπέρβαση όσον αφορά τις παλαιότερες αδυναμίες του, συνήθειες, πόθους και ποταπά πάθη.

Αυτά προέρχονται από ανώριμα και πολύ ακάθαρτα φυσικά πνεύματα της σάρκας του και καθώς αναδύονται στην ψυχή την βρομίζουν και την παραμορφώνουν.

[3] Για λογαριάστε τώρα πόσα πολλά και διαφορετικά πάθη είσαστε φορτωμένοι εσείς. Πάρτε την απόφαση με ακράδαντη θέληση να τα αποβάλλετε και έπειτα να ακολουθήσετε Εμένα. Άμα μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε μπορείτε επίσης να φθάσετε σύντομα σε μία εσωτερική τελείωση. Χωρίς αυτό όμως, εί­ναι πολύ δύσκολο και επίμοχθο».

[4] Είπαν οι Φαρισαίοι: «Όσον αφορά στην ακράδαντη θέ­ληση, από αυτή δεν θα έχουμε έλλειψη. Γιατί εφόσον είχαμε πληθώρα ακράδαντης θέλησης για να αμαρτάνουμε, γιατί να μην την έχουμε επίσης για να επιτελούμε το καλό»;

[5] Εγώ είπα: «Δεν έχετε άδικο με ό,τι είπατε. Όμως η θέλη­ση για την αμαρτία βρίσκει πάντοτε μία σημαντική υποστήριξη στον άνθρωπο, η οποία είναι οι επιθυμίες και τα πάθη της σάρ­κας του. Αλλά για να κάνει το καλό δεν βρίσκει υποστήριξη από τη σάρκα του, παρά μόνο από την πίστη στον αληθινό Θεό και κυρίως από την αγάπη γι’ Αυτόν και επιπλέον την ελπίδα ότι θα εκπληρωθούν πλήρως οι υποσχέσεις Του. [6] Όποιος, πληρώ­ντας τις τρεις παραπάνω προϋποθέσεις μπορεί να πολεμήσει τα κατώτερα πάθη της σάρκας του και να γίνει έτσι απολύτως κύ­ριος του εαυτού του, ύστερα από λίγο θα γίνει επίσης κύριος όλης της εξωτερικής φύσης. Το γεγονός ότι είναι εντελώς κύριος του εαυτού του, τον τοποθετεί ήδη στον πρώτο βαθμό της εσω­τερικής τελείωσης, μολονότι και στο μέλλον θα αντιμετωπίσει συχνά ποικίλους πειρασμούς που θα τον προκαλούν να κάνει τη μία ή την άλλη ελαφρά αμαρτία.

[7] Επιπλέον, πρέπει να καταφέρει να δεσμεύσει όλες τις αι­σθήσεις του, ώστε να αποστραφούν όλα τα γήινα δέλεαρ και να στραφούν αποκλειστικά προς την καθαρά πνευματική σφαίρα.

Εάν το καταφέρει, αυτό αποτελεί πλέον ένα βέβαιο φωτεινό σημάδι ότι το εσωτερικό Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό έχει διαπεράσει πλήρως την ψυχή του και τότε βρίσκεται στο δεύτερο βαθμό της εσωτερικής τελείωσης. [8] Σε τούτον το βαθ­μό ο άνθρωπος έχει αποκτήσει τέτοια δύναμη κα ελευθερία που, επειδή η ψυχή του είναι πλήρης με τη βούληση του Θεού, μπο­ρεί να ενεργεί μόνο σε αρμονία με αυτήν. Ως εκ τούτου είναι αδύνατο να διαπράξει πια αμαρτία, διότι καθώς έχει γίνει ο ίδιος αγνός, στα μάτια του τα πάντα είναι αγνά.

[10] Αλλά υπάρχει ακόμη ένας τρίτος ανώτατος βαθμός τε­λείωσης. [12] Αυτός συνίσταται στο ότι ο τέλειος άνθρωπος μο­λονότι γνωρίζει πως ως ισχυρός κυρίαρχος σε όλη τη φύση πλέ­ον μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλει χωρίς να αμαρτάνει, ωστόσο χαλιναγωγεί τη δύναμη θέλησης και την ισχύ του με ταπεινοσύνη και με πραότητα. Έτσι, λόγω της γνήσιας αγάπης του για τον Θεό δεν κάνει το παραμικρό, εάν δεν λάβει απευθείας από Αυτόν την εντολή. Αλλά αυτό ακριβώς για τον τέλειο κυρίαρχο της φύ­σης αποτελεί ένα πολύ δύσκολο καθήκον, καθόσον βάσει της τέ­λειας σοφίας του γνωρίζει την κάθε στιγμή πως μπορεί να ενερ­γήσει μόνο σωστά, αφού εντός του κατοικεί η θεία βούληση.

[13] Όμως, ένα βαθύτερο πνεύμα αναγνωρίζει επίσης πως υπάρχει ακόμη μια τεράστια διαφορά ανάμεσα, αφενός στην ειδι­κή βούληση του Θεού μέσα στον ίδιο και αφετέρου στην πανε­λεύθερη βούληση μέσα στον Θεό, που έχει απέραντα γενική ισχύ.

Για τούτο το λόγο υποτάσσει πλήρως την ατομική του βού­ληση στη γενική θεϊκή βούληση. Έτσι κάνει ακόμη και το παρα­μικρό αφ’ εαυτού μόνο όταν λάβει άμεσα την εντολή από τη μο­ναδική, καθαυτό βούληση μέσα στον Θεό.

[14] Όποιος φθάσει σε αυτόν τον τρίτο βαθμό τελειοποίησης είναι απολύτως ένα με τον Θεό και έχει όπως Αυτός την ανώτα­τη δύναμη και εξουσία στα πάντα σε Ουρανό και Γη και κανέ­νας δεν μπορεί ποτέ να του την αφαιρέσει, για το λόγο ότι είναι εντελώς ένα με τον Θεό. [15] Εάν δεν κατακτήσει τον πρώτο και το δεύτερο βαθμό πρώτα, δεν μπορεί κανένας να φθάσει στον ύψιστο βαθμό της τελείωσης όπου βρίσκονται οι αρχάγγελοι.

[16] Ο κάθε αρχάγγελος έχει την εξουσία να φέρει εις πέρας στιγμιαία όλα τα άπειρα πράγματα που μπορεί να φέρει εις πέρας ο Ίδιος ο Θεός. Παρ’ όλα αυτά ένας αρχάγγελος δεν κάνει τίποτα αφ’ εαυτού, παρά μόνο εφόσον του το αναθέσει ο Ίδιος ο Θεός.

Γι’ αυτόν τον λόγο, ακόμη και οι ύψιστοι αρχάγγελοι όταν βλέπουν το ένα ή το άλλο ελάττωμα, ιδίως στους κατοίκους αυ­τής της Γης, παρακαλούν κάθε φορά τον Θεό να τους καλέσει ο Ίδιος να κάνουν αυτό ή εκείνο

VI/225. Πνευματική επιρροή και επικοινωνία με πνεύματα από τον άλλο κόσμο. Αυτεξούσιο και ελευθερία βούλησης του ανθρώπου.

[2] Κανένας άνθρωπος κι ακόμη λιγότερο το πνεύμα ενός πε­θαμένου, δεν μπορεί να σου δείξει ή να σου αποδείξει τη ζωή της ψυχής.

Αυτήν πρέπει να την βρεις μέσα σου από μόνος σου κι ο μο­ναδικός δρόμος είναι η αυθεντική αγάπη για τον Θεό και τον συ­νάνθρωπο.

[3] Υποστήριξες πως, εάν επέστρεφε η ψυχή ενός νεκρού, αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ώθηση για να πιστέψουν όλοι στην αθανασία της ψυχής και στον Θεό, αλλά Εγώ σου λέω πως κά­νεις τεράστιο λάθος. Κατά πρώτον, μια ψυχή στον άλλο κόσμο είναι πολύ απασχολημένη με τον εαυτό της και με τους πλησίον της εκεί.

Ως εκ τούτου δεν έχει τον χρόνο για να φτιάξει ένα σώμα από τον αέρα της Γης και να εμφανίζεται κάθε λίγο και λιγάκι στους ένσαρκους ανθρώπους προκειμένου να τους πληροφορήσει πως έχουν τα πράγματα εκεί. Κατά δεύτερον, έτσι κι αλλιώς κάθε τελειοποιημένο πνεύμα έχει τη δυνατότητα να επιδρά κάλλιστα πάνω στον άνθρωπο χωρίς να περιορίζεται η ανεξαρτησία της θέλησής του.

Εξάλλου, μία τέτοια αόρατη επίδραση είναι πολύ πιο ωφέλι­μη από την ορατή εμφάνιση ενός υπερκόσμιου πνεύματος.

Διότι όταν ένα καλό, ήδη φωτισμένο πνεύμα, εμφυτεύει μέ­σα στην καρδιά σου καλές σκέψεις και ευγενή αισθήματα, είναι τόσο τέλεια σαν να τα είχες ανακαλύψει μόνος σου, καθώς εναρ­μονίζονται με την ζωή σου και σε ωθούν να δράσεις κατά ένα ορισμένο τρόπο.

Εάν, αντίθετα, η εμφάνιση ενός υπερκόσμιου πνεύματος με το δέος που σου εμπνέει σε αναγκάζει να πάρεις έναν καλύτερο δρό­μο, δεν είσαι καλύτερος από το εκπαιδευμένο ζώο που κάνει ό,τι θέλει το αφεντικό του επειδή υπακούει στο καμουτσίκι.

[8] Κοίτα, ο Θεός σέβεται τόσο πολύ την ελευθερία της βού­λησης των ανθρώπων της Γης, που δεν παρακολουθεί αδιάκοπα τι σκέφτονται, τι θέλουν ή τι κάνουν. Μόνο όταν έχουν αποκλί­νει πάρα πολύ από το δρόμο Του, τότε τους δίνει προσοχή, οπό­τε αφυπνίζει πάλι δασκάλους και προφήτες για να τους γνωστο­ποιήσουν εκ νέου τις βουλές και τις προθέσεις Του μαζί τους.

Άμα συμμορφωθούν, τα πράγματα πάνε πάλι καλά.

Άμα δεν συμμορφωθούν όμως, παρά αντίθετα σαρκάζουν και καταδιώκουν τους απεσταλμένους Του, τότε είναι αναγκασμένος να τους στείλει μία εξαιρετικά σκληρή τιμωρία, που συχνά την πληρώνει ένας ολόκληρος λαός. Μα ακόμη και μία τέτοια τιμω­ρία, ποτέ δεν προέρχεται άμεσα από την παντοδύναμη βούλησή Του, παρά οφείλεται ανεξαίρετα στην τυφλότητα, την κακοβου­λία και τη διαφθορά τους.

Σαν παράδειγμα φέρνει τους Χανωχίτες που σκάβοντας στα βουνά για χρυσό και πολύτιμους λίθους, έπεσαν πάνω σε τεράστια κοιτάσματα νερού που προκάλεσαν τον κατακλυσμό.

[11] Ομοίως ο βασιλιάς του Σάλεμ είχε προειδοποιήσει επα­νειλημμένα μία συγκεκριμένη φυλή να μην εγκατασταθεί στην περιοχή όπου ήταν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, για το λόγο ότι περιείχε πολλά υπόγεια κοιτάσματα θείου και επίσης πίσσας εν μέρει. Τους εξήγησε με σαφή, κατανοητά λόγια, πως από τέτοια κοιτάσματα αναδύονται συνεχώς ακάθαρτα φυσικά πνεύματα, τα οποία ερεθίζουν τον άνθρωπο και τον σπρώχνουν στην ακο­λασία. Γιατί στο θειάφι και στην πίσσα εδρεύουν ακόλαστα πνεύματα όπως στο κρασί, γι’ αυτό αν το πιει κανείς χωρίς μέ­τρο διεγείρουν τη σάρκα του.

Εκτός αυτού τους είπε πως σε μία τέτοια περιοχή, συμβαί­νουν συχνά σεισμοί, πυρκαγιές και θεομηνίες, που πολλές φορές προκαλούν μεγάλες καταστροφές, με αποτέλεσμα να προκύ­πτουν σιτοδείες και επιδημίες. Μα όλες οι καλές συμβουλές δεν έφεραν αποτέλεσμα.

[ 14] Ορίστε, να άλλη μία φορά που δεν προκάλεσε η παντο­δύναμη βούληση του Θεού την συντέλεια εκείνης της κακής πε­ριοχής. Γιατί αυτό που έπαθε την εποχή του Αβραάμ, θα το πάθαινε έτσι κι αλλιώς κάποια μέρα, λόγω της ιδιαιτερότητας της φύσης της. Το μόνο που έφταιγε για το γεγονός ότι πέθαναν τό­σοι πολλοί ήταν η ανυπακοή τους, που ήταν συνέπεια της ανε­ξάρτητης βούλησής τους. [15] Φυσικά ο Θεός θα μπορούσε με τη δική Του την παντοδύναμη βούληση να τους πάρει από εκεί και να τους μεταφέρει σε έναν άλλο, υγιεινό τόπο, μα προφανώς κάτι τέτοιο θα γινόταν παρά τη θέλησή τους. Επειδή όμως ο Θε­ός πρέπει να την σέβεται πιο πολύ από όλα, γι’ αυτό προτίμησε να αφήσει να χαθούν ως προς τη σωματική τους διάσταση όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, παρά να ισοπεδωθεί έστω και ένα μόριο από την ελεύθερη βούληση των ψυχών τους. Διότι και για Αυτόν ακόμη, το μεγαλύτερο αριστούργημα της αγάπης, της σοφίας και της ισχύος Του είναι η δημιουργία ανθρώπων που θα γίνουν σε όλα όμοιοι Του.

[16] Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει καταρχάς ο άνθρωπος να γεννιέται σχεδόν χωρίς δύναμη και απομονωμένος σε αυτόν τον κόσμο και να παίρνει σιγά-σιγά το μάθημά του εντελώς εξωτε­ρικά από το περιβάλλον του.

Αφού αποκτήσει πρώτα αρκετές γνώσεις και ικανότητες, τό­τε επιδρούν πάνω του απαρατήρητα τα καλά αλλά και τα κακά πνεύματα που τον περιβάλλουν. Τα μεν καλά πνεύματα επιδρούν στην καρδιά του, ενώ τα κακά στη φύση του, έτσι ώστε η ψυχή να βρίσκεται μόνιμα σε μία κατάσταση τέλειας ελευθερίας να επιλέξει ό,τι θέλει.

[17] Εφόσον ο άνθρωπος υπακούει εκούσια στις καλές εξω­τερικές διδασκαλίες και νουθεσίες, παρ’ όλο που οι αισθήσεις του τον προκαλούν να παρακούσει, και εφόσον συμμορφώσει με αυτές την ζωή του, τότε η απαρατήρητη επιρροή των καλών πνευμάτων αυξάνεται συνεχώς. Βέβαια κανένας δεν την αντι­λαμβάνεται ποτέ συνειδητά, γιατί πρέπει να αισθάνεται ότι από μόνος του έχει πάρει τον καλό δρόμο με τη θέλησή του. Από την στιγμή που η επιρροή του καλού δυναμώσει, αφού την δέχεται ο άνθρωπος με τη θέλησή του σε βαθμό τέτοιο που η ψυχή του την υιοθετεί τελείως, τότε ξυπνάει μέσα της το Πνεύμα της αγάπης.

Το αληθινό, θεϊκό Πνεύμα [σταδιακά] διαπερνά εντελώς την ψυχή, οπότε τούτη περνά στην πρώτη βαθμίδα της τελειοποίη­σής της. Στο εφεξής η ελευθερία της είναι ακατάλυτη και η ίδια μπορεί, παρ’ όλο που βρίσκεται ακόμη μέσα σε μία σάρκα, να έχει οράματα ή αποκαλύψεις από πνεύματα, ακόμη και από τους ανώτερους αγγέλους. [18] Σε αυτό το επίπεδο συμβαίνει συχνά να έχουν οι άνθρωποι οράματα ή να μιλούν με ψυχές από το υπερπέραν και να παίρνουν προσωπικά μαθήματα από αυτές. Έτσι μπορούν ύστερα να τις μεταφέρουν πιστά σε άλλα άτομα που βρίσκονται ακόμη σε καθαρά φυσικό επίπεδο.

Όποιος τους πιστεύει τότε κάνει ασφαλώς πολύ καλά, μα δεν πρέπει να έχει την απαίτηση να βιώσει αμέσως κι εκείνος τα ίδια.

Γιατί, για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να αποκτήσει την ψυχική ωριμότητα που μόλις περιέγραψα.

[19] Εκείνο που χρειάζεται αρχικά ο καθένας είναι να συμ­μορφωθεί με τις καλές διδασκαλίες, βέβαια αφού τις πιστέψει. Ύστερα οφείλει να προσέχει τα αισθήματά του, αλλά και τα διά­φορα κακά πάθη που συχνά βρίσκονται σε κατάσταση νάρκης στη σάρκα του. Τέτοια κακά πάθη εκδηλώνονται ολοφάνερα σαν ελαττώματα όπως είναι η οκνηρία, η φυγοπονία, η ηδυπάθεια, ο εγωκεντρισμός, η αδιαλλαξία, η έπαρση, ο φθόνος, η φιλαργυρία και η αρχομανία. Ο καθένας έχει χρέος να επιβληθεί σε όλα τα σχετικά ελαττώματα με τη δύναμη που του δίνει η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον, με υπομονή, ταπεινοσύνη και πραότη­τα. Έτσι, δεν θα αργήσει να φθάσει στο σημείο, όπου τα καλά πνεύματα θα του αποκαλύπτονται πιο αισθητά και ορατά.

VII/92-93 Η θεία δικαιοσύνη

Ένας από τους εβδομήντα αποστόλους μακαρίζοντας τον εαυτό του για την τωρινή ευτυχία του θα ήθελε εάν ήταν δυνατό να γίνουν εξίσου ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι που δυστυχούν χωρίς να φταίνε. Ο Κύριος απαντά: (VII/92 [2]) «Δυνατά είναι όλα, αλλά για – πολλούς σοφούς λόγους δεν είναι όλα πραγματοποιήσιμα και επιτρεπτά.

Ασφαλώς υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων με μεγά­λες ανάγκες και πολλά βάσανα που η καρδιά σου, η οποία Μου αρέσει πολύ, σου λέει να τους βοηθήσεις. Αλλά κοίτα, εάν τους βοηθούσες με τον καλύτερο τρόπο που σου υπαγορεύει η γνώση σου και η συνείδησή σου, στην πραγματικότητα δεν θα τους έκανες καλό παρά ακριβώς το αντίθετο. [3] Οπωσδήποτε είναι αξιέπαινο που στην ευτυχία σου σκέφτεσαι τους δυστυχισμέ­νους και τους δεινοπαθούντες με την επιθυμία να τους βοηθή­σεις.

Μα η αλήθεια είναι πως η βοήθειά σου δεν θα έβγαινε σε κα­λό για τον καθένα.

[4] Κοίτα, κανένας δεν ξέρει καλύτερα από Μένα την ένδεια και τη δυστυχία των ανθρώπων, ούτε είναι κανένας περισσότε­ρο πονετικός και φιλόστοργος από όσο είμαι Εγώ. Μα μόνο η αγάπη και η ευσπλαχνία Μου δεν θα ήταν αρκετές για να βοηθηθεί η ανθρωπότητα, εάν δεν συνεργαζόταν μαζί τους η ύψιστη σοφία Μου.»

Κατόπιν ο Κύριος παίρνει σαν παράδειγμα μια θεόφτωχη οι­κογένεια που ζητιανεύει για να ζήσει, ενώ άλλους που ζουν μέσα στην ευμάρεια και δεν δίνουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί στους πεινασμένους, ο Θεός τους αφήνει να ευημερούν.

[7] «Αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να διαιωνίζεται η αστοργία με­ταξύ των ανθρώπων σε αυτή την Γη. Σε βεβαιώνω πως κάθε άλ­λο. Αλλά κοίτα, σύμφωνα με τη σοφή κρίση του Θεού οι πάντες και τα πάντα στη Γη πρέπει να έχουν τον χρόνο που χρειάζονται για να ωριμάσουν ώστε να γίνουν αληθινά παιδιά του Θεού.

Κατά συνέπεια, ο πλούσιος έχει το χρόνο του να είναι πλού­σιος και να δείχνει ευσπλαχνία στους φτωχούς με την περίσσεια του πλούτου του, ο δε φτωχός έχει το δικό του χρόνο να ασκη­θεί στην υπομονή και στην αυταπάρνηση και να αφήσει τη δυ­στυχία του στα χέρια του Θεού.

Έτσι ο Θεός Οα βοηθήσει μετά από λίγο το φτωχό με τον κα­λύτερο δυνατό τρόπο για την ψυχική του σωτηρία, ενώ την κα­τάλληλη ώρα Θα τιμωρήσει το σκληρόκαρδο πλούσιο. Γιατί τό­σο ο πλούσιος όσο και ο φτωχός καλούνται να κατακτήσουν την υιοθεσία από τον Θεό».

(VII/93) Η γυναίκα που είχε κατηγορηθεί για μοιχεία, ευχαρι­στεί τότε τον Κύριο που δίνει το έλεος Του στους φτωχούς και το παρακρατεί από τους σοφούς του κόσμου. Αλλά λυπάται και για τους ναΐτες που τυφλωμένοι από το διάβολο δεν μπορούν να Τον αναγνωρίσουν και μια μέρα θα μετανιώσουν πικρά γι ’ αυτό στην κόλαση. Ο Κύριος απαντά: [3] «Μίλησες σωστά και όπως τα καταλαβαίνεις τα πράγματα. Αλλά, λάβε υπόψη σου πως στην κόλαση τα καταχθόνια πνεύματα δεν νιώθουν μετάνοια, ώστε να έχουν σοβαρές τύψεις για τις κακές τους πράξεις στη Γη, ώστε να βελτιωθούν. Γιατί, εάν ένα καταχθόνιο πνεύμα έφθανε να έχει τέτοιες τύψεις, θα προχωρούσε τότε στη βελτίωση και στη λύτρωσή του.

Μα ένα κακό πνεύμα -δηλαδή ένας διάβολος- δεν μπορεί ποτέ να αφήσει να αναδυθεί μέσα του καλή μεταμέλεια αλλά μό­νο κακές τύψεις, όπως είναι ο ίδιος κακός εκ Θεμελίων. Το μόνο για το οποίο μετανιώνει είναι που δεν είχε καταφέρει πολύ πε­ρισσότερα κακά στον κόσμο. [4] Είναι ευκολονόητο, επομένως, για όποιον έχει λίγο μυαλό, πως αποκλείεται σε μία τέτοια ψυχή να επέλθει βελτίωση και συνακόλουθα η λύτρωση.

[5] Όπως σε έναν άγγελο του Ουρανού, τα πάντα είναι εκ θε­μελίων καλά, αντίστοιχα σε ένα διάβολο τα πάντα είναι εκ θε­μελίων κακά.

Όσο πιο εσωτερικά σκέφτεται και θέλει ένας άγγελος, τόσο θεοειδέστερος, τόσο πιο ελεύθερος και πιο ισχυρός είναι. Ενώ όσο πιο εσωτερικά σκέφτεται και θέλει ένας διάβολος, τόσο πιο ανόμοιος με τον Θεό, πιο ανελεύθερος και πιο ανίσχυρος είναι. Γιατί, η εκ θεμελίων κακία μέσα του δεσμεύει όλη τη δύναμή του και είναι η καταδίκη του και ο αληθινός θάνατός του.

[6] Ναι, αγαπητή Μου, εάν ο διάβολος ήταν ικανός να νιώσει εκ των έσω αληθινή μεταμέλεια για το κακό, δεν θα ήταν διάβο­λος και άρα δεν θα ήταν στην κόλαση. Γι’ αυτόν το λόγο είναι αδύνατο να βελτιωθεί ποτέ ένας διάβολος εκ των έσω, δηλαδή από μόνος του. Ωστόσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα από έξω μέ­σω ξένης επίδρασης, αλλά χρειάζεται ασύλληπτα πολύ χρόνο. Η εξωτερική επίδραση πρέπει να είναι πάντα απολύτως αντίστοιχη με τα εσώψυχα του διαβόλου που, όπως είπαμε, είναι κακά εκ θεμελίων.

Έτσι το κακό που επιδρά έξωθεν στο διάβολο, πνίγει το εσω­τερικό κακό και μόνον με αυτόν τον τρόπο υπάρχει η δυνατότη­τα να έρθει σιγά-σιγά ένα φως σε ένα κάκιστο πνεύμα και έτσι να βελτιωθεί κάπως.

[7] Για τούτο το λόγο, τα μαρτύρια των καταχθόνιων πνευ­μάτων είναι σαν να έρχονται πάντοτε από έξω, πράγμα που συμ­βαίνει επίσης συχνά με πολύ διαβολικούς ανθρώπους και εδώ στη Γη. Όταν σε έναν πολύ κακόβουλο άνθρωπο διδαχές, νου­θεσίες και οι σοφότατοι των νόμων δεν φέρνουν πια αποτέλεσμα ενώ, αντίθετα, προσπαθεί όλο και πιο συστηματικά να παραβαί­νει τους νόμους της τάξης, είναι αδύνατο να βελτιωθεί πλέον εκ των έσω, αφ’ εαυτού. Έτσι πέφτει στα χέρια σκληρών και αδυ­σώπητων σωφρονιστών, οι οποίοι του επιβάλλουν φοβερά οδυ­νηρές εξωτερικές ποινές. [8] Καθώς το κακοποιό πνεύμα υποφέ­ρει τότε τα πάνδεινα, σιγά-σιγά αρχίζει μία εσωτερική αναζήτη­ση, όπου συλλογίζεται πιο ώριμα για την αιτία των δεινών του, αναγνωρίζει την αδυναμία του και ταυτόχρονα το λόγο που εί­ναι αναπόφευκτη η τιμωρία και η καταδίκη του. Έτσι αρχίζει επιτέλους να συνειδητοποιεί ότι ο ίδιος είναι η μοναδική αιτία των δεινών του, εξαιτίας των κακών πράξεων που έκανε θελη­ματικά και κακόβουλα σε βάρος των νόμων της γενικής τάξης. Επειδή τότε βλέπει πως ακριβώς αυτές οι κακές του πράξεις εί­ναι τα πνεύματα που τον βασανίζουν, αρχίζει τελικά να τις απεχθάνεται και εύχεται να μην τις είχε διαπράξει ποτέ. Τούτο είναι ήδη ένα βήμα προς μία πιθανή βελτίωση.

[9] Αλλά οι εξωτερικές τιμωρίες δεν σταματούν εκεί, επειδή ο κακοποιός άρχισε να απεχθάνεται την κακία του μόνο και μό­νο για το λόγο ότι είχε κακές συνέπειες.

Στη συνέχεια πρέπει να αρχίσει να αντιλαμβάνεται, πάλι παίρνοντας έξωθεν μαθήματα, ότι το κακό που έχει μέσα του εί­ναι αυτό καθαυτό αληθινά κακό και γι’ αυτόν τον λόγο άξιο της απέχθειάς του και όχι απλώς επειδή συνεπάγεται αναγκαστικά κακές συνέπειες για τον κακοποιό.

[10] Άμα ο κακοποιός το συνειδητοποιήσει και αυτό και αρ­χίσει να απεχθάνεται το κακό επειδή είναι κακό, ενώ να επιλέγει το καλό ακριβώς επειδή είναι καλό, γίνεται πιο υπομονετικός με την τιμωρία του. Γιατί, θεωρώντας τα μαρτύριά του απολύτως δικαιολογημένα και στην ουσία ευεργετικά, αφού χάρη σε αυτά θα βελτιωθεί η ζωή του, τα βαστάζει με υπομονή. Εφόσον ο κα­κοποιός φθάσει σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησης και όντως το εσωτερικό του παρουσιάζει σταδιακή βελτίωση, μόνο τότε εί­ναι η ώρα να μειωθούν οι εξωτερικές τιμωρίες στον ίδιο βαθμό που έχει γίνει αληθινά βελτίωση.

[11] Εάν οι κοσμικοί δικαστές το κατανοούσαν αυτό, θα μπο­ρούσαν μερικούς αρχικακοποιούς να τους μεταμορφώσουν σε καλούς ανθρώπους. Αλλά, όταν έχουν να κάνουν με μεγάλους κακούργους σπεύδουν να επιβάλουν την ποινή του θανάτου, με αποτέλεσμα να μετατρέπουν τον αδιόρθωτο κακούργο σε έναν τέλειο διάβολο για τον κόσμο των πνευμάτων. Στο εξής, λοιπόν, εσείς δεν θα κάνετε το ίδιο. [12] Όταν θα χρειάζεται να καταδι­κάσετε κάποιον, η ποινή του θα πρέπει να είναι σωστή, ούτως ώστε να βελτιωθεί αληθινά ο παραβάτης και όχι να γίνει ακόμη μεγαλύτερος διάβολος».

VI/187-188. Η επίδραση του κρασιού, τα κακά πνεύμα­τα της σάρκας, τα ανώριμα πνεύματα της φύσης και τα πνεύματα κακών ανθρώπων.

Κεφ. VI/187: Τότε ο Κύριος τους λέει: [1] «Αγαπημένοι Μου φίλοι και αδελφοί, το κρασί όταν πίνεται με μέτρο, δίνει δύναμη και υγεία. Μα όταν πίνει κάποιος περισσότερο από όσο είναι το σωστό μέτρο, το κρασί ξυπνά τα κακά πνεύματα της σάρκας και ναρκώνει τη συνείδησή του. Κατόπιν τα κακά πνεύματα διεγεί­ρουν τις ορέξεις της σάρκας, που είναι η ασωτία και η λαγνεία. Έτσι η ψυχή όλη γίνεται για πολύ καιρό ακάθαρτη, δύσθυμη, εριστική, νωθρή και πολλές φορές σαν εντελώς νεκρή. Γι’ αυτό να τηρείτε το μέτρο και με το κρασί επίσης, για να μένει ήσυχη η σάρκα σας».

[2] Λέει ο Πέτρος: «Μα μας έχουν καταλάβει κι εμάς πνεύ­ματα Κύριε, που μας μιλάς για τα κακά πνεύματα στη σάρκα μας»;

[3] Λέει ο Κύριος: «Ασφαλώς, γιατί η σάρκα και το αίμα του καθενός είναι γεμάτα με πνεύματα από τη φύση τους κακά. Λέ­γονται δε κακά, επειδή είναι καταδικασμένα [υποταγμένα στο φυσικό νόμο], αφού εάν δεν ήταν καταδικασμένα, δεν θα βρι­σκόταν στη σάρκα και στο αίμα σας. Ωστόσο, όταν η ψυχή αφή­σει το σώμα σας και αυτό αποσυντεθεί, ύστερα από λίγο τα πνεύματά του θα οδηγηθούν σε έναν άλλο πιο ελεύθερο προορι­σμό. [4] Πάντως, τέτοια πνεύματα δεν υπάρχουν μόνο στη σάρ­κα σας, αλλά και σε όλα τα στοιχεία και είναι πνεύματα που έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, ώσπου να γίνουν καλά. Μόνο γι’ αυτόν που έχει εξαγνιστεί από Εμένα, είναι τα πάντα αγνά και καλά, καθότι πορεύονται προς τον προορισμό που τους έχει δώσει ο Θεός.

[5] Κοιτάξτε, ακόμη και μία πέτρα που κείτεται σαν άψυχη στο χώμα, στην πραγματικότητα είναι μόνο φαινομενικά άψυχη. Εάν την διεγείρετε κτυπώντας και τρίβοντάς την δυνατά, θα πε- τάξει σπίθες που θα φανερώσουν ότι την απαρτίζουν φυλακι­σμένα πνεύματα. Εάν πάλι την πυρακτώσετε, θα λιώσει και θα γίνει ρευστή, έτσι άλλωστε φτιάχνουν οι άνθρωποι το πολύτιμο γυαλί.

[6] Επομένως, κακά ανώριμα πνεύματα υπάρχουν παντού, οπουδήποτε υπάρχει στερεό, υγρό ή αέριο στοιχείο. Η δε γήινη φωτιά προσφέρει μία λύτρωση για τα πιο ώριμα πνεύματα, που στο επόμενο στάδιο οδηγούνται πάλι σε έναν ανώτερο προορι­σμό.

[7] Ωστόσο, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα κακά εκείνα πνεύματα που καταλαμβάνουν συχνά τους ανθρώπους από τη μια και τα ανώριμα φυσικά πνεύματα από την άλλη, από τα οποία αποτελούνται όλα τα μέρη και τα στοιχεία της Γης.

Εντούτοις, υπάρχει επίσης μία συγγένεια και αμοιβαία σχέση μεταξύ τους, καθώς το άτομο που δεν διεγείρει ιδιαίτερα τα φυ­σικά πνεύματα της σάρκας του, δύσκολα θα καταληφθεί σωμα­τικά από τα πραγματικά κακά πνεύματα πεθαμένων ανθρώπων.

[8] Για τούτον ακριβώς τον λόγο, σας προειδοποιώ να μην έχετε πάθη. Τα πάθη προκύπτουν όταν αφυπνιστούν τα παντοει­δή πνεύματα της σάρκας και του αίματος.

Από τη στιγμή που θα ξυπνήσουν εντελώς, σε λίγο συμπα­ρατάσσονται μαζί τους οι ακόμη ακάθαρτες ψυχές πεθαμένων ανθρώπων που πολύ συχνά παραμένουν στην κατώτερη περιοχή της γήινης ατμόσφαιρας. Αλλά εάν συμβεί και αυτό, τότε ο άν­θρωπος έχει καταληφθεί πλέον στα σοβαρά από τα πνεύματα. Το καταλάβατε τώρα».

V/124 – 125 Γνώση και πράξη, αυτοκριτική, σωστή αξιοπρέπεια και κρίση

[5] Εάν πάτε στη Μέμφιδα, στις Θήβες, στο Καρνάκ ή στην Αλεξάνδρεια θα βρείτε βιβλιοθήκες που είναι στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό σωστές και αυθεντικές. Να είσαστε βέβαιοι όμως ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τις διαβάσει από την αρχή μέχρι το τέλος ούτε σε 500 χρόνια. Και ακόμη και αν έκανε αυ­τό το φανταστικό κόπο, σε τι θα ήταν κερδισμένος; Για τη ζωή του δεν θα είχε το παραμικρό όφελος.

[6] Αντιλαμβάνεστε τώρα ότι με τη διδασκαλία Μου θέλω να σας δείξω ένα εντελώς διαφορετικό δρόμο από όπου μπορεί ο καθένας, αρκεί να το θέλει πραγματικά, να μυηθεί το συντομό­τερο δυνατό σε όλη τη σοφία των Ουρανών;

[7] Αυτός ο δρόμος είμαι Εγώ, που είμαι και η αλήθεια και η ζωή. Όποιος Με έχει βάλει στην ψυχή του με αληθινό έρωτα, -αλλά όχι μόνο να αρκείται να πιστεύει τα λόγια που άκουσε, παρά και να τα εφαρμόζει εξ ολοκλήρου- σε αυτόν θα έρχομαι πάντοτε πνευματικά, θα του αποκαλύπτομαι και θα τον φωτίζω όπως φωτίζει ο ήλιος που ανατέλλει τα μέχρι τότε σκοτεινά πε­δία της Γης. [8] Με μία μοναδική ματιά του πνεύματός του θα γνωρίζει εκ βαθέων πολύ περισσότερα από όσα θα μάθαινε σε ένα εκατομμύριο χρόνια με το διάβασμα.

Κεφ. V/125 [1] (Ο Κύριος:) «Γι’ αυτό βάλτε τα δυνατά σας για να τα κάνετε όλα αυτά πράξη. Να μην παραβλέψετε τίποτα και να ελέγχετε μήπως έχετε παραλείψει κάτι, ώστε να μη χρειασθεί να πείτε στο τέλος: “Είναι δέκα ή είκοσι χρόνια τώρα που έκανα όλα όσα μου υπαγορεύει η νέα διδασκαλία, παρ’ όλα αυτά βρί­σκομαι ακόμη στο ίδιο σημείο. Δεν αισθάνομαι καμία ιδιαίτερη φώτιση και όσο γι’ αυτή την περίφημη αιώνια ζωή ούτε που έχω πάρει μυρωδιά τι είναι. Τι να φταίει άραγε;” [2] Γι’ αυτό σας λέω, ελέγξετε προσεκτικά τον εαυτό σας, μήπως έχουν εισχωρή­σει στην καρδιά σας κάποιες εγκόσμιες υστερόβουλες σκέψεις, μήπως πότε – πότε η αλαζονεία, μία κάποια υπερβολική οικονο­μία που συγγενεύει με τη φιλαργυρία, η ματαιοδοξία, η επικριτική διάθεση, η ισχυρογνωμοσύνη, η ηδυπάθεια και άλλα παρόμοια παγιδεύουν την καρδιά και την ψυχή σας. Όσο θα συμβαίνει το ένα ή το άλλο, δεν πρόκειται ποτέ να δείτε να εκπληρώνεται εντελώς η επαγγελία Μου.

[4] Είναι πολλές φορές που κάποιος δεν απέχει πολύ από το να κατακτήσει πλήρως τη βασιλεία του Θεού μέσα στην ψυχή του και όμως δεν το κατορθώνει επειδή δεν εξετάζει αρκετά τον εαυτό του και δεν αντιλαμβάνεται τα κοσμικά στοιχεία που πα­ραμένουν προσκολλημένα στην ψυχή του. Εάν όμως εξετάσει προσεκτικά τον εαυτό του θα ανακαλύψει πιθανόν ότι ακόμη πα­ραείναι ευαίσθητος και ότι το παραμικρό τον προσβάλλει.

[5] “Καλά”, θα αναρωτηθεί κανείς “δεν πρέπει δηλαδή ο άν­θρωπος να έχει καθόλου την αίσθηση της αξιοπρέπειας”; Και βέβαια, λέω Εγώ, ο άνθρωπος πρέπει να έχει μία αίσθηση αξιο­πρέπειας, μα αυτή πρέπει να είναι του ευγενέστατου είδους. Εάν σε πρόσβαλε κάποιος, επειδή είναι ακόμη αδύνατος πνευματικά, μην του κρατάς, κακία, παρά πήγαινε και πες του: “Φίλε μου, εμένα δεν μπορείς να με προσβάλλεις, γιατί εγώ σε αγαπώ όπως αγαπώ και όλους τους ανθρώπους. Εκείνους που με καταριού­νται εγώ τους ευλογώ και σε εκείνους που μου κάνουν κακό εγώ τους κάνω το καλό με όλες μου τις δυνάμεις. Αλλά δεν είναι σω­στό να προσβάλλει ο ένας τον άλλον, γι’ αυτό κόψε αυτή τη συ­νήθεια στο μέλλον, καθαρά για το δικό σου το καλό. Γιατί με αυ­τή την ανεξέλεγκτη μανία που έχεις να προσβάλλεις μπορεί κα­μιά φορά να πέσεις σε κάποιον που θα το πάρει πολύ στραβά. Αυτό θα μπορούσε τότε να σε βάλει σε μεγάλους και ασφαλώς ανεπιθύμητους μπελάδες και βεβαίως θα φταις αποκλειστικά εσύ γι αυτούς”!

[6] Εάν μιλήσετε με εκείνον που σας έχει προσβάλλει με αυ­τόν τον τρόπο, χωρίς τον παραμικρό θυμό στην καρδιά, τότε όντως τιμάτε απολύτως αυτή την ευγενή και θεία αίσθηση της αξιοπρέπειας μέσα στην καρδιά σας, εφόσον όμως αντιλαμβά­νεστε έστω και τον παραμικρό θυμό μέσα σας και δεν τον αντι­μετωπίζετε φιλικά, παρά με πίκρα, αυτό είναι απόρροια μιας μι­κρής κρυφής αλαζονείας, που ωστόσο είναι αρκετή για να εμπο­δίσει την ένωση της ψυχής σας με το φωτεινό Πνεύμα Μου.

[7] Ή κάποιον από σας τον πλησιάζει επανειλημμένα ένας φτωχός παρακαλώντας τον να του δώσει ένα σημαντικό ποσό. Το ποσό αυτό όχι μόνο το έχετε αλλά και μπορείτε να του δώ­σετε χίλιες· φορές παραπάνω από ό,τι του έχετε δώσει έως τότε. Όμως επειδή σας χτυπάει κάπως άσχημα η αδιαντροπιά του, του δείχνετε την πόρτα με την παρατήρηση ότι δεν πρέπει να έρχε­ται τόσο συχνά νομίζοντας ότι κάθε φορά που το θυμάται θα του δίνετε ελεημοσύνη. [9] Μία τέτοια επιφυλακτικότητα όμως κρύ­βει κάτι το φειδωλό, η δε φειδώ και η σφιχτοχεριά μαζί με την υπερβολική οικονομία δεν είναι πολύ μακριά από την τσιγκου­νιά και θολώνει το μούστο της ψυχικής ζωής και εάν αυτό γίνε­ται συνεχώς, η ψυχή δεν θα γίνει ένα κρασί αγνό, γεμάτο πνεύ­μα και ζωή. [10] Αντίθετα, ένας που έχει τα μέσα και χαίρεται πραγματικά να δίνει και δεν βλέπει με κακό μάτι τον φτωχό στον οποίο έχει δώσει επανειλημμένα μία μικρή βοήθεια, σε αυτό το σημείο είναι ήδη άξιος να εισέλθει στο βασίλειό Μου, εφόσον δεν αντιλαμβάνεται στην ψυχή του άλλα μικρά ψεγάδια.

[11] Για τούτο το λόγο σας είπα πως χρειάζεται να κάνετε συ­νεχώς την αυτοκριτική σας σε όλα τα σημεία γιατί οφείλετε να ανέβετε σε ένα επίπεδο όπου θα έχετε σαφώς τη ζωντανή αί­σθηση ότι έχετε απαλλαγεί από όλες τις γήινες ακαθαρσίες.

Κεφ. V/126 [3] Ο μόνος γνώμονας που οφείλει να ακολουθεί κανείς είναι η γνήσια, άδολη φιλαλληλία. Πάνω από όλα η βα­σική, λογική αρχή της οφείλει να λέει ότι ο καθένας πρέπει να επιθυμεί και να κάνει για τον άλλον ότι μπορεί με βάση τη λογι­κή και τη σωφροσύνη να θέλει να του κάνουν οι άλλοι.

[7] Όσον αφορά εκείνους που έχουν κληθεί από Μένα να δι­δάσκουν στο όνομά Μου τους ανθρώπους, θα πρέπει να μην ξε­χνούν ότι τη χάρη αυτή την έλαβαν από Μένα δωρεάν και επομένως δεν πρέπει να πληρώνονται για να την μεταδώσουν παραπέρα. Ο σωστός δάσκαλος παραδίδει δωρεάν όσα παρέλα­βε δωρεάν από Μένα. Εκείνοι δε που ωφελούνται από τη διδα­σκαλία του, από αληθινή αγάπη για Μένα, οφείλουν να φροντί­σουν με στοργή το δάσκαλο που τους έστειλα και να μην τον αφήσουν να στερηθεί τίποτα, από δική τους πρωτοβουλία.

[9] Βλέπετε λοιπόν ότι η αληθινή φιλαλληλία που διακρίνεται από ευγενή κίνητρα και σύνεση, είναι το πιο ασφαλές κριτή­ριο για να ελέγξει κάποιος πόσο καθαρή είναι η ψυχή του. Χρη­σιμοποιείστε πρώτα από όλα αυτό το κριτήριο και έτσι θα απο­κομίσετε συντομότατα τους πιο ευλογημένους καρπούς που θα τους έχετε παρακαταθήκη για την αιώνια ζωή σας στο φως του Πνεύματός Μου».

V/108 Η εποχή της τεχνολογίας.

(Ο Κύριος) [1] «Στο τέλος όμως θα έρθει μία εποχή όπου οι άνθρωποι θα επιδείξουν μεγάλη εξυπνάδα και επιτηδειότητα σε όλους του τομείς. Θα κατασκευάσουν διαφόρων ειδών μηχανές που θα εκτελούν όλες τις ανθρώπινες εργασίες όπως οι νοήμο- νες άνθρωποι ή τα ζώα. Ως επακόλουθο όμως θα μείνουν πολλοί άνθρωποι άνεργοι και θα τους βασανίζει η πείνα. Η ανθρώπινη δυστυχία θα φτάσει τότε σε απίθανα ύψη. Τότε θα αφυπνίσω πά­λι ανθρώπους για να διδάξουν την αλήθεια του ονόματος Μου για περισσότερο από 200 χρόνια. Μακάριοι εκείνοι που θα βά­λουν στην καρδιά τους τη διδασκαλία αυτή, αν και ο αριθμός τους θα είναι περιορισμένος. [2] Όταν όμως ο αριθμός των αγνών και καλών ανθρώπων θα μικρύνει υπερβολικά, όπως τον καιρό του Νώε, τότε η Γη θα περάσει πάλι από μία μεγάλη γενι­κή κρίση, από την οποία δεν θα γλυτώσουν ούτε άνθρωποι ούτε ζώα ούτε φυτά. Ούτε τα όπλα που θα σκορπίζουν φωτιά και θά­νατο, ούτε τα οχυρά, ούτε οι σίδηροί δρόμοι όπου θα κινούνται με την ταχύτητα του βέλους θα ωφελήσουν πια σε τίποτα τους αλαζόνες ανθρώπους. Διότι θα έρθει με φοβερή ταχύτητα ένας εχθρός από τον ουρανό και θα εξολοθρεύσει όλους εκείνους που κάνουν συστηματικά το κακό. Θα είναι πραγματικά μία εποχή σπεκουλαδόρων, κεφαλαιοκρατών και χρηματιστών.

[3] Αυτό που έκανα πρόσφατα όμως με τους εμπόρους και τους σαράφηδες του Ναού στην Ιερουσαλήμ, θα το κάνω τότε σε μεγάλη κλίμακα σε όλη τη Γη. Θα καταστρέψω τα μαγαζιά των εμπόρων και τα γραφεία των αργυραμοιβών με τον εχθρό που θα εξαπολύσω από την άλλη άκρη του διαστήματος για να έρθει να βρει τη Γη σαν ένας τρομερός κεραυνός με βρόντο, κρότο και ορυμαγδό. Μάταια θα προσπαθήσουν να τον πολεμήσουν όλοι οι στρατοί του κόσμου. Ωστόσο αυτός ο μεγάλος ανίκητος εχθρός τους λιγοστούς Μου φίλους δεν θα τους πειράξει, αλλά ₍ θα τους αφήσει ώστε να αποτελέσουν ένα νέο φυτώριο από το οποίο θα εκπορευτεί μία νέα, καλύτερη ανθρωπότητα.

[4] Μην νομίζετε όμως ότι Εγώ το θέλω αυτό ή ότι είναι ήδη προκαθορισμένο το πώς θα γίνουν τα πράγματα. Αλλά θα είναι όπως τον καιρό του Νώε: Οι άνθρωποι θα κάνουν όλο και πιο κακή χρήση των κοσμικών τους γνώσεων και των ικανοτήτων που θα έχουν αποκτήσει. Έτσι θα προκαλέσουν εκούσια διαφό­ρων ειδών ολοκληρωτικές καταστροφές από τα βάθη της δημι­ουργίας καταρχάς σε βάρος τους και στο τέλος σε βάρος ολό­κληρης της Γης.

[5] Σίγουρα οι άνθρωποι πρέπει να έχουν από όλα με μέτρο και με στόχο, να αποκτήσουν διάφορες ανέσεις για τη γήινη ζωή και να απαλλαγούν από τις πολύ βαριές δουλειές, ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους για να καλλιεργήσουν και να εξευγενίσουν τις ψυχές τους. Επίσης πρέπει να νιώθουν όλοι εξίσου χαρά στο όνομά Μου σε όλη τους τη ζωή και να μην υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν ή είναι δυστυχισμένοι, εκτός από κάποιον που αμαρτάνει συνειδητά κατά κάθε σωστής τάξης. [6] Μα παράλληλα με τη φυσιολογική πρόοδο της επιτηδειότητας των ανθρώπων θα αυξάνεται επίσης ο εγωισμός, η απληστία και η αρχομανία τους, με αποτέλεσμα να σκοτιστούν και οι ψυχές τους και τότε ασφαλώς δεν μπορούν να αποφευ­χθούν οι ολέθριες συνέπειες.

[7] Μία τέτοια στάση είναι τυφλότητα και ύβρις, οι δε ολέ­θριες συνέπειές της δεν αποτελούν δική Μου θέληση, παρά προ­έρχονται από τον αμετάβλητο νόμο της αιώνιας τάξης Μου που δεν μπορεί να καταργηθεί πουθενά, ούτε ειδικά σε ένα μέρος ού­τε ακόμη λιγότερο σε γενική κλίμακα».

V/109 Η αυτοκαταδίκη και αυτοτιμωρία των ανθρώπων.

[1] (Ο Κύριος:) «Πάρτε για παράδειγμα τα βουνά που είναι σκεπασμένα από δάση. Τα δάση απορροφούν τα φυσικά πνεύ­ματα που τους είναι χρήσιμα για την ανάπτυξή τους (τον ηλεκτρισμό ή το μαγνητικό ρευστό) στον εκάστοτε σωστό βαθμό. Εάν τώρα αποψιλώσετε όλα τα βουνά θα εισπράξετε πολύ γρή­γορα τις οδυνηρές συνέπειες. Τεράστια πλήθη από πολύ πρωτό­γονα, ατιθάσευτα φυσικά πνεύματα θα ελευθερωθούν και θα αρ­χίσουν να γεμίζουν την ατμόσφαιρα που περιβάλλει τη Γη. Επει­δή δεν θα βρίσκουν πια κατάλληλη διαμονή και ασχολία θα αρ­χίσουν να σχηματίζουν μεγάλες συσπειρώσεις. Με την ταραχή τους, με την πείνα και τη δίψα τους θα προξενήσουν καταστρο­φικές κακοκαιρίες και θύελλες και θα ερημώσουν ολόκληρες εκτάσεις σε τέτοιο βαθμό που για εκατό, καμιά φορά δε για χί­λια χρόνια δεν θα φυτρώνει άλλο από κανένα βρύο που και που.

[2] Μήπως το θέλω Εγώ αυτό; Ασφαλώς όχι! Μολονότι ξέρω τι θα επακολουθήσει, δεν Μου επιτρέπεται να επέμβω παρά την παντοδυναμία Μου. Γιατί εάν το κάνω, ο άνθρωπος θα πάψει να είναι άνθρωπος, θα είναι απλώς μία ζωντανή μηχανή και τίποτα παραπάνω, οπότε δεν έχει πια καμία αξία ούτε για τον εαυτό του ούτε για Μένα.

[3] Εξυπακούεται ότι η βούληση μπορεί να καθοδηγηθεί με διάφορους νόμους και διδασκαλίες. Αλλά καμία διδασκαλία και κανένας νόμος δεν αποτελεί εμπόδιο στο να κάνει κανείς αυτό που θέλει. Εάν ο άνθρωπος θέλει να δεχτεί μία διδασκαλία ή ένα νόμο ως γνώμονα των πράξεών του, τότε θα το εφαρμόσει από μόνος του, χωρίς οποιονδήποτε εσωτερικό καταναγκασμό. Εάν δεν το θέλει ωστόσο, καμία δύναμη στον κόσμο και στον ουρα­νό δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να τον πιέσει σε αυτή την κα­τεύθυνση. Γιατί, όπως είπαμε, χωρίς ελεύθερη βούληση ο άν­θρωπος δεν είναι πια άνθρωπος, παρά απλώς μία σκέτη μηχανή, σαν αυτές που θα εφεύρουν με την πάροδο του χρόνου, οι οποί­ες θα εκτελούν εξαιρετικά πολύπλοκες εργασίες που σχεδόν κα­νένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει.

[4] Οπωσδήποτε ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από δι­κή του πρωτοβουλία και δεν τον εμποδίζει κανένας. Άρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και με τη Γη που τρέφει το σώμα του και τις περισσότερες φορές θα πρέπει να μάθει από την πείρα, από τις συ­νέπειες των πράξεών του, εάν ήταν καλή ή κακή η θέλησή του.

[5] Εντούτοις ο καθένας διαθέτει λογική και νοημοσύνη. Ως εκ τούτου μπορεί να διδαχθεί με τη σωστή διδασκαλία, με εξω­τερικούς νόμους και με κάθε είδους εμπειρίες ώστε να επιλέγει τότε μόνο το καλό, δίκαιο και αληθινό και να το υιοθετεί στην πράξη. Στην περίπτωση αυτή δεν υφίσταται κανένα καταναγκα­σμό, δεδομένου ότι επιλέγει ελεύθερα αυτά που αναγνωρίζει από μόνος του ως καλά, δίκαια και αληθινά.

[6] Κάθε μέρα έχουμε εκατοντάδες απτά παραδείγματα όμως ότι οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον για λόγους προσωρινού συμφέροντος, ποδοπατούν το καλό, το δίκαιο και το αληθινό που πιστεύουν και στην πράξη κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και αυτό οφείλεται πάλι στην ελευθερία της βούλησης που δεν μπο­ρεί να περιοριστεί από τίποτε. Έτσι με τον καιρό οι άνθρωποι θα μπορούν να εφεύρουν εκπληκτικά πράγματα και να βιάζουν σε τέτοιο βαθμό τη φύση που στο τέλος θα καταστραφεί. Φυσικά τα παρεπόμενα θα είναι δυσάρεστα και είναι εμφανώς η τιμωρία για την κακή χρήση της βούλησης, όμως δεν θα τα έχω θελήσει Εγώ, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι θα τα έχουν δημιουργήσει επει­δή έτσι το θέλησαν.

[7] Εάν θέλουν πάλι ένα κατακλυσμό, δεν έχουν παρά να σκάβουν τα βουνά και έτσι θα κατακλυστούν από τα υπόγεια νε­ρά. Εάν θέλουν να δουν όλη τη Γη να φλέγεται, το μόνο που χρειάζεται είναι να καταστρέψουν όλα τα δάση και έτσι τα φυ­σικά πνεύματα (ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα) θα πολλαπλασιαστούν σε τέτοιο βαθμό που η Γη θα τυλιχτεί σε μία πυρκαγιά από κεραυνούς. Μήπως και τότε Εγώ θα είμαι πάλι, που θα τους τιμωρώ με τη φωτιά; Γι’ αυτό να διδάξετε τους ανθρώπους να εί­ναι συνετοί, διαφορετικά θα επισύρουν μόνοι τους την καταδίκη τους. Και ενώ το ξέρω ότι τελικά έτσι θα γίνουν τα πράγματα, παρ’ όλα αυτά δεν Μου επιτρέπεται να επέμβω με την παντοδυ­ναμία Μου, παρά μόνο με τη διδασκαλία».

Ο βιασμός της φύσης και συνέπειες

…«Εκείνη την τελευταία εποχή οι άνθρωποι θα αναπτύξουν μεγάλη τεχνική σε όλα τα πράγματα. Θα κατασκευάζουν κάθε λογής μηχανές, οι οποίες θα εκτελούν όλες τις δουλειές όπως τα ζωντανά ζώα και οι νοήμονες άνθρωποι. Με αυτό τον τρόπο όμως θα μείνουν πολλοί άνεργοι και η ανθρώπινη δυστυχία θα φθάσει σε απίστευτα ύψη. Συν τω χρόνω οι άνθρωποι με τις εφευρέσεις τους θα κάνουν τέτοια κατάχρηση της φύσης, που στο τέλος αυτή αναγκαστικά θ’ αρρωστήσει. Τότε είναι βέβαιο ότι θα επέλθει η τιμωρία σαν συνέπεια, γιατί με τη θέλησή τους θα κάνουν κακό. Όμως η τιμωρία δεν θα αποτελεί θέλημα Θεού, αλλά συνέπεια της ανθρώπινης ιδιοτέλειας…».

…«Αν θέλουν οι άνθρωποι, εκείνη την εποχή να έχουν πάλι τον κατακλυσμό, αρκεί να κάνουν εκσκαφές και στοές στα βουνά. Έτσι θα ανοίξουν το δρόμο στα υπόγεια κοιτάσματα του νερού. Αν θέλουν να δουν ολόκληρη τη γη τυλιγμένη σε φλόγες, αρκεί να καταστρέφουν συστηματικά όλα τα δά­ση. Έτσι τα πνεύματα της φύσης θα πολλαπλασιασθούν τόσο πολύ που η γη θα τυλιχθεί ξαφνικά από έναν καταιγισμό κε­ραυνών. Θα είμαι όμως Εγώ που θα τιμωρώ με αυτή τη φωτιά τους ανθρώπους; Το ξέρω ότι έτσι θα γίνουν τα πράγματα, ωστόσο δεν μπορώ να παρέμβω με την Παντοδυναμία Μου εμποδίζοντάς τα, παρά μόνο διδάσκοντας τους ανθρώ­πους…».

…«Μια φυσική φωτιά θα ερημώσει πολλούς τόπους της γης. Διότι από υπερβολική φιλοκέρδεια οι άνθρωποι θα σκαλίζουν σαν τα κακά σκουλήκια μέσα στα έγκατα της γης, για να βρουν διάφορους θησαυρούς. Όμως κάποτε θα φθάσουν σε τερά­στια κοιτάσματα από θαμμένα προϊστορικά δάση και θα τα χρησιμοποιήσουν σαν καύσιμη ύλη καθώς και για άλλα πράγ­ματα. Τότε πλέον η τελειωτική κρίση που θα έχουν προκαλέσει από μόνοι τους θα βρίσκεται προ των πυλών. Περισσότε­ρο από όλους θα υποφέρουν όσοι θα κατοικούν στις μεγαλουπόλεις των ισχυρών της γης. Ωστόσο, όπου υπάρχουν άν­θρωποι που ζουν σε αρμονία με την τάξη Μου, δεν πρόκειται να συμβεί η τελική κρίση…».

…«Στα σημεία εκείνα όπου θα έχουν κτισθεί υπερμεγέθεις πολυτελείς πολιτείες, θα κυριαρχεί παντελής έλλειψη αγά­πης, απεριόριστη αλαζονεία και εξουσία, παράλληλα με τρο­μακτική ένδεια, ανέχεια και κάθε λογής αθλιότητα. Εκεί θα γίνουν τεράστια εργοστάσια, όπου αντί για τ’ ανθρώπινα χέ­ρια θα εργάζονται η φωτιά και το νερό, σε συνεργασία με χίλιες δυο περίτεχνες μηχανές. Όταν η κατάχρηση της δύνα­μης της φωτιάς φθάσει στο αποκορύφωμά της, τότε σε εκείνα τα σημεία της γης ο αέρας θα πλημμυρίσει διάφορα είδη εύ­φλεκτων αερίων. Αυτά τα αέρια θα αναφλέγονται εδώ και εκεί μετατρέποντας τέτοιες πόλεις και ολόκληρες περιοχές μαζί με τους πολυάριθμους κατοίκους τους σε ερείπια και στάχτη. Αυτό το γεγονός θ’ αποτελεί επίσης μια μεγάλη, αποτελε­σματική κάθαρση…».

…«Ό,τι όμως δεν καταφέρει η φωτιά, θα το καταφέρουν με­γάλες θύελλες κάθε είδους, όπου αυτό θα είναι απαραίτητο.

Ωστόσο δεν πρόκειται να καεί ή να καταστραφεί το παραμι­κρό, αν δεν είναι ανάγκη. Με αυτό τον τρόπο η γήινη ατμό­σφαιρα θα καθαρίσει από τις κακές αναθυμιάσεις, γεγονός που θα ωφελήσει πολύ όλη την υπόλοιπη πλάση και θα ενισχύσει την υγεία των ανθρώπων…».

…«Μη σκεφθείτε όμως ότι τάχα είναι θέλημα του Θεού και συνεπώς είναι όλα προκαθορισμένα! Παρ’ όλα αυτά θα γίνει ακριβώς όπως τον καιρό του Νώε: Οι άνθρωποι θα κάνουν διαρκώς μεγαλύτερη κατάχρηση των πολυάριθμων γνώσε­ων και ικανοτήτων που θα έχουν αποκτήσει. Έτσι θα επισύ­ρουν εκούσια επάνω τους κάθε είδους κρίσεις από τα βάθη της πλάσης Μου και στο τέλος επάνω σε όλη τη γη. Γι’ αυτό σας λέω πως όποιος πάει γυρεύοντας, του αξίζει ό,τι παθαί­νει. Οι σκληρές συνέπειες που συνεπάγεται η τυφλή ύβρις δεν προέρχονται από τη θέλησή Μου, παρά είναι αποτέλε­σμα του αμετάβλητου Νόμου που διέπει την αιώνια θεία Τά­ξη και ο οποίος δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί…».

***

Προϋποθέσεις εργασίας για τον Θεό

Είναι αυτονόητο ότι στην εργασία στον ουράνιο αμπελώνα δεν πρέπει να υπάρχουν ακάθαρτα κίνητρα, καθώς και ότι ένας εργάτης του Θεού πρέπει πρώτα – πρώτα να δημιουργήσει μέσα του φως και τάξη, πριν να μπορέσει να δράσει με τρόπο ευλογημένο. Ο Χριστός λέει:

«Ο ιεροκήρυκας πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι ο ίδιος εντάξει με
τον εαυτό του, προκειμένου να διδάξει άλλους. Διαφορετικά, η διδασκαλία του είναι κούφια, αφήνοντας παρόμοια κενό και το μαθητή του. Αν κάποιος ακολουθεί ένθερμα αυτό που διδάσκει, τότε οι μαθητές του θα προσπαθούν με ζήλο να γίνουν τόσο τέλειοι, όπως ο δάσκαλός τους. Αν, όμως, οι μαθητές ανακαλύπτουν σε διάφορα σημεία ατέλειες στο δάσκαλό τους, σύντομα ο ζήλος τους θα εξασθενήσει και στο τέλος θα πουν: “Ο δάσκαλος ο ίδιος δεν είναι καλός. Τι θ’ απογίνουμε εμείς;” Σας διαβεβαιώνω ότι οι μαθητές σύντομα θα γυρίσουν την πλάτη τους σ’ έναν τέτοιο δάσκαλο!»

«Επομένως, κάθε τέλειος δάσκαλος πρέπει πρώτα να έχει διδαχθεί από τον Θεό. Πρέπει να τον έλκει ο Πατέρας (η καθαρή αγάπη), διαφορετικά δεν μπορεί να εισχωρήσει σε όλα τα βάθη του φωτός της αλήθειας. Όποιος όμως δεν φθάσει εκεί και δεν γίνει έτσι ο ίδιος φως, πώς λοιπόν θα μπορέσει να φωτίσει τη νύχτα του συνανθρώπου του;

Αυτό που σκοπό έχει να φωτίσει τη νύχτα και να την μεταμορφώσει σε
μέρα, πρέπει να είναι το ίδιο φως, παρόμοιο με τον ήλιο. Γι’ αυτό, ένας δάσκαλος που δεν τον έχει προετοιμάσει ο Θεός για το έργο αυτό, είναι χειρότερος από το να μην υπάρχει καθόλου δάσκαλος. Ένας τέ­τοιος δάσκαλος δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα σακί γεμάτο κακό σπό­ρο, μέσα από το οποίο σπέρνεται στην ανθρώπινη ζωή το ζιζάνιο της δεισιδαιμονίας. Στα σχολεία, οι κατάλληλοι εγκόσμιοι δάσκαλοι μπο­ρούν να διδάξουν στα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Όμως το δικό Μου Ευαγγέλιο μπορούν και επιτρέπεται να το διδάσκουν κα­τά τρόπο ωφέλιμο και ευλογημένο μόνον εκείνοι οι δάσκαλοι και αγγε­λιοφόροι που διαθέτουν στο μέγιστο βαθμό τις πνευματικές ιδιότητες τις απαραίτητες για το λειτούργημα αυτό.»

Φυσικά, κύρια και βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η απόλυτη ανιδιοτέλεια του υπηρέτη απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό εκ­φράζεται με μεγάλη σοβαρότητα στην εισαγωγή του θεμελιώδους έρ­γου «Η Οικονομία του Θεού». Εκεί λέει:

«Πες στους υπηρέτες Μου: Τα λειουργήματά Μου δεν είναι ούτε τράπεζες συναλλαγών ούτε θέσεις με αργομισθία. Γατί όποιος Με υπη­ρετεί για χάρη του χρήματος, δεν Με υπηρετεί από αγάπη. Αλλά όποιος δεν Με υπηρετεί από αγάπη, η υπηρεσία του είναι για Μένα ξένη, όπως κι Εγώ αναγκαστικά είμαι ξένος γι’ αυτόν. Έχω κλείσει ήδη το λογαριασμό Μου μαζί του. Έχω πει, βέβαια, μέσω του αγαπημένου Μου Παύλου, ότι όποιος υπηρετεί το ναό, πρέπει επίσης να ζει από το ναό, αλλά μόνον από τα έργα της αγάπης, που επιτελεί οτιδήποτε κα­λό! Η αγάπη είμαι Εγώ ο ίδιος, και ποτέ δεν μπορεί κανείς να Με απο­κτήσει με κανένα άλλο τίμημα εκτός από την αγάπη. Όλους εσάς σας εξαγό­ρασα μέσω της αγάπης, γι’ αυτό ζητάω από σας και πάλι αγάπη. Όποιος δε, θέλει να Με υπηρετεί, ας Με υπηρετεί μέσα στην αγάπη, στην οποία Εγώ πέθανα για χάρη του πάνω στο σταυρό.»

Επίσης, στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» ο Χριστός λέει στους Αποστό­λους: «Γι’ αυτό να προσέχετε πολύ, όταν θα επιλέξετε στο όνομά Μου τους διαδόχους σας, πρώτον να μην εξαναγκάσετε κανέναν και δεύ­τερον να μη δεχθείτε κανέναν που από μακριά του φαίνεται ότι θέλει να αναλάβει το λειτούργημά σας για χάρη του εγκόσμιου συμφέρο­ντος.

Εσείς ασφαλώς θα τα προσέξετε αυτά. Ωστόσο αργότερα θα έρ­θουν παρ’ όλ’ αυτά πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στις τάξεις σας, εί­τε από εξωτερικό καταναγκασμό είτε επειδή περιμένουν να βρουν με το αξίωμα αυτό καλή και χωρίς φροντίδες εξασφάλιση. Στ’ αλήθεια σας λέω: όλους τους διαδόχους σας που δεν θα έχουν προετοιμαστεί από Μένα, παρά μόνο από ανθρώπους, σε κάποιες εγκόσμιες σχο­λές, για να σας διαδεχθούν στο λειτούργημά σας, δεν θα τους κοιτά­ξω καν».

IV/226 Η αναγέννηση του πνεύματος

(IV/226) Σε καμία περίπτωση η πνευματική αναγέννηση δεν στερεί από την ψυχή την ελεύθερη βούληση και την εξωτερική γνώ­ση. (Ο Κύριος:) [1] «Η ψυχή πάντα θα έχει με το πνεύμα την ίδια σχέση που έχει το φυσικό σώμα με την ψυχή. Το σώμα ακόμη και μιας πολύ τελειοποιημένης ψυχής έχει κατά κάποιον τρόπο την επιθυμία της απόλαυσης, που μπορεί να διαφθείρει την ψυχή εάν υποκύψει σε αυτήν. Ασφαλώς, μια σωστά διαπαιδαγωγημένη ψυ­χή ποτέ δεν θα υποκύψει στη λαιμαργία του σώματος και θα παραμείνει κυρία του σώματός της. Όταν όμως η ψυχή έχει πάρει λάθος δρόμο, κάτι τέτοιο είναι βέβαια δυνατό. [2] Ωστόσο η σχέ­ση μεταξύ ψυχής και πνεύματος είναι σαν τη σχέση μιας ατελούς ψυχής με το σώμα της. Το σώμα μπορεί να έχει όσα πάθη θέλει και να ερεθίζει έντονα την ψυχή για την ικανοποίησή τους, όμως η τέλεια ψυχή πάντα λέει ένα αποτελεσματικό Όχι σε όλα αυτά. Ακριβώς το ίδιο κάνει το πνεύμα Μου σε μια ψυχή, όταν έχει πε­ράσει τελείως μέσα της. [3] Όσο η ψυχή ταυτίζεται πλήρως με τη βούληση του πνεύματος, όλα γίνονται σύμφωνα με αυτήν, που είναι και δική Μου βούληση. Αν όμως η ψυχή εξ αιτίας της ανάμνησης θέλει κάτι πιο υλικό, το πνεύμα υποχωρεί τη στιγμή εκείνη και αφήνει την ψυχή να πραγματοποιήσει μόνη της την επιθυμία της, που συνήθως δεν πετυχαίνει, ιδίως αν δεν ενυπάρχει το πνευματικό στοιχείο στην επιθυμία αυτή».

Κεφάλαιο IV/218 (Ο Κύριος:) [1] «Όμως πριν από την εναν­θρώπησή Μου, κανείς δεν μπορούσε να φθάσει σε αυτόν τον βαθμό ανώτατης τελειοποίησης της ζωής. Εγώ λοιπόν ήρθα στη Γη προκειμένου να σας κάνω αληθινά παιδιά Μου κάνοντας να ξαναγεννηθεί το πνεύμα σας μέσα στις ψυχές σας. Όταν λοιπόν μιλάω τώρα για τέλεια ψυχή, αυτό αναφέρεται μόνο στην ψυχή όπου ναι μεν το πνεύμα Μου είναι ήδη ενεργοποιημένο, αλλά δεν είναι ακόμα εντελώς ένα με την ψυχή. [2] Μία τέτοια τέλεια ψυχή επομένως, βάσει των λόγων που αναφέραμε προηγουμέ­νως, δεν είναι μόνο ικανή να κάνει θαυμαστά πράγματα ως κύ­ριος όλης της πλάσης, αλλά μπορεί επίσης χάρη στην πνευματι­κή όραση που ορισμένες στιγμές αφυπνίζεται περισσότερο μέσα της να δει εικόνες των καθαρά πνευματικών σφαιρών. Επίσης, μπορεί να ακούσει τον λόγο του θείου πνεύματος όπως συνέβαινε με όλους τους ενορατικούς και προφήτες, που μαζί με το χά­ρισμά τους να βλέπουν και να προφητεύουν από το πνεύμα Μου είχαν πάντα έναν βαθμό κυριαρχίας επί των στοιχείων και ολό­κληρης της πλάσης που φαινόταν θαυμαστός στα μάτια των φυ­σικών ανθρώπων. [3] Ο Μωυσής έκανε θαύματα, το ίδιο και ο αδελφός του ο Ααρών, ο Ιωσήφ και αργότερα ο Ηλίας, και ύστε­ρα από αυτούς πολλοί άλλοι ενορατικοί και προφήτες.» [4 κ.ε.] Επίσης, η τέλεια ψυχή του Δανιήλ κυριάρχησε στα δώδεκα λιο­ντάρια που υποτάχθηκαν με εμφανή σεβασμό γι’ αυτόν ως φυσικό κύριο και αφέντη τους. Επίσης, οι τέλειες ψυχές των τριών «παίδων εν τη καμίνω» τους προστάτευσαν από τη φωτιά. [8] Όλα αυ­τά είναι παραδείγματα της θαυμαστής δύναμης και εξουσίας μιας τέλειας ψυχής!

ΙΙ/212-213: Η ανάγκη κάνει τον άνθρωπο να δραστηριοποιεί­ται και να γίνεται εφευρετικός, ενώ η καλή ζωή τον κάνει τε­μπέλη και κουτό.

Ο Κυρήνιος λέει ότι [5] το ζωικό τμήμα του ανθρώπου πάντα προβάλλει τις αξιώσεις του τόσο έντονα και απαιτητικά ώστε ο άνθρωπος ανα­γκαστικά παραβλέπει τις βουβές αξιώσεις της ψυχής του. Για τον λόγο αυτόν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ικανοποίηση των πνευματι­κών αναγκών ενός ανθρώπου ή ενός λαού είναι το να έχει ανικανο­ποίητες σωματικές ανάγκες. Επομένως καλό θα ήταν να φροντίζουν πρώτα οι άνθρωποι για το σώμα τους προκειμένου να μπορούν στη συνέχεια να αφυπνίζουν τις πνευματικές ανάγκες της ζωής τους, για­τί είναι δύσκολο να κηρύττεις σε ανθρώπους που πεινάνε.

Σε απάντηση ο Κύριος εξηγεί τα εξής: Αφού όταν δεν υπάρ­χουν έγνοιες ο άνθρωπος γίνεται αδρανής, δεν είναι καλό να ικα­νοποιούνται όλες του οι σωματικές ανάγκες. Στην περίπτωση αυ­τήν ο άνθρωπος δεν θα νοιαζόταν πια για τίποτα καθώς η επι­δίωξη της απραξίας και της ησυχίας είναι χαρακτηριστικό του ου­σιαστικά νεκρού σώματος. Τότε η ψυχή, στην οποία αρχικά κυ­ριαρχεί επίσης η τάση για απραξία, θα ησύχαζε κι εκείνη αντί να αυτοδημιουργηθεί και καλλιεργηθεί εκτελώντας δίκαιες πράξεις. Αν όμως ο άνθρωπος αναγκαστεί να σκεφτεί επειδή βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση, σύντομα όλα αρχίζουν να καρποφορούν, ενώ αν έχει λύσει όλα του τα υλικά προβλήματα, τότε ξαπλώνει τεμπέ­λικα σαν το ζώο και ούτε σκέφτεται ούτε κάνει τίποτα. (Ο Κύριος λέει στον Κυρήνιο:) «Εξέτασε την ιστορία των λαών του πλανή­τη, κοίτα την ευημερούσα αρχαία Αίγυπτο, κοίτα τη Νινευή και τη Βαβυλώνα, τα Σόδομα και τα Γόμορρα, κοίτα ακόμη τους Ισραηλίτες στην έρημο, που για σαράντα χρόνια τους έστελνα μάννα από τον ουρανό, και γρήγορα θα διαπιστώσεις πού κατέ­ληξαν αυτοί οι λαοί από την έλλειψη υλικών προβλημάτων!»

ΙΙΙ/42 Ψυχή και Πνεύμα

Ο Μαθαήλ [5] Όπως είναι γνωστό, η ψυχή δεν είναι παρά ένα σκεύος που περιέχει τη ζωή που έρχεται από τον Θεό, και απέχει πολύ από το να είναι η ίδια η ζωή. Γιατί αν ήταν η ίδια η ζωή, ποιος ηλίθιος προφήτης θα μπορούσε να έχει επιχειρήσει να την πείσει ότι θα κατακτήσει την αιώνια ζωή ή να της μιλήσει για το ενδε­χόμενο του αιώνιου θανάτου; Εφ’ όσον όμως η ψυχή μπορεί να φθάσει στην αιώνια ζωή μόνο μέσω της αληθινής θείας αρετής, πράγμα που μπορούν να αποδείξουν πάμπολλα παραδείγματα, δεν είναι βέβαια δυνατόν να είναι η ίδια η ζωή, παρά μονάχα ένα σκεύος που την περιέχει.

[6] Μόνο ένας μικρός σπινθήρας στο κέντρο της ψυχής είναι αυτό που ονομάζουμε θείο πνεύμα και είναι η ουσιαστική ζωή. Αυτός ο σπινθήρας πρέπει να τραφεί με πνευματική τροφή, η οποία είναι ο καθαρός λόγος του Θεού. Με τον τρόπο αυτόν ο σπινθήρας μεγαλώνει και δυναμώνει μέσα στην ψυχή και τελικά ενδύεται την ανθρώπινη μορφή της ψυχής, τη διαπερνά εντελώς και τελικά η ψυχή μεταβάλλεται και αποκτά την υπόσταση του σπινθήρα. Φυσικά, τότε η ίδια η ψυχή γίνεται πέρα ως πέρα ζωή που αναγνωρίζει τον εαυτό της σαν ζωή, σε όλο της το βάθος.

[7] Όταν η ζωή λάβει αυτήν τη μορφή, αναγνωρίσει πλήρως τον εαυτό της και αποκτήσει πλήρη αυτοσυνείδηση, τότε ανα­γνωρίζει και τη σοφία που έρχεται εκ βαθέων. Όσο όμως αυτό το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν έχει ακόμη επιτευχθεί, δεν μπορεί να γίνει λόγος για σοφία!

[8] Η αληθινή σοφία είναι το φως του πνεύματος στα μάτια της ψυχής. Όσο όμως μια ψυχή ρωτάει ακόμη τι είναι το πνεύμα μέσα της, από πού να φθάσει λοιπόν το φως του πνεύματος και της ζωής στα τυφλωμένα της μάτια;

ΙΙΙ/112 Πώς να ευχαριστούμε τον Θεό

[1] Εγώ είπα:

[3] Η αγάπη κάνει τα πάντα! Όποιος Με αγαπάει πάνω από όλα, μου προσφέρει με αυτό τη μεγαλύτερη θυσία και την ευχα­ριστία που Μου αρέσει περισσότερο από κάθε τι άλλο, γιατί έτσι μου προσφέρει την ίδια στιγμή σαν θυσία ολόκληρο τον κόσμο.

[4] Ταυτόχρονα όμως με την αγάπη για Μένα υπάρχει και μία άλλη αγάπη, συγκεκριμένα η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Οι αλη­θινοί συνάνθρωποι είναι όσοι είναι φτωχοί ως προς το πνεύμα και ως προς εκείνα τα επίγεια αγαθά που έχουν κάποια στιγμή ανά­γκη. Όποιος τους βοηθάει στο όνομά Μου, προσφέρει σε Μένα.

[5] Όποιος περιθάλψει έναν φτωχό στο όνομά Μου, περιθάλπει Εμένα και Θα ανταμειφθεί την ημέρα της Κρίσης. Επίσης, όποιος δεχθεί κοντά του έναν σοφό για χάρη της σοφίας, θα λάβει την αμοιβή του σοφού. Όποιος πάλι δώσει ένα ποτήρι κρύο νερό σε έναν διψασμένο, θα ανταμειφθεί στο βασίλειό Μου με κρασί.

[6] Όταν κάνεις αγαθοεργίες στους φτωχούς, να το κάνεις κρυ­φά, με φιλικό τρόπο και να μην το παρουσιάζεις προς τα έξω. Για­τί ο ουράνιος Πατέρας το βλέπει, χαίρεται με τη χειρονομία του καλοσυνάτου δωρητή και θα τον ανταμείψει στο εκατονταπλάσιο.

[7] Εκείνος, αντίθετα, που θέλει με τις αγαθοεργίες του να κάνει εντύπωση στον κόσμο, έχει ήδη λάβει από αυτόν την αντα­μοιβή του και δεν μπορεί να περιμένει καμία άλλη ανταμοιβή.

[8] Αυτός λοιπόν ο τρόπος ευχαριστίας και θυσίας Μου αρέ­σει και κανένας άλλος. Γιατί οι θυσίες στην πυρά και όλα τα άλ­λα είδη θυσίας προξενούν αηδία στον Δημιουργό, ενώ όλες οι προσευχές που γίνονται μόνο με τα χείλη Του προξενούν απο­στροφή, γιατί οι καρδιές τότε βρίσκονται μακριά από την αληθι­νή αγάπη για τον Θεό και τους φτωχούς αδελφούς!

[9] Σε ποιόν μπορεί να είναι χρήσιμα τα χωρίς νόημα μουρμουρητά που ακούγονται στους ναούς ενώ κανένας δεν σκέφτε­ται τις χιλιάδες συνανθρώπων που πεινάνε έξω από τον Ναό;

[10] Πηγαίνετε πρώτα να βοηθήσετε εκείνους που υποφέ­ρουν, δώστε φαγητό στους πεινασμένους και νερό στους διψα­σμένους, απελευθερώστε τους φυλακισμένους και κηρύξτε το Ευαγγέλιο στους πνευματικά φτωχούς. Αυτό είναι απείρως κα­λύτερο από το να παπαγαλίζετε μέρα-νύχτα ψαλμούς μέσα στον Ναό ενώ την ίδια ώρα η καρδιά σας Θα είναι κρύα και αδιάφορη για τα βάσανα των άλλων ανθρώπων!

IV/258-263 Σχετικά με τη γλώσσα και τη νοημοσύνη των ζώων. Η ανάπτυξη της εξωτερικής ζωτικής σφαίρας των ανθρώπων και η εξωτερική φωτεινή σφαίρα του Μωυσή και των Πατριαρχών. Ο σκοπός της βαθιάς διδασκαλίας του Κυρίου.

Στα κεφάλαια IV/261-262 ο Κύριος εξηγώντας αυτήν την θαυ­μαστή ικανότητα των Νούβιων να μιλούν τη γλώσσα των ζώων αναφέρεται ξανά στην εξωτερική ζωτική σφαίρα: «Και οι λευκοί μπορούν να αποκτήσουν αυτήν την ικανότητα εφ’ όσον εξαγνιστούν εντελώς. Όταν μια ψυχή είναι εντελώς καθαρή, και επομένως υγιής και δυνατή, ωθεί κατά κάποιον τρόπο τόσο περισσότε­ρο προς τα έξω την περίσσεια της εξωτερικής ζωτικής της σφαί­ρας όσο πιο σταθερή έχει γίνει η ίδια μέσα της. [6] Και όσο πιο δυνατά και μόνιμα πυροδοτείται η ψυχή από τους πνευματικούς ανέμους της ζωής, τόσο περισσότερο πυρακτώνεται η εξωτερική ζωτική φωτεινή σφαίρα της και φωτίζει πιο μακριά. Οτιδήποτε εισέλθει τότε σε αυτή τη σφαίρα, φωτίζεται πέρα για πέρα και η φω­τεινή ψυχή το αναγνωρίζει και σχηματίζει άποψη γι’ αυτό σύντο­μα και εύκολα. Αν μια ψυχή κατορθώσει να αποκτήσει ανώτερο φως, μπορεί ήδη να αποκτήσει νοητική σύνδεση με τη φύση χάρη στην δυνατή εξωτερική ζωτική φωτεινή σφαίρα της.»

Κεφ. IV/262: «Οι παλιοί πιστοί πατριάρχες είχαν τόσο ισχυρή εξωτερική ζωτική φωτεινή σφαίρα που φώτιζαν τη νύχτα. Και η ψυχή του Μωυσή φώτιζε ακόμη και την ημέρα τόσο πολύ από την αγάπη της για τον Θεό ώστε το πρόσωπό του έλαμπε περισσότερο από τον ήλιο. [2] Αν ο Μωυσής είχε επιτύχει εκτός από την μεγά­λη τελειότητα της ψυχής του και την γέννηση του πνεύματος μέσα της – που θα την αποκτήσει μετά την ανάληψή Μου που θα μοιά­ζει με εκείνη του Ηλία, χωρίς όμως το πύρινο άρμα – τότε αυτός ο μεγαλύτερος των προφητών της Γης θα μπορούσε να ορίζει νέες τροχιές σε όλα τα άστρα και οι μεγάλοι ήλιοι θα έπρεπε να υπακούουν στη βούλησή του όπως τα κύματα της Ερυθράς Θάλασσας και ο βράχος που έβγαλε μια πλούσια πηγή εκεί όπου ήθελε ο Μω­υσής. Γιατί εκείνος έδωσε τη σχετική διαταγή στα δέσμια πνεύμα­τα της πέτρας κι εκείνα κατάλαβαν καλά τι ήθελε και τον υπάκου­σαν. [3] Ωστόσο υπάρχουν αξιόπιστοι μάρτυρες στις Γραφές για το ότι οι αρχαίοι σοφοί μπορούσαν να επικοινωνούν όχι μόνο με τα ζώα, αλλά και με τα φυτά, ακόμη και με τις πέτρες, τα μέταλλα, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και με όλα τα πνεύματα της γης. Συγκε­κριμένα, πρόκειται για τα βιβλία των Κριτών, των Προφητών, τα πέντε βιβλία του Μωυσή και πολλά άλλα, καθώς και για παραδό­σεις του λαού που έχουν βέβαια αλλοιωθεί σημαντικά. Όμως η τε­χνητή ομιλία του χόρτου, των δέντρων, των βράχων και του νερού στους θαυμαστούς κήπους των Εσσαίων δεν είναι παρά απλή μί­μηση όλων όσων υπήρχαν κάποτε στην ζωντανή πραγματικότητα.»

V/83 Προφήτες στην εποχή μας

[11] O Κύριος θα συνεχίζει να αφυπνίζει από καιρό σε καιρό νέους υπηρέτες οι οποίοι θα δείχνουν σε όσους εί­ναι καλοπροαίρετοι την ανόθευτη θέληση του Θεού, όπως κάνουμε εμείς τώρα με σας. Μακάριοι είναι τότε εκείνοι που θα ενστερνι­στούν τις διδασκαλίες τους, γιατί θα πετύχουν αυτό που τώρα εσείς μπορείτε να πετύχετε πανεύκολα. Μόνο δεν θα γίνονται πολλά θαύ­ματα τότε διότι το Πνεύμα του Κυρίου θα διδάξει τους δικούς Του να είναι προσεκτικοί με αυτά για να μην προκαλέσουν τη μήνι και δεχτούν επίθεση από μία στρατιά από ψευτοπροφήτες και αναγκα­στούν έτσι να πολεμήσουν με τα όπλα ενάντια στην κόλαση.

[12] Τους αληθινούς προφήτες της αλήθειας ο Κύριος θα τους αφυπνίζει πάντοτε πολύ ήσυχα και οι ίδιοι θα είναι σαν τα ήσυχα νερά και δεν θα κάνουν ποτέ κάποιο αισθητό θόρυβο στον κόσμο. Αντίθετα εκείνοι που θα κάνουν θόρυβο δεν θα κα­τέχουν την αλήθεια ούτε το Λόγο του Πνεύματος.

[13] Οι αληθινοί προφήτες θα είναι βέβαια επίσης σε θέση να κάνουν θαύματα, όμως χωρίς κανένα θόρυβο. Ο κόσμος δεν θα το παίρνει είδηση, μόνο οι αληθινοί φίλοι του Θεού θα το ξέ­ρουν καμιά φορά για να παρηγορούνται ενδόμυχα οι ίδιοι.

[14] Τώρα γίνονται θαύματα για χάρη των σκληροκέφαλων Ιουδαίων και των ειδωλολατρών για να μην μπορεί να πει κά­ποιος στο τέλος ότι δεν δόθηκαν σημάδια από τους ουρανούς για επικύρωση αυτής της εντελώς νέας διδασκαλίας. Σε εκείνες τις μελλοντικές εποχές όμως οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονται περισ­σότερο για την πλήρη αλήθεια και όχι τόσο πια για αποδεικτικά σημάδια και θαύματα.

ΙΙ/204-207 Σχετικά με την αγωγή, την υποδούλωση και τον εκφυλισμό των διαβρωμένων λαών. Σχετικά με την αιχμαλωσία, τη σκλαβιά και τη συμμόρφωση κάτω από βία.

ΙΙ/205

[1] Η Γιαρά είπε: «Ασφαλώς, αγαπημένε μου Κύριε, τα αλη­θινά παιδιά πρέπει να αναθρέφονται αυστηρότερα από τα παιδιά των δούλων, γιατί τα παιδιά αυτά θα πρέπει να φροντίζουν ολό­κληρη την οικογένεια μετά τους γονείς τους ή και μαζί με αυτούς, ενώ τα παιδιά των δούλων δεν χρειάζεται να γνωρίζουν περισσό­τερα από όσα απαιτεί η μονότονη υπηρεσία που εκτελούν. Φυσι­κά, στο σημείο αυτό παραμένει το ερώτημα γιατί ο Θεός επιτρέ­πει να υποχρεώνονται κάποιοι άνθρωποι να υπηρετούν άλλους ως δυστυχισμένοι σκλάβοι και μάλιστα ο κύριός τους να έχει εξουσία ζωής και Θανάτου επάνω τους με την άδεια του αυτοκράτορα.»

[2] Εγώ είπα: «Κόρη Μου, η πλήρης, ανάλυση αυτού του θέ­ματος θα μας πήγαινε υπερβολικά μακριά. Ωστόσο θα παρουσιά­σω σε σένα και τους άλλους μερικές σχετικές αλληγορίες. Όποι­ος τις αντιληφθεί, Θα καταλάβει όχι μόνο αυτό, αλλά παράλληλα και άλλα ζητήματα. Γι’ αυτό προσέξτε και ακούστε Με καλά.

[3] Υπάρχουν διάφορα είδη δημητριακών όπως σιτάρι, κρι­θάρι, καλαμπόκι, βρώμη, σίκαλη, αλλά και οι φακές, τα μπιζέ­λια και τα διαφόρων ειδών φασόλια. Το καθένα από αυτά χρει­άζεται συγκεκριμένου τύπου έδαφος και δεν μπορεί να ευδοκι­μήσει σε άλλο.

[4] Παρόμοια και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται διαφορετική αγωγή ανάλογα με το πώς είναι η καρδιά και η ψυχή του. Όπως όμως συμβαίνει συχνά με τα παιδιά, που είναι του ίδιου πατέρα, έτσι γίνεται και με τις μεγάλες κοινότητες, αλλά και με ολόκληρους πολυπληθείς λαούς. Μερικοί χρειάζονται ήπια και χαλαρή μεταχείριση και με τον τρόπο αυτόν αναπτύσσονται για το καλό όλων των άλλων λαών της Γης, ενώ άλλοι χρειάζονται σκληρή μεταχεί­ριση, γιατί διαφορετικά γρήγορα θα διαφθαρούν και θα εκφυλι­στούν, πράγμα κακό για τους γειτονικούς λαούς. Κάποιοι λαοί πά­λι έχουν κυριαρχικές και τυραννικές τάσεις απέναντι στους συναν­θρώπους τους. Για τις ψυχές τους τίποτα δεν είναι τότε καλύτερο από το να γίνουν δούλοι για πολλά χρόνια, πράγμα που θα τους ταπεινώσει όσο είναι ανάγκη. Όταν θα έχουν συμβιβαστεί με την ταπείνωσή τους και θα αντέχουν τελικά τη μοίρα τους με υπομονή και χωρίς να βαρυγκομούν, θα ξαναγίνουν ελεύθεροι κάτοικοι της Γης και ασφαλώς ως εξευγενισμένοι πια καρποί Θα αναπτυ­χθούν πολύ γρήγορα στο καλύτερο και πιο εύφορο έδαφος.

[5] Βλέπετε, αυτή είναι μια εικόνα που υποθέτω ότι θα είναι σε όλους σας εύκολο να κατανοήσετε, μια και έχετε ήδη κατα­λάβει αρκετά παρόμοια πράγματα!

[6] Όμως για να σας κάνω ακόμη πιο εύκολη την κατανόηση αυτού του αρκετά σημαντικού ζητήματος θα σας παρουσιάσω τα μέρη του ανθρώπινου σώματος που το καθένα τους χρειάζεται διαφορετική μεταχείριση και, φυσικά, Θεραπευτική αντιμετώπι­ση σε περίπτωση που πάσχει από κάτι.

[7] Από την εικόνα αυτή φαίνεται και πάλι ότι οι διάφορες πτυ­χές της ψυχικής και ηθικής σφαίρας του ανθρώπου πρέπει επίσης να αντιμετωπίζονται διαφοροποιημένα, όπως και τα επιμέρους μέ­λη του ανθρώπινου σώματος, στα οποία αντιστοιχούν. Αν υπάρχει στη στοματική κοιλότητα ένα δόντι τόσο χαλασμένο που δεν ανταποκρίνεται σε καμία θεραπεία, πρέπει τελικά να γίνει εξαγω­γή προκειμένου να μη μεταδοθεί η ασθένεια και στα άλλα, υγιή δόντια. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για έναν αδιόρθωτο κακό άν­θρωπο που βρίσκεται σε μια κοινότητα, προκειμένου να μη χαλά­σει εξ αιτίας του ολόκληρη η κοινότητα αυτή. Επίσης, πολλές φο­ρές είναι αναγκαίο να εξολοθρευθεί ένας ολόκληρος λαός, αν όχι σωματικά, τουλάχιστον ηθικά, προκειμένου να μη διαφθαρούν στο τέλος ηθικά εξ αιτίας του όλοι οι άλλοι λαοί του πλανήτη.

[8] Διαβάστε τα Χρονικά και θα διαπιστώσετε πόσο σπου­δαίοι λαοί ήταν κάποτε οι Βαβυλώνιοι, οι κάτοικοι της Νινευή, οι Μήδοι και οι Πέρσες, οι Αιγύπτιοι, οι αρχαίοι Έλληνες και πριν από αυτούς οι Φοίνικες και οι Τρώες. Πού βρίσκονται τώ­ρα όλοι αυτοί οι λαοί; Πού βρίσκονται οι κάτοικοι των Σοδόμων και των Γομορρών και πού οι λαοί των δέκα πόλεων; Ασφαλώς υπάρχουν ακόμη σε φυσικό επίπεδο και οι απόγονοί τους έχουν ξεπέσει σε άθλια κατάσταση, δεν έχουν όμως πια κανένα όνομα σαν φυλή και ποτέ πια δεν θα αποτελέσουν φύλο της Γης με το παλιό τους όνομα, γιατί δύσκολα θα βρει κανείς κάτι πιο κακό από ένα παλιό όνομα που έχει συνδεθεί με μεγάλη, ματαιόδοξη και κενή φήμη. Οι παρόμοιοι άνθρωποι και λαοί Θεωρούν τους εαυτούς τους – εξ αιτίας του αρχαίου και φημισμένου ονόματος που φέρουν – πολύ καλύτερους και σημαντικούς από κάποιον νεότερο λαό, που όμως είναι δίκαιος στα μάτια του Θεού επειδή διαθέτει ταπεινότητα, ηπιότητα και αγάπη για τον συνάνθρωπο!

[9] Αν τα εξετάσετε όλα αυτά με αρκετή προσοχή, θα διαπι­στώσετε πολύ γρήγορα πόσο καλός και δίκαιος είναι ο ουράνιος Πατέρας! Γιατί γεγονός είναι πως αυτή π Γη έχει συγκεκριμένο προορισμό, δηλαδή να μεγαλώνουν πάνω της αιώνια τα παιδιά του θείου πνεύματος, και για τον λόγο αυτόν είναι απαραίτητο το έδαφος της να διατηρείται πάντοτε πολύ σκληρό και άγονο κι όχι μαλακό και πολύ εύφορο!»

Μαγεία, πρόληψη του μέλλοντος και πνεύματα της φύσης

Μετά από μία διδασκαλία για τα φυσικά πνεύματα που δρουν στα ορυχεία, ο Κισωνάς, ιδιοκτήτης ο ίδιος ορυχείων, ευχαριστεί τον Κύριο:

[5] Ο Κισιωνάς είπε: «Κύριε, Σ’ ευχαριστώ για όσα μου είπες, γιατί με χαροποίησαν πολύ και τώρα αναγνωρίζω ακόμη σαφέστερα ότι όλα όσα με περιβάλλουν δεν είναι άλλο από καθαρή ζωή.»

[6] Εγώ είπα: «Πολύ καλά, φίλε Μου, όμως σε παρακαλώ μόνο να μην ανακοινώσεις τίποτα σε κανέναν ούτε εσύ, ούτε κανείς από όσους τα άκουσαν τώρα μόλις όλα αυτά. Διότι τέτοιες γνώσεις δεν είναι καλές για όλους, επειδή όλοι οι Αιγύπτιοι και Πέρσες μάγοι συχνά συνεργάζονται με τα πνεύματα και τα στοιχειακά και εκτελούν διάφορες μαγικές πράξεις με τη δική τους βοήθεια. Όμως κάθε τέτοια μαγεία δημιουργεί αποστροφή στον Θεό και εκείνοι που την ασκούν δύσκολα θα βρουν το θείο βασίλειο! Ο λόγος είναι ότι οι μάγοι αυτοί εμποδίζουν τα συγκεκριμένα πνεύματα να ενσαρκωθούν κι όταν πεθάνουν, γίνονται αιχμάλωτοι των ανώριμων αυτών ψυχών και είναι πάρα πολύ δύσκολη η απελευθέρωσή τους, επειδή προσλαμβάνουν διαρκώς φυσικά στοιχεία από τις ανώριμες, ζωώδεις φυσικές ψυχές. Σας λέω ότι οι μάγοι είναι καταρα­μένοι! Γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν είδε κανείς έναν αληθινό μά­γο να χρησιμοποιεί την τέχνη του για έναν έστω και κάπως σω­στό σκοπό! Παντού βλέπεις την πιο κραυγαλέα φιλαργυρία και κερδοσκοπία, μαζί με θρασεία επιθυμία για κυριαρχία, και τέ­τοια πνεύματα πρέπει να λάβουν την ανταμοιβή που τους αξί­ζει στα βαθύτερα διαμερίσματα της κόλασης!

[12] Όποιος θέλει να κάνει θαύματα, πρέπει να έχει λάβει την ανάλογη εσωτερική δύναμη από τον Θεό και τότε να κά­νει θαύματα μόνον όταν είναι εξαιρετικά μεγάλη ανάγκη!

[13] Όποιος όμως κάνει ψεύτικα θαύματά και προλέγει το μέλλον με διάφορους χρησμούς και σημεία, δεν χρειάζεται πια κατάρες γιατί είναι ήδη πλήρως καταραμένος από την ίδια του τη βούληση. Πρέπει λοιπόν να φυλάγεστε από την κακή μα­γεία, καθώς και από την πρόβλεψη του μέλλοντος, γιατί όλα αυτά είναι ολέθρια για το πνεύμα του ανθρώπου!»

Φύση και λειτούργημα των προστατευτικών πνευμάτων και αγγέλων

Οι κύριοι οδηγοί των ανθρώπων όσο ζουν στη γη είναι τα λεγάμενα προστατευτικά πνεύματα και οι φύλακες-άγγελοι. Στο «Γη και Σελήνη» περιγράφονται οι αόρατες πνευματικές διαδικασίες κατά τη δημιουργία των ανθρώπων, η επιλογή της σύνθεσης, η σύλληψη και η τακτοποίηση των στοιχείων της ψυχής ως έργο σοφών και καθαρών πνευμάτων. Επιπλέον αναφέρεται: «Τα πνεύματα αυτά είναι εκείνα που εσείς αποκαλείτε προστατευτικά πνεύματα. Είναι πνεύματα, άγγελοι και μεγάλοι άγγελοι που επηρεάζουν τη δημιουργία κάθε ανθρώ­που. Και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να-μην έχει του­λάχιστον τρία, συν δύο άγγελους κι έναν μεγάλο άγγελο, που επιβλέπονται από έναν Έβδομο, που σίγουρα ήδη τον γνωρί­ζετε! Αυτά τα προστατευτικά πνεύματα και οι άγγελοι βρίσκο­νται από τη σύλληψη κι ύστερα διαρκώς κοντά στην ψυχή και φροντίζουν ασταμάτητα να διαμορφωθεί αυτή όπως πρέπει.»

Το λειτούργημα του προστατευτικού πνεύματος είναι ένα από τα πρώτα σημαντικά καθήκοντα που εμπιστεύονται στους παραδείσους στην πνευματικά αναγεννημένη ψυχή. Σύμφωνα με τη φυσική κλίση της καρδιάς, συνήθως πρόκειται για την επίβλεψη παλιότερων εξ αίματος συγγενών τους επάνω στη γη, όπως των παιδιών, συζύγων ή γονέων που έμειναν πίσω, ή ανθρώπων που τα πνεύματα αγαπούσαν πολύ ή είχαν φί­λους. Έτσι ο Άβελ έγινε για παράδειγμα το πρώτο προστατευ­τικό πνεύμα των γονέων και των αδελφών του μετά τον φόνο του από τον Κάιν.

Φυσικά, το αξίωμα αυτό δεν είναι από τα πιο ευχάριστα, αντί­θετα απαιτεί πολλή ταπεινοφροσύνη, αγάπη, σοφία και υπομο­νή. Γιατί σύμφωνα με τη μεγάλη βασική αρχή της ελευθερίας της βούλησης, τα προστατευτικά πνεύματα δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουν διδάσκοντας ή καθοδηγώντας παρά μόνο χωρίς να εξαναγκάζουν και χωρίς να γίνονται αντιληπτά, ώστε να δια­τηρείται η ανεξαρτησία του προστατευομένου τους. Επομέ­νως, πρέπει να έχουν μάθει καλά πώς πρέπει να ασκούν το λειτούργημα αυτό της προστασίας, και στον «Πνευματικό Ή­λιο» μαθαίνουμε με πόση προσοχή εκπαιδεύονται στις πνευ­ματικές σφαίρες του ήλιου τα πνεύματα που έχουν επιλεγεί για το ακανθώδες αυτό λειτούργημα.

IV/82 Σχετικά με την ταπεινοφροσύνη
και την υπεροψία.

(Ο Κύριος): «Τώρα όμως ερχόμαστε σε έναν εξαιρετικά σημαντικό τομέα της ζωής, όπου μπορεί κανείς να φθάσει στην πλήρη πνευματική αναγέννηση που είναι ο αληθινός θρίαμβος και ύψιστος τελικός σκοπός της ζωής. Είναι ακριβώς το αντίθε­το της περηφάνιας και της υπεροψίας και το όνομά του είναι ταπεινοφροσύνη.

Σε κάθε ψυχή ενυπάρχει πάντα ένα συναίσθημα ανωτερό­τητας και μία φιλοδοξία που με την παραμικρή αφορμή πυροδο­τούν εύκολα το καταστροφικό πάθος της οργής, το οποίο δεν ησυ­χάζει και δεν σβήνει παρά μόνον όταν καταστρέψει αυτό που προ- κάλεσε την προσβολή. Αυτό όμως το απαίσιο πάθος καταστρέφει τόσο την ψυχή και τη γεμίζει με υλικά στοιχεία, ώστε να γίνεται τόσο ακατάλληλη για εσωτερική, πνευματική τελείωση όσο η καυτή άμμος της αφρικανικής ερήμου για το σβήσιμο της δίψας!

Με το πάθος της υπεροψίας, τελικά η ψυχή γίνεται η ίδια σαν την καυτή άμμο της ερήμου, όπου δεν μπορεί να φυτρώσει ούτε το παραμικρό χορταράκι, πολύ δε λιγότερο κάποιο πιο χυμώδες και ευλογημένο φυτό. Έτσι είναι η ψυχή του υπερόπτη! Η φωτιά της κατακαίει και καταστρέφει ολοκληρωτικά κάθε τι ευ­γενικό, καλό κι αληθινό στη ζωή και θα χρειαστεί να περάσουν άπειρα χρόνια μέχρι η αφρικανική έρημος να μεταμορφωθεί σε φιλικές και εύφορες κοιλάδες. Θα απαιτηθεί γι’ αυτό να πλημ­μυρίσει πολλές φορές η θάλασσα την περιοχή αυτή!

Δες πώς αντιδρά ένας περήφανος βασιλέας όταν ο γείτονάς του τον προσβάλει με κάποια μικρής σημασίας υπόθεση! Η ψυχή του εξάπτεται όλο και πιο πολύ, τα μάτια του αστράφτουν από οργή και αποφασίζει αμετάκλητα να εκδικηθεί με τον χει­ρότερο τρόπο εκείνον που τον προσέβαλε. Συνήθως, το γνωστό θλιβερό επακόλουθο είναι ένας καταστροφικός πόλεμος, στον οποίο αναγκάζονται να πεθάνουν με τον πιο άθλιο τρόπο εκατο­ντάδες χιλιάδες άνθρωποι για χάρη του περήφανου και υπερόπτη βασιλέα τους. Εκείνος παρακολουθεί με μεγάλη ικανοποίηση από τη σκηνή του τις σκληρές και φονικές μάχες και ανταμείβει περήφανος τους πιο άγριους πολεμιστές του με χρυσάφι και πο­λύτιμες πέτρες, εάν κατάφεραν κάποιο μεγάλο πλήγμα στους αντιπάλους τους.

Όταν ένας τέτοιος βασιλέας θα έχει πια καταληστέψει τον αντίπαλό του με τη βοήθεια της μεγάλης του δύναμης, δεν θα ικανοποιηθεί. Θα θέλει να τον έχει μπροστά του για να τον βα­σανίσει με τον πιο ανελέητο τρόπο! Τα παρακάλια δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα. Και αφού ο αντίπαλος θα έχει πια πεθάνει από τα φρικτά βασανιστήρια που θα παρακολουθήσει περήφανος ο βασιλιάς, το κορμί του θα θεωρηθεί καταραμένο και θα ριχτεί ως βορά στα κοράκια. Η σκληρή σαν το διαμάντι καρδιά ενός τέ­τοιου βασιλιά ποτέ δεν θα νιώσει μετάνοια, παρά μονάχα μόνιμη οργή που θα φέρνει πάντα φριχτό θάνατο σε όσους δεν αποδί­δουν στον περήφανο βασιλιά όλες τις τιμές που περιμένει.

Φυσικά, ένας παρόμοιος βασιλέας έχει ακόμα ψυχή – αλ­λά πώς είναι μια τέτοια ψυχή; Είναι χειρότερη από την πιο καυ­τή άμμο της αφρικανικής ερήμου! Πιστεύεις ότι θα μπορέσει πο­τέ η ψυχή αυτή να μεταμορφωθεί σε ουράνιο κήπο; Σου λέω ότι είναι χίλιες φορές πιο εύκολο να βγάλει η έρημος της Αφρικής ωραίους χουρμάδες, σύκα και σταφύλια παρά να γεννηθεί μέσα στη συγκεκριμένη ψυχή έστω και μια στάλα ουράνιας αγάπης.

[7] Γι’ αυτό, να φυλάγεστε κυρίως από την υπεροψία, γιατί τί­ποτα άλλο στον κόσμο δεν καταστρέφει περισσότερο την ψυχή από την υπεροψία και την υπερηφάνεια που πάντα γεννούν την οργή. Τις συνοδεύει πάντα άσβηστη δίψα για εκδίκηση, όπως συνοδεύει την καυτή έρημο η δίψα για βροχή. Αλλά και οι υπηρέτες του πε­ρήφανου ανθρώπου γίνονται στο τέλος περήφανοι και εκδικητικοί σαν κι αυτόν, γιατί όποιος υπηρετεί την υπερηφάνεια, αναγκαστικά γίνεται στο τέλος και ο ίδιος περήφανος. Γιατί πώς θα μπορούσε διαφορετικά να είναι υπηρέτης ενός περήφανου ανθρώπου;»

Αυτοκαλλιέργεια και θεϊκή καθοδήγηση

Γι’ αυτό το θέμα παραπονέθηκε ο Ιούδας στον Ιησού: «Κύριε, Εσύ ξυπνάς τους νεκρούς από τους τάφους τους και παίρνουν πάλι ζωή! Γιατί αφήνεις τότε την καρδιά μου να μα­ραζώνει στη σκοτεινιά και τη φθορά του τάφου της; Εγώ θέ­λω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ, γιατί δεν μπορώ ν’ αλλάξω την καρδιά μου. Γι’ αυτό πλάσε Εσύ αλλιώς την καρδιά μου, και θα γίνω άλλος άνθρωπος στη στιγμή!»

Κι ο Ιησούς αποκρίνεται: «Σ’ αυτό που λες βρίσκεται ακρι­βώς το μυστικό της αυτοκαλλιέργειας του ανθρώπου! Μπο­ρώ να του κάνω τα πάντα και θα μείνει άνθρωπος. Αλλά η καρδιά είναι καταδίκη του, για να την καλλιεργήσει μόνος του, αν θέλει να γίνει αθάνατος. Αν θα έβαζα το χέρι Μου στην καρδιά του, ο καθένας θα γινόταν μία μηχανή και δεν θα κατάφερνε ποτέ να γίνει ανεξάρτητος. Όταν όμως ο άν­θρωπος δεχθεί τη διδασκαλία, δηλαδή τι χρειάζεται να κάνει ώστε να καλλιεργήσει την καρδιά του για το Θεό, πρέπει να την ακολουθήσει ελεύθερα, προκειμένου να διαμορφώσει ανάλογα την καρδιά του!

Αφού λοιπόν καλλιεργήσει, καθαρίσει και νοικοκυρέψει την καρδιά του, τότε μόνο πια μπαίνω Εγώ να κατοικήσω ε­κεί πνευματικά. Τότε ολόκληρος ο άνθρωπος είναι αναγεννημένος στο πνεύμα κι αποκλείεται να χαθεί πια. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο έγινε ένα μαζί Μου, όπως Εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα. Σταλμένος απ’ αυτόν τον Πατέρα, ήρθα στον κόσμο για να δείξω σε όλα τα ανθρώπινα παιδιά το δρόμο που πρέ­πει να πάρουν και να πρωτοπορευθώ για να δουν πώς θα φθάσουν στο Θεό και σ’ ολόκληρη την Αλήθεια! Άρα πρέπει να βάλεις μόνος σου το χέρι σου για να καλλιεργήσεις την καρδιά σου, όπως ο κάθε άλλος. Αλλιώς είσαι χαμένος, ακό­μη κι αν σε αφυπνίσω χίλιες φορές από τον τάφο της σάρκας!»

Επομένως ο άνθρωπος δεν κατακτάει την τελειότητα μόνο με τις δικές του δυνάμεις, αλλά ούτε χάρη στη μεγαλοψυχία του Θεού, αλλά χρειάζεται η σύμπραξη και των δύο παραγό­ντων. Το στερεό υπόβαθρο είναι η Αγάπη, η Σοφία και η Πα­ντοδυναμία του Θεού, αλλά ο στόχος είναι η αυτοτέλεια του ανθρώπου. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται η προσωπική ευθύνη και προσπάθεια ή να υπερτονίζεται η θεία Χάρη και να επαναπαύεται κανείς ότι θα «σωθεί» επειδή απλά «πι­στεύει».

ΙΙ/24 Πίστη χωρίς αξία

Στο κεφάλαιο 11/22 ο γιατρός Βόρος βάζει να φέρουν μέσα έναν άρρωστο με αρθρίτιδα για να τον θεραπεύσει ο Κύριος, αν το θέλει. Εκείνος τον θεραπεύει λέγοντας απλώς “Σήκω και περ­πάτα ”, αλλά το άπιστο πλήθος νιώθει τρόμο με τη θεραπεία κα­θώς δεν μπορεί να καταλάβει πώς απέκτησε τώρα τόση σοφία και εξουσία ο γιος του ξυλουργού Ιησούς που γνωρίζουν από τη νεότητά Του. Έτσι επαληθεύεται γι’ άλλη μια φορά (11/23 [5]) ότι κανείς δεν είναι προφήτης στην πατρίδα του. Ο Κυρήνιος εκφράζει την άποψη ότι το πλήθος της Ναζαρέτ είναι πολύ κουτό κι αμόρφωτο για να του καταλογίσει κανείς την αμαρτία του αυτή και ότι προφανώς ο Κύριος δεν θα κάνει κάτι τέτοιο. Ο Κύριος απάντησε σ’ αυτό:

ΙΙ/24 [4] «Αυτό μπορείς να το θεωρήσεις βέβαιο, σίγουρα Ε­γώ θα είμαι ο τελευταίος που θα τους κατηγορήσει. Όμως εί­ναι πάρα πολύ σημαντικό να Με αναγνωρίσουν στην καρδιά τους ως αυτό που είμαι, γιατί από αυτό και μόνο εξαρτάται αν θα έχουν την αιώνια ζωή! Αν δεν αναγνωρίσουν Εμένα, εί­ναι αδύνατο να αναγνωρίσουν Εκείνον που Με έστειλε στον κόσμο κι ακόμη πιο αδύνατο να καταλάβουν ότι Εκείνος κι Ε­γώ είμαστε ένα και το αυτό ον! Όσο όμως οι καρδιές τους δεν το αναγνωρίζουν αυτό, δεν έχουν μέσα τους Εμένα και κατά συνέπειαν ούτε την αιώνια ζωή και είναι πνευματικά νεκροί! Γιατί Εγώ είμαι ακριβώς αυτή η αιώνια ζωή και η διδασκαλία Μου είναι που οδηγεί σ’ αυτήν

Συνεπώς όποιος δεν δέχεται Εμένα και τη διδασκαλία Μου, δειν θα λάβει ποτέ την αιώνια ζωή και αναγκαστικά το μερτικό του θα είναι ο αιώνιος θάνατος.

Παρ’ όλ’ αυτά όμως Εγώ δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να πιστέψει, γιατί κάθε καταναγκασμός θα ήταν πνευματική καταδίκη που θα έδινε στο πνεύμα το θάνατο όσο και η απιστία και γι’ αυτό εδώ είναι ακόμη και για τον Θεό δύσκολο να δρά­σει έτσι ώστε να μη βλαφθεί η ψυχή του ανθρώπου. Αν ο άνθρω­πος εξαναγκαστεί από κάποια δύναμη, όσο κρυφή κι αν παραμέ­νει αυτή, τότε βρίσκεται στην καταδίκη, αν όμως δεν εξαναγκα­στεί, παραμένει στην απιστία αμφιβάλλοντας για τα πάντα και αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι το πνεύμα του είναι από­λυτα νεκρό. Ποιος ή τι μπορεί τότε να ζωντανέψει το πνεύμα του;

Δεν αποδέχεται το Λόγο Μου που δίνει ζωή και μαζί μ’ αυτό δεν αποδέχεται κι Εμένα που είμαι η μοναδική πηγή κά­θε ζωής μέσα σε ολόκληρο το άπειρο. Τώρα εξέτασε μόνος σου από πού αλλού θα μπορούσε να λάβει τη ζωή που έφερα και θέλω να προσφέρω σε όλους τους ανθρώπους!»

ΙΙ/59 Γιατί υπάρχει το κακό; Δύο άγγελοι διδάσκουν ένα φίλο του Κυρίου γι’ αυτό το θέμα:

ΙΙ/59 [10] Ξέρεις, σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος θα δια­μορφώσει ο ίδιος έτσι τον εαυτό του ώστε να γίνει αληθινό παιδί του Θεού, πρέπει να του προσφέρονται και διάφορες κα­λές και κακές συγκυρίες για να εφαρμόσει πλήρως τη διδασκα­λία του Θεού.

Πρέπει να υπάρχει η ζέστη και το κρύο προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία στον πλούσιο να ντύσει τους φτωχούς, γυ­μνούς αδελφούς του, αλλά πρέπει επίσης να υπάρχουν φτωχοί ώστε να μπορεί ο πλούσιος να ασκηθεί στην ελεημοσύνη και ο φτωχός στην ευγνωμοσύνη. Ακόμη, πρέπει να υπάρχουν δυ­νατοί κι αδύνατοι, ώστε οι πρώτοι να έχουν την ευκαιρία να υποστηρίξουν τους δεύτερους και οι τελευταίοι να αναγνωρί­ζουν με ταπεινότητα στην καρδιά την αδυναμία τους. Παρό­μοια, πρέπει βέβαια να υπάρχουν κουτοί και σοφοί, γιατί δια­φορετικά το φως των σοφών θα ήταν άχρηστο!

Αν δεν υπήρχαν κακοί, ποιό θα ήταν το μέτρο που θα έ­δειχνε στον καλό αν και κατά πόσον είναι πραγματικά καλός;

Με δυο λόγια, στο πλαίσιο της αυτοδιαμόρφωσης του ανθρώπου ώστε να γίνει ελεύθερα παιδί του Θεού πρέπει επί­σης να υπάρχουν πολλές θετικές κι αρνητικές συγκυρίες που θα του δίνουν την ευκαιρία να ασκηθεί συστηματικά σε όλα και να διαμορφωθεί πλήρως, γιατί αλλιώς δεν είναι δυνατόν οι άν­θρωποι να γίνουν αληθινά, παντοδύναμα παιδιά του Υψίστου!

Σου λέμε πως όσο ένας άνθρωπος δεν μπορεί να επιβλη­θεί σε διάφορες καταστάσεις και συνθήκες στον Σατανά με τη δική του δύναμη, απέχει ακόμη πολύ από του να είναι αληθινό παιδί του Θεού! Πώς όμως μπορεί ποτέ να νικήσει αυτόν τον εχθρό αν δεν του δίνονται όλες οι απαιτούμενες ευκαιρίες να έρθει σε επαφή μαζί του; Το αληθινό βασίλειο του Θεού πραγματικά έχει κόστος που είναι ένας μεγάλος, ελεύθερος αγώνας για χάρη της αιώνιας ζωής και έτσι πρέπει να υπάρχει δυνατότητα να διεξαχθούν μάχες ανάμεσα στον ουρανό καις την κόλαση!

V/214 Ευπιστία και Δεισιδαιμονία

V/214 [1] (Ο Κύριος:) «Αλλά παράλληλα με την αληθινή, αναγκαία πίστη, δυστυχώς υπάρχει επίσης και η ευπιστία. Ορι­σμένοι νωθροί άνθρωποι που δεν σκέφτονται τίποτα εκλαμβά­νουν σαν αλήθεια οτιδήποτε τους πει κάποιος κι ας είναι συχνά μόνο για πλάκα ή ακόμη πιο συχνά από σκέτη ιδιοτέλεια. Τέτοι­ου είδους πιστοί συνθέτουν σήμερα την πλειοψηφία στη Γη.

Αλλά τέτοιοι εύπιστοι άνθρωποι δεν κάνουν και πολλή προκοπή, καθότι τους είναι σχεδόν αδιάφορο το αν θα πετύχουν κάτι με την πίστη τους ή όχι. Απλώς πιστεύουν επιφανειακά και κάνουν εντελώς εξωτερικά τα καθήκοντα που τους επιτάσσει η διδασκαλία, αλλά χωρίς καμία εσωτερική αξία. Ούτε τους εν­διαφέρει αν θα κατορθώσουν κάτι άλλο από το να πλήττουν από καιρό σε καιρό.

Κατά βάση η δεισιδαιμονία και η ευπιστία είναι το ίδιο. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι η δεισιδαιμονία προκύπτει πά­ντοτε από την ευπιστία και είναι στην πραγματικότητα απόρροιά της. [4] Δυστυχώς σε όλη τη Γη σήμερα είναι ορατά και αισθη­τά τα ανυπολόγιστα κακά αποτελέσματα που προκύπτουν από τη δεισιδαιμονία. Όλους τους χιλιάδες χιλιάδων ειδωλολατρικούς ναούς τους έχει κτίσει η δεισιδαιμονία και μάλιστα συχνά με βαριές θυσίες και πολλά θύματα.»

VI/54 Ανάσταση της σάρκας

Λέει ο Κύριος: Ο καθένας καταλαβαίνει εύκολα ότι όταν φύγει η ψυχή από το γήινο σώμα αυτό δεν πρόκειται ποτέ πια να αναστηθεί και να ζήσει πάλι αυτούσιο. Εάν υπήρχε μια τέτοια περίπτωση τότε θα έπρεπε την ημέρα της κρίσης να αναστηθούν επίσης όλα τα μέρη του σώματος τα οποία είχε αποβάλλει κατά την καμία φορά μάλιστα μακρόχρονη – διάρκεια της γήινης ζωής του, και όχι μόνο τα μαλλιά, τα νύχια, τα χαμένα δόντια, τα τμήματα της επιδερμίδας που έφυγαν με το πλύσιμο, αλλά επιπλέον το αίμα που χύθηκε σε ορισμένες οδυνηρές καταστάσεις, ο ιδρώτας και πολλά άλλα ακόμη. Φανταστείτε λοιπόν τι γελοία όψη που θα είχε μία τέτοια ανθρώπινη μορφή, που θα είχε αναστηθεί την ημέρα της κρίσης. [6] Επιπλέον, ποιος θα αναζητήσει τα μέρη του σώματος του ανθρώπου όταν θα έχει πεθάνει (και πιθανόν καεί) μέσα σε αμέ­τρητα σώματα ζώων, στο νερό, στον αέρα, στα ορυκτά, στα φυ­τά και στα σκουλήκια, για να συνθέσει πάλι το πρότερο ανθρώ­πινο σώμα; [7] Μα και να γινόταν αυτό, αφού τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό, παραμένει το ερώτημα ποιο θα ήταν το όφελος που θα αποκόμιζε από κάτι τέτοιο η ελεύθερη ψυχή. Ασφαλώς κάθε ψυχή που έχει απαλλαγεί από το βαρύ κορμί της θα ένιωθε απερίγραπτα δυστυχισμένη εάν θα έπρεπε να επι­στρέψει στο σώμα και μάλιστα για πάντα.

Εκτός αυτού υπάρχει επίσης κάτι άλλο το οποίο δεν συμ­φωνεί με την αιώνια Τάξη του Θεού, από την άποψη ότι ο ίδιος ο Θεός είναι ένα αγνότατο πνεύμα και όλοι οι άνθρωποι έχουν τον αποκλειστικό προορισμό να γίνουν στο τέλος αγνά πνεύμα­τα, όμοια με Αυτόν για όλη την αιωνιότητα. Σε τι θα τους εξυ­πηρετούσαν τέτοια σώματα;

Βέβαια οι άνθρωποι θα διαθέτουν και τότε σώματα, αλλά όχι αυτά τα χονδροφυή υλικά σώματα της Γης, παρά εντελώς καινούργια, πνευματικά. Αυτά τα πνευματικά σώματα θα έχουν προέλθει από τα καλά έργα που θα έχουν κάνει εδώ ακολουθώ­ντας τη διδασκαλία που σας δίνω τώρα. [11] Επομένως όποιος ακούει τη διδασκαλία Μου, Με πιστεύει και εναρμονίζει την πο­ρεία του με αυτήν, αυτόν θα τον αναστήσω Εγώ ο Ίδιος την έσχατη ημέρα του. Αυτό θα γίνει ταυτόχρονα με την έξοδο της ψυχής από το υλικό σώμα και μάλιστα τόσο αστραπιαία που τη φάση της μεταμόρφωσης δεν θα την καταλάβει κανένας».

V/238 [1] (Ο Κύριος:) «Η ανάσταση της σάρκας είναι τα κα­λά έργα που γίνονται από αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αυτά θα αποτελούν τη σάρκα της ψυχής και θα είναι το αγνό αιθερικό της σώμα που θα αναστηθεί στην αιώνια ζωή την ημέρα της κρίσης μετά το αληθινό κάλεσμα της σάλπιγγας αυτής της διδασκαλίας Μου. Ακόμη κι αν ενσαρκωνόσουν εκατό φορές στη Γη, εντούτοις στην άλλη ζωή θα έχεις μόνο ένα σώμα, αυτό της αγάπης που μόλις σου περιέγραψα. Το κατάλαβες τώρα;»

[2] Είπε ο Πέτρος: «Μάλιστα, Κύριε και Δάσκαλε, το κατά­λαβα καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Παρ’ όλα αυτά θυμάμαι ακόμη ένα κείμενο ενός προφήτη που λέει περίπου τα εξής: ‘Κά­ποια ημέρα ένσαρκος θα αντικρίσεις τον Θεό σου¹ γι’ αυτό κρά­τα τη σάρκα σου αγνή και μην την μιαίνεις με αμαρτίες. Ποτέ δεν θα αντικρίσεις το πρόσωπο του Θεού εάν έχεις αμαρτωλή σάρκα’. Περίπου αυτά είναι τα λόγια και για τον ανθρώπινο νου είναι δύσκολο να βρει εκεί άλλο νόημα. Ποιο είναι λοιπόν το αληθινό νόημά τους;»

[3] Λέω Εγώ: «Όπως το προηγούμενο. Το ότι “θα αντικρίσεις ένσαρκος τον Θεό” θέλει να πει πώς όταν κάνεις καλά έργα σύμ­φωνα με τη θέληση του Θεού που αναγνωρίζεις συνειδητά, χά­ρη σε αυτά θα αντικρίσεις τον Θεό σου. Διότι το σώμα έχει δο­θεί στην ψυχή απλώς σαν ένα εργαλείο για να μπορεί να πραγματοποιεί τα έργα της τα οποία ενώπιον του Θεού της προσδί­δουν είτε την ευγένεια είτε το αντίθετό της. Τα καθαρά, αγνά έρ­γα της προσδίδουν αγνότητα, τα ακάθαρτα της προσδίδουν μιαρότητα. Εάν δεν υπάρχουν καθόλου έργα αγάπης για το συνάν­θρωπο ή μόνο πολύ λίγα, η καθαρή σκέψη σύμφωνα με την κα­θαρή γνώση, αλλά και η όσο και αγνή ιδανική συμπεριφορά από μόνες τους δεν εξασφαλίζουν στην ψυχή κανένα πνευματικό σώ­μα και άρα ούτε τη θέαση του Θεού.

[4] Όποιος έχει μία ψυχή τόσο τυφλή που δεν αντιλαμβάνε­ται ότι δεν ωφελεί η γνώση από μόνη της, παρά μόνο τα έργα που γίνονται με βάση την καθαρή γνώση και πίστη, γιατί εκείνα προσδίδουν στην ψυχή την πραγματική σταθερότητα στη ζωή, είναι πολύ φτωχός και αξιολύπητος ακόμα. Μοιάζει με έναν άν­θρωπο που ξέρει πώς να κτίσει ένα σπίτι και επίσης διαθέτει σε αφθονία τα πιο καλά οικοδομικά υλικά, αλλά δεν το παίρνει απόφαση να αρχίσει το κτίσιμο. Αυτός ο άνθρωπος θα αποκτή­σει ποτέ ένα σπίτι και θα μπορεί να προφυλαχτεί μέσα σε αυτό από τα ορμητικά στοιχεία της φύσης όταν θα έρθουν θεομηνίες και χειμώνες;

VI/51 Νηστεία και μετάνοια σωστή

[3] Ας μην νομίσει κανένας ότι είναι αρεστός στον Θεό εάν νηστεύει και εάν για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του κάνει γονυκλισίες μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Στον Θεό αρέσει μόνο εκείνος που τρώει και πίνει με ευγνωμοσύνη ό,τι του παρέχει ο Πλάστης του προκειμένου να έχει σωματικές δυνάμεις για να κάνει μία χρήσιμη εργασία, με την οποία μπορεί να ωφελήσει πολύ τον εαυτό του και τους άλλους. Επιπλέον, εάν έχει κάνει κάποια αμαρτία, αρκεί να την αναγνωρίσει, να μετανιώσει και να την αποστραφεί, ώστε να μην την ξανακάνει και έτσι να βελτιωθεί πραγματικά. [4] Ασφα­λώς υπάρχουν πολλοί που δυστυχώς σπαταλούν όλη τη ζωή τους μόνο τρώγοντας και πίνοντας. Φροντίζουν μόνο για την κοιλιά και για το δέρμα τους. Η αγάπη για τον άλλο τούς είναι άγνω­στη, τους δε φτωχούς τους αντιμετωπίζουν με απέχθεια και δεν τους αφήνουν να διαβούν την πόρτα του σπιτιού τους. Επειδή η κοιλιά τους είναι συνεχώς γεμάτη δεν συναισθάνονται τον πόνο της πείνας και της δίψας του άλλου. Αυτοί είναι οι πραγματικά καλοφαγάδες, πότες και κοιλιόδουλοι που είναι μονίμως έτοιμοι για κάθε είδους σωματικές ηδονές και απαγορευμένες απολαύ­σεις. Με τέτοια πολυφαγία και φιλοποσία δεν εισχωρεί ποτέ κα­νένας στη βασιλεία του Θεού. [5] Στην ίδια μοίρα βρίσκονται επίσης όλοι εκείνοι οι υποκριτές που νηστεύουν, κάνουν επιδει­κτικά μετάνοιες και κάνουν προσφορές στο ναό για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους για να τους θεωρεί ο λαός δίκαιους και να τους παινεύει. Οι ίδιοι όμως κοιτούν περιφρονητικά τον κα­θένα, τον καταφρονούν επειδή είναι υποτίθεται αμαρτωλός και τον αποφεύγουν επειδή δεν τον έχουν δει να νηστεύει, να κάνει μετάνοιες και αφιερώσεις στο ναό. [6] Σας βεβαιώνω εντούτοις πως τέτοιους ανθρώπους ο Θεός τους σιχαίνεται γιατί όλα τους είναι σκληρά, η καρδιά, οι σκέψεις και οι επιδιώξεις. Κατακρίνουν τους συνανθρώπους τους χωρίς επιείκεια και συμπόνια κοιτάζουν το σκουπιδάκι που έχει μπει στο μάτι του γείτονα αλλά δεν αντιλαμβάνονται το δοκάρι που έχουν αυτοί στο δικέ τους. Μα να είσαστε βέβαιοι πως όπως κρίνουν τους άλλους αυτοί οι ψευτοάγιοι το ίδιο θα κριθούν οι ίδιοι στην άλλη ζωή.

[7] Σας το τονίζω πως όποιος κρίνει αρνητικά τους άλλους σε αυτό τον κόσμο, θα κριθεί επίσης έτσι στον άλλο κόσμο, ενώ εκείνος που δεν κρίνει άλλον από τον εαυτό του, στον άλλο κόσμο δεν θα περάσει από κρίση, παρά θα γίνει κατευθείαν δεκτός στη βασιλεία Μου».

V/271–276 Η χρυσή μέση οδός στη μετριοφροσύνη. Η γλώσσα των αντιστοιχιών στους προφήτες

Κεφ. V/271 έως 274: Μετά το δείπνο οι διακόσιοι περίπου κα­λεσμένοι παραμένουν συγκεντρωμένοι γύρω από τον Κύριο. Αυ­τός τους ενθαρρύνει να μιλήσουν για τα γεγονότα της ημέρας και να κάνουν ερωτήσεις. Έτσι, με αφορμή την υπερβολική μετριο­φροσύνη ορισμένων από τους παρευρισκόμενους, η συζήτηση επι­κεντρώνεται αρχικά σε αυτό το θέμα. Το δίδαγμα είναι ότι οι άν­θρωποι πρέπει να ακολουθούν τη χρυσή λύση ή μέση οδό στη με­τριοφροσύνη, στην ταπεινοφροσύνη και στην πραότητα.

Γιατί όταν δείχνουν σε υπερβολικό βαθμό αυτές τις αρετές, μπορούν άθελά τους να οδηγήσουν σταδιακά τους συνανθρώπους τους να υπερεκτιμήσουν αρχικά την προσωπική αξία τους και τε­λικά να γίνουν αλαζόνες, αρχομανείς, καταπιεστικοί και τύραννοι.

(272) Το δεύτερο θέμα συζήτησης αφορά στην ανάσταση της σάρκας την ημέρα της κρίσης και την αμοιβή που θα λάβει τότε ο καθένας ανάλογα με τις πράξεις του. Ο Ιησούς παραπέμπει τους ακροατές στους μαθητές του για περαιτέρω διδασκαλία με αντι­κείμενο τη μεταθανάτια εξέλιξη της ψυχής ενώ ο ίδιος εστιάζει τη διδασκαλία του στο πολλαπλά παρεξηγημένο θέμα της γλώσσας των αντιστοιχιών στους προφήτες.

(Ο Κύριος:) [7] «Οι προφήτες κατέγραψαν τις εσωτερικές εμπνεύσεις τους χρησιμοποιώντας εικόνες, οι οποίες είναι καθα­ρά αντιστοιχίες για τις γυμνές αλήθειες που κρύβουν μέσα τους. Συνεπώς, όποιος καταλαβαίνει την παμπάλαια διδασκαλία των αντιστοιχιών δεν θα αργήσει να αντιληφθεί τι θέλουν να πουν οι εικόνες των προφητών.

[8] Επειδή εσείς δεν έχετε ποτέ ακούσει τίποτα περί αντι­στοιχιών, ξέρετε μόνο την πεζή, κυριολεκτική έννοια της Γρα­φής. Όμως οι εικόνες της προφητικής γραφής έχουν μονίμως ένα τριπλό νόημα: πρώτον το κατά φύσιν κυριολεκτικό-πνευματικό, δεύτερον το αμιγώς πνευματικό και τρίτον το καθαρά ουράνιο από την καρδιά του Θεού.

Με βάση το πρώτο νόημα καθορίζεται ο ηθικός βίος του ανθρώπου. Γιατί αυτό του δίνει τη σωστή αγωγή για να σκέφτε­ται σωστά ως κατά φύσιν άνθρωπος και επίσης τον καθοδηγεί στις πράξεις του. Τον διδάσκει να μην προσκολλάται στην ύλη, αλλά αντίθετα να την αποστρέφεται και να την χρησιμοποιεί μό­νο στο βαθμό που χρειάζεται προκειμένου μέσω αυτής να διεισ­δύει συνεχώς βαθύτερα κα εναργέστερα στο καθαρά πνευματι­κό. Όποιος το κάνει εφαρμόζοντας αυτή τη διδασκαλία, γρήγο­ρα ανακαλύπτει την αντιστοιχία μεταξύ ύλης και πνεύματος. Από τη στιγμή που το κατέχει αυτό, περνά ύστερα από το πνευ­ματικό στο ουράνιο ή καθαρά πνευματικό νόημα. Από εκεί περ­νά εύκολα στο καθαρά θεϊκό πνευματικό νόημα. Μόνο τότε αντιλαμβάνεται πλήρως όλες τις αποκαλύψεις που περιέχονται κατά βάθος στη γραφή των προφητών.

Όποιος όμως θεωρεί ότι οι σκέτες υλικές εικόνες είναι όλο κι όλο το νόημα της γραφής, αποδεικνύει ότι ο ίδιος είναι ακόμη μόνο ύλη, η οποία είναι και πρέπει να είναι σε κατάστα­ση καταδίκης. Επιπλέον, αποδεικνύει ότι σε όλη την επίγεια ζωή του στη συνείδησή του και στα αισθήματά του μένει σε αυτή την καταδίκη της ύλης. Γι’ αυτό τον κατατρώει διαρκώς ο φόβος και το άγχος ότι μετά την αποβολή του σώματός του θα καταλήξει με την ψυχή του σε εκείνη την αμιγώς υλική κατάσταση που πε­ριγράφει η γραφή με εικόνες. [11] Σας βεβαιώνω ωστόσο ότι στον άλλο κόσμο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από ό,τι παρουσιάζονται στις εικόνες της γραφής.

Τα λόγια της γραφής είναι σαν το κέλυφος του αυγού που εμπερικλείει τρία επίπεδα: το ασπράδι, τον κρόκο και στο κέντρο του κρόκου το κοκκινωπό βωλάκι που περιέχει το σπέρ­μα της ζωής.

Αυτή η περικάλυψη είναι αναγκαία στον υλικό κόσμο για να μην υπάρχει δυνατότητα να μιανθεί το εσώτατο θεϊκό ποτέ, που­θενά και από κανέναν. Παντού σε καθετί το φυσικό εμπερικλείεται επίσης πνευματικό, ουράνιο και θεϊκό όπως αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η θεία βούληση είναι πανταχού παρούσα.

Κατ’ ακολουθία, υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα σε όλα όσα υφίστανται στον κόσμο, στο βασίλειο των πνευμάτων, στον ουρανό και τέλος στον ίδιο τον Θεό.

VII/56 H φύση των αγγέλων

Με το φως της ημέρας, ο Νικόδημος πρόσεξε την εκπληκτική, απέριττη ωραιότητα του Ραφαήλ και ρωτώντας σχετικά τον Κύ­ριο, εξέφρασε την εικασία ότι εάν ο Ραφαήλ είχε φτερά όπως τα Χερουβείμ που φυλάσσουν την Κιβωτό της Διαθήκης στα Άγια των Αγίων του ναού, θα ήταν οπωσδήποτε ένας τέλειος άγγελος. Ο Κύριος όμως τον διόρθωσε: [6] «Μα το πιστεύεις πραγματικά πως οι άγγελοι του Θεού πρέπει να έχουν φτερά για να είναι άγ­γελοι;

Μόνο τα δύο σιδερένια Χερουβείμ που φυλάσσουν την Κιβωτό έχουν φτερά. Κι αυτό γιατί ο Μωυσής έπρεπε να δείξει με αυτόν τον συμβολισμό στους Ιουδαίους που τότε ήταν εξαι­ρετικά περιορισμένοι στον κόσμο των αισθήσεων πως τα αγνά πνεύματα από τα ουράνια κινούνται ταχύτατα στα πάντα, στην σκέψη, στην απόφαση, στην ενέργεια και στην ολοκλήρωση.

Συνεπώς τα φτερά σηματοδοτούν τον υψηλό βαθμό σο­φίας και δύναμης που διαθέτει κάθε αγνό πνεύμα και όχι ότι ένα τέτοιο πνεύμα πρέπει να πετά πάνω-κάτω σαν πουλί, ανάμεσα στη γη και στον ουρανό κατ’ εντολήν του Θεού. Άλλωστε στον αληθινό Ουρανό δεν υπάρχει άγγελος που να μην έχει περάσει ως άνθρωπος από κάποια γη.

Πάντως, αυτό που εσείς φαντάζεστε πολύ διαστρεβλωμένα σαν αγνούς αγγέλους είναι στην πραγματικότητα οι εξωτερικευμένες Δυνάμεις και Εξουσίες του Θεού. Μέσω αυτών εκδηλώ­νεται η πανταχού παρουσία του Θεού που δρα σε όλο το άπειρο.

Μα αυτήν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να την φανταστεί υπό οποιαδήποτε εικόνα, για το λόγο ότι κάθε πεπερασμένο ον αδυνατεί να συλλάβει το άπειρο του Θεού, όπως είναι στην πραγματικότητα και ελπίζω ότι μπορείτε εύκολα να καταλάβετε το γιατί.

Επειδή όμως κάθε ανθρώπινη ψυχή έχει κληθεί να γίνει αληθινός άγγελος στους Ουρανούς του Θεού, γι’ αυτό τούτος ο ωραίος και πάναγνος νέος μπορεί να βρίσκεται εδώ στη Γη χω­ρίς φτερά, όπως Εγώ που είμαι ο μοναδικός Κύριος Ουρανού και Γης βρίσκομαι τώρα ένσαρκος μαζί σας και σας διδάσκω αυτο­προσώπως, ενώ παράλληλα κρατώ στη ζωή όλο το άπειρο.

VII/56 Αγάπη και Σοφία, Καρδιά και Νους

Άμα ένας άνθρωπος έχει αφυπνίσει και καλλιεργήσει καλά την αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον του μέσα στην καρδιά του, ανέρχεται στη σοφία ή στη σωστή, βαθιά επίγνωση σε όλα τα πράγματα.

Αλλά, όταν αποκτήσει μία τέτοια επίγνωση και συλλάβει την απέραντη αγάπη, σοφία και δύναμη του Θεού ολοένα και πιο βαθιά, ως συνέπεια πλημμυρίζει από αισθήματα ταπεινοφροσύ­νης και ολοζώντανης αγάπης γι’ Αυτόν. Τότε εισέρχεται πάλι στην καρδιά του, κάνοντάς την ακόμη πιο φωτεινή και πιο φλο­γερή από αγάπη για τον Θεό.

Τώρα εσύ βέβαια αναρωτιέσαι: “Πώς δηλαδή η Γη συμ­βολίζει την αγάπη και ο Ουρανός τη σοφία, τη στιγμή που στη Γη υπάρχει τέτοια ακαρδία, ενώ από τον Ουρανό έρχεται μόνο καλό και πολύ σπάνια κάτι λιγότερο καλό”; [14] Όντως, στην ανθρώπινη καρδιά, ως επί το πλείστον δεν υπάρχει αγάπη, παρ’ όλο που η καρδιά συνιστά την έδρα της αγάπης.

Ωστόσο, από μόνη της η αγάπη στην καρδιά δεν θα παρήγαγε καρπούς για τη ζωή, όπως δεν θα παρήγαγε η Γη καρπούς χω­ρίς το φως του ήλιου. Για την καρδιά του ανθρώπου η φυσική νοημοσύνη του είναι το αντίστοιχο του ήλιου.

Με τις εύτακτες, καλές σκέψεις, ιδέες και έννοιες, η νοημο­σύνη κατέρχεται στην καρδιά ή συμβολικά στη Γη, την φωτίζει και ζωντανεύει τους σπόρους ώστε να γίνουν καλές και ευγενι­κές πράξεις! Όταν το φως της νοημοσύνης είναι ακόμη αδύνατο σαν το φως του ήλιου το χειμώνα, απλώς η καρδιά αποκτά με­γαλύτερη αντίληψη και ευφυΐα. Αλλά, επειδή είναι ακόμη προσκολλημένη στην εγωλατρία, οι ευγενείς σπόροι που περιέχει δεν βλασταίνουν ούτε μεγαλώνουν ώστε να ωριμάσουν και να γίνουν καρποί γεμάτοι ζωή, χάρη στα έργα.

Άμα όμως ο νους του ανθρώπου φωτίζεται ολοένα και περισ­σότερο, χάρη στην εργατικότητα, του και τη σωστή αξιοποίηση των ικανοτήτων και των ταλέντων του, τότε το φως της νοημο­σύνης αφυπνίζει με αυξανόμενη ισχύ τη θερμότητα της ζωής μέ­σα στην καρδιά. Έτσι, υπό την επίδραση της θερμότητας, οι σπό­ροι καλών έργων που αδρανούν στο εσωτερικό της καρδιάς αρ­χίζουν να βλασταίνουν, να μεγαλώνουν, να κάνουν ανθούς και σε λίγο επίσης ευγενείς καρπούς από τα έργα που ωριμάζουν εντε­λώς και αποφέρουν μία πλούσια σοδειά στη ζωή. [15]

VII/141 Ταπεινοφροσύνη, πότε είναι σωστή

VII/141(1) O Αγρίππας απορεί με το μέγεθος της αγάπης του Θεού, γιατί του είναι ακατάληπτο το πώς ο κύριος του σύμπαντος μπορεί να ταπεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κατέβει στο επίπεδο των πλασμάτων Του προκειμένου να τα διδάξει.

Του απαντά ο Κύριος: (4) Εφόσον όλα τα όντα είναι ασφαλώς, έργα του Θεού, άρα είναι επίσης έργα της Αγάπης Του, η οποία συνιστά το είναι τους, και έργα της Θεϊκής Σοφίας, η οποία τους δίνει την αντίστοιχη μορφή και επιπλέον τα συντηρεί.

Αφού λοιπόν, χωρίς την Αγάπη και τη Σοφία του Θεού, δεν θα υπήρχε ποτέ κανένα πλάσμα, πως σου φαίνεται παράξενο που ο Θεός σας αγαπά τόσο πολύ εσάς τους ανθρώπους;

Δεν είσαστε μήπως έργα του Θεού; Ασφαλώς είσαστε! [6] Μα ο Θεός είναι από αιώνων ένας τελειότατος αριστοτέχνης, τόσο στα μεγάλα όσο και στα μικρά. Ουδέποτε έκανε κακοτεχνίες ή προχειροδουλειές και κα­τά συνέπεια δεν οφείλει να ντρέπεται για τα έργα Του. Ο δε άνθρωπος είναι το τελειότατο ανάμεσα σε αμέτρητα ποικίλα δημιουργήματα, το αποκορύφωμα της θεϊκής Αγάπης και Σοφίας, με προορισμό να γίνει ο ίδιος ένας θεός. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να ντρέπεται ο Θεός για ένα τέτοιο αριστοτέ­χνημά Του και να το θεωρεί ανάξιο να το πλησιάσει;

Κοίτα, αγαπημένε Μου φίλε, τέτοιες καθαρά κοσμικές ιδέες περί Θεού θα πρέπει να τις εγκαταλείψεις. Κατά πρώτον εί­ναι λανθασμένες και κατά δεύτερον δεν βοηθούν να πλησιάσεις τον Θεό. Απεναντίας τέτοιου είδους λανθασμένες ιδέες, θα σε απομάκρυναν ολοένα περισσότερο από τον Θεό, έτσι που με τον καιρό, αυτό το λανθασμένο δέος θα σε εμπόδιζε να Τον αγαπή­σεις. Σήμερα υπάρχουν αμέτρητοι τέτοιοι άνθρωποι και λαοί στη Γη που, μολονότι οι ίδιοι είναι οφθαλμοφανώς έργα της θε­ϊκής αγάπης και σοφίας, πιστεύουν εσφαλμένα ότι ο Θεός είναι τόσο απείρως υπεράνω των πλασμάτων Του, που μόνο σε έναν ανώτατο ιερέα επιτρέπεται να Τον πλησιάσει σε συγκεκριμένες ώρες, με συγκεκριμένες προσευχές και με μεγαλοπρεπέστατες και πολυτελέστατες τελετές. Μετά δε από μία τέτοια τελετή, ο ανώτατος ιερέας θεωρεί τον εαυτό του τόσο απέραντα ανώτερο και καθαγιασμένο, που ’δεν επιτρέπει να τον πλησιάσει ούτε ένας κατώτερος ιερέας, πόσο μάλλον ένας άλλος αμύητος θνητός. Και αυτό διότι υπάρχει η άποψη ότι κανένας ανίερος δεν μπορεί να πλησιάσει την ύψιστη Ιερότητα του Θεού, καθότι θα την βεβήλωνε. Μάλιστα οι ιερείς, έχουν θεσπίσει για το φτωχό, τυφλό άνθρωπο ότι το να θέλει να πλησιάσει τον Θεό, αποτελεί μία τέ­τοια ιεροσυλία που τιμωρείται με το θάνατο στην πυρά.

Πόσο ηλίθια και τυφλή είναι εθελοντικά η ανθρωπότητα!

Κάθε άνθρωπος είναι ένα τέλειο έργο Μου, που οφείλει να το συνειδητοποιήσει και να σέβεται ως πρέπει τον εαυτό του και όχι να τον υποτιμά και να τον περιφρονεί χειρότερα κι από ένα κτήνος. Γιατί όποιος καταφρονεί τον εαυτό του, παρ’ όλο που είναι εμφανώς δικό Μου έργο, κατ’ ανάγκην καταφρονεί επίσης Εμένα, τον τεχνίτη του. Φίλοι Μου, η ταπεινοφροσύνη μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, είναι μία από τις πιο αναγκαίες αρετές που τον προωθεί, ώστε να φθάσει πιο γρήγορα στο εσωτερικό φως της Ζωής. Κατά βάση όμως, η αρετή αυτή συνίσταται απλώς στη σωστή αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον. Είναι η γλυκιά, πράα υπομονή μέσα στην καρδιά, που κάνει τον άνθρωπο να γνωρίζει μεν τα προτερήματά του ή ότι είναι πιο προχωρημένος, χωρίς όμως να αισθάνεται ανώτερος από τον αδελφό του που είναι ακόμη πολύ ασθενέστερος συγκριτικά.

Αντίθετα, ο προχωρημένος τον αγκαλιάζει με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη και προσπαθεί με τη διδασκαλία, με τη συμβουλή και με τις πράξεις του να τον βοηθήσει να κατακτήσει κι αυτός μία ανώτερη τελειότητα. Σε αυτό συνίσταται η καθαυτό, αληθινή ταπεινοφροσύνη και ποτέ στο να καταφρονεί κανείς τον εαυτό του.

[11] Οπωσδήποτε είναι λάθος να υπερτιμά ο άνθρωπος τον εαυτό του, πράγμα που εύκολα τον οδηγεί μετά από λίγο να γίνει διώκτης και καταπιεστής των συνανθρώπων του, οπότε χάνει κάθε αγάπη που είναι το θεϊκό στοιχείο στη ζωή.

Αλλά εξίσου λάθος είναι επίσης να υποτιμά κάποιος τον εαυτό του.

VII/51 Το παρελθόν και το μέλλον των Ιουδαίων.

Τη συνομιλία αυτή την έχουν ακούσει επίσης οι Ρωμαίοι, οπό­τε ο Αγρίκολας εκτός εαυτού δηλώνει ότι είναι έτοιμοι να εξολοθρεύσουν όλους αυτούς που επιβουλεύονται τον Κύριο. Όμως Εκείνος τον κατευνάζει θυμίζοντας του ότι ο Ίδιος διαθέτει τη δύ­ναμη να εξαφανίσει όλο το σύμπαν εάν το ήθελε.

«Αλλά Εγώ έχω έρθει σε αυτόν τον κόσμο όχι για να τον καταδικάσω και να τον αφανίσω, παρά αποκλειστικά για να τον σώσω από το χαμό. Γι’ αυτό το λόγο, είμαι υποχρεωμένος να αφήσω τους ανθρώπους, ό,τι κι αν είναι, να κάνουν ό,τι θέλουν, ακόμη κι αν θέλουν να κάνουν κακό στο σώμα Μου. Γιατί, εάν το εμποδίσω με τη θεϊκή Μου δύναμη που Μου έχει δώσει ο Πα­τέρας, αυτό σημαίνει το θάνατο κάθε ανθρώπινης ψυχής, οπότε δεν θα μπορεί κανένας να σκεφτεί κι ακόμη λιγότερο να πιστέ­ψει ή να ελπίσει, ότι μετά την αποβολή της σάρκας περιμένει η αιώνια ζωή.

Ασφαλώς δεν είναι απαραίτητο να σκοτώσουν το σώμα Μου, αφού θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να κερδίσουν την αθα­νασία της ψυχής τους, ακριβώς έτσι όπως θα την κερδίσετε κι εσείς, εφόσον μείνετε αφοσιωμένοι στη διδασκαλία Μου μέχρι το τέλος της γήινης ζωής σας.

Αλλά εκεί κάτω στους ανθρώπους του κόσμου τα πράγ­ματα είναι διαφορετικά. Είναι όλοι τους οφθαλμοφανώς υπηρέ­τες της κόλασης και του άρχοντά της και τώρα εκτελούν τις δια­ταγές του στον κόσμο. Συσσωρεύουν αμαρτίες επί αμαρτιών και φρικαλεότητες επί φρικαλεοτήτων. Διαπράττουν κάθε είδους πορνεία, μοιχεία και αιμομιξία.

Παράλληλα, προσπαθούν να προσηλυτίσουν τον υπόλοιπο κόσμο στον ιουδαϊσμό υποσχόμενοι τον παράδεισο και την αθα­νασία. Από την ώρα δε που θα γίνει κάποιος ομόθρησκός τους, τον γδύνουν σχεδόν κυριολεκτικά από την περιουσία του για να μπορεί να αγοράσει τον παράδεισο και την αθανασία.

Έτσι ληστεύουν τον έναν μετά τον άλλον και ύστερα τον αφήνουν στη μοίρα του. Άμα πάει δε να τους ζητήσει κάποια συμβουλή και δεν έχει να πληρώσει γι’ αυτήν, τον παραπέμπουν στα κηρύγματά τους. Εφόσον κάποιος μπορεί να πληρώσει αδρά για τη συμβουλή, αυτός εκτός από το κήρυγμα εισπράττει και μια συμβουλή που συνήθως είναι ένα έξυπνο ψέμα.

Ούτε καν οι ίδιοι που εμπορεύονται τον παράδεισο και την αθανασία, δεν μπαίνουν εκεί μετά θάνατον, αφού κατά βά­θος δεν πιστεύουν ούτε πίστεψαν ποτέ σε αυτόν. Αλλά δεν αφή­νουν ούτε κανέναν άλλον να μπει, καθότι φράζουν ερμητικά το δρόμο για εκεί με τα κατασκότεινα ψέματά τους.

Άμα δε κάποιος με πιο διαυγές μυαλό το αντιληφθεί και αρχίζει να αναζητεί την αλήθεια, του ρίχνουν αμέσως ανάθεμα κατηγορώντας τον ότι είναι αιρετικός και ότι βλασφημεί τα θεία και τον καταδιώκουν λυσσασμένα μέχρι να χύσει την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο σκότωσαν τους περισσότερους θεόπνευστους προφήτες που τώρα τιμούν τους τάφους τους για το θεαθήναι και τους στολίζουν την ημέρα που τιμάται η μνήμη τους. Όμως είναι οι ίδιοι σαν τους στολι­σμένους τάφους, από έξω φαίνονται ωραίοι, ενώ μέσα είναι γε­μάτοι πτωμαΐνη και δυσωδία.

Τώρα βέβαια, λέτε εσείς μέσα σας: “Μα αφού αυτή η κακιά φάρα ήταν από τόσο πολύ καιρό έτσι, θα μπορούσε να τους είχε αφανίσει προ πολλού ο Θεός!”

Ασφαλώς θα μπορούσε να το είχε κάνει και πράγματι το έκα­νε εν μέρει, καθώς τους βρήκε πολλές φορές η Θεία Δίκη. Οι δε τιμωρίες που τους έστειλε, ήταν τόσο σκληρές που κάποτε ολό­κληρος ο ιουδαϊκός λαός υπέφερε επί σαράντα χρόνια στη σκληρή αιχμαλωσία στη Βαβυλωνία και ο ναός του Σολόμωντα καταστράφηκε μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της Ιερουσαλήμ. Έπειτα ο λαός έδειξε πάλι έμπρακτα τη μετάνοιά του και επέ­στρεψε στο δρόμο του Θεού. Έγινε πάλι ελεύθερος, επέστρεψε στη Γη της Επαγγελίας, έκτισε εκ νέου την πόλη και το ναό και για ένα διάστημα έζησε σε πολύ καλή τάξη.

Μα καθώς αργότερα απέκτησε πάλι εξωτερική αίγλη και φή­μη, άρχισε λίγο-λίγο να απομακρύνεται από το σωστό δρόμο.

Συνάμα, έφτιαξε τους δικούς του κανόνες, πράγμα που έκανε κυρίως ο ναός που τους έβαλε στη θέση των θείων νόμων. Μά­λιστα οι ιερείς πίεζαν το λαό να ακολουθήσει αυστηρά τους αν­θρώπινους αυτούς κανόνες διδάσκοντας ότι είναι πιο ωφέλιμο να τηρεί τους νέους νόμους παρά τους παλαιούς. Αυτήν την τρο­πή ακολούθησαν τα πράγματα και στη συνέχεια, με αποτέλεσμα αυτός ο λαός να γίνει ακόμη πιο ανήθικος και άθεος από όσο ήταν στην εποχή των κριτών και των βασιλέων.

[10] Οπωσδήποτε δεν έλειψαν ποτέ οι προειδοποιήσεις, οι νουθεσίες, και κατά καιρούς οι σοβαρές δοκιμασίες που δυστυ­χώς έπεφταν πια σε εντελώς άγονο έδαφος. Με τον καιρό όλος ο λαός μαζί με τους βασιλείς και τους ιερείς του ξέχασε σχεδόν παντελώς τον θεό και ζούσε αποκλειστικά στη μέθη του κόσμου. Ο Θεός έστειλε πάλι προφήτες για να τον προειδοποιήσουν αυ­στηρά με την απειλή ότι θα επιτρέψει σε έναν εχθρό να εισβάλει στη χώρα. Τους είπαν ότι ο ισχυρός αυτός εχθρός θα υποδουλώ­σει όλους τους Ιουδαίους, θα συλλάβει αιχμαλώτους τους βασι­λείς τους και θα πάρει ομήρους τις γυναίκες και τα ζώα τους, θα αρπάξει μεγάλο μέρος από το χρυσάφι, το ασήμι, τις πολύτιμες πέτρες και τα μαργαριτάρια τους και ο λαός θα μείνει σκλάβος για πάντα. Με λίγες λέξεις, εξήγησαν με κατανοητά, ξεκάθαρα λόγια στους Ιουδαίους τι θα πάθαιναν εάν δεν εγκατέλειπαν τους ανθρώπινους κανόνες τους και την κοσμικότητά τους. Όμως όλα αυτά εις μάτην. Έτσι η πρόρρηση επαληθεύτηκε καθώς εισέβα­λαν οι Ρωμαίοι, κατέκτησαν τη χώρα και έκαναν ό,τι είχε προφητευθεί. [11] Με αυτόν τον τρόπο οι Ιουδαίοι απέκτησαν υπε­ραρκετούς κοσμικούς νόμους στη χώρα τους και ήταν αναγκα­σμένοι να τους τηρούν επί ποινή θανάτου. Κατά διαστήματα όσο στο ναό βρίσκονταν θεοσεβείς ιερείς, αυτός επέστρεφε πάλι στο Θεό, τούτο όμως δεν κρατούσε για πολύ. Έτσι εδώ και τριάντα χρόνια, έχει καταντήσει ένα πραγματικό άντρο ληστών και δο­λοφόνων, ώστε τώρα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από οποιονδήποτε ειδωλολατρικό ναό στο παρελθόν και στο παρόν.

[12] Και παρόλο που τώρα Εγώ, ο Ίδιος ο Κύριος επενδυμέ­νος με σάρκα, διδάσκω στο ναό κάνοντας τα πιο εξόφθαλμα θαύματα και αποκαλύπτω την αλήθεια σε όλο τον λαό. συμπεριλαμβανομένων των Ιουδαίων του ναού, ωστόσο ούτε αυτό ωφε­λεί Καθόλου/Απεναντίας οι Φαρισαίοι έχουν εκτραχηλιστεί ακό­μη περισσότερο από κάθε άλλη φορά με τις απάτες και τα ψέ­ματά τους και συνάμα αναζητούν συνεχώς τρόπο να Με βγά­λουν από τη μέση. Μάλιστα θα τους επιτραπεί να το πετύχουν έτσι ώστε τα κακουργήματά τους να ξεπεράσουν τα όρια που τους έχουν οριστεί. Τότε όμως θα τους βρει η τρομερή τιμωρία που είδατε στη δεύτερη οπτασία και αυτό θα είναι το τέλος των Ιουδαίων. Κατόπιν θα σκορπίσουν σαν τα άχυρα σε όλα τα πέρατα της οικουμένης. Το δε όνομά τους που ως τώρα ήταν φη­μισμένο σε όλο τον κόσμο, θα είναι αντικείμενο καταφρόνιας.

Εάν είχαν αναγνωρίσει τη μεγάλη χάρη που τους δίνεται αυτήν την εποχή, θα είχαν γίνει οπωσδήποτε ο πρώτος λαός στο σύμπαν. Μα επειδή δεν θέλησαν να αναγνωρίσουν ότι ζουν αυ­τήν τη σπουδαιότερη εποχή όλων των εποχών, γι’ αυτό από την ώρα που θα τους βρει η μεγάλη τιμωρία θα γίνουν ο πιο τελευ­ταίος λαός στη Γη. Σκορπισμένοι σε όλα τα έθνη της υφηλίου θα είναι υποχρεωμένοι να αναζητούν την τροφή τους όπως τα πουλιά στον αέρα υποφέροντας διαφόρων μορφών διωγμούς και θα είναι παντού πολίτες β’ κατηγορίας.

VI/234-235 Οι εφευρέσεις

Στα κεφάλαια VI/234 και 235 ο Κύριος αναφέρεται διεξοδικό στους κοίλους καθρέπτες που είχαν κατασκευάσει οι αρχαίοι Αι­γύπτιοι για να κάνουν τις αστρονομικές παρατηρήσεις τους και εξηγεί ότι στο μέλλον κατόπιν θεϊκής έμπνευσης, οι άνθρωποι θα εξελίξουν αυτήν την ανακάλυψη και θα «εξοπλίσουν» τα μάτια τους.

«Θα αφήσω τους ανθρώπους να κάνουν τέτοιες και πολ­λές άλλες ανακαλύψεις, προκειμένου να εξαφανιστούν τα ψέμα­τα και να αφανιστούν οι ψεύτικοι προφήτες. Γιατί, όλα όσα θα διδάσκουν στις σχολές και στις εκκλησίες, θα είναι ψεύδη χωρίς περιεχόμενο.

Για τούτον το λόγο, θα αφυπνίσω πρώτα στους ανθρώ­πους το Πνεύμα της ορθής επιστημονικής γνώσης και αργότερα το αυθεντικό Πνεύμα της αλήθειας από τους Ουρανούς.

Διότι, η αυθεντική διδασκαλία θα νοθεύεται συνεχώς στο μέλ­λον.

(235[4]) Όποτε συμβαίνει στον κόσμο κάτι μεγάλο και ιδιαί­τερο, σύντομα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, εξαιτίας της φιλοκέρδειας και της απληστίας των ανθρώπων που το μετατρέπουν σε πηγή εισοδήματος. [9] Το κίνητρο των ψευδοπροφητών θα είναι ο Μαμμωνάς, όπως συμ­βαίνει τώρα με τους Φαρισαίους. Εκτός αυτού, θα καταδιώκουν με φωτιά και με τσεκούρι όσους μένουν αφοσιωμένοι στην αλή­θεια σαν αρχιαιρετικούς, ενώ θα ισχυρίζονται με στόμφο: “Εμείς είμαστε οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού, του Υιού του Θε­ού”!

Ωστόσο πάντοτε το ψέμα καταρρέει μπροστά στην αλήθεια, όπως ο πάγος γίνεται νερό κάτω από τον ήλιο».

VII/85 Η σωστή νηστεία και προσευχή

Στο κεφ. VII/85 στη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος, οι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι θέτουν μία ερώτηση στον Δάσκαλο όσον αφορά το θέμα της σωστής νηστείας και προσευχής. Ο Κύριος δι­δάσκει: [5] «Δεν καταργώ τελείως την παλαιά εντολή περί νη­στείας. Όποιος νηστεύει με καλή πρόθεση, οπωσδήποτε κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του, δεδομένου ότι με τη σωστή νηστεία και προσευχή η ψυχή γίνεται πιο ελεύθερη και πιο πνευματική. Αλλά κανένας δεν μπορεί να γίνει μακάριος μόνο με τη νηστεία και την προσευχή, παρά ο μοναδικός τρόπος είναι να Με πι­στεύει και να ακολουθεί το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα, όπως σας έχω διδάξει επανειλημμένα. Όμως αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας και χωρίς να νηστεύει και χωρίς να αποφεύγει ορι­σμένες τροφές και ποτά.

[6] Μα όταν κάποιος ασκεί πραγματικά την αγάπη για τον πλησίον δίνοντας από το όποιο περίσσευμά του, αυτός νηστεύει ουσιαστικά και μια τέτοια νηστεία ευχαριστεί το Θεό και ωφε­λεί επίσης τον ίδιο τον άνθρωπο για την αιώνια ζωή του. Όποιος έχει πολλά, ας δίνει πολλά, ενώ όποιος έχει λίγα ας μοιράζει κι αυτά τα λίγα με το φτωχότερο γείτονά του και έτσι θα αποταμιεύσει θησαυρούς στον Ουρανό. Και οπωσδήποτε το να δίνει κανείς, του προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ευτυχία από το να παίρνει. [7] Πάντως, όποιος θέλει να νηστέψει ουσιαστικά ενώπιον του Θεού και για την αιώνια ζωή της ψυχής του, ας απέχει από την αμαρτία από αγάπη για τον Θεό και το συνάν­θρωπο. Γιατί οι αμαρτίες βαραίνουν την ψυχή έτσι που δύσκολα μπορεί να ανυψωθεί ως τον Θεό.

[8] Όποιος ζει μέσα στην πολυφαγία και την κραιπάλη, όπως οι Φαρισαίοι και οι πλούσιοι, ενώ είναι κουφός στις παρακλή­σεις των φτωχών, αυτός μάλιστα αμαρτάνει όσον αφορά την εντολή της νηστείας και το ίδιο ισχύει για κάθε ακόλαστο και μοιχό. [9] Εάν σε προκαλεί η σάρκα μιας παρθένας ή της γυναί­κας ενός άλλου, απέστρεψε το βλέμμα σου και εφόσον απέχεις από την ικανοποίηση της σάρκας σου, νηστεύεις πραγματικά [ 10] Εάν κάποιος σε προσβάλει και σε οργίσει, συγχώρεσέ τον. Πήγαινε να τον βρεις και συμφιλιώσου μαζί του και έτσι η νη­στεία αυτή θα είναι έγκυρη. [11] Εάν κάνεις καλό σε εκείνον που σου έκανε κακό και εύχεσαι το καλό σε εκείνον που σε βρίζει, έτσι νηστεύεις πραγματικά.

Οτιδήποτε βάζει ο άνθρωπος στο στόμα του για να τρα­φεί και να δυναμώσει το σώμα του, δεν τον κάνει ακάθαρτο. Αυ­τό που τον βρομίζει είναι οι ακαθαρσίες που βγαίνουν από το στόμα του, όπως η συκοφαντία, η προσβολή, τα απρεπή, χυδαία λόγια, τα κακά κουτσομπολιά, οι ύβρεις, η ψευδομαρτυρία, κά­θε μορφής ψέματα και βλασφημίες εναντίον του Θεού και όποι­ος κάνει κάτι τέτοιο διακόπτει την αληθινή νηστεία.

Διότι, αληθινή νηστεία σημαίνει αυθυπέρβαση σε όλα, σημαίνει να σηκώνει ο καθένας υπομονετικά το φορτίο που του έχει ανατεθεί και να Με ακολουθεί, γιατί Εγώ είμαι πράος από καρδιάς και υπομονετικός.

Τώρα το αν τρώτε το ένα ή το άλλο για να χορτάσετε, εί­ναι ένα και το αυτό. Απλώς οφείλετε να προσέχετε να είναι οι τροφές αγνές και σε καλή κατάσταση. Ιδίως οφείλετε να είσαστε προσεκτικοί όταν τρώτε κρέας, εάν θέλετε να ζήσετε πολλά χρόνια και με υγεία.

Το κρέας από ζώα που δεν έχουν αποβάλει το αίμα τους, δεν ωφελεί κανέναν επειδή παράγει κακά πνεύματα που βλάπτουν τα νεύρα του σώματος. Το δε κρέας των χαρακτηρισμένων ως ακάθαρτα ζώων γενικώς βλάπτει, εκτός από την περίπτωση που παρασκευαστεί όπως σας έχω ήδη διδάξει.

Πάντως, όταν θα περιοδεύετε εν Ονόματί Μου σε όλη την υφήλιο, ανάμεσα σε πολλούς και διάφορους λαούς, να τρώ­τε ό,τι θα σας δίνουν.

Αλλά να μην φάτε ούτε να πιείτε ποτέ πάνω από το μέτρο και έτσι θα τηρήσετε τη σωστή νηστεία. Όλα τα άλλα είναι προλή­ψεις και ανοησίες των ανθρώπων, από τις οποίες οφείλουν να ελευθερωθούν, εφόσον το θέλουν οι ίδιοι βέβαια.

Όσον δε για την προσευχή όπως τη συνηθίζουν οι Εβραίοι, αυτή δεν έχει καμία απολύτως αξία ενώπιον του Θεού, αντιθέτως την απεχθάνεται. Πώς μπορούν οι μακροσκελείς με­γαλόφωνοι ογκανισμοί και οι παπαγαλίες που απαγγέλλονται με το στόμα να εισακουστούν από τον Πάνσοφο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρέπει να πληρώνονται συγκεκριμένοι προνομιούχοι επαγγελματίες δεόμενοι για να κάνουν δέηση για λογαριασμό των άλλων, επειδή υποτίθεται ότι μόνο η δική τους η προσευχή έχει δύναμη και φέρνει αποτελέσματα;! Σας βεβαιώνω πως χίλια χρόνια στη σειρά να ογκανίζουν μεγαλοφώνως χίλιοι τέτοιοι προσευχόμενοι, ο Θεός θα τους ακούσει λιγότερο κι από όσο ακούει το γκάρισμα ενός πεινασμένου γαϊδάρου. Γιατί μια τέ­τοια προσευχή δεν είναι προσευχή παρά πραγματικά το κόασμα των βατράχων μέσα στο βάλτο, αφού δεν έχει νόημα ούτε λογι­κή, ούτε μπορεί να έχει ποτέ.

Ο Θεός είναι ένα Πνεύμα ύψιστης Σοφίας, έχει τον πλέ­ον βαθύ και φωτεινό Νου και είναι η ίδια η αιώνια Αλήθεια. Συ­νεπώς, όποιος θέλει να έχει αποτέλεσμα η προσευχή του στον Θεό πρέπει να προσεύχεται εν πνεύματι και εν αλήθεια. Πνευ­ματικά κι αληθινά προσεύχεται δε εκείνος που αποτραβιέται στο ήσυχο καμαράκι της αγάπης μέσα στην καρδιά του και εκεί απευθύνει λατρεία, παράκληση και δέηση στον Θεό. Ο Θεός που εξετάζει όλων τις καρδιές και τα σπλάχνα, τις δικές σας τις καρδιές θα τις κοιτάζει ακόμη παραπάνω. Ασφαλώς θα αναγνωρίσει πώς και για ποιο πράγμα προσεύχεστε και θα σας δώσει αυτό που Του ζητάτε αληθινά εν πνεύματι και εν αλήθεια. [18] Η καθ’ όλα αληθινή προσευχή συνίσταται στο ότι τηρείτε τις εντολές Του και κάνετε το θέλημά Του από αγάπη γι’ Αυτόν. Όποιος προσεύχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, προσεύχεται αληθινά και αδιάκοπα. Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε προσεύχονται αδιάκοπα, όλοι οι άγγελοι στους Ουρανούς καθώς κάνουν συνεχώς το θέλημά Του. [19] Ο Θεός δεν θέλει τους ύμνους και τα ψαλτήρια σας, ούτε τα κύμβαλα και τις σάλπιγγες. Θέλει να Τον λατρεύετε και να Τον υμνείτε με το να εφαρμόζετε ενεργητικά και χωρίς ανάπαυλα το Λόγο και τη Βούλησή Του.

VII/156 Ασκητισμός

Ο Κύριος διδάσκει κάποιους προσήλυτους Φαρισαίους σχετικά με την πνευματική αφύπνιση

Οι Φαρισαίοι δηλώνουν τότε πρόθυμοι να υποβληθούν σε κάθε θυσία γι’ αυτόν το ανώτατο σκοπό, ακόμη και εάν χρειάζεται να αυτοακρωτηριαστούν με μεγάλους Πόνους

(2) Εγώ όμως είπα: «Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ανοησία. Γιατί, εάν κάποιος θέλει να νικήσει αληθινά έναν εχθρό, πρέπει να τον αντιμετωπίσει στο ανοικτό πεδίο της μάχης και να μην κρύβεται πίσω από οποιοδήποτε οχυρό.

Διότι ο εχθρός που βλέπει το οχυρό, προφανώς αποφεύγει για ένα διάστημα να επιτεθεί ανοικτά, καθότι αντιλαμβάνεται πως δεν έχει την ίδια ισχύ με τον οχυρωμένο αντίπαλο. Όμως πολιορκεί τον καλά οχυρωμένο αντίπαλο και συγκεντρώνει ενισχύσεις από πα­ντού. Όταν αισθανθεί κάποια στιγμή ότι είναι αρκετά ισχυρός, τό­τε επιτίθεται στον ταμπουρωμένο αντίπαλο και τον νικά με ευκολία.

Ας υποθέσουμε πως ο εχθρός δεν μπορεί να βλάψει τον οχυρωμένο αντίπαλο όσο αυτός μένει μέσα στο γερό οχυρό του.

Όμως δεν είναι δυνατό να μείνει εσαεί μέσα στο οχυρό του από το φόβο του ισχυρότερου εχθρού. Κάποτε θα αναγκαστεί να βγει έξω στο ανοικτό πεδίο. Τι θα συμβεί τότε άμα του επιτεθεί ο εχθρός που παραφυλάει κάπου κρυφά;

Αυτή η δεύτερη ανοικτή, απευθείας μάχη θα είναι πολύ πιο δύ­σκολη παρά εάν είχε επιτεθεί κατά μέτωπο στον εχθρό εξαρχής».

Ο άνθρωπος μπορεί να αποσυρθεί εντελώς από τον κό­σμο, όπως οι ερημίτες στα όρη Κάρμιλος και Σιών, που δεν κοι­τάζουν γυναίκα και θρέφονται φτωχικά από ρίζες, καρπούς, αγριόμελο και χαρούπια. Ακόμη, ευνουχίζονται για χάρη του βα­σιλείου του Θεού, γιατί τότε δεν μπορούν να μπουν σε πειρασμό να παραβούν κάποια από τις εντολές του Μωυσή.

Μέσα σε τόσο κουτές συνθήκες ζωής και προφυλάξεις μην διαπράξουν καμία αμαρτία, φυσικά τηρούν τις εντολές του Μωυσή. Όμως προς όφελος ποιου; Σας λέω ότι όλα αυτά δεν ωφελούν σε τίποτα ούτε αυτούς ούτε τους άλλους ανθρώπους. Γιατί ο Θεός δεν έδωσε στους ανθρώπους τις διάφορες δυνάμεις, κλίσεις και ικανότητες για να τις αφήσουν να αδρανούν σε ένα καλύβι ως ερημίτες, παρά για να ενεργούν σύμφωνα με την απο­καλυμμένη θέλησή Του και να ωφελούν έτσι τον εαυτό τους και τον πλησίον τους.

Επίσης, ο Θεός ποτέ δεν είπε στον άνθρωπο: “Να ακρω­τηριαστείς και να ευνουχιστείς ώστε να μην σε ερεθίζει η σάρκα της γυναίκας και να μην γίνεις ακόλαστος ή μοιχός!” Αντίθετα, ο Θεός είπε στον Αδάμ, όταν του έδωσε τη γυναίκα: “Πηγαίνε­τε, πολλαπλασιαστείτε και αποικείστε τη γη”. Ο άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να δράσει μέσα στον κόσμο και να αντισταθεί εκού­σια στους πειρασμούς. Έτσι, η ψυχή του θα γίνει δυνατή και η δύναμη του Πνεύματος του Θεού θα τη διαποτίσει.

Όμως, όποιος ζει σαν ένα τεμπέλικο ζώο, δεν φθάνει ποτέ στην αληθινή αιώνια ζωή που απαιτεί πλήρη δραστηριότητα σε αμέτρητες σφαίρες της ζωής.

Ομολογουμένως τέτοιοι άνθρωποι αμαρτάνουν όσο αμαρ­τάνει μια πέτρα, αλλά μήπως η πέτρα είναι αξιέπαινη γι’ αυτό; Κάποτε η ψυχή θα εγκαταλείψει το ακρωτηριασμένο σώμα και τότε τι θα κάνει στην άλλη ζωή με την πλήρη αδυναμία και την απόλυτη απραξία της;

Γιατί εκεί θα έρθει αντιμέτωπη με κάθε είδους δοκιμασίες που έχουν σκοπό να την ξυπνήσουν για να αναπτύξει πλήρη ζω­τική δραστηριότητα. Οι δοκιμασίες αυτές για την ψυχή που θα έχει τις ίδιες ικανότητες που είχε στη Γη θα είναι οι ίδιες με τις εδώ δοκιμασίες.

Όμως αναγκαστικά θα είναι ακόμη πιο δύσκολες, για το λό­γο ότι στον άλλο κόσμο οτιδήποτε σκέφτεται ή θέλει η ψυχή πα­ρουσιάζεται μπροστά της σαν στην πραγματικότητα.

[10] Εδώ έχει να κάνει μόνο με τις αόρατες σκέψεις και ιδέ­ες της, τις οποίες μπορεί πιο εύκολα να πολεμήσει και να απαλ­λαγεί από αυτές.

Αλλά εκεί όπου οι σκέψεις και οι ιδέες γίνονται μία καθ’ όλα ορατή πραγματικότητα, πώς θα πολεμήσει η αδύναμη ψυχή τον κόσμο που έχει δημιουργήσει μόνη της;!

Για παράδειγμα ένας που εδώ μόνο με τη σκέψη της όμορφης γυναίκας του γείτονα φλέγεται ήδη από τον πόθο, πώς θα τα βγάλει πέρα τότε στον άλλο κόσμο, όπου η σκέψη για τη γυναί­κα του γείτονα θα γίνει αμέσως -αν και φαινομενικά- πραγμα­τικότητα ακριβώς όπως το θέλει;!

[11] Επομένως, οι πειρασμοί θα είναι πολύ πιο δύσκολοι στον άλλο κόσμο από ό,τι εδώ.

Τι θα μπορεί να καταλάβει εκεί η ψυχή για να ελευθερωθεί από τα κακά της πάθη που την κρατούν ανελέητα σκλάβα τους; Σε τελική ανάλυση θα χρειαστεί να δραστηριοποιηθεί πολύ πε­ρισσότερο εκεί, προκειμένου να ελευθερωθεί από το χιμαιρικό λαβύρινθο’ των σκέψεων, των ιδεών και των παραστάσεών της. Γιατί, εάν δεν βάλει η ίδια ένα χέρι για το έργο της, δεν πρόκει­ται να της χαριστεί καμία βοήθεια από λύπηση ούτε απευθείας από τον Θεό, ούτε από κάποιο άλλο πνεύμα.

[12] Διότι, όποιος δεν αναζητεί στα σοβαρά τον Θεό παρά αντ’ αυτού κυνηγά τις απολαύσεις του κόσμου, χάνει τον Θεό. Επιπλέον ο Θεός, δεν θα του δώσει κανένα σημάδι για να κατα­λάβει πόσο βαθιά και πόσο μακριά έχει απομακρυνθεί από Αυ­τόν. Μόνο όταν αρχίσει πάλι να Τον αναζητεί από δική του πρω­τοβουλία και ανάγκη, θα αρχίσει και Εκείνος να τον πλησιάζει. Τότε, ανάλογα με το πόσο σοβαρή είναι η επιθυμία του αναζητητή να βρει τον Θεό, θα αφήσει κι Αυτός να Τον βρει στον ίδιο βαθμό. [13] Ως εκ τούτου αυτή η ευσεβής οκνηρία δεν αξίζει κα­θόλου γιατί για Μένα δεν έχει καμία αξία ζωής».

VII/52 Πεπρωμένο ή βουλητική ελευθερία;

[1] (Ο Κύριος:) «Να μην σκεφτείτε πως πρόκειται για κάτι σαν αυτό που ορισμένοι τυφλοί σοφοί του κόσμου ονομάζουν πεπρωμένο, λες και ο Θεός έχει ήδη κανονίσει τι περιμένει τον καθένα, στη σύντομη ή στη μακρόχρονη ζωή του. Μία τέτοια σκέψη και πίστη, είναι ικανή να επιφέρει το θάνατο στην ψυχή, επειδή πρόκειται για μια διδασκαλία που αποτελεί κεκαλυμμένα απότοκο της κόλασης και είναι διαμετρικά αντίθετη με τις αρχές που έχει θεσπίσει ο Θεός για τη ζωή των ανθρώπων. Το πεπρω­μένο τους το διαμορφώνουν μόνοι τους οι άνθρωποι, δίνοντας εσφαλμένη κατεύθυνση στην ελεύθερη βούλησή τους και επίσης επειδή δεν θέλουν να αφυπνίσουν τα επτά Πνεύματα της ζωής μέσα τους. Έτσι δεν κατορθώνουν να αποκτήσουν μία γνήσια, ουσιαστική επίγνωση της εσωτερικής, αληθινής και άφθαρτης ζωής τους.

Ως επακόλουθο, ενώ βγαίνουν από το σωστό δρόμο, νομί­ζουν πως θα βρουν το αληθινό, εσωτερικό φως της ζωής ακόμη και μέσα στη λάμψη του κόσμου και ότι θα πορευτούν ανέμελα κάτω από το φως της.

[2] Από τη στιγμή όμως που μία ανθρώπινη ψυχή έχει βυθι­στεί στο πυκνότατο σκοτάδι της αυταπάτης της για τον κόσμο, όλοι μαζί οι άγγελοι του ουρανού δεν μπορούν να της δώσουν άλλη κατεύθυνση, επειδή πρέπει να διατηρήσει την εσωτερική ελευθερία της βούλησης. Επομένως δεν μπορεί κανένας να πει για κάποιον άνθρωπο ότι αυτό ή εκείνο ήταν το πεπρωμένο του, αν και βέβαια ήταν πεπρωμένο, με τη διαφορά όμως ότι δεν το έχει καθορίσει ο Θεός παρά ο ίδιος ο άνθρωπος. [3] Ο Θεός απλώς το επέτρεψε ακριβώς λόγω της ελευθερίας της βούλησης. Ό,τι είπα δε αναφορικά με μόνο έναν άνθρωπο, το ίδιο ισχύει για έναν ολόκληρο λαό. Κάθε λαός δημιουργεί πάντοτε από μόνος του τα πεπρωμένα του τόσο στο χρόνο όσο και στην αιωνιότητα.

Συνεπώς, θα ήταν εντελώς λανθασμένο να υποθέσει κανείς πως ο Θεός έχει ορίσει ήδη από αιώνων να συμβούν οι εξελίξεις αυτές που σας έδειξα με τις δύο οπτασίες και έπειτα σας τις εξή­γησα προφητικά με τα λόγια Μου. Όχι, κάθε άλλο! Εντούτοις όλα αυτά θα γίνουν όντως έτσι, επειδή το θέλουν οι άνθρωποι και επειδή η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μερίδα από αυτούς έχει βο­λευτεί και επιμένει να παραμένει εθελοντικά στο σκοτάδι της κό­λασης.

Γι’ αυτό ούτε και τώρα που τους καλώ Εγώ με τόση ισχύ δεν θέλουν να αφήσουν το σκοτάδι του θανάτου.

VII/53 Καλό –κακό και τα όριά τους

Είπε ο Νικόδημος: «Γιατί όμως για να βρει μια τέτοια σκληρή τιμωρία ένα λαό, πρέπει πρώτα να φθάσει και να ξεπεράσει τα όρια του επιτρεπτού, διαπράττοντας αμαρτίες κάθε εί­δους;

Και ποια είναι αυτά τα όρια και σε τι συνίστανται» ;

Εγώ είπα: «Πραγματικά, είναι κάπως περίεργο που εσύ δεν το καταλαβαίνεις, αν και είσαι πρεσβύτερος στον ναό και στην Ιερουσαλήμ και παρ’όλο που έχεις διαβάσει αμέτρητες φο­ρές τις σοφές παροιμίες του Σολομώντα τόσο για τον εαυτό σου όσο και για; τους άλλους. Όταν ένα έμβρυο έχει ωριμάσει πλή­ρως στην κοιλιά της μάνας του, έχει φθάσει στο όριο που πρέπει να γεννηθεί και έτσι έρχεται στον κόσμο. Όταν ένας καρπός έχει ωριμάσει πλήρως, έχει φθάσει στο όριο της ωρίμανσής του και τότε πέφτει από το δέντρο. Ένας άνθρωπος που τηρεί σε όλα το νόμο από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον του, έχει φθάσει έτσι στο ολοφώτεινο όριο της προσωπικής τελειοποίησής του. Έτσι έχει γίνει ήδη πολίτης των ουρανών, αν και ζει ακόμη εδώ, καθόσον έχει νικήσει ολοκληρωτικά τον πνευματικό θάνατο και είναι έμπλεος αιώνιας ζωής.

(3)Ας πάρουμε από την άλλη, έναν άνθρωπο που καταρχάς δεν μπαίνει ποτέ στον κόπο να γνωρίσει καλύτερα τους νόμους του Θεού, επειδή τον περισπούν οι απολαύσεις του κόσμου και κυνηγάει τη μία ηδονή μετά την άλλη. Σιγά-σιγά αρχίζει να ξε­χνά την ύπαρξη του Θεού, η δε πίστη του εξαφανίζεται μέρα με τη μέρα.

Αφότου μάλιστα χάσει την πίστη σε ένα Θεό, τον βαραίνουν επίσης τότε και οι γονείς του. Όχι μόνο δεν τους υπακούει πια παρά τους δημιουργεί επιπλέον κάθε είδους προβλήματα, στο τέλος τους κτυπά, τους κατακλέβει και τους εγκαταλείπει. Μα όσο λίγο σέβεται τους γονείς του, το ίδιο και λιγότερο σέβεται τους συνανθρώπους του. Ασελγεί με κάθε τρόπο, γίνεται κλέ­φτης, ληστής και φονιάς για να έχει τα μέσα να ικανοποιεί τις αι­σθήσεις και τα κακά πάθη του. Ένας τέτοιος άνθρωπος στο τέ­λος έχει πετάξει από πάνω του κάθε νόμο της ζωής και ενεργεί αποκλειστικά με βάση τις επιταγές της κακής του φύσης, με αποτέλεσμα να παραβαίνει ολόκληρο το νόμο από την αρχή ως το τέλος.

Ως συνέπεια, έχει ξεπεράσει τα όρια του κακού και έχει γίνει πραγματικός διάβολος. Έτσι έχει προκαλέσει μόνος του την τι­μωρία του και όταν θα υποφέρει και θα βασανίζεται, θα πρέπει να δώσει το φταίξιμο στον εαυτό του και σε κανέναν άλλον.

(4)Όταν οι αμαρτίες έχουν ξεπεράσει το επιτρεπτό όριο, ακολουθεί αναπόφευκτα η τιμωρία, που στην πραγματικότητα είναι ο πνευματικός θάνατος. Έτσι το έχει καθορίσει και οριοθε­τήσει ο Θεός από αιώνων και έτσι θα μείνει για τους αιώνες των αιώνων. Εάν δεν υπήρχε αυτή η οριοθέτηση, δεν θα υπήρχε ού­τε φωτιά, ούτε νερό, ούτε γη, ούτε ήλιος, ούτε φεγγάρι, ούτε ζω­ντανό πλάσμα. [5] Ασφαλώς η φωτιά είναι ένα επικίνδυνο στοι­χείο αφού όταν σε αγκαλιάζει θα σου φέρει τον θάνατο. Αλλά θα πρέπει άραγε να μην υπάρχει η φωτιά επειδή μπορεί εύκολα να επιφέρει τον θάνατο; Κοίτα, η Γη έχει μία ελκτική δύναμη συ­νέπεια της οποίας κάθε σώμα έχει βάρος και τείνει πάντοτε προς το κέντρο της.

Εξαιτίας αυτής της ιδιότητας της Γης, μπορείς πέφτοντας από ένα ύψος να σκοτωθείς. Θα πρέπει μήπως να μην διαθέτει η Γη αυτήν την ιδιότητα επειδή μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποι­ον; Τότε όμως, πολύ σύντομα θα την περίμεναν τα χειρότερα, καθότι θα ακολουθούσε η αποσύνθεση και η διάλυσή της, όπως ένα κομμάτι πάγου στον ήλιο, οπότε θα ερχόταν το τέλος για όλα τα πλάσματα που την κατοικούν.

Αυτή λοιπόν η απαραίτητη ιδιότητα της Γης και όλης της ύλης της, αποτελεί επίσης μία καταδίκη που ισχύει για κάθε ύλη, δεδομένου ότι διαφορετικά δεν θα υπήρχε καθόλου ύλη.

[6] Ομοίως, οτιδήποτε βλέπεις σε αυτόν τον κόσμο υπάγεται σε ένα είδος νομοτέλειας ή καταδίκης. Όποιος λοιπόν στρέφεται μακριά από το Πνεύμα και συνεπώς κι από τον Θεό, αφού η ψυ­χή του στρέφεται προς την ύλη του κόσμου, προφανώς επιστρέ­φει αποκλειστικά στην παλαιά νομοτέλεια ή καταδίκη και στο θάνατο που συνεπάγεται. Γιατί η ελευθερία και η πλήρης απου­σία νομοτέλειας ή καταδίκης, υπάρχει μόνο μέσα στο αγνό Πνεύμα που δίνεται από τον Θεό. Και αυτό μπορεί να το πάρει ο καθένας που ζει συμβαδίζοντας με τη διδασκαλία Μου και πι­στεύει πως έχω έρθει σε αυτόν τον κόσμο από τον Θεό, όντας ο ίδιος Θεός για να προσφέρω σε όλους το αληθινό Φως και την αιώνια Ζωή.

Γιατί Εγώ ο Ίδιος είμαι η Αλήθεια, το Φως, ο Δρόμος και η Ζωή. Το καταλαβαίνεις τώρα»;

ΣΤ.
IV/106 Η σημασία και η δημιουργία της Γης

[1] «(Ο Κύριος;) «Ένα τμήμα των απελευθερωμένων πνευ­μάτων όμως θέλει να περάσει από τον δρόμο της ενσάρκωσης πάνω σε κάποιον πλανήτη. Μερικά ενσαρκώνονται και στον ήλιο, σε κάποια ζώνη του που τους πηγαίνει καλύτερα. Τα λιγότερα έρχονται στη Γη, καθώς η ενσάρκωση εδώ τους φαίνεται δυσκολότερη, αφού πρέπει να αφήσουν όλες τους τις αναμνή­σεις σχετικά με την προηγούμενη κατάστασή τους και να ξεκι­νήσουν ως μια εντελώς νέα ύπαρξη, πράγμα που δεν συμβαίνει στους άλλους πλανήτες και τα άλλα ουράνια σώματα.

[2] Διότι πρώτον, εκεί τα ενσαρκωμένα πνεύματα διατηρούν πάντα μια ονειρικής φύσης ανάμνηση των προηγουμένων κατα­στάσεων και το επακόλουθο είναι ότι οι άνθρωποι των άλλων πλανητών και ουρανίων σωμάτων είναι κατά βάσιν πολύ πιο σο­φοί και συνειδητοί από εκείνους της Γης. Από την άλλη, είναι βέβαια ανίκανοι για πρόοδο και κατάκτηση μιας ανώτερης βαθ­μίδας ελεύθερης ζωής. Όπως ήδη αναφέραμε παλιότερα, μοιάζουν περισσότερο με τα ζώα της Γης, που διαθέτουν από τη φύ­ση τους τα απαραίτητα για την ύπαρξή τους ένστικτα και ως συ­νέπεια είναι πάντα πολύ επιδέξια και τελειοποιημένα, τόσο μά­λιστα, ώστε ο άνθρωπος παρ’ όλη τη νοημοσύνη του δεν μπορεί να μιμηθεί πολλά από όσα κάνουν. Προσπαθήστε όμως να διδά­ξετε οτιδήποτε περισσότερο σε κάποιο ζώο και θα δείτε ότι δεν θα καταφέρετε και πολλά!

[3] Ασφαλώς, πολλά από αυτά μπορούν να μάθουν τόσα όσα χρειάζονται για να εκτελούν κάποια πολύ απλή και χονδροειδή εργασία, όπως τα βόδια μαθαίνουν να τραβάνε, το άλογο, το γαϊ­δούρι και η καμήλα να μεταφέρουν και τα σκυλιά να ανιχνεύουν και να κυνηγούν. Όμως δεν θα μπορέσετε να τους μάθετε πολύ περισσότερα και ασφαλώς δεν θα μπορέσετε να τους διδάξετε τη γλώσσα. Ο απλός λόγος γι’ αυτό είναι ότι μια αμυδρή ανάμνηση των παλιότερων καταστάσεών τους κρατά κατά κάποιον τρόπο αιχμάλωτα τα ζώα και τα απασχολεί και γι’ αυτό ζουν σαν μέσα σε ένα είδος νάρκωσης.

[4] Μόνο στους ανθρώπους αυτής της Γης, και σε κανέναν άλλο πλανήτη συμβαίνει να χάνουν κάθε προηγούμενη ανάμνηση, να μπαίνουν για τον λόγο αυτόν σε μια εντελώς νέα τάξη ζωής και να αρχίζουν μια νέα διαμόρφωση, που επιτρέπει στον καθένα από αυτούς να αναπτυχθεί φθάνοντας έως την πλήρη ομοιότητα με τον Θεό.

[5] Για τον ίδιο λόγο όμως δεν μπορεί να ενσαρκωθεί εδώ στη Γη παρά μόνο μία ψυχή που είτε κατάγεται από κάποιον ήλιο όπου βρίσκονται ακόμη συγκεντρωμένα όλα τα πρωταρχι­κά στοιχεία και έχει ήδη περάσει εκεί από ενσάρκωση —οπότε έχει ήδη μέσα της όλα εκείνα τα ιδιαίτερα διανοητικά στοιχεία που απαιτούνται για την τελείωση μίας ανώτερης πνευματικής ζωής— είτε κατάγεται κατευθείαν από τη Γη και έχει περάσει προηγουμένως και από τα τρία φυσικά βασίλεια, από την απλή πέτρα και τα άλλα ορυκτά, από το βασίλειο των φυτών και τέ­λος από ολόκληρο το βασίλειο των ζώων της ξηράς, της θάλασ­σας και του αέρα.

[6] Αυτό όμως δεν αφορά το υλικό σώμα, αλλά το ψυχικό και πνευματικό στοιχείο που περιέχει μέσα από το κάλυμμά του. Γιατί το κάλυμμα αυτό είναι βέβαια κι αυτό ψυχικό και πνευματικό, όμως είναι ακόμη πολύ κατώτερο, αδρανές και χονδροειδές και απο­τελεί μια πολύ βαριά εκδήλωση της φιλαυτίας, του εγωισμού, της υπεροψίας και της οκνηρής απόλαυσης της χειρότερης, θα­νατηφόρας και οργισμένης φιλαρχίας. Μια τέτοια ύλη πρώτα θα αποσυντεθεί πολλές φορές και θα περάσει μερικά μό­νο στην καθαρότερη ουσία που περιβάλλει ως ένδυμα την ψυχή. Προφανώς ποτέ δεν πρόκειται να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί ως καθαυτό ψυχική ουσία.

[7] Γι’ αυτό υπάρχουν άλλωστε πάνω στη Γη περισσότερα και διαφορετικά είδη επιμέρους ορυκτών, φυτών και ζώων από ό,τι στους άλλους πλανήτες και ήλιους. Αν τα προσέθετε κανείς, ασφαλώς το άθροισμα των ειδών θα ήταν αρκετά μεγάλο, όμως σε κανένα άλλο ουράνιο σώμα ολόκληρης της Δημιουργίας δεν υπάρχει ούτε το ένα εκατομμυριοστό των ειδών που διαθέτουν τα τρία βασίλεια της Γης. Ακριβώς γι’ αυτό, ωστόσο, μόνο αυτή η Γη είναι προορισμένη να ζήσουν εδώ τα παιδιά του Θεού.

[8] Πώς και γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Η Γη είναι μια εντε­λώς ιδιαίτερη περίπτωση. Βέβαια, ως πλανήτης ανήκει σε αυτόν τον ήλιο, αλλά στην ουσία δεν προήλθε από αυτόν όπως οι υπό­λοιποι πλανήτες – με εξαίρεση εκείνου που βρίσκεται ανάμεσα στον Άρη και τον Δία, που όμως καταστράφηκε από κάποιες κα­κές αιτίες πριν από 6000 χρόνια ή μάλλον καταστράφηκε από τον ίδιο τον εαυτό του και τους κατοίκους του. Η αρχική της δη­μιουργία ξεκίνησε από τον πρωταρχικό κεντρικό ήλιο και από μια άποψη είναι πολύ αρχαιότερη από τον συγκεκριμένο ήλιο, τόσο που δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Παρ’ όλ’ αυτά όμως άρχισε να αποκτά σωματική υπόσταση πολύ αργότερα από τότε που αυτός ο ήλιος άρχισε ως διαμορφωμένο πια στερεό σώμα να περιφέρεται γύρω από τον κεντρικό του ήλιο, ενώ στη συνέχεια έπαιρνε κυρίως από αυτόν εδώ τον ήλιο τα βασικά υλικά και σω­ματικά στοιχεία του.»

VI/5-7 Η άσκηση πίεσης στα θέματα της πίστης αποτελεί μία μορφή καταδίκης, γιατί η πνευματική ζωή προϋποθέτει προσωπική πεποίθηση και εντελώς ελεύθερη βούληση. Η ενανθρώπιση του Κυρίου έγινε πολύ ταπεινά και απλά ώστε οι άνθρωποι να προσελκύονται μόνο από το Λόγο και την αλήθεια Του.

Ο Κύριος παίρνει το λόγο: [4] «Πρώ­τα από όλα σας δίνω εντολή να κρατήσετε απολύτως μυστικά για πάντα όσα θα ακούσετε και θα δείτε εδώ. Διότι δεν πρέπει να ασκηθεί πίεση στη βούληση και στη συνείδηση κανενός ανθρώ­που ώστε να εξαναγκαστεί να πιστέψει σε Μένα και στην απο­στολή Μου. Μόνο με τη νέα διδασκαλία και με τα θαύματα που έχει κρίνει αναγκαία η σοφία Μου μπορούν να οδηγούνται οι άνθρωποι στην πίστη.

[5] Οποιαδήποτε εσωτερική, ψυχική πίεση ή βία στα θέματα πίστης αποτελεί ουσιαστικά μία καταδίκη. Διότι όταν κάποιος δεν δέχεται ή δεν κάνει κάτι με τη θέλησή του εντελώς ελεύθε­ρη και επειδή ο ίδιος το έχει αναγνωρίσει και έχει πειστεί, τότε δεν βρίσκει τη ζωή παρά την καταδίκη. Για να γίνει πραγματικά καλός ο άνθρωπος, γεμάτος αληθινή, πνευματική ζωή, δεν πρέ­πει να τον αναγκάζει σε αυτό άλλο από τη δική του, ελεύθερη και σταθερή θέληση. [6] Ούτε κάποιος νόμος, ούτε κάποια αμοι­βή ή τιμωρία επιτρέπεται να τον κατευθύνουν, παρά μόνο η ανε­πηρέαστη πίστη του, η ενδόμυχη πεποίθησή του, η καθαρή συνειδητοποίηση, ύστερα η υπακοή και η ελεύθερη θέλησή του, η οποία θα πρέπει να πηγάζει από την ανιδιοτελή αγάπη για τον Θεό και για καθετί καλό και αληθινό.

[7] Σας το δηλώνω ως απόλυτη αλήθεια: Θα Μου ήταν πολύ ευκολότερο να έρθω σαν άνθρωπος γιγαντιαίων διαστάσεων, συνοδευμένος από αμέτρητες λεγεώνες αγγέλων, να κατέβω στη Γη ανάμεσα σε φωτιές, αστραπές, κεραυνούς και θύελλες και να σας κηρύξω το νέο Λόγο της χάρης με βροντερή φωνή που θα κονιορτοποιούσε τα βουνά. Ασφαλώς δεν θα υπήρχε τότε ούτε ένας ανάμεσά σας που θα άφηνε να αναδυθεί μέσα του η παρα­μικρή αμφιβολία. Διότι η αγωνία και ο τρόμος θα τον είχαν αφή­σει σαν κεραυνόπληκτο και θα του είχαν κλείσει το στόμα, έτσι που δεν θα ήταν ικανός να κάνει την οποιαδήποτε σκέψη. Αλλά μήπως αυτό θα βοηθούσε κανέναν στο να βρει την εσωτερική ελευθερία του; Κάθε άλλο! Αντίθετα, ο ψυχαναγκασμός θα ήταν μία καταδίκη για την ψυχή του καθενός, και όλων οι καρδιές θα γίνονταν υπόδουλες και σκληρές σαν πέτρα.

[8] Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν ήρθα στον κόσμο τόσο απαρατή­ρητα και ταπεινά, όπως το είχα προαγγείλει άλλωστε με το στό­μα των προφητών. Έτσι δεν θα γίνει υπόδουλη καμία ανθρώπινη καρδιά, αλλά οι άνθρωποι θα μάθουν να Με αγαπούν αποκλειστι­κά λόγω της ευλογημένης δύναμης της διδασκαλίας και των Λό­γων Μου και απολύτως ελεύθεροι θα εναρμονίσουν με αυτά τη ζωή τους.

Η ενανθρώπιση

Από τα κείμενα της Νέας Αποκάλυψης μπορούμε εξάλλου να καταλάβουμε πώς ήταν δυνατό, το απέραντο Πνεύμα να περιορισθεί σ’ ένα ανθρώπινο σώμα. Υπάρχει ο βασικός κα­νόνας που λέει ότι ο άνθρωπος, όπως άλλωστε κάθε υλικό πλάσμα, απαρτίζεται από τρία μέρη. Το ένα απ’ αυτά είναι το πνεύμα, το οποίο συνιστά τη θεμελιακή δύναμη της ζω­ής, αυτή που σαν διευθυντικό και οργανωτικό κέντρο κατευ­θύνει τα πάντα. Κατά δεύτερο λόγο απαρτίζεται από την ψυ­χή, η οποία προήλθε απ’ τα πιο αιθέρια συστατικά της ύλης^– και τέλος από το σώμα, που έχει διαμορφωθεί απ’ τα πιο χονδροφυή μέρη της ύλης.

Στην περίπτωση του Ιησού, στο πρόσωπό του κατοίκησε το προαιώνιο Κέντρο Δύναμης, ο κεντρικός σπινθήρας που ο­νομάζεται «Πατέρας» ή «Αιώνια Αγάπη». Το φως που ξεχυ­νόταν απ’ τη Φωτιά αυτής της Αγάπης, ήταν η θεϊκή Ψυχή του Ιησού ή ο «Υιός του Θεού» μέσα Του. Ως προς το γήι­νο, σαρκικό σώμα του, ήταν ο «Υιός του Ανθρώπου».

Το Πνεύμα του Ιησού, όντας το προαιώνιο Κέντρο Δύναμης του Θεού που δρούσε σε όλη τη Δημιουργία, περιείχε όντως την «πληρότητα του Θεού». Γι’ αυτό ήταν και είναι πέρα για πέρα αληθινός Θεός. Σαν ψυχική-σωματική υπόσταση ο Ιησούς ήταν πέρα για πέρα ανθρώπινος. Κι όχι μόνο ως προς τις ι­κανότητες και την εμφάνιση, αλλά και για την ανάγκη να μετουσιώσει πνευματικά την ψυχή και το σώμα του.

Για το πώς έγινε άνθρωπος, ο Ιησούς λέει στο «Μ.Ε.Ι.»: «Μονάχα το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι είχε πάρει το σώμα απ’ το χέρι της θεϊκής Θέλησης· όλοι οι άλλοι άνθρωποι βγή­καν από μια μάνα. Το ίδιο και το δικό μου σώμα, το γέννησε μια μητέρα από τη Γη, αν και δεν το έσπειρε άνθρωπος, όπως γίνεται συνήθως. Έγινε μόνο χάρη στην παντοδύναμη Θέλη­ση του Θεού. Με ανθρώπους που είναι ολότελα αγνοί και αφοσιωμένοι στο Θεό, αυτό το πράγμα είναι καθ’ όλα δυνα­τό. Παλιότερα δεν ήταν τόσο σπάνιο φαινόμενο και σήμερα ακόμη συμβαίνει καμιά φορά.

Είναι φανερό πως αυτοί οι άνθρωποι που έχουν δημιουργηθεί με καθαρά πνευματικό τρόπο, είναι πνευματικότεροι από τους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί φυσιολογικά. Γιατί τα παιδιά από ακμαίους και υγιείς γονείς γίνονται κατά κα­νόνα ρωμαλέα και γερά· ενώ συνήθως εξασθενημένοι και α­σθενικοί γονείς κάνουν αδύναμα και φιλάσθενα παιδιά.

Σαν άνθρωπος, όπως στέκομαι τώρα εδώ μπροστά σας, δεν είμαι Θεός, αλλά ένας Υιός του Θεού, αυτό που ουσιαστικά πρέπει να γίνει ο κάθε άνθρωπος. Γιατί οι άνθρωποι αυτής της Γης έχουν την αποστολή να γίνουν παιδιά του Θεού, με το να ζουν σύμφωνα με το Θέλημά Του. Ένα όμως απ’ τα παιδιά του ήταν προορισμένο προαιώνια να είναι το πρώ­το, να έχει όλη τη θεϊκή Ζωή μέσα του και να τη δώσει στον καθένα που πιστεύει σ’ Αυτόν και ζει σύμφωνα με τη διδα­σκαλία του. Κι αυτός ο πρώτος είμαι Εγώ.

Αλλά όταν ήρθα στον κόσμο, δεν είχα από την αρχή μέσα Μου αυτή τη θεϊκή Ζωή. Ο σπόρος βέβαια υπήρχε μέσα Μου, αλλά έπρεπε πρώτα να καρπίσει, πράγμα που Μου κόστισε σχεδόν τριάντα χρόνια απ’ τη ζωή Μου και μεγάλο κόπο. Τώ­ρα όμως που στέκομαι μπροστά σας, είμαι τέλειος και μπορώ να πω πως Μου έχει δοθεί όλη η Εξουσία και η Ισχύς σε Ου­ρανό και Γη. Και πως το Πνεύμα μέσα Μου έχει γίνει ένα με το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό μπορώ να κάνω τέτοια θαύματα, που κανένας άνθρωπος πριν από Εμένα δεν έκανε ποτέ. Ό­μως αυτό στο μέλλον δεν θα είναι αποκλειστικά προνόμιο δικό Μου. Θα το έχει και ο καθένας που πιστεύει πως Μ’ έ­στειλε ο Θεός σ’ αυτή τη Γη, για να φέρω στους ανθρώπους το Φως της Ζωής, κι ακολουθεί τη διδασκαλία Μου. Αυτή η διδασκαλία εξηγεί πεντακάθαρα ποιο είναι το θέλημα του θεϊκού Πνεύματος που κατοικεί μέσα Μου με όλη του την πληρότητα.

Αυτό το Πνεύμα είναι Θεός, Εγώ όμως, σαν απλός Υιός του ανθρώπου, δεν είμαι. Γιατί κι Εγώ παιδεύτηκα και τυραννήθηκα πολύ σαν άνθρωπος, σαν κάθε άλλον, μέχρι να γίνω άξιος για να σηκώσω τη θεία φύση. Κι αφού ωρίμασα έτσι σαν άνθρωπος, μπορώ πια να γίνω ένα με το Πνεύμα του Θε­ού. Τώρα βέβαια έχω ενωθεί ολότελα με το Θεό στο Πνεύμα, αλλά στο σώμα όχι ακόμη. Αλλά και σ’ αυτό θα ενωθώ μαζί Του. Πρώτα όμως πρέπει να περάσω μία μεγάλη δοκιμα­σία. Η ψυχή Μου πρέπει να ταπεινωθεί βαθιά και ν’ απαρνηθεί τον εαυτό της» («Μ.Ε.Ι.» 6, 90).

IV/252-257 Το μέγεθος της Δημιουργίας και η επιλογή της Γης μας για την ενανθρώπηση του Κυρίου. Η απανταχού παρουσία του πνεύματος, οι εξωτερικές ζωτικές σφαίρες πνεύματος και ψυχής, η παντογνωσία του Θεού.

Στο κεφάλαιο IV/254 ο Κύριος: «Οι σοφότεροι ανάμεσά σας σίγουρα καταλαβαίνουν ότι Εγώ, όπως μιλάει τώ­ρα ο Πατέρας μέσα Μου και μέσα από Μένα, ασφαλώς δεν ήμουν σε κάποιου είδους χειμερία νάρκη σε κάποιο σημείο του άπειρου χώρου! Ακόμη κι αν μία περίοδος της Δημιουργίας έχει τεράστια διάρκεια από την πρώτη αρχή της μέχρι την τελική πνευματική τελειοποίηση, παρ’ όλ’ αυτά δεν είναι τίποτα μπρο­στά στην αιώνια ύπαρξή Μου και η αμέτρητη έκτασή της δεν εί­ναι τίποτα μέσα στο άπειρο διάστημα αφού η διαφορά των δύο μεγεθών δεν μπορεί καν να μετρηθεί.» Ως παράδειγμα ο Κύριος αναφέρει τον πλανήτη Regulus του Μεγάλου Λέοντα, που το κα­νονικό του όνομα είναι Urka ή καλύτερα Ouriza, που σημαίνει: η πρώτη ή η αρχή της δημιουργίας άπειρων ήλιων σε μια σχεδόν ατελείωτης περιφέρειας σφαίρα δημιουργίας. Αυτή είναι η ψυχή ή το κέντρο βάρους ενός σφαιρικού περιβλήματος, το οποίο όμως ουσιαστικά δεν είναι παρά ένα μόνο νεύρο του μεγάλου κοσμικού ανθρώπου της Δημιουργίας, ο οποίος ουσιαστικά πα­ριστάνει από την αρχή του μέχρι την πνευματική του τελειοποί­ηση μία και μόνο περίοδο δημιουργίας.

Στο κεφάλαιο IV/255 ο Κύριος επισημαίνει ότι μολονότι υπάρ­χουν άπειρες περίοδοι δημιουργίας πριν και μετά από τη δική μας, μόνο αυτή έχει τον προορισμό να είναι εκείνη, όπου Αυτός ο ίδιος πήρε ανθρώπινη σαρκική φύση. Για τον σκοπό αυτόν επιλέχθηκε αυτό το σφαιρικό περίβλημα και ειδικότερα η περιοχή του κεντρικού ήλιου του Σείριου, και ανάμεσα στα 200 εκατομμύρια ήλιους που γυρίζουν γύρω του επιλέχθηκε ο δικός μας ήλιος και από τους πλανήτες γύρω από αυτόν επιλέχθηκε αυτή εδώ η Γη. (Ο Κύριος:) [2] «Μόνο αυτή η περίοδος δημιουργίας έχει προορισμό να εμφανιστώ Εγώ με την προαιώνια θεία φύση Μου ενσαρκωμένος πάνω σε έναν μικρό πλανήτη, σε αυτή τη Γη, για χάρη όλων των προηγουμένων και όλων των άπειρων μελλοντικών δημιουργιών, και να διδάξω ο ίδιος προσωπικά. [3] Δεν ήθελα να δημιουργήσω απλώς και μόνο όπως συνήθως παιδιά όμοια με Μένα,
αλλά και να τα διαπαιδαγωγήσω με την πατρική αγάπη Μου για να κυριαρχούν μετά αιώνια μαζί Μου σε ολόκληρο το άπειρο. [4] Για να το επιτύχω όμως αυτό, Εγώ, ο άπειρος, αιώνιος Θεός, περιέβαλα με σάρκα το κύριο κέντρο ζωής της θείας ύπαρξής Μου, προκειμένου να μπορείτε εσείς, τα παιδιά Μου, να Με γνωρίσετε
ως ορατό και αισθητό Πατέρα και να σας διδάξω ο ίδιος μιλώντας μέσα από την καρδιά Μου την αληθινή θεία αγάπη, σοφία και δύναμη. Και αν ακόμη οι έννοιες του άπειρου και του αιώνιου είναι κάπως βαριές και δυσνόητες για μια πεπερασμένη ψυχή, ωστόσο αυτό δεν ισχύει αφού αφυπνιστεί το πνεύμα μέσα της. Το πνεύμα εί-
ναι ελεύθερο και όμοιο με τον Θεό στην κίνησή του και καμία
διάσταση του χώρου δεν το επηρεάζει. Άλλη μία ιδιαιτερότητα
του πνεύματος είναι η ικανότητά του να συλλαμβάνει περασμένα ή μελλοντικά γεγονότα έτσι ώστε να κυριαρχεί τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο.» [11] (Ο Κύριος:) «Για το πνεύμα δεν υπάρχει λοιπόν χώρος, παρά μόνο εφ’ όσον θελήσει εκείνο να δημιουργήσει έναν, το ίδιο δε ισχύει και για τον χρόνο. Μία τρίτη, καθαρά πνευματική ιδιότητά του είναι ότι μπορεί να δει στο σύνολό της μια διαδικασία όσο μεγάλη κι αν είναι. Και όσο πιο δυνατό είναι το πνεύμα χάρη στην τάξη της ψυχής, τόσο καθαρότερα και πιο συγκεκριμένα βλέπει ακόμη και τα πιο περίπλοκα πράγματα
της Δημιουργίας.»

Ποια διαφορά έκανε η ενανθρώπιση του Μεσσία

Το κεφάλαιο 1/66 [3]-[5] μας μιλάει για τη θεραπεία ενός α­σθενή με αρθρίτιδα που ονομαζόταν Ιωάννης, ο οποίος στη συ­νέχεια (παράγραφος 10 κ.ε.) χορεύει και χοροπηδάει σαν τον Δαυίδ μπροστά στους συγκεντρωμένους και εξυμνεί τη με­γάλη καλωσύνη του Κυρίου προκειμένου να εκπληρωθεί αυ­τό που είναι γραμμένο: «Και το πρόβατο θα πηδάει σαν το ε­λάφι!» Πιο κάτω (1/73 [2]) αναφέρονται τα εξής για τον άν­θρωπο που θεράπευσε ο Κύριος: «Πρόκειται για τον ίδιο Ιω­άννη που οι Απόστολοί Μου αργότερα, όταν τους έστειλα τον δεύτερο χρόνο να διδάξουν το λαό, τον εμπόδισαν γιατί κι αυ­τός θεράπευε τους ανθρώπους στο όνομά Μου και εξόρκιζε τους δαιμονισμένους χωρίς ρητή εντολή από Εμένα.» (Κατά Μάρκον 9, 38-40)

Στο κεφάλαιο 1/67 ο αρχιερέας Ιωναήλ διδάσκει στον θερα­πευμένο σχετικά με τη θεία τάξη και τη δύναμη του Σατανά πριν και μετά την εμφάνιση του Μεσσία: (1/67 [3]) «Πρέπει να ανα­λογιστείς λοιπόν ότι ο Κύριος παλιότερα επέτρεπε στον Σατα­νά να δρα με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Διότι έπρεπε να δοθέί στο πρωτόπλαστο πνεύμα (τον Εωσφόρο) ένα μεγάλο χρο­νικό διάστημα για να δοκιμαστεί ως προς την ελευθερία του, αφού δεν ήταν μόνο το πρώτο από τα πνεύματα που δημιουργήθηκαν, αλλά και το πιο μεγάλο.

[4] Όμως τώρα ο χρόνος αυτός έχει περάσει και θα τοποθε­τηθούν πλέον πολύ σφιχτά δεσμά στον άρχοντα της νύχτας, που δεν θα μπορεί πια να κινείται τόσο ελεύθερα όσο μέχρι σήμερα.

[5] Ο λόγος είναι ότι έτσι, εφ’ όσον μέσα μας βασιλεύει η σω­στή αγάπη, θα μπορούμε να κινούμαστε πιο άνετα πάνω στη Γη από παλιότερα, όταν επικρατούσε ο σκληρός ζυγός του νόμου.

[6] Από τον Αδάμ μέχρι τη γενιά μας κυριαρχούσε ο νόμος της σοφίας και χρειαζόταν πολλή σοφία, καθώς και η πιο ισχυ­ρή και ακλόνητη θέληση για να εκπληρώσει κανείς μέσα του αυτόν το νόμο.

[7] Ο Θεός όμως είδε πως οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να εκπληρώσουν το νόμο της σοφίας και γι’ αυτό ήρθε ο ίδιος στον κόσμο για να τους δώσει έναν νέο νόμο της αγάπης που θα μπο­ρούσαν να τον εκπληρώσουν πιο εύκολα. Γιατί ο Ιεχωβά στο πλαίσιο του νόμου της σοφίας δεν άφηνε παρά μόνο το φως του να λάμψει ανάμεσα στους ανθρώπους, το οποίο όμως δεν ή­ταν Εκείνος ο ίδιος αλλά απλώς εκπορευόταν από Εκείνον προς τους ανθρώπους, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι έχουν εκπορευθεί από Εκείνον, χωρίς ωστόσο να είναι εκείνοι ο ίδιος ο Ιε­χωβά. Μέσα στην αγάπη όμως και με τη βοήθειά της ο Ιεχωβά έρχεται ο ίδιος στον άνθρωπο και ενοικεί αληθινά πνευματικά μέσα του κάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον άνθρωπο, που είναι δημιούργημα, απόλυτα όμοιο σε όλα με τον ίδιο. Τότε ο Σατανάς δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να αγγίξει με την πο­νηριά του τον άνθρωπο που είναι τόσο καλά εξοπλισμένος. Διό­τι το πνεύμα του Ιεχωβά μέσα στον άνθρωπο διαβλέπει ανά πά­σα στιγμή την πονηριά του Σατανά, όσο καλά κι αν την κρα- τάει κρυμμένη, και έχει πάντα υπεραρκετή δύναμη για να δια­λύσει την πλήρη αδυναμία του Σατανά.

[8] Ο προφήτης Ηλίας παραλλήλισε αυτήν την κατάσταση των ανθρώπων όπου ο Ιεχωβά έρχεται σ’ αυτούς άμεσα, μέσα στην αγάπη, με το απαλό σφύριγμα του ανέμου καθώς περ­νάει μπροστά από μια σπηλιά. Αντίθετα όμως, ο Ιεχωβά δεν βρίσκεται μέσα στη μεγάλη καταιγίδα και στη φωτιά!

[9] Επομένως το απαλό σφύριγμα του ανέμου είναι η αγάπη των ανθρώπων για τον Θεό και τους συνανθρώπους τους, μέσα στην οποία υπάρχει ο ίδιος ο Ιεχωβά, ενώ Εκείνος δεν βρίσκεται μέσα στην καταιγίδα της σοφίας και το πύρινο ξίφος του νόμου!»

Στο κεφάλαιο 1/217 ο Κύριος στο πλαίσιο της διδασκαλίας Του προειδοποιεί ξανά έντονα τους μαθητές για τις παγίδες του Σατανά, μολονότι είναι πάντοτε σχετικά εύκολο να διακρίνει κανείς όσα με κακία ψιθυρίζει στο αυτί του ανθρώπου και να του προβάλει αντίσταση, αφού [4] «ο Σατανάς μπορεί να επιδράσει μόνο πάνω στις αισθήσεις της ψυχής και ποτέ στη βού­λησή της. [6] Αν όμως πέσετε σε μια από τις παγίδες του ή υποκύψετε από επιπολαιότητα, δεν θα είναι εύκολο να απαλλα­γείτε εντελώς από αυτόν μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής σας. [8] Όποιος όμως έχει σοβαρή πρόθεση και κάνει ό,τι μπορεί και μεταβιβάζει πνευματικά την αδυναμία του σε Μένα, θα μπορεί εύκολα να νικήσει τον Σατανά επικαλούμενος με ζω­ντανή πίστη το όνομά Μου. [11] Το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί ολοκληρωτικά από τις δικές σας ενέργειες και κριτές σας θα είναι τα λόγια και οι πράξεις σας.»

IV/ 256-262 Η ζωτική σφαίρα που ακτινοβολούν ψυχή και πνεύμα

Στο κεφάλαιο IV/256 ο Κύριος ερμηνεύει την εξωτερική ζωτι­κή σφαίρα της ψυχής και του πνεύματος: «Η εμβέλεια δράσης της εξωτερικής ζωτικής σφαίρας της ψυχής εκτείνεται όσο μπορεί να βρει κάτι που να βρίσκεται σε στοιχειώδη αντιστοιχία με αυ­τήν. Η εξωτερική ζωτική της σφαίρα μοιάζει με την ακτινοβολία ενός φωτός ορατού επάνω στη Γη: όσο πιο μακριά είναι κανείς από τη φλόγα, τόσο πιο θαμπό φαίνεται. Όμως η εξωτερική ζω­τική σφαίρα του πνεύματος είναι σαν τον αιθέρα που είναι όμοια κατανεμημένος σε ολόκληρο το άπειρο διάστημα. Αν διεγερθεί το πνεύμα που αναδύεται ελεύθερα στην ψυχή, διεγείρεται την ίδια στιγμή και η εξωτερική του ζωτική σφαίρα σε άπειρη από­σταση και τότε μπορεί να βλέπει, να αισθάνεται και να δρα σε όλο τον χώρο της Δημιουργίας, όπου υπάρχει ο αιθέρας. Γιατί βασικά αυτός ο αιθέρας είναι ταυτόσημος με το αιώνιο πνεύμα της ζωής μέσα στην ψυχή. Αυτό δεν είναι παρά μία συμπυκνω­μένη εστία του γενικού ζωτικού αιθέρα που γεμίζει ολόκληρο το άπειρο. Έστω κι αν λοιπόν απομονώνονταν τμήματα του γενικού πνεύματος επειδή κατοικούν στις ψυχές, όμως γίνονται αμέσως ένα με το γενικό πνεύμα, μόλις διαποτίσουν την ψυχή χάρη στην πνευματική αναγέννηση. Δεν χάνουν έτσι καθόλου την ταυτότη­τά τους, επειδή ως εστιακά σημεία ζωής μέσα στην ανθρώπινη μορφή της ψυχής, που είναι ουσιαστικά το σώμα της, αντιλαμ­βάνονται επίσης όλα όσα υπάρχουν με ιδιαίτερα ατομική μορφή μέσα στην ψυχή που τα περιβάλλει.»

Στο κεφάλαιο IV/ 257 τέλος ο Κύριος απαντά στην ερώτηση του Oubratouvishar σχετικά με την παντογνωσία του Θεού. (Ο Κύριος:) [10 κ.ε.]«Θα έχεις κα­ταλάβει ότι ο αιώνιος χώρος της Δημιουργίας είναι γεμάτος με το πνεύμα Μου, που είναι καθαρή αγάπη, δηλαδή ζωή, φως, σοφία, διαυγέστατη αυτοσυνείδηση, συγκεκριμένη αίσθηση, αντίληψη, όραση, ακοή, σκέψη, βούληση και δράση. Μέσα σε Μένα αυτά είναι το κύριο εστιακό σημείο της ζωής ενός και αιώνια του αυτού πνεύματος, που είναι όμως ένα με τον εξωτερικό ζωτικό αιθέρα του που γεμίζει ολόκληρο το άπειρο. Διαφορετικά είναι όμως τα πράγματα ως προς την εξωτερική ζωτική σφαίρα της ψυχής, που δεν μπορεί να εξαπλωθεί ως ουσία πέρα από ένα συγκεκριμένο σημείο επειδή συναντά διάφορα στοιχεία ξένα προς αυτήν. Αντίθετά, ο εξωτερικός ζωτικός αιθέρας του πνεύματος δεν είναι ποτέ δυνατόν στην αιωνιότητα να συναντήσει κάποιο στοιχείο ξένο προς αυτόν, γιατί ουσιαστικά όλα είναι αυτός ο ίδιος, κι έτσι μπορεί χωρίς κανέναν περιορισμό να βλέπει, να νοιώθει, να ακούει και να καταλαβαίνει τα πάντα. Με απλά λόγια, σε αυτό στηρίζε­ται η τόσο δυσνόητη παντογνωσία του Θεού!»

III/88 Οι αρχαίοι θεοί αντιπροσώπευαν ιδιότητες του ενός θεού

Στο κεφάλαιο ΠΙ/88 περιγράφεται μια συζήτηση μεταξύ του Ουράνιου και της κόρης του Ελένης που, καθώς πιστεύουν βαθιά στους Έλληνες θεούς, δεν μπορούν να βρουν ερμηνεία για το θείο πρόσωπο του Σωτήρα, αφού θεωρούν αυτονόητο να φοβού­νται τους θεούς και πάντα να προσέχουν μην κινήσουν τη δυσμέ­νεια ή τη ζήλεια τους, ενώ αντίθετα ο Κύριος χάρη στην άπειρη καλωσύνη Του έχει ήδη γεννήσει βαθιά αγάπη στην ψυχή της Ελέ­νης.

Στο κεφάλαιο ΙΠ/89-90 ο Μαθαήλ, που έχει διακρίνει την απο­ρία και την αδυναμία των δυο Ελλήνων να δώσουν κάποια εξήγηση, ρωτάει σχετικά τον Ουράνιο που λέει τα εξής: [6] «Αυτά που συμ­βαίνουν εδώ, ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια. Ο τόπος είναι τόσο ιε­ρός που μας γεμίζει με φόβο και τρόμο, ακόμη περισσότερο μάλι­στα αφού η καρδιά της κόρης μου άρχισε να γεμίζει με αγάπη για τον πιο μεγάλο από όλους τους θεούς. [7] Σύμφωνα με τους θείους νόμους των Ελλήνων, μια τέτοια αγάπη αποτελεί ένα από τα με­γαλύτερα εγκλήματα και ταυτόχρονα συνιστά ύβρι κατά της άπει­ρης ιερότητας των θεών, ιδιαίτερα μάλιστα του άγνωστου Θεού, που είναι ο ανώτερος από όλους. (88[6]) Όπως και άλλοι λαοί, έτσι κι εμείς οι Έλληνες έχουμε αφιερώσει στον θεό αυτόν ένα ναό που ποτέ δεν ανοίγει. (89(8]) Σε παρακαλώ, εφ’ όσον ασφαλώς είσαι κι εσύ ημίθεος, να παρακαλέσεις τον μεγάλο Θεό όλων των θεών να θεραπεύσει την άρρωστη καρδιά της κόρης μου και να μου υπο­δείξεις τί θυσία πρέπει να προσφέρω για τη χάρη αυτή;» Ο Μαθαήλ του απαντά: [9] «Είσαι καθαρότατος ειδωλολάτρης! Αναζη­τάς σε ολόκληρο τον κόσμο την αλήθεια και το φως και όταν τα βρεις, δεν είσαι σε θέση να τα αναγνωρίσεις! [11] Η αγάπη που νιώθει η κόρη σου για τον μεγάλο, άγιο διδάσκαλό μας είναι το μο­ναδικό αληθινό σημάδι ζωής του θείου σπινθήρα που φέρει μέσα στην καρδιά της! Όταν ο σπινθήρας αυτός θα αναφλεγεί μέσα στην καρδιά της, εκείνη θα αναγνωρίσει πόσο εσφαλμένη είναι η παλιά, πολυθεϊστική σας πίστη, αλλά θα καταλάβει επίσης ότι εκείνος που έκανε να ανάψει και να ζωντανέψει μέσα στην καρδιά της ο θείος σπινθήρας είναι ο μόνος αληθινός και αιώνιος Θεός.

Ο Μαθαήλ συνεχίζει: «Για να μάθεις όμως από πού προ­έρχονται οι θεοί σου και ότι ουσιαστικά δεν είναι τίποτα, σου λέω στο όνομα του Κυρίου που βρίσκεται τώρα ανάμεσά μας ότι τώρα πια δεν είναι παρά κενά ονόματα που δεν έχουν για σας καμία σημασία! Παλιότερα όμως ήταν εκφράσεις των ιδιοτήτων του ενός και μοναδικού αληθινού Θεού, που το πνεύμα Του τώ­ρα ενοικεί πλήρως στον Δάσκαλο που βλέπετε μπροστά σας.

To “Ceus” είναι ένας χαρακτηρισμός που τον καιρό των πρώτων Πατριαρχών προτασσόταν πάντα στους νόμους που δί­νονταν από το πνεύμα του Θεού που εισέρρεε μέσα στην ψυχή των πατέρων. Η έκφραση αυτή σημαίνει “Ο Πατέρας το θέλει!”. To Ce ή Ze σήμαινε τη σταθερή, αναλλοίωτη βούληση ενώ το us ή καλύτερα uoz ή uoza σημαίνει τον Πατέρα στον ουρανό που διαρκώς δημιουργεί και είναι κυρίαρχος των πάντων.

Παρόμοια η λέξη “Jupiter” ή καλύτερα Je u pitar χρησι­μοποιείτο από τους παλιούς πατέρες για να δηλώσουν στα παι­διά τους ένα δοχείο που συγκεντρώνει την αγάπη και τη σοφία του Θεού, γιατί Je u pitar σημαίνει τα εξής: το u παριστάνει το εξωτερικό περίγραμμα μιας ανοιχτής καρδιάς και είναι το καθ’ εαυτό δοχείο από όπου πίνουμε τη ζωή, γιατί pit σημαίνει πίνω, pitaz είναι εκείνος που πίνει και pitar ή pitara είναι το ιερό δο­χείο που πίνρυμε ενώ pitza ή piutza το κοινό αντίστοιχο δοχείο.

Όπως όμως ο δικός σας Ceus ή Jupiter δεν είναι για σας παρά μόνο ένα κενό νοήματος όνομα, επειδή δεν θυμόσαστε πια τη σημασία αυτής της πρωταρχικής έννοιας, το ίδιο ή και ακόμη περισσότερο στερούνται νοήματος για σας τα κενά ονόματα των άλλων θεών και θεαινών σας!

Για παράδειγμα η θεά σας Venuz ή Avrodite είναι θεά της γυναικείας ομορφιάς ενώ η αντίστοιχη λέξη σήμαινε για τους αρχαίους πατέρες βέβαια μια πολύ όμορφη γυναίκα, όμως αυτό δεν ήταν θετικό για την πνευματική της υπόσταση, αφού οι αρ­χαίοι είχαν ήδη μάθει από την πείρα τους ότι μια πολύ ωραία γυ­ναίκα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι συνήθως κουτή και δεν έχει πλούτο γνώσεων επειδή είναι ματαιόδοξη, ασχολείται μόνο με το να αυτοθαυμάζεται για την ομορφιά της και δεν βρίσκει χρό­νο να αποκτήσει άλλες, χρήσιμες γνώσεις. Γι’ αυτό οι παλιοί ονόμαζαν μια τέτοια όμορφη γυναίκα μια αληθινή Ve nuz ή Ve niz, που σημαίνει: “Αυτή δεν ξέρει τίποτα!”.

Σχεδόν το ίδιο σήμαινε και η λέξη Avrodite. Αντίθετα, η λέ­ξη Ovrodite σήμαινε: γεννά την καθαρή, θεία σοφία και Slourodit σήμαινε: γεννά την ανθρώπινη σοφία. Avrodit όμως σημαίνει: γεννά τη γήινη βλακεία και Avrodite σήμαινε μια ωραία στολι­σμένη γυναίκα που διαρκώς γεννά τη βλακεία, καθώς είναι και η ίδια τις περισσότερες φορές κουτή.

Με το V οι αρχαίοι πάντα υποδήλωναν ένα δοχείο υποδοχής. Αν λοιπόν πριν από αυτό βρισκόταν ένα ιερό Ο, που απεικονίζει τον ηλιακό δίσκο και συμβολίζει αντίστοιχα τον Θεό μέσα στο πρωταρχικό Του φως, τότε το V δήλωνε την υποδοχή του φωτός της σοφίας από το Ο που συμβολίζει τον Θεό. Αν πριν από το V υπήρχε το Α, με το οποίο οι αρχαίοι συμβόλιζαν κάθε τι καθαρά εγκόσμιο κι επίγειο, τότε το δοχείο προσλαμβάνει την τιποτένια, ανθρώπινη βλακεία. Rodit όμως σημαίνει γεννώ και A V rodit δεν σημαίνει τίποτα άλλο από: γεννά τη βλακεία.

Πες μου, καταλαβαίνεις τώρα κάπως καλύτερα τη βασική φύση των θεών σου;»

Τότε η όψη του Ουράνιου και της Ελένης έγιναν πιο χαρούμενες και η Ελένη έπαψε πια να νιώθει φόβο εξαιτίας της αγάπης της για Μένα.

[10] Μετά ο Ουράνιος είπε στον Μαθαήλ: «Φίλε μου, η σοφία σου είναι μεγάλη! Γιατί όσα μου εξήγησες εσύ με λίγα μόνο λό­για δεν θα μου είχαν μεταδώσει ούτε σε εκατό χρόνια όλες οι σχο­λές της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Περσίας! Μου έδειξες με­μιάς ότι όλοι οι θεοί της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Περσίας δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στον ένα, άγνωστο Θεό, τον οποίο όμως τώρα καταλαβαίνω ότι ανακάλυψα εδώ και ελπίζω ότι θα τον γνωρίζω όλο και καλύτερα. Με δυο λόγια, είσαι για μένα ένας άνθρωπος που η αξία του δεν μπορεί να πληρωθεί σε χρυσάφι! Κατ’ αρχήν σ’ ευχαριστώ ως φίλος και άνθρωπος από όλη μου την καρδιά – όλα τα άλλα θα έρθουν αργότερα.» Η Ελένη ευχαρίστη­σε κι εκείνη τον Μαθαήλ για τη σοφή διδασκαλία του.

ΙΙΙ/226 Το τέλος του θανάτου, το κέρδος από τη θυσία του Χριστού

Ο Μουρέλ είπε: Κύριε, θέλω να σου απευθύνω μία μεγάλη πα­ράκληση όλων μας. Αφού άφησες να Σε βρούμε, μην μας εγκατα­λείψεις ποτέ πια, ώστε να μη συμβεί μετά από άλλα χίλια χρόνια να Σε ψάχνουν οι απόγονοί μας και να πουν “Κύριε, Σε ξαναβρήκαμε!”. Σε παρακαλούμε όλοι θερμά να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο!»

Εγώ είπα: «Στον Λόγο Μου, που είναι το πνεύμα και η αγάπη Μου: από δω και πέρα θα μείνω κοντά στους ανθρώπους που έχουν καλή θέληση μέχρι το τέλος του κόσμου! Να είσαστε βέβαιοι γι’ αυτό!

Όμως δεν θα μείνω πια κοντά σας με αυτή την υλική εξω­τερική μορφή γιατί μετά από λίγον καιρό θα τη μεταμορφώσω σύμφωνά με την προαιώνια σχετική απόφασή Μου!

Γιατί μέσω αυτού του σώματος πήρα επάνω Μου την κα­ταδίκη και τον θάνατο και το σώμα αυτό πρέπει να παραδοθεί στον θάνατο για τρεις ημέρες, προκειμένου να έχουν από τότε κι ύστερα οι ψυχές σας την αιώνια ζωή!

Διότι αυτό το σώμα Μου παίρνει τη θέση των ψυχών σας: για να ζήσουν εκείνες, πρέπει το σώμα αυτό να πεθάνει και από τη ζωή, την οποία θα εγκαταλείψει, θα επωφελούνται αιώνια οι δικές σας ψυχές.

Αλλά την τρίτη ημέρα αυτό το σώμα θα πάρει πίσω τη ζωή εντελώς μεταμορφωμένη και τότε το αιώνιο πνεύμα Μου θα εισδύσει μέσα σας σε μεγάλη πληρότητα και θα σας οδηγήσει στην πλήρη αλήθεια.

Μόνο όταν φθάσετε στην αλήθεια αυτή, μέσα στις καρ­διές και τις ψυχές σας θα συμβεί μεταμόρφωση όπως στο σώμα Μου. Τότε θα πάρετε μόνοι σας, ελεύθερα και ανεξάρτητα, την αιώνια ζωή μέσα από την πληρότητα του πνεύματός Μου και θα γίνετε έτσι αληθινά παιδιά του Θεού, έτσι δε θα είσαστε και θα παραμείνετε στην αιωνιότητα.

Ωστόσο τώρα περνάτε όλοι από την απαραίτητη γι’ αυ­τό προετοιμασία. Αφουγκρασθείτε τη φωνή Μου και ακούστε τον Λόγο Μου!

Κανένας βέβαια δεν πρόκειται να μπει ποτέ στο βασίλειό Μου, αν δεν τον τραβήξει το πνεύμα που έρχεται από Εμένα. Και ποιό είναι αυτό το πνεύμα; Είναι ο αιώνιος Πατέρας, που θα σας τραβήξει κοντά Μου.

Το πνεύμα αυτό δεν έχει όνομα. Η υπόστασή του όμως είναι αγάπη. Αν έχετε αγάπη, έχετε και το πνεύμα – αν όμως έχε­τε το πνεύμα, έχετε κι Εμένα! Γιατί Εγώ, ο Πατέρας και το Πνεύμα είμαστε ένα!

Γι’ αυτό, να προσπαθείτε να έχετε αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ειδικά μάλιστα στους συνανθρώπους εκείνους που είναι φτωχοί και χρειάζονται υλική και πνευματική βοήθεια. Με μια τέτοια αγάπη θα αφυπνίσετε και την αγάπη για τον Θεό, ιδιαίτερα μάλιστα αν δεν δίνετε σημασία στον κόσμο και στις σαθρές κρίσεις του. Διότι όποιος από εσάς ντρέπεται τον κόσμο και για τον λόγο αυτόν αποφεύγει τους αδελφούς του που βρίσκονται σε ανάγκη, προκειμένου να μην χαλάσει η φήμη του, δεν θα αναγνωριστεί από Εμένα ούτε θα τον δεχτώ για δικό μου.

Η μεγάλη αλλαγή στη Γη με τη Δευτέρα Παρουσία

Όταν, η πνευματική και εξωτερική εξαθλίωση θα έχει φθάσει στο μέγιστο σημείο της, τότε σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο θα συμβεί η μεγάλη, τελευταία Κρί­ση, δηλαδή θα εγκατασταθεί μία νέα τάξη πραγμάτων.

Ο Ιησούς λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» αναφορικά με τις σκοτεινές συνθήκες της τελευταίας εποχής που περιγράφηκαν και με τις μάταιες προειδοποιήσεις πολλών προφητών:

«Όλα αυτά πρέπει να προηγηθούν, σχεδόν κατά 700χρόνια, της τελευταίας Κρίσης, για να μην μπορεί κανείς να πει στο τέλος ότι δεν δόθηκαν αρκετές προειδοποιήσεις. Δεν θα πε­ράσουν καν ακριβώς 2000 χρόνια από σήμερα, μέχρι να διεξαχθεί η τελευταία Κρίση. Κι αυτή τότε θα είναι η τελευταία Κρίση σε τούτη τη γη. Μόνο μετά από αυτό θα εγκατασταθεί ο παρά­δεισος επί της γης, και ένας λύκος με ένα πρόβατο θα μένουν ειρηνικά στον ίδιο σταύλο και θα τρώνε από το ίδιο πιάτο.

Όταν η Κρίση θα πλησιάζει, θα φανεί στον ουρανό και το ση­μάδι του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή το φως της καρδιάς μέσα στον άνθρωπο θα Με αναγνωρίσει ως τον μοναδικό Κύριο του ουρανού και της γης και η ψυχή του ανθρώπου θα Με εξυμνεί και θα Με δοξάζει. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί ακόμη την τε­λείωση του ανθρώπου. Όμως, όταν θα παρουσιαστώ λαμπρός και φωτεινός μέσα από τα νέφη του ουρανού, μαζί με όλες τις ουράνιες δυνάμεις, με έναν ήχο που θα μοιάζει σαν να προέρ­χεται από πολλές σάλπιγγες πολέμου και Κρίσης, ως ζων Λό­γος μπροστά στους ανθρώπους, στον αληθινό ουρανό, που βρίσκεται στην καρδιά των ανθρώπων, τότε θα έχει φθάσει η Κρίση του κόσμου.

Τότε, ο σωστός άνθρωπος θα εισέλθει στη Λαμπρότητά Μου, και όσοι διέπραξαν το κακό θ’ αναλωθούν από το πυρ της δί­καιας οργής Μου και θα εισέλθουν στο βασίλειο των κακών τους έργων, που έχει ετοιμαστεί για όλους τους αδιόρθωτους διαβόλους. Γιατί όποιος επιλέγει μόνος του εκούσια την κόλα­ση, αυτός θα είναι πια καταδικασμένος να μείνει εκεί, όπως και η ίδια η κόλαση είναι καταδικασμένη. Όπως, όμως, το καλό θα παραμείνει αιώνια καλό, έτσι και το κακό θα παραμείνει αιώνια φυλακισμένο στον εαυτό του και θα είναι καταδικασμένο να είναι εκείνη η βάση, που θα πρέπει αιώνια να Με υπηρετεί ως σκαμνί κάτω από τα πόδια Μου.

Εγώ ο ίδιος δεν θα περάσω κανέναν από κρίση με την προ­αιώνια θεία προσωπικότητά Μου, παρά όλα αυτά θα τα κάνει ο Λόγος Μου, με τον οποίο σας μίλησα. Γιατί όταν θα έχω αναληφθεί πια στο βασίλειό Μου, τότε ποτέ πια δεν θα επιστρέψω ενσαρκωμένος σ’ αυτή τη γη, παρά μόνον ως πνεύμα, ως Λό­γος. Και θα είναι όπως ήταν στην αρχή, για την οποία λένε: Εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ήν παρά τω Θεώ, και Θεός ήν ο Λόγος.

Όταν, όμως, αργότερα δεν θα είμαι μαζί σας ενσαρκωμένος όπως τώρα, αλλά μόνον εν πνεύματι, τότε θα μπορώ να σας μεταβιβάσω όλη τη δύναμη και την ισχύ του πνεύματός Μου, το οποίο είμαι Εγώ ο ίδιος προαιώνια. Ως πνεύμα, όμως, και με τη δύναμη του πνεύματος θα μείνω κοντά σας μέχρι το τέ­λος των καιρών που θα ζήσει ακόμη αυτή η γη, μέχρι να έχει ωριμάσει και το τελευταίο δεσμευμένο πνεύμα. Όμως κατό­πιν θα σβήσει αιώνια και το λίκνο των παιδιών του Θεού. Από τότε κι ύστερα, όλα θα συμβαίνουν στο πνευματικό επίπε­δο».

IIV/226 Το σώμα του Ιησού αντιπροσώπευσε εμάς

[4] Εγώ είπα: «Στον Λόγο Μου, που είναι το πνεύμα και η αγάπη Μου: από δω και πέρα θα μείνω κοντά στους ανθρώπους που έχουν καλή θέληση μέχρι το τέλος του κόσμου! Να είσαστε βέβαιοι γι’ αυτό!

[5] Όμως δεν θα μείνω πια κοντά σας με αυτή την υλική εξωτερική μορφή γιατί μετά από λίγον καιρό θα τη μεταμορφώσω σύμφωνα με την προαιώνια σχετική απόφασή Μου!

Γιατί μέσω αυτού του σώματος πήρα επάνω Μου την κα­ταδίκη και “τον θάνατο και το σώμα αυτό πρέπει να παραδοθεί στον θάνατο για τρεις ημέρες, προκειμένου να έχουν από τότε κι ύστερα οι ψυχές σας την αιώνια ζωή!

Διότι αυτό το σώμα Μου παίρνει τη θέση των ψυχών σας: για να ζήσουν εκείνες, πρέπει το σώμα αυτό να πεθάνει και από τη ζωή, την οποία θα εγκαταλείψει, θα επωφελούνται αιώνια οι δικές σας ψυχές.

Αλλά την τρίτη ημέρα αυτό το σώμα θα πάρει πίσω τη ζωή εντελώς μεταμορφωμένη και τότε το αιώνιο πνεύμα Μου θα εισδύσει μέσα σας σε μεγάλη πληρότητα και θα σας οδηγήσει στην πλήρη αλήθεια.

Μόνο όταν φθάσετε στην αλήθεια αυτή, μέσα στις καρ­διές και τις ψυχές σας θα συμβεί μεταμόρφωση όπως στο σώμα Μου. Τότε θα πάρετε μόνοι σας, ελεύθερα και ανεξάρτητα, την αιώνια ζωή μέσα από την πληρότητα του πνεύματός Μου και θα γίνετε έτσι αληθινά παιδιά του Θεού, έτσι δε θα είσαστε και θα παραμείνετε στην αιωνιότητα.

Ωστόσο τώρα περνάτε όλοι από την απαραίτητη γι’ αυ­τό προετοιμασία. Αφουγκρασθείτε τη φωνή Μου και ακούστε τον Λόγο Μου!

Κανένας βέβαια δεν πρόκειται να μπει ποτέ στο βασίλειό Μου, αν δεν τον τραβήξει το πνεύμα που έρχεται από Εμένα. Και ποιό είναι αυτό το πνεύμα; Είναι ο αιώνιος Πατέρας, που θα σας τραβήξει κοντά Μου.

Το πνεύμα αυτό δεν έχει όνομα. Η υπόστασή του όμως είναι αγάπη. Αν έχετε αγάπη, έχετε και το πνεύμα – αν όμως έχε­τε το πνεύμα, έχετε κι Εμένα! Γιατί Εγώ, ο Πατέρας και το Πνεύμα είμαστε ένα!

Γι’ αυτό, να προσπαθείτε να έχετε αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ειδικά μάλιστα στους συνανθρώπους εκείνους που είναι φτωχοί και χρειάζονται υλική και πνευματική βοήθεια. Με μια τέτοια αγάπη θα αφυπνίσετε και την αγάπη για τον Θεό, ιδιαίτερα μάλιστα αν δεν δίνετε σημασία στον κόσμο και στις σαθρές κρίσεις του. Διότι όποιος από εσάς ντρέπεται τον κόσμο και για τον λόγο αυτόν αποφεύγει τους αδελφούς του που βρί­σκονται σε ανάγκη, προκειμένου να μην χαλάσει η φήμη του, δεν θα αναγνωριστεί από Εμένα ούτε θα τον δεχτώ για δικό μου.

Πού κατοικούν τα πνεύματα και οι άγγελοι

Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να φανταστούν πού άραγε να είναι ο τόπος διαμονής των ψυχών όσων έχουν πεθάνει, δηλα­δή το «βασίλειο των πνευμάτων». Κι όμως, η ερώτηση αυτή είναι εύκολο να απαντηθεί, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την εμπει­ρική πρόταση ότι το όμοιο έλκεται προς το όμοιο.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ένας Ρωμαίος που διδάσκεται από τον Χριστό για τον πνευματικό κόσμο, τον παρακαλεί: «Κύριε, σ’ ευχαριστώ για το φως που μου χάρισες! Όμως θα ήθελα, σε παρακαλώ, να μας πεις και πού εντοπίζεται ο καθαυτό κόσμος των πνευμάτων.»

Ο Ιησούς απαντά σ’ αυτήν την ερώτηση: «Βέβαια, ο κόσμος των πνευμάτων δεν έχει πια τίποτε να κάνει με το χώρο και το χρόνο του υπό κρίσιν και, συνεπώς, ανελεύθερου κόσμου. Ωστόσο, ο χώρος, ως ένα εξώτατο σφαιρικό περίβλημα, εί­ναι, τελικά, ο φορέας όλων των ουράνιων και πνευματικών κο­σμών, γιατί αυτοί δεν μπορεί να βρίσκονται πουθενά εκτός του άπειρου χώρου της Δημιουργίας. Συνεπώς, αναγκαστικά υ­πάρχουν κάποιοι χώροι, όπου εντοπίζονται οι κόσμοι των πνευμάτων, μολονότι η τοπική διάσταση του χώρου έχει, ειδι­κά για τα τέλεια πνεύματα, τόσο μικρή σημασία, όσο έχει για σένα αυτός ο λόφος με τους ελαιώνες, όταν θέλεις να φαντα­στείς τη Ρώμη ή την Αθήνα. Γιατί για το πνεύμα δεν υπάρχει ούτε καθορισμένος χώρος ούτε κάποιος μετρήσιμος χρόνος (ως όριο της βούλησης και της δράσης του).

Αν αναφερθούμε, όμως, στην ατομική φύση ενός πνεύματος, πρέπει νά πούμε ότι αυτή δεν μπορεί, όπως άλλωστε κι Εγώ ο ίδιος, να θέσει τον εαυτό της τελείως εκτός τόπου και χρόνου.

Έτσι, και οι ψυχές όσων έχουν εγκαταλείψει αυτόν τον υλικό κόσμο, βρίσκονται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, παρ’ όλο που ειδικά οι λιγότερο τέλειες δεν έχουν ιδέα γι αυτό – όπως κι εσύ όταν ονειρεύεσαι, βρίσκεσαι και ενεργείς μάλιστα, μια εδώ και μια εκεί, χωρίς να μεταβάλεται καθόλου από φυσική άποψη το μέρος που κοιμάσαι.

Όμως, αυτό που θέλεις να μάθεις είναι πού βρίσκεται ο κα­θαυτό, κατά κάποιο τρόπο ο μόνιμος τόπος, όπου βρίσκονται μετά θάνατον ειδικά οι ατελείς ψυχές. Θα σε πληροφορήσω λοιπόν με ακρίβεια. Ακου και κατάλαβε καλά τα όσα θα σου πω:

Αν ένας άνθρωπος όσο ζούσε είχε ιδιαίτερη αγάπη για τον έναν ή τον άλλο τόπο του υλικού κόσμου, τότε και σαν ψυχή μετά θάνατον θα παραμείνει εκεί, συχνά για πολλούς αιώ­νες. Καμιά φορά συνειδητοποιεί το γεγονός αυτό, έστω και χωρίς μεγάλη σαφήνεια, μέσω της πνευματικής αντιστοιχίας.

Έστω, όμως, ότι έχουμε έναν άνθρωπο που νιώθει έντονη επιθυμία να γνωρίσει από κοντά τον ήλιο και τ’ αστέρια. Όταν η ψυχή του εγκαταλείψει το σώμα του, ο υλικός τόπος, όπου αμέσως θα βρεθεί, θα είναι εκείνος, όπου την τραβούσε η ε­πιθυμία της. Εκεί, σύντομα θα αποκτήσει επαφή με τα τοπικά πνεύματα και θ’ αρχίσει επί τόπου τη μελέτη της.

Αν, αντίθετα, μία ψυχή έχει ήδη εδώ, στη γη, διαποτιστεί ε­ντελώς από την αγάπη προς τον Θεό, τότε η υλική, ατομική πλευρά του τόπου όπου θα βρίσκεται δεν θ ‘ αλλάξει, θα παρα­μείνει κοντά σ’ αυτή τη γη που είναι το λίκνο της διαπαιδαγώ­γησης των παιδιών του Θεού. Θα μπορεί, όμως, η ψυχή αυτή χάρη σ’ Εμένα να περιδιαβαίνει όλο το άπειρο μέσα στο πιο δυνατό φως της ζωής, όπως θα υπαγορεύει η ολοένα αυξανομένη ανάγκη της νοημοσύνης της και με τη μακαριότη τα που θα προκύπτει από αυτό, χωρίς να είναι αναγκασμένη ν’ αλλάζει σε τίποτα τον υλικό χώρο όπου βρίσκεται η ατομική της ύπαρξη – ακριβώς όπως κι Εγώ δεν τον αλλάζω πνευματικά, και παρ’ όλ’ αυτά είμαι παρών ταυτόχρονα παντού μέσα στο άπειρο.

Περισσότερο και βαθύτερα δεν μπορώ να σου το αναλύσω τώρα. Όμως, όταν θα αναγεννηθείς πνευματικά, τότε θα κατα­λάβεις με μεγάλη σαφήνεια κι αυτά κι ακόμα πολύ περισσότε­ρα.»

Συνεπώς, ο τόπος όπου βρίσκονται δεν παίζει για τους πο­λίτες του πνευματικού κόσμου και τόσο μεγάλο ρόλο σε σχέση με τον εσωτερικό τους πνευματικό κόσμο. Για να το κάνει αυτό σαφέστερο, ο Χριστός λέει σε ένα άλλο σημείο τα εξής:

«Μία ψυχή, εάν εισήλθε στον άλλο κόσμο πολύ ανώριμη, παραμένει και μετά την αποβολή του σώματός της συνήθως στον τόπο εκείνο, όπου ζούσε πάνω στη γη, ειδικά κατά την πρώτη περίοδο της εξέλιξής της.

Στην περίπτωση αυτή, όμως, δεν αντιλαμβάνεται τίποτα από το φυσικό κόσμο, όπου κατοικούσε όσο ζούσε, έστω κι αν βρίσκεται ακριβώς στον ίδιο χώρο. Η ύπαρξή της μοιάζει περισσότερο ή λιγότερο με ένα φωτεινό όνειρο. Όπως, λοιπόν, και όταν ονειρεύεται, η ψυχή ζει σε μία περιοχή που είναι σαν να την έχει δημιουργήσει η ίδια από μέσα της, και δρα σαν να βρισκόταν σε έναν εντελώς φυσικό κόσμο, κι έτσι, ο φυσικός κόσμος τον οποίο έχει εγκαταλείψει δεν της λείπει καθόλου.

Όμως, ο Θεός αφήνει συχνά να διαφοροποιείται ο χώρος όπου μένει η ψυχή, και εκείνη βρίσκεται τότε σ’ έναν άλλο χώρο, που ταιριάζει απόλυτα στην εσωτερική της κατάσταση. Μια τέτοια ψυχή συνήθως χρειάζεται πολύ χρόνο μέχρι μετά από διάφορα μαθήματα, να αναγνωρίσει ότι όλα εκείνα που νομίζει ότι κατέχει εκεί, είναι χωρίς περιεχόμενο και αξία. Όταν, σαν συνέπεια κάποιων πραγμάτων που θα βιώσει και θα δεί, καταλήξει κάποτε σ ‘αυτό το συμπέρασμα, τότε μόνο αρχίζει να κάνει κάποιους σοβαρότερους συλλογισμούς σχετικά με την κατάστασή της, συνειδητοποιώντας έτσι όλο και καλύτερα ότι έχει εγκαταλείψει τον παλιό της γήινο κόσμο. Και τότε ξυπνάει μέσα της η επιθυμία για ένα πιο μόνιμο και πιό σταθερό χώρο ζωής.

Όταν βρεθεί στην κατάσταση αυτή, διδάσκεται από περισσότερο τελειοποιημένα πνεύματα τι πρέπει να κάνει. Και αν ακολουθήσει τη διδασκαλία τους, τότε αρχίζει να φωτίζεται εσωτερικά, γιατί το εσωτερικό της πνεύμα τη διαπερνά όλο και περισσότερο. Όσο περισσότερο, όμως, αυτό μεγαλώνει μέσα της, κάπως έτσι όπως το έμβρυο στο σώμα της μητέρας, τόσο περισσότερη σταθερότητα αποκτούν όλα όσα την περιβάλλουν. Αν μία ψυχή κάποτε επιτύχει να πληρωθεί εντελώς από το εσωτερικό της πνεύμα, τότε φθάνει στην πλήρη γνώση και σαφή ανάμνηση όλων όσων ήταν, όσων έγινε, όσων έκανε, και θυμάται ακόμη πώς ήταν φτιαγμένος ο κόσμος ό­που ζούσε ενσαρκωμένη. Μία τέτοια ψυχή μπορεί πλέον να παρατηρήσει ακριβέστατα τη γη, τη σελήνη, τον ήλιο, τους πλανήτες, καθώς και τους άλλους ήλιους που βρίσκονται σε ένα ή περισσότερα από τα σφαιρικά περιβλήματα έξω από το δικό μας σύστημα και να ευφρανθεί με την Αγάπη, τη Σοφία και τη Δύναμη του Θεού για την καταπληκτική διαρρύθμισή τους.»

Η πληρότητα του Θεού μέσα στον Ιησού Χριστό

Φυσικά, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν τους είναι δυνατόν ν’ αγαπάνε με τέτοια θέρμη τον αόρατο Θεό, επειδή δεν έχουν μια απτή έννοια της αιώνιας, άπειρης Θεότητας και δεν μπορούν να δημιουργήσουν γι’ αυτήν μία παράσταση αντιληπτή από τον ανθρώπινο νου.

Έτσι, ο μαθητής Φίλιππος είπε στον Χριστό, όταν αυτός μιλούσε για τον Πατέρα: «Δείξε μας τον Πατέρα, για να ικανοποιηθούμε!» Όμως ο Ιησούς τού απάντησε:

«Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, κι ακόμη δεν με γνωρίζεις, Φίλιππε; Όποιος βλέπει Εμένα, βλέπει τον Πατέρα! Πώς μπορείς να λες να σας δείξω τον Πατέρα; Δεν πιστεύεις λοιπόν ότι Εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα κι Εκείνος σε Μένα; Τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από Μένα, παρά ο Πατέρας, που κατοικεί μέσα Μου, κάνει τα έργα Μου».

Αυτό το τόσο σημαντικό για την τελείωση της ζωής μας γεγονός, ότι δηλαδή μέσα στον Ιησού Χριστό είναι ενσαρκωμένο, ορατό και προσιτό το πρωαιώνιο κέντρο εξουσίας της Θεότητας, ο Πατέρας, και ότι μπορούμε να αγαπήσουμε τον Θεό μέσα σ’ αυτή την αψεγάδιαστη μορφή, αποκαλύπτεται πλήρως στα γραπτά της νέας αποκάλυψης.

«Αν δεν μπορείς να συλλάβεις την έννοια του Θεού, τότε κοίταξε Εμένα, και θα έχεις μπροστά σου την αιώνια μορφή, τη μόνη με την οποία μπορείς να φανταστείς τον Θεό και Δημιουργό σου. Ο Θεός σου είναι επίσης άνθρωπος, και μάλιστα ο πιο τέλειος μέσα στον εαυτό του και από τον εαυτό του! Όταν βλέπεις Εμένα, βλέπεις τα πάντα!»

Πώς μπορεί να γίνει κατανοητό αυτό το μυστήριο, ότι στο τριαδι­κό πρόσωπο του Ιησού είναι ενωμένη «ολόκληρη η πληρότητα της Θεότητας» (δηλαδή όχι μόνον ο Πατέρας, αλλά επίσης ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα), αναλύεται στα γραπτά της νέας αποκάλυψης. Στο πνεύ­μα του Ιησού έχουμε τον Πατέρα. Στην ψυχή και τη σωματική μορφή του τον Υιό του Θεού και του ανθρώπου αντίστοιχα. Η ψυχή που έχει γίνει ένα με τον Θεό, είναι το περίβλημα μέσω του οποίου ακτινοβο­λεί το Άγιο Πνεύμα.

Η χρησιμότητα του εσωτερικού Λόγου

«Όμως σε όποιον δίδονται πολλά, απ’ αυτόν ζητούνται επίσης πολλά!»

Έτσι, το χάρισμα του εσωτερικού Λόγου του Θεού συνεπάγεται γι’ αυτόν που το έχει την υποχρέωση να πράττει ανάλογα και να κά­νει πράξη και κτήμα του στη ζωή τις εντολές της, της ταπεινοφροσύ­νης, της αγνότητας και της αγάπης.

Ο Τένχαρτ λέει με μεγάλη σοβαρότητα:

«Αρκεί, όμως, να ακούει κανείς το Λόγο του Θεού μέσα του, μυστικός, πρέ­πει άραγε ν’ αρκείται σ’ αυτό;

Όχι, αλλά πρέπει τις διδασκαλίες που άκουσε να τις ακολουθήσει πιστά και με μεγάλο ζήλο και επιμονή, αν δεν θέλει να χάσει αυτήν τη χάρη (Ιακ. 1,21-25. Ιωάν. 7,37. Κεφ. 8,31-32. Κεφ. 15,5-7). Αυτό είναι ευκολότερο για τις ψυχές που αγαπούν τον Θεό, επειδή ο Λόγος αυ­τός εγκλείει όλη την απαραίτητη ισχύ (Ιωάν. 6,63. Φιλ. 4,13).

Και τι κερδίζει κανείς ακούγοντας μέσα του κι ακολουθώντας το Λόγο αυτό; Σε όποια τάξη κι αν βρίσκεσαι, όποια και αν είναι η ηλικία σου και η υπόθεση που σε απασχολεί, πάντοτε θα σου υποδεικνύει για το τι πρέπει να κάνεις και τι όχι, θα σε διδάσκει και θα σε καθοδηγεί ανά­λογα με τις ανάγκες σου με στόχο την ευτυχία σου. Θα σε διδάξει σε καλές μέρες να πορεύεσαι μαζί, μέσα και προς τον Θεό, ενώ σε μέρες δυστυχίας και αρρώστιας να υπομένεις τα πάντα με υπομονή και τα­πεινή ψυχραιμία. Τέλος, θα σου διδάξει, μέσα στην έσχατη επιθανά­τια αγωνία, πώς να αποβάλεις με χαρά το θνητό σου περίβλημα για να επιστρέφεις ελεύθερος και νικητής στην αιώνια πηγή σου.

Αυτά και πολλά άλλα, περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να εκ- φράσουν οι άνθρωποι ή οι άγγελοι, κερδίζει κανείς από το Λόγο αυ­τόν, επίσης δε μία αληθινή πρώτη γεύση της αιώνιας ζωής, εφόσον μία μακάρια ψυχή ακούει και νιώθει μέσα της με πλήρη οικειότητα και τελειότητα τον Θεό».

Ο Χριστός λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για την απαράμιλλη αξία του Λόγου μέσα στην καρδιά:

«Σου λέω: Μία λέξη που έβαλε μέσα στην καρδιά σου ένας άγγε­λος είναι πολύ πιο σωτήρια για την ψυχή σου από χίλιες λέξεις απ’ έξω που μπορεί ν’ ακούσει το αυτί σου. Γιατί ό,τι ακούς μέσα στην καρδιά.

Η αληθινή Εκκλησία

O Ιησούς λέει στο έργο «Η οικονομία του Θεού» στον αγγελιοφόρο του Γιάκομπ Λόρμπερ: «Πες στα παιδιά Μου και σε όλους, σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν -είτε ρωμαιοκαθολικοί είναι είτε προτεστάντες, Ιουδαίοι, Τούρκοι, Βραχμάνοι, ειδωλολάτρες- αυ­τό: Πάνω στη γη υπάρχει μία μόνον αληθινή εκκλησία, κι αυτή είναι η αγάπη για Μένα στο πρόσωπο του Υιού Μου! Η αγάπη αυτή είναι το Άγιο Πνεύμα μέσα σας και σας φανερώνεται με το ζωντανό Λόγο Μου. Έτσι, Εγώ βρίσκομαι μέσα σας, η δε ψυχή σας, που η καρδιά της εί­ναι η κατοικία Μου, είναι η μοναδική αληθινή εκκλησία στη γη. Μόνον εκεί υπάρχει αιώνια ζωή, και μόνον αυτή είναι που σας κάνει μακάριους!

Γιατί σκεφτείτε, Εγώ είμαι ο κύριος όλων όσων υπάρχουν. Εγώ εί­μαι ο αιώνιος και παντοδύναμος Θεός, και ως τέτοιος, είμαι ο Πατέρας σας, ο άγιος και γεμάτος αγάπη. Και Εγώ είμαι όλ’ αυτά μέσα στο Λό­γο! Αν τον σεβαστείτε και πράττετε σύμφωνα μ’ αυτόν, τον έχετε προσλάβει μέσα σας. Τότε αυτός θα ζωντανέψει μέσα σας, θα σας ανυ­ψώσει ψηλότερα από τον εαυτό σας και θα σας ελευθερώσει. Δεν θα υπόκειστε τότε πια στο νόμο, θα βρίσκεστε πάνω από αυτόν, στο φως. Αυτό όμως είναι η μακαριότητα ή το βασίλειο του Θεού στο εσωτερικό σου, αυτό είναι ήδη κτήμα σου. Ό, τι, όμως, προσλαμβάνεις απ’ έξω, πρέπει πρώτα να το κάνεις κτήμα σου, μέσα από την πράξη που ακολουθεί αυτό που άκουσες. Α ν δεν έχεις το λόγο στην καρδιά σου, παρά στο μυαλό, όπου τον έφερε η ακοή σου, και αμαρτήσεις, τότε η άδεια σου καρδιά αμαρτάνει μαζί σου, ενώ δεν σε αναγκάζει ούτε να καταλάβεις την πράξη σου ούτε να μετανιώσεις. Έτσι, η αμαρτία μένει μέσα σου και σε καθιστά ένοχο απέναντι στον Θεό και στους ανθρώπους.

Α ν, αντίθετα, έχεις το λόγο μέσα στην καρδιά σου, παρ’ όλ’ αυτά δε αμαρτάνεις ακόμη πότε-πότε ως εξωτερική ύπαρξη, η καρδιά σου δεν συμφωνεί μ’ αυτό, ώστε σύντομα σε αναγκάζει ν’ αναγνωρίσεις το αμάρτημά σου και να μετανιώσεις. Μ’ αυτό, όμως, ήδη παύεις πλέον να είσαι αμαρτωλός», ή η μόνη εκκλησία της γης που δίνει ευδαιμονία. Σε καμία άλλη εκτός από αυτήν, δεν υπάρχει ζει.

Ή μήπως πιστεύεται ότι κατοικώ μέσα σ ε τείχη ή μέσα στις τελετουργίες ή στην προσευχή και τη λατρεία; Όχι , κάντε μεγάλο λάθος. Δεν βρίσκομαι σ ε τίποτα από αυτά, παρά μόνον εκεί που υπάρχει αγάπη, εκεί είμαι κι Εγώ!

Για κάθε εξωτερική πλευρά εκκλησίας ισχύει αυτό που λέει ο Χριστός στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» στις όχθες του Ευφράτη στους ιερείς της Αθηνάς: «Βρίσκομαι ήδη τρεις μέ­ρες εδώ, και σας δίδαξα όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε, να πιστεύετε και να κάνετε για να κερδίσετε την αιώνια ζωή της ψυχής. Σας είπα τί­ποτα για εξωτερικές προσευχές ή για κάποια μυστηριώδη λειτουργία που μόνη αυτή να αρέσει σ’ Εμένα; Ή για συγκεκριμένες γιορτές, όπως το άγιο Σάββατο των Ιουδαίων, που το ονομάζουν “ημέρα του Κυρίου”; Όχι, τίποτα τέτοιο δεν ακούσατε από το στόμα Μου. Και σας λέω αλη­θινά: Καταργήστε κάθε εξωτερική προσευχή, κάθε ημέρα γιορτής, αφού κάθε ημέρα είναι στ’ αλήθεια μία ημέρα του Κυρίου, και κάθε ιερατείο! Γιατί κάθε άνθρωπος που γνωρίζει τον Θεό, τον αγαπάει πάνω απ’ όλα και εκτελεί το θέλημά του, είναι αληθινός και σωστός ιερέας, και μ’ αυτό επίσης σωστός δάσκαλος, αφού μεταδίδει στον διπλανό του αυ­τήν τη διδασκαλία που έλαβε από Μένα. Όποιος εκτελεί το θέλημά Μου, αυτός προσεύχεται αληθινά, προσεύχεται δε πάντα χωρίς διακοπή. Κάθε μέρα που ένας άνθρωπος κάνει καλό στον συνάνθρωπό του στο όνομά Μου, είναι πραγματική “ημέρα του Κυρίου” και η μόνη που Μου είναι αρεστή.

Ακόμη, είναι έθιμο ακόμη και στους Ιουδαίους να φορούν αυτοί οι τυφλοί άνθρωποι στις παρακλήσεις και στις προσευχές τους καλά και ωραία ρούχα, γιατί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει όσα μπορεί περισσότερο από την άποψη αυτή για να τιμήσει, καθώς λένε, περισσότερο τον Κύριο.

Όμως τέτοιοι ανόητοι δεν αναλογίζονται ότι υπάρχουν πολλοί φτω­χοί που δεν έχουν καλά-καλά ρούχα για να κρύψουν τη γύμνια τους. Πώς θα πρέπει να αισθάνονται οι φτωχοί αυτοί βλέποντας τους στο­λισμένους πλούσιους στους ναούς. Βλέποντας πώς εκείνοι τιμούν τον Θεό, ενώ ένας φτωχός δεν μπορεί να το κάνει, αναγκαστικά σκέφτο­νται ότι, προσευχόμενοι μέσα στα κουρέλια τους, το μόνο που μπο­ρούν είναι να προσβάλουν τον Θεό. Σας λέω αληθινά: όποιος Μου ζητήσει κάτι φορώντας καλά (πολυτελή) φορέματα, ποτέ δεν θα εισα­κουστεί, ακόμη δε λιγότερο αν είναι ιερέας με στολισμένα άμφια και ράσα!

Τέλος, υπάρχει άλλο ένα σφάλμα στις προσευχές προς τον Θεό, ότι χρησιμοποιείται γι αυτές κάποια παλιά, ξένη γλώσσα, που θεωρεί­ται η περισσότερο αντάξια της λατρείας του. Όπου συνεχιστεί από δω και πέρα αυτή η ανοησία, δεν θα εισακούονται επίσης οι παρακλήσεις. Μπροστά Μου, ο άνθρωπος πρέπει να στολίζεται μόνον ως προς την καρδιά του και να Μου μιλάει στη γλώσσα εκείνη που η καρδιά του καταλαβαίνει καλύτερα , και Εγώ θα εισακούσω την παράκληση του! Θέλω όλες οι παλιές ανοησίες να εκλείψουν και οι άνθρωποι να γίνουν εντελώς νέοι, αληθινοί, καθαροί άνθρωποι.»

Κοσμική ψυχή ή πρόσωπο;

Χάρη στις πληροφορίες της Νέας Αποκάλυψης σχετικά με το Κέντρο Δύναμης του Θεού, παίρνουμε μία απάντηση στο παλιό ερώτημα, αν ο Θε­ός δηλαδή είναι ένα πρόσωπο ή μία κοσμική ψυχή που δια­περνάει σαν ομίχλη το άπειρο, όπως διδάσκουν οι Βραχμάνοι και άλλοι πανθεϊστές.

Τι συνιστά την ατομικότητα του ανθρώπου, πώς γίνεται ο καθένας ένα ξεχωριστό πρόσωπο; Απλούστατα, επειδή όλη η διάνοια και η ενέργειά του συγκεντρώνονται σ’ ένα ορισμέ­νο κέντρο, σ’ έναν πυρήνα. Αυτό το κεντρικό σημείο του ε­αυτού μας δεν είναι άλλο από το εγώ μας. Εμείς μπορούμε να το δούμε, επειδή ενσαρκώνεται στο σώμα μας και φανερώνει μία ενιαία αίσθηση, σκέψη, θέληση και δράση. Με τον ίδιο τρόπο η Θεότητα συγκεντρώνει όλες τις πνευματικές δυνά­μεις της σ’ ένα Κέντρο Δύναμης και Ζωής. Έτσι φανερώνεται κι αυτή σαν ένα πνεύμα με συγκεκριμένο πρόσωπο, παρό­μοιο με το δικό μας ανθρώπινο εγώ. Όπως διδάσκει δηλαδή η Βίβλος, ο Θεός, παίρνοντας αυτή τη μορφή, μας εμφανίζε­ται ως ένας προσωποποιημένος Θεός. Σ’ αυτόν το Θεό μπο­ρούμε ν’ απευθυνθούμε νοερά, όπως μιλάμε με τους ομοίους μας. Ο μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, λέει στο βι­βλίο του Λόρμπερ «Επίσκοπος Μαρτίνος»: «Ο Θεός είναι ά­πειρος και πανταχού παρών ως προς τη θεϊκή του Ουσία και τη Θέληση. Σαν θεάνθρωπος, με οντότητα όμως κι αληθινός πατέρας των παιδιών του, ζει αυτοπροσώπως ανάμεσα στα παιδιά του στον πιο υψηλό παράδεισο».

Τη Θεότητα είναι δύσκολο να την νιώσουμε κοντά μας όταν είναι μία απρόσωπη, αφηρημένη και πανίσχυρη Αρχή. Όμως σε μία προσωποποιημένη Δύναμη, μπορούμε ν’ απευθυνθούμε προσωπικά με αγάπη κι εμπιστοσύνη και να μοιραστούμε ό,τι μας απασχολεί.

Το Πνεύμα του Θεού ακτινοβολεί στο άπειρο

Στο «Μ.Ε.Ι.» πληροφορούμαστε αναλυτικά για τις πνευμα­τικές δυνάμεις που ακτινοβολεί στο άπειρο αυτό το τρομα­κτικό Κέντρο Δύναμης. Αυτές οι δυνάμεις που στον Λόρμπερ ονομάζονται «αιθερική σφαίρα Ζωής», είναι με άλλα λόγια το Άγιο Πνεύμα Του: «Ο αέναος κι απέραντος χώρος της Δη­μιουργίας είναι πλημμυρισμένος από το Πνεύμα Μου. Και τούτο είναι η καθαρή αγάπη, ζωή, φως, σοφία, εντελώς διαυ­γής συνείδηση, συγκεκριμένα αισθήματα, όραση, ακοή, σκέ­ψη, θέληση και ενέργεια. Στο πρόσωπό Μου (τον Ιησού), βρί­σκεται το εστιακό σημείο όλου αυτού του μοναδικού, αιώνιου Πνεύματος. Όμως η αιθερική σφαίρα Ζωής που ακτινοβολεί από Εμένα, διαπερνάει και περικλείει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο αιώνιο άπειρο^. αυτή η αιθέρια σφαίρα που είναι μό­νιμα στενά δεμένη μαζί μου, μ’ Εμένα, το Κέντρο της Ζωής, βλέπει, ακούει, αισθάνεται, σκέφτεται και ενεργεί παντού με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο. Έτσι εξηγείται απλά και ξά­στερα, πώς κι ο Θεός είναι παντογνώστης και πανταχού πα­ρών!»

Τα εφτά «πνεύματα του θεού» και το έργο τους

Από τον Λόρμπερ μαθαίνουμε πως όλες οι άλλες ιδιότητες της Θεότητας προκύπτουν από την τάση της Αγάπης να χαρίσει στους άλλους την ευτυχία. Η αγάπη του Θεού, που φλέγεται να δώσει ευτυχία, για να ικανοποιήσει αυτή της την ανάγκη, γεννάει αδιάκοπα σκέψεις και ιδέες. Μέσα της δηλαδή γίνεται «φως» κι έτσι από τα βάθη της αναβλύζει η θεϊκή Σοφία. Και η μία και η άλλη, η Αγάπη και η Σοφία, θέλουν να πραγματοποιήσουν τις δημιουργικές τους σκέψεις. Γι’ αυτό διεγείρουν την εκτελεστική δύναμη και εξουσία που θα τις πραγματοποιήσει, αυτό που ονομάζεται Άγιο Πνεύμα. Χάρη στο Άγιο Πνεύμα, οι νοερές οντότητες γίνονται ζωντανή πραγματικότητα. Εξ ου και ονομάζουμε τα τρία κύρια ή βασι­κά πνεύματα του Θεού: Αγάπη, Σοφία και Δύναμη.

Απ’ αυτά όμως ξεπηδούν άλλα τέσσερα «πνεύματα του Θε­ού»: η Τάξη, η οποία προσδίδει μορφή και σκοπιμότητα στα όντα^. η σταθερότητα , η οποία τους εξασφαλίζει την υπόσταση, την εξέλιξη και τη συνέχεια^. η Υπομονή, η οποία επιτρέπει στα όντα να ωριμάσουν με το δικό τους ήρεμο ρυθμό. Τέλος, σαν ύψιστη ιδιότητα είναι η Ευσπλαχνία, η οποία συμπονεί όλα τα πλάσματα, ακόμη κι εκείνα που έχουν πέσει στο πιο βαθύ σκοτάδι, και τα οδηγεί τελικά όλα στην ολοκλήρωση.

Ένας φωτισμένος άνθρωπος περιγράφει στο «Μ.Ε.Ι.» το τελικό αποτέλεσμα της κοινής δράσης όλων αυτών των θεϊ­κών δυνάμεων στο έργο της Δημιουργίας με τα παρακάτω λόγια: «Ο Θεός και Δημιουργός μας έχει βάλει ένα διπλό στόχο. Για να πραγματοποιηθεί λοιπόν αυτός ο στόχος, πρέ­πει να περάσει από τα παρακάτω στάδια: ο άνθρωπος, που είναι η κορυφή της Δημιουργίας, εξευγενίζει διαρκώς την ψυχή του ως εκείνο το βαθμό που φθάνει να γίνει αληθινό παιδί του Θεού. Όταν κατακτήσει αυτή την κορυφή πια, ανα­γνωρίζει και ξαναβρίσκει τον προαιώνιο Πατέρα του. Το συ­ναίσθημα είναι τότε τόσο συνταρακτικό, η αγαλλίαση τόσο απερίγραπτη, που Τον αντικρύζει εκστατικός και πλημμυρι­σμένος από αγάπη.

Αλλά και ο Πατέρας απ’ τη μεριά του, αισθάνεται τρισευτυχισμένος, γιατί δεν είναι πια μόνος του, βρίσκεται ανάμεσα στα παιδιά Του που Τον λατρεύουν πάνω απ’ όλα. Κι επιπλέον, κάθε Του έργο είναι ένα νέο θαύμα και μια αστεί­ρευτη πηγή απόλαυσης για τα μάτια τους. Γι’ αυτό Τον ευ­γνωμονούν, δοξολογώντας από τα βάθη της καρδιάς τους την ατέλειωτη Δύναμη και Σοφία Του».

Από τον μονοθεϊσμό στον πολυθεϊσμό

Όσο μεγάλωνε των λαών η έλξη για τα γήινα πράγματα, τόσο παραραμορφωνόταν στη συνείδησήν τους η γνώση για τον ένα Θεό.

Αντί γι’ αυτό, σιγά-σιγά επιβλήθηκε η λατρεία των πνευ­μάτων. Άρχισαν να λατρεύουν τα κατώτερα πνεύματα παράλ­ληλα με το Θεό και το τέλος στη θέση του Θεού. Έτσι από την πρόσδεση στην υλική πραγματικότητα, προέκυψε η πολυθεΐα όπου το θεϊκό στοιχείο εξανθρωπίστηκε και η πίστη αποκό­πηκε από την πηγή της. Αυτή η τάση έγινε ιδιαίτερα εμφανής στους πολυταξιδεμένους απόγονους του Ιάφεθ, τους Ιτα­λούς, Έλληνες, Γερμανούς, Σλάβους κ.λπ. Στη διασπορά, τα ήθη τους εκτραχύνθηκαν κι έχασαν τη ζωντανή πίστη σ’ έναν Παντοκράτορα Θεό-Ιεχωβά. Μία αμυδρή ανάμνησή του καθρέφτιζε ο εκάστοτε κορυφαίος των θεών, όπως ο Δίας, ο Τούισκο κ.λπ.

Πιστοί στο μονοθεϊσμό έμειναν όσοι απόγονοι του Νώε δεν μετανάστευσαν μακριά, αλλά παρέμειναν στον τόπο της κα­ταγωγής τους, όπως οι Πέρσες, ή κοντά σ’ αυτόν, όπως οι Σημίτες. Οι τελευταίοι λίγο μετά τον κατακλυσμό απέκτησαν έναν εξαιρετικό ηγεμόνα κι ανώτατο ιερέα, τον Μελχισεδέκ, βασιλιά του Σάλεμ. Το Σάλεμ, η έδρα αυτού του μυθικού βα­σιλιά των βασιλέων, βρισκόταν ανατολικά του Ιορδάνη, στη λοφώδη περιοχή της Μανάσσης, όπου αργότερα ιδρύθηκε η Άβιλα.

Στο «Μ.Ε.Ι.» ο Ιησούς Χριστός επισκέπτεται με τους μαθη­τές του αυτό τον τόπο και τους λέει: «Ο αληθινός βασιλιάς και ανώτατος ιερέας του Σάλεμ ήμουν στην πραγματικότητα Εγώ ο ίδιος, προ καταβολής κόσμου. Αυτός ο βασιλιάς υπήρ­χε πριν γίνει η Κτίση, επομένως πριν και από το Νώε. Όταν υπήρχε πια η γη, ερχόταν συχνά από τους ουρανούς, με τη μορφή ενός αγγέλου, και δίδασκε τους ανθρώπους σχετικά με το Θεό και για τον προορισμό τους. Επίσης τον καιρό που ζούσε ο Νώε, τον επισκεπτόταν κάθε τόσο και μιλούσε μαζί του. Ωστόσο βασιλεία και ιερατείο στο Σάλεμ, ίδρυσε αιώνες μετά την έξοδο του Νώε από την κιβωτό. Ο Νώε και οι τρεις γιοι του ζούσαν τότε ακόμη. Ο πληθυσμός της γης είχε πάλι μεγαλώσει. Υπήρχαν πολλοί μικροί λαοί και οι πατριάρχες τους, που ονομάζονταν “βασιλείς”, έρχονταν κάθε χρόνο στο Σάλεμ να Του προσφέρουν θυσίες και να καθοδηγηθούν από το βασιλιά Μελχισεδέκ.

Με τον καιρό όμως, όταν οι λαοί εξαπλώθηκαν ξανά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ξέχασαν το βασιλιά των βασι­λέων και αποκόπηκαν απ’ Αυτόν. Ούτε καν εκείνοι που κατοι­κούσαν κοντά στο Σάλεμ δεν πήγαιναν πια για προσκύνημα. Τότε ο βασιλιάς εγκατέλειψε το παλάτι μαζί με όλους τους αγγέλους που Τον υπηρετούσαν. Από εκεί και πέρα πια επι­σκεπτόταν σπάνια, με τη μορφή αγγέλου, τους λίγους πα­τριάρχες που του είχαν μείνει πιστοί, όπως ο Αβραάμ, ο Ισα­άκ, ο Ιακώβ και αργότερα οι μικροί και μεγάλοι προφήτες. Με το που απομακρύνθηκαν όμως από τον Μελχισεδέκ, γρήγο­ρα φύτρωσαν ανάμεσα στους λαούς και τους βασιλιάδες τους η ασυμφωνία, η ζηλοφθονία, η διχόνοια, η οργή και <το μίσος, κι αυτά όλα οδήγησαν σε πολέμους».

Ο πύργος της Βαβέλ και η γλωσσική ασυνεννοησία που πε­ριγράφει η Βίβλος, συμβολίζουν αυτό τον κατακερματισμό της τότε ανθρωπότητας που την είχε κατακυριεύσει ο υλι­σμός και η μανία της εξουσίας. Βέβαια ο Θεός έβρισκε πά­ντα μια θετική διέξοδο στην αυξανόμενη καταστροφικότητα. Εξάλλου, στέλνοντας διάφορους μικρούς ή μεγάλους απε­σταλμένους, προσπαθούσε να σκορπίσει το σκοτάδι της πολυθεΐας ή της αθεΐας. Αρκετό καιρό μετά τον Μελχισεδέκ (γύρω στο 1.200 π.Χ.) στάλθηκε στους Πέρσες ο ποιητής- προφήτης Ζωροάστρης, του οποίου η διδασκαλία διασώθη­κε επί χιλιάδες χρόνια. Στους Ισραηλίτες, που κάτω από την καθοδήγηση του Αβραάμ μετανάστευσαν από τον Ευφράτη στη Χαναάν και από εκεί στην Αίγυπτο, στάλθηκε την ίδια ε­ποχή ο Μωυσής για να τους γλιτώσει από το σκοτάδι της Αιγύπτου. Άλλοι, μικρότεροι προφήτες, αναλάμβαναν κατά και­ρούς να επαναφέρουν στο δρόμο του Θεού αυτόν το μικρό, περιούσιο λαό, παρόλη τη φιληδονία και τον υλισμό του.

Ο Ιησούς σαν άνθρωπος

Τα κείμενα της Νέας Αποκάλυψης μας απαντούν σ’ αυτές τις απορίες κι έτσι το σημαντικό ερώτημα της ανθρώπινης φύσης του Χριστού φωτίζεται απ’ όλες τις πλευρές. Έτσι μας γίνεται κατανοητό π.χ. το πώς και γιατί ο άνθρωπος Ιη­σούς δεν γνώριζε πάντα εξαρχής όσα γνώριζε και σχεδίαζε ο Πατέρας, το θεϊκό Πνεύμα μέσα του. Αν γνώριζε προκαταβο­λικά το μέλλον σε όλες του τις λεπτομέρειες, η ψυχή του Ιησού θα ήταν παραπάνω ευνοημένη απ’ τους άλλους ανθρώπους στον αγώνα προς την τελείωση. Έτσι ο Ιησούς εξηγεί αυτό το γεγονός σ’ ένα μαθητή του ο οποίος είχε παραξενευτεί:

«Έχεις βέβαια απόλυτο δίκιο που λες πως ο Πατέρας είναι μέσα Μου σε όλη του την πληρότητα. Όμως εξωτερικά σαν άνθρωπος είμαι απλά ένας γιος Του και μέσα στην ψυχή Μου γνωρίζω μόνο αυτά που Μου αποκαλύπτει Εκείνος. Εγώ είμαι βέβαια η Φλόγα της Αγάπης Του και η ψυχή Μου είναι το Φως που πηγάζει απ’ τη Φωτιά της Αγάπης Του. Αλλά κι ο ήλιος απ’ όπου πηγάζει το φως, διαθέτει μία καταπληκτική εσωτερική και εσώτατη διαμόρφωση. Όμως μόνο στο εσωτε­ρικό του ήλιου είναι γνωστή. Το φως απέξω δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτή, ούτε προβάλλει κάπου μια κάποια εικόνα για να δει κανείς πώς είναι φτιαγμένος ο ήλιος στο εσωτερικό του. Το ίδιο συμβαίνει στη δική Μου περίπτωση. Ο Πατέρας είναι μεν μέσα Μου, αλλά το εσωτερικό Του φανερώνεται στην ψυχή Μου μοναχά όταν το θέλει ο Ίδιος. Στ’ απύθμενα βάθη Του περιλαμβάνει πολλά που ο Γιος Του δεν τα ξέρει. Αν θέλει λοιπόν ο Γιος να τα μάθει, πρέπει να ρωτήσει τον Πατέρα! Αλλά πλησιάζει η ώρα όπου ο Πατέρας, με όλα όσα κρύβει στα βάθη Του, θα γίνει ένα μαζί Μου, τον προαιώνιο Υιό Του».

Εξάλλου στα λόγια και στις πράξεις του Ιησού φαίνεται η διαφορά ανάμεσα στο απέραντο θεϊκό Πνεύμα και στο Γιο του ανθρώπου. Στις μεγάλες διδαχές, στα σημάδια και τα θαύματα, δρούσε το πρώτο. Στις ενέργειες της καθημερινό­τητας, στο δείλιασμα και το χτυποκάρδι στη Γεθσημανή, κα­θώς και σε άλλες περιπτώσεις που αφηγούνται τα Ευαγγέλια, ήταν φανερό πως μιλούσε κι ενεργούσε ο Υιός του Ανθρώπου. Πρόκειται για μια διαφορά η οποία αποτελεί κοινή δια­πίστωση και για τους προφήτες όλων των εποχών. Όταν υπάκουαν στο θείο κάλεσμα, εκδηλωνόταν το Πνεύμα μέσα τους, ειδάλλως επικρατούσε η ανθρώπινη ψυχή. Στο «Μ.Ε.Ι.» ο Ιη­σούς τονίζει αυτή τη διαφορά στους μαθητές του:

«Τώρα δεν είναι ο θαυματουργός γιατρός από τη Ναζαρέτ που σας μιλάει. Είναι Εκείνος που κατοικούσε προαιώνια μέ­σα Μου, ο Πατέρας που είναι γεμάτος αγάπη και μεγαλοθυμία, ο μοναδικός Θεός, ο οποίος λέει: “Εγώ είμαι το Α και το Ω, η Αρχή και το Τέλος του Απείρου, δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από Μένα!”»

Τέλος, καταλαβαίνουμε επίσης γιατί ο Ιησούς αισθανόταν συχνά την ανάγκη να προσευχηθεί. Αυτό το γεγονός ξένιζε πάντα τους σκεπτικιστές. Όταν προσευχόταν, κάτι που συνή­θως έκανε εντελώς μόνος του, η ψυχή του αναζητούσε μέσα στο «ήσυχο καμαράκι» της καρδιάς του την πλήρη ένωση με το Πνεύμα που κατοικούσε μέσα της. «Τι παράξενο», απο­ρούν στο «Μ.Ε.Ι.» μερικοί αμύητοι στην προσωπικότητα του Ιησού. «Τώρα πάει να προσευχηθεί και να προετοιμασθεί για την αυριανή μέρα! Τάχα σε ποιον να μιλάει και να προσεύχεται; Μήπως τελικά, παρόλο που οι γνώσεις Του εί­ναι τόσο βαθιές, δεν είναι αυτός το ύψιστο θείο Ον; Δεν μπο­ρεί όμως και να προσεύχεται στον εαυτό Του!»

Τότε ο Nαθαήλ, ένας φωτισμένος μαθητής του Ιησού, απά­ντησε στους αδαείς: «Μα τι τυφλοί που είσαστε στ’ αλήθεια! Μήπως δεν έχει κι αυτός εδώ στη Γη όπως όλοι μας σάρκα και αίμα; Απ’ αυτά δεν εξελίχθηκε και η δική Του η ψυχή, για να μπορέσει να ενωθεί με το θείο Πνεύμα; Θεϊκό μέσα του εί­ναι μοναχά το Πνεύμα^– όλα τ’ άλλα είναι ανθρώπινα, όπως είναι και σε μας. Όταν προσεύχεται, την ανθρώπινη φύση Του τη δια­περνάει πέρα για πέρα το μοναδικό Πνεύμα, απ’ όπου προήλθαν όλα τα άλλα πνεύματα, όπως ο αληθινός ήλιος καθρεφτίζεται μέσα στην καθεμιά μικροσκοπική δροσοσταλίδα».

V/247 Το μυστήριο του Γολγοθά (κατά Ματθαίον 18, 11-14).

Ο Σιμών Ιούδας αδυνατεί να καταλάβει γιατί ο Παντοδύναμος πρέπει να υποφέρει έτσι από τα πλάσματά του και ρωτάει τον Κύ­ριο: [2] Μία τέτοια πράξη προφανώς είναι αναγκαία προκειμένου να επιτευχθεί ένας κύριος στόχος που έχεις θέσει από αιώνων. Ωστόσο αυτό δεν καθησυχάζει ούτε διαφωτίζει τη λογική των αν­θρώπων που μονίμως θα αναρωτιούνται: «Γιατί έπρεπε να τα τραβήξει αυτά ο Παντοδύναμος Πλάστης από τα πλάσματά Του προκειμένου να τους εξασφαλίσει τη μακαριότητα και την αιώ­νια ζωή; Η αγνότατη διδασκαλία Του και τα θαύματά Του που μόνο στον Θεό είναι δυνατά δεν αρκούσαν γι’ αυτό το σκοπό; Εάν αυτά δεν κάνουν καλύτερους τους ανθρώπους, πώς θα τους κάνουν τότε καλύτερους τα πάθη και ο θάνατός Του;!»

[4] Λέει ο Κύριος: «Είναι σωστό και δικαιολογημένο αυτό που ρωτάς, εντούτοις όσο καλά κι αν σου το εξηγήσω, αποκλεί­εται να το κατανοήσεις εντελώς καλά όσο είσαι κοινός άνθρωπος. Μόνο μετά την ανάστασή Μου, όταν θα αναγεννηθείς πνευ­ματικά, θα συνειδητοποιήσεις πλήρως το μεγάλο Γιατί.

Εγώ που είμαι ο μοναδικός Φορέας κάθε ύπαρξης και ζωής, ^πρέπει τώρα να λυτρώσω επίσης αυτά που εδώ και αιωνιότητες ‘ η σταθερή βούλησή Μου τα κρατά υπό την καταδίκη και το θάνατό. Πρέπει δηλαδή να διεισδύσω μέσα στην παμπάλαια κατα­δίκη και στον παμπάλαιο θάνατο περνώντας Εγώ ο ίδιος μέσα από την καταδίκη και το θάνατο αυτής της σάρκας και του αί­ματός Μου. Έτσι θα χαλαρώσω και θα λύσω τα δεσμά που δέ­νουν την ίδια Μου τη θεϊκή βούληση για να ελευθερωθεί η ύλη των πραγμάτων που είναι πλέον ώριμη. Έτσι ύστερα θα μπορεί όλη η κτίση να περάσει από τον αιώνιο θάνατο στην ελεύθερη και ανεξάρτητη ζωή.

[6] Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε σε αυτό τον κόσμο για να αναζητήσει αυτούς που έχουν χαθεί εδώ και αιωνιότητες, να τους σώσει και να τους κάνει ικανούς να γίνουν μακάριοι (κατά Ματθαίον 18,11). [8] Εάν όλη η κτίση θα παρέμενε επ’ άπειρον έτσι όπως είναι τώρα σε αμετάβλητη καταδίκη και θάνατο, θα έμοιαζε με το χαμένο πρόβατο που δεν θα ξαναβρισκόταν ποτέ πια. Και ποια απόλαυση και χαρά θα πρόσφερε στον Θεό μία εσαεί νεκρή, υλική κτίση; [9] Ο κύριος λόγος που ήρθα Εγώ ο Ίδιος στην ύλη αυτού του κόσμου, ήταν για να αναζητήσω το χα­μένο πρόβατο και να το οδηγήσω στον προορισμό του όπου θα είναι μακάριο.

Μέσα σε αυτό το σώμα Μου, δηλαδή μέσα στην ύλη, το Πνεύμα και η βούληση του Θεού καταπραΰνονται ώστε κατά κάποιο τρόπο γίνονται εύκαμπτα και χαλαρά. Όταν γίνει αυτό, τότε πρέπει αυτή εδώ η ύλη Μου να περάσει από τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωση και εξευτελισμό για να σπάσει και να διαλυ­θεί πρώτα. Το δε Πνεύμα του Θεού, το οποίο κατοικεί μέσα Μου με όλη του την πληρότητα και είναι ένα με την ψυχή Μου, θα εξαγνίσει με το πυρ της αγάπης του αυτή τη διαλυμένη ύλη. Έτσι θα την αφυπνίσει και θα τη ζωντανέψει ώστε τότε θα αναστηθεί ως νικήτρια πάνω σε κάθε καταδίκη και θάνατο.

Άλλωστε σας το είχα πει εκ των προτέρων ότι ακόμη δεν μπορείτε να καταλάβετε πολύ καλά, πώς και γιατί πρέπει να συμβούν έτσι τα πράγματα . Αλλά μπορείτε ήδη να καταλάβετε ότι μια τέτοια πράξη, όσο τρομακτική κι αν είναι στα μάτια του κοινού άνθρωπου, είναι πάντως απαραίτητη προκειμένου να επιστρέψουν όλα τα πλάσματα στην ελεύθερη ,αυτεξούσια, γνήσια ζωή του Θεού με την πάροδο του χρόνου.

VI/179 Ο Αντίχριστος

[10] Ο Λάζαρος ρώτησε: «Τι είναι ο αντίχριστος, Κύριε»;

[2] Εγώ είπα: «Ο αντίχριστος θα κάνει την εμφάνισή του όταν κάποιοι πονηροί και φυγόπονοι άνθρωποι θα ασπαστούν επίσης τη διδασκαλία Μου, καθώς θα δουν ότι κερδίζει διαρκώς περισσότερους οπαδούς και ότι οι μαθητές Μου προοδεύουν συ­νεχώς. Όταν θα ακούσουν δε για τα θαύματα που έχω κάνει και για εκείνα που θα πραγματοποιήσετε στην ανάγκη εσείς, θα αρ­χίσουν τότε όπως οι ειδωλολάτρες μάγοι, να κάνουν μεγάλα θαύματα, χρησιμοποιώντας εντελώς φυσικά μέσα της τυφλής μαγείας, όπως έκαναν οι Εσσαίοι. Πολλοί εύπιστοι θα παραπλα­νηθούν τότε σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος πολλοί θα θεωρήσουν και εσάς, δηλαδή τους συνεχιστές σας, ψευτοδιδάσκαλους και ψευτοπροφήτες και θα σας κυνηγήσουν.

[13] Γι’ αυτό προσέξτε καλά, από αυτούς που θα ασπαστούν το Ευαγγέλιο, να μην δεχθείτε άλλη αμοιβή από ό,τι χρειάζεστε για να ζήσετε. Γιατί, άμα δουν οι αργόσχολοι ότι το κήρυγμα και τα θαύματα σας αποφέρουν καλό εισόδημα, τότε είναι που θα κάνουν τα πάντα να σας βγάλουν από τη μέση. Για τούτο τον λό­γο, τους γνήσιους προφήτες θα τους ξεχωρίζει κανείς εύκολα από τους ψεύτικους, παρατηρώντας τα έργα τους. Διότι οι γνή­σιοι θα είναι μονίμως φτωχοί και θα παίρνουν από την κοινότη­τά τους μόνον όσα χρειάζονται για να ζήσουν. Αντίθετα οι ψεύ­τικοι θα συμπεριφέρονται όπως οι σημερινοί Φαρισαίοι -και από πολλές απόψεις ακόμη χειρότερα- αφού για όλα αυτά που υποτίθεται ότι θα προσφέρουν επ’ Ονόματί Μου στις κοινότητες θα πληρώνονται αδρά. Οι πιστοί θα οφείλουν να τους τιμούν σαν άγιους υπηρέτες του Θεού και να πιστεύουν ότι ο Θεός εισακούει μόνο τις προσευχές των ψευτοπροφητών αυτών και ότι αρέσκεται στις θυσίες τους, γιατί διαφορετικά θα τους περιμένει η τιμωρία Του.

Όπως για τους σημερινούς Ιουδαίους, υπάρχει μόνο αυτός ο ναός, έτσι και οι αντίχριστοι θα κτίσουν αμέτρητους μεγαλοπρε­πείς ναούς. Εκεί θα κάνουν τις μαγείες τους, τις θυσίες τους και ανούσιες ομιλίες με γνώμονα το συμφέρον τους. Επιπλέον, θα προσεύχονται σε ξένες γλώσσες για να δημιουργήσουν στο λαό την εντύπωση ότι η δική τους η γλώσσα είναι η αγνότερη και άρα πιο αρεστή στο Θεό.

Αυτά είναι αρκετά στοιχεία για να διακρίνει ο καθένας τους ψεύτικους προφήτες από τους αληθινούς. Βέβαια, αυτοί θα βάλουν τις φωνές και θα καλούν στη διαπασών όλο τον κό­σμο: «Ελάτε όλοι σε εμάς εδώ, γιατί εδώ είναι ο Χριστός, αφού είναι όπου είμαστε εμείς»! Μα μην τους πιστεύετε, όσο και να φωνάζουν και όσο μεγάλα θαύματα και να κάνουν. Γιατί αυτοί ποτέ δεν είναι μαθητές Μου, αλλά μαθητές του Βεελζεβούλ, που τους έχει παρασύρει και από εκείνον θα λάβουν επίσης το μισθό τους στην λίμνη του πυρός, με ολολυγμούς και τριγμούς οδόντων. Προσέξτε το πολύ καλά, κάνετε όσο το δυνατό λιγότερα θαύματα, περιοριστείτε στο λόγο και στην αιώνια αλήθεια και έτσι η διδασκαλία θα διατηρηθεί αγνή σε μεγάλο αριθμό αν­θρώπων μέχρι το τέλος του κόσμου.

VI/88 Ο Θεός και ο Ήλιος του Ελέους

Κεφ. VI/88 [1] (Ο Κύριος:) «Αντιλαμβάνεσαι από τα προλεχθέντα ότι κανένας δεν μπορεί να γίνει κύριος της ζωής εάν δεν έχει αληθινή, ζωντανή πίστη στον ένα μοναδικό και αιώνια αλη­θινό Θεό. Ως εκ τούτου πρώτα από όλα χρειάζεται να πιστεύει σε έναν αληθινό Θεό. Γιατί όσο δεν πιστεύεις πως υπάρχει ένας μόνο αληθινός θεός δεν μπορείς ούτε να ξυπνήσεις κάποια αγά­πη γι’ Αυτόν στην καρδιά σου. Μα χωρίς μία τέτοια αγάπη είναι αδύνατο να Τον πλησιάσεις και τελικά να γίνεις σχεδόν απολύ­τως ένα μαζί Του. [2] Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση αποκλείεται να γίνεις αληθινά κύριος της ζωής, όπως ένας που δεν έχει δει ούτε έχει ακούσει ποτέ άρπα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αριστοτέχνης σε αυτό το όργανο. [3] Εάν ωστόσο εξακολουθείς να ρωτάς: “Μάλιστα, αλλά πού είναι ο Θεός και τι όψη έχει;”, σου λέω ότι κανένας δεν μπορεί να δει την καθαυτό θεία Οντό­τητα και να επιζήσει.

Γιατί είναι άπειρη και συνεπώς πανταχού παρούσα και όντας καθαρό Πνεύμα συνιστά τον ενδότατο πυρήνα κάθε πράγματος και όντος, αφού το καθετί απορρέει από τη δύναμη της βούλη­σής Της.

Εντός Του και για τον Εαυτό Του όμως ο Θεός είναι ένας άν­θρωπος όπως Εγώ ή εσύ. Κατοικεί δε σε ένα απροσπέλαστο φως που στον κόσμο των πνευμάτων ονομάζεται Ήλιος του Ελέους. Τούτος ο Ήλιος δεν είναι βέβαια ο Ίδιος ο Θεός, αλλά η απορροή της Αγάπης και της Σοφίας Του.

[4] Όπως βλέπεις μάλιστα σε τούτο τον κόσμο την ενέργεια του ήλιου, επειδή είναι παντού παρούσα μέσω της αδιάλειπτης εκ­πομπής του φωτός του προς όλες τις δυνατές κατευθύνσεις, το ίδιο συμβαίνει με τη Δύναμη του Ήλιου του Ελέους· και αυτή ενεργεί παντού ως το εκπεμπόμενο Φως του, μέσω του οποίου είναι παρούσα σε όλα τα όντα, δημιουργώντας τα και δίνοντάς τους ζωή.

[5] Όποιος λοιπόν καταφέρει να συλλάβει στην καρδιά της ψυχής του πάρα πολύ από το Φως του Ήλιου του Ελέους και ύστερα να το κρατήσει με τη δύναμη της αγάπης του για τον Θεό, δημιουργεί στο εσωτερικό του ένα ήλιο του ελέους που μοιάζει σε όλα με τον πρωταρχικό Ήλιο του Ελέους. Το να απο­κτήσει δε έναν τέτοιο ήλιο του ελέους σε ολοκληρωμένο βαθμό, ισοδυναμεί με το να γίνει αληθινά κύριος της ζωής.

VI/76 Δευτέρα Παρουσία, πότε θα γίνει

[8] Ο Κύριος: «Όσο τους λαούς δεν θα τους εμπνέ­ει και δεν θα τους κυβερνά η αληθινή αγάπη και η αντίστοιχη τα­πεινοφροσύνη, γενικά θα επικρατεί σκοτάδι στη Γη. Ασφαλώς θα υπάρχουν πάντοτε μεμονωμένα άτομα που θα είναι μέσα στο φως, όμως αυτά θα είναι πάντοτε λιγοστά. Διότι όσο θα υπάρ­χουν υπερόπτες, δοξομανείς, και μεγάλοι με τα κοσμικά κριτή­ρια ηγέτες, σε όλα τα στρώματα της ανθρωπότητας ο σπόρος της αλαζονείας και της εξουσιομανίας θα εξαπλώνεται σαν ζιζάνιο. Η νύχτα, το σκοτάδι, ο εγωισμός, ο φθόνος, η απληστία, οι διωγ­μοί και η προδοσία, όλα αυτά τα γνήσια στοιχεία της κόλασης θα κυριαρχούν στον κόσμο ώσπου να έρθει η ημέρα της μεγάλης Κρίσης όπου θα εξαγνίσω εκ νέου τη Γη με το πυρ. Ύστερα από εκείνη την εποχή δεν θα κυβερνά πλέον κανένας βασιλιάς, παρά μόνο το φως του Θεού». Απαντώντας στην ερώτηση του πανδο­χέα πότε θα έρθει αυτή η εποχή ο Κύριος λέει: [10] «Είναι αλή­θεια ότι περίπου κάθε 2000 χρόνια συμβαίνει μία μεγάλη αλλα­γή στη Γη. Το ίδιο θα συμβεί επίσης 2000 περίπου χρόνια μετά από τώρα.

VI/Αποκαλύψεις πριν τη Δευτέρα Παρουσία

[5] ως [13] Μεγάλες αποκαλύψεις του Θεού, γίνονται συνήθως όταν χρειάζονται περισσότερο, δηλαδή σε περιόδους πνευματικής παρακμής. Για τούτο το λόγο, πάντοτε ύστερα από τέτοιες εποχές, ακολουθεί η θεία δίκη με τη μία ή την άλλη μορφή.

Ο Κύριος: [14] «Από τώρα και στο εξής, θα αφυπνιστούν πολλοί ενορατικοί και προφήτες, [15] προς το τέλος δε αυτής της περιόδου των δύο χιλιάδων περίπου χρόνων που σας ανέφερα, θα στέλνω όλο και μεγαλύτερους προφήτες. Μαζί με αυτούς θα πληθαίνουν επίσης οι μάστιγες που θα πλήττουν την ανθρωπότητα: μεγάλοι σεισμοί, ολέθριες φυσικές καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι, λιμοί, επιδη­μικές αρρώστιες και πολλά άλλα δεινά.

Διάφοροι ενορατικοί και ειδικά σημάδια στον ουράνιο θόλο θα προειδοποιήσουν τους λαούς. Αλλά ελάχιστοι θα τα πά­ρουν στα σοβαρά και θα συμμορφωθούν, ενώ οι άνθρωποι του κόσμου θα θεωρήσουν ότι είναι απλώς ασυνήθιστα φυσικά φαι­νόμενα, θα καταφρονούν και θα περιγελούν εκείνους που θα επι­μένουν να Με πιστεύουν.

Αλλά τότε, θα συμβεί η μεγαλύτερη αποκάλυψη από όλες, καθώς θα έρθω πάλι στη Γη. Πριν όμως από αυτήν την αποκάλυψη, θα προηγηθεί η μεγαλύτερη και η πιο αυστηρή Θεία Δίκη που υπήρξε ποτέ και ύστερα θα ακολουθήσει το γενικό κρησάρισμα και η εκκαθάριση των ανθρώπων του κόσμου μέσω της φωτιάς. Έπειτα από αυτό θα μπορώ να εγκαταστήσω. Εγώ ο ίδιος σε αυτήν την Γη ένα εντελώς διαφορετικό φυτώριο για αληθινούς ανθρώπους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με βάση τα θεόπνευστα γραπτά του Λόρμπερ είδαμε ως ένα βαθμό πώς ήταν η αυθεντική διδασκαλία του Χριστού στην εποχή Του. Είναι ασφαλώς απορίας άξιο πότε, πώς και γιατί και στον χριστιανισμό επίσης εισήχθησαν ειδωλολατρικές πρακτικές που οδήγησαν στη θεσμοποίηση και στην τυπολατρεία. Τις συνέπειές τους τις βλέπουμε σήμερα στην άνευρη, κατ’ όνομα μόνο χριστιανοσύνη παγκοσμίως.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» Ναζωραίος προειδοποιεί τους μαθητές Του, διαβλέποντας τις αρχομανείς επιδιώξεις των διαδόχων τους:

«Ο μόνος Κύριος είμαι Εγώ! Όλοι οι άλλοι είσαστε εξίσου αδέλφια και κανένας από σας δεν επιτρέπεται να είναι κάτι περισσότερο ή λιγότερο. Γιατί ακόμη και η πιο μικρή πρωτοκαθεδρία ξυπνάει μέσα στον πρωτοκάθεδρο τη σατανική αρχομανία, ώστε έτσι σύντομα καταστρέφεται η αγνή αγάπη καθώς και η ολοζώντανη αλήθεια που πηγάζει από αυτήν όπως αποδεικνύεται τώρα όλο και πιο καθαρά στο ναό της Ιερουσαλήμ. Όποιος λοιπόν από σας θέλει να είναι ο πρώτος στους μαθητές Μου, ας είναι τότε ο τελευταίος και ο πιο ασήμαντος μεταξύ σας, δούλος και υπηρέτης όλων διότι αυτή η τάξη υφίσταται ανάμεσα στους αγγέλους, στους Ουρανούς Μου.

Σας βεβαιώνω ότι όσοι θα θελήσουν να έχουν τα πρωτεία με μια άλλη έννοια, στον άλλο κόσμο θα έχουν να αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες. Γιατί η πιο δύσκολη άσκηση στη ζωή για έναν άνθρωπο επαρμένο -πράγμα που είναι κάθε πρωτοκάθεδρος σε τελευταία ανάλυση- είναι η ταπείνωσή του». Τα ίδια λόγια περιλαμβάνονται εν συντομία και στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου 20, 25-28, του Μάρκου 10, 42 και του Λουκά 22, 24-26. Με το πέρασμα των αιώνων όμως, μεταξύ της εντολής του Χριστού και της πραγματικότητας προέκυψε ένα βαθύ και αγεφύρωτο χάσμα, όπως είναι γνωστό. Εκτός από αυτό, ο Ιησούς είπε επιπλέον στους μαθητές του: «Ποτέ να μην επιδιώκετε να αποκομίσετε οποιοδήποτε υλικό όφελος χρησιμοποιώντας το Όνομα και το Λόγο Μου ούτε να επιδιώκετε οποιαδήποτε εξουσία στον κόσμο… Στο εξής δεν θα πρέπει να χτίζετε κανένα ναό ή βωμό προς τιμήν Μου διότι ποτέ δεν θα κατοικήσω σε ένα ναό κατασκευασμένο από ανθρώπινα χέρια ούτε θα δεχθώ να Με τιμούν σε ένα τέτοιο βωμό. Όποιος Με αγαπάει και ακολουθεί την εύκολη εντολή Μου, αυτός είναι ένας ζωντανός ναός για Μένα, ενώ η γεμάτη αγάπη και υπομονή καρδιά του είναι ο αληθινός, ζωντανός βωμός θυσίας προς τιμήν Μου που είναι ο μόνος που Με ευχαριστεί».

Βλέπε επίσης «Πράξεις Αποστόλων» 17,24: «Ο Κύριος των Ουρανών δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς».

Ενδεικτικά, ακολουθούν αποσπάσματα από το διαδικτυακό βιβλίο «Οι Παγκόσμιες Θρησκείες και τα Μεγάλα Ρεύματά τους» (ηαποκάλυψησήμερα.gr), όπου ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να εμβαθύνει στο θέμα.

Οι διωγμοί των χριστιανών και η ιστορική στροφή του Μ. Κωνσταντίνου

Αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη δοκιμασία του χριστιανικού κόσμου αλλά και το εντυπωσιακότερο κεφάλαιο στη δισχιλιετή ιστορία του υπήρξε η περίοδος των διωγμών.

Οι διασωθείσες γραπτές μαρτυρίες είναι λιγοστές και όχι ακριβείς, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Έτσι δεν είναι γνωστό πόσοι χριστιανοί έπεσαν θύμα και σε ^ι ποια μέρη της αχανούς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η έναρξη των διωγμών χρονολογείται στην εποχή του Νέρωνα με το κάψιμο της Ρώμης το 64 μ.Χ. και η λήξη επί Μ. Κωνσταντίνου (306-337).

Είναι γνωστό ότι οι Ρωμαίοι αρχικά αντιμετώπιζαν με ανεκτικότητα τους χριστιανούς, ενώ μόνο οι Ιουδαίοι είχαν εχθρική στάση απέναντι τους. Είναι πάντως γεγονός ότι ο χριστιανισμός διώχθηκε πολύ περισσότερο από κάθε άλλη θρησκευτική μειονότητα της εποχής. Αφορμή υπήρξε η συστηματική άρνηση των χριστιανών να συμμετέχουν στη λατρεία των θεών, του αυτοκράτορα και της Ρώμης. Στα μάτια των Ρωμαίων η άρνηση προκαλούσε τη μήνι των θεών και συνεπώς διακύβευε την ειρήνη και την ευημερία του κράτους. Έτσι διαδόθηκε η φήμη ότι ο χριστιανισμός αποτελούσε στασιαστικό κίνημα κατά του αυτοκράτορα και του κράτους. Ιδίως σε περιόδους φυσικών ή άλλων καταστροφών σημειωνόταν έξαρση των διωγμών ή και μεμονωμένα περιστατικά λυντσαρίσματος των χριστιανών που θεωρούνταν υπεύθυνοι για όλα τα δεινά. Επιπλέον η αυστηρότητα των ηθών τους και ο κοινός βίος αγάπης τους έκανε να ξεχωρίζουν και να προκαλούν την καχυποψία των αρχών.

Η αναστροφή του κλίματος αυτού ήρθε με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Σύμφωνα με ένα θρύλο ο Caius Flavius Constantinus πριν από μία αποφαστιστική μάχη είχε ένα όραμα όπου είδε το σταυρό στον ουρανό και άκουσε μία φωνή που του έλεγε : «Εν τούτω νίκα!»

Μετά τη νίκη του επί του αντιπάλου του αυτοκράτορα Μαξεντίου το 312 μ.Χ. προσηλυτίστηκε στο χριστιανισμό. Στη συνέχεια πολλοί άλλοι αυτοκράτορες μεταπήδησαν στο χριστιανισμό και έτσι αναδείχτηκε σε επίσημη θρησκεία του κράτους. Ο Κωνσταντίνος με το έδικτο του Μιλάνου καθιέρωσε ήδη το 313 την ανεξιθρησκία και την ισότητα των θρησκειών.

Έκτοτε άρχισε η αντιστροφή των όρων. Ενώ προηγουμένως ήταν διακινδυνευμένο και θαρραλέο να δηλώσει κάποιος χριστιανός, τώρα συρρέουν στην εκκλησία πολλοί συνοδοιπόροι που ακολουθούν το συρμό.

Εύλογα έπεσε τότε το επίπεδο της πνευματικότητας και των ηθικών απαιτήσεων μέσα στο πλήρωμα. Συγχρόνως, ενώ οι ειδωλολατρικές θρησκείες ανέχονταν κάθε άλλη δίπλα τους, αφού πρέσβευαν έτσι κι αλλιώς την πολυθεΐα, η χριστιανική εκκλησία απαιτούσε να έχει το μονοπώλιο στο κράτος.

Έτσι δυστυχώς δεν περιορίστηκε στο να οριοθετηθεί απέναντι στις άλλες θρησκείες προβάλλοντας την πίστη της στον έναν Θεό. Όλο και πιο συχνά τα πλήθη προέβαιναν σε πράξεις βίας, βανδαλισμού και κατέστρεφαν ειδωλολατρικούς ναούς. Όποιος ήταν μέχρι πρότινος εθνικός, θεωρούσε καθήκον του να συμμετάσχει σε τέτοιους βανδαλισμούς για να αποδείξει τη μεταστροφή του.

Η αναγνώριση της εκκλησίας από το κράτος της απέφερε πολλά ανώριμα νέα μέλη. Επιπλέον απέκτησε μία μεγάλη εξουσία και ισχύ, που ασφαλώς δεν ταίριαζε με τις επιταγές και τα ιδεώδη του απλού Ναζωραίου, και ταυτόχρονα άρχισε να ασχολείται με τα κοσμικά πράγματα. Ως παρεπόμενο της σύνδεσής της με την κρατική εξουσία η εκκλησία άρχισε να έχει πρόσβαση σε τομείς του πολιτισμού όπως η εκπαίδευση και η επιστήμη και να τους συνδιαμορφώνει καθοριστικά.

Ενώ ο Κωνσταντίνος επεφύλαξε μία προνομιακή μεταχείριση για τη χριστιανική εκκλησία διατηρώντας παράλληλα την ανεξιθρησκία, οι διάδοχοί του δεν κράτησαν μία τέτοια ισορροπία. Το 341 μ.Χ. απαγορεύονται επί ποινή θανάτου οι θυσίες και η δεισιδαιμονία, μία κατηγορία που μέχρι πρότινος στρεφόταν κατά των χριστιανών. Το 346 επιβάλλεται σε όλη την επικράτεια το κλείσιμο των ειδωλολατρικών ναών.

Σταδιακά οι πρώην διωκόμενοι μετατρέπονται σε διώκτες. Τελικά με το έδικτο του 380 μ.Χ. σηματοδοτείται το τέλος των θρησκευτικών ελευθεριών για τους μη χριστιανούς. Η εκκλησία ανακηρύσσεται σε εκκλησία του κράτους και ταυτόχρονα ορίζεται ότι η μόνη έγκυρη εκδοχή του δόγματος είναι εκείνη που εκπροσωπεί ο επίσκοπος της Ρώμης. Με άλλα λόγια δεν αρκεί να είναι κάποιος χριστιανός, αλλά πρέπει και να ακολουθεί την εκκλησιαστική γραμμή. Παρεκκλίσεις από αυτήν τη γραμμή, όπως και η αλλοθρησκία, τιμωρούνται ως εγκλήματα κατά του κράτους. Το 385 μ.Χ. λαμβάνει χώρα η πρώτη εκτέλεση “αιρετικού” χριστιανού στην Τριρ της Γερμανίας, γεγονός που σύμφωνα με τον Walter Nigg αποδεικνύει ότι η Ιερά Εξέταση είχε πολύ παλιές ρίζες.

Η συνέπεια του θρησκευτικού εδίκτου του 380 μ.Χ. ήταν να εξαφανιστεί μέσα σε λίγο καιρό η επίσημη ειδωλολατρία, ενώ καταστράφηκαν σημαντικοί ναοί και καλλιτεχνήματα.

Η εκκλησία από την πλευρά της, για να δικαιολογήσει τον εναγκαλισμό της με το κράτος, άφησε να κυκλοφορήσει ο θρύλος ότι ενώ αρχικά ο Κωνσταντίνος καταδίωκε τους χριστιανούς, άλλαξε πίστη όταν τον θεράπευσε από τη λέπρα ο επίσκοπος Ρώμης Συλβέστρος.

Ο θρύλος λέει μάλιστα ότι από ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία του παραχώρησε την πολιτική εξουσία επί του δυτικού τμήματος της αυτοκρατορίας στον πάπα της Ρώμης. Έτσι πολύ αργότερα, στα μισά του 8ου αιώνα, ο πάπας Στέφανος Β’ στηριζόμενος σε αυτόν το θρύλο, παρουσίασε ένα ψεύτικο έγγραφο που υποτίθεται ότι αποδείκνυε αυτήν την παραχώρηση εξουσίας που έμεινε γνωστή ως «κωνσταντίνεια δωρεά».

Η εξέλιξη της αρχέγονης εκκλησίας

Αρχές του 4ου αιώνα ο χριστιανισμός γίνεται επίσημα θρησκεία του κράτους. Έτσι η εκκλησία αποκτά απροσδόκητα τη δυνατότητα να έχει μείζονα λόγο στο θρησκευτικό, ηθικό και πολιτιστικό βίο της αχανούς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Επιπλέον, όπως είδαμε, η ανακήρυξη σε θρησκεία του κράτους δίνει στην ·εκκλησία τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα ενιαίο δόγμα και να το υπερασπίσει με τη βοήθεια της κρατικής εξουσίας.

Την ίδια περίοδο που αρχίζουν τα πρώτα συμπτώματα διάλυσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αρχίζουν επίσης στην Ανατολή οι θεολογικές έριδες για τον Ιησού Χριστό και την Αγία Τριάδα. Οι χριστιανοί, πλήρωμα και ιεραρχία, χειροδικούν αναμεταξύ τους ερίζοντας περί της φύσης του Χριστού, σε βαθμό που καταντούν περίγελως και αντικείμενο σαρκασμού στα θέατρα των εθνικών.

Στο τέλος επιβάλλεται ένα ενιαίο δόγμα, όμως πολλές ανατολικές κοινότητες θεωρούν ότι πρόκειται για λανθασμένο συμβιβασμό μεταξύ ηγετικών κύκλων και εκκλησιαστικών κέντρων.

Από τη μία πλευρά ο μονομερής τονισμός της θεϊκής φύσης του Χριστού από τους Ανατολικούς και από την άλλη οι τάσεις τους για εθνική ανεξαρτησία, οδηγούν στην πρώτη διάσπαση της εκκλησίας. Αίγυπτος, Συρία, Αιθιοπία και Αρμενία, όπου επικρατούν οι μονοφυσυτικές εκκλησίες, είναι οι πρώτες που ανεξαρτοποιούνται από τη Ρώμη. Τα πατριαρχεία της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας και της Ιερουσαλήμ αποκόπτονται από την ένωση των εκκλησιών της αυτοκρατορίας ήδη κατά τα τέλη του 5ου αιώνα. Έτσι μόνο τα πατριαρχεία της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης μένουν ενωμένα, όμως μεταξύ τους υποβόσκει εξαρχής περισσότερο ή λιγότερο ανοικτά ένας ανταγωνισμός. Είναι πολυάριθμες οι προσπάθειες από την πλευρά του πάπα να χειραγωγήσει τον πατριάρχη της Νέας Ρώμης και να επιβάλλει την άποψή του σε σημαντικά θεολογικά ή εκκλησιαστικά θέματα, αλλά και για το αντίθετο υπάρχουν μαρτυρίες. Έτσι δεν είναι απορίας άξιο ότι οι δύο αδελφές εκκλησίες δεν συμπεριφέρονται σαν αδελφές. Μετά τα προσωρινά σχίσματα του Ακάκιου (484-519) και του Φώτιου (867-880), τελικά το 1054 οι δύο εκκλησίες, η ελληνική και η λατινική, χωρίζουν οριστικά, ενώ τον ίδιο χρόνο ιδρύεται η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία.

Μετά το σχίσμα, η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία ακολουθεί το δικό της δρόμο. Τονίζει με έμφαση ότι ο Χριστός είναι η μοναδική κεφαλή και ο μόνος ποιμένας όλης της χριστιανικής εκκλησίας, η οποία από την Πεντηκοστή κι ύστερα καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα. Η Ρώμη μπορεί μεν να έχει τα πρεσβεία τιμής, όμως ούτε ο πάπας, ούτε κανένας άλλος, είναι εκπρόσωπος του Θεού επί γης.

Για την ελληνορθόδοξη εκκλησία ισχύει μόνο το τριαδικό δόγμα, όπως διαμορφώθηκε στις επτά πρώτες οικουμενικές συνόδους. Τα μεταγενέστερα δόγματα, λ.χ. για το πρωτείο του πάπα, για το καθαρτήριο και για τη Θεοτόκο, δεν τα αναγνωρίζει.

Επίσης, θεωρεί ότι διατηρεί αδιάκοπα την Αποστολική διαδοχή, καθώς δια του Αγίου Πνεύματος είναι συνδεδεμένη με την Αποστολική παράδοση.

Ένα πρόβλημα που δίχασε για πολλούς αιώνες τις εκκλησίες, ήταν η εικονομαχία. Από τη στιγμή που ο χριστιανισμός αναγνωρίστηκε ως επίσημη θρησκεία και η εκκλησία υποστηρίχτηκε από τους αυτοκράτορες, η χριστιανική λατρεία μπολιάστηκε με αναρίθμητα ειδωλολατρικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να προκύψουν αναγκαστικά αντιδράσεις. Τέτοιες αντιδράσεις υπήρξαν από νωρίς ήδη, π.χ. από τη σύνοδο της Ελβίρας το 305 μ.Χ. όπως και από τον Ευσέβειο Καισαρείας.

Οι διαφωνούντες τόνιζαν το ασύμβατο της χρήσης εικόνων με τη δεύτερη εντολή του μωσαϊκού Δεκαλόγου, αλλά και με την παράδοση της εκκλησίας.

Ωστόσο με τον εκχριστιανισμό ευρύτερων εθνικών μαζών μεταφυτεύτηκαν όλο και περισσότερα ειδωλολατρικά στοιχεία, ενώ τα όρια ανοχής της εκκλησίας γίνονταν όλο και πιο ελαστικά. Η ειδωλολατρική λατρεία θεών και ηρώων μεταμορφώθηκε σε λατρεία των αγίων. Τα δε «θαύματα» των «αγίων» αποδόθηκαν σύντομα και στις εικόνες τους.

Η λατρεία των εικόνων έφτασε σε σημείο τέτοιο που τον 6ο και 7ο αιώνα είχαν κατακλύσει το δυτικό και το ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας. Επιπλέον, δεν περιοριζόταν μόνο μέσα στους ναούς, αλλά συχνά πήρε διαστάσεις υπερβολής και δεισιδαιμονίας, όπως κατήγγειλαν ορισμένοι εκκλησιαστικοί ηγέτες.

Παραδόξως την πρώτη απαγόρευση της προσκύνησης των εικόνων, η οποία σφράγισε τον 8ο και τον 9ο αιώνα, την επέβαλε ο βυζαντινός αυτοκράτορας Λέων Γ’, ο οποίος προηγουμένως είχε επικροτηθεί επειδή είχε διατάξει τον αναγκαστικό εκχριστιανισμό των Εβραίων.

Η απαγόρευση προκάλεσε την αντίδραση της εκκλησίας της Ρώμης και κυρίως των μοναχών ολόκληρης της αυτοκρατορίας, οι οποίοι αντλούσαν μεγάλα χρηματικά οφέλη και επιρροή πάνω στο χριστεπώνυμο πλήθος από την εικονολατρία. Από την άλλη πλευρά οι εικονοκλάστες κινούνταν επίσης από εξουσιαστικά κίνητρα, ιδίως ελέγχου των μοναχών. Εκτός αυτού όμως υπήρχε βέβαια η θέληση να επανέλθει σε πνευματικότερες μορφές η χριστιανική λατρεία χωρίς χρήση υλικών ή απεικονιστικών μέσων, όπως υπαγόρευε η Π. Διαθήκη και οι ρήσεις των εκκλησιαστικών Πατέρων και όπως ίσχυε στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ.

Οι εικονολάτρεις πάλι υποστήριζαν ότι η λατρεία αποδίδεται στο αναπαριστώμενο πρόσωπο και όχι στην εικόνα του και συνεπώς αυτό δεν αποτελεί ειδωλολατρία.

Εκτός αυτού θεωρούσαν ότι η ανθρώπινη φύση που προσέλαβε ο Χριστός για να λυτρώσει τον άνθρωπο επέτρεπε την απεικόνισή του.

Γεγονός είναι ότι με την τελική νίκη των εικονόδουλων βγήκε κερδισμένος ο μοναχισμός καθώς ενισχύθηκε ο θεσμός του μοναχισμού και ο ρόλος του στη διαμόρφωση της λατρείας.

Η Παρθένος Μαρία και οι Άγιοι

Στο θρησκειολόγο Γκλάζεναπ διαβάζουμε για τη ρωμαιοκαθολική αντίληψη του πώς οφείλει ο χριστιανός να λατρεύει τον Θεό: «Ενώ οι πρώτοι χριστιανοί και οι Προτεστάντες έχουν σαν μοναδικό αντικείμενο λατρείας τον Θεό (τα χωρία των Πράξεων των Αποστόλων 10, 25 και συνέχεια, της προς Κολ. Επιστολής 2, 18 και της Αποκαλύψεως 19, 10 και 22, 8 φαίνονται να αποκλείουν τη λατρεία ανθρώπων και αγγέλων), η πλειονότητα των Χριστιανών λατρεύει επίσης τους αγγέλους και τους αγίους, δηλαδή πεθαμένα πρόσωπα που είχαν εξαιρετικά χαρίσματα και για τα οποία πιστεύεται πως μπορούν να μεσολαβήσουν στον Θεό λόγω της στενής τους σχέσεως μ’ Αυτόν. Η λατρεία αυτή θεωρείται σαν έμμεσος λατρεία του Θεού και λέγεται “Veneratio” ή “Cultus dulicie”. Πάνω από όλους τους αγγέλους και τους αγίους, βρίσκεται η Παρθένος Μαρία ως μητέρα του Θεού, της οποίας η σύλληψη έγινε χωρίς την κηλίδα του προπατορικού αμαρτήματος. Ξεχωρίζοντας στον ουρανό απ’ όλους τους αγγέλους και τους μακαρίους αγίους, με τη δόξα της έχει την υπέρτατη εξουσία της μεσολαβήσεως. Γι ’ αυτό της απονέμεται μία «υπέρτατη λατρεία». Η λατρεία αυτή της Παναγίας άρχισε στην Ανατολή, ανάμεσα στον V και VI αιώνα. Στα μέσα του VII αιώνα μεταφυτεύτηκε στη Δύση, και πήρε κυρίαρχη θέση, προτού καταργηθεί από τον Προτεσταντισμό.

Μαζί με την εμφάνιση της λατρείας των αγίων και των μαρτύρων, γεννήθηκε, η – λατρεία των λειψάνων τους γιατί ήταν θαυματουργά. Αυτήν τη συνήθεια πολλοί δεν την παραδέχονταν, αλλά γενικά επικράτησε και καταργήθηκε μόνο από τον Προτεσταντισμό».

Η επιβίωση ειδωλολατρικών επιρροών στην εκκλησία οφείλεται πρωταρχικά στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο σύμφωνα με ιστοριογράφους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος έσπρωξε την εκκλησία να αφομοιώσει ειδωλολατρικές πρακτικές που έλαβαν χριστιανικό μανδύα. Για να μείνουν ικανοποιημένα τα πλήθη που ήταν συνηθισμένα στα ειδωλολατρικά θεάματα και τώρα συνέρρεαν στη νέα θρησκεία, προώθησε την εισαγωγή των ειδωλολατρικών στοιχείων στη χριστιανική λατρεία.

Ένας από τους μεγάλους Πατέρες της εκκλησίας, ο Αυγουστίνος, γράφει για την εποχή εκείνη: «Όποιος πάει σε μία εκκλησία (του 4ου αιώνα), θα δει αναπόφευκτα ανθρώπους που φορούν φυλακτά, που είναι φανατικοί πελάτες μάγων κι αστρολόγων… Οι ίδιες μάζες που συρρέουν στην εκκλησία στις χριστιανικές γιορτές, γεμίζουν τα θέατρα στις ειδωλολατρικές γιορτές».

Ο ιστορικός Γουίλ Ντιράντ γράφει για την ειδωλολατρική παρείσφρυση: «Η ειδωλολατρία διατηρήθηκε μέσα στην εκκλησία. Υπό τη μορφή παλαιών τυπικών και εθίμων επιβίωσε στην εκκλησία, που πολλές φορές παραήταν υποχωρητική και είτε έκλεινε τα μάτια είτε τα υιοθετούσε είτε τα τροποποιούσε. Η λατρεία των αγίων αντικατέστησε τη λατρεία των ειδωλολατρικών θεών… Αγάλματα της Ίσιδος και του Ώρου μετονομάστηκαν σε Μαρία και Ιησούς. Τα ρωμαϊκά Λουπερκάλια και η γιορτή του εξαγνισμού της Ίσιδος έγιναν γιορτή του Χριστού και της γέννησης της Θεοτόκου. Τα Σατουρνάλια αντικαταστάθηκαν από τα Χριστούγεννα, μία αρχαία εορτή για τους νεκρούς έγινε των Αγίων Πάντων. Οι ειδωλολατρικοί βωμοί αφιερώνονταν σε χριστιανούς ήρωες. Θυμιατά, φώτα, άνθη, περιφορές, άμφια, ύμνοι, εισήχθησαν στο τελετουργικό της εκκλησίας και πήραν ανώτερη έννοια. Σύντομα λαός και κλήρος χρησιμοποιούσαν το σημείο του σταυρού σαν ένα μαγικό φυλακτό για να εξορκίσουν τους δαίμονες ή για να τους κρατήσουν σε απόσταση… Η ειδωλολατρία μεταγγίστηκε σαν μητρικό αίμα στη νέα θρησκεία και η αιχμάλωτη Ρώμη κατέκτησε τον κατακτητή της. Ο κόσμος προσηλύτισε τον χριστιανισμό».(Civilization τ. Δ΄, σ. 657)

Έτσι από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου η εκκλησία προσαρμοζόταν κάθε φορά στις ειδωλολατρικές θρησκείες που η αυτοκρατορία «εκχριστιάνιζε» επιφανειακά. Σε μία μνημειώδη έρευνα της ειδωλολατρίας, ένας άλλος διαπρεπής ιστορικός, ο Γουόλτερ Έβανς Γουέντζ, παρατηρεί: «… Θα ήταν ανεδαφικό να περιμένει κανείς ότι οι αρχαίες λατρείες θα έσβηναν μετά από παράδοση αιώνων. Έτσι η μία κατόπιν της άλλης ενσωματώθηκαν στη νέα θρησκεία.

Σε ένα ιερό δέντρο ή τάφο, σε μία ιερή πηγή ή στην ακτή μίας λίμνης ή ποταμού τοποθετούσαν πλέον μία εικόνα της Παρθένου ή ενός αγίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έλαβε χώρα ασυνείδητα μία μεταμόρφωση, καθώς ο απλοϊκός αγροτικός πληθυσμός θεώρησε ότι οι πολύτιμες εικόνες αποτελούσαν νέες και ενδοξότερες κατοικίες για τα πνεύματα τα οποία λάτρευαν επί αιώνες οι πρόγονοί τους». (The Fairy Faith in Celtic Countries).

Πράγματι, η Βίβλος δεν αναφέρει πουθενά τίποτα για εικόνες, αγιασμούς και τελετουργίες κι όλα αυτά αφομοιώθηκαν από τις ειδωλολατρικές θρησκείες της εποχής.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Χάντ σημειώνει: «Η λατρεία των εικόνων εισχώρησε στο χριστιανισμό όταν ο Κωνσταντίνος θέλοντας να ικανοποιήσει τους εθνικούς που δεν ανήκαν πια στην εκκλησία, τους επέτρεψε να διατηρήσουν τις ειδωλολατρικές εικόνες τους με χριστιανικά ονόματα. Για την ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία στις εικόνες εγκατοικεί μία εσωτερική δύναμη.

Οι καθολικοί απολογητές των εικόνων υποστηρίζουν ότι οι πιστοί δεν λατρεύουν την ίδια την εικόνα αλλά τον άγιο που απεικονίζεται. Ωστόσο ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ λέει πως οι εικόνες διαθέτουν μία δύναμη, αφού: «…υπό μία έννοια μπορούν πράγματι να θεωρηθούν δίαυλοι της θείας χάριτος, όπως τα μυστήρια».

Οι περισσότερες εικόνες στις καθολικές εκκλησίες παριστάνουν τη Θεοτόκο ή άλλους «αγίους» που εμφανίζονται από το υπερπέραν στους ζωντανούς και τους συνδράμουν. Αλλά στη Βίβλο άγιοι ονομάζονται όλοι οι πιστοί ενόσω ζουν ακόμη στη Γη, τόσο στην Παλαιό. Διαθήκη (Ψαλμοί 30, 4. 85,8. 149,1 κ.α.) όσο και στην Καινή Διαθήκη (Προς Ρωμ. 1,7. 15,25 Προς Κορινθ. Α’ 1,2 κ.α.). Οι επιστολές της Καινής Διαθήκης απευθύνονται στους αγίους της Ρώμης, της Κορίνθου κ.λπ.

Η ιδέα ότι η εκκλησιαστική ιεραρχία μπορεί να ανακηρύξει κάποιον άγιο μετά θάνατον (και να τον επικαλείται κανείς όποτε χρειάζεται βοήθεια) είναι εντελώς άγνωστη στη Βίβλο. Πρόκειται για ειδωλολατρικό αποκρυφισμό…

…Κυκλοφορούν ιστορίες για εμφανίσεις «αγίων» και για «θαύματα» που κάνουν συνεχώς. Μαζί με αυτές τις ιστορίες διαδίδεται η πίστη ότι οι «άγιοι» προστατεύουν και φροντίζουν όποιον κάνει την προσευχή του σε αυτούς.

Όχι μόνο οι εικόνες και οι τάφοι των αγίων θεωρούνται τόποι ιδιαίτερης δύναμης, αλλά κι ακόμη περισσότερο στα λείψανά τους αποδίδεται ξεχωριστή δύναμη, π.χ. σε ένα δάκτυλο, σε λίγα μαλλιά από το κεφάλι, σε ένα οστούν, σε ένα μπουκαλάκι με υποτιθέμενα δάκρυα του αγίου κ.ο.κ.

Τέτοια λείψανα εκτίθενται σε καθολικούς και ορθόδοξους ναούς και προσκυνήματα ανά την υφήλιο. Ο κόσμος αποδίδει σε αυτά τα αντικείμενα «θαυματουργικές δυνάμεις», όπως γίνεται με τα αντίστοιχα αντικείμενα που λατρεύονται στις ειδωλολατρικές θρησκείες…» (Ντέιβ Χάντ).

Η αλλοτρίωση της θρησκείας

«Η εξωτερική εκκλησία δεν συμβαδίζει πλέον με την αιώνια εσωτερική εκκλησία», αποκάλυψε ο Σβέντενμποργκ.

Στο έργο του Λόρμπερ βρίσκουμε ξανά αυτή τη διαπίστωση στα λόγια του Ιησού σχετικά με την αναμενόμενη αλλοίωση της διδασκαλίας του.

Ο Ιησούς Χριστός συνόψισε τις δέκα εντολές της Π. Διαθή­κης σε δύο βασικές: «Αγάπα το Θεό υπεράνω όλων και τον πλησίον σου ως εαυτόν!» Οι δύο αυτές εντολές εξασφαλί­ζουν την εναρμόνιση με την τάξη που διέπει τη Δημιουργία και οδηγούν τον άνθρωπο στην πνευματική ολοκλήρωση. Πα­ραπέρα δίδαξε ότι το θείο Φως δεν βρίσκεται στις τελετουρ­γίες του ναού ούτε στις γραφές των ιερέων, διότι το βασίλειο του Θεού βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Η εσωτερική ένωση της καρδιάς με τον πνευματικό σπινθήρα που της έχει εμφυ­τεύσει ο Δημιουργός της, αποτελεί την αληθινή εκκλησία η οποία συνδέει τον άνθρωπο με το αιώνιο.

Οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες υιοθέτησαν και εφάρμο­σαν στην πράξη αυτές τις δύο εντολές, γεγονός που τους προσέδωσε πραγματική ζωή και λάμψη. Η λάμψη αυτή όμως έφθινε με το πέρασμα του χρόνου. Η πρωτοχριστιανική εκ­κλησία (η εσωτερική κοινότητα των πιστών) εξελίχθηκε σε μια εξωτερική οργάνωση, την κρατική εκκλησία.

Αυτή η κοσμικοποίηση αποτέλεσε την αρχή για το μελλοντι­κό εκκλησιαστικό κράτος με τις παγιωμένες ιεραρχίες και τις αξιώσεις πολιτικής εξουσίας. Έτσι το «Βασίλειο που δεν είναι αυτού του κόσμου», μετατράπηκε σε ένα πολιτικοποιημένο, κοσμικο-πνευματικό βασίλειο.

Στη συνέχεια αναπτύχθηκε μια εγκεφαλική θεολογία βασι­ζόμενη στη στενή ανθρώπινη ερμηνεία των γραφών, στο σχο­λαστικισμό, τις σοφιστείες και τα δόγματα πίστης που επι­βάλλονταν καταναγκαστικά. Το πνευματικό οικοδόμημα που προέκυψε απαιτούσε εξουσιαστικά την πίστη, και την ί­δια την αναγνώρισή του, όμως δεν ήταν πια σε θέση να αφυ­πνίσει την αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων.

Σαν αποτέλεσμα εμφανίστηκαν δύο σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη συμβολίζονται με τον «όφι που λέγεται διάβολος και σατανάς» όπου διάβολος ση­μαίνει εξουσία και κτητικότητα αντί για υπηρεσία, αυταπάρ­νηση, ενώ ο σατανάς αντιπροσωπεύει το πνευματικό σκοτά­δι, τον υλισμό και την εγκεφαλικότητα αντί για τη θεία φώτι­ση.

Με όλα αυτά επικυρώθηκαν οι προφητείες του Ιησού. Το πεντακάθαρο πνεύμα της διδασκαλίας του κατέληξε στις θεολογικές δια­μάχες των εκκλησιαστικών συνόδων και σε διαρκώς καινούρ­για δόγματα πίστης, τα οποία ήταν εντελώς αστήρικτα με βά­ση το Ευαγγέλιο. Το μήνυμα της αγάπης ισοπεδώθηκε μέσα στις πολιτικές ίντριγκες του παπισμού, τους αφορισμούς και τις καταδίκες, τις σταυροφορίες, την ιερά εξέταση και τους θρησκευτικούς πολέμους, όπου καταλύθηκαν όλες οι αξίες του Χριστιανισμού. Αυτό που απέμεινε ήταν εξωτερική, τυπι­κή λατρεία, ανενδοίαστη επίδειξη χλιδής και αυτό που οι ε­πόμενες προφητείες χαρακτηρίζουν σαν «σκοτεινή δεισιδαι­μονία»: δηλαδή μια ολοκληρωτική εξανθρώπιση μιας διδα­σκαλίας, η οποία είχε την προέλευσή της στο πνεύμα και ως εκ τούτου απευθυνόταν μόνο στο πνεύμα.

Αναμφισβήτητα υπήρξαν πάντοτε φωτισμένα πνεύματα, μέσα και έξω από την εκκλησία, τα οποία είχαν πραγματικά τον Χριστό στη καρδιά τους και αντιμάχονταν τον εκφυλισμό της τυπολατρείας. Ωστόσο δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τη ροή των πραγμάτων. Όμοια και οι διάφοροι μεταρρυθμιστές δεν κατόρθωσαν να ξαναζωντανέψουν το πνεύμα του Χρι­στού. Από την παλαιά εκκλησία διατήρησαν πάρα πολλά από τα δόγματά της, παραμένοντας παράλληλα προσκολλημένοι στο γράμμα της Αγίας Γραφής.

Όσα ειπώθηκαν ως εδώ δεν έχουν σκοπό να ρίξουν ευθύ­νες στις σημερινές εκκλησίες για τα λάθη των ιδρυτών τους. Ωστόσο είναι γενικά παραδεκτό ότι η εκκλησία έχει αποτύχει μέχρι στιγμής στο ρόλο της του επίλεκτου πνευματικού ηγέτη της ανθρωπότητας. ΓΓ αυτό το λόγο δεν έχει τη δύ­ναμη να παρέμβει ηγετικά και καθαρτικά στις σύγχρονες κοι­νωνίες. Χωρίς τη σύνδεση με την πνευματική εκκλησία, η ε­ξωτερική εκκλησία στέκεται αβοήθητη και ανήμπορη εμπρός στις τεράστιες απαιτήσεις των καιρών μας.

Γι’ αυτό χρειάζεται μια βαθιά μεταμόρφωση και επαναπνευματοποίηση.

Οι επόμενες προφητείες του Ιησού δείχνουν πως η πνευ­ματική του όραση προέβλεψε την κατάσταση της Εκκλησίας στη σημερινή, τελευταία εποχή:

…«Όπως ήταν τον καιρό του Νώε, έτσι θα γίνει ξανά.. Η α­γάπη θα σβήσει ολοκληρωτικά, η πίστη στη διδασκαλία της ζωής και στη γνώση του Θεού που έχει αποκαλυφθεί από τους ουρανούς θα μεταμορφωθεί σε σκοτεινή δεισιδαιμονία όλο ψέμα και απάτη. Σε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου μετά από Μένα, τα πράγματα θα είναι όπως είναι και τώρα, αν και η αρχή του κακού θα έχει γίνει πολύ νωρίτερα. Εκείνη την εποχή η διδασκαλία Μου θα βρίσκεται σε χειρότερη κα­τάσταση από ό,τι είναι τώρα η ειδωλολατρία και ο ιουδαϊσμός μαζί. Το φως της ζωντανής αγάπης και της πίστης δεν θα φέγ­γει πια, ενώ οι ηγέτες και οι ιερείς θα θεωρούν τον εαυτό τους πολύ πιο ψηλά από όσο τώρα οι Ιουδαίοι με τον άγνω­στό τους Ιεχωβά. Τότε όμως θα έρθει μια μεγάλη δυστυχία στους ανθρώπους…».

«Η αληθινή πίστη και η αγάπη θα σβήσουν. Στη θέση τους θα επιβληθεί μια λανθασμένη πίστη με μέσον κάθε είδους απει­λές και εκβιασμούς. Οι ψευδοπροφήτες, οι οποίοι θα εξου­σιάζουν με αλαζονεία και εγωπάθεια, θα παρουσιάζονται στους ανθρώπους σαν οι μοναδικοί σας (των μαθητών του Ιησού) αληθινοί διάδοχοι και σαν οι αντιπρόσωποί Μου στη γη απαιτώντας τις ανάλογες τιμές. Οπότε μια κοινότητα που θα ενισχύεται από το Πνεύμα Μου θα εξεγείρεται ενά­ντια στους φορτωμένους με χρυσό και με άλλα υλικά αγαθά ψευδοπροφήτες, θα επακολουθούν μάχες, πόλεμοι και διωγ­μοί, που όμοιά τους δεν έχουν γίνει απ’ αρχής κόσμου. Όμως αυτή η κατασκότεινη περίοδος δεν θα διαρκέσει πολύ. Οι ί­διοι οι ψευτοδιδάσκαλοι θα δώσουν μόνοι τους στον εαυτό τους τη χαριστική βολή. Τότε το δικό Μου Πνεύμα της Αλή­θειας θα αφυπνιστεί στους ανθρώπους που θα καταπιέζονται από πολλές πλευρές…».

…«Ξέρετε λοιπόν, τώρα την πορεία που θα ακολουθήσει σε αυτή τη γη η εκκλησία που ίδρυσα Εγώ ο ίδιος. Σε εκείνη την τελευταία, θεοσκότεινη εποχή, θα εκφυλισθεί σε μια χιλια­πλάσια ειδωλολατρεία. Θα φθάσουν στο σημείο να κτίζουν ναούς σε πεθαμένους ανθρώπους που οι ιερείς θα τους έ­χουν ανακηρύξει άγιους και μακάριους και θα λατρεύουν α­κόμη και τα λειωμένα οστά τους.

Εκείνον τον καιρό οι ψευδοπροφήτες και οι απρόσκλητοι διδάσκαλοι θα παρασύρουν με ορμητικά λόγια τους πι­στούς, λέγοντάς τους, εδώ είναι ο Χριστός ή εκεί είναι ο Χρι­στός! Οι αληθινοί πιστοί Μου όμως δεν πρέπει να τους πι­στεύουν διότι θα μπορούν να τους αναγνωρίσουν από τα έρ­γα τους. Όποιος αντιλαμβάνεται μέσα του ότι το βασίλειο της ζωής του Θεού δεν μπορεί παρά να είναι μόνο εσωτερικά στον άνθρωπο, δεν πρόκειται να τον βλάψει ένας τέτοιος ψευδοπροφήτης σε όλη την αιωνιότητα…».

…«Αφήστε το φως Μου να διαδοθεί παντού και τότε θα δια­πιστώσουν οι ιερείς ότι οι ναοί τους θα αδειάζουν όλο και περισσότερο στις γιορτές και τις ημέρες της θυσίας. Τότε θα φανεί με τι οργή θα επιτεθούν εναντία στην αγνή διδασκα­λία Μου και στους πιστούς της. Γιατί για αυτούς η διδασκαλία Μου που διδάσκει την αγάπη και την ταπεινοσύνη σημαίνει πύρινο πόλεμο και τεράστια καταστροφή. Θέλουν να θά­ψουν το Φως Μου από τους ουρανούς, προκειμένου να το κρατήσουν κρυφό από τα μάτια των ανθρώπων, για να τους έχουν στο σκοτάδι προς όφελος τους. Ωστόσο ό,τι προφήτεψε ο Ιεζεκιήλ για την τιμωρία του Ισραήλ και την πτώση της Ιερουσαλήμ στην τελευταία εποχή, θα ισχύει για όλο το ψεύ­τικο ιερατείο. Πρέπει και οφείλει να εκριζωθεί και θα εκριζω­θεί! Τα ίδια τα αναθεματά τους σαν έργα της κακίας τους, θα τους καταδικάσουν χωρίς έλεος…».

…«Η διδασκαλία της εκκλησίας που ιδρύω τώρα θα μετα­βληθεί σε μια ακόμη μεγαλύτερη αχρειότητα από ό,τι είναι η σημερινή ιουδαϊκή θρησκεία. Τότε όμως οι ελεύθεροι αετοί που έχουν φως και ζωή θα πέσουν πάνω της από παντού και θα την κατασπαράξουν με τη φωτιά της αγάπης και τη δύ­ναμη που έχει το φως της Αλήθειας. Και αυτό μπορεί να γίνει σε λιγότερο από δύο χιλιάδες γήινα χρόνια μετά από Μένα. Εκείνον τον καιρό η έπαρση, η διχόνοια και το μίσος θα φθάσουν στο αποκόρυφο. Ο ένας λαός θα επιτίθεται στον άλλον, ο ένας πόλεμος θα διαδέχεται τον άλλον και θα έρθουν με­γάλοι σεισμοί, δίσεκτα χρόνια, ακρίβεια, λιμοί και επιδημίες. Τότε όμως θα καταστρέφω τις ρίζες του αντίχριστου, έτσι που να μαραθεί σαν το δέντρο που του έχουν κόψει όλες τις ρίζες. Το αποτέλεσμα θα είναι πολλοί κλαυθμοί και οδυρμοί, ενώ οι παραπλανητικοί ψευδοπροφήτες θα χάσουν την ψεύτικη λάμψη τους. Κι όταν αυτή η ειδωλολατρεία ξεπεράσει κάθε μέτρο, τότε θα χυθεί σύντομα η μεγάλη κρίση πάνω από τη νέα πόρνη Βαβέλ..»

…«Με τη γέννησή Μου άρχισε σχεδόν παντού η παγκόσμια κρίση που με διαρκώς αυξανόμενο ρυθμό θα διαρκέσει ώ­σπου να γίνει πλήρες φως ανάμεσα στους ανθρώπους, πε­ρίπου σε δύο χιλιάδες χρόνια. Βουνά ολόκληρα από σύννε­φα θα προσπαθήσουν να παρεμποδίσουν την ανατολή του ήλιου της αιώνιας Αλήθειας. Θα βλάψουν βέβαια πολύ την ανθρωπότητα, όμως δεν θα μπορέσουν να εμποδίσουν την αυγή που έρχεται. Η ανάγκη για πνευματικό φως θα κυ­ριαρχεί όλο και πιο πολύ, ενώ οι άνθρωποι δεν θα ικανο­ποιούνται πια με τη σκέτη πίστη που θα τους επιβάλλεται εξουσιαστικά, πράγμα που οδηγεί πάντα σε μια σκοταδιστική δεισιδαιμονία. Τότε θα έχει έρθει η ώρα να τους δοθεί ένα μεγάλο χειροπιαστό φως στη ζωή, γεμάτο καθαρότητα και αλήθεια…».

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο για την εκκοσμίκευση και τον κατακερματισμό του χριστιανισμού, ας παρατεθεί η παρακάτω αποκάλυψη του Ιησού Χριστού στον προφήτη Γιάκομπ Λόρμπερ:

«Όποιος θέλει να ζήσει σωστά, μπορεί να το κάνει σ’ οποιαδήποτε εκκλησία. Γιατί ένας βασικός κανόνας είναι : Ελέγχετε τα πάντα και κρατάτε ό,τι είναι καλό! Εγώ δεν λέω σε κανένα να γίνει καθολικός ή προτεστάντης ή ελληνορθόδοξος. Ο καθένας ας μείνει αυτό που είναι, άμα θέλει. Ό,τι όμως και να’ ναι, πρέπει να είναι χριστιανός με έργα εν πνεύματι και εν αλήθεια. Γιατί ο καθένας μπορεί να έχει τον καθαρό Λόγο του Θεού, αν το θέλει.

Εγώ δεν είμαι όπως ένας Πάπας, Πατριάρχης ή Προτεστάντης Επίσκοπος, αλλά είμαι όπως ένας καλός και δικαιότατος πατέρας για όλα τα παιδιά Μου, και χαίρομαι μόνο όταν συναγωνίζονται στα έργα αγάπης- όχι όμως όταν ο ένας αποκαλεί τον άλλον ανόητο, θέλοντας να δείξει με τις αμπελοφιλοσοφίες του ότι είναι εκείνος ο πιο σοφός κι αλάνθαστος, χωρίς όμως να κάνει τίποτα έμπρακτα.

Το βασίλειό Μου είναι βασίλειο της μέγιστης δραστηριότητας κι όχι βασίλειο τεμπέληδων και αργόσχολων. Δεν είπα στους Αποστόλους: ‘Μείνετε σπίτι σας, σκεφτείτε και διαλογιστείτε πάνω στη διδασκαλία Μου!” παρά “Πηγαίνετε σ’ ολόκληρο τον κόσμο! ”

…Γι’ αυτό και για σας τους ανθρώπους είναι καλύτερο να είσαστε ενεργοί μέσα σε κάποια τάξη παρά να έχετε μονάχα πολύ αγνή πίστη. Γιατί είναι απείρως καλύτερο να. ενεργείτε σύμφωνα με τη διδασκαλία Μου από το να ξέρετε απέξω όλη τη Βίβλο και να την πιστεύετε».

Επιπλέον στην Ντούντε τονίζεται η ανάγκη να παραμένει κανείς στους κόλπους της εκκλησίας του, όντας παράλληλα συνειδητός χριστιανός:

Η Απομάκρυνση από την Εκκλησία

Είναι μεγάλη αφροσύνη όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται από την εκκλησία στην οποία ανήκουν. Δεν είναι εύκολη η θέση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι λίγοι κληρικοί που είναι ακόμα αρεστοί στον Θεό. Κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν το κοπάδι τους ενωμένο, όμως το ένα πρόβατο· μετά το άλλο απομακρύνεται και πολλές φορές δεν βρίσκει το δρόμο της επιστροφής. Τότε πια είναι πολύ πιο δύσκολο να επιδράσουν στις ψυχές που έχουν απομακρυνθεί, πράγμα που είναι και πρέπει να είναι το χρέος κάθε πνευματικού.

Τώρα, στην εποχή του τέλους, ο Θεός εμπιστεύεται το χάρισμα της διδασκαλίας και σε υπηρέτες που έχει επιλέξει ο Ίδιος, όχι όμως για να εκτοπίσει τους κληρικούς από τα καθήκοντα τους, αλλά για να μπορέσουν να αποκτήσουν την ευλογία του Λόγου Του και όσοι βρίσκονται μακριά από την εκκλησία. Ωστόσο ποιος ακούει και δέχεται πια το Λόγο Του;

Είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτόν που απομακρύνθηκε οικιοθελώς από την εκκλησία, να υποταγεί στις εντολές του Θεού. Όχι ότι είναι αδύνατο να πάρει από μόνος του το σωστό δρόμο, γιατί όταν η καρδιά του τού υπαγορεύει το τι είναι αρεστό στον Θεό και υπακούει σ’ αυτήν την φωνή, τότε φθάνει πολύ γρήγορα σ’ ένα επίπεδο, το οποίο μπορεί να τον οδηγήσει πολύ υψηλότερα. Όμως οι πιο πολλοί άνθρωποι που αποχώρησαν από τη μητρική τους εκκλησία δεν θέλουν πια να ακούσουν τίποτα για τα πνευματικά πράγματα. Απορρίπτουν τα πάντα και γι’ αυτό βρίσκονται σε μία εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση, διότι παραδίδονται στις δυνάμεις του κακού εφόσον εγκατέλειψαν κάθε στήριγμα, που αντιπροσώπευε γι’ αυτούς η εκκλησία και τείνουν πολύ περισσότερο να χάσουν εντελώς την πίστη τους. Όλος ο διανοητικός τους κόσμος στρέφεται προς την ύλη και το παρόν, επίσης αρνούνται ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατο και συνήθως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απομακρύνονται από την ως τότε πίστη τους.

Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι βρεθούν μπροστά σε μια μεγάλη δοκιμασία, τα χάνουν παντελώς. Ψάχνουν τότε τον Θεό τους, αλλά δεν ξέρουν που να τον βρουν. Οι κληρικοί δεν είναι πια σε θέση να διατηρήσουν την υπακοή που υπήρχε παλιότερα, γιατί έχουν χάσει τη δύναμη που διευκολύνει στο έργο τους τους κήρυκες του θείου Λόγου, αφού και από τους ίδιους λείπει συχνά η αληθινή, βαθιά πίστη. Γι’ αυτό δεν μπορούν πια να πρεσβεύσουν με θεόπνευστη πειθώ αυτά που διδάσκουν και έτσι το ένα εξηγεί το άλλο.

Ο Λόγος του Θεού πρέπει να είναι ζωντανός μέσα σ’ αυτόν που τον κηρύσσει. Όποιος μιλάει στο λαό πρέπει να είναι διαποτισμένος από αληθινή αγάπη για τον Ιησού Χριστό, τότε μόνο κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του θα την έχει πει ο Ίδιος ο Θεός. Και τότε κάθε λέξη θα εισχωρεί στις ανθρώπινες καρδιές και θα συνδέεται πιο στενά το μικρό κοπάδι που ακολουθεί το Σωτήρα πάνω στη γη και είναι πρόθυμο να ΤΟΝ υπηρετήσει.

Όμως όποιος εγκαταλείπει τη μητρική του εκκλησία, διατρέχει τον κίνδυνο να απομακρυνθεί από τη θεία χάρη – αν δεν πασχίσει ο ίδιος με τη δική του ελεύθερη θέληση να βρει τη διδασκαλία του Θεού μέσα στην καρδιά του – γιατί η θεία διδασκαλία πρεσβεύει μία εξαιρετική χάρη για τον κάθε άνθρωπο. Στην τωρινή εποχή δε, έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία για τον καθένα η αναζήτηση μέσα στην καρδιά για τη θεία διδασκαλία. Όπου ακόμα συγκεντρώνεται μία μικρή κοινότητα ανθρώπων για ν’ ακούσει το Λόγο του Θεού, εκεί προετοιμάζεται το έδαφος στις ανθρώπινες καρδιές. Και αν κάποιο παιδί της γης εφαρμόζει επιπλέον έμπρακτα την αγάπη, γρήγορα θα αισθανθεί επίσης την ευλογία από το Λόγο του Θεού. Γιατί θα είναι τότε ικανό να εισχωρεί όλο και πιο βαθιά στη θεία διδασκαλία και έτσι θα του δίνεται και η ορθή αντίληψη για το Λόγο του Θεού. Αν έτσι λοιπόν μπουν τα θεμέλια της πίστης σε μία κοινότητα και αυτής της κοινότητας προΐσταται ένας αληθινός ποιμένας, που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τον Θεό, τα Λόγια του Θεού βλαστάνουν ρίζες μέσα στις καρδιές των πιστών, ώστε έτσι βαδίζουν στο σωστό δρόμο προς τα επάνω.

Γι’ αυτό μείνετε πιστοί στη μητρική σας εκκλησία και μην την εγκαταλείπετε, διότι η κάθε εκκλησία μπορεί ακόμα να σας δώσει τις βάσεις που θα πατήσετε για να εξελιχθείτε προς τα επάνω, με την προϋπόθεση όμως ότι δεν ακούτε μόνο με τα αυτιά, αλλά και με την καρδιά, όσα σας απευθύνει ο ουράνιος Πατέρας μέσα από τους υπηρέτες Του. Όπου λοιπόν ακούτε ακόμη το Λόγο του Θεού, να ξέρετε ότι ο Ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ σας μιλάει μέσα από τους υπηρέτες Του, να ξέρετε ότι ο καθένας, που υπηρετεί τον Θεό με όλη του την καρδιά, έχει και αυτός αποστολή να κηρύξει το Λόγο Του, για να είναι μια μέρα η συγκομιδή μεγάλη. Όποιος κηρύσσει το Λόγο Του μέσα από την καρδιά του, έχει λάβει απ’ ΑΥΤΟΝ την αποστολή και τη δύναμη – ακούτε τον και η ευλογία του Θεού θα είναι μαζί σας.

Αμήν

www.ηπροφητείασήμερα.gr

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Από: το βιβλίο «Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»