ΤΟΥ Γ. ΛΟΡΜΠΕΡ
Α.
IV/141-147 Σχετικά με την «οργή Θεού».
Η διδασκαλία των αντιστοιχιών είναι απαραίτητη για την κατανόηση της Παλαιός Διαθήκης. Παράδειγμα η εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος τιμωρεί μόνος του τον εαυτό του όταν αγνοεί τη θεία τάξη: οι συνέπειες της καταστροφής των δασών, τα αίτια του κατακλυσμού. Σχετικά με την επίδραση του κακού πάνω στο καλό.
Κεφάλαιο IV/141[1] Μετά από αυτό ο Κυρήνιος είπε λίγο μαζεμένα: «Κύριε, κανείς εκτός από μένα δεν ρώτησε τίποτα και μοιάζει σαν να μου θύμωσες γι’ αυτό!» [2] Ο Κύριος του απάντησε: «Μα πώς μπορεί να Με καταλαβαίνεις τόσο στραβά; Πώς μπορεί να σου έχω θυμώσει τη στιγμή που σου δείχνω με κάθε σοβαρότητα τι είναι στ’ αλήθεια το πιο σημαντικό για τη ζωή όλων σας και για τη ζωή του κάθε ανθρώπου; Βλέπεις πόσο περιορισμένη είναι ακόμα η κριτική σου ικανότητα; Σε ποιόν θα μπορούσε να θυμώσει ποτέ η καθαρή πρωταρχική αγάπη κάθε αγάπης μέσα στον Θεό; [3] Όταν διαβάζετε για “οργή Θεού”, πρέπει να την εννοείτε ως την αιώνια σταθερή και αναλλοίωτη σταθερότητα της βούλησής Του. Αυτή όμως η σταθερότητα της βούλησης του Θεού είναι ακριβώς ο εσώτατος πυρήνας της καθαρότατης και παντοδύναμης αγάπης, από την οποία γεννήθηκε το άπειρο και όλα τα δημιουργήματα – αυτή όμως η αγάπη ποτέ δεν είναι δυνατόν να θυμώσει με κάποιον. Ή μήπως νομίζετε κρίνοντας από τον εαυτό σας ότι ο Θεός θα μπορούσε να εξοργίζεται όπως οι κουτοί άνθρωποι;» Τότε μίλησε ο Σταχάρ και υπογράμμισε ότι ο Θεός κατά καιρούς έχει δείξει την οργή, την αυστηρότητα και την εκδικητικότητά του σε ανθρώπους που ξεπέρασαν τα όρια. Επίσης, ο Θεός είπε δια των προφητών: «Δική Μου είναι η οργή και η εκδίκηση!» Ο Σταχάρ αναφέρει ως σχετικά παραδείγματα την εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, τον κατακλυσμό, την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομορρών, τις πληγές της Αιγύπτου και των Ισραηλιτών στην έρημο, τους πολέμους με τους Φιλισταίους, τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και τέλος την υποδούλωση του λαού του Θεού από τους ειδωλολάτρες. Χωρίς δε να θέλει να εκ- φράσει αμφιβολία για τα προηγούμενα λόγια του Κυρίου, ο Σταχάρ Του ζητά να εξηγήσει πώς συμβιβάζονται όλα τα θλιβερά γεγονότα που απαρίθμησε με την χωρίς θυμό και εκδίκηση θεία αγάπη.
Από το κεφάλαιο IV/142 και μετά ο Κύριος αναλύει διεξοδικά τα ζητήματα που ανέφερε ο Σταχάρ, αφού όμως αρχίσει προτάσσοντας την παρακάτω ερώτηση: [2] «Μα δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι και τα πέντε βιβλία του Μωυσή, όλα τα βιβλία των προφητών, του Δαβίδ και του Σολομώντα μπορούν να κατανοηθούν μόνο με τη βοήθεια των εσωτερικών πνευματικών αντιστοιχιών; Δεν υπήρξε πουθενά πάνω στη Γη υλικός παράδεισος. Υπήρχαν μονάχα πολύ εύφορες περιοχές και κάθε μέρος που το καλλιεργούσε σωστά ο άνθρωπος γινόταν επίσης σαν επίγειος παράδεισος. Ο Θεός δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο σε μία από τις πιο εύφορες περιοχές του κόσμου. [6] Τι σημαίνει επομένως η εμφάνιση του αγγέλου με την πύρινη ρομφαία; Μολονότι το πρώτο ζευγάρι ανθρώπων που είχε λάβει ζωή με την πρωταρχική σύλληψη δεν πέρασε από σωματική άποψη παιδική ηλικία και μολονότι ο Αδάμ ήταν πανύψηλος, το ίδιο και η Εύα, ως προς τις αρχικές τους εμπειρίες για το πώς είναι φτιαγμένη η Γη ήταν σαν παιδιά και ήταν υποχρεωμένοι να αποκτήσουν κατ’ αρχήν γνώση, τις περισσότερες φορές μέσα από την εμπειρία. Το κρύο του πρώτου τους χειμώνα τους ταλαιπώρησε πολύ. Επειδή υποχρεώθηκαν να κουραστούν περισσότερο μαζεύοντας καρπούς και αναζητώντας ένα μέρος για να μείνουν και να προστατευθούν, οι σκέψεις τους έγιναν πιο ζωηρές και οργανωμένες και τότε, διαθέτοντας ήδη λίγο περισσότερη πείρα, είπαν: [8] “Αυτήν την εποχή η γη είναι καταραμένη κι εσύ, άνθρωπε, μπορείς να μαζέψεις τρόφιμα μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου σου.” Όλα γίνονταν με εντελώς φυσικό τρόπο, και η σύλληψη του Καιν, μετά του Άβελ και του Σηθ. [10] Ο Μωυσής όμως κατάλαβε ασφαλώς ότι αυτή η απόλυτα φυσική εξέλιξη παρ’ όλ’ αυτά γινόταν υπό την καθοδήγηση του θείου πνεύματος και γι’ αυτό παρουσίασε με τις κατάλληλες εικόνες τον Θεό να βρίσκεται πάντα στο πλευρό των πρωτοπλάστων. Προσωποποίησε την επίδραση του Θεού με εικόνες, όπως συνηθιζόταν και ήταν άλλωστε αναγκαίο εκείνον τον καιρό (του Μωυσή) για την καθοδήγηση των λαών. Αργότερα, φυσικά γεγονότα που έγιναν ακριβώς γι ’ αυτόν τον σκοπό ανάγκασαν τους πρώτους ανθρώπους να αναζητήσουν κατοικία σε άλλα μέρη της Γης συγκεντρώνοντας ολοένα περισσότερες εμπειρίες για να γίνει πλουσιότερη η πνευματική τους ανάπτυξη.»
IV/143 [1]. Μιλάει ο Κύριος: «Ασφαλώς, η θεία σοφία μπορεί να αντιδράσει, σε περίπτωση που κάποιοι άνθρωποι που διαθέτουν σε ένα βαθμό καλλιέργεια και κάποια ωριμότητα εξεγείρονται ενάντια στη θεία τάξη αυτόβουλα και κακοπροαίρετα. Όμως υπάρχει η θεία αγάπη που με μεγάλη υπομονή χρησιμοποιεί πάντα τα κατάλληλα μέσα αντιπαραθέτοντάς τα στις εσφαλμένες ανθρώπινες επιδιώξεις και τους επαναφέρει στον σωστό δρόμο. Έτσι πάντα επιτυγχάνεται ο τελικός μου σκοπός σχετικά με την ανθρωπότητα χωρίς να εξαναγκάζεται ο άνθρωπος, λες και είναι μηχανή, από κάποια εκδίκηση του παντοδύναμου Θεού.
-
Ακόμα όμως και τα συγκεκριμένα μέσα δεν πρέπει να θεωρούνται συνέπεια της δύναμης της θείας οργής παρά απλά και μόνο συνέπεια των εσφαλμένων ενεργειών των ανθρώπων. Ο κόσμος και η φύση έχει λάβει από τον Θεό τους καθολικούς και αναλλοίωτους νόμους της αναγκαιότητας, και μάλιστα στο πλαίσιο της ορθής τάξης. Σε τέτοιους νόμους όμως υπόκειται και ο άνθρωπος ως προς τη σωματική του υπόσταση. Αν ο άνθρωπος θέλει να λειτουργήσει ενάντια σε αυτήν την τάξη και να αλλάξει τον κόσμο, δεν τιμωρείται γι’ αυτό από την οργή του Θεού παρά από την αυστηρή και αναλλοίωτη θεία τάξη που προσέβαλε και που βρίσκεται μέσα στα ίδια τα πράγματα, τα οποία πρέπει να είναι όπως είναι.
[5] Εκεί, στα ανατολικά, βλέπεις τις μεγάλες οροσειρές που είναι γεμάτες πυκνά δάση. Πήγαινε εκεί με ένα εκατομμύριο ανθρώπους και κάψε όλα τα δάση ώστε να γυμνωθούν τα βουνά! Ποιά θα είναι όμως τότε η συνέπεια; Τα πολλά φυσικά πνεύματά, που έτσι θα απομείνουν γυμνά και στερημένα από πεδίο δράσης θα αρχίσουν να λυσσομανούν στον αέρα και σύντομα όλες οι γειτονικές περιοχές θα καταστραφούν από αμέτρητους κεραυνούς, νεροποντές και φρικτές καταιγίδες μαζί με χαλάζι. Όλα αυτά είναι φυσικό επακόλουθο της πράξης καταστροφής των δασών. Πες Μου λοιπόν αν και σε αυτήν την περίπτωση διαφαίνεται η οργή και η εκδίκηση του Θεού!
IV/144 [1] Σου λέω ότι αρκεί να ζήσετε πενήντα χρόνια στο πλαίσιο της σωστής θείας τάξης και δεν πρόκειται να δείτε ούτε να νοιώσετε καμία κακοτυχία! [2] Σας επαναλαμβάνω ότι κάθε κακοτυχία και επιδημία, αρρώστιες ανθρώπων και ζώων, κάθε κακοκαιρία, κακή σοδειά, καταστροφικό χαλάζι, μεγάλη πλημμύρα, καταιγίδες και ανεμοστρόβιλοι, επιδρομές ακριδών και άλλα παρόμοια είναι συνέπειες του γεγονότος ότι οι πράξεις των ανθρώπων είναι ενάντιες στη θεία τάξη!
[3] Αν οι άνθρωποι ζούσαν κατά το δυνατόν στο πλαίσιο της θείας τάξης, δεν θα τα αντιμετώπιζαν όλ’ αυτά. Θα περνούσαν ευλογημένα χρόνια και σε όσο μέρος της Γης είναι κατοικήσιμο, ποτέ δεν θα εμφανιζόταν υπέρμετρη ζέστη ή κρύο. Όμως οι πανέξυπνοι άνθρωποι προβαίνουν σε πολλές ενέργειες που ξεπερνούν τις πραγματικές ανάγκες τους, δηλαδή κατασκευάζουν υπερβολικά μεγάλα κτίρια, κάνουν υπέρμετρες βελτιώσεις, σκάβουν ολόκληρα βουνά για να κατασκευάσουν δρόμους για τον στρατό, καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις ωραίων δασών, σκάβουν βαθιά στα βουνά για να βγάλουν χρυσάφι και ασήμι και τέλος ζουν μέσα στη διαρκή έχθρα και τις αντιπαραθέσεις. Παράλληλα όμως περιβάλλονται διαρκώς από πάρα πολλά νοήμονα φυσικά πνεύματα, που είναι υπεύθυνα για τις καιρικές συνθήκες στη Γη, αλλά και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, των υδάτων και του εδάφους. Επομένως, δεν χρειάζεται να απορεί κανείς που η Γη δοκιμάζεται από ολοένα μεγαλύτερα κακά κάθε είδους!
Ανθρωποειδή όντα πριν τον Αδάμ
Οι προαδαμίτες και η πέμπτη περίοδος διάπλασης της Γης
«… Στην πέμπτη περίοδο έχει πια σχηματισθεί μία σταθερή ηπειρωτική περιοχή. Τότε αρχίζουν τα τακτικά παλιρροϊκά ρεύματα της θάλασσας ανά 14.000 έτη Γης. Μ’ αυτό τον τρόπο, το νότιο και το βόρειο ημισφαίριο πλημμυρίζουν εναλλάξ, ώστε να γίνουν εύφορες οι εκτεταμένες πετρώδεις έρημοι, γιατί μετά από 14.000 χρόνια η θάλασσα έχει αποθέσει ογκώδεις μάζες από εύφορη λάσπη πάνω τους. Μόλις η θάλασσα υποχωρήσει, η λάσπη εξελίσσεται σ’ ένα εύφορο έδαφος.
Χρειάστηκαν και πάλι πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια ώσπου το έδαφος της Γης να γίνει κατάλληλο για τα διάφορα νέα φυτά, αργότερα για τα ζώα, και τέλος για τον προαδαμίτη άνθρωπο.
Αυτοί οι προάνθρωποι δεν ξέρουν ακόμη τίποτα για την καλλιέργεια της γης. Χρησιμοποιούν ωστόσο κάποια κοπάδια ζώα, ζουν μια σκληρή, νομαδική ζωή, δεν φορούν ρούχα ούτε χτίζουν σπίτια ή καλύβες. Στα πιο χοντρά κλαδιά στήνουν τις σπιτοφωλιές τους και αποθηκεύουν όσα τρόφιμα δεν καταναλώνουν αμέσως. Όταν οι προμήθειές τους τελειώσουν, πηγαίνουν ομαδικά για κυνήγι. Όταν πιάσουν πάγοι (γιατί σ’ αυτή την περίοδο εμφανίζεται και το χιόνι), μετακομίζουν σε πιο ζεστές περιοχές. Μαζί τους παίρνουν τα ζώα τους, που είναι μαμούθ, μεγάλα ελάφια, αγελάδες, κατσίκες και πρόβατα. Επίσης οι ρινόκεροι, οι μονόκεροι, διάφοροι πίθηκοι και πουλιά λογαριάζονται στα «κατοικίδιά» τους ζώα. Προς το τέλος αυτής της περιόδου εμφανίζονται επίσης ο γάιδαρος, η καμήλα, το άλογο και ο χοίρος. Οι προάνθρωποι τα παίρνουν κοντά τους, γιατί το ένστικτό τους, που είναι αρκετά αναπτυγμένο, τους παρακινεί να τα χρησιμοποιήσουν στις μεταφορές τους, στο κυνήγι, ή ακόμη για να πάρουν γάλα και μαλλί. Με το τελευταίο φτιάχνουν ένα μαλακό στρώμα για τις φωλιές τους.
Γλώσσα, όπως έχουν τώρα οι άνθρωποι, δεν διαθέτουν. Όμως αρθρώνουν ορισμένους φθόγγους, χρησιμοποιούν νοήματα και χειρονομίες, κι έτσι συνεννοούνται και βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αν κάποιος απ’ αυτούς αρρωστήσει, συνήθως από γερατειά, ξέρει ποιο βότανο θα τον κάνει καλά. Αν δεν μπορεί να το ψάξει ο ίδιος, το ψάχνουν οι άλλοι γι’ αυτόν.
Όμως δεν ξέρουν πώς να ανάψουν και να χρησιμοποιήσουν τη φωτιά. Αν μπορούσαν ωστόσο να δουν πώς γίνεται, όπως οι αδαμίτες αργότερα, θα το είχαν καταφέρει κι αυτό. Το ένστικτο της μίμησης το έχουν πολύ αναπτυγμένο και η ευφυΐα τους, μαζί με έναν κάποιο βαθμό ελεύθερης θέλησης, είναι ήδη ανώτερη από εκείνη ενός τέλειου πιθήκου. Επομένως θα μπορούσαν να μάθουν να μιλούν όπως εμείς, αλλά δεν θα μπορούσαν να εκφραστούν λογικά.
Σαν άνθρωποι ήταν πελώριοι και ρωμαλέοι η οδοντοστοιχία τους ήταν τόσο γερή, που μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα δόντια τους σαν κοπτικά εργαλεία. Διέθεταν πολύ ισχυρή όσφρηση και διαίσθηση και το αντιλαμβάνονταν από πολύ μακριά όταν τους πλησίαζε ένας εχθρός. Με τα μάτια και τη θέλησή τους δάμαζαν τα ζώα, όπως καμιά φορά και τα πνεύματα της φύσης.
Το δέρμα τους ήταν πιο πολύ τριχωτό, με σκούρες κι ανοιχτόγκριζες τρίχες. Μόνο στο νότο υπήρχαν άτριχες φυλές. Μέχρι την εποχή του Αδάμ, ζούσαν στις πεδιάδες και στα δάση και δεν πήγαιναν ποτέ στα βουνά».
Η έκτη περίοδος διάπλασης της Γης
«Στην εποχή του Αδάμ, με την οποία αρχίζει η έκτη περίοδος, η γη υπέστη και πάλι μεγάλες ανακατατάξεις από τη φωτιά και το νερό. Στη διάρκειά τους εξαφανίσθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά όλο το προαδαμικό γένος μαζί με τα ζωντανά του, όπως και τα περισσότερα δάση με τα ζώα τους. Επέζησαν μοναχά ορισμένα είδη πουλιών, καθώς και τα ζώα που ζούσαν στα βουνά και στα νερά.
Βέβαια διατηρήθηκαν αραιά εδώ κι εκεί ορισμένοι από τους προανθρώπους. Σιγά-σιγά όμως αφανίστηκαν, γιατί δεν έβρισκαν επαρκή τροφή κατάλληλη γι’ αυτούς. Ωστόσο, στα βάθη της νότιας Αφρικής και σε μερικά μεγάλα απομακρυσμένα νησιά, υπάρχουν αραιά και πού, σε φθίνουσα κατάσταση, κάποιοι μακρινοί απόγονοί τους. Είναι στην πλειοψηφία τους εντελώς άγριοι μοναχά εδώ κι εκεί απόκτησαν μία κάποια καλλιέργεια χάρη στην επαφή τους με τους απόγονους του Κάιν. Μπορούν να εκπαιδευθούν για διάφορες δουλειές, αλλά από μόνοι τους είναι ανίκανοι να εφεύρουν κάτι. Μία μερίδα είναι σε κάπως καλύτερη μοίρα, γιατί προήλθαν από την πρόσμιξη με τους Καϊνίτες και τους Λαμεχίτες αργότερα. Ωστόσο κι αυτοί είναι ανίκανοι για μια ανώτερη πνευματική παιδεία».
Η Προϊστορία της Ανθρωπότητας
Μέχρι τον κατακλυσμό
Με την εξέλιξη της ανθρωπότητας μέχρι τον κατακλυσμό ασχολείται διεξοδικό το τρίτομο έργο «Η Θεία Οικονομία». Μία πιο περιληπτική αναφορά γίνεται στο «Μ.Ε.Ι.» όπου ο Ιησούς εξηγεί πως:
«Τέτοιοι άνθρωποι σαν αυτούς που είναι τώρα στη γη, υπάρχουν εδώ και κάτι παραπάνω από 4.000 χρόνια.1 Οι πρώτοι ολοκληρωμένοι άνθρωποι που ζούσαν τότε ήταν άνθρωποι σαν κι εσάς. Από τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους όμως χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες: στα παιδιά του Θεού, που ονομάστηκαν έτσι επειδή η καρδιά και ο νους τους αναγνώριζαν το Θεό και έμειναν πιστοί σ’ Αυτόν. Και στα επονομαζόμενα παιδιά του Κόσμου, γιατί με το πέρασμα του χρόνου ξέχασαν όλο και πιο πολύ το Θεό και αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά στον κόσμο (όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι σήμερα).
Τα παιδιά του κόσμου εγκαταστάθηκαν στα χαμηλά υψόμετρα, (μακριά από την πατρίδα τους στην ορεινή Μ. Ασία). Εκεί έκτισαν πόλεις και κάθε λογής ειδωλολατρικούς ναούς. Όμως ο κύριος και θεός τους ήταν όπως και τώρα ο Μαμμωνάς. Η ζωή τους ήταν παραπλήσια με τη σημερινή, γι’ αυτό και ζούσαν λίγο, ακριβώς όπως γίνεται τώρα!
Τα πράγματα ήταν αλλιώτικα με τα παιδιά του Θεού. Αυτοί κατοικούσαν στα βουνά, στα χαμηλά κατέβαιναν σπάνια, και ζούσαν εντελώς απλά και φυσικά. Δεν είχαν πόλεις, χωριά, ούτε καν σπίτια· το μόνο που είχαν ήταν ορισμένα ξέφωτα περιτριγυρισμένα από πυκνά δέντρα. Προς τη μεριά των δέντρων έκτιζαν σαν ένα είδος πάγκου, ένα τείχος από χώμα, και όπου ήταν απαραίτητο, μπρος απ τους κορμούς των δέντρων, το σκέπαζαν με βρύα. Αυτό το κυκλικό εσωτερικό τείχος λοιπόν αποτελούσε έναν αναπαυτικότατο πάγκο για τη μέρα και συνάμα ένα εξαιρετικό κρεβάτι για τη νύχτα.
Τα παιδιά του Θεού τρέφονταν κυρίως με καλούς και γινωμένους καρπούς απ’ τα δέντρα, κάθε λογής εύγευστες ρίζες, και γάλα. Με τον καιρό, δασκαλεμένοι από μία αποκάλυψη μέσα τους, έμαθαν να κατασκευάζουν διάφορα χρήσιμα οικιακά εργαλεία από σίδηρο και άλλα μέταλλα. Από εκεί και πέρα καλλιεργούσαν τη γη, άλεθαν αλεύρι, έμαθαν να φτιάχνουν ένα εξαιρετικό ψωμί, καθώς και άλλα πράγματα, όλα όμως πολύ απλά, χωρίς πολυτέλειες. Τους αρκούσε να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Έζησαν έτσι απλά σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια, φθάνοντας σε πολύ προχωρημένες ηλικίες.
Σιγά-σιγά όμως τους σαγήνεψαν τα μεγαλεία και η ομορφιά των παιδιών του κόσμου. Τιμωρήθηκαν όμως γι’ αυτό, γιατί εκείνα τους υποδούλωσαν επανειλημμένα κι έτσι έγιναν κυριολεκτικά σκλάβοι τους, εκτός από μια μικρή μερίδα που, όπως ο Νώε, έμειναν πιστοί στο Θεό.
Έτσι όμως πήραν εντελώς άλλη καμπή. Με τον καιρό έγιναν πιο μικρόσωμοι και ασθενικοί. Ενώ η ζωή τους, που πρωτύτερα έφθανε όχι λίγες φορές τα χίλια χρόνια, με τη βία ξε- περνούσε πια τα εκατό.
Όπως γνωρίζετε όμως, αυτοί οι πρώτοι άνθρωποι της γης που υποδουλώθηκαν στα εγκόσμια είδωλα, τον καιρό του Νώε πνίγηκαν από δικό τους φταίξιμο σ’ ένα μεγάλο κατακλυσμό. Αυτός ο κατακλυσμός σκέπασε το μεγαλύτερο μέρος της τότε κατοικημένης γης κάτω από τα νερά. Θύελλες και τυφώνες σήκωσαν τεράστια κύματα που έφθασαν ως τις πιο ψηλές βουνοκορφές, αφανίζοντας κάθε ίχνος ζωής στο πέρασμά τους. Οι μόνοι που επέζησαν ήταν ο Νώε με τη μικρή οικογένεια του και όσα ζώα είχαν πάρει μαζί τους στην κιβωτό. Με το Νώε, όπως είναι γνωστό, άρχισε μια εντελώς νέα εποχή στη γη.
Αυτή είναι λοιπόν μία σύντομη αλλά πιστή εικόνα από τους πρώτους ανθρώπους αυτής της γης».
Ο κατακλυσμός
Σύμφωνα με τα όσα αποκαλύφθηκαν στον Λόρμπερ, αυτή η καταστροφή της γης, όπου αφανίστηκε ολόκληρος ο πληθυσμός της Μικράς και Κεντρικής Ασίας με την πρωτεύουσά της, τη Χανώχ, σαν φυσικό γεγονός προκλήθηκε από ανθρώπινο φταίξιμο. Οι Χανωχίτες, που ήταν άθεοι, κατακτητικοί και φιλήδονοι, αναζητούσαν με μανία χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες. Παράλληλα είχαν εμπλακεί σ’ έναν εξοντωτικό πόλεμο ενάντια στους κατοίκους των υψιπέδων. Γι’ αυτό υπόσκαψαν τα θεμέλια των βουνών όπου κατοικούσαν οι εχθροί τους και τα παραγέμισαν με εκρηκτικές ύλες μεγάλης ισχύος. Με αυτό τον τρόπο ανατίναξαν τις υπόγειες πηγές και τα κοιτάσματα του νερού.
Στη «Θεία Οικονομία» υπάρχει μία συνομιλία ανάμεσα στο Θεό και σ’ έναν πατριάρχη:
«Μήπως πιστεύεις πως είχα ποτέ την πρόθεση να καταδικάσω ή να καταστρέψω έστω και έναν άνθρωπο; Μα Εγώ δεν κάνω παρά διαρκώς το αντίθετο! Αλλά ακριβώς για να μην καταδικάσω τους ανθρώπους επιβάλλοντας με την Παντοδυναμία Μου το θέλημά Μου, πρέπει δυστυχώς ν’ αφήσω άπραγος τους ανθρώπους να αφήσουν με τη βία ελεύθερα τα υπόγεια ρεύματα του νερού. Αυτά θα προκαλέσουν τρομερές πλημμύρες που θα πνίξουν ό,τι αναπνέει σ’ αυτή την τεράστια περιοχή της γης.
Το έχω προβλέψει από πολύ καιρό και προειδοποιήσει επανειλημμένα τους ανθρώπους. Τώρα όμως έχουν κηρύξει τον πόλεμο και σε Μένα και θέλουν να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τη γη με τις εκρηκτικές τους ύλες, όπως ανατινάζουν κιόλας το ένα βουνό μετά το άλλο στον αέρα. Αλλά έτσι υπογράφουν μοναχοί τους την καταδίκη τους! Κάτω απ’ τα βουνά κρύβονται τεράστια υδάτινα κοιτάσματα, που περιέχουν χίλια κυβικά μίλια νερού. Τούτα τα νερά θα ξεπηδήσουν με ορμή και θα ξεπεράσουν τις βουνοκορφές αυτής της περιοχής. Όλη η υδρόγειος θα σκεπασθεί από υδρατμούς και θα βρέχει μέρα και νύχτα. Πες Μου λοιπόν, έκανα λάθος που έβαλα το Νώε, το μόνο άνθρωπο που Με υπακούει, να φτιάξει την κιβωτό για να σωθεί, αφού κανένας άλλος πια δεν ήθελε να Με ακούσει;»
Η έκταση και το πνευματικό νόημα του κατακλυσμού
Διαβάζουμε στη «Θεία Οικονομία»: «Προς τα πού χύθηκαν τα νερά του κατακλυσμού; Κατά κύριο λόγο στην Κεντρική Ασία, εκεί που σήμερα ακόμη βρίσκεται η Αραλία λίμνη και η Κασπία θάλασσα. Εκεί βρισκόταν το τεράστιο και περήφανο βασίλειο του Χανώχ. Αν έψαχνε κανείς, θα έβρισκε και σήμερα ερείπια από την πρωτεύουσά του -βέβαια σε πολύ μεγάλο βάθος. Απ’ αυτά τα κύρια σημεία οι υδάτινες μάζες χύθηκαν ασυγκράτητες προς τη Σιβηρία και την Ευρώπη, που τότε ήταν ακατοίκητη ακόμη. Ένας μέρος διοχετεύθηκε προς το νότο, στη σημερινή ανατολική Ινδία και πιο συγκεντρωμένα στην Αραβία. Ο κατακλυσμός έφθασε ως τα υψίπεδα της Β. Αφρικής, από εκεί και κάτω όμως υπήρξαν μόνο μικρότερες πλημμύρες. Η Αμερική τον ένιωσε ελάχιστα, κι αυτό μόνο στα βόρεια, προς τη μεριά της Σιβηρίας ο νότος έμεινε απείραχτος, όπως επίσης τα πιο πολλά νησιά του μεγάλου ωκεανού.
Γιατί όμως λέγεται πως η πλημμύρα απλώθηκε εδώ κι εκεί; Μήπως δεν έβρεξε σ’ όλη τη γη και δεν είχε ο κατακλυσμός παντού την ίδια ορμή;
Μάθετε λοιπόν πως ο κατακλυσμός απλώθηκε εδώ κι εκεί γιατί δεν έβρεξε σ’ όλη τη γη και επομένως δεν είχε παντού την ίδια ορμή. Πώς θα μπορούσε να βρέξει στις παγωμένες περιοχές των πόλων; Και σε τι θα ωφελούσαν 40 μέρες βροχή εκεί όπου δεν ζούσαν άνθρωποι ούτε ζώα; Ή τι αποτέλεσμα θα είχε η βροχή πάνω από τον ωκεανό: Και σε τελευταία ανάλυση, αν τα νερά του κατακλυσμού σκέπαζαν κάθε σημείο της γης ως ένα ύψος πάνω από 3.000 οργιές, προς τα πού θα έφευγαν μετά τα νερά: Για τούτο το λόγο οι μάζες του νερού κατέκλυσαν τις περιοχές όπου έμεναν κακοί και αδιόρθωτοι άνθρωποι. Κάλυψαν κυρίως την Κ. Ασία, απ’ όπου ξεχύθηκαν μετά προς όλες τις μεριές!
Όταν στη Γραφή λέει, “πάνω απ’ όλα τα βουνά της γης και δεν έμεινε ίχνος ζωής, εκτός απ’ όσους είχαν μπει στην κιβωτό”, δεν πρέπει να το πάρετε κατά γράμμα πως εννοεί τη φυσική γη. Γιατί τα βουνά εδώ σημαίνουν την αλαζονεία και την αρχομανία των ανθρώπων. Όπως το ότι δεν έμεινε ίχνος ζωής σε όλη τη γη, εκτός από την κιβωτό, θέλει να πει πως μόνο ο Νώε έμεινε πιστός στην πνευματική ζωή που προέρχεται από το Θεό και ζούσε ένθεος. Όποιος τα καλοσκεφθεί, θ’ αντιληφθεί πως ο κατακλυσμός κάλυψε μεν πολύ μεγάλη έκταση, αλλά δεν ήταν γενικός. Κι αυτό γιατί μοναχά στην Κεντρική Ασία οι άνθρωποι προκάλεσαν μόνοι τους την καταστροφή με την απερισκεψία και τη θρασύτητά τους».
Ο τελευταίος και αιώνιος θάνατος
«…Για όσον καιρό όμως θα εξακολουθεί να υπάρχει η Γη, δίδεται σε κάθε πνεύμα η δυνατότητα να χαράξει το δρόμο της μετάνοιας, της ταπεινότητας και της καλυτέρευσης – ακόμη και στο χειρότερο απ’ όλα τα πνεύματα. Αλλά μόλις λήξει αυτός ο χρόνος, τότε θα πάψει για πάντα να υπάρχει και η δυνατότητα της επιστροφής.
Βέβαια, αυτό θα πάρει πάρα πολύ χρόνο μέχρι να γίνει, δηλαδή μέχρι να απελευθερώσει η Γη όλους τους κρατούμενους της, δεδομένου ότι εξακολουθεί να είναι ένας όγκος σημαντικού μεγέθους. Θα παρέλθουν ακόμη αρκετά εκατομμύρια χρόνια μέχρις ότου η Γη να περάσει την τελευταία της δοκιμασία μέσα στο πυρ του Ήλιου. Οτιδήποτε μπορέσει να διαλυθεί έστω και εκεί, θα μπορέσει να αποκτήσει την ελευθερία του. Οτιδήποτε όμως δεν μπορέσει να διαλυθεί ούτε καν από τη φωτιά του Ήλιου, οτιδήποτε δεν ρευστοποιηθεί μέσα σ’ αυτό το πυρ, θα παραμείνει για πάντα ακαθαρσία, αποτελώντας τη φυλακή του πιο κακοήθους πνεύματος – κι αυτός θα είναι ο τελικός και αιώνιος θάνατός του.»
«Η διάλυση ενός κόσμου όμως θα γίνει όπως η κατάλυση κάθε άλλου γήινου (υλικού) σώματος, και κατ’ αυτήν ο εξωτερικός θάνατος θα γίνεται ορατός σταδιακά και όλο και περισσότερο. Α ν παρατηρείς ένα δέντρο, θα δεις πώς φθίνει σιγά- σιγά. Γερνάει, μόνο σε μερικά κλαδιά υπάρχουν σημάδια ζωής, άλλα έχουν σαπίσει και σιγά-σιγά πέφτουν χωριζόμενα από τον κορμό. Με τον καιρό, και αυτός σαπίζει και νεκρώνεται, κι αυτό συνεχίζεται μέχρι που τελικά όλο το δέντρο είναι σαθρό και σάπιο και ουσιαστικά νεκρό. Αλλά ακόμη κι ένα δέντρο ουσιαστικά εντελώς νεκρό, εξακολουθεί να φέρει μέσα του πνεύμα ζωής. Γι’ αυτό, αν μια καταιγίδα το ρίξει στο έδαφος, θα δείτε διάφορα βρύα και άλλα χόρτα να μεγαλώνουν μέσα απ’ αυτό. Και το εσωτερικό του θα το τρυπούν διάφορα σκουλήκια, ενώ επίσης ένας μεγάλος αριθμός εντόμων θα κατατρώνε το νεκρό δέντρο όσο αυτό ακόμη έχει κάτι να δώσει, μέχρι που μετά από αιώνες δεν θα υπάρχει πια ούτε ίχνος του δέντρου αυτού.
Το ίδιο, αν και σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα γίνει με έναν κόσμο που πεθαίνει, μέχρι που να είναι εντελώς νεκρός. Αλλά εκεί που πεθαίνει ένα δέντρο, σύντομα ένα άλλο μεγαλώνει στη θέση του. Έτσι και ένας κόσμος χάνεται μεν, στη θέση του όμως εμφανίζεται ένας ή περισσότεροι άλλοι, που παίρνουν τα πνεύματα ζωής του κατεστραμμένου παλιού κόσμου για να συνεχίσουν να τα φροντίζουν και να τα εκπαιδεύουν. Έτσι, η καθαυτό Δημιουργία δεν έχει τέλος, γιατί και ο Θεός αιώνια ποτέ δεν μπορεί να σταματήσει, μέσα στην απεριόριστη αγάπη και σοφία του, να σκέφτεται, να θέλει και να αγαπά!»
Με τον τρόπο αυτό, μέσα από τη φυσική ωρίμανση, ολόκληρη η υλική Δημιουργία θα περάσει σαν ώριμος καρπός σε μία νέα, καθαρά πνευματική κατάσταση τελείωσης. Όμως τα χειρότερα και εντελώς ανεπίδεκτα μάθησης κατάλοιπα θα αναγκαστούν να υπηρετήσουν τους σκοπούς κάποιας νέας δημιουργίας.
Λέει ο Ιησούς: «Όταν όμως η γη, μετά από ασύλληπτα μακρύ για σας χρόνο, θα έχει επιστρέφει όλους αυτούς που κρατούσε φυλακισμένους, τότε θα μεταμορφωθεί η ίδια μέσα στη φωτεινή θάλασσα του ήλιου σε μια καθαρά πνευματική γη. Γιατί το κατώτατο περίβλημα και κάλυμμα, στο οποίο παλιά ζούσαν τα ζωντανά πνεύματα και ψυχές, μοιάζει σαν ελαφρόπετρα που – ενώ δεν έχει πια ουσιαστικά στοιχεία ζωής – παραμένει όμως μία αδρή οργανική ύλη και κρύβει μέσα του μία κατώτατη μορφή καταδικασμένων πνευμάτων.
Τι εξυπηρετεί αυτό το υπόβαθρο, όταν κάθε νοήμων ζωή έχει πια απελευθερωθεί απ’ αυτό; Να περιφέρεται νεκρό και στερημένο από κάθε προορισμό στο άπειρο διάστημα; Ή μήπως θα μπορούσε να έχει κάποια ύπαρξη στις σφαίρες των ζωντανών και πολλαπλά τελειοποιημένων πνευμάτων; Ναι, θα έχει κάποια ύπαρξη! Γιατί στο άπειρο διάστημα, που κι αυτό είναι το βασίλειο και η αιώνια κατοικία Μου, τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει κάπου όντας εντελώς νεκρό και χωρίς κανένα προορισμό. Για να μιλάμε όμως για προορισμό, πρέπει να πρόκειται για έναν πνευματικό, αιώνιο προορισμό, αφού δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει αιώνιος υλικός προορισμός.
Κάθε ύλη, ως περιορισμένη στο χώρο και στο χρόνο, μπορεί να έχει μόνον ένα εφήμερο προορισμό. Αν όμως τον εκπληρώσει εντελώς μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, τότε επιτεύχθηκε μ’ αυτήν σαν εργαλείο ένας ανώτερος σκοπός ζωής. Αν η ύλη αυτή, όπως ένα δοχείο που παλιά χρησίμευε για κάποιον σκοπό, τώρα έχει φθαρεί και είναι επομένως πια άχρηστη για οποιονδήποτε παρόμοιο σκοπό, τότε τί άλλο πια να γίνει απ’ αυτήν;
ΙΙ/225: Η ισχύς της κληρονομικότητας, και σε σχέση με το προπατορικό αμάρτημα. Το ίδιο το άτομο ευθύνεται για τα ελαττώματα της ψυχής του.
Τα στοιχεία που έχει αποκτήσει η οργανική διαμόρφωση της ψυχής μπορεί να της μείνουν για χιλιάδες χρόνια, πράγμα που δείχνει από εξωτερική πλευρά για παράδειγμα η ύπαρξη τυπικών χαρακτηριστικών των φυλών. Έτσι, η ουλή του «προπατορικού αμαρτήματος» παραμορφώνει σοβαρά τις ψυχές, στις οποίες το εν λόγω χαρακτηριστικό του πρώτου εκπροσώπου της φυλής τους πέρασε μέσω όλων των απογόνων του κατά τη σύλληψη στο ρεύμα του σπόρου της ζωής και κατόπιν ήταν πια αδύνατο να αφαιρεθεί με φυσικό τρόπο. (Ο Κύριος;) [2] «Τώρα όμως ήρθα Εγώ ο ίδιος στον κόσμο ακριβώς προκειμένου να αφαιρέσω αυτή την παλιά, άσχημη ουλή, [3] και αυτό θα γίνει μέσα από τα πολλά τραύματα που θα επιφέρουν στο σώμα Μου.» [5] Ανεξάρτητα όμως από αυτό, ο άνθρωπος είναι πάντα ο ίδιος υπεύθυνος για κάθε τι που χειροτερεύει στη φύση του, όπως είναι επίσης υπεύθυνος στην περίπτωση που μια σοδειά είναι χειρότερη από ό,τι θα έπρεπε, γιατί ως προς τις καιρικές συνθήκες δεν εξαρτώνται όλα από τη θεία βούληση – μερικά εξαρτώνται και από τον άνθρωπο!
ΙΙ/226: Οι εγκόσμιες έγνοιες έλκουν την ψυχή μέσα στη σάρκα και προξενούν αύξηση της ευαισθησίας στον πόνο.
Για τη σωστή παγίωση της ψυχής, ο άνθρωπος πρέπει να διώξει κάθε άχρηστη εγκόσμια έγνοια, γιατί κάθε μία από αυτές αποτελεί ένα δεσμό με την ύλη που συνδέει την ψυχή με την ύλη μέσω της παλιάς ουλής του προπατορικού αμαρτήματος. Ωστόσο, όσο περισσότερο συνδέεται η ψυχή με την ύλη του σώματος, τόσο περισσότερο υπολείπεται η εκδίπλωση του θείου πνεύματος που υπάρχει μέσα της, τόσο περισσότερο χάνει επίσης τη συνείδηση της εσωτερικής αιώνιας ζωής της και τόσο μεγαλύτερος γίνεται ο φόβος της μπροστά στον θάνατο. Αν όμως η ψυχή το θέλει πραγματικά, μπορεί να θεραπεύσει πλήρως την ουλή με το να βγάλει εκούσια από μέσα της όλες τις εγκόσμιες έγνοιες. Στην περίπτωση αυτή, ο άνθρωπος επιστρέφει ξανά στη θεία τάξη και έτσι μειώνεται ταυτόχρονα η ευπάθεια του υλικού σώματος στις ασθένειες και η ευαισθησία του στον πόνο. Ο Κύριος αναφέρει ως το πιο χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα την ιστορία των «τριών παίδων εν τη καμίνω».
Αμέτρητες περίοδοι Δημιουργίας που διαδέχονται αδιάκοπα η μία την άλλη
Την ανάλυση αυτού του μεγάλου μυστηρίου της Δημιουργίας τη βρίσκουμε στον τέταρτο τόμο του «Μεγάλου Ευαγγελίου», όπου ο ίδιος ο Χριστός εξηγεί στο Μαθαήλ, ένα μαθητή του τον οποίο διακρίνει ιδιαίτερη ικανότητα αντίληψης και πνευματικότητα:
«Καλέ μου φίλε, υπάρχει μια αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στο Θεό και το πεπερασμένο δημιούργημά του, τον άνθρωπο, όσο τέλειος κι αν είναι ο τελευταίος. Το άναρχο Είναι του Θεού είναι αιώνιο και απέραντο σε όλα του. Ο άνθρωπος όμως, μπορεί μεν να υπάρχει αιώνια και να τελειοποιεί διαρκώς το πνευματικό του είναι, αλλά δεν μπορεί ποτέ να φθάσει την απεραντοσύνη του Θεού. Έτσι και οι ατέλειωτες αιωνιότητες όπου εξελίσσεται η δημιουργία, περιλαμβάνουν αμέτρητες αιώνιες περιόδους. Στη διάρκειά τους διαδραματίζονται σίγουρα πάρα πολλά πράγματα και ωστόσο, η απεραντοσύνη τα χωράει όλα.
Αυτά τα πράγματα όμως ούτε οι πρωταρχάγγελοι δεν τα ξέρουν, γιατί ακόμα και η δική τους αντίληψη δεν φθάνει τόσο μακριά. Ένας πρωταρχάγγελος πρέπει πρώτα να περάσει από το δρόμο της ενσάρκωσης σαν κι Εμένα, για να γίνει ικανός να συλλάβει πιο πολλά πράγματα. Αλλά ποτέ δεν θα συλλάβει τα χίλια-μύρια που κρύβει μέσα της ολόκληρη η απεραντοσύνη! Χωρίς αμφιβολία, θα σας φανερώνονται διαρκώς όλο και καινούργια θαύματα που μέσα τους θ’ ανακαλύπτετε σιγά-σιγά τον εαυτό σας. Όμως να τα εξαντλήσετε δεν πρόκειται ποτέ. Για αναρωτηθείτε· γίνεται να μετρήσει κανείς μέχρι εκεί που τελειώνουν οι αριθμοί;
Ήμουν λοιπόν ανέκαθεν ως προς το πνεύμα ο ίδιος κι απαράλλακτος Θεός. Σκέφτομαι, θέλω κι ενεργώ πάντα με την ίδια Αγάπη και Σοφία, αν και βέβαια μετά από κάθε περίοδο Δημιουργίας που φθάνει στο τέρμα της, η ευτυχία μου είναι πιο μεγάλη, χάρη στα χίλια-μύρια που έγιναν στο μεταξύ. Άρα μπορείτε να βάλετε με το νου σας εσείς οι πιο σοφοί, πως σίγουρα μέχρι αυτήν εδώ την περίοδο Δημιουργίας δεν αναπαύθηκα και δεν έκλεισα μάτι ούτε στιγμή σ’ οποιοδήποτε σημείο της απεραντοσύνης! Μία περίοδος Δημιουργίας μπορεί, απ’ την αρχή-αρχή της μέχρι να φθάσει στην πνευματική τελείωση, να διαρκέσει εκατομμύρια αιώνες, που ο καθένας τους χώρια κρατάει χίλια χρόνια. Κι ωστόσο, κι αυτή ακόμα δεν είναι τίποτα μπρος στη δική μου Ύπαρξη που κρατάει αιώνια. Σε σας βέβαια, η έκτασή της μέσα στο διάστημα μπορεί να φαίνεται απίστευτη, σε σύγκριση όμως με το άπειρο, είναι ένα τίποτα!»
Ο Μαθαήλ, συγκλονισμένος απ’ αυτή την αποκάλυψη, αποκρίνεται:
«Αμήν, Κύριε! Η αστείρευτη Δύναμη και η Μεγαλοσύνη Σου, το αχανές άπειρο, οι αιωνιότητες που κυλούν ατέρμονα στα βάθη Σου, με κάνουν να ζαλίζομαι! Πού να σκεφθώ λοιπόν ο φτωχός πως δεν έχουν καν αριθμό αυτές οι περίοδοι Δημιουργίας που χεις αφήσει πίσω Σου; Αν άρχιζα από τούτη εδώ την τωρινή να μετράω προς τα πίσω, δεν θα έφθανα ποτέ σ’ εκείνη την περίοδο δημιουργίας που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν η αρχική. Με λίγα λόγια, δεν έχεις πουθενά αρχή! Κατά συνέπεια ούτε οι Δημιουργίες Σου μπορεί να έχουν αρχή. Μέσα στο άπειρο διάστημα χωράνε άπειρες Δημιουργίες, όσο μεγάλη κι αν είναι η απόσταση μεταξύ τους. Κι αυτές που θα γίνουν στο μέλλον δεν πρόκειται να προσαυξήσουν στο παραμικρό τις ήδη προαιώνια υφιστάμενες γιατί ένα αναρίθμητο ποσόν δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο, αφού είναι έτσι κι αλλιώς ατέλειωτο.
Σίγουρα οι νέες Δημιουργίες έχουν το νόημά τους, αλλά μέσα στο γενικό άθροισμα των προηγούμενων δεν μετράνε καθόλου!
Αλλά αρκετά μ’ αυτές τις σκέψεις, που με το μέγεθος τους απειλούν να συνθλίψουν τη μικρή μου την ψυχή! Αν έχω την αιώνια Ζωή, και μαζί το Έλεος και την Αγάπη Σου, τι μου χρειάζεται να μάθω πώς είναι ο ήλιος, η έστω το φεγγάρι μας; Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο ανόητο ήταν εκ μέρους μου να Σε ρωτήσω για κάτι που δεν χρειάζεται καθόλου να το ξέρει ο μικρός άνθρωπος!»
Κι ο Πλάστης αποκρίνεται: «Όχι φίλε μου, δεν ήταν ανοησία, μόνο μία κάπως αχρείαστη περιέργεια γι’ αυτήν εδώ την επίγεια ζωή. Καθ’ ότι, όσο η ψυχή δεν έχει ενωθεί ολότελα με το Πνεύμα Μου που έχει μέσα της, είναι αδύνατο να συλλάβεις αυτά τα πράγματα σε όλο τους το βάθος. Όταν αργότερα φθάσεις στην πνευματική αναγέννηση κι όταν βρεθείς πέρα, στο Βασίλειο του Θεού, σαν ένα τέλειο ον, θα καταλάβεις πολλά πράγματα ως το βάθος τους. Ωστόσο, μόνο όσα αφορούν αυτή την τωρινή περίοδο Δημιουργίας. Τούτη όμως περικλείει και κάθε άλλη προηγούμενη περίοδο, η οποία, σαν ολοκληρωμένη οντότητα, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέσα της πνευματικά σ’ όλη την αιωνιότητα.»
Απ’ αυτά τα καταπληκτικά λόγια του Κυρίου, αντιλαμβανόμαστε πως καμιά από τις αναρίθμητες περιόδους Δημιουργίας, τις ασύλληπτες για το ανθρώπινο μυαλό μας, δεν έγινε για ν’ αφεθεί να χαθεί και πάλι αυθαίρετα, χωρίς ν’ αφήσει ίχνη. Αντίθετα, όπως διαπιστώνουμε κάθε μέρα σε μικρογραφία στις δημιουργικές διαδικασίες της φύσης, κάθε Δημιουργία αποτελεί πάντα το υπόβαθρο για την επόμενη. Και ταυτόχρονα, η τελευταία είναι το γέννημα ή το καρποφόρισμα όλων των προηγούμενων.
Συνεπώς, το δημιουργικό έργο του Θεού αποτελεί μέχρι σήμερα ένα βαθυστόχαστο σύνολο. Ακόμη κι αν εκτυλίσσεται μέσα σε αμέτρητες περιόδους Δημιουργίας, δεν είναι ένα αυθαίρετο, χαοτικό συνονθύλευμα. Αποτελεί ένα μωσαϊκό ασύλληπτων διαστάσεων, όπου η Αγάπη, η Σοφία και η Εξουσία της Θεότητας υφαίνουν τα νήματα και οδηγούν σε διαρκώς υψηλότερους στόχους ζωής.
Αυτή η αποκάλυψη μας ξεσκεπάζει και μία άλλη, βαθύτερη πλευρά της Θεότητας. Γιατί έτσι καταλαβαίνουμε αυτό που αναφέρεται στον «Πνευματικό Ήλιο» του Λόρμπερ (τόμος Β’, κεφ. 68), πως δηλαδή ακόμη κι η Δύναμη του Θεού αυξάνεται και πληθαίνει ταυτόχρονα μ’ αυτή την εξέλιξη.
Προϊστορικοί άνθρωποι
[11] Λέει ο Χιράμ: «Αυτός που είναι ο Κύριος της ζωής βέβαια θα ξέρει καλύτερα από όλους τι είναι το καλύτερο για τη ζωή. Πάντως μου γεννιέται η απορία πώς ζούσαν από φυσική άποψη οι πρώτοι πρώτοι άνθρωποι.»
V/197 [1] Ο Κύριος: «Εδώ θα έχουμε δυσκολίες να σας δώσουμε μια απάντηση που να σας είναι κατανοητή, αγαπημένοι Μου φίλοι που είσαστε εφοδιασμένοι με τόσο πολλές εμπειρίες και γνώσεις. Γιατί κατά πρώτον αυτή η Γη με τη δική σας έννοια του χρόνου είναι ένα πάρα πολύ παλιό ουράνιο σώμα και ο αριθμός που αποδίδει την ηλικία της είναι για σας ασύλληπτος.
Ωστόσο άνθρωποι σαν αυτούς που υπάρχουν τώρα στην πραγματικότητα παρουσιάστηκαν μόλις πριν από λίγο περισσότερο από 4000 χρόνια*. Οι πρώτοι άνθρωποι που ζούσαν τότε ήταν όπως εσείς, αλλά επειδή με τη συμπεριφορά τους ακολούθησαν διαφορετικές πορείες, χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες. Συγκεκριμένα, υπήρχαν τα παιδιά του Θεού, που Τον αναγνώριζαν στην καρδιά τους και Του έμειναν πιστά από τη μία και από την άλλη τα παιδιά του κόσμου, που ξεχνούσαν όλο και περισσότερο τον Θεό και έγιναν αποκλειστικά υπηρέτες του κόσμου, όπως κάνουν τώρα οι περισσότεροι. Αυτοί έχτισαν πόλεις και κάθε είδους ειδωλολατρικούς ναούς, αλλά ο κύριος και θεός τους ήταν, όπως και τώρα, ο Μαμμωνάς. Η ζωή τους ήταν ακριβώς όπως είναι τώρα και γι’ αυτό ήταν πολύ σύντομη, όπως και τώρα.
Με τα παιδιά του Θεού τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Αυτά έμεναν στα βουνά, σπάνια κατέβαιναν στις πεδιάδες και ζούσαν απλά και φυσικά. Δεν είχαν πόλεις ούτε οικισμούς και χωριά ούτε καν χτισμένα σπίτια, παρά κατοικούσαν σε ξέφωτα με καθαρό χορτάρι. Προς τη μεριά των δέντρων που περιτριγύριζαν τα ξέφωτα, κατασκεύαζαν ένα χωμάτινο τοίχωμα που κοντά στους κορμούς των δέντρων καλυπτόταν από πυκνά βρύα. Έτσι αυτό το κυκλικό εσωτερικό τοίχωμα προσέφερε ένα άνετο κάθισμα για την ημέρα και ανάπαυση για τη νύχτα.
Την τροφή τους την αποτελούσαν κυρίως καλοί και πάντοτε ώριμοι καρποί από τα δέντρα, διάφορες γευστικές ρίζες και γάλα. Με τον καιρό διδάχτηκαν μέσω εσωτερικής αποκάλυψης πώς να κατασκευάσουν εργαλεία οικιακής χρήσης από σίδερο και άλλα μέταλλα. Έτσι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη, να παράγουν αλεύρι και να φτιάχνουν ένα πολύ καλό ψωμί αλλά και πολλά άλλα. Μα όλα αυτά χωρίς πολυτέλειες, καθώς τους αρκούσε να πετύχουν απλώς το σκοπό τους, χωρίς τίποτα το περιττό. Έτσι απλά έζησαν για 2000 χρόνια περίπου φθάνοντας σε εξαιρετικά μεγάλες ηλικίες.
*Εννοούνται άνθρωποι με πνευματικό σπινθήρα και όχι ανθρωποειδείς όπως ήταν μέχρι τότε.
VI/216 Εξαφανισμένα βιβλία του Μωυσή
Ο Αγκρίκολα, ένας Ρωμαίος μαθητής του Ιησού, διδάσκει τους Φαρισαίους για το 6o και 7o Βιβλίο του Μωυσή που το ιερατείο είχε αποσύρει από την κυκλοφορία.
Όταν σας κατακτήσαμε εμείς οι Ρωμαίοι, αναγκαστήκατε να μας παραδώσετε όλα ανεξαιρέτως τα βιβλία σας, για να δούμε το περιεχόμενό τους και να τα αντιγράψουμε, γι’ αυτό ξέρουμε ότι ο Μωυσής είχε γράψει περισσότερα βιβλία. [7] Στο έκτο βιβλίο, έδινε ακριβείς πληροφορίες για τη φυσική δημιουργία της Γης και περιέγραφε την εξέλιξή της απαρχής κόσμου μέχρι τη δική του εποχή και από τότε μέχρι το τέλος της, με προφητικά λόγια.
Στο ίδιο βιβλίο περιέγραψε επίσης τον έναστρο ουρανό, αυτόν τον Ήλιο, τη Σελήνη και τις κινήσεις της, όπως και όλους τους άλλους πλανήτες, τη σύσταση, τη μορφή και τις κινήσεις τους. Εκτός αυτού περιέγραψε τους κομήτες, τις εκλείψεις του Ήλιου και της Σελήνης και έδειξε πώς μπορούν να υπολογιστούν αμφότερες με ακρίβεια εκ των προτέρων. Τέλος, έδειξε επίσης τι είναι οι απλανείς αστέρες, τα μεγέθη και τις τεράστιες αποστάσεις τους. Κλείνοντας αυτό το σημαντικό βιβλίο, έγραψε πως ο λαός πρέπει να τα διδαχθεί όλα αυτά, ούτως ώστε να γνωρίζει όλη την αλήθεια για τον Ουρανό και τη Γη και να μην παρασυρθεί στις πλάνες των ειδωλολατρών.
[8] Μα εσείς οι ιερείς μετά από λίγο καιρό είχατε τη δική σας άποψη για το θέμα, επειδή ξέρατε ότι ο αδαής λαός φοβάται πά ντα τα ασυνήθιστα φαινόμενα στον ουρανό. Γι’ αυτό κρατήσατε το βιβλίο μυστικό, για να μπορείτε να φοβίζετε τον κόσμο, ώστε να κάνει μεγαλύτερες θυσίες και να νομίζει ότι εσείς διώξατε το σκοτάδι μετά από μία έκλειψη.
Το έβδομο βιβλίο περιείχε την πραγματική δημιουργία του ανθρώπου και την πνευματική του εξέλιξη, υπό την διαρκή επιρροή του θεϊκού Πνεύματος. Με απλά λόγια για να τα καταλαβαίνει ο καθένας, εξηγούσε τη Γένεση του Μωυσή και έκανε εκτεταμένη αναφορά στα βιβλία των πατριαρχών Κενάν, Ενώχ και Λαμέχ, ερμηνεύοντάς τα παράλληλα.
Συν τοις άλλοις αφηγιόταν τους πολέμους του Ιεχωβά ή την αληθινή ιστορία των λαών που κατοικούσαν στα πεδινά της Γης. Στο τέλος, προειδοποιούσε με αυστηρά, απειλητικά λόγια τους δασκάλους του λαού ότι όφειλαν να του διδάσκουν σωστά όλα αυτά τα πράγματα.
Επιπλέον, έθετε ως όρο, να μην επιτρέπεται σε κανέναν να παντρευτεί ή να αναλάβει ένα αξίωμα, εάν δεν είχε κάνει πρώτα κτήμα του το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου.
Αλλά και αυτή την προειδοποίηση την γράψατε στα παλιά σας τα παπούτσια και είπατε: “Για το λαό είναι καλύτερα να έχει άγνοια σχετικά με αυτά τα πράγματα. Γιατί εάν τον μυήσουμε σε όλα αυτά , σε λίγο δεν θα χρειάζεται πια ιερείς, οπότε και αυτοί θα αναγκαστούν να δουλέψουν με τα χέρια τους για το ψωμί τους”. Φυσικά μια τέτοια σκέψη ήταν πολύ χαζή, καθόσον ο Μωυσής είχε ορίσει επί τούτου ότι η φυλή του Λευί θα λάμβανε τη δεκάτη για να συντηρηθεί.
Το παράρτημα του έβδομου βιβλίου αποτελεί σχεδόν αυτοτελές βιβλίο και είναι καθαρά προφητικού χαρακτήρα. Μεταξύ άλλων δείχνει φανερά πως ιερατείο, κριτές και βασιλείς θα πήγαιναν πάντα ενάντια στον Θεό και Αυτός θα τους τιμωρούσε επανειλημμένα.
Επίσης, περιγράφει το μεγάλο Μεσσία, πώς θα έρθει στον κόσμο, τη ζωή Του, τις πράξεις Του, τη διδασκαλία Του και πώς θα διώκεται από το ιερατείο, που θα Τον μισεί.
Έπειτα, έρχεται ο αφανισμός των Ιουδαίων, ακολουθεί η Εκκλησία του Μεσσία, που θα διώκεται για πολύ καιρό από τον αντί-μεσσία, ύστερα έρχεται και το δικό της τέλος που θα το διαδεχθεί η δόξα των αγνών παιδιών του Θεού επί γης.
Στις τελευταίες σειρές, υπάρχει πάλι μια εντολή σε οξύτατους τόνους που ορίζει ότι πρέπει να είναι μονίμως γνωστό στο λαό αυτό το παράρτημα. Το κάνατε εσείς αυτό ποτέ;
[13] Ήδη, από την εποχή των προφητών, δεν λέγατε τίποτα στον λαό γι’ αυτά και έτσι ο Ησάίας, βασιζόμενος στον Μωυσή, τα επανέλαβε στο δέκατο κεφάλαιο, που υπήρξε το αντικείμενο της πρώτης μου ερώτησης.
Ως συνέπεια όλοι οι προφήτες, ιδίως δε οι τέσσερις μεγαλύτεροι, χρειάστηκε να πουν πάλι τα ίδια που αναφέρονταν στο παράρτημα του Μωυσή, γιατί εσείς για τους γνωστούς σας λόγους τα κρύβατε από τον λαό.
Μάλιστα τον τελευταίο καιρό, καθώς έχετε γίνει πολύ οκνηροί για να ασχοληθείτε με τέτοια θέματα, έχετε χάσει πια και τα γήινα κέρδη σας από την ιστορία αυτή, αφού σας τα έχουν πάρει οι Εσσαίοι. Γιατί εκείνοι τουλάχιστον γνωρίζουν τον ορατό ουρανό και έτσι υπολογίζοντας τα διάφορα ουράνια φαινόμενα τα εκμεταλλεύονται για να έχουν γήινα οφέλη.
Να άλλη μία δίκαιη τιμωρία από ψηλά! Νομίζω πως απάντησα σωστά στην πρώτη σου ερώτηση».
Β.
Η πορεία μέσα από αμέτρητες μορφές ζωής ως την ομοίωση με το Θεό
«Η ύλη, από την πιο σκληρή πέτρα μέχρι τον αιθέρα ψηλά πάνω από τα σύννεφα, είναι ψυχική ουσία που καταδικάστηκε να γίνει στερεή. Ο προορισμός της είναι, χάρη σ’ αυτή την αναγκαστική απομόνωση, ν’ αποκτήσει την ανεξαρτησία
της και να επιστρέψει σε μία αδέσμευτη, καθαρά πνευματική υπόσταση. Για να φθάσει όμως εκεί, πρέπει πρώτα η ψυχή που έχει απελευθερωθεί από την ύλη να περιδιαβεί απ’ όλες της υπαρκτές βαθμίδες της ζωής, αναπτύσσοντας διαρκώς μεγαλύτερη αυτονομία και δραστηριότητα. Στην κάθε νέα βαθμίδα πρέπει να μπει πάλι σ’ ένα νέο υλικό “κουκούλι”, ή σώμα, με το οποίο προσελκύει και απορροφάει τις νέες ουσίες ζωής και δράσης που χρειάζεται για ν’ αναπτυχθεί.
Το πνεύμα της ψυχής, που προέρχεται από το Θεό, διακρίνει πεντακάθαρα πότε η ψυχή η οποία βρίσκεται στο σώμα ενός φυτού ή ενός ζώου είναι αρκετά ώριμη για ν’ ανέβει σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής. Τότε αυτό το πνεύμα που την συνοδεύει και την καθοδηγεί διαρκώς, φροντίζει ώστε η ψυχή να αφήσει το σώμα, που της είναι πια άχρηστο. Επειδή είναι πια προικισμένη με πιο αναπτυγμένες ευφυΐες (ιδιότητες), η ψυχή είναι σε θέση να σχηματίσει ένα άλλο σώμα. Με αυτό το σώμα τώρα, μπορεί, για ένα ορισμένο διάστημα, ν’ αναπτύξει μεγαλύτερη δραστηριότητα, ώστε ν’ ανέβει ξανά σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής, δράσης και ευφυΐας. Κι αυτό συνέχεια, μέχρι να φθάσει στη βαθμίδα του ανθρώπου. Εκεί είναι εντελώς ελεύθερη πια. Και με το τελευταίο της υλικό) σώμα, μπορεί να φθάσει στην πλήρη αυτογνωσία, στη Θεογνωσία,’ και στην αγάπη για το Θεό. Χάρη σ’ αυτή την αγάπη είναι πια σε θέση να ενωθεί ολοκληρωτικά με το αθάνατο πνεύμα με το οποίο την έχει μπολιάσει ο Θεός αυτή την ένωση την ονομάζουμε τότε Νέα Γέννηση ή Πνευματική Αναγέννηση. Η ανθρώπινη ψυχή που έχει φθάσει σ’ αυτό το επίπεδο είναι πια τέλεια. Έχοντας τότε μία ολότελα ανεξάρτητη υπόσταση και ζωή, είναι αδύνατο πια να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και να την καταπιούν οι δίνες της παντοδύναμης θεϊκής Ζωής».
Οι βαθμίδες των φυσικών βασιλείων
Όλα όσα υπάρχουν μέσα και πάνω στη Γη και στα άλλα ουράνια σώματα, αρχίζοντας από το κεντρικό σημείο τους και φθάνοντας μέχρι την πιο ψηλή ατμοσφαιρική περιοχή, βρίσκονται σε μια πιο σκληρή ή πιο ελαστική φυλακή. Τούτη εδώ έχει πολλές διαβαθμίσεις, ανάλογα με το βαθμό της απελευθέρωσής τους από τη νομοτέλεια της ύλης και της αυτοτέλειας που έχουν κατακτήσει.
Στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι σ’ αυτή την πυραμίδα εξέλιξης βρίσκεται το (φαινομενικά άψυχο) ορυκτό βασίλειο. Στο «Μ.Ε.Ι.» το ορυκτό βασίλειο και η εξέλιξή του μας εξηγείται έτσι:
«Εκεί ανήκουν όλα τα πετρώματα, τα ορυκτά, τα διάφορα είδη χωμάτων, το νερό, ο αέρας, καθώς και όλες οι ύλες που υπάρχουν ακόμα ελεύθερες μέσα στον αέρα.
Στη δεύτερη βαθμίδα βρίσκεται το φυτικό βασίλειο, τόσο στο νερό όσο και στη γη, καθώς και οι μεταβατικές μορφές προς το ζωικό βασίλειο. Ήδη σ’ αυτό το βασίλειο, η καταδίκη είναι ελαφρότερη. Η ψυχική ουσία βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους διάλυσης σε σχέση με την πρωτύτερη “μονολιθικότητά” της. Προηγουμένως ήταν σαν ένα χαοτικό συνονθύλευμα- τώρα όμως τα στοιχεία ευφυΐας που εμπεριέχει διαφοροποιούνται και παίρνουν ατομική μορφή. Το αποτέλεσμα είναι ότι συναντάμε μια μεγάλη ποικιλία ειδών ήδη από το δεύτερο βασίλειο.
Στο φυτικό βασίλειο λοιπόν η ψυχική ουσία υποβλήθηκε αναγκαστικά σε έναν εκτεταμένο διαχωρισμό των συστατικών στοιχείων της, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν χωριστά τα μεμονωμένα στοιχεία της ευφυΐας της. Στο τρίτο βασίλειο, των ζώων, όμως, όπου υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών, η ψυχική ουσία πρέπει να είναι όλο και πιο πολύ ενωμένη, γιατί το ζητούμενο είναι να παραχθούν τελειότερα και πιο ελεύθερα μεμονωμένα στοιχεία ευφυΐας. Για το σκοπό αυτό ενώνονται μεταξύ τους αμέτρητα ψυχικά συστατικά από διαφορετικά είδη μικρότερων ζώων, για να σχηματίσουν μια μεγαλύτερη ψυχή ζώου, όπως είναι π.χ. ένα μεγάλο σκουλήκι ή ένα έντομο. Όταν αμέτρητες τέτοιες ψυχές εντόμων από διαφορετικά είδη και κατηγορίες, αποβάλουν με τη σειρά τους το υλικό κέλυφος που τις συνέχει, ενώνονται ξανά, για ν’ αποτελέσουν την ψυχή ενός μεγαλύτερου, πιο εξελιγμένου ζώου. Και αυτή η διαδικασία συνεχίζεται μέχρι τα πιο μεγάλα και πιο τέλεια ζώα, τόσο τα άγρια, όσο και τα ήμερα.
Απ’ αυτή την τελευταία ένωση ζωικών ψυχών προκύπτουν τελικά οι ανθρώπινες ψυχές, που είναι άριστα εφοδιασμένες με κάθε δυνατή ικανότητα και ευφυΐα. Ο Θεός τα έχει κανονίσει έτσι σοφά, που όταν γεννηθεί ένας άνθρωπος σαν ολοκληρωμένη πια ψυχή, δεν μπορεί να θυμηθεί όλα τα προηγούμενα στάδια απ’ τα οποία έχει περάσει υποχρεωτικά, ακριβώς όπως το μάτι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις σταγόνες στη θάλασσα τη μία από την άλλη. Γιατί αν η ψυχή είχε αυτή τη δυνατότητα να δει προς τα πίσω, δεν θ’ άντεχε τούτο το πάντρεμα από αμέτρητες διαφορετικές ψυχές κι ευφυείς μικροοντότητες. Θα προσπαθούσε να διαλυθεί στα βιαστικά, όπως διαλύεται η νεροσταγόνα που πέφτει πάνω στο πυρωμένο σίδερο. Για να διατηρηθεί λοιπόν η ψυχή του ανθρώπου, δεν πρέπει να έχει καμιά ανάμνηση της προέλευσής της, μέχρι τη στιγμή που θα ενωθεί ολότελα μέσα της με το αγνό πνεύμα της Αγάπης που της έχει εμφυτέψει ο Θεός. Γιατί αυτό το πνεύμα είναι ο συνδετικός ιστός ο οποίος συγκρατεί τα αμέτρητα διαφορετικά στοιχεία ψυχικής ευφυΐας σ’ ένα παντοτινά ακατάλυτο ενιαίο ον. Χάρη σ’ αυτό το πνεύμα που ‘χει βαθιά μέσα της, η ψυχή φωτίζεται ολότελα και αποκτάει αυτοσυνειδησία και αυτεπίγνωση. Και, σαν τέλειο πια ον, όμοιο με το Θεό, υμνεί και δοξολογεί την Αγάπη, τη Σοφία και τη Δύναμή του».
V/70 Η φύση του Σατανά και της ύλης
[1] Λέω Εγώ: «Αυτό, όπως καθετί άλλο που δεν καταλαβαίνεις ακόμη, θα το βρεις στο βιβλίο που έδωσε ο νεαρός στο Ρούμπαν. Ωστόσο οι αντιθέσεις, όπως πνεύμα και ύλη, ζωή και θάνατος, αγάπη και μίσος, αλήθεια και ψέμα, θα πρέπει να σου δίνουν μία κάποια ένδειξη ότι όλα αυτά πρέπει να έχουν ένα ορισμένο υπόβαθρο και λόγο ύπαρξης, αφού διαφορετικά δεν θα υπήρχαν. [2] Εάν το κακό δεν είχε κάποιο πραγματικό υπόβαθρο, από πού ήρθε τότε στο μυαλό των ανθρώπων; Με τη δική σου την ασκημένη διανοητική ικανότητα σίγουρα θα έχεις αρχίσει να αντιλαμβάνεσαι ότι για όλες τις αντιθέσεις -όπως αλήθεια – ψέμα κ.ο.κ.- δεν είναι δυνατό να ευθύνεται το ύψιστο και πανάγαθο θείο Ον.
[3] Ή θεωρείς μήπως ότι ο Θεός, που είναι η ίδια η υπέρτατη και βαθύτατη αλήθεια, έθεσε στην καρδιά του ανθρώπου μία τάση προς το ψέμα, ούτως ώστε να αμαρτάνει κατά της θείας τάξης και να είναι ακάθαρτος στα λόγια και στις πράξεις του; Ούτε να περνάει κάτι τέτοιο από το μυαλό σου! Ο Θεός δημιούργησε πνευματικά τον άνθρωπο καθ’ ομοίωσή Του, με άλλα λόγια αγνό, ειλικρινή και καλό.
[4] Όμως ο πνευματικός άνθρωπος έπρεπε για την περαιτέρω ύπαρξή του να περάσει από το δρόμο της σάρκας, την οποία χρειάστηκε να δανειστεί από την ύλη της Γης σύμφωνα με την τάξη του Ύψιστου Θείου Πνεύματος. Στη δε σάρκα έχει τεθεί ένα αντίβαρο στο πνεύμα του ανθρώπου, προκειμένου να δοκιμαστεί, το οποίο ονομάζεται πειρασμός. [5] Ο πειρασμός δεν βρίσκεται βέβαια μόνο στη σάρκα του ανθρώπου αλλά και σε όλη την ύλη. Επειδή λοιπόν η ύλη δεν είναι αυτό που σου φαίνεται, γι’ αυτό για τον υπό δοκιμασία άνθρωπο αποτελεί ψέμα και απάτη, είναι δηλαδή ένα ψεύτικο πνεύμα, αφού υπάρχει και δεν υπάρχει. Υπάρχει, επειδή η ύλη υπάρχει ως πειρασμός για τη σάρκα του ανθρώπου. Από την άλλη όμως δεν υπάρχει, καθώς η ύλη δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι.
[6] Κοίτα τώρα και κατάλαβέ το καλά. Αυτό το απατηλό πνεύμα, αφού είναι πέρα για πέρα ψέμα, είναι ακριβώς το πνεύμα όλου του κόσμου της ύλης και είναι ακριβώς αυτό που ονομάζεται “Σατανάς” ή “κύριος όλων των διαβόλων”. Οι δε διάβολοι είναι μεμονωμένα κακά πνεύματα που προέρχονται από αυτό το μεγάλο κακό πνεύμα.
[7] Επομένως, όταν ένας άνθρωπος δίνει την αγάπη του και την ενέργειά του στην κάθε είδους ύλη αμαρτάνει κατά της τάξης του Θεού. Γιατί Αυτός τον έβαλε προσωρινά στην ύλη προκειμένου να αγωνιστεί εναντίον της, ώστε να δυναμώσει και να αποκτήσει την αθανασία κάνοντας χρήση της απόλυτα ελεύθερης βούλησής του. Η δε συνέπεια της αμαρτίας είναι ο θάνατος ή ο πλήρης αφανισμός όλων αυτών που η ψυχή του ανθρώπου απέσπασε από την ύλη και τα έκανε δικά της, δεδομένου ότι όλη η ύλη, όπως σου έδειξα, δεν είναι τίποτα από αυτά που φαίνεται να είναι.
[8] Κατά συνέπεια, εάν αγαπάς τον κόσμο και τις εκδηλώσεις του και θέλεις να πλουτίσεις με τους θησαυρούς του, μοιάζεις με έναν τρελό που του παρουσιάζουν μία στολισμένη νύφη μα αυτός δεν θέλει καν να την δει, αλλά με όλο το πάθος ενός τυφλού φανατικού πέφτει πάνω στη σκιά της και λατρεύει αυτήν παθιασμένα. Μα όταν η νύφη τον παρατήσει και φύγει, θα φύγει μαζί της και η σκιά της. Και τι θα απομείνει τότε στον τρελό; Προφανώς τίποτα.
Φυσικές καταστροφές και η αιτία τους
IV/144 [1] Σου λέω ότι αρκεί να ζήσετε πενήντα χρόνια στο πλαίσιο της σωστής θείας τάξης και δεν πρόκειται να δείτε ούτε να νοιώσετε καμία κακοτυχία! [2] Σας επαναλαμβάνω ότι κάθε δεινό, κακοτυχία και επιδημία, αρρώστιες ανθρώπων και ζώων, κάθε κακοκαιρία, κακή σοδειά, καταστροφικό χαλάζι, μεγάλη πλημμύρα, καταιγίδες και ανεμοστρόβιλοι, επιδρομές ακριδών και άλλα παρόμοια είναι συνέπειες του γεγονότος ότι οι πράξεις των ανθρώπων είναι ενάντιες στη θεία τάξη!
[3] Αν οι άνθρωποι ζούσαν κατά το δυνατόν στο πλαίσιο της θείας τάξης, δεν θα τα αντιμετώπιζαν όλ’ αυτά. Θα περνούσαν ευλογημένα χρόνια και σε όσο μέρος της Γης είναι κατοικήσιμο, ποτέ δεν θα εμφανιζόταν υπέρμετρη ζέστη ή κρύο. Όμως οι πανέξυπνοι άνθρωποι προβαίνουν σε πολλές ενέργειες που ξεπερνούν τις πραγματικές ανάγκες τους, δηλαδή κατασκευάζουν υπερβολικά μεγάλα κτίρια, κάνουν υπέρμετρες βελτιώσεις, σκάβουν ολόκληρα βουνά για να κατασκευάσουν δρόμους για τον στρατό, καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις ωραίων δασών, σκάβουν βαθιά στα βουνά για να βγάλουν χρυσάφι και ασήμι και τέλος ζουν μέσα στη διαρκή έχθρα και τις αντιπαραθέσεις. Παράλληλα όμως περιβάλλονται διαρκώς από πάρα πολλά νοήμονα φυσικά πνεύματα, που είναι υπεύθυνα για τις καιρικές συνθήκες στη Γη, αλλά και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, των υδάτων και του εδάφους. Επομένως, δεν χρειάζεται να απορεί κανείς που η Γη δοκιμάζεται από ολοένα μεγαλύτερα κακά κάθε είδους!
IV/94 Η εξέλιξη της ψυχής
Μιλάει ο Κύριος: (94 [8]) «Η ζωή της ψυχής πρέπει να φιλτραριστεί περνώντας από τα διάφορα φυσικά στοιχεία. Στην αρχή βρίσκεται στον αιθέρα, όπου υφίσταται συγκέντρωση συλλαμβάνοντας βάσει της έλξης των ομοίων στοιχεία συγγενικά και όμοια με αυτήν. Με τον τρόπο αυτόν η ζωή της ψυχής γίνεται βαρύτερη και αρχικά βυθίζεται μέσα στον εαυτό της, στο δικό της κέντρο, και γίνεται μια ουσία ζωής πιο βαριά και αισθητή. [9] Μετά συγκεντρώνεται ως αέρας με τον ίδιο τρόπο όπως και στον αιθέρα, σχηματίζονται σύννεφα και ομίχλη που συγκεντρώνονται κι αυτά με τη σειρά τους, γίνονται σταγόνες νερού και πέφτουν στη Γη ως βροχή, ενώ σε ορισμένες περιοχές παραμένουν ως διαρκής υγρασία και ατμοί που πέφτουν ύστερα στο έδαφος. [10] Το νερό είναι ένα στοιχείο της ζωής ανώτερο από τον αιθέρα και τον αέρα και πρέπει ως εκ τούτου να εξυπηρετήσει με διάφορους περίπλοκους τρόπους τη διαδικασία συμπύκνωσης της ζωής, που βρίσκεται τώρα σε ανώτερο επίπεδο: πρέπει να μαλακώσει τη ζωή που έχει στερεοποιηθεί μέσα στην πέτρα και να την προ-σλάβει μέσα του, [11] να δώσει τα ψυχικά σωματίδια της ουσίας του στα φυτά, από όπου οι ανώτερες μορφές διάνοιας, οι οποίες σχηματίζονται έτσι, προσλαμβάνονται με τη σειρά τους από το νερό και διαμορφώνονται περαιτέρω. Κάθε ώρα που περνάει, απελευθερώνονται από το νερό μυριάδες απειροελάχιστων τμημάτων διανοιών της ζωής των μικρών ψυχών και αποκτούν ολοένα μεγαλύτερη ανεξαρτησία. [12] Αλλά και η φυτική ζωή πρέπει να αναλάβει και να διεκπεραιώσει πολλά και ήδη πολυπλοκότερα καθήκοντα για την περαιτέρω προώθηση της ζωής. [13] Ακόμη πιο πολύπλοκες και σημαντικότερες είναι οι ανάλογες υπηρεσίες που προσφέρουν τα απλά ζώα, που μοιάζουν περισσότερο με τον κόσμο των φυτών. Έτσι, καθώς περνάμε διαρκώς διαδοχικά σε μία ανώτερη μορφή ζωής, οι υπηρεσίες και τα καθήκοντα αυτά γίνονται όλο και πιο περίπλοκα. [14] Όταν η ζωή της ψυχής έχει πια περάσει ολοκληρωτικά στην ανθρώπινη μορφή, ο πρώτος της προορισμός είναι να υπηρετεί. Ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να εκτελεί διάφορες φυσικές υπηρεσίες, ενώ ένας τεράστιος αριθμός ελεύθερων ηθικών υπηρεσιών υπόκει- ται στη βούλησή του, η δε εκτέλεσή τους βοηθάει ταυτόχρονα τον άνθρωπο να επιτύχει την τελειοποίηση της δικής του ζωής.»
Β.ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ
IV/96 Μια ματιά στα μυστήρια της Δημιουργίας.
(Ο Κύριος:) [1] «Χρειάζονται μυριάδες γήινα έτη για να γίνει ένας κόσμος σαν τη μικρή Γη ώριμος για την ανάπτυξη ενός ανθρώπου. Πολλά είδη φυτών και ζώων χρειάστηκε να σχηματίσουν από την αποσύνθεσή τους και με τη ζύμωση εκείνο το χώμα, από το οποίο μπόρεσε η πρώτη δυνατή ανθρώπινη ψυχή να πάρει το σώμα της και να το κατασκευάσει σύμφωνα με τη θεία τάξη έτσι, ώστε να την εξυπηρετεί και να μπορεί να αναπαραγάγει ίδιους απογόνους. Έτσι οι έτοιμες, ελεύθερες ψυχές, που δεν διέθεταν όμως ακόμη σώμα, δεν ήταν πια αναγκασμένες να αφιερώνουν πολλούς αιώνες στο να φτιάξουν ένα σώμα συγκεντρώνοντας και συμπυκνώνοντας ατμούς, παρά μπορούσαν να το δημιουργήσουν με πολύ πιο σύντομο τρόπο μέσα σε ένα μητρικό σώμα που διέθετε πλέον όλα τα απαραίτητα γι’ αυτό. [2] Για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται πολύς χρόνος, σοφία, υπομονή και άπειρη δύναμη. Αλλά όσο Εγώ θα συλλαμβάνω ιδέες και σκέψεις από Εμένα τον ίδιο και εσείς από Εμένα, η διαδικασία της δημιουργίας δεν πρόκειται να σταματήσει. [3 κ.ε.] Όπου όμως υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν, υπάρχουν και πολλές υπηρεσίες. Γι’ αυτό, να είσαστε όλοι ήδη εδώ εργατικοί και να συγκεντρώνετε πνευματικούς θησαυρούς που θα διαρκέσουν αιώνια! Εδώ είναι εύκολο να τους συγκεντρώσετε και να τους αποθηκεύσετε στην καρδιά σας, γιατί εδώ όλα όσα γίνονται από αγάπη στον Θεό και τον συνάνθρωπο μετατρέπονται σε καθαρό χρυσάφι και όποιος συγκεντρώσει χρυσάφι σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα του λείψει και στον άλλο κόσμο!»
ΙΙ/232: Ο υλικός κόσμος αποτελείται κατά τα δύο τρίτα από ψυχική δύναμη και κατά το ένα τρίτο από καλυπτήρια ύλη που τη στερεοποιεί η θεία βούληση
[1] Στην αρχή, η επιμέρους ψυχική δύναμη περικλείεται στο γνωστό υλικό περίβλημα μέχρι να φθάσει ωριμάζοντας σε έναν ορισμένο βαθμό αυτονομίας. Όταν συμβεί αυτό, τότε σπάζει το περίβλημα, ενώνεται με άλλες παρόμοιες δυνάμεις που έχουν επίσης ελευθερωθεί και δημιουργεί ένα νέο περίβλημα χρησιμοποιώντας τα στοιχεία του αέρα, του νερού και της γης.
[2] Το περίβλημα είναι μια στερεοποίηση της βούλησης που προέρχεται από τη θεία τάξη και συνιστά απαραίτητο μέσο για να διαμορφωθεί από μόνη της μια τέτοια οντότητα.
[3] Για τον λόγο αυτόν, ο υλικός κόσμος αποτελείται κατά τα δύο τρίτα από ψυχή και κατά το ένα τρίτο από άψυχο περίβλημα που είναι ο φορέας της ψυχικής ζωής, αρχικά χωρισμένης σε επιμέρους στοιχεία που στη συνέχεια ομαδοποιούνται διαρκώς και τελικά γίνονται συγκεκριμένα και ωριμάζουν.
[5] Στο άπειρο διάστημα της Δημιουργίας υπάρχουν αρκετοί κόσμοι, οι οποίοι εκπλήρωσαν ήδη την αποστολή τους ως χώροι λύτρωσης των πνευμάτων που έπεσαν εξαιτίας της πτώσης του Σατανά μαζί με αυτόν, όταν τα συγκεκριμένα πνεύματα κέρδισαν τη νέα τους ελευθερία και αυτονομία. Τώρα αυτά τα ουράνια σώματα είναι κατοικίες των νέων ελεύθερων όντων και εξακολουθούν να είναι τόσο αμετάβλητα όσο και η σταθερή θεία βούληση, γιατί χωρίς την τελευταία κανένα πλάσμα δεν θα μπορούσε να έχει κάποια διάρκεια.
[7] Από όλα αυτά συνάγεται επίσης ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να χαθεί ή να καταστραφεί κάτι που ο Θεός κάποτε του έδωσε οποιουδήποτε είδους ύπαρξη. Ασφαλώς μπορεί να μεταβληθεί η μορφή του και να γίνεται όλο και πιο εξευγενισμένη. Μπορεί βέβαια να συμβεί και το αντίθετο, όπως στην περίπτωση των πνευμάτων που δημιουργήθηκαν πρώτα. Όμως τίποτα δεν μπορεί πια να καταστραφεί, εφ’ όσον ο Θεός του έδωσε κάποτε τη ζωή.
ΙΙΙ/234 Πνεύματα μέσα στην ύλη
[1] Ο Ραφαήλ είπε: «Καλά, πιστεύεις λοιπόν ότι δεν υπάρχουν στον ήλιο πνεύματα που προσφέρουν υπηρεσίες; Λέω σε όλους σας ότι ούτε στον ήλιο, ούτε και στη Γη συμβαίνει οτιδήποτε χωρίς την επέμβαση κάποιου πνεύματος. Γιατί όλα όσα βλέπεις και αγγίζεις είναι στην ουσία πνεύμα. Ακόμη και η πιο χονδροειδής ύλη είναι πνεύμα και ψυχή – αλλά βρίσκονται μέσα στην καταδίκη. Αν ενοχλήσεις πολύ πιέζοντας ή χτυπώντας τα πνεύματα που είναι σαν πεθαμένα μέσα στη βαθιά καταδίκη τους, τότε σύντομα θα νιώσεις τη δύναμη και την ισχύ τους!
[2] Ο αέρας ασφαλώς είναι κάτι πολύ ήπιο και απαλό. Όταν όμως μια πολύ μεγάλη πίεση ή ώθηση διαταράξει την ισορροπία του και την ηρεμία του, μπορεί να ξεριζώσει τα πιο μεγάλα δέντρα, κάνει τη γη να τρέμει, φέρνει χιλιάδες καταστροφικούς κεραυνούς και γίνεται το πιο τρομακτικό από όλα τα στοιχεία.
[3] Ποιος όμως λυσσομανά τόσο θυμωμένα μέσα στον άνεμο; Τα πνεύματα και οι καταδικασμένες ψυχές που βρίσκονται εκεί μέσα και που ουσιαστικά αποτελούν τον αέρα!
[4] Αν χτυπήσεις δυνατά μεταξύ τους δύο πέτρες, τα πνεύματα που βρίσκονται φυλακισμένα μέσα τους σύντομα θα ενοχληθούν τόσο ώστε θα κάνουν σκόνη την πέτρα, όσο σκληρή κι αν είναι, ενώ παράλληλα Θα φανούν πολλές σπίθες!
[5] Αν πάλι εξασκήσεις πολύ μεγάλη πίεση στο νερό, πρώτα θα γίνει ένα κομμάτι πάγου που θα είναι πολύ στέρεο και θα καταστρέψει το δοχείο που τον περιέχει, όσο γερό κι αν είναι. Αν όμως μπορούσες να ασκήσεις στον πάγο ακόμη μεγαλύτερη πίεση, ξαφνικά θα ξεχυθεί πύρινος ατμός και θα καταστρέψει με φοβερό θόρυβο οτιδήποτε προσπαθήσει να τον συγκρατήσει.
[6] Όσο δεν θίγονται τα πνεύματα και οι φυσικές ψυχές που βρίσκονται δέσμιες μέσα στην ύλη, είναι φυσικά σαν πεθαμένα και μπορεί κανείς να τους δώσει πολλές μορφές. Αν όμως κάτι τα βγάλει πολύ έξω από την φυσική τους ηρεμία, αλίμονο σε όποιος βρεθεί εκεί κοντά!
[7] Είναι βέβαια πολύ εύκολο να διαπιστώσει κανείς την παρουσία πνευμάτων στην ύλη. Αν εξαναγκαστούν σε εξαιρετική δραστηριότητα, τότε πάντα θα βλέπετε μια λάμψη που είναι ανάλογη με τον βαθμό της έντασης της δραστηριότητάς τους. Όσο πιο φωτεινή είναι η λάμψη, τόσο πιο έντονη είναι και η δραστηριότητα των πνευμάτων που έχουν ενεργοποιηθεί μέσα στην ύλη.
[8] Επομένως, το έντονο φως του ήλιου αποδεικνύει πόσο ενεργά είναι τα πνεύματα του ανέμου στον ήλιο, και ιδιαίτερα στην επιφάνειά του.
[9] Όταν λοιπόν συμβαίνουν οι μεγάλες ηλιακές εκρήξεις, όπου, τα πνεύματα της ύλης του ήλιου βρίσκονται στη μέγιστη ενεργοποίησή τους, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από την ένταση του ηλιακού φωτός για το πώς εκσφενδονίζεται ένα τέτοιο σώμα από τον ήλιο.
[10] Σας διαβεβαιώνω ότι μέσα στον μεγάλο ήλιο δεν είναι σπάνιες εκρήξεις τόσο ισχυρές, ώστε η αποδεσμευόμενη δύναμη να μπορεί να παίζει με σώματα μεγάλα σαν τη Γη όπως παίζει ο αέρας με τα άχυρα!
IV/56 Η φύση του ανθρώπου
και ο δημιουργικός του προορισμός
[1] (Ζορήλιος): «Ο Θεός είναι ο ίδιος ο ανώτατος και τελειότατος αιώνιος, άκτιστος άνθρωπος που υπάρχει μέσα από τον εαυτό Του. Είναι μια φωτιά που το συναίσθημά της είναι η αγάπη, ένα φως που το συναίσθημά του είναι ο νους και η σοφία, μια θερμότητα που το συναίσθημά της είναι η ζωή στη σφαίρα της αυτοσυνείδησης. Αν η φωτιά δυναμώσει, τότε δυναμώνει και το φως, το ίδιο και η δημιουργική θερμότητα, και ακτινοβολεί σε μεγάλη απόσταση, η δε ακτινοβολία αυτή είναι φως που έχει μέσα του τη ζεστασιά η οποία δημιουργεί τόσο μακριά όσο και μέσα της. Αυτό που δημιουργήθηκε όμως προσλαμβάνει όλο και περισσότερο φως και θερμότητα, φωτίζει και θερμαίνει όλο και πιο πολύ και δημιουργεί με τη σειρά του όπου κι αν φθάσει. Έτσι πολλαπλασιάζονται αιώνια τα πάντα από την πρωταρχική φωτιά, το πρωταρχικό φως και την πρωταρχική θερμότητα και γεμίζει διαρκώς όλο και πιο πολύ τον απέραντο χώρο της Δημιουργίας. [2] Επομένως όλα αρχίζουν από τη μία και άκτιστη ύπαρξη του Θεού και διαμορφώνονται μέχρι να μοιάσουν στην πρωταρχική φύση του πρωταρχικού ανθρώπου και να υπάρχουν ελεύθερα και αυτόνομα από τον Θεό. [3] Όπου βλέπετε φωτιά, φως και θερμότητα, εκεί βρίσκεται και ο άνθρωπος, είτε ήδη τέλειος είτε σε αρχική μορφή. [4] Ο άνθρωπος είναι κατά συνέπεια πρώτα ένας άνθρωπος από τον Θεό και ύστερα μονάχα από τον εαυτό του. Όταν φθάσει να γίνει τέλειος και όμοιος με τον Θεό, τότε γίνεται αιώνια και ο ίδιος δημιουργός κόσμων, όντων και ανθρώπων. [7] Όταν περιβάλλει με σώμα με τη θέλησή του τα όντα και τις ιδέες που σκέφτηκε, τότε αυτά διατηρούν την ύπαρξή τους και διαμορφώνονται με τη σειρά τους μέχρι να τελειωθούν όπως ο δημιουργός τους και ύστερα θα συνεχίσουν να δημιουργούν ομοίους τους με τον ίδιο τρόπο που δημιουργήθηκαν τα ίδια.
IV/73 Τα δύο θέλω του ανθρώπου
[2] Ο Ιωάννης «Η ανθρώπινη βούληση είναι δισυπόστατη: η μία, εκείνη της αναγνώρισης της αλήθειας, έχει πιο ασθενικά ηνία ενώ η άλλη, εκείνη του κόσμου των αισθήσεων με τις προκλήσεις του, έχει και αυτή ηνία που με τον καιρό έχουν γίνει ισχυρά χάρη στις διάφορες συνήθειες. Αν ο κόσμος σου δείξει μια καλή μπουκιά που μπορείς να την πάρεις εύκολα, τότε το ηνίο της καρδιάς αρχίζει αμέσως να τραβάει γερά, οπότε ακόμη κι αν τραβήξει ταυτόχρονα το ηνίο της αναγνώρισης της αλήθειας, επειδή δεν είναι τόσο δυνατό, δεν έχει σοβαρό αποτέλεσμα, καθώς ανέκαθεν το δυνατό νικά το αδύνατο.
Η βούληση που θέλει να είναι αποτελεσματική, πρέπει να είναι αποφασιστική και σοβαρή και να μη φοβάται τίποτα. Πρέπει να μπορεί να περιγελά με στωϊκή αδιαφορία όλα τα εγκόσμια πλεονεκτήματα και να ακολουθεί τον φωτεινό δρόμο της αλήθειας αψηφώντας ακόμα και τη ζωή του σώματος. Τότε η γενικά αδύναμη βούληση της γνώσης της αλήθειας γίνεται ισχυρή και καθυποτάσσει ολότελα την καθαρά εγκόσμια βούληση των συναισθημάτων και της απόλαυσης. Τελικά η τελευταία περνάει απόλυτα και η ίδια στο φως τη|ς βούλησης της γνώσης κι έτσι ο άνθρωπος γίνεται επιτέλους ένα μέσα του, πράγμα που είναι απολύτως απαραίτητο για την εσωτερική τελείωση του αθάνατου ανθρώπινου όντος!
Γιατί αν δεν μπορείς να φέρεις ενότητα στη σκέψη σου και στον εαυτό σου, πώς μπορείς να πεις ότι γνώρισες την αλήθεια σε όλο της το βάθος και την πληρότητα, αφού μη έχοντας ενότητα είσαι ο ίδιος ένα καθαρό ψέμα; Όμως το ψέμα είναι για την αλήθεια ό,τι η σκοτεινή νύχτα για την ολόφωτη ημέρα. Τη νύχτα δεν υπάρχει φως και ο άνθρωπος που μέσα του είναι γεμάτος ψέμα δεν μπορεί να αναγνωρίσει τη φωτεινή αλήθεια. Γι’ αυτό, στους ανθρώπους του κόσμου το ηνίο της βούλησης της γνώσης της αλήθειας είναι τόσο αδύναμο ώστε παρασύρεται και νικάται αμέσως ακόμη και από το πιο μικρό τράβηγμα του ηνίου των εγκοσμίων απολαύσεων.
Αν σε κάποιους ανθρώπους η βούληση για εγκόσμιες απολαύσεις έχει νικήσει για πάντα τη βούληση της επίγνωσης, οπότε δημιουργείται και με αυτόν τον τρόπο ένα είδος ενότητας μέσα στο σκοτάδι του εσωτερικού ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος έχει πεθάνει πνευματικά και είναι επομένως ένας καταδικασμένος που δεν μπορεί ποτέ πια αιώνια να φθάσει σε άλλο φως από εκείνο που ανάβουν οι πόθοι στην πυκνή ύλη του. Όμως η ύλη της ψυχής είναι πολύ πιο ανθεκτική από εκείνη του σώματος και χρειάζεται πολύ μεγάλη φωτιά για να την αναλώσει και να την καταστρέψει.
Επειδή όμως μία τέτοια ψυχή δεν θα ανεχθεί έναν τόσο επώδυνο εξαγνισμό από αγάπη για την αλήθεια ή το φως, αλλά θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τη σύλληψη αλλάζοντας μορφές σαν τον Πρωτέα εξ αιτίας της παλιάς της αγάπης για την απόλαυση, ο άνθρωπος που έγινε σ’ αυτόν τον κόσμο σχεδόν ολοκληρωτικά ένα με τη νύχτα της ζωής του είναι επίσης σχεδόν ολοκληρωτικά χαμένος για πάντα!
Μόνο ο άνθρωπος που έχει νικήσει τελειωτικά την εγκόσμια βούληση για απολαύσεις με την ενεργητική, φωτεινή βούληση για επίγνωση και συνεπώς έχει γίνει ένα εσωτερικά μέσα στο φως και την αλήθεια, έχει γίνει με τον τρόπο αυτόν ο ίδιος πέρα για πέρα φως και αλήθεια, άρα και καθαυτό ζωή. Όπως όμως σου επισήμανα ενωρίτερα, χρειάζεται γι’ αυτό πραγματικά στωική αυταπάρνηση – όχι όμως εκείνη η υπεροπτική αυταπάρνηση του Διογένη σας που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο και ανώτερο από τον γεμάτο χρυσάφι Αλέξανδρο, αλλά η ταπεινή αυταπάρνηση του Ενώχ, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ.
Αν το επιτύχεις αυτό, είναι σίγουρο ότι θα έχεις βοήθεια και τώρα και αιώνια. Αν δεν το επιτύχεις με τη δική σου δύναμη να αναγνωρίζεις την αλήθεια, τότε για σένα όλα έχουν τελειώσει και δεν μπορεί κανείς πια να σε βοηθήσει, από καμία από τις δύο πλευρές, από τον εδώ κόσμο ή τον άλλον. Εγώ πάντως είμαι της γνώμης ότι θα το καταφέρεις, γιατί δεν σου λείπει ούτε η επίγνωση ούτε η αναγνώριση.»
Ύλες και Υλοποιήσεις, πως γίνονται
Στο κεφ. VII/14 παρουσιάζεται το πρόβλημα ότι ενώ αναμένονται εκατοντάδες πελάτες στο πανδοχείο όπως συνήθως συμβαίνει όταν γίνεται παζάρι, οι αίθουσες είναι ήδη κατειλημμένες από την ακολουθία του Κυρίου. Ο Λάζαρος ζητά την βοήθεια του Κυρίου και Εκείνος αναθέτει στο Ραφαήλ να φροντίσει ώστε να υπάρχουν όλα τα απαραίτητα στο προαύλιο του πανδοχείου. Τραπέζια, καθίσματα και τρόφιμα παρουσιάζονται δια θαύματος τόσο αστραπιαία και απαρατήρητα, που κανένας από τους εκατοντάδες επισκέπτες δεν το αντιλαμβάνεται. Ύστερα από αυτό το θαύμα ο Λάζαρος ρωτά τον Ραφαήλ πώς ήταν δυνατόν αυτό και μάλιστα πώς ήταν δυνατόν ο κάθε επισκέπτης, ανάλογα με την εθνικότητά του να βρει μπροστά του την εθνική τροφή της πατρίδας του.
VII/15 [1] Είπε ο Ραφαήλ: «Στην πραγματικότητα, μου είναι εξίσου αδύνατο όπως σε σένα, να κάνω κάτι από μόνος μου. Όμως εγώ είμαι αμιγές Πνεύμα, που απλώς εδώ έχω ένα σώμα που σχημάτισα από τις ουσίες της ατμόσφαιρας. Καθώς είμαι Πνεύμα, μπορεί να με πλημμυρίσει το Πνεύμα της βούλησης του Κυρίου και έτσι να δρω όπως ο ίδιος ο Κύριος.
(3)Κοίτα, στον αέρα της Γης περιέχονται διαλυμένες όλες οι ουσίες και οι ύλες που τον συνθέτουν. Εσύ ασφαλώς με τις γήινες αισθήσεις σου δεν είναι ικανός να τις αντιληφθείς, μα για ένα τέλειο πνεύμα είναι κάτι πολύ εύκολο. Επίσης είναι εύκολο για ένα πνεύμα να συνθέσει τις ουσίες που χρειάζονται για να δημιουργηθεί το ένα ή το άλλο πράγμα, παίρνοντάς τες από τον αέρα. Έτσι μπορεί συνθέτοντάς τες να παρουσιάσει μέσα σε μια στιγμή το αντικείμενο εκείνο που υπό τις συνθήκες της φυσικής τάξης θα είχε γίνει σταδιακά.
(4)Όμως, ο φυσικός άνθρωπος που δεν έχει ακόμη αναγεννηθεί πλήρως στο Πνεύμα του, αδυνατεί να συλλάβει το πώς ένα τέλειο πνεύμα μπορεί να το κάνει. Ούτε σε σένα μπορώ να το εξηγήσω περισσότερο, ωστόσο θα σου αναφέρω εν συντομία μερικά συναφή φαινόμενα από τη φύση.
(5)Κοίτα, σε όλους τους σπόρους των φυτών και των δέντρων μέσα σε μία μικρή, τρυφερή κάψα κατοικεί μία ιδιαίτερη διάνοια υπό τη μορφή ενός μικρού σπινθήρα που για σένα είναι αόρατος.
Ο μικρός αυτός σπινθήρας, αποτελεί την πρώτη καθαυτό φυσική ζωή του σπόρου και εν συνεχεία ολόκληρου του φυτού.
Βάλε με το νου σου λοιπόν τα σχεδόν αμέτρητα διαφορετικά είδη φυτών και δέντρων που φυσικά όλα τους έχουν διαφορετικούς σπόρους, στον πυρήνα των οποίων κατοικούν εξίσου διαφορετικοί πνευματικοί σπινθήρες.
Όταν σπέρνεις στο χώμα διάφορους σπόρους, η θερμότητα και η υγρασία που το έδαφος έχει απορροφήσει από την ατμόσφαιρα τους μαλακώνουν. Τότε ο μικρός πνευματικός σπινθήρας στον κάθε σπόρο ενεργοποιείται και αναγνωρίζει με ακρίβεια κάθε ουσία που περιέχεται στον αέρα που τον περιβάλλει. Με τη βουλητική δύναμη που διαθέτει, αρχίζει να ελκύει εκείνες τις ουσίες που θέλει. Ετσι, από αυτές τις ουσίες σχηματίζει ακριβώς εκείνο το φυτό και τον καρπό που για το σχηματισμό τους έχει λάβει από τον Κύριο την κατάλληλη διάνοια και την αντίστοιχη βουλητική δύναμη.
Θα μπορούσες τώρα εσύ με την νοημοσύνη σου, με τις αισθήσεις σου και με τη βούλησή σου, να ανακαλύψεις στον αέρα που περιβάλλει το σπόρο, τις συγκεκριμένες ουσίες που χρειάζεται ο συγκεκριμένος σπόρος;
Ασφαλώς όχι, αν και επίσης τρως και πίνεις για να τραφείς και έχεις επίσης ένα Πνεύμα -το οποίο μέχρι τώρα αγνοούσες τελείως- που κατοικεί στην καρδιά της ψυχής σου και αποτελεί την κρυμμένη αγάπη και βούληση του Θεού. Όμως δεν έχεις καμία ιδέα για το πώς το Πνεύμα σου, μέσω της ως τώρα άγνωστής σου βούλησής του και μέσω της υψηλής διάνοιάς του, απορροφά από τις τροφές που καταναλώνεις ακριβώς εκείνες τις ουσίες που είναι απολύτως απαραίτητες για τη διάπλαση των εντελώς διαφορετικών μερών του σώματός σου και τις οδηγεί ακριβώς εκεί όπου χρειάζονται.
VII/16 [1] Ασφαλώς εσύ δεν βλέπεις να αιωρείται εδώ στον αέρα η ύλη από την οποία αποτελείται το ατόφιο χρυσάφι.
Εγώ όμως, τη βλέπω και τη διακρίνω πολύ καλά – ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες ύλες. Επομένως, έχω αυτήν την ικανότητα και επιπλέον μπορώ να κατευθύνω την βούλησή μου προς όλες τις πλευρές με αντίστοιχα ομοιόμορφη ισχύ.
Έτσι μπορώ να συγκεντρώσω όλο το καθαρότατο χρυσό που περιέχεται σε αυτόν τον αέρα, ώστε να αποτελέσει αμέσως μία ορατή μάζα ή μπορώ εξίσου εύκολα να του δώσω σταθερή και συμπαγή μορφή, όπως είναι π.χ. ένα κύπελλο. Τότε εσύ θα δεις αμέσως είτε μία κατά βούληση μεγάλη μάζα χρυσού ή ένα χρυσό σκεύος.
Σημειωτέον ότι δεν θα είναι ένας ψεύτικος χρυσός όπως σε ένα μαγικό κόλπο, αλλά απολύτως φυσικός όπως εκείνος που εξορύχουν οι άνθρωποι από τα βουνά, ύστερα τον καθαρίζουν από τις ξένες ύλες και τον λιώνουν στη φωτιά για να κατασκευάσουν κάθε λογής πολύτιμα πράγματα. [2] Διότι, μέσα στην ύλη των βουνών περιέχονται ορισμένα φυσικά πνεύματα, τα οποία είναι συγγενικά με τις ουσίες του χρυσού που αιωρούνται ελεύθερες στην ατμόσφαιρα. Αυτά με την περιορισμένη διάνοιά τους και με τη συναρτημένη μαζί της βουλητική δύναμη -την οποία οι φαρμακοποιοί ονομάζουν δύναμη έλξης- ελκύουν τον ελεύθερο χρυσό από τον αέρα.
Άμα γίνεται δε αυτό ακατάπαυστα επί σειρά πολλών αιώνων, στο σημείο εκείνο εμφανίζεται μία σημαντική φλέβα χρυσού.
VII/17 Οι πρώτες ύλες του σύμπαντος
VII/17[1] Ο Λάζαρος έχει τότε άλλη μία ερώτηση: «Οι πρώτες ύλες και ουσίες βρίσκονται στην ατμόσφαιρα της Γης, όπως μου έδειξες με πράγματι πολύ διαφωτιστικό τρόπο. Μα πώς δημιουργούνται καταρχάς; Πώς έρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης μας με μία τέτοια ποικιλότητα, η οποία πιθανότατα θα είναι
ακόμη μεγαλύτερη στην ατμόσφαιρα των αμέτρητων άλλων κόσμων που μας έδωσε τη χάρη να γνωρίσουμε ο Κύριος; Εξήγησέ το μου κι αυτό»!
[2] Ο Ραφαήλ είπε: «Πώς και δεν μπορείς να το βρεις μόνος σου!
Υπάρχει μήπως κάτι έξω από τον Θεό, κάτι που δεν έχει προέλθει από Εκείνον; Οτιδήποτε γεμίζει τον άπειρο χώρο από αιώνων δεν είναι δική Του σκέψη, δική Του ιδέα, δική Του σοφία, δική Του βούληση; [3] Κοίτα, οι σκέψεις Του πηγάζουν αστείρευτα με μία άπειρη πληθώρα από τη μια αιωνιότητα στην άλλη. Αυτές είναι στην πραγματικότητα οι πρωταρχικές ύλες και ουσίες από τις οποίες έχουν γίνει τα πάντα σε γη και ουρανό, που υφίστανται χάρη στην αδιαίρετη αιώνια ισχύ της θεϊκής βούλησης.
Καμία σκέψη και καμία ιδέα δεν μπορεί να γεννηθεί ούτε να δια τηρηθεί ακόμη και μέσα στον Θεό χωρίς τη βούλησή Του. Όμως κάθε σκέψη και ιδέα πηγάζει από την ύψιστη διάνοια του Θεού και γεννιέται μέσω της βούλησής Του. Καθώς είναι από μόνη της μία ξεχωριστή διάνοια, κρύβει μέσα της το αντίστοιχο μέρος της θεϊκής βούλησης.
Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε μεμονωμένη σκέψη του Θεού που φέρει τη βούλησή Του μέσα της ή μία μεγαλύτερη ιδέα του Κυρίου που έχει όμοια υπόσταση, δεν μπορεί ποτέ να πάρει τέλος, όπως ούτε ο Θεός μπορεί να έχει ποτέ τέλος.
Επειδή δε είναι εντελώς αδύνατο να ξεχάσει ποτέ ο Θεός μία σκέψη που είχε ή μια ιδέα που συνέλαβε κάποτε, επομένως και η πιο μικρή ακόμη σκέψη Του όπως και η φαινομενικά πιο ασήμαντη ιδέα Του, είναι αιώνια άφθαρτες ως προς την αρχική πνευματική τους υπόσταση.
Όπως προανέφερα, επειδή κάθε σκέψη ή κάθε ιδέα του Θεού αποτελεί ένα σπινθήρα θεϊκής διάνοιας, υποχρεωτικά φέρει επίσης μέσα της εν μέρει τη θεϊκή βούληση.
Άλλωστε πρέπει να την φέρει, αφού χωρίς αυτήν δεν θα είχε συλληφθεί ποτέ. Κατά συνέπεια, κάθε τέτοια μεμονωμένη σκέψη ή ιδέα του Θεού, είτε μόνη της είτε σαν μια σειρά από σοφά συνδεδεμένες μεταξύ τους σκέψεις -αυτό που συνιστά μία ιδέα-, μπορεί να εξελιχθεί ως αυτόνομη ύπαρξη στο είδος της και στη σφαίρα της.
Έτσι μπορεί να τελειοποιηθεί ως προς αυτό που είναι, να επαυξάνεται επ’ άπειρον, να συνδέεται σοφά με άλλες αρχικές ουσίες και ύλες και έτσι να γίνεται ευγενέστερη και τελειότερη.
Για παράδειγμα, ένας μελλοντικός ήλιος εν τη γενέσει του αρχικά είναι αμιγής φωτεινός αιθέρας που φεγγίζει αχνά, ή με άλλα λόγια, είναι αμέτρητες σκέψεις και ιδέες του Θεού που συνδέονται μεταξύ τους συνεπεία του ότι τους έχει δοθεί ένα ατομικό μερίδιο θεϊκής βούλησης εμπρόθετα για το συγκεκριμένο σκοπό και στο αντίστοιχο μέτρο. Με τη βούληση με την οποία είναι προικισμένες ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό, έλκουν συνεχώς από τον άπειρο αιθέρα τις ουσίες που είναι όμοιές τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο αιθέρας που μέχρι τότε φέγγιζε αχνά, πυκνώνει ώσπου σιγά-σιγά αποκτά την πυκνότητα της γήινης ατμόσφαιρας. Αυτή σταδιακά γίνεται ολοένα πιο πυκνή, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί νερό που κι αυτό πυκνώνει ολοένα ώσπου γίνεται λάσπη, πηλός, πέτρες και κατ’ ακολουθία ήδη στερεότερο χώμα.
Οι αρχικά πνευματικές αρχικές ουσίες και ύλες συνδέονται κατ’ αυτόν τον τρόπο ολοένα πιο στενά μεταξύ τους.
Λόγω της ανελεύθερης κατάστασής τους, αρχίζουν να δυσανασχετούν, οπότε κινητοποιούνται έντονα προκειμένου να αποκτήσουν μεγαλύτερη ελευθερία. Ως αποτέλεσμα, ένα τέτοιο κοσμικό σώμα αρχίζει να πυρώνει πάρα πολύ, ιδιαίτερα στα στερεά και βαριά τμήματά του. Αυτός ο πύρινος ζήλος των καταπιεσμένων, αρχικά ελεύθερων αρχικών ουσιών και υλών κάνει τα στερεότερα μέρη ενός καινούργιου ουράνιου σώματος να γίνουν κομμάτια, μάλιστα συχνά το εσωτερικό του βγαίνει έξω στην επιφάνεια, ενώ αντίθετα το εξωτερικό του παίρνει τη θέση του εσωτερικού. Αφού διεξαχθεί για μεγάλο διάστημα μία τέτοια πάλη, τελικά στο ουράνιο σώμα επιβάλλεται μία πιο ήσυχη τάξη. Οι αρχικές σκέψεις και ιδέες του Θεού που είναι δέσμιες μέσα του, βρίσκουν έναν άλλο δρόμο για να ελευθερωθούν και να απαλλαγούν από τη μεγάλη πίεση.
Έτσι σε λίγο παρουσιάζονται διαφόρων ειδών φυτά και ζώα και η εξέλιξη συνεχίζεται μέχρι τον άνθρωπο. Στο επίπεδο του ανθρώπου πάρα πολλές από τις αρχικές σκέψεις και ιδέες του Θεού, λυτρώνονται πλέον τελείως από την παλιά τους καταδίκη.
Τότε πλέον αναγνωρίζουν τον Θεό ως την Άκτιστη Αιτία κάθε ύπαρξης και ζωής. Ως επακόλουθο επιστρέφουν πάλι σε Αυτόν ως ανεξάρτητες, ελεύθερες οντότητες, εφόσον βέβαια έχουν ζήσει σύμφωνα με τη βούλησή Του που έχουν αναγνωρίσει.
Σε αυτήν την καθαρά πνευματική, ελεύθερη επιστροφή που διεξάγεται πάνω στα αμέτρητα, σε ύψιστο βαθμό ανόμοια ουράνια σώματα υπάρχουν πάρα πολλές, μεγάλες διαφορές, όπως υπάρχουν τεράστιες διαφορές στη σύστασή τους και στο σκοπό που εκπληρούν.
Πάντως, η τελειότερη δυνατότητα επιστροφής ενός όντος στον Θεό, υπάρχει μόνο σε αυτήν την Γη. Γιατί εδώ ο καθένας μπορεί να γίνει τελείως όμοιος με τον Θεό στην ψυχή και στο Πνεύμα του, αρκεί να το θέλει. Γιατί, όποιος εδώ προσπαθεί να φθάσει στο Θεό, θα Τον φτάσει. Το καταλαβαίνεις αυτό;
VI/133 Αγώνας επιβίωσης και πάλη στη φύση
Στο κεφ.VI/132 όλη η συντροφιά ανεβαίνει σε ένα λόφο από όπου προσφέρεται μία καταπληκτική θέα των πολυάριθμων μαιάνδρων του Ευφράτη μέχρι τη μακρινή Σέρρη. Ξαφνικά, σηκώνεται απότομα ένας τεράστιος αετός που με τα νύχια του κρατά ένα κουνέλι. Το θέαμα αυτό αναστατώνει τον Ρωμαίο και τον κάνει να ξεσπάσει σε ένα παθιασμένο κατηγορώ για την ανήλεη πάλη στο ζωικό βασίλειο. Στο τέλος προτείνει μάλιστα να επιστρέφουν στο σπίτι, για να μην αντικρίσουν άλλη φορά ένα τέτοιο αποτρόπαιο θέαμα. Τότε παίρνει το λόγο ο Δάσκαλος και εξηγεί το -πνευματικό νόημα αυτού του φαινομενικά αποτρόπαιου φαινομένου:
[2] Είναι αλήθεια βέβαια, πως σε αυτήν τη Γη καθετί ζωντανό κινδυνεύει συνεχώς από κάθε είδους εχθρούς και πρέπει διαρκώς να είναι έτοιμο να παλέψει για να διατηρηθεί στη ζωή. Όμως η πάλη αυτή αφορά μόνο την ύλη, την οποία κρατά καταδικασμένη η παντοδύναμη Βούληση του Θεού. Κάθε φορά που η εσωτερική πνευματική οντότητα της ύλης, που την ονομάζουμε ψυχή, φεύγει από την ύλη για να ανέλθει σε μία ανώτερη βαθμίδα ζωής, τότε πρέπει να υποφέρει περισσότερο.
Κοίτα, Όλη η ύλη αυτής της Γης -από την πιο σκληρή πέτρα έως και τον αιθέρα ψηλά πάνω από τα σύννεφα- είναι ψυχική ουσία, που όμως βρίσκεται αναγκαστικά σε μία κατάσταση καταδίκης και γι’ αυτό την κρατεί δέσμια η θεϊκή βούληση. Ωστόσο ο προορισμός της είναι να επιστρέψει σε μία αδέσμευτη, καθαρά πνευματική υπόσταση, όταν, ακριβώς χάρη σε αυτήν την απομόνωση, αποκτήσει αρκετή ωριμότητα για να ζήσει ανεξάρτητη. Προκειμένου να αποκτήσει αυτή την ανεξαρτησία, πρέπει η ψυχή που ελευθερώνεται από τα δεσμά της ύλης να περάσει από όλες τις υπαρκτές βαθμίδες της ζωής αυτενεργώντας ολοένα και περισσότερο. Σε κάθε νέα βαθμίδα πρέπει να εισέλθει σε ένα νέο υλικό σώμα. Μέσα από αυτό το σώμα έλκει πάλι νέες ουσίες που χρειάζεται για να ζήσει και για να δρα, τις οποίες ουσίες αφομοιώνει και κάνει κτήμα της.
Το Πνεύμα που της έχει δώσει ο Θεός, διακρίνει πεντακάθαρα πότε η ψυχή που βρίσκεται στο σώμα ενός φυτού ή ενός ζώου είναι αρκετά ώριμη για να ανέβει σε μία ψηλότερη βαθμίδα ζωής. Τότε αυτό το Πνεύμα που την καθοδηγεί συνεχώς, φροντίζει ώστε η ψυχή να αφήσει το σώμα που της είναι πια άχρηστο.
Καθώς είναι πλέον εφοδιασμένη με πιο ανεπτυγμένα στοιχεία νοημοσύνης, η ψυχή είναι ικανή να σχηματίσει ένα άλλο σώμα. Με αυτό το σώμα τώρα μπορεί για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα να αναπτύξει μεγαλύτερη δραστηριότητα, ώστε να αποκτήσει μία ακόμη μεγαλύτερη ικανότητα ζωής, νοημοσύνης και δράσης.
Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι να φθάσει στη βαθμίδα του ανθρώπου. Εκεί είναι εντελώς ελεύθερη πια. Μέσα στο τελευταίο αυτό σώμα μπορεί να αποκτήσει την τέλεια αυτογνωσία, τη θεογνωσία και την αγάπη για τον Θεό. Χάρη σε αυτήν την αγάπη είναι τότε σε θέση να ενωθεί ολοκληρωτικά με το υπερκόσμιο Πνεύμα της και την ένωση αυτή την ονομάζουμε Νέα Γέννηση ή Πνευματική Αναγέννηση.
Η ανθρώπινη ψυχή που έχει φθάσει σε αυτό το επίπεδο είναι πια τέλεια. Έχοντας τότε μία ολότελα ανεξάρτητη υπόσταση και ζωή, είναι αδύνατο πια να διαλυθεί και να χαθεί μέσα στη Ζωή και στο Είναι του θείου Παντός.
Το ασφαλέστερο σημάδι ότι μία ανθρώπινη ψυχή έχει πια κατακτήσει την ανεξαρτησία στη ζωή της είναι ότι αναγνωρίζει τον Θεό και Τον αγαπάει με όλες της τις δυνάμεις. Γιατί όσο μια ψυχή δεν αντιλαμβάνεται τον Θεό ως μία ύπαρξη ξεχωριστή από την ίδια, είναι ακόμη σαν τυφλή και βουβή, υποτελής στη θεϊκή παντοδυναμία. Τότε χρειάζεται ακόμη σκληρό αγώνα για να απελευθερωθεί από αυτά τα δεσμά. Μα από τη στιγμή που μία ψυχή αρχίζει να αναγνωρίζει τον αληθινό Θεό σαν να ήταν έξω από αυτήν την ίδια και χάρη στο αίσθημα της αγάπης που νιώθει γι’ Αυτόν να αντιλαμβάνεται πραγματικά την οντότητά Του, είναι πλέον ελεύθερη από τα δεσμά της παντοδυναμίας Του. Από εκεί και πέρα ανήκει ολοένα και περισσότερο στον εαυτό της, οπότε είναι πλέον η ίδια ο δημιουργός της ύπαρξης και της ζωής της και κατ’ επέκταση μία αυτεξούσια φίλη του Θεού για όλη την αιωνιότητα.
[7] Αφού είναι έτσι όμως τα πράγματα, κανένα πλάσμα στη Γη δεν χάνει τίποτα με το θάνατό του, εφόσον αφήνει απλώς το σώμα, που του είναι άχρηστο πια, για να μπορέσει να φθάσει πιο γρήγορα στον τελικό προορισμό του. [8] Τι αξία έχει για παράδειγμα το σώμα του κουνελιού; Ο αετός που καταπραΰνει την πείνα του τρώγοντας ένα τέτοιο ζωάκι, μ’ αυτόν τον τρόπο απελευθερώνει την ψυχή του, ώστε να μπορεί ν’ ανέβει σε μια ανώτερη ζωτική βαθμίδα. Όμως κι ο αετός έχει μια ψυχή που βαδίζει προς τον ίδιο προορισμό. Εξάλλου το κρέας και το αίμα του κουνελιού περιέχουν ψυχικές ουσίες, οι οποίες ενώνονται με τις ψυχικές ουσίες του αετού. Μ’ αυτόν τον τρόπο η ψυχή του αετού, γίνεται πιο τρυφερή και πιο έξυπνη. Έτσι, όταν μια μέρα θ’ αφήσει το κορμί του, μπορεί να γίνει πια μια αξιόλογη ανθρώπινη ψυχή, προικισμένη με φως, θάρρος και δύναμη.
Έτσι είναι λοιπόν ρυθμισμένα τα πράγματα στην Γη για τα παιδιά του Θεού που ζουν και εκπαιδεύονται πάνω της. Η ζωή είναι και παραμένει ένας διαρκής αγώνας με κάθε λογής εχθρούς, μέχρι να νικήσει με τις δικές της δυνάμεις την ύλη.
Βέβαια ο Θεός, που είναι παντοδύναμος, θα μπορούσε να γεννήσει από μέσα του ένα πνεύμα προικισμένο με απόλυτη Σοφία και Δύναμη. Και όχι μόνο ένα, αλλά μυριάδες τέτοια πνεύματα, στο άψε-σβήσε. Αλλά αυτά τα πνεύματα δεν θα είχαν καμιά αυτοτέλεια, επειδή θα ήθελαν και θα έκαναν τα ίδια με τογ Θεό. Και-η θεϊκή Βούληση θα έπρεπε να εισρέει ακατάπαυστα μέσα τους, για να μπορούν να είναι, να κινούνται και να ενεργούν σύμφωνα με τις επιταγές της.
[11] Εφόσον όμως ο προορισμός τους είναι να γίνουν σιγά -σιγά ανεξάρτητα όντα, είναι απαραίτητο να διανύσουν όλο το δρόμο της ύλης, ή με άλλα λόγια να περάσουν μέσα από τη φυλάκιση στην ύλη, όπου τα κρατάει η Θεία Βούληση και μάλιστα με την μορφή που βλέπετε εδώ στη Γη. Άμα ολοκληρωθεί αυτό το πέρασμα, γίνονται πια αυτοτελή παιδιά του Θεού, που σκέφτονται και αποφασίζουν μόνα τους και ενεργούν αυτόβουλα, αλλά κάνουν πάντα ό,τι είναι το Θέλημα του Θεού. Μα το κάνουν όχι επειδή τους το επιβάλλει με την παντοδυναμία Του, αλλά γιατί αναγνωρίζουν από μόνα τους πως αυτό είναι το αποκορύφωμα της Σοφίας. Και, κάνοντας το Θέλημά Του, γεύονται τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στη ζωή».
Γ.
VI/149-151. Προφητεία για τη διαστρέβλωση του χριστιανικού μηνύματος στην εποχή μας. Γιατί ο Θεός πρέπει να αποκαλύπτεται συνεχώς μέσω αληθινών προφητών και γιατί μετά από τέτοιες αποκαλύψεις ακολουθεί η Θεία Δίκη, πράγμα που ισχύει και για την εποχή μας. Συμβουλές για την αποστολική δράση
Κεφ. VI/149: Ο Λάζαρος παρατηρεί αρχικά ότι τα γεγονότα στο Ναό αντικατοπτρίζουν την πνευματική απαξίωση των Ιουδαίων. Απαντώντας ο Κύριος επισημαίνει: [1] «Φίλε Μου, όπως είναι τώρα τα πράγματα τα ίδια και χειρότερα θα είναι μετά από περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, αν και η αρχή αυτής της εξέλιξης θα γίνει πολύ νωρίτερα. Ο ιουδαϊσμός είναι πολύ χειρότερος από την ειδωλολατρία, γιατί στους εθνικούς έχει τουλάχιστον κάποια αξία ακόμη η λογική, ενώ εδώ καθυβρίζουν κάθε έννοια λογικής.
Την εποχή εκείνη, όμως, η διδασκαλία Μου, δηλαδή ο χριστιανισμός, θα είναι σε χειρότερη κατάσταση από ότι είναι τώρα ο ιουδαϊσμός και οι άλλες θρησκείες μαζί. Θα είναι μία περίοδος τρομερής δοκιμασίας και δυστυχίας για τους ανθρώπους. [2] Το φως της αληθινής, ζωντανής πίστης θα σβήσει και η αγάπη θα παγώσει. Οι εύποροι θα έχουν μία έπαρση χωρίς όρια, οι δε ηγέτες και οι ιερείς θα θεωρούν ότι είναι ανώτεροι από όλους. Μάλιστα, θα έχουν τέτοια μεγάλη εκτίμηση για τον εαυτό τους, που θα ξεπερνά κατά πολύ την εκτίμηση που έχουν σήμερα οι Εβραίοι για τον Ιεχωβά, τον οποίον δεν γνωρίζουν, και οι ειδωλολάτρες για το Δία τους. [3] Όμως Εγώ θα αφυπνίζω από καιρού εις καιρόν άνδρες και γυναίκες, στους οποίους θα δίνω το αληθινό φως. Και τούτο το φως θα γίνεται ολοένα πιο ισχυρό και μεγάλο…
[4] Ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει, θα είναι πάντοτε ο κόσμος, όμως Εγώ θα οδηγώ ανελλιπώς τους δικούς Μου. Αλλά στον κόσμο, άμα θα έχει γίνει τόσο κακός που δεν θα αφήνει χώρο για να διατηρηθεί έστω μία τόση δα σπίθα από το αληθινό θεϊκό Φως, θα στέλνω τη θεία δίκη.
[5] …Οπωσδήποτε θα υπάρξει ακόμη πολλή πάλη ανάμεσα στα παιδιά του κόσμου και στα δικά Μου, γιατί τα δικά Μου θα είναι πάντοτε λιγότερα από τα άλλα. Πάντως στο τέλος οι δικοί Μου θα νικήσουν τον κόσμο και δεν θα μπορεί πια να τους βλάψει. Μπορεί τώρα η ύλη να σας φαίνεται σκληρή και άφθαρτη, όμως τότε θα αναγκαστεί να υποκύψει στη δύναμη του πνεύματος.
[7] ….Εάν ο Θεός δεν αποκαλυπτόταν ποτέ στους ανθρώπους, θα είχαν απόλυτο δίκιο εάν δεν πίστευαν καθόλου.
[11] Μα αρχής γενομένης από τον Αδάμ, βλέπουμε ότι ο Θεός σε διάφορες εποχές αποκάλυπτε τον Εαυτό Του στους ανθρώπους, με αξιοπρόσεκτο τρόπο. Αλλά επειδή ο άνθρωπος χωρίς την ελευθερία της βούλησης, δεν θα ήταν άνθρωπος, [12] γι’ αυτό ελάχιστοι έπαιρναν στα σοβαρά τις αποκαλύψεις Του, ενώ οι περισσότεροι ύστερα από λίγο καιρό τις ξεχνούσαν και στο τέλος τα θεωρούσαν όλα παραμύθια των ανθρώπων…[13] Προφανώς, με τέτοιες αντιλήψεις ήταν φυσικό ότι η πίστη στον ένα αληθινό Θεό θα εξαφανιζόταν. Και ένας παραπάνω λόγος ήταν ότι το ιερατείο, από τεμπελιά και από εγωιστικό συμφέρον, νόθευσε τον αποκαλυμμένο λόγο του Θεού. Έτσι όσοι σκέφτονταν πιο λογικά και ώριμα αναγκαστικά με τον καιρό αντιλαμβάνονταν πως οι ιερείς είχαν μετατρέψει την αποκαλυμμένη θεϊκή βούληση σε μία καθαρή βλακεία. Οι διδασκαλίες, καταντούσαν ακατανόητα μυστήρια και τίποτε άλλο. Ωστόσο η τυφλή ανθρωπότητα τις τιμούσε σαν ιερές, γιατί θεωρούσε ότι η ίδια ήταν ανάξια να καταλάβει ποτέ τα υψηλά, βαθιά και ιερά μυστήρια.
[14] Μα μήπως είναι διαφορετικά σήμερα τα πράγματα; Σάμπως ο χαζός, τυφλός κοσμάκης δεν συρρέει στο ναό και δεν προσκυνά τη Γραφή;
Αλλά δεν ξέρει, ούτε θέλει να ξέρει τι λέει μέσα η Γραφή. Γιατί του αρκεί που το ξέρουν οι χρισμένοι ιερείς του Θεού, ενώ ο κοινός ανθρωπάκος χρειάζεται να κάνει μόνο ό,τι του λέει ο ιερέας, αφού σίγουρα εκείνος ξέρει γιατί το λέει.
[15] Αφού λοιπόν οι άνθρωποι κάθε φορά έτσι αντιμετωπίζουν τον αποκαλυμμένο λόγο και τη βούληση του Θεού, είναι να απορεί κανείς που ούτε καν εκατό χρόνια μετά από μία τέτοια αποκάλυψη της αλήθειας, όσο μεγαλειώδης και εάν είναι, δεν πιστεύουν πια και που ούτε ξέρουν πια τίποτα, όπως τα παιδιά στον ύπνο τους, δεν ξέρουν τι έκαναν όταν ήταν ξύπνια; Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν παύει να αποκαλύπτεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους, έτσι ώστε εάν σκεφτούν λίγο θα καταλάβουν πως δεν υπάρχει μία απλή φυσική εξήγηση (αλλά σαφώς υπερφυσική)».
Κεφ. VI/150 Ο Κύριος: [1] «Για τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις Του, ο Θεός μιλά μέσω προφητών που έχουν πλήρως αφυπνισμένο Πνεύμα, τους οποίους ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος τους αναγνωρίζει σαφώς με βάση αυτά που λένε και που γράφουν. [2]… Καθώς, λοιπόν, είναι αφυπνισμένοι από τον Θεό και μονίμως τους χαρακτηρίζει τέλεια ταπεινοσύνη και αγάπη για το συνάνθρωπο, διακρίνονται εύκολα από τους ψεύτικους προφήτες, που είναι όλο έπαρση και εγωπάθεια. …[3] Ο Θεός, δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους ορφανούς και εγκαταλελειμμένους. Αντίθετα, τους φανερώνει συνεχώς τη βούλησή Του και το μεγάλο, σοφό σχέδιο που έχει γι’ αυτούς».
[5] ως [13] Μεγάλες αποκαλύψεις του Θεού, γίνονται συνήθως όταν χρειάζονται περισσότερο, δηλαδή σε περιόδους πνευματικής παρακμής. Για τούτο το λόγο, πάντοτε ύστερα από τέτοιες εποχές, ακολουθεί η θεία δίκη με τη μία ή την άλλη μορφή. Ο Κύριος: [14] «Από τώρα και στο εξής, θα αφυπνιστούν πολλοί ενορατικοί και προφήτες, [15] προς το τέλος δε αυτής της περιόδου των δύο χιλιάδων περίπου χρόνων που σας ανέφερα, θα στέλνω όλο και μεγαλύτερους προφήτες. Μαζί με αυτούς θα πληθαίνουν επίσης οι μάστιγες που θα πλήττουν την ανθρωπότητα: μεγάλοι σεισμοί, ολέθριες φυσικές καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι, λιμοί, επιδημικές αρρώστιες και πολλά άλλα δεινά.
-
Διάφοροι ενορατικοί και ειδικά σημάδια στον ουράνιο θόλο θα προειδοποιήσουν τους λαούς. Αλλά ελάχιστοι θα τα πάρουν στα σοβαρά και θα συμμορφωθούν, ενώ οι άνθρωποι του κόσμου θα θεωρήσουν ότι είναι απλώς ασυνήθιστα φυσικά φαινόμενα, θα καταφρονούν και θα περιγελούν εκείνους που θα επιμένουν να Με πιστεύουν.
-
Αλλά τότε, θα συμβεί η μεγαλύτερη αποκάλυψη από όλες, καθώς θα έρθω πάλι στη Γη. Πριν όμως από αυτήν την αποκάλυψη, θα προηγηθεί η μεγαλύτερη και η πιο αυστηρή Θεία Δίκη που υπήρξε ποτέ και ύστερα θα ακολουθήσει το γενικό κρησάρισμα και η εκκαθάριση των ανθρώπων του κόσμου μέσω της φωτιάς. Έπειτα από αυτό θα μπορώ να εγκαταστήσω Εγώ ο Ίδιος σε αυτήν την Γη ένα εντελώς διαφορετικό φυτώριο για αληθινούς ανθρώπους.
…[21] Ο άνθρωπος που παραβαίνει το Νόμο, αποδεικνύει ότι είναι εξίσου ελεύθερος με εκείνον που τον τηρεί αυτόβουλα. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να καταδικάζετε κανέναν, παρά να διδάσκετε πολύ υπομονετικά και μαλακά και να δείχνετε το σωστό δρόμο σε εκείνον που τον έχει χάσει.
Γιατί, όποιος πιστεύει, επειδή πιέστηκε να πιστέψει με το ζόρι, είναι δέκα φορές χειρότερος από έναν που δεν πιστεύει και το δηλώνει ανοικτά. [22] Γι’ αυτό, όταν θα διαλέξετε επ’ Ονόματί Μου τους διαδόχους σας, προσέξτε κατά πρώτον να μην το επιβάλλετε σε κανέναν παρά την θέλησή του και κατά δεύτερον, να μην πάρετε κάποιον που δείχνει από μακριά ότι θέλει να ακολουθήσει το λειτούργημά σας για λόγους εγκόσμιου συμφέροντος. [24] Εσείς βεβαίως, θα το προσέξετε, ωστόσο οπωσδήποτε θα σας διαδεχθούν αμέτρητοι, που είτε θα το κάνουν υπό πίεση είτε επειδή θα περιμένουν ότι ασκώντας το λειτούργημά σας θα τρώνε καλά και δεν θα έχουν έγνοιες.
Αλλά για Μένα, όλοι αυτοί θα ανήκουν στο στρατόπεδο του αντίχριστου, τα δε έργα τους θα αηδιάζουν τον Θεό σαν ένα βρομερό ψοφίμι. [25] Σας λέω ειλικρινά πως Εγώ δεν θα αναγνωρίσω κανέναν από όλους εκείνους τους διαδόχους σας που θα πάνε σε ειδικά σχολεία του κόσμου για να εκπαιδευτούν στην άσκηση του λειτουργήματος σας από άλλους ανθρώπους και όχι από Μένα. Γιατί, μόνο ο αντίχριστος θα εκπαιδεύει έτσι τους μαθητές του για να τους δώσει τα κατάλληλα προσόντα.
[26] Αλλά εκείνους που θα βαπτίσετε στο Όνομά Μου και θα ακουμπήσετε πάνω τους τα χέρια σας, θα τους γεμίσω με το Πνεύμα Μου. Γιατί θα είναι πάντοτε αυτοί που θα επιλέγω Εγώ ο Ίδιος για διαδόχους σας και θα επικυρώνω την κλήση τους δωρίζοντάς τους αληθινά το Πνεύμα Μου. [27] Όμως, με την πάροδο του χρόνου, θα υπάρχουν πια πολύ λίγοι τέτοιοι, καθώς ο αντίχριστος θα μεγαλώσει τρομερά το στρατόπεδό του. Μα όταν θα νομίσει ότι θα βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου, τότε είναι που θα γκρεμιστεί για παντοτινά».
Στο κεφ. VI/151 ο Ιωάννης αναρωτιέται εάν τελικά αξίζει τον κόπο η όλη προσπάθεια να δοθεί η αληθινή διδασκαλία στην ανθρωπότητα, αφού οι περισσότεροι την διαστρεβλώνουν και προτιμούν το σκοτάδι. Όμως ο Κύριος απαντά [2] …«Έχω άλλα αμέτρητα, τεράστια σχολεία σε όλο το σύμπαν, όπου είναι δυνατή η περαιτέρω διάπλαση των ψυχών τέτοιων ανθρώπων.
[5] Δεν ήρθα εδώ για να ελευθερώσω τον κόσμο από τα παλιά δεσμά της καταδίκης του, αλλά αποκλειστικά για να ελευθερώσω τα δικά Μου τα παιδιά από τον κόσμο και την καταδίκη του. Εσείς και οι διάδοχοί σας θα κάνετε στη συνέχεια το ίδιο που κάνω τώρα Εγώ και με τον ίδιο τρόπο.
[13] Γι’ αυτό μην σας απασχολεί πού θα καταλήξει η διδασκαλία Μου με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί Εγώ μονάχα ξέρω τι πρέπει να συμβεί ακόμη σε αυτόν τον κόσμο και τι άλλο πρέπει να επιτρέψω να γίνει, προκειμένου μια μέρα να λάμψει το φως της Ζωής στον τυφλό κόσμο».
VI/175-176. Ο Λάζαρος αμφισβητεί τη θεϊκή καθοδήγηση της ανθρωπότητας. Σκοπός, φύση και συνέπειες των αποκαλύψεων.
Κεφ. VI/175: Ο Λάζαρος διαμαρτύρεται τότε ότι ο Θεός δεν διδάσκει επαρκώς τους ανθρώπους ή πάρα πολύ αργά, όταν έχουν πάρει ήδη κακό δρόμο. Άρα, συμπεραίνει, είναι άδικο να τιμωρούνται τόσο αυστηρά. Προκειμένου ν’ απαντήσει στο αρκετά φλογερό λογύδριο του Λάζαρου και στους μαθητές που συμμερίζονται την γνώμη του, ο Κύριος καταφεύγει σε μία παραβολή: Ο ιδιοκτήτης ενός μεγάλου αμπελώνα προσέλαβε κατά σειρά το πρωί, το μεσημέρι και λίγο πριν τη δύση του ήλιου, τρεις ομάδες εργατών, για να εργαστούν στο κτήμα του. Όταν ήρθε η ώρα να πληρωθούν, οι πρώτοι έλαβαν δικαιωματικά το συμφωνημένο μεροκάματο, αλλά το ίδιο έλαβαν επίσης οι υπόλοιποι εργάτες. Όταν οι πρώτοι εργάτες διαμαρτυρήθηκαν για την αδικία, ο αμπελουργός τους απάντησε ότι πήραν έτσι κι αλλιώς τα συμφωνημένα και ότι όντας κύριος της περιουσίας του, μπορεί να κάνει μαζί της ό,τι θέλει.
Και συνεχίζει ο Κύριος: [5] Σας λέω λοιπόν πως ο Πατέρας Μου, που είναι εντός Μου, θα κάνει επίσης το ίδιο. Και τότε πάλι οι πρώτοι θα είναι οι τελευταίοι και οι τελευταίοι πρώτοι. [6] Οι άνθρωποι αυτής της Γης είναι στην πραγματικότητα τα κλήματα του αμπελώνα που χρειάζονται καλλιέργεια. Αυτοί δεν έχουν κλείσει καμία συμφωνία μαζί Μου, είναι απλώς εκεί για να καλλιεργηθούν, ώστε να αποδώσουν καλό καρπό στον Κύριο και Θεό.
[7] Όλοι οι προφήτες, όπως και εσείς τώρα, δεν κατάγονται από αυτήν την Γη, ως προς την ψυχή τους.
Είναι μισθωμένοι εργάτες που έρχονται από πάνω και έχουν από πριν κλείσει συμφωνία μαζί Μου, προκειμένου να αποκτήσουν την υιοθεσία από τον Θεό, η οποία μόνο σε αυτήν την Γη είναι δυνατή. [8] Όλοι οι μεγάλοι προφήτες από την αρχή της ιστορίας μέχρι τώρα -όπου συμπεριλαμβάνεστε και εσείς- που παρέλαβαν μία μεγάλη αποκάλυψη [για να την μεταδώσουν], είναι οι πρώτοι εργάτες, που προσλήφθηκαν στον αμπελώνα του Κυρίου. [9] Οι μικροί προφήτες θα έχουν να επιτελέσουν ύστερα μόνο το μισό έργο, δηλαδή τη διατήρηση της μεγάλης αποκάλυψης που δόθηκε παλιότερα. Τέτοιοι προφήτες θα είναι αυτοί που θα έρθουν εν Ονόματί Μου, μετά από εσάς.
Θα τους δοθούν επίσης ορισμένες μικρότερες αποκαλύψεις, βάσει των οποίων θα προφητεύουν και εκείνοι, ωστόσο δεν θα διαθέτουν τη δύναμη και την ισχύ που θα δώσω σε εσάς. Όμως θα λάβουν τον ίδιο μισθό με εσάς για το λόγο ότι θα πρέπει να έχουν ακόμη δυνατότερη πίστη. Επειδή εκείνοι δεν θα δουν όλα όσα βλέπετε και βιώνετε τώρα εσείς και καθώς η πίστη τους θα είναι οικειοθελής, θα αξίζει περισσότερο και γι’ αυτό θα αμειφθεί με την υψηλότερη αμοιβή.
[10] Τέλος, πολύ αργότερα, λίγο πριν μία μεγάλη κρίση, θα αφυπνιστούν πάλι προφήτες και ενορατικοί. Αυτοί θα έχουν το σύντομο αλλά δύσκολο έργο να καθαρίσουν τη διδασκαλία, που στο μεταξύ θα έχει νοθευτεί σε μεγάλο βαθμό, ώστε να διατηρηθεί και να μην την απορρίψουν όσοι σκέπτονται πιο καθαρά σαν άλλη μια ξεπερασμένη απάτη των ιερέων. Η τρίτη αυτή ομάδα των εργατών στον αμπελώνα Μου δεν θα κάνει μεγάλα θαύματα, παρά θα επιτελέσει το έργο της αποκλειστικά με τον καθαρό λόγο και τα γραπτά της. Αυτοί δεν πρόκειται να λάβουν φανερά κάποια άλλη αποκάλυψη, παρά μόνο θα έχουν τον εσωτερικό, ζωντανό Λόγο ως αίσθηση και ως σκέψεις που θα αναδύονται μέσα από την καρδιά τους. Η πίστη τους θα χαρακτηρίζεται από διαύγεια και λογική και γι’ αυτό, χωρίς να κάνουν θαύματα, θα αναστυλώσουν τα ξεραμένα ανθρώπινα κλήματα του αμπελώνα Μου. Αυτούς θα τους αμείψω επίσης με το ίδιο μεροκάματο που θα λάβετε κι εσείς που εργαστείτε ολόκληρη την ημέρα. Γιατί γι’ αυτούς, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να πιστέψουν σταθερά και χωρίς αμφιβολίες αυτά που συνέβησαν εδώ πάνω από χίλια χρόνια πριν τη δική τους εποχή.
-
Μπορεί λοιπόν, οι μεγάλες αποκαλύψεις να απέχουν πολύ μεταξύ τους χρονικά. Οπωσδήποτε όμως ο Θεός φροντίζει να έρχονται πάντοτε νέοι προφήτες μόλις οι διδασκαλίες της μεγάλης αποκάλυψης αρχίσουν κάπως να νοθεύονται. Αλλά αυτό συμβαίνει με τρόπο που να μην βιάζεται η ελευθερία βούλησης κανενός. Για τούτο το λόγο, τις μεγάλες αποκαλύψεις τις χωρίζουν χρονικά ολοένα μεγαλύτερα διαστήματα, ούτως ώστε να είναι ακόμη περισσότερο αβίαστη η ελεύθερη προαίρεση των ανθρώπων.
-
Βέβαια, άμα στο τέλος ο κόσμος παρασύρει την ανθρωπότητα πολύ μακριά από τον πνευματικό της δρόμο, τότε, η μόνη λύση που απομένει είναι να της δοθεί πάλι μία μεγάλη αποκάλυψη. Προφανώς μετά από αυτήν αναγκαστικά ακολουθεί μία Κρίση, αφού από μόνη της μία αποκάλυψη αποτελεί μία Κρίση με δυσάρεστες συνέπειες για όσους δεν την ενστερνίζονται. Όσο στα ξερά ξύλα δεν μπαίνει φωτιά, δεν καίγονται, μα από τη στιγμή που θα μπει η φωτιά, γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Ό,τι λοιπόν σημαίνει η φωτιά για τα ξύλα, το ίδιο σημαίνει μία μεγάλη αποκάλυψη για τους ανθρώπους. Το καταλάβατε τώρα;
VI/177. Οι προφήτες ως φορείς της αποκάλυψης.
Φωτισμένη πίστη και τυφλή πίστη
Κεφ. VI/177: Ο Λάζαρος αναρωτιέται αν μία μεγάλη αποκάλυψη συνεπάγεται ένα είδος εξαναγκασμού γι ’ αυτούς που την λαμβάνουν άμεσα από τον Θεό. Γιατί αυτοί είναι αναγκασμένοι να την πιστέψουν, ενώ αντίθετα μόνο για τους απλούς πιστούς που την δέχονται έμμεσα από το στόμα των πρώτων αποτελεί ευλογία.
[3] Είπα τότε Εγώ: «Ποιος είπε ότι οι φορείς μιας μεγάλης αποκάλυψης θα είναι αναγκασμένοι να την πιστέψουν θέλουν- δεν θέλουν; Ασφαλώς Εγώ ξέρω ποιον πρέπει να επιλέξω για να μεταφέρει μία μεγάλη αποκάλυψη στον κόσμο χωρίς να βλαφτεί ο ίδιος.»
[4] Σαν απόδειξη ο Κύριος αναφέρει τότε τον Μωυσή, που αν και μεγάλος προφήτης, δεν πίστευε απόλυτα ότι οι Ισραηλίτες θα έφταναν στη Γη της Επαγγελίας, σε αντίθεση με άλλους κοινούς συνανθρώπους του και γι ’ αυτό μπόρεσε να την αντικρίσει μόνο από μακριά από ένα ψηλό βουνό.
[5] Αυτό αποδεικνύει ακόμη πιο ακαταμάχητα, ότι ποτέ κανένας φορέας κάποιας αποκάλυψης δεν είχε την παραμικρή δέσμευση. Στο εφεξής μάλιστα ένας τέτοιος φορέας θα είναι ακόμη λιγότερο δεσμευμένος. Ίσα-ίσα, η πίστη και οι πράξεις του θα είναι πάντοτε εντελώς ελεύθερες, αφού μόνο χάρη σε αυτές θα γίνει μακάριος. Γιατί μακάριος δεν γίνεται κάποιος επειδή είναι φορέας μίας αποκάλυψης, παρά μόνο εφόσον και ο ίδιος την πιστεύει και την ακολουθεί.
[6] Η ίδια περίπτωση είναι τώρα με σας. Φυσικά οι πράξεις Μου σας αναγκάζουν να πιστέψετε ότι είμαι ο Χριστός και ότι τα λόγια Μου είναι λόγια του Θεού, περισσότερο από όσο τους άλλους που απλώς θα ακούσουν το Ευαγγέλιο από το στόμα σας.
Αλλά για τούτο το λόγο σε αντιστάθμισμα εσείς θα χρειαστεί να ξεπεράσετε πάρα πολλές αμφιβολίες σε σχέση με Μένα και έτσι θα έχετε τη δυνατότητα να δυναμώσετε μόνοι σας την πίστη σας.
Γιατί, όταν θα ρίξουν κάτω τον βοσκό, τα πρόβατα θα τρέξουν να φύγουν και θα σκορπιστούν. Την κατάλληλη ώρα όμως, Εγώ θα τα συγκεντρώσω πάλι και θα ενισχύσω την πίστη τους.
Συνεπώς, κανένας φορέας μιας αληθινής αποκάλυψης δεν υφίσταται τον παραμικρό εξαναγκασμό. Διότι καταρχάς ένα τέτοιο άτομο ανεξαίρετα έρχεται από πάνω. Καμία αποκάλυψη δεν τον εξαναγκάζει ιδιαίτερα να πιστέψει, καθότι η ψυχή του έχει ήδη περάσει από τη δοκιμασία της ενσάρκωσης σε ένα άλλο ουράνιο σώμα. Ως εκ τούτου, είναι ασφαλώς πολύ πιο γερή και συγκροτημένη από μία γήινη ψυχή που μόλις έχει συλλέξει τα επιμέρους συστατικά της.
Κατά δεύτερον, η ψυχή ενός προφήτη περνά από πολύ μεγαλύτερες δοκιμασίες της πίστης της, σε σχέση με μια γήινη ψυχή, η οποία πολλές φορές τείνει να είναι ευκολόπιστη. Για μία γήινη ψυχή αρκεί ο λόγος της διδασκαλίας και δεν χρειάζεται να δει πολλά άλλα σημάδια. Αντίθετα, για τις ψυχές που προέρχονται από πάνω, απαιτούνται περισσότερα καθώς δεν πιστεύουν εύκολα. Αυτές χρειάζονται μεγαλύτερες αποδείξεις για να γίνει τέλεια η πίστη τους και να την εφαρμόσουν πλήρως στην πράξη.
[8] Η καλύτερη απόδειξη για του λόγου το αληθές είναι ότι όταν σας διδάσκω είμαι υποχρεωμένος να δίνω συγχρόνως εξηγήσεις για τα πάντα. Και αυτό παρ’ όλο που βέβαια ξέρετε ποιος είμαι και θα μπορούσατε να πιστέψετε τις διδαχές Μου χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις. Όμως, όχι μόνο δεν το κάνετε, αλλά αντίθετα Μου έχετε δείξει επανειλημμένα ότι δεν Με έχετε πιστέψει όποτε σας έδωσα μία εξαιρετικά δυσνόητη διδασκαλία και μάλιστα Μου το έχετε πει κατά πρόσωπο. Άλλωστε, δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από την ημέρα που Με αφήσατε εξαιτίας κάποιων διδασκαλιών που δεν είχατε καταλάβει.
[9] Από αυτό εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι ψυχές σας είναι ισχυρότερες από τις ψυχές των καθαυτό παιδιών αυτού του κόσμου. Άνθρωποι σαν εσάς θα υπάρχουν πάντα σ’ αυτήν την Γη και Εγώ θα τους αφυπνίζω και θα τους δίνω, όπως σε εσάς, τον εσωτερικό λόγο του Πνεύματός Μου. Εκείνοι τότε θα διδάσκουν τα καθαυτό παιδιά της Γης και έτσι δεν θα επηρεάζεται καθόλου η ελευθερία της βούλησής τους. Αλλά δεν πρέπει να φαντάζονται ούτε στιγμή αυτοί οι δάσκαλοι πως, επειδή είναι δάσκαλοι και σοφοί, για Μένα θεωρούνται ανώτεροι από τα παιδιά της Γης. Γιατί το δικό Μου αξίωμα θα είναι μόνιμα το εξής: αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά Μου και μην τα εμποδίζετε. Όποιος δεν γίνει σαν αυτά τα παιδιά, δεν πρόκειται να περάσει στο βασίλειό Μου, αφού έχει γίνει για χάρη τους και τους ανήκει.
Αλλά επίσης όποιος είναι σοφός και ως εκ τούτου δάσκαλος, μα συνάμα ταπεινός και πράος από καρδιάς, στο μέλλον θα βρίσκεται επίσης εκεί που θα βρίσκομαι και Εγώ, ως Πατέρας ανάμεσα στα παιδιά Μου, από τη μια αιωνιότητα στην άλλη».
II/226 Το τέλος της Γης. Ζωή = δραστηριότητα σε όλους τους κόσμους
[12] Οπωσδήποτε όμως, οτιδήποτε δημιουργήθηκε κάποτε σε τούτον τον κόσμο, παύει κάποια στιγμή να υπάρχει ως γήινη υπόσταση, επειδή μετουσιώνεται βαθμηδόν σε καθαρό Πνεύμα καθώς γεμίζει εντελώς με θεϊκή Αγάπη στο εσωτερικό του.
Ομοίως αυτή η Γη δεν θα υφίσταται αιώνια, παρά σταδιακά θα περάσει επίσης σε μία πνευματική υπόσταση.
Πάντως, μετρώντας το γήινο χρόνο με τα σημερινά δεδομένα, αυτό θα αργήσει πάρα πολύ ακόμη να γίνει σύμφωνα με την τωρινή σας αντίληψη, μέχρι δηλαδή να έρθει ο καιρός όπου το Πυρ της θεϊκής Αγάπης θα έχει διαλύσει κάθε ύλη και θα την έχει μεταμορφώσει στην πνευματική ουσία που ήταν αρχικά.
[13] Η διάλυση ενός κόσμου θα συμβεί όπως συμβαίνει η διάλυση κάθε άλλου γήινου όντος, όπου ο εξωτερικός θάνατος επικρατεί βαθμηδόν και γίνεται ορατός ολοένα και περισσότερο. Παρατηρώντας π.χ. ένα δέντρο, βλέπεις πως ξεραίνεται λίγο-λίγο. Με τον καιρό γίνεται ασθενικό, κούφιο, μονάχα λίγα κλαδιά μαρτυρούν ακόμη ζωή, ενώ τα υπόλοιπα σαπίζουν και πέφτουν σταδιακά από τον κορμό. Με την πάροδο του χρόνου σαπίζει σταδιακά και ο κορμός, ώσπου στο τέλος σαπίζει και πεθαίνει ολόκληρο το δέντρο. Μα ακόμη και ένα δέντρο που είναι τελείως νεκρό, περιέχει μέσα του πνεύματα ζωής. Για τούτο το λόγο, όταν θα το δείτε στο δάσος ριγμένο στο χώμα από μια θύελλα, θα φυτρώνουν από μέσα του βρύα και άλλα χόρτα, το εσωτερικό του θα το σκαλίζουν κάθε λογής σκουλήκια, ενώ πολυάριθμα έντομα θα ρουφούν τον πυρήνα του, όσο έχει ακόμη έστω λίγη ουσία. Έτσι θα περάσουν αιώνες μέχρι να εξαφανιστεί και το τελευταίο ίχνος του.
[14] Το ίδιο, αν και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, συμβαίνει επίσης με έναν κόσμο μέχρι να πεθάνει και μετά τον θάνατό του. Ωστόσο, όπου πεθαίνει ένα δέντρο, φυτρώνει σε λίγο ένα άλλο. Αντίστοιχα, μπορεί να εξαφανιστεί ένας κόσμος, όμως στη θέση του εμφανίζεται ένας άλλος ή και περισσότεροι. Αυτοί δέχονται τότε τα εναπομείναντα πνεύματα ζωής από τον εντελώς νεκρό και διαλυμένο παλιό κόσμο, ώστε να συντηρηθούν και να εξελιχθούν στο έδαφος τους.
Βλέπεις, επομένως, πως η δημιουργία αυτή καθαυτή δεν παίρνει ποτέ τέλος, αφού ούτε ο Θεός μπορεί να σταματήσει ποτέ να σκέφτεται, να θέλει και να αγαπά, ωθούμενος από την απέραντα απεριόριστη Αγάπη και Σοφία Του.
[15] Θεωρώ πως τώρα πια πρέπει αυτό το θέμα να έχει γίνει κατανοητό για τον καθένα. Ωστόσο, για εκείνον που δεν το έχει καταλάβει ακόμη, θα πω επιπλέον το εξής: Σκέψου τον εαυτό σου, να ζει σε έναν κόσμο αθάνατος και διατηρώντας αιώνια το νεανικό σου σφρίγος. Μήπως θα πάψεις ποτέ να σκέφτεσαι και να θέλεις; Υπάρχει περίπτωση, να αδρανήσεις ποτέ ή να μην θέλεις πια να απολαμβάνεις;
Ασφαλώς όχι, απεναντίας θα γίνεσαι διαρκώς πιο δραστήριος και θα προσπαθείς, με ακαταπόνητο ζήλο να έχεις περισσότερες και μεγαλύτερες χαρές από τη ζωή.
Γιατί το χαρακτηριστικό της αγάπης και της αληθινής ζωής, είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις ποτέ αδρανής, αλλά πρέπει να είσαι συνεχώς ενεργός, καθώς η ζωή η ίδια δεν είναι άλλο από μία δραστηριότητα μετά την άλλην. [16] Επομένως μην σκεφτεί κανένας σας πως κάποια μέρα στον άλλο κόσμο θα πέσει σε αδράνεια και γλυκιά απραξία, καθότι αυτό θα σήμαινε αληθινό θάνατο για το Πνεύμα ή την ψυχή. Όσο πιο πνευματικός γίνεται εσωτερικά κάποιος, τόσο πιο δραστήριος γίνεται επίσης σε όλα. Τη στιγμή μάλιστα που αυτό είναι εμφανές σε τούτο τον κόσμο, πόσο περισσότερο θα ισχύει εκεί πέρα, όπου δεν υπάρχει το βαρύ σώμα για να ανακόπτει την ενεργητικότητα της ψυχής».
III/61 Η τροφή των αγγέλων
Τα κεφάλαια VII/61 ως 63 μεταφέρουν κυρίως το διάλογο μεταξύ του Ναζωραίου και του Νικόδημου, που παρατηρώντας το Ραφαήλ την ώρα που τρώει, αναρωτιέται αν και τα. ουράνια πνεύματα έχουν ανάγκη υλικής τροφής. Ο Κύριος απαντά: [3] «Επειδή αυτό το πνεύμα χρειάζεται να έχει ένα σώμα όσο βρίσκεται εδώ για να μπορείτε να το βλέπετε, γι’ αυτό πρέπει να τρέφεται με γήινη τροφή, ώστε να είναι ορατό για όσο χρόνο είναι αναγκαίο. [4] Στον Ουρανό των αγνών πνευμάτων, αυτά τρώνε και πίνουν, μα πνευματικά κι όχι υλικά. Η πνευματική τροφή συνίσταται δε στην αγνή αγάπη και στη σοφία του Θεού. Τούτη, διαπερνώντας όλο το σύμπαν τρέφει όλα τα αμέτρητα όντα και μάλιστα πρώτα τρέφει τα πνεύματα και ύστερα μέσω εκείνων όλη την υλική δημιουργία. Καταρχάς τρέφει τον αμέτρητο αιθερικό χώρο όπου κολυμπούν σαν ψάρια αναρίθμητες μυριάδες ήλιοι και πλανήτες. Πρώτα, αντλούν από τον αιθέρα την αναγκαία τροφή τα ουράνια σώματα και ύστερα από αυτά τρέφονται όλα τα πλάσματα. Στα δε ουράνια σώματα αρχικά αντλεί ο αέρας τροφή από τον αιθέρα που τα περιβάλλει και έπειτα την μεταδίδει στα ίδια τα ουράνια σώματα».
VII/120-124. Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με την
καθοδήγηση των ανθρώπων και των λαών.
Τα κεφάλαια VII/120 και 121 παραθέτουν κάποιες σημαντικές ερωτήσεις του Αγρίκολα προς τον Κύριο.
Αντικείμενό τους είναι γιατί γεννιέται καταρχάς ο άνθρωπος, κατά τα φαινόμενα χωρίς τη θέλησή του και γιατί σύμφωνα με τη βούληση του Κυρίου, γεννιέται συνήθως σε τέτοιες συνθήκες που αναγκαστικά τον κάνουν κακό άνθρωπο και συχνά μάλιστα χειρότερο από άγριο θηρίο. Επιπλέον, πολλές φορές είναι θύμα της κακής ή ελλιπούς ανατροφής, για την οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος, μα ούτε και οι φτωχοί γονείς του αφού είχαν επίσης την ίδια. Το δε πιο θλιβερό από όλα είναι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος στον άλλων κόσμο θα πληρώνει για τον κακό του βίο με ανείπωτα μαρτύρια και ένα σχεδόν ατελείωτο θάνατο της ψυχής του. Όλα αυτά όχι μόνον είναι ασυμβίβαστα με την καλοσύνη του Θεού, αλλά επιπλέον είναι απίθανο να φθάσουν ποτέ στην τελείωση τέτοιοι άνθρωποι, που αλληλοσφάζονται συνεχώς. Ο Κύριος απαντά ότι κατά πρώτον έχει θεσπίσει μία αιώνια, πάνσοφη τάξη βάσει της οποίας τα πάντα οδηγούνται στον προορισμό τους. Συνάμα όμως, κυρίαρχη είναι η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
[5] «Ωστόσο, από μόνη της η ελεύθερη βούληση δεν θα ωφελούσε παρά λίγο ή και καθόλου χωρίς την ικανότητα της ελεύθερης επίγνωσης και χωρίς την νοημοσύνη, που είναι απότοκη της επίγνωσης.
Γιατί η νοημοσύνη είναι που δείχνει τελικά στη βούληση τι είναι καλό και αληθινό και τι ψεύτικο και κακό. [6] Αφού πρώτα αποκτήσει επίγνωση ο άνθρωπος και αφυπνίσει και οξύνει τη νοημοσύνη του, έρχεται επιπρόσθετα η αποκάλυψη της θεϊκής βούλησης που του δείχνει το σωστό δρόμο για την αιώνια ζωή και για τον Θεό.
Τότε αυτός μπορεί να ασπαστεί ή όχι την αποκάλυψη, δεδομένου ότι η βούλησή του πρέπει να είναι ελεύθερη και έναντι του Θεού επίσης.
Οι πρωτόπλαστοι είχαν λάβει μία σαφή, εύληπτη αποκάλυψη που τους έδειχνε με ποιον τρόπο θα έφθαναν το συντομότερο δυνατό και από τον πιο βατό δρόμο στον προορισμό τους. Συνάμα γνώριζαν ότι μπορούσαν αντίθετα να ακολουθήσουν την έλξη της σάρκας και της ύλης του κόσμου, μα με αντίτιμο την τιμωρία και το θάνατο. Για ένα διάστημα προχωρούσαν πολύ καλά, όμως πολύ σύντομα επικράτησαν οι σαρκικές επιθυμίες σε βάρος της γνώσης του καλού κι αληθινού. Έτσι παρέβησαν τη θεϊκή εντολή για να δουν τι θα προέκυπτε. [10] Κοίτα, αυτό που έκαναν οι πρωτόπλαστοι το κάνει τώρα σχεδόν όλη η ανθρωπότητα. [11] Ο Θεός δεν της στέρησε ποτέ μεγάλες και μικρές αποκαλύψεις, χωρίς όμως να πιέσει ποτέ κανέναν να τις πάρει σοβαρά. Αλλά ασφαλώς είναι ευτυχής όποιος τις παίρνει σοβαρά και προσαρμόζει τη ζωή του σε αυτές.
Όμως, η πλειονότητα ανέκαθεν αδιαφορούσε για τη διδασκαλία του Θεού και ακολουθούσε τις ορέξεις της, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον προορισμό της. Επιπλέον, οι θεόπεμπτοι δάσκαλοι αντιμετωπίζονταν εχθρικά ή και θανατώνονταν.
[14] Στο τέλος δε οι αρνησίθεοι άνθρωποι επιχείρησαν να καταστρέψουν τον πλανήτη και έτσι υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Με τις εκσκαφές τους άνοιξαν διεξόδους στις τεράστιες μάζες υπόγειων υδάτων που χύθηκαν πάνω στους άνομους και τους έπνιξαν. [15] Μα και πάλι αυτήν την σκληρή τιμωρία δεν την επέβαλε η βούληση του Θεού, παρά απλώς επέτρεψε να συμβεί αυτό που έτσι κι αλλιώς θα συνέβαινε λόγω της εσωτερικής ρύθμισης της Γης… [16] Συνεπώς, κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν είναι εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του έτσι που να μην μπορεί να βρει βοήθεια αν το θέλει πραγματικά.
Μα άμα δεν το θέλει και μάλιστα ήδη από τα παιδικά του χρόνια, ασφαλώς θα πρέπει να καταλογίζει μόνο στον εαυτό του την -ευθύνη που δυστυχεί. Αυτό δε που είπα για τον έναν άνθρωπο ισχύει επίσης για έναν ολόκληρο λαό [17] Δεν υπάρχει ούτε ένας λαός στην οικουμένη που δεν θα είχε βοήθεια να λύσει άριστα όλα τα προβλήματά του, αρκεί να το ήθελε. Μα πού υπάρχει τέτοια θέληση;! Βέβαια για το κακό βρίσκουν με το παραπάνω Θέληση, ενώ για το πνευματικά καλό κι αληθινό δεν υπάρχει καλή θέληση.
Γι’ αυτόν το λόγο η ψυχή ενός τέτοιου ανθρώπου χωρίς καλή θέληση -όπως και οι ψυχές ενός ολόκληρου λαού- εισπράττει την τιμωρία και το θάνατο της ύλης. Και τότε τέτοιες ψυχές δεν μπορούν πια να αντιληφθούν ούτε να συλλάβουν τίποτα από το φως και τη ζωή του πνεύματος.
Άμα θέλει δε κανείς να ταρακουνήσει τις σαρκικές ψυχές για να τις βγάλει από τον ύπνο τους, αμέσως γίνονται έξω φρενών, αγριεύουν και ορμούν στους αφυπνιστές τους όπως ο λύκος στα πρόβατα, σκοτώνοντάς τους χωρίς οίκτο και χωρίς εξαίρεση.
[18] Αλλά φταίει τότε ο Θεός που οι ψυχές τέτοιων ανθρώπων για τους παραπάνω λόγους καταλήγουν σε ολική τύφλωση και αθεΐα, όπου παραμένουν πεισματικά επί χιλιετίες; Όταν ο Θεός αφήνει να τους βρει μία τιμωρία για να τους νουθετήσει, ασφαλώς είναι ένα καλό και σοφό δείγμα πατρικής αγάπης. Διότι μόνο η μεγάλη δοκιμασία της σάρκας μπορεί να ωθήσει την ψυχή να αποστραφεί την ύλη και να στραφεί στο πνεύμα».
VI/239 Η δεύτερη Δημιουργία
Ο Κύριος: Όντας ο προαιώνιος Θεός, θα μπορούσα ασφαλώς να κάνω με τη
βούλησή Μου, την κόλαση να εξαφανιστεί, αλλά μαζί της θα κατέστρεφα συνάμα όλη τη δημιουργία. Και τι θα γινόταν ύστερα; Φυσικά θα μπορούσα να αρχίσω μία νέα. Όμως μία νέα δημιουργία υλικών κόσμων δεν μπορεί να γίνει με άλλη τάξη από την τωρινή, καθότι η ύλη αποτελεί το σταθεροποιημένο μέσο που αναγκαστικά βρίσκεται υπό καταδίκη. Γιατί μέσω της ύλης πρέπει τα όντα, που οφείλουν να γίνουν όμοια με Μένα σε όλα, να περάσουν από τη δοκιμασία της ελεύθερης βούλησής τους, εντελώς ανεξάρτητα από Μένα, προκειμένου να κατακτήσουν αληθινή αυτοτέλεια στη ζωή τους.
Επομένως, είναι καλύτερο να αφήσω τα πάντα όπως είναι, αλλά με μία καλά οργανωμένη τάξη.
Για να γίνει δυνατή δε αυτή η τάξη, ήταν απαραίτητο να γίνω Εγώ ο Ίδιος άνθρωπος και να διαπεράσω όλη την ύλη. Έτσι έχω δώσει στα καταδικασμένα από παλιά πνευματικά στοιχεία που περιέχονται στην ύλη, τη δυνατότητα να φτάσουν στη μακαριότητα.
[4] Αυτή είναι συγκεκριμένα η δεύτερη δημιουργία, για την οποία είχα προνοήσει από αιώνων, καθώς χωρίς αυτήν κανένας άνθρωπος, ούτε σε αυτήν τη Γη ούτε σε μία άλλη, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει απόλυτα μακάριος. Από τώρα και στο εξής, Είμαι ορατός Θεός και όποιος Με αναγνωρίζει κερδίζει τη ζωή και γίνεται αθάνατος. [5] Το πρώτο σκέλος της λύτρωσης είναι η διδασκαλία Μου και το δεύτερο η ενανθρώπισή Μου, μέσω της οποίας καταρρέει και συντρίβεται τελείως η ισχύς της παλαιάς κόλασης που μέχρι τώρα υπερίσχυε».
V/88 Πίστη και λογική
Στο κεφ. V/88 ο Κύριος εξηγεί ότι η πίστη πρέπει να συμβαδίζει με το λογικό, ιδίως όταν έχει κανείς το ρόλο του δασκάλου:
[1] (Ο Κύριος:) «Ένας σωστός μαθητής της διδασκαλίας Μου δεν πρέπει ποτέ να υιοθετεί κάτι ασυλλόγιστα χωρίς να το έχει ελέγξει εξονυχιστικά προηγουμένως. Μόνο αφού έχει διεισδύσει πρώτα σε βάθος και έχει πειστεί, έχει τη δυνατότητα πλέον να ασπαστεί ό,τι είναι καλό και αληθινό και να το εφαρμόσει έξυπνα και σοφά στην πρακτική του. Τότε σίγουρα θα έχει τέτοια αποτελέσματα που μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά ευλογημένα.
[2] Ιδού, Εγώ είμαι ο προαιώνιος Κύριος, γεγονός που αναγνωρίζετε πλήρως και εσείς. Θα μπορούσα να σας πω ότι το ένα ή το άλλο είναι μαύρο ή άσπρο και εσείς θα Με πιστεύατε επειδή τώρα είσαστε πεισμένοι ως τα βάθη του είναι σας για το ποιος είμαι. Μία τέτοια πίστη στην αυθεντία, όπως λέγεται, θα ήταν εδώ αναμφισβήτητα δικαιολογημένη. Αλλά ποιος από σας μπορεί να ισχυριστεί ότι ζητώ ή ζήτησα ποτέ μία τέτοια πίστη από σας; Ασφαλώς απαιτώ πίστη από σας, μα όχι τυφλή ούτε νεκρή, παρά πέρα για πέρα ζωντανή. Σας διδάσκω αλήθειες που ο κόσμος δεν είχε φανταστεί ποτέ, όμως δεν σας ρωτάω: “το πιστεύετε αυτό;” παρά: “το καταλάβετε καλά αυτό;” Και εάν Μου πεις: “Κύριε, δεν μου είναι ακόμη σαφές αυτό ή εκείνο!” τότε σου εξηγώ το θέμα με όλα τα μέσα που έχω στη διάθεσή Μου μέχρι να το καταλάβεις πλήρως σε βάθος και μόνο τότε προχωρώ πάλι ένα βήμα.
[3] Φυσικά θα μπορούσα να δώσω εξαρχής μία τέτοια εξήγηση στον καθένα που να καταλαβαίνει υποχρεωτικά αμέσως μία νέα διδασκαλία. Μα επειδή γνωρίζω τι και πόσο μπορεί να αφομοιώσει κάποιος με μιας, γι’ αυτό κάθε φορά δίνω μόνο τόσο όσο είναι σε θέση να αφομοιώσει ο καθένας από σας. Δίνω χρόνο δε στο σπόρο για να βλαστήσει και να ριζώσει και συγκρατούμαι για να μην εισάγω κάτι καινούργιο πριν καταλάβετε σε βάθος το προηγούμενο. Γι’ αυτό σας αφήνω χρόνο για να ελέγχετε όσα σας διδάσκω και σας δείχνω.
[4] Εγώ ο Ίδιος σας λέω: “Να εξετάζετε τα πάντα και να κρατάτε μόνο ό,τι είναι καλό και ως εκ τούτου αληθινό!” Εάν όμως Εγώ το κάνω αυτό, πόσο μάλλον πρέπει να το κάνετε εσείς που δεν έχετε την ικανότητα να διαβάζετε τις σκέψεις των ανθρώπων όπως Εγώ!
[5] Μην απαιτείτε τυφλή πίστη από κανένα, αντίθετα να εξηγείτε στον καθένα την κάθε αιτία. Και εάν δεν είναι ικανός να το καταλάβει με το λογικό του, μην παραλείψετε κανένα κόπο. Οφείλετε να τον οδηγήσετε από σκαλί σε σκαλί με αγάπη και υπομονή μέχρι να γίνει ικανός να καταλάβει σε βάθος τη διδασκαλία σας. Με σκοτισμένο μυαλό δεν πρέπει να γίνει ποτέ κανείς μαθητής σας στο όνομά Μου. Γιατί Εγώ σας δίνω λαμπερό φως και ζωή, άρα ούτε εσείς μπορείτε να δίνετε σκοτάδι και θάνατο.
[6] Όποιος ψάχνει πρέπει να βρει. Όποιος ρωτά και αναζητεί θα πάρει σωστή απάντηση και όποιος κτυπάει σε μία κλειστή πόρτα, η πόρτα θα του ανοιχτεί διάπλατη.
[7] Δεν υπάρχει τίποτα πιο άχρηστο από μία μισή απάντηση σε μία ερώτηση· καμία απολύτως απάντηση είναι πολύ καλύτερη από μισή. Ούτε υπάρχει χειρότερο, πιο ανεφάρμοστο πράγμα από μία μισή εξήγηση για ένα θέμα από το οποίο και την επακριβή γνώση του συχνά μπορεί να εξαρτάται κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή.
[8] Συνεπώς εκείνος που θέλει να διδάξει τους άλλους οφείλει να γνωρίζει το αντικείμενό του μέχρι τη ρίζα και το σπόρο του γιατί διαφορετικά ο ένας τυφλός οδηγεί τον άλλο και πέφτουν και οι δύο στο λάκο».
Π/208-213 Διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με την ανθρώπινη φύση και την αυτογνωσία
Π/208: Σχετικά με την αυτάρεσκη υποδούλωση στο νόμο και τον ενεργό και γεμάτο ευσπλαγχνία Χριστιανισμό.
Μας περιγράφεται η ιστορία μιας κοπέλας χαμηλής κοινωνικής στάθμης που κάποιο βράδυ γυρίζει σπίτι της. Είναι κουρασμένη και πέφτει σε καταιγίδα. Φθάνει στην πόρτα ενός πιστού ερημίτη και ζητάει βοήθεια, εκείνος όμως τη διώχνει γιατί τη θεωρεί «ακάθαρτη». Τότε ένας αμαρτωλός τελώνης που άκουσε το κλάμα της από μακριά τρέχει να τη βρει και τη φιλοξενεί σπίτι του. Με παράδειγμα τη συγκεκριμένη ιστορία ο Κύριος δείχνει πώς ο αυστηρός ασκητής ενδιαφέρεται μόνο να μη μιάνει την ψυχή του που τη νομίζει καθαρή και πώς να μη διακινδυνεύσει τη φήμη του ότι είναι άγιος, ενώ ο τελώνης που όλοι τον κατηγορούν ότι είναι αμαρτωλός έχει ακόμη καρδιά και λέει μέσα του: «Μολονότι είμαι πολύ αμαρτωλός, ωστόσο θέλω να δείξω φιλεύσπλαγχνος προκειμένου κάποτε να με αντιμετωπίσει κι εμένα φιλεύσπλαγχνα ο Θεός!»
Π/209: Σχετικά με την εσωτερική ηθική καθαρότητα και την επαναφορά των χαμένων.
Για τον Κύριο δεν μετράει η ηθική καθαρότητα χωρίς αγάπη παρά η γεμάτη αυτοθυσία αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ακόμη κι αν ένας τέτοιος άνθρωπος είχε διαπράξει κάποιες αμαρτίες κάτω από την πίεση του υλικού του σώματος, παρ’ όλ’ αυτά η ψυχή του πάντα βαδίζει σύμφωνα με το πνεύμα του Χριστού. Εκείνοι οι άνθρωποι που η αμαρτία τους τούς κάνει ταπεινούς, όπως συνέβη με τον τελώνη, διατηρούν ωστόσο την ψυχή τους καθαρή ως προς τη σχέση της με το θείο πνεύμα που ενοικεί σε αυτήν. Ύστερα ο Κύριος δείχνει γι ’ άλλη μια φορά αυτούς τους δύο αντίθετους τρόπους συμπεριφοράς χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα μια κυνηγημένη μοιχαλίδα: όποιος την καταδικάσει και τη λιθοβολήσει, παρ’ όλο που είναι δίκαιος σύμφωνα με τη νομοθεσία, κάποτε θα κριθεί και ο ίδιος δίκαια και αυστηρά. Όποιος αντίθετα την περιθάλψει και προσπαθήσει να σώσει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή της, έτσι ώστε να φέρει πίσω στον Κύριο αυτό που είχε χαθεί, θα δει να παραγράφονται τα παραπτώματά του και κάποτε θα του δοθεί μεγάλη ανταμοιβή για την πράξη του αυτή.
VI/33 Ουρανός και κόλαση
(33[1]) Λέει τότε ο Φιλοπόλδος: «Κύριε, ασφαλώς όλοι μας Σε ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας. [2] Ένα μόνο θα ήθελα να μάθω ακόμη από Σένα, πού βρίσκεται τοπικά ο ουρανός και πού αυτός ο άθλιος κάτω κόσμος για τον οποίο έχω ακούσει και διαβάσει τόσα πολλά. Λέγεται ότι οι μεν θα ανέβουν επάνω στα ουράνια και οι δε θα γκρεμιστούν κάτω στην κόλαση. Πού και πώς είναι αυτό το ‘‘επάνω” και πού και πώς αυτό το πραγματικά αξιολύπητο “κάτω”»;
[3] Λέει ο Κύριος: «Κοίτα εδώ στη Γη στην καρέκλα που κάθεσαι ουρανός και κάτω κόσμος μπορεί να είναι δίπλα δίπλα. Όμως στο βασίλειο του πνεύματος τους χωρίζει ένα απέραντο χάσμα. Για να σου το πω και διαφορετικά: [4] Εδώ, όπου βρίσκομαι Εγώ τώρα μαζί σας, είναι ο ανώτατος ουρανός και αυτό λέγεται “επάνω”, αλλά εδώ πάλι βρίσκεται επίσης η πιο βαθιά και πιο κακή κόλαση και αυτό λέγεται “κάτω”.
[5] Ο υλικός τόπος δεν έχει καμία σημασία, παρά μόνο ο πνευματικός που όπως είδες δεν έχει τίποτα το κοινό με τον υλικό. Στη σφαίρα των πνευμάτων η απόσταση είναι η ψυχική, υποκειμενική κατάσταση που βιώνουν. Ο χώρος με τη γήινη έννοια δεν παίζει κανένα ρόλο εκεί. Για να σας το δείξω αυτό ευκρινέστερα θα σας δώσω μερικές εικόνες ως παράδειγμα.
[6] Ας πάρουμε λόγου χάριν δύο ανθρώπους που μοιράζονται εδώ το ίδιο κάθισμα. Ο ένας είναι ένας θεοσεβούμενος σοφός που το διαυγές πνεύμα του έχει μυηθεί σε πολλά μυστήρια της εκδήλωσης των θείων δυνάμεων στη φύση. Ο άλλος όμως είναι ένας πωρωμένος κακούργος· ο μόνος λόγος που αναπαύεται στον ίδιο πάγκο και δέχεται ωσάν τίμιος άνθρωπος να του δώσουν ψωμί και κρασί για να τονώσει τις δυνάμεις του, είναι για να έχει μετά τη δυνατότητα να διαπράξει πιο άνετα κάτι κακό. Πόσο κοντά είναι οι δύο άνθρωποι από την άποψη του γήινου χώρου αλλά πόσο απομακρυσμένοι ως προς το πνεύμα. [7] Μα όπως κάθεται εδώ μαζί μας ο σοφός μας, το ίδιο κάθεται χιλιάδες μίλια μακριά ένας άλλος σοφός και άρα από άποψη γήινης απόστασης είναι πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον όμως στο βασίλειο του πνεύματος θα κάθονταν μαζί κοντά κοντά, γεγονός που όντως συμβαίνει κυριολεκτικά στο βασίλειό Μου.
[8] Από το παράδειγμα αυτό συνεπάγεται ότι για κάθε καλό άνθρωπο ο ουρανός θα είναι οπουδήποτε βρίσκεται ο ίδιος και όλοι οι καλοί και αγνοί σαν εκείνον θα είναι συντροφιά του. Άλλωστε δεν λέγεται πουθενά ότι ο ουρανός είναι εδώ ή εκεί, π.χ. πάνω από τα άστρα, ενώ κάπου βαθιά κάτω από τη Γη είναι η κόλαση. Όλα αυτά δεν εξαρτώνται από αυτόν το χρόνο και αυτόν το χώρο, ούτε είναι φανερά εξωτερικά όπως είναι οι κενές νοήματος τελετές στο ναό· αντίθετα, είναι εντελώς εσωτερικά μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. [9] Επομένως, όπως είναι διαμορφωμένο το εσωτερικό του ανθρώπου, την ίδια μορφή θα έχει επίσης στην άλλη ζωή ο κόσμος που θα δημιουργήσει από μέσα του, στον οποίο και θα ζει ανάλογα καλά ή κακά.
IV/252-257 Ο «Πατέρας» και ο «Υιός» μέσα στον Ιησού
Κεφάλαιο IV/252: (Ο Κύριος:) «Πολύ καλά τα είπες. [3] Ο Πατέρας βρίσκεται μέσα σε Μένα ήδη από την αιωνιότητα. Όμως το εσώτατο στοιχείο Του δεν αποκαλύπτεται στην ψυχή Μου παρά μόνον όταν ο ίδιος το θελήσει. Παρ’ όλ’ αυτά, γνωρίζω όλα όσα ήταν προαιώνια μέσα στον Πατέρα. Κι όμως ο Πατέρας έχει πολλά μέσα Του που ο Υιός δεν τα γνωρίζει και που αν θέλει να τα μάθει, πρέπει να το ζητήσει από τον Πατέρα. [4] Θα έρθει όμως σύντομα η ώρα όπου ο Πατέρας μέσα Μου θα είναι και ως προς το εσώτατο στοιχείο ένα με Μένα, τον μοναδικό του Υιό από την αιωνιότητα, όπως θα γίνει σύντομα και το πνεύμα του Πατέρα εντελώς ένα με τις ψυχές σας όσο βρίσκονται ακόμα μέσα στα σώματά σας. Τότε μόνο θα σας αποκαλυφθούν χάρη στο πνεύμα του Πατέρα στο εσωτερικό σας όλα όσα δεν είναι ακόμη δυνατόν να σας αποκαλυφθούν!» [14] Για να κάνει ακόμη καλύτερα κατανοητή αυτή τη σχέση μεταξύ Πατέρα και Υιού στους μαθητές Του, ο Κύριος χρησιμοποιεί την εικόνα του εσώτατου πυρός του ήλιου ως Πατέρα και του φωτός που προέρχεται από αυτό ως του Υιού. «Επομένως στη σημερινή Μου υπόσταση είμαι η εξωτερική εκδήλωση του εσώτατου Πατέρα, που επιδρά προς τα έξω, και επομένως όλα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά Μου κι αντίστροφα. Άρα ο Πατέρας και Εγώ πρέπει να είμαστε απόλυτα ένα, με τη διαφορά ότι το εσώτατο πυρ πρέπει οπωσδήποτε να περιέχει βαθύτερη γνώση και κατανόηση από το εξωτερικό φως.»
Ο Θεός μέσα από το βιβλίο της φύσης
Στα γραπτά του Λόρμπερ, η αληθινή γνώση της φύσης περιγράφεται σαν ένας καλός δρόμος για να βρει κανείς το Θεό.
«Ό,τι υπάρχει στο φυσικό κόσμο, όλα όσα περιλαμβάνουν τα τρία βασίλειά του, αντιπροσωπεύουν μια γραφή και μια γλώσσα που για την ψυχή του φωτισμένου ανθρώπου αποτελούν ορθάνοιχτο βιβλίο! Ο κάθε άνθρωπος έχει μάτια για να βλέπει, αυτιά για να ακούει, την όσφρηση, τη γεύση, το συναίσθημα και επιπλέον τη λογική και τη νοημοσύνη. Προικισμένος με όλα αυτά τα εφόδια, βλέπει τον ήλιο και τη σελήνη να ανατέλλουν και να δύουν, βλέπει τα άστρα, βλέπει πάνω στη γη αμέτρητα είδη και ποικιλίες πλασμάτων μέσα από τα οποία μπορεί όλο και πιο πολύ να γνωρίσει το Θεό. Κάθε βουνό και πεδιάδα, κάθε ποτάμι, τα λογής-λογής πανέμορφα φυτά και ολόκληρος ο ζωικός κόσμος του δίνουν με το παραπάνω ερέθισμα και ευκαιρία να σκεφθεί για το πώς έγιναν και πώς κρατιούνται στη ζωή.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος διαλογισθεί πάνω σε αυτά τα πράγματα, του λέει τότε μια εσωτερική φωνή πως όλα τούτα δεν μπορεί να έγιναν από μόνα τους, αλλά πρέπει να υπάρχει ένας αληθινά σοφός, στοργικότατος και παντοδύναμος δημιουργός, που τα έφτιαξε και τα έβαλε σε τάξη. Εκείνος τα διατηρεί ακόμα τώρα στη ζωή και θα τα διατηρεί παντοτινά όλο και πιο τέλεια, αφού αυτό έχει κάνει από αμνημόνευτους καιρούς μέχρι σήμερα.
Όποιος λοιπόν βάλει με το νου του έναν τέτοιο Θεό και Δημιουργό, θα πρέπει να ξυπνήσουν σιγά-σιγά μέσα του ένας βαθύς σεβασμός και αγάπη για Εκείνον. Με αυτό το ξύπνημα της αγάπης όμως, αρχίζει να ζωντανεύει εσωτερικά και η ψυχή και όσο μεγαλώνει η αγάπη, μεγαλώνει και αυτή. Κι αυτό, γιατί το πνεύμα της αγάπης φωτίζει όλο και πιο πολύ την ψυχή και της χαρίζει διαρκώς μεγαλύτερη διαύγεια-σχετικά με την ουσία του Θεού. Όταν κάποιος λοιπόν βρει μ’ αυτό τον τρόπο το δρόμο για το Θεό και συνάμα το δρόμο για την αληθινή αιώνια ζωή, τότε πια μπορεί να καθοδηγεί σωστά και τους άλλους, εμπνεόμενος από αληθινή αγάπη για τα αδέλφια του. Και ο Θεός θα του χαρίσει γι’ αυτό το λόγο ακόμη περισσότερο φως και σοφία».
Η ορθή διδασκαλία
Φυσικά, πολύ μεγάλη σημασία έχει το ορθό περιεχόμενο της διδασκαλίας:
«Αν θέλετε να μορφώσετε τους ανθρώπους στο όνομά Μου, τότε διδάξτε τους σε τι συνίσταται το βασίλειο του Θεού και τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να το αποκτήσει ήδη από αυτόν εδώ τον κόσμο, ακόμη δε περισσότερο στον άλλο κόσμο. Αν εξαγνίσετε με τον τρόπο αυτόν τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων, τότε μπορείτε πια να τους εξηγήσετε επίσης τα σχετικά με το φυσικό βασίλειο, για να φέρετε το νου τους πίσω στην πρωταρχική αλήθεια και να καθαρίσετε την ψυχή τους από κάθε δεισιδαιμονία. Αυτό καθίσταται ακόμη πιο απαραίτητο για τον εξής λόγο: Ένας άνθρωπος που παρατηρεί υπό εσφαλμένο πρίσμα τα έργα τα δημιουργημένα από τον Θεό, δεν μπορεί ποτέ να γνωρίσει σωστά τον Θεό, επομένως ούτε τον εαυτό του, πολύ λιγότερο δε το συνάνθρωπό του. Όπου όμως δεν επιτυγχάνεται αυτή η γνώση, εκεί δεν θα επιτυγχάνεται ούτε η απαιτούμενη αληθινή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.
Ο άνθρωπος μπορεί να δει τον Θεό μόνο με την πνευματική όραση, μέσω της γνώσης των δημιουργημάτων και της γεμάτης αγάπη και σοφία τάξης Του, ύστερα δε να Τον αγαπήσει πάνω απ’ όλα. Όποιος πάλι αγαπάει τον Θεό πάνω απ’ όλα, αυτός γνωρίζει μέσα από την αγάπη αυτή τον εαυτό του και τον πλησίον. Έτσι, θ’ αγαπάει και θα σέβεται στο πρόσωπό τους την εικόνα του Θεού, όπως και στον ίδιο του τον εαυτό. Για το λόγο αυτό, είναι σωστό να εργάζεται κανείς με φροντίδα, στοχεύοντας να εξαλειφθεί από τους ανθρώπους κάθε δεισιδαιμονία. Όσο την ανθρώπινη ψυχή βαραίνει έστω και μια σπίθα λανθασμένης πίστης, ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, μπορεί δε από τη σπίθα αυτή να πέσει σε πολλά και μεγάλα σφάλματα.
Μόνον η απόλυτα καθαρή αλήθεια μπορεί να κάνει τον άνθρωπο απόλυτα ελεύθερο και εντελώς μακάριο τόσο εδώ, όσο και στο επέκεινα.
Όμως να θυμάστε επίσης ότι είναι πάντα πιο εύκολο να δώσετε στον άνθρωπο μία πληροφορία για κάτι στον τομέα της γνώσης του, παρά να εμπνεύσετε στην ψυχή του σταθερή και χωρίς αμφιβολία πίστη. Γι’ αυτό, πρέπει να δίνετε πολύ μεγαλύτερη προσοχή στη θεμελίωση της ζωντανής πίστης από ό,τι στην καθαρή γνώση. Γιατί η ζωή δεν βρίσκεται μόνο στη γνώση αλλά στην καθαρή και ζωντανή, χάρη στα έργα αγάπης, πίστη! Η γνώση, όσο καθαρή κι αν είναι, δεν αποτελεί παρά αντανάκλαση των πραγμάτων και της τάξης τους σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, που είναι παροδικός όπως κι όλα τα πράγματα μέσα, πάνω και από πάνω του. Αλλά τα δεδομένα της πίστης είναι ένα αληθινό, αιώνιο φως από τους ουρανούς και ζωντανό κτήμα της ψυχής. Βέβαια, δεν θέλω να πω μ’ αυτά ότι πρέπει να παραμελείτε στους ανθρώπους αυτό που αποκαλούμε καθαρή γνώση για χάρη της ζωντανής πίστης. Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει κάτι πριν να λάβει γι’ αυτό μία καλή πληροφόρηση ή γνώση. Όταν ο άνθρωπος έχει αποκτήσει για ένα καλό και αληθινό ζήτημα καθαρή και υπεύθυνη πληροφόρηση και πλήρως ελεγμένη γνώση, δεν πρέπει κατόπιν ν’ αρκεσθεί στη γνώση, παρά να την προσλάβει μέσα στη ζωντανή πίστη και να πράττει σύμφωνα με τις γνώσεις που απέκτησε. Αν το κάνει αυτό, τότε η καθαρή γνώση θα του παράσχει επίσης ζωντανή και άφθαρτη ωφέλεια.»
Η τυφλή πίστη σε αυθεντίες
Με την αληθινή πίστη, ο άνθρωπος μεταβάλλεται από τα βάθη της καρδιάς του, εγκαταλείποντας τον εγωισμό και φθάνοντας στην αγάπη για τον Θεό και το συνάνθρωπο. Αυτό επιτυγχάνεται με γνώσεις που τον πείθουν και με την απόλυτα ελεύθερη βούληση κι απόφασή του. Είναι, συνεπώς, φανερό ότι μία τυφλή πίστη σε κάποια εξουσία ή μία πίστη που είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού δεν μπορεί να ωφελήσει καμία ψυχή. αντίθετα μάλιστα, την κάνει σε καταστροφικό βαθμό ανελεύθερη και εξαρτημένη.
Γι’ αυτό, ο Ιησούς προειδοποιεί μέσα από τα γραπτά του Λόρμπερ: «Να μην απαιτείτε από κανέναν τυφλή πίστη, παρά να φανερώνετε σε όλους τις αιτίες! Κι αν τυχόν δεν είναι ικανός να τις συλλάβει νοητικά, τότε μη φοβηθείτε κανέναν κόπο να τον οδηγήσετε σκαλί-σκαλί στην πίστη, με αγάπη και υπομονή, μέχρι που να αποκτήσει την ικανότητα να καταλάβει εκ θεμελίων τις καλές διδασκαλίες σας. Κανείς δεν πρέπει να είναι μαθητής σας στο όνομά Μου με σκοτισμένο το μυαλό. Σας δίνω φως και ζωή, γι’ αυτό εσείς δεν πρέπει να είσαστε απόστολοι του σκότους και του θανάτου.
Όποιος ψάχνει, πρέπει να βρίσκει! Όποιος παρακαλεί και ρωτάει, σ’ αυτόν πρέπει να δίνεται η ορθή απάντηση! Κι όποιος χτυπάει μία κλειστή πόρτα, πρέπει αυτή να του ανοίγεται διάπλατα!»
Οδηγίες για σωστή πνευματική δράση
Επίσης, ο Χριστός απορρίπτει με έμφαση κάθε καταναγκασμό κατά τη διάδοση της πίστης.
«Κάθε εσωτερικός, πνευματικός καταναγκασμός είναι μία καταδίκη. Αυτά που ο άνθρωπος δεν δέχεται και δεν κάνει με ελεύθερη βούληση και μέσα από απόλυτη πεποίθηση, δεν του φέρνουν τη ζωή αλλά μονάχα το θάνατο. Αν θέλουμε ο άνθρωπος να γίνει καλός και γεμάτος από αληθινή πνευματική ζωή, τότε αυτός δεν πρέπει να εξαναγκαστεί από τίποτ’ άλλο εκτός από τη δική του, απόλυτα ελεύθερη και σταθερή βούληση. Ούτε νόμος, ούτε έπαινος ή τιμωρία πρέπει να καθορίζουν αυτό που κάνει, αλλά μόνο η εσωτερική του πεποίθηση, η καθαρή του γνώση κι η ελεύθερή του βούληση, που πρέπει να πηγάζει από την καθαρή αγάπη για τον Θεό και για κάθε τι το καλό και αληθινό. Σας το λέω ως τη φωτεινότερη αλήθεια: Θα μπορούσα πάρα πολύ εύκολα να έχω κατέβει στη γη με την πιο θεώρατη ανθρώπινη μορφή, συνοδευόμενος από αναρίθμητες στρατιές αγγέλων, με φωτιές, κεραυνούς, βροντές και καταιγίδες, ανακοινώνοντάς σας το λόγο του ελέους με βροντερή φωνή, που θα καταθρυμμάτιζε τα βουνά. Τότε, ασφαλώς δεν θα υπήρχε ούτε ένας ανάμεσά σας που θα είχε μέσα του την παραμικρή αμφιβολία. Γιατί ο μέγιστος τρόμος και ο πιο δυνατός φόβος θα τον είχαν παραλύσει στη στιγμή τόσο, που δεν θα ήταν ικανός να κάνει την παραμικρή, απλή σκέψη.
Όμως θα είχε ωφελήσει αυτό κανέναν στην εσωτερική του, αληθινή απελευθέρωση; Καθόλου, βέβαια! Αυτό θα ήταν μία καταδίκη για κάθε ανθρώπινη ψυχή, και τέτοια φυλάκιση για όλες τις ψυχές, που θα έκανε πέτρα τις ανθρώπινες καρδιές.
Βλέπετε, γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο μέσα στην αφάνεια και την ταπεινότητα, όπως άλλωστε είχα εξαγγείλει δια στόματος των Προφητών, για να μη γίνει δέσμια η καρδιά κανενός ανθρώπου και για να μπορέσετε όλοι να Με γνωρίσετε αγαπώντας Με χάρη στην ευλογημένη ισχύ της αλήθειας των λόγων και των διδασκαλιών Μου, ύστερα δε να ρυθμίσετε τελείως ελεύθερα το πώς θέλετε να ζήσετε.»
«Το βασίλειό Μου, που τώρα θεμελιώνω πάνω σ’ αυτήν τη γη, είναι βασίλειο ειρήνης, όχι διχόνοιας, καταδίωξης και πολέμων. Γι’ αυτό, πρέπει να το διαδώσετε με ειρήνη στους ανθρώπους, χωρίς να χρησιμοποιήσετε βία! Αν, όμως, αυτή Μου η διδασκαλία εξαπλωθεί κάποια μέρα με τη βία στους λαούς, τότε σύντομα η κατάσταση πάνω σ’ αυτήν τη γη θα γίνει άθλια. Θα ρέουν ποταμοί αίματος, όλες οι θάλασσες θα πάρουν ένα χρώμα πένθους. Γι’ αυτό, να είσαστε όλοι ειρηνικοί εργάτες στο ό νομά Μου, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις και τις έριδες. Η δράση σας πρέπει να πηγάζει από την αγάπη για Μένα, που έχετε στην καρδιά σας, γιατί μέσα στην αγάπη είναι κρυμμένη η μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία!»
Τυφλοί επίδοξοι πνευματικοί ηγέτες
Πολύ αξιοπρόσεκτο είναι επίσης αυτό που ο Χριστός είπε στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για τη σωστή αντιμετώπιση των τυφλωμένων ηγετών τυφλών οπαδών και για άλλα πρόσωπα που, όπως οι Ναΐτες στον καιρό του Ιησού, είχαν αποκτήσει λανθασμένες απόψεις από τα αξιώματα, την ισχύ ή την επαγγελματική τους θέση. Συχνά, ανάμεσά τους βρίσκει κανείς τους πιο επίμονους και κακούς αντιπάλους του αληθινού ουρανίου φωτός:
«Για έναν φωτισμένο δεν είναι δύσκολο να γίνει οδηγός ενός τυφλού που έχει ανάγκη και θέλει το φως. Τα πράγματα όμως γίνονται δύσκολα, όταν ο τυφλός διαπνέεται από την παρανοϊκή ιδέα ότι βλέπει ο ίδιος. Τέτοιοι τυφλοί είναι οι Φαρισαίοι μας και οι νομοδιδάσκαλοί μας. Ακόμη, δεν αποτελούν εξαίρεση οι ιερείς των ειδωλολατρών. Τι πρέπει άραγε να κάνει κανείς ως προς αυτούς; Θα σας το δείξει ένα σύντομο παράδειγμα.»
Τότε, ο Χριστός περιγράφει πώς ενεργεί ένας έξυπνος στρατηγός εναντίον ενός κακού, ισχυρού γειτονικού ηγεμόνα, που έχει οχυρωθεί μαζί με πλήθος πολεμιστών σε απόρθητο φρούριο. Ο στρατηγός δεν ασχολείται με τον ηγεμόνα και το άπαρτο φρούριό του, παρά αντί γι’ αυτό, εισδύει στα πεδινά, παίρνει εύκολα με το μέρος του τους δυσαρεστημένους κατοίκους, τους προσφέρει φως και σοφούς νόμους, νικώντας έτσι τον άλλοτε ισχυρό αντίπαλο χωρίς πολεμική ενέργεια. «Λοιπόν», λέει ο Ιησούς, «έτσι πρέπει να κάνετε κι εσείς για να εξαπλώσετε με έξυπνο τρόπο τη διδασκαλία Μου! Αφήστε τους ναούς και τους πολλούς οίκους των ιερέων και εργασθείτε μόνο με το λαό! Όταν πια ο λαός θα είναι με το μέρος σας, τότε οι παλιοί ειδωλολατρικοί ναοί θα χάσουν πολύ γρήγορα από μόνοι τους κάθε αξία και θα γκρεμιστούν, οι δε υπηρέτες τους θα έλθουν μαζί σας από δική τους πρωτοβουλία ωθούμενοι από την ανάγκη, θα αποδεχθούν τη νέα διδασκαλία και θ’ αρχίσουν να δρουν σε συμφωνία μ’ αυτήν.»
Στους επίμονους αυτούς τυράννους του πνεύματος ανήκουν επίσης πολλοί σοφοί των εγκοσμίων, περήφανοι και με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.
Όπως δείχνει η εμπειρία, αυτούς επίσης δεν μπορεί κανείς να τους πλησιάσει σχεδόν καθόλου με το ουράνιο φως της προφητείας. Η υπερηφάνειά τους δεν τους αφήνει να παραδεχτούν ότι π.χ. με τη χάρη και την έμπνευση από τον Θεό ήρθαν σ’ έναν ταπεινό, πιστό άνθρωπο όπως τον Λόρμπερ οι μεγαλύτερες γνώσεις, και μάλιστα στις διάφορες επιστήμες, γνώσεις για τις οποίες οι ίδιοι μαζί με πολλούς συναδέλφους τους αγωνίζονται με κόπο πολλές δεκαετίες ή και ολόκληρη τη ζωή τους. Γι’ αυτόν το λόγο, οι μεγάλες αποκαλύψεις του Λόρμπερ για τα σοβαρότερα επιστημονικά ζητήματα σχετικά με τη φύση, το σύμπαν, την ψυχή και τη ζωή ακόμη και σήμερα παραβλέπονται ή περιφρονούνται από τον επιστημονικό κόσμο, μολονότι οι ερευνητές θα μπορούσαν να πάρουν από τα έργα του Λόρμπερ θαυμαστές απόψεις και κίνητρα.
Η προσευχή, Αυτοπαρατήρηση και διαλογισμός
Με απλές, αλλά μεστές, διευκρινίσεις και συμβουλές, ο Γιάκομπ Λόρμπερ μας αναλύει πώς πρέπει να είναι η αληθινή προσευχή, για να φθάσει στον προορισμό της και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το πρώτο βήμα για να επικοινωνήσουμε με τον Θεό είναι να γαληνέψουμε μέσα μας, στρεφόμενοι προς το εσωτερικό μας. «Όταν θέλεις να προσευχηθείς, αποτραβήξου στο δωμάτιό σου», συμβουλεύει ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου στην επί του όρους ομιλία. Αυτή η συμβουλή εμπεριέχει ένα διπλό νόημα. Κατ’ αρχήν τυπικά, εννοείται πως πρέπει κανείς να αποσυρθεί σε ένα μέρος που θα εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ησυχία απέναντι στους αντιπερισπασμούς του κόσμου. «Και κλείσε καλά την πόρτα», προσθέτει, για να προφυλαχθούμε από τον καταιγισμό των εξωτερικών εντυπώσεων και να βυθιστούμε ανεμπόδιστα στον πυρήνα της καρδιάς, όπου κατοικεί το θείο πνεύμα. Χάρη σ’ αυτόν το μεσολαβητή, τον εμφυτευμένο θεϊκό σπινθήρα, μπορούμε να αναρριχηθούμε ως την Πηγή της Ζωής, για να λάβουμε την αναζωογόνηση που είναι πάντα έτοιμη να μας δώσει.
Με τη βοήθεια του πνευματικού σπινθήρα θα εξετάσουμε εξονυχιστικά τον εαυτό μας, και κυρίως τη σχέση μας με τον Θεό, ώστε να είμαστε καθαρότεροι στην προσευχή μας.
Αυτή την εσωτερική ενατένιση και αυτοπαρατήρηση τη συνιστούσε ήδη ο Ιησούς στους μαθητές του, όπως διαβάζουμε στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη»:
«Το πιο ωφέλιμο πράγμα για τον άνθρωπο είναι από καιρό σε καιρό να παρατηρεί και να ερευνάει τον εαυτό του. Όποιος θέλει να ελέγξει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, πρέπει να εξετάζεται συχνά μόνος του και να αυτοπαρατηρείται σε βάθος. Επειδή μερικοί δεν ξέρουν πώς να το κάνουν, ακούστε: κατ’ αρχήν ηρεμήστε και σκεφτείτε ήσυχα, αλλά εντατικά, όλα όσα κάνατε ή αποφύγατε να κάνετε.
Αναλογιστείτε το θέλημα του Θεού που το γνωρίζετε καλά και κατά πόσον έχετε λειτουργήσει σύμφωνα με αυτό στις διάφορες περιστάσεις. Έτσι παρατηρείτε τον εαυτό σας, ενώ συνάμα δυσκολεύετε τη διείσδυση του Σατανά μέσα σας. Αυτός άλλο δεν πασχίζει από το να εμποδίζει τον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό κάθε λογής εξωτερικά και ανούσια τεχνάσματα. Γατί όταν ο άνθρωπος με την εξάσκηση αποκτήσει την ικανότητα να παρατηρεί το εσωτερικό του, θα βρει εκεί μέσα εύκολα και γρήγορα ποιες παγίδες του έχει στήσει ο Σατανάς. Έτσι μπορεί να τις εξουδετερώσει εντελώς και στο μέλλον να προφυλαχθεί από την πανουργία του εχθρού.
Τώρα ξέρετε λοιπόν πώς γίνεται αυτή η εσωτερική αυτοπαρατήρηση. Από εδώ και μπρος κάνετε καθημερινά τέτοιες ασκήσεις σιωπηρά και μην αφήσετε να σας ενοχλήσει κανένα εξωτερικό γεγονός εκείνη την ώρα.
Να μην παραβλέψετε τίποτα και να ελέγχετε μήπως έχετε παραλείψει κάτι, ώστε να μη χρειασθεί να πείτε στο τέλος: “Είναι δέκα ή είκοσι χρόνια τώρα που έκανα όλα όσα μου υπαγορεύει η νέα διδασκαλία, παρ’ όλα αυτά βρίσκομαι ακόμη στο ίδιο σημείο. Δεν αισθάνομαι καμία ιδιαίτερη φώτιση και όσο γι’ αυτή την περίφημη αιώνια ζωή ούτε που έχω πάρει μυρωδιά τι είναι. Τι να φταίει άραγε;”
Γι’ αυτό σας λέω, ελέγξετε προσεκτικά τον εαυτό σας, μήπως έχουν εισχωρήσει στην καρδιά σας κάποιες εγκόσμιες υστερόβουλες σκέψεις, μήπως πότε-πότε η αλαζονεία, μια κάποια υπερβολική οικονομία, η ματαιοδοξία, η κριτική διάθεση, η ισχυρογνωμοσύνη, η φιληδονία και άλλα παρόμοια παγιδεύουν την καρδιά και την ψυχή σας. Όσο θα συμβαίνει το ένα ή το άλλο, δεν πρόκειται ποτέ να δείτε να εκπληρώνεται εντελώς η επαγγελία Μου.
Αρκεί να παρατηρήσετε το μούστο και το αγνό, όλο πνεύμα, κρασί σε ένα βαρέλι από την άλλη. Όσο μέσα στο μούστο θα βρίσκονται ακατέργαστα και ξένα στοιχεία, θα ζυμώνεται και δεν θα λαγαρίζει. Όταν όμως τελικά αποβληθούν αυτά τα στοιχεία, επικρατεί σιγά-σιγά ηρεμία στο βαρέλι, ο μούστος καθαρίζει και γίνεται κρασί γεμάτο πνεύμα». Τότε είναι πλέον ανοικτό το πεδίο για να αναπτυχθεί ένας εσωτερικός διάλογος:
«Όποιος θέλει να μιλήσει μαζί Μου, ας έρθει σε Μένα και Εγώ θα του αποκριθώ βάζοντας την απάντηση μέσα στην καρδιά του. Όμως μόνον οι αγνοί, που η καρδιά τους είναι γεμάτη ταπεινοφροσύνη, θα μπορέσουν ν’ ακούσουν τον ήχο της φωνής Μου. Και όποιος προτιμάει Εμένα αντί για ολόκληρο τον κόσμο, όποιος Με αγαπάει όπως η τρυφερή νύφη το γαμπρό, μαζί του θα βαδίσω χέρι με χέρι. Θα μπορεί να Με βλέπει συνέχεια όπως ο αδερφός τον αδερφό και όπως τον έβλεπα Εγώ από πάντα, πριν καν υπάρξει ακόμα».
Όχι στους τύπους και στις τελετές
Πολύ συχνά άνθρωποι που έχουν διαπαιδαγωγηθεί στους κόλπους της εκκλησίας, δεν μπορούν να καταλάβουν καλά αυτή την αβίαστη, φυσική επικοινωνία της καρδιάς με τον ουράνιο Πατέρα μέσα στον Ιησού. Έτσι λέει για παράδειγμα ένας απλοϊκός και ευσεβής ψαράς στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»:
«Κοίτα, εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει από παιδιά, να συνοδεύουμε τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες μας με εξωτερικές χειρονομίες. Θέλουμε να δείξουμε στους ανθρώπους που παρακαλούμε ή ευχαριστούμε, και προς τα έξω αυτό που αισθανόμαστε μέσα μας, γιατί έτσι αρμόζει στην παράκληση. Αφού όμως είμαστε αναγκασμένοι συχνά να υποκλινόμαστε μπροστά στους ανθρώπους, οι οποίοι στο κάτω-κάτω είναι όμοιοι με μας, πόσο ανείπωτα περισσότερο αρμόζει τότε να κλίνουμε το γόνατο και εμπρός στον Κύριο της αιωνιότητας! Αν λοιπόν μ’ αυτό τον τρόπο η ψυχή πειθαρχεί το σώμα στις πνευματικές της επιδιώξεις και το μετατρέπει μαζί της σε πνεύμα, πώς μπορεί αυτό να είναι ενάντιο στην τάξη Σου και να Σε δυσαρεστεί;»
Και έτσι αποκρίνεται ο Δάσκαλος στο θεοσεβούμενο άνθρωπο: «Φίλε, μίλησες πολύ σωστά και η καρδιά Μου ευχαριστήθηκε με το νόημα αυτών που Μου είπες.
Είναι επίσης σωστό, ο άνθρωπος που παρακαλεί και ευχαριστεί, συνάμα να συμπεριφέρεται έτσι όπως το περιέγραψες. Αλλά παράλληλα θα έπρεπε ο άνθρωπος να υιοθετεί και να διατηρεί το δικό σου πιστεύω, αναγνωρίζοντας πως η αληθινή αξία στη ζωή είναι στην εσωτερικότητα. Την εξωτερίκευση θα έπρεπε να την ανέχεται κατά κάποιον τρόπο, και να τη θεωρεί σαν ένα βάρος που πρέπει να υποτάξει στην εσωτερική του δύναμη. Μ’ αυτό τον τρόπο, η παράκληση, η ευχαριστία και η λατρεία θα γίνονταν σωστά και θα Μ’ ευχαριστούσαν. Όμως οι άνθρωποι δεν παραμένουν έτσι όπως εσύ τώρα εδώ μπροστά Μου. Πολύ γρήγορα μαθαίνουν να δίνουν μεγαλύτερη αξία στους εξωτερικούς τύπους απ’ όσο θα όφειλαν, σύμφωνα με την εσώτερη αλήθεια της ζωής. Θεωρούν την εσωτερικότητα, που ωστόσο είναι η μοναδική αλήθεια, χωρίς την επιφανειακή εξωτερίκευση σαν ανεπαρκή και σε τελευταία ανάλυση σαν εντελώς άνευ αξίας.
Κι αυτό εύκολα οδηγεί στο ότι ορισμένοι ιερείς, που υποτίθεται πως είναι μυημένοι και εκλεγμένοι απ’ το Θεό, παραπλανούν το λαό, ισχυριζόμενοι ότι ο κοινός άνθρωπος αρκεί να τηρεί και να τιμά το εξωτερικό τυπικό που του έχουν επιβάλει εκείνοι. Γατί λένε, ο προσωπικός, εσωτερικός λόγος που απευθύνει ο καθένας στον Κύριο είναι δίχως αξία και δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Υποστηρίζουν μάλιστα πως όταν η προσευχή, η παράκληση και η ευχαριστία γίνονται σε προσωπική βάση, είναι βλασφημία και συνεπώς δεν μπορεί παρά να δυσαρεστούν τον Θεό.
Και ποιο είναι τελικά το αποτέλεσμα; Οι άνθρωποι απομακρύνονται όλο και πιο πολύ από τον Θεό, αντί να τον πλησιάζουν όλο και περισσότερο μέσα στην καρδιά τους με αγάπη, ζωντανή πίστη και εμπιστοσύνη! Η αληθινή, αγνή αγάπη μετατρέπεται σ’ έναν αδικαιολόγητο φόβο και η ζωντανή πίστη στην Αλήθεια, σε μια σκοτεινή ειδωλολατρική δεισιδαιμονία.
Αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί απόλυτα την αργόσχολη κάστα των ιερέων στα γήινα συμφέροντά της, ενώ οι λεγόμενοι κοινοί άνθρωποι βασανίζονται, αδαείς και αβοήθητοι μέσα στο πνευματικό τους σκοτάδι και ένδεια. Βλέπεις λοιπόν, πως όλ’ αυτά προκύπτουν σταδιακά από τις εξωτερικές συνήθειες προσευχής, οι οποίες στην αρχή φαίνονταν εντελώς αθώες και μάλιστα ηθικά αρμόζουσες. Και ο Θεός πρέπει στο τέλος να φωνάξει και πάλι στους ανθρώπους μέσα απ’ το στόμα ενός νεόσταλτου προφήτη: “Αυτός ο λαός Με τιμά με τα χείλη και με τις εγκόσμιες ανούσιες και άψυχες τελετές, μα η καρδιά του είναι μακριά από Εμένα!” Γι’ αυτό προσέξτε καλά και κάντε το κανόνα στη ζωή σας: ο Θεός είναι στην ουσία Του ένα πνεύμα γεμάτο αγάπη, αλήθεια, σοφία και δύναμη, ίδιο και απαράλλακτο προαιώνια. Γι’ αυτό ο καθένας μπορεί να το λατρέψει μέσα στο πνεύμα και στην αλήθεια. Κι η αλήθεια βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου. Αν λοιπόν κάποιος έχει ένα πρόβλημα, και θα ήθελε να τον βοηθήσει ο Θεός, που είναι ο Δημιουργός και ο Πατέρας όλων των ανθρώπων και των αγγέλων, δεν χρειάζεται να πάει με το αίτημά του στο ναό ή στη συναγωγή, ή σε έναν ιερέα. Φθάνει να κλειδωθεί σ’ ένα καμαράκι, κυρίως στο ήσυχο καμαράκι της καρδιάς του. Ας προσευχηθεί εκεί μέσα στον Θεό και ας παρακαλέσει τον Πατέρα, που είναι γεμάτος αγάπη, για τη σωστή βοήθεια!»
Η νόμιμη άμυνα
Η διδασκαλία της αγάπης των εχθρών και της ανταπόδοσης του κακού με καλό προκαλεί τις αντιρρήσεις των ανθρώπων με αμυντικό χαρακτήρα. Έτσι, ο Πέτρος απάντησε στον Χριστό:
«Καταλαβαίνω βέβαια ότι με τη μορφή αυτή συμπεριφοράς που προτάσσεις, η αγάπη προς τον πλησίον παίρνει την αληθινή, ουράνια μορφή της. Όμως και πάλι μερικά πράγματα δεν μου φαίνονται σωστά, γιατί με τον τρόπο αυτόν παραμερίζεται εντελώς η νόμιμη άμυνα. Μπορεί βέβαια κανείς να είναι ήπιος με εκείνους τους ανθρώπους που δεν το παρακάνουν στην κακία τους εναντίον των άλλων. Όμως, η θεία διδασκαλία Σου θα έπρεπε να εξαιρεί εκείνους που έχουν γίνει αληθινοί αρχιδιάβολοι.
Δεν θα με ένοιαζε να στρέψω και το άλλο μάγουλο σε κάποιον που μου έδωσε ένα περιστασιακό, μέτριο χαστούκι, για να αποκατασταθεί μεταξύ μας η ειρήνη και η ομόνοια. Αλλά τι γίνεται όταν ο αντίπαλός μου από το πρώτο κιόλας χαστούκι κόντεψε να με σκοτώσει; Δεν είναι καλύτερα να περάσω στην άμυνα, αν μου είναι δυνατόν, παρά να αφήσω έναν τέτοιο οργισμένο άνθρωπο να με σκοτώσει;»
Ο Χριστός απάντησε στον Πέτρο: «Είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει κανείς να δίνει σε έναν πολύ κακό άνθρωπο, με τη δική του υπερβολική καλοσύνη, την ευκαιρία να γίνει ακόμη πιο κακός από ό,τι ήταν πριν.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η διαρκής επιείκεια δεν θα ήταν τίποτα άλλο από συμβολή στην αύξηση της κακίας τους εχθρού. Όμως, γι’ αυτό Εγώ πάντοτε τοποθετούσα στον κόσμο αυστηρούς δικαστές και τους έδινα το δικαίωμα να τιμωρούν τους πολύ κακούς ανθρώπους, εφόσον το αξίζουν.
Άλλωστε γι’ αυτό σας έδωσα και την εντολή να υποτάσσεστε στην εγκόσμια εξουσία, είτε είναι επιεικής είτε αυστηρή. Αν λοιπόν κανείς έχει έναν τέτοιο επικίνδυνο εχθρό, ας πάει να τον καταγγείλει στο δικαστή αυτού του κόσμου. Εκείνος ύστερα θα αντιμετωπίσει την κακία του εχθρού αυτού.
Αν αυτό δεν γίνεται μόνο με σωματικές τιμωρίες, τότε στο τέλος επιτυγχάνεται με δραστικότερα μέτρα. Το ίδιο συμβαίνει στην περίπτωση του χαστουκιού. Αν σου το δώσει ένας όχι πολύ κακός άνθρωπος από μία ξαφνική αψιθυμία, τότε να μην αμυνθείς, ώστε εκείνος να ηρεμήσει, οπότε σύντομα θα ξαναγίνετε και χωρίς εγκόσμιο δικαστή καλοί φίλοι! Να είσαι βέβαιος ότι με τη διδασκαλία Μου για την αγάπη προς τον πλησίον δεν καταργώ καθόλου τη δύναμη του σπαθιού, απλά την απαλύνω, όσο η εχθρότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν έχει φθάσει στο βαθμό εκείνο που μπορεί κανείς να αποκαλέσει δαιμονικό.»
Πολλή γνώση ή πολλή πράξη;
Το πολύ διάβασμα και η μελέτη από κάποιους υποτιθέμενα σοφούς δείχνει επίσης την έλλειψη του σωστού μέτρου και είναι ουσιαστικά ένα κρυμμένο είδος αγάπης για τον εαυτό τους. Ο Χριστός τούς λέει:
«Αν κάποιος γνωρίζει λίγα από τη διδασκαλία Μου, αλλά τα εφαρμόζει αμέσως, αυτός θα έχει απ’ αυτό μεγαλύτερη και πιο ζωντανή ωφέλεια απ’ ό,τι εκείνος που ναι μεν μιλάει με το μεγαλύτερο σεβασμό για Μένα και τη διδασκαλία Μου, όμως ποτέ δεν παίρνει την απόφαση να δράσει σύμφωνα μ’ αυτήν. Ο πρώτος, ενεργώντας σύμφωνα με τα λίγα που άκουσε, τα ενεργοποιεί μέσα στην ψυχή του. Έτσι, ο μικρός σπόρος σύντομα θα φέρει μια μεγάλη συγκομιδή ζωντανού πνεύματος, που καμία κακή δύναμη δεν θα μπορέσει πια να καταστρέφει. Αντίθετα ο δεύτερος, που επαινεί τη διδασκαλία Μου, θα συγκεντρώσει από την πνευματική του πείνα και όλες τις άλλες διδασκαλίες, παρ’ όλ’ αυτά όμως θα πεθάνει από πνευματική πείνα. Άραγε, η ψυχή του θα Με αναγνωρίσει αργότερα στον άλλο κόσμο, αν δεν έχει κάνει δικό της το αληθινό πνεύμα των λόγων Μου στην πληρότητά του μέσω της δράσης της εδώ στη γη;
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος δεν ξέρει περισσότερα για τη διδασκαλία Μου, παρά μόνο ότι πρέπει κανείς να αγαπάει τον Θεό πάνω απ’ όλα και τον πλησίον σαν τον εαυτό του, και σκέφτεται σοβαρά γι’ αυτό: “Αυτή η διδασκαλία είναι καλή και από δω και πέρα θέλω να την εφαρμόσω αυστηρά στην πράξη”. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, την εφαρμόζει. Προσπαθεί επίσης να παρακινήσει το περιβάλλον του να κάνει το ίδιο, εν μέρει με το παράδειγμά του, εν μέρει με την εντελώς απλή διδασκαλία του. Έτσι, το σπίτι του γίνεται ένα πραγματικό πρότυπο ανθρώπων αφιερωμένων στον Θεό. Ποιοι θα είναι οι άμεσοι καρποί ενός τέτοιου αξιέπαινου εγχειρήματος;
Οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά, κανείς δεν είναι ανώτερος από τον άλλον. Ο γνωστικός προσπαθεί υπομονετικά και με αγάπη να ανεβάσει τον μη γνωστικό διδάσκοντάς τον και χαίρεται να ενισχύει τον πιο αδύνατο. Επειδή όμως αυτά γίνονται στην πράξη, γίνονται επίσης μέρος της ζωής της ψυχής. Από αυτό, η ψυχή γίνεται όλο και πιο ενεργή και δυναμικότερη. Όμως, όσο πιο ενεργή είναι η ψυχή, τόσο περισσότερο φωτίζεται, γιατί το βασικό στοιχείο της ψυχής είναι η φωτιά της δραστηριότητας του πνεύματος.
Αν τελικά ένας τέτοιος άνθρωπος φθάσει με την ενεργή αγάπη στην ολοκληρωτική σοφία, άραγε οφείλεται αυτό στο ότι αποδέχθηκε κυριολεκτικά αναλλοίωτα κάθε λέξη Μου; Όχι βέβαια! Αυτός δεν είχε ακούσει τίποτ’ άλλο από το νόμο της αγάπης. Όλα τα άλλα τα κατέκτησε χάρη στην ευσυνείδητη τήρηση και υλοποίηση του νόμου αυτού».
Όχι φυγή από τον κόσμο, παρά σοφή χρήση
των δεδομένων της ζωής
Από αυτή την άποψη πρέπει επίσης να καταλάβει κανείς το ότι δεν μπορεί να αρέσει στον αιώνια ενεργό Δημιουργό και συντηρητή του απείρου μία ζωή πίστης ασκητική, ούτε η μοναστική απόσυρση από τα εγκόσμια. Αφού ο ίδιος ο Χριστός δεν αποσύρθηκε από τον κόσμο– αντίθετα μάλιστα· βρέθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους για να φέρει το φως σε όλους όσοι το χρειάζονταν και ήταν δεκτικοί. Έτσι, η σκοτεινή θεώρηση του κόσμου των μεσαιωνικών ασκητών ή άλλων φανατικών είναι για τον αληθινό φίλο του Θεού και των ανθρώπων το ίδιο ξένη με τη διαλογιστική απόσυρση των χριστιανών και βουδιστών ερημιτών και μοναχών.
Ο Ιησούς λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»: «Όποιος προσλαμβάνει πλήρως μέσα του το Λόγο Μου, δρα και ζει απαρέκκλιτα βάσει αυτού, προσλαμβάνει έτσι μέσα του Εμένα τον ίδιο με όλη την αγάπη, τη σοφία, την ισχύ και τη δύναμή Μου, και έτσι γίνεται ένα αληθινό παιδί του Θεού, από τον οποίο ο Πατέρας στον ουρανό δεν στερεί τίποτα από όσα ο ίδιος έχει. Αν το θυμόσαστε αυτό πάντοτε, τότε εύκολα θα νικήσετε τον υλικό κόσμο! Δεν θέλω να σας κάνω να αποθαρρύνεστε και να καταριέστε τον κόσμο, αλλά να τον χρησιμοποιείτε με σοφία!
Επίσης ο Θεός ποτέ δεν είπε στον άνθρωπο: “Να ακρωτηριαστείς και να ευνουχιστείς, ώστε να μη σε ερεθίζει η σάρκα της γυναίκας και να μη γίνεις ακόλαστος ή μοιχός!” Αντίθετα, ο Θεός είπε στον Αδάμ, όταν του έδωσε τη γυναίκα: “Πηγαίνετε, πολλαπλασιαστείτε και αποικήστε τη γη”.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να δράσει μέσα στον κόσμο και να αντισταθεί εκούσια στους πειρασμούς. Έτσι, η ψυχή του θα γίνει δυνατή και η δύναμη του πνεύματος του Θεού θα την διαποτίσει. Αλλά με μία τεμπέλικη ζωή ο άνθρωπος δεν θα φτάσει ποτέ στην αληθινή αιώνια ζωή, που εμπεριέχει την ανώτατη και πιο τέλεια δραστηριότητα σε όλους τους αναρίθμητους τομείς και σφαίρες της ζωής.
Οι άνθρωποι που αποσύρονται αμαρτάνουν, φυσικά, όσο και μια πέτρα, αλλά συνιστά αυτό κέρδος για την πέτρα; Η ψυχή όμως θα αποβάλει κάποτε το ακρωτηριασμένο σώμα της. Τι θα κάνει, λοιπόν, στον άλλο κόσμο μέσα στην πλήρη αδυναμία της και στην τέλεια αδράνειά της; Εκεί, θα περάσει από κάθε είδους δοκιμασίες, που σκοπό έχουν να την παρακινήσουν σε πλήρη και αληθινή δραστηριότητα ζωής. Εκείνες οι δοκιμασίες του άλλου κόσμου θα είναι πιο ισχυρές για την ψυχή απ’ ό,τι εδώ, επειδή στον πνευματικό κόσμο αυτό που σκέφτεται και θέλει η ψυχή, παρουσιάζεται αμέσως μπροστά της σαν να είναι πραγματικότητα. Όποιος, για παράδειγμα, στη γήινη ζωή καταλαμβανόταν από ισχυρό πάθος μόνο με τη σκέψη της όμορφης, νέας γυναίκας του γείτονα, πώς άραγε θα περάσει στον άλλο κόσμο, όπου η σκέψη αυτή της γυναίκας του γείτονα θα παρουσιάζεται μπροστά του όπως τη θέλει, σε πλήρη, αν και μόνο φαινομενική, πραγματικότητα; Γι’ αυτόν το λόγο, δεν έχει νόημα η ευλαβής αδράνεια των ερημιτών και των αναχωρητών, γιατί δεν έχει καμία αξία για Μένα ως προς την αιώνια ζωή».
Γι’ αυτό, στα γραπτά της νέας αποκάλυψης τονίζεται επανειλημμένα η αξία της ζωής της γεμάτης δράση μέσα στην τάξη του Θεού. Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Χριστός λέει:
«Αγαπημένοι μου φίλοι και αδελφοί, σας συνιστώ επανειλημμένα: Να είστε διαρκώς ενεργοί για το γενικό καλό των ανθρώπων! Γιατί κάθε ζωή είναι καρπός της ακούραστης, διαρκούς δραστηριότητας του Θεού, επομένως μόνο με την πραγματική δραστηριότητα μπορεί να διατηρηθεί αιώνια, ενώ από την αδράνεια μπορεί αναγκαστικά να προκύψει μόνον ο θάνατος.
Για το ιερατείο και την πνευματική ηγεσία
Το ιερατείο αρκετά συχνά αποτελεί κύριο φορέα θρησκευτικού δογματισμού και πνευματικής βίας.
Το ότι και το γιατί στην αληθινή εκκλησία του Χριστού δεν χρειάζεται αμοιβόμενο ιερατείο με υπαλληλική ιδιότητα, υποδηλώθηκε ήδη
με τα εξής λόγια του Χριστού: «Κάθε άνθρωπος που αναγνωρίζει τον
Θεό, τον αγαπάει πάνω απ’ όλα κι εκτελεί το θέλημά Του, είναι ένας αληθινός και σωστός ιερέας, είναι δε επίσης σωστός δάσκαλος, εφόσον μεταδίδει στο συνάνθρωπό του τη διδασκαλία που έλαβε από τον Θεό (με λόγια και με το δικό του παράδειγμα)».
Βέβαια, παρ’ όλ’ αυτά, πρέπει πάντα να υπάρχουν σε μια κοινότητα και «ελεύθεροι κι αληθινοί δάσκαλοι», για να κηρύσσουν το θείο Λόγο και να καλλιεργούν το Θείο πνεύμα αγάπης. Ακόμη και σήμερα, ισχύουν γι’ αυτούς όσα είπε ο Χριστός στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» στον Ρωμαίο βετεράνο Μάρκο:
«Αν έχεις την καλή γνώμη ότι οι άνθρωποι πρέπει το Σάββατο να συγκεντρώνονται κάπου για να διδαχθούν ξανά για τον Θεό και το θέλημά Του, καθώς επίσης για να Τον θυμηθούν, τότε αυτό ας γίνει. Όμως, ο δάσκαλος έχει, εκτός απ’ αυτήν, άλλες έξι εργάσιμες ημέρες! Αν είναι αφυπνισμένος ως προς το πνεύμα, τότε δεν χρειάζεται να περνά τις έξι αυτές ημέρες μόνο με κοπιαστική προετοιμασία για τη διδασκαλία του επομένου Σαββάτου. Γατί σε όποιον μιλάει μέσα από το πνεύμα του Θεού, τα λόγια θα τεθούν τη στιγμή που πρέπει στην καρδιά και στο στόμα του.
Αφού, όμως, αυτό θα γίνει σίγουρα, εφόσον το υποσχέθηκα, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντοτε στον καιρό των προπατόρων μας και των προφητών, πιστεύω ότι δεν θα ήταν και για τον ραββίνο κακό αν έκανε, ως πρότυπο για την κοινότητά του, κάποια ωφέλιμη εργασία, κερδίζοντας έτσι τον επιούσιο, ώστε να μην είναι αναγκασμένος να συντηρείται από την κοινότητα. Τότε τα μέλη της ασφαλώς θα τον σέβονταν και θα τον μιμούνταν περισσότερο, γιατί στο γεγονός ότι συντηρεί μόνος τον εαυτό του, θα έβλεπαν την καλύτερη απόδειξη της ανιδιοτέλειας και της αγάπης του για την κοινότητα. Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν πολύ καλύτερο από ό, τι συμβαίνει σήμερα με τους ιερείς, που σπαταλούν έξι ολόκληρες μέρες μην κάνοντας τίποτα και αντί να εκτελούν μία ωφέλιμη εργασία, προετοιμάζονται για τον αιώνιο θάνατο.
Διαφορετικά είναι τώρα τα πράγματα για τους περιπλανώμενους αγγελιοφόρους που στέλνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλους τους λαούς της γης. Αυτοί οι πρώτοι αγγελιοφόροι Μου δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τη δυνατότητα να κερδίσουν το ψωμί τους με τα χέρια τους.
Συνεπώς, γι’ αυτούς ισχύει: “Να μη νοιάζεστε για την επόμενη μέρα, τι θα φάτε, τι θα πιείτε και με τι ρούχα θα ντυθείτε, παρά να προσπαθείτε αποκλειστικά και πρώτα απ’ όλα να διαδώσετε με ζήλο στους λαούς το ουράνιο βασίλειο και τη δικαιοσύνη του. Τότε, όλα τα άλλα θα σας έρθουν από μόνα τους. Γιατί ο Πατέρας στον ουρανό ξέρει τι χρειάζεστε!” Όπως, όμως, είπαμε, αυτό ισχύει μόνο για όσους Εγώ έστειλα τώρα σε όλο τον κόσμο. Όπου ύστερα θα υπάρχουν σταθερές και μόνιμες κοινότητες στο όνομά Μου, εκεί πρέπει να ισχύσουν όλα όσα είπα πρωτύτερα (για τους μόνιμους αρχηγούς και δασκάλους).»
Φυσικά, κάθε πνευματική κοινότητα χρειάζεται μία ηγεσία.
Στο «Ρόμπερτ Μπλουμ» διαβάζουμε: «Πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβεις ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανθρώπινη κοινωνία χωρίς ηγέτη. Επομένως, πρέπει να δείξουμε στους ανθρώπους ότι είναι ανάγκη να υπακούουν στους ηγέτες αυτούς. Ή μήπως πιστεύεις ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν πάνω στη γη μεγάλες ανθρώπινες κοινωνικές χωρίς καμία ηγεσία; Ασφαλώς αυτό είναι εντελώς αδύνατο και ενά-ντιο στη φυσική τάξη όλων των επιγείων πραγμάτων.»
Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Ιησούς διδάσκει τα εξής στους Αποστόλους, καθώς τους στέλνει στον κόσμο: «Κάθε φορά που θα έχετε φέρει στην πίστη, σώσει και εδραιώσει στο όνομά Μου κάποια κοινότητα, να ορίζετε τον πιο έμπειρο πολίτη της φιλικό προστάτη της και να του μεταδώσετε (με επίθεση των χεριών) το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, ώστε να μπορεί να γίνει αληθινός ευεργέτης της κοινότητας που του εμπιστεύεστε. Όμως, μην τον δεσμεύετε με αναγκαστικό νόμο σχετικά με το τι πρέπει να προσέχει απέναντι στα μέλη της κοινότητας.
Μολονότι ένας τέτοιος προστάτης ορίζεται από σας στο όνομά
Μου, δεν πρέπει να έχει επίγεια πρωτεία. Αντίθετα, πρέπει να είναι,
όπως εσείς, ένας πολύ ταπεινός υπηρέτης των αδελφών που του έχετε εμπιστευτεί, δεν πρέπει δε να επιτρέπει να τον τιμούν ή και να τον αμείβουν για τις υπηρεσίες που τους προσφέρει. Γιατί αυτά που ο ίδιος έλαβε δωρεάν, πρέπει επίσης να τα δώσει ξανά δωρεάν με αγάπη στους λιγότερο χαρισματικούς αδελφούς του. Αυτά, όμως, που θα του προσφέρει ελεύθερα και με αγάπη η κοινότητα, πρέπει να τα δέχεται, όπως το έχω επιτρέψει αυτό και σε σας.»
Στην «Οικονομία του Θεού» έχει τονιστεί με έμφαση ποια χαρακτηριστικά απαιτούνται από έναν τέτοιο προστάτη. Εκεί αναφέρεται, π.χ.: «Όπως, όμως, Εγώ τώρα διδάσκω τα παιδιά σας πώς να άρχουν, έτσι κι εσείς πρέπει να διαλέγετε ανάμεσά σας ηγέτες των οποίων την καρδιά να βρίσκετε γεμάτη αληθινή ταπεινοφροσύνη. Όμως, ποτέ δεν πρέπει να διαλέγετε κάποιον που επιδιώκει και επιθυμεί να γίνει μεγαλύτερος και σημαντικότερος από όλους τους αδελφούς του, αντί να είναι ο έσχατος μεταξύ τους. Ούτε, βέβαια, κάποιον που φαινομενικά βάζει τον εαυτό του στην πιο χαμηλή θέση, προκειμένου να επιλεγεί. Γιατί τον κάθε υποκριτή πρέπει να τον εξορίζετε από τη χώρα σας, μέχρι να επιστρέφει σ’ εσάς με την απόδειξη ότι Με έχει στην καρδιά του, ζητώντας σας ειλικρινά να τον δεχθείτε στη χώρα σας σαν τον κατώτερο υπηρέτη. Η ουσιαστική, ύψιστη ελευθερία της ζωής, αλλά και η μεγαλύτερη τελειότητά της, συνίσταται στην αληθινή ταπεινοφροσύνη.
Εσείς, λοιπόν, για το λόγο αυτό, δεν χρειάζεστε τόσο έναν ηγέτη για
τη σοφία ή την εξουσία, όσο έναν ηγέτη για τη διαρκή ταπεινοφροσύνη».
Κανόνες της πνευματικής κοινότητας
Ο Ιησούς εκφράζει τη συμβουλή και το θέλημά του για τη θέση που πρέπει να κατέχει ο ηγέτης της κοινότητας στην ομιλία του προς τους Αποστόλους, που ήδη αναφέραμε: «Μην τον δεσμεύετε, λοιπόν, με έναν υποχρεωτικό νόμο σχετικά με το τι πρέπει να προσέχει απέναντι στα μέλη της κοινότητας.»
Με άλλα λόγια, στον αρχηγό πρέπει να παρέχεται με εμπιστοσύνη πλήρης ελευθερία δράσης, με μοναδική καθοδήγηση τη φωνή του Θεού μέσα στην καρδιά του. Αυτό πρωτίστως σημαίνει ότι ο αρχηγός δεν πρέπει να εκλέγεται για σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί έτσι δεν μπορεί να αναπτύξει τη δραστηριότητά του και να έχει αποτελέσματα. Επίσης, πρέπει να του παραχωρηθεί πλήρης ελευθερία χειρισμού των υποθέσεών του.
Εκείνος πάλι πρέπει να αφήνει να τον καθοδηγούν μόνον η φωνή του Θεού μέσα στην καρδιά του και σύμβουλοι φωτισμένοι από τον Θεό. Γιατί ο Θεός θα μπορέσει να φωτίσει, και να καθοδηγήσει πιο εύκολα και γρήγορα έναν τέτοιο αρχηγό από ότι τις καρδιές μίας ολόκληρης κοινότητας. Τέλος, ο αρχηγός πρέπει επίσης να είναι ελεύθερος και απαλλαγμένος από κάθε υποχρεωτικό κανόνα ως προς την επιλογή των συνεργατών και βοηθών του, αφού άλλωστε μόνο με άξιους, επιλεγμένους απ’ αυτόν και έμπιστους συνεργάτες μπορεί να εκτελέσει με τέλειο τρόπο, μέσα απ’ την καρδιά του, τις σκέψεις και αποφάσεις που του υποδεικνύονται.
Όσο ο αρχηγός στηρίζεται στη θεία βούληση, τα μέλη της κοινότητας πρέπει να υπακούουν πρόθυμα και με αγάπη τόσο αυτόν, όσο και τους συνεργάτες και βοηθούς του. Ο Χριστός λέει σχετικά στο «Ρόμπερτ Μπλουμ»: «Γιατί ακόμη και η βουβή φύση δείχνει ότι είναι απολύτως απαραίτητη μία κάποια τάξη κλιμακωτής υπακοής· προκειμένου να μπορεί η δημιουργία να υπάρχει και να διατηρηθεί.» Για τη θέση των αρχηγών, δασκάλων και άλλων υπηρετών της κοινότητας, εξάλλου, ισχύει ο λόγος του Χριστού: «Προσέξτε να μη δημιουργηθούν μελλοντικά ανάμεσά σας έριδες για την ιεραρχία! Ο πιο έμπειρος από σας ας είναι ο αρχηγός για την υπόθεσή σας. Όμως, ποτέ να μη φανταστεί ότι είναι για το λόγο αυτό κάτι περισσότερο από τον τελευταίο! Αυτό, πάλι, δεν σημαίνει ότι οι πιο αδύναμοι δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με το δέοντα σεβασμό. Πρέπει να τον αγαπούν και να τον σέβονται, όλοι πρέπει ν’ ακολουθούν τη συμβουλή του, σαν να ήταν νόμος. Αλλοίμονο σ’ όποιον του επιτεθεί! Αλήθεια, θ’ αντιμετωπίσει το οργισμένο βλέμμα Μου!
Αφού, λοιπόν, επιλέξετε έναν αρχηγό για τις υποθέσεις σας, να προσεύχεστε και να ελέγχετε μήπως το αξίωμα αυτό δόθηκε σε κάποιον ανάξιο. Γιατί ένας κακός, ασύνετος αρχηγός είναι για την κοινότητα ό,τι ο κακός βοσκός για το κοπάδι. Μόλις δει το λύκο να φθάνει, τρέπεται πρώτος σε φυγή, εγκαταλείποντας τα πρόβατα στο λύκο, ή γίνεται στο τέλος ο ίδιος λύκος και σφαγιαστής του κοπαδιού του.»
Η σωστή γενναιοδωρία και η σωστή οικονομία
Το να δίνεις με το σωστό τρόπο είναι επίσης μία ουράνια τέχνη, που πρέπει κανείς να τη μάθει, αν δεν του είναι δοσμένη από τον Θεό. «Ο, τι κάνεις ή δίνεις, πρέπει να το κάνεις και να το δίνεις με πολλή χαρά», λέει ο Χριστός. «Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος έχει διπλή αξία μπροστά στον Θεό και είναι δύο φορές πιο κοντά στην πνευματική τελείωση. Η καρδιά του μοιάζει με έναν καρπό που ωριμάζει γρήγορα κι εύκολα, γιατί έχει μέσα του πολλή σωστή θερμότητα, που μέσα της κυριαρχεί το στοιχείο της ζωής. Ένας κατά τ’ άλλα πρόθυμος ευεργέτης είναι τόσο πιο μακριά από την πνευματική τελείωση, όσο λιγότερο φιλικός είναι όταν πράττει και δίνει. Η δυσαρεστημένη συμπεριφορά όταν δίνουμε είναι ακόμη πολύ εγκόσμια και υλική, γι’ αυτό είναι επίσης πολύ μακρύτερα από τα αληθινά ουράνια στοιχεία από τη χαρούμενη και φιλική συμπεριφορά.
Έτσι, όταν προσφέρεις, δεν πρέπει να κάνεις παράλληλα σοβαρές, συχνά αυστηρές προειδοποιήσεις. Γιατί αυτές εύκολα κάνουν τον αδελφό σου να στενοχωριέται, οπότε αρχίζει να επιθυμεί ζωηρά να μην ξαναχρειαστεί βοήθεια από τον ευεργέτη εκείνον που πάντα τον προειδοποιεί με αυστηρότητα. Από την άλλη, αυτές οι άκαιρες προειδοποιήσεις συχνά κάνουν τον ευεργέτη να αισθάνεται κάποια περηφάνια, οπότε ο ευεργετημένος αισθάνεται ταπεινωμένος και νιώθει περισσότερο τη δυστυχία του. Έτσι, το να σου δίνουν είναι πολύ πιο δύσκολο από το να δίνεις. Όποιος έχει περιουσία και καλή θέληση, δίνει εύκολα. Όμως ο φτωχός ευεργετούμενος νιώθει άγχος όταν αναγκάζεται από τη φτώχεια του να γίνει βάρος στον ευεργέτη, όσο φιλικός κι αν είναι αυτός. Πόσο πιο άσχημα πρέπει να νιώθει, όμως, όταν ο ευεργέτης τον αντιμετωπίζει με δυσαρεστημένη έκφραση και πριν ακόμη τον βοηθήσει, του εκθέτει σοφές διδασκαλίες, οι οποίες μελλοντικά γίνονται τροχοπέδες που θα τον εμποδίσουν να ξαναχτυπήσει την πόρτα του ευεργέτη, αν βρεθεί σε ανάγκη.
Αντίθετα, κάποιος που δίνει φιλικά, έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι του δυσαρεστημένου δότη, γιατί παρηγορεί την καρδιά του ευεργετούμενου, τον ανεβάζει και του δημιουργεί ευγνώμονα διάθεση. Ακόμη, του εμπνέει μία γεμάτη αγάπη εμπιστοσύνη προς τον Θεό, πράγμα που κάνει το φορτίο του ελαφρότερο, οπότε το φέρει με περισσότερη υπομονή και αφοσίωση. Ένας χαρούμενος ευεργέτης είναι για τον δυστυχισμένο αδελφό του ό, τι είναι για τον καπετάνιο ένα ασφαλές, φιλικό λιμάνι στην τρικυμία».
Η φιλαργυρία επικρίνεται επίσης με αυστηρά λόγια:
«Η φιλαργυρία είναι μητέρα κάθε αμαρτίας: Πρώτα ωθεί στο να συγκεντρώσει κανείς μεγάλη περιουσία, με κάθε μέσο, συχνά με την απάτη, την κλοπή και τη ληστεία. Όταν γίνει πλούσιος, τότε γίνεται αγέρωχος και αρχομανής. Αρχίζει να αποφεύγει τους άλλους, διατάζει τους υπηρέτες του να διώχνουν όποιον πλησιάζει ακάλεστος την κατοικία του. Ο πλούσιος σύντομα αγοράζει μια ολόκληρη χώρα, γίνεται κυριολεκτικά άρχοντας, συχνά παίρνει εκβιαστικά την περιουσία των υπηκόων του και τους φέρεται σαν σωστός τύραννος.
Όταν ο φιλάργυρος γίνει πάρα πολύ πλούσιος, ρίχνεται σε κάθε υλική απόλαυση και διαφθορά. Επειδή όμως είναι ο πρώτος στη χώρα, παρασύρει σύντομα με το κακό του παράδειγμα όλο το λαό. Γιατί ο λαός λέει: Ο Κύριός μας πρέπει να ξέρει περισσότερα από μας. Α ν τα κάνει αυτός, μπορούμε να τα κάνουμε κι εμείς! Τελικά, όλοι στη χώρα κλέβουν και κάνουν άσωτη ζωή, ενώ κάθε ίχνος γνώσης του Θεού χάνεται.
Διάβασε τα χρονικά όλων των χωρών και βασιλείων της γης! Θα δεις ότι τις περισσότερες φορές, αρχικά κυβερνήτες τους ήταν φιλάργυροι άνθρωποι, συνήθως εμπορευόμενοι, που με τον καιρό κατάφεραν χάρη στην περιουσία τους να κυριαρχήσουν σε χώρες και λαούς, χρησιμοποιώντας βία, τελικά μάλιστα αλλοίωσαν τη θρησκεία και τα ήθη των υποταγμένων σ’ αυτούς λαών τόσο, που να μην έχουν πια ούτε ίχνος από την παλιά τους αγνότητα.
IV/95 Ο σκοπός της υπηρεσίας.
(Ο Κύριος:) [1] «Η ταπεινότητα εξασκείται και ενισχύεται περισσότερο από όλα με την υπηρεσία. Όσο κατώτερη φαίνεται μία υπηρεσία, τόσο καλύτερη είναι για την πραγματική διαμόρφωση της ζωής. Ουσιαστικά, η υπηρεσία είναι μια συμπύκνωση της ζωής ενώ η υπεροψία είναι διασπορά και τελικά σχεδόν απόλυτη απώλεια της ζωής, πράγμα που θα αποκαλέσουμε δεύτερο ή πνευματικό θάνατο. [2] Η υπεροψία σταματά κάθε υπηρεσία, καθώς και τη συνακόλουθη περαιτέρω εξέλιξη της ζωής. Σύμφωνα με τη θεία τάξη, κάθε άνθρωπος και κάθε άγγελος πρέπει να υπηρετεί, ώστε τελικά να βρίσκει τη μεγαλύτερη ευτυχία και μακαριότητα στην αιώνια και ολοένα ευρύτερη παροχή υπηρεσιών. [3] Δεν υπάρχει ουρανός όπου επικρατεί πλήρης αδράνεια και απραξία μέσα στην απόλαυση! [4] Τα πιο μακάρια πνεύματα των ανώτατων ουρανών λαμβάνουν τη σχεδόν θεία δημιουργική τους δύναμη και εξουσία προκειμένου να ασκήσουν τις δραστηριότητες και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, οι οποίες είναι αφάνταστα σημαντικές τόσο για τη Γη, όσο και για τον μεγάλο πνευματικό κόσμο του απείρου. [5] Στόχος της διδασκαλίας Μου είναι να γίνετε αληθινά τέλειοι ως προς την εσωτερική ζωή σας προκειμένου στη συνέχεια να γίνετε για Μένα οι πιο καλοί εργάτες και εδώ, ιδίως όμως αργότερα στο βασίλειό Μου. [6] Ασφαλώς θα θαυμάζετε αιώνια με έκπληξη τη λαμπρότητα του Θεού, ωστόσο όχι χωρίς να ενεργείτε, γιατί από τη δραστηριότητά σας θα εξαρτάται να πολλαπλασιαστούν τα θαύματα του ουρανού και να γίνονται ολοένα περισσότερο εξαίσια και θεϊκά! [7] Θέλω από τώρα και στο εξής όλες Μου οι ιδέες και οι σκέψεις να γίνονται έργα από εσάς, τα παιδιά Μου, σε αυτόν τον κόσμο για την ψυχή, την καρδιά και το πνεύμα των αδελφών σας και στον άλλο κόσμο για όλες τις μεγάλες πραγματικότητες.»
ΙΙΙ/238 Η επικοινωνία του Θεού με τους ανθρώπους
ΙΙΙ/238 [2]: Ο Ραφαήλ λέει στον Μαθαήλ: «Βλέπεις τώρα πόσο ξύπνιος είναι ο Κύριος ακόμη κι όταν το σώμα Του κοιμάται; Και πόσο καθαρά κατάλαβες τα λόγια Του μέσα στην καρδιά σου; Με αυτόν τον τρόπο ακούμε και εμείς οι άγγελοι τα λόγια και το θέλημα του Κυρίου μέσα μας, και μάλιστα είμαστε εμείς
οι ίδιοι τα λόγια και το θέλημά Του, και επομένως και η τελειωμένη πράξη που Εκείνος θέλει να κάνουμε. Επομένως είμαστε ο λόγος, το θέλημα και η πράξη μέσα στην ίδια μορφή! Καταλαβαίνεις, Μαθαήλ;»
[3] Ο Μαθαήλ είπε: «Μόλις κανείς συνειδητοποιήσει την καθησυχαστική βεβαιότητα ότι αρκεί να κοιτάξει κάτι για να το καταλάβει, αμέσως εμφανίζεται κάτι καινούργιο που ποτέ δεν θα το είχε φανταστεί! Όλα μου φανερώνουν ότι μέσα στη θεία σοφία υπάρχει τόση πληρότητα και βάθος, ώστε κανένα πνεύμα δεν θα μπορέσει ποτέ να τη συλλάβει ολόκληρη. Επομένως θα μαθαίνουμε και θα καταλαβαίνουμε διαρκώς καινούργια πράγματα, κι αυτό είναι πολύ καλό!
[4] Πραγματικά, δεν θα μου άρεσε καθόλου να είναι για μένα τα πάντα τόσο σαφή όσο για τον Κύριο. Αν δεν υπήρχε τίποτα πια μέσα στο άπειρο που να μου είναι άγνωστο, σύντομα θα βαριόμουν τη ζωή μου. Έτσι όμως υπάρχουν τόσα πολλά κρυμμένα και άγνωστα πράγματα ώστε ποτέ δεν θα τελειώσουμε με αυτά. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι δεν θεωρώ καθόλου αξιοζήλευτη τη μακαριότητα του Θεού εάν και εμείς ως παιδιά και δημιουργήματά Του βλέπαμε τα πάντα τόσο καθαρά όσο Εκείνος, γιατί και η αιώνια και άπειρη απόλυτη σοφία Του σίγουρα θα κατέληγε σε φρικτή ανία αν έπρεπε να τη χρησιμοποιήσει μόνο για τον εαυτό του.
[5] Όμως Εκείνος γέμισε για τον λόγο αυτόν ολόκληρο το άπειρο με αναρίθμητα δημιουργήματα ανάλογα με την άπειρη σοφία και δύναμή του και έφτιαξε όντα σκεπτόμενα και προικισμένα με μεγάλη σοφία. Αυτά, που πάντα συγκλονίζονται από το βάθος της σοφίας και τη δύναμη του Θεού, ερευνούν και θαυμάζουν διαρκώς τη σοφία και την ισχύ του μοναδικού Δημιουργού και με κάθε νέα αποκάλυψη νιώθουν πάντα θαυμασμό, λατρεία και τεράστια αγάπη για Εκείνον.
[6] Λοιπόν, αυτό και μόνο θα πρέπει να είναι η ουσιαστική μακαριότητα για τον Θεό! Για Εκείνον που είναι δημιουργός και πατέρας των αγγέλων, των κόσμων και των ανθρώπων και των παιδιών του Θεού αυτό μονάχα μπορεί να είναι η μεγαλύτερη αγαλλίαση, δηλαδή να προσφέρει όλο και πιο μεγάλη μακαριότητα σε εκείνους που αναγνωρίζουν και αγαπούν ολοένα και περισσότερο τον ίδιο και τον Λόγο Του!
[7] Εκείνος ήρθε σαν άνθρωπος στη Γη για να αποκαλυφθεί σε μάς τους ανθρώπους πραγματικά σαν υλικός άνθρωπος, προ- κειμένου να δώσει ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία στους ανθρώπους αυτής της Γης, σε σας τους αγγέλους των ουρανών και σε όλα τα δημιουργήματα που βρίσκονται σε ολόκληρο το άπειρο. Φίλε Μου, αυτό δεν το κάνει ο Κύριος μόνο για δική μας χάρη, αλλά και για τον ίδιο. Γιατί με το πέρασμα των εποχών θα έπρεπε να πεθάνει από την ανία αν συνειδητοποιούσε μέσα στην παντογνωσία Του ότι Εκείνος είναι μια διάνοια χωρίς μορφή, αιώνια και τέλεια στον απόλυτο βαθμό, την οποία όμως ποτέ δεν θα μπορούσαν να αντικρύσουν τα δημιουργήματά Του, ούτε βέβαια να Της μιλήσουν, και επομένως δεν θα μπορούσαν ούτε και να Την γνωρίσουν ποτέ!
[8] Δεν θα ήταν εξαιρετικά θλιβερό για έναν γήινο πατέρα να έχει π.χ. είκοσι παιδιά πολύ αξιαγάπητα, που όλα είναι τυφλά και κουφά και έτσι εκείνος δεν μπορεί να κουβεντιάσει μαζί τους, ενώ εκείνα ποτέ δεν θα μπορέσουν να τον δουν;
Δ.
VII/58 Ψυχή και σώμα
[3] Το σώμα, όντας μια νεκρή ύλη, εάν δεν είχε μέσα του μία ζωντανή ψυχή, δεν θα μπορούσε να αισθανθεί με καμία από τις αισθήσεις του.
Συνεπώς, αποτελεί απλώς ένα εργαλείο ανάγκης για την ψυχή, με τέτοια δομή και διαμόρφωση που να μπορεί να το χρησιμοποιεί για τον έξω κόσμο.
Με άλλα λόγια, μέσω του σώματος, είναι ικανή να βλέπει προς τα έξω, να ακούει και να αισθάνεται τα ευχάριστα ή τα δυσάρεστα. Επιπλέον, της δίνει τη δυνατότητα να μετακινείται από τον έναν τόπο στον άλλον και να πραγματοποιεί διάφορες εργασίες με τα χέρια.
[4] Τα μέλη του σώματος τα κινεί η νοημοσύνη και η βούληση της καρδιάς, καθόσον το ίδιο το σώμα δεν διαθέτει ούτε νοημοσύνη ούτε βούληση. Αυτό βέβαια αλλάζει στην περίπτωση που η ψυχή εξαιτίας των κοσμικών και αισθησιακών της ορέξεων εισχωρεί η ίδια στην σάρκα, με την οποία ζυμώνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε χάνει τη συνείδηση του πνευματικού Εγώ της. Φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση όλη η νοημοσύνη και η βούλησή της, γίνονται τελείως σαρκικές.
Στην περίπτωση αυτή, η ψυχή είναι σχεδόν εντελώς νεκρή, οπότε άμα ακούσει κάτι σχετικά με μία καθαρά πνευματική ανεξαρτησία και με μία πνευματική μεταθανάτια ζωή, της φαίνεται ότι ακούει παραλογισμούς. [5] Μα ακόμη και μια τέτοια σαρκική ψυχή, στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει όταν με πολλούς πόνους αποβάλλει πια το σώμα της, παρά εξακολουθεί να ζει στον κόσμο των πνευμάτων.
Όμως, η επιβίωσή της είναι εξίσου πενιχρή με την επίγνωση και την αυτοσυνείδησή της στην καθαρά πνευματική σφαίρα. Είναι αλήθεια πως μια τέτοια ψυχή στην άλλη ζωή, ζει περίπου όπως σε ένα πιο διαυγές όνειρο.
Συχνά, ούτε ξέρει καν ότι κάποτε ζούσε σε έναν άλλο κόσμο, απλώς επιβιώνει και πράττει σύμφωνα πάντα με το συνηθισμένο αισθησιασμό της. Ακόμη κι όταν της αποκαλύπτονται φωτεινότερα πνεύματα που την νουθετούν και την διδάσκουν ότι τώρα βρίσκεται σε έναν άλλο, πνευματικό κόσμο, εκείνη δεν το πιστεύει. Απεναντίας, περιγελά και ειρωνεύεται αυτούς που της λένε την αλήθεια.
[6] Χρειάζεται πολύς χρόνος για να φθάσει σε μία διαυγέστερη επίγνωση στον άλλο κόσμο μία τέτοια εκκοσμικευμένη και ζυμωμένη με τη σάρκα της ψυχή. Όσο πιο πολύ φωτίζεται ωστόσο η επίγνωσή της, σε ανάλογο βαθμό επανακτά τη μνήμη της, οπότε είναι πλέον ικανή να βλέπει, να ακούει και να αισθάνεται όλα όσα συμβαίνουν πάνω και κάτω από τη γη.
[7] Όταν όμως μια ψυχή έχει τελειοποιηθεί ήδη εδώ στον κόσμο, αφού κατακτήσει την πνευματική αναγέννηση και έτσι φθάσει να έχει ήδη εδώ θέαση και διαυγή αντίληψη των αμιγώς πνευματικών και ουράνιων πραγμάτων, τότε φθάνει επίσης να έχει εντός της την αληθέστατη θέαση όλης της υλικής Δημιουργίας.
Ως επακόλουθο γνωρίζει τα πάντα, ακόμη και τι συμβαίνει πάνω στη Σελήνη ή πάνω και μέσα στον Ήλιο, τι είναι τα άστρα και ποιος ο σκοπός της δημιουργίας τους και οτιδήποτε βρίσκεται στην επιφάνεια ή στο εσωτερικό τους. [8] Όταν λοιπόν μια τέτοια τέλεια ψυχή λυτρωθεί από το βαρύ της σώμα, τότε η όρασή της γίνεται εντελώς όμοια με του Θεού, με αποτέλεσμα -εάν το επιθυμεί- να βλέπει, να ακούει, να γνωρίζει και να αισθάνεται τα πάντα. Αφού, συνεπώς θα είναι η ίδια δημιουργός του κόσμου που θα κατοικεί, καθώς θα είναι όμοια με το Θεό, πώς είναι δυνατό να χάσει τη μνήμη της;
VI/68-69 Ο φόβος του θανάτου
Κεφ. VI/68 και 69 (Ο Κύριος:) [1] «Σου έδειξα για ποιο λόγο άνθρωποι όπως εσύ δεν μπορούν μέχρι στιγμής να έχουν μία βέβαιη συνείδηση της μεταθανάτιας ύπαρξης της ψυχής και θα το έχεις καταλάβει τώρα. Όμως ο φόβος του θανάτου δεν οφείλεται τόσο στο ότι η ψυχή δεν έχει καμία συναίσθηση της ζωής της μετά την απέκδυση του σώματος, πάρα πολύ περισσότερο στην αγάπη της για τον κόσμο και για τον εαυτό της. Εξαιτίας αυτών των δύο μορφών αγάπης η ψυχή ζυμώνεται ολοένα και περισσότερο με τη σάρκα της. Το αποτέλεσμα είναι ότι ως εκ τούτου ενστερνίζεται και η ίδια αναγκαστικά όλο και περισσότερο την αίσθηση του θανάτου, της φθοράς και της ανυπαρξίας, οπότε ως είναι αναμενόμενο την καταλαμβάνουν διάφοροι φόβοι και αγωνία.
[2] Κοίτα, οι προπάτορες των ανθρώπων σε αυτή τη Γη δεν είχαν κανένα φόβο μπροστά στο θάνατο του σώματος, αντιθέτως τις περισσότερες φορές τον επιθυμούσαν διακαώς για να ελευθερωθούν από το ασθενικό γερασμένο σώμα. Χάρη στο θεάρεστο βίο τους είχαν από καιρό σε καιρό οράματα από τον άλλο κόσμο και με αυτό τον τρόπο είχαν αποκτήσει μία διαυγή και αληθινή συνείδηση της επιβίωσης της ψυχής. [3] Τη σημερινή ημέρα όμως έχει χαθεί σχεδόν κάθε πίστη στον Θεό. Από πού λοιπόν να βρουν οι άνθρωποι τη σαφή συνείδηση της μεταθανάτιας συνέχισης της ζωής της ψυχής; [4] Ένα θα σου πω: Όταν σχεδόν όλοι αμφιβάλλουν για την ύπαρξη της Αιτίας κάθε ζωής, δεν είναι να απορεί κανείς όταν αμφισβητούν την επιβίωση της δικής τους της ψυχής μετά το θάνατό τους.
[5] Εάν πας στους Σαδδουκαίους θα δεις ότι κατά πρώτον είναι άκρως υλιστές, οι οποίοι αγαπούν τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό τους, και κατά δεύτερον δεν πιστεύουν σε κανένα θεό και γι’ αυτό το λόγο κατά τρίτον, απορρίπτουν ολοκληρωτικά την αθανασία της ψυχής. Ως εκ τούτου χαρακτηρίζουν τρελό όποιον πιστεύει στην αθανασία της ψυχής και επιπλέον θέλει να την αποδείξει με αστήρικτα, όπως υποστηρίζουν επιχειρήματα, αφού η αθανασία είναι κατά τη γνώμη τους απλώς το παρανοϊκό παιχνίδι της φαντασίας ενός ανεγκέφαλου ανθρώπου.
[6] Παρακάτω, κοίτα τους γνήσιους κυνικούς, τους μαθητές του Έλληνα κοσμικού σοφού Διογένη. Αυτοί φθάνουν στο σημείο να εχθρεύονται τη ζωή και καταριούνται την οποιαδήποτε δύναμη τους έφερε στη ζωή χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Βεβαίως ζουν πολύ ηθικά και φυσικά και απεχθάνονται οποιαδήποτε πολυτέλεια, ακόμη και τις πιο μικρές ανέσεις της ζωής. Για αυτούς η μέγιστη ευεργεσία είναι ο θάνατος, μετά τον οποίο προσδοκούν όχι τη ζωή, παρά την απόλυτη ανυπαρξία που τους είναι άκρως ποθητή.
[7] Αντίθετα, στην Ινδία πάλι μπορείς ακόμη σήμερα να βρεις ανθρώπους οι οποίοι συναναστρέφονται με τις ψυχές των πεθαμένων όπως με τους ζωντανούς ανθρώπους και επικοινωνούν μαζί τους για χιλίων ειδών απόκρυφα πράγματα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν νιώθουν ίχνος φόβου απέναντι στο θάνατο, απεναντίας η ημέρα του θανάτου γι’ αυτούς είναι γιορτή, ενώ η ημέρα που γεννιέται ένα παιδί είναι ημέρα πένθους.
[8] Βλέπεις επομένως ότι οι άνθρωποι διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Συχνά μπορεί ένας λαός να φοβάται ένα πράγμα που ένας άλλος λαός δεν φοβάται καθόλου και μάλιστα με βάση πολλές αποκλίνουσες μεταξύ τους δοξασίες και προσδοκίες. Περισσότερο από όλους φοβούνται το θάνατο οι Ιουδαίοι ακριβώς λόγω της υπέρμετρης αγάπης τους για τον κόσμο και λόγω της φιληδονίας τους.
[9] Ως άνθρωπος Μου είσαι πολύ συμπαθητικός και την κατάλληλη στιγμή θα δώσω πάλι στην ψυχή σου τη συνείδηση της ζωής. Στα νιάτα σου όμως είχες και εσύ τιμήσει υπέρ το δέον τις ηδονές της σάρκας. Αυτός είναι πρωτίστως ο λόγος που και εσύ δεν έχεις βρει μέχρι σήμερα το απολύτως αληθινό και αδιαμφισβήτητο φως, παρ’ όλες τις έρευνες και τις αναζητήσεις σου. Τώρα που ζεις πιο αγνά θα βρεις σύντομα περισσότερο από το εσωτερικό φως της ζωής, οπότε δεν θα ρωτάς πια όπως έκανες μόλις. Θα Με έχεις καταλάβει ασφαλώς τώρα;»
[10] Λέει ο πανδοχέας: «Ω ναι, Σε έχω καταλάβει και με το παραπάνω. Ομολογουμένως, Παντογνώστη Κύριε οι νεανικές μου αμαρτίες έκλεψαν πολύ από τη ζωτική δύναμη της ψυχής μου και τώρα που γερνώ μου είναι πολύ αισθητή ή έλλειψή της. Τώρα απομένει απλώς το ερώτημα με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να αποκαταστήσει ως ένα βαθμό την έλλειψη αυτή».
[11] Λέει ο Κύριος: «Όσο ζει κάποιος στη Γη και έχει μία πολύ σοβαρή θέληση αυτό είναι καθ’ όλα δυνατό, όπως αποδεικνύει παραστατικά το παράδειγμα του Δαβίδ που επίσης είχε διαπράξει πολλές αμαρτίες στη σφαίρα της σαρκικής ηδονής για ένα διάστημα. Μετά όμως όταν ήρθε η ώρα έδειξε αυτοσυγκράτηση και έπαψε να αμαρτάνει από αγάπη για τον Θεό, με αποτέλεσμα να γίνει ένας θεοφίλητος άνθρωπος. Γιατί ειλικρινά σε βεβαιώνω πως στον ουρανό γίνεται μεγαλύτερη χαρά για έναν αμαρτωλό που αναγνωρίζοντας τις αμαρτίες του μετανιώνει ειλικρινά και το δείχνει με ένα λογικό τρόπο, βελτιώνεται εκ θεμελίων και παύει να αμαρτάνει, παρά 99 δικαίους που δεν χρειάστηκε ποτέ να δείξουν μετάνοια.
69[ 1 ]) (Ο Κύριος:) «Σε βεβαιώνω πως όποιος ακούει το Λόγο Μου, δέχεται ότι είναι αλήθεια και τον ακολουθεί πιστά στη ζωή και στην πρακτική του, δεν πρόκειται να αισθανθεί ή να γευτεί ποτέ το θάνατο.
[11] Όποιος τα συλλογιστεί καλά όλα αυτά και τα εφαρμόσει, θα είναι σε όλα του ευτυχισμένος και δεν πρόκειται να έχει φόβο για το θάνατο, έστω κι αν ήταν πολλές και βαριές οι αμαρτίες του στο παρελθόν. Διότι ο Θεός, ο Πατέρας στον Ουρανό, Με έστειλε σε αυτόν τον κόσμο μόνο για χάρη των αμαρτωλών και όχι των δικαίων. Όπως δε Με έστειλε ο Πατέρας, έτσι θα στείλω Εγώ εσάς επίσης στους αμαρτωλούς γιατί μόνο οι άρρωστοι χρειάζονται το γιατρό, όχι όσοι υγιαίνουν».
VI/61 Η μετεμψύχωση
Κεφ. VI/61: Απαντά ο Κύριος: [2] Όποιος από σας είναι ικανός να καταλάβει κάτι ας σημειώσει ότι σε αυτή τη Γη έχουν ενσαρκωθεί ψυχές από άλλους κόσμους αλλά και ψυχές που είναι παιδιά του φιδιού αυτής της Γης. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν γνωρίσει ήδη το θάνατο, μερικοί μάλιστα επανειλημμένα, αλλά πήραν πάλι σάρκα επάνω τους προς χάριν της τελειοποίησης.
[3] Έχετε ακούσει πολλές φορές για τη μετανάστευση των ψυχών, την οποία πιστεύουν σταθερά ακόμη σήμερα στη μακρινή Ανατολή. Όμως αυτή η πίστη είναι πολύ αλλοιωμένη, γιατί θεωρούν ότι η ανθρώπινη ψυχή επιστρέφει στη σάρκα ενός ζώου. Αλλά αυτό είναι εντελώς λανθασμένο. [4] Έχετε ήδη διδαχθεί το πως η ψυχή ενός ανθρώπου η οποία προέρχεται από αυτόν τον κόσμο συντίθεται από το ορυκτό, το φυσικό και το ζωικό βασίλειο και αναρριχάται ως το επίπεδο του ανθρώπου, μία διαδικασία που εξελίσσεται σύμφωνα με μία άκαμπτη τάξη. Αλλά καμία ψυχή, όσο ατελής κι αν είναι, δεν γυρίζει πίσω.* Στο μέσο βασίλειο του άλλου κόσμου μπορεί μία ψυχή να επιστρέφει προσωρινά σε ένα ζώο, όμως αυτό γίνεται μόνο φαινομενικά με στόχο την ταπείνωση της ψυχής, ούτως ώστε να επέλθει πιθανώς η βελτίωσή της. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο ως ένα ορισμένο βαθμό, αφού η ψυχή δεν μπορεί να βελτιωθεί περισσότερο επειδή δεν διαθέτει ανώτερες ικανότητες. Έπειτα η ψυχή αυτή μπορεί να μετατεθεί σε ένα άλλο ουράνιο σώμα, εννοείται στην πνευματική του σφαίρα, όπου θα απολαμβάνει απλώς τη μακαριότητα ενός απλού δημιουργήματος και όχι ενός παιδιού του Θεού. Επομένως ενσαρκώνονται και ψυχές από άλλους κόσμους σε αυτή τη Γη. Σκοπός τους είναι να αποκτήσουν εδώ τις πολυάριθμες πνευματικές ικανότητες που είναι απαραίτητες για την αληθινή υιοθεσία από τον Θεό.
[6] Επειδή λοιπόν η Γη αυτή αποτελεί ένα τέτοιο σχολείο, γι’ αυτό κι Εγώ την αντιμετωπίζω με μεγάλη υπομονή, κατανόηση και μακροθυμία. Όποιος από σας μπορεί να το καταλάβει αυτό που σας είπα, ας το καταλάβει και ας το κρατήσει για τον εαυτό του, για το λόγο ότι δεν έχουν όλοι την ικανότητα να συλλάβουν όλα τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού. Εάν βρείτε κάποιον πάντως που έχει το σωστό πνεύμα, σε αυτόν μπορείτε να αποκαλύψετε λίγο λίγο το ένα ή το άλλο μυστικό αλλά και πάλι πρέπει να το κρατήσει μόνο για τον εαυτό του. Διότι Εγώ θέλω όλα αυτά να τα κατακτά κάθε σωστός άνθρωπος μόνος του ακολουθώντας επιμελώς τη διδασκαλία Μου.
[8] Οι άνθρωποι δεν έχουν πάρα πολύ λίγο ή και κανένα όφελος με το να μάθουν από στόμα σε στόμα αυτές τις ιδιαίτερες άγνωστες πτυχές. Διότι κατά πρώτον δεν τα καταλαβαίνουν και κατά δεύτερον κάτι τέτοιο που για εκείνους είναι εντελώς ακατανόητο μπορεί εύκολα να κλυδωνίσει την πίστη που έχουν ασπαστεί μόλις και μετά βίας με τα χίλια ζόρια. Διότι για να συλλάβει κάποιος αυτό το θέμα σε όλο του το αληθινό πνευματικό βάθος χρειάζεται εμφανώς πολύ περισσότερα από το σκέτο, νεκρό γράμμα του νόμου και των προφητών».
ΙΙ/220-226 Σχετικά με την προηγούμενη ζωή των ανθρώπων που έρχονται από τα άστρα. Διαφορά μεταξύ των ανθρώπων αυτών και εκείνων της Γης
Στο κεφάλαιο ΙΠ/220-223 παρουσιάζεται η συνάντηση του Μουρέλ με τον Φιλοπόλδο και οι εκτενείς διδασκαλίες του τελευταίου, με τις οποίες πρώτα παρουσιάζει γενικά τα αίτια και την εξέλιξη της παρακμής της μεγάλης σοφίας που κατείχαν οι πρωταρχικοί πατριάρχες και λαοί, τόσο στην Αίγυπτο όσο και στην Ινδία. Το ίδιο συνέβη αργότερα και με την ιουδαϊκή θρησκεία. Ύστερα ο Φιλοπόλδος διηγείται τη δική του ζωή μέχρις ότου (221 [1]) «πριν από λίγες εβδομάδες είχα την απερίγραπτη τύχη να συναντήσω τον θείο Διδάσκαλο. Μόνο μέσα σε αυτό το ιερό φως κατάφερα να αναγνωρίσω τη φύση μου και τη φύση του Θεού [2] καθώς και ότι είχα κλείσει ένα εντελώς ιδιαίτερο συμβόλαιο με το θείο πνεύμα πριν ακόμα ενσαρκωθώ σε αυτήν τη Γη.
[3] Κοίτα εκεί ψηλά! Τα αναρίθμητα άστρα είναι κόσμοι πολύ μεγαλύτεροι και λαμπρότεροι από αυτόν τον πλανήτη. Σε καθέναν από αυτούς θα βρεις ανθρώπους με μορφή απόλυτα όμοια με τη δική- μας, που είναι όλοι τους πολύ σοφοί, χωρίς να τους λείπει εντελώς και η αγάπη. Αυτοί όμως γεννιούνται σχεδόν τέλειοι όπως τα ζώα σ’ αυτήν τη Γη και δεν είναι ανάγκη να μαθαίνουν από την αρχή όλα όσα πρέπει και θέλουν να γνωρίζουν. Σχεδόν παντού μιλούν την ίδια γλώσσα και η γνωστική τους ικανότητα έχει συγκεκριμένα όρια. Γιατί ναι μεν παντού όμως η γνώση τους φθάνει μέχρι το ύψιστο πνεύμα του Θεού, όμως η γνώση αυτή μοιάζει περισσότερο με διαίσθηση.
[5] Βέβαια, στους μεγάλους αυτούς κόσμους υπάρχουν εδώ κι εκεί κάποιοι σοφοί που κατά καιρούς συναντιούνται με ανώτερα πνεύματα που τους διδάσκουν τη βαθύτερη θεία γνώση. Έτσι, συμβαίνει κατά καιρούς κάποιοι αφυπνισμένοι να νιώσουν την επιθυμία να γίνουν κι εκείνοι παιδιά του Θεού!
[6] Γιατί σε όλους τους κόσμους οι σοφοί έχουν μάθει από τα ανώτερα πνεύματα που έχουν εμφανιστεί μπροστά τους ότι στον μεγάλο χώρο της Δημιουργίας υπάρχει ένας κόσμος, όπου οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού και ότι εκεί μία ψυχή που έχει απαλλαγεί από το σώμα της στον δικό τους κόσμο μπορεί να αρχίσει από την αρχή, παίρνοντας όμως ένα πολύ χονδροειδές υλικό σώμα. Από τη στιγμή βέβαια που κάποιος εκδηλώσει την επιθυμία για μια τέτοια ενσάρκωση, του περιγράφεται αναλυτικά το τι θα πρέπει να περάσει στον κόσμο αυτόν.
[7] Κατ’ αρχήν, η ψυχή θα χάσει κάθε ανάμνηση της παλιάς, καλής κατάστασής της, έτσι ώστε να γεννηθεί στον καινούργιο κόσμο της από μια γυναίκα και με ατελή ακόμα οργανισμό και να μην μπορεί καν να καταλάβει τι συμβαίνει στη νέα της ύπαρξη. Μόνο σταδιακά, μετά από περίπου ένα χρόνο, θα αρχίσει να αναπτύσσεται μία εντελώς νέα συνειδητότητα με βάση τις αισθητηριακές προσλήψεις, τα φαινόμενα και τις αντιληπτικές παραστάσεις. Τότε η μνήμη και οι πρόσφατες αναμνήσεις όσων αισθάνθηκε κι ένιωσε το άτομο θα είναι οι μόνοι οδοδείκτες και η μοναδική βοήθεια στη νέα τους πορεία στη ζωή πάνω σ’ αυτήν τη Γη. Δεν έρχονται τότε ανώτερα πνεύματα σταλμένα από τον Θεό προκειμένου να οδηγήσουν το παιδί σε μια ανώτερη και βαθύτερη γνώση, αλλά οι γονείς είναι εκείνοι που πρέπει να προσπαθήσουν βάσει των δικών τους εμπειριών να οδηγήσουν το παιδί σε μία καλύτερη πορεία. Το παιδί θα πρέπει στη συνέχεια να μάθει πολλά, να αρχίσει να είναι αυτεξούσιο, να ψάχνει και να ζητάει να αντέξει τον φόβο, την πείνα και τη δίψα, αλλά και τον πόνο και τις στερήσεις και να ταπεινωθεί μέχρις εσχάτων. Στο τέλος μιας τέτοιας ζωής συνήθως έρχεται μια οδυνηρή, βαριά αρρώστια που θα προκαλέσει τον θάνατο του υλικού ανθρώπου.
[8] Αν ο άνθρωπος εκπληρώσει όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις στη ζωή του, αν αγαπά τον Θεό πάνω από όλα και τον συνάνθρωπό του σαν τον εαυτό του -ανεξάρτητα από το αν εκείνος τον καταδίωκε ως ο χειρότερος εχθρός του- τότε θα αφυπνιστεί ο θείος πνευματικός σπινθήρας που υπάρχει μέσα στην ψυχή του και στη συνέχεια θα αναπτυχθεί.
[9] Από τότε και στο εξής ο Θεός μεγαλώνει μέσα στον άνθρωπο, διαποτίζει την ψυχή και την κάνει ισάξιά του και με τον τρόπο αυτόν ο πρώην φυσικός άνθρωπος που ξεκίνησε από τα βάθη της τιποτένιας ύπαρξης θα γίνει παιδί του Θεού που βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους τελείωσης και διαθέτει όλη την τελειότητα που υπάρχει και μέσα στον Θεό.
IV/34 Ψυχές που έρχονται από επάνω
[8] Φυσικά, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους. Μερικές ψυχές έρχονται από επάνω. Είναι πιο δυνατές και τα κακά πνεύματα αυτής της Γης δεν μπορούν να τους κάνουν πολλά ή μάλιστα δεν μπορούν να τους επηρεάσουν καθόλου. Οι παρόμοιες ψυχές μπορούν να αντέξουν μεγαλύτερες δοκιμασίες στη γήινη ζωή τους χωρίς να σημειωθεί καμία ιδιαίτερη ζημιά. Αν αφυπνισθεί το πνεύμα τους, δηλαδή ο κρυμμένος σπόρος της πρωταρχικής ζωής, κι αν ύστερα διαποτίσει την ψυχή, τότε τα λίγα μόνο χαλασμένα στοιχεία της θεραπεύονται αμέσως και ο άνθρωπος εμφανίζεται μέσα στην τελειότητα, όπως είχες την ευκαιρία να παρατηρήσεις στον Μαθαήλ, τον Φιλοπόλδο και αρκετούς άλλους.
[9] Οι ψυχές μερικών ανθρώπων ήταν μάλιστα προηγουμένως άγγελοι του ουρανού. Σε αυτούς δύσκολα μπορεί κάτι να χαλάσει. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και αρκετοί προφήτες όπως ο Μωυσής, ο Ηλίας, ο Ησαΐας και άλλοι, μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για αυτό. Και υπάρχουν τώρα ακόμη περισσότερες ψυχές που ήρθαν από τον ουρανό για να βαδίσουν μαζί Μου εδώ τον δύσκολο δρόμο της σάρκας. Οι άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι αρκετά δυνατοί και μπορούν να αντέξουν μια μεγάλη σωματική δοκιμασία με τη μεγαλύτερη αυτοθυσία.
IV/35 Η διαφορά των ψυχών πάνω στη Γη.
[1] (Ο Κύριος): «Ταυτόχρονα υπάρχουν όμως και διαφορές μεταξύ των ψυχών που έχουν έρθει από επάνω, καθώς μερικές από αυτές προέρχονται από τους τέλειους ηλιακούς κόσμους. Είναι πιο δυνατές από εκείνες που έρχονται από μικρούς πλανήτες παρόμοιους με τη Γη για να γίνουν εδώ παιδιά του Θεού.
[2] Όσο πιο λίγο τελειοποιημένος είναι όμως ένας πλανήτης, τόσο πιο αδύναμοι είναι εκείνοι που φεύγουν από αυτόν για να έρθουν εδώ. Αυτοί θα περάσουν βέβαια από μικρότερες δοκιμασίες στη ζωή, αλλά από την άλλη είναι δυνατόν να πάθει η ψυχή τους μεγαλύτερη ζημιά. Παρ’ όλ’ αυτά έχουν όμως έναν δυνατό σπόρο πρωταρχικής ζωής που αν αφυπνιστεί με τον σωστό τρόπο, σύντομα οι ψυχές επιστρέφουν στην πλήρη τάξη της ζωής.
[3] Τέλος, η πιο συχνή περίπτωση είναι οι ψυχές που κατάγονται εξ αρχής από αυτήν τη Γη. Ουσιαστικά αυτές είναι οι κυρίως προοριζόμενες να γίνουν παιδιά του Θεού, είναι οι πιο αδύναμες και θα μπορούσαν ευκολότερα να φθαρούν εντελώς. Αυτό όμως δεν είναι πάλι τόσο εύκολο γιατί σίγουρα ανάμεσα σε εκατό τέτοιες ψυχές βρίσκονται μία ή δύο ψυχές από επάνω που τις προστατεύουν και τις εμποδίζουν να χαθούν. Ακόμη κι αν ανάμεσά τους βρίσκονται πολλά απολωλότα πρόβατα, κάποια μέρα σίγουρα θα γυρίσουν πίσω.
[4] Η κάθε ψυχή όμως, όσο αδύναμη, φθαρμένη και αλλοιωμένη κι αν είναι, φέρει μέσα της τον πρωταρχικό σπόρο της ζωής που είναι ακατάλυτος. Αν η ψυχή καθώς περνάει ο απαιτούμενος γι’ αυτό χρόνος φθάσει στο σημείο να μπορεί να αφυπνιστεί μέσα της ο σπόρος αυτός, αμέσως θα γίνει μακάρια, θα διαθέτει σοφία και αγάπη για όλα τα πράγματα και θα είναι τότε εξ ίσου παιδί του Παντοδύναμου όπως ένα αγγελικό πνεύμα που έγινε άνθρωπος ή μια ψυχή από ένα κεντρικό ήλιο, ένα δευτερεύοντα πλανητικό ήλιο ή κάποιο άλλο, μακρινό ετερόφωτο ουράνιο σώμα – που από αυτά υπάρχουν άπειρα μέσα στον τεράστιο χώρο της δημιουργίας.
IV/36 Οι ψυχικές ασθένειες και η θεραπεία τους.
[1] (Ο Κύριος): «Γι’ αυτό, δεν πρέπει να κρίνετε τους άλλους ανθρώπους, ώστε να μην καταλήξετε να γίνετε κριτές των ίδιων σας των εαυτών!
[2] Δεν θα ήταν επομένως εξαιρετικά κουτό κι απάνθρωπο να καταδικάζουμε έναν σωματικά άρρωστο άνθρωπο και να Θέλουμε να του επιβάλουμε τιμωρία επειδή αρρώστησε; Ακόμη μεγαλύτερη και πιο απάνθρωπη ανοησία όμως θα ήταν να κρίνετε και να καταδικάζετε κάποιον ψυχικά άρρωστο άνθρωπο για το ότι η ψυχή του εξασθένησε και αρρώστησε για τους λόγους που προαναφέραμε.
[11] Βέβαια, σε κάθε εποχή στάλθηκαν στον κόσμο και αληθινοί γιατροί της ψυχής διαπνεόμενοι από το πνεύμα του Θεού που έδειξαν τον σωστό δρόμο για τη θεραπεία της ψυχής. Μερικοί τον ακολούθησαν και θεραπεύτηκαν πλήρως. Όμως οι μεγάλοι και ισχυροί του κόσμου θεωρούσαν έτσι κι αλλιώς ότι είναι ψυχικά υγιείς, περιφρόνησαν τους γιατρούς αυτούς που είχα στείλει στη Γη και τους απαγόρευσαν να ασκούν το λειτούργημά τους. Έτσι, επανειλημμένα οι μεγάλοι και ισχυροί ήταν οι υπαίτιοι που η διδασκαλία χάριτος για την ίαση των άρρωστων ψυχών δεν ρίζωσε στην ανθρωπότητα και δεν εκδίπλωσε τη θεραπευτική της δύναμη.
VI/56 Γιατί οι αρρώστιες
[7] Εάν δεν επέτρεπε ο Θεός τις αρρώστιες αντίστοιχα προς τις αμαρτίες των ανθρώπων, η μισή ανθρωπότητα και παραπάνω θα καταστρεφόταν τελείως. Η Γη
θα γινόταν τέλεια κόλαση και θα έπρεπε να καταστραφεί, ενώ τα νεκρά συντρίμμια της θα κατέληγαν να περιπλανώνται στο άπειρο.
[8] Λένε οι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι; «Μάλιστα τώρα το καταλάβαμε και αυτό το πρόβλημα και δεν μπορεί πια να μας κακοφαίνεται που πολλές φορές είχαμε αρρωστήσει βαριά και που κατά πάσα πιθανότητα στο τέλος θα μας στείλει κάποια πολύ κακή αρρώστια στον άλλο κόσμο, γιατί σε όλη τη διάρκεια της
ζωής μας έχουμε κάνει πολλές και πολύ αξιοκατάκριτες αμαρτίες. Όμως θα θέλαμε να μας πεις ποιες αμαρτίες προξενούν τις περισσότερες και τις χειρότερες ασθένειες στον κόσμο, αφού ασφαλώς θα υπάρχουν και εκεί διαφορές.»
(56(1]) Λέω Εγώ: «Από όλα τα κακά πράγματα το χειρότερο είναι η πορνεία, η ακολασία και η φιληδονία με οποιαδήποτε μορφή. Μα καταρχάς οι άνθρωποι παρασύρονται σε τέτοια πάθη από την οκνηρία, την αλαζονεία και τον εγωισμό. Γιατί για τον αλαζόνα και τον εγωιστή δεν υπάρχει ιερό ούτε όσιο και προσπαθεί με όσα μέσα έχει στη διάθεσή του να ικανοποιήσει τα αισθησιακά πάθη του.
[2] Εάν ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει παιδιά και αυτά είναι αδύναμα και φορτωμένα με αρρώστιες. Επομένως αυτή η αμαρτία είναι ένας βασικός παράγοντας για όλες τις χειρότερες αρρώστιες που υπάρχουν στον κόσμο αυτόν.
[3] Αμέσως μετά ακολουθούν η πολυφαγία και η ασωτία, ο θυμός, τα νεύρα, όπως και οι κάθε λογής αναστατώσεις. Αυτά τα ελαττώματα προξενούν επίσης διαφόρων ειδών παθήσεις που βασανίζουν οικτρά τους ανθρώπους.
[4] Δεν είπα σε εκείνον τον άρρωστο στην Ιερουσαλήμ που περίμενε επί 38 συναπτά έτη στη Βεθεσδά για να θεραπευτεί, όταν τον έκανα καλά: “Φύγε και μην αμαρτήσεις ξανά για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο ακόμη!” Η πολύ βαριά πάθησή του ήταν συνέπεια των πολλών αμαρτιών που είχε κάνει παλαιότερα. Σχεδόν με όλους όσους έχω θεραπεύσει ίσχυε το ίδιο. Εάν δεν έπεφταν άρρωστοι εξαιτίας των αμαρτιών τους, θα είχαν χαθεί οι ψυχές τους. Το μόνο που τους συνέτισε ήταν μία δυσβάστακτη και επώδυνη αρρώστια που τους έδειξε με ποιο τρόπο ο κόσμος ανταμείβει τους εραστές του. Χάρη στην αρρώστια τους πέρασε η αγάπη για τον κόσμο και εύχονταν να λυτρωθούν από αυτόν μία ώρα αρχύτερα. Με τον τρόπο αυτό η ψυχή τους έγινε πιο ελεύθερη και την κατάλληλη στιγμή θεραπεύτηκε και το σώμα τους.
[5] Παράλληλα με αυτά τα κύρια αίτια για τις περισσότερες ασθένειες που παρουσιάζονται στους από γενετής εξασθενημένους ανθρώπους, υπάρχουν ασφαλώς και άλλα που μπορούν να προκαλέσουν πολύ σοβαρές παθήσεις. Αλλά σας το υπογραμμίζω για άλλη μία φορά ότι μόνο σε έναν εκ γενετής εξασθενημένο άνθρωπο μπορούν να συμβούν. Θα σας δείξω εν συντομία τα αίτια αυτά:
[6] Καταρχάς πρωταρχική αιτία είναι η κατανάλωση κακής, βρώμικης, κακομαγειρεμένης τροφής που επιπλέον δεν είναι αγνή και δεν είναι φρέσκια. Το ίδιο ισχύει επίσης για τα ποτά και τα άγουρα φρούτα. Επιπλέον πολλοί έχουν την κακή συνήθεια όταν έχουν ζεσταθεί πολύ να κατεβάζουν απότομα τη θερμοκρασία του σώματος. Άλλοι πάλι που δεν έχουν συναίσθηση της έμφυτης αδυναμίας τους εκτίθενται σε ποικίλους κινδύνους εξαιτίας των οποίων είτε πεθαίνουν είτε παθαίνουν μία ανήκε- στη βλάβη. [7] Ασφαλώς γι’ αυτά δεν φταίει ο Θεός, ιδίως μάλιστα αφού έχει δώσει στον άνθρωπο τη νοημοσύνη, την ελεύθερη βούληση και τους πιο καλούς νόμους για τη ζωή του.
[8] Αλλά το μόνο δραστικό μέσο για να καταπολεμηθεί η οκνηρία του ανθρώπου είναι τα κάθε λογής δεινά που έπονται αναγκαστικά όταν αυτός δεν σέβεται τη θεϊκή βούληση. Τα δεινά αφυπνίζουν την ψυχή που βρίσκεται σε βαθιά νάρκη μέσα στη σάρκα και της δείχνουν τις δυσάρεστες συνέπειες της οκνηρίας της. Με τον τρόπο αυτό η ψυχή γίνεται πιο προσεκτική, πιο συνετή, πιο δραστήρια και εναρμονίζεται πιο εύκολα με τη θεϊκή βούληση όταν την αναγνωρίσει. Επομένως οι διάφορες ασθένειες που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους έχουν ασφαλώς κάτι το πολύ θετικό.
[10] Ασφαλώς υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ήρθαν ήδη άρρωστοι στον κόσμο αυτόν εξαιτίας των αμαρτιών των γονέων ή και των προπάππων τους. Στην πλειοψηφία τους αυτές οι ψυχές κατάγονται από πάνω και το πέρασμά τους από τη Γη είναι πολύ σύντομης διάρκειας. Αλλά γι’ αυτές υπάρχει άριστη μέριμνα στη σφαίρα των πνευμάτων στον άλλο κόσμο. Επιπλέον, όποιος τις φροντίζει εδώ με αγάπη και με υπομονή, αυτόν θα τον υποδεχτούν και οι ίδιες με όμοια αγάπη και υπομονή στα ουράνια διαμερίσματά τους.
Ο θάνατος και ο φόβος του θανάτου
Ο σωματικός θάνατος του ανθρώπου δεν είναι παρά ένα πέρασμα σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης. Η παλαιά μορφή του υλικού σώματος, την οποία είχε διαμορφώσει και συντηρήσει μέχρι στιγμής το πνεύμα σαν ένα κέλυφος και
εργαλείο για το ίδιο και για την ψυχή, εγκαταλείπεται ως άχρηστη ή παρωχημένη. Έτσι η υλική μορφή αποσυντίθεται, ενώ η καθεαυτή πνευματικοψυχική οντότητα περνάει σε μία ελεύθερη ύπαρξη, αποδεσμευμένη από τη χονδροειδή γήινη ύλη:
«Όταν καλούμαστε από το Θεό να εγκαταλείψουμε αυτό τον κόσμο, ένας άγγελος απελευθερώνει από τα δεσμά της ύλης όλα όσα ανήκουν στο πνεύμα, παραδίδοντας την ύλη στην αποσύνθεση. Παραλαμβάνει μόνο την ψυχή μαζί με το πνεύμα της ζωής της, καθώς και οτιδήποτε από την ύλη του σώματος
ανήκει στην ψυχή. Συνενώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία σε μια τέλεια αιθερική ανθρώπινη μορφή, τα οδηγεί σύμφωνα με την αιώνια αμετάβλητη θεϊκή θέληση στον κόσμο των πνευμάτων».
«Κοίταξε, δημιουργήθηκες σαν αποτέλεσμα της σαρκικής αγάπης των γονέων σου. Αλλά με την ύψιστη ουράνια Αγάπη ανυψώνεσαι σαν πνεύμα από το βάρος της σάρκας και μετά από την ολοκλήρωσή σου, ζεις αιώνια μια τέλεια και απόλυτα δημιουργική ζωή, της οποίας η γλυκύτητα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα το γήινο. Και οτιδήποτε ξεκίνησες στη γη, θα το ολοκληρώσεις πνευματικά, στην αιώνια πνευματική γη».
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα με τα οποία ο κάθε άνθρωπος χωριστά αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις, είναι προφανώς πολύ διαφορετικά, ανάλογα με τη συνειδητότητα που διαθέτει η ψυχή του και ανάλογα με το που είναι στραμμένη η αγάπη της, προς το πνεύμα ή προς τον κόσμο.
Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό και είναι βέβαιος για τη συνέχεια της ζωής, δεν έχει λόγους να θλίβεται ή να φοβάται. Τα πράγματα σαφώς είναι διαφορετικά για εκείνον τον άνθρωπο ο οποίος είναι προσκολλημένος στα αγαθά και στις χαρές του παροδικού κόσμου. Προφανώς ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση της συνέχισης της ζωής σε έναν αόρατο, καθαρά πνευματικό κόσμο, με συνέπεια να μην μπορεί ν’ απαλλαγεί από το φόβο του θανάτου.
Εύκολος ή δύσκολος θάνατος
Ο τρόπος επίσης που βιώνει μια ψυχή τον αποχωρισμό της από το σώμα, είναι πάντα διαφορετικός, ανάλογα προς τα που στρέφονται οι προτιμήσεις της, στα εγκόσμια ή στα πνευματικά πράγματα.
Μια ώριμη ψυχή προφανώς θα αντιμετωπίσει τη διάλυση του σώματος εν όψει του περάσματος στη σφαίρα της αιωνιότητας με αισιοδοξία, δείχνοντας καρτερία και εμπιστοσύνη απέναντι στις πιθανές ταλαιπωρίες του σώματος. Μια υλιστική ψυχή αντίθετα θα περιμένει σε γενικές γραμμές με αγωνία την ώρα του θανάτου. Τις δε κακοπάθειες του σώματος που της επιβάλλονται για να τη βοηθήσουν να απεξαρτηθεί από τον κόσμο της ύλης, θα τις αντιμετωπίζει με φόβο, ανημπόρια ή μεμψιμοιρία.
«Εάν θα ζήσεις έτσι ώστε η ψυχή σου να αναγεννηθεί πλήρως μέσα στο πνεύμα της», λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» ο Ιησούς, «τότε το πνεύμα σου θα απαλλαχθεί σύντομα και με ευκολία από όλα τα ακάθαρτα στοιχεία που παραμένουν ακόμη μέσα στη σάρκα σου. Έτσι θα έχεις έναν εντελώς μακάριο θάνατο, ακόμη και σαν σώμα. Α ν όμως κάποιος θέλει σε γενικές γραμμές να ζήσει στα σοβαρά, σύμφωνα με τη διδασκαλία μου και να την εφαρμόσει στην πράξη, εντούτοις όμως συνεχίζει στα κρυφά τις παλιές του συνήθειες, δεν θα μπορέσει να κατακτήσει την πλήρη αναγέννηση της ψυχής του μέσα στο πνεύμα, σε αυτό τον κόσμο. Έτσι στο τέλος υποχρεωτικά θα βασανισθεί αρκετά ώσπου να αποδεσμευθεί η ψυχή του. Γιατί τότε τα βάσανα θα είναι η φωτιά με την οποία θα καθαρισθεί το χρυσάφι της ζωής του από τις υπόλοιπες ακαθαρσίες».
Σε ένα άλλο σημείο διαβάζουμε ότι «υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι μολονότι εξαιρετικά ευσεβείς και δίκαιοι άνθρωποι, στο τέλος αποχωρούν από αυτό τον κόσμο όχι ιδιαίτερα ανώδυνα. Σε αυτή την περίπτωση ισχύουν δυο δυνατότητες. Μια περίπτωση είναι ότι ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να περάσει μια μεγαλύτερη δοκιμασία της υπομονής του, προκειμένου η ψυχή του να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη σταθερότητα για τη ζωή της στο επέκεινα. Στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί ο άνθρωπος να έγινε ευσεβής και δίκαιος σε προχωρημένη ηλικία, ενώ να είχε διαπράξει στη νεότητά του ορισμένες νεανικές αμαρτίες, οι οποίες να διατάραξαν την αρμονία της σωματικής του φύσης. Οι συνέπειες αυτών των καταστάσεων μπορεί να του επιφυλάσσουν κάποιες πίκρες για τις τελευταίες ώρες της ζωής του. Αλλά μπορούμε να το θεωρήσουμε σαν απόλυτα βέβαιο, ότι εκείνοι που ζουν τη ζωή τους από την αρχή ως το τέλος σύμφωνα με το νόμο του Θεού, αποχωρούν πάντα με τον πιο ανώδυνο τρόπο».
Ι/241-242 Σχετικά με την αγωγή και τη διατροφή: η επιρροή των κακών πνευμάτων στον οργανισμό και η καθαρτική δράση των ασθενειών.
Στα κεφάλαια Ι/241-242 ο Κύριος συνεχίζει προσφέροντας μια δέσμη κανόνων ζωής που αφορούν στην αγωγή και τη διατροφή και που είναι επίκαιροι και για τη σημερινή εποχή.
Ο Κύριος λέει τα εξής αναφερόμενος στα παιδιά και των δύο φύλων και ηλικίας 9-16 ετών που είχαν απαχθεί από τους Φαρισαίους και που ήταν ήδη πολύ διεφθαρμένα από ηθική και σωματική άποψη: (Γ241 [8]) «Τα κακά πνεύματα που ρυπαίνουν τη σάρκα δεν είναι πουθενά πιο δραστήρια από ό,τι στα παιδιά και είναι εξαιρετικά πρόθυμα να βοηθήσουν την ψυχή να δομήσει έτσι το σώμα της ώστε αυτό να αποτελεί αναπαυτική κατοικία γι’ αυτά (τα κακά πνεύματα).» Οι φύλακες άγγελοι εκδιώκουν τα κακά αυτά πνεύματα χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτόν αρρώστιες του σώματος, πράγμα που μας εξηγεί γιατί οι κλασσικές παιδικές αρρώστιες έχουν τόσο ευεργετική δράση. [ 12] «Αν δεν λαμβάνονταν αμέσως μέτρα για την προστασία των παιδιών, θα υπήρχαν τόσα πολλά δαιμονισμένα, κωφάλαλα, καθυστερημένα και ανάπηρα παιδιά στον κόσμο, ώστε θα ήταν δύσκολο να βρει κανείς ένα παιδί που να είναι εντελώς υγιές». Συνεπώς, η ηθική καθαρότητα και η σωστή διατροφή – η σύμφωνη με τους κανόνες διαιτητικής του Μωυσή – είναι εξαιρετικά σημαντικές γιατί και εξαιτίας της κακής διατροφής μπορούν να φθάσουν στο σώμα λεγεώνες ελευθερωμένων πνευμάτων που όμως είναι ακόμη ακάθαρτα και κακά. Αναφερόμενος στη δική μας εποχή, ο Κύριος λέει: (1/242 [8 και 12] «Εκείνη την εποχή όμως όπου οι άνθρωποι θα αναζητούν τις πιο παράξενες λιχουδιές χωρίς να εξετάζουν την καθαρότητά τους (από πνευματική άποψη) και σε μερικές χώρες θα τρώνε τα πάντα εκτός από πέτρες και πηλό, θα είναι θαύμα πώς οι άνθρωποι δεν θα έχουν ακόμη επιστρέφει στις ανάλογες ζωικές μορφές, αφού αυτό θα το έχουν ήδη κατορθώσει από ψυχική άποψη. Όμως οι τυφλωμένοι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, αλλά τρώνε σαν τους πολύποδες όλα όσα τους φαίνονται νόστιμα. Είναι λοιπόν άξιο απορίας που γίνονται νωθροί, άρρωστοι, γεμάτοι αναπηρίες, βαρείς και δεν αισθάνονται καλά;» Πολλές φορές η ασυγχώρητη τυφλότητα των γονιών ευθύνεται για τον πρόωρο σωματικό θάνατο των παιδιών τους. Στην παράγραφο [13] ο Κύριος προειδοποιεί κατηγορηματικά να μην καταναλώνονται πατάτες και καφές, που είναι ιδιαίτερα βλαβερά για τις εγκύους και τα παιδιά, αν και οι τυφλωμένοι άνθρωποι καταναλώνουν βέβαια και πολύ πιο επικίνδυνα δηλητήρια.
Η πνευματοποίηση του σώματος
Τι σημαίνει «ανάσταση της σάρκας», το κατανοούμε εφόσον γνωρίζουμε τη φύση και τη δομή της ύλης, ιδίως αυτής του ανθρώπινου σώματος.
Όλη η ύλη είναι κατά βάση πνεύμα, το οποίο έχει φυλακισθεί μέσα σ’ αυτήν, καταδικασμένο σε αδράνεια και αδυναμία λόγω της αντίθεης στάσης του που επέφερε την πτώση των αγγέλων.
Το ίδιο ισχύει επίσης για τα υλικά άτομα του σώματός μας. Όπως και η ύλη όλων των ουράνιων σωμάτων, βρίσκονται σε ένα αναμορφωτήριο όπου πρέπει, αποβάλλοντας τη σατανική φιλαυτία, να αποκτήσουν τη φιλαλληλία και την αγάπη για το Θεό.
Ενόσω υπηρετούν με αυτή την υλική μορφή σαν δομικά στοιχεία του σώματος, επηρεάζονται διαρκώς από το πνεύμα και τους ψυχικούς σπινθήρες που έχουν ήδη συνετισθεί, ώστε να επιστρέφουν κι αυτά στο τέλος εκούσια από την ανομία στο Νόμο του Θεού.
Αυτή η πνευματική διεργασία στα υλικά στοιχεία του σώματος συμβαίνει κατά κύριο λόγο στην ώριμη ηλικία, ιδίως την ώρα του θανάτου, αλλά όπως είδαμε επίσης κατά τη διάρκεια της αποσύνθεσης του σώματος. Το πνεύμα προσπαθεί να συνετίσει με αγάπη όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτά τα αρνητικά στοιχεία και να τα αποδώσει στην καθαρισμένη ψυχή. Έτσι η ψυχή ολοκληρώνεται όλο πιο πολύ, σχηματίζοντας ένα πληρέστερο και λαμπρότερο αιθερικό σώμα για το πνεύμα.
Στο «Γή και Σελήνη» διαβάζουμε σχετικά:
«Και το ανθρώπινο σώμα επομένως αποτελείται καθαρά από ψυχικά συστατικά, μόνο που το αποτελούν αυτά που όπως είπαμε εξακολουθούν να είναι χονδροφυή, ακάθαρτα και κακοήθη. Γι’ αυτό πρέπει να επιστρέψουν στη γη, ώστε να αποσυντεθούν και στη συνέχεια να ανυψωθούν με τον τρόπο που σας είναι ήδη γνωστός, προκειμένου να συντείνουν στην ολοκλήρωση εκείνης της οντότητας της οποίας κάποτε αποτελούσαν το σώμα της. Αυτό συνήθως γίνεται (όπως σας είναι γνωστό) στο πεδίο της τρίτης ατμοσφαιρικής ζώνης, όπου κάθε καθαρό πνεύμα ολοκληρώνεται μόνον εφόσον ενσωματώσει όλα εκείνα τα συστατικά που κάποτε ήταν δικά του. Αυτή η ενσωμάτωση είναι η λεγόμενη ανάσταση της σάρκας και δικαιολογεί τη γνωστή ρήση του Παύλου που λέει: «Με το σώμα μου θα βλέπω το Θεό».
Ψυχές που παραμένουν κοντά στον τόπο της ταφής τους
Προφανώς δεν είναι ανάγκη το πνεύμα και η ψυχή να βρίσκονται κοντά στον τόπο όπου αποσυντίθεται το σώμα για να ελκύσουν και τα τελευταία στοιχεία που θα μετατραπούν σε πνεύμα. Το πνεύμα, ως προικισμένο με θεϊκή δύναμη, έχει την ικανότητα να ελκύει από οποιαδήποτε απόσταση τα πνευματοποιημένα στοιχεία του σώματος που επιθυμούν να επανασυνδεθούν μαζί του και με την ψυχή.
Ωστόσο οι ψυχές που είναι ιδιαίτερα προσδεμένες με την ύλη, δεν το συνειδητοποιούν αυτό. Γι’ αυτό υπάρχουν οι λεγόμενες «ψυχές των νεκροταφείων», όπως διαβάζουμε στα «Δώρα του Ουρανού»:
«Οι ψυχές που η καρδιά τους είναι ιδιαίτερα δεμένη με τα εγκόσμια, για πολύ καιρό μετά την αποδήμησή τους παραμένουν στη γη, συχνάζουν δε κατά προτίμηση στον τόπο όπου σήπεται το σώμα τους. Μερικές μάλιστα παραμένουν στα νεκροταφεία, αιωρούμενες πάνω από τον τάφο του σώματός τους, ώσπου η αποσύνθεση να διαλύσει και το τελευταίο άτομό του. Μετά το θάνατο η ψυχή είναι μόνιμα συνδεδεμένη με το πνεύμα της και αποτελεί το σώμα του. Γι’ αυτό δεν ασκείται κανενός είδους πίεση σε αυτά τα όντα, λόγω της ελευθερίας της θέλησης, η οποία είναι πάντα σεβαστή. Από καιρό σε καιρό παίρνουν κάποιο μάθημα, αλλά κατά βάση μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν, ακριβώς όπως όταν ζούσαν στον κόσμο.
Η κύρια αιτία που οι ψυχές αυτές παραμένουν στα νεκροταφεία, είναι σίγουρα η εσφαλμένη διδασκαλία για την ανάσταση της σάρκας. Οι ψυχές διδάσκονται βέβαια επανειλημμένα ότι το νεκρό σώμα δεν έχει πια καμιά σχέση μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά πολλές ψυχές επιμένουν να θέλουν να μπουν στον «παράδεισο». Τότε οι δάσκαλοί τους (τα πνεύματα-φύλακες) τις απομακρύνουν από εκεί και τις διδάσκουν για τον αληθινό παράδεισο. Τους δείχνουν ότι ο αληθινός παράδεισος θα πρέπει να προέλθει από αυτές τις ίδιες, ότι δεν μπορούν να έρθουν στον παράδεισο, παρά ο παράδεισος να έρθει μέσα σε αυτές. Κι αυτό χάρη στη φλογερή, ειλικρινή θέληση να κάνουν όλο πιο πολύ το καλό, με συνέπεια να ταπεινώνονται όλο και περισσότερο, ώστε να έχουν ακόμη μεγαλύτερη δυνατότητα να υπηρετούν τον καθένα».
IV/91 Απολίτιστοι λαοί και ακαλλιέργητοι άνθρωποι εδώ και στην άλλη ζωή
Στο κεφάλαιο IV/91 ο Κύριος περιγράφει τη συνέχιση της εκπαίδευσης των επονομαζόμενων φτωχών και γυμνών ψυχών στον άλλο κόσμο. Αυτές αρχικά μπορούν να έρχονται σε επαφή μόνο με ίσης δυναμικότητας ζωές προκειμένου να μην αφομοιωθούν από ένα πιο ισχυρό πνεύμα όπως είναι π.χ. ο Ραφαήλ, όπως καταπίνει η θάλασσα μία σταγόνα.
Ο Κύριος φέρνει ως παράδειγμα το πνευματικό επίπεδο των πρωτόγονων λαών σε σύγκριση με εκείνο των ανώτερων πολιτισμών: [3] «Στη Γη υπάρχουν ακόμα και σήμερα, συνήθως σε νησιά, λαοί που κατοικούν εκεί ανενόχλητοι από τον καιρό του Αδάμ. Είναι οι απόγονοι του Κάιν που βρίσκονται ακόμη σήμερα στο ίδιο πολιτισμικό επίπεδο που βρίσκονταν πριν από 2000 χρόνια. Γιατί όμως δεν σημείωσαν καμία πρόοδο ως προς τον πολιτισμό, παρά μάλλον οπισθοδρόμησαν, παρά τα συχνά τους συμβούλια; Γιατί ο πιο σοφός ανάμεσά τους είναι πιο κουτός και τυφλός από τον πιο ηλίθιο χοιροβοσκό στη χώρα μας! Αν όμως ούτε καν ο πιο σοφός δεν ξέρει τίποτα, πώς να μάθουν οι υπόλοιποι, οι οποίοι τον συμβουλεύονται;
Ασφαλώς στο σημείο αυτό μερικοί θα ρωτούσαν γιατί ο Θεός δεν έστειλε στους συγκεκριμένους λαούς κανένα προφήτη διαπνεόμενο από το θείο πνεύμα. Εδώ φθάνουμε στο καίριο σημείο!
Στους λαούς αυτούς ενοικούν ψυχές που είναι ακόμα πολύ ανώριμες και γυμνές. Μια ανώτερη αποκάλυψη θα τους «κατάπινε» και θα τους φόρτωνε μία καταδίκη από την οποία δεν θα μπορούσαν πια να απαλλαγούν. Θα μετέτρεπαν την ανώτερη και αγνότερη αλήθεια σε τεράστια δεισιδαιμονία και θα προσκολλούνταν τόσο σ’ αυτήν, ώστε στο τέλος δεν θα μπορούσα ούτε Εγώ πια να τους λυτρώσω.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να μείνουν έτσι για άλλα χίλια χρόνια. Μετά θα τους επισκεφθούν άνθρωποι με αφυπνισμένο νου, οι οποίοι όμως δεν θα τους διδάξουν, αλλά απλώς θα αποτελέσουν γι’ αυτούς ένα παράδειγμα που θα τους κάνει να ξυπνήσουν λίγο. Μια τέτοια συνάντηση θα τους τυχαίνει σε τακτά διαστήματα. Αφού αυτό συμβεί για μερικές εκατοντάδες χρόνια, οι λαοί αυτοί θα αποκτήσουν κάπως περισσότερα ενδύματα, σωματικά και ψυχικά, και σταδιακά θα γίνουν ώριμοι για μια ανώτερη αποκάλυψη.
Το ίδιο, λοιπόν, ή ακόμα πιο δύσκολη είναι στον άλλο κόσμο η συνέχιση της διαμόρφωσης μιας εντελώς γυμνής φυσικής ψυχής και η τελείωση της ζωής της.
Μια τέτοια ψυχή πρέπει να αφεθεί μόνη μέσα στη σκοτεινιά της για τόσο μακρύ διάστημα, μέχρι που η δυστυχία της να την ωθήσει να ξυπνήσει από τον ημιυλικό της λήθαργο και να αρχίσουν να διαμορφώνονται μέσα στην καρδιά της πιο συγκεκριμένες σκέψεις, αδιάφορο για ποιό θέμα. Έτσι σταδιακά η αναζήτηση μιας τέτοιας ψυχής γίνεται πιο δυναμική. [10] Με τον τρόπο αυτόν, η ψυχή ωριμάζει και αρχίζει να προσλαμβάνει οτιδήποτε βρει τυχαία για να περιβάλει την ουσία του σώματος της ψυχής της. Και όταν μια ψυχή αρχίσει να νιώθει μεγάλη επιθυμία γι’ αυτό, καθώς η φωτιά της ζωής της γίνεται πιο ζωηρή, βρίσκει όλο και περισσότερα για να καλύψει τις ανάγκες της.
Ο τόπος παραμονής είναι αντίστοιχος με την πνευματική βαθμίδα
Επομένως, κι αν ακόμη η καθαυτό σφαίρα της ζωής των κατοίκων του άλλου κόσμου είναι ο εσωτερικός πνευματικός τους κόσμος, ωστόσο ο τόπος διαμονής τους ως πρόσωπα δεν είναι εντελώς χωρίς σημασία.
Αντίθετα, λέγεται ότι αυτός ο εξωτερικός τόπος παραμονής κάθε πνεύματος αντιστοιχεί ουσιαστικά στην κατάσταση της εσωτερικής πνευματικής ζωής του. Κι αυτό γιατί τα όμοια έλκονται και στον πνευματικό κόσμο, εδώ δε το εξωτερικό είναι ακόμη περισσότερο τέλεια έκφραση του εσωτερικού απ’ ό,τι στον υλικό κόσμο.
Σύμφωνα με το νόμο αυτό, τα πνεύματα που είναι ακόμη πολύ υλικά και εγωιστικά, έλκονται προς την περισσότερο πυκνή υλικά σφαίρα των ουρανίων σωμάτων. Γι αυτό, τους αρέσει να μένουν στο χαμηλότερο στρώμα του αέρα, στην επιφάνεια ή και στο εσωτερικό των ουρανίων σωμάτων, όπου συχνά συνιστούν σκοτεινές συμμορίες. Αντίθετα, οι καλύτερες ψυχές, που επιζητούν το θείο φως, ανυψώνονται προς τα μεσαία και ανώτερα στρώματα του αέρα των ουρανίων σωμάτων.
Τα εξαγνισμένα, όμως, καθαρά πνεύματα και οι άγγελοι ζουν έξω από τις υλικές σφαίρες και τα στρώματα αέρα, στους άπειρους χώρους του αιθέρα. Χάρη στην ουράνια τελειότητά τους, μπορούν να βρεθούν σε οποιοδήποτε τόπο της Δημιουργίας όχι μόνο πνευματικά, αλλά όταν το θέλει ο Θεός και χωροχρονικά.
Στον «Πνευματικό Ήλιο» διαβάζουμε σχετικά: «Υπάρχουν πνεύματα που είναι εξαιρετικά αργόστροφα και σκοτεινά, και γι αυτό μπορούν να περάσουν τη ζωή τους μόνο στα πιο πυκνά, εσωτερικά μέρη της γης. Υπάρχουν, πάλι, πνεύματα κάπως ελαφρότερα, που συνεπώς κατοικούν στα ανώτερα στρώματα της γης και στα νερά, ενώ άλλα ζουν στο κατώτερο στρώμα της γήινης ατμόσφαιρας. Άλλα, πιο τελειοποιημένα, κατοικούν στα ανώτέρα και καθαρότερα μέρη της ατμόσφαιρας, περίπου από τους πάγους των οροσειρών και πάνω. Τα ακόμη πιο ολοκληρωμένα κατοικούν την πρώτη ζώνη του αιθέρα, άλλα τις ανώτερες και πιο ελεύθερες περιοχές του αιθέρα, δηλαδή αυτές που βρίσκονται ανάμεσα στα ουράνια σώματα. Και τέλος υπάρχουν τα απόλυτα τέλεια πνεύματα, που κατοικούν στις ανώτερες σφαίρες των ήλιων, οι οποίες είναι αιώνιο φως.»
Όσον αφορά την επικοινωνία ανάμεσα σ’ όλ’ αυτά τα πνεύματα, ισχύει ο εξής κανόνας: «Τα πνεύματα μίας κατώτερης βαθμίδας δεν μπορούν να δουν εκείνα μίας ανώτερης, όμως το αντίθετο είναι, φυσικά, δυνατόν.»
Οι ψυχές στον άλλον κόσμο
Όταν, μία ψυχή μέσω της έντονης αναζήτησης, των ερωτήσεων και της έρευνας βρεί επιτέλους μέσα στον εσωτερικό πνευματικό κόσμο της ένα μέρος για να ξαποστάσει, τότε πρέπει να αφεθεί εκεί για όσο διάστημα δε ν νιώθει η ίδια καμία ανάγκη να βελτιώσει την κατάστασή της. Γιατί τέτοιες ψυχές συχνά μοιάζουν με ορισμένους ολιγαρκείς ανθρώπους, που είναι για πολύν καιρό ευχαριστημένοι με μία μικρή περιουσία, αρκεί να τους αποδίδει τόσα, ώστε μ’ αυτά μόλις να μπορούν να ζήσουν. Δεν αισθάνονται να τους αφορούν ούτε να τους λείπουν πράγματα ανώτερα ή καλύτερα. Τί θα τους ενδιέφεραν κάποιες από τις σπουδαίες ασχολίες ενός αυτοκράτορα ή ενός στρατηγού; Α ν έχουν κάτι να φάνε και την ησυχία τους, είναι ήδη αρκετά ευτυχισμένοι.
Αν, λοιπόν, σ’ αυτήν τη δεύτερη βαθμίδα μία ψυχή ήδη είναι έτσι τακτοποιημένη στον ονειρικό της κόσμο, π. χ. έχει αναλάβει κάποια υπηρεσία κοντά σε αρκετά καλούς ανθρώπους και παίρνει από αυτήν τα απαραίτητα, ή της παραχώρησαν κάποιο εγκαταλειμμένο αγρόκτημα με ένα σπιτάκι, έναν κήπο με πολλά οπωροφόρα και μερικές κατσίκες, τότε το πνεύμα – οδηγός σε πρώτη φάση δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει από το να την αφήσει για ένα διάστημα ανενόχλητη.
Τότε, πρέπει να απομακρυνθεί για λίγο απ ‘αυτήν και να κάνει ότι πάει να αναζητήσει κάτι καλύτερο, επιστρέφοντας αργότερα για να διηγηθεί ότι βρήκε, βέβαια, κάτι καλύτερο, αλλά αυτό πρέπει να αποκτηθεί με πολύ ν κόπο και εργασία. Ασφαλώς τότε η ψυχή θα ρωτήσει για τί είδους κόπο και εργασία πρόκειται. Ο οδηγός τότε πρέπει να το εξηγήσει αυτό στην ψυχή. Αν εκείνη δείξει τη διάθεση, θα την οδηγήσει εκεί. Αν όμως, όχι, θα την αφήσει, φροντίζοντας όμως η απόδοση της περιουσίας της να γίνεται όλο και μικρότερη, μέχρι που στο τέλος να μην εξασφαλίζει πλέον ούτε τα απολύτως απαραίτητα. Τώρα, η ψυχή προφανώς θα προσπαθήσει με όλες τις της δυνάμεις να επιτύχει μία καλύτερη απόδοση της περιουσίας της. Όμως ο οδηγός δεν πρέπει πια να επιτρέψει στην ψυχή να επιτύχει το σκοπό της, παρά αντίθετα πρέπει να φροντίσει ώστε η ψυχή επιτέλους να καταλάβει το μάταιο των προσπαθειών της και να εκφράσει την επιθυμία να εγκαταλείψει αυτή την κατοικία και να αναλάβει μία υπηρεσία που θα της εξασφαλίζει τα απαραίτητα.»
«Αν η ψυχή εκφράσει αρκετά ζωηρά μία τέτοια επιθυμία, τότε πρέπει να οδηγηθεί μακρύτερα, σε μία υπηρεσία με πολλή δουλειά. Τότε και πάλι πρέπει να την εγκαταλείψει ο οδηγός με κάποιο πρόσχημα, γιατί τάχα κι εκείνος κάπου έχει βρει μία πολύ κοπιαστική μεν, ωστόσο καλοπληρωμένη υπηρεσία. Τώρα η ψυχή θα πρέπει ν’ αρχίσει να εργάζεται, και μάλιστα με μεγάλη συνέπεια. Πρέπει να της πουν, και να το πάρει πολύ σοβαρά, ότι κάθε αμέλεια τιμωρείται με ανάλογη μείωση της αμοιβής της, ενώ αντίθετα εάν κάνει με δική της πρωτοβουλία περισσότερα, αυτό θα επαινεθεί και θα ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν.
Τώρα η ψυχή είτε θα κάνει ακριβώς όσα της ανέθεσαν κι ακόμη περισσότερα, ή θα της φανεί δύσκολη η προσπάθεια, θα αδρανήσει και θα περιέλθει έτσι σε ακόμη μεγαλύτερη δυσχέρεια.
Αν συμβεί το πρώτο, θα ανυψωθεί σε μία κατάσταση πιο ελεύθερη και πολύ πιο ευχάριστη, όπου θα έχει την ευκαιρία να σκέφτεται και να αισθάνεται περισσότερα.
Προγενέστερες υπάρξεις της ανθρώπινης ψυχής
Εύκολα διακρίνει κανείς σ’ έναν άνθρωπο τις ιδιότητες που απόκτησε η ψυχή στις προηγούμενες ζωές στο ζωικό βασίλειο. Έτσι, όπως είδαμε στο παράδειγμα της γαζέλας, του τσακαλιού και του αετού, φαίνονται ολοφάνερα στις διανοητικές δυνατότητες, κλίσεις, επιθυμίες και ικανότητες. Πονηρά αρπακτικά, καλόβολα οικιακά ζώα, πιστοί σκύλοι, αγαθά πρόβατα, μαχητικοί ταύροι, φιλήδονοι τράγοι, όλα αυτά κι άλλα πολλά χαρακτηριστικά μπορούμε να διαπιστώσουμε σ’ εμάς και τους γύρω μας.
Επίσης οι προτιμήσεις στη διατροφή, προδίδουν την ιδιαίτερη καταγωγή μας. Οι άνθρωποι στους οποίους επικρατούν πολλά ψυχικά στοιχεία από σαρκοβόρα ζώα, είναι κατά κύριο λόγο κρεατοφάγοι, τουλάχιστον στην αρχή της εξέλιξής τους. Αντίθετα, οι άνθρωποι που κατάγονται κυρίως από φυτοφάγα ζώα, δείχνουν προτίμηση στη χορτοφαγία. Απ’ αυτό και μόνο το λόγο μία ενιαία και μονόπλευρη διατροφή για όλους τους ανθρώπους, είναι εντελώς λανθασμένη.
Επίσης συχνά μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τα προηγούμενα στάδια στις ιδιομορφίες του σώματος. Βλέπουμε π.χ. εδώ κι εκεί, το κεφάλι ενός πουλιού, έναν ταυρίσιο λαιμό, το βλέμμα πιστού σκύλου κι ένα σωρό μνήμες από το ζωικό βασίλειο. Να πώς εξηγείται στο «Μ.Ε.Ι.» αυτό το φαινόμενο:
«Αυτό εξαρτάται πάντα από ποια κατηγορία ζώων έχει προ- έλθει η ψυχή του ανθρώπου. Ιδίως η παιδική ψυχή φανερώνει γνωρίσματα από τις προγενέστερες μορφές απ’ όπου πέρασε πριν γίνει άνθρωπος. Αν το παιδί πάρει σωστή ανατροφή, αυτή η προγενέστερη ψυχική μορφή “εξανθρωπίζεται”, αφομοιώνεται δηλαδή σύντομα από την ανθρώπινη και ενσωματώνεται πλήρως με αυτήν. Αν οι γονείς παραμελήσουν εντελώς την ανατροφή του παιδιού τους, τότε στην ψυχή του ξυπνούν σιγά-σιγά οι μνήμες από την προηγούμενη μορφή ζωής, η οποία με τον καιρό επιβάλλεται και στο σώμα. Γι’ αυτό καμιά φορά διακρίνουμε αμέσως σε ανθρώπους με ακατέργαστο χαρακτήρα, ποια τάση από τις προηγούμενες μορφές επικρατεί στην ψυχή τους».
Οι παραπάνω πληροφορίες δίνουν μια βαθύτερη διάσταση και νόημα στη ζωή των ζώων, σε σύγκριση με τη διαδεδομένη άποψη πως τα ζώα δεν έχουν ψυχή ή πως η ψυχή τους χάνεται με το θάνατό τους. Βλέπουμε ότι τα ζώα είναι αδέρφια μας, αν και βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα εξέλιξης. Η επίγνωση πως τμήματα της δικής μας ψυχής πέρασαν εξίσου από αυτή τη δοκιμασία και ήταν προφανώς ευγνώμονα για το παραμικρό δείγμα στοργής, μας παρακινεί να δείξουμε μεγαλύτερη κατανόηση για τη μοίρα τους. Τα βάσανα των ζώων έχουν κάνει πολλούς ανθρώπους ν’ αμφιβάλλουν για την καλοσύνη του Θεού. Η ψυχή, όπως μάθαμε από τον Λόρμπερ, συναρμολογείται από χίλια μύρια στοιχεία που προήλθαν και από τα φυσικά βασίλεια. Περνώντας από μία σκληρή εκπαίδευση, μαθαίνει ν’ αποβάλλει τον εγωισμό που δηλητηριάζει αυτά τα στοιχεία. Η πείνα, οι κίνδυνοι, οι κακουχίες, ξυπνούν την ψυχή του ζώου και την ωθούν να αντιδράσει. Ταυτόχρονα μαλακώνει με τα βάσανα κι έτσι προετοιμάζεται για να νιώσει οίκτο και συμπόνια, δύο ανώτερα συναισθήματα που αναπτύσσονται με την ανθρώπινη υπόσταση.
ΙΙ/131 -132 Ο Φόβος και η φύση του
Στο κεφάλαιο II/132 ο νυχτερινός αέρας δυναμώνει προξενώντας νέους φόβους σ’ εκείνους που είναι ξαπλωμένοι στο βράχο. Μόνο η Γιαρά μένει σταθερά στο πλευρό του Κυρίου και ρωτάει: [4] «Κύριε, ποιά είναι η αιτία που αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται τόσο μολονότι γνωρίζουν ασφαλώς ήδη ότι είσαι και Κύριος όλων των στοιχείων;» [5] Ο Κύριος της απάντησε: «Αυτό το προκαλεί το γεγονός ότι μέσα τους υπάρχει ακόμη ο παλιός κόσμος που δεν τον έχουν αποβάλει ακόμη πλήρως! [8] Η ψυχή του ανθρώπου είτε παίρνει ζώντας τη λάθος κατεύθυνση και ενώνεται με τη σάρκα είτε παίρνει τη σωστή κατεύθυνση και κατευθύνεται προς το πνεύμα της που πάντα είναι ένα με τον Θεό όπως το φως του ήλιου είναι ένα με τον ήλιο.
Αν λοιπόν μια ψυχή έχει αφομοιωθεί έτσι στη σάρκα, που βασικά είναι νεκρή και παίρνει ζωή μόνο από την ψυχή της, η ψυχή γίνεται σε όλα ένα με τη σάρκα. [9] Τότε την κατακλύζει και το συναίσθημα της καταστροφής, που είναι ιδιότητα της σάρκας, και αυτό το συναίσθημα είναι ο φόβος που κάνει τελικά τον άνθρωπο εντελώς ανίκανο κι αδύναμο! [10] Τα πράγματα είναι βέβαια εντελώς διαφορετικά όταν ο άνθρωπος αρχίζει ενωρίς να κατευθύνει την ψυχή του σωστά, προς το πνεύμα της. Τότε η ψυχή ποτέ δεν βλέπει μπροστά της το ενδεχόμενο να καταστραφεί αφού είναι ένα με το αιώνια ζωντανό της πνεύμα – και όπου δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει ούτε φόβος! [13] Όποιος από τους ανθρώπους του κόσμου θέλει να σώσει την ψυχή του, πρέπει να επιβληθεί στον εαυτό του και να απαρνηθεί κατά το δυνατόν τα πράγματα αυτού του κόσμου, γιατί η εγκόσμια ευτυχία είναι ο θάνατος της ψυχής!»
Διαφορές μεταξύ των ψυχών γιατί υπάρχουν
(Ο Ιωάννης): (V/188[l 1]) «Κι εσείς οι ίδιοι ακόμη, φίλοι μου, θα-πλήττατε αφόρητα εάν στη Γη επικρατούσε μία πολύ αυστηρή μονοτονία, αφού αυτό που σας διασκεδάζει είναι οι πιο εντυπωσιακές και πολυάριθμες διαφορές και εναλλαγές. Πώς λοιπόν θεωρείτε ότι τα απείρως τελειότερα πνεύματα θα πρέπει να ζουν αιωνίως μέσα σε απόλυτη μονοτονία και ότι σε όλη την απεραντοσύνη θα είναι όλα ολόιδια μεταξύ τους;! Βλέπετε πόσο επιφανειακά και μονόπλευρα αντιλαμβάνεστε τον Θεό και το απέραντο πνευματικό βασίλειο!
[12] Όπως εδώ έτσι κι εκεί πρέπει να υπάρχουν αμέτρητες διαφορές, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσαν ποτέ τα τέλεια όντα να αισθανθούν αγαλλίαση και ευδαιμονία για τα θαύματα που δημιούργησε ο Θεός. Άλλωστε και εδώ στη Γη ανάμεσα σε σας τους ανθρώπους υπάρχουν αναρίθμητες διαφορές έτσι ώστε αναγκαστικά να υπηρετεί ο ένας τον άλλον.
Επειδή δε μόνο εδώ μπορεί να επιτευχθεί η μοναδική αληθινή πατρότητα του Θεού, πράγμα που το ξέρουν και το αναγνωρίζουν απόλυτα όλα τα αγνά αρχέγονα πνεύματα σε όλο το άπειρο, μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε ότι σε αυτή τη Γη έρχονται επίσης πάρα πολλά πνεύματα με ψυχές που προέρχονται από άλλα ουράνια σώματα προκειμένου να ωριμάσουν μέσα στην ύλη αυτού του πλανήτη. Πολλά λοιπόν το κατορθώνουν με την πρώτη προσπάθεια ενώ πολλά άλλα όχι. Εάν η ξένη ψυχή ήδη από την αρχή της ενσάρκωσής της σε ένα γήινο σώμα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέσα σε αυτήν την ύλη που την καταπιέζει πολύ, τότε το πνεύμα της την επαναφέρει εκεί από όπου προήλθε.
Αρκετές ψυχές, κυρίως από άλλα ουράνια σώματα, δεν αντέχουν ούτε καν την όψη αυτού του πάμπτωχου και καθόλου ωραίου κόσμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις πολύ συχνά οι αισθήσεις τους δεν είναι αρκετά αναπτυγμένες. Μπορεί λοιπόν αυτές οι ψυχές να αντέχουν για περισσότερο καιρό σε αυτή τη Γη και να κατορθώνουν μερικά επιτεύγματα, αλλά συνήθως αυτά είναι πολύ λίγα σε σύγκριση με εκείνες τις ψυχές που προέρχονται πραγματικά από εδώ. Μετά από αυτή τη ζωή που περισσότερες φορές δεν διαρκεί πολύ, όμως γι’ αυτές έχει καταλυτική σημασία, επιστρέφουν στην πατρίδα τους, εννοείται χωρίς να τις έχουν αναγνωρίσει οι άνθρωποι της Γης, όπου ανταμείβονται για τους κόπους που κατέβαλαν εδώ.
Καμιά φορά τέτοιες ξένες ψυχές περνούν από πολλά άλλα ουράνια σώματα προτού, υπό την καθοδήγηση των πνευμάτων τους, τολμήσουν να ενσαρκωθούν σε αυτή τη Γη. Αρκετές από αυτές προέρχονται από ηλιακούς κόσμους. Μεταξύ αυτών μερικές είναι σχεδόν τέλειες ενώ άλλες εξοργίζονται φοβερά με καθετί που συμβαίνει σε αυτή τη Γη. Έτσι εξελίσσονται σε πολύ κακά άτομα τα οποία ληστεύουν, σκοτώνουν και κλέβουν σε κάθε ευκαιρία. Τις περισσότερες φορές δεν έχουν καθόλου αγάπη για τους ανθρώπους της Γης και προσπαθούν να τους κάνουν κακό με κάθε τρόπο, γι’ αυτό και συνήθως στο τέλος τούς επιφυλάσσεται η δίκαιη ποινή για τα εγκλήματα τους κατά των νόμων της πολιτείας. Πολλές φορές επιστρέφουν τότε στην παλιά τους πατρίδα, αλλά ούτε κι εκεί καλοπερνούν. Διότι το πνεύμα τους τούς υποβάλλει σε μία πολύ αυστηρή και οδυνηρή εκπαίδευση που όσο πιο αλαζονική, σκληρή και εγωιστική είναι η ψυχή τόσο πιο πολύ διαρκεί.
Μάλιστα πολλές φορές συμβαίνει το ίδιο και με πολίτες αυτής της Γης εάν παρασυρθούν από ξένες ψυχές να κάνουν πολλά κακά πράγματα. Τέτοιες ψυχές, που δυστυχώς δεν είναι λίγες, είναι οι λεγόμενοι “διάβολοι”. Αλλά ο πνευματικός τους σπινθήρας τις βασανίζει και τις νουθετεί μέχρι να διορθωθούν εντελώς. Γι’ αυτό το λόγο επομένως υπάρχουν τόσες πολλές διαφορές στη Γη και τέτοιες παράξενες καταστάσεις μεταξύ των ανθρώπων. Νομίζω λοιπόν ότι αφού εσείς προφανώς σκέφτεστε με μεγαλύτερη οξυδέρκεια από τους άλλους κοινούς θνητούς αυτής της Γης, θα πρέπει να έχετε πάρει πια απάντηση στα ερωτήματά σας. Ή μήπως έχει μείνει κάτι αναπάντητο ακόμη;»
V/200 Ζωή στη γη VS σε άλλα ουράνια σώματα
Ο Κύριος: (V/200 [1]) «Υπάρχουν παντού ζώα περίπου του ίδιου είδους όπως στη Γη, όπως και άνθρωποι, αλλά πουθενά δεν θα συναντήσεις την ίδια ποικιλία. Υπάρχουν πολύ λιγότερα είδη φυτών και ζώων, οι δε άνθρωποι εκεί δεν είναι ελεύθεροι παρά ζουν περιορισμένοι σύμφωνα με μία επιβεβλημένη τάξη. Οι πράξεις τους κατευθύνονται περισσότερο από ένα είδος ενστίκτου παρά από μία ανεξάρτητη γνώση που άντλησαν από τον εαυτό τους και από τις εμπειρίες τους.
[2] Καθένας από τους γιγάντιους ηλιακούς κόσμους είναι χωρισμένος σε ζώνες και στην καθεμία από αυτές εκπροσωπούνται αντίστοιχα όλα τα δημιουργήματα που έχει να παρουσιάσει χωριστά ο κάθε πλανήτης που περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον ήλιο. Οι άνθρωποι εκεί, οι οποίοι διαφέρουν μεταξύ τους, έχουν την ικανότητα της ομιλίας και εν μέρει επίσης πολλή σοφία. Όμως ακόμη η γλώσσα τους και η συχνά σημαντική σοφία τους είναι περισσότερο ενστικτώδεις και τους έχουν δοθεί έμφυτες, παρά μία ικανότητα που απόκτησαν κοπιάζοντας με ελεύθερη, προσωπική εργασία.
Για τούτο το λόγο δεν είναι άλλωστε αξιέπαινοι γι’ αυτό, όπως ανάλογα εδώ στη Γη δεν είναι αξιέπαινο απόκτημα για τη μέλισσα το ότι χτίζει τόσο περίτεχνα την κυψέλη και το ότι ρουφώντας το νέκταρ από τα λουλούδια φτιάχνει το μέλι. Γιατί ο καθένας που σκέφτεται αντιλαμβάνεται ότι πρέπει η μέλισσα να είναι ένα εργαλείο που κατευθύνεται από μία ξένη διάνοια και ότι δεν είναι ένα αυτοπροσδιοριζόμενο και αυτενεργό ον. Περίπου το ίδιο λοιπόν ισχύει για τους δημιουργημένους ανθρώπους στα άλλα ουράνια σώματα, έστω και αν συχνά η εξωτερική τους μορφή είναι ασύγκριτα ωραιότερη και ευγενέστερη από ότι σε αυτή τη Γη.
Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι που κατοικούν στα διάφορα κοσμικά σώματα ασφαλώς προέχουν κατά πολύ σε σύγκριση με το ένστικτο των ζώων αυτής της Γης. Διότι επιπλέον διαθέτουν εσωτερικά ένα μικρό ζωτικό θάλαμο από τον οποίο αντλούν κάποιας μορφής ελεύθερη ατομική γνώση. Χάρη σε αυτήν αναγνωρίζουν ένα ύψιστο Θείο Πνεύμα το οποίο και λατρεύουν με το δικό τους τρόπο, ο οποίος βεβαίως ποικίλει από το ένα ουράνιο σώμα στο άλλο.
Σχεδόν τα περισσότερα ζώα σε αυτή τη Γη έχουν επίσης λίγο ως πολύ στην ψυχή τους ένα είδος τέτοιου θαλάμου βάσει του οποίου μπορούν να αντιδρούν κάπως ελεύθερα. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε είναι δυνατό να εξημερωθούν και να εκπαιδευτούν ώστε να κάνουν ορισμένες εργασίες. Όμως αυτός ο χώρος ελευθερίας δεν συγκρίνεται με το θάλαμο ελεύθερης γνώσης των εξωγήινων ανθρώπων.»
VII/142 Αρμονία ψυχής καθρεφτίζεται στην όψη του ανθρώπου
Ο Κύριος [8] «Άμα η ψυχή έχει καλή και αληθινή σχέση με το σώμα της βρίσκεται τότε στη σωστή αρμονία, η οποία προσδίδει στην ψυχή την ωραιότητά της, όμως τούτη γίνεται πλήρως εμφανής όταν η ψυχή βρεθεί στο βασίλειό Μου. Ωστόσο οποιοσδήποτε παρατηρήσει προσεκτικά καλούς και κακούς ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο, θα διαπιστώσει εύκολα πως οι πρώτοι παρουσιάζουν μία ευχάριστη και φιλική όψη, ενώ οι δεύτεροι δείχνουν κάτι το απωθητικό και άσχημο, σε όποιον συναντούν. Ο λόγος είναι η εσωτερική ψυχική αρμονία ή δυσαρμονία».
Ε.
VII 157 Τα δίκαια και τα άδικα πλούτη
(VII/157[1]) Ο Κύριος υπογραμμίζει ότι μόνον όποιος εφαρμόζει την διδασκαλία Του με έργα, θα διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για απλά ανθρώπινα λόγια αλλά για θεϊκά. Γι ’αυτό συμβουλεύει τους Φαρισαίους, αν θέλουν να φθάσουν στον πρώτο βαθμό τελείωσης, να μοιράσουν στους φτωχούς τις υπέρογκες περιουσίες τους και μετά να Τον ακολουθήσουν και να ζήσουν μαζί Του, λιτά και φτωχικά.
«Το μόνο που χρειάζεστε είναι, μία πρόθυμη και ανοικτή καρδιά, ενώ για όλα τα άλλα θα φροντίσει ο ουράνιος Πατέρας».
Στο σημείο αυτό, τα πρόσωπα των τεσσάρων ναϊτών σκοτεινιάζουν και διαμαρτύρονται ότι οφείλουν πρώτα να φροντίσουν τις οικογένειές τους και μετά να μοιράσουν το περίσσευμα στους φτωχούς, προτού τον ακολουθήσουν.
Τότε ο Κύριος απαντά ότι, οι γυναίκες και τα παιδιά τους δεν είναι καλύτερα από τις χήρες και τα ορφανά που δυστυχούν, επειδή οι Φαρισαίοι τους έχουν κατακλέψει.
Εκτός αυτού, για τις ξιπασμένες οικογένειές τους, θα έκανε καλό να συνειδητοποιήσουν ιδία πείρα πώς αισθάνονται οι φτωχοί τους οποίους μέχρι τώρα έφτυναν και τους έβριζαν ανάξιους κουρελήδες.
Τότε, ο ένας Φαρισαίος παρατηρεί πως ενώ και ο Λάζαρος, ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία είναι πολύ πλουσιότεροι, ο Δάσκαλος δεν έχει την ίδια απαίτηση από αυτούς.
[8] Εγώ είπα: «Ανάμεσα στα δικά τους και στα δικά σας πλούτη, υπάρχει μία ουρανομήκης διαφορά. Τα δικά τους πλούτη τους ανήκουν απολύτως δικαιωματικά.
Πρόκειται για κληρονομικά πλούτη και οι πράγματι βασιλικοί θησαυροί τους, είναι προϊόντα ενός αληθινού, ανιδιοτελούς μόχθου και της εμφανούς ευλογίας από τους Ουρανούς. Συνάμα, οι τρεις που προαναφέρθηκαν αποτελούν σχεδόν τους μοναδικούς υποστηρικτές για πολλές χιλιάδες άπορους που κατάντησαν δυστυχείς εξαιτίας της άθεης συμπεριφοράς και πρακτικής σας. Κατά συνέπεια, είναι διαχειριστές του Θεού επί γης και τα πλούτη που τους έχει εμπιστευτεί, τα θεωρούν απλώς ένα άνωθεν δώρο που οφείλουν να διαχειρίζονται προκειμένου να συντηρούν πολλούς φτωχούς».
Κατόπιν, ο Κύριος τους δηλώνει πως, όπως έχει ξαναπεί σε άλλες περιπτώσεις, θα είναι πολύ δύσκολο για υλιστές, κοσμικούς πλούσιους να περάσουν στη βασιλεία του Θεού.
[12] Οι Φαρισαίοι είπαν τότε: «Δάσκαλε, τώρα αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια των λόγων σου πολύ καλά και αποφασίσαμε ανυποχώρητα να ακολουθήσουμε επακριβώς τη συμβουλή σου. Σε παρακαλούμε όμως να μας δώσεις την απαραίτητη δύναμη και το θάρρος.
Διότι, τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πόσο δύσκολο είναι για την ψυχή, όταν βρίσκεται υπό το κράτος της κόλασης, να ελευθερωθεί από την εξουσία της».
[13] Ο Κύριος τότε τους λέει, πως, εφόσον δεν μπορούν να επιστρέφουν τα κλοπιμαία στους δικαιούχους, οφείλουν αντ’ αυτου να μοιράσουν όλη την περιουσία τους στους φτωχούς, χωρίς να φοβούνται τον κόσμο και ύστερα να Τον ακολουθήσουν, εάν θέλουν.
[14] «Ασφαλώς, θα χρειαστεί να παλέψετε σκληρά. Αλλά, όποιος παλεύει δίκαια και έξυπνα νικά οπωσδήποτε και σίγουρα όταν η νίκη είναι βέβαιη αξίζει τον κόπο να παλέψει.
[15] Τώρα σας τα είπα όλα όσα πρέπει να κάνετε και άρα δεν έχετε πια τη δικαιολογία ότι δεν τα ξέρετε. Στο εξής εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση και την εξυπνάδα σας».
(VII/158[1]) Ρώτησε ο ένας Φαρισαίος: «Σύμφωνα με τα λόγια σου επομένως, είναι θεμιτό να δείξουμε μία σωστή εξυπνάδα και προσοχή όταν θα μοιράζουμε τα πλούτη μας στους φτωχούς»;
[2] Εγώ είπα: «Αυτό που είπα μια φορά ισχύει για όλη την αιωνιότητα. Γιατί όλος ο ορατός ουρανός και η Γη αυτή θα παρέλθουν κάποτε, αλλά τα λόγια Μου ποτέ.
[3] Εάν κάποιος κάνει μία άριστη πράξη αλλά με χαζό τρόπο, τότε μία τέτοια πράξη δεν έχει καμία αξία, αφού δεν πετυχαίνει να κάνει καλό».
VII/154-158. Διδαχές σχετικά με την τελειοποίηση της ζωής, την ανοησία της φυγής από τον κόσμο, το σκοπό των πειρασμών, την αληθινή μεταμέλεια και επανόρθωση, το δίκαιο και τον άδικο πλούτο, την ευφυΐα και την προσοχή.
Τα κεφάλαια VII/155 ως 158, μεταφέρουν τη διδασκαλία του Κυρίου που ακολουθεί:
[1] Εγώ είπα: «Είναι πιο εύκολο να δίνεις υποσχέσεις από το να τις κρατάς. Εσείς είσαστε ακόμη πολύ προσκολλημένοι στον κόσμο και στα πλούτη σας, στα οποία επικάθεται πολύ αίμα από χήρες και ορφανά και αυτό το γεγονός αποτελεί πάντα για τους ανθρώπους του κόσμου ένα μεγάλο χάσμα που απαιτεί ένα μεγάλο άλμα το οποίο δυσκολεύονται πολύ να το κάνουν.
[2] Ωστόσο, επειδή για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά, ακόμη και ο πλέον πωρωμένος άνθρωπος του κόσμου και ο πλέον άνομος έχει τη δυνατότητα να αλλάξει ριζικά, εφόσον κάνει ό,τι τον συμβουλεύει η θεϊκή σοφία, με πλήρη πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό.
Έχει όμως χρέος να πραγματοποιήσει με μία αιφνίδια μεταστροφή της βούλησής του, ένα αληθινό θαύμα στον εαυτό του.
Αυτό σημαίνει την πλήρη αυθυπέρβαση όσον αφορά τις παλαιότερες αδυναμίες του, συνήθειες, πόθους και ποταπά πάθη.
Αυτά προέρχονται από ανώριμα και πολύ ακάθαρτα φυσικά πνεύματα της σάρκας του και καθώς αναδύονται στην ψυχή την βρομίζουν και την παραμορφώνουν.
[3] Για λογαριάστε τώρα πόσα πολλά και διαφορετικά πάθη είσαστε φορτωμένοι εσείς. Πάρτε την απόφαση με ακράδαντη θέληση να τα αποβάλλετε και έπειτα να ακολουθήσετε Εμένα. Άμα μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε μπορείτε επίσης να φθάσετε σύντομα σε μία εσωτερική τελείωση. Χωρίς αυτό όμως, είναι πολύ δύσκολο και επίμοχθο».
[4] Είπαν οι Φαρισαίοι: «Όσον αφορά στην ακράδαντη θέληση, από αυτή δεν θα έχουμε έλλειψη. Γιατί εφόσον είχαμε πληθώρα ακράδαντης θέλησης για να αμαρτάνουμε, γιατί να μην την έχουμε επίσης για να επιτελούμε το καλό»;
[5] Εγώ είπα: «Δεν έχετε άδικο με ό,τι είπατε. Όμως η θέληση για την αμαρτία βρίσκει πάντοτε μία σημαντική υποστήριξη στον άνθρωπο, η οποία είναι οι επιθυμίες και τα πάθη της σάρκας του. Αλλά για να κάνει το καλό δεν βρίσκει υποστήριξη από τη σάρκα του, παρά μόνο από την πίστη στον αληθινό Θεό και κυρίως από την αγάπη γι’ Αυτόν και επιπλέον την ελπίδα ότι θα εκπληρωθούν πλήρως οι υποσχέσεις Του. [6] Όποιος, πληρώντας τις τρεις παραπάνω προϋποθέσεις μπορεί να πολεμήσει τα κατώτερα πάθη της σάρκας του και να γίνει έτσι απολύτως κύριος του εαυτού του, ύστερα από λίγο θα γίνει επίσης κύριος όλης της εξωτερικής φύσης. Το γεγονός ότι είναι εντελώς κύριος του εαυτού του, τον τοποθετεί ήδη στον πρώτο βαθμό της εσωτερικής τελείωσης, μολονότι και στο μέλλον θα αντιμετωπίσει συχνά ποικίλους πειρασμούς που θα τον προκαλούν να κάνει τη μία ή την άλλη ελαφρά αμαρτία.
[7] Επιπλέον, πρέπει να καταφέρει να δεσμεύσει όλες τις αισθήσεις του, ώστε να αποστραφούν όλα τα γήινα δέλεαρ και να στραφούν αποκλειστικά προς την καθαρά πνευματική σφαίρα.
Εάν το καταφέρει, αυτό αποτελεί πλέον ένα βέβαιο φωτεινό σημάδι ότι το εσωτερικό Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό έχει διαπεράσει πλήρως την ψυχή του και τότε βρίσκεται στο δεύτερο βαθμό της εσωτερικής τελείωσης. [8] Σε τούτον το βαθμό ο άνθρωπος έχει αποκτήσει τέτοια δύναμη κα ελευθερία που, επειδή η ψυχή του είναι πλήρης με τη βούληση του Θεού, μπορεί να ενεργεί μόνο σε αρμονία με αυτήν. Ως εκ τούτου είναι αδύνατο να διαπράξει πια αμαρτία, διότι καθώς έχει γίνει ο ίδιος αγνός, στα μάτια του τα πάντα είναι αγνά.
[10] Αλλά υπάρχει ακόμη ένας τρίτος ανώτατος βαθμός τελείωσης. [12] Αυτός συνίσταται στο ότι ο τέλειος άνθρωπος μολονότι γνωρίζει πως ως ισχυρός κυρίαρχος σε όλη τη φύση πλέον μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλει χωρίς να αμαρτάνει, ωστόσο χαλιναγωγεί τη δύναμη θέλησης και την ισχύ του με ταπεινοσύνη και με πραότητα. Έτσι, λόγω της γνήσιας αγάπης του για τον Θεό δεν κάνει το παραμικρό, εάν δεν λάβει απευθείας από Αυτόν την εντολή. Αλλά αυτό ακριβώς για τον τέλειο κυρίαρχο της φύσης αποτελεί ένα πολύ δύσκολο καθήκον, καθόσον βάσει της τέλειας σοφίας του γνωρίζει την κάθε στιγμή πως μπορεί να ενεργήσει μόνο σωστά, αφού εντός του κατοικεί η θεία βούληση.
[13] Όμως, ένα βαθύτερο πνεύμα αναγνωρίζει επίσης πως υπάρχει ακόμη μια τεράστια διαφορά ανάμεσα, αφενός στην ειδική βούληση του Θεού μέσα στον ίδιο και αφετέρου στην πανελεύθερη βούληση μέσα στον Θεό, που έχει απέραντα γενική ισχύ.
Για τούτο το λόγο υποτάσσει πλήρως την ατομική του βούληση στη γενική θεϊκή βούληση. Έτσι κάνει ακόμη και το παραμικρό αφ’ εαυτού μόνο όταν λάβει άμεσα την εντολή από τη μοναδική, καθαυτό βούληση μέσα στον Θεό.
[14] Όποιος φθάσει σε αυτόν τον τρίτο βαθμό τελειοποίησης είναι απολύτως ένα με τον Θεό και έχει όπως Αυτός την ανώτατη δύναμη και εξουσία στα πάντα σε Ουρανό και Γη και κανένας δεν μπορεί ποτέ να του την αφαιρέσει, για το λόγο ότι είναι εντελώς ένα με τον Θεό. [15] Εάν δεν κατακτήσει τον πρώτο και το δεύτερο βαθμό πρώτα, δεν μπορεί κανένας να φθάσει στον ύψιστο βαθμό της τελείωσης όπου βρίσκονται οι αρχάγγελοι.
[16] Ο κάθε αρχάγγελος έχει την εξουσία να φέρει εις πέρας στιγμιαία όλα τα άπειρα πράγματα που μπορεί να φέρει εις πέρας ο Ίδιος ο Θεός. Παρ’ όλα αυτά ένας αρχάγγελος δεν κάνει τίποτα αφ’ εαυτού, παρά μόνο εφόσον του το αναθέσει ο Ίδιος ο Θεός.
Γι’ αυτόν τον λόγο, ακόμη και οι ύψιστοι αρχάγγελοι όταν βλέπουν το ένα ή το άλλο ελάττωμα, ιδίως στους κατοίκους αυτής της Γης, παρακαλούν κάθε φορά τον Θεό να τους καλέσει ο Ίδιος να κάνουν αυτό ή εκείνο
VI/225. Πνευματική επιρροή και επικοινωνία με πνεύματα από τον άλλο κόσμο. Αυτεξούσιο και ελευθερία βούλησης του ανθρώπου.
[2] Κανένας άνθρωπος κι ακόμη λιγότερο το πνεύμα ενός πεθαμένου, δεν μπορεί να σου δείξει ή να σου αποδείξει τη ζωή της ψυχής.
Αυτήν πρέπει να την βρεις μέσα σου από μόνος σου κι ο μοναδικός δρόμος είναι η αυθεντική αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
[3] Υποστήριξες πως, εάν επέστρεφε η ψυχή ενός νεκρού, αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ώθηση για να πιστέψουν όλοι στην αθανασία της ψυχής και στον Θεό, αλλά Εγώ σου λέω πως κάνεις τεράστιο λάθος. Κατά πρώτον, μια ψυχή στον άλλο κόσμο είναι πολύ απασχολημένη με τον εαυτό της και με τους πλησίον της εκεί.
Ως εκ τούτου δεν έχει τον χρόνο για να φτιάξει ένα σώμα από τον αέρα της Γης και να εμφανίζεται κάθε λίγο και λιγάκι στους ένσαρκους ανθρώπους προκειμένου να τους πληροφορήσει πως έχουν τα πράγματα εκεί. Κατά δεύτερον, έτσι κι αλλιώς κάθε τελειοποιημένο πνεύμα έχει τη δυνατότητα να επιδρά κάλλιστα πάνω στον άνθρωπο χωρίς να περιορίζεται η ανεξαρτησία της θέλησής του.
Εξάλλου, μία τέτοια αόρατη επίδραση είναι πολύ πιο ωφέλιμη από την ορατή εμφάνιση ενός υπερκόσμιου πνεύματος.
Διότι όταν ένα καλό, ήδη φωτισμένο πνεύμα, εμφυτεύει μέσα στην καρδιά σου καλές σκέψεις και ευγενή αισθήματα, είναι τόσο τέλεια σαν να τα είχες ανακαλύψει μόνος σου, καθώς εναρμονίζονται με την ζωή σου και σε ωθούν να δράσεις κατά ένα ορισμένο τρόπο.
Εάν, αντίθετα, η εμφάνιση ενός υπερκόσμιου πνεύματος με το δέος που σου εμπνέει σε αναγκάζει να πάρεις έναν καλύτερο δρόμο, δεν είσαι καλύτερος από το εκπαιδευμένο ζώο που κάνει ό,τι θέλει το αφεντικό του επειδή υπακούει στο καμουτσίκι.
[8] Κοίτα, ο Θεός σέβεται τόσο πολύ την ελευθερία της βούλησης των ανθρώπων της Γης, που δεν παρακολουθεί αδιάκοπα τι σκέφτονται, τι θέλουν ή τι κάνουν. Μόνο όταν έχουν αποκλίνει πάρα πολύ από το δρόμο Του, τότε τους δίνει προσοχή, οπότε αφυπνίζει πάλι δασκάλους και προφήτες για να τους γνωστοποιήσουν εκ νέου τις βουλές και τις προθέσεις Του μαζί τους.
Άμα συμμορφωθούν, τα πράγματα πάνε πάλι καλά.
Άμα δεν συμμορφωθούν όμως, παρά αντίθετα σαρκάζουν και καταδιώκουν τους απεσταλμένους Του, τότε είναι αναγκασμένος να τους στείλει μία εξαιρετικά σκληρή τιμωρία, που συχνά την πληρώνει ένας ολόκληρος λαός. Μα ακόμη και μία τέτοια τιμωρία, ποτέ δεν προέρχεται άμεσα από την παντοδύναμη βούλησή Του, παρά οφείλεται ανεξαίρετα στην τυφλότητα, την κακοβουλία και τη διαφθορά τους.
Σαν παράδειγμα φέρνει τους Χανωχίτες που σκάβοντας στα βουνά για χρυσό και πολύτιμους λίθους, έπεσαν πάνω σε τεράστια κοιτάσματα νερού που προκάλεσαν τον κατακλυσμό.
[11] Ομοίως ο βασιλιάς του Σάλεμ είχε προειδοποιήσει επανειλημμένα μία συγκεκριμένη φυλή να μην εγκατασταθεί στην περιοχή όπου ήταν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, για το λόγο ότι περιείχε πολλά υπόγεια κοιτάσματα θείου και επίσης πίσσας εν μέρει. Τους εξήγησε με σαφή, κατανοητά λόγια, πως από τέτοια κοιτάσματα αναδύονται συνεχώς ακάθαρτα φυσικά πνεύματα, τα οποία ερεθίζουν τον άνθρωπο και τον σπρώχνουν στην ακολασία. Γιατί στο θειάφι και στην πίσσα εδρεύουν ακόλαστα πνεύματα όπως στο κρασί, γι’ αυτό αν το πιει κανείς χωρίς μέτρο διεγείρουν τη σάρκα του.
Εκτός αυτού τους είπε πως σε μία τέτοια περιοχή, συμβαίνουν συχνά σεισμοί, πυρκαγιές και θεομηνίες, που πολλές φορές προκαλούν μεγάλες καταστροφές, με αποτέλεσμα να προκύπτουν σιτοδείες και επιδημίες. Μα όλες οι καλές συμβουλές δεν έφεραν αποτέλεσμα.
[ 14] Ορίστε, να άλλη μία φορά που δεν προκάλεσε η παντοδύναμη βούληση του Θεού την συντέλεια εκείνης της κακής περιοχής. Γιατί αυτό που έπαθε την εποχή του Αβραάμ, θα το πάθαινε έτσι κι αλλιώς κάποια μέρα, λόγω της ιδιαιτερότητας της φύσης της. Το μόνο που έφταιγε για το γεγονός ότι πέθαναν τόσοι πολλοί ήταν η ανυπακοή τους, που ήταν συνέπεια της ανεξάρτητης βούλησής τους. [15] Φυσικά ο Θεός θα μπορούσε με τη δική Του την παντοδύναμη βούληση να τους πάρει από εκεί και να τους μεταφέρει σε έναν άλλο, υγιεινό τόπο, μα προφανώς κάτι τέτοιο θα γινόταν παρά τη θέλησή τους. Επειδή όμως ο Θεός πρέπει να την σέβεται πιο πολύ από όλα, γι’ αυτό προτίμησε να αφήσει να χαθούν ως προς τη σωματική τους διάσταση όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, παρά να ισοπεδωθεί έστω και ένα μόριο από την ελεύθερη βούληση των ψυχών τους. Διότι και για Αυτόν ακόμη, το μεγαλύτερο αριστούργημα της αγάπης, της σοφίας και της ισχύος Του είναι η δημιουργία ανθρώπων που θα γίνουν σε όλα όμοιοι Του.
[16] Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει καταρχάς ο άνθρωπος να γεννιέται σχεδόν χωρίς δύναμη και απομονωμένος σε αυτόν τον κόσμο και να παίρνει σιγά-σιγά το μάθημά του εντελώς εξωτερικά από το περιβάλλον του.
Αφού αποκτήσει πρώτα αρκετές γνώσεις και ικανότητες, τότε επιδρούν πάνω του απαρατήρητα τα καλά αλλά και τα κακά πνεύματα που τον περιβάλλουν. Τα μεν καλά πνεύματα επιδρούν στην καρδιά του, ενώ τα κακά στη φύση του, έτσι ώστε η ψυχή να βρίσκεται μόνιμα σε μία κατάσταση τέλειας ελευθερίας να επιλέξει ό,τι θέλει.
[17] Εφόσον ο άνθρωπος υπακούει εκούσια στις καλές εξωτερικές διδασκαλίες και νουθεσίες, παρ’ όλο που οι αισθήσεις του τον προκαλούν να παρακούσει, και εφόσον συμμορφώσει με αυτές την ζωή του, τότε η απαρατήρητη επιρροή των καλών πνευμάτων αυξάνεται συνεχώς. Βέβαια κανένας δεν την αντιλαμβάνεται ποτέ συνειδητά, γιατί πρέπει να αισθάνεται ότι από μόνος του έχει πάρει τον καλό δρόμο με τη θέλησή του. Από την στιγμή που η επιρροή του καλού δυναμώσει, αφού την δέχεται ο άνθρωπος με τη θέλησή του σε βαθμό τέτοιο που η ψυχή του την υιοθετεί τελείως, τότε ξυπνάει μέσα της το Πνεύμα της αγάπης.
Το αληθινό, θεϊκό Πνεύμα [σταδιακά] διαπερνά εντελώς την ψυχή, οπότε τούτη περνά στην πρώτη βαθμίδα της τελειοποίησής της. Στο εφεξής η ελευθερία της είναι ακατάλυτη και η ίδια μπορεί, παρ’ όλο που βρίσκεται ακόμη μέσα σε μία σάρκα, να έχει οράματα ή αποκαλύψεις από πνεύματα, ακόμη και από τους ανώτερους αγγέλους. [18] Σε αυτό το επίπεδο συμβαίνει συχνά να έχουν οι άνθρωποι οράματα ή να μιλούν με ψυχές από το υπερπέραν και να παίρνουν προσωπικά μαθήματα από αυτές. Έτσι μπορούν ύστερα να τις μεταφέρουν πιστά σε άλλα άτομα που βρίσκονται ακόμη σε καθαρά φυσικό επίπεδο.
Όποιος τους πιστεύει τότε κάνει ασφαλώς πολύ καλά, μα δεν πρέπει να έχει την απαίτηση να βιώσει αμέσως κι εκείνος τα ίδια.
Γιατί, για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να αποκτήσει την ψυχική ωριμότητα που μόλις περιέγραψα.
[19] Εκείνο που χρειάζεται αρχικά ο καθένας είναι να συμμορφωθεί με τις καλές διδασκαλίες, βέβαια αφού τις πιστέψει. Ύστερα οφείλει να προσέχει τα αισθήματά του, αλλά και τα διάφορα κακά πάθη που συχνά βρίσκονται σε κατάσταση νάρκης στη σάρκα του. Τέτοια κακά πάθη εκδηλώνονται ολοφάνερα σαν ελαττώματα όπως είναι η οκνηρία, η φυγοπονία, η ηδυπάθεια, ο εγωκεντρισμός, η αδιαλλαξία, η έπαρση, ο φθόνος, η φιλαργυρία και η αρχομανία. Ο καθένας έχει χρέος να επιβληθεί σε όλα τα σχετικά ελαττώματα με τη δύναμη που του δίνει η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον, με υπομονή, ταπεινοσύνη και πραότητα. Έτσι, δεν θα αργήσει να φθάσει στο σημείο, όπου τα καλά πνεύματα θα του αποκαλύπτονται πιο αισθητά και ορατά.
VII/92-93 Η θεία δικαιοσύνη
Ένας από τους εβδομήντα αποστόλους μακαρίζοντας τον εαυτό του για την τωρινή ευτυχία του θα ήθελε εάν ήταν δυνατό να γίνουν εξίσου ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι που δυστυχούν χωρίς να φταίνε. Ο Κύριος απαντά: (VII/92 [2]) «Δυνατά είναι όλα, αλλά για – πολλούς σοφούς λόγους δεν είναι όλα πραγματοποιήσιμα και επιτρεπτά.
Ασφαλώς υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων με μεγάλες ανάγκες και πολλά βάσανα που η καρδιά σου, η οποία Μου αρέσει πολύ, σου λέει να τους βοηθήσεις. Αλλά κοίτα, εάν τους βοηθούσες με τον καλύτερο τρόπο που σου υπαγορεύει η γνώση σου και η συνείδησή σου, στην πραγματικότητα δεν θα τους έκανες καλό παρά ακριβώς το αντίθετο. [3] Οπωσδήποτε είναι αξιέπαινο που στην ευτυχία σου σκέφτεσαι τους δυστυχισμένους και τους δεινοπαθούντες με την επιθυμία να τους βοηθήσεις.
Μα η αλήθεια είναι πως η βοήθειά σου δεν θα έβγαινε σε καλό για τον καθένα.
[4] Κοίτα, κανένας δεν ξέρει καλύτερα από Μένα την ένδεια και τη δυστυχία των ανθρώπων, ούτε είναι κανένας περισσότερο πονετικός και φιλόστοργος από όσο είμαι Εγώ. Μα μόνο η αγάπη και η ευσπλαχνία Μου δεν θα ήταν αρκετές για να βοηθηθεί η ανθρωπότητα, εάν δεν συνεργαζόταν μαζί τους η ύψιστη σοφία Μου.»
Κατόπιν ο Κύριος παίρνει σαν παράδειγμα μια θεόφτωχη οικογένεια που ζητιανεύει για να ζήσει, ενώ άλλους που ζουν μέσα στην ευμάρεια και δεν δίνουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί στους πεινασμένους, ο Θεός τους αφήνει να ευημερούν.
[7] «Αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να διαιωνίζεται η αστοργία μεταξύ των ανθρώπων σε αυτή την Γη. Σε βεβαιώνω πως κάθε άλλο. Αλλά κοίτα, σύμφωνα με τη σοφή κρίση του Θεού οι πάντες και τα πάντα στη Γη πρέπει να έχουν τον χρόνο που χρειάζονται για να ωριμάσουν ώστε να γίνουν αληθινά παιδιά του Θεού.
Κατά συνέπεια, ο πλούσιος έχει το χρόνο του να είναι πλούσιος και να δείχνει ευσπλαχνία στους φτωχούς με την περίσσεια του πλούτου του, ο δε φτωχός έχει το δικό του χρόνο να ασκηθεί στην υπομονή και στην αυταπάρνηση και να αφήσει τη δυστυχία του στα χέρια του Θεού.
Έτσι ο Θεός Οα βοηθήσει μετά από λίγο το φτωχό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την ψυχική του σωτηρία, ενώ την κατάλληλη ώρα Θα τιμωρήσει το σκληρόκαρδο πλούσιο. Γιατί τόσο ο πλούσιος όσο και ο φτωχός καλούνται να κατακτήσουν την υιοθεσία από τον Θεό».
(VII/93) Η γυναίκα που είχε κατηγορηθεί για μοιχεία, ευχαριστεί τότε τον Κύριο που δίνει το έλεος Του στους φτωχούς και το παρακρατεί από τους σοφούς του κόσμου. Αλλά λυπάται και για τους ναΐτες που τυφλωμένοι από το διάβολο δεν μπορούν να Τον αναγνωρίσουν και μια μέρα θα μετανιώσουν πικρά γι ’ αυτό στην κόλαση. Ο Κύριος απαντά: [3] «Μίλησες σωστά και όπως τα καταλαβαίνεις τα πράγματα. Αλλά, λάβε υπόψη σου πως στην κόλαση τα καταχθόνια πνεύματα δεν νιώθουν μετάνοια, ώστε να έχουν σοβαρές τύψεις για τις κακές τους πράξεις στη Γη, ώστε να βελτιωθούν. Γιατί, εάν ένα καταχθόνιο πνεύμα έφθανε να έχει τέτοιες τύψεις, θα προχωρούσε τότε στη βελτίωση και στη λύτρωσή του.
Μα ένα κακό πνεύμα -δηλαδή ένας διάβολος- δεν μπορεί ποτέ να αφήσει να αναδυθεί μέσα του καλή μεταμέλεια αλλά μόνο κακές τύψεις, όπως είναι ο ίδιος κακός εκ Θεμελίων. Το μόνο για το οποίο μετανιώνει είναι που δεν είχε καταφέρει πολύ περισσότερα κακά στον κόσμο. [4] Είναι ευκολονόητο, επομένως, για όποιον έχει λίγο μυαλό, πως αποκλείεται σε μία τέτοια ψυχή να επέλθει βελτίωση και συνακόλουθα η λύτρωση.
[5] Όπως σε έναν άγγελο του Ουρανού, τα πάντα είναι εκ θεμελίων καλά, αντίστοιχα σε ένα διάβολο τα πάντα είναι εκ θεμελίων κακά.
Όσο πιο εσωτερικά σκέφτεται και θέλει ένας άγγελος, τόσο θεοειδέστερος, τόσο πιο ελεύθερος και πιο ισχυρός είναι. Ενώ όσο πιο εσωτερικά σκέφτεται και θέλει ένας διάβολος, τόσο πιο ανόμοιος με τον Θεό, πιο ανελεύθερος και πιο ανίσχυρος είναι. Γιατί, η εκ θεμελίων κακία μέσα του δεσμεύει όλη τη δύναμή του και είναι η καταδίκη του και ο αληθινός θάνατός του.
[6] Ναι, αγαπητή Μου, εάν ο διάβολος ήταν ικανός να νιώσει εκ των έσω αληθινή μεταμέλεια για το κακό, δεν θα ήταν διάβολος και άρα δεν θα ήταν στην κόλαση. Γι’ αυτόν το λόγο είναι αδύνατο να βελτιωθεί ποτέ ένας διάβολος εκ των έσω, δηλαδή από μόνος του. Ωστόσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα από έξω μέσω ξένης επίδρασης, αλλά χρειάζεται ασύλληπτα πολύ χρόνο. Η εξωτερική επίδραση πρέπει να είναι πάντα απολύτως αντίστοιχη με τα εσώψυχα του διαβόλου που, όπως είπαμε, είναι κακά εκ θεμελίων.
Έτσι το κακό που επιδρά έξωθεν στο διάβολο, πνίγει το εσωτερικό κακό και μόνον με αυτόν τον τρόπο υπάρχει η δυνατότητα να έρθει σιγά-σιγά ένα φως σε ένα κάκιστο πνεύμα και έτσι να βελτιωθεί κάπως.
[7] Για τούτο το λόγο, τα μαρτύρια των καταχθόνιων πνευμάτων είναι σαν να έρχονται πάντοτε από έξω, πράγμα που συμβαίνει επίσης συχνά με πολύ διαβολικούς ανθρώπους και εδώ στη Γη. Όταν σε έναν πολύ κακόβουλο άνθρωπο διδαχές, νουθεσίες και οι σοφότατοι των νόμων δεν φέρνουν πια αποτέλεσμα ενώ, αντίθετα, προσπαθεί όλο και πιο συστηματικά να παραβαίνει τους νόμους της τάξης, είναι αδύνατο να βελτιωθεί πλέον εκ των έσω, αφ’ εαυτού. Έτσι πέφτει στα χέρια σκληρών και αδυσώπητων σωφρονιστών, οι οποίοι του επιβάλλουν φοβερά οδυνηρές εξωτερικές ποινές. [8] Καθώς το κακοποιό πνεύμα υποφέρει τότε τα πάνδεινα, σιγά-σιγά αρχίζει μία εσωτερική αναζήτηση, όπου συλλογίζεται πιο ώριμα για την αιτία των δεινών του, αναγνωρίζει την αδυναμία του και ταυτόχρονα το λόγο που είναι αναπόφευκτη η τιμωρία και η καταδίκη του. Έτσι αρχίζει επιτέλους να συνειδητοποιεί ότι ο ίδιος είναι η μοναδική αιτία των δεινών του, εξαιτίας των κακών πράξεων που έκανε θεληματικά και κακόβουλα σε βάρος των νόμων της γενικής τάξης. Επειδή τότε βλέπει πως ακριβώς αυτές οι κακές του πράξεις είναι τα πνεύματα που τον βασανίζουν, αρχίζει τελικά να τις απεχθάνεται και εύχεται να μην τις είχε διαπράξει ποτέ. Τούτο είναι ήδη ένα βήμα προς μία πιθανή βελτίωση.
[9] Αλλά οι εξωτερικές τιμωρίες δεν σταματούν εκεί, επειδή ο κακοποιός άρχισε να απεχθάνεται την κακία του μόνο και μόνο για το λόγο ότι είχε κακές συνέπειες.
Στη συνέχεια πρέπει να αρχίσει να αντιλαμβάνεται, πάλι παίρνοντας έξωθεν μαθήματα, ότι το κακό που έχει μέσα του είναι αυτό καθαυτό αληθινά κακό και γι’ αυτόν τον λόγο άξιο της απέχθειάς του και όχι απλώς επειδή συνεπάγεται αναγκαστικά κακές συνέπειες για τον κακοποιό.
[10] Άμα ο κακοποιός το συνειδητοποιήσει και αυτό και αρχίσει να απεχθάνεται το κακό επειδή είναι κακό, ενώ να επιλέγει το καλό ακριβώς επειδή είναι καλό, γίνεται πιο υπομονετικός με την τιμωρία του. Γιατί, θεωρώντας τα μαρτύριά του απολύτως δικαιολογημένα και στην ουσία ευεργετικά, αφού χάρη σε αυτά θα βελτιωθεί η ζωή του, τα βαστάζει με υπομονή. Εφόσον ο κακοποιός φθάσει σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησης και όντως το εσωτερικό του παρουσιάζει σταδιακή βελτίωση, μόνο τότε είναι η ώρα να μειωθούν οι εξωτερικές τιμωρίες στον ίδιο βαθμό που έχει γίνει αληθινά βελτίωση.
[11] Εάν οι κοσμικοί δικαστές το κατανοούσαν αυτό, θα μπορούσαν μερικούς αρχικακοποιούς να τους μεταμορφώσουν σε καλούς ανθρώπους. Αλλά, όταν έχουν να κάνουν με μεγάλους κακούργους σπεύδουν να επιβάλουν την ποινή του θανάτου, με αποτέλεσμα να μετατρέπουν τον αδιόρθωτο κακούργο σε έναν τέλειο διάβολο για τον κόσμο των πνευμάτων. Στο εξής, λοιπόν, εσείς δεν θα κάνετε το ίδιο. [12] Όταν θα χρειάζεται να καταδικάσετε κάποιον, η ποινή του θα πρέπει να είναι σωστή, ούτως ώστε να βελτιωθεί αληθινά ο παραβάτης και όχι να γίνει ακόμη μεγαλύτερος διάβολος».
VI/187-188. Η επίδραση του κρασιού, τα κακά πνεύματα της σάρκας, τα ανώριμα πνεύματα της φύσης και τα πνεύματα κακών ανθρώπων.
Κεφ. VI/187: Τότε ο Κύριος τους λέει: [1] «Αγαπημένοι Μου φίλοι και αδελφοί, το κρασί όταν πίνεται με μέτρο, δίνει δύναμη και υγεία. Μα όταν πίνει κάποιος περισσότερο από όσο είναι το σωστό μέτρο, το κρασί ξυπνά τα κακά πνεύματα της σάρκας και ναρκώνει τη συνείδησή του. Κατόπιν τα κακά πνεύματα διεγείρουν τις ορέξεις της σάρκας, που είναι η ασωτία και η λαγνεία. Έτσι η ψυχή όλη γίνεται για πολύ καιρό ακάθαρτη, δύσθυμη, εριστική, νωθρή και πολλές φορές σαν εντελώς νεκρή. Γι’ αυτό να τηρείτε το μέτρο και με το κρασί επίσης, για να μένει ήσυχη η σάρκα σας».
[2] Λέει ο Πέτρος: «Μα μας έχουν καταλάβει κι εμάς πνεύματα Κύριε, που μας μιλάς για τα κακά πνεύματα στη σάρκα μας»;
[3] Λέει ο Κύριος: «Ασφαλώς, γιατί η σάρκα και το αίμα του καθενός είναι γεμάτα με πνεύματα από τη φύση τους κακά. Λέγονται δε κακά, επειδή είναι καταδικασμένα [υποταγμένα στο φυσικό νόμο], αφού εάν δεν ήταν καταδικασμένα, δεν θα βρισκόταν στη σάρκα και στο αίμα σας. Ωστόσο, όταν η ψυχή αφήσει το σώμα σας και αυτό αποσυντεθεί, ύστερα από λίγο τα πνεύματά του θα οδηγηθούν σε έναν άλλο πιο ελεύθερο προορισμό. [4] Πάντως, τέτοια πνεύματα δεν υπάρχουν μόνο στη σάρκα σας, αλλά και σε όλα τα στοιχεία και είναι πνεύματα που έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, ώσπου να γίνουν καλά. Μόνο γι’ αυτόν που έχει εξαγνιστεί από Εμένα, είναι τα πάντα αγνά και καλά, καθότι πορεύονται προς τον προορισμό που τους έχει δώσει ο Θεός.
[5] Κοιτάξτε, ακόμη και μία πέτρα που κείτεται σαν άψυχη στο χώμα, στην πραγματικότητα είναι μόνο φαινομενικά άψυχη. Εάν την διεγείρετε κτυπώντας και τρίβοντάς την δυνατά, θα πε- τάξει σπίθες που θα φανερώσουν ότι την απαρτίζουν φυλακισμένα πνεύματα. Εάν πάλι την πυρακτώσετε, θα λιώσει και θα γίνει ρευστή, έτσι άλλωστε φτιάχνουν οι άνθρωποι το πολύτιμο γυαλί.
[6] Επομένως, κακά ανώριμα πνεύματα υπάρχουν παντού, οπουδήποτε υπάρχει στερεό, υγρό ή αέριο στοιχείο. Η δε γήινη φωτιά προσφέρει μία λύτρωση για τα πιο ώριμα πνεύματα, που στο επόμενο στάδιο οδηγούνται πάλι σε έναν ανώτερο προορισμό.
[7] Ωστόσο, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα κακά εκείνα πνεύματα που καταλαμβάνουν συχνά τους ανθρώπους από τη μια και τα ανώριμα φυσικά πνεύματα από την άλλη, από τα οποία αποτελούνται όλα τα μέρη και τα στοιχεία της Γης.
Εντούτοις, υπάρχει επίσης μία συγγένεια και αμοιβαία σχέση μεταξύ τους, καθώς το άτομο που δεν διεγείρει ιδιαίτερα τα φυσικά πνεύματα της σάρκας του, δύσκολα θα καταληφθεί σωματικά από τα πραγματικά κακά πνεύματα πεθαμένων ανθρώπων.
[8] Για τούτον ακριβώς τον λόγο, σας προειδοποιώ να μην έχετε πάθη. Τα πάθη προκύπτουν όταν αφυπνιστούν τα παντοειδή πνεύματα της σάρκας και του αίματος.
Από τη στιγμή που θα ξυπνήσουν εντελώς, σε λίγο συμπαρατάσσονται μαζί τους οι ακόμη ακάθαρτες ψυχές πεθαμένων ανθρώπων που πολύ συχνά παραμένουν στην κατώτερη περιοχή της γήινης ατμόσφαιρας. Αλλά εάν συμβεί και αυτό, τότε ο άνθρωπος έχει καταληφθεί πλέον στα σοβαρά από τα πνεύματα. Το καταλάβατε τώρα».
V/124 – 125 Γνώση και πράξη, αυτοκριτική, σωστή αξιοπρέπεια και κρίση
[5] Εάν πάτε στη Μέμφιδα, στις Θήβες, στο Καρνάκ ή στην Αλεξάνδρεια θα βρείτε βιβλιοθήκες που είναι στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό σωστές και αυθεντικές. Να είσαστε βέβαιοι όμως ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τις διαβάσει από την αρχή μέχρι το τέλος ούτε σε 500 χρόνια. Και ακόμη και αν έκανε αυτό το φανταστικό κόπο, σε τι θα ήταν κερδισμένος; Για τη ζωή του δεν θα είχε το παραμικρό όφελος.
[6] Αντιλαμβάνεστε τώρα ότι με τη διδασκαλία Μου θέλω να σας δείξω ένα εντελώς διαφορετικό δρόμο από όπου μπορεί ο καθένας, αρκεί να το θέλει πραγματικά, να μυηθεί το συντομότερο δυνατό σε όλη τη σοφία των Ουρανών;
[7] Αυτός ο δρόμος είμαι Εγώ, που είμαι και η αλήθεια και η ζωή. Όποιος Με έχει βάλει στην ψυχή του με αληθινό έρωτα, -αλλά όχι μόνο να αρκείται να πιστεύει τα λόγια που άκουσε, παρά και να τα εφαρμόζει εξ ολοκλήρου- σε αυτόν θα έρχομαι πάντοτε πνευματικά, θα του αποκαλύπτομαι και θα τον φωτίζω όπως φωτίζει ο ήλιος που ανατέλλει τα μέχρι τότε σκοτεινά πεδία της Γης. [8] Με μία μοναδική ματιά του πνεύματός του θα γνωρίζει εκ βαθέων πολύ περισσότερα από όσα θα μάθαινε σε ένα εκατομμύριο χρόνια με το διάβασμα.
Κεφ. V/125 [1] (Ο Κύριος:) «Γι’ αυτό βάλτε τα δυνατά σας για να τα κάνετε όλα αυτά πράξη. Να μην παραβλέψετε τίποτα και να ελέγχετε μήπως έχετε παραλείψει κάτι, ώστε να μη χρειασθεί να πείτε στο τέλος: “Είναι δέκα ή είκοσι χρόνια τώρα που έκανα όλα όσα μου υπαγορεύει η νέα διδασκαλία, παρ’ όλα αυτά βρίσκομαι ακόμη στο ίδιο σημείο. Δεν αισθάνομαι καμία ιδιαίτερη φώτιση και όσο γι’ αυτή την περίφημη αιώνια ζωή ούτε που έχω πάρει μυρωδιά τι είναι. Τι να φταίει άραγε;” [2] Γι’ αυτό σας λέω, ελέγξετε προσεκτικά τον εαυτό σας, μήπως έχουν εισχωρήσει στην καρδιά σας κάποιες εγκόσμιες υστερόβουλες σκέψεις, μήπως πότε – πότε η αλαζονεία, μία κάποια υπερβολική οικονομία που συγγενεύει με τη φιλαργυρία, η ματαιοδοξία, η επικριτική διάθεση, η ισχυρογνωμοσύνη, η ηδυπάθεια και άλλα παρόμοια παγιδεύουν την καρδιά και την ψυχή σας. Όσο θα συμβαίνει το ένα ή το άλλο, δεν πρόκειται ποτέ να δείτε να εκπληρώνεται εντελώς η επαγγελία Μου.
[4] Είναι πολλές φορές που κάποιος δεν απέχει πολύ από το να κατακτήσει πλήρως τη βασιλεία του Θεού μέσα στην ψυχή του και όμως δεν το κατορθώνει επειδή δεν εξετάζει αρκετά τον εαυτό του και δεν αντιλαμβάνεται τα κοσμικά στοιχεία που παραμένουν προσκολλημένα στην ψυχή του. Εάν όμως εξετάσει προσεκτικά τον εαυτό του θα ανακαλύψει πιθανόν ότι ακόμη παραείναι ευαίσθητος και ότι το παραμικρό τον προσβάλλει.
[5] “Καλά”, θα αναρωτηθεί κανείς “δεν πρέπει δηλαδή ο άνθρωπος να έχει καθόλου την αίσθηση της αξιοπρέπειας”; Και βέβαια, λέω Εγώ, ο άνθρωπος πρέπει να έχει μία αίσθηση αξιοπρέπειας, μα αυτή πρέπει να είναι του ευγενέστατου είδους. Εάν σε πρόσβαλε κάποιος, επειδή είναι ακόμη αδύνατος πνευματικά, μην του κρατάς, κακία, παρά πήγαινε και πες του: “Φίλε μου, εμένα δεν μπορείς να με προσβάλλεις, γιατί εγώ σε αγαπώ όπως αγαπώ και όλους τους ανθρώπους. Εκείνους που με καταριούνται εγώ τους ευλογώ και σε εκείνους που μου κάνουν κακό εγώ τους κάνω το καλό με όλες μου τις δυνάμεις. Αλλά δεν είναι σωστό να προσβάλλει ο ένας τον άλλον, γι’ αυτό κόψε αυτή τη συνήθεια στο μέλλον, καθαρά για το δικό σου το καλό. Γιατί με αυτή την ανεξέλεγκτη μανία που έχεις να προσβάλλεις μπορεί καμιά φορά να πέσεις σε κάποιον που θα το πάρει πολύ στραβά. Αυτό θα μπορούσε τότε να σε βάλει σε μεγάλους και ασφαλώς ανεπιθύμητους μπελάδες και βεβαίως θα φταις αποκλειστικά εσύ γι αυτούς”!
[6] Εάν μιλήσετε με εκείνον που σας έχει προσβάλλει με αυτόν τον τρόπο, χωρίς τον παραμικρό θυμό στην καρδιά, τότε όντως τιμάτε απολύτως αυτή την ευγενή και θεία αίσθηση της αξιοπρέπειας μέσα στην καρδιά σας, εφόσον όμως αντιλαμβάνεστε έστω και τον παραμικρό θυμό μέσα σας και δεν τον αντιμετωπίζετε φιλικά, παρά με πίκρα, αυτό είναι απόρροια μιας μικρής κρυφής αλαζονείας, που ωστόσο είναι αρκετή για να εμποδίσει την ένωση της ψυχής σας με το φωτεινό Πνεύμα Μου.
[7] Ή κάποιον από σας τον πλησιάζει επανειλημμένα ένας φτωχός παρακαλώντας τον να του δώσει ένα σημαντικό ποσό. Το ποσό αυτό όχι μόνο το έχετε αλλά και μπορείτε να του δώσετε χίλιες· φορές παραπάνω από ό,τι του έχετε δώσει έως τότε. Όμως επειδή σας χτυπάει κάπως άσχημα η αδιαντροπιά του, του δείχνετε την πόρτα με την παρατήρηση ότι δεν πρέπει να έρχεται τόσο συχνά νομίζοντας ότι κάθε φορά που το θυμάται θα του δίνετε ελεημοσύνη. [9] Μία τέτοια επιφυλακτικότητα όμως κρύβει κάτι το φειδωλό, η δε φειδώ και η σφιχτοχεριά μαζί με την υπερβολική οικονομία δεν είναι πολύ μακριά από την τσιγκουνιά και θολώνει το μούστο της ψυχικής ζωής και εάν αυτό γίνεται συνεχώς, η ψυχή δεν θα γίνει ένα κρασί αγνό, γεμάτο πνεύμα και ζωή. [10] Αντίθετα, ένας που έχει τα μέσα και χαίρεται πραγματικά να δίνει και δεν βλέπει με κακό μάτι τον φτωχό στον οποίο έχει δώσει επανειλημμένα μία μικρή βοήθεια, σε αυτό το σημείο είναι ήδη άξιος να εισέλθει στο βασίλειό Μου, εφόσον δεν αντιλαμβάνεται στην ψυχή του άλλα μικρά ψεγάδια.
[11] Για τούτο το λόγο σας είπα πως χρειάζεται να κάνετε συνεχώς την αυτοκριτική σας σε όλα τα σημεία γιατί οφείλετε να ανέβετε σε ένα επίπεδο όπου θα έχετε σαφώς τη ζωντανή αίσθηση ότι έχετε απαλλαγεί από όλες τις γήινες ακαθαρσίες.
Κεφ. V/126 [3] Ο μόνος γνώμονας που οφείλει να ακολουθεί κανείς είναι η γνήσια, άδολη φιλαλληλία. Πάνω από όλα η βασική, λογική αρχή της οφείλει να λέει ότι ο καθένας πρέπει να επιθυμεί και να κάνει για τον άλλον ότι μπορεί με βάση τη λογική και τη σωφροσύνη να θέλει να του κάνουν οι άλλοι.
[7] Όσον αφορά εκείνους που έχουν κληθεί από Μένα να διδάσκουν στο όνομά Μου τους ανθρώπους, θα πρέπει να μην ξεχνούν ότι τη χάρη αυτή την έλαβαν από Μένα δωρεάν και επομένως δεν πρέπει να πληρώνονται για να την μεταδώσουν παραπέρα. Ο σωστός δάσκαλος παραδίδει δωρεάν όσα παρέλαβε δωρεάν από Μένα. Εκείνοι δε που ωφελούνται από τη διδασκαλία του, από αληθινή αγάπη για Μένα, οφείλουν να φροντίσουν με στοργή το δάσκαλο που τους έστειλα και να μην τον αφήσουν να στερηθεί τίποτα, από δική τους πρωτοβουλία.
[9] Βλέπετε λοιπόν ότι η αληθινή φιλαλληλία που διακρίνεται από ευγενή κίνητρα και σύνεση, είναι το πιο ασφαλές κριτήριο για να ελέγξει κάποιος πόσο καθαρή είναι η ψυχή του. Χρησιμοποιείστε πρώτα από όλα αυτό το κριτήριο και έτσι θα αποκομίσετε συντομότατα τους πιο ευλογημένους καρπούς που θα τους έχετε παρακαταθήκη για την αιώνια ζωή σας στο φως του Πνεύματός Μου».
V/108 Η εποχή της τεχνολογίας.
(Ο Κύριος) [1] «Στο τέλος όμως θα έρθει μία εποχή όπου οι άνθρωποι θα επιδείξουν μεγάλη εξυπνάδα και επιτηδειότητα σε όλους του τομείς. Θα κατασκευάσουν διαφόρων ειδών μηχανές που θα εκτελούν όλες τις ανθρώπινες εργασίες όπως οι νοήμο- νες άνθρωποι ή τα ζώα. Ως επακόλουθο όμως θα μείνουν πολλοί άνθρωποι άνεργοι και θα τους βασανίζει η πείνα. Η ανθρώπινη δυστυχία θα φτάσει τότε σε απίθανα ύψη. Τότε θα αφυπνίσω πάλι ανθρώπους για να διδάξουν την αλήθεια του ονόματος Μου για περισσότερο από 200 χρόνια. Μακάριοι εκείνοι που θα βάλουν στην καρδιά τους τη διδασκαλία αυτή, αν και ο αριθμός τους θα είναι περιορισμένος. [2] Όταν όμως ο αριθμός των αγνών και καλών ανθρώπων θα μικρύνει υπερβολικά, όπως τον καιρό του Νώε, τότε η Γη θα περάσει πάλι από μία μεγάλη γενική κρίση, από την οποία δεν θα γλυτώσουν ούτε άνθρωποι ούτε ζώα ούτε φυτά. Ούτε τα όπλα που θα σκορπίζουν φωτιά και θάνατο, ούτε τα οχυρά, ούτε οι σίδηροί δρόμοι όπου θα κινούνται με την ταχύτητα του βέλους θα ωφελήσουν πια σε τίποτα τους αλαζόνες ανθρώπους. Διότι θα έρθει με φοβερή ταχύτητα ένας εχθρός από τον ουρανό και θα εξολοθρεύσει όλους εκείνους που κάνουν συστηματικά το κακό. Θα είναι πραγματικά μία εποχή σπεκουλαδόρων, κεφαλαιοκρατών και χρηματιστών.
[3] Αυτό που έκανα πρόσφατα όμως με τους εμπόρους και τους σαράφηδες του Ναού στην Ιερουσαλήμ, θα το κάνω τότε σε μεγάλη κλίμακα σε όλη τη Γη. Θα καταστρέψω τα μαγαζιά των εμπόρων και τα γραφεία των αργυραμοιβών με τον εχθρό που θα εξαπολύσω από την άλλη άκρη του διαστήματος για να έρθει να βρει τη Γη σαν ένας τρομερός κεραυνός με βρόντο, κρότο και ορυμαγδό. Μάταια θα προσπαθήσουν να τον πολεμήσουν όλοι οι στρατοί του κόσμου. Ωστόσο αυτός ο μεγάλος ανίκητος εχθρός τους λιγοστούς Μου φίλους δεν θα τους πειράξει, αλλά ( θα τους αφήσει ώστε να αποτελέσουν ένα νέο φυτώριο από το οποίο θα εκπορευτεί μία νέα, καλύτερη ανθρωπότητα.
[4] Μην νομίζετε όμως ότι Εγώ το θέλω αυτό ή ότι είναι ήδη προκαθορισμένο το πώς θα γίνουν τα πράγματα. Αλλά θα είναι όπως τον καιρό του Νώε: Οι άνθρωποι θα κάνουν όλο και πιο κακή χρήση των κοσμικών τους γνώσεων και των ικανοτήτων που θα έχουν αποκτήσει. Έτσι θα προκαλέσουν εκούσια διαφόρων ειδών ολοκληρωτικές καταστροφές από τα βάθη της δημιουργίας καταρχάς σε βάρος τους και στο τέλος σε βάρος ολόκληρης της Γης.
[5] Σίγουρα οι άνθρωποι πρέπει να έχουν από όλα με μέτρο και με στόχο, να αποκτήσουν διάφορες ανέσεις για τη γήινη ζωή και να απαλλαγούν από τις πολύ βαριές δουλειές, ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους για να καλλιεργήσουν και να εξευγενίσουν τις ψυχές τους. Επίσης πρέπει να νιώθουν όλοι εξίσου χαρά στο όνομά Μου σε όλη τους τη ζωή και να μην υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν ή είναι δυστυχισμένοι, εκτός από κάποιον που αμαρτάνει συνειδητά κατά κάθε σωστής τάξης. [6] Μα παράλληλα με τη φυσιολογική πρόοδο της επιτηδειότητας των ανθρώπων θα αυξάνεται επίσης ο εγωισμός, η απληστία και η αρχομανία τους, με αποτέλεσμα να σκοτιστούν και οι ψυχές τους και τότε ασφαλώς δεν μπορούν να αποφευχθούν οι ολέθριες συνέπειες.
[7] Μία τέτοια στάση είναι τυφλότητα και ύβρις, οι δε ολέθριες συνέπειές της δεν αποτελούν δική Μου θέληση, παρά προέρχονται από τον αμετάβλητο νόμο της αιώνιας τάξης Μου που δεν μπορεί να καταργηθεί πουθενά, ούτε ειδικά σε ένα μέρος ούτε ακόμη λιγότερο σε γενική κλίμακα».
V/109 Η αυτοκαταδίκη και αυτοτιμωρία των ανθρώπων.
[1] (Ο Κύριος:) «Πάρτε για παράδειγμα τα βουνά που είναι σκεπασμένα από δάση. Τα δάση απορροφούν τα φυσικά πνεύματα που τους είναι χρήσιμα για την ανάπτυξή τους (τον ηλεκτρισμό ή το μαγνητικό ρευστό) στον εκάστοτε σωστό βαθμό. Εάν τώρα αποψιλώσετε όλα τα βουνά θα εισπράξετε πολύ γρήγορα τις οδυνηρές συνέπειες. Τεράστια πλήθη από πολύ πρωτόγονα, ατιθάσευτα φυσικά πνεύματα θα ελευθερωθούν και θα αρχίσουν να γεμίζουν την ατμόσφαιρα που περιβάλλει τη Γη. Επειδή δεν θα βρίσκουν πια κατάλληλη διαμονή και ασχολία θα αρχίσουν να σχηματίζουν μεγάλες συσπειρώσεις. Με την ταραχή τους, με την πείνα και τη δίψα τους θα προξενήσουν καταστροφικές κακοκαιρίες και θύελλες και θα ερημώσουν ολόκληρες εκτάσεις σε τέτοιο βαθμό που για εκατό, καμιά φορά δε για χίλια χρόνια δεν θα φυτρώνει άλλο από κανένα βρύο που και που.
[2] Μήπως το θέλω Εγώ αυτό; Ασφαλώς όχι! Μολονότι ξέρω τι θα επακολουθήσει, δεν Μου επιτρέπεται να επέμβω παρά την παντοδυναμία Μου. Γιατί εάν το κάνω, ο άνθρωπος θα πάψει να είναι άνθρωπος, θα είναι απλώς μία ζωντανή μηχανή και τίποτα παραπάνω, οπότε δεν έχει πια καμία αξία ούτε για τον εαυτό του ούτε για Μένα.
[3] Εξυπακούεται ότι η βούληση μπορεί να καθοδηγηθεί με διάφορους νόμους και διδασκαλίες. Αλλά καμία διδασκαλία και κανένας νόμος δεν αποτελεί εμπόδιο στο να κάνει κανείς αυτό που θέλει. Εάν ο άνθρωπος θέλει να δεχτεί μία διδασκαλία ή ένα νόμο ως γνώμονα των πράξεών του, τότε θα το εφαρμόσει από μόνος του, χωρίς οποιονδήποτε εσωτερικό καταναγκασμό. Εάν δεν το θέλει ωστόσο, καμία δύναμη στον κόσμο και στον ουρανό δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να τον πιέσει σε αυτή την κατεύθυνση. Γιατί, όπως είπαμε, χωρίς ελεύθερη βούληση ο άνθρωπος δεν είναι πια άνθρωπος, παρά απλώς μία σκέτη μηχανή, σαν αυτές που θα εφεύρουν με την πάροδο του χρόνου, οι οποίες θα εκτελούν εξαιρετικά πολύπλοκες εργασίες που σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει.
[4] Οπωσδήποτε ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από δική του πρωτοβουλία και δεν τον εμποδίζει κανένας. Άρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και με τη Γη που τρέφει το σώμα του και τις περισσότερες φορές θα πρέπει να μάθει από την πείρα, από τις συνέπειες των πράξεών του, εάν ήταν καλή ή κακή η θέλησή του.
[5] Εντούτοις ο καθένας διαθέτει λογική και νοημοσύνη. Ως εκ τούτου μπορεί να διδαχθεί με τη σωστή διδασκαλία, με εξωτερικούς νόμους και με κάθε είδους εμπειρίες ώστε να επιλέγει τότε μόνο το καλό, δίκαιο και αληθινό και να το υιοθετεί στην πράξη. Στην περίπτωση αυτή δεν υφίσταται κανένα καταναγκασμό, δεδομένου ότι επιλέγει ελεύθερα αυτά που αναγνωρίζει από μόνος του ως καλά, δίκαια και αληθινά.
[6] Κάθε μέρα έχουμε εκατοντάδες απτά παραδείγματα όμως ότι οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον για λόγους προσωρινού συμφέροντος, ποδοπατούν το καλό, το δίκαιο και το αληθινό που πιστεύουν και στην πράξη κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και αυτό οφείλεται πάλι στην ελευθερία της βούλησης που δεν μπορεί να περιοριστεί από τίποτε. Έτσι με τον καιρό οι άνθρωποι θα μπορούν να εφεύρουν εκπληκτικά πράγματα και να βιάζουν σε τέτοιο βαθμό τη φύση που στο τέλος θα καταστραφεί. Φυσικά τα παρεπόμενα θα είναι δυσάρεστα και είναι εμφανώς η τιμωρία για την κακή χρήση της βούλησης, όμως δεν θα τα έχω θελήσει Εγώ, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι θα τα έχουν δημιουργήσει επειδή έτσι το θέλησαν.
[7] Εάν θέλουν πάλι ένα κατακλυσμό, δεν έχουν παρά να σκάβουν τα βουνά και έτσι θα κατακλυστούν από τα υπόγεια νερά. Εάν θέλουν να δουν όλη τη Γη να φλέγεται, το μόνο που χρειάζεται είναι να καταστρέψουν όλα τα δάση και έτσι τα φυσικά πνεύματα (ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα) θα πολλαπλασιαστούν σε τέτοιο βαθμό που η Γη θα τυλιχτεί σε μία πυρκαγιά από κεραυνούς. Μήπως και τότε Εγώ θα είμαι πάλι, που θα τους τιμωρώ με τη φωτιά; Γι’ αυτό να διδάξετε τους ανθρώπους να είναι συνετοί, διαφορετικά θα επισύρουν μόνοι τους την καταδίκη τους. Και ενώ το ξέρω ότι τελικά έτσι θα γίνουν τα πράγματα, παρ’ όλα αυτά δεν Μου επιτρέπεται να επέμβω με την παντοδυναμία Μου, παρά μόνο με τη διδασκαλία».
Ο βιασμός της φύσης και συνέπειες
…«Εκείνη την τελευταία εποχή οι άνθρωποι θα αναπτύξουν μεγάλη τεχνική σε όλα τα πράγματα. Θα κατασκευάζουν κάθε λογής μηχανές, οι οποίες θα εκτελούν όλες τις δουλειές όπως τα ζωντανά ζώα και οι νοήμονες άνθρωποι. Με αυτό τον τρόπο όμως θα μείνουν πολλοί άνεργοι και η ανθρώπινη δυστυχία θα φθάσει σε απίστευτα ύψη. Συν τω χρόνω οι άνθρωποι με τις εφευρέσεις τους θα κάνουν τέτοια κατάχρηση της φύσης, που στο τέλος αυτή αναγκαστικά θ’ αρρωστήσει. Τότε είναι βέβαιο ότι θα επέλθει η τιμωρία σαν συνέπεια, γιατί με τη θέλησή τους θα κάνουν κακό. Όμως η τιμωρία δεν θα αποτελεί θέλημα Θεού, αλλά συνέπεια της ανθρώπινης ιδιοτέλειας…».
…«Αν θέλουν οι άνθρωποι, εκείνη την εποχή να έχουν πάλι τον κατακλυσμό, αρκεί να κάνουν εκσκαφές και στοές στα βουνά. Έτσι θα ανοίξουν το δρόμο στα υπόγεια κοιτάσματα του νερού. Αν θέλουν να δουν ολόκληρη τη γη τυλιγμένη σε φλόγες, αρκεί να καταστρέφουν συστηματικά όλα τα δάση. Έτσι τα πνεύματα της φύσης θα πολλαπλασιασθούν τόσο πολύ που η γη θα τυλιχθεί ξαφνικά από έναν καταιγισμό κεραυνών. Θα είμαι όμως Εγώ που θα τιμωρώ με αυτή τη φωτιά τους ανθρώπους; Το ξέρω ότι έτσι θα γίνουν τα πράγματα, ωστόσο δεν μπορώ να παρέμβω με την Παντοδυναμία Μου εμποδίζοντάς τα, παρά μόνο διδάσκοντας τους ανθρώπους…».
…«Μια φυσική φωτιά θα ερημώσει πολλούς τόπους της γης. Διότι από υπερβολική φιλοκέρδεια οι άνθρωποι θα σκαλίζουν σαν τα κακά σκουλήκια μέσα στα έγκατα της γης, για να βρουν διάφορους θησαυρούς. Όμως κάποτε θα φθάσουν σε τεράστια κοιτάσματα από θαμμένα προϊστορικά δάση και θα τα χρησιμοποιήσουν σαν καύσιμη ύλη καθώς και για άλλα πράγματα. Τότε πλέον η τελειωτική κρίση που θα έχουν προκαλέσει από μόνοι τους θα βρίσκεται προ των πυλών. Περισσότερο από όλους θα υποφέρουν όσοι θα κατοικούν στις μεγαλουπόλεις των ισχυρών της γης. Ωστόσο, όπου υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε αρμονία με την τάξη Μου, δεν πρόκειται να συμβεί η τελική κρίση…».
…«Στα σημεία εκείνα όπου θα έχουν κτισθεί υπερμεγέθεις πολυτελείς πολιτείες, θα κυριαρχεί παντελής έλλειψη αγάπης, απεριόριστη αλαζονεία και εξουσία, παράλληλα με τρομακτική ένδεια, ανέχεια και κάθε λογής αθλιότητα. Εκεί θα γίνουν τεράστια εργοστάσια, όπου αντί για τ’ ανθρώπινα χέρια θα εργάζονται η φωτιά και το νερό, σε συνεργασία με χίλιες δυο περίτεχνες μηχανές. Όταν η κατάχρηση της δύναμης της φωτιάς φθάσει στο αποκορύφωμά της, τότε σε εκείνα τα σημεία της γης ο αέρας θα πλημμυρίσει διάφορα είδη εύφλεκτων αερίων. Αυτά τα αέρια θα αναφλέγονται εδώ και εκεί μετατρέποντας τέτοιες πόλεις και ολόκληρες περιοχές μαζί με τους πολυάριθμους κατοίκους τους σε ερείπια και στάχτη. Αυτό το γεγονός θ’ αποτελεί επίσης μια μεγάλη, αποτελεσματική κάθαρση…».
…«Ό,τι όμως δεν καταφέρει η φωτιά, θα το καταφέρουν μεγάλες θύελλες κάθε είδους, όπου αυτό θα είναι απαραίτητο.
Ωστόσο δεν πρόκειται να καεί ή να καταστραφεί το παραμικρό, αν δεν είναι ανάγκη. Με αυτό τον τρόπο η γήινη ατμόσφαιρα θα καθαρίσει από τις κακές αναθυμιάσεις, γεγονός που θα ωφελήσει πολύ όλη την υπόλοιπη πλάση και θα ενισχύσει την υγεία των ανθρώπων…».
…«Μη σκεφθείτε όμως ότι τάχα είναι θέλημα του Θεού και συνεπώς είναι όλα προκαθορισμένα! Παρ’ όλα αυτά θα γίνει ακριβώς όπως τον καιρό του Νώε: Οι άνθρωποι θα κάνουν διαρκώς μεγαλύτερη κατάχρηση των πολυάριθμων γνώσεων και ικανοτήτων που θα έχουν αποκτήσει. Έτσι θα επισύρουν εκούσια επάνω τους κάθε είδους κρίσεις από τα βάθη της πλάσης Μου και στο τέλος επάνω σε όλη τη γη. Γι’ αυτό σας λέω πως όποιος πάει γυρεύοντας, του αξίζει ό,τι παθαίνει. Οι σκληρές συνέπειες που συνεπάγεται η τυφλή ύβρις δεν προέρχονται από τη θέλησή Μου, παρά είναι αποτέλεσμα του αμετάβλητου Νόμου που διέπει την αιώνια θεία Τάξη και ο οποίος δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί…».
***
Προϋποθέσεις εργασίας για τον Θεό
Είναι αυτονόητο ότι στην εργασία στον ουράνιο αμπελώνα δεν πρέπει να υπάρχουν ακάθαρτα κίνητρα, καθώς και ότι ένας εργάτης του Θεού πρέπει πρώτα – πρώτα να δημιουργήσει μέσα του φως και τάξη, πριν να μπορέσει να δράσει με τρόπο ευλογημένο. Ο Χριστός λέει:
«Ο ιεροκήρυκας πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι ο ίδιος εντάξει με
τον εαυτό του, προκειμένου να διδάξει άλλους. Διαφορετικά, η διδασκαλία του είναι κούφια, αφήνοντας παρόμοια κενό και το μαθητή του. Αν κάποιος ακολουθεί ένθερμα αυτό που διδάσκει, τότε οι μαθητές του θα προσπαθούν με ζήλο να γίνουν τόσο τέλειοι, όπως ο δάσκαλός τους. Αν, όμως, οι μαθητές ανακαλύπτουν σε διάφορα σημεία ατέλειες στο δάσκαλό τους, σύντομα ο ζήλος τους θα εξασθενήσει και στο τέλος θα πουν: “Ο δάσκαλος ο ίδιος δεν είναι καλός. Τι θ’ απογίνουμε εμείς;” Σας διαβεβαιώνω ότι οι μαθητές σύντομα θα γυρίσουν την πλάτη τους σ’ έναν τέτοιο δάσκαλο!»
«Επομένως, κάθε τέλειος δάσκαλος πρέπει πρώτα να έχει διδαχθεί από τον Θεό. Πρέπει να τον έλκει ο Πατέρας (η καθαρή αγάπη), διαφορετικά δεν μπορεί να εισχωρήσει σε όλα τα βάθη του φωτός της αλήθειας. Όποιος όμως δεν φθάσει εκεί και δεν γίνει έτσι ο ίδιος φως, πώς λοιπόν θα μπορέσει να φωτίσει τη νύχτα του συνανθρώπου του;
Αυτό που σκοπό έχει να φωτίσει τη νύχτα και να την μεταμορφώσει σε
μέρα, πρέπει να είναι το ίδιο φως, παρόμοιο με τον ήλιο. Γι’ αυτό, ένας δάσκαλος που δεν τον έχει προετοιμάσει ο Θεός για το έργο αυτό, είναι χειρότερος από το να μην υπάρχει καθόλου δάσκαλος. Ένας τέτοιος δάσκαλος δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα σακί γεμάτο κακό σπόρο, μέσα από το οποίο σπέρνεται στην ανθρώπινη ζωή το ζιζάνιο της δεισιδαιμονίας. Στα σχολεία, οι κατάλληλοι εγκόσμιοι δάσκαλοι μπορούν να διδάξουν στα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Όμως το δικό Μου Ευαγγέλιο μπορούν και επιτρέπεται να το διδάσκουν κατά τρόπο ωφέλιμο και ευλογημένο μόνον εκείνοι οι δάσκαλοι και αγγελιοφόροι που διαθέτουν στο μέγιστο βαθμό τις πνευματικές ιδιότητες τις απαραίτητες για το λειτούργημα αυτό.»
Φυσικά, κύρια και βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η απόλυτη ανιδιοτέλεια του υπηρέτη απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό εκφράζεται με μεγάλη σοβαρότητα στην εισαγωγή του θεμελιώδους έργου «Η Οικονομία του Θεού». Εκεί λέει:
«Πες στους υπηρέτες Μου: Τα λειουργήματά Μου δεν είναι ούτε τράπεζες συναλλαγών ούτε θέσεις με αργομισθία. Γατί όποιος Με υπηρετεί για χάρη του χρήματος, δεν Με υπηρετεί από αγάπη. Αλλά όποιος δεν Με υπηρετεί από αγάπη, η υπηρεσία του είναι για Μένα ξένη, όπως κι Εγώ αναγκαστικά είμαι ξένος γι’ αυτόν. Έχω κλείσει ήδη το λογαριασμό Μου μαζί του. Έχω πει, βέβαια, μέσω του αγαπημένου Μου Παύλου, ότι όποιος υπηρετεί το ναό, πρέπει επίσης να ζει από το ναό, αλλά μόνον από τα έργα της αγάπης, που επιτελεί οτιδήποτε καλό! Η αγάπη είμαι Εγώ ο ίδιος, και ποτέ δεν μπορεί κανείς να Με αποκτήσει με κανένα άλλο τίμημα εκτός από την αγάπη. Όλους εσάς σας εξαγόρασα μέσω της αγάπης, γι’ αυτό ζητάω από σας και πάλι αγάπη. Όποιος δε, θέλει να Με υπηρετεί, ας Με υπηρετεί μέσα στην αγάπη, στην οποία Εγώ πέθανα για χάρη του πάνω στο σταυρό.»
Επίσης, στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» ο Χριστός λέει στους Αποστόλους: «Γι’ αυτό να προσέχετε πολύ, όταν θα επιλέξετε στο όνομά Μου τους διαδόχους σας, πρώτον να μην εξαναγκάσετε κανέναν και δεύτερον να μη δεχθείτε κανέναν που από μακριά του φαίνεται ότι θέλει να αναλάβει το λειτούργημά σας για χάρη του εγκόσμιου συμφέροντος.
Εσείς ασφαλώς θα τα προσέξετε αυτά. Ωστόσο αργότερα θα έρθουν παρ’ όλ’ αυτά πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στις τάξεις σας, είτε από εξωτερικό καταναγκασμό είτε επειδή περιμένουν να βρουν με το αξίωμα αυτό καλή και χωρίς φροντίδες εξασφάλιση. Στ’ αλήθεια σας λέω: όλους τους διαδόχους σας που δεν θα έχουν προετοιμαστεί από Μένα, παρά μόνο από ανθρώπους, σε κάποιες εγκόσμιες σχολές, για να σας διαδεχθούν στο λειτούργημά σας, δεν θα τους κοιτάξω καν».
IV/226 Η αναγέννηση του πνεύματος
(IV/226) Σε καμία περίπτωση η πνευματική αναγέννηση δεν στερεί από την ψυχή την ελεύθερη βούληση και την εξωτερική γνώση. (Ο Κύριος:) [1] «Η ψυχή πάντα θα έχει με το πνεύμα την ίδια σχέση που έχει το φυσικό σώμα με την ψυχή. Το σώμα ακόμη και μιας πολύ τελειοποιημένης ψυχής έχει κατά κάποιον τρόπο την επιθυμία της απόλαυσης, που μπορεί να διαφθείρει την ψυχή εάν υποκύψει σε αυτήν. Ασφαλώς, μια σωστά διαπαιδαγωγημένη ψυχή ποτέ δεν θα υποκύψει στη λαιμαργία του σώματος και θα παραμείνει κυρία του σώματός της. Όταν όμως η ψυχή έχει πάρει λάθος δρόμο, κάτι τέτοιο είναι βέβαια δυνατό. [2] Ωστόσο η σχέση μεταξύ ψυχής και πνεύματος είναι σαν τη σχέση μιας ατελούς ψυχής με το σώμα της. Το σώμα μπορεί να έχει όσα πάθη θέλει και να ερεθίζει έντονα την ψυχή για την ικανοποίησή τους, όμως η τέλεια ψυχή πάντα λέει ένα αποτελεσματικό Όχι σε όλα αυτά. Ακριβώς το ίδιο κάνει το πνεύμα Μου σε μια ψυχή, όταν έχει περάσει τελείως μέσα της. [3] Όσο η ψυχή ταυτίζεται πλήρως με τη βούληση του πνεύματος, όλα γίνονται σύμφωνα με αυτήν, που είναι και δική Μου βούληση. Αν όμως η ψυχή εξ αιτίας της ανάμνησης θέλει κάτι πιο υλικό, το πνεύμα υποχωρεί τη στιγμή εκείνη και αφήνει την ψυχή να πραγματοποιήσει μόνη της την επιθυμία της, που συνήθως δεν πετυχαίνει, ιδίως αν δεν ενυπάρχει το πνευματικό στοιχείο στην επιθυμία αυτή».
Κεφάλαιο IV/218 (Ο Κύριος:) [1] «Όμως πριν από την ενανθρώπησή Μου, κανείς δεν μπορούσε να φθάσει σε αυτόν τον βαθμό ανώτατης τελειοποίησης της ζωής. Εγώ λοιπόν ήρθα στη Γη προκειμένου να σας κάνω αληθινά παιδιά Μου κάνοντας να ξαναγεννηθεί το πνεύμα σας μέσα στις ψυχές σας. Όταν λοιπόν μιλάω τώρα για τέλεια ψυχή, αυτό αναφέρεται μόνο στην ψυχή όπου ναι μεν το πνεύμα Μου είναι ήδη ενεργοποιημένο, αλλά δεν είναι ακόμα εντελώς ένα με την ψυχή. [2] Μία τέτοια τέλεια ψυχή επομένως, βάσει των λόγων που αναφέραμε προηγουμένως, δεν είναι μόνο ικανή να κάνει θαυμαστά πράγματα ως κύριος όλης της πλάσης, αλλά μπορεί επίσης χάρη στην πνευματική όραση που ορισμένες στιγμές αφυπνίζεται περισσότερο μέσα της να δει εικόνες των καθαρά πνευματικών σφαιρών. Επίσης, μπορεί να ακούσει τον λόγο του θείου πνεύματος όπως συνέβαινε με όλους τους ενορατικούς και προφήτες, που μαζί με το χάρισμά τους να βλέπουν και να προφητεύουν από το πνεύμα Μου είχαν πάντα έναν βαθμό κυριαρχίας επί των στοιχείων και ολόκληρης της πλάσης που φαινόταν θαυμαστός στα μάτια των φυσικών ανθρώπων. [3] Ο Μωυσής έκανε θαύματα, το ίδιο και ο αδελφός του ο Ααρών, ο Ιωσήφ και αργότερα ο Ηλίας, και ύστερα από αυτούς πολλοί άλλοι ενορατικοί και προφήτες.» [4 κ.ε.] Επίσης, η τέλεια ψυχή του Δανιήλ κυριάρχησε στα δώδεκα λιοντάρια που υποτάχθηκαν με εμφανή σεβασμό γι’ αυτόν ως φυσικό κύριο και αφέντη τους. Επίσης, οι τέλειες ψυχές των τριών «παίδων εν τη καμίνω» τους προστάτευσαν από τη φωτιά. [8] Όλα αυτά είναι παραδείγματα της θαυμαστής δύναμης και εξουσίας μιας τέλειας ψυχής!
ΙΙ/212-213: Η ανάγκη κάνει τον άνθρωπο να δραστηριοποιείται και να γίνεται εφευρετικός, ενώ η καλή ζωή τον κάνει τεμπέλη και κουτό.
Ο Κυρήνιος λέει ότι [5] το ζωικό τμήμα του ανθρώπου πάντα προβάλλει τις αξιώσεις του τόσο έντονα και απαιτητικά ώστε ο άνθρωπος αναγκαστικά παραβλέπει τις βουβές αξιώσεις της ψυχής του. Για τον λόγο αυτόν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ικανοποίηση των πνευματικών αναγκών ενός ανθρώπου ή ενός λαού είναι το να έχει ανικανοποίητες σωματικές ανάγκες. Επομένως καλό θα ήταν να φροντίζουν πρώτα οι άνθρωποι για το σώμα τους προκειμένου να μπορούν στη συνέχεια να αφυπνίζουν τις πνευματικές ανάγκες της ζωής τους, γιατί είναι δύσκολο να κηρύττεις σε ανθρώπους που πεινάνε.
Σε απάντηση ο Κύριος εξηγεί τα εξής: Αφού όταν δεν υπάρχουν έγνοιες ο άνθρωπος γίνεται αδρανής, δεν είναι καλό να ικανοποιούνται όλες του οι σωματικές ανάγκες. Στην περίπτωση αυτήν ο άνθρωπος δεν θα νοιαζόταν πια για τίποτα καθώς η επιδίωξη της απραξίας και της ησυχίας είναι χαρακτηριστικό του ουσιαστικά νεκρού σώματος. Τότε η ψυχή, στην οποία αρχικά κυριαρχεί επίσης η τάση για απραξία, θα ησύχαζε κι εκείνη αντί να αυτοδημιουργηθεί και καλλιεργηθεί εκτελώντας δίκαιες πράξεις. Αν όμως ο άνθρωπος αναγκαστεί να σκεφτεί επειδή βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση, σύντομα όλα αρχίζουν να καρποφορούν, ενώ αν έχει λύσει όλα του τα υλικά προβλήματα, τότε ξαπλώνει τεμπέλικα σαν το ζώο και ούτε σκέφτεται ούτε κάνει τίποτα. (Ο Κύριος λέει στον Κυρήνιο:) «Εξέτασε την ιστορία των λαών του πλανήτη, κοίτα την ευημερούσα αρχαία Αίγυπτο, κοίτα τη Νινευή και τη Βαβυλώνα, τα Σόδομα και τα Γόμορρα, κοίτα ακόμη τους Ισραηλίτες στην έρημο, που για σαράντα χρόνια τους έστελνα μάννα από τον ουρανό, και γρήγορα θα διαπιστώσεις πού κατέληξαν αυτοί οι λαοί από την έλλειψη υλικών προβλημάτων!»
ΙΙΙ/42 Ψυχή και Πνεύμα
Ο Μαθαήλ [5] Όπως είναι γνωστό, η ψυχή δεν είναι παρά ένα σκεύος που περιέχει τη ζωή που έρχεται από τον Θεό, και απέχει πολύ από το να είναι η ίδια η ζωή. Γιατί αν ήταν η ίδια η ζωή, ποιος ηλίθιος προφήτης θα μπορούσε να έχει επιχειρήσει να την πείσει ότι θα κατακτήσει την αιώνια ζωή ή να της μιλήσει για το ενδεχόμενο του αιώνιου θανάτου; Εφ’ όσον όμως η ψυχή μπορεί να φθάσει στην αιώνια ζωή μόνο μέσω της αληθινής θείας αρετής, πράγμα που μπορούν να αποδείξουν πάμπολλα παραδείγματα, δεν είναι βέβαια δυνατόν να είναι η ίδια η ζωή, παρά μονάχα ένα σκεύος που την περιέχει.
[6] Μόνο ένας μικρός σπινθήρας στο κέντρο της ψυχής είναι αυτό που ονομάζουμε θείο πνεύμα και είναι η ουσιαστική ζωή. Αυτός ο σπινθήρας πρέπει να τραφεί με πνευματική τροφή, η οποία είναι ο καθαρός λόγος του Θεού. Με τον τρόπο αυτόν ο σπινθήρας μεγαλώνει και δυναμώνει μέσα στην ψυχή και τελικά ενδύεται την ανθρώπινη μορφή της ψυχής, τη διαπερνά εντελώς και τελικά η ψυχή μεταβάλλεται και αποκτά την υπόσταση του σπινθήρα. Φυσικά, τότε η ίδια η ψυχή γίνεται πέρα ως πέρα ζωή που αναγνωρίζει τον εαυτό της σαν ζωή, σε όλο της το βάθος.
[7] Όταν η ζωή λάβει αυτήν τη μορφή, αναγνωρίσει πλήρως τον εαυτό της και αποκτήσει πλήρη αυτοσυνείδηση, τότε αναγνωρίζει και τη σοφία που έρχεται εκ βαθέων. Όσο όμως αυτό το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν έχει ακόμη επιτευχθεί, δεν μπορεί να γίνει λόγος για σοφία!
[8] Η αληθινή σοφία είναι το φως του πνεύματος στα μάτια της ψυχής. Όσο όμως μια ψυχή ρωτάει ακόμη τι είναι το πνεύμα μέσα της, από πού να φθάσει λοιπόν το φως του πνεύματος και της ζωής στα τυφλωμένα της μάτια;
ΙΙΙ/112 Πώς να ευχαριστούμε τον Θεό
[1] Εγώ είπα:
[3] Η αγάπη κάνει τα πάντα! Όποιος Με αγαπάει πάνω από όλα, μου προσφέρει με αυτό τη μεγαλύτερη θυσία και την ευχαριστία που Μου αρέσει περισσότερο από κάθε τι άλλο, γιατί έτσι μου προσφέρει την ίδια στιγμή σαν θυσία ολόκληρο τον κόσμο.
[4] Ταυτόχρονα όμως με την αγάπη για Μένα υπάρχει και μία άλλη αγάπη, συγκεκριμένα η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Οι αληθινοί συνάνθρωποι είναι όσοι είναι φτωχοί ως προς το πνεύμα και ως προς εκείνα τα επίγεια αγαθά που έχουν κάποια στιγμή ανάγκη. Όποιος τους βοηθάει στο όνομά Μου, προσφέρει σε Μένα.
[5] Όποιος περιθάλψει έναν φτωχό στο όνομά Μου, περιθάλπει Εμένα και Θα ανταμειφθεί την ημέρα της Κρίσης. Επίσης, όποιος δεχθεί κοντά του έναν σοφό για χάρη της σοφίας, θα λάβει την αμοιβή του σοφού. Όποιος πάλι δώσει ένα ποτήρι κρύο νερό σε έναν διψασμένο, θα ανταμειφθεί στο βασίλειό Μου με κρασί.
[6] Όταν κάνεις αγαθοεργίες στους φτωχούς, να το κάνεις κρυφά, με φιλικό τρόπο και να μην το παρουσιάζεις προς τα έξω. Γιατί ο ουράνιος Πατέρας το βλέπει, χαίρεται με τη χειρονομία του καλοσυνάτου δωρητή και θα τον ανταμείψει στο εκατονταπλάσιο.
[7] Εκείνος, αντίθετα, που θέλει με τις αγαθοεργίες του να κάνει εντύπωση στον κόσμο, έχει ήδη λάβει από αυτόν την ανταμοιβή του και δεν μπορεί να περιμένει καμία άλλη ανταμοιβή.
[8] Αυτός λοιπόν ο τρόπος ευχαριστίας και θυσίας Μου αρέσει και κανένας άλλος. Γιατί οι θυσίες στην πυρά και όλα τα άλλα είδη θυσίας προξενούν αηδία στον Δημιουργό, ενώ όλες οι προσευχές που γίνονται μόνο με τα χείλη Του προξενούν αποστροφή, γιατί οι καρδιές τότε βρίσκονται μακριά από την αληθινή αγάπη για τον Θεό και τους φτωχούς αδελφούς!
[9] Σε ποιόν μπορεί να είναι χρήσιμα τα χωρίς νόημα μουρμουρητά που ακούγονται στους ναούς ενώ κανένας δεν σκέφτεται τις χιλιάδες συνανθρώπων που πεινάνε έξω από τον Ναό;
[10] Πηγαίνετε πρώτα να βοηθήσετε εκείνους που υποφέρουν, δώστε φαγητό στους πεινασμένους και νερό στους διψασμένους, απελευθερώστε τους φυλακισμένους και κηρύξτε το Ευαγγέλιο στους πνευματικά φτωχούς. Αυτό είναι απείρως καλύτερο από το να παπαγαλίζετε μέρα-νύχτα ψαλμούς μέσα στον Ναό ενώ την ίδια ώρα η καρδιά σας Θα είναι κρύα και αδιάφορη για τα βάσανα των άλλων ανθρώπων!
IV/258-263 Σχετικά με τη γλώσσα και τη νοημοσύνη των ζώων. Η ανάπτυξη της εξωτερικής ζωτικής σφαίρας των ανθρώπων και η εξωτερική φωτεινή σφαίρα του Μωυσή και των Πατριαρχών. Ο σκοπός της βαθιάς διδασκαλίας του Κυρίου.
Στα κεφάλαια IV/261-262 ο Κύριος εξηγώντας αυτήν την θαυμαστή ικανότητα των Νούβιων να μιλούν τη γλώσσα των ζώων αναφέρεται ξανά στην εξωτερική ζωτική σφαίρα: «Και οι λευκοί μπορούν να αποκτήσουν αυτήν την ικανότητα εφ’ όσον εξαγνιστούν εντελώς. Όταν μια ψυχή είναι εντελώς καθαρή, και επομένως υγιής και δυνατή, ωθεί κατά κάποιον τρόπο τόσο περισσότερο προς τα έξω την περίσσεια της εξωτερικής ζωτικής της σφαίρας όσο πιο σταθερή έχει γίνει η ίδια μέσα της. [6] Και όσο πιο δυνατά και μόνιμα πυροδοτείται η ψυχή από τους πνευματικούς ανέμους της ζωής, τόσο περισσότερο πυρακτώνεται η εξωτερική ζωτική φωτεινή σφαίρα της και φωτίζει πιο μακριά. Οτιδήποτε εισέλθει τότε σε αυτή τη σφαίρα, φωτίζεται πέρα για πέρα και η φωτεινή ψυχή το αναγνωρίζει και σχηματίζει άποψη γι’ αυτό σύντομα και εύκολα. Αν μια ψυχή κατορθώσει να αποκτήσει ανώτερο φως, μπορεί ήδη να αποκτήσει νοητική σύνδεση με τη φύση χάρη στην δυνατή εξωτερική ζωτική φωτεινή σφαίρα της.»
Κεφ. IV/262: «Οι παλιοί πιστοί πατριάρχες είχαν τόσο ισχυρή εξωτερική ζωτική φωτεινή σφαίρα που φώτιζαν τη νύχτα. Και η ψυχή του Μωυσή φώτιζε ακόμη και την ημέρα τόσο πολύ από την αγάπη της για τον Θεό ώστε το πρόσωπό του έλαμπε περισσότερο από τον ήλιο. [2] Αν ο Μωυσής είχε επιτύχει εκτός από την μεγάλη τελειότητα της ψυχής του και την γέννηση του πνεύματος μέσα της – που θα την αποκτήσει μετά την ανάληψή Μου που θα μοιάζει με εκείνη του Ηλία, χωρίς όμως το πύρινο άρμα – τότε αυτός ο μεγαλύτερος των προφητών της Γης θα μπορούσε να ορίζει νέες τροχιές σε όλα τα άστρα και οι μεγάλοι ήλιοι θα έπρεπε να υπακούουν στη βούλησή του όπως τα κύματα της Ερυθράς Θάλασσας και ο βράχος που έβγαλε μια πλούσια πηγή εκεί όπου ήθελε ο Μωυσής. Γιατί εκείνος έδωσε τη σχετική διαταγή στα δέσμια πνεύματα της πέτρας κι εκείνα κατάλαβαν καλά τι ήθελε και τον υπάκουσαν. [3] Ωστόσο υπάρχουν αξιόπιστοι μάρτυρες στις Γραφές για το ότι οι αρχαίοι σοφοί μπορούσαν να επικοινωνούν όχι μόνο με τα ζώα, αλλά και με τα φυτά, ακόμη και με τις πέτρες, τα μέταλλα, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και με όλα τα πνεύματα της γης. Συγκεκριμένα, πρόκειται για τα βιβλία των Κριτών, των Προφητών, τα πέντε βιβλία του Μωυσή και πολλά άλλα, καθώς και για παραδόσεις του λαού που έχουν βέβαια αλλοιωθεί σημαντικά. Όμως η τεχνητή ομιλία του χόρτου, των δέντρων, των βράχων και του νερού στους θαυμαστούς κήπους των Εσσαίων δεν είναι παρά απλή μίμηση όλων όσων υπήρχαν κάποτε στην ζωντανή πραγματικότητα.»
V/83 Προφήτες στην εποχή μας
[11] O Κύριος θα συνεχίζει να αφυπνίζει από καιρό σε καιρό νέους υπηρέτες οι οποίοι θα δείχνουν σε όσους είναι καλοπροαίρετοι την ανόθευτη θέληση του Θεού, όπως κάνουμε εμείς τώρα με σας. Μακάριοι είναι τότε εκείνοι που θα ενστερνιστούν τις διδασκαλίες τους, γιατί θα πετύχουν αυτό που τώρα εσείς μπορείτε να πετύχετε πανεύκολα. Μόνο δεν θα γίνονται πολλά θαύματα τότε διότι το Πνεύμα του Κυρίου θα διδάξει τους δικούς Του να είναι προσεκτικοί με αυτά για να μην προκαλέσουν τη μήνι και δεχτούν επίθεση από μία στρατιά από ψευτοπροφήτες και αναγκαστούν έτσι να πολεμήσουν με τα όπλα ενάντια στην κόλαση.
[12] Τους αληθινούς προφήτες της αλήθειας ο Κύριος θα τους αφυπνίζει πάντοτε πολύ ήσυχα και οι ίδιοι θα είναι σαν τα ήσυχα νερά και δεν θα κάνουν ποτέ κάποιο αισθητό θόρυβο στον κόσμο. Αντίθετα εκείνοι που θα κάνουν θόρυβο δεν θα κατέχουν την αλήθεια ούτε το Λόγο του Πνεύματος.
[13] Οι αληθινοί προφήτες θα είναι βέβαια επίσης σε θέση να κάνουν θαύματα, όμως χωρίς κανένα θόρυβο. Ο κόσμος δεν θα το παίρνει είδηση, μόνο οι αληθινοί φίλοι του Θεού θα το ξέρουν καμιά φορά για να παρηγορούνται ενδόμυχα οι ίδιοι.
[14] Τώρα γίνονται θαύματα για χάρη των σκληροκέφαλων Ιουδαίων και των ειδωλολατρών για να μην μπορεί να πει κάποιος στο τέλος ότι δεν δόθηκαν σημάδια από τους ουρανούς για επικύρωση αυτής της εντελώς νέας διδασκαλίας. Σε εκείνες τις μελλοντικές εποχές όμως οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονται περισσότερο για την πλήρη αλήθεια και όχι τόσο πια για αποδεικτικά σημάδια και θαύματα.
ΙΙ/204-207 Σχετικά με την αγωγή, την υποδούλωση και τον εκφυλισμό των διαβρωμένων λαών. Σχετικά με την αιχμαλωσία, τη σκλαβιά και τη συμμόρφωση κάτω από βία.
ΙΙ/205
[1] Η Γιαρά είπε: «Ασφαλώς, αγαπημένε μου Κύριε, τα αληθινά παιδιά πρέπει να αναθρέφονται αυστηρότερα από τα παιδιά των δούλων, γιατί τα παιδιά αυτά θα πρέπει να φροντίζουν ολόκληρη την οικογένεια μετά τους γονείς τους ή και μαζί με αυτούς, ενώ τα παιδιά των δούλων δεν χρειάζεται να γνωρίζουν περισσότερα από όσα απαιτεί η μονότονη υπηρεσία που εκτελούν. Φυσικά, στο σημείο αυτό παραμένει το ερώτημα γιατί ο Θεός επιτρέπει να υποχρεώνονται κάποιοι άνθρωποι να υπηρετούν άλλους ως δυστυχισμένοι σκλάβοι και μάλιστα ο κύριός τους να έχει εξουσία ζωής και Θανάτου επάνω τους με την άδεια του αυτοκράτορα.»
[2] Εγώ είπα: «Κόρη Μου, η πλήρης, ανάλυση αυτού του θέματος θα μας πήγαινε υπερβολικά μακριά. Ωστόσο θα παρουσιάσω σε σένα και τους άλλους μερικές σχετικές αλληγορίες. Όποιος τις αντιληφθεί, Θα καταλάβει όχι μόνο αυτό, αλλά παράλληλα και άλλα ζητήματα. Γι’ αυτό προσέξτε και ακούστε Με καλά.
[3] Υπάρχουν διάφορα είδη δημητριακών όπως σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βρώμη, σίκαλη, αλλά και οι φακές, τα μπιζέλια και τα διαφόρων ειδών φασόλια. Το καθένα από αυτά χρειάζεται συγκεκριμένου τύπου έδαφος και δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε άλλο.
[4] Παρόμοια και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται διαφορετική αγωγή ανάλογα με το πώς είναι η καρδιά και η ψυχή του. Όπως όμως συμβαίνει συχνά με τα παιδιά, που είναι του ίδιου πατέρα, έτσι γίνεται και με τις μεγάλες κοινότητες, αλλά και με ολόκληρους πολυπληθείς λαούς. Μερικοί χρειάζονται ήπια και χαλαρή μεταχείριση και με τον τρόπο αυτόν αναπτύσσονται για το καλό όλων των άλλων λαών της Γης, ενώ άλλοι χρειάζονται σκληρή μεταχείριση, γιατί διαφορετικά γρήγορα θα διαφθαρούν και θα εκφυλιστούν, πράγμα κακό για τους γειτονικούς λαούς. Κάποιοι λαοί πάλι έχουν κυριαρχικές και τυραννικές τάσεις απέναντι στους συνανθρώπους τους. Για τις ψυχές τους τίποτα δεν είναι τότε καλύτερο από το να γίνουν δούλοι για πολλά χρόνια, πράγμα που θα τους ταπεινώσει όσο είναι ανάγκη. Όταν θα έχουν συμβιβαστεί με την ταπείνωσή τους και θα αντέχουν τελικά τη μοίρα τους με υπομονή και χωρίς να βαρυγκομούν, θα ξαναγίνουν ελεύθεροι κάτοικοι της Γης και ασφαλώς ως εξευγενισμένοι πια καρποί Θα αναπτυχθούν πολύ γρήγορα στο καλύτερο και πιο εύφορο έδαφος.
[5] Βλέπετε, αυτή είναι μια εικόνα που υποθέτω ότι θα είναι σε όλους σας εύκολο να κατανοήσετε, μια και έχετε ήδη καταλάβει αρκετά παρόμοια πράγματα!
[6] Όμως για να σας κάνω ακόμη πιο εύκολη την κατανόηση αυτού του αρκετά σημαντικού ζητήματος θα σας παρουσιάσω τα μέρη του ανθρώπινου σώματος που το καθένα τους χρειάζεται διαφορετική μεταχείριση και, φυσικά, Θεραπευτική αντιμετώπιση σε περίπτωση που πάσχει από κάτι.
[7] Από την εικόνα αυτή φαίνεται και πάλι ότι οι διάφορες πτυχές της ψυχικής και ηθικής σφαίρας του ανθρώπου πρέπει επίσης να αντιμετωπίζονται διαφοροποιημένα, όπως και τα επιμέρους μέλη του ανθρώπινου σώματος, στα οποία αντιστοιχούν. Αν υπάρχει στη στοματική κοιλότητα ένα δόντι τόσο χαλασμένο που δεν ανταποκρίνεται σε καμία θεραπεία, πρέπει τελικά να γίνει εξαγωγή προκειμένου να μη μεταδοθεί η ασθένεια και στα άλλα, υγιή δόντια. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για έναν αδιόρθωτο κακό άνθρωπο που βρίσκεται σε μια κοινότητα, προκειμένου να μη χαλάσει εξ αιτίας του ολόκληρη η κοινότητα αυτή. Επίσης, πολλές φορές είναι αναγκαίο να εξολοθρευθεί ένας ολόκληρος λαός, αν όχι σωματικά, τουλάχιστον ηθικά, προκειμένου να μη διαφθαρούν στο τέλος ηθικά εξ αιτίας του όλοι οι άλλοι λαοί του πλανήτη.
[8] Διαβάστε τα Χρονικά και θα διαπιστώσετε πόσο σπουδαίοι λαοί ήταν κάποτε οι Βαβυλώνιοι, οι κάτοικοι της Νινευή, οι Μήδοι και οι Πέρσες, οι Αιγύπτιοι, οι αρχαίοι Έλληνες και πριν από αυτούς οι Φοίνικες και οι Τρώες. Πού βρίσκονται τώρα όλοι αυτοί οι λαοί; Πού βρίσκονται οι κάτοικοι των Σοδόμων και των Γομορρών και πού οι λαοί των δέκα πόλεων; Ασφαλώς υπάρχουν ακόμη σε φυσικό επίπεδο και οι απόγονοί τους έχουν ξεπέσει σε άθλια κατάσταση, δεν έχουν όμως πια κανένα όνομα σαν φυλή και ποτέ πια δεν θα αποτελέσουν φύλο της Γης με το παλιό τους όνομα, γιατί δύσκολα θα βρει κανείς κάτι πιο κακό από ένα παλιό όνομα που έχει συνδεθεί με μεγάλη, ματαιόδοξη και κενή φήμη. Οι παρόμοιοι άνθρωποι και λαοί Θεωρούν τους εαυτούς τους – εξ αιτίας του αρχαίου και φημισμένου ονόματος που φέρουν – πολύ καλύτερους και σημαντικούς από κάποιον νεότερο λαό, που όμως είναι δίκαιος στα μάτια του Θεού επειδή διαθέτει ταπεινότητα, ηπιότητα και αγάπη για τον συνάνθρωπο!
[9] Αν τα εξετάσετε όλα αυτά με αρκετή προσοχή, θα διαπιστώσετε πολύ γρήγορα πόσο καλός και δίκαιος είναι ο ουράνιος Πατέρας! Γιατί γεγονός είναι πως αυτή π Γη έχει συγκεκριμένο προορισμό, δηλαδή να μεγαλώνουν πάνω της αιώνια τα παιδιά του θείου πνεύματος, και για τον λόγο αυτόν είναι απαραίτητο το έδαφος της να διατηρείται πάντοτε πολύ σκληρό και άγονο κι όχι μαλακό και πολύ εύφορο!»
Μαγεία, πρόληψη του μέλλοντος και πνεύματα της φύσης
Μετά από μία διδασκαλία για τα φυσικά πνεύματα που δρουν στα ορυχεία, ο Κισωνάς, ιδιοκτήτης ο ίδιος ορυχείων, ευχαριστεί τον Κύριο:
[5] Ο Κισιωνάς είπε: «Κύριε, Σ’ ευχαριστώ για όσα μου είπες, γιατί με χαροποίησαν πολύ και τώρα αναγνωρίζω ακόμη σαφέστερα ότι όλα όσα με περιβάλλουν δεν είναι άλλο από καθαρή ζωή.»
[6] Εγώ είπα: «Πολύ καλά, φίλε Μου, όμως σε παρακαλώ μόνο να μην ανακοινώσεις τίποτα σε κανέναν ούτε εσύ, ούτε κανείς από όσους τα άκουσαν τώρα μόλις όλα αυτά. Διότι τέτοιες γνώσεις δεν είναι καλές για όλους, επειδή όλοι οι Αιγύπτιοι και Πέρσες μάγοι συχνά συνεργάζονται με τα πνεύματα και τα στοιχειακά και εκτελούν διάφορες μαγικές πράξεις με τη δική τους βοήθεια. Όμως κάθε τέτοια μαγεία δημιουργεί αποστροφή στον Θεό και εκείνοι που την ασκούν δύσκολα θα βρουν το θείο βασίλειο! Ο λόγος είναι ότι οι μάγοι αυτοί εμποδίζουν τα συγκεκριμένα πνεύματα να ενσαρκωθούν κι όταν πεθάνουν, γίνονται αιχμάλωτοι των ανώριμων αυτών ψυχών και είναι πάρα πολύ δύσκολη η απελευθέρωσή τους, επειδή προσλαμβάνουν διαρκώς φυσικά στοιχεία από τις ανώριμες, ζωώδεις φυσικές ψυχές. Σας λέω ότι οι μάγοι είναι καταραμένοι! Γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν είδε κανείς έναν αληθινό μάγο να χρησιμοποιεί την τέχνη του για έναν έστω και κάπως σωστό σκοπό! Παντού βλέπεις την πιο κραυγαλέα φιλαργυρία και κερδοσκοπία, μαζί με θρασεία επιθυμία για κυριαρχία, και τέτοια πνεύματα πρέπει να λάβουν την ανταμοιβή που τους αξίζει στα βαθύτερα διαμερίσματα της κόλασης!
[12] Όποιος θέλει να κάνει θαύματα, πρέπει να έχει λάβει την ανάλογη εσωτερική δύναμη από τον Θεό και τότε να κάνει θαύματα μόνον όταν είναι εξαιρετικά μεγάλη ανάγκη!
[13] Όποιος όμως κάνει ψεύτικα θαύματά και προλέγει το μέλλον με διάφορους χρησμούς και σημεία, δεν χρειάζεται πια κατάρες γιατί είναι ήδη πλήρως καταραμένος από την ίδια του τη βούληση. Πρέπει λοιπόν να φυλάγεστε από την κακή μαγεία, καθώς και από την πρόβλεψη του μέλλοντος, γιατί όλα αυτά είναι ολέθρια για το πνεύμα του ανθρώπου!»
Φύση και λειτούργημα των προστατευτικών πνευμάτων και αγγέλων
Οι κύριοι οδηγοί των ανθρώπων όσο ζουν στη γη είναι τα λεγάμενα προστατευτικά πνεύματα και οι φύλακες-άγγελοι. Στο «Γη και Σελήνη» περιγράφονται οι αόρατες πνευματικές διαδικασίες κατά τη δημιουργία των ανθρώπων, η επιλογή της σύνθεσης, η σύλληψη και η τακτοποίηση των στοιχείων της ψυχής ως έργο σοφών και καθαρών πνευμάτων. Επιπλέον αναφέρεται: «Τα πνεύματα αυτά είναι εκείνα που εσείς αποκαλείτε προστατευτικά πνεύματα. Είναι πνεύματα, άγγελοι και μεγάλοι άγγελοι που επηρεάζουν τη δημιουργία κάθε ανθρώπου. Και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να-μην έχει τουλάχιστον τρία, συν δύο άγγελους κι έναν μεγάλο άγγελο, που επιβλέπονται από έναν Έβδομο, που σίγουρα ήδη τον γνωρίζετε! Αυτά τα προστατευτικά πνεύματα και οι άγγελοι βρίσκονται από τη σύλληψη κι ύστερα διαρκώς κοντά στην ψυχή και φροντίζουν ασταμάτητα να διαμορφωθεί αυτή όπως πρέπει.»
Το λειτούργημα του προστατευτικού πνεύματος είναι ένα από τα πρώτα σημαντικά καθήκοντα που εμπιστεύονται στους παραδείσους στην πνευματικά αναγεννημένη ψυχή. Σύμφωνα με τη φυσική κλίση της καρδιάς, συνήθως πρόκειται για την επίβλεψη παλιότερων εξ αίματος συγγενών τους επάνω στη γη, όπως των παιδιών, συζύγων ή γονέων που έμειναν πίσω, ή ανθρώπων που τα πνεύματα αγαπούσαν πολύ ή είχαν φίλους. Έτσι ο Άβελ έγινε για παράδειγμα το πρώτο προστατευτικό πνεύμα των γονέων και των αδελφών του μετά τον φόνο του από τον Κάιν.
Φυσικά, το αξίωμα αυτό δεν είναι από τα πιο ευχάριστα, αντίθετα απαιτεί πολλή ταπεινοφροσύνη, αγάπη, σοφία και υπομονή. Γιατί σύμφωνα με τη μεγάλη βασική αρχή της ελευθερίας της βούλησης, τα προστατευτικά πνεύματα δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουν διδάσκοντας ή καθοδηγώντας παρά μόνο χωρίς να εξαναγκάζουν και χωρίς να γίνονται αντιληπτά, ώστε να διατηρείται η ανεξαρτησία του προστατευομένου τους. Επομένως, πρέπει να έχουν μάθει καλά πώς πρέπει να ασκούν το λειτούργημα αυτό της προστασίας, και στον «Πνευματικό Ήλιο» μαθαίνουμε με πόση προσοχή εκπαιδεύονται στις πνευματικές σφαίρες του ήλιου τα πνεύματα που έχουν επιλεγεί για το ακανθώδες αυτό λειτούργημα.
IV/82 Σχετικά με την ταπεινοφροσύνη
και την υπεροψία.
(Ο Κύριος): «Τώρα όμως ερχόμαστε σε έναν εξαιρετικά σημαντικό τομέα της ζωής, όπου μπορεί κανείς να φθάσει στην πλήρη πνευματική αναγέννηση που είναι ο αληθινός θρίαμβος και ύψιστος τελικός σκοπός της ζωής. Είναι ακριβώς το αντίθετο της περηφάνιας και της υπεροψίας και το όνομά του είναι ταπεινοφροσύνη.
Σε κάθε ψυχή ενυπάρχει πάντα ένα συναίσθημα ανωτερότητας και μία φιλοδοξία που με την παραμικρή αφορμή πυροδοτούν εύκολα το καταστροφικό πάθος της οργής, το οποίο δεν ησυχάζει και δεν σβήνει παρά μόνον όταν καταστρέψει αυτό που προ- κάλεσε την προσβολή. Αυτό όμως το απαίσιο πάθος καταστρέφει τόσο την ψυχή και τη γεμίζει με υλικά στοιχεία, ώστε να γίνεται τόσο ακατάλληλη για εσωτερική, πνευματική τελείωση όσο η καυτή άμμος της αφρικανικής ερήμου για το σβήσιμο της δίψας!
Με το πάθος της υπεροψίας, τελικά η ψυχή γίνεται η ίδια σαν την καυτή άμμο της ερήμου, όπου δεν μπορεί να φυτρώσει ούτε το παραμικρό χορταράκι, πολύ δε λιγότερο κάποιο πιο χυμώδες και ευλογημένο φυτό. Έτσι είναι η ψυχή του υπερόπτη! Η φωτιά της κατακαίει και καταστρέφει ολοκληρωτικά κάθε τι ευγενικό, καλό κι αληθινό στη ζωή και θα χρειαστεί να περάσουν άπειρα χρόνια μέχρι η αφρικανική έρημος να μεταμορφωθεί σε φιλικές και εύφορες κοιλάδες. Θα απαιτηθεί γι’ αυτό να πλημμυρίσει πολλές φορές η θάλασσα την περιοχή αυτή!
Δες πώς αντιδρά ένας περήφανος βασιλέας όταν ο γείτονάς του τον προσβάλει με κάποια μικρής σημασίας υπόθεση! Η ψυχή του εξάπτεται όλο και πιο πολύ, τα μάτια του αστράφτουν από οργή και αποφασίζει αμετάκλητα να εκδικηθεί με τον χειρότερο τρόπο εκείνον που τον προσέβαλε. Συνήθως, το γνωστό θλιβερό επακόλουθο είναι ένας καταστροφικός πόλεμος, στον οποίο αναγκάζονται να πεθάνουν με τον πιο άθλιο τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι για χάρη του περήφανου και υπερόπτη βασιλέα τους. Εκείνος παρακολουθεί με μεγάλη ικανοποίηση από τη σκηνή του τις σκληρές και φονικές μάχες και ανταμείβει περήφανος τους πιο άγριους πολεμιστές του με χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες, εάν κατάφεραν κάποιο μεγάλο πλήγμα στους αντιπάλους τους.
Όταν ένας τέτοιος βασιλέας θα έχει πια καταληστέψει τον αντίπαλό του με τη βοήθεια της μεγάλης του δύναμης, δεν θα ικανοποιηθεί. Θα θέλει να τον έχει μπροστά του για να τον βασανίσει με τον πιο ανελέητο τρόπο! Τα παρακάλια δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα. Και αφού ο αντίπαλος θα έχει πια πεθάνει από τα φρικτά βασανιστήρια που θα παρακολουθήσει περήφανος ο βασιλιάς, το κορμί του θα θεωρηθεί καταραμένο και θα ριχτεί ως βορά στα κοράκια. Η σκληρή σαν το διαμάντι καρδιά ενός τέτοιου βασιλιά ποτέ δεν θα νιώσει μετάνοια, παρά μονάχα μόνιμη οργή που θα φέρνει πάντα φριχτό θάνατο σε όσους δεν αποδίδουν στον περήφανο βασιλιά όλες τις τιμές που περιμένει.
Φυσικά, ένας παρόμοιος βασιλέας έχει ακόμα ψυχή – αλλά πώς είναι μια τέτοια ψυχή; Είναι χειρότερη από την πιο καυτή άμμο της αφρικανικής ερήμου! Πιστεύεις ότι θα μπορέσει ποτέ η ψυχή αυτή να μεταμορφωθεί σε ουράνιο κήπο; Σου λέω ότι είναι χίλιες φορές πιο εύκολο να βγάλει η έρημος της Αφρικής ωραίους χουρμάδες, σύκα και σταφύλια παρά να γεννηθεί μέσα στη συγκεκριμένη ψυχή έστω και μια στάλα ουράνιας αγάπης.
[7] Γι’ αυτό, να φυλάγεστε κυρίως από την υπεροψία, γιατί τίποτα άλλο στον κόσμο δεν καταστρέφει περισσότερο την ψυχή από την υπεροψία και την υπερηφάνεια που πάντα γεννούν την οργή. Τις συνοδεύει πάντα άσβηστη δίψα για εκδίκηση, όπως συνοδεύει την καυτή έρημο η δίψα για βροχή. Αλλά και οι υπηρέτες του περήφανου ανθρώπου γίνονται στο τέλος περήφανοι και εκδικητικοί σαν κι αυτόν, γιατί όποιος υπηρετεί την υπερηφάνεια, αναγκαστικά γίνεται στο τέλος και ο ίδιος περήφανος. Γιατί πώς θα μπορούσε διαφορετικά να είναι υπηρέτης ενός περήφανου ανθρώπου;»
Αυτοκαλλιέργεια και θεϊκή καθοδήγηση
Γι’ αυτό το θέμα παραπονέθηκε ο Ιούδας στον Ιησού: «Κύριε, Εσύ ξυπνάς τους νεκρούς από τους τάφους τους και παίρνουν πάλι ζωή! Γιατί αφήνεις τότε την καρδιά μου να μαραζώνει στη σκοτεινιά και τη φθορά του τάφου της; Εγώ θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ, γιατί δεν μπορώ ν’ αλλάξω την καρδιά μου. Γι’ αυτό πλάσε Εσύ αλλιώς την καρδιά μου, και θα γίνω άλλος άνθρωπος στη στιγμή!»
Κι ο Ιησούς αποκρίνεται: «Σ’ αυτό που λες βρίσκεται ακριβώς το μυστικό της αυτοκαλλιέργειας του ανθρώπου! Μπορώ να του κάνω τα πάντα και θα μείνει άνθρωπος. Αλλά η καρδιά είναι καταδίκη του, για να την καλλιεργήσει μόνος του, αν θέλει να γίνει αθάνατος. Αν θα έβαζα το χέρι Μου στην καρδιά του, ο καθένας θα γινόταν μία μηχανή και δεν θα κατάφερνε ποτέ να γίνει ανεξάρτητος. Όταν όμως ο άνθρωπος δεχθεί τη διδασκαλία, δηλαδή τι χρειάζεται να κάνει ώστε να καλλιεργήσει την καρδιά του για το Θεό, πρέπει να την ακολουθήσει ελεύθερα, προκειμένου να διαμορφώσει ανάλογα την καρδιά του!
Αφού λοιπόν καλλιεργήσει, καθαρίσει και νοικοκυρέψει την καρδιά του, τότε μόνο πια μπαίνω Εγώ να κατοικήσω εκεί πνευματικά. Τότε ολόκληρος ο άνθρωπος είναι αναγεννημένος στο πνεύμα κι αποκλείεται να χαθεί πια. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο έγινε ένα μαζί Μου, όπως Εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα. Σταλμένος απ’ αυτόν τον Πατέρα, ήρθα στον κόσμο για να δείξω σε όλα τα ανθρώπινα παιδιά το δρόμο που πρέπει να πάρουν και να πρωτοπορευθώ για να δουν πώς θα φθάσουν στο Θεό και σ’ ολόκληρη την Αλήθεια! Άρα πρέπει να βάλεις μόνος σου το χέρι σου για να καλλιεργήσεις την καρδιά σου, όπως ο κάθε άλλος. Αλλιώς είσαι χαμένος, ακόμη κι αν σε αφυπνίσω χίλιες φορές από τον τάφο της σάρκας!»
Επομένως ο άνθρωπος δεν κατακτάει την τελειότητα μόνο με τις δικές του δυνάμεις, αλλά ούτε χάρη στη μεγαλοψυχία του Θεού, αλλά χρειάζεται η σύμπραξη και των δύο παραγόντων. Το στερεό υπόβαθρο είναι η Αγάπη, η Σοφία και η Παντοδυναμία του Θεού, αλλά ο στόχος είναι η αυτοτέλεια του ανθρώπου. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται η προσωπική ευθύνη και προσπάθεια ή να υπερτονίζεται η θεία Χάρη και να επαναπαύεται κανείς ότι θα «σωθεί» επειδή απλά «πιστεύει».
ΙΙ/24 Πίστη χωρίς αξία
Στο κεφάλαιο 11/22 ο γιατρός Βόρος βάζει να φέρουν μέσα έναν άρρωστο με αρθρίτιδα για να τον θεραπεύσει ο Κύριος, αν το θέλει. Εκείνος τον θεραπεύει λέγοντας απλώς “Σήκω και περπάτα ”, αλλά το άπιστο πλήθος νιώθει τρόμο με τη θεραπεία καθώς δεν μπορεί να καταλάβει πώς απέκτησε τώρα τόση σοφία και εξουσία ο γιος του ξυλουργού Ιησούς που γνωρίζουν από τη νεότητά Του. Έτσι επαληθεύεται γι’ άλλη μια φορά (11/23 [5]) ότι κανείς δεν είναι προφήτης στην πατρίδα του. Ο Κυρήνιος εκφράζει την άποψη ότι το πλήθος της Ναζαρέτ είναι πολύ κουτό κι αμόρφωτο για να του καταλογίσει κανείς την αμαρτία του αυτή και ότι προφανώς ο Κύριος δεν θα κάνει κάτι τέτοιο. Ο Κύριος απάντησε σ’ αυτό:
ΙΙ/24 [4] «Αυτό μπορείς να το θεωρήσεις βέβαιο, σίγουρα Εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα τους κατηγορήσει. Όμως είναι πάρα πολύ σημαντικό να Με αναγνωρίσουν στην καρδιά τους ως αυτό που είμαι, γιατί από αυτό και μόνο εξαρτάται αν θα έχουν την αιώνια ζωή! Αν δεν αναγνωρίσουν Εμένα, είναι αδύνατο να αναγνωρίσουν Εκείνον που Με έστειλε στον κόσμο κι ακόμη πιο αδύνατο να καταλάβουν ότι Εκείνος κι Εγώ είμαστε ένα και το αυτό ον! Όσο όμως οι καρδιές τους δεν το αναγνωρίζουν αυτό, δεν έχουν μέσα τους Εμένα και κατά συνέπειαν ούτε την αιώνια ζωή και είναι πνευματικά νεκροί! Γιατί Εγώ είμαι ακριβώς αυτή η αιώνια ζωή και η διδασκαλία Μου είναι που οδηγεί σ’ αυτήν
Συνεπώς όποιος δεν δέχεται Εμένα και τη διδασκαλία Μου, δειν θα λάβει ποτέ την αιώνια ζωή και αναγκαστικά το μερτικό του θα είναι ο αιώνιος θάνατος.
Παρ’ όλ’ αυτά όμως Εγώ δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να πιστέψει, γιατί κάθε καταναγκασμός θα ήταν πνευματική καταδίκη που θα έδινε στο πνεύμα το θάνατο όσο και η απιστία και γι’ αυτό εδώ είναι ακόμη και για τον Θεό δύσκολο να δράσει έτσι ώστε να μη βλαφθεί η ψυχή του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος εξαναγκαστεί από κάποια δύναμη, όσο κρυφή κι αν παραμένει αυτή, τότε βρίσκεται στην καταδίκη, αν όμως δεν εξαναγκαστεί, παραμένει στην απιστία αμφιβάλλοντας για τα πάντα και αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι το πνεύμα του είναι απόλυτα νεκρό. Ποιος ή τι μπορεί τότε να ζωντανέψει το πνεύμα του;
Δεν αποδέχεται το Λόγο Μου που δίνει ζωή και μαζί μ’ αυτό δεν αποδέχεται κι Εμένα που είμαι η μοναδική πηγή κάθε ζωής μέσα σε ολόκληρο το άπειρο. Τώρα εξέτασε μόνος σου από πού αλλού θα μπορούσε να λάβει τη ζωή που έφερα και θέλω να προσφέρω σε όλους τους ανθρώπους!»
ΙΙ/59 Γιατί υπάρχει το κακό; Δύο άγγελοι διδάσκουν ένα φίλο του Κυρίου γι’ αυτό το θέμα:
ΙΙ/59 [10] Ξέρεις, σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος θα διαμορφώσει ο ίδιος έτσι τον εαυτό του ώστε να γίνει αληθινό παιδί του Θεού, πρέπει να του προσφέρονται και διάφορες καλές και κακές συγκυρίες για να εφαρμόσει πλήρως τη διδασκαλία του Θεού.
Πρέπει να υπάρχει η ζέστη και το κρύο προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία στον πλούσιο να ντύσει τους φτωχούς, γυμνούς αδελφούς του, αλλά πρέπει επίσης να υπάρχουν φτωχοί ώστε να μπορεί ο πλούσιος να ασκηθεί στην ελεημοσύνη και ο φτωχός στην ευγνωμοσύνη. Ακόμη, πρέπει να υπάρχουν δυνατοί κι αδύνατοι, ώστε οι πρώτοι να έχουν την ευκαιρία να υποστηρίξουν τους δεύτερους και οι τελευταίοι να αναγνωρίζουν με ταπεινότητα στην καρδιά την αδυναμία τους. Παρόμοια, πρέπει βέβαια να υπάρχουν κουτοί και σοφοί, γιατί διαφορετικά το φως των σοφών θα ήταν άχρηστο!
Αν δεν υπήρχαν κακοί, ποιό θα ήταν το μέτρο που θα έδειχνε στον καλό αν και κατά πόσον είναι πραγματικά καλός;
Με δυο λόγια, στο πλαίσιο της αυτοδιαμόρφωσης του ανθρώπου ώστε να γίνει ελεύθερα παιδί του Θεού πρέπει επίσης να υπάρχουν πολλές θετικές κι αρνητικές συγκυρίες που θα του δίνουν την ευκαιρία να ασκηθεί συστηματικά σε όλα και να διαμορφωθεί πλήρως, γιατί αλλιώς δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι να γίνουν αληθινά, παντοδύναμα παιδιά του Υψίστου!
Σου λέμε πως όσο ένας άνθρωπος δεν μπορεί να επιβληθεί σε διάφορες καταστάσεις και συνθήκες στον Σατανά με τη δική του δύναμη, απέχει ακόμη πολύ από του να είναι αληθινό παιδί του Θεού! Πώς όμως μπορεί ποτέ να νικήσει αυτόν τον εχθρό αν δεν του δίνονται όλες οι απαιτούμενες ευκαιρίες να έρθει σε επαφή μαζί του; Το αληθινό βασίλειο του Θεού πραγματικά έχει κόστος που είναι ένας μεγάλος, ελεύθερος αγώνας για χάρη της αιώνιας ζωής και έτσι πρέπει να υπάρχει δυνατότητα να διεξαχθούν μάχες ανάμεσα στον ουρανό καις την κόλαση!
V/214 Ευπιστία και Δεισιδαιμονία
V/214 [1] (Ο Κύριος:) «Αλλά παράλληλα με την αληθινή, αναγκαία πίστη, δυστυχώς υπάρχει επίσης και η ευπιστία. Ορισμένοι νωθροί άνθρωποι που δεν σκέφτονται τίποτα εκλαμβάνουν σαν αλήθεια οτιδήποτε τους πει κάποιος κι ας είναι συχνά μόνο για πλάκα ή ακόμη πιο συχνά από σκέτη ιδιοτέλεια. Τέτοιου είδους πιστοί συνθέτουν σήμερα την πλειοψηφία στη Γη.
Αλλά τέτοιοι εύπιστοι άνθρωποι δεν κάνουν και πολλή προκοπή, καθότι τους είναι σχεδόν αδιάφορο το αν θα πετύχουν κάτι με την πίστη τους ή όχι. Απλώς πιστεύουν επιφανειακά και κάνουν εντελώς εξωτερικά τα καθήκοντα που τους επιτάσσει η διδασκαλία, αλλά χωρίς καμία εσωτερική αξία. Ούτε τους ενδιαφέρει αν θα κατορθώσουν κάτι άλλο από το να πλήττουν από καιρό σε καιρό.
Κατά βάση η δεισιδαιμονία και η ευπιστία είναι το ίδιο. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι η δεισιδαιμονία προκύπτει πάντοτε από την ευπιστία και είναι στην πραγματικότητα απόρροιά της. [4] Δυστυχώς σε όλη τη Γη σήμερα είναι ορατά και αισθητά τα ανυπολόγιστα κακά αποτελέσματα που προκύπτουν από τη δεισιδαιμονία. Όλους τους χιλιάδες χιλιάδων ειδωλολατρικούς ναούς τους έχει κτίσει η δεισιδαιμονία και μάλιστα συχνά με βαριές θυσίες και πολλά θύματα.»
VI/54 Ανάσταση της σάρκας
Λέει ο Κύριος: Ο καθένας καταλαβαίνει εύκολα ότι όταν φύγει η ψυχή από το γήινο σώμα αυτό δεν πρόκειται ποτέ πια να αναστηθεί και να ζήσει πάλι αυτούσιο. Εάν υπήρχε μια τέτοια περίπτωση τότε θα έπρεπε την ημέρα της κρίσης να αναστηθούν επίσης όλα τα μέρη του σώματος τα οποία είχε αποβάλλει κατά την καμία φορά μάλιστα μακρόχρονη – διάρκεια της γήινης ζωής του, και όχι μόνο τα μαλλιά, τα νύχια, τα χαμένα δόντια, τα τμήματα της επιδερμίδας που έφυγαν με το πλύσιμο, αλλά επιπλέον το αίμα που χύθηκε σε ορισμένες οδυνηρές καταστάσεις, ο ιδρώτας και πολλά άλλα ακόμη. Φανταστείτε λοιπόν τι γελοία όψη που θα είχε μία τέτοια ανθρώπινη μορφή, που θα είχε αναστηθεί την ημέρα της κρίσης. [6] Επιπλέον, ποιος θα αναζητήσει τα μέρη του σώματος του ανθρώπου όταν θα έχει πεθάνει (και πιθανόν καεί) μέσα σε αμέτρητα σώματα ζώων, στο νερό, στον αέρα, στα ορυκτά, στα φυτά και στα σκουλήκια, για να συνθέσει πάλι το πρότερο ανθρώπινο σώμα; [7] Μα και να γινόταν αυτό, αφού τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό, παραμένει το ερώτημα ποιο θα ήταν το όφελος που θα αποκόμιζε από κάτι τέτοιο η ελεύθερη ψυχή. Ασφαλώς κάθε ψυχή που έχει απαλλαγεί από το βαρύ κορμί της θα ένιωθε απερίγραπτα δυστυχισμένη εάν θα έπρεπε να επιστρέψει στο σώμα και μάλιστα για πάντα.
Εκτός αυτού υπάρχει επίσης κάτι άλλο το οποίο δεν συμφωνεί με την αιώνια Τάξη του Θεού, από την άποψη ότι ο ίδιος ο Θεός είναι ένα αγνότατο πνεύμα και όλοι οι άνθρωποι έχουν τον αποκλειστικό προορισμό να γίνουν στο τέλος αγνά πνεύματα, όμοια με Αυτόν για όλη την αιωνιότητα. Σε τι θα τους εξυπηρετούσαν τέτοια σώματα;
Βέβαια οι άνθρωποι θα διαθέτουν και τότε σώματα, αλλά όχι αυτά τα χονδροφυή υλικά σώματα της Γης, παρά εντελώς καινούργια, πνευματικά. Αυτά τα πνευματικά σώματα θα έχουν προέλθει από τα καλά έργα που θα έχουν κάνει εδώ ακολουθώντας τη διδασκαλία που σας δίνω τώρα. [11] Επομένως όποιος ακούει τη διδασκαλία Μου, Με πιστεύει και εναρμονίζει την πορεία του με αυτήν, αυτόν θα τον αναστήσω Εγώ ο Ίδιος την έσχατη ημέρα του. Αυτό θα γίνει ταυτόχρονα με την έξοδο της ψυχής από το υλικό σώμα και μάλιστα τόσο αστραπιαία που τη φάση της μεταμόρφωσης δεν θα την καταλάβει κανένας».
V/238 [1] (Ο Κύριος:) «Η ανάσταση της σάρκας είναι τα καλά έργα που γίνονται από αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αυτά θα αποτελούν τη σάρκα της ψυχής και θα είναι το αγνό αιθερικό της σώμα που θα αναστηθεί στην αιώνια ζωή την ημέρα της κρίσης μετά το αληθινό κάλεσμα της σάλπιγγας αυτής της διδασκαλίας Μου. Ακόμη κι αν ενσαρκωνόσουν εκατό φορές στη Γη, εντούτοις στην άλλη ζωή θα έχεις μόνο ένα σώμα, αυτό της αγάπης που μόλις σου περιέγραψα. Το κατάλαβες τώρα;»
[2] Είπε ο Πέτρος: «Μάλιστα, Κύριε και Δάσκαλε, το κατάλαβα καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Παρ’ όλα αυτά θυμάμαι ακόμη ένα κείμενο ενός προφήτη που λέει περίπου τα εξής: ‘Κάποια ημέρα ένσαρκος θα αντικρίσεις τον Θεό σου1 γι’ αυτό κράτα τη σάρκα σου αγνή και μην την μιαίνεις με αμαρτίες. Ποτέ δεν θα αντικρίσεις το πρόσωπο του Θεού εάν έχεις αμαρτωλή σάρκα’. Περίπου αυτά είναι τα λόγια και για τον ανθρώπινο νου είναι δύσκολο να βρει εκεί άλλο νόημα. Ποιο είναι λοιπόν το αληθινό νόημά τους;»
[3] Λέω Εγώ: «Όπως το προηγούμενο. Το ότι “θα αντικρίσεις ένσαρκος τον Θεό” θέλει να πει πώς όταν κάνεις καλά έργα σύμφωνα με τη θέληση του Θεού που αναγνωρίζεις συνειδητά, χάρη σε αυτά θα αντικρίσεις τον Θεό σου. Διότι το σώμα έχει δοθεί στην ψυχή απλώς σαν ένα εργαλείο για να μπορεί να πραγματοποιεί τα έργα της τα οποία ενώπιον του Θεού της προσδίδουν είτε την ευγένεια είτε το αντίθετό της. Τα καθαρά, αγνά έργα της προσδίδουν αγνότητα, τα ακάθαρτα της προσδίδουν μιαρότητα. Εάν δεν υπάρχουν καθόλου έργα αγάπης για το συνάνθρωπο ή μόνο πολύ λίγα, η καθαρή σκέψη σύμφωνα με την καθαρή γνώση, αλλά και η όσο και αγνή ιδανική συμπεριφορά από μόνες τους δεν εξασφαλίζουν στην ψυχή κανένα πνευματικό σώμα και άρα ούτε τη θέαση του Θεού.
[4] Όποιος έχει μία ψυχή τόσο τυφλή που δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν ωφελεί η γνώση από μόνη της, παρά μόνο τα έργα που γίνονται με βάση την καθαρή γνώση και πίστη, γιατί εκείνα προσδίδουν στην ψυχή την πραγματική σταθερότητα στη ζωή, είναι πολύ φτωχός και αξιολύπητος ακόμα. Μοιάζει με έναν άνθρωπο που ξέρει πώς να κτίσει ένα σπίτι και επίσης διαθέτει σε αφθονία τα πιο καλά οικοδομικά υλικά, αλλά δεν το παίρνει απόφαση να αρχίσει το κτίσιμο. Αυτός ο άνθρωπος θα αποκτήσει ποτέ ένα σπίτι και θα μπορεί να προφυλαχτεί μέσα σε αυτό από τα ορμητικά στοιχεία της φύσης όταν θα έρθουν θεομηνίες και χειμώνες;
VI/51 Νηστεία και μετάνοια σωστή
[3] Ας μην νομίσει κανένας ότι είναι αρεστός στον Θεό εάν νηστεύει και εάν για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του κάνει γονυκλισίες μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Στον Θεό αρέσει μόνο εκείνος που τρώει και πίνει με ευγνωμοσύνη ό,τι του παρέχει ο Πλάστης του προκειμένου να έχει σωματικές δυνάμεις για να κάνει μία χρήσιμη εργασία, με την οποία μπορεί να ωφελήσει πολύ τον εαυτό του και τους άλλους. Επιπλέον, εάν έχει κάνει κάποια αμαρτία, αρκεί να την αναγνωρίσει, να μετανιώσει και να την αποστραφεί, ώστε να μην την ξανακάνει και έτσι να βελτιωθεί πραγματικά. [4] Ασφαλώς υπάρχουν πολλοί που δυστυχώς σπαταλούν όλη τη ζωή τους μόνο τρώγοντας και πίνοντας. Φροντίζουν μόνο για την κοιλιά και για το δέρμα τους. Η αγάπη για τον άλλο τούς είναι άγνωστη, τους δε φτωχούς τους αντιμετωπίζουν με απέχθεια και δεν τους αφήνουν να διαβούν την πόρτα του σπιτιού τους. Επειδή η κοιλιά τους είναι συνεχώς γεμάτη δεν συναισθάνονται τον πόνο της πείνας και της δίψας του άλλου. Αυτοί είναι οι πραγματικά καλοφαγάδες, πότες και κοιλιόδουλοι που είναι μονίμως έτοιμοι για κάθε είδους σωματικές ηδονές και απαγορευμένες απολαύσεις. Με τέτοια πολυφαγία και φιλοποσία δεν εισχωρεί ποτέ κανένας στη βασιλεία του Θεού. [5] Στην ίδια μοίρα βρίσκονται επίσης όλοι εκείνοι οι υποκριτές που νηστεύουν, κάνουν επιδεικτικά μετάνοιες και κάνουν προσφορές στο ναό για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους για να τους θεωρεί ο λαός δίκαιους και να τους παινεύει. Οι ίδιοι όμως κοιτούν περιφρονητικά τον καθένα, τον καταφρονούν επειδή είναι υποτίθεται αμαρτωλός και τον αποφεύγουν επειδή δεν τον έχουν δει να νηστεύει, να κάνει μετάνοιες και αφιερώσεις στο ναό. [6] Σας βεβαιώνω εντούτοις πως τέτοιους ανθρώπους ο Θεός τους σιχαίνεται γιατί όλα τους είναι σκληρά, η καρδιά, οι σκέψεις και οι επιδιώξεις. Κατακρίνουν τους συνανθρώπους τους χωρίς επιείκεια και συμπόνια κοιτάζουν το σκουπιδάκι που έχει μπει στο μάτι του γείτονα αλλά δεν αντιλαμβάνονται το δοκάρι που έχουν αυτοί στο δικέ τους. Μα να είσαστε βέβαιοι πως όπως κρίνουν τους άλλους αυτοί οι ψευτοάγιοι το ίδιο θα κριθούν οι ίδιοι στην άλλη ζωή.
[7] Σας το τονίζω πως όποιος κρίνει αρνητικά τους άλλους σε αυτό τον κόσμο, θα κριθεί επίσης έτσι στον άλλο κόσμο, ενώ εκείνος που δεν κρίνει άλλον από τον εαυτό του, στον άλλο κόσμο δεν θα περάσει από κρίση, παρά θα γίνει κατευθείαν δεκτός στη βασιλεία Μου».
V/271–276 Η χρυσή μέση οδός στη μετριοφροσύνη. Η γλώσσα των αντιστοιχιών στους προφήτες
Κεφ. V/271 έως 274: Μετά το δείπνο οι διακόσιοι περίπου καλεσμένοι παραμένουν συγκεντρωμένοι γύρω από τον Κύριο. Αυτός τους ενθαρρύνει να μιλήσουν για τα γεγονότα της ημέρας και να κάνουν ερωτήσεις. Έτσι, με αφορμή την υπερβολική μετριοφροσύνη ορισμένων από τους παρευρισκόμενους, η συζήτηση επικεντρώνεται αρχικά σε αυτό το θέμα. Το δίδαγμα είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να ακολουθούν τη χρυσή λύση ή μέση οδό στη μετριοφροσύνη, στην ταπεινοφροσύνη και στην πραότητα.
Γιατί όταν δείχνουν σε υπερβολικό βαθμό αυτές τις αρετές, μπορούν άθελά τους να οδηγήσουν σταδιακά τους συνανθρώπους τους να υπερεκτιμήσουν αρχικά την προσωπική αξία τους και τελικά να γίνουν αλαζόνες, αρχομανείς, καταπιεστικοί και τύραννοι.
(272) Το δεύτερο θέμα συζήτησης αφορά στην ανάσταση της σάρκας την ημέρα της κρίσης και την αμοιβή που θα λάβει τότε ο καθένας ανάλογα με τις πράξεις του. Ο Ιησούς παραπέμπει τους ακροατές στους μαθητές του για περαιτέρω διδασκαλία με αντικείμενο τη μεταθανάτια εξέλιξη της ψυχής ενώ ο ίδιος εστιάζει τη διδασκαλία του στο πολλαπλά παρεξηγημένο θέμα της γλώσσας των αντιστοιχιών στους προφήτες.
(Ο Κύριος:) [7] «Οι προφήτες κατέγραψαν τις εσωτερικές εμπνεύσεις τους χρησιμοποιώντας εικόνες, οι οποίες είναι καθαρά αντιστοιχίες για τις γυμνές αλήθειες που κρύβουν μέσα τους. Συνεπώς, όποιος καταλαβαίνει την παμπάλαια διδασκαλία των αντιστοιχιών δεν θα αργήσει να αντιληφθεί τι θέλουν να πουν οι εικόνες των προφητών.
[8] Επειδή εσείς δεν έχετε ποτέ ακούσει τίποτα περί αντιστοιχιών, ξέρετε μόνο την πεζή, κυριολεκτική έννοια της Γραφής. Όμως οι εικόνες της προφητικής γραφής έχουν μονίμως ένα τριπλό νόημα: πρώτον το κατά φύσιν κυριολεκτικό-πνευματικό, δεύτερον το αμιγώς πνευματικό και τρίτον το καθαρά ουράνιο από την καρδιά του Θεού.
Με βάση το πρώτο νόημα καθορίζεται ο ηθικός βίος του ανθρώπου. Γιατί αυτό του δίνει τη σωστή αγωγή για να σκέφτεται σωστά ως κατά φύσιν άνθρωπος και επίσης τον καθοδηγεί στις πράξεις του. Τον διδάσκει να μην προσκολλάται στην ύλη, αλλά αντίθετα να την αποστρέφεται και να την χρησιμοποιεί μόνο στο βαθμό που χρειάζεται προκειμένου μέσω αυτής να διεισδύει συνεχώς βαθύτερα κα εναργέστερα στο καθαρά πνευματικό. Όποιος το κάνει εφαρμόζοντας αυτή τη διδασκαλία, γρήγορα ανακαλύπτει την αντιστοιχία μεταξύ ύλης και πνεύματος. Από τη στιγμή που το κατέχει αυτό, περνά ύστερα από το πνευματικό στο ουράνιο ή καθαρά πνευματικό νόημα. Από εκεί περνά εύκολα στο καθαρά θεϊκό πνευματικό νόημα. Μόνο τότε αντιλαμβάνεται πλήρως όλες τις αποκαλύψεις που περιέχονται κατά βάθος στη γραφή των προφητών.
Όποιος όμως θεωρεί ότι οι σκέτες υλικές εικόνες είναι όλο κι όλο το νόημα της γραφής, αποδεικνύει ότι ο ίδιος είναι ακόμη μόνο ύλη, η οποία είναι και πρέπει να είναι σε κατάσταση καταδίκης. Επιπλέον, αποδεικνύει ότι σε όλη την επίγεια ζωή του στη συνείδησή του και στα αισθήματά του μένει σε αυτή την καταδίκη της ύλης. Γι’ αυτό τον κατατρώει διαρκώς ο φόβος και το άγχος ότι μετά την αποβολή του σώματός του θα καταλήξει με την ψυχή του σε εκείνη την αμιγώς υλική κατάσταση που περιγράφει η γραφή με εικόνες. [11] Σας βεβαιώνω ωστόσο ότι στον άλλο κόσμο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από ό,τι παρουσιάζονται στις εικόνες της γραφής.
Τα λόγια της γραφής είναι σαν το κέλυφος του αυγού που εμπερικλείει τρία επίπεδα: το ασπράδι, τον κρόκο και στο κέντρο του κρόκου το κοκκινωπό βωλάκι που περιέχει το σπέρμα της ζωής.
Αυτή η περικάλυψη είναι αναγκαία στον υλικό κόσμο για να μην υπάρχει δυνατότητα να μιανθεί το εσώτατο θεϊκό ποτέ, πουθενά και από κανέναν. Παντού σε καθετί το φυσικό εμπερικλείεται επίσης πνευματικό, ουράνιο και θεϊκό όπως αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η θεία βούληση είναι πανταχού παρούσα.
Κατ’ ακολουθία, υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα σε όλα όσα υφίστανται στον κόσμο, στο βασίλειο των πνευμάτων, στον ουρανό και τέλος στον ίδιο τον Θεό.
VII/56 H φύση των αγγέλων
Με το φως της ημέρας, ο Νικόδημος πρόσεξε την εκπληκτική, απέριττη ωραιότητα του Ραφαήλ και ρωτώντας σχετικά τον Κύριο, εξέφρασε την εικασία ότι εάν ο Ραφαήλ είχε φτερά όπως τα Χερουβείμ που φυλάσσουν την Κιβωτό της Διαθήκης στα Άγια των Αγίων του ναού, θα ήταν οπωσδήποτε ένας τέλειος άγγελος. Ο Κύριος όμως τον διόρθωσε: [6] «Μα το πιστεύεις πραγματικά πως οι άγγελοι του Θεού πρέπει να έχουν φτερά για να είναι άγγελοι;
Μόνο τα δύο σιδερένια Χερουβείμ που φυλάσσουν την Κιβωτό έχουν φτερά. Κι αυτό γιατί ο Μωυσής έπρεπε να δείξει με αυτόν τον συμβολισμό στους Ιουδαίους που τότε ήταν εξαιρετικά περιορισμένοι στον κόσμο των αισθήσεων πως τα αγνά πνεύματα από τα ουράνια κινούνται ταχύτατα στα πάντα, στην σκέψη, στην απόφαση, στην ενέργεια και στην ολοκλήρωση.
Συνεπώς τα φτερά σηματοδοτούν τον υψηλό βαθμό σοφίας και δύναμης που διαθέτει κάθε αγνό πνεύμα και όχι ότι ένα τέτοιο πνεύμα πρέπει να πετά πάνω-κάτω σαν πουλί, ανάμεσα στη γη και στον ουρανό κατ’ εντολήν του Θεού. Άλλωστε στον αληθινό Ουρανό δεν υπάρχει άγγελος που να μην έχει περάσει ως άνθρωπος από κάποια γη.
Πάντως, αυτό που εσείς φαντάζεστε πολύ διαστρεβλωμένα σαν αγνούς αγγέλους είναι στην πραγματικότητα οι εξωτερικευμένες Δυνάμεις και Εξουσίες του Θεού. Μέσω αυτών εκδηλώνεται η πανταχού παρουσία του Θεού που δρα σε όλο το άπειρο.
Μα αυτήν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να την φανταστεί υπό οποιαδήποτε εικόνα, για το λόγο ότι κάθε πεπερασμένο ον αδυνατεί να συλλάβει το άπειρο του Θεού, όπως είναι στην πραγματικότητα και ελπίζω ότι μπορείτε εύκολα να καταλάβετε το γιατί.
Επειδή όμως κάθε ανθρώπινη ψυχή έχει κληθεί να γίνει αληθινός άγγελος στους Ουρανούς του Θεού, γι’ αυτό τούτος ο ωραίος και πάναγνος νέος μπορεί να βρίσκεται εδώ στη Γη χωρίς φτερά, όπως Εγώ που είμαι ο μοναδικός Κύριος Ουρανού και Γης βρίσκομαι τώρα ένσαρκος μαζί σας και σας διδάσκω αυτοπροσώπως, ενώ παράλληλα κρατώ στη ζωή όλο το άπειρο.
VII/56 Αγάπη και Σοφία, Καρδιά και Νους
Άμα ένας άνθρωπος έχει αφυπνίσει και καλλιεργήσει καλά την αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον του μέσα στην καρδιά του, ανέρχεται στη σοφία ή στη σωστή, βαθιά επίγνωση σε όλα τα πράγματα.
Αλλά, όταν αποκτήσει μία τέτοια επίγνωση και συλλάβει την απέραντη αγάπη, σοφία και δύναμη του Θεού ολοένα και πιο βαθιά, ως συνέπεια πλημμυρίζει από αισθήματα ταπεινοφροσύνης και ολοζώντανης αγάπης γι’ Αυτόν. Τότε εισέρχεται πάλι στην καρδιά του, κάνοντάς την ακόμη πιο φωτεινή και πιο φλογερή από αγάπη για τον Θεό.
Τώρα εσύ βέβαια αναρωτιέσαι: “Πώς δηλαδή η Γη συμβολίζει την αγάπη και ο Ουρανός τη σοφία, τη στιγμή που στη Γη υπάρχει τέτοια ακαρδία, ενώ από τον Ουρανό έρχεται μόνο καλό και πολύ σπάνια κάτι λιγότερο καλό”; [14] Όντως, στην ανθρώπινη καρδιά, ως επί το πλείστον δεν υπάρχει αγάπη, παρ’ όλο που η καρδιά συνιστά την έδρα της αγάπης.
Ωστόσο, από μόνη της η αγάπη στην καρδιά δεν θα παρήγαγε καρπούς για τη ζωή, όπως δεν θα παρήγαγε η Γη καρπούς χωρίς το φως του ήλιου. Για την καρδιά του ανθρώπου η φυσική νοημοσύνη του είναι το αντίστοιχο του ήλιου.
Με τις εύτακτες, καλές σκέψεις, ιδέες και έννοιες, η νοημοσύνη κατέρχεται στην καρδιά ή συμβολικά στη Γη, την φωτίζει και ζωντανεύει τους σπόρους ώστε να γίνουν καλές και ευγενικές πράξεις! Όταν το φως της νοημοσύνης είναι ακόμη αδύνατο σαν το φως του ήλιου το χειμώνα, απλώς η καρδιά αποκτά μεγαλύτερη αντίληψη και ευφυΐα. Αλλά, επειδή είναι ακόμη προσκολλημένη στην εγωλατρία, οι ευγενείς σπόροι που περιέχει δεν βλασταίνουν ούτε μεγαλώνουν ώστε να ωριμάσουν και να γίνουν καρποί γεμάτοι ζωή, χάρη στα έργα.
Άμα όμως ο νους του ανθρώπου φωτίζεται ολοένα και περισσότερο, χάρη στην εργατικότητα, του και τη σωστή αξιοποίηση των ικανοτήτων και των ταλέντων του, τότε το φως της νοημοσύνης αφυπνίζει με αυξανόμενη ισχύ τη θερμότητα της ζωής μέσα στην καρδιά. Έτσι, υπό την επίδραση της θερμότητας, οι σπόροι καλών έργων που αδρανούν στο εσωτερικό της καρδιάς αρχίζουν να βλασταίνουν, να μεγαλώνουν, να κάνουν ανθούς και σε λίγο επίσης ευγενείς καρπούς από τα έργα που ωριμάζουν εντελώς και αποφέρουν μία πλούσια σοδειά στη ζωή. [15]
VII/141 Ταπεινοφροσύνη, πότε είναι σωστή
VII/141(1) O Αγρίππας απορεί με το μέγεθος της αγάπης του Θεού, γιατί του είναι ακατάληπτο το πώς ο κύριος του σύμπαντος μπορεί να ταπεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κατέβει στο επίπεδο των πλασμάτων Του προκειμένου να τα διδάξει.
Του απαντά ο Κύριος: (4) Εφόσον όλα τα όντα είναι ασφαλώς, έργα του Θεού, άρα είναι επίσης έργα της Αγάπης Του, η οποία συνιστά το είναι τους, και έργα της Θεϊκής Σοφίας, η οποία τους δίνει την αντίστοιχη μορφή και επιπλέον τα συντηρεί.
Αφού λοιπόν, χωρίς την Αγάπη και τη Σοφία του Θεού, δεν θα υπήρχε ποτέ κανένα πλάσμα, πως σου φαίνεται παράξενο που ο Θεός σας αγαπά τόσο πολύ εσάς τους ανθρώπους;
Δεν είσαστε μήπως έργα του Θεού; Ασφαλώς είσαστε! [6] Μα ο Θεός είναι από αιώνων ένας τελειότατος αριστοτέχνης, τόσο στα μεγάλα όσο και στα μικρά. Ουδέποτε έκανε κακοτεχνίες ή προχειροδουλειές και κατά συνέπεια δεν οφείλει να ντρέπεται για τα έργα Του. Ο δε άνθρωπος είναι το τελειότατο ανάμεσα σε αμέτρητα ποικίλα δημιουργήματα, το αποκορύφωμα της θεϊκής Αγάπης και Σοφίας, με προορισμό να γίνει ο ίδιος ένας θεός. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να ντρέπεται ο Θεός για ένα τέτοιο αριστοτέχνημά Του και να το θεωρεί ανάξιο να το πλησιάσει;
Κοίτα, αγαπημένε Μου φίλε, τέτοιες καθαρά κοσμικές ιδέες περί Θεού θα πρέπει να τις εγκαταλείψεις. Κατά πρώτον είναι λανθασμένες και κατά δεύτερον δεν βοηθούν να πλησιάσεις τον Θεό. Απεναντίας τέτοιου είδους λανθασμένες ιδέες, θα σε απομάκρυναν ολοένα περισσότερο από τον Θεό, έτσι που με τον καιρό, αυτό το λανθασμένο δέος θα σε εμπόδιζε να Τον αγαπήσεις. Σήμερα υπάρχουν αμέτρητοι τέτοιοι άνθρωποι και λαοί στη Γη που, μολονότι οι ίδιοι είναι οφθαλμοφανώς έργα της θεϊκής αγάπης και σοφίας, πιστεύουν εσφαλμένα ότι ο Θεός είναι τόσο απείρως υπεράνω των πλασμάτων Του, που μόνο σε έναν ανώτατο ιερέα επιτρέπεται να Τον πλησιάσει σε συγκεκριμένες ώρες, με συγκεκριμένες προσευχές και με μεγαλοπρεπέστατες και πολυτελέστατες τελετές. Μετά δε από μία τέτοια τελετή, ο ανώτατος ιερέας θεωρεί τον εαυτό του τόσο απέραντα ανώτερο και καθαγιασμένο, που ’δεν επιτρέπει να τον πλησιάσει ούτε ένας κατώτερος ιερέας, πόσο μάλλον ένας άλλος αμύητος θνητός. Και αυτό διότι υπάρχει η άποψη ότι κανένας ανίερος δεν μπορεί να πλησιάσει την ύψιστη Ιερότητα του Θεού, καθότι θα την βεβήλωνε. Μάλιστα οι ιερείς, έχουν θεσπίσει για το φτωχό, τυφλό άνθρωπο ότι το να θέλει να πλησιάσει τον Θεό, αποτελεί μία τέτοια ιεροσυλία που τιμωρείται με το θάνατο στην πυρά.
Πόσο ηλίθια και τυφλή είναι εθελοντικά η ανθρωπότητα!
Κάθε άνθρωπος είναι ένα τέλειο έργο Μου, που οφείλει να το συνειδητοποιήσει και να σέβεται ως πρέπει τον εαυτό του και όχι να τον υποτιμά και να τον περιφρονεί χειρότερα κι από ένα κτήνος. Γιατί όποιος καταφρονεί τον εαυτό του, παρ’ όλο που είναι εμφανώς δικό Μου έργο, κατ’ ανάγκην καταφρονεί επίσης Εμένα, τον τεχνίτη του. Φίλοι Μου, η ταπεινοφροσύνη μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, είναι μία από τις πιο αναγκαίες αρετές που τον προωθεί, ώστε να φθάσει πιο γρήγορα στο εσωτερικό φως της Ζωής. Κατά βάση όμως, η αρετή αυτή συνίσταται απλώς στη σωστή αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον. Είναι η γλυκιά, πράα υπομονή μέσα στην καρδιά, που κάνει τον άνθρωπο να γνωρίζει μεν τα προτερήματά του ή ότι είναι πιο προχωρημένος, χωρίς όμως να αισθάνεται ανώτερος από τον αδελφό του που είναι ακόμη πολύ ασθενέστερος συγκριτικά.
Αντίθετα, ο προχωρημένος τον αγκαλιάζει με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη και προσπαθεί με τη διδασκαλία, με τη συμβουλή και με τις πράξεις του να τον βοηθήσει να κατακτήσει κι αυτός μία ανώτερη τελειότητα. Σε αυτό συνίσταται η καθαυτό, αληθινή ταπεινοφροσύνη και ποτέ στο να καταφρονεί κανείς τον εαυτό του.
[11] Οπωσδήποτε είναι λάθος να υπερτιμά ο άνθρωπος τον εαυτό του, πράγμα που εύκολα τον οδηγεί μετά από λίγο να γίνει διώκτης και καταπιεστής των συνανθρώπων του, οπότε χάνει κάθε αγάπη που είναι το θεϊκό στοιχείο στη ζωή.
Αλλά εξίσου λάθος είναι επίσης να υποτιμά κάποιος τον εαυτό του.
VII/51 Το παρελθόν και το μέλλον των Ιουδαίων.
Τη συνομιλία αυτή την έχουν ακούσει επίσης οι Ρωμαίοι, οπότε ο Αγρίκολας εκτός εαυτού δηλώνει ότι είναι έτοιμοι να εξολοθρεύσουν όλους αυτούς που επιβουλεύονται τον Κύριο. Όμως Εκείνος τον κατευνάζει θυμίζοντας του ότι ο Ίδιος διαθέτει τη δύναμη να εξαφανίσει όλο το σύμπαν εάν το ήθελε.
«Αλλά Εγώ έχω έρθει σε αυτόν τον κόσμο όχι για να τον καταδικάσω και να τον αφανίσω, παρά αποκλειστικά για να τον σώσω από το χαμό. Γι’ αυτό το λόγο, είμαι υποχρεωμένος να αφήσω τους ανθρώπους, ό,τι κι αν είναι, να κάνουν ό,τι θέλουν, ακόμη κι αν θέλουν να κάνουν κακό στο σώμα Μου. Γιατί, εάν το εμποδίσω με τη θεϊκή Μου δύναμη που Μου έχει δώσει ο Πατέρας, αυτό σημαίνει το θάνατο κάθε ανθρώπινης ψυχής, οπότε δεν θα μπορεί κανένας να σκεφτεί κι ακόμη λιγότερο να πιστέψει ή να ελπίσει, ότι μετά την αποβολή της σάρκας περιμένει η αιώνια ζωή.
Ασφαλώς δεν είναι απαραίτητο να σκοτώσουν το σώμα Μου, αφού θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να κερδίσουν την αθανασία της ψυχής τους, ακριβώς έτσι όπως θα την κερδίσετε κι εσείς, εφόσον μείνετε αφοσιωμένοι στη διδασκαλία Μου μέχρι το τέλος της γήινης ζωής σας.
Αλλά εκεί κάτω στους ανθρώπους του κόσμου τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι όλοι τους οφθαλμοφανώς υπηρέτες της κόλασης και του άρχοντά της και τώρα εκτελούν τις διαταγές του στον κόσμο. Συσσωρεύουν αμαρτίες επί αμαρτιών και φρικαλεότητες επί φρικαλεοτήτων. Διαπράττουν κάθε είδους πορνεία, μοιχεία και αιμομιξία.
Παράλληλα, προσπαθούν να προσηλυτίσουν τον υπόλοιπο κόσμο στον ιουδαϊσμό υποσχόμενοι τον παράδεισο και την αθανασία. Από την ώρα δε που θα γίνει κάποιος ομόθρησκός τους, τον γδύνουν σχεδόν κυριολεκτικά από την περιουσία του για να μπορεί να αγοράσει τον παράδεισο και την αθανασία.
Έτσι ληστεύουν τον έναν μετά τον άλλον και ύστερα τον αφήνουν στη μοίρα του. Άμα πάει δε να τους ζητήσει κάποια συμβουλή και δεν έχει να πληρώσει γι’ αυτήν, τον παραπέμπουν στα κηρύγματά τους. Εφόσον κάποιος μπορεί να πληρώσει αδρά για τη συμβουλή, αυτός εκτός από το κήρυγμα εισπράττει και μια συμβουλή που συνήθως είναι ένα έξυπνο ψέμα.
Ούτε καν οι ίδιοι που εμπορεύονται τον παράδεισο και την αθανασία, δεν μπαίνουν εκεί μετά θάνατον, αφού κατά βάθος δεν πιστεύουν ούτε πίστεψαν ποτέ σε αυτόν. Αλλά δεν αφήνουν ούτε κανέναν άλλον να μπει, καθότι φράζουν ερμητικά το δρόμο για εκεί με τα κατασκότεινα ψέματά τους.
Άμα δε κάποιος με πιο διαυγές μυαλό το αντιληφθεί και αρχίζει να αναζητεί την αλήθεια, του ρίχνουν αμέσως ανάθεμα κατηγορώντας τον ότι είναι αιρετικός και ότι βλασφημεί τα θεία και τον καταδιώκουν λυσσασμένα μέχρι να χύσει την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο σκότωσαν τους περισσότερους θεόπνευστους προφήτες που τώρα τιμούν τους τάφους τους για το θεαθήναι και τους στολίζουν την ημέρα που τιμάται η μνήμη τους. Όμως είναι οι ίδιοι σαν τους στολισμένους τάφους, από έξω φαίνονται ωραίοι, ενώ μέσα είναι γεμάτοι πτωμαΐνη και δυσωδία.
Τώρα βέβαια, λέτε εσείς μέσα σας: “Μα αφού αυτή η κακιά φάρα ήταν από τόσο πολύ καιρό έτσι, θα μπορούσε να τους είχε αφανίσει προ πολλού ο Θεός!”
Ασφαλώς θα μπορούσε να το είχε κάνει και πράγματι το έκανε εν μέρει, καθώς τους βρήκε πολλές φορές η Θεία Δίκη. Οι δε τιμωρίες που τους έστειλε, ήταν τόσο σκληρές που κάποτε ολόκληρος ο ιουδαϊκός λαός υπέφερε επί σαράντα χρόνια στη σκληρή αιχμαλωσία στη Βαβυλωνία και ο ναός του Σολόμωντα καταστράφηκε μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της Ιερουσαλήμ. Έπειτα ο λαός έδειξε πάλι έμπρακτα τη μετάνοιά του και επέστρεψε στο δρόμο του Θεού. Έγινε πάλι ελεύθερος, επέστρεψε στη Γη της Επαγγελίας, έκτισε εκ νέου την πόλη και το ναό και για ένα διάστημα έζησε σε πολύ καλή τάξη.
Μα καθώς αργότερα απέκτησε πάλι εξωτερική αίγλη και φήμη, άρχισε λίγο-λίγο να απομακρύνεται από το σωστό δρόμο.
Συνάμα, έφτιαξε τους δικούς του κανόνες, πράγμα που έκανε κυρίως ο ναός που τους έβαλε στη θέση των θείων νόμων. Μάλιστα οι ιερείς πίεζαν το λαό να ακολουθήσει αυστηρά τους ανθρώπινους αυτούς κανόνες διδάσκοντας ότι είναι πιο ωφέλιμο να τηρεί τους νέους νόμους παρά τους παλαιούς. Αυτήν την τροπή ακολούθησαν τα πράγματα και στη συνέχεια, με αποτέλεσμα αυτός ο λαός να γίνει ακόμη πιο ανήθικος και άθεος από όσο ήταν στην εποχή των κριτών και των βασιλέων.
[10] Οπωσδήποτε δεν έλειψαν ποτέ οι προειδοποιήσεις, οι νουθεσίες, και κατά καιρούς οι σοβαρές δοκιμασίες που δυστυχώς έπεφταν πια σε εντελώς άγονο έδαφος. Με τον καιρό όλος ο λαός μαζί με τους βασιλείς και τους ιερείς του ξέχασε σχεδόν παντελώς τον θεό και ζούσε αποκλειστικά στη μέθη του κόσμου. Ο Θεός έστειλε πάλι προφήτες για να τον προειδοποιήσουν αυστηρά με την απειλή ότι θα επιτρέψει σε έναν εχθρό να εισβάλει στη χώρα. Τους είπαν ότι ο ισχυρός αυτός εχθρός θα υποδουλώσει όλους τους Ιουδαίους, θα συλλάβει αιχμαλώτους τους βασιλείς τους και θα πάρει ομήρους τις γυναίκες και τα ζώα τους, θα αρπάξει μεγάλο μέρος από το χρυσάφι, το ασήμι, τις πολύτιμες πέτρες και τα μαργαριτάρια τους και ο λαός θα μείνει σκλάβος για πάντα. Με λίγες λέξεις, εξήγησαν με κατανοητά, ξεκάθαρα λόγια στους Ιουδαίους τι θα πάθαιναν εάν δεν εγκατέλειπαν τους ανθρώπινους κανόνες τους και την κοσμικότητά τους. Όμως όλα αυτά εις μάτην. Έτσι η πρόρρηση επαληθεύτηκε καθώς εισέβαλαν οι Ρωμαίοι, κατέκτησαν τη χώρα και έκαναν ό,τι είχε προφητευθεί. [11] Με αυτόν τον τρόπο οι Ιουδαίοι απέκτησαν υπεραρκετούς κοσμικούς νόμους στη χώρα τους και ήταν αναγκασμένοι να τους τηρούν επί ποινή θανάτου. Κατά διαστήματα όσο στο ναό βρίσκονταν θεοσεβείς ιερείς, αυτός επέστρεφε πάλι στο Θεό, τούτο όμως δεν κρατούσε για πολύ. Έτσι εδώ και τριάντα χρόνια, έχει καταντήσει ένα πραγματικό άντρο ληστών και δολοφόνων, ώστε τώρα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από οποιονδήποτε ειδωλολατρικό ναό στο παρελθόν και στο παρόν.
[12] Και παρόλο που τώρα Εγώ, ο Ίδιος ο Κύριος επενδυμένος με σάρκα, διδάσκω στο ναό κάνοντας τα πιο εξόφθαλμα θαύματα και αποκαλύπτω την αλήθεια σε όλο τον λαό. συμπεριλαμβανομένων των Ιουδαίων του ναού, ωστόσο ούτε αυτό ωφελεί Καθόλου/Απεναντίας οι Φαρισαίοι έχουν εκτραχηλιστεί ακόμη περισσότερο από κάθε άλλη φορά με τις απάτες και τα ψέματά τους και συνάμα αναζητούν συνεχώς τρόπο να Με βγάλουν από τη μέση. Μάλιστα θα τους επιτραπεί να το πετύχουν έτσι ώστε τα κακουργήματά τους να ξεπεράσουν τα όρια που τους έχουν οριστεί. Τότε όμως θα τους βρει η τρομερή τιμωρία που είδατε στη δεύτερη οπτασία και αυτό θα είναι το τέλος των Ιουδαίων. Κατόπιν θα σκορπίσουν σαν τα άχυρα σε όλα τα πέρατα της οικουμένης. Το δε όνομά τους που ως τώρα ήταν φημισμένο σε όλο τον κόσμο, θα είναι αντικείμενο καταφρόνιας.
Εάν είχαν αναγνωρίσει τη μεγάλη χάρη που τους δίνεται αυτήν την εποχή, θα είχαν γίνει οπωσδήποτε ο πρώτος λαός στο σύμπαν. Μα επειδή δεν θέλησαν να αναγνωρίσουν ότι ζουν αυτήν τη σπουδαιότερη εποχή όλων των εποχών, γι’ αυτό από την ώρα που θα τους βρει η μεγάλη τιμωρία θα γίνουν ο πιο τελευταίος λαός στη Γη. Σκορπισμένοι σε όλα τα έθνη της υφηλίου θα είναι υποχρεωμένοι να αναζητούν την τροφή τους όπως τα πουλιά στον αέρα υποφέροντας διαφόρων μορφών διωγμούς και θα είναι παντού πολίτες β’ κατηγορίας.
VI/234-235 Οι εφευρέσεις
Στα κεφάλαια VI/234 και 235 ο Κύριος αναφέρεται διεξοδικό στους κοίλους καθρέπτες που είχαν κατασκευάσει οι αρχαίοι Αιγύπτιοι για να κάνουν τις αστρονομικές παρατηρήσεις τους και εξηγεί ότι στο μέλλον κατόπιν θεϊκής έμπνευσης, οι άνθρωποι θα εξελίξουν αυτήν την ανακάλυψη και θα «εξοπλίσουν» τα μάτια τους.
«Θα αφήσω τους ανθρώπους να κάνουν τέτοιες και πολλές άλλες ανακαλύψεις, προκειμένου να εξαφανιστούν τα ψέματα και να αφανιστούν οι ψεύτικοι προφήτες. Γιατί, όλα όσα θα διδάσκουν στις σχολές και στις εκκλησίες, θα είναι ψεύδη χωρίς περιεχόμενο.
Για τούτον το λόγο, θα αφυπνίσω πρώτα στους ανθρώπους το Πνεύμα της ορθής επιστημονικής γνώσης και αργότερα το αυθεντικό Πνεύμα της αλήθειας από τους Ουρανούς.
Διότι, η αυθεντική διδασκαλία θα νοθεύεται συνεχώς στο μέλλον.
(235[4]) Όποτε συμβαίνει στον κόσμο κάτι μεγάλο και ιδιαίτερο, σύντομα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, εξαιτίας της φιλοκέρδειας και της απληστίας των ανθρώπων που το μετατρέπουν σε πηγή εισοδήματος. [9] Το κίνητρο των ψευδοπροφητών θα είναι ο Μαμμωνάς, όπως συμβαίνει τώρα με τους Φαρισαίους. Εκτός αυτού, θα καταδιώκουν με φωτιά και με τσεκούρι όσους μένουν αφοσιωμένοι στην αλήθεια σαν αρχιαιρετικούς, ενώ θα ισχυρίζονται με στόμφο: “Εμείς είμαστε οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού, του Υιού του Θεού”!
Ωστόσο πάντοτε το ψέμα καταρρέει μπροστά στην αλήθεια, όπως ο πάγος γίνεται νερό κάτω από τον ήλιο».
VII/85 Η σωστή νηστεία και προσευχή
Στο κεφ. VII/85 στη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος, οι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι θέτουν μία ερώτηση στον Δάσκαλο όσον αφορά το θέμα της σωστής νηστείας και προσευχής. Ο Κύριος διδάσκει: [5] «Δεν καταργώ τελείως την παλαιά εντολή περί νηστείας. Όποιος νηστεύει με καλή πρόθεση, οπωσδήποτε κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του, δεδομένου ότι με τη σωστή νηστεία και προσευχή η ψυχή γίνεται πιο ελεύθερη και πιο πνευματική. Αλλά κανένας δεν μπορεί να γίνει μακάριος μόνο με τη νηστεία και την προσευχή, παρά ο μοναδικός τρόπος είναι να Με πιστεύει και να ακολουθεί το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα, όπως σας έχω διδάξει επανειλημμένα. Όμως αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας και χωρίς να νηστεύει και χωρίς να αποφεύγει ορισμένες τροφές και ποτά.
[6] Μα όταν κάποιος ασκεί πραγματικά την αγάπη για τον πλησίον δίνοντας από το όποιο περίσσευμά του, αυτός νηστεύει ουσιαστικά και μια τέτοια νηστεία ευχαριστεί το Θεό και ωφελεί επίσης τον ίδιο τον άνθρωπο για την αιώνια ζωή του. Όποιος έχει πολλά, ας δίνει πολλά, ενώ όποιος έχει λίγα ας μοιράζει κι αυτά τα λίγα με το φτωχότερο γείτονά του και έτσι θα αποταμιεύσει θησαυρούς στον Ουρανό. Και οπωσδήποτε το να δίνει κανείς, του προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ευτυχία από το να παίρνει. [7] Πάντως, όποιος θέλει να νηστέψει ουσιαστικά ενώπιον του Θεού και για την αιώνια ζωή της ψυχής του, ας απέχει από την αμαρτία από αγάπη για τον Θεό και το συνάνθρωπο. Γιατί οι αμαρτίες βαραίνουν την ψυχή έτσι που δύσκολα μπορεί να ανυψωθεί ως τον Θεό.
[8] Όποιος ζει μέσα στην πολυφαγία και την κραιπάλη, όπως οι Φαρισαίοι και οι πλούσιοι, ενώ είναι κουφός στις παρακλήσεις των φτωχών, αυτός μάλιστα αμαρτάνει όσον αφορά την εντολή της νηστείας και το ίδιο ισχύει για κάθε ακόλαστο και μοιχό. [9] Εάν σε προκαλεί η σάρκα μιας παρθένας ή της γυναίκας ενός άλλου, απέστρεψε το βλέμμα σου και εφόσον απέχεις από την ικανοποίηση της σάρκας σου, νηστεύεις πραγματικά [ 10] Εάν κάποιος σε προσβάλει και σε οργίσει, συγχώρεσέ τον. Πήγαινε να τον βρεις και συμφιλιώσου μαζί του και έτσι η νηστεία αυτή θα είναι έγκυρη. [11] Εάν κάνεις καλό σε εκείνον που σου έκανε κακό και εύχεσαι το καλό σε εκείνον που σε βρίζει, έτσι νηστεύεις πραγματικά.
Οτιδήποτε βάζει ο άνθρωπος στο στόμα του για να τραφεί και να δυναμώσει το σώμα του, δεν τον κάνει ακάθαρτο. Αυτό που τον βρομίζει είναι οι ακαθαρσίες που βγαίνουν από το στόμα του, όπως η συκοφαντία, η προσβολή, τα απρεπή, χυδαία λόγια, τα κακά κουτσομπολιά, οι ύβρεις, η ψευδομαρτυρία, κάθε μορφής ψέματα και βλασφημίες εναντίον του Θεού και όποιος κάνει κάτι τέτοιο διακόπτει την αληθινή νηστεία.
Διότι, αληθινή νηστεία σημαίνει αυθυπέρβαση σε όλα, σημαίνει να σηκώνει ο καθένας υπομονετικά το φορτίο που του έχει ανατεθεί και να Με ακολουθεί, γιατί Εγώ είμαι πράος από καρδιάς και υπομονετικός.
Τώρα το αν τρώτε το ένα ή το άλλο για να χορτάσετε, είναι ένα και το αυτό. Απλώς οφείλετε να προσέχετε να είναι οι τροφές αγνές και σε καλή κατάσταση. Ιδίως οφείλετε να είσαστε προσεκτικοί όταν τρώτε κρέας, εάν θέλετε να ζήσετε πολλά χρόνια και με υγεία.
Το κρέας από ζώα που δεν έχουν αποβάλει το αίμα τους, δεν ωφελεί κανέναν επειδή παράγει κακά πνεύματα που βλάπτουν τα νεύρα του σώματος. Το δε κρέας των χαρακτηρισμένων ως ακάθαρτα ζώων γενικώς βλάπτει, εκτός από την περίπτωση που παρασκευαστεί όπως σας έχω ήδη διδάξει.
Πάντως, όταν θα περιοδεύετε εν Ονόματί Μου σε όλη την υφήλιο, ανάμεσα σε πολλούς και διάφορους λαούς, να τρώτε ό,τι θα σας δίνουν.
Αλλά να μην φάτε ούτε να πιείτε ποτέ πάνω από το μέτρο και έτσι θα τηρήσετε τη σωστή νηστεία. Όλα τα άλλα είναι προλήψεις και ανοησίες των ανθρώπων, από τις οποίες οφείλουν να ελευθερωθούν, εφόσον το θέλουν οι ίδιοι βέβαια.
Όσον δε για την προσευχή όπως τη συνηθίζουν οι Εβραίοι, αυτή δεν έχει καμία απολύτως αξία ενώπιον του Θεού, αντιθέτως την απεχθάνεται. Πώς μπορούν οι μακροσκελείς μεγαλόφωνοι ογκανισμοί και οι παπαγαλίες που απαγγέλλονται με το στόμα να εισακουστούν από τον Πάνσοφο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρέπει να πληρώνονται συγκεκριμένοι προνομιούχοι επαγγελματίες δεόμενοι για να κάνουν δέηση για λογαριασμό των άλλων, επειδή υποτίθεται ότι μόνο η δική τους η προσευχή έχει δύναμη και φέρνει αποτελέσματα;! Σας βεβαιώνω πως χίλια χρόνια στη σειρά να ογκανίζουν μεγαλοφώνως χίλιοι τέτοιοι προσευχόμενοι, ο Θεός θα τους ακούσει λιγότερο κι από όσο ακούει το γκάρισμα ενός πεινασμένου γαϊδάρου. Γιατί μια τέτοια προσευχή δεν είναι προσευχή παρά πραγματικά το κόασμα των βατράχων μέσα στο βάλτο, αφού δεν έχει νόημα ούτε λογική, ούτε μπορεί να έχει ποτέ.
Ο Θεός είναι ένα Πνεύμα ύψιστης Σοφίας, έχει τον πλέον βαθύ και φωτεινό Νου και είναι η ίδια η αιώνια Αλήθεια. Συνεπώς, όποιος θέλει να έχει αποτέλεσμα η προσευχή του στον Θεό πρέπει να προσεύχεται εν πνεύματι και εν αλήθεια. Πνευματικά κι αληθινά προσεύχεται δε εκείνος που αποτραβιέται στο ήσυχο καμαράκι της αγάπης μέσα στην καρδιά του και εκεί απευθύνει λατρεία, παράκληση και δέηση στον Θεό. Ο Θεός που εξετάζει όλων τις καρδιές και τα σπλάχνα, τις δικές σας τις καρδιές θα τις κοιτάζει ακόμη παραπάνω. Ασφαλώς θα αναγνωρίσει πώς και για ποιο πράγμα προσεύχεστε και θα σας δώσει αυτό που Του ζητάτε αληθινά εν πνεύματι και εν αλήθεια. [18] Η καθ’ όλα αληθινή προσευχή συνίσταται στο ότι τηρείτε τις εντολές Του και κάνετε το θέλημά Του από αγάπη γι’ Αυτόν. Όποιος προσεύχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, προσεύχεται αληθινά και αδιάκοπα. Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε προσεύχονται αδιάκοπα, όλοι οι άγγελοι στους Ουρανούς καθώς κάνουν συνεχώς το θέλημά Του. [19] Ο Θεός δεν θέλει τους ύμνους και τα ψαλτήρια σας, ούτε τα κύμβαλα και τις σάλπιγγες. Θέλει να Τον λατρεύετε και να Τον υμνείτε με το να εφαρμόζετε ενεργητικά και χωρίς ανάπαυλα το Λόγο και τη Βούλησή Του.
VII/156 Ασκητισμός
Ο Κύριος διδάσκει κάποιους προσήλυτους Φαρισαίους σχετικά με την πνευματική αφύπνιση
Οι Φαρισαίοι δηλώνουν τότε πρόθυμοι να υποβληθούν σε κάθε θυσία γι’ αυτόν το ανώτατο σκοπό, ακόμη και εάν χρειάζεται να αυτοακρωτηριαστούν με μεγάλους Πόνους
(2) Εγώ όμως είπα: «Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ανοησία. Γιατί, εάν κάποιος θέλει να νικήσει αληθινά έναν εχθρό, πρέπει να τον αντιμετωπίσει στο ανοικτό πεδίο της μάχης και να μην κρύβεται πίσω από οποιοδήποτε οχυρό.
Διότι ο εχθρός που βλέπει το οχυρό, προφανώς αποφεύγει για ένα διάστημα να επιτεθεί ανοικτά, καθότι αντιλαμβάνεται πως δεν έχει την ίδια ισχύ με τον οχυρωμένο αντίπαλο. Όμως πολιορκεί τον καλά οχυρωμένο αντίπαλο και συγκεντρώνει ενισχύσεις από παντού. Όταν αισθανθεί κάποια στιγμή ότι είναι αρκετά ισχυρός, τότε επιτίθεται στον ταμπουρωμένο αντίπαλο και τον νικά με ευκολία.
Ας υποθέσουμε πως ο εχθρός δεν μπορεί να βλάψει τον οχυρωμένο αντίπαλο όσο αυτός μένει μέσα στο γερό οχυρό του.
Όμως δεν είναι δυνατό να μείνει εσαεί μέσα στο οχυρό του από το φόβο του ισχυρότερου εχθρού. Κάποτε θα αναγκαστεί να βγει έξω στο ανοικτό πεδίο. Τι θα συμβεί τότε άμα του επιτεθεί ο εχθρός που παραφυλάει κάπου κρυφά;
Αυτή η δεύτερη ανοικτή, απευθείας μάχη θα είναι πολύ πιο δύσκολη παρά εάν είχε επιτεθεί κατά μέτωπο στον εχθρό εξαρχής».
Ο άνθρωπος μπορεί να αποσυρθεί εντελώς από τον κόσμο, όπως οι ερημίτες στα όρη Κάρμιλος και Σιών, που δεν κοιτάζουν γυναίκα και θρέφονται φτωχικά από ρίζες, καρπούς, αγριόμελο και χαρούπια. Ακόμη, ευνουχίζονται για χάρη του βασιλείου του Θεού, γιατί τότε δεν μπορούν να μπουν σε πειρασμό να παραβούν κάποια από τις εντολές του Μωυσή.
Μέσα σε τόσο κουτές συνθήκες ζωής και προφυλάξεις μην διαπράξουν καμία αμαρτία, φυσικά τηρούν τις εντολές του Μωυσή. Όμως προς όφελος ποιου; Σας λέω ότι όλα αυτά δεν ωφελούν σε τίποτα ούτε αυτούς ούτε τους άλλους ανθρώπους. Γιατί ο Θεός δεν έδωσε στους ανθρώπους τις διάφορες δυνάμεις, κλίσεις και ικανότητες για να τις αφήσουν να αδρανούν σε ένα καλύβι ως ερημίτες, παρά για να ενεργούν σύμφωνα με την αποκαλυμμένη θέλησή Του και να ωφελούν έτσι τον εαυτό τους και τον πλησίον τους.
Επίσης, ο Θεός ποτέ δεν είπε στον άνθρωπο: “Να ακρωτηριαστείς και να ευνουχιστείς ώστε να μην σε ερεθίζει η σάρκα της γυναίκας και να μην γίνεις ακόλαστος ή μοιχός!” Αντίθετα, ο Θεός είπε στον Αδάμ, όταν του έδωσε τη γυναίκα: “Πηγαίνετε, πολλαπλασιαστείτε και αποικείστε τη γη”. Ο άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να δράσει μέσα στον κόσμο και να αντισταθεί εκούσια στους πειρασμούς. Έτσι, η ψυχή του θα γίνει δυνατή και η δύναμη του Πνεύματος του Θεού θα τη διαποτίσει.
Όμως, όποιος ζει σαν ένα τεμπέλικο ζώο, δεν φθάνει ποτέ στην αληθινή αιώνια ζωή που απαιτεί πλήρη δραστηριότητα σε αμέτρητες σφαίρες της ζωής.
Ομολογουμένως τέτοιοι άνθρωποι αμαρτάνουν όσο αμαρτάνει μια πέτρα, αλλά μήπως η πέτρα είναι αξιέπαινη γι’ αυτό; Κάποτε η ψυχή θα εγκαταλείψει το ακρωτηριασμένο σώμα και τότε τι θα κάνει στην άλλη ζωή με την πλήρη αδυναμία και την απόλυτη απραξία της;
Γιατί εκεί θα έρθει αντιμέτωπη με κάθε είδους δοκιμασίες που έχουν σκοπό να την ξυπνήσουν για να αναπτύξει πλήρη ζωτική δραστηριότητα. Οι δοκιμασίες αυτές για την ψυχή που θα έχει τις ίδιες ικανότητες που είχε στη Γη θα είναι οι ίδιες με τις εδώ δοκιμασίες.
Όμως αναγκαστικά θα είναι ακόμη πιο δύσκολες, για το λόγο ότι στον άλλο κόσμο οτιδήποτε σκέφτεται ή θέλει η ψυχή παρουσιάζεται μπροστά της σαν στην πραγματικότητα.
[10] Εδώ έχει να κάνει μόνο με τις αόρατες σκέψεις και ιδέες της, τις οποίες μπορεί πιο εύκολα να πολεμήσει και να απαλλαγεί από αυτές.
Αλλά εκεί όπου οι σκέψεις και οι ιδέες γίνονται μία καθ’ όλα ορατή πραγματικότητα, πώς θα πολεμήσει η αδύναμη ψυχή τον κόσμο που έχει δημιουργήσει μόνη της;!
Για παράδειγμα ένας που εδώ μόνο με τη σκέψη της όμορφης γυναίκας του γείτονα φλέγεται ήδη από τον πόθο, πώς θα τα βγάλει πέρα τότε στον άλλο κόσμο, όπου η σκέψη για τη γυναίκα του γείτονα θα γίνει αμέσως -αν και φαινομενικά- πραγματικότητα ακριβώς όπως το θέλει;!
[11] Επομένως, οι πειρασμοί θα είναι πολύ πιο δύσκολοι στον άλλο κόσμο από ό,τι εδώ.
Τι θα μπορεί να καταλάβει εκεί η ψυχή για να ελευθερωθεί από τα κακά της πάθη που την κρατούν ανελέητα σκλάβα τους; Σε τελική ανάλυση θα χρειαστεί να δραστηριοποιηθεί πολύ περισσότερο εκεί, προκειμένου να ελευθερωθεί από το χιμαιρικό λαβύρινθο’ των σκέψεων, των ιδεών και των παραστάσεών της. Γιατί, εάν δεν βάλει η ίδια ένα χέρι για το έργο της, δεν πρόκειται να της χαριστεί καμία βοήθεια από λύπηση ούτε απευθείας από τον Θεό, ούτε από κάποιο άλλο πνεύμα.
[12] Διότι, όποιος δεν αναζητεί στα σοβαρά τον Θεό παρά αντ’ αυτού κυνηγά τις απολαύσεις του κόσμου, χάνει τον Θεό. Επιπλέον ο Θεός, δεν θα του δώσει κανένα σημάδι για να καταλάβει πόσο βαθιά και πόσο μακριά έχει απομακρυνθεί από Αυτόν. Μόνο όταν αρχίσει πάλι να Τον αναζητεί από δική του πρωτοβουλία και ανάγκη, θα αρχίσει και Εκείνος να τον πλησιάζει. Τότε, ανάλογα με το πόσο σοβαρή είναι η επιθυμία του αναζητητή να βρει τον Θεό, θα αφήσει κι Αυτός να Τον βρει στον ίδιο βαθμό. [13] Ως εκ τούτου αυτή η ευσεβής οκνηρία δεν αξίζει καθόλου γιατί για Μένα δεν έχει καμία αξία ζωής».
VII/52 Πεπρωμένο ή βουλητική ελευθερία;
[1] (Ο Κύριος:) «Να μην σκεφτείτε πως πρόκειται για κάτι σαν αυτό που ορισμένοι τυφλοί σοφοί του κόσμου ονομάζουν πεπρωμένο, λες και ο Θεός έχει ήδη κανονίσει τι περιμένει τον καθένα, στη σύντομη ή στη μακρόχρονη ζωή του. Μία τέτοια σκέψη και πίστη, είναι ικανή να επιφέρει το θάνατο στην ψυχή, επειδή πρόκειται για μια διδασκαλία που αποτελεί κεκαλυμμένα απότοκο της κόλασης και είναι διαμετρικά αντίθετη με τις αρχές που έχει θεσπίσει ο Θεός για τη ζωή των ανθρώπων. Το πεπρωμένο τους το διαμορφώνουν μόνοι τους οι άνθρωποι, δίνοντας εσφαλμένη κατεύθυνση στην ελεύθερη βούλησή τους και επίσης επειδή δεν θέλουν να αφυπνίσουν τα επτά Πνεύματα της ζωής μέσα τους. Έτσι δεν κατορθώνουν να αποκτήσουν μία γνήσια, ουσιαστική επίγνωση της εσωτερικής, αληθινής και άφθαρτης ζωής τους.
Ως επακόλουθο, ενώ βγαίνουν από το σωστό δρόμο, νομίζουν πως θα βρουν το αληθινό, εσωτερικό φως της ζωής ακόμη και μέσα στη λάμψη του κόσμου και ότι θα πορευτούν ανέμελα κάτω από το φως της.
[2] Από τη στιγμή όμως που μία ανθρώπινη ψυχή έχει βυθιστεί στο πυκνότατο σκοτάδι της αυταπάτης της για τον κόσμο, όλοι μαζί οι άγγελοι του ουρανού δεν μπορούν να της δώσουν άλλη κατεύθυνση, επειδή πρέπει να διατηρήσει την εσωτερική ελευθερία της βούλησης. Επομένως δεν μπορεί κανένας να πει για κάποιον άνθρωπο ότι αυτό ή εκείνο ήταν το πεπρωμένο του, αν και βέβαια ήταν πεπρωμένο, με τη διαφορά όμως ότι δεν το έχει καθορίσει ο Θεός παρά ο ίδιος ο άνθρωπος. [3] Ο Θεός απλώς το επέτρεψε ακριβώς λόγω της ελευθερίας της βούλησης. Ό,τι είπα δε αναφορικά με μόνο έναν άνθρωπο, το ίδιο ισχύει για έναν ολόκληρο λαό. Κάθε λαός δημιουργεί πάντοτε από μόνος του τα πεπρωμένα του τόσο στο χρόνο όσο και στην αιωνιότητα.
Συνεπώς, θα ήταν εντελώς λανθασμένο να υποθέσει κανείς πως ο Θεός έχει ορίσει ήδη από αιώνων να συμβούν οι εξελίξεις αυτές που σας έδειξα με τις δύο οπτασίες και έπειτα σας τις εξήγησα προφητικά με τα λόγια Μου. Όχι, κάθε άλλο! Εντούτοις όλα αυτά θα γίνουν όντως έτσι, επειδή το θέλουν οι άνθρωποι και επειδή η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μερίδα από αυτούς έχει βολευτεί και επιμένει να παραμένει εθελοντικά στο σκοτάδι της κόλασης.
Γι’ αυτό ούτε και τώρα που τους καλώ Εγώ με τόση ισχύ δεν θέλουν να αφήσουν το σκοτάδι του θανάτου.
VII/53 Καλό –κακό και τα όριά τους
Είπε ο Νικόδημος: «Γιατί όμως για να βρει μια τέτοια σκληρή τιμωρία ένα λαό, πρέπει πρώτα να φθάσει και να ξεπεράσει τα όρια του επιτρεπτού, διαπράττοντας αμαρτίες κάθε είδους;
Και ποια είναι αυτά τα όρια και σε τι συνίστανται» ;
Εγώ είπα: «Πραγματικά, είναι κάπως περίεργο που εσύ δεν το καταλαβαίνεις, αν και είσαι πρεσβύτερος στον ναό και στην Ιερουσαλήμ και παρ’όλο που έχεις διαβάσει αμέτρητες φορές τις σοφές παροιμίες του Σολομώντα τόσο για τον εαυτό σου όσο και για; τους άλλους. Όταν ένα έμβρυο έχει ωριμάσει πλήρως στην κοιλιά της μάνας του, έχει φθάσει στο όριο που πρέπει να γεννηθεί και έτσι έρχεται στον κόσμο. Όταν ένας καρπός έχει ωριμάσει πλήρως, έχει φθάσει στο όριο της ωρίμανσής του και τότε πέφτει από το δέντρο. Ένας άνθρωπος που τηρεί σε όλα το νόμο από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον του, έχει φθάσει έτσι στο ολοφώτεινο όριο της προσωπικής τελειοποίησής του. Έτσι έχει γίνει ήδη πολίτης των ουρανών, αν και ζει ακόμη εδώ, καθόσον έχει νικήσει ολοκληρωτικά τον πνευματικό θάνατο και είναι έμπλεος αιώνιας ζωής.
(3)Ας πάρουμε από την άλλη, έναν άνθρωπο που καταρχάς δεν μπαίνει ποτέ στον κόπο να γνωρίσει καλύτερα τους νόμους του Θεού, επειδή τον περισπούν οι απολαύσεις του κόσμου και κυνηγάει τη μία ηδονή μετά την άλλη. Σιγά-σιγά αρχίζει να ξεχνά την ύπαρξη του Θεού, η δε πίστη του εξαφανίζεται μέρα με τη μέρα.
Αφότου μάλιστα χάσει την πίστη σε ένα Θεό, τον βαραίνουν επίσης τότε και οι γονείς του. Όχι μόνο δεν τους υπακούει πια παρά τους δημιουργεί επιπλέον κάθε είδους προβλήματα, στο τέλος τους κτυπά, τους κατακλέβει και τους εγκαταλείπει. Μα όσο λίγο σέβεται τους γονείς του, το ίδιο και λιγότερο σέβεται τους συνανθρώπους του. Ασελγεί με κάθε τρόπο, γίνεται κλέφτης, ληστής και φονιάς για να έχει τα μέσα να ικανοποιεί τις αισθήσεις και τα κακά πάθη του. Ένας τέτοιος άνθρωπος στο τέλος έχει πετάξει από πάνω του κάθε νόμο της ζωής και ενεργεί αποκλειστικά με βάση τις επιταγές της κακής του φύσης, με αποτέλεσμα να παραβαίνει ολόκληρο το νόμο από την αρχή ως το τέλος.
Ως συνέπεια, έχει ξεπεράσει τα όρια του κακού και έχει γίνει πραγματικός διάβολος. Έτσι έχει προκαλέσει μόνος του την τιμωρία του και όταν θα υποφέρει και θα βασανίζεται, θα πρέπει να δώσει το φταίξιμο στον εαυτό του και σε κανέναν άλλον.
(4)Όταν οι αμαρτίες έχουν ξεπεράσει το επιτρεπτό όριο, ακολουθεί αναπόφευκτα η τιμωρία, που στην πραγματικότητα είναι ο πνευματικός θάνατος. Έτσι το έχει καθορίσει και οριοθετήσει ο Θεός από αιώνων και έτσι θα μείνει για τους αιώνες των αιώνων. Εάν δεν υπήρχε αυτή η οριοθέτηση, δεν θα υπήρχε ούτε φωτιά, ούτε νερό, ούτε γη, ούτε ήλιος, ούτε φεγγάρι, ούτε ζωντανό πλάσμα. [5] Ασφαλώς η φωτιά είναι ένα επικίνδυνο στοιχείο αφού όταν σε αγκαλιάζει θα σου φέρει τον θάνατο. Αλλά θα πρέπει άραγε να μην υπάρχει η φωτιά επειδή μπορεί εύκολα να επιφέρει τον θάνατο; Κοίτα, η Γη έχει μία ελκτική δύναμη συνέπεια της οποίας κάθε σώμα έχει βάρος και τείνει πάντοτε προς το κέντρο της.
Εξαιτίας αυτής της ιδιότητας της Γης, μπορείς πέφτοντας από ένα ύψος να σκοτωθείς. Θα πρέπει μήπως να μην διαθέτει η Γη αυτήν την ιδιότητα επειδή μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιον; Τότε όμως, πολύ σύντομα θα την περίμεναν τα χειρότερα, καθότι θα ακολουθούσε η αποσύνθεση και η διάλυσή της, όπως ένα κομμάτι πάγου στον ήλιο, οπότε θα ερχόταν το τέλος για όλα τα πλάσματα που την κατοικούν.
Αυτή λοιπόν η απαραίτητη ιδιότητα της Γης και όλης της ύλης της, αποτελεί επίσης μία καταδίκη που ισχύει για κάθε ύλη, δεδομένου ότι διαφορετικά δεν θα υπήρχε καθόλου ύλη.
[6] Ομοίως, οτιδήποτε βλέπεις σε αυτόν τον κόσμο υπάγεται σε ένα είδος νομοτέλειας ή καταδίκης. Όποιος λοιπόν στρέφεται μακριά από το Πνεύμα και συνεπώς κι από τον Θεό, αφού η ψυχή του στρέφεται προς την ύλη του κόσμου, προφανώς επιστρέφει αποκλειστικά στην παλαιά νομοτέλεια ή καταδίκη και στο θάνατο που συνεπάγεται. Γιατί η ελευθερία και η πλήρης απουσία νομοτέλειας ή καταδίκης, υπάρχει μόνο μέσα στο αγνό Πνεύμα που δίνεται από τον Θεό. Και αυτό μπορεί να το πάρει ο καθένας που ζει συμβαδίζοντας με τη διδασκαλία Μου και πιστεύει πως έχω έρθει σε αυτόν τον κόσμο από τον Θεό, όντας ο ίδιος Θεός για να προσφέρω σε όλους το αληθινό Φως και την αιώνια Ζωή.
Γιατί Εγώ ο Ίδιος είμαι η Αλήθεια, το Φως, ο Δρόμος και η Ζωή. Το καταλαβαίνεις τώρα»;
ΣΤ.
IV/106 Η σημασία και η δημιουργία της Γης
[1] «(Ο Κύριος;) «Ένα τμήμα των απελευθερωμένων πνευμάτων όμως θέλει να περάσει από τον δρόμο της ενσάρκωσης πάνω σε κάποιον πλανήτη. Μερικά ενσαρκώνονται και στον ήλιο, σε κάποια ζώνη του που τους πηγαίνει καλύτερα. Τα λιγότερα έρχονται στη Γη, καθώς η ενσάρκωση εδώ τους φαίνεται δυσκολότερη, αφού πρέπει να αφήσουν όλες τους τις αναμνήσεις σχετικά με την προηγούμενη κατάστασή τους και να ξεκινήσουν ως μια εντελώς νέα ύπαρξη, πράγμα που δεν συμβαίνει στους άλλους πλανήτες και τα άλλα ουράνια σώματα.
[2] Διότι πρώτον, εκεί τα ενσαρκωμένα πνεύματα διατηρούν πάντα μια ονειρικής φύσης ανάμνηση των προηγουμένων καταστάσεων και το επακόλουθο είναι ότι οι άνθρωποι των άλλων πλανητών και ουρανίων σωμάτων είναι κατά βάσιν πολύ πιο σοφοί και συνειδητοί από εκείνους της Γης. Από την άλλη, είναι βέβαια ανίκανοι για πρόοδο και κατάκτηση μιας ανώτερης βαθμίδας ελεύθερης ζωής. Όπως ήδη αναφέραμε παλιότερα, μοιάζουν περισσότερο με τα ζώα της Γης, που διαθέτουν από τη φύση τους τα απαραίτητα για την ύπαρξή τους ένστικτα και ως συνέπεια είναι πάντα πολύ επιδέξια και τελειοποιημένα, τόσο μάλιστα, ώστε ο άνθρωπος παρ’ όλη τη νοημοσύνη του δεν μπορεί να μιμηθεί πολλά από όσα κάνουν. Προσπαθήστε όμως να διδάξετε οτιδήποτε περισσότερο σε κάποιο ζώο και θα δείτε ότι δεν θα καταφέρετε και πολλά!
[3] Ασφαλώς, πολλά από αυτά μπορούν να μάθουν τόσα όσα χρειάζονται για να εκτελούν κάποια πολύ απλή και χονδροειδή εργασία, όπως τα βόδια μαθαίνουν να τραβάνε, το άλογο, το γαϊδούρι και η καμήλα να μεταφέρουν και τα σκυλιά να ανιχνεύουν και να κυνηγούν. Όμως δεν θα μπορέσετε να τους μάθετε πολύ περισσότερα και ασφαλώς δεν θα μπορέσετε να τους διδάξετε τη γλώσσα. Ο απλός λόγος γι’ αυτό είναι ότι μια αμυδρή ανάμνηση των παλιότερων καταστάσεών τους κρατά κατά κάποιον τρόπο αιχμάλωτα τα ζώα και τα απασχολεί και γι’ αυτό ζουν σαν μέσα σε ένα είδος νάρκωσης.
[4] Μόνο στους ανθρώπους αυτής της Γης, και σε κανέναν άλλο πλανήτη συμβαίνει να χάνουν κάθε προηγούμενη ανάμνηση, να μπαίνουν για τον λόγο αυτόν σε μια εντελώς νέα τάξη ζωής και να αρχίζουν μια νέα διαμόρφωση, που επιτρέπει στον καθένα από αυτούς να αναπτυχθεί φθάνοντας έως την πλήρη ομοιότητα με τον Θεό.
[5] Για τον ίδιο λόγο όμως δεν μπορεί να ενσαρκωθεί εδώ στη Γη παρά μόνο μία ψυχή που είτε κατάγεται από κάποιον ήλιο όπου βρίσκονται ακόμη συγκεντρωμένα όλα τα πρωταρχικά στοιχεία και έχει ήδη περάσει εκεί από ενσάρκωση —οπότε έχει ήδη μέσα της όλα εκείνα τα ιδιαίτερα διανοητικά στοιχεία που απαιτούνται για την τελείωση μίας ανώτερης πνευματικής ζωής— είτε κατάγεται κατευθείαν από τη Γη και έχει περάσει προηγουμένως και από τα τρία φυσικά βασίλεια, από την απλή πέτρα και τα άλλα ορυκτά, από το βασίλειο των φυτών και τέλος από ολόκληρο το βασίλειο των ζώων της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα.
[6] Αυτό όμως δεν αφορά το υλικό σώμα, αλλά το ψυχικό και πνευματικό στοιχείο που περιέχει μέσα από το κάλυμμά του. Γιατί το κάλυμμα αυτό είναι βέβαια κι αυτό ψυχικό και πνευματικό, όμως είναι ακόμη πολύ κατώτερο, αδρανές και χονδροειδές και αποτελεί μια πολύ βαριά εκδήλωση της φιλαυτίας, του εγωισμού, της υπεροψίας και της οκνηρής απόλαυσης της χειρότερης, θανατηφόρας και οργισμένης φιλαρχίας. Μια τέτοια ύλη πρώτα θα αποσυντεθεί πολλές φορές και θα περάσει μερικά μόνο στην καθαρότερη ουσία που περιβάλλει ως ένδυμα την ψυχή. Προφανώς ποτέ δεν πρόκειται να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί ως καθαυτό ψυχική ουσία.
[7] Γι’ αυτό υπάρχουν άλλωστε πάνω στη Γη περισσότερα και διαφορετικά είδη επιμέρους ορυκτών, φυτών και ζώων από ό,τι στους άλλους πλανήτες και ήλιους. Αν τα προσέθετε κανείς, ασφαλώς το άθροισμα των ειδών θα ήταν αρκετά μεγάλο, όμως σε κανένα άλλο ουράνιο σώμα ολόκληρης της Δημιουργίας δεν υπάρχει ούτε το ένα εκατομμυριοστό των ειδών που διαθέτουν τα τρία βασίλεια της Γης. Ακριβώς γι’ αυτό, ωστόσο, μόνο αυτή η Γη είναι προορισμένη να ζήσουν εδώ τα παιδιά του Θεού.
[8] Πώς και γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Η Γη είναι μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση. Βέβαια, ως πλανήτης ανήκει σε αυτόν τον ήλιο, αλλά στην ουσία δεν προήλθε από αυτόν όπως οι υπόλοιποι πλανήτες – με εξαίρεση εκείνου που βρίσκεται ανάμεσα στον Άρη και τον Δία, που όμως καταστράφηκε από κάποιες κακές αιτίες πριν από 6000 χρόνια ή μάλλον καταστράφηκε από τον ίδιο τον εαυτό του και τους κατοίκους του. Η αρχική της δημιουργία ξεκίνησε από τον πρωταρχικό κεντρικό ήλιο και από μια άποψη είναι πολύ αρχαιότερη από τον συγκεκριμένο ήλιο, τόσο που δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Παρ’ όλ’ αυτά όμως άρχισε να αποκτά σωματική υπόσταση πολύ αργότερα από τότε που αυτός ο ήλιος άρχισε ως διαμορφωμένο πια στερεό σώμα να περιφέρεται γύρω από τον κεντρικό του ήλιο, ενώ στη συνέχεια έπαιρνε κυρίως από αυτόν εδώ τον ήλιο τα βασικά υλικά και σωματικά στοιχεία του.»
VI/5-7 Η άσκηση πίεσης στα θέματα της πίστης αποτελεί μία μορφή καταδίκης, γιατί η πνευματική ζωή προϋποθέτει προσωπική πεποίθηση και εντελώς ελεύθερη βούληση. Η ενανθρώπιση του Κυρίου έγινε πολύ ταπεινά και απλά ώστε οι άνθρωποι να προσελκύονται μόνο από το Λόγο και την αλήθεια Του.
Ο Κύριος παίρνει το λόγο: [4] «Πρώτα από όλα σας δίνω εντολή να κρατήσετε απολύτως μυστικά για πάντα όσα θα ακούσετε και θα δείτε εδώ. Διότι δεν πρέπει να ασκηθεί πίεση στη βούληση και στη συνείδηση κανενός ανθρώπου ώστε να εξαναγκαστεί να πιστέψει σε Μένα και στην αποστολή Μου. Μόνο με τη νέα διδασκαλία και με τα θαύματα που έχει κρίνει αναγκαία η σοφία Μου μπορούν να οδηγούνται οι άνθρωποι στην πίστη.
[5] Οποιαδήποτε εσωτερική, ψυχική πίεση ή βία στα θέματα πίστης αποτελεί ουσιαστικά μία καταδίκη. Διότι όταν κάποιος δεν δέχεται ή δεν κάνει κάτι με τη θέλησή του εντελώς ελεύθερη και επειδή ο ίδιος το έχει αναγνωρίσει και έχει πειστεί, τότε δεν βρίσκει τη ζωή παρά την καταδίκη. Για να γίνει πραγματικά καλός ο άνθρωπος, γεμάτος αληθινή, πνευματική ζωή, δεν πρέπει να τον αναγκάζει σε αυτό άλλο από τη δική του, ελεύθερη και σταθερή θέληση. [6] Ούτε κάποιος νόμος, ούτε κάποια αμοιβή ή τιμωρία επιτρέπεται να τον κατευθύνουν, παρά μόνο η ανεπηρέαστη πίστη του, η ενδόμυχη πεποίθησή του, η καθαρή συνειδητοποίηση, ύστερα η υπακοή και η ελεύθερη θέλησή του, η οποία θα πρέπει να πηγάζει από την ανιδιοτελή αγάπη για τον Θεό και για καθετί καλό και αληθινό.
[7] Σας το δηλώνω ως απόλυτη αλήθεια: Θα Μου ήταν πολύ ευκολότερο να έρθω σαν άνθρωπος γιγαντιαίων διαστάσεων, συνοδευμένος από αμέτρητες λεγεώνες αγγέλων, να κατέβω στη Γη ανάμεσα σε φωτιές, αστραπές, κεραυνούς και θύελλες και να σας κηρύξω το νέο Λόγο της χάρης με βροντερή φωνή που θα κονιορτοποιούσε τα βουνά. Ασφαλώς δεν θα υπήρχε τότε ούτε ένας ανάμεσά σας που θα άφηνε να αναδυθεί μέσα του η παραμικρή αμφιβολία. Διότι η αγωνία και ο τρόμος θα τον είχαν αφήσει σαν κεραυνόπληκτο και θα του είχαν κλείσει το στόμα, έτσι που δεν θα ήταν ικανός να κάνει την οποιαδήποτε σκέψη. Αλλά μήπως αυτό θα βοηθούσε κανέναν στο να βρει την εσωτερική ελευθερία του; Κάθε άλλο! Αντίθετα, ο ψυχαναγκασμός θα ήταν μία καταδίκη για την ψυχή του καθενός, και όλων οι καρδιές θα γίνονταν υπόδουλες και σκληρές σαν πέτρα.
[8] Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν ήρθα στον κόσμο τόσο απαρατήρητα και ταπεινά, όπως το είχα προαγγείλει άλλωστε με το στόμα των προφητών. Έτσι δεν θα γίνει υπόδουλη καμία ανθρώπινη καρδιά, αλλά οι άνθρωποι θα μάθουν να Με αγαπούν αποκλειστικά λόγω της ευλογημένης δύναμης της διδασκαλίας και των Λόγων Μου και απολύτως ελεύθεροι θα εναρμονίσουν με αυτά τη ζωή τους.
Η ενανθρώπιση
Από τα κείμενα της Νέας Αποκάλυψης μπορούμε εξάλλου να καταλάβουμε πώς ήταν δυνατό, το απέραντο Πνεύμα να περιορισθεί σ’ ένα ανθρώπινο σώμα. Υπάρχει ο βασικός κανόνας που λέει ότι ο άνθρωπος, όπως άλλωστε κάθε υλικό πλάσμα, απαρτίζεται από τρία μέρη. Το ένα απ’ αυτά είναι το πνεύμα, το οποίο συνιστά τη θεμελιακή δύναμη της ζωής, αυτή που σαν διευθυντικό και οργανωτικό κέντρο κατευθύνει τα πάντα. Κατά δεύτερο λόγο απαρτίζεται από την ψυχή, η οποία προήλθε απ’ τα πιο αιθέρια συστατικά της ύλης– και τέλος από το σώμα, που έχει διαμορφωθεί απ’ τα πιο χονδροφυή μέρη της ύλης.
Στην περίπτωση του Ιησού, στο πρόσωπό του κατοίκησε το προαιώνιο Κέντρο Δύναμης, ο κεντρικός σπινθήρας που ονομάζεται «Πατέρας» ή «Αιώνια Αγάπη». Το φως που ξεχυνόταν απ’ τη Φωτιά αυτής της Αγάπης, ήταν η θεϊκή Ψυχή του Ιησού ή ο «Υιός του Θεού» μέσα Του. Ως προς το γήινο, σαρκικό σώμα του, ήταν ο «Υιός του Ανθρώπου».
Το Πνεύμα του Ιησού, όντας το προαιώνιο Κέντρο Δύναμης του Θεού που δρούσε σε όλη τη Δημιουργία, περιείχε όντως την «πληρότητα του Θεού». Γι’ αυτό ήταν και είναι πέρα για πέρα αληθινός Θεός. Σαν ψυχική-σωματική υπόσταση ο Ιησούς ήταν πέρα για πέρα ανθρώπινος. Κι όχι μόνο ως προς τις ικανότητες και την εμφάνιση, αλλά και για την ανάγκη να μετουσιώσει πνευματικά την ψυχή και το σώμα του.
Για το πώς έγινε άνθρωπος, ο Ιησούς λέει στο «Μ.Ε.Ι.»: «Μονάχα το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι είχε πάρει το σώμα απ’ το χέρι της θεϊκής Θέλησης· όλοι οι άλλοι άνθρωποι βγήκαν από μια μάνα. Το ίδιο και το δικό μου σώμα, το γέννησε μια μητέρα από τη Γη, αν και δεν το έσπειρε άνθρωπος, όπως γίνεται συνήθως. Έγινε μόνο χάρη στην παντοδύναμη Θέληση του Θεού. Με ανθρώπους που είναι ολότελα αγνοί και αφοσιωμένοι στο Θεό, αυτό το πράγμα είναι καθ’ όλα δυνατό. Παλιότερα δεν ήταν τόσο σπάνιο φαινόμενο και σήμερα ακόμη συμβαίνει καμιά φορά.
Είναι φανερό πως αυτοί οι άνθρωποι που έχουν δημιουργηθεί με καθαρά πνευματικό τρόπο, είναι πνευματικότεροι από τους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί φυσιολογικά. Γιατί τα παιδιά από ακμαίους και υγιείς γονείς γίνονται κατά κανόνα ρωμαλέα και γερά· ενώ συνήθως εξασθενημένοι και ασθενικοί γονείς κάνουν αδύναμα και φιλάσθενα παιδιά.
Σαν άνθρωπος, όπως στέκομαι τώρα εδώ μπροστά σας, δεν είμαι Θεός, αλλά ένας Υιός του Θεού, αυτό που ουσιαστικά πρέπει να γίνει ο κάθε άνθρωπος. Γιατί οι άνθρωποι αυτής της Γης έχουν την αποστολή να γίνουν παιδιά του Θεού, με το να ζουν σύμφωνα με το Θέλημά Του. Ένα όμως απ’ τα παιδιά του ήταν προορισμένο προαιώνια να είναι το πρώτο, να έχει όλη τη θεϊκή Ζωή μέσα του και να τη δώσει στον καθένα που πιστεύει σ’ Αυτόν και ζει σύμφωνα με τη διδασκαλία του. Κι αυτός ο πρώτος είμαι Εγώ.
Αλλά όταν ήρθα στον κόσμο, δεν είχα από την αρχή μέσα Μου αυτή τη θεϊκή Ζωή. Ο σπόρος βέβαια υπήρχε μέσα Μου, αλλά έπρεπε πρώτα να καρπίσει, πράγμα που Μου κόστισε σχεδόν τριάντα χρόνια απ’ τη ζωή Μου και μεγάλο κόπο. Τώρα όμως που στέκομαι μπροστά σας, είμαι τέλειος και μπορώ να πω πως Μου έχει δοθεί όλη η Εξουσία και η Ισχύς σε Ουρανό και Γη. Και πως το Πνεύμα μέσα Μου έχει γίνει ένα με το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό μπορώ να κάνω τέτοια θαύματα, που κανένας άνθρωπος πριν από Εμένα δεν έκανε ποτέ. Όμως αυτό στο μέλλον δεν θα είναι αποκλειστικά προνόμιο δικό Μου. Θα το έχει και ο καθένας που πιστεύει πως Μ’ έστειλε ο Θεός σ’ αυτή τη Γη, για να φέρω στους ανθρώπους το Φως της Ζωής, κι ακολουθεί τη διδασκαλία Μου. Αυτή η διδασκαλία εξηγεί πεντακάθαρα ποιο είναι το θέλημα του θεϊκού Πνεύματος που κατοικεί μέσα Μου με όλη του την πληρότητα.
Αυτό το Πνεύμα είναι Θεός, Εγώ όμως, σαν απλός Υιός του ανθρώπου, δεν είμαι. Γιατί κι Εγώ παιδεύτηκα και τυραννήθηκα πολύ σαν άνθρωπος, σαν κάθε άλλον, μέχρι να γίνω άξιος για να σηκώσω τη θεία φύση. Κι αφού ωρίμασα έτσι σαν άνθρωπος, μπορώ πια να γίνω ένα με το Πνεύμα του Θεού. Τώρα βέβαια έχω ενωθεί ολότελα με το Θεό στο Πνεύμα, αλλά στο σώμα όχι ακόμη. Αλλά και σ’ αυτό θα ενωθώ μαζί Του. Πρώτα όμως πρέπει να περάσω μία μεγάλη δοκιμασία. Η ψυχή Μου πρέπει να ταπεινωθεί βαθιά και ν’ απαρνηθεί τον εαυτό της» («Μ.Ε.Ι.» 6, 90).
IV/252-257 Το μέγεθος της Δημιουργίας και η επιλογή της Γης μας για την ενανθρώπηση του Κυρίου. Η απανταχού παρουσία του πνεύματος, οι εξωτερικές ζωτικές σφαίρες πνεύματος και ψυχής, η παντογνωσία του Θεού.
Στο κεφάλαιο IV/254 ο Κύριος: «Οι σοφότεροι ανάμεσά σας σίγουρα καταλαβαίνουν ότι Εγώ, όπως μιλάει τώρα ο Πατέρας μέσα Μου και μέσα από Μένα, ασφαλώς δεν ήμουν σε κάποιου είδους χειμερία νάρκη σε κάποιο σημείο του άπειρου χώρου! Ακόμη κι αν μία περίοδος της Δημιουργίας έχει τεράστια διάρκεια από την πρώτη αρχή της μέχρι την τελική πνευματική τελειοποίηση, παρ’ όλ’ αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιώνια ύπαρξή Μου και η αμέτρητη έκτασή της δεν είναι τίποτα μέσα στο άπειρο διάστημα αφού η διαφορά των δύο μεγεθών δεν μπορεί καν να μετρηθεί.» Ως παράδειγμα ο Κύριος αναφέρει τον πλανήτη Regulus του Μεγάλου Λέοντα, που το κανονικό του όνομα είναι Urka ή καλύτερα Ouriza, που σημαίνει: η πρώτη ή η αρχή της δημιουργίας άπειρων ήλιων σε μια σχεδόν ατελείωτης περιφέρειας σφαίρα δημιουργίας. Αυτή είναι η ψυχή ή το κέντρο βάρους ενός σφαιρικού περιβλήματος, το οποίο όμως ουσιαστικά δεν είναι παρά ένα μόνο νεύρο του μεγάλου κοσμικού ανθρώπου της Δημιουργίας, ο οποίος ουσιαστικά παριστάνει από την αρχή του μέχρι την πνευματική του τελειοποίηση μία και μόνο περίοδο δημιουργίας.
Στο κεφάλαιο IV/255 ο Κύριος επισημαίνει ότι μολονότι υπάρχουν άπειρες περίοδοι δημιουργίας πριν και μετά από τη δική μας, μόνο αυτή έχει τον προορισμό να είναι εκείνη, όπου Αυτός ο ίδιος πήρε ανθρώπινη σαρκική φύση. Για τον σκοπό αυτόν επιλέχθηκε αυτό το σφαιρικό περίβλημα και ειδικότερα η περιοχή του κεντρικού ήλιου του Σείριου, και ανάμεσα στα 200 εκατομμύρια ήλιους που γυρίζουν γύρω του επιλέχθηκε ο δικός μας ήλιος και από τους πλανήτες γύρω από αυτόν επιλέχθηκε αυτή εδώ η Γη. (Ο Κύριος:) [2] «Μόνο αυτή η περίοδος δημιουργίας έχει προορισμό να εμφανιστώ Εγώ με την προαιώνια θεία φύση Μου ενσαρκωμένος πάνω σε έναν μικρό πλανήτη, σε αυτή τη Γη, για χάρη όλων των προηγουμένων και όλων των άπειρων μελλοντικών δημιουργιών, και να διδάξω ο ίδιος προσωπικά. [3] Δεν ήθελα να δημιουργήσω απλώς και μόνο όπως συνήθως παιδιά όμοια με Μένα,
αλλά και να τα διαπαιδαγωγήσω με την πατρική αγάπη Μου για να κυριαρχούν μετά αιώνια μαζί Μου σε ολόκληρο το άπειρο. [4] Για να το επιτύχω όμως αυτό, Εγώ, ο άπειρος, αιώνιος Θεός, περιέβαλα με σάρκα το κύριο κέντρο ζωής της θείας ύπαρξής Μου, προκειμένου να μπορείτε εσείς, τα παιδιά Μου, να Με γνωρίσετε
ως ορατό και αισθητό Πατέρα και να σας διδάξω ο ίδιος μιλώντας μέσα από την καρδιά Μου την αληθινή θεία αγάπη, σοφία και δύναμη. Και αν ακόμη οι έννοιες του άπειρου και του αιώνιου είναι κάπως βαριές και δυσνόητες για μια πεπερασμένη ψυχή, ωστόσο αυτό δεν ισχύει αφού αφυπνιστεί το πνεύμα μέσα της. Το πνεύμα εί-
ναι ελεύθερο και όμοιο με τον Θεό στην κίνησή του και καμία
διάσταση του χώρου δεν το επηρεάζει. Άλλη μία ιδιαιτερότητα
του πνεύματος είναι η ικανότητά του να συλλαμβάνει περασμένα ή μελλοντικά γεγονότα έτσι ώστε να κυριαρχεί τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο.» [11] (Ο Κύριος:) «Για το πνεύμα δεν υπάρχει λοιπόν χώρος, παρά μόνο εφ’ όσον θελήσει εκείνο να δημιουργήσει έναν, το ίδιο δε ισχύει και για τον χρόνο. Μία τρίτη, καθαρά πνευματική ιδιότητά του είναι ότι μπορεί να δει στο σύνολό της μια διαδικασία όσο μεγάλη κι αν είναι. Και όσο πιο δυνατό είναι το πνεύμα χάρη στην τάξη της ψυχής, τόσο καθαρότερα και πιο συγκεκριμένα βλέπει ακόμη και τα πιο περίπλοκα πράγματα
της Δημιουργίας.»
Ποια διαφορά έκανε η ενανθρώπιση του Μεσσία
Το κεφάλαιο 1/66 [3]-[5] μας μιλάει για τη θεραπεία ενός ασθενή με αρθρίτιδα που ονομαζόταν Ιωάννης, ο οποίος στη συνέχεια (παράγραφος 10 κ.ε.) χορεύει και χοροπηδάει σαν τον Δαυίδ μπροστά στους συγκεντρωμένους και εξυμνεί τη μεγάλη καλωσύνη του Κυρίου προκειμένου να εκπληρωθεί αυτό που είναι γραμμένο: «Και το πρόβατο θα πηδάει σαν το ελάφι!» Πιο κάτω (1/73 [2]) αναφέρονται τα εξής για τον άνθρωπο που θεράπευσε ο Κύριος: «Πρόκειται για τον ίδιο Ιωάννη που οι Απόστολοί Μου αργότερα, όταν τους έστειλα τον δεύτερο χρόνο να διδάξουν το λαό, τον εμπόδισαν γιατί κι αυτός θεράπευε τους ανθρώπους στο όνομά Μου και εξόρκιζε τους δαιμονισμένους χωρίς ρητή εντολή από Εμένα.» (Κατά Μάρκον 9, 38-40)
Στο κεφάλαιο 1/67 ο αρχιερέας Ιωναήλ διδάσκει στον θεραπευμένο σχετικά με τη θεία τάξη και τη δύναμη του Σατανά πριν και μετά την εμφάνιση του Μεσσία: (1/67 [3]) «Πρέπει να αναλογιστείς λοιπόν ότι ο Κύριος παλιότερα επέτρεπε στον Σατανά να δρα με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Διότι έπρεπε να δοθέί στο πρωτόπλαστο πνεύμα (τον Εωσφόρο) ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να δοκιμαστεί ως προς την ελευθερία του, αφού δεν ήταν μόνο το πρώτο από τα πνεύματα που δημιουργήθηκαν, αλλά και το πιο μεγάλο.
[4] Όμως τώρα ο χρόνος αυτός έχει περάσει και θα τοποθετηθούν πλέον πολύ σφιχτά δεσμά στον άρχοντα της νύχτας, που δεν θα μπορεί πια να κινείται τόσο ελεύθερα όσο μέχρι σήμερα.
[5] Ο λόγος είναι ότι έτσι, εφ’ όσον μέσα μας βασιλεύει η σωστή αγάπη, θα μπορούμε να κινούμαστε πιο άνετα πάνω στη Γη από παλιότερα, όταν επικρατούσε ο σκληρός ζυγός του νόμου.
[6] Από τον Αδάμ μέχρι τη γενιά μας κυριαρχούσε ο νόμος της σοφίας και χρειαζόταν πολλή σοφία, καθώς και η πιο ισχυρή και ακλόνητη θέληση για να εκπληρώσει κανείς μέσα του αυτόν το νόμο.
[7] Ο Θεός όμως είδε πως οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να εκπληρώσουν το νόμο της σοφίας και γι’ αυτό ήρθε ο ίδιος στον κόσμο για να τους δώσει έναν νέο νόμο της αγάπης που θα μπορούσαν να τον εκπληρώσουν πιο εύκολα. Γιατί ο Ιεχωβά στο πλαίσιο του νόμου της σοφίας δεν άφηνε παρά μόνο το φως του να λάμψει ανάμεσα στους ανθρώπους, το οποίο όμως δεν ήταν Εκείνος ο ίδιος αλλά απλώς εκπορευόταν από Εκείνον προς τους ανθρώπους, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι έχουν εκπορευθεί από Εκείνον, χωρίς ωστόσο να είναι εκείνοι ο ίδιος ο Ιεχωβά. Μέσα στην αγάπη όμως και με τη βοήθειά της ο Ιεχωβά έρχεται ο ίδιος στον άνθρωπο και ενοικεί αληθινά πνευματικά μέσα του κάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον άνθρωπο, που είναι δημιούργημα, απόλυτα όμοιο σε όλα με τον ίδιο. Τότε ο Σατανάς δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να αγγίξει με την πονηριά του τον άνθρωπο που είναι τόσο καλά εξοπλισμένος. Διότι το πνεύμα του Ιεχωβά μέσα στον άνθρωπο διαβλέπει ανά πάσα στιγμή την πονηριά του Σατανά, όσο καλά κι αν την κρα- τάει κρυμμένη, και έχει πάντα υπεραρκετή δύναμη για να διαλύσει την πλήρη αδυναμία του Σατανά.
[8] Ο προφήτης Ηλίας παραλλήλισε αυτήν την κατάσταση των ανθρώπων όπου ο Ιεχωβά έρχεται σ’ αυτούς άμεσα, μέσα στην αγάπη, με το απαλό σφύριγμα του ανέμου καθώς περνάει μπροστά από μια σπηλιά. Αντίθετα όμως, ο Ιεχωβά δεν βρίσκεται μέσα στη μεγάλη καταιγίδα και στη φωτιά!
[9] Επομένως το απαλό σφύριγμα του ανέμου είναι η αγάπη των ανθρώπων για τον Θεό και τους συνανθρώπους τους, μέσα στην οποία υπάρχει ο ίδιος ο Ιεχωβά, ενώ Εκείνος δεν βρίσκεται μέσα στην καταιγίδα της σοφίας και το πύρινο ξίφος του νόμου!»
Στο κεφάλαιο 1/217 ο Κύριος στο πλαίσιο της διδασκαλίας Του προειδοποιεί ξανά έντονα τους μαθητές για τις παγίδες του Σατανά, μολονότι είναι πάντοτε σχετικά εύκολο να διακρίνει κανείς όσα με κακία ψιθυρίζει στο αυτί του ανθρώπου και να του προβάλει αντίσταση, αφού [4] «ο Σατανάς μπορεί να επιδράσει μόνο πάνω στις αισθήσεις της ψυχής και ποτέ στη βούλησή της. [6] Αν όμως πέσετε σε μια από τις παγίδες του ή υποκύψετε από επιπολαιότητα, δεν θα είναι εύκολο να απαλλαγείτε εντελώς από αυτόν μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής σας. [8] Όποιος όμως έχει σοβαρή πρόθεση και κάνει ό,τι μπορεί και μεταβιβάζει πνευματικά την αδυναμία του σε Μένα, θα μπορεί εύκολα να νικήσει τον Σατανά επικαλούμενος με ζωντανή πίστη το όνομά Μου. [11] Το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί ολοκληρωτικά από τις δικές σας ενέργειες και κριτές σας θα είναι τα λόγια και οι πράξεις σας.»
IV/ 256-262 Η ζωτική σφαίρα που ακτινοβολούν ψυχή και πνεύμα
Στο κεφάλαιο IV/256 ο Κύριος ερμηνεύει την εξωτερική ζωτική σφαίρα της ψυχής και του πνεύματος: «Η εμβέλεια δράσης της εξωτερικής ζωτικής σφαίρας της ψυχής εκτείνεται όσο μπορεί να βρει κάτι που να βρίσκεται σε στοιχειώδη αντιστοιχία με αυτήν. Η εξωτερική ζωτική της σφαίρα μοιάζει με την ακτινοβολία ενός φωτός ορατού επάνω στη Γη: όσο πιο μακριά είναι κανείς από τη φλόγα, τόσο πιο θαμπό φαίνεται. Όμως η εξωτερική ζωτική σφαίρα του πνεύματος είναι σαν τον αιθέρα που είναι όμοια κατανεμημένος σε ολόκληρο το άπειρο διάστημα. Αν διεγερθεί το πνεύμα που αναδύεται ελεύθερα στην ψυχή, διεγείρεται την ίδια στιγμή και η εξωτερική του ζωτική σφαίρα σε άπειρη απόσταση και τότε μπορεί να βλέπει, να αισθάνεται και να δρα σε όλο τον χώρο της Δημιουργίας, όπου υπάρχει ο αιθέρας. Γιατί βασικά αυτός ο αιθέρας είναι ταυτόσημος με το αιώνιο πνεύμα της ζωής μέσα στην ψυχή. Αυτό δεν είναι παρά μία συμπυκνωμένη εστία του γενικού ζωτικού αιθέρα που γεμίζει ολόκληρο το άπειρο. Έστω κι αν λοιπόν απομονώνονταν τμήματα του γενικού πνεύματος επειδή κατοικούν στις ψυχές, όμως γίνονται αμέσως ένα με το γενικό πνεύμα, μόλις διαποτίσουν την ψυχή χάρη στην πνευματική αναγέννηση. Δεν χάνουν έτσι καθόλου την ταυτότητά τους, επειδή ως εστιακά σημεία ζωής μέσα στην ανθρώπινη μορφή της ψυχής, που είναι ουσιαστικά το σώμα της, αντιλαμβάνονται επίσης όλα όσα υπάρχουν με ιδιαίτερα ατομική μορφή μέσα στην ψυχή που τα περιβάλλει.»
Στο κεφάλαιο IV/ 257 τέλος ο Κύριος απαντά στην ερώτηση του Oubratouvishar σχετικά με την παντογνωσία του Θεού. (Ο Κύριος:) [10 κ.ε.]«Θα έχεις καταλάβει ότι ο αιώνιος χώρος της Δημιουργίας είναι γεμάτος με το πνεύμα Μου, που είναι καθαρή αγάπη, δηλαδή ζωή, φως, σοφία, διαυγέστατη αυτοσυνείδηση, συγκεκριμένη αίσθηση, αντίληψη, όραση, ακοή, σκέψη, βούληση και δράση. Μέσα σε Μένα αυτά είναι το κύριο εστιακό σημείο της ζωής ενός και αιώνια του αυτού πνεύματος, που είναι όμως ένα με τον εξωτερικό ζωτικό αιθέρα του που γεμίζει ολόκληρο το άπειρο. Διαφορετικά είναι όμως τα πράγματα ως προς την εξωτερική ζωτική σφαίρα της ψυχής, που δεν μπορεί να εξαπλωθεί ως ουσία πέρα από ένα συγκεκριμένο σημείο επειδή συναντά διάφορα στοιχεία ξένα προς αυτήν. Αντίθετά, ο εξωτερικός ζωτικός αιθέρας του πνεύματος δεν είναι ποτέ δυνατόν στην αιωνιότητα να συναντήσει κάποιο στοιχείο ξένο προς αυτόν, γιατί ουσιαστικά όλα είναι αυτός ο ίδιος, κι έτσι μπορεί χωρίς κανέναν περιορισμό να βλέπει, να νοιώθει, να ακούει και να καταλαβαίνει τα πάντα. Με απλά λόγια, σε αυτό στηρίζεται η τόσο δυσνόητη παντογνωσία του Θεού!»
III/88 Οι αρχαίοι θεοί αντιπροσώπευαν ιδιότητες του ενός θεού
Στο κεφάλαιο ΠΙ/88 περιγράφεται μια συζήτηση μεταξύ του Ουράνιου και της κόρης του Ελένης που, καθώς πιστεύουν βαθιά στους Έλληνες θεούς, δεν μπορούν να βρουν ερμηνεία για το θείο πρόσωπο του Σωτήρα, αφού θεωρούν αυτονόητο να φοβούνται τους θεούς και πάντα να προσέχουν μην κινήσουν τη δυσμένεια ή τη ζήλεια τους, ενώ αντίθετα ο Κύριος χάρη στην άπειρη καλωσύνη Του έχει ήδη γεννήσει βαθιά αγάπη στην ψυχή της Ελένης.
Στο κεφάλαιο ΙΠ/89-90 ο Μαθαήλ, που έχει διακρίνει την απορία και την αδυναμία των δυο Ελλήνων να δώσουν κάποια εξήγηση, ρωτάει σχετικά τον Ουράνιο που λέει τα εξής: [6] «Αυτά που συμβαίνουν εδώ, ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια. Ο τόπος είναι τόσο ιερός που μας γεμίζει με φόβο και τρόμο, ακόμη περισσότερο μάλιστα αφού η καρδιά της κόρης μου άρχισε να γεμίζει με αγάπη για τον πιο μεγάλο από όλους τους θεούς. [7] Σύμφωνα με τους θείους νόμους των Ελλήνων, μια τέτοια αγάπη αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα και ταυτόχρονα συνιστά ύβρι κατά της άπειρης ιερότητας των θεών, ιδιαίτερα μάλιστα του άγνωστου Θεού, που είναι ο ανώτερος από όλους. (88[6]) Όπως και άλλοι λαοί, έτσι κι εμείς οι Έλληνες έχουμε αφιερώσει στον θεό αυτόν ένα ναό που ποτέ δεν ανοίγει. (89(8]) Σε παρακαλώ, εφ’ όσον ασφαλώς είσαι κι εσύ ημίθεος, να παρακαλέσεις τον μεγάλο Θεό όλων των θεών να θεραπεύσει την άρρωστη καρδιά της κόρης μου και να μου υποδείξεις τί θυσία πρέπει να προσφέρω για τη χάρη αυτή;» Ο Μαθαήλ του απαντά: [9] «Είσαι καθαρότατος ειδωλολάτρης! Αναζητάς σε ολόκληρο τον κόσμο την αλήθεια και το φως και όταν τα βρεις, δεν είσαι σε θέση να τα αναγνωρίσεις! [11] Η αγάπη που νιώθει η κόρη σου για τον μεγάλο, άγιο διδάσκαλό μας είναι το μοναδικό αληθινό σημάδι ζωής του θείου σπινθήρα που φέρει μέσα στην καρδιά της! Όταν ο σπινθήρας αυτός θα αναφλεγεί μέσα στην καρδιά της, εκείνη θα αναγνωρίσει πόσο εσφαλμένη είναι η παλιά, πολυθεϊστική σας πίστη, αλλά θα καταλάβει επίσης ότι εκείνος που έκανε να ανάψει και να ζωντανέψει μέσα στην καρδιά της ο θείος σπινθήρας είναι ο μόνος αληθινός και αιώνιος Θεός.
Ο Μαθαήλ συνεχίζει: «Για να μάθεις όμως από πού προέρχονται οι θεοί σου και ότι ουσιαστικά δεν είναι τίποτα, σου λέω στο όνομα του Κυρίου που βρίσκεται τώρα ανάμεσά μας ότι τώρα πια δεν είναι παρά κενά ονόματα που δεν έχουν για σας καμία σημασία! Παλιότερα όμως ήταν εκφράσεις των ιδιοτήτων του ενός και μοναδικού αληθινού Θεού, που το πνεύμα Του τώρα ενοικεί πλήρως στον Δάσκαλο που βλέπετε μπροστά σας.
To “Ceus” είναι ένας χαρακτηρισμός που τον καιρό των πρώτων Πατριαρχών προτασσόταν πάντα στους νόμους που δίνονταν από το πνεύμα του Θεού που εισέρρεε μέσα στην ψυχή των πατέρων. Η έκφραση αυτή σημαίνει “Ο Πατέρας το θέλει!”. To Ce ή Ze σήμαινε τη σταθερή, αναλλοίωτη βούληση ενώ το us ή καλύτερα uoz ή uoza σημαίνει τον Πατέρα στον ουρανό που διαρκώς δημιουργεί και είναι κυρίαρχος των πάντων.
Παρόμοια η λέξη “Jupiter” ή καλύτερα Je u pitar χρησιμοποιείτο από τους παλιούς πατέρες για να δηλώσουν στα παιδιά τους ένα δοχείο που συγκεντρώνει την αγάπη και τη σοφία του Θεού, γιατί Je u pitar σημαίνει τα εξής: το u παριστάνει το εξωτερικό περίγραμμα μιας ανοιχτής καρδιάς και είναι το καθ’ εαυτό δοχείο από όπου πίνουμε τη ζωή, γιατί pit σημαίνει πίνω, pitaz είναι εκείνος που πίνει και pitar ή pitara είναι το ιερό δοχείο που πίνρυμε ενώ pitza ή piutza το κοινό αντίστοιχο δοχείο.
Όπως όμως ο δικός σας Ceus ή Jupiter δεν είναι για σας παρά μόνο ένα κενό νοήματος όνομα, επειδή δεν θυμόσαστε πια τη σημασία αυτής της πρωταρχικής έννοιας, το ίδιο ή και ακόμη περισσότερο στερούνται νοήματος για σας τα κενά ονόματα των άλλων θεών και θεαινών σας!
Για παράδειγμα η θεά σας Venuz ή Avrodite είναι θεά της γυναικείας ομορφιάς ενώ η αντίστοιχη λέξη σήμαινε για τους αρχαίους πατέρες βέβαια μια πολύ όμορφη γυναίκα, όμως αυτό δεν ήταν θετικό για την πνευματική της υπόσταση, αφού οι αρχαίοι είχαν ήδη μάθει από την πείρα τους ότι μια πολύ ωραία γυναίκα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι συνήθως κουτή και δεν έχει πλούτο γνώσεων επειδή είναι ματαιόδοξη, ασχολείται μόνο με το να αυτοθαυμάζεται για την ομορφιά της και δεν βρίσκει χρόνο να αποκτήσει άλλες, χρήσιμες γνώσεις. Γι’ αυτό οι παλιοί ονόμαζαν μια τέτοια όμορφη γυναίκα μια αληθινή Ve nuz ή Ve niz, που σημαίνει: “Αυτή δεν ξέρει τίποτα!”.
Σχεδόν το ίδιο σήμαινε και η λέξη Avrodite. Αντίθετα, η λέξη Ovrodite σήμαινε: γεννά την καθαρή, θεία σοφία και Slourodit σήμαινε: γεννά την ανθρώπινη σοφία. Avrodit όμως σημαίνει: γεννά τη γήινη βλακεία και Avrodite σήμαινε μια ωραία στολισμένη γυναίκα που διαρκώς γεννά τη βλακεία, καθώς είναι και η ίδια τις περισσότερες φορές κουτή.
Με το V οι αρχαίοι πάντα υποδήλωναν ένα δοχείο υποδοχής. Αν λοιπόν πριν από αυτό βρισκόταν ένα ιερό Ο, που απεικονίζει τον ηλιακό δίσκο και συμβολίζει αντίστοιχα τον Θεό μέσα στο πρωταρχικό Του φως, τότε το V δήλωνε την υποδοχή του φωτός της σοφίας από το Ο που συμβολίζει τον Θεό. Αν πριν από το V υπήρχε το Α, με το οποίο οι αρχαίοι συμβόλιζαν κάθε τι καθαρά εγκόσμιο κι επίγειο, τότε το δοχείο προσλαμβάνει την τιποτένια, ανθρώπινη βλακεία. Rodit όμως σημαίνει γεννώ και A V rodit δεν σημαίνει τίποτα άλλο από: γεννά τη βλακεία.
Πες μου, καταλαβαίνεις τώρα κάπως καλύτερα τη βασική φύση των θεών σου;»
Τότε η όψη του Ουράνιου και της Ελένης έγιναν πιο χαρούμενες και η Ελένη έπαψε πια να νιώθει φόβο εξαιτίας της αγάπης της για Μένα.
[10] Μετά ο Ουράνιος είπε στον Μαθαήλ: «Φίλε μου, η σοφία σου είναι μεγάλη! Γιατί όσα μου εξήγησες εσύ με λίγα μόνο λόγια δεν θα μου είχαν μεταδώσει ούτε σε εκατό χρόνια όλες οι σχολές της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Περσίας! Μου έδειξες μεμιάς ότι όλοι οι θεοί της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Περσίας δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στον ένα, άγνωστο Θεό, τον οποίο όμως τώρα καταλαβαίνω ότι ανακάλυψα εδώ και ελπίζω ότι θα τον γνωρίζω όλο και καλύτερα. Με δυο λόγια, είσαι για μένα ένας άνθρωπος που η αξία του δεν μπορεί να πληρωθεί σε χρυσάφι! Κατ’ αρχήν σ’ ευχαριστώ ως φίλος και άνθρωπος από όλη μου την καρδιά – όλα τα άλλα θα έρθουν αργότερα.» Η Ελένη ευχαρίστησε κι εκείνη τον Μαθαήλ για τη σοφή διδασκαλία του.
ΙΙΙ/226 Το τέλος του θανάτου, το κέρδος από τη θυσία του Χριστού
Ο Μουρέλ είπε: Κύριε, θέλω να σου απευθύνω μία μεγάλη παράκληση όλων μας. Αφού άφησες να Σε βρούμε, μην μας εγκαταλείψεις ποτέ πια, ώστε να μη συμβεί μετά από άλλα χίλια χρόνια να Σε ψάχνουν οι απόγονοί μας και να πουν “Κύριε, Σε ξαναβρήκαμε!”. Σε παρακαλούμε όλοι θερμά να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο!»
Εγώ είπα: «Στον Λόγο Μου, που είναι το πνεύμα και η αγάπη Μου: από δω και πέρα θα μείνω κοντά στους ανθρώπους που έχουν καλή θέληση μέχρι το τέλος του κόσμου! Να είσαστε βέβαιοι γι’ αυτό!
Όμως δεν θα μείνω πια κοντά σας με αυτή την υλική εξωτερική μορφή γιατί μετά από λίγον καιρό θα τη μεταμορφώσω σύμφωνά με την προαιώνια σχετική απόφασή Μου!
Γιατί μέσω αυτού του σώματος πήρα επάνω Μου την καταδίκη και τον θάνατο και το σώμα αυτό πρέπει να παραδοθεί στον θάνατο για τρεις ημέρες, προκειμένου να έχουν από τότε κι ύστερα οι ψυχές σας την αιώνια ζωή!
Διότι αυτό το σώμα Μου παίρνει τη θέση των ψυχών σας: για να ζήσουν εκείνες, πρέπει το σώμα αυτό να πεθάνει και από τη ζωή, την οποία θα εγκαταλείψει, θα επωφελούνται αιώνια οι δικές σας ψυχές.
Αλλά την τρίτη ημέρα αυτό το σώμα θα πάρει πίσω τη ζωή εντελώς μεταμορφωμένη και τότε το αιώνιο πνεύμα Μου θα εισδύσει μέσα σας σε μεγάλη πληρότητα και θα σας οδηγήσει στην πλήρη αλήθεια.
Μόνο όταν φθάσετε στην αλήθεια αυτή, μέσα στις καρδιές και τις ψυχές σας θα συμβεί μεταμόρφωση όπως στο σώμα Μου. Τότε θα πάρετε μόνοι σας, ελεύθερα και ανεξάρτητα, την αιώνια ζωή μέσα από την πληρότητα του πνεύματός Μου και θα γίνετε έτσι αληθινά παιδιά του Θεού, έτσι δε θα είσαστε και θα παραμείνετε στην αιωνιότητα.
Ωστόσο τώρα περνάτε όλοι από την απαραίτητη γι’ αυτό προετοιμασία. Αφουγκρασθείτε τη φωνή Μου και ακούστε τον Λόγο Μου!
Κανένας βέβαια δεν πρόκειται να μπει ποτέ στο βασίλειό Μου, αν δεν τον τραβήξει το πνεύμα που έρχεται από Εμένα. Και ποιό είναι αυτό το πνεύμα; Είναι ο αιώνιος Πατέρας, που θα σας τραβήξει κοντά Μου.
Το πνεύμα αυτό δεν έχει όνομα. Η υπόστασή του όμως είναι αγάπη. Αν έχετε αγάπη, έχετε και το πνεύμα – αν όμως έχετε το πνεύμα, έχετε κι Εμένα! Γιατί Εγώ, ο Πατέρας και το Πνεύμα είμαστε ένα!
Γι’ αυτό, να προσπαθείτε να έχετε αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ειδικά μάλιστα στους συνανθρώπους εκείνους που είναι φτωχοί και χρειάζονται υλική και πνευματική βοήθεια. Με μια τέτοια αγάπη θα αφυπνίσετε και την αγάπη για τον Θεό, ιδιαίτερα μάλιστα αν δεν δίνετε σημασία στον κόσμο και στις σαθρές κρίσεις του. Διότι όποιος από εσάς ντρέπεται τον κόσμο και για τον λόγο αυτόν αποφεύγει τους αδελφούς του που βρίσκονται σε ανάγκη, προκειμένου να μην χαλάσει η φήμη του, δεν θα αναγνωριστεί από Εμένα ούτε θα τον δεχτώ για δικό μου.
Η μεγάλη αλλαγή στη Γη με τη Δευτέρα Παρουσία
Όταν, η πνευματική και εξωτερική εξαθλίωση θα έχει φθάσει στο μέγιστο σημείο της, τότε σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο θα συμβεί η μεγάλη, τελευταία Κρίση, δηλαδή θα εγκατασταθεί μία νέα τάξη πραγμάτων.
Ο Ιησούς λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» αναφορικά με τις σκοτεινές συνθήκες της τελευταίας εποχής που περιγράφηκαν και με τις μάταιες προειδοποιήσεις πολλών προφητών:
«Όλα αυτά πρέπει να προηγηθούν, σχεδόν κατά 700χρόνια, της τελευταίας Κρίσης, για να μην μπορεί κανείς να πει στο τέλος ότι δεν δόθηκαν αρκετές προειδοποιήσεις. Δεν θα περάσουν καν ακριβώς 2000 χρόνια από σήμερα, μέχρι να διεξαχθεί η τελευταία Κρίση. Κι αυτή τότε θα είναι η τελευταία Κρίση σε τούτη τη γη. Μόνο μετά από αυτό θα εγκατασταθεί ο παράδεισος επί της γης, και ένας λύκος με ένα πρόβατο θα μένουν ειρηνικά στον ίδιο σταύλο και θα τρώνε από το ίδιο πιάτο.
Όταν η Κρίση θα πλησιάζει, θα φανεί στον ουρανό και το σημάδι του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή το φως της καρδιάς μέσα στον άνθρωπο θα Με αναγνωρίσει ως τον μοναδικό Κύριο του ουρανού και της γης και η ψυχή του ανθρώπου θα Με εξυμνεί και θα Με δοξάζει. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί ακόμη την τελείωση του ανθρώπου. Όμως, όταν θα παρουσιαστώ λαμπρός και φωτεινός μέσα από τα νέφη του ουρανού, μαζί με όλες τις ουράνιες δυνάμεις, με έναν ήχο που θα μοιάζει σαν να προέρχεται από πολλές σάλπιγγες πολέμου και Κρίσης, ως ζων Λόγος μπροστά στους ανθρώπους, στον αληθινό ουρανό, που βρίσκεται στην καρδιά των ανθρώπων, τότε θα έχει φθάσει η Κρίση του κόσμου.
Τότε, ο σωστός άνθρωπος θα εισέλθει στη Λαμπρότητά Μου, και όσοι διέπραξαν το κακό θ’ αναλωθούν από το πυρ της δίκαιας οργής Μου και θα εισέλθουν στο βασίλειο των κακών τους έργων, που έχει ετοιμαστεί για όλους τους αδιόρθωτους διαβόλους. Γιατί όποιος επιλέγει μόνος του εκούσια την κόλαση, αυτός θα είναι πια καταδικασμένος να μείνει εκεί, όπως και η ίδια η κόλαση είναι καταδικασμένη. Όπως, όμως, το καλό θα παραμείνει αιώνια καλό, έτσι και το κακό θα παραμείνει αιώνια φυλακισμένο στον εαυτό του και θα είναι καταδικασμένο να είναι εκείνη η βάση, που θα πρέπει αιώνια να Με υπηρετεί ως σκαμνί κάτω από τα πόδια Μου.
Εγώ ο ίδιος δεν θα περάσω κανέναν από κρίση με την προαιώνια θεία προσωπικότητά Μου, παρά όλα αυτά θα τα κάνει ο Λόγος Μου, με τον οποίο σας μίλησα. Γιατί όταν θα έχω αναληφθεί πια στο βασίλειό Μου, τότε ποτέ πια δεν θα επιστρέψω ενσαρκωμένος σ’ αυτή τη γη, παρά μόνον ως πνεύμα, ως Λόγος. Και θα είναι όπως ήταν στην αρχή, για την οποία λένε: Εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ήν παρά τω Θεώ, και Θεός ήν ο Λόγος.
Όταν, όμως, αργότερα δεν θα είμαι μαζί σας ενσαρκωμένος όπως τώρα, αλλά μόνον εν πνεύματι, τότε θα μπορώ να σας μεταβιβάσω όλη τη δύναμη και την ισχύ του πνεύματός Μου, το οποίο είμαι Εγώ ο ίδιος προαιώνια. Ως πνεύμα, όμως, και με τη δύναμη του πνεύματος θα μείνω κοντά σας μέχρι το τέλος των καιρών που θα ζήσει ακόμη αυτή η γη, μέχρι να έχει ωριμάσει και το τελευταίο δεσμευμένο πνεύμα. Όμως κατόπιν θα σβήσει αιώνια και το λίκνο των παιδιών του Θεού. Από τότε κι ύστερα, όλα θα συμβαίνουν στο πνευματικό επίπεδο».
IIV/226 Το σώμα του Ιησού αντιπροσώπευσε εμάς
[4] Εγώ είπα: «Στον Λόγο Μου, που είναι το πνεύμα και η αγάπη Μου: από δω και πέρα θα μείνω κοντά στους ανθρώπους που έχουν καλή θέληση μέχρι το τέλος του κόσμου! Να είσαστε βέβαιοι γι’ αυτό!
[5] Όμως δεν θα μείνω πια κοντά σας με αυτή την υλική εξωτερική μορφή γιατί μετά από λίγον καιρό θα τη μεταμορφώσω σύμφωνα με την προαιώνια σχετική απόφασή Μου!
Γιατί μέσω αυτού του σώματος πήρα επάνω Μου την καταδίκη και “τον θάνατο και το σώμα αυτό πρέπει να παραδοθεί στον θάνατο για τρεις ημέρες, προκειμένου να έχουν από τότε κι ύστερα οι ψυχές σας την αιώνια ζωή!
Διότι αυτό το σώμα Μου παίρνει τη θέση των ψυχών σας: για να ζήσουν εκείνες, πρέπει το σώμα αυτό να πεθάνει και από τη ζωή, την οποία θα εγκαταλείψει, θα επωφελούνται αιώνια οι δικές σας ψυχές.
Αλλά την τρίτη ημέρα αυτό το σώμα θα πάρει πίσω τη ζωή εντελώς μεταμορφωμένη και τότε το αιώνιο πνεύμα Μου θα εισδύσει μέσα σας σε μεγάλη πληρότητα και θα σας οδηγήσει στην πλήρη αλήθεια.
Μόνο όταν φθάσετε στην αλήθεια αυτή, μέσα στις καρδιές και τις ψυχές σας θα συμβεί μεταμόρφωση όπως στο σώμα Μου. Τότε θα πάρετε μόνοι σας, ελεύθερα και ανεξάρτητα, την αιώνια ζωή μέσα από την πληρότητα του πνεύματός Μου και θα γίνετε έτσι αληθινά παιδιά του Θεού, έτσι δε θα είσαστε και θα παραμείνετε στην αιωνιότητα.
Ωστόσο τώρα περνάτε όλοι από την απαραίτητη γι’ αυτό προετοιμασία. Αφουγκρασθείτε τη φωνή Μου και ακούστε τον Λόγο Μου!
Κανένας βέβαια δεν πρόκειται να μπει ποτέ στο βασίλειό Μου, αν δεν τον τραβήξει το πνεύμα που έρχεται από Εμένα. Και ποιό είναι αυτό το πνεύμα; Είναι ο αιώνιος Πατέρας, που θα σας τραβήξει κοντά Μου.
Το πνεύμα αυτό δεν έχει όνομα. Η υπόστασή του όμως είναι αγάπη. Αν έχετε αγάπη, έχετε και το πνεύμα – αν όμως έχετε το πνεύμα, έχετε κι Εμένα! Γιατί Εγώ, ο Πατέρας και το Πνεύμα είμαστε ένα!
Γι’ αυτό, να προσπαθείτε να έχετε αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ειδικά μάλιστα στους συνανθρώπους εκείνους που είναι φτωχοί και χρειάζονται υλική και πνευματική βοήθεια. Με μια τέτοια αγάπη θα αφυπνίσετε και την αγάπη για τον Θεό, ιδιαίτερα μάλιστα αν δεν δίνετε σημασία στον κόσμο και στις σαθρές κρίσεις του. Διότι όποιος από εσάς ντρέπεται τον κόσμο και για τον λόγο αυτόν αποφεύγει τους αδελφούς του που βρίσκονται σε ανάγκη, προκειμένου να μην χαλάσει η φήμη του, δεν θα αναγνωριστεί από Εμένα ούτε θα τον δεχτώ για δικό μου.
Πού κατοικούν τα πνεύματα και οι άγγελοι
Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να φανταστούν πού άραγε να είναι ο τόπος διαμονής των ψυχών όσων έχουν πεθάνει, δηλαδή το «βασίλειο των πνευμάτων». Κι όμως, η ερώτηση αυτή είναι εύκολο να απαντηθεί, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την εμπειρική πρόταση ότι το όμοιο έλκεται προς το όμοιο.
Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ένας Ρωμαίος που διδάσκεται από τον Χριστό για τον πνευματικό κόσμο, τον παρακαλεί: «Κύριε, σ’ ευχαριστώ για το φως που μου χάρισες! Όμως θα ήθελα, σε παρακαλώ, να μας πεις και πού εντοπίζεται ο καθαυτό κόσμος των πνευμάτων.»
Ο Ιησούς απαντά σ’ αυτήν την ερώτηση: «Βέβαια, ο κόσμος των πνευμάτων δεν έχει πια τίποτε να κάνει με το χώρο και το χρόνο του υπό κρίσιν και, συνεπώς, ανελεύθερου κόσμου. Ωστόσο, ο χώρος, ως ένα εξώτατο σφαιρικό περίβλημα, είναι, τελικά, ο φορέας όλων των ουράνιων και πνευματικών κοσμών, γιατί αυτοί δεν μπορεί να βρίσκονται πουθενά εκτός του άπειρου χώρου της Δημιουργίας. Συνεπώς, αναγκαστικά υπάρχουν κάποιοι χώροι, όπου εντοπίζονται οι κόσμοι των πνευμάτων, μολονότι η τοπική διάσταση του χώρου έχει, ειδικά για τα τέλεια πνεύματα, τόσο μικρή σημασία, όσο έχει για σένα αυτός ο λόφος με τους ελαιώνες, όταν θέλεις να φανταστείς τη Ρώμη ή την Αθήνα. Γιατί για το πνεύμα δεν υπάρχει ούτε καθορισμένος χώρος ούτε κάποιος μετρήσιμος χρόνος (ως όριο της βούλησης και της δράσης του).
Αν αναφερθούμε, όμως, στην ατομική φύση ενός πνεύματος, πρέπει νά πούμε ότι αυτή δεν μπορεί, όπως άλλωστε κι Εγώ ο ίδιος, να θέσει τον εαυτό της τελείως εκτός τόπου και χρόνου.
Έτσι, και οι ψυχές όσων έχουν εγκαταλείψει αυτόν τον υλικό κόσμο, βρίσκονται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, παρ’ όλο που ειδικά οι λιγότερο τέλειες δεν έχουν ιδέα γι αυτό – όπως κι εσύ όταν ονειρεύεσαι, βρίσκεσαι και ενεργείς μάλιστα, μια εδώ και μια εκεί, χωρίς να μεταβάλεται καθόλου από φυσική άποψη το μέρος που κοιμάσαι.
Όμως, αυτό που θέλεις να μάθεις είναι πού βρίσκεται ο καθαυτό, κατά κάποιο τρόπο ο μόνιμος τόπος, όπου βρίσκονται μετά θάνατον ειδικά οι ατελείς ψυχές. Θα σε πληροφορήσω λοιπόν με ακρίβεια. Ακου και κατάλαβε καλά τα όσα θα σου πω:
Αν ένας άνθρωπος όσο ζούσε είχε ιδιαίτερη αγάπη για τον έναν ή τον άλλο τόπο του υλικού κόσμου, τότε και σαν ψυχή μετά θάνατον θα παραμείνει εκεί, συχνά για πολλούς αιώνες. Καμιά φορά συνειδητοποιεί το γεγονός αυτό, έστω και χωρίς μεγάλη σαφήνεια, μέσω της πνευματικής αντιστοιχίας.
Έστω, όμως, ότι έχουμε έναν άνθρωπο που νιώθει έντονη επιθυμία να γνωρίσει από κοντά τον ήλιο και τ’ αστέρια. Όταν η ψυχή του εγκαταλείψει το σώμα του, ο υλικός τόπος, όπου αμέσως θα βρεθεί, θα είναι εκείνος, όπου την τραβούσε η επιθυμία της. Εκεί, σύντομα θα αποκτήσει επαφή με τα τοπικά πνεύματα και θ’ αρχίσει επί τόπου τη μελέτη της.
Αν, αντίθετα, μία ψυχή έχει ήδη εδώ, στη γη, διαποτιστεί εντελώς από την αγάπη προς τον Θεό, τότε η υλική, ατομική πλευρά του τόπου όπου θα βρίσκεται δεν θ ‘ αλλάξει, θα παραμείνει κοντά σ’ αυτή τη γη που είναι το λίκνο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών του Θεού. Θα μπορεί, όμως, η ψυχή αυτή χάρη σ’ Εμένα να περιδιαβαίνει όλο το άπειρο μέσα στο πιο δυνατό φως της ζωής, όπως θα υπαγορεύει η ολοένα αυξανομένη ανάγκη της νοημοσύνης της και με τη μακαριότη τα που θα προκύπτει από αυτό, χωρίς να είναι αναγκασμένη ν’ αλλάζει σε τίποτα τον υλικό χώρο όπου βρίσκεται η ατομική της ύπαρξη – ακριβώς όπως κι Εγώ δεν τον αλλάζω πνευματικά, και παρ’ όλ’ αυτά είμαι παρών ταυτόχρονα παντού μέσα στο άπειρο.
Περισσότερο και βαθύτερα δεν μπορώ να σου το αναλύσω τώρα. Όμως, όταν θα αναγεννηθείς πνευματικά, τότε θα καταλάβεις με μεγάλη σαφήνεια κι αυτά κι ακόμα πολύ περισσότερα.»
Συνεπώς, ο τόπος όπου βρίσκονται δεν παίζει για τους πολίτες του πνευματικού κόσμου και τόσο μεγάλο ρόλο σε σχέση με τον εσωτερικό τους πνευματικό κόσμο. Για να το κάνει αυτό σαφέστερο, ο Χριστός λέει σε ένα άλλο σημείο τα εξής:
«Μία ψυχή, εάν εισήλθε στον άλλο κόσμο πολύ ανώριμη, παραμένει και μετά την αποβολή του σώματός της συνήθως στον τόπο εκείνο, όπου ζούσε πάνω στη γη, ειδικά κατά την πρώτη περίοδο της εξέλιξής της.
Στην περίπτωση αυτή, όμως, δεν αντιλαμβάνεται τίποτα από το φυσικό κόσμο, όπου κατοικούσε όσο ζούσε, έστω κι αν βρίσκεται ακριβώς στον ίδιο χώρο. Η ύπαρξή της μοιάζει περισσότερο ή λιγότερο με ένα φωτεινό όνειρο. Όπως, λοιπόν, και όταν ονειρεύεται, η ψυχή ζει σε μία περιοχή που είναι σαν να την έχει δημιουργήσει η ίδια από μέσα της, και δρα σαν να βρισκόταν σε έναν εντελώς φυσικό κόσμο, κι έτσι, ο φυσικός κόσμος τον οποίο έχει εγκαταλείψει δεν της λείπει καθόλου.
Όμως, ο Θεός αφήνει συχνά να διαφοροποιείται ο χώρος όπου μένει η ψυχή, και εκείνη βρίσκεται τότε σ’ έναν άλλο χώρο, που ταιριάζει απόλυτα στην εσωτερική της κατάσταση. Μια τέτοια ψυχή συνήθως χρειάζεται πολύ χρόνο μέχρι μετά από διάφορα μαθήματα, να αναγνωρίσει ότι όλα εκείνα που νομίζει ότι κατέχει εκεί, είναι χωρίς περιεχόμενο και αξία. Όταν, σαν συνέπεια κάποιων πραγμάτων που θα βιώσει και θα δεί, καταλήξει κάποτε σ ‘αυτό το συμπέρασμα, τότε μόνο αρχίζει να κάνει κάποιους σοβαρότερους συλλογισμούς σχετικά με την κατάστασή της, συνειδητοποιώντας έτσι όλο και καλύτερα ότι έχει εγκαταλείψει τον παλιό της γήινο κόσμο. Και τότε ξυπνάει μέσα της η επιθυμία για ένα πιο μόνιμο και πιό σταθερό χώρο ζωής.
Όταν βρεθεί στην κατάσταση αυτή, διδάσκεται από περισσότερο τελειοποιημένα πνεύματα τι πρέπει να κάνει. Και αν ακολουθήσει τη διδασκαλία τους, τότε αρχίζει να φωτίζεται εσωτερικά, γιατί το εσωτερικό της πνεύμα τη διαπερνά όλο και περισσότερο. Όσο περισσότερο, όμως, αυτό μεγαλώνει μέσα της, κάπως έτσι όπως το έμβρυο στο σώμα της μητέρας, τόσο περισσότερη σταθερότητα αποκτούν όλα όσα την περιβάλλουν. Αν μία ψυχή κάποτε επιτύχει να πληρωθεί εντελώς από το εσωτερικό της πνεύμα, τότε φθάνει στην πλήρη γνώση και σαφή ανάμνηση όλων όσων ήταν, όσων έγινε, όσων έκανε, και θυμάται ακόμη πώς ήταν φτιαγμένος ο κόσμος όπου ζούσε ενσαρκωμένη. Μία τέτοια ψυχή μπορεί πλέον να παρατηρήσει ακριβέστατα τη γη, τη σελήνη, τον ήλιο, τους πλανήτες, καθώς και τους άλλους ήλιους που βρίσκονται σε ένα ή περισσότερα από τα σφαιρικά περιβλήματα έξω από το δικό μας σύστημα και να ευφρανθεί με την Αγάπη, τη Σοφία και τη Δύναμη του Θεού για την καταπληκτική διαρρύθμισή τους.»
Η πληρότητα του Θεού μέσα στον Ιησού Χριστό
Φυσικά, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν τους είναι δυνατόν ν’ αγαπάνε με τέτοια θέρμη τον αόρατο Θεό, επειδή δεν έχουν μια απτή έννοια της αιώνιας, άπειρης Θεότητας και δεν μπορούν να δημιουργήσουν γι’ αυτήν μία παράσταση αντιληπτή από τον ανθρώπινο νου.
Έτσι, ο μαθητής Φίλιππος είπε στον Χριστό, όταν αυτός μιλούσε για τον Πατέρα: «Δείξε μας τον Πατέρα, για να ικανοποιηθούμε!» Όμως ο Ιησούς τού απάντησε:
«Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, κι ακόμη δεν με γνωρίζεις, Φίλιππε; Όποιος βλέπει Εμένα, βλέπει τον Πατέρα! Πώς μπορείς να λες να σας δείξω τον Πατέρα; Δεν πιστεύεις λοιπόν ότι Εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα κι Εκείνος σε Μένα; Τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από Μένα, παρά ο Πατέρας, που κατοικεί μέσα Μου, κάνει τα έργα Μου».
Αυτό το τόσο σημαντικό για την τελείωση της ζωής μας γεγονός, ότι δηλαδή μέσα στον Ιησού Χριστό είναι ενσαρκωμένο, ορατό και προσιτό το πρωαιώνιο κέντρο εξουσίας της Θεότητας, ο Πατέρας, και ότι μπορούμε να αγαπήσουμε τον Θεό μέσα σ’ αυτή την αψεγάδιαστη μορφή, αποκαλύπτεται πλήρως στα γραπτά της νέας αποκάλυψης.
«Αν δεν μπορείς να συλλάβεις την έννοια του Θεού, τότε κοίταξε Εμένα, και θα έχεις μπροστά σου την αιώνια μορφή, τη μόνη με την οποία μπορείς να φανταστείς τον Θεό και Δημιουργό σου. Ο Θεός σου είναι επίσης άνθρωπος, και μάλιστα ο πιο τέλειος μέσα στον εαυτό του και από τον εαυτό του! Όταν βλέπεις Εμένα, βλέπεις τα πάντα!»
Πώς μπορεί να γίνει κατανοητό αυτό το μυστήριο, ότι στο τριαδικό πρόσωπο του Ιησού είναι ενωμένη «ολόκληρη η πληρότητα της Θεότητας» (δηλαδή όχι μόνον ο Πατέρας, αλλά επίσης ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα), αναλύεται στα γραπτά της νέας αποκάλυψης. Στο πνεύμα του Ιησού έχουμε τον Πατέρα. Στην ψυχή και τη σωματική μορφή του τον Υιό του Θεού και του ανθρώπου αντίστοιχα. Η ψυχή που έχει γίνει ένα με τον Θεό, είναι το περίβλημα μέσω του οποίου ακτινοβολεί το Άγιο Πνεύμα.
Η χρησιμότητα του εσωτερικού Λόγου
«Όμως σε όποιον δίδονται πολλά, απ’ αυτόν ζητούνται επίσης πολλά!»
Έτσι, το χάρισμα του εσωτερικού Λόγου του Θεού συνεπάγεται γι’ αυτόν που το έχει την υποχρέωση να πράττει ανάλογα και να κάνει πράξη και κτήμα του στη ζωή τις εντολές της, της ταπεινοφροσύνης, της αγνότητας και της αγάπης.
Ο Τένχαρτ λέει με μεγάλη σοβαρότητα:
«Αρκεί, όμως, να ακούει κανείς το Λόγο του Θεού μέσα του, μυστικός, πρέπει άραγε ν’ αρκείται σ’ αυτό;
Όχι, αλλά πρέπει τις διδασκαλίες που άκουσε να τις ακολουθήσει πιστά και με μεγάλο ζήλο και επιμονή, αν δεν θέλει να χάσει αυτήν τη χάρη (Ιακ. 1,21-25. Ιωάν. 7,37. Κεφ. 8,31-32. Κεφ. 15,5-7). Αυτό είναι ευκολότερο για τις ψυχές που αγαπούν τον Θεό, επειδή ο Λόγος αυτός εγκλείει όλη την απαραίτητη ισχύ (Ιωάν. 6,63. Φιλ. 4,13).
Και τι κερδίζει κανείς ακούγοντας μέσα του κι ακολουθώντας το Λόγο αυτό; Σε όποια τάξη κι αν βρίσκεσαι, όποια και αν είναι η ηλικία σου και η υπόθεση που σε απασχολεί, πάντοτε θα σου υποδεικνύει για το τι πρέπει να κάνεις και τι όχι, θα σε διδάσκει και θα σε καθοδηγεί ανάλογα με τις ανάγκες σου με στόχο την ευτυχία σου. Θα σε διδάξει σε καλές μέρες να πορεύεσαι μαζί, μέσα και προς τον Θεό, ενώ σε μέρες δυστυχίας και αρρώστιας να υπομένεις τα πάντα με υπομονή και ταπεινή ψυχραιμία. Τέλος, θα σου διδάξει, μέσα στην έσχατη επιθανάτια αγωνία, πώς να αποβάλεις με χαρά το θνητό σου περίβλημα για να επιστρέφεις ελεύθερος και νικητής στην αιώνια πηγή σου.
Αυτά και πολλά άλλα, περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να εκ- φράσουν οι άνθρωποι ή οι άγγελοι, κερδίζει κανείς από το Λόγο αυτόν, επίσης δε μία αληθινή πρώτη γεύση της αιώνιας ζωής, εφόσον μία μακάρια ψυχή ακούει και νιώθει μέσα της με πλήρη οικειότητα και τελειότητα τον Θεό».
Ο Χριστός λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για την απαράμιλλη αξία του Λόγου μέσα στην καρδιά:
«Σου λέω: Μία λέξη που έβαλε μέσα στην καρδιά σου ένας άγγελος είναι πολύ πιο σωτήρια για την ψυχή σου από χίλιες λέξεις απ’ έξω που μπορεί ν’ ακούσει το αυτί σου. Γιατί ό,τι ακούς μέσα στην καρδιά.
Η αληθινή Εκκλησία
O Ιησούς λέει στο έργο «Η οικονομία του Θεού» στον αγγελιοφόρο του Γιάκομπ Λόρμπερ: «Πες στα παιδιά Μου και σε όλους, σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν -είτε ρωμαιοκαθολικοί είναι είτε προτεστάντες, Ιουδαίοι, Τούρκοι, Βραχμάνοι, ειδωλολάτρες- αυτό: Πάνω στη γη υπάρχει μία μόνον αληθινή εκκλησία, κι αυτή είναι η αγάπη για Μένα στο πρόσωπο του Υιού Μου! Η αγάπη αυτή είναι το Άγιο Πνεύμα μέσα σας και σας φανερώνεται με το ζωντανό Λόγο Μου. Έτσι, Εγώ βρίσκομαι μέσα σας, η δε ψυχή σας, που η καρδιά της είναι η κατοικία Μου, είναι η μοναδική αληθινή εκκλησία στη γη. Μόνον εκεί υπάρχει αιώνια ζωή, και μόνον αυτή είναι που σας κάνει μακάριους!
Γιατί σκεφτείτε, Εγώ είμαι ο κύριος όλων όσων υπάρχουν. Εγώ είμαι ο αιώνιος και παντοδύναμος Θεός, και ως τέτοιος, είμαι ο Πατέρας σας, ο άγιος και γεμάτος αγάπη. Και Εγώ είμαι όλ’ αυτά μέσα στο Λόγο! Αν τον σεβαστείτε και πράττετε σύμφωνα μ’ αυτόν, τον έχετε προσλάβει μέσα σας. Τότε αυτός θα ζωντανέψει μέσα σας, θα σας ανυψώσει ψηλότερα από τον εαυτό σας και θα σας ελευθερώσει. Δεν θα υπόκειστε τότε πια στο νόμο, θα βρίσκεστε πάνω από αυτόν, στο φως. Αυτό όμως είναι η μακαριότητα ή το βασίλειο του Θεού στο εσωτερικό σου, αυτό είναι ήδη κτήμα σου. Ό, τι, όμως, προσλαμβάνεις απ’ έξω, πρέπει πρώτα να το κάνεις κτήμα σου, μέσα από την πράξη που ακολουθεί αυτό που άκουσες. Α ν δεν έχεις το λόγο στην καρδιά σου, παρά στο μυαλό, όπου τον έφερε η ακοή σου, και αμαρτήσεις, τότε η άδεια σου καρδιά αμαρτάνει μαζί σου, ενώ δεν σε αναγκάζει ούτε να καταλάβεις την πράξη σου ούτε να μετανιώσεις. Έτσι, η αμαρτία μένει μέσα σου και σε καθιστά ένοχο απέναντι στον Θεό και στους ανθρώπους.
Α ν, αντίθετα, έχεις το λόγο μέσα στην καρδιά σου, παρ’ όλ’ αυτά δε αμαρτάνεις ακόμη πότε-πότε ως εξωτερική ύπαρξη, η καρδιά σου δεν συμφωνεί μ’ αυτό, ώστε σύντομα σε αναγκάζει ν’ αναγνωρίσεις το αμάρτημά σου και να μετανιώσεις. Μ’ αυτό, όμως, ήδη παύεις πλέον να είσαι αμαρτωλός», ή η μόνη εκκλησία της γης που δίνει ευδαιμονία. Σε καμία άλλη εκτός από αυτήν, δεν υπάρχει ζει.
Ή μήπως πιστεύεται ότι κατοικώ μέσα σ ε τείχη ή μέσα στις τελετουργίες ή στην προσευχή και τη λατρεία; Όχι , κάντε μεγάλο λάθος. Δεν βρίσκομαι σ ε τίποτα από αυτά, παρά μόνον εκεί που υπάρχει αγάπη, εκεί είμαι κι Εγώ!
Για κάθε εξωτερική πλευρά εκκλησίας ισχύει αυτό που λέει ο Χριστός στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» στις όχθες του Ευφράτη στους ιερείς της Αθηνάς: «Βρίσκομαι ήδη τρεις μέρες εδώ, και σας δίδαξα όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε, να πιστεύετε και να κάνετε για να κερδίσετε την αιώνια ζωή της ψυχής. Σας είπα τίποτα για εξωτερικές προσευχές ή για κάποια μυστηριώδη λειτουργία που μόνη αυτή να αρέσει σ’ Εμένα; Ή για συγκεκριμένες γιορτές, όπως το άγιο Σάββατο των Ιουδαίων, που το ονομάζουν “ημέρα του Κυρίου”; Όχι, τίποτα τέτοιο δεν ακούσατε από το στόμα Μου. Και σας λέω αληθινά: Καταργήστε κάθε εξωτερική προσευχή, κάθε ημέρα γιορτής, αφού κάθε ημέρα είναι στ’ αλήθεια μία ημέρα του Κυρίου, και κάθε ιερατείο! Γιατί κάθε άνθρωπος που γνωρίζει τον Θεό, τον αγαπάει πάνω απ’ όλα και εκτελεί το θέλημά του, είναι αληθινός και σωστός ιερέας, και μ’ αυτό επίσης σωστός δάσκαλος, αφού μεταδίδει στον διπλανό του αυτήν τη διδασκαλία που έλαβε από Μένα. Όποιος εκτελεί το θέλημά Μου, αυτός προσεύχεται αληθινά, προσεύχεται δε πάντα χωρίς διακοπή. Κάθε μέρα που ένας άνθρωπος κάνει καλό στον συνάνθρωπό του στο όνομά Μου, είναι πραγματική “ημέρα του Κυρίου” και η μόνη που Μου είναι αρεστή.
Ακόμη, είναι έθιμο ακόμη και στους Ιουδαίους να φορούν αυτοί οι τυφλοί άνθρωποι στις παρακλήσεις και στις προσευχές τους καλά και ωραία ρούχα, γιατί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει όσα μπορεί περισσότερο από την άποψη αυτή για να τιμήσει, καθώς λένε, περισσότερο τον Κύριο.
Όμως τέτοιοι ανόητοι δεν αναλογίζονται ότι υπάρχουν πολλοί φτωχοί που δεν έχουν καλά-καλά ρούχα για να κρύψουν τη γύμνια τους. Πώς θα πρέπει να αισθάνονται οι φτωχοί αυτοί βλέποντας τους στολισμένους πλούσιους στους ναούς. Βλέποντας πώς εκείνοι τιμούν τον Θεό, ενώ ένας φτωχός δεν μπορεί να το κάνει, αναγκαστικά σκέφτονται ότι, προσευχόμενοι μέσα στα κουρέλια τους, το μόνο που μπορούν είναι να προσβάλουν τον Θεό. Σας λέω αληθινά: όποιος Μου ζητήσει κάτι φορώντας καλά (πολυτελή) φορέματα, ποτέ δεν θα εισακουστεί, ακόμη δε λιγότερο αν είναι ιερέας με στολισμένα άμφια και ράσα!
Τέλος, υπάρχει άλλο ένα σφάλμα στις προσευχές προς τον Θεό, ότι χρησιμοποιείται γι αυτές κάποια παλιά, ξένη γλώσσα, που θεωρείται η περισσότερο αντάξια της λατρείας του. Όπου συνεχιστεί από δω και πέρα αυτή η ανοησία, δεν θα εισακούονται επίσης οι παρακλήσεις. Μπροστά Μου, ο άνθρωπος πρέπει να στολίζεται μόνον ως προς την καρδιά του και να Μου μιλάει στη γλώσσα εκείνη που η καρδιά του καταλαβαίνει καλύτερα , και Εγώ θα εισακούσω την παράκληση του! Θέλω όλες οι παλιές ανοησίες να εκλείψουν και οι άνθρωποι να γίνουν εντελώς νέοι, αληθινοί, καθαροί άνθρωποι.»
Κοσμική ψυχή ή πρόσωπο;
Χάρη στις πληροφορίες της Νέας Αποκάλυψης σχετικά με το Κέντρο Δύναμης του Θεού, παίρνουμε μία απάντηση στο παλιό ερώτημα, αν ο Θεός δηλαδή είναι ένα πρόσωπο ή μία κοσμική ψυχή που διαπερνάει σαν ομίχλη το άπειρο, όπως διδάσκουν οι Βραχμάνοι και άλλοι πανθεϊστές.
Τι συνιστά την ατομικότητα του ανθρώπου, πώς γίνεται ο καθένας ένα ξεχωριστό πρόσωπο; Απλούστατα, επειδή όλη η διάνοια και η ενέργειά του συγκεντρώνονται σ’ ένα ορισμένο κέντρο, σ’ έναν πυρήνα. Αυτό το κεντρικό σημείο του εαυτού μας δεν είναι άλλο από το εγώ μας. Εμείς μπορούμε να το δούμε, επειδή ενσαρκώνεται στο σώμα μας και φανερώνει μία ενιαία αίσθηση, σκέψη, θέληση και δράση. Με τον ίδιο τρόπο η Θεότητα συγκεντρώνει όλες τις πνευματικές δυνάμεις της σ’ ένα Κέντρο Δύναμης και Ζωής. Έτσι φανερώνεται κι αυτή σαν ένα πνεύμα με συγκεκριμένο πρόσωπο, παρόμοιο με το δικό μας ανθρώπινο εγώ. Όπως διδάσκει δηλαδή η Βίβλος, ο Θεός, παίρνοντας αυτή τη μορφή, μας εμφανίζεται ως ένας προσωποποιημένος Θεός. Σ’ αυτόν το Θεό μπορούμε ν’ απευθυνθούμε νοερά, όπως μιλάμε με τους ομοίους μας. Ο μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, λέει στο βιβλίο του Λόρμπερ «Επίσκοπος Μαρτίνος»: «Ο Θεός είναι άπειρος και πανταχού παρών ως προς τη θεϊκή του Ουσία και τη Θέληση. Σαν θεάνθρωπος, με οντότητα όμως κι αληθινός πατέρας των παιδιών του, ζει αυτοπροσώπως ανάμεσα στα παιδιά του στον πιο υψηλό παράδεισο».
Τη Θεότητα είναι δύσκολο να την νιώσουμε κοντά μας όταν είναι μία απρόσωπη, αφηρημένη και πανίσχυρη Αρχή. Όμως σε μία προσωποποιημένη Δύναμη, μπορούμε ν’ απευθυνθούμε προσωπικά με αγάπη κι εμπιστοσύνη και να μοιραστούμε ό,τι μας απασχολεί.
Το Πνεύμα του Θεού ακτινοβολεί στο άπειρο
Στο «Μ.Ε.Ι.» πληροφορούμαστε αναλυτικά για τις πνευματικές δυνάμεις που ακτινοβολεί στο άπειρο αυτό το τρομακτικό Κέντρο Δύναμης. Αυτές οι δυνάμεις που στον Λόρμπερ ονομάζονται «αιθερική σφαίρα Ζωής», είναι με άλλα λόγια το Άγιο Πνεύμα Του: «Ο αέναος κι απέραντος χώρος της Δημιουργίας είναι πλημμυρισμένος από το Πνεύμα Μου. Και τούτο είναι η καθαρή αγάπη, ζωή, φως, σοφία, εντελώς διαυγής συνείδηση, συγκεκριμένα αισθήματα, όραση, ακοή, σκέψη, θέληση και ενέργεια. Στο πρόσωπό Μου (τον Ιησού), βρίσκεται το εστιακό σημείο όλου αυτού του μοναδικού, αιώνιου Πνεύματος. Όμως η αιθερική σφαίρα Ζωής που ακτινοβολεί από Εμένα, διαπερνάει και περικλείει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο αιώνιο άπειρο. αυτή η αιθέρια σφαίρα που είναι μόνιμα στενά δεμένη μαζί μου, μ’ Εμένα, το Κέντρο της Ζωής, βλέπει, ακούει, αισθάνεται, σκέφτεται και ενεργεί παντού με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο. Έτσι εξηγείται απλά και ξάστερα, πώς κι ο Θεός είναι παντογνώστης και πανταχού παρών!»
Τα εφτά «πνεύματα του θεού» και το έργο τους
Από τον Λόρμπερ μαθαίνουμε πως όλες οι άλλες ιδιότητες της Θεότητας προκύπτουν από την τάση της Αγάπης να χαρίσει στους άλλους την ευτυχία. Η αγάπη του Θεού, που φλέγεται να δώσει ευτυχία, για να ικανοποιήσει αυτή της την ανάγκη, γεννάει αδιάκοπα σκέψεις και ιδέες. Μέσα της δηλαδή γίνεται «φως» κι έτσι από τα βάθη της αναβλύζει η θεϊκή Σοφία. Και η μία και η άλλη, η Αγάπη και η Σοφία, θέλουν να πραγματοποιήσουν τις δημιουργικές τους σκέψεις. Γι’ αυτό διεγείρουν την εκτελεστική δύναμη και εξουσία που θα τις πραγματοποιήσει, αυτό που ονομάζεται Άγιο Πνεύμα. Χάρη στο Άγιο Πνεύμα, οι νοερές οντότητες γίνονται ζωντανή πραγματικότητα. Εξ ου και ονομάζουμε τα τρία κύρια ή βασικά πνεύματα του Θεού: Αγάπη, Σοφία και Δύναμη.
Απ’ αυτά όμως ξεπηδούν άλλα τέσσερα «πνεύματα του Θεού»: η Τάξη, η οποία προσδίδει μορφή και σκοπιμότητα στα όντα. η σταθερότητα , η οποία τους εξασφαλίζει την υπόσταση, την εξέλιξη και τη συνέχεια. η Υπομονή, η οποία επιτρέπει στα όντα να ωριμάσουν με το δικό τους ήρεμο ρυθμό. Τέλος, σαν ύψιστη ιδιότητα είναι η Ευσπλαχνία, η οποία συμπονεί όλα τα πλάσματα, ακόμη κι εκείνα που έχουν πέσει στο πιο βαθύ σκοτάδι, και τα οδηγεί τελικά όλα στην ολοκλήρωση.
Ένας φωτισμένος άνθρωπος περιγράφει στο «Μ.Ε.Ι.» το τελικό αποτέλεσμα της κοινής δράσης όλων αυτών των θεϊκών δυνάμεων στο έργο της Δημιουργίας με τα παρακάτω λόγια: «Ο Θεός και Δημιουργός μας έχει βάλει ένα διπλό στόχο. Για να πραγματοποιηθεί λοιπόν αυτός ο στόχος, πρέπει να περάσει από τα παρακάτω στάδια: ο άνθρωπος, που είναι η κορυφή της Δημιουργίας, εξευγενίζει διαρκώς την ψυχή του ως εκείνο το βαθμό που φθάνει να γίνει αληθινό παιδί του Θεού. Όταν κατακτήσει αυτή την κορυφή πια, αναγνωρίζει και ξαναβρίσκει τον προαιώνιο Πατέρα του. Το συναίσθημα είναι τότε τόσο συνταρακτικό, η αγαλλίαση τόσο απερίγραπτη, που Τον αντικρύζει εκστατικός και πλημμυρισμένος από αγάπη.
Αλλά και ο Πατέρας απ’ τη μεριά του, αισθάνεται τρισευτυχισμένος, γιατί δεν είναι πια μόνος του, βρίσκεται ανάμεσα στα παιδιά Του που Τον λατρεύουν πάνω απ’ όλα. Κι επιπλέον, κάθε Του έργο είναι ένα νέο θαύμα και μια αστείρευτη πηγή απόλαυσης για τα μάτια τους. Γι’ αυτό Τον ευγνωμονούν, δοξολογώντας από τα βάθη της καρδιάς τους την ατέλειωτη Δύναμη και Σοφία Του».
Από τον μονοθεϊσμό στον πολυθεϊσμό
Όσο μεγάλωνε των λαών η έλξη για τα γήινα πράγματα, τόσο παραραμορφωνόταν στη συνείδησήν τους η γνώση για τον ένα Θεό.
Αντί γι’ αυτό, σιγά-σιγά επιβλήθηκε η λατρεία των πνευμάτων. Άρχισαν να λατρεύουν τα κατώτερα πνεύματα παράλληλα με το Θεό και το τέλος στη θέση του Θεού. Έτσι από την πρόσδεση στην υλική πραγματικότητα, προέκυψε η πολυθεΐα όπου το θεϊκό στοιχείο εξανθρωπίστηκε και η πίστη αποκόπηκε από την πηγή της. Αυτή η τάση έγινε ιδιαίτερα εμφανής στους πολυταξιδεμένους απόγονους του Ιάφεθ, τους Ιταλούς, Έλληνες, Γερμανούς, Σλάβους κ.λπ. Στη διασπορά, τα ήθη τους εκτραχύνθηκαν κι έχασαν τη ζωντανή πίστη σ’ έναν Παντοκράτορα Θεό-Ιεχωβά. Μία αμυδρή ανάμνησή του καθρέφτιζε ο εκάστοτε κορυφαίος των θεών, όπως ο Δίας, ο Τούισκο κ.λπ.
Πιστοί στο μονοθεϊσμό έμειναν όσοι απόγονοι του Νώε δεν μετανάστευσαν μακριά, αλλά παρέμειναν στον τόπο της καταγωγής τους, όπως οι Πέρσες, ή κοντά σ’ αυτόν, όπως οι Σημίτες. Οι τελευταίοι λίγο μετά τον κατακλυσμό απέκτησαν έναν εξαιρετικό ηγεμόνα κι ανώτατο ιερέα, τον Μελχισεδέκ, βασιλιά του Σάλεμ. Το Σάλεμ, η έδρα αυτού του μυθικού βασιλιά των βασιλέων, βρισκόταν ανατολικά του Ιορδάνη, στη λοφώδη περιοχή της Μανάσσης, όπου αργότερα ιδρύθηκε η Άβιλα.
Στο «Μ.Ε.Ι.» ο Ιησούς Χριστός επισκέπτεται με τους μαθητές του αυτό τον τόπο και τους λέει: «Ο αληθινός βασιλιάς και ανώτατος ιερέας του Σάλεμ ήμουν στην πραγματικότητα Εγώ ο ίδιος, προ καταβολής κόσμου. Αυτός ο βασιλιάς υπήρχε πριν γίνει η Κτίση, επομένως πριν και από το Νώε. Όταν υπήρχε πια η γη, ερχόταν συχνά από τους ουρανούς, με τη μορφή ενός αγγέλου, και δίδασκε τους ανθρώπους σχετικά με το Θεό και για τον προορισμό τους. Επίσης τον καιρό που ζούσε ο Νώε, τον επισκεπτόταν κάθε τόσο και μιλούσε μαζί του. Ωστόσο βασιλεία και ιερατείο στο Σάλεμ, ίδρυσε αιώνες μετά την έξοδο του Νώε από την κιβωτό. Ο Νώε και οι τρεις γιοι του ζούσαν τότε ακόμη. Ο πληθυσμός της γης είχε πάλι μεγαλώσει. Υπήρχαν πολλοί μικροί λαοί και οι πατριάρχες τους, που ονομάζονταν “βασιλείς”, έρχονταν κάθε χρόνο στο Σάλεμ να Του προσφέρουν θυσίες και να καθοδηγηθούν από το βασιλιά Μελχισεδέκ.
Με τον καιρό όμως, όταν οι λαοί εξαπλώθηκαν ξανά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ξέχασαν το βασιλιά των βασιλέων και αποκόπηκαν απ’ Αυτόν. Ούτε καν εκείνοι που κατοικούσαν κοντά στο Σάλεμ δεν πήγαιναν πια για προσκύνημα. Τότε ο βασιλιάς εγκατέλειψε το παλάτι μαζί με όλους τους αγγέλους που Τον υπηρετούσαν. Από εκεί και πέρα πια επισκεπτόταν σπάνια, με τη μορφή αγγέλου, τους λίγους πατριάρχες που του είχαν μείνει πιστοί, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και αργότερα οι μικροί και μεγάλοι προφήτες. Με το που απομακρύνθηκαν όμως από τον Μελχισεδέκ, γρήγορα φύτρωσαν ανάμεσα στους λαούς και τους βασιλιάδες τους η ασυμφωνία, η ζηλοφθονία, η διχόνοια, η οργή και <το μίσος, κι αυτά όλα οδήγησαν σε πολέμους».
Ο πύργος της Βαβέλ και η γλωσσική ασυνεννοησία που περιγράφει η Βίβλος, συμβολίζουν αυτό τον κατακερματισμό της τότε ανθρωπότητας που την είχε κατακυριεύσει ο υλισμός και η μανία της εξουσίας. Βέβαια ο Θεός έβρισκε πάντα μια θετική διέξοδο στην αυξανόμενη καταστροφικότητα. Εξάλλου, στέλνοντας διάφορους μικρούς ή μεγάλους απεσταλμένους, προσπαθούσε να σκορπίσει το σκοτάδι της πολυθεΐας ή της αθεΐας. Αρκετό καιρό μετά τον Μελχισεδέκ (γύρω στο 1.200 π.Χ.) στάλθηκε στους Πέρσες ο ποιητής- προφήτης Ζωροάστρης, του οποίου η διδασκαλία διασώθηκε επί χιλιάδες χρόνια. Στους Ισραηλίτες, που κάτω από την καθοδήγηση του Αβραάμ μετανάστευσαν από τον Ευφράτη στη Χαναάν και από εκεί στην Αίγυπτο, στάλθηκε την ίδια εποχή ο Μωυσής για να τους γλιτώσει από το σκοτάδι της Αιγύπτου. Άλλοι, μικρότεροι προφήτες, αναλάμβαναν κατά καιρούς να επαναφέρουν στο δρόμο του Θεού αυτόν το μικρό, περιούσιο λαό, παρόλη τη φιληδονία και τον υλισμό του.
Ο Ιησούς σαν άνθρωπος
Τα κείμενα της Νέας Αποκάλυψης μας απαντούν σ’ αυτές τις απορίες κι έτσι το σημαντικό ερώτημα της ανθρώπινης φύσης του Χριστού φωτίζεται απ’ όλες τις πλευρές. Έτσι μας γίνεται κατανοητό π.χ. το πώς και γιατί ο άνθρωπος Ιησούς δεν γνώριζε πάντα εξαρχής όσα γνώριζε και σχεδίαζε ο Πατέρας, το θεϊκό Πνεύμα μέσα του. Αν γνώριζε προκαταβολικά το μέλλον σε όλες του τις λεπτομέρειες, η ψυχή του Ιησού θα ήταν παραπάνω ευνοημένη απ’ τους άλλους ανθρώπους στον αγώνα προς την τελείωση. Έτσι ο Ιησούς εξηγεί αυτό το γεγονός σ’ ένα μαθητή του ο οποίος είχε παραξενευτεί:
«Έχεις βέβαια απόλυτο δίκιο που λες πως ο Πατέρας είναι μέσα Μου σε όλη του την πληρότητα. Όμως εξωτερικά σαν άνθρωπος είμαι απλά ένας γιος Του και μέσα στην ψυχή Μου γνωρίζω μόνο αυτά που Μου αποκαλύπτει Εκείνος. Εγώ είμαι βέβαια η Φλόγα της Αγάπης Του και η ψυχή Μου είναι το Φως που πηγάζει απ’ τη Φωτιά της Αγάπης Του. Αλλά κι ο ήλιος απ’ όπου πηγάζει το φως, διαθέτει μία καταπληκτική εσωτερική και εσώτατη διαμόρφωση. Όμως μόνο στο εσωτερικό του ήλιου είναι γνωστή. Το φως απέξω δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτή, ούτε προβάλλει κάπου μια κάποια εικόνα για να δει κανείς πώς είναι φτιαγμένος ο ήλιος στο εσωτερικό του. Το ίδιο συμβαίνει στη δική Μου περίπτωση. Ο Πατέρας είναι μεν μέσα Μου, αλλά το εσωτερικό Του φανερώνεται στην ψυχή Μου μοναχά όταν το θέλει ο Ίδιος. Στ’ απύθμενα βάθη Του περιλαμβάνει πολλά που ο Γιος Του δεν τα ξέρει. Αν θέλει λοιπόν ο Γιος να τα μάθει, πρέπει να ρωτήσει τον Πατέρα! Αλλά πλησιάζει η ώρα όπου ο Πατέρας, με όλα όσα κρύβει στα βάθη Του, θα γίνει ένα μαζί Μου, τον προαιώνιο Υιό Του».
Εξάλλου στα λόγια και στις πράξεις του Ιησού φαίνεται η διαφορά ανάμεσα στο απέραντο θεϊκό Πνεύμα και στο Γιο του ανθρώπου. Στις μεγάλες διδαχές, στα σημάδια και τα θαύματα, δρούσε το πρώτο. Στις ενέργειες της καθημερινότητας, στο δείλιασμα και το χτυποκάρδι στη Γεθσημανή, καθώς και σε άλλες περιπτώσεις που αφηγούνται τα Ευαγγέλια, ήταν φανερό πως μιλούσε κι ενεργούσε ο Υιός του Ανθρώπου. Πρόκειται για μια διαφορά η οποία αποτελεί κοινή διαπίστωση και για τους προφήτες όλων των εποχών. Όταν υπάκουαν στο θείο κάλεσμα, εκδηλωνόταν το Πνεύμα μέσα τους, ειδάλλως επικρατούσε η ανθρώπινη ψυχή. Στο «Μ.Ε.Ι.» ο Ιησούς τονίζει αυτή τη διαφορά στους μαθητές του:
«Τώρα δεν είναι ο θαυματουργός γιατρός από τη Ναζαρέτ που σας μιλάει. Είναι Εκείνος που κατοικούσε προαιώνια μέσα Μου, ο Πατέρας που είναι γεμάτος αγάπη και μεγαλοθυμία, ο μοναδικός Θεός, ο οποίος λέει: “Εγώ είμαι το Α και το Ω, η Αρχή και το Τέλος του Απείρου, δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από Μένα!”»
Τέλος, καταλαβαίνουμε επίσης γιατί ο Ιησούς αισθανόταν συχνά την ανάγκη να προσευχηθεί. Αυτό το γεγονός ξένιζε πάντα τους σκεπτικιστές. Όταν προσευχόταν, κάτι που συνήθως έκανε εντελώς μόνος του, η ψυχή του αναζητούσε μέσα στο «ήσυχο καμαράκι» της καρδιάς του την πλήρη ένωση με το Πνεύμα που κατοικούσε μέσα της. «Τι παράξενο», απορούν στο «Μ.Ε.Ι.» μερικοί αμύητοι στην προσωπικότητα του Ιησού. «Τώρα πάει να προσευχηθεί και να προετοιμασθεί για την αυριανή μέρα! Τάχα σε ποιον να μιλάει και να προσεύχεται; Μήπως τελικά, παρόλο που οι γνώσεις Του είναι τόσο βαθιές, δεν είναι αυτός το ύψιστο θείο Ον; Δεν μπορεί όμως και να προσεύχεται στον εαυτό Του!»
Τότε ο Nαθαήλ, ένας φωτισμένος μαθητής του Ιησού, απάντησε στους αδαείς: «Μα τι τυφλοί που είσαστε στ’ αλήθεια! Μήπως δεν έχει κι αυτός εδώ στη Γη όπως όλοι μας σάρκα και αίμα; Απ’ αυτά δεν εξελίχθηκε και η δική Του η ψυχή, για να μπορέσει να ενωθεί με το θείο Πνεύμα; Θεϊκό μέσα του είναι μοναχά το Πνεύμα– όλα τ’ άλλα είναι ανθρώπινα, όπως είναι και σε μας. Όταν προσεύχεται, την ανθρώπινη φύση Του τη διαπερνάει πέρα για πέρα το μοναδικό Πνεύμα, απ’ όπου προήλθαν όλα τα άλλα πνεύματα, όπως ο αληθινός ήλιος καθρεφτίζεται μέσα στην καθεμιά μικροσκοπική δροσοσταλίδα».
V/247 Το μυστήριο του Γολγοθά (κατά Ματθαίον 18, 11-14).
Ο Σιμών Ιούδας αδυνατεί να καταλάβει γιατί ο Παντοδύναμος πρέπει να υποφέρει έτσι από τα πλάσματά του και ρωτάει τον Κύριο: [2] Μία τέτοια πράξη προφανώς είναι αναγκαία προκειμένου να επιτευχθεί ένας κύριος στόχος που έχεις θέσει από αιώνων. Ωστόσο αυτό δεν καθησυχάζει ούτε διαφωτίζει τη λογική των ανθρώπων που μονίμως θα αναρωτιούνται: «Γιατί έπρεπε να τα τραβήξει αυτά ο Παντοδύναμος Πλάστης από τα πλάσματά Του προκειμένου να τους εξασφαλίσει τη μακαριότητα και την αιώνια ζωή; Η αγνότατη διδασκαλία Του και τα θαύματά Του που μόνο στον Θεό είναι δυνατά δεν αρκούσαν γι’ αυτό το σκοπό; Εάν αυτά δεν κάνουν καλύτερους τους ανθρώπους, πώς θα τους κάνουν τότε καλύτερους τα πάθη και ο θάνατός Του;!»
[4] Λέει ο Κύριος: «Είναι σωστό και δικαιολογημένο αυτό που ρωτάς, εντούτοις όσο καλά κι αν σου το εξηγήσω, αποκλείεται να το κατανοήσεις εντελώς καλά όσο είσαι κοινός άνθρωπος. Μόνο μετά την ανάστασή Μου, όταν θα αναγεννηθείς πνευματικά, θα συνειδητοποιήσεις πλήρως το μεγάλο Γιατί.
Εγώ που είμαι ο μοναδικός Φορέας κάθε ύπαρξης και ζωής, ^πρέπει τώρα να λυτρώσω επίσης αυτά που εδώ και αιωνιότητες ‘ η σταθερή βούλησή Μου τα κρατά υπό την καταδίκη και το θάνατό. Πρέπει δηλαδή να διεισδύσω μέσα στην παμπάλαια καταδίκη και στον παμπάλαιο θάνατο περνώντας Εγώ ο ίδιος μέσα από την καταδίκη και το θάνατο αυτής της σάρκας και του αίματός Μου. Έτσι θα χαλαρώσω και θα λύσω τα δεσμά που δένουν την ίδια Μου τη θεϊκή βούληση για να ελευθερωθεί η ύλη των πραγμάτων που είναι πλέον ώριμη. Έτσι ύστερα θα μπορεί όλη η κτίση να περάσει από τον αιώνιο θάνατο στην ελεύθερη και ανεξάρτητη ζωή.
[6] Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε σε αυτό τον κόσμο για να αναζητήσει αυτούς που έχουν χαθεί εδώ και αιωνιότητες, να τους σώσει και να τους κάνει ικανούς να γίνουν μακάριοι (κατά Ματθαίον 18,11). [8] Εάν όλη η κτίση θα παρέμενε επ’ άπειρον έτσι όπως είναι τώρα σε αμετάβλητη καταδίκη και θάνατο, θα έμοιαζε με το χαμένο πρόβατο που δεν θα ξαναβρισκόταν ποτέ πια. Και ποια απόλαυση και χαρά θα πρόσφερε στον Θεό μία εσαεί νεκρή, υλική κτίση; [9] Ο κύριος λόγος που ήρθα Εγώ ο Ίδιος στην ύλη αυτού του κόσμου, ήταν για να αναζητήσω το χαμένο πρόβατο και να το οδηγήσω στον προορισμό του όπου θα είναι μακάριο.
Μέσα σε αυτό το σώμα Μου, δηλαδή μέσα στην ύλη, το Πνεύμα και η βούληση του Θεού καταπραΰνονται ώστε κατά κάποιο τρόπο γίνονται εύκαμπτα και χαλαρά. Όταν γίνει αυτό, τότε πρέπει αυτή εδώ η ύλη Μου να περάσει από τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωση και εξευτελισμό για να σπάσει και να διαλυθεί πρώτα. Το δε Πνεύμα του Θεού, το οποίο κατοικεί μέσα Μου με όλη του την πληρότητα και είναι ένα με την ψυχή Μου, θα εξαγνίσει με το πυρ της αγάπης του αυτή τη διαλυμένη ύλη. Έτσι θα την αφυπνίσει και θα τη ζωντανέψει ώστε τότε θα αναστηθεί ως νικήτρια πάνω σε κάθε καταδίκη και θάνατο.
Άλλωστε σας το είχα πει εκ των προτέρων ότι ακόμη δεν μπορείτε να καταλάβετε πολύ καλά, πώς και γιατί πρέπει να συμβούν έτσι τα πράγματα . Αλλά μπορείτε ήδη να καταλάβετε ότι μια τέτοια πράξη, όσο τρομακτική κι αν είναι στα μάτια του κοινού άνθρωπου, είναι πάντως απαραίτητη προκειμένου να επιστρέψουν όλα τα πλάσματα στην ελεύθερη ,αυτεξούσια, γνήσια ζωή του Θεού με την πάροδο του χρόνου.
VI/179 Ο Αντίχριστος
[10] Ο Λάζαρος ρώτησε: «Τι είναι ο αντίχριστος, Κύριε»;
[2] Εγώ είπα: «Ο αντίχριστος θα κάνει την εμφάνισή του όταν κάποιοι πονηροί και φυγόπονοι άνθρωποι θα ασπαστούν επίσης τη διδασκαλία Μου, καθώς θα δουν ότι κερδίζει διαρκώς περισσότερους οπαδούς και ότι οι μαθητές Μου προοδεύουν συνεχώς. Όταν θα ακούσουν δε για τα θαύματα που έχω κάνει και για εκείνα που θα πραγματοποιήσετε στην ανάγκη εσείς, θα αρχίσουν τότε όπως οι ειδωλολάτρες μάγοι, να κάνουν μεγάλα θαύματα, χρησιμοποιώντας εντελώς φυσικά μέσα της τυφλής μαγείας, όπως έκαναν οι Εσσαίοι. Πολλοί εύπιστοι θα παραπλανηθούν τότε σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος πολλοί θα θεωρήσουν και εσάς, δηλαδή τους συνεχιστές σας, ψευτοδιδάσκαλους και ψευτοπροφήτες και θα σας κυνηγήσουν.
[13] Γι’ αυτό προσέξτε καλά, από αυτούς που θα ασπαστούν το Ευαγγέλιο, να μην δεχθείτε άλλη αμοιβή από ό,τι χρειάζεστε για να ζήσετε. Γιατί, άμα δουν οι αργόσχολοι ότι το κήρυγμα και τα θαύματα σας αποφέρουν καλό εισόδημα, τότε είναι που θα κάνουν τα πάντα να σας βγάλουν από τη μέση. Για τούτο τον λόγο, τους γνήσιους προφήτες θα τους ξεχωρίζει κανείς εύκολα από τους ψεύτικους, παρατηρώντας τα έργα τους. Διότι οι γνήσιοι θα είναι μονίμως φτωχοί και θα παίρνουν από την κοινότητά τους μόνον όσα χρειάζονται για να ζήσουν. Αντίθετα οι ψεύτικοι θα συμπεριφέρονται όπως οι σημερινοί Φαρισαίοι -και από πολλές απόψεις ακόμη χειρότερα- αφού για όλα αυτά που υποτίθεται ότι θα προσφέρουν επ’ Ονόματί Μου στις κοινότητες θα πληρώνονται αδρά. Οι πιστοί θα οφείλουν να τους τιμούν σαν άγιους υπηρέτες του Θεού και να πιστεύουν ότι ο Θεός εισακούει μόνο τις προσευχές των ψευτοπροφητών αυτών και ότι αρέσκεται στις θυσίες τους, γιατί διαφορετικά θα τους περιμένει η τιμωρία Του.
Όπως για τους σημερινούς Ιουδαίους, υπάρχει μόνο αυτός ο ναός, έτσι και οι αντίχριστοι θα κτίσουν αμέτρητους μεγαλοπρεπείς ναούς. Εκεί θα κάνουν τις μαγείες τους, τις θυσίες τους και ανούσιες ομιλίες με γνώμονα το συμφέρον τους. Επιπλέον, θα προσεύχονται σε ξένες γλώσσες για να δημιουργήσουν στο λαό την εντύπωση ότι η δική τους η γλώσσα είναι η αγνότερη και άρα πιο αρεστή στο Θεό.
Αυτά είναι αρκετά στοιχεία για να διακρίνει ο καθένας τους ψεύτικους προφήτες από τους αληθινούς. Βέβαια, αυτοί θα βάλουν τις φωνές και θα καλούν στη διαπασών όλο τον κόσμο: «Ελάτε όλοι σε εμάς εδώ, γιατί εδώ είναι ο Χριστός, αφού είναι όπου είμαστε εμείς»! Μα μην τους πιστεύετε, όσο και να φωνάζουν και όσο μεγάλα θαύματα και να κάνουν. Γιατί αυτοί ποτέ δεν είναι μαθητές Μου, αλλά μαθητές του Βεελζεβούλ, που τους έχει παρασύρει και από εκείνον θα λάβουν επίσης το μισθό τους στην λίμνη του πυρός, με ολολυγμούς και τριγμούς οδόντων. Προσέξτε το πολύ καλά, κάνετε όσο το δυνατό λιγότερα θαύματα, περιοριστείτε στο λόγο και στην αιώνια αλήθεια και έτσι η διδασκαλία θα διατηρηθεί αγνή σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων μέχρι το τέλος του κόσμου.
VI/88 Ο Θεός και ο Ήλιος του Ελέους
Κεφ. VI/88 [1] (Ο Κύριος:) «Αντιλαμβάνεσαι από τα προλεχθέντα ότι κανένας δεν μπορεί να γίνει κύριος της ζωής εάν δεν έχει αληθινή, ζωντανή πίστη στον ένα μοναδικό και αιώνια αληθινό Θεό. Ως εκ τούτου πρώτα από όλα χρειάζεται να πιστεύει σε έναν αληθινό Θεό. Γιατί όσο δεν πιστεύεις πως υπάρχει ένας μόνο αληθινός θεός δεν μπορείς ούτε να ξυπνήσεις κάποια αγάπη γι’ Αυτόν στην καρδιά σου. Μα χωρίς μία τέτοια αγάπη είναι αδύνατο να Τον πλησιάσεις και τελικά να γίνεις σχεδόν απολύτως ένα μαζί Του. [2] Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση αποκλείεται να γίνεις αληθινά κύριος της ζωής, όπως ένας που δεν έχει δει ούτε έχει ακούσει ποτέ άρπα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αριστοτέχνης σε αυτό το όργανο. [3] Εάν ωστόσο εξακολουθείς να ρωτάς: “Μάλιστα, αλλά πού είναι ο Θεός και τι όψη έχει;”, σου λέω ότι κανένας δεν μπορεί να δει την καθαυτό θεία Οντότητα και να επιζήσει.
Γιατί είναι άπειρη και συνεπώς πανταχού παρούσα και όντας καθαρό Πνεύμα συνιστά τον ενδότατο πυρήνα κάθε πράγματος και όντος, αφού το καθετί απορρέει από τη δύναμη της βούλησής Της.
Εντός Του και για τον Εαυτό Του όμως ο Θεός είναι ένας άνθρωπος όπως Εγώ ή εσύ. Κατοικεί δε σε ένα απροσπέλαστο φως που στον κόσμο των πνευμάτων ονομάζεται Ήλιος του Ελέους. Τούτος ο Ήλιος δεν είναι βέβαια ο Ίδιος ο Θεός, αλλά η απορροή της Αγάπης και της Σοφίας Του.
[4] Όπως βλέπεις μάλιστα σε τούτο τον κόσμο την ενέργεια του ήλιου, επειδή είναι πα