13. ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ VS ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Ο Ιησούς και οι Ινδοί Το ινδουιστικό πάνθεον Ο Ιησούς είναι ο Πατέρας και Θεός Το μυστήριο της οντότητας του Ιησού είναι ότι σ’ Αυτόν ενώνεται η Τριάδα Η προσωποποίηση του Θεού Η Θεότητα είναι Οντότητα… ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ; Η Οντότητα του Θεού Το Πνεύμα του Θεού ακτινοβολεί στο άπειρο Η Φύση έχει γίνει για να προσφέρει τη δυνατότητα στα Πνεύματα που είναι φυλακισμένα στην Ύλη, ν’ Απελευθερωθούν Η βασική ιδέα της κοσμογονίας στον Λόρμπερ Όλη η κτίση αναστενάζει κι αγωνιά ως και τώρα Ο νόστος του Εωσφόρου μέσα από τον κατακερματισμό του σε άτομα Η πορεία μέσα από αμέτρητες μορφές ζωής ως την ομοίωση με το Θεό Ο θάνατος είναι ζωή! Οι βαθμίδες των φυσικών βασιλείων Ο πνευματικός οδηγός Το σχολείο της ζωής είναι το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα Δαρβίνος και Λόρμπερ ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Βαθμίδες εξέλιξης και ωρίμανσης Η παιδική ηλικία (πρώτη αναπτυξιακή βαθμίδα) Η μέση εποχή της διάπλασης (δεύτερη αναπτυξιακή βαθμίδα) Πίσω στην αρχέγονη πηγή Η πνευματοποίηση της Υλικής Δημιουργίας Ο τελευταίος και αιώνιος θάνατος Μία νέα τάξη Δημιουργίας Ο μεγάλος φωτεινός άνθρωπος της νέας Δημιουργίας Ο καιρός της τελείωσης Το μέγεθος της νέας πνευματικής Δημιουργίας Αέναα νέες Δημιουργίες Η μοναδική σημασία της παρούσας περιόδου της Δημιουργίας

«Ακούστε, εσείς που είσαστε τέκνα της αθάνατης μακαριότητας, ιερά και τέλεια όντα… ο ινδουιστής αρνείται να σας ονομάσει αμαρτωλούς. Είσαστε τέκνα του Θεού, μέτοχοι στην αθάνατη μακαριότητα, ιερά και τέλεια όντα. Είσαστε θεότητες πάνω στη Γη. Αμαρτωλοί εσείς; Αμαρτία είναι το να ονομάζεται αμαρτωλός ο άνθρωπος, αυτό είναι μία παντοτινή ατίμωση της ανθρώπινης φύσης…»

Η εισήγηση του Βιβεκανάντα (Vivekananda, 1862-1902) στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Θρησκειών το 1893 στο Σικάγο.

Σε αυτόν τον τελευταίο ισχυρισμό του Vivekananda απαντά ο Sundar Singh: «Ο Swami Vivekananda είπε ότι είναι αμαρτία να ονομάζεται αμαρτωλός ο άνθρωπος. Εάν αυτό είναι αλήθεια, τότε ολόκληρη η διδασκαλία στις Βέδες και στα Sastra περί καλών και κακών έργων (το κάρμα) είναι παράλογη. Γιατί εάν αρνηθούμε ότι η αμαρτία υπάρχει πραγματικά, τότε το καλό στον άνθρωπο δεν διαφέρει σε τίποτα από το κακό».

Και ο Singh συνεχίζει ότι τότε είναι άχρηστο να ασκείται κάποιος σε καλά έργα, στη yoga ή στη bhakti. Τονίζει δε ότι εφόσον η μάγια είναι η δημιουργική δύναμη του Βράχμα, άρα αυτός φέρει την ευθύνη για την κατάσταση του ανθρώπου, αφού δημιούργησε τόσο τον άνθρωπο όσο και την άγνοια. Αναρωτιέται μάλιστα ποια απόδειξη έχουμε ότι οι οπαδοί της θεωρίας της μάγια ή ακόμη και εκείνοι που φθάνουν με το διαλογισμό στη φώτιση ή ακόμη και ο ίδιος ο Βράχμα, δεν είναι επίσης μάγια.

Ο χριστιανισμός βλέπει τον άνθρωπο επίσης δεσμώτη, αλλά όχι της μάγια και της σαμσάρα, παρά της αμαρτίας του που τον κρατά υπόδουλο. (Προς Ρωμ. 3,23). Επειδή μόνος του ο άνθρωπος δεν έχει τη δύναμη να ελευθερωθεί από τα δεσμά του, ο Θεός έστειλε τον Γιο του για να ελευθερώσει τους δεσμώτες με στόχο να τους δώσει την πληρότητα της ζωής (Κατά Ιω. 1,16).

Στην ινδουιστική αντίληψη, αντίθετα, η λύτρωση είναι ατομική υπόθεση του καθενός και κανένας δεν μπορεί να ελπίζει στη θεία χάρη. Η δε κατάληξη της αυτο-λύτρωσης είναι η διάλυση του εαυτού, το τέλος της συνειδητής ζωής.

Δεν είναι απορίας άξιο ότι σήμερα ακόμη η Ινδία, αν και μία πολύ πλούσια χώρα με εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης ετησίως, αδυνατεί να θρέψει τα παιδιά της. Κάθε εναντίωση στο καθεστώς της πείνας και της αρρώστιας για τους φτωχούς, θεωρείται ιεροσυλία και αρνητική για το κάρμα των δυστυχισμένων.

Καθόσον η λύτρωση στον ινδουισμό ταυτίζεται με τη διάλυση του εγώ και τον εκμηδενισμό της θέλησης για ζωή, εύλογα υπό αυτό το πρίσμα η ζωή είναι όχι μόνο ανούσια, αλλά και ένα τρομακτικό βάρος που δεν βλέπει την ώρα να το ξεφορτωθεί κανείς. Αυτό πρεσβεύουν πολλοί ινδουιστές και βουδιστές δάσκαλοι. Παρ’ όλο που τιμούν την αγνή ζωή και τη φύση, καταδικάζουν τη βιωματική σχέση με τη ζωή. Το άτομο οφείλει να αποδεσμευτεί από κάθε αίσθημα προκειμένου να βρει τη λύτρωση. Αισθήματα όπως η χαρά, η αγάπη, η ευτυχία, η ειρήνη, μαρτυρούν προσκόλληση στη ζωή και γι’ αυτό πρέπει να παραμεριστούν ώστε να επιτευχθεί η νιρβάνα. Ακόμη και στις σχολές στις οποίες επιτρέπονται τα αισθήματα, όπως στην κίνηση Bhakti, αυτά αποτελούν ένα εργαλείο για την επίτευξη του σκοπού. Όντως ο πιστός bhakta αναζητεί το εκστατικό αίσθημα της ευδαιμονίας λατρεύοντας παράφορα μία θεότητα. Αποβλέπει όμως αποκλειστικά στο να ενωθεί με τη θεότητα, προκειμένου να βελτιώσει το κάρμα του, και έτσι να βρει το δρόμο για τη νιρβάνα. Αντιθέτως ο χριστιανός έχει χρέος να επιδιώκει τους καρπούς του Πνεύματος όπως ειρήνη, αγάπη, χαρά κ.λπ. (Προς Γαλ. 5,22). Η πίστη του χριστιανού πλουτίζει τη ζωή του με τέτοια χαρίσματα, η πίστη του ινδουιστή στοχεύει στη διάλυση της ζωής.

Εύλογα αναρωτιέται ο Sundar Singh:

«Η γνώση (jnana) όπως και τα καλά έργα (karma) και η αγάπη για τον Θεό (bhakti) είναι απαραίτητα για τη λύτρωση (moksha). Αλλά τι αξία έχει η λύτρωση, εφόσον τη στιγμή που την κατακτούμε, ταυτόχρονα χανόμαστε μέσα στην ουσία του Παντός; Άρα αντί για λύτρωση έχουμε αφανισμό. Επιπλέον, όταν μας καταπίνει το Βράχμαν, χάνεται επίσης η γνώση μας (jnana). Από αυτήν την άποψη η «γνώση» δεν παραμένει γνώση, αλλά στο τέλος γίνεται άγνοια και διάλυση. Όσο είμαστε στην κατάσταση της «άγνοιας», έχουμε ακόμη μία ορισμένη γνώση του εαυτού μας. Αλλά μόλις φθάσουμε στη λύτρωση μέσω της «γνώσης», δεν έχουμε πια τίποτα, ούτε καν το λίγο που είχαμε πριν διαλυθούμε μέσα στο Βράχμαν».

Την παραπάνω κριτική στα λάθη σκέψης του ινδουισμού επιβεβαιώνουν και άλλοι Ινδοί στοχαστές που έγιναν χριστιανοί. Γι’ αυτό το λόγο είναι ενδιαφέρον να ακούσουμε και τη δική τους εμπειρία. Έτσι για παράδειγμα ο Ραμπιντρανάθ Μαχαράτζ (Rabindranath Maharaj) που εθεωρείτο πολλά υποσχόμενος, σεβαστός γκουρού πριν τον εκχριστιανισμό του, γράφει στο βιβλίο του Death of a Guru:

«Ακριβώς εκείνα τα άτομα που παίνευαν την ανεκτικότητα των ινδουιστών και υποστήριζαν ότι ο ινδουισμός δέχεται όλες τις θρησκείες, έγιναν οι πιο εμπαθείς κατήγοροί μας επειδή ακολουθήσαμε τον Χριστό. Όσο πιο πολύ προσπαθούσαν να μας πείσουν να επιστρέψουμε στη θρησκεία των πατέρων μας, τόσο καθαρότερα καταλαβαίναμε ότι πολύ σπάνια μένει κάποιος πιστός στη θρησκεία του επειδή αναζητεί την αλήθεια.

Απεναντίας, συνήθως αυτό συμβαίνει μόνο λόγω του συναισθηματικού δεσίματος με την πολιτισμική του παράδοση. Πολλοί ινδουιστές μία ζωή παπαγαλίζουν mantras στα σανσκριτικά χωρίς να μάθουν ποτέ τι σημαίνουν. Οι περισσότεροι από εκείνους που μιλούσαν εναντίον μας δεν ήξεραν ούτε για ποιο λόγο ήταν ινδουιστές – εκτός από τη γέννησή τους – ούτε είχαν μία εμπεδωμένη γνώση αναφορικά με τις θεμελιακές αλήθειες της θρησκείας τους. Στα μάτια τους το έγκλημά μας ήταν ότι εγκαταλείψαμε τη θρησκεία των πατέρων μας – ως εκ τούτου ήταν απολύτως άσκοπο να συζητάμε μαζί τους για την αλήθεια.

… Τότε που κάψαμε τα ινδουιστικά είδωλα στο σπίτι μας, συνειδητοποίησα ότι ο Χριστός πέθανε για χάρη μου, όχι μόνο για να μπορώ να βρω συγχώρεση, αλλά και για να μου δώσει νέα ζωή ώστε να απαλλαγώ από τον παλιό Rabindranath. Στο πέρασμα του χρόνου η συνειδητοποίηση αυτή μεγάλωσε κι άλλο. Ό,τι ήμουν πριν, πέθανε μέσα στον Χριστό και αυτός ζει μέσα μου μέσω της ανάστασής του. Αυτό ήταν το μυστικό της νέας μου ζωής και εκτός αυτού έβλεπα πώς λειτουργούσε επίσης και με άλλα άτομα τα οποία διαφορετικά δεν θα είχαν καμία ελπίδα.

…Για πολλούς μήνες με απασχόλησε το δεύτερο κεφάλαιο της επιστολής προς τους Γαλάτες, όπου λέει: “Σταυρώθηκα μαζί με τον Χριστό και δεν ζω πια εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου.” Καλά χριστιανικά βιβλία με βοήθησαν να συλλάβω καλύτερα αυτήν τη σκέψη. Έτσι κατάλαβα ακόμη πιο καθαρά τη διαφορά ανάμεσα στη φυγή από τον κόσμο που ακολουθούν οι βουδιστές μοναχοί και οι γιόγκι, και στη ζωή της ανάστασης που μας χάρισε ο Χριστός. Η άρνηση των σωματικών αναγκών, όπως έκανε λ.χ. ο πατέρας μου, ήταν ένας λανθασμένος δρόμος. Ενώ χάρη στον Ιησού Χριστό έχει ανοίξει ο δρόμος για να νικάμε την αμαρτία.

Η άρνηση του εαυτού που απαιτεί ο Ανατολικός μυστικισμός, βασίζεται στη σφαλερή αντίληψη ότι το μοναδικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η λανθασμένη του σκέψη και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσει ότι είναι θεός. Μα εάν ήμουν πραγματικά Βράχμαν, ασφαλώς θα το γνώριζα αρχικά. Ποιο το όφελος λοιπόν να “αναγνωρίσω” αυτό που ήξερα αρχικά αλλά ύστερα το ξέχασα; Πάλι θα το ξεχνούσα αργότερα! Αυτή η αντίληψη δεν ήταν η λύση του προβλήματος, παρά ένα ψέμα του Σατανά που θέλει να κρύψει το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει αποκοπεί από τον Θεό εξαιτίας της αμαρτίας του. Αλλά η λύση ενός προβλήματος δεν είναι το να αρνείται κανείς ότι υπάρχει. Ο θάνατος του Χριστού σημαίνει αυθεντική λύση για μας: Μας εξασφαλίζει τη συγχώρεση ώστε να έχουμε κοινωνία με τον Θεό. Με την ανάστασή του μας προσφέρει μία ζωή που δεν θα έχει ποτέ τέλος.

…

Την Ινδία δεν μπορεί να την περιγράψει κάποιος, πρέπει να την δει κανείς από μόνος του. Η δυστυχία, η φτώχια και η δεισιδαιμονία είναι απίστευτες. Αν ήδη τα χωριά της μας προκαλούν σοκ, τη φρικτή ζωή στις μεγαλουπόλεις δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψει κανείς. Στην Καλκούτα ο οικοδεσπότης μου, μου αφηγήθηκε ότι ένα εκατομμύριο κάτοικοι επιβιώνουν μετά βίας μέσα στην αθλιότητα στους δρόμους αυτής της πόλης. Δεν έχουν ούτε μία καλύβα από άχυρα ή από λάσπη για να χωθούν. Πεθαίνουν εκεί όπου γεννήθηκαν, σε ένα ανήλιαγο δρομάκι ή σε ένα πεζοδρόμιο που το καίει ο ήλιος, χωρίς να έχουν δει στη ζωή τους άλλο από αθλιότητα και απελπισία. Μάταια προσπαθούν μια ζωή να εξευμενίσουν ή να πάρουν βοήθεια από τους θεούς που δεν γνωρίζουν τι θα πει αγάπη ούτε συμπόνια. Δεν είναι τελείως παρανοϊκό για αυτούς τους απόκληρους να μαθαίνουν ότι χρειάζονται μόνο να “αναγνωρίσουν” ότι είναι θεοί; Και επιπλέον να παρηγορούνται με τη σκέψη ότι οι μολυσμένες πληγές στο κορμί τους, η πείνα που τους ξεσχίζει τα σωθικά και το κενό της απόγνωσης στην καρδιά αποτελούν απλώς μάγια, ψευδαίσθηση; Υπάρχει πιο σατανική απάτη από αυτήν;

Η καρδιά μου πονάει όταν σκέφτομαι τις λαϊκές μάζες που υποφέρουν στην Ινδία. Είναι απίστευτο ότι οι Δυτικοί ψάχνουν το φωτισμό στην Ινδία.

Το ξέρω από προσωπική πείρα ότι ο ινδουισμός με τις μοιρολατρικές διδασκαλίες για το κάρμα και τη μετενσάρκωση αποτελεί τη ρίζα του προβλήματος της Ινδίας. Πόσο υπέρμετρα τυφλός πρέπει να είναι κάποιος για να θεωρεί ότι ο μυστικισμός της Ανατολής είναι αληθινός φωτισμός! Η θλιβερή κατάσταση της Ινδίας μιλάει από μόνη της για το σκοτάδι που επικρατεί εκεί. Αυτή η πλάνη δεν μπορεί παρά να προέρχεται από την ίδια διαβολική πηγή που εξαπατά εκατομμύρια ανθρώπους με το να τους υπόσχεται με τα ναρκωτικά έναν απατηλό παράδεισο».

Παραπληρωματική είναι η άποψη του Σάντου Σούνταρ Σινγκ που αναρωτιέται πώς γίνεται στην Ινδία, η οποία είναι η μητέρα αυτών των διδασκαλιών και ιδίως εκείνης περί γνώσης, επί αιώνες εκατομμύρια των κατοίκων της να παραμένουν στην πιο τρομακτική άγνοια. Και συνεχίζει :

Λένε ότι η “Γνώση” δεν είναι για τον κοινό λαό, παρά μόνο για τους γιόγκι και τους σοφούς, δηλαδή όχι για όλους : Άρα δεν μπορούν όλοι να λάβουν την ευλογία της Αλήθειας. Από αυτό συμπεραίνουμε πως αφού η Γνώση δεν είναι για όλους, άρα δεν είναι οικουμενική και άρα δεν είναι ούτε αληθινή. Γιατί η Αλήθεια είναι για όλους… Ο Κρίσνα είπε : “Γεννιέμαι σε κάθε κοσμική εποχή για να σώσω τους καλούς και για να εξολοθρεύσω τους αμαρτωλούς” (Gita 4,8). Αντίθετα ο Ιησούς ήρθε για να σώσει [όλους, και] τους αμαρτωλούς.

… Όλες οι άλλες θρησκείες υπόσχονται τη λύτρωση στο μέλλον, όμως ο χριστιανισμός λέει: τώρα…Πολλοί νομίζουν, όπως νόμιζα κι εγώ όταν ήμουν ινδουιστής, ότι μόνο στη μελλοντική ζωή μπορεί να βρει κάποιος χαρά και μακαριότητα. Αλλά όταν έγινα χριστιανός ανακάλυψα ότι χαρά και μακαριότητα δεν υπάρχουν μόνο στον άλλο κόσμο, παρά ήδη εδώ επί γης μπορεί να πει κανείς ότι βρίσκεται στον παράδεισο.

… Δεν πιστεύω στη θρησκεία εκείνη που υπόσχεται τον Ουρανό μετά από αυτήν τη ζωή. Εάν αφοσιωθούμε στον Χριστό ανακαλύπτουμε ότι ο Ουρανός αρχίζει ήδη εδώ στη Γη… Το σπιτικό μας δεν είναι εδώ, η αληθινή πατρίδα μας είναι εκεί πάνω. Αλλά προτού φθάσουμε εκεί, πρέπει να αρχίσουμε από εδώ κιόλας να ζούμε στην πραγματική μας πατρίδα».

Συγχρόνως ο Σούνταρ Σινγκ τονίζει την οικουμενική σημασία του Ιησού Χριστού: «Ανέκαθεν υπήρξαν σ’ εμάς στην Ινδία άνθρωποι του Θεού χωρίς να ξέρουν καν (κατ’ όνομα) τον Χριστό. …Ο Θεός επέτρεψε σε μεγάλο βαθμό σε αμέτρητους Ινδούς με καθαρή καρδιά να τον βρουν… Ο ζωντανός Χριστός αποκαλύπτεται στον κάθε άνθρωπο ανάλογα με την ανάγκη του. Έχουν υπάρξει και μη χριστιανοί στοχαστές που έλαβαν επίσης φως από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Οι Ινδοί έλαβαν επίσης από το Άγιο Πνεύμα… Όπως ο κάθε άνθρωπος αναπνέει αέρα, έτσι αναπνέει επίσης Άγιο Πνεύμα ο καθένας, τόσο ο χριστιανός όσο και ο αλλόθρησκος, έστω κι αν ο δεύτερος δεν ξέρει να το πει με το όνομά του».

Ο Sundar Singh ως αληθινά φωτισμένος προχωρεί ακόμη πιο μακριά: Βλέπει την αποκάλυψη του Θεού όχι μόνο σε ευσεβείς ανθρώπους άλλων θρησκειών, αλλά και σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής όπως είναι η τέχνη, η επιστήμη, και η φιλοσοφία:

«Η αλήθεια παρουσιάζεται από πολλές πλευρές. Το κάθε άτομο αποκαλύπτει και εκφράζει διαφορετικές πλευρές της αλήθειας, ανάλογα με τις ικανότητες που του έδωσε ο Θεός. Στον έναν αρέσει ένα δέντρο για τους καρπούς του, σε έναν άλλον για τα άνθη του… Κατά όμοιο τρόπο ο φιλόσοφος, ο διανοούμενος, ο ποιητής, ο ζωγράφος και ο μυστικιστής εξηγούν και περιγράφουν ανάλογα με τις ικανότητες και την ιδιαιτερότητα του πνεύματός τους εκείνη την πλευρά της θείας Πραγματικότητας που τους έχει κάνει εντύπωση. Ωστόσο για το μεμονωμένο άνθρωπο δεν είναι δυνατό να συλλάβει όλο το εύρος της θείας Πραγματικότητας ούτε να περιγράψει την πολυμέρειά της».

Για τον Sundar Singh η ιστορία των θρησκειών αλλά και γενικότερα της πνευματικής ζωής αναπαριστά βαθμίδες στην κλίμακα που οδηγεί στο μυστήριο του ενανθρωπισμένου, σταυρωμένου και αναστημένου Χριστού. Ο αιώνιος Θεός φανερώνει μεν παντού και παντοιοτρόπως την απέραντη αγάπη και το έλεός του, μα η ζωή και τα πάθη του Γιου του είναι το πιο φανερό δείγμα της ευσπλαχνίας Του. Ο Λόγος ενεργεί παντού, διδάσκει, φωτίζει, καθοδηγεί, παρηγορεί, βοηθάει και γιατρεύει. Όμως στον ζωντανό Ιησού Χριστό οι άπειρες, διάχυτες αυτές ακτίνες των ενεργειών του συγκεντρώνονται σε ένα πανίσχυρο πυρ.

«Εμείς στην Ινδία το γνωρίζαμε ήδη ότι ο Θεός είναι καλός. Αλλά δεν φανταζόμασταν πως ήταν τόσο καλός ώστε να πεθάνει ο Χριστός για χάρη μας… Πολλά ωραία πράγματα υπάρχουν στον ινδουισμό, μα το ύψιστο φως έρχεται από τον Χριστό… Ο Θεός ικανοποιεί ως ένα βαθμό κάθε έναν που λαχταράει να τον βρει, ωστόσο η πλήρης ικανοποίηση δίνεται από τον Χριστό. Όποιος βρίσκει τον Χριστό, βρίσκει τον ουρανό επί γης».

Το συμπέρασμα του Sundar Singh είναι ότι οι υπόλοιπες θρησκείες συνιστούν μία προπαιδεία και προπαρασκευή για τον Χριστό, καθώς ο Λόγος στέλνει τις ακτίνες του παντού. Για τον Sundar Singh η ιδιαιτερότητα του χριστιανισμού είναι ότι ο Θεός του δεν είναι μόνο Θεός των χριστιανών. Ο Χριστός αγαπάει, συμπονάει και βοηθάει όλους, χριστιανούς και μη, όπως δηλώνεται και στη βιβλική ρήση : « Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν την αλήθεια» (προς Τιμόθεο Α΄ 2,4).

«Η λύτρωση ισχύει για όλους τους λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο», λέει ο Sadhu. Όταν τον απασχόλησε κάποτε το ερώτημα σχετικά με τη μοίρα των αλλόθρησκων, έλαβε την εξής άνωθεν απάντηση ενώ βρισκόταν σε έκσταση: «Εάν δεν υπήρχε καμία ελπίδα για όλους τους μη χριστιανούς, ο Θεός θα έπαυε να δημιουργεί ανθρώπους… Πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα χαθούν, ενώ πάρα πολλοί θα σωθούν».

Καθώς ο Sundar Singh περιόδευε από τη νότια Ινδία ως το Θιβέτ κηρύσσοντας το ευαγγέλιο, ως Sadhu, δηλαδή περιπλανώμενος ασκητής, είχε τη δυνατότητα να συγκρίνει το χριστιανισμό με πολλές άλλες τοπικές θρησκείες.

Αντίθετα όμως με τους περισσότερους Δυτικούς θεολόγους, δεν έβλεπε πολωτικά όλα τα καλά από τη μία πλευρά και όλα τα κακά από την άλλη, παρά φως και σκοτάδι και στις δύο πλευρές. Η αυθεντική αναζήτηση της αλήθειας στην Ινδία είναι πολύ πιο αρεστή στον Θεό από τον υλισμό των χαϊδεμένων παιδιών του στη Δύση:

«Σ’ εμάς στην Ινδία, από όσο μπορώ να κρίνω, υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που ζουν έναν πνευματικό βίο, από ό,τι στη Δύση, παρ’ όλο που δεν γνωρίζουν τον Χριστό. Ζουν όμως σύμφωνα με το φως που τους έδωσε ο Θεός… Εσείς στη Δύση έχετε τον Ήλιο της σωτηρίας, αλλά πόσοι νοιάζονται γι’ αυτό; Οι άνθρωποι ζουν μόνο για την επίγεια ζωή… Σ’ εμάς στην Ινδία υπάρχουν πάρα πολλοί που ζουν άγια. Οι χριστιανοί έχουν λάβει δώρο από τον Θεό το μοναδικό θησαυρό που αξίζει να κατέχει κανείς, δηλαδή τον Χριστό. Και παρ’ όλα αυτά οι πιο πολλοί δεν μπορούν να στερηθούν τις απολαύσεις της εγκόσμιας ζωής ούτε να την απαρνηθούν.

Τουναντίον, δεν είναι μόνο τα χέρια τους γεμάτα κοσμικά πράγματα, αλλά και η καρδιά τους, ενώ οι Ινδοί απαρνούνται τον κόσμο και τον εαυτό τους, χωρίς να έχουν λάβει πρωτύτερα έναν τέτοιο πλούτο από τον Θεό.

… Οι “άπιστοι” αναζητούν την αλήθεια όχι μόνο για μέρες και μήνες, παρά χρόνια ολόκληρα με συνέπεια και με μόχθο. Στην αναζήτησή τους περνάνε πολλά βάσανα, ενώ εσείς οι χριστιανοί κουράζεστε μετά από δέκα λεπτά προσπάθειας. Οι κατ’ όνομα χριστιανοί στις χριστιανικές χώρες ονομάζουν τους υπόλοιπους “ειδωλολάτρες” και είναι αλήθεια ότι ο κόσμος εκεί λατρεύει είδωλα. Μα εδώ σ’ εσάς οι άνθρωποι λατρεύουν τον εαυτό τους και τούτο είναι πολύ χειρότερο. Οι υπηρέτες των ειδώλων αναζητούν την αλήθεια, αλλά οι Δυτικοί, όπως βλέπω, αναζητούν την καλοπέραση και τη διασκέδαση».

Ο Sundar Singh μετά από χρόνια εντατικής αναζήτησης βρήκε τελικά στο χριστιανισμό ό,τι δεν μπορούσε να βρει στις θρησκείες της χώρας του: τη χαρά, την ειρήνη και τη μακαριότητα. Εντούτοις διαπίστωσε με μεγάλη απογοήτευση ότι οι περισσότεροι γεννημένοι χριστιανοί δεν είχαν τη δική του σχέση ουσίας με τη θρησκεία τους, αλλά και ότι υστερούσαν σε πνευματικότητα και ζωντανή θρησκευτικότητα σε σύγκριση με τους ομοεθνείς του.

Ο Sundar Singh δεν απορρίπτει μόνο την ακραία, εξωτερική μορφή της πρωτόγονης, ασκητικής αυτοτιμωρίας. Εκτός αυτού απορρίπτει επίσης την πιο εκλεπτυσμένη μορφή της στο βουδισμό και στη γιόγκα. Κατηγορηματικά αρνείται τη θέση του Βούδα που απαιτεί από τον πιστό να καταπνίξει τη θέλησή του να ζήσει, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η σωτηρία δεν έγκειται στην κατάργηση της επιθυμίας, αντίθετα είναι η ικανοποίηση της επιθυμίας. Για να καταπολεμήσει κανείς το αίσθημα της δίψας δεν πρέπει να το καταπνίξει – πράγμα που στο τέλος οδηγεί στο θάνατο – αλλά να το ικανοποιήσει».

Εξίσου απορρίπτει εξ ιδίας πείρας, την πιο εσωτερική μορφή του ασκητισμού, τη γιόγκα, στις διάφορες εκδοχές της. Η εμπειρία του τον είχε διδάξει ότι όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες για σωτηρία είναι άκαρπες, γιατί μόνο ο Θεός έχει τη δυνατότητα να χαρίσει τη λύτρωση, καθαρά από έλεος, στον άνθρωπο που δεν είναι άξιος γι’ αυτήν. Το αίσθημα της βαθιάς ειρήνης και η ευδαιμονία της έκστασης του ελευθερωμένου ανθρώπου δεν είναι δυνατό να προκύψουν από μόνα τους, όσες περίπλοκες σωματικές ή ψυχικές ασκήσεις κι αν κάνει κάποιος. Σύμφωνα μάλιστα με τα λεγόμενα του Sundar Singh οι γιογικές ασκήσεις αυτοελέγχου δεν βοηθούν καν στην κατάκτηση της αληθινής ειρήνης:

«Δεν βρήκα ιδιαίτερη βοήθεια στη γιόγκα. Με βοήθησε μόνο ως έναν ορισμένο βαθμό, όμως δεν ήταν πνευματική βοήθεια, στην ουσία ήταν άχρηστη . Στο παρελθόν μου έκανε εντύπωση που ο Ιησούς δεν ζητά να κάνουμε αυτοσυγκέντρωση ή πνευματικές ασκήσεις, αλλά τώρα καταλαβαίνω γιατί».

O Sandhu Sundar Singh γνωρίζει ένα μόνο μέσον για να κατακτήσει κανείς την ουράνια ειρήνη, να προσεύχεται ταπεινά και να βυθίζεται σιωπηλά στην καρδιά του για να αφουγκραστεί τη φωνή του Θεού.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ

Ο Ιησούς και οι Ινδοί^*

Σε ένα σημείο του «Μεγάλου Ευαγγελίου του Ιωάννη», ο αρχάγγελος Ραφαήλ και ο Ιησούς στη συνέχεια μιλούν με κάποιους Ινδούς ιερείς-μάγους που τον επισκέφτηκαν για τη θεία καθοδήγηση του ινδικού λαού και γενικά για την αποκάλυψη στην Ινδία.

Ο Ραφαήλ είπε: «Σου λέω λοιπόν πως ο Αληθινός Θεός στην αρχή της ανθρωπότητας, για μια ολόκληρη χιλιετία φα­νερωνόταν μόνο στους γεροντότερους από σας και στους πα­τριάρχες σας. Για κάποιο διάστημα, όλα πήγαιναν καλά. Μα όταν οι γεροντότεροι και οι πατριάρχες έγιναν σιγά-σιγά πο­λύ πλούσιοι και απέκτησαν γόητρο, άρχισαν να εισάγουν πα­ράλληλα με τις εντολές του Θεού και δικούς τους νόμους, που τους παρουσίαζαν σαν να ήταν κι αυτοί αποκαλύψεις του Θεού. Ο λαός το πίστεψε και τους τηρούσε.

Πολύ γρήγορα, όμως, οι εγκόσμιοι νόμοι τους άρχισαν να παραμερίζουν εντελώς τους θείους. Οι ιερείς και οι πατριάρ­χες, πάλι, είχαν γίνει τόσο αρχομανείς και πλεονέκτες, ώστε όλες οι προτροπές να επιστρέψουν στον αληθινό Θεό δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τότε, ο Θεός αφύπνισε ενορατικούς και προφήτες μέσα απ’ το λαό. Αυτοί συμβούλευαν τους με­γάλους και ισχυρούς, που είχαν απομακρυνθεί εντελώς από τον Θεό εξαιτίας των υλικών πόθων τους και είχαν καταπιέσει σε ανυπόφορο βαθμό το λαό με τους εγκόσμιους νόμους τους.

Αλλά εκείνοι έπιαναν τους προφήτες, πρώτα τους μαστί­γωναν κι ύστερα τους απειλούσαν με σκληρότερες ακόμη τι­μωρίες, αν ποτέ τολμούσαν να εμφανιστούν ξανά στους ίδιους ή σε άλλους ανθρώπους και να κηρύξουν ως αφυπνισμένοι α­πό τον υποτιθέμενο αληθινό Θεό προφήτες και επιλεγμένοι ενορατικοί.

Οι ενορατικοί και οι προφήτες έδιναν σημάδια και προέλεγαν τι θα συμβεί στους μεγάλους και ισχυρούς, αν παραμεί­νουν μέσα στην αθεΐα. Μα ούτε κι αυτό βοήθησε. Οι ενορα­τικοί και οι προφήτες συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν και σκοτώνονται. Αρκετοί, όμως, έφυγαν μακριά, και το πνεύμα του Θεού τους οδήγησε σε ένα μέρος όπου κανείς δεν μπορού­σε να τους ανακαλύψει. Απ’ αυτούς δημιουργήθηκαν αργότε­ρα οι Pirmanjen^** μολονότι οι απρόσιτες κοιλάδες τους είχαν κατοικηθεί και παλιότερα, από πρωτόγονους ανθρώπους.

*^* ΑΠΟ: «ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ» του Γιάκομπ Λόρμπερ

**^** Σ.τ.μ.: Βιρμανοί

Έτσι, λοιπόν, γινόταν και πάρα πολύ καιρό πριν από τη δι­κή σας εποχή. Επειδή, λοιπόν, έχετε εγκαταλείψει εντελώς τον Θεό, γι’ αυτό και ο Θεός σας εγκατέλειψε^– κι αυτή είναι η αι­τία της μακράς νύχτας της καταδίκης και του θανάτου των ψυ­χών σας!

Εσείς, βέβαια, βρήκατε για τον εαυτό σας το φως της ζωής, αυτό όμως θ’ αργήσει πολύ ακόμη να φωτίσει τη χώρα και το βασίλειό σας. Γιατί αν εσείς οι ιερείς χρησιμοποιήσετε το φως αυτό μονάχα για τον εαυτό σας, λίγο θα σας ωφελήσει. Μα αν θελήσετε να αφήσετε το φως να φθάσει στο λαό, θα συναντή­σετε μεγάλη αντίδραση, τόσο από το λαό, όσο και από τους η­γέτες του. Δεν θα σας ακούσουν, κι αν επιμείνετε, τότε θα διωχθείτε ακριβώς όπως εσείς καταδιώξατε όλους τους ενορατι­κούς και προφήτες.»

Ο μάγος απάντησε: «Παραδεχόμαστε ότι όλα όσα λες εί­ναι απόλυτα αληθινά. Όμως, ασφαλώς, εμείς οι τρεις και η ακολουθία μας έχουμε στ’ αλήθεια την πιο μικρή ευθύνη γι’ αυτή την αλλοίωση της διδασκαλίας που δόθηκε από τον Θεό. Γιατί εμείς καταλάβαμε εδώ και πολύ καιρό το κακό και γι’ αυτό πήγαμε σε όλο τον κόσμο για ν’ αναζητήσουμε και να βρούμε την αλήθεια, την οποία ανακαλύψαμε εδώ με τον πιο θαυμαστό τρόπο.

Αφού λοιπόν τα πράγματα στη χώρα μας και στο βασίλειό μας είναι τόσο άσχημα -πράγμα που τώρα πια δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε ούτε για μια στιγμή- τότε, το ερώτη­μα είναι τι να κάνουμε όταν επιστρέφουμε εκεί. Να κρατήσου­με για τον εαυτό μας όσα βρήκαμε εδώ ή να ανακοινώσουμε ένα μέρος τους, στον κατάλληλο τόπο και χρόνο, στους συ­ντρόφους μας; Γιατί αφού τώρα γνωρίζουμε την αλήθεια κι ασφαλώς θέλουμε να ζήσουμε και να ενεργούμε σύμφωνα μ’ αυτήν, φθάνοντας όμως στην πατρίδα μας, θ’ αναγκαστούμε, παρ’ όλ’ αυτά, να συμμετάσχουμε σ’ αυτά τα κακά και ανόη­τα πράγματα, θα είμαστε έτσι ακόμη χειρότεροι εξαπατητές του λαού απ’ ό,τι πρωτύτερα που δεν ξέραμε ακόμη την αλήθεια.

Τότε νομίζαμε πως κάνουμε καλό στο λαό εξαπατώντας τον και λέγοντάς του ψέματα όσο περισσότερο γίνεται. Τώρα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει εντελώς. Γνωρίζουμε και κατέ­χουμε το αληθινό φως της ζωής. Πρέπει τάχα να εξακολουθή­σουμε να είμαστε για το λαό οι παλιοί ψεύτες και απατεώνες – και λες ότι μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε μόνο για μας τους ίδιους, στα κρυφά, το φωτεινό δρόμο της ζωής; Όχι, όχι, φίλε μου, αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα συνεχιστεί έτσι! Καλύ­τερα να πάμε μαζί με τους θησαυρούς μας, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους υπηρέτες μας ως τη δυτική άκρη του κόσμου για να ζήσουμε εκεί σύμφωνα με την αλήθεια που αναγνωρίσα­με! Τι λες γι’ αυτό, ισχυρέ και σοφέ μου φίλε; Δώσε μας λοιπόν μια καλή συμβουλή, εσύ που έχεις θεία δύναμη και σοφία!»

Ο Ραφαήλ είπε: «Κι εσείς έχετε γίνει τώρα αγαπημένοι φί­λοι για μένα. Ωστόσο, στην περίπτωσή σας είναι δύσκολο ακό­μη και για έναν από μας να δώσει μια καλή συμβουλή. Φυσι­κά, στη χώρα σας υπάρχουν σίγουρα πολλοί ακόμη που θέ­λουν ν’ αποκτήσουν αυτό το οποίο εσείς βρήκατε τουλάχιστον κατά ένα μικρό του μέρος εδώ. Αν, όμως, το πάρουν από σας, τότε ούτε αυτοί θα μπορούν πια να ζήσουν στις χώρες και στα βασίλεια της Ινδίας. Γιατί η πατρίδα σας είναι σκέτη κόλαση, και στην κόλαση δύσκολα είναι εφικτός ο ουρανός μέσα στον άνθρωπο, επειδή εκείνος που θέλει να ενστερνιστεί την αλή­θεια, σκοντάφτει σε κάθε του βήμα σε χιλιάδες εμπόδια που καιροφυλακτούν, του αντιτίθενται εχθρικά και τον καταδιώ­κουν απ’ όλες τις πλευρές.

Συνεπώς, μπορείτε βέβαια να επιστρέψετε στην Ινδία και να δοκιμάσετε πολύ προσεκτικά αν εκείνοι από τους συντρό­φους σας που τους γνωρίζετε καλύτερα αντέχουν μια τέτοια αλήθεια. Όποιος την δεχθεί, αυτός σε καμία περίπτωση να μη μείνει πια για πολύ στη χώρα της νύχτας και της καταδίκης της κόλασης, διαφορετικά αυτή θα τον καταπιεί μεμιάς ξανά. Μα αν δεν θέλετε να επιστρέψετε στη χώρα σας, χάρη στην τελεί­ωση της δικής σας ζωής, τότε αύριο και μεθαύριο θα βρείτε εύκολα πολλές λύσεις για το πού να πάτε να εγκατασταθείτε . Αυτή είναι, λοιπόν, η συμβουλή μου, να κάνετε είτε το ένα εί­τε το άλλο. Αποφασίστε τι σας φαίνεται καλύτερο.»

Ο μάγος αποκρίθηκε: «Τότε, λοιπόν, δεν θα είναι δύσκο­λο να διαλέξουμε! Αν για τους συντρόφους μας το αληθινό φως της ζωής είναι τόσο σημαντικό όσο και για μας κι αν δια­βλέπουν ότι κάπου στη μακρινή Δύση μπορούν να βρουν ένα παρόμοιο φως, τότε σίγουρα θα πάνε να το αναζητήσουν. Αν, πάλι, δεν νοιάζονται τόσο πολύ για ένα τέτοιο φως, ας μείνουν στη νύχτα τους και στο θάνατό τους! Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, θα κάνουμε ένα πράγμα για το καλό τους: Έχουμε μαζί μας πολ­λούς υπηρέτες. Μπορούμε να στείλουμε κάποιους απ’ αυτούς στην πατρίδα, δίνοντάς τους μυστικά γράμματα σε μια γραφή που μόνον οι ιερείς καταλαβαίνουν. Αν οι σύντροφοί μας ασπασθούν όσα θα γράψουμε, τότε ας μας ακολουθήσουν φθάνοντας κι οι ίδιοι στο φως· αν όχι, ας μείνουν στη νύχτα τους! Έκρινα σωστά ή όχι;»

Ο Ραφαήλ απάντησε: «Αυτή τη φορά, έκρινες σωστά! Στα σπίτια σας έχετε, όμως, ακόμη, πολλούς μεγάλους υλικούς θη­σαυρούς. Τι θα γίνει μ’ αυτούς;»

Ο μάγος είπε: «Θεϊκέ μου φίλε! Τους σημαντικότερους θη­σαυρούς τους έχουμε μαζί μας· τον μεγαλύτερο τον βρήκαμε εδώ, αυτόν που μας είναι πολυτιμότερος απ’ όλες τις χώρες, τα βασίλεια και τους θησαυρούς ολόκληρης της γης! Όμως ό,τι έχει μείνει εκεί, ας το πάρουν οι υπηρέτες που θα στείλου­με πίσω στην Ινδία κι ας το μοιραστούν σύμφωνα με το θέλη­μά μας, για να μη γεννηθούν ανάμεσά τους διχόνοια και τσα­κωμοί. Ύστερα, βέβαια, μπορούν να έρθουν να μας βρουν. Θα μάθουν εδώ προς τα πού θα έχουμε πάει. Νομίζω ότι έτσι όλα θα είναι δίκαια!»

Ο Ραφαήλ είπε: «Ναι, είναι αρκετά καλά! Κάντε τα, και θα ευλογηθείτε! Τώρα, όμως, σκεφτείτε όσα ακούσατε από μέ­να και ετοιμαστείτε μέσα στην καρδιά σας για ακόμη μεγαλύτερα. Εγώ και ο φίλος μου θα πάμε τώρα να φροντίσουμε για ένα καλό δείπνο.»

Και ο Ραφαήλ μαζί με το Λάζαρο μπήκαν στο σπίτι και κα­νόνισαν τα πάντα, γιατί είχε πια σκοτεινιάσει αρκετά.

Σε ένα άλλο σημείο ο Ιησούς μιλάει για την αποκάλυψη στην Ινδία:

Τότε ο Αγκρίκολα Μου είπε: «Μα, Κύριε, φανταζόμουν την Ινδία σαν μια χώρα θαυμάτων και μεγάλης μόρφωσης, όπως ήταν η αρχαία Αίγυπτος, σαν μια χώρα γεμάτη από τέ­χνες και διαφωτισμό. Και τώρα, κοίτα! Είναι εντελώς το αντί­θετο απ’ αυτό που πίστευα παλιά για τη μεγάλη Ινδία! Κύριε, πότε άραγε θα φθάσει αυτός ο λαός στο φως της ζωής;»

Εγώ απάντησα: «Θα ληφθεί μέριμνα και γι’ αυτόν το λαό. Μα ακόμη δεν είναι αρκετά ώριμος γι’ αυτό. Βέβαια, ο απλός λαός είναι πολύ υπάκουος, υπομονετικός και ευσεβής με τον τρόπο του, έχει δε πολύ σταθερή πίστη. Αν του την στερούσε κανείς, θα ήταν σαν να τον σκότωνε, κι αυτό θα ήταν κακό για τις ψυχές του. Γι’ αυτό, είναι ακόμη πιο σημαντικό να μη διαφωτιστεί πολύ η Ινδία, πριν έρθει η σωστή ώρα. Πρέπει, ωστόσο, από καιρό σε καιρό να της δίνονται κάποιες σταγόνες, όπως άλλωστε ήδη έχει συμβεί και γι’ αυτό υπάρχουν ανάμεσα στο λαό εντελώς ιδιαίτεροι σοφοί και ενορατικοί, που παρό­μοιοι προφανώς δεν βρίσκονται πια μεταξύ των καθαυτό Ιου­δαίων. Αυτοί δε οι σοφοί και οι ενορατικοί ήδη διαδίδουν το φως της αυγής σε μερικούς ανθρώπους. Χωρίς αυτό το λυκαυ­γές, τούτοι οι τρεις ιερείς δεν θα είχαν βρει το δρόμο ως εδώ.

Όταν γεννήθηκα στο σταύλο της Βηθλεέμ, τότε είχαν έρ­θει επίσης τρεις σοφοί από την ίδια χώρα της Ανατολής. Μου έφεραν τον πρώτο χαιρετισμό και Μου προσέφεραν χρυσό, λι­βάνι και μύρο, κι ύστερα γύρισαν στη χώρα τους. Και πριν λί­γο καιρό ήρθαν ξανά, αυτός δε ο ξενοδόχος, ο γείτονας του Λάζαρου, τους είδε και τους περιποιήθηκε. Επομένως, υπάρ­χουν κιόλας εκεί κάποιοι σοφοί, μα είναι μόνο λίγοι!

Επιπλέον, το ινδικό ιερατείο δεν είναι πια τόσο αυστηρό για τους μυστικούς σοφούς κι ενορατικούς όπως πριν από εκατό, κι ακόμη περισσότερο, πριν από τριακόσια, τετρακόσια έ­ως πεντακόσια χρόνια. Γιατί αρκετές μεγάλες επιδημίες, που οι ενορατικοί τις είχαν προβλέψει και που αποδεκάτισαν τα δύο τρίτα των Ινδών και μάλιστα των μεγάλων και δυνατών, καθώς και μεγάλοι σεισμοί, καταιγίδες και πλημμύρες έκαναν ιερείς και βασιλείς περισσότερο ήπιους και ανεκτικούς, μολο­νότι διατηρούν γενικά ακόμη τις παλιές αρχές της μη ανοχής και των σκληρών τιμωριών ως μέσα για την εξιλέωσή τους. Έτσι, ο αισθησιακός αυτός λαός έχει ακόμη πολύ καιρό μπρο­στά του μέχρι να ωριμάσει αρκετά για ένα ανώτερο φως.»

Το ινδουιστικό πάνθεον

Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα αν ο ινδουισμός είναι μονοθεϊστικός ή πολυθεϊστικός, όσο δύσκολο είναι επίσης να προσδιοριστεί το ποιος είναι ο καθαυτό πυρήνας αυτής της πληθωρικής, πολυσυλλεκτικής θρησκείας. Ασφαλώς ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από τους χιλιάδες ναούς που είναι αφιερωμένοι σε αμέτρητους θεούς, θεές και πνεύματα. Έχει ειπωθεί ότι έχουν καταμετρηθεί 3,3 εκατομμύρια θεότητες. Ανάμεσά τους δεν υπάρχει ένας απόλυτος, παντοδύναμος θεός. Η κοσμική Αρχή, η Πηγή της ζωής, είναι το Βράχμαν το οποίο όμως δεν έχει αντικειμενική ούτε προσωπική υπόσταση και γι’ αυτό δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο λατρείας. Ως συνέπεια, ο ινδουιστής λατρεύει τις εκδηλώσεις ή αντανακλάσεις του Βράχμαν, τις θεότητες, οι οποίες όμως επίσης ανήκουν υποχρεωτικά στον κόσμο της ψευδαίσθησης.

Οι βραχμάνες για να βάλουν κάπως μία τάξη σε αυτό το αμέτρητο πλήθος θεών, συνέλαβαν την ιδέα μιας τριάδας (trimurti) με το Βράχμα, τον Βίσνου και τον Σίβα. Αυτή η απλοποίηση είχε πάντως περισσότερο φιλοσοφικό χαρακτήρα και δεν επηρέασε ιδιαίτερα την πίστη του λαού. Μετά το 10ο αι. μ.Χ. επικρατούν δύο παράλληλα ρεύματα, ο βισνουϊσμός και ο σιβαϊσμός.

Ο Βράχμα θεωρείται ότι είναι ο δημιουργός θεός. Ωστόσο πολύ λίγοι ναοί είναι αφιερωμένοι σε αυτόν, γιατί πιστεύεται ότι έχει ολοκληρώσει το έργο του και δεν ενεργεί πια στη Γη.

Ο Βίσνου είναι ο φύλακας του αιώνιου Νόμου. Όποτε η ανθρωπότητα κινδυνεύει να ξεχάσει το Νόμο, ο Βίσνου έρχεται στον κόσμο ενσαρκωμένος ως avatar. Οι ινδουιστές λατρεύουν δέκα ως δώδεκα avatars (ενσαρκώσεις) του Βίσνου σήμερα, εκ των οποίων οι πιο σημαντικοί είναι οι δύο ενσαρκώσεις του ως Ράμα και Κρίσνα.

Οι πιστοί του Βίσνου περιμένουν άλλη μία ενσάρκωσή του στο τέλος της τρέχουσας κοσμικής εποχής, της Kali Yuga. Η επόμενη εμφάνιση του Βίσνου θα φέρει την ειρήνη στη Γη και μία νέα Παγκόσμια εποχή αρμονίας, τη Satya Yuga. Στο λαϊκό ινδουισμό ο Βούδας και ο Ιησούς θεωρούνται επίσης avatars του Βίσνου, αλλά η πίστη αυτή δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη.

Ο Σίβα είναι αυτός που ελεεί και συνάμα καταστρέφει τον κόσμο της ψευδαίσθησης. Και αυτός επίσης έχει εμφανιστεί με πολλά πρόσωπα στη Γη. Οι θεοί της trimurti συχνά λατρεύονται μαζί με τις συντρόφους τους, τις shaktis Sarsvati, Lakshmi και Κali. Όλες οι άλλες θεότητες εξαρτώνται από την trimurti.

Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του σχεδόν κάθε ινδουιστής πηγαίνει να προσκυνήσει έναν ιερό τόπο. Τα κίνητρά του μπορεί να είναι πολλά: ένας όρκος, για να βρει την υγεία του, η επιθυμία να έχει μία καλύτερη ζωή, ή για να εξαγνιστεί πριν πεθάνει. Εκατομμύρια Ινδών συρρέουν καθημερινά στους ιερούς τόπους τους για να εξασφαλίσουν την ευμένεια της θεότητας που λατρεύεται στο συγκεκριμένο μέρος. Ο συνήθης προορισμός ενός προσκυνήματος βρίσκεται σε έναν από τους ποταμούς της Ινδίας, όπου ο προσκυνητής εξαγνίζεται βουτώντας στα νερά του ή συμμετέχει σε λιτανείες ή ακούει με κατάνυξη έναν γκουρού.

Σε ένα τέτοιο προσκύνημα οι προσκυνητές από τις τέσσερις άκρες της αχανούς αυτής χώρας ανταλλάσσουν ιστορίες και εμπειρίες και έτσι ο ινδουισμός μένει ζωντανός για αυτόν το λαό που χαρακτηρίζεται από έντονη θρησκευτικότητα.

Οι σημαντικότεροι τόποι προσκυνήματος εκτός από τους ποταμούς είναι οι πολυάριθμες ιερές πόλεις όπως η Μπενάρες. Μεγάλη σπουδαιότητα έχει για τον προσκυνητή η συνάντηση με τους Ινδούς άγιους : τους ιερείς, τους γκουρού και τους σάντου. Οι ιερείς είναι βραχμάνες που σήμερα αναλαμβάνουν αυτό το λειτούργημα μόνο όταν δεν βρίσκουν άλλη εργασία. Η εκτίμηση της οποίας χαίρουν στο λαό είναι αντίστοιχα χαμηλή. Μεγαλύτερης εκτίμησης απολαύουν οι kula purohit, οι οικογενειακοί ιερείς που συνοδεύουν την οικογένεια από τη γέννηση ως τον τάφο, εξευμενίζουν τους θεούς και εκτελούν επίσης χρέη θεραπευτή, εξορκιστή και αστρολόγου. Για όλες αυτές τις υπηρεσίες βέβαια πληρώνονται.

Ενώ οι ιερείς αντιμετωπίζονται συχνά με δυσπιστία, ένας γκουρού χαίρει κάθε δυνατού σεβασμού. Οι πιστοί τον τιμούν ως έναν άνθρωπο που έχει φθάσει ήδη στη λύτρωση και ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Έτσι πιστεύεται ότι μπορεί να δείξει το δρόμο της λύτρωσης και στους λάτρεις του, καθώς πολλοί ινδουιστές θεωρούν ότι μόνο με μια τέτοια καθοδήγηση είναι ικανοί να τον βρουν.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ

Ο Ιησούς είναι ο Πατέρας και Θεός

Είδαμε ως εδώ σε γενικές γραμμές τα βασικά πιστεύω του Ινδουισμού. Στη συνέχεια θα αντιπαραθέσουμε τα βασικά πιστεύω του Χριστιανισμού μ’ επίκεντρο το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Σε διάφορα σημεία της Νέας Αποκάλυψης αναφέρεται κα­θαρά πως στο πρόσωπο του Ιησού ενσαρκώθηκε ο μοναδικός θεός και Πλάστης Ιεχωβά Σαβαώθ. Σ’ αυτόν είναι ενωμένοι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Ένας τριπρόσωπος (ή πολυπρόσωπος) Θεός είναι αδύνατο να υπάρξει.

Ο Θεός είναι Ένας!

«Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει στον αιώνα τον ά­παντα μόνο ένας θεός με ένα πρόσωπο! Τούτο εδώ το σώμα Μου είναι η τρισεύγενη μορφή του Πατέρα, η οποία υλοποι­ήθηκε για χάρη των ανθρώπων και αγγέλων. Ο σκοπός ήταν να γίνω ένας Θεός χειροπιαστός και ορατός, για να μπορούν να Με βλέπουν, να Μ’ ακούνε και να Μου μιλούν χωρίς να πρέπει να χάσουν τη ζωή τους!

Γι’ αυτό Εγώ, ο Ιησούς, είμαι Θεός πέρα για πέρα! Μέσα Μου είναι ο “Πατέρας” και η Δύναμη που πηγάζει από Εμέ­να, το ίδιο ισχυρή με την Αγάπη, τη Σοφία και την παντοδύ­ναμη Θέληση Μου, είναι το Άγιο Πνεύμα”! Αυτή είναι η Δύναμη που πλημμυρίζει το αέναο άπειρο, δρώντας απ’ άκρου σ’ άκρο.

Εγώ, όπως Με βλέπετε ανάμεσα σας σαν Θεάνθρωπο σ’ αυτή την αίθουσα στο όρος των Ελαιών, βρίσκομαι ολόκλη­ρος κι αδιαίρετος μαζί σας, με όλο το αρχέγονο, προαιώνιο Κέντρο Μου. Δηλαδή, σαν αληθινός Θεός και άνθρωπος συ­νάμα, δεν βρίσκομαι αυτοπροσώπως πουθενά αλλού αυτή τη στιγμή, ούτε σ’ αυτή τη γη ούτε σε κάποια άλλη. Όμως με τη Δύναμη που πηγάζει από Εμένα, που είναι το “Άγιο Πνεύμα”, γεμίζω με την Ενέργεια Μου όλους τους ουρανούς κι όλο το άπειρο. Βλέπω τα πάντα, από το πιο μεγάλο ως το πιο μικρό. Δεν Μου διαφεύγει τίποτα και γνωρίζω και το παραμικρό. Βάζω όλα τα πράγματα σε Τάξη και δημιουργώ το καθετί. Κατευθύ­νω τις μοίρες όλων και κρατάω όλα τα ηνία του σύμπαντος στο χέρι Μου».

Στο «Ρόμπερτ Μπλουμ» του Λόρμπερ διαβάζουμε για έναν καθολικό μοναχό, ο οποίος στον άλλο κόσμο αναθεωρεί σιγά-σιγά τις παλιές εκκλησιαστικές δοξασίες του, ακούγο­ντας κάποιες αόρατες, ουράνιες φωνές να του ψιθυρίζουν:

«Ο Εσταυρωμένος Ιησούς είναι ο μοναδικός Θεός στους ουρανούς και σ’ όλη την απεραντοσύνη. Αυτός είναι ο Πρω­τοπλάστης όλων των πραγμάτων, αυτός μοναχός του έφτια­ξε όλους τους αγγέλους, τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά και όλη την ύλη. Είναι ο Πατέρας ως προς την προαιώνια Α­γάπη του, ο αιώνιος Υιός ως προς τη Σοφία του και το Άγιο Πνεύμα ως προς την απεριόριστη Ισχύ, Ενέργεια κι Εξουσία του. Άνοιξε την καρδιά σου σ’ αυτόν τον Ιησού και μίλα του ελεύθερα! Αγάπα Αυτόν που τόσο σ’ αγάπησε και σ’ αγαπάει, που από Αγάπη για όλους τους ανθρώπους, έγινε άνθρωπος και γεύθηκε στο σώμα του τον πιο πικρό θάνατο, για να ανοί­ξει το δρόμο σε όλους σας για την αθανασία. Η αθανασία είναι Ζωή αιώνιας ευδαιμονίας, όπως είναι η Ζωή του Θε­ού. Αυτόν λοιπόν το θησαυρό ανυπολόγιστης αξίας, έκανε δώρο ο Ιησούς σ’ όλα τα πλάσματα. Και το μόνο που χρειά­ζεται πια για να πάρει ο καθένας στα χέρια του τούτο το δώ­ρο, είναι να το ζητήσει με αγάπη απευθείας απ’ τον άγιο Πα­τέρα και να το δεχτεί μ’ ευγνωμοσύνη. Μ’ αυτό γίνεται δική του η ευδαιμονία και ζει αιώνια στη συντροφιά του σαν ένας δεύτερος Θεός. Ο Ιησούς, ο Πατέρας και Θεός όλων μας, είναι η Αγάπη στην πιο αγνή μορφή της, που δεν καταδικάζει κανέναν και άλλο δεν ποθεί απ’ το να κάνει τον καθένα ευ­τυχισμένο. Αλλά πρέπει και ο άνθρωπος να θέλει αυτό που θέλει και η Αγάπη του Θεού, για να μπορέσει να ευτυχή­σει. Γιατί ο θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν, κι ακόμα λιγότε­ρο στον κόσμο των πνευμάτων. Γι’ αυτό και στον καθένα δί­νεται αυτό που θέλει ο ίδιος. Με άλλα λόγια, ότι ζητάς, θα λάβεις! Μακριά απ’ την Αγάπη του Θεού δεν υπάρχει για κα­νέναν ούτε ζωή ούτε ευτυχία. Όποιος την έχει κάνει κτήμα του και θέλει ό,τι θέλει αυτή η ιερή Αγάπη, ζει και ευτυχεί για πάντα» («Ρόμπερτ Μπλουμ» 1, 126).

Το μυστήριο της οντότητας του Ιησού είναι ότι σ’ Αυτόν ενώνεται η Τριάδα

Σύμφωνα λοιπόν με τη Νέα Αποκάλυψη, υπάρχει μόνο ένας αιώνιος και άπειρος Θεός, ο οποίος συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλη τη θεία Αγάπη, Σοφία και Εξουσία. Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα δεν είναι παρά πλευρές του είναι αυ­τού του μοναδικού Θεού. Ο Πατέρας είναι το θεϊκό Κέντρο Δύναμης απ’ όπου πηγάζει η Αγάπη, ο Υιός είναι η Σοφία που απορρέει απ’ αυτό, το Άγιο Πνεύμα είναι η Δύναμη που ακτι­νοβολεί. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ή η Αγάπη, η Σοφία και η Δύναμη, ενώθηκαν στον Ιησού και αποκαλύφθη­καν μέσα απ’ αυτόν σε μία ορατή, ανθρώπινη μορφή.

Θα θέσει βεβαία κανείς το ερώτημα, πώς γίνεται αυτό το πράγμα και πώς μπορούμε να το συλλάβουμε; Πώς μπορεί να χωράει όλη η απεριόριστη Θεότητα σε μία ορατή και πε­ριορισμένη ανθρώπινη μορφή;

Για να κατανοήσουμε αυτό το μυστήριο, χρειάζεται να θυ­μηθούμε τι έχουμε διαβάσει σχετικά με το Κέντρο Δύναμης του Θεού στα κείμενα του Λόρμπερ. Διαβάσαμε εκεί πως η Θεότητα δεν είναι μία κοσμική ψυχή, ομοιόμορφα εξαπλωμέ­νη στο άπειρο, αλλά μία Δύναμη Ζωής που διαθέτει ένα κέ­ντρο δράσης. Έχει δηλαδή ένα κεντρικό σημείο στο οποίο ενώνονται όλες οι δυνάμεις της, τέλεια, για να ενεργήσουν από κοινού, ακτινοβολώντας σαν ήλιος σ’ όλο το άπειρο.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Κύριος εξηγεί στον Ιούδα που δυσκολεύεται να καταλάβει αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός που υπονοείται με την παραβολή του «άσωτου Υιού»: «Η ε­στία Μου ήταν ανέκαθεν μέσα στο απρόσιτο Κέντρο Μου και στο απροσπέλαστο Φως που πηγάζει από Εμένα τον Ίδιο. Για χάρη των ανθρώπων αποφάσισα ν’ αφήσω το Κέντρο και το Φως Μου, για να κατέβω σ’ αυτή τη γη. Και κατέβηκα μέσα στο ίδιο Κέντρο και στο ίδιο Φως το οποίο μέχρι τώρα ήταν πάντα απρόσιτο ακόμη και για τους πιο ψηλά ιστάμενους αγ­γέλους. Εδώ στη γη σας τώρα είμαι προσιτός και σε σας τους ανθρώπους ακόμα, κι εσείς μπορείτε ν’ αντέξετε το Φως Μου».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» του Β. Λουτς.

Η προσωποποίηση του Θεού

Η πίστη σε μία Θεότητα που έχει συγκεκριμένη υπόσταση δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να είναι μία προσωποποιημένη θεότητα^. γι’ αυτόν το λόγο δεν πρέπει ο άνθρωπος να υιοθετεί μία στενή αντίληψη του Θεού, ο Οποίος είναι παντού παρών και πάνω από το χρόνο και το χώρο. Πληροί τα πάντα με το Πνεύμα Του, ολόκληρο το σύμπαν, ολόκληρο το πνευματικό βασίλειο^. ως εκ τούτου δεν μπορεί να τον φανταστεί κανείς σαν πρόσωπο, γιατί ένα πρόσωπο για την ανθρώπινη αντίληψη είναι περιορισμένο στο χώρο. Αντίθετα, εάν ο άνθρωπος θέλει να συλλάβει κατά προσέγγιση την ύψιστη και υπερτέλεια οντότητα του Θεού, πρέπει ν’ αποφύγει εντελώς να Τον προσωποποιήσει.

Βέβαια ο Θεός έγινε ο Ίδιος θεατός με μία ανθρώπινη μορφή για τα πλάσματά Του, καθώς πληρούσε το σώμα του Ιησού με την θεότητά Του. Έτσι φανερώθηκε ορατά και φωτεινά στους ανθρώπους, προκειμένου να μπορούν να φανταστούν την αιώνια θεότητα μέσα στον Ιησού Χριστό. Ωστόσο όταν η ψυχή αφήνει το σώμα της και περνάει στο φωτεινό βασίλειο, συνειδητοποιεί ότι την ουσία της αιώνιας Θεότητας δεν είναι ποτέ δυνατό να τη συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Συνειδητοποιεί ότι η ενανθρώπιση του Θεού στον Ιησού Χριστό έχει σκοπό να αφυπνίσει ή να στεριώσει την πίστη των ανθρώπων κατά την επίγεια ζωή τους σε μία Θεότητα που είναι ένα Ον, γιατί διαφορετικά θα είχαν δυσκολία να το πιστέψουν. Όμως η πίστη αυτή είναι αναγκαία για να μπορούν με τη προσευχή τους να βρουν μία επαφή με τον Θεό.

Επομένως στον Ιησού Χριστό έγινε θεατή για τους ανθρώπους η αιώνια Θεότητα, η οποία επιδιώκει με σπλαχνική αγάπη να τους πλησιάσει, με σκοπό να τους ωθήσει να Την αναζητήσουν με την προσευχή τους και να συνδεθούν μαζί της.

Ο Ιησούς Χριστός ήταν η φόρμα μέσα στην οποία κατοίκησε η αιώνια Θεότητα για χάρη των ανθρώπων στη Γη. Στο φωτεινό βασίλειο, τα όντα, τα οποία έχουν φτάσει στο βαθμό ωριμότητας που απαιτείται για να μπορούν να έχουν θέα του Θεού, θα βλέπουν την ίδια μορφή ή φόρμα.

Όμως η θεία υπόσταση είναι παντού παρούσα και γι’ αυτό ποτέ δεν περιορίζεται σε μία πεπερασμένη φόρμα. Κατά συνέπεια δεν μπορεί κανείς να την εκλάβει ως προσωπική θεότητα.^* Γιατί αυτή είναι μία έννοια που αφορά μόνο την επίγεια ζωή, αποκλειστικά για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, όντας ένα μεμονωμένο ατομικό ον μέσα στο σύμπαν, έχει την απαίτηση να τον αναγνωρίζουν ως μία προσωπικότητα, με άλλα λόγια ως πρόσωπο καταλαβαίνει πάντα ένα ανθρώπινο ον.

Όμως η έννοια αυτή δεν μπορεί ποτέ να χρησιμοποιηθεί για την αιώνια Θεότητα κι αυτό εξάγεται από το γεγονός ότι ο Θεός είναι ένα Πνεύμα^. αλλά το πνεύμα δεν είναι ποτέ πεπερασμένο και περιορισμένο σε μία φόρμα, εφόσον είναι τέλειο. Η ύψιστη τελειότητα επομένως είναι ελεύθερη, υπεράνω κάθε έννοιας και διαπερνά με την ακτινοβολία της όλο το άπειρο^. είναι παντού παρούσα, επειδή η πρωταρχική ουσία της είναι η αγάπη, που κι αυτή δεν έχει όρια και ως εκ τούτου ούτε αυτή είναι νοητή μέσα σε μία φόρμα.

Ο άνθρωπος διαθέτει μόνο μία περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα, όσο το πνεύμα του δεν έχει αφυπνιστεί, δεν μπορεί να φανταστεί άλλα από τα πράγματα που υπάρχουν στη Γη. Γι’ αυτόν το λόγο προσπαθεί να φανταστεί και την αιώνια Θεότητα επίσης σαν πρόσωπο, εφόσον πιστεύει σ’ έναν Θεό με οντότητα, σ’ έναν Θεό στον Οποίο μπορεί να προσευχηθεί.

Και ο Θεός ανταποκρίθηκε σε αυτήν την καθαρά ανθρώπινη επιθυμία με το που ενσαρκώθηκε στον Ιησού Χριστό. Με άλλα λόγια έδειξε στους ανθρώπους πώς ένας άνθρωπος που ζει θεάρεστα, μπορεί να ενωθεί με τον Θεό επί Γης κι έτσι να γίνει ένα μαζί Του. ήθελε να τους δείξει το δρόμο, πώς να φτάσουν στον τελικό στόχο στην πλήρη ένωση με τον Θεό. Η ακτινοβολία της θείας Οντότητας πληρούσε τον άνθρωπο Ιησού, συνεπώς μόνο το εξωτερικό του περίβλημα, η σωματική φόρμα ήταν ανθρώπινη, ενώ η ψυχή και το πνεύμα ήταν θεία, είχαν συγχωνευτεί πάλι πλήρως και εντελώς με τον Θεό, από τον Οποίον είχαν προέλθει. Εντούτοις η αιώνια Θεότητα δεν βρισκόταν αποκλειστικά εκεί, καθότι είναι αδύνατο για το τελειότατο Ον να περιοριστεί ποτέ σε μία φόρμα.

Παρόλα αυτά η αιώνια Θεότητα έχει μία υπόσταση^. αυτό σημαίνει ότι είναι πνευματική Δύναμη που πρέπει να της αναγνωριστεί βούληση και διάνοια, ικανότητα του σκέπτεσθαι. Κατά συνέπεια είναι ένα Όν, με το Οποίο ο άνθρωπος μπορεί επίσης με τη βούληση και τη σκέψη του να έρθει σε στενή επαφή. Γιατί η βούληση του ανθρώπου και η σκέψη είναι επίσης ανεξάρτητες από την εξωτερική φόρμα του, αλλά ανήκουν στο πνεύμα που έχει ενσαρκωθεί στην ανθρώπινη φόρμα.

Όταν το σωματικό περίβλημα παύει να υπάρχει, το πνεύμα, το ουσιαστικό ον, παραμένει και στη συνέχεια ικανό να σκέφτεται και να θέλει. Απλώς η ικανότητα αυτή μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο αναπτυγμένη αντίστοιχα με το βαθμό της ωριμότητάς του. Απεναντίας η αιώνια Θεότητα ως υπερτέλειο Ον πραγματώνει τη βούληση και τις σκέψεις Της με βαθύτατη σοφία και ασύλληπτη δύναμη.

Η σωματική φόρμα του ανθρώπου αποτελεί απλώς ένα μέσο για την επίτευξη του σκοπού του για όσο ζει στη Γη. Εντούτοις όποιος πιστεύει στην αθανασία της ψυχής, καταλαβαίνει συνάμα ότι η ψυχή δεν χρειάζεται την εξωτερική φόρμα, το πρόσωπο, προκειμένου να εξακολουθήσει να υπάρχει. Παρόλα αυτά, στην αυτοσυνείδησή της η ψυχή παραμένει ένα ατομικό ον, ακόμη κι εάν ενωθεί με άλλα πνεύματα που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο ωριμότητας. Ομοίως και η αιώνια θεότητα θα παραμείνει διά παντός το ύψιστο και τελειότατο Ον ακόμη και για τις ανώτατες φωτεινές οντότητες που έχουν κατορθώσει να ενωθούν μαζί Της. Είναι οντότητες που έχουν ενοποιηθεί πλήρως με τον Θεό, αλλά παράλληλα είναι απερίγραπτα μακάριες, καθώς ενώ έχουν συνείδηση της ατομικής τους ύπαρξης συνάμα δέχονται κι αισθάνονται αδιάκοπα τη δύναμη της Αγάπης του Θεού, ο Οποίος βρίσκεται σε στενότατα δεσμό μαζί τους ως ο προαιώνιος Πατέρας τους…

*^* (σ.τ.μ.: μόνον ως Ιησού Χριστό. Επειδή «πρόσωπο» είναι κάτι το οριοθετημένο και το ορατό, μόνον ως Ιησού Χριστό μπορεί ο άνθρωπος να σχηματίσει εικόνα του Θεού. Η αορατότητα του Θεού ήταν άλλωστε η αιτία της πρωταρχικής πτώσης των αγγέλων από την πνευματική Δημιουργία. Ακολούθησαν τον Εωσφόρο, τον οποίον μπορούσαν να δουν, ενώ η Θεότητα δεν μπορούσε να τους φανερωθεί ορατά.

Ειδικότερα γι’ αυτό το θέμα βλ. «Το Μεγάλο Μυστήριο», εκδ. Πύρινος Κόσμος

Αμήν

Καταγραφή της Μπέρτα Ντούντε με αρ. 3443 στις 20-2-1945

Η Θεότητα είναι Οντότητα…

[…] (Εσείς οι άνθρωποι) δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι για Μένα δεν υπάρχει κανένας περιορισμός, ότι ναι μεν πληρώ όλο το διάστημα, παρ’ όλα αυτά είμαι μία Οντότητα… Πληρώ βέβαια ολόκληρο το σύμπαν μ’ ενέργεια, με δύναμη, ωστόσο κι αυτή πρέπει να πηγάζει αρχικά από μία Οντότητα. Γιατί αυτή η δύναμη ενεργεί δημιουργικά και εποικοδομητικά, άρα τίθεται σ’ εφαρμογή (από Κάποιον) εν γνώσει της αποτελεσματικότητάς της, προκειμένου να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί κάθε πλάσμα, είτε πρόκειται για πνευματικής είτε πρόκειται για ορατής υλικής φύσης.

Ως συμπέρασμα, η οποιαδήποτε δύναμη πρέπει να διευθύνεται με σοφία, διαφορετικά θα αναπτυσσόταν με ανεμπόδιστη ισχύ και θα προξενούσε τεράστιες καταστροφές. Επομένως η πρωταρχική Πηγή της δύναμης πρέπει να είναι μία σκεπτόμενη Οντότητα, που με τη σοφία της γνωρίζει κάθε αποτέλεσμα που θα παραχθεί^. ως εκ τούτου προσδιορίζει τον προορισμό του κάθε δημιουργήματος, πράγμα που δεν μπορεί να περιμένει κανείς από μία (απλή) δύναμη που ενεργεί από μόνη της.

[…] Θα ήθελα να σας αποκαλυφθώ με όλο το είναι Μου, μα εσείς δεν μπορείτε να το συλλάβετε. Για τούτο το λόγο αναγκαστικά πάντα θα Με γνωρίζετε με ένα κάλυμμα. Και θα πρέπει συνάμα να το πιστεύετε ότι είναι μία Οντότητα που θέλει να επικοινωνήσει μαζί σας, αρκεί να το θέλετε εσείς, πράγμα που δεν μπορείτε να περιμένετε από μία σκέτη δύναμη.

[…] Ωστόσο δεν χρειάζομαι μία μορφή ή μία φόρμα για να περιέχει μέσα της τη δύναμή Μου, αλλά για χάρη δική σας πήρα τη μορφή του Ιησού Χριστού, την οποία μπορείτε να φανταστείτε ως άνθρωπο. Γιατί ολόκληρη η πλάση Μου έχει την ίδια μορφή. Και ως εκ τούτου κι Εγώ συμπεριέλαβα μέσα σ’ αυτήν τη μορφή ενός ανθρώπου όλη την πληρότητα της Θεότητάς Μου, όπως ομοίως και σ’ όλη την πλάση είμαι Εγώ κι επομένως είμαι παντού, επειδή είμαι ένα απέραντο Ον, που μπορεί να βρίσκεται παντού κι επίσης ενεργεί παντού.

Αλλά μόνο μία Οντότητα μπορεί να σας πλησιάσει και μόνο μία Οντότητα μπορεί να εκπληρώσει αυτά που ζητάτε. Μόνο με μία Οντότητα μπορείτε, όντας οι ίδιοι οντότητες, να επιδιώξετε να ενωθείτε, χάριν της τελειότητάς Της. Αντίθετα το να επιδιώκετε να ενωθείτε με μία δύναμη ή ενέργεια θα ήταν παράλογο ούτε θα είχατε την παραμικρή βοήθεια από Μένα. Γιατί μόνο όπου Μ’ επικαλούνται ως το Ύψιστο Ον μεριμνώ για τους ανθρώπους^. διαφορετικά δεν έχουν αληθινή πίστη και άρα ούτε θα μπορούσαν να περιμένουν βοήθεια από Μένα…

Μπέρτα Ντούντε αρ. 3191 και αρ. 4835 στις 12-2-1950

ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Η Οντότητα του Θεού

Το Πνεύμα του Θεού ακτινοβολεί στο άπειρο

Στο «Μ.Ε.Ι.» πληροφορούμαστε αναλυτικά για τις πνευμα­τικές δυνάμεις που ακτινοβολεί στο άπειρο αυτό το τρομα­κτικό Κέντρο Δύναμης. Αυτές οι δυνάμεις που στον Λόρμπερ ονομάζονται «αιθερική σφαίρα Ζωής». είναι με άλλα λόγια το Άγιο Πνεύμα Του: «Ο αέναος κι απέραντος χώρος της Δη­μιουργίας είναι πλημμυρισμένος από το Πνεύμα Μου. Και τούτο είναι η καθαρή αγάπη, ζωή, φως, σοφία, εντελώς διαυ­γής συνείδηση, συγκεκριμένα αισθήματα, όραση, ακοή, σκέ­ψη, θέληση και ενέργεια. Στο πρόσωπο Μου (τον Ιησού), βρί­σκεται το εστιακό σημείο όλου αυτού του μοναδικού, αιώνιου Πνεύματος. Όμως η αιθερική σφαίρα Ζωής που ακτινοβολείται από Εμένα, διαπερνάει και περικλείει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο αιώνιο άπειρο^. αυτή η αιθέρια σφαίρα που είναι μό­νιμα στενά δεμένη, μ’ Εμένα, το Κέντρο της Ζωής, βλέπει, ακούει, αισθάνεται, σκέφτεται και ενεργεί παντού με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο. Έτσι εξηγείται απλά και ξά­στερα, πώς κι ο Θεός είναι παντογνώστης και πανταχού πα­ρών!»

Για το ίδιο θέμα, διαβάζουμε σ’ ένα άλλο σημείο του «Με­γάλου Ευαγγελίου»: «Το άσπιλο Πνεύμα του Θεού σαν ύλη ή σαν στοιχείο, είναι στο βάθος του Φωτιά και Φως ή, αλλιώτικα ειπωμένο, είναι αυτή καθαυτήν η Αγάπη και η Σοφία. Αλλά μη φανταστείτε μ’ αυτό μία φυσική φωτιά ή μια αισθησιακή αγάπη, κι ούτε ένα φως σαν του ήλιου της γης, αν και υπάρχει μία αντιστοιχία ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο. Γιατί η Φωτιά του Πνεύ­ματος είναι άχραντη Ζωή και το Φως του είναι καθαρή Σο­φία… Πίσω απ’ την αιθέρια ουσία που γεμίζει το άπειρο, (που ρέει μέσα της δηλαδή), υπάρχει η πνευματική Φωτιά που δεν είναι ορατή στις ανθρώπινες αισθήσεις. Είναι η κυρίαρχη Δύναμη, η οποία, πηγάζοντας από το Θεό, γεμίζει το άπειρο, ενεργεί και δημιουργεί αδιάκοπα. Ο ίδιος ο Θεός στο κέντρο του είναι το άκτιστο αιώνιο Πνεύμα και αρχέτυπος Άνθρωπος. Αυτός γεμίζει την απεραντοσύνη, που και τούτη απορρέει από Εκείνον με τις μεγαλειώδεις σκέψεις και ιδέες Του. Η Αγάπη του πλημμυρίζει αυτές τις σκέψεις και ιδέες, ώσπου να γίνουν μία ζωντανή Φωτιά, όπως είναι κι αυτός ο Ίδιος^. η Σοφία του τους δίνει εσωτερική τάξη και μορφή^. χάρη στη Θέληση του, γίνονται ξεχωριστές και σαν αυθύπαρκτες οντότητες. Αυτές οι οντότητες είναι προικισμένες με την ικανότητα να εξελίσσονται και να αναπαράγονται διαρκώς από μόνες τους. Με το πέρασμα του χρόνου, μπορούν, ανε­βαίνοντας τα σκαλοπάτια της εξέλιξης, σύμφωνα με την Τάξη που έχει ορίσει ο Θεός, να ενώνονται μεταξύ τους. Και στο τέλος, (οι ανώτερες και πιο σύνθετες μορφές ζωής) μπο­ρούν ν’ αναρριχηθούν ως την ομοιότητα με το Θεό».

Η Φύση έχει γίνει για να προσφέρει

τη δυνατότητα στα Πνεύματα που είναι

φυλακισμένα στην Ύλη, ν’ Απελευθερωθούν^*

Το πνευματικό νόημα και ο σκοπός της όλης δημιουργι­κής διαδικασίας αναπτύχθηκε στα προηγούμενα κεφά­λαια «Πνεύμα και Ύλη» και «Η δομή της Δημιουργίας». Μάθαμε απ’ τα γραπτά που μας άφησε ο Λόρμπερ, πώς και γιατί το αρχέγονα πνεύματα που παρεξέκκλιναν από τη θεία Τάξη καταδικάστηκαν να είναι φυλακισμένα μέσα στην άψυχη ύλη. Επίσης μάθαμε το λόγο που σ’ ολόκληρο το υλικό σύμπαν έχει δοθεί η αρχέτυπη μορφή ενός ανθρώπου, και μάλιστα αυτή του «χαμένου γιου», του Εωσφόρου.

Απ’ αυτούς τους παραπάνω λόγους προκύπτει αναμφίβολα το συμπέρασμα πως η υλοποίηση και ο κατακερματισμός του Εωσφόρου μέσα στο μεγάλο «Άνθρωπο της Δημιουργίας», δεν μπορεί να είναι ο τελικός στόχος στον οποίο απέβλεπε το δημιουργικό σχέδιο του Θεού. Ο κόσμος μπορεί ν’ αποτε­λεί ένα αριστοτέχνημα, ωστόσο το πρώτο πνεύμα που κάποτε έσφυζε από ζωή και δημιουργικότητα, είναι φυλακισμένο μέ­σο σ’ αυτό το κολοσσιαίο, αποσκληρυμένο οικοδόμημα. Μαζί με τον Εωσφόρο, τ’ αμέτρητα μεταγενέστερα πνεύματα που ξεπήδησαν από μέσα του κι ακολούθησαν την πορεία του, κείτονται ουσιαστικά άψυχα και δέσμια της καταδίκης τους. Ωστόσο ξέρουμε πως ο Θεός είναι Αγάπη, Σοφία, Παντοδυ­ναμία και Σπλαχνικότητα. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι πως δεν θ’ αφήσει τα πρώτα πλάσματα του σ’ αυτή την κατάσταση, παρά θα τα οδηγήσει στην τελειότητα και στη λύτρωση.

Η βασική ιδέα της κοσμογονίας στον Λόρμπερ

Μία από τις πιο φωτεινές, τις πιο χαρούμενες βασικές σκέψεις της Νέας Αποκάλυψης, είναι το γεγονός πως σε όλη την ορατή κτίση διακρίνουμε μία θαυμαστή μετουσίωση, μία ανάσταση όλης της ύλης. Η μορφή του μεγάλου Ανθρώπου της Δημιουργίας δεν χρειάζεται να κοιμηθεί αιώνια σαν τους μαγεμένους ανθρώπους των παραμυθιών. Ο μεγάλος δεσμώτης θα αναστηθεί και, βγαίνοντας από τον τάφο της ύλης, θα επιστρέψει στο Φως, στη Ζωή με τον Πατέρα!

Έτσι λέει ο Χριστός στο μεγάλο Ευαγγέλιο του Λόρμπερ «Αυτός ο μεγάλος κοσμικός άνθρωπος που σας έδειξα είναι με την πιο πλατιά έννοια ο «άσωτος υιός» που έχει πάρει ήδη το δρόμο της επιστροφής. Και ο Πατέρας που έρχεται για να τον προϋπαντήσει, είμαι Εγώ, που βρίσκομαι τώρα ανάμεσα σας σαν άνθρωπος. Στον κάθε άνθρωπο που ζει σύμφωνα με τη διδασκαλία Μου, καλωσορίζω αυτό το μεγάλο, αρχέγονο πνεύμα πίσω στο πατρικό του σπίτι. Χαρά σ’ εκείνον τον αμαρτωλό που δείχνει μεταμέλεια και γυρνάει μετανιωμένος κοντά Μου!»Η υλοποίηση, δηλαδή η φυλάκιση μέσα στους άκαμπτους νόμους της ύλης, είναι η αναμόρφωση που επέλεξε η Αγάπη και η Σοφία του Πλάστη για τα εωσφορικά πνεύματα. Στο σοφό σχολείο της ζωής, η καταδίκη αυτή αποτελεί το εκπαιδευτικό μέσο και σύστημα. Οι πνευματικές υπάρξεις που παρεξέκκλιναν από το θείο Νόμο, μπορούν μέσα απ’ αυτή την εκπαίδευση να επιστρέψουν οικειοθελώς στη θεία Τάξη. Μέ­σα από αυτή την εμπειρική πορεία, τα εξαρτημένα, ατελή πλάσματα μεταμορφώνονται σε αληθινά ελεύθερα, τέλεια παιδιά του Θεού, ομοιώματα της δικής του θεϊκής Οντότητας.

Όλη η κτίση αναστενάζει κι αγωνιά ως και τώρα

*^* «ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΜΙΟΥΡΓΙΑ» του Β. Λουτς

Αυτή η πορεία προς τη λύτρωση μέσα από την επαναμετα τροπή της ύλης σε πνεύμα, εξηγεί όλη την πυραμίδα που βλέπουμε στη φύση, από τα ορυκτά ως τον άνθρωπο, τόσο του πλανήτη μας, όσο και των άλλων άστρων. Συνάμα, η δι­δασκαλία αυτή φωτίζει πλήρως τα πιο βαθιά μυστικά της.

Ο Παύλος, φωτισμένος απόστολος, την εξέφρασε με τα εξής λόγια στην Επιστολή προς Ρωμαίους: «Γιατί όλη η κτί­ση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού. Ξέρετε, βέβαια, πως η κτίση υποτάχθηκε στη φθορά όχι από δική της θέληση, αλλά γιατί έτσι το θέλησε ο υποταχτής της. Ελπίζει όμως πάντα κι αυτή η κτίση, πως θ’ απελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς και θα περάσει στην ελευθερία και στη δόξα των παιδιών του Θεού- Γιατί ξέρουμε καλά πως όλη η κτίση αναστενάζει και αγωνιά ως και τώρα με τις ωδίνες του τοκετού» (κεφ. 8, 19-23).

Τα λόγια της Γραφής για το «Ευαγγέλιο που έχει κηρυχθεί σε όλη την κτίση κάτω από τους ουρανούς», που για πολλούς χριστιανούς παραμένουν σκοτεινά (Α΄ Κολ. 23 – Μάρκ. 16, 15), παραπέμπουν σ’ αυτή τη λύτρωση των πνευμάτων από την ύλη και την ωρίμανση τους σ’ ελεύθερα, μακάρια παιδιά του Θεού. Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια, το μήνυμα για τη θεϊκή τάξη, αγάπη και ζωή φθάνει σ’ όλη την κτίση -δηλαδή και στο πνεύμα που είναι δέσμιο μέσα στα ζώα, στα φυτά, ακόμη και στα πετρώματα. Ο αντίλαλος θα είναι αυτό που είδε ο Ιωάννης ζωντανά στα οράματα της Αποκάλυψης του: «Και όλα τα κτίσματα στον ουρανό, στη γη, κάτω απ’ τη γη και μέσα στη θάλασσα, τα άκουσα να υμνολογούν: «Αυτόν που κάθεται στο θρόνο και στον Αμνό, αξίζει όλη η ευλογία, η τιμή, η δόξα κι η εξουσία στους αιώνες των αιώνων!» (Αποκ. 5,13).

Από εδώ μπορούμε επίσης να καταλάβουμε πως δεν ήταν μόνο συμβολικά τα λόγια που αντέταξε ο Ιωάννης ο Βαπτι­στής στους υπερόπτες Φαρισαίους και Σαδδουκαίους: «Να είστε βέβαιοι πως ο Θεός, ακόμη κι απ’ αυτές εδώ τις πέ­τρες μπορεί να κάνει παιδιά του Αβραάμ!» (Ματθ. 3, 9 -Λουκ- 3, 8).

Ο νόστος του Εωσφόρου μέσα από τον κατακερματισμό του σε άτομα

Οι λόγοι που ο Εωσφόρος έπεσε, κι από ελεύθερο πνευματικό ον φυλακίστηκε στην ύλη, ήταν πνευματικής υφής· η α­ποστασία δηλαδή από τη θεϊκή Τάξη της Αγάπης και η παρεκτροπή σε μία ακραία εγωλατρεία. Συνεπώς η απελευθέρω­ση από τα δεσμά της ύλης, μόνο με πνευματικό τρόπο μπορεί να επιτευχθεί, δηλαδή με μία αλλαγή πνεύματος και αξιών. Πρέπει, με άλλα λόγια, να γίνει μία εθελοντική στροφή απ’ την αγάπη για τον εαυτό στην αγάπη για τον άλλον. Αυτή η επιστροφή του Εωσφόρου μπορεί να πραγματοποιηθεί με δυο τρόπους: αφ’ ενός με μία δική του απόφαση να καταλύ­σει το εγώ του και να αποβάλει τον εγωισμό του. 0 άλλος τρόπος είναι ν’ αποδυναμωθεί και να μείνει εντελώς μόνος του. Θα πρέπει να τον αφήσουν λίγο-λίγο όλα τα πνευματικά του «κύτταρα», δηλαδή τα πνεύματα που τον ακολούθησαν, οι μικρότερες «ευφυΐες» και οι σπινθήρες ζωής. Παρόλο που ο Θεός άπλωσε επανειλημμένα το χέρι του να σηκώσει τον πεσμένο άγγελο, το αρχέγονο του κέντρο, ο πυρήνας της προσωπικότητας του δηλαδή, έμεινε πεισματικά αδιόρθω­το. Έτσι μπήκε μπροστά μία επιχείρηση σωτηρίας κατά την οποία επιστρέφουν σιγά-σιγά τα πνεύματα που είναι κλει­σμένα μέσα του.

Μ’ αυτό τον τρόπο βέβαια η επιστροφή των όντων που συ­ντάχθηκαν με τον Εωσφόρο κρατάει αιώνες αμέτρητους. Ωστόσο αυτός είναι ο μόνος δρόμος, μέσα απ’ το σκληρό σχο­λείο της ζωής, για να γίνουν αυτοτελείς και τέλειες υπάρ­ξεις.

Όπως ο ήλιος της άνοιξης αφαιρεί με τη ζέστη του ένα-ένα απειροελάχιστα άτομα από τα παγόβουνα στις πολικές θά­λασσες, μετατρέποντας τα σε υδρατμούς, έτσι το Φως της Αγάπης αποσπάει υπομονετικά, τη μία μετά την άλλη, σπίθες ζωής από τη στερεή ύλη των ουράνιων σωμάτων. Ο σκοπός του Θεού είναι να τις επαναφέρει μέσα απ’ αυτή τη μακρόχρονη διαδικασία, στην καθαρά πνευματική υπόσταση, στην «ελευθερία και τη λαμπρότητα των παιδιών του Θεού», όπως έγραψε ο Παύλος. Οι σπίθες που ξεφεύγουν από τον Εωσφόρο, υποβάλλονται σε μια απίστευτη εκπαίδευση, ξεκινώντας από τις πιο απλές μορφές ζωής και φθάνοντας ως τις πιο περίπλοκες. Το πρώτο-πρώτο που μαθαίνουν είναι το πώς λειτουργεί και τι εξυπηρετεί το σώμα τους, το υλικό ρούχο που έχουν φορέσει για την περίπτωση. Έτσι πλαταί-νουν εθελοντικά τον ορίζοντα τους κι απ’ το σατανικό εγω­ισμό περνούν σιγά-σιγά στη διάσταση όπου επικρατεί η τα­πεινοφροσύνη, η αλληλοβοήθεια και η έμπρακτη αγάπη. Στο τέρμα τους περιμένει αυτό που είναι ουσιαστικά η αθανασία, δηλαδή αποκτούν την απόλυτη ελευθερία, αυτοτέλεια, δύνα­μη και εξουσία που αξίζει στα παιδιά του Θεού.

Η πορεία μέσα από αμέτρητες μορφές ζωής ως την ομοίωση με το Θεό

«Η ύλη, από την πιο σκληρή πέτρα μέχρι τον αιθέρα ψηλά πάνω από τα σύννεφα, είναι ψυχική ουσία που καταδικάστηκε να γίνει στερεή. Ο προορισμός της είναι, χάρη σ’ αυτή την αναγκαστική απομόνωση, ν’ αποκτήσει την ανεξαρτησία της και να επιστρέψει σε μία αδέσμευτη, καθαρά πνευματική υπόσταση. Για να φθάσει όμως εκεί, πρέπει πρώτα η ψυχή που έχει απελευθερωθεί από την ύλη να περιδιαβεί απ’ όλες της υπαρκτές βαθμίδες της ζωής, αναπτύσσοντας διαρκώς μεγαλύτερη αυτονομία και δραστηριότητα. Στην κάθε νέα βαθμίδα πρέπει να μπει πάλι σ’ ένα νέο υλικό “κουκούλι”, ή σώμα, με το οποίο προσελκύει και απορροφάει τις νέες ου­σίες ζωής και δράσης που χρειάζεται για ν’ αναπτυχθεί.

Το πνεύμα της ψυχής, που προέρχεται από το Θεό, διακρί­νει πεντακάθαρα πότε η ψυχή η οποία βρίσκεται στο σώμα ενός φυτού ή ενός ζώου είναι αρκετά ώριμη για ν¹ ανέβει σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής. Τότε αυτό το πνεύμα που την συνοδεύει και την καθοδηγεί διαρκώς, φροντίζει ώστε η ψυχή να αφήσει το σώμα, που της είναι πια άχρηστο. Επει­δή είναι πια προικισμένη με πιο αναπτυγμένες ευφυΐες (ι­διότητες), η ψυχή είναι σε θέση να σχηματίσει ένα άλλο σώ­μα. Με αυτό το σώμα τώρα, μπορεί, για ένα ορισμένο διάστη­μα, ν’ αναπτύξει μεγαλύτερη δραστηριότητα, ώστε ν’ ανέβει ξανά σε μια ψηλότερη βαθμίδα ζωής, δράσης και ευφυΐας. Κι αυτό συνέχεια, μέχρι να φθάσει στη βαθμίδα του ανθρώπου. Εκεί είναι εντελώς ελεύθερη πια. Και με το τελευταίο της (υλικό) σώμα, μπορεί να φθάσει στην πλήρη αυτογνωσία, στη Θεογνωσία, και στην αγάπη για το Θεό. Χάρη σ’ αυτή την αγάπη είναι πια σε θέση να ενωθεί ολοκληρωτικά με το αθάνατο πνεύμα με το οποίο την έχει μπολιάσει ο Θεός αυτή την ένωση την ονομάζουμε τότε Νέα Γέννηση ή Πνευματική Αναγέννηση. Η ανθρώπινη ψυχή που έχει φθάσει σ’ αυτό το επίπεδο είναι πια τέλεια. Έχοντας τότε μία ολότελα ανεξάρτητη υπόσταση και ζωή, είναι αδύνατο πια να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και να την καταπιούν οι δίνες της παντοδύναμης θεϊκής Ζωής».

Ο θάνατος είναι ζωή!

«Αφού είναι έτσι όμως τα πράγματα, κανένα πλάσμα στη Γη δεν χάνει τίποτα με το θάνατο του, εφόσον αφήνει απλά το σώμα, που του είναι άχρηστο πια, για να μπορέσει να φθάσει πιο γρήγορα στον τελικό προορισμό του. Τι αξία έχει για παράδειγμα το σώμα ενός κουνελιού; Ο αετός που καταπραΰνει την πείνα του τρώγοντας ένα τέτοιο ζωάκι, μ’ αυτό τον τρόπο απελευθερώνει την ψυχή του, ώστε να μπορεί ν’ ανέβει σε μια ανώτερη ζωική βαθμίδα. Όμως κι ο αετός έχει μια ψυχή που βαδίζει προς τον ίδιο προορισμό. Εξάλλου το κρέας και το αίμα του κουνελιού περιέχουν ψυχικές ουσίες, οι οποίες ενώνονται με τις ψυχικές ουσίες του αετού. Μ’ αυτό τον τρό­πο η ψυχή του αετού γίνεται πιο τρυφερή και πιο έξυπνη. Έτσι, όταν μια μέρα θ’ αφήσει το κορμί του, μπορεί να γίνει πια μια αξιόλογη ανθρώπινη ψυχή, προικισμένη με φως, θάρ­ρος και δύναμη.

Έτσι είναι λοιπόν ρυθμισμένα τα πράγματα στη Γη για τα παιδιά του Θεού που ζουν και εκπαιδεύονται πάνω της. Η ζωή είναι και παραμένει ένας διαρκής αγώνας με κάθε λο­γής εχθρούς, μέχρι να νικήσει με τις δικές της δυνάμεις την ύλη. Βέβαια ο Θεός, που είναι παντοδύναμος, θα μπο­ρούσε να γεννήσει από μέσα του ένα πνεύμα προικισμένο με απόλυτη Σοφία και Δύναμη. Και όχι μόνο ένα αλλά μυριά­δες τέτοια πνεύματα, στο άψε – σβήσε. Αλλά αυτά τα πνεύμα­τα δεν θα είχαν καμιά αυτοτέλεια, επειδή θα ήθελαν και θα έκαναν τα ίδια με το Θεό. Και η θεϊκή Βούληση θα έπρεπε να εισρέει ακατάπαυστα μέσα τους, για να μπορούν να κινού­νται και να ενεργούν σύμφωνα με τις επιταγές της.

Εφόσον όμως ο προορισμός τους είναι να γίνουν σιγά-σιγά ανεξάρτητα όντα, είναι απαραίτητο να διανύσουν όλο το δρόμο της ύλης, ή με άλλα λόγια να περάσουν μέσα από τη φυλάκιση στο εσωτερικό της ύλης, όπου τους κρατάει η θεία Θέληση. Και μάλιστα με τη μορφή που βλέπετε εδώ στη Γη (τα φυσικά βασίλεια). Άμα ολοκληρωθεί αυτό το πέ­ρασμα, γίνονται πια αυτοτελή παιδιά του Θεού που σκέφτο­νται και αποφασίζουν μόνα τους και ενεργούν αυτόβουλα, αλλά κάνουν πάντα ό,τι είναι το Θέλημα του Θεού. Και το κάνουν όχι επειδή τους το επιβάλλει με την Παντοδυναμία του, αλλά γιατί αναγνωρίζουν από μόνα τους πως αυτό είναι το αποκορύφωμα της Σοφίας. Και, κάνοντας το Θέλημα του, γεύονται τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία που μπορεί να νιώ­σει ένας άνθρωπος στη ζωή».

Οι βαθμίδες των φυσικών βασιλείων

Όλα όσα υπάρχουν μέσα και πάνω στη Γη και στα άλλα ου­ράνια σώματα, αρχίζοντας από το κεντρικό σημείο τους και φθάνοντας μέχρι την πιο ψηλή ατμοσφαιρική περιοχή, βρί­σκονται σε μια πιο σκληρή ή πιο ελαστική φυλακή. Τούτη εδώ έχει πολλές διαβαθμίσεις, ανάλογα με το βαθμό της α­πελευθέρωσης τους από τη νομοτέλεια της ύλης και της αυ­τοτέλειας που έχουν κατακτήσει.

Στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι σ’ αυτή την πυραμίδα εξέλιξης βρίσκεται το (φαινομενικά άψυχο) ορυκτό βασίλειο. Στο «Μ.Ε.1.» το ορυκτό βασίλειο και η εξέλιξη του μας εξηγείται έτσι:

«Εκεί ανήκουν όλα τα πετρώματα, τα ορυκτά, τα διάφορα είδη χωμάτων, το νερό, ο αέρας, καθώς και όλες οι ύλες που υπάρχουν ακόμα ελεύθερες μέσα στον αέρα.

Στη δεύτερη βαθμίδα βρίσκεται το φυτικό βασίλειο, τόσο στο νερό όσο και στη γη, καθώς και οι μεταβατικές μορφές προς το ζωικό βασίλειο. Ήδη σ’ αυτό το βασίλειο, η καταδίκη είναι ελαφρότερη. Η ψυχική ουσία βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους διάλυσης σε σχέση με την πρωτύτερη “μονολιθικότητά” της. Προηγουμένως ήταν σαν ένα χαοτικό συνονθύλευμα· τώρα όμως τα στοιχεία ευφυΐας που εμπεριέχει διαφοροποιούνται και παίρνουν ατομική μορφή. Το αποτέλεσμα είναι ότι συναντάμε μια μεγάλη ποικιλία ειδών ήδη από το δεύτερο βασίλειο.

Στο φυτικό βασίλειο λοιπόν η ψυχική ουσία υποβλήθηκε αναγκαστικά σε έναν εκτεταμένο διαχωρισμό των συστατικών στοιχείων της, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν χωριστά τα μεμονωμένα στοιχεία της ευφυΐας της. Στο τρίτο βασίλειο, των ζώων, όμως, όπου υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών, η ψυχική ουσία πρέπει να είναι όλο και πιο πολύ ενωμένη, γιατί το ζητούμενο είναι να παραχθούν τελειότερα και πιο ελεύθερα μεμονωμένα στοιχεία ευφυΐας Για το σκοπό αυτό ενώνονται μεταξύ τους αμέτρητα ψυχικά συστατικά από διαφορετικά είδη μικρότερων ζώων, για να σχηματίσουν μια μεγαλύτερη ψυχή ζώου, όπως είναι π.χ. ένα μεγάλο σκουλήκι ή ένα έντομο. Όταν αμέτρητες τέτοιες ψυχές εντόμων από διαφορετικά είδη και κατηγορίες, αποβάλουν με τη σειρά τους το υλικό κέλυφος που τις συνέχει, ενώνονται ξανά, για ν’ αποτελέσουν την ψυχή ενός μεγαλύτερου, πιο εξελιγμένου ζώου. Και αυτή η διαδικασία συνεχίζεται μέχρι τα πιο μεγάλα και πιο τέλεια ζώα, τόσο τα άγρια, όσο και τα ήμερα.

Απ’ αυτή την τελευταία ένωση ζωικών ψυχών προκύπτουν τελικά οι ανθρώπινες ψυχές, που είναι άριστα εφοδιασμένες με κάθε δυνατή ικανότητα και ευφυΐα. Ο Θεός τα έχει κανο­νίσει έτσι σοφά, που όταν γεννηθεί ένας άνθρωπος σαν ολοκληρωμένη πια ψυχή, δεν μπορεί να θυμηθεί όλα τα προη­γούμενα στάδια απ¹ τα οποία έχει περάσει υποχρεωτικά, ακριβώς όπως το μάτι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις σταγόνες στη θάλασσα τη μία από την άλλη. Γιατί αν η ψυχή είχε αυτή τη δυνατότητα να δει προς τα πίσω, δεν θ’ άντεχε τούτο το πά­ντρεμα από αμέτρητες διαφορετικές ψυχές κι ευφυείς μικροοντότητες. Θα προσπαθούσε να διαλυθεί στα βιαστικά, όπως διαλύεται η νεροσταγόνα που πέφτει πάνω στο πυρωμένο σίδερο. Για να διατηρηθεί λοιπόν η ψυχή του ανθρώπου, δεν πρέπει να έχει καμιά ανάμνηση της προέλευσης της, μέ­χρι τη στιγμή που θα ενωθεί ολότελα μέσα της με το αγνό πνεύμα της Αγάπης που της έχει εμφυτέψει ο Θεός. Γιατί αυτό το πνεύμα είναι ο συνδετικός ιστός ο οποίος συγκρα­τεί τα αμέτρητα διαφορετικά στοιχεία ψυχικής ευφυΐας σ’ ένα παντοτινά ακατάλυτο ενιαίο ον. Χάρη σ’ αυτό το πνεύμα που ’χει βαθιά μέσα της, η ψυχή φωτίζεται ολότελα και απο­κτάει αυτοσυνειδησία και αυτεπίγνωση. Και, σαν τέλειο πια ον, όμοιο με το Θεό, υμνεί και δοξολογεί την Αγάπη, τη Σοφία και τη Δύναμη του».

Ο πνευματικός οδηγός

Συνεπώς όλα τα όντα περνούν από τις διάφορες βαθμίδες των φυσικών βασιλείων, για να συγκεντρώσουν όσο γίνεται περισσότερους σπινθήρες ή στοιχεία ευφυΐας. Αυτό γίνεται για να μπορέσουν αυτά τα αρχέγονα στοιχεία ζωής να δια-πλασθούν, να καθαρθούν και να εξευγενισθούν. Οι αρχέγο­νοι σπινθήρες ζωής που αποσπώνται από το Σατανά, δεν έ­χουν από μόνοι τους τη δύναμη να καλυτερέψουν και να ε­ξαγνισθούν. Γι’ αυτό το λόγο και στο πιο μικρό άτομο ακόμα έχει δοθεί «από ψηλά» ένας “καθαρά πνευματικός σπινθή­ρας» ο οποίος παίζει το ρόλο του πυρήνα, του κεντρικού ση­μείου όπου συγκεντρώνεται η ζωή του.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη», ένας άγγελος εξηγεί το θαύμα της δημιουργίας με παράδειγμα τα φυτά σ’ ένα μα­θητή του Ιησού: «Καθαρό πνεύμα εμφανίζεται ήδη στην ορ­γανική ύλη. Για όποιον θέλει να εμβαθύνει περισσότερο στα πράγματα, αυτό σημαίνει πως ό,τι βλέπουμε εξωτερικά, αυτό που οι ανθρώπινες αισθήσεις θεωρούν σημαντικό, στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά σημασία. Το μόνο που είναι αληθινά ουσιαστικό, είναι το καθαρό πνεύμα που υπάρχει κρυμμένο μέσα στο σπόρο.

Τούτο το καθαρό πνεύμα που περικλείεται από το φλοιό του φύτρου, αποτελεί μία σκέψη (του Θεού), μεστή με αγά­πη, γνώση και θέληση. Είναι δε εντελώς ξεχωριστή απ’ όλες τις άλλες σκέψεις και ιδέες, που είναι εξίσου ξεχωριστές. Αυτό το πνεύμα που είναι κλεισμένο μέσα στο φυτικό έμ­βρυο,¹ είναι κάτοχος μιας αλάθητης ευφυίας κι έχει πλήρη συνείδηση της δύναμης του. Έτσι αντιλαμβάνεται αμέσως πότε ο σπόρος, που είναι η υλική κατοικία που έχει κτίσει μόνο του, είναι αρκετά ώριμος, ώστε να μπορεί ν’ αρχίσει τη δραστηριότητα του σαν καθαρό πνεύμα. Όταν ο σπόρος πέσει στη νοτισμένη γη κι ο εξωτερικός υλικός φλοιός του μαλακώσει, τότε το πνεύμα αναλαμβάνει αμέσως δουλειά, κάνοντας σωστή χρήση της ευφυΐας του και της θέλησης του. Αναγνωρίζει με ακρίβεια ποια στοιχεία από τη γη, το νε­ρό, τον αέρα, το φως και τη θέρμη του ήλιου το ευνοούν στην ανάπτυξη του. Τα προσελκύει τότε κοντά του και φτιάχνει μ’ αυτά ό,τι ταιριάζει στο χαρακτήρα του, σύμφωνα με την έμ­φυτη τάξη του. Γι’ αυτό το λόγο βλέπουμε ένα φυτό να βλασταίνει μέσα από τη γη με τα ίδια πάντα γνωρίσματα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το πνεύμα φτιάχνει το ένδυμα του, δηλαδή τα εξωτερικά ορατά μέρη του φυτού από τη ρίζα ως την κορ­φή, γιατί η αποκλειστική του επιδίωξη είναι να μπορέσει να πολλαπλασιααθεί δημιουργικά μέσα στους νέους σπόρους και ν’ αναπαραγάγει άπειρες φορές το εγώ του. Όταν τε­λειώσει το έργο του, εγκαταλείπει το υλικό του ένδυμα. Τό­τε, ενωμένο με τα πιο αναπτυγμένα ψυχικά στοιχεία που τρά­βηξε μαζί του τη στιγμή που αποχωριζόταν το περίβλημα του, περνάει στο σχηματισμό άλλων τελειότερων μορφών και υ­πάρξεων.

1¹ Αυτό που ο Γερμανός βιολόγος Χανς Ντρις ονόμασε «εντελέχεια»

Όσα σου είπα τώρα για τα φυτά, ισχύουν (σε μικρότερο βαθμό) για τα ορυκτά και (σε μεγαλύτερο βαθμό) για τα ζώα, αλλά κυρίως για τον άνθρωπο. Πρώτα-πρώτα όμως ι­σχύει για όλα τα ουράνια σώματα, τα σφαιρικά περιβλήματα και για ολόκληρο τον Μεγάλο Κοσμικό Άνθρωπο”… Παντού, σ’ όλο το σύμπαν, υπάρχει κι ενεργεί ένα καθαρό πνεύμα (σαν κεντρικό σημείο κάθε ζωντανής ύπαρξης), ακολουθώ­ντας την έμφυτη ευφυΐα του και χρησιμοποιώντας τη δύνα­μη της θέλησης του. Και έτσι είναι που δημιουργείται το χορτάρι, ένα ζώο, ο άνθρωπος, ακόμη κι ένας κόσμος ολόκλη­ρος!»

Το σχολείο της ζωής είναι το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα

Παντού, από το άτομο ως το ουράνιο σώμα, το έργο αυτού του καθαρά πνευματικού σπινθήρα συνίσταται στο να βάζει σε τάξη τις σπίθες αρχέγονης ζωής που αποσπάει από το Σατανά. Ανάλογα δε με το πνεύμα συνεργασίας και την προ­θυμία που δείχνουν να «μορφωθούν, τις κατατάσσει σε «σχολικές» τάξεις. Τις πιο υπάκουες και φιλομαθείς, τις συ­γκεντρώνει σε μία ομάδα, για ν’ αποτελέσουν μία «ψυχή». Στη συνέχεια διδάσκει και καθοδηγεί τις μαθήτριες του πώς να χτίσουν σύμφωνα με το θεϊκό σχέδιο ένα κατάλληλο οίκημα αυτό που λέμε σώμα. Εκεί μέσα θα περάσουν την κοινή ζωή τους και πρέπει να μάθουν να το χρησιμοποιούν σωστά, όπως διδάσκει ο νόμος της Αγάπης. Αντίθετα, τις σα­τανικές σπίθες, που παραμένουν πεισματικά προσκολλημέ­νες στον αρχικό εγωισμό τους και δεν είναι έτοιμες να ελευθερωθούν απ’ την καταδίκη στους άκαμπτους νόμους της ύλης, τις χρησιμοποιεί σαν δομικά στοιχεία για το σώμα, που θ’ αποτελεί σχολείο και κατοικία συνάμα. Μ’ αυτό τον τρόπο ουσιαστικά κηρύσσεται το Ευαγγέλιο σ’ όλη την κτί­ση, όπως λέει η Γραφή (Μαρκ. 16,15 – Κολ. 1,23) κι έτσι υλο­ποιείται το λυτρωτικό σχέδιο του Θεού μέσα στη φυσική δη­μιουργία, αφού έτσι τα πλάσματα μαθαίνουν στην πράξη το νόμο της Αγάπης. Και έτσι, ανάλογα με τη βαθμίδα εξέλιξης των «συμμαθητών» ή των «συνεταίρων» αυτής της ζωντανής κοινοπραξίας, προκύπτει το άτομο, το φυτό, το ζώο, ο άν­θρωπος ή το ουράνιο σώμα. Σε όλα δε τα πλάσματα ισχύει ο βασικός κανόνας του τριμερισμού σε πνεύμα, ψυχή και σώ­μα.

«Από εδώ κι εμπρός», καταλήγει τη διδασκαλία του ο άγγε­λος, «παρατήρησε με προσοχή τη φύση και σίγουρα θα δεις μόνος σου αυτά που σου εξήγησα. Μην περιμένεις βέβαια να σου αναφέρω όλα τα ορυκτά, όλα τα φυτά και όλα τα ζώα ένα-

ένα και να σου φανερώσω σε ποιο βαθμό περιέχουν καθαρό πνεύμα, ψυχική ουσία και ακατέργαστη ύλη. Το παράδειγμα που σου έδωσα μ’ ένα σπυρί σιτάρι, αρκεί για να καταλάβεις πώς έχουν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα. Εξάλλου αυτός ο κανόνας που σου ανέφερα ισχύει για όλη την αιωνιότητα και όλη την απεραντοσύνη! Αν κατάλαβες το Α, μπορείς να κα­ταλάβεις και το Ω!»

Δαρβίνος και Λόρμπερ

Απ’ ό,τι διδάσκει τόσο η Νέα Αποκάλυψη, όσο κι η Βίβλος, η ψηλότερη βαθμίδα της υλικο-πνευματικής εξέλιξης, το επι­στέγασμα της ορατής δημιουργίας, είναι ο άνθρωπος, που είναι διαμορφωμένος σαν μία τριαδικότητα από σώμα, ψυχή και πνεύμα. Σύμφωνα με τον Λόρμπερ, αυτές οι βασικές αρ­χές δεν ισχύουν μόνο στη Γη μας αλλά και σε όλα τα άλλα ουράνια σώματα, όπου επικρατούν εντελώς διαφορετικές συνθήκες ζωής απ^’ ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο επιστημονι­κός κόσμος σήμερα. Αν κανείς συγκρίνει τη διδασκαλία της εξέλιξης όπως την ξέρουμε από τον Λόρμπερ, με τις θε­ωρίες του Δαρβίνου για την καταγωγή των φυτών και των ζώων του πλανήτη μας, θ’ αναγνωρίσει πως αυτός ο ερευνη­τής συνέλαβε μόλις ένα πολλοστημόριο από τη θεϊκή σοφία αυτής της εξελικτικής διαδικασίας στην πλάση. Οι ανακαλύ­ψεις αυτές του Ντάρβιν όμως, που τόσο τις εξύμνησε η επι­στήμη κάποτε, φαίνονται εξαιρετικά φτωχές σε σχέση με τις αποκαλύψεις του Λόρμπερ.^*

Ο Δαρβίνος έκανε τις παρατηρήσεις του αποκλειστικά πά­νω στα φυτά και στα ζώα. Μόνο στο τέλος, σχεδόν ενάντια στη θέληση του, ασχολήθηκε με τον άνθρωπο της Γης μας. Αντίθετα, η διδασκαλία του Λόρμπερ περιλαμβάνει όλη τη Δημιουργία, όλη την Κοσμογονία. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως η θεϊκή διδασκαλία της εξέλιξης έχει ένα βα­σικό ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στη θεωρία του Δαρβίνου, ότι δηλαδή δεν υποβιβάζει την πλάση σ’ έναν παράλογο και άσκοπο μηχανισμό. Αντίθετα, αφήνει να φανεί πίσω απ’ αυτή τη σοφή εξέλιξη μια ηθική αρχέγονη δύναμη, ένας Πατέρας-Θεός. Έτσι η ζωή, απ’ το πιο μικρό χορτάρι ή ζωύφιο ως τον άνθρωπο, αποκτάει ένα ανώτερο νόημα και σκοπό!

Μέσα απ’ αυτή την αποκάλυψη, η οποία συμφιλιώνει την επιστήμη με το Βιβλικό Θεό, μπορούμε να δούμε πως κάθε πέτρα, δέντρο ή ζώο, άνθρωπος ή άγγελος, είναι τ’ αδέλφια μας στο μεγάλο Βασίλειο της ζωής. Όλα τα πάθη στη ζωή, όλοι οι μικροί ή μεγάλοι θάνατοι της ύλης, έχουν το νόημα τους κι όλα οδηγούν στην ανάσταση!

*^* Σ.τ.μ. Για μια αναλυτικότερη αντιπαράθεση της Νέας Αποκάλυψης με τον Δαρβίνο και τους νέο-δαρβινιστές με βάση τα νεώτερα επιστημονικά δεδομένα, βλ. K. Eggenstein «Der Prophet Lorber», εκδ. Knaur, 1992.

ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Βαθμίδες εξέλιξης και ωρίμανσης

Μία βασική σκέψη, της οποίας η σημασία διασαφηνίζεται στα κείμενα της νέας αποκάλυψης, είναι η αρχή της σταδιακής ε­ξέλιξης. Η όλη Δημιουργία μας αποκαλύπτεται ως μία πνευμα­τική εξελικτική διαδικασία που επιτελείται σε αναρίθμητες φά­σεις (περίοδοι της Δημιουργίας) και μικρότερες υποδιαιρέ­σεις τους (ημέρες της Δημιουργίας).

Επομένως, και ολόκληρη η ζωή της ανθρωπότητας του πλα­νήτη μας, καθώς και των άλλων ουρανίων σωμάτων, υπόκειται σε αυτήν την αρχή της πνευματικής εξέλιξης. Μαθαίνουμε ότι εδώ, όπως και στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλά και κάθε λαού, υπάρχουν τρεις βασικές φάσεις, και συγκεκριμένα η εποχή της παιδικής ηλικίας, η μέση εποχή εκπαίδευσης και η εποχή της ωρίμανσης και της τελειοποίησης.

Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», ο Ιησούς εξηγεί σε κάποιον αναζητητή του Φωτός αυτά τα πράγματα παίρνοντας ως παράδειγ­μα την ιστορία του λαού των Ισραηλιτών. Παρακάμπτει την παι­δική ηλικία του λαού αυτού και περιορίζεται σε μία σύντομη μόνο νύξη, αποκαλώντας την «οι καιροί του Σαμουήλ», δηλα­δή μία εποχή, κατά την οποία ο απλός αυτός λαός των ποιμέ­νων και γεωργών ακολουθούσε πρόθυμα την καθοδήγηση τωνθεόκλητων και φωτισμένων ενορατικών και λαϊκών ηγετών, που στη Βίβλο ονομάζονται Κριτές.

Προσπερνώντας αυτήν την παιδική ηλικία των Ισραηλιτών, συνετίζει, διαφωτίζοντας τις περαιτέρω βαθμίδες ανάπτυξης του λαού αυτού:

«Ήδη από τον καιρό του Σαμουήλ, οι άνθρωποι έγιναν νωθρότεροι και αγαπούσαν λιγότερο την εργασία. Άρχισαν να ντρέπονται να κάνουν ορισμένες δουλειές, και τις ανέθεταν πλέον μόνο σε πληρωμένους υπηρέτες και υπηρέτριες. Οι πλούσιοι πολίτες σταύρωναν τα χέρια τους και άφηναν τους άλλους να εργάζονται για λογαριασμό τους. Όποιος δούλευε περισσότερο γι’ αυτούς, έπαιρνε επίσης την καλύτερη αμοιβή, πράγμα που ήταν βέβαια δίκαιο. Όμως παράλληλα, σιγά-σιγά οι ιδιοκτήτες έγιναν ένα είδος μικρών κυριάρχων που δεν ήθε­λαν πια να αναλάβουν απολύτως καμιά εργασία από αυτές που εκτελούσαν οι υπηρέτες, όσο μικρή κι αν ήταν.

Τα παιδιά έγιναν, όπως κι οι γονείς τους, αργόσχολα, εγω­ιστικά και αρχομανή. Μάθαιναν να διατάζουν τους υπηρέτες, αλλά δεν ήθελαν ποτέ να βρωμίσουν τα τρυφερά τους χέρια με ταπεινή εργασία. Αυτό το κακό έφτασε σύντομα σε βαθμό τέτοιο όπου πια η ήδη καλά θρεμμένη υπεροψία τους δεν έβρισκε πλέον αρκετό κορεσμό. Ο Ιουδαίος ατένιζε νοσταλγικά τη λάμψη και τους υψηλούς αξιωματούχους των ειδωλολατρών, και στον τίτλο του βασιλέα έβλεπε μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τιμές και αξιώματα. Με δύο λόγια, ή­θελε να έχει κι αυτός έναν εγκόσμιο βασιλέα και δεν τον ικα­νοποιούσε πια η καθαρή βασιλεία του Θεού μέσω των προφητών και των Κριτών. Όταν ο λαός, σε πείσμα όλων των προειδοποιήσεων των προφητών, ζήτησε παρ’ όλ’ αυτά από το Σαμουήλ έναν βασιλέα, ο πιστός αυτός υπηρέτης του Θεού μετέφερε σ’ Αυτόν την επιθυμία του ανόητου λαού.

Τότε, ο Ιεχωβά του είπε: “Κοίτα! Σε όλες τις αμαρτίες, που ο λαός αυτός ήδη διέπραξε ενώπιον Μου, προσθέτει τώρα και αυτήν εδώ: να ζητάει έναν βασιλέα. Πήγαινε και χρίσε βασιλέα το μεγαλύτερο άνδρα του λαού! Αυτός θα τον τιμωρήσει για την προσβολή που έκανε σε Μένα”. Μέρος των συνεπειών αυ­τής της υπεροψίας του λαού, που μ’ αυτό γινόταν όλο και με­γαλύτερη, μπορείς να διαβάσεις στο “Βιβλίο των Βασιλέων” και στο “Χρονικό”.

Φίλε μου, μόνο μέσα στην αληθινή ταπεινοφροσύνη βρίσκε­ται ο δρόμος προς την εσωτερική ζωή της ψυχής! Σου λέω: όσο οι λαοί δεν θα άγονται από την αληθινή, καθαρή αγάπη και τα­πεινοφροσύνη, άλλο τόσον καιρό θα συνεχίσει να θεριεύει σε όλες τις τάξεις των ανθρώπων ο σπόρος της υπεροψίας και της αρ­χομανίας. Και η νύχτα, το σκοτάδι, ο εγωισμός, ο φθόνος, η φιλαργυρία, η καταδίωξη κι η προδοσία, ως αληθινά στοιχεία της κόλασης, δεν θα υποχωρήσουν απ’ αυτήν τη γη, μέχρι την εποχή της μεγάλης Κρίσης, κατά την οποία θα εξαγνίσω και πάλι τη γη με τη φωτιά. Μετά απ’ αυτήν την εποχή, δεν θα άρχει πια κανένας βασιλιάς σε κανένα λαό της γης, παρά μονάχα το φως του Θεού. Εσείς δεν θα ζήσετε ενσαρκωμένοι αυτήν την εποχή, όμως θα τη βιώσετε φωτεινά και πεντακάθα­ρα εν πνεύματι, στο βασίλειό Μου.»

Κι αυτός που αναζητά το φως ρωτάει: «Κύριε, πότε θα έρθει αυτή η ευτυχισμένη εποχή;»

Και ο Κύριος λέει: «Αυτό το γνωρίζει μόνον ο Πατέρας και μετά από αυτόν το μαθαίνει μόνον εκείνος, στον οποίο ο Πα­τέρας θα θελήσει να το φανερώσει. Σ’ Εμένα ο Πατέρας Μου δεν το έχει αποκαλύψει ακόμη, παρά μόνον ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί. Όμως, αυτό που μπορείτε να αποδεχθείτε ως απόλυτα αληθινό, είναι ότι σχεδόν κάθε 2000χρόνια συμβαίνει μία με­γάλη μεταβολή πάνω στη γη. Και αυτό θα συμβεί μετρώντας από σήμερα.»

Σύμφωνα μ’ αυτά, λοιπόν, ο ισραηλιτικός λαός πέρασε μέχρι το Σαμουήλ την παιδική του ηλικία, κι από τότε μέχρι σήμερα τη μέση περίοδο της διάπλασής του. Και τώρα, φθάνει γι αυτόν και για όλους τους άλλους λαούς της γης – σχεδόν 2000 χρό­νια μετά την έλευση του Χριστού επί της γης – μέσα από με­γάλες αλλαγές, η εποχή της ωρίμανσης και της τελειοποίησης.

Με όλα αυτά, παίρνουμε μια ιδέα για το συνολικό σχέδιο του Θεού για την αγωγή των ανθρώπων αυτής της γης.

Η παιδική ηλικία (πρώτη αναπτυξιακή βαθμίδα)

Στην πρώιμη αυτή εποχή, οι άνθρωποι και οι λαοί αρχικά κι­νούνται σαφώς βάσει των σκέψεων, των συναισθημάτων και των παρορμήσεων που έλαβαν από το χέρι του Δημιουργού. Και αφού μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, ως πνευματικό πλάσμα που έπεσε μαζί με τον Εωσφόρο, το στοιχείο το αντιτιθέμενο στο θεϊκό, η λατρεία του εαυτού και ο εγωισμός επικρατούν των ουρανίων δυνάμεων της ψυχής, δηλαδή της αγάπης για τον Θεό και για τον πλησίον, αρχικά τίποτα καλό δεν θα προέκυπτε από έναν νέο άνθρωπο ή λαό, αν ο Θεός δεν οδηγούσε με σταθερό χέρι τα νεοδημιούργητα όντα.

Επομένως, τα νεαρά πλάσματα καθοδηγούνται μέσω μίας πνευματικής επιρροής και μέσω της διαμόρφωσης των συνθη­κών ζωής τους. Συνεπώς δίκαια λέει ο λαός ότι τα παιδιά έχουν από έναν φύλακα-άγγελο, διαφορετικά θα γίνονταν θύματα αμέτρητων κινδύνων. Την καθοδήγηση αυτή των ανώριμων ψυχών τη βλέπουμε επίσης στο βασίλειο της φύσης, στο αποκαλούμενο «ένστικτο» των ζώων, το οποίο δεν είναι, άλλωστε, παρά μια άμεση επίδραση του πνεύματος πάνω στη ζωική ψυ­χή.

Η θεϊκή επιρροή επί των ανθρώπων και των λαών όσο βρί­σκονται στην παιδική ηλικία ή φυσική κατάσταση, φανερώνε­ται κυρίως στις εσωτερικές αποκαλύψεις, που δέχονται από τον πνευματικό κόσμο όλοι οι λαοί που βρίσκονται σε φυσική κατάσταση, στα όνειρα, στα οράματα, στον εσωτερικό λόγο κλπ. και που παραδίδονται μέσα από τις θρησκείες τους σαν κοινό πνευματικό κτήμα του κάθε λαού. Στους λαούς αυτούς εμφανίζεται συχνά η ενόραση. Γνωρίζουν περισσότερα για την ανθρώπινη ψυχή, για τον προορισμό της και για τη συ­νέχιση της ύπαρξής της μετά το σωματικό θάνατο, για τον κόσμο των πνευμάτων και των αγγέλων και για το μεγάλο πνεύμα που είναι ο Πατέρας όλων, απ’ όσα γνωρίζει σχετικά ο άνθρωπος των πολιτισμένων εθνών. Αυτήν την πηγαία, αμόλυντη γνώση φέρει μαζί του κάθε παιδί στον κόσμο. Στην Αγία Γραφή, αυτή η κοντινή στο Θεό και αθώα παιδική ηλικία υπονοείται στη γεμάτη σχετικές αντι­στοιχίες διήγηση για τον Αδάμ και την Εύα στον «Παράδει­σο».

Η μέση εποχή της διάπλασης (δεύτερη αναπτυξιακή βαθμίδα)

Μόλις το πρώτο ζευγάρι ανθρώπων είχε φθάσει, με την κα­θοδήγηση του Θεού, σε μια κάποια ωριμότητα, εμφανίστηκε κάποια μέρα στον Παράδεισο το φίδι. Και αυτό είναι μία αντι­στοιχία που συμβολίζει ότι, μετά από κάποιο διάστημα εξέλιξης, μέσα στον άνθρωπο που έχει γίνει βιώσιμος, ισχυρο­ποιούνται τόσο περισσότερο οι απαιτήσεις της σάρκας, δηλα­δή του αντίποδα, ο οποίος ενυπάρχει στην ύλη του σώματος και στον περιβάλλοντα κόσμο, όσο περισσότερη από αυτήν την εγκόσμια ουσία προσλαμβάνει ο άνθρωπος μέσω της ψυ­χικής και σωματικής του ανάπτυξης.

Όσο περισσότερο οι άνθρωποι και οι λαοί μεγαλώνοντας ρι­ζώνουν στον «κόσμο», όσο περισσότερο απλώνουν τα χέρια τους για να οικειοποιηθούν τα επίγεια αγαθά και απολαύ­σεις, τόσο ισχυρότερες γίνονται οι ορμές τους της απλη­στίας, της απόλαυσης και της κυριαρχίας, καθώς και τα άλλα εγωιστικά πάθη. Σ’ αυτή τη μέση εποχή της διαμόρφωσης των ανθρώπων, στη δεύτερη εξελικτική βαθμίδα, συμβαίνει, λοιπόν, κάτι, το οποίο υποδηλώνεται στην ιστορία του πρώτου ζευγαριού ανθρώπων με το γεγονός ότι ο Κύριος απομακρύ­νεται από τον Κήπο της Εδέμ και γίνεται για ένα χρονικό διά­στημα αόρατος για το ζευγάρι, που είναι εκτεθειμένο στον πει­ρασμό.

Σκοπός της μέσης εξελικτικής βαθμίδας είναι, άλλωστε, να επιτρέψει στον ήδη ενδυναμωμένο άνθρωπο να αναπτύξει την ελεύθερη βούλησή του και να τον κάνει να ωριμάσει.

Σ’ αυτή τη μέση εποχή, λοιπόν, της ανθρώπινης εξέλιξης, η θεότητα αποσύρεται από τον άνθρωπο. Όντας πια αόρατη, τον αφήνει να ριχτεί όσο βαθιά θέλει στο στρόβιλο του κόσμου και τελικά να μάθει εδώ, συχνά μέσα από πικρές εμπειρίες, ότι η αγάπη για τον κόσμο και για τον εαυτό του μπορεί, βέβαια, να τον οδηγήσει σε μια φαινομενική ευτυχία σύντομων επίγειων απολαύσεων, ότι όμως η αληθινή ευτυχία μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από την άμεση σύνδεση, που κάποτε την είχε ο άν­θρωπος, με την πρωταρχική Πηγή.

Αυτή η σχολή των εμπειριών της μέσης εξελικτικής βαθμίδας είναι συνήθως για τον κάθε μεμονωμένο άνθρωπο και ακόμη περισσότερο για τους λαούς και για ολόκληρη την ανθρωπό­τητα μία δύσκολη και μακρά περίοδος. Σε κάθε άνθρωπο, διαρκεί συνήθως από την εφηβεία μέχρι τα γηρατειά του και παρατείνεται τις περισσότερες φορές μετά το σωματικό θάνα­το στον πνευματικό κόσμο. Για τους λαούς της γης, διαρκεί από πολύ παλιές εποχές μέχρι σήμερα. Για τη δική μας εποχή – σχεδόν 2000 χρόνια μετά από την ενανθρώπιση του Θεού στον Ιησού – έχει εξαγγελθεί μία αλλαγή, μία τροπή προς το φως και η είσοδος όλης της επίγειας κοινότητας σε μία ανώτερη εποχή ωριμότητας.

Β. Λουτς, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Πίσω στην αρχέγονη πηγή^*

Από το δρόμο που περιγράφηκε πιο πάνω θα επιστρέφει ο­λόκληρη η γήινη ανθρωπότητα πίσω στην θεία αρχέγονη πηγή της. Τότε θα έχει τελειώσει εκείνη η εξέλιξη που περιγράφεται συνοπτικά από τον Ιησού στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» με τα εξής λόγια: «Ο Θεός ως πνεύμα είναι αιώνιος και άπειρος. Όλα δημιουργούνται και όλα αποτελούνται από Αυτόν, όλα βρίσκο­νται μέσα σ’ Αυτόν, όλα είναι το άπειρο πλήθος των σκέψεων και των ιδεών του, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Τα σκέπτεται μέσα στο διαυγέστατο φως της αυτοσυνείδησής του και θέλει να γίνουν πραγματικότητα, και τότε αυτά είναι κιόλας αυτό, που πρέπει να είναι από την πρώτη τους αρχέγο­νη αρχή. Τότε προσθέτει στις ιδέες και στις σκέψεις, που εκ- πορεύθηκαν από την προσωπικότητά του, τον σπερματικό σπινθήρα της αγάπης του, τους δίνει ζωή, ώστε να αποκτή­σουν ύπαρξη ως ανεξάρτητα όντα και ύστερα τα καθοδηγεί μέσω της διαρκώς αυξανόμενης εισροής του μέχρι την ανώ­τατη δυνατή βαθμίδα ακατάλυτης ανεξαρτησίας.

Τα όντα αυτά, επειδή καθοδηγούνται και συντηρούνται από τη θεία αγάπη που ενυπάρχει σ’ αυτά, τότε είναι γεμάτα με δη­μιουργική δύναμη, αναπαράγονται μόνα τους και μπορούν να πολλαπλασιάζονται επ’ άπειρον. Και κάθε τι που βγαίνει μέσα από αυτά είναι – όπως τα παιδιά ως προς τους γονείς – όχι μό­νο παρόμοιο μ’ αυτό ν που τα παρήγαγε, αλλά όπως αυτό, προι­κισμένο με τις ιδιότητες που χρειάζονται ώστε τόσο αυτό, όσο και ο δημιουργός του να μπορέσουν χάρη στον εύκολο πολλα­πλασιασμό της θείας αγάπης μέσα τους, (δηλαδή στην καρδιά τους), να περάσουν τελικά από την ύλη στο καθαρά πνευματι­κό, στην απόλυτη ομοιότητα με τον Θεό, παραμένοντας ωστό­σο ατομικά ανεξάρτητα, και να παραμείνουν έτσι αιώνια.

Έτσι, οι σκέψεις και ιδέες που έχουν προβληθεί από τον Θεό επιστρέφουν πλήρως στο ν Θεό και μέσα στο ν Θεό. Όχι, όμως, πια έτσι όπως είχαν προβληθεί, αλλά ως εντελώς ζωντανά όντα με πλήρη και σαφή συνείδηση του εαυτού τους, ανεξάρτητα και αυτενεργά, που υπάρχουν και μπορούν να δρουν και να δημιουργούν για τον εαυτό τους σαν να ήταν ανεξάρτητα από τον Θεό. Γι αυτό και είπα στους μαθητές Μου: “Να γίνε­τε τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας στον ουρα­νό.”»

*^* «Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» του Β. Λουτς

Η γη λοιπόν, αυτός ο μικρός και ασήμαντος πλανήτης, ένας κόκκος σκόνης μέσα στο σύμπαν, έχει, όπως μας έδειξε η ε­ξέλιξη που μόλις εκθέσαμε, μία μοναδική σημασία ως σχολή των αληθινών παιδιών του Θεού. Όμως, από τον Γιάκομπ Λόρμπερ γνωρίσαμε τη δομή ολόκληρου του σύμπαντος στο απρο­σμέτρητο μεγαλείο του και ξέρουμε ότι δεν συμβαίνει μόνο στη γη, αλλά και πάνω σε όλα τα αναρίθμητα ουράνια σώματα μια μεγάλη διαδικασία λύτρωσης και εξέλιξης, κατά την οποία η μάζα των αποστατημένων στρατιών των εωσφορικών πνευ­μάτων που έχει συμπυκνωθεί στην ύλη των πλανητών πρόκει­ται να αφυπνιστεί και ν’ αναπτυχθεί σε μια νέα ζωή σύμφωνα με τη Θεία τάξη.

Αυτός είναι ο σκοπός της Δημιουργίας όχι μόνο πάνω στη γη, αλλά και σε όλους τους ήλιους, τους πλανήτες και τους δορυ­φόρους του σύμπαντος. Παντού οι άγγελοι και τα καθαρά πνεύματα αφαιρούν από τη μεγάλη ψυχή του σατανά διαρκώς σπινθήρες ζωής, τους οδηγούν ως φυσικές «ψυχές», διδάσκοντάς τες κι εμπλουτίζοντάς τες διαρκώς, μέσα από τις διάφο­ρες βαθμίδες του φυσικού βασιλείου, μέχρι που να επιστρέ­φουν ως ανθρώπινες ψυχές, περνώντας εναλλάξ από υλικά και πνευματικά επίπεδα, στη θεία τάξη και σε μία ελεύθερη και μακάρια ζωή.

Το κύριο συστατικό στοιχείο της ψυχής του σατανά, δηλαδή η μάζα της πυκνής ύλης των ουρανίων σωμάτων, με τον τρόπο αυτό μειώνεται διαρκώς μετατρεπόμενη σε μία νέα, πολύ πλουσιότερη «ζωή των ψυχών και των πνευμάτων». Τέλος, το μόνο που θα μείνει από την ύλη των σωμάτων θα είναι το πιο επίμονο, σκληρό κατάλοιπο.

Η πνευματοποίηση της Υλικής Δημιουργίας

Στο έργο του Λόρμπερ «Γη και Σελήνη» διαβάζουμε για τη μεγάλη αυτή διαδικασία λύτρωσης:

«Βέβαια πάντα μένει ένα μικρό μέρος από το κάθε σώμα που δεν διαλύεται ποτέ και το οποίο συνιστά την καθαρά διαβολική μαγιά. Η μαγιά αυτή θα παραμείνει αδιάλυτη για όλους τους αιώνες, καθώς συνιστά την ουσιαστική ιδιοκτησία του σατα­νά, για να του χρησιμεύει σαν ένα μόνιμο σώμα. Οτιδήποτε όμως υπάρχει σ’ αυτόν σαν ψυχική ουσία, όσο ελάχιστη κι αν είναι, θα του αφαιρεθεί και θα ενσωματωθεί στην καθαυτό ψυχή του ανθρώπου. Και έτσι θα αναστηθεί σιγά-σιγά ολόκλη­ρη η ψυχή του Σατανά μέσα σε πολλούς ανθρώπους, όπου ο κάθε ένας απ’ αυτούς θα είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος από ό, τι η πρώην μεγάλη αρχέγονη οντότητα. Προκειμένου η κάθε ψυχή να γίνει καθ ’ ομοίωση του Θεού, εμφυτεύεται στην κάθε μια ένα νέο πνεύμα από τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να γίνει ένα εντελώς νέο πλάσμα, το οποίο αναπλάθεται εκ θεμελίων από τη Φωτιά της Θεϊκής Αγάπης κι αυτό αποτελεί τη νέα Δημιουργία, ενώ η παλαιά Δημιουργία θα βυθιστεί μέσα στην ίδια της τη σκόνη και στη διαρκώς αυξανόμενη αδυναμία της. Και καθώς θα αποσκληρυνθεί, θα αποτελέσει το υπόβαθρο και το υποπό­διο της νέας.

Εφ’ όσον λοιπόν τα πράγματα έχουν έτσι, τότε κανείς θα μπο­ρούσε να πει ότι η ελπίδα για βελτίωση του πρώτου εκπεσόντος πνεύματος και των βοηθών του φαίνεται πολύ περιορισμένη, αφού το βδελυρότερο μέρος της ψυχής του θα παραμείνει πί­σω σαν ακάθαρτο υπόβαθρο όλης της ύλης, αποτελώντας τη βάση μίας νέας Δημιουργίας. Γιατί μέσα σ’ αυτήν την ακάθαρτη γη θα παραμείνει φυλακισμένο και το πνεύμα του, εφ’ όσον κα­νένα πνεύμα δεν μπορεί να εγκαταλείψει την ψυχή του, είτε αυτή είναι καθαρή ουσία, είτε δέσμια της ύλης.

Εδώ συμφωνώ κι Εγώ, ότι όσον αφορά τη βελτίωση και τη λύτρωση αυτού του πνεύματος και των βοηθών του, τα πράγ­ματα είναι όντως δύσκολα. Βέβαια, εξακολουθεί να υπάρχει μία σπίθα δυνατότητας, αλλά αυτή η σπίθα είναι τόσο μικρή, ώστε θα ήταν σχεδόν αδύνατον να γίνει ορατή, ακόμη και με ένα ισχυρότατο μικροσκόπιο. Μία τέτοια δυνατότητα θα φανεί μετά από μία κύρια δοκιμασία που θα περάσει αυτό το πνεύμα, όπου θα διαπιστώσει ολοφάνερα ότι του έχει αφαιρεθεί ολό­κληρη η ψυχή του και έχει προσχωρήσει στη Λαμπρότητα του Θεού. Εκείνο τον καιρό, σε ολόκληρη την απεραντοσύνη δεν θα υπάρχει πια κανένας ήλιος και καμία γη, γιατί ολα τα ορατά σώματα θα έχουν ήδη ελευθερώσει όλους τους κρατούμενούς τους κι έτσι δεν θα υπάρχει πουθενά καμία ύλη εκτός από την πνευματική ενός νέου Ουρανού και μίας νέας Γης. Η παλιά Γη θα συρρικνωθεί, όπως συρρικνώνεται ένα μήλο που σαπίζει και που στο τελευταίο στάδιο της σήψης αποξηραίνεται, έχοντας χάσει όλους τους χυμούς του. Αυτό θα είναι όλο κι όλο που θα απομείνει από ολόκληρη την ύλη, δηλαδή η τελευταία ακαθαρ­σία που θα αποτελείται από πραγματικά σατανικά, εντελώς κα­κοήθη ψυχικά συστατικά στοιχεία, τα οποία δεν θα εγκαταλειφθούν από το πνεύμα του σατανά και των υπηρετών του.»

Ο τελευταίος και αιώνιος θάνατος

«Εκείνο που θα συμβεί θα είναι το εξής: αυτό το πνεύμα μαζί με το σκληρότατο περίβλημα που αποτελείται από τα απορρίμματά του, θα εκσφενδονιστεί στον αχανή χώρο της απεραντο­σύνης και η πτώση του δεν θα έχει τέλος.

Και στο κατώτατο βάθος του βάθους της πτώσης του, θα πέ­σει στη θάλασσα της οργής. Εκεί θα βυθίζεται ολοένα περισ­σότερο και θα βρίσκει διαρκώς μεγαλύτερα μαρτύρια, καθώς θα καταποντίζεται όλο και περισσότερο στην αυξανόμενη σφοδρότητα της απύθμενης θάλασσας της οργής, η οποία δεν έχει τέλος.

Αν και αυτή η θάλασσα της οργής είναι το πιο πύρινο πυρ, ωστόσο δεν θα μπορέσει να διαλύσει την κατοικία του. Και τότε θα γίνει έτσι όπως είναι γραμμένο: “Όλη η κακία βυθίστηκε στην . αιώνια άβυσσο, η οποία την κατάπιε για πάντα κι έτσι δεν θα ξαναϋπάρξει πουθενά κακία σε ολόκληρη την απεραντοσύνη.

Για όσον καιρό όμως θα εξακολουθεί να υπάρχει η Γη, δίδε­ται σε κάθε πνεύμα η δυνατότητα να χαράξει το δρόμο της με­τάνοιας, της ταπεινότητας και της καλυτέρευσης – ακόμη και στο χειρότερο απ’ όλα τα πνεύματα. Αλλά μόλις λήξει αυτός ο χρόνος, τότε θα πάψει για πάντα να υπάρχει και η δυνατότητα της επιστροφής.

Βέβαια, αυτό θα πάρει πάρα πολύχρονο μέχρι να γίνει, δη­λαδή μέχρι να απελευθερώσει η Γη όλους τους κρατούμενούς της, δεδομένου ότι εξακολουθεί να είναι ένας όγκος σημαντι­κού μεγέθους. Θα παρέλθουν ακόμη αρκετά εκατομμύρια χρό­νια μέχρις ότου η Γη να περάσει την τελευταία της δοκιμασία μέσα στο πυρ του Ήλιου. Οτιδήποτε μπορέσει να διαλυθεί έ­στω και εκεί, θα μπορέσει να αποκτήσει την ελευθερία του. Οτιδήποτε όμως δεν μπορέσει να διαλυθεί ούτε καν από τη φωτιά του Ήλιου, οτιδήποτε δεν ρευστοποιηθεί μέσα σ’ αυτό το πυρ, θα παραμείνει για πάντα ακαθαρσία, αποτελώντας τη φυλακή του πιο κακοήθους πνεύματος – κι αυτός θα είναι ο τελικός και αιώνιος θάνατός του.»

«Η διάλυση ενός κόσμου όμως θα γίνει όπως η κατάλυση κάθε άλλου γήινου (υλικού) σώματος, και κατ’ αυτήν ο εξωτε­ρικός θάνατος θα γίνεται ορατός σταδιακά και όλο και περισ­σότερο. Αν παρατηρείς ένα δέντρο, θα δεις πώς φθίνει σιγά- σιγά. Γερνάει, μόνο σε μερικά κλαδιά υπάρχουν σημάδια ζωής, άλλα έχουν σαπίσει και σιγά-σιγά πέφτουν χωριζόμενα από τον κορμό. Με τον καιρό, και αυτός σαπίζει και νεκρώνεται, κι αυτό συνεχίζεται μέχρι που τελικά όλο το δέντρο είναι σα­θρό και σάπιο και ουσιαστικά νεκρό. Αλλά ακόμη κι ένα δέντρο ουσιαστικά εντελώς νεκρό, εξακολουθεί να φέρει μέσα του πνεύμα ζωής. Γι αυτό, αν μια καταιγίδα το ρίξει στο έδαφος, θα δείτε διάφορα βρύα και άλλα χόρτα να μεγαλώνουν μέσα απ’ αυτό. Και το εσωτερικό του θα το τρυπούν διάφορα σκου­λήκια, ενώ επίσης ένας μεγάλος αριθμός εντόμων θα κατα­τρώνε το νεκρό δέντρο όσο αυτό ακόμη έχει κάτι να δώσει, μέχρι που μετά από αιώνες δεν θα υπάρχει πια ούτε ίχνος του δέντρου αυτού.

Το ίδιο, αν και σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα γίνει με έναν κό­σμο που πεθαίνει, μέχρι που να είναι εντελώς νεκρός. Αλλά εκεί που πεθαίνει ένα δέντρο, σύντομα ένα άλλο μεγαλώνει στη θέση του. Έτσι και ένας κόσμος χάνεται μεν, στη θέση του όμως εμφανίζεται ένας ή περισσότεροι άλλοι, που παίρ­νουν τα πνεύματα ζωής του κατεστραμμένου παλιού κόσμου για να συνεχίσουν να τα φροντίζουν και να τα εκπαιδεύουν. Έτσι, η καθαυτό Δημιουργία δεν έχει τέλος, γιατί και ο Θεός αιώνια ποτέ δεν μπορεί να σταματήσει, μέσα στην απεριόριστη αγάπη και σοφία του, να σκέφτεται, να θέλει και να αγαπά!»

Με τον τρόπο αυτό, μέσα από τη φυσική ωρίμανση, ολόκληρη η υλική Δημιουργία θα περάσει σαν ώριμος καρπός σε μία νέα, καθαρά πνευματική κατάσταση τελείωσης. Όμως τα χειρότερα και εντελώς ανεπίδεκτα μάθησης κατάλοιπα θα αναγκαστούν να υπηρετήσουν τους σκοπούς κάποιας νέας δημιουργίας.

Λέει ο Ιησούς: «Όταν όμως η γη, μετά από ασύλληπτα μακρύ για σας χρόνο, θα έχει επιστρέφει όλους αυτούς που κρα­τούσε φυλακισμένους, τότε θα μεταμορφωθεί η ίδια μέσα στη φωτεινή θάλασσα του ήλιου σε μια καθαρά πνευματική γη. Γιατί το κατώτατο περίβλημα και κάλυμμα, στο οποίο παλιά ζούσαν τα ζωντανά πνεύματα και ψυχές, μοιάζει σαν ελαφρόπετρα που – ενώ δεν έχει πια ουσιαστικά στοιχεία ζωής – παραμένει όμως μία αδρή οργανική ύλη και κρύβει μέσα του μία κατώτατη μορφή καταδικασμένων πνευμάτων.

Τι εξυπηρετεί αυτό το υπόβαθρο, όταν κάθε νοήμων ζωή έχει πια απελευθερωθεί απ’ αυτό; Να περιφέρεται νεκρό και στερη­μένο από κάθε προορισμό στο άπειρο διάστημα; Ή μήπως θα μπορούσε να έχει κάποια ύπαρξη στις σφαίρες των ζωντανών και πολλαπλά τελειοποιημένων πνευμάτων; Ναι, θα έχει κάποια ύπαρξη! Γιατί στο άπειρο διάστημα, που κι αυτό είναι το βασί­λειο και η αιώνια κατοικία Μου, τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει κάπου όντας εντελώς νεκρό και χωρίς κανένα προορισμό. Για να μιλάμε όμως για προορισμό, πρέπει να πρόκειται για έναν πνευματικό, αιώνιο προορισμό, αφού δεν μπορεί ποτέ να υπάρ­ξει αιώνιος υλικός προορισμός.

Κάθε ύλη, ως περιορισμένη στο χώρο και στο χρόνο, μπορεί να έχει μόνον έ να εφήμερο προορισμό. Αν όμως τον εκπληρώσει εντελώς μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, τότε επιτεύχθηκε μ’ αυτήν σαν εργαλείο ένας ανώτερος σκοπός ζωής. Αν η ύλη αυτή, όπως ένα δοχείο που παλιά χρησίμευε για κάποιον σκοπό, τώρα έχει φθαρεί και είναι επομένως πια άχρηστη για οποιονδήποτε παρόμοιο σκοπό, τότε τί άλλο πια να γίνει απ’ αυτήν;

Κοιτάξτε έναν παλιό κουβά κοντά σ’ ένα πηγάδι! Τί θα γίνει αυτός, που χρόνια χρησίμευε για την άντληση νερού; Μπορεί, έτσι τρύπιος που είναι, να ξαναχρησιμοποιηθεί γι αυτό; Όχι! Γι’ αυτό τον παίρνουν και τον καίνε, έτσι ώστε διαλύεται και γίνε­ται καπνός, αέρας και λίγη στάχτη, που όμως με τον καιρό κι αυτή υπό την επίδραση της υγρασίας εξαερώνεται κι έτσι, σ’ αυτή πια την κατάσταση, μπορεί και πάλι να χρησιμεύσει ως καλή βάση για την πραγματική πνευματική ύπαρξη. Κι αν ακό­μη δεν ξαναγίνει κουβάς για νερό, μπορεί όμως και πάλι να δημιουργηθεί απ’ αυτή ένα λεπτό κέλυφος, που θα γίνει δο­χείο του ζωντανού ύδατος που έρχεται από Μένα.

Ό, τι όμως συμβαίνει με τον παλιό κουβά δια μέσου της αν­θρώπινης διάνοιας, αυτό κάποτε θα γίνει και με τη γη και τα άλλα ουράνια σώματα, ακόμη και με τους αρχέγονους κεντρι­κούς ήλιους. Τότε θα δημιουργηθούν απ’ αυτά εντελώς πνευ­ματικά ουράνια σώματα που θα είναι κατοικίες των μακαρίων πνευμάτων. Όμως τότε τα σώματα αυτά δεν θα κατοικούνται μόνο εξωτερικά, αλλά κυρίως εσωτερικά, σε όλους τους να­ούς της ζωής, που η μορφή τους θα είναι αντίστοιχη με την παλιά, οργανική και υλική μορφή τους.

Τότε μόνον οι άνθρωποι ως τέλεια πνεύματα θα γνωρίσουν καλά την εσωτερική υπόσταση των κόσμων τους και θα απορή­σουν γεμάτοι χαρά για το θαυμαστά πολύπλοκο εσωτερικό ορ­γανικό εξοπλισμό τους, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτε­ρο όργανο.»

Μία νέα τάξη Δημιουργίας

«Όλοι οι ετερόφωτοι μικροί πλανήτες, όπως αυτή η Γη, η Σε­λήνη της, η Αφροδίτη, ο Ερμής, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος και ορισμένοι άλλοι παρόμοιοι πλανήτες που ανήκουν στον Ήλιο σας, μαζί με αμέτρητους κομήτες, (που αργότερα θα γίνουν κι αυτοί πλανήτες κατοικούμενοι από ανθρώπους, είτε ενωνόμενοι με έναν πλανήτη ήδη κατοικημένο είτε εξελισσόμενοι οι ίδιοι σε πλανήτες) μετά από την πάροδο μίας χρονικής περιό­δου, που για τα δικά σας κριτήρια φαίνεται ανυπολόγιστα με­γάλη, θα διαλυθούν οριστικά μέσα στον Ήλιο σας. Με τον ίδιο τρόπο μία μέρα θα αντικρύσει και ο Ήλιος σας, μαζί με τους πολλούς συντρόφους του, τη δική του διάλυση στον κόλπο του δικού του κεντρικού Ήλιου.

Αυτοί οι κεντρικοί Ήλιοι, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να φθάσουν σε απίστευτα μεγάλες ηλικίες, και για τους οποίους ένας «αιώνας» (10⁶⁰ x 10⁶⁰ εκατομμύρια) από γήινα χρόνια έχει την ίδια σημασία όπως για τη γη ένας χρόνος, θα ζήσουν με τη σειρά τους τη δική τους διάλυση στους κεντρικούς ή­λιους της ηλιακής περιοχής τους. Οι τελευταίοι είναι πάλι -με τη ν αραβική μέτρηση – εκατομμύρια εκατομμυρίων φορές μεγαλύτεροι από τους προηγούμενους.

Στη συνέχεια, αυτοί οι κεντρικοί Ήλιοι των ηλιακών περιοχών θα διαλυθούν μέσα στους αντίστοιχα μεγάλους κεντρικούς ήλιους του δικού τους ηλιακού σύμπαντος. Και αυτοί τελικά θα διαλυθούν μέσα στον μοναδικό αρχέγονο κεντρικό ήλιο (του δικού μας σφαιρικού περιβλήματος) που οι διαστάσεις του είναι εντελώς ασύλληπτες για την αντίληψή σας.^*

Αλλά πού θα διαλυθεί τελικά αυτός ο αρχέγονος κεντρικός ήλιος; Μέσα στη φωτιά της θέλησής Μου! Και από αυτή την οριστική του διάλυση, όλα τα ουράνια σώματα θα επιστρέ­φουν στην πρότερη, πνευματική τους τάξη, υπηρετώντας τον πνευματικό σκοπό για τον οποίο είναι φτιαγμένα. Έτσι θα υπάρχουν πια για πάντα σε πνευματική μορφή με όλη την αίγλη και τη μεγαλοπρέπειά τους.»

*^* Περισσότερα σχετικά με τη δομή του σύμπαντος βλ. Β. Λουτς «Θεός και Δημιουργία», επιλογές από το έργο του Γιάκομπ Λόρμπερ και «Τα Μυστήρια της Ζωής και της Δημιουργίας».

Ο μεγάλος φωτεινός άνθρωπος της νέας Δημιουργίας

Η νέα πνευματική Δημιουργία θα έχει σαν μορφή, όπως η υλική Πλάση, το αρχέτυπο της τελειότητας, δηλαδή την αν­θρώπινη μορφή. Στο έργο του Λόρμπερ «Ρόμπερτ Μπλουμ» δίδεται η άδεια σε κάποιες μακάριες οντότητες που είναι ώρι­μες γι αυτό, να δουν αυτή τη μορφή της πνευματικής Δημιουρ­γίας και έτσι παρακολουθούμε τα εξής: Όλοι συναθροίζονται για να δουν και πάλι έναν ασύλληπτα τεράστιο άνθρωπο που περιβάλλεται από ακτινοβολία απερίγραπτης γλυκύτητας. Και μόνο από το σημείο της καρδιάς του φεγγοβολεί ένα πολύ έντονο φως, το οποίο όμως δεν προσβάλλει το μάτι, αλλά α­ντίθετα του προκαλεί ένα ιδιαίτερα ευχάριστο συναίσθημα. Κάτω από το αριστερό πόδι, βρίσκεται σε ημικλινή στάση με το κεφάλι γερμένο προς τα κάτω, μία πολύ μικρή ανθρώπινη μορφή, την οποία περιβάλλει μία κοκκινωπή αχνοφεγγιά.

Ένας από τους μακάριους ρωτάει τί παριστάνουν όλ’ αυτά. Ο Κύριος εξηγεί: «Εδώ βλέπεις την πρώτη και τη δεύτερη Δη­μιουργία δίπλα-δίπλα. Ο μεγάλος ολοφώτεινος άνθρωπος α­ναπαριστά τη νέα Δημιουργία, έναν νέο ουρανό και μια καινούργια γη. Στην καινούργια Δημιουργία η Γη δεν βρίσκεται πια κάτω από το μικρό δαχτυλάκι του αριστερού ποδιού, όπως συνέβαινε και συμβαίνει ακόμη στην πρώτη υλική Δημιουργία. Εδώ κατέχει το κεντρικό σημείο της καρδιάς. Το εντονότατο φως που βγαίνει απ’ αυτό το κέντρο της καρδιάς προέρχεται από τη νέα Γη, η οποία θα παραμείνει μια παντοτινή κατοικία της Αγάπης Μου και όλων των παιδιών Μου. Εάν παρατηρή­σεις αυτόν το φωτεινό άνθρωπο προσεκτικά, θα ανακαλύψεις εύκολα ότι κι αυτός αποτελείται από αμέτρητα φεγγοβόλα α­στέρια, και μάλιστα τόσο το σώμα του όσο και η φορεσιά του. Το καθένα από αυτά τα αστέρια, όμως, είναι ανυπολόγιστες φορές μεγαλύτερο από ό,τι ολόκληρος ο υλικός άνθρωπος της Δημιουργίας με όλα τα αναρίθμητα περιβλήματά του (που στο καθένα τους κινούνται δεκάκις εκατομμύρια δεκάκις εκατομμυρίων Ήλιοι μαζί με τους κατά εκατομμύρια περισσό­τερους πλανήτες τους). Γιατί τα αστέρια αυτά είναι ενώσεις, που κατοικούνται από ευδαίμονες πνευματικές οντότητες, από τις οποίες ακόμη και η μικρότερη είναι κατά το χιλιαπλά­σιο μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ ό, τι ο πρώτος εκείνος άν­θρωπος της Δημιουργίας. Την εικόνα αυτού του ανθρώπου τη βλέπεις σε πραγματική αναλογία κάτω από το μικρό δαχτυλάκι του δεύτερου ουράνιου Ανθρώπου να φαντάζει σαν ένα μικρό, κουλουριασμένο σκουληκάκι. Στην πραγματικότητα σε σύ­γκριση με αυτόν το φωτεινό άνθρωπο δεν είναι ούτε καν όσο ένας κόκκος άμμου της Γης σε σχέση με ένα ολόκληρο σφαιρικό περίβλημα».

«Αυτός ο φωτεινός άνθρωπος παρουσιάζει στην ουσία Εμέ­να τον ίδιο και το έργο Μου πάνω σε έναν ήδη καλλιεργημένο αγρό. Όπως βλέπεις, όμως, ακόμη και αυτός ο φωτεινός άνθρωπος πρέπει να έχει κάποια όρια, ένα περίγραμμα, γιατί αλ­λιώς δεν θα μπορούσες να αναγνωρίσεις ότι είναι άνθρω­πος. Όμως πες μου, τί διακρίνεις πέρα από τα όρια αυτής της φωτεινής μορφής, η οποία σε όλα της τα μέρη δεν είναι άλλο από καθαρή ζωή;»

«Κύριε και Πατέρα! Όσο φτάνει το μάτι, δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά φως και πάλι φώς!» Λέει ο Κύριος: «Όλα αυτά είναι το Πνεύμα Μου, η Δύναμή Μου και η Αγάπη Μου! Σ’ αυτόν το χώρο θα βρουν άνετα τη θέση τους κι άλλες αμέτρητες μυριά­δες τέτοιων γιγάντιων πνευματικών ανθρώπων. Γιατί όλα τα παιδιά Μου βέβαια θα πρέπει να έχουν το χώρο για να παρα­θέσουν τις δικές τους Δημιουργίες.»

Ο καιρός της τελείωσης

Ωστόσο ας μην προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε ίο πότε θα έρθει αυτή η στιγμή της ολοκλήρωσης της Δημιουργίας. «Ο­πωσδήποτε, δεν θα πρέπει να φανταστείτε ότι ο καιρός αυτός θα μπορούσε να έρθει ήδη αύριο ή μεθαύριο. Εάν υπολογίζατε για κάθε κόκκο άμμου από όλους όσους θα μπορούσε να περιλάβει η Γη ένα γήινο έτος, και πάλι αυτό δεν θα έφθανε για να προσδιορίσει το διάστημα όπου θα υπάρχει η Γη με υλική μορ­φή. Για να μην αναφερθούμε στην κατά πολύ μεγαλύτερη διάρ­κεια ζωής του Ήλιου σας ή ενός από τους πρώτους κεντρικούς Ήλιους ή των κεντρικών Ήλιων των πιο απομακρυσμένων ηλια­κών περιοχών. Ακόμη δε πιο ασύλληπτη είναι για σας η διάρ­κεια ενός αρχέγονου κεντρικού Ήλιου. Και ένας επιπλέον λό­γος γι αυτό είναι ότι ο Ήλιος θα γεννήσει νέους πλανήτες, οι κεντρικοί Ήλιοι νέους πλανητικούς Ήλιους και οι αρχέγονοι κεντρικοί Ήλιοι στρατιές ολόκληρες από Ήλιους όλων των ει­δών.»

«Παρ’ όλην όμως την αμέτρητη για σας διάρκεια ύπαρξης αυ­τών των ουρανίων σωμάτων, κάποτε θα έρθει η στιγμή που ο χρόνος τους θα λήξει. Και με αυτή τη λήξη θα έχει ολοκληρω­θεί μία περίοδος Δημιουργίας. Μετά από αυτό θα προχωρήσου­με σε μία νέα Δημιουργία, σε έναν άλλο, αφάνταστα μακρινό χώρο. Σ’ αυτή τη νέα δημιουργική διαδικασία, καθώς και στις αμέτρητες άλλες που θ’ ακολουθήσουν, θα λάβετε ενεργά μέ­ρος κι εσείς, προικισμένοι με όλο και μεγαλύτερη παντοδυνα­μία, αλλά μόνον ως πραγματικά παιδιά Μου!

Γιατί όποιος δεν θα έχει επιτύχει να γίνει παιδί του Θεού κατά τον προδιαγεγραμμένο τρόπο, θα είναι βέβαια κι αυτός ένα ολοκληρωμένο, νοήμον κι ευτυχισμένο πλάσμα επάνω στην πνευματική του γη, όπου θα ζει, θα ενεργεί, θα κινείται, θα μπο­ρεί να επισκέπτεται γειτονικούς πνευματικούς κόσμους, θα μπορεί μάλιστα και να περιφέρεται σε όλο το σφαιρικό περί­βλημα όπου κατοικεί. Ωστόσο δεν θα μπορέσει ποτέ να φθάσει μακρύτερα, ούτε θα γεννηθεί μέσα του η ανάγκη να ανα­ζητήσει κάτι ανώτερο, δημιουργικό στη ζωή του.

Τα παιδιά Μου όμως θα είναι πάντοτε κοντά Μου και θα σκέ­φτονται, θα επιθυμούν, θα αισθάνονται και θα ενεργούν μαζί Μου, σαν μέσα από μια καρδιά. Ακριβώς σε αυτό θα βρίσκεται η τεράστια διαφορά ανάμεσα στα πραγματικά παιδιά Μου και στα υπόλοιπα ευτυχισμένα πλάσματα που θα είναι προικισμένα με λογική και νοημοσύνη.

Γι’ αυτό προνοείστε, ώστε να μπορέσετε κάποτε να θεωρη­θείτε αποδεκτοί και άξιοι για παιδιά Μου!»

Το μέγεθος της νέας πνευματικής Δημιουργίας

Το μέγεθος και η έκταση της πνευματικής Δημιουργίας που θα προκύψει από τον υλικό κόσμο είναι, επίσης, ασύλληπτη για τον ανθρώπινο νου.

Λέει ο Ιησούς σ’ έναν μαθητή του: «Κοίτα, αν από κάθε άτομο ολόκληρης της γης γίνονταν 12000 ψυχές – πράγμα από το οποίο θα προέκυπτε ένας αριθμός τόσο τεράστιος, που δεν θα μπορούσε πια να τον συλλάβει ούτε ο καλύτερος μαθημα­τικός – και πάλι δεν θ’ αντιστοιχούσε σχεδόν ούτε μια ψυχή σε κάθε ηλιακό κόσμο του απέραντου διαστήματος της Δημιουρ­γίας, πολύ λιγότερο δε σε κάθε έναν από τους πολυάριθμους γήινους κόσμους, που συχνά κινούνται κατά χιλιάδες γύρω από κάθε ηλιακό κόσμο.

Τώρα λοιπόν φαντάσου πόσο μεγαλύτεροι είναι οι ουρανοί του Θεού και πόσο πολλές είναι οι δημιουργίες τους, που βρί­σκονται σε τέτοια αντιστοιχία με τους κόσμους του υλικού χώρου, ώστε για παράδειγμα μέχρι σήμερα υπάρχουν 10 δισεκα­τομμύρια σωμάτων σαν αυτή τη μικρή γη. Το πόσοι άνθρωποι θα υπάρξουν ακόμη πάνω σ’ αυτή τη γη, μόνο ο Θεός το ξέρει, γιατί αυτός έχει μπροστά του τους άπειρους αριθμούς τόσο καθαρά σαν να είναι μια μονάδα. Αν, όμως, μπορούν να δημιουργηθούν στον άλλο κόσμο τόσες δημιουργίες από τους ανθρώπους αυτής της γης, αναλογιστείτε πόσο πολλές δη­μιουργίες μπορούν να προκύψουν από τους αναρίθμητους άλλους κόσμους, από τους οποίους πολλοί είναι από υλική άπο­ψη ήδη τόσο μεγάλοι, ώστε συγκριτικά μ’ αυτούς η γη αυτή να μοιάζει με κόκκο άμμου!

Τώρα θα είναι για σένα λίγο πιο ξεκάθαρο το εάν ο αριθμός των αληθινών παιδιών του Θεού, όσο τεράστιος κι αν είναι, μπορεί ποτέ να γίνει υπερβολικά μεγάλος για τους αιώνιους και άπειρους ουρανούς. Πιστεύεις, λοιπόν, ότι για τον αιώνιο Θεό θα ήταν αρκετός ένας αριθμός περιορισμένος από τον δικό σου, ανθρώπινο νου; Μέτρα τα πλάσματα αυτής της γης και μόνο, σκέψου την απεριόριστη γονιμότητα και δυνατό­τητα πολλαπλασιασμού των φυτών και των ζώων, και θα κατα­λάβεις απ’ αυτά ότι τα πάντα στον Θεό φθάνουν στο άπειρο. Και κανείς δεν μπορεί να πει ότι υπάρχει ανάμεσά τους κάτι το άχρηστο!»

Η δημιουργική δράση της Θεότητας δεν παίρνει τέλος με την επίτευξη της νέας πνευματικής βαθμίδας δημιουργίας. 0 Θεός είναι αιώνιος ως προς την ύπαρξή του και ως προς την δη­μιουργική του δραστηριότητα. Αυτό ήδη λέχθηκε στην αρχική μας θεώρηση της Δημιουργίας, στον πρώτο τόμο αυτού του έργου «Τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής». Εκεί αναφέρθηκε μία σημαντική συνομιλία του Ιησού με τον ενορατικό Μαθαήλ, από το «Μεγάλο Ευαγγέλιο»:

Ο Μαθαήλ λέει:

«…Αφού ολόκληρη αυτή η ορατή και αόρατη Δημιουργία κάπο­τε, έστω και προ αμνημονεύτων χρόνων, είχε μία αρχή, τότε εσύ, Κύριε, τί έκανες αιωνιότητες ολόκληρες πριν από αυτή την αρχή; Βλέπω βέβαια από το φιλικό χαμόγελό σου ότι έ­θεσα κάπως κουτά την ερώτησή μου. Είμαι όμως σίγουρος ότι δεν είναι εντελώς κενή περιεχομένου. Κι εσύ, Κύριε, θα μας προσφέρεις και σχετικά μ’ αυτό λίγο φως! Η ψυχή μου που ερευνά θέλει να είναι για μια φορά τελείως ενήμε­ρη.»

Αέναα νέες Δημιουργίες

Ο Ιησούς απαντά: «Αγαπημένε μου φίλε Μαθαήλ, η αγεφύρω­τη διαφορά μεταξύ του Θεού και του δημιουργημένου, πεπερα­σμένου ανθρώπου, θα υπάρχει πάντα, ακόμη κι αν πρόκειται για τον τελειότερο άνθρωπο. Η διαφορά αυτή δεν μπορεί να αναι­ρεθεί ποτέ, ότι δηλαδή ο Θεός ως προς την προαιώνια φύση του είναι και πρέπει να είναι άναρχος και άπειρος σε όλα, ενώ ο άν­θρωπος θα γίνεται, βέβαια, όλο και πιο τέλειος ως πνευματικό όν μέσα στους αιώνες, δεν μπορεί όμως να φθάσει το άπειρο μέτρο του Θεού ως άκτιστου όντος.

Ο άνθρωπος μπορεί να μοιάσει στον Θεό ως προς τη μορφή, κι επίσης στην αγάπη και δύναμή της, ποτέ όμως δεν μπορεί να γίνει απόλυτα όμοιος του ως προς την απέραντη σοφία που ενυπάρχει στον Θεό και εκπορεύεται από αυτόν. Γι αυτό είναι δυνατόν οι μακρές αιωνιότητες με τις μακρές περιόδους που τις απαρτίζουν να συμπεριλάβουν μερικά πράγματα, που σί­γουρα θα βρουν τη θέση τους μέσα στον άπειρο χώρο, αλλά που ούτε καν ένας αρχάγγελος δεν θα μπορούσε να τα ονει­ρευτεί. Γιατί ακόμη και η αντιληπτική ικανότητα ενός αρχαγγέ­λου δεν φτάνει για τη σύλληψή τους. Μόνον αφού ένας αρχάγ­γελος περάσει μέσα από το δρόμο της ενσάρκωσης, όπως έκανα Εγώ, θα μπορέσει να κατανοήσει περισσότερα πράγματα, ποτέ όμως όλα όσα υπάρχουν σε ολόκληρο το άπειρο, που δεν έχει τέλος!

Ναι, εσείς διαρκώς θα βλέπετε νέα θαύματα και θα αποδε­χθείτε την ύπαρξή τους, ωστόσο ποτέ δεν θα φθάσετε στο τέλος τους. Και το λόγο μπορείτε εύκολα να τον καταλάβε­τε, αν αναλογιστείτε εάν θα ήταν άραγε δυνατόν να μετράτε μέχρι να φθάσετε στο τέλος των αριθμών! Εφ’ όσον Εγώ πνευ­ματικά υπάρχω, σκέφτομαι, θέλω, δρω και επιδρώ από την αιω­νιότητα πάντα μέσα από την ίδια αγάπη και σοφία, τότε οι σο­φότεροι από σας ασφαλώς μπορούν να καταλάβουν και μόνοι τους ότι Εγώ, καθώς τώρα ο Πατέρας μιλάει μέσα σε Μένα και μέσα από Μένα, δεν είναι δυνατόν να βρισκόμουν μέχρι αυτή την περίοδο της Δημιουργίας σε χειμέρια νάρκη σε κάποιο σημείο του άπειρου χώρου! Κι αν ακόμη μία περίοδος δη­μιουργίας διαρκεί από την αρχή της μέχρι την πλήρη πνευμα­τική της ολοκλήρωση χιλιάδες χιλιάδων αιώνες χιλιετών κύ­κλων, και πάλι μία τέτοια περίοδος δημιουργίας δεν είναι τί­ποτα μπροστά στην άναρχη ύπαρξή Μου, η δε ασύλληπτη για σας έκτασή της δεν είναι μέσα στον άπειρο χώρο παρά ένα άπειρο τίποτα! . .»

Και ο Μαθαήλ λέει: «Κύριε, η αιώνια εξουσία σου και το αιώ­νιο μεγαλείο σου, ο άπειρος χώρος και ο αιώνιος χρόνος με συνθλίβουν ολόκληρο! Δεν ξέρω αν κατάλαβα σωστά αυτό που κατά κάποιον τρόπο μου ψιθύρισες. Κάπως όμως θαμπά κατάλαβα ότι Εσύ έχεις περάσει όχι από μυριάδες, παρά πραγ­ματικά από αναρίθμητες τέτοιες Δημιουργίες… Εσύ δεν έχεις αρχή, κι έτσι και οι Δημιουργίες σου δεν είναι δυνατόν να είχαν κάποτε μία αρχή… Ο άπειρος χώρος είναι αρκετά μεγάλος για όλες τις άπειρες Δημιουργίες και ακόμη για άπειρο αριθμό επόμενων Δημιουργιών, κι έτσι θα συμβαίνει επ’ άπειρον για άπειρες ακόμη Δημιουργίες.»

Η μοναδική σημασία της παρούσας περιόδου της Δημιουργίας

Και όμως, η παρούσα περίοδος της Δημιουργίας των υλικών κόσμων έχει ανάμεσα στις προηγούμενες και στις επόμενες περιόδους μία μοναδική σημασία, εξ αιτίας ενός γεγονότος σωτήριου για όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας: Τον ερχομό του Υπέρτατου Πνεύματος μέσα στην ύλη, την ενανθρώπιση του Θεού μέσα στον Ιησού.

Αυτό το μυστικό αποκαλύπτει ο Χριστός στο τέλος της εκ βαθέων συνομιλίας του με το Μαθαήλ:

«Μολονότι μέσα στην τάξη αυτής της παρούσας περιόδου δημιουργίας όλες οι προηγούμενες εξακολουθούν να υπάρ­χουν ως πνευματικά ολοκληρωμένες, υπάρχει ωστόσο μία τε­ράστια διαφορά ανάμεσα σ’ εκείνες και στην τωρινή, όπως και ανάμεσα σ’ αυτή τη γη και τα άλλα αμέτρητα ουράνια σώματα που αποτελούν τον Μακροκοσμικό Άνθρωπο της αρχέγονης Δημιουργίας. Κατά τις αιώνια αναρίθμητες προηγούμενες Δη­μιουργίες, που συνολικά παρίσταναν έναν τεράστιο αρχέγονο κοσμικό Άνθρωπο, δεν περιβλήθηκα με σάρκα ως άνθρωπος με τη δύναμη της βούλησής Μου και δεν κατέβηκα σε καμία γη, παρά επικοινωνούσα με τα ανθρώπινα πλάσματα μόνο μέσω αγνότατων αγγελικών πνευμάτων ειδικά δημιουργημένων για τις Δημιουργίες εκείνες. Μόνο η παρούσα περίοδος της Δημιουργίας έχει ως προορισμό να Με έχει μπροστά της σ’ αυτόν το μικρό πλανήτη, τη γη, ως άναρχη θεία οντότητα ενσαρκωμένο, και μάλιστα σε πεπερασμένη μορφή, και να δι­δάσκεται από Μένα τον ίδιο.

Κι αυτή η μορφή ισχύει για όλες τις προηγούμενες, όπως και για όλες τις επόμενες Δημιουργίες που θ’ ακολουθήσουν στην αιωνιότητα.

Θέλησα όχι μόνο να δημιουργήσω, όπως συνήθως, αλλά και να διαπλάσω με την πατρική αγάπη Μου για όλες τις επόμενες εποχές και αιωνιότητες δικά Μου παιδιά, γνήσια και πραγμα­τικά, απόλυτα όμοια με Μένα, για να κυριαρχήσουν ύστερα μα­ζί μ’ Εμένα σε ολόκληρο το άπειρο.

Όμως, για να το επιτύχω αυτό, Εγώ, ο άπειρος, άναρχος Θεός, δέχθηκα για το κύριο ζωτικό κέντρο της θείας ύπαρξής Μου να λάβει σάρκα, ώστε να παρουσιαστώ στα παιδιά Μου ως ορατός και αισθητός Πατέρας και να σας διδάξω με τα λόγια και την καρδιά Μου την αληθινή θεϊκή αγάπη, σοφία και δύναμη, με τις οποίες εσείς έπειτα θα είσαστε όπως Εγώ κύριοι όχι μόνον όλων των όντων αυτής της περιόδου της Δημιουργίας, αλλά και όλων όσων προηγήθηκαν, καθώς κι εκείνων που θ’ ακολουθήσουν.

Συνεπώς, αυτή η περίοδος της Δημιουργίας έχει κυρίως το πλεονέκτημα, που εσείς ακόμη δεν μπορείτε να αντιληφθείτε αρκετά καθαρά, ό τι είναι η μοναδική σε όλη την αιωνιότητα και σε όλο το άπειρο, κατά την οποία Εγώ ο ίδιος ενδύθηκα εντε­λώς την ανθρώπινη σαρκική φύση και επέλεξα, από ολόκληρο τον Μεγάλο Άνθρωπο της Δημιουργίας, σ’ αυτό το σφαιρικό περίβλημα, όπου βρίσκεται η κεντρική ηλιακή περιοχή του Σεί­ριου, από τα 200 εκατομμύρια ηλίων που περιφέρονται γύρω του ειδικά αυτόν τον ήλιο και από τους πλανήτες που περιφέ­ρονται γύρω απ’ αυτόν τον ήλιο ειδικά τη γη, προκειμένου να γίνω άνθρωπος και να αναθρέψω εσάς τους ανθρώπους σαν αληθινά παιδιά Μου σε όλο το άπειρο και στην αιωνιότητα.»